«Οι διεφθαρμένοι πολίτες εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς και οι διεφθαρμένοι αμφίνομοι δικαστές κρύβονται πίσω από παραθυράκια του νόμου και τις πολλές πολυνομίες«

Δείκτης Διαφθοράς:
Κόλαφο για την Ελλάδα και κατ’ επέκταση για την κυβέρνηση αποτελεί η έκθεση από τη «Διεθνή Διαφάνεια». Η χώρα μας κατέγραψε σκορ κάτω από τη βάση στον Δείκτη Διαφάνειας, καταλαμβάνοντας την 24η θέση μεταξύ των 27 κρατών-μελών της ΕΕ.

Στην κατάταξη η χώρα μας συγκεντρώνει τους ίδιους βαθμούς με τη Ναμίμπια και βρίσκεται κάτω από τη Μαλαισία. Η Πολωνία (54) βρίσκεται αρκετά ψηλότερα από την Ελλάδα και η Ουγγαρία (42) χαμηλότερα.

Ο κατάλογος του 2019, που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 2020, κατατάσσει 180 χώρες σε μια κλίμακα από το 100 (εξαιρετικά αδιάφθορη) έως το 0 (εξαιρετικά διεφθαρμένη).

Η Δανία, η Νέα Ζηλανδία και η Φινλανδία θεωρούνται τα λιγότερο διεφθαρμένα έθνη στον κόσμο και κατατάσσονται σταθερά υψηλά στον δείκτη, ενώ η πιο διεφθαρμένη χώρα στον κόσμο θεωρείται η Σομαλία, με αποτέλεσμα 9-10 στα 100 από το 2017.

Εντύπωση μου έκανε, αγαπητό μου ημερολόγιο, το βιβλίο του νομικού συμβούλου του κράτους, ανθρώπου του συστήματος θα λέγαμε, insider, που όμως τολμάει και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Μια αναποτελεσματική δικαιοσύνη, πολλοί δικηγόροι περιττοί οι περισσότεροι ,πολυνομία παρανομία με αποτέλεσμα βασιλεύει η διαφθορά και η κοινωνική αδικία. Αυτό σημαίνει πως και οι άνθρωποι του συστήματος,οι insider γνωρίζουν πολύ καλά το πρόβλημα και μερικοί έχουν την τόλμη να το λένε θαρρετά. Το ερώτημα είναι γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι και η απάντηση σε αυτό είναι νομίζω προφανής.
Είναι πολύ συστημικοί, παγιδεύονται από τον κοινωνικό περίγυρο και δεν μπορούν να πράξουν αλλιώς….

Από το βιβλίο του Τάσου Μπάνος..

 «Στην Ελλάδα  η δημόσια δαπάνη για την απονομή της δικαιοσύνης αλλά και ο αριθμός των δικαστών είναι πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, η χώρα μας είναι τελευταία στην Ευρώπη ως προς τον αναμενόμενο χρόνο απονομής στον α’ βαθμό, τρίτη από το τέλος στον β’ βαθμό και έβδομη στα ανώτατα δικαστήρια.

Το 69%  των πολιτών θεωρούν ότι η δικαιοσύνη έχει πολιτικές εξαρτήσεις και το 64% ότι είναι κοινωνικά άδικη ,το 85% των πολιτών χαρακτηρίζει αργή τη Δικαιοσύνη, το 73% νομικά δαιδαλώδη (πολυνομία), το 69% ανεπαρκή στην οργάνωση

Οι Παθογένειες της νομοθετικής εξουσίας η νομοθετική εξουσία χαρακτηρίζεται από την υπερπαραγωγή νόμων αφού από το 1974 μέχρι σήμερα εκδόθηκαν 4795 νόμοι.
Αυτό σημαίνει πάνω από εκατό νόμους κάθε χρόνο οι νόμοι αυτοί που πολλές φορές είναι φλύαροι περιπτωσιολογικοί αντιφατικοί με τροποποιήσεις ήδη τροποποιημένων διατάξεων και πλήθος τεχνικών και λεπτομέρεια κων ρυθμίσεων περιέχουν Επιπλέον και περίπου 55.000 εξουσιοδοτήσεις για έκδοση κανονιστικών πράξεων το φαινόμενο αυτό εντάθηκε κατά την περίοδο της κρίσης και της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής Με νόμους μαμούθ με ρυθμίσεις σε ένα νόμο για όλα τα υπουργεία με κεφάλαια υπό κεφάλια περιπτώσεις και υποπεριπτώσεις με τον παραπάνω τρόπο υπήρξε η δημιουργία ενός απόλυτα ενός απόλυτα ασταθούς Νομικού περιβάλλοντος λογικό που αποτελεί κινούμενη άμμο για όλους την διοίκηση τους ιδιώτες τους δικηγόρους και τους δικαστές Επίσης οι διαρκείς αλλαγές στο φορολογικό ασφαλιστικό πολεοδομικό και μισθολογικό καθεστώς καθώς και στην εκπαίδευση που γίνονται όχι μόνο με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία Αλλά ακόμη και με μόνη την αλλαγή του κάθε φορά αρμόδιου υπουργού επηρεάζουν σημαντικά την αρχή της συνέχειας που θα πρέπει να διέπει τη λειτουργία ενός κράτους και δημιουργούν χιλιάδες νέες διοικητικές διαφορές η κατάσταση αυτή επιβαρύνεται από την έλλειψη κωδικοποίησης της νομοθεσίας καθώς διατηρούνται σε ισχύ αντιφατικές ή μη ισχύουσες πλέον διατάξεις οι οποίες όμως δεν έχουν καταργηθεί πολλές πολλές εξ αυτών από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα με αποτέλεσμα ο κανόνας λιγότεροι νόμοι καλύτερη δικαιοσύνη να αποδυναμώνεται πλήρως υπάρχουν νομοσχέδια που αναρτώνται για διαβούλευση με 50 άρθρα και όταν κατατεθούν στη Βουλή μπορεί τα άρθρα να ξεπερνούν τα 100 ομοίως οι άσχετες τροπολογίες που κατατίθενται σε κάθε νομοσχέδιο ναρκοθετούν τους κανόνες αυτούς

Παθογένειες της Διοίκησης

Είναι γεγονός ότι η καθοριστική επίπτωση στην επιβάρυνση των διοικητικών δικαστηρίων και κατά επέκταση στην καθυστερημένη απονομή της δικαιοσύνης έχουν και οι παθογένειες που χαρακτηρίζουν τη διοίκηση και γενικά την κρατική δραστηριότητα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία 12 χρόνια έγιναν προσπάθειες να περιοριστούν η κομματική παρέμβαση και η γραφειοκρατία και να προστατευτούν οι διοικητικές διαδικασίες να αναμορφωθεί το υπηρεσιακό καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων και να εφαρμοστούν η κινητικότητα οι μετατάξεις η αξιολόγηση και προαγωγές

Η Δημόσια ειδική διοίκηση παραμένει ο μεγάλος ασθενής και οι δυσλειτουργίες της προσαυξάνουν σε σημαντικό βαθμό τον αριθμό των δικαστικών διαφόρων στα διοικητικά δικαστήρια οι δυσλειτουργίες αυτές συνοπτικά είναι οι ακόλουθες

Η έλλειψη της απαιτούμενης απόστασης μεταξύ της κυβέρνησης και της διοίκησης η κομματική παρέμβαση είναι διαχρονικά υπαρκτή ως αποτέλεσμα του πελατειακού συστήματος. Βλέπε καθεστώς έκτακτων και μετακλητών υπαλλήλων που επέφερε διαδοχικές ρωγμές στο νομό πεπόνι 2190 1994 και τις αρχηγικές οργανώσεις των κομμάτων

Η μία επαρκής γνώση από πλευράς των στελεχών της διοίκησης βασικών κανόνων διοικητικού δικαίου Αυτό έχει ως αποτέλεσμα
Την έκδοση ελαττωματικών ή και άκυρο διοικητικών πράξεων μη τήρηση της νόμιμης προδικασίας πράξεις εκτός εξουσιοδοτήσεις πράξεις αναιτιολόγητης η πλημμελώς αιτιολογημένη σας η αδικαιολόγητη άρνηση της διοίκησης να ικανοποιήσει σε εύλογο χρόνο νόμιμα αιτήματα των πολιτών Παρά το γεγονός ότι το κρίσιμο νομικό θέμα έχει επιλυθεί με πάγια νομολογία των ανώτατων δικαστηρίων ρητά η σιωπηρά ωθεί τους πολίτες της προσφυγής στα δικαστήρια το ίδιο και η εμμονή της διοίκησης να μην ικανοποιεί αιτήματα για ζητήματα λυμένα με τελεσίδικες οι αμετάκλητες αποφάσεις των δικαστηρίων για λόγους δημοσιονομικούς η ευθυνοφοβίας ή εξαιτίας της συνέχισης μιας κακής διοικητικής πρακτικής Ακόμη και αν αυτή έχει κριθεί επανειλημμένα μη νόμιμη με δικαστικές αποφάσεις είμαι γνωμοδοτήσεις του ΝΣΚ.

Ομοίως και η αδυναμία επίλυσης μιας διαφοράς από την ίδια τη διοίκηση μετά από άσκηση διοικητικής ή ενδικοφανούς προσφυγής και η ελλιπής συνεργασία της διοίκησης με το ΝΣΚ για την επίλυση απλών νομικών προβλημάτων που ανακύπτουν στην καθημερινή διοικητική δράση. Δυστυχώς η συνδρομή του ΝΣΚ ζητείται συνήθως αφού δημιουργηθεί το πρόβλημα και όχι προληπτικά όπως θα έπρεπε.

Η δημιουργία πλήθους ανεξάρτητων και ρυθμιστικών αρχών που έχει οδηγήσει όχι μόνο στην ποσοτική αύξηση των διοικητικών διαφορών Αλλά και στη γέννηση νέων ειδών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και πολυπλοκότητα.
Εξίσου σοβαρή τροχοπέδη στη σωστή λειτουργία της διοίκησης αποτελεί και η περιβόητη συναρμοδιότητα υπαλλήλων υπηρεσιών και υπουργείων που πολλές φορές προκαλεί γραφειοκρατικό έμφραγμα ακόμα και σε διαδικασίες απλές και συνηθισμένες και καθιστά αδρανή ιδιαίτερα χρόνο καθυστερημένη τη διοικητική δράση αυτή η συναρμοδιότητα σε συνδυασμό με την τρέχουσα διοικητική κουλτούρα φορμαλισμός νομικισμός συγκεντρωτισμός επιβραδύνει αδρανοποιεί εγκλωβίζει η από νεκρώνει τη διοικητική δράση και πολλαπλασιάζει διαιωνίζει τις διοικητικές διαφορές.

Η ασάφεια σχετικά με τις αρμοδιότητες σε συνδυασμό με την αδικαιολόγητη πολλές φορές σπουδή για την άσκηση ποινικών διώξεων κατά υπαλλήλων επιτείνει την ευθυνοφοβία των υπαλλήλων και αποτελεί ανασχετικό παράγοντα στην Ανάληψη πρωτοβουλιών και υιοθέτηση καινοτομιών που θα συντελούσαν στην πιο ευέλικτη ταχεία αποδοτική και αποτελεσματική λειτουργία της διοίκησης.

Ολες αυτές οι κακές πρακτικές της διοίκησης έχουν δυσμενείς οικονομικές συνέπειες και για το Δημόσιο που επιβαρύνεται με την καταβολή τόκων ή και δίκαιης χρηματικής ικανοποίησης εξαιτίας της παρέλευσης του εύλογου χρόνου διάρκειας της δίκης χωρίς να παραβλέπεται η να θεωρείται ήσσονος σημασίας η αχρείαστη ταλαιπωρία των πολιτών.

Σε αυτό το περιβάλλον είναι επόμενο ο κρατικός μηχανισμός να δυσλειτουργεί με εξαιρέσεις Βέβαια και η δυσλειτουργία αυτή να δημιουργεί πλήθος διαφορών που το μεγαλύτερο μέρος τους καταλήγουν στα δικαστήρια ενώ θα έπρεπε να επιλύονται στο πλαίσιο του διοικητικού ελέγχου ή εξωδικαστικά ή με εναλλακτικούς τρόπους και ένα ελάχιστο ποσοστό μόνο να καταλήγει στα δικαστήρια

Ενδεικτικά οι εκκρεμείς διοικητικές διαφορές ανά 100 κατοίκων στην Ελλάδα είναι 2,2 όταν στην Ισπανία είναι 0,3 και στην Πορτογαλία 0,7

Παθογένειες της Δικαιοσύνης
Οι παθογένειες της δικαιοσύνης στα οργανωτικά λειτουργικά θέματα και στην οικονομική διαχείριση των διοικητικών διαφορών επιδρούν σημαντικά στην καθυστερημένη απονομή της οι αιτίες καθυστέρησης σχηματικά είναι οι εξής

Δεν έχουμε συνταγματικό δικαστήριο για προληπτικό ή επίκαιρο έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων Επίσης εμφανίζεται σημαντική αδυναμία εναρμόνισης της νομολογίας που θα παρείχε την απαιτούμενη ασφάλεια δικαίου τόσο στους πολίτες όσο και στη διοίκηση θα εξασφάλιζε την ισότητα των πολιτών έναντι του νόμου και θα περιόριζε σημαντικά τη δικαστική ύλη σε όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας

Εχουμε πολλούς δικαστές με την αναλογία το 2016 να είναι 25,8 δικαστές ανά 100.000 κάτοικοι κάτοικοι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη αναλογικά.

Εχουμε παρωχημένη χωροταξία των δικαστηρίων πολλά δικαστήρια διάσπαρτα στην επικράτεια με ξεπερασμένο και αναχρονιστικό χωροταξικό διασκορπισμό χωρίς ορθολογική κατανομή δικαστών και δικαστηρίων αφού τα πληθυσμιακά συγκοινωνιακά και συναλλακτικά δεδομένα έχουν μεταβληθεί ριζικά.

Η απαρχαιωμένη υλικοτεχνική υποδομή και η περιορισμένη ακόμη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας συμπληρώνουν την προβληματική εικόνα.

Εχουμε πολλούς δικηγόρους με την αναλογία το 2016 να είναι 390 δικηγόροι ανά 100.000 κατοίκους ενώ στη Γαλλία είναι 98 και στο Βέλγιο 164 ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 162.

Δυστυχώς ο μεγάλος αριθμός των δικηγόρων τους εμποδίζει να αποτελέσουν το αναγκαίο φίλτρο πριν από την προσφυγή στη δικαιοσύνη αντίθετα .Ενώ οι δικηγόροι θα έπρεπε να συμβάλλουν στη δημιουργία κουλτούρας συμβιβασμού και εξωδικαστικής επίλυσης της διαφοράς ο υπερπληθυσμός τους μετατρέπει μερικές φορές τη διαφορά σε δικαστική διαφορά με αποτέλεσμα τη συσσώρευση δικαστικών υποθέσεων στα πινακάκια

Εχουμε πολλούς φοιτητές στις νομικές σχολές με σχεδόν αποκλειστικό προσανατολισμό την άσκηση δικηγορίας σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη όπου οι φοιτητές των νομικών σχολών έχουν και άλλους συναφείς επαγγελματικούς προσανατολισμούς

Προτάσεις
Απαιτούνται συνεπώς ριζοσπαστικά και γενναία μέτρα για να μεταστραφεί η κατάσταση στη διοικητική δικαιοσύνη για τις διοικητικές δίκες είναι αναγκαία μία δέσμη μέτρων για ένα βιώσιμο φορολογικό, κοινωνικοασφαλιστικό, μισθολογικό, πολεοδομικό και εκπαιδευτικό σύστήμα , μέτρα που θα συμβάλλουν στην ελάφρυνση των δικαστηρίων από χιλιάδες αγωγές και πρόσφυγες που τα πλημμυρίζουν κάθε χρόνο αφού τα συστήματα αυτά μεταβάλλονται διαρκώς και ακόμη με κάθε αλλαγή πρωθυπουργό και δημιουργούν νέες διάφορες.
Συγκέντρωση των τροπολογιών σε δύο νομοσχέδια σκούπες που θα ψηφίζονται κάθε Ιούνιο και Δεκέμβριο

Η συμμετοχή μελών του νσκ στη νομοπαρασκευαστική διαδικασία αφού ο συνδυασμός της δικαστικής και Διοικητικής εμπειρίας τους μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην επιτυχή αντιμετώπιση των θεμάτων τα οποία τίθεται ίδιος τις διαδικασίες στις οποίες συμμετέχει ως διάδικος ή εμπλέκεται το δημόσιο.

Η αποδοτικότητα η αποδοτικότερη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης δηλαδή με τους ίδιους πόρους να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα πλήθος διοικητικών διαφόρων μπορούν να λυθούν και να επέλθει έτσι δραστικός περιορισμός της δικαστικής ύλης που φτάνει στα δικαστήρια αν η διοίκηση λειτουργήσει σωστά .
Αυτό απαιτεί πλήρη αποκοπή αποκομματικοποίηση της διοίκησης και απεξάρτηση από το κομματικό σύστημα περιορισμός της αναρμοδιότητας υπαλλήλων υπηρεσιών και υπουργείων που αδρανοποιεί τη διοικητική δράση και προκαλεί γραφειοκρατικό έμφραγμα .
Ακόμη και σε απλές διαδικασίες και συνηθισμένες ανάθεση σαφών αρμοδιοτήτων Και για να μην επιτείνεται η ευθυνοφοβία των υπαλλήλων κατάργηση των πολυτελών γραφειοκρατικών διαδικασιών Θέσπιση μισθολογικών και βαθμολογικών κινήτρων για την απόδοση του υπαλλήλου αλλά και σύστημα δίκαιης και αποτελεσματικής αξιολόγησης και ελέγχου της απόδοσης του προσωπικού.» 

Τάσος  Μπάνος:Το πρόβλημα της Δικαιοσύνης συνδέεται άρρηκτα με τις παθογένειες του ελληνικού κράτους,

Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην αναλογία δικηγόρων ανά κατοίκους, ανάμεσα στα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Το επάγγελμα του δικηγόρου είναι υπερκορεσμένο , μόνο η Θεσσαλονίκη έχει περισσότερους δικηγόρους (6.300) από ολόκληρη τη Σουηδία (4.503) ή από ολόκληρη την Αυστρία (5.129).

 Οι εν ενεργεία δικηγόροι στην Ελλάδα (περίπου 44.000) . Ενδεικτικά  Τσεχία (8.020), της Ουγγαρία (9.934), της Σουηδία (4.503), της Ελβετία (8.321) και της Ολλανδία (14.882).Οι δικηγόροι και οι νομολόγοι μαζί με τους δικαστές αγνοούν βασικούς νόμους της φύσης της ζωής και της λογικής και φτιάχνουν συνέχεια νέους να εξηγήσουν τους παλιούς που απέτυχαν παραβαίνοντας τον πρώτο νόμο της ουσιαστικής απλότητος.
Ο νόμος που δεν είναι απλός και κατανοητός και γνωστός σε όλους δεν είναι νόμος, είναι μεγάλος ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ.

Εύνομη Πολιτεία

Ζητούνται αδιάφθοροι…. insider ή outsider του συστήματος

Αστραία

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ γεννιέται

Ο Σαρλ Λουί Μοντεσκιέ (Charles-Louis de Secondat, Baron de La Brède et de Montesquieu) κοινώς γνωστός ως Μοντεσκιέ, ήταν Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος του Διαφωτισμού. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1689 στο Μπρεντ και απεβίωσε στις 10 Φεβρουαρίου του 1755 στο Παρίσι.

Η πολιτική και κοινωνική οργάνωση του σημερινού κόσμου βασίζεται ουσιαστικά στις φιλελεύθερες ιδέες του Μοντεσκιέ, και γι’ αυτό θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της Ευρώπης.

Το 1721 δημοσιεύει ανώνυμα στην Ολλανδία τις Περσικές επιστολές, όπου απεικονίζει με σατιρική διάθεση τη γαλλική κοινωνία εκείνη την περίοδο μέσα από τα μάτια δύο Περσών. Το βιβλίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Το 1728 εκλέγεται μέλος της γαλλικής Ακαδημίας, και στη συνέχεια αναχωρεί για ταξίδι στην Ευρώπη. Επισκέπτεται πολλές χώρες, την Ιταλία, την Ουγγαρία και την Αυστρία το 1728, στη συνέχεια τη Γερμανία(1729) και μετά την Ολλανδία). Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών μελετά προσεκτικά Γεωγραφία, Οικονομία, Πολιτική καθώς και τα έθιμα των χωρών που επισκέπτεται. Τη διετία 1729-1730 διαμένει στην Αγγλία, μετά από πρόσκληση του λόρδου Τσέστερφιλντ. Επιστρέφει στη Γαλλία το 1731, στον πύργο της Μπρεντ, όπου και αφιερώνεται στη συγγραφή του Πνεύματος των Νόμων.

Το 1745 εν τέλει, δημοσιεύεται το Πνεύμα των Νόμων, ανώνυμα σε εκδοτικό οίκο της Γενεύης, και γίνεται δεκτό με μεγάλη επιτυχία. Έγραψε και την εκπληκτική μελέτη για τα Αίτια της ανόδου και της παρακμής των Ρωμαίων.

ΕΙΠΕ:

Αν τα τρίγωνα δημιουργούσαν έναν θεό, θα του έδιναν τρεις πλευρές.
Μια αυτοκρατορία που δημιουργήθηκε με πόλεμο, πρέπει να διατηρηθεί με πόλεμο.
Η άγνοια είναι η μητέρα των λαϊκών παραδόσεων.
Τα παλιά βιβλία είναι για τους συγγραφείς. Τα καινούργια είναι για τους αναγνώστες.
Στη νηπιακή ηλικία των κοινωνιών, οι ηγέτες του κράτους δημιουργούν τους θεσμούς. Αργότερα, οι θεσμοί δημιουργούν τους ηγέτες.
Οι άρχοντες έχουν ηδονές, οι φτωχοί έχουν χαρές.
Οι άχρηστοι νόμοι αδυνατίζουν τους χρήσιμους νόμους.
Η πολυτέλεια καταστρέφει τις δημοκρατίες. Η φτώχεια τις μοναρχίες.
Κανένα βασίλειο δεν έχει χύσει ποτέ περισσότερο αίμα από το βασίλειο του Χριστού.Κανένα.

ΣΑΝ ΧΘΕΣ …. στην διαφωτιστική Αλκίνοη Φαιακία, ο Οδυσσέας πλησιάζει ναυαγός στην Σχερία με μια αυτοσχέδια Σχεδία

Αστραία

Με ένα ή δύο ( ν )….με το Σίγμα και το Νι, στο Πι και Φι, θα μας το πει ο Ατλαντείδης Ερμής σε λόγο ( Ι ) ευθύ

Ο »Γλάρος Ιωνάθαν» είναι παιδικό βιβλίο του Richard Bach που έγραψε το 1970 ξεψυχώντας η Εποχή των Ιχθύων. Το ότι είναι παιδικό, δεν είναι κακό, είναι όμως απλοϊκό και αυτό είναι μεμπτό. Έγινε best seller , όπως και πολλά  εύπεπτα μυθιστορήματα της new age ,τύπου άρλεκιν που κυκλοφόρησαν για να χαϊδεύουνε τα αυτιά με δύο τρεις αλήθειες και ψεύδη πολλά. Να μη κουραζόμαστε να σκεφτόμαστε κιόλας,… δυο τρία γλυκανάλατα πραγματάκια και μασημένη τροφή, με αυτά που μας βολεύουν για να μη ξεβολευτούμε από το σημείο του βολέματος μιλώντας για ιπτάμενα πουλιά από τις ξαπλώστρες μας.
Ξεκινά με τη λαχτάρα του πετάγματος που νιώθει το πουλί γλάρος που πετά μόνο για να βρει το φαγητό, καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες του, ενώ οι γέροντες του διδάσκουν …..άλλα πετάγματα πιο φιλοσοφικά του νου. Μέχρι ασυνάρτητα θεολογικά φθάνουν.
Τα πτηνά είναι απόγονοι των δεινοσαύρων, ξέρουν να πετούν και όχι μόνο για να βρίσκουν το φαγητό τους, έχουν εκ γενετής, φτερά και σύστημα gps ασφαλούς πλοήγησης.
Από τις πτήσεις αυτές του γλάρου, το βιβλίο κατέληξε με ξεπουπουλιασμένα φτερά και σε πτώσεις του Ικάρου.
Τζόναθαν, είναι ένα πολύ συνηθισμένο βιβλικό όνομα από το Τζων και Νάθαν ( εξ ου και Ναθαναήλ) που σημαίνει ο τετρασύμφωνος 4 συμφώνων, ο ΓΙΑΧΒΕ έχει, δίνει δώρα και λοιπά . Απαντάται για πρώτη φορά στον κολλητό του Δαυίδ και φτάνει μέχρι τον Jonathan τον βαπτιστή, συγγενή του Ιησού, που έτρωγε για ακρίδες και μέλι, υγιεινή διατροφή, Το παράδειγμα του, μιμήθηκε και η Ατζελίνα Τζολί τρώγοντας και μαγειρεύοντας αράχνες στην Ανατολή. Εκεί θα καταλήξουμε…. στην ανατολίτικη κουζίνα και διατροφή.
Ο Ίων, είναι ένα Ελληνικό όνομα είναι γιος του ξανθού Ξούθου, εγγονός του Ερεχθέα και ιδρυτής της Ιωνίας στην Μικρά Ασία με ΙΩΗ με κραυγή σε άφθονη ροή φωνηέντων. Με σαφή επιρροή προφανώς της Λεμουρίας αφού είχε παππού τον Ερεχθέα.
Η Ιώ, η αγελάδα έτρεχε εδώ και εκεί σε Δύση και Ανατολή και άλλαζε τα σύμφωνα σε φωνήεντα. Από το Y φτάσαμε στο γιώτα Ι το ευθύ.
Το Γιάννης γράφεται με δύο ν, γιατί προέρχεται από το Τζων και το Νάθαν
ενώ το Ιωάννης γράφεται με 1 ν, γιατί προέρχεται από το ΙΩΝ.
Ο Τζόναθαν ο Βαπτιστής χάνει το κεφάλι του, ατυχής, αποκεφαλιστείς από τον Ηρώδη, γιατί η πτήση που έκανε ήταν τελικά με δανεικά φτερά. Αυτές οι πτήσεις γίνονται μόνο από Αετούς πουλιά, όχι από γλάρους που πετούν χαμηλά.
Ο Ιωάνης το κρατάει ακόμη, όσο κρατάει το ένα ν και το σίγμα στο τέλος, την ουρά. Να το διορθώσει ο Ιωάνης Βαρουφάκης…..και μέχρι Τζων Βικ θα φθάσει. Ανυπομονούμε τον δούμε σε νέες δράσεις στο Παρί Μάτς …να τρώει ταραμά με φόντο τον Πύργο του Άλφα, αλά Γαλλικά.
Οι Κινέζοι και οι Ανατολικοί λαοί, λένε τους Ίωνες στη γλώσσα τους την λεμουριακή,  Γιουνάν, ξεκινώντας με σύμφωνο, γιατί μόνο αυτά μπορούσαν να συλλαβίσουν και να ψελλίσουν στην αρχή, κάτω από την εποπτεία του Μεγάλου Δράκου, την δεινή.

Ο γλάρος Ερμής της νεότερης ατλαντικής εποχής με πτήσεις ασφαλείς πάει στην Ατλαντίδα κόρη Καλυψώ και μεταφέρει το μήνυμα με πτερόεντα λόγια σε ιωνικό ρυθμό ….το γνωστό.

Εμείς αγαπητό μου ημερολόγιο…. δεν πάμε στο Φανάρι να αναζητήσουμε ένα άνθρωπο με το φανάρι, Θα πάμε μέχρι την Πλατεία του Συντάγματος να δούμε τα περιστέρια να χορεύουν σε δωρικό αυστηρό ρυθμό σε Σύνταγμα Αλκίνοο και Λογικό. Οι υπόλοιποι,  ας χορέψουν καρσιλαμά…. έως περίπλοκο κορινθιακό με ό,τι πουλιά, ακέφαλα δικέφαλα τρικέφαλα,… θέλουν.

Αστραία

και το ξίφος του Μεγάλου Αλέξανδρου Αχιλλέα

Το Μονόφυλλο που τύπωσε ο Ρήγας Βελεστινλής το 1797 στη Βιέννη είναι μια χαλκογραφημένη έντυπη εικόνα διαστάσεων 45×29 εκατοστών, που απεικονίζει την προσωπογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου πλαισιωμένη από πολεμικές σκηνές και προσωπογραφίες των στρατηγών του. Κυκλοφόρησε σε 1200 αντίτυπα από το τυπογραφείο του Nitsch. Το ένα από τα δυο αντίτυπα, που έχουν μέχρι σήμερα εντοπιστεί στην Ελλάδα, φυλάσσεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Αθήνας και εκτίθεται στη μόνιμη έκθεσή του

Το εθνικοαπελευθερωτικό πρόγραμμα του Ρήγα απέβλεπε στον ξεσηκωμό όχι μόνο των ελληνικών πληθυσμών, αλλά και όλων των υπόδουλων λαών της Βαλκανικής που καταπιέζονταν από το δεσποτισμό του σουλτάνου. Από την Επανάσταση κατά του σουλτάνου δεν εξαιρούσε τους Τούρκους. Μετά την αποτίναξη της οθωμανικής τυραννίας οραματιζόταν την ίδρυση της Ελληνικής Δημοκρατίας, ενός ομοσπονδιακού κράτους που θα απλωνόταν στα όρια της οθωμανικής αυτοκρατορίας και θα ήταν οργανωμένο σύμφωνα με τους θεσμούς της Γαλλικής Δημοκρατίας. Γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό συνέταξε την Προκήρυξη, τα Δίκαια του Ανθρώπου, το Σύνταγμα και το Θούριο, τα επαναστατικά του δηλαδή έργα, που τυπώθηκαν στο τυπογραφείο των αδελφών Πούλιου στη Βιέννη με προσωπική του επίβλεψη τον Οκτώβρη του 1797 σε 3.000 αντίτυπα.

Για τη διατύπωση του Συντάγματος και των Δικαίων του Ανθρώπου, που έχουν μορφή νόμων της Ελληνικής Δημοκρατίας, βασίστηκε στα σχέδια Συντακτικών Συνελεύσεων της Γαλλικής Επανάστασης και στο Γαλλικό Σύνταγμα του 1793. Από τα κείμενα αυτά δίνουμε την προκήρυξη προς τους λαούς της Βαλκανικής.

Ο πλέον ήσυχος, ο πλέον αθώος, ο πλέον τίμιος πολίτης κινδυνεύει κάθε στιγμήν να γίνη ελεεινή θυσία της τυραννικής φαντασίας, ή των αγρίων τοποτηρητών και αναξίων μεγιστάνων του Τυράννου, ή τέλος (όπερ συνεχέστερον συμβαίνει), των κακότροπων θηριωδεστάτων μιμητών του, χαιρόντων εις το ατιμώρητον κρίμα, εις την σκληροτάτην απανθρωπότητα, εις την φονοκτονίαν, χωρίς καμίαν εξέτασιν, χωρίς καμίαν κρίσιν.

• Ουρανέ! εσύ είσαι απροσωπόληπτος μάρτυς των τοιούτων κακουργημάτων.
• Ήλιε! εσύ βλέπεις καθημερινώς τα τοιαύτα θηριώδη τολμήματα.
• Γη! εσύ ποτίζεσαι αδιακόπως από τα ρείθρα των αθώων αιμάτων.

Ποιος έχει στόμα να με ειπή το εναντίον; Ποιος είναι εκείνος ο τίγρις, ομόψηφος των τοσούτων ανομημάτων; Ας έβγη εις το παρόν, και διά πολέμιόν του μάρτυρα θέλει αποκτήσει όλην την Κτίσιν, ήτις αγλώσσως γογγά διά τους αδίκους ώδε εκχυνομένους ρύακας των ανθρωπίνων αιμάτων.

Ο μέχρι τούδε, λέγω, δυστυχής ούτος λαός, βλέποντας ότι όλαι του αι θλίψεις και οδύναι, τα καθημερινά δάκρυά του, ο αφανισμός του, προέρχονται από την κακήν και αχρειεστάτην διοίκησιν, από την στέρησιν καλών νόμων, απεφάσισεν, ενανδριζόμενος μίαν φοράν, να ατενίση προς τον ουρανόν, να εγείρη ανδρείως τον καταβεβαρημένον τράχηλόν του και, ενοπλίζοντας εμμανώς τους βραχίονάς του με τα άρματα της εκδικήσεως και της απελπισίας, να εκβοήση μεγαλοφώνως, ενώπιον πάσης της Οικουμένης, με βροντώδη κραυγήν, τα ιερά και άμωμα δίκαια, οπού θεόθεν τω εχαρίθησαν διά να ζήση ησύχως επάνω εις την γην.

Όθεν, διά να ημπορούν ομοθυμαδόν όλοι οι κάτοικοι να συγκρίνωσι πάντοτε με άγρυπνον όμμα τα κινήματα της διοικήσεως των διοικούντων, με τον σκοπόν της κοινωνικής αυτών νομοθεσίας, εκτινάζοντες ανδρικώς τον ουτιδανόν ζυγόν του Δεσποτισμού και εναγκαλιζόμενοι την πολύτιμον Ελευθερίαν των ενδόξων προπατόρων των, να μην αφεθώσιν ουδέποτε να καταπατούνται ως σκλάβοι εις το εξής από την απάνθρωπον τυραννίαν! να έχη έκαστος ωσάν λαμπρόν καθρέπτην εμπροστά εις τα ομμάτια του τα θεμέλια της ελευθερίας, της σιγουρότητος και της ευτυχίας του· να γνωρίζουν εμφανέστατα οι κριταί, ποίον είναι το δυσαπόφευκτον xρέος των προς τους κρινόμενους ελευθέρους κατοίκους· και οι νομοθέται και πρώτοι της διοικήσεως τον ευθύτατον κανόνα, καθ’ ον πρέπει να ρυθμίζεται και ν’ αποβλέπη το επάγγελμά των προς ευδαιμονίαν των πολιτών, κηρύττεται λαμπροφανώς η ακόλουθος ΔΗΜΟΣΙΑ ΦΑΝΕΡΩΣΙΣ των πολυτίμων ΔΙΚΑΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ1 και του ελευθέρου κατοίκου του βασιλείου.

Η πρόταση συνταγματικής οργάνωσης του Ρήγα Βελεστινλή κωδικοποιείται στο γνωστό έργο που εξέδωσε το 1797 με τίτλο «Ρήγα του Φιλοπάτριδος, Νέα Πολιτική Διοίκησις των Κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας. Υπέρ των Νόμων – ελευθερία, ισοτιμία, αδελφότης – και της Πατρίδος». Το έργο αυτό περιλαμβάνει 4 επιμέρους πονήματα: α) την Επαναστατική Προκήρυξη, β) τα Δίκαια του Ανθρώπου (σε 34 άρθρα), γ) το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας (σε 124 άρθρα) και δ) το Θούριο.

Το πολίτευμα που καταστρώνεται με τη Νέα Πολιτική Διοίκηση έχει ως πρότυπό του το γαλλικό Σύνταγμα του 1793. Ο Ρήγας Βελεστινλής επέλεξε ως πρότυπο το ριζοσπαστικότερο από τα συνταγματικά κείμενα της Γαλλικής Επανάστασης.

Στο επίκεντρο της συνταγματικής του πρότασης βρίσκεται η εγκαθίδρυση ενός ενιαίου κράτους, ενός κράτους με συγκεντρωτικό χαρακτήρα. Η πολιτεία αυτή θα χαρακτηριζόταν από πολυφωνία αποτελώντας ένα πολυεθνικό κράτος. Το ιδεατό αυτό κρατικό μόρφωμα, δεν αποτελούσε ένα πρόγραμμα διαβαλκανικής ομοσπονδίας. Σε κάθε περίπτωση, η πολιτεία του Ρήγα ήταν η «Ελληνική Δημοκρατία», δηλαδή ένα κράτος ελληνικό.

Η κυρίαρχη αρμοδιότητα του λαού και οι θεσμοί άμεσης Δημοκρατίας
Στον πυρήνα της συνταγματικής ιδεολογίας του Ρήγα Βελεστινλή βρίσκεται η δημοκρατική αρχή και ειδικότερα, η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Ο δημοκρατικός χαρακτήρας του πολιτεύματος επιβεβαιώνεται από την αρχή της πολιτικής ισότητας. Η τελευταία εκφράζεται με την ίση συμμετοχή όλων των πολιτών στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας και στην εκλογή των βουλευτών-αντιπροσώπων του Έθνους, το ίσο παθητικό εκλογικό δικαίωμα και την αξιοκρατική ανάδειξη στα δημόσια αξιώματα.

Η Χάρτα του Ρήγα ή Χάρτα της Ελλάδος είναι μεγάλων διαστάσεων χάρτης που απεικονίζει τον ελλαδικό χώρο, τα Μικρασιατικά παράλια και την ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής χερσονήσου νότια του Δούναβη. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, έργο του Ρήγα Βελεστινλή, και το πιο σημαντικό δείγμα της ελληνικής χαρτογραφίας της προεπαναστατικής περιόδου. Αποτελείται από δώδεκα φύλλα, διαστάσεων το καθένα περ. 50Χ70 εκ. και τυπώθηκε το 1796-97 στη Βιέννη. Η Χάρτα περιλαμβάνει επιπλέον δέκα επιπεδογραφίες (τοπογραφικά σχέδια) αρχαίων πόλεων, 162 αρχαία και μεσαιωνικά νομίσματα, έναν κατάλογο σοφών και ηγεμόνων της περιοχής και ποικίλες συμβολικές παραστάσεις και σχόλια που αντλούνται από την ελληνική ιστορία και μυθολογία.
Προετοιμασία και σύνταξη της Χάρτας
Ο χρόνος που απαιτήθηκε για να προετοιμαστεί η Χάρτα εκτιμάται από έξι μήνες έως κάποια χρόνια, και συνέβη πριν την άφιξη του Ρήγα στη Βιέννη τον Αύγουστο του 1796 ή κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί.

Πρόσφατη έρευνα ανέδειξε τα εικονογραφικά πρότυπα, από χάρτες και χαρακτικά, που χρησιμοποίησε ο Ρήγας προκειμένου να δημιουργήσει την επιβλητική σελίδα τίτλου της Χάρτας. Σε ποια βιβλία και χάρτες εντόπισε τις παραστάσεις, από την αρχαία ελληνική ιστορία και μυθολογία (Μάχη Ηρακλή με Αμαζόνα, Θυσία στο Ολύμπιο Δια, Δευκαλίωνας και Πύρρα, Ολυμπιακοί Αγώνες, Αργώ) και ποιες ήταν οι αλλαγές που επέφερε σε αυτές έτσι ώστε να περάσει τα μηνύματα που επιθυμούσε

Γιατί ο Αλέξανδρος

Η σύντομη και περιεκτική βιογραφία του Αλεξάνδρου τον καθιστά ως τον θρυλικό ήρωα που επέζησε δια μέσου των αιώνων και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Μέσα από τα θρυλικά του κατορθώματα γίνεται το διαχρονικό εθνικοαπελευθερωτικό σύμβολο στη νεοελληνική συνείδηση. Οι Τούρκοι κατακτητές ταυτίζονται με τους Πέρσες οι οποίοι πρέπει να εκδιωχθούν όπως ακριβώς έκανε ο Μακεδόνας βασιλιάς.

Απέναντι στην Οθωμανική Ασιατική Αυτοκρατορία της Μογγολεμουρίας, ένας Ρήγας Σπαθί, μία Ντάμα Μπαστούνι Ραβδί με μια Μούσα Κλειώ και, την Σάλπιγγα της Ελευθερίας στο Κλέος της Ιστορίας και ….τότε και τώρα

Αστραία

Μία ανεξάρτητος Ελλάς είναι πράγμα αδιανόητον. Η Ελλάς είτε θα είναι ρωσική είτε θα είναι αγγλική. Και επειδή δεν πρέπει να είναι ρωσική, πρέπει να είναι αγγλική.
Edmund Lyons, ο πρώτος Βρετανός πρέσβης στην Ελλάδα (1790-1858)

Τα αίτια του ραγιαδισμού σκοταδισμού:
Η θρησκεία των δούλων του δουλέμπορα θεού, τα (αυλο) κόμματα , οι αυλοκόλακες , μαγαζάτορες και τα μαγαζάκια τους, η έλλειψη κριτικής σκέψης, ουσιαστικής παιδείας, γνώσης και αυτογνωσίας και, η κακή κατάσταση του νησιού (του τονάλ) της ύλης, της εθνικής υγείας, σκουπίδια, ιοί και σκουπιδαριό παντού

O Ρωσσαγγλογάλλος

Το κείμενο του Ρωσσαγγλογάλλου είναι ανώνυμη σάτιρα με κοινωνικές και ηθικές προεκτάσεις, η οποία χρονολογείται γύρω στα 1812. Έχει διαλογική μορφή και απεικονίζει τη θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στη σκλαβωμένη Ελλάδα. Σε αυτό ο πλασματικός Ρωσσαγγλογάλλος, ένα μείγμα δηλαδή τριών ξένων περιηγητών, συνομιλεί υποκριτικά με ένα πρόσωπο που ονομάζεται Φιλέλληνας, από τον οποίο ζητά να μάθει την αιτία για την άθλια κατάσταση της πατρίδας του.

Ειπέ μας, ω φιλέλληνα, πώς φέρτε* την σκλαβίαν
και την απαρηγόρητον των Τούρκων τυραννίαν;
Πώς τες ξυλιές και υβρισμούς και σιδηροδεσμίαν, παίδων, παρθένων, γυναικών ανήκουστον φθορίαν;
Πώς δε τον καθημερινόν των συγγενών σας φόνον,
τον άδικον, αναίτιον και χωρίς τινα πόνον;
Δεν είσθ’ εσείς απόγονοι εκείνων των Ελλήνων,
των ελευθέρων, των σοφών και των φιλοπατρίδων;
Και πώς εκείνοι απέθνησκον διά την ελευθερίαν,
και τώρα εσείς υπόκεισθε εις τέτοιαν τυραννίαν;
Και ποίον γένος, ως εσείς, εστάθη φωτισμένον
εις την σοφίαν, δύναμιν, κι εις όλα ξακουσμένον;
Πώς νυν εκαταστήσατε την λάμπουσαν Ελλάδα!
Βαβαί! ως ένα σκέλεθρον, ως σκοτεινήν παστάδα!
Oμίλει, φίλτατε Γραικέ, ειπέ μας την αιτίαν·
μη κρύψης τίποτες ημών, λύε την απορίαν.

O ΦΙΛΕΛΛΗΝ

Ρωσσαγγλογάλλοι,
Ελλάς, και όχι άλλη,
ήτον, ως λέτε, τόσον μεγάλη.

Νυν δε αθλία
και αναξία,
επειδή άρχει η αμαθία.

Όσ’ ημπορούσι
να την ξυπνούσι,
τούτ’ εις το χείρον* την οδηγούσι.

Αυτή στενάζει,
τα τέκνα κράζει,
στο να προκόπτουν όλα προστάζει.

Και τότ’ ελπίζει
ότι κερδίζει·
εκείν’ οπού ‘χει νυν την φλογίζει.

Μα τις τολμήσει
μ’ αληθή κλίσι*
σ’ ελευθερίαν να την κινήση;

Όστις τολμήση
να την ξυπνήση
πάγει στον Άδη* χωρίς τινα κρίσιν*.

Ο Ρωσσαγγλογάλλος είναι έμμετρη σάτιρα του 1812 με πολιτικές, κοινωνικές και ηθικές επισημάνσεις της περιόδου που οδήγησε στην ελληνική επανάσταση του 1821. Η έμμετρη σάτιρα εξελίσσεται σε διάλογο μεταξύ δύο φανταστικών χαρακτήρων, του Φιλέλληνα και του Ρωσσαγγλογάλλου ως εκπροσώπου των Μεγάλων Δυνάμεων. Ο Τάσος Βουρνάς θεωρεί το κείμενο αποτέλεσμα πολιτικής ζύμωσης που κτυπά με αποφασιστικότητα τους εκμεταλλευτές των σκλαβωμένων Ελλήνων και ανάλογο της πολιτικής σάτιρας που διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την εριστική πολιτική φιλολογία, μετά την γαλλική επανάσταση.

Στην εξέλιξη του κειμένου ο Ρωσσαγγλογάλλος αντιπαραθέτει σκωπτικά το ένδοξο παρελθόν των Ελλήνων με το οδυνηρό παρόν προκειμένου να τους υποβαθμίσει σε βαθμό γελοιοποίησης, αμφισβητώντας επί της ουσίας τη σχέση των υποτελών ραγιάδων με τους ένδοξους προγόνους τους.

Ο Φιλέλληνας απαντά πως η Ελλάδα πράγματι υπήρξε μεγάλη στο παρελθόν, αλλά σήμερα είναι άθλια και ανάξια εξαιτίας της αμάθειας, προβάλλοντας επί της ουσίας το κεντρικό πρόταγμα του νεοελληνικού διαφωτισμού για εκπαίδευση των νεοελλήνων προκειμένου να γνωρίσουν την παράδοσή τους. Επίσης, αναφέρεται σε όλους αυτούς που έχουν μεν τη δυνατότητα να βοηθήσουν, αλλά τελικά την καταβαραθρώνουν, όπως και κάθε έννοια ελευθερίας, ώστε να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα, υπονοώντας τις μεγάλες δυνάμεις.

Το έργο φαίνεται να αντανακλά τη μεταστροφή της συμπεριφοράς των Ελλήνων, που εγκαταλείποντας τις προσδοκίες τους για μια έξωθεν παρέμβαση, στρέφονται στην προοπτική μιας αυτοδύναμης εξέγερσης για την εθνική ανεξαρτησία. Επίσης, το γενικότερο περιεχόμενο των διαλόγων μεταξύ του Φιλέλληνα και του Ρωσσοαγγλογάλλου υποδεικνύει γνώση της διπλωματικής και της πολεμικής σκηνής στο ευρύτερο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι της περιόδου.

Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.Ιωάννης Καποδίστριας
Έλληνας ηγέτης (1776-1831) (σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα)

Έτσι λέει ο Αλκίνους κυβερνήτης της Ελλάδος και έχει δίκαιον νουν…

Αστραία