Ο στρατηγός των πιθήκων Thade  στη προεδρία των ΗΠΑ

Κανένα πόλεμο δεν κηρύσσει ο πίθηκος. Ο άνθρωπος είναι σε συνεχή πόλεμο με τον εαυτό του, ελλείψει σοφίας μέτρου και αυτογνωσίας

1961 – Πρόγραμμα Μέρκιουρι: Ο χιμπαντζής Χαμ εκτοξεύεται στο Διάστημα με τον πύραυλο Ρεντστόουν 2.
Ο χιμπατζής που έκανε το πρώτο επιτυχημένο ταξίδι στο διάστημα. Εκπαιδεύτηκε από τη NASA για τρία χρόνια και όταν ολοκλήρωσε την αποστολή του επιβραβεύτηκε με ένα μήλο και μισό πορτοκάλι. Οι Ρώσοι απάντησαν με την αποστολή του Γκαγκάριν…
Ο Πλανήτης των Πιθήκων ( Planet of the Apes)
Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των ΗΠΑ στις 5 Αυγούστου 2001. Η ταινία είναι μια χαλαρή προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Πιερ Μπουλ που  βασίστηκε το σενάριο της η ομότιτλη ταινία του 1968, άρα είναι ένα ριμέικ της.
Στην ταινία αυτήν ένας Αμερικανός αστροναύτης της Αεροπορίας συντρίβεται σε έναν άγνωστο πλανήτη όπου οι πίθηκοι τον κυβερνούν και οι άνθρωποι είναι σκλαβωμένοι σε αυτούς. Αυτός με την βοήθεια των εναπομεινάντων ανθρώπων θα ξεκινήσει μια επανάσταση με στόχο να ανατρέψει τους πιθήκους και να επιστρέψει πίσω στον πλανήτη του.

1993 – Οι Αβορίγινες, οι ιθαγενείς στην Αυστραλία, αμφισβητούν την κυριαρχία της λευκής πλειοψηφίας και απειλούν ότι, θα καταφύγουν στο δικαστήριο της Χάγης, για την ισότιμη μεταχείρισή τους και την επιστροφή των εκτάσεών τους, που καταπατήθηκαν από τους αποικιοκράτες.
Να δούμε ποιος θα επισκευάσει το αεροπλάνο για να πάνε στη Χάγη, όταν χαλάσει …..

1997 – Στην Τουρκία, η ανοιχτόμυαλη ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων τάσσεται κατά της καθιέρωσης του παραδοσιακού καλύμματος της κεφαλής των γυναικών, στα πανεπιστήμια και τις δημόσιες υπηρεσίες ακολουθώντας τη γραμμή Κεμάλ:
» η Θρησκεία που επινόησε ένας αμαθέστατος άραβας ήταν υπεύθυνη για την υπανάπτυξη των Τούρκων»!

1929 – Εξορίζεται από τη Σοβιετική Ένωση ο αντιρατσιστής Λέων Τρότσκι από τους ρατσιστές συντρόφους του. Δεν  άντεξαν τη διαφορετικότητα του.
1862 – Ο Άλβαν Γκράχαμ Κλαρκ ανακαλύπτει με ένα τηλεσκόπιο 47 εκατοστών το λευκό νάνο Σείριο Β, συνοδό του Σείριου.
Τα παιδιά του Σείριου ανησυχούν για τον σκοπό της Γης.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά πρέπει να ξέρουμε τι είναι αυτό που αγιάζει το σκοπό. Τρότσκι
Και εμείς πρέπει να ξέρουμε…. για τον σκοπό τους πιθήκους τους ρατσιστές τους αντιρατσιστές και τους σκοπευτές
Από την Λεμουρία στην Ατλαντίδα …..μία ταινία δρόμος
Αστραία

στη Διάπλαση των Ελληνοπαίδων

Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνων.
Γνώρισε τις πόλεις και τον νου πολλών ανθρώπων.
— Οδύσσεια α’ 3
Ο Όμηρος δεν είναι μόνο ο μεγαλύτερος ποιητής του τελευταίου Μεγάλου Ενιαυτού των 26000 χρόνων, αλλά είναι και ένας  μεγάλος φιλόσοφος πολεμιστής, άνθρωπος της γνώσης, της ειρήνης και του πολέμου, κυνηγός και ονειρευτής που περιέγραψε  θαυμάσια στις δύο πολιτείες του στην ασπίδα του Αχιλλέα.
Τα Ομηρικά Έπη είναι ένας ύμνος στη φιλία στη σκέψη στην ευφυΐα στην ανδρεία στη γυναίκα στον άντρα το παιδί στον έρωτα την αγάπη την αφοσίωση την τιμή και κυρίως στον άνθρωπο.
Είναι η περιπέτεια του ανθρώπου του Ελεύθερου Πνεύματος του, στο ρου της ιστορίας και στον Ηριδανό της μυθολογίας.
Ο Όμηρος διηγείται τραγουδάει μιλάει με την δημιουργική ποίηση του, για έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που κρίνει και διακρίνει δίκαιους και άδικους θεούς, δεν είναι θεοκράτης, στη σωστή απόσταση ο άνθρωπος από τον θεό. Ο Οδυσσέας συμβουλεύεται την Αθήνα, την ακούει, αλλά δεν την   φοβάται και δεν  την προσκυνά δουλικά.  Είναι δίπλα του και του χαϊδεύει τα μακριά  μαλλιά.  Ούτε τον άγριο Ποσειδώνα δεν φοβήθηκε και μαζί του αναμετρήθηκε στον βράχο. Ένας απλός θνητός με ένα μεγάλο θεό στα μεγάλα αλώνια της Μυθιστορίας στη μεγαλειώδη σκηνή της παγκόσμιας θεατρολογίας. Ο Οδυσσέας   αφήνει το σπίτι του, για να πολεμήσει για την πατρίδα και προσπαθεί να επιστρέψει σε αυτούς και αυτή που αγαπά. Είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει το παιδί του και δεν θα το θυσίαζε ποτέ σε κανέναν Θεό, που πολεμά με τους φίλους του για τους φίλους του μαζί στην πρώτη γραμμή της μάχης, καθόλου εξουσιομανής, που αγαπά τη γυναίκα του και τον νησί του. Ο Όμηρος δεν κάνει διακρίσεις στους αντιπάλους δεν είναι ρατσιστής, στέκεται αποστασιοποιημένος και στους Τρώες και για αυτούς έντιμα μιλά. Δεν είναι μισογύνης, θαυμάζει την ομορφιά την Ωραία Ελένη προστατεύει τον Τηλέμαχο, τα παιδιά, σέβεται την Πηνελόπη την αφοσίωση και ο Οδυσσέας στέκεται μπροστά της ποτιδέγμενος, με τα μάτια χαμηλωμένα όταν τον κοιτάζει αυστηρά.
Στα Ομηρικά Έπη έχουμε σκέψη εφευρετικότητα φιλοσοφία τεχνολογία ηθική αρετή αισθητική και μία υπέροχη γλώσσα την ομηρική που ομιλούμε εδώ στην Ελληνική Ιερή Γη, τη γενέτειρα του Homo Sapiens. O Όμηρος στο διαδίκτυο σήμερα θα ένιωθε σαν στο σπίτι του γιατί είναι «το σπίτι του» αφού είναι η εξέλιξη η επίτευξη η τεχνολογία, η δημιουργία του homo sapiens. Ο γιος του  Οδυσσέα ο Τηλέμαχος τοξεύει  από μακριά τους αντίνοες μνηστήρες και οι Αλκίνοοι άνθρωποι  στέλνουν με τα e-mail,  τα απήδαλα πλοία των Φαιάκων τον Οδυσσέα στην Ιθάκη, γοργά .
Γεγονός που δεν ισχύει για τους θεοκρατικούς ανθρώπους ,γιατί αν μέναμε στα θεόπνευστα θεοκρατικά κείμενα  του βουκολικού κήπου της ευδαιμονίας της Εδέμ που τόσο νοσταλγούν, ούτε πατίνι δεν θα είχε δει και δεν θα είχε γνωρίσει η ανθρωπότητα. Για αυτό, όχι μόνο αισθάνονται άβολα με την τεχνολογία και την αφορίζουν( την αφόριζαν τουλάχιστον μέχρι πρότινος ) αλλά στην ουσία αυτοαναιρούνται όταν παρουσιάζουν μέσα από http σελίδες μεγίστης τεχνολογίας και νοημοσύνης, «θεόπνευστα» κείμενα. Είναι σαν ψάρια που προσπαθούν να περπατήσουν στη στεριά και δεν έχουν να παρουσιάσουν ούτε μια εφεύρεση  ανακάλυψη που να βασίζεται σε αυτά, αφού απουσιάζει η λογική  έννοη σκέψη.

Η πιο γελοία ιδέα που «εφεύρε»  ποτέ ο σκυφτός άνθρωπος  είναι ότι ο Θεός της Οικουμένης επιζητεί τη γλυκερή λατρεία των δημιουργημάτων του, ότι μπορεί να επηρεαστεί από τις προσευχές τους και ότι χάνει την ψυχραιμία του όταν δεν του απευθύνουν όλη αυτήν τη γλοιώδη κολακεία. Robert Heinlein

Των Τριών Ιεραρχών Σήμερα
Χρειάστηκαν επτά σχεδόν αιώνες να αναγνωριστεί το θεάρεστο έργο των τριών Ιεραρχών, οι οποίοι όχι μόνο πολεμούσαν μεταξύ τους γιατί διαφωνούσαν στα θεολογικά ζητήματα αλλά πολεμούσαν και με όλους τους υπόλοιπους και ειδικά  με τον Ελληνισμό, με του Έλληνες φιλοσόφους και στοχαστές, στα κατ ΄εξοχήν ανθελληνικά τους κείμενα. Άνθρωποι που δεν αγάπησαν πότε μία γυναίκα, που δεν αγκάλιασαν κανένα δικό τους παιδί από επιλογή δολοφονώντας χιλιάδες εν δυνάμει παιδιά σπερματοζωάρια, που ζήσανε σε μία έρημο ασκητική και ξεροπήγαδα με τον εαυτό τους σε πλήρη διάσταση αποξένωση από αυτόν.
Με την ονομασία Τρεις Ιεράρχες αναφέρονται τρεις άγιοι και Θεολόγοι της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας, προστάτες των γραμμάτων και των μαθητών, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός ή Θεολόγος.
Αναδείχθηκαν Πατέρες της Εκκλησίας και Άγιοι. H εορτή των Τριών Ιεραρχών καθιερώθηκε στα μέσα του 11ου αιώνα και στα χρόνια του Κωνσταντίνου Θ’ Μονομάχου ή του Αλέξιου Α΄Κομνηνού από τον Μητροπολίτη Ευχαΐτων Ιωάννη Μαυρόποδα ο οποίος συνέθεσε τμήμα της Ακολουθίας για τους Τρεις Αγίους της Εκκλησίας.
H ιστορία καθιέρωσης της Εορτής της εκπαίδευσης
Πριν την ίδρυση του Ελληνικού κράτους
Η αυτονόμηση της Εορτής από το Εκκλησιαστικό πλαίσιο και η θεσμοθέτησή της ως σχολικής εκδήλωσης δεν αναφέρεται πριν από τον 19ο αιώνα. Στην Ιόνιο Ακαδημία οι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται και τιμώνται ως οι προστάτες της από τη σύστασή της (1824-1826). Στην οθωμανοκρατούμενη Μυτιλήνη έχουμε πανηγυρικούς από το 1859 τουλάχιστον.
Με την ίδρυση του Ελληνικού κράτους
Οι διαδικασίες καθιέρωσης της εορτής ως εκπαιδευτικής συνδέονται με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όταν σε συνεδρίαση του Ακαδημαϊκού Συμβουλίου στις 9 Αυγούστου του 1841, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τον θάνατο του καθηγητή του ιδρύματος Δημήτριου Μαυροκορδάτου και δωρεάς στο Πανεπιστήμιο Αθηνών της οικίας του θανόντος από τον πατέρα του, θέλησαν να τον τιμήσουν. Τελικά προκρίθηκε η καθιέρωση μνημοσύνου υπέρ των ευεργετών του Πανεπιστημίου κατά την Εκκλησιαστική Εορτή των Τριών Ιεραρχών. Ο πρώτος Εορτασμός-μνημόσυνο πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1842. Η πραγματική θεσμοθέτηση της εορτής όμως θα καθυστερήσει: θα πραγματοποιηθεί το 1911 όταν το ανώτατο αυτό ακαδημαϊκό ίδρυμα θα αποκτήσει τον καινούργιο οργανισμό του.
Είναι η εποχή που το ζήτημα της Αυτοκεφαλίας της Ελλαδικής Εκκλησίας και των συνακόλουθων αντιδράσεων αποτελεί μείζον πολιτικό θέμα. Οι σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Φαναρίου, αλλά και Ελληνικού Βασιλείου και Ρωσίας είναι ψυχρές έως τεταμένες. Παράλληλα είχαν αρθρωθεί επιφυλάξεις για τον ρόλο του νεοπαγούς θεσμού του Πανεπιστημίου και το αν θα εκτόπιζε την Εκκλησία από τα εκπαιδευτικά πράγματα κι αν θα ήταν φιλικά προσκείμενος στη θρησκεία. Από την τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα «αδιάκοπη είναι η διασταύρωση της επίσημης Θρησκευτικής ζωής με την κοσμική Ελληνική ζωή». Κι αυτό αποτυπώνει μεταξύ άλλων η καθιέρωση της συγκεκριμένης εορτή και την σκοπιμότητα της Εκκλησίας να συνεχίσει να ζει σαν ξενιστής στο ταλαιπωρημένο Ελληνικό κράτος αναπολώντας τη δόξα της Ρωμιοσύνης της και την ευτυχή συγκατοίκηση των αδελφών θεοκρατικών θρησκειών.

Απεκρίθη εκ παλαιοτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν εόν και δεξιώτερον και ευηθείης ηλιθίου απηλλαγμένον μάλλον.
Ξεχώρισε από παλιά το ελληνικό έθνος από τους βαρβάρους όντας πιο ικανό και περισσότερο απαλλαγμένο από την ηλιθιότητα.
Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Ενδελεχής  Έλληνας φιλόσοφος
Ας ελπίσουμε πως είναι έτσι  για μας και … το Έθνος
Αστραία

Ο «Τετραδόνιος αετός», το δικέφαλο μεταλλαγμένο πουλί, ο θυρεός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η στέψη

αρχίζει με την στέψη του Πατέρα της,  Ιππότη  Καρλομάγνου

Ο Χριστιανισμός που ηθικά προετοιμάστηκε από τα Εβραϊκά Ευαγγέλια (Ιωάννης), πνευματικά προετοιμάστηκε από τους Εβραίους Αλεξανδρινούς (Φίλων), αναγεννήθηκε εβραϊκά. Στο βαθμό που η Ευρώπη είναι χριστιανική, είναι (με την ηθική – πνευματική έννοια) εβραϊκή· στο βαθμό που η Ευρώπη είναι ηθική, είναι εβραϊκή. Σχεδόν το σύνολο της Ευρωπαϊκής ηθικής έχει τις ρίζες της στον Εβραϊσμό. Όλοι οι πρωταγωνιστές για την χριστιανική ή μη χριστιανική ηθική, από τον Αυγουστίνο μέχρι τον Ρουσσώ, τον Κάντ και τον Τολστόι, ήσαν Εβραίοι επιλογής (Wahljuden κατά την πνευματική έννοια· Ο Νίτσε είναι ο μόνος μη Εβραίος, ο μόνος ευρωπαίος ειδωλολάτρης ηθικολόγος.
Richard Nikolaus Eijiro Coudenhove-Kalergi

814 – Ο Καρλομάγνος πεθαίνει από πλευρίτιδα στο Άαχεν ως ο πρώτος αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τον διαδέχεται ο γιος του, Λουδοβίκος ο Ευσεβής, ως βασιλιάς της αυτοκρατορίας των Καρολιδών.
O Καρλομάγνος (Charlemagne, 2 Απριλίου 747 ή 748 – 28 Ιανουαρίου 814), γνωστός και ως Κάρολος ο Μέγας. Ήταν επίσης βασιλιάς της Ιταλίας από το 774 και από το 800 ο πρώτος αυτοκράτορας στη Δυτική Ευρώπη μετά την κατάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πριν από τρεις αιώνες. Το εκτεταμένο Φραγκικό κράτος που ίδρυσε ονομάζεται Αυτοκρατορία των Καρολιδών (ή και Καρολίγγεια Αυτοκρατορία).
Ο Καρλομάγνος συνέχισε την πολιτική του πατέρα του προς τον παπισμό και έγινε προστάτης του, απομακρύνοντας τους Λομβαρδούς από την εξουσία στη βόρεια Ιταλία και ηγούμενος μιας εισβολής στη Μουσουλμανική Ισπανία. Εξεστράτευσε επίσης κατά των λαών στα ανατολικά του, εκχριστιανίζοντάς τους, επί ποινή θανάτου, με κατά καιρούς κατάληξη σε γεγονότα όπως η Σφαγή του Βέρντεν (4.500 Σαξόνων αιχμαλώτων στη σημερινή Κάτω Σαξονία). Ο Καρλομάγνος έφθασε στο απόγειο της δύναμής του το 800 όταν στέφθηκε ΄΄αυτοκράτορας΄΄ από τον Πάπα Λέοντα Γ΄ την Ημέρα των Χριστουγέννων στην Παλιά Βασιλική του Αγίου Πέτρου.
Αποκαλούμενος «Πατέρας της Ευρώπης» (pater Europae), ο Καρλομάγνος ένωσε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, για πρώτη φορά μετά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το κράτος του έδωσε ώθηση στην Καρολίγγεια Αναγέννηση, μια περίοδο πολιτιστικής και πνευματικής δραστηριότητας εντός της Καθολικής Εκκλησίας. Τόσο οι Γαλλικές όσο και οι Γερμανικές μοναρχίες θεωρούσαν τα βασίλειά τους απογόνους της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έβλεπε τον Καρλομάγνο με μεγάλη δυσπιστία επειδή υποστήριζε έντονα το Filioque, ο πάπας από την άλλη πλευρά τον προτιμούσε απέναντι στην Ειρήνη την Αθηναία που κυβερνούσε την Βυζαντινή αυτοκρατορία. Οι διαφορές αυτές έφεραν αργότερα ρήξη ανάμεσα στην Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη, οδήγησαν στο Σχίσμα του 1054.
Στα επίσημα έγγραφά του ο Κάρολος προτιμούσε τον τίτλο Karolus serenissimus Augustus a Deo coronatus magnus pacificus imperator Romanum gubernans imperium («Κάρολος, ο γαληνότατος Αύγουστος, εστεμμένος από το Θεό, ο μέγας, ειρηνικός αυτοκράτορας κυβερνών τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία») από τον αμεσότερο Imperator Romanorum («Αυτοκράτορας των Ρωμαίων»).
Ένας ανώνυμος μοναχός του Μπόμπιο θρηνούσε για τον θάνατό του:
Από τις χώρες όπου ο ήλιος ανατέλλει μέχρι τις δυτικές ακτές οι άνθρωποι κλαίνε και θρηνούν … οι Φράγκοι, οι Ρωμαίοι, όλοι οι Χριστιανοί έχουν πληγεί από πένθος και μεγάλη ανησυχία … οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, ένδοξοι ευγενείς θρηνούν για την απώλεια του Καίσαρά τους … ο κόσμος θρηνεί το θάνατο του Καρόλου … Ω Χριστέ, συ που κυβερνάς την ουράνια κατοικία, παραχώρησε ένα ειρηνικό μέρος για τον Κάρολο στο βασίλειό σου. Αλίμονο σε μένα το δυστυχή.
Ως κυβερνήτης, ο Καρλομάγνος ξεχωρίζει για τις πολλές του μεταρρυθμίσεις: νομισματικές, διοικητικές, στρατιωτικές, πολιτιστικές και εκκλησιαστικές. Είναι ο βασικός πρωταγωνιστής της «Καρολίγγειας Αναγέννησης»
«Hταν χοντροκαμωμένος, εύρωστος, σημαντικού αναστήματος, αλλά όχι και τόσο, καθώς το ύψος του ήταν εφτά φορές το ύψος του ποδιού του. Είχε στρογγυλό κεφάλι, μεγάλα και ζωηρά μάτια, μύτη λίγο μεγαλύτερη από το κανονικό, άσπρα αλλά ακόμη ελκυστικά μαλλιά, φωτεινή και χαρούμενη έκφραση, κοντό και χοντρό λαιμό και καλή υγεία, εκτός από τους πυρετούς που τον επηρέασαν τα λίγα τελευταία χρόνια της ζωής του. Προς το τέλος κούτσαινε από το ένα πόδι. Ακόμη και τότε έκανε πεισματικά ότι ήθελε και αρνιόταν να υπακούει στους γιατρούς, στην πραγματικότητα τους απεχθανόταν γιατί ήθελαν να τον πείσουν να σταματήσει να τρώει ψητό κρέας, όπως συνήθιζε, και να αρκεστεί στο βραστό».
O Καρλομάγνος, όντας πρότυπο ιππότη ως ένας από τους Εννέα Αριστείς (εννέα ιστορικές, βιβλικές και μυθικές προσωπικότητες, που προσωποποιούν τα ιδεώδη του ιπποτισμού, όπως καθιερώθηκαν το Μεσαίωνα και περιελάμβαναν τρεις ειδωλολάτρες (Έκτορας, Αλέξανδρος ο Μέγας και Ιούλιος Καίσαρ), τρεις Εβραίους (Ιησούς του Ναυή, Δαβίδ και Ιούδας ο Μακκαβαίος) και τρεις Χριστιανούς (Βασιλιάς Αρθούρος, Καρλομάγνος και Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν), έτυχε σημαντικής μεταθανάτιας ζωής στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Ο Καρλομάγνος ήταν λάτρης των βιβλίων. Έβαλε κληρικούς να μεταφράσουν Χριστιανικά κείμενα και προσευχές στις αντίστοιχες λαϊκές γλώσσες. Η παραγωγή βιβλίων ολοκληρωνόταν αργά με το χέρι και γινόταν κυρίως σε μεγάλες μοναστηριακές βιβλιοθήκες. Τα βιβλία ήταν τόσο περιζήτητα την εποχή του Καρλομάγνου, ώστε οι βιβλιοθήκες των μοναστηριών νοίκιαζαν μερικά βιβλία, αλλά μόνο αν ο δανειζόμενος κατέθετε πολύτιμο ενέχυρο. Μια αυλική βιβλιοθήκη ιδρύθηκε επίσης στην αυλή του Καρλομάγνου τον ένατο αιώνα. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η αγάπη του Καρλομάγνου για τα βιβλία περιελάμβανε την ανάγνωση δυνατά βιβλίων για τον ίδιο κατά τη διάρκεια γευμάτων και ότι του άρεσαν τα βιβλία του Αγίου Αυγουστίνου. Είχε επίσης στην αυλή του τον Αλκουίν, που, αν και προερχόταν από τη Νορθούμπρια στη σύγχρονη Αγγλία, ήταν υπέρμαχος της εκπαίδευσης και έγραψε στοχαστικά για τη χριστιανική θρησκεία. Στη βιβλιοθήκη της αυλής, που δημιουργήθηκε από τον Καρλομάγνο, παρήγοντο μερικά αντίγραφα βιβλίων, για να μοιραστούν όμως από τον Καρλομάγνο.

«…Τρεις λαοί: οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Εβραίοι έχουν κατακτήσει ο καθένας με τον τρόπο του τον αρχαίο πολιτισμικό κόσμο. Πρώτα ο αισθητικά – φιλοσοφικός λαός των Ελλήνων: στον Ελληνισμό· μετά ο πρακτικός – πολιτικός λαός των Ρωμαίων: στην Imperium Romanum («Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία»)· τέλος ο ηθικός – θρησκευτικός λαός των Εβραίων: στον Χριστιανισμό  .Richard Nikolaus Eijiro Coudenhove-Kalergi ( Πήρε το βραβείο Καρλομάγνου το 1950.)

Οι Περιπέτειες του Πνεύματος την Εποχή των Ιχθύων συνεχίζονται…… στην Παρδαλή Πανευρώπη.

Αστραία

στον ήχο της σιωπής

Οδυσσέας Ελύτης :Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις….

Και με μια σημαία ψηλά να κυματίζει στον άνεμο της αλλαγής συμβολικά

1979 – Καθιερώνεται ως εθνική σημαία της Ελλάδας αυτή που φέρει 9 λευκές και μπλε λωρίδες εναλλασόμενες με το σταυρό στο άνω αριστερό άκρο.

Η σύγχρονη σημαία είναι ένα σύγχρονο σύμβολο ενός σύγχρονου κράτος και είναι μία παλιά ιστορία. Οι σημαίες των σύγχρονων κρατών αποτελούνται από απλά σχήματα σιωπηλά σύμβολα, ημισέληνους σταυρούς αστέρια με ένα δύο ή τρία χρώματα. Είναι το «λογότυπο» ενός κράτους μαζί με το εθνόσημο του.
Η πιο παλιά σημαία θεωρείται της Δανίας .
Η σημαία της Ελλάδος μετά το 1821 πέρασε από διάφορες φάσεις. Στην κυριότερη καταργήθηκε το στέμμα που ήταν στη θέση του σταυρού πού βρίσκεται σήμερα μαζί με το πολίτευμα της μοναρχίας. Όλα αλλάζουν στον ρου της ιστορίας και οι σημαίες ανεμίζουν στον άνεμο της αλλαγής.
Ο σταυρός είναι ένα αρχαίο σύμβολο από την εποχή της Λεμουρίας κατά την οποία ο Λεμούριος σταυρώνονταν με ιδιαίτερα βάρβαρο τρόπο για λόγους εκπαίδευσης όπως αναφέρει και ο Ροδόσταυρος Max Ηeindel στη σελίδα 269 του βιβλίου του.

Η εκπαίδευση των αγοριών ήταν σχεδιασμένη ειδικά για την ανάπτυξη της ιδιότητας της θέλησης παροτρύνονται να παλεύουν μεταξύ τους και οι αγώνες ήταν υπερβολικά κτηνώδεις του καρφώνανε σε παλούκια κυριολεκτικά.

Και ο James Churchward στο βιβλίο του:  Λεμουρία, η Χαμένη Ήπειρος θεών και ανθρώπων περιγράφει στη σελίδα 200 τα είδη του σταυρού της αρχαίας ΜΟΥ και την εξέλιξη και τη σημασία της σβάστικας.
Ο αγκυλωτός σταυρός, η σβάστικα ήταν ένα από τα συνηθισμένα σύμβολα της Ινδίας μέχρι να υιοθετηθεί από τους ΝΑΖΙ  και είχε χρησιμοποιηθεί  στο βιβλίο του, ο  Κίπλινγκ.
Φυσικά το σύμβολο του σταυρού πέρασε και στην νεότερη Ατλαντίδα μέσα από τον θεολόγο Ορφέα και υπάρχει σε όλους τους μυστικιστικούς και θεοσοφικούς κύκλους σε πάρα πολλά είδη. Είναι η αγαπημένη  νοσηρή προτίμηση των θεοσοφιστών στο σύμβολο του πόνου.
Ο ασύμμετρος σταυρός θεωρείται σύμβολο του χριστιανισμού κα συμβολίζει την σταύρωση και το μαρτύριο του ιδρυτή. Κατά πόσο ένα όργανο βασανισμού και θανάτωσης, αυτού του τόσο σημαντικού προσώπου για τον Χριστιανισμό «τιμάται» με αυτό τον τρόπο είναι ένα ερώτημα που αναζητεί λογική απάντηση από ένα αντίνοο χριστιανό. Ο ανάποδος σταυρός είναι σύμβολο της παπικής εκκλησίας και του ιδρυτού της του Πέτρου γιατί σταυρώθηκε με τον ανάποδο σταυρό για λόγους μεγαλύτερης ταπείνωσης απουσία στοιχειώδους λογικής.
Ο ισοσκελής σταυρός είναι το σύμβολο των σημείων του ορίζοντα Ανατολής Βορά Δύσης και Νότου, δείκτη πολύ σημαντικό  των Ελλήνων θαλασσοπόρων των ναυτικών και των χαρτών, το σύμβολο της ύλης και το σύμβολο της γης Γαίας μέσα σε μέσα σε ένα κύκλο.
Όλα τα σύμβολα φυσικά είναι μία υπόθεση πολύ παλιά καθώς και γράμματα και αριθμοί. Είναι σύμβολα και αυτά τα οποία εξελίχθησαν όπως όλα τα πράγματα και τα όντα στο μεγάλο ταξίδι της συνείδησης και της περιπέτειας της.
Η σημαία της Ελλάδος έχει δύο χρώματα το γαλάζιο και το λευκό πού αντιστοιχεί στο γαλάζιο της θάλασσας και στο λευκό των κυμάτων . Πάντως η πιο διαδεδομένη θεωρία για το πλήθος των λωρίδων, είναι ότι συμβολίζουν τις συλλαβές της φράσης «ελευθερία ή θάνατος», οι πέντε κυανές τις συλλαβές «Ε-λευ-θε-ρί-α» και οι τέσσερις λευκές «ή θά-να-τος».
Μία προσωπική μου ερμηνεία στο θέμα αυτό είναι η εξής:
Σύμφωνα με το ζευγάρι Παρθένος Ιχθύς Ποσειδών και Εστία.
Το γαλάζιο  συμβολίζει τον Ποσειδώνα κυρίαρχο της εποχής των Ιχθύων και άρχοντος  των θαλασσών και των ωκεανών και η Εστία το ΝΗΣΙ στεριά  που ξεπροβάλει μέσα από τα κύματα του Ποσειδώνα, η Δήλος των θεών και η Ιθάκη των ανθρώπων. Το γαλάζιο όμως σε άλλη απόχρωση είναι και το χρώμα το πλανήτη Ουρανού της Άρτεμης. Στη νέα εποχή, η Ελλάδα μεταβαίνει σε ένα καθαρό νησί την Ιθάκη . Ας ελπίσουμε  πως  οι πολίτες της δεν θα σταυρώνονται πια, ούτε τα μυαλά, τρία κλικ  δεξιά και τρία αριστερά.
Ψηλά τη σημαία, την ασπίδα, το κεφάλι και το φρόνημα… για την πατρίδα και την  έννοη λευτεριά!
Αστραία

Σημαία σύμβολα συμβολισμοί χρώματα σταυρός Λεμουρία Ατλαντίδα Ποσειδών Εστία Δήλος Ιθάκη Ελλάδα
James Churchward Λεμουρία, η Χαμένη Ήπειρος θεών και ανθρώπων, Ιάμβλιχος 2016
Max Heindel  Ροδοσταυρική θεωρία, Ιάβλιχος 1992