Περιστρεφόμενοι δερβίσηδες του Τάγματος Μεβλεβή φωτογραφημένοι από τον Pascal Sébah ( Κωνσταντινούπολη , 1870)

Σούφι ρούμι δερβίσηδες γυμνοσοφιστές φακίρηδες και όλα τα ντερβισόπαιδα της Λεμουρίας στον χορό της θεοσοφίας

Μωάμεθ είναι ένα έλεος που έστειλε ο Θεός.
» Το Φως του Μωάμεθ δεν εγκαταλείπει έναν Ζωροάστριο ή Εβραίο στον κόσμο. Είθε η σκιά της καλής του τύχης να λάμψει σε όλους! Φέρνει όλους όσους παρασύρονται στον Δρόμο από την έρημο.»
» Το Φως του Μωάμεθ έχει γίνει χίλια κλαδιά (της γνώσης), χίλια, έτσι ώστε και αυτός ο κόσμος και ο άλλος έχουν αρπαχθεί από άκρη σε άκρη. Εάν ο Μωάμεθ σκίσει το πέπλο από ένα μόνο τέτοιο κλαδί, χιλιάδες μοναχοί και οι ιερείς θα σκίσουν τη σειρά της ψευδούς πεποίθησης από τη μέση τους» Από τα ποιήματα του Ρουμί υποδηλώνουν τη σημασία της εξωτερικής θρησκευτικής τήρησης και την υπεροχή του Κορανίου.
Φεύγετε στο Κοράνι του Θεού, καταφύγετε σε αυτό με τα πνεύματα των προφητών να συγχωνεύονται. Το Βιβλίο μεταφέρει τις περιστάσεις των προφητών, εκείνων των ψαριών της καθαρής θάλασσας της Αυτού Μεγαλειότητας του Θεού

Όταν η επίσημη θρησκεία θεοκρατία σέρνει το άλογο της θεοσοφίας γεννιούνται τα τάγματα της μασονίας στον αποκρυφισμό μυστικισμό της Ανατολίας. Η επίσημη θρησκεία χρησιμοποιεί τα τάγματα και τις στοές ως άλλοθι και τον κακό λύκο για να «τρώνε » τα παιδάκια, οι πιστοί , όλο το φαγητό της και τα τάγματα και οι στοές χρησιμοποιούν την επίσημη θρησκεία ως το χαλάκι που πατούν για να περπατούν και να χορεύουν τον χορό των γκρίζων λύκων.
Στη σκιά του του επίσημου μουσουλμανισμού της κρατικής θρησκείας αναπτύσσονται όλα τα τάγματα της ισλαμικής θεοσοφίας και με τον γοητευτικό όπως παρουσιάζεται στην Ανάσταση του Τουρκικού έθνους, Ιμπν αλ Αραμπί ,να βοηθάει τον αντρειωμένο κραδαίνοντα το σπαθί, Ερτογούλ, τον ποιητή της ισλαμικής αγάπης Ρούμι που προσκυνά τον Μωάμεθ και τον Αλλάχ 3- 4 φορές την ημέρα, και τον στωικό Yunus Emre, όπως τον βλέπουμε στην Τουρκική ταινία του 2014 βασισμένη στη ζωή του με πρωταγωνιστή τον Devrim Evin στον πρωταγωνιστικό ρόλο να αναπαρίσταται θαυματοποιός από την τουρκική φιλμογραφία προς τόνωση του εθνικού τουρκικού φρονήματος με το όραμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εμείς εδώ…. Παΐσιο και Νεκτάριο, μεγάλοι θαυματοποιοί, με βρώμικο ξερό ψωμί και την ευγενή χορηγία της Ρωσικής Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας και,… τα δακρύβρεχτα μελό των προβλημάτων των κατατρεγμένων ΛΟΑΤΚΙ και των πολυταξιδεμένων προσφύγων με τις νουθεσίες της ΟΗΕ Ύπατης Θεοσοφίας.

Οι σοφοί μάλλινοι σκούφοι Σούφι

Με τον όρο Σούφι εννοούμε εκείνες τις πρώτες ασκητικές κοινότητες του Ισλάμ, και οι οποίες εγκατέλειψαν τα εγκόσμια, πρεσβεύοντας ότι το ανθρώπινο πεπρωμένο εξαρτάται από την ανεξιχνίαστη θέληση του Θεού. Σε αυτές τις κοινότητες επικράτησε αρχικά το ασκητικό στοιχείο του μυστικισμού, ενώ με την πάροδο του χρόνου ο ασκητισμός θεωρήθηκε ως προκαταρκτικό στάδιο για την επίτευξη της πνευματικής ζωής. Ο μυστικισμός πήρε την θέση του ασκητισμού ως στόχος και επιδίωξη. Οι κοινότητες των Σούφι επηρεάστηκαν άμεσα από τις αρχαιότερες παραδόσεις και φιλοσοφίες της Ανατολής και της λεκάνης της Μεσογείου, όπως ο Νεοπλατωνισμός, ο Γνωστικισμός, ο Βουδισμός και ο Χριστιανισμός. Όλες αυτές οι διδασκαλίες έπαιξαν το ρόλο τους στην τελική διαμόρφωση της σουφικής διδασκαλίας, αφού σύμφωνα με τους Σούφι «όλες οι Παραδόσεις οδηγούν στην μια και μόνη αλήθεια».
Θεωρείται μυστική αίρεση που κυριάρχησε στις χώρες της Ανατολής, κυρίως στην Περσία, και σύμφωνα με ειδικούς ενσωμάτωνε τα μυστικά δόγματα του μουσουλμανισμού. Είναι γνωστό από πολλές πηγές ότι στις τάξεις των Σούφι συντάχθηκαν οι πιο σοφοί άντρες της εποχής τους. Αν ο ισλαμικός νόμος καθορίζει πώς ακριβώς πρέπει να συμπεριφέρεται κάθε μουσουλμάνος, ποια είναι τα δικαιώματά του και οι υποχρεώσεις του απέναντι στον Θεό,και την Κοινότητα των πιστών, ο Σουφισμός αναφέρεται σε εκείνες τις θεωρητικές-θεολογικές παραμέτρους και αντίστοιχες πρακτικές που σχετίζονται με μια πιο άμεση, προσωπική σχέση με το Θεό
Η ανθρώπινη ύπαρξη αισθάνεται την ανάγκη υπέρβασης των νοητικών σχημάτων, των όποιων θρησκευτικών κανόνων και νόμων προς βιωματική συνάντηση του θείου. Η τάση αυτή που εντοπίζει την αληθινή ευσέβεια όχι στην τυπική εφαρμογή κανόνων λατρείας, αλλά στην «αγαπητική προσέγγιση του Θείου», ονομάζεται σουφισμός.
Ετυμολογία ονομασίας: Şũfî (σούφι) στην αραβική γλώσσα σημαίνει αυτούς που φοράνε απλά μάλλινα ενδύματα και το όνομα αυτό υιοθετήθηκε ευρύτερα από το 815 για τους μουσουλμάνους ασκητές. Οι ίδιοι οι σούφι παρήγαγαν τη λέξη από ρίζα που έχει τη έννοια της αγνότητας, της καθαρότητας, δηλαδή την έννοια ŝafâ. Άλλοι συσχέτισαν τη λέξη suf ή sof προς την ελληνική «σοφία» ή «σοφός», όμως φιλολογικά δεν ευσταθεί. Η λέξη taŝawuf είναι masdar της 5ης ρίζας η οποία ετυμολογείται από τη λέξη ŝûf, «έριο». Τελικά η λέξη Σούφι σημαίνει «Αυτός που είναι καθαρός στην καρδιά», ή «ένας από τους καθαρούς».

Πηγές επίδρασης: Αυτό καθ’αυτό το υπέδαφος του Ισλάμ έδωσε τις αφετηρίες διαμόρφωσής του. Η προσδοκία του τέλους, η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι παροδικός και η ζωή χωρίς νόημα αν δεν σχετίζεται με τον Θεό γέννησαν την διάθεση φυγής. Η περί εσχάτων διδασκαλία του Ισλάμ καθώς τονίζει τον φόβο της κρίσης του Αλλάχ, τις νηστείες, τις λιτανείες, προσέφερε το αναγκαίο πλαίσιο ανάπτυξης των σουφικών τάσεων. Τα πρώτα κηρύγματα του Μωάμεθ στη Μέκκα τόνιζαν την ανάγκη μετανοίας ενόψει της επερχόμενης ημέρας της κρίσεως: «Όχι δεν πρέπει να (παραπλανηθείς)! Και όμως διαψεύδετε την Κρίση» (Κοράνιο 82,9)·«και αγαπάτε τον πλούτο με υπερβολική αγάπη» (Κοράνιο 89,20) […] «Ότι έχετε μαζί σας εξαφανίζεται, ό,τι όμως έχει ο Αλλάχ παραμένει» (Κοράνιο 16,96).
Τα αγαθά του κόσμου κατανοούνται ως δώρο του Θεού αλλά ταυτόχρονα και εμπόδιο δυνατό να θέτει σε πειρασμό τους πιστούς ώστε να κινδυνεύουν να χάσουν το φόβο της μέλλουσας κρίσης. Υπήρξαν στίχοι του Κορανίου, οι οποίοι ερμηνεύθηκαν κατάλληλα ώστε να στηρίξουν θεολογικά έναν τέτοιο τρόπο ζωής. Ο Θεός δεν είναι μόνο πανταχού παρών, αλλά και με έναν μυστικό τρόπο πολύ κοντά στον άνθρωπο: «Εμείς είμαστε που πλάσαμε τον άνθρωπο και γνωρίζουμε τι εισηγήσεις του ψιθυρίζει η ψυχή του, γιατί είμαστε πιο κοντά σ’ αυτόν παρά η φλέβα του λαιμού του» (Κοράνιο 50,16).
Η κίνηση των σούφι επηρεάσθηκε από τον χριστιανικό ασκητισμό ο οποίος ακμάζει την ίδια περίοδο σε Συρία, Μεσοποταμία και Περσία. Από τους χριστιανούς ασκητές, ορθόδοξους ή μονοφυσίτες (ραχίμπ) έλαβαν τον μάλλινο απλό χιτώνα (Şũfî), ο οποίος έγινε το χαρακτηριστικό τους διακριτικό και από τον οποίο έλαβαν την ονομασία τους. Επίσης την πρακτική της προσευχής και του κανόνες της άσκησης.
Από το νεοπλατωνισμό τη θεώρηση της γνώσης της φώτισης και της έκστασης. Από το γνωστικισμό τις περί φωτός και σκότους αντιλήψεις. Τέλος από τον Βουδισμό τη θεώρηση του υψίστου σκοπού των σούφι της «φανά» που είναι η ιδέα για το σβήσιμο του ατομικού εγώ στο καθολικό Ον, τον Θεό, έννοια ανάλογη με τη βουδιστική Νιρβάνα. Αντικειμενικός σκοπός τους είναι η προσέγγιση της αλήθειας, ενώ κάθε νέο μέλος, ο νεόφυτος δηλαδή, καλούνταν «να επιβιβασθεί σε ένα σκάφος που πλέει στη θάλασσα της αμφιβολίας», ώστε να αρχίσει τις έρευνές του που τελικά θα τον οδηγήσουν στην αλήθεια.
Χορός δερβίσιδων
Ουσιαστικά διακρίνονται τέσσερις βαθμοί μύησης ή τέσσερα στάδια: Ο πρώτος είναι ο προκαταρκτικός και σε αυτόν ο μυούμενος καλείται να τηρήσει τις διάφορες και γνωστές σε όλους τελετές του μουσουλμανισμού, ώστε να μην κινδυνεύει να παρεξηγηθεί από τους αδαείς και τους αμόρφωτους που δεν κατανοούν τη βαθύτερη σημασία τους. Στο δεύτερο βαθμό εισέρχεται «εντός του φράκτου του σουφισμού», στο πλαίσιο του οποίου υποκαθιστά τις παραπάνω εκδηλώσεις με μια πνευματική λατρεία. Ο τρίτος βαθμός είναι αυτός της σοφίας, ενώ εκείνος που φτάνει σε αυτόν υποτίθεται ότι απέκτησε υπερφυσική γνώση και έγινε ίσος με τους αγγέλους. Ο τέταρτος και τελευταίος βαθμός καλείται αλήθεια, αφού ο άνθρωπος που μυήθηκε σε αυτόν την έχει ήδη κατακτήσει και έχει έτσι ενωθεί ολοκληρωτικά με τον Θεό. Σε όλους τους βαθμούς υπάρχουν μυστήρια και μυστικά που ουδέποτε αποκαλύπτονται στους βέβηλους.
Η θεωρία της μυστικής αυτής εταιρείας είναι ότι το μόνο απόλυτο Ον είναι ο Θεός. Από αυτόν απορρέει και η ανθρώπινη ψυχή, η οποία, αν και παραμένει χωρισμένη για ορισμένο χρονικό διάστημα από την ουράνια πηγή της, επανέρχεται τελικά και ενώνεται πάλι μαζί της. Στο μεταβατικό αυτό κόσμο, το γήινο, το ύψιστο αγαθό για την ανθρωπότητα έγκειται στην όσο το δυνατόν πληρέστερη ένωση με το Αιώνιο Πνεύμα.
Ήδη από τον 11ο αιώνα έχουμε την εμφάνιση των πρώτων μυστικιστικών ταγμάτων, ενώ το 13ο αιώνα ο Ανδαλούσιος αλ Άραμπι διατύπωσε την άποψη ότι όλες οι υπάρξεις είναι ένα, μια έκφανση της υποκείμενης θεϊκής πραγματικότητας (θεωρία της Ενότητας του Όντος).
Την ίδια εποχή ο μεγαλύτερος ποιητής των Σούφι, ο Τζελάλ-εντίν-αρ-Ρούμι (1207-1273), παρακινημένος από μυστική αγάπη συνέγραψε το περίφημο ποίημα Μεσνεβί (26.000 δίστιχα), το οποίο αποτελεί μια εγκυκλοπαίδεια της μυστικής σκέψης. Ο Ρούμι ενέπνευσε την οργάνωση των στροβιλιζόμενων δερβίσηδων που αναζητούσαν την έκσταση μέσω μιας περίτεχνης χορευτικής ιεροτελεστίας με τη συνοδεία μουσικής.
Ο σύγχρονός του, Γιουνούς Εμρέ, εγκαινίασε την τουρκική μυστική ποίηση που διασώθηκε από το τάγμα των δερβίσηδων Μπεκτασίδων. Στην Αίγυπτο εμφανίστηκε το τάγμα των Σαντιλίγια, ενώ τα θεμελιώδη ιδεώδη του σουφισμού έφτασαν μέχρι την Ινδία, όπου επηρεάστηκαν από τον ινδουιστικό μυστικισμό. Παρ’ όλο που μετά το 16ο αιώνα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουμε παραγωγή σημαντικών κειμένων από Σούφι, εντούτοις η επίδραση των μυστικιστικών ταγμάτων δεν μειώθηκε. Νέα τάγματα ιδρύθηκαν, ενώ πολιτικοί και κοινωνικοί μεταρρυθμιστές στις μουσουλμανικές χώρες εναντιώθηκαν συχνά στο σουφισμό γιατί τον θεωρούσαν οπισθοδρομικό. Στην Τουρκία μάλιστα ο Μουσταφά Κεμάλ τα κατήργησε το 1925, χωρίς όμως να επιτύχει την εκμηδένιση της πνευματικής τους επιρροής.
Το ορθόδοξο Ισλάμ διαφωνούσε με τους Σούφι αναφορικά με τη λατρεία των αγίων, τις επισκέψεις σε τάφους, τις μουσικές τελετουργίες, τα θαύματα, και την απόλυτη πνευματική κυριαρχία του σεΐχη-διδασκάλου ως αλάθητου ηγέτη των μαθητών του. Από την άλλη πλευρά, οι Σούφι ύψωσαν τη φωνή τους ενάντια στην κοινωνική ανισότητα και προσπάθησαν ακόμη και θυσιάζοντας τη ζωή τους να μεταβάλουν τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες προς το καλύτερο. Η σπουδαιότητα του σουφισμού για την πνευματική αγωγή και την εγχάραξη στην ψυχή του πιστού αρετών όπως η εμπιστοσύνη στο Θεό, η ευλάβεια, η πίστη στην αγάπη του Θεού και ο σεβασμός προς τον Προφήτη δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί, όπως και ο ρόλος της Μυστικής ποίησης ως πηγής ευτυχίας για εκατομμύρια ανθρώπους (αν και κάποιοι υποτιθέμενοι νεωτεριστές θεώρησαν ναρκωτική την επίδραση της ποίησης στη μουσουλμανική σκέψη).
Ο στροβιλισμός των Σούφι (ή Σούφι στροφή) Sama, που σημαίνει άκουσμα , από τα αραβικά, και zan, που σημαίνει πράττοντας, από τα περσικά) είναι μια μορφή σωματικά ενεργού διαλογισμού που προέρχεται από ορισμένες ομάδες Σούφι , και που εξακολουθούν να ασκούνται από τους Σούφι Δερβίσηδες του τάγματος των Μεβλεβή και άλλα τάγματα όπως το Rifa’i-Marufi. Είναι μια συνηθισμένη πρακτική διαλογισμού που εκτελείται εντός της τελετής λατρείας, μέσω της οποίας δερβίσηδες στοχεύουν να φτάσουνστην πηγή κάθε τελειότητας, ή το ντάρμα. Αυτό επιδιώκεται μέσω της εγκατάλειψης του ναφ , του εγώ ή των προσωπικών επιθυμιών κάποιου, ακούγοντας τη μουσική, εστιάζοντας στον Θεό και περιστρέφοντας το σώμα του σε επαναλαμβανόμενους κύκλους, κάτι που έχει θεωρηθεί ως συμβολική μίμηση πλανητών στο Ηλιακό Σύστημα που περιφέρονται γύρω από τον ήλιο.
Η πρακτική των Mevlevi προκάλεσε μια αιγυπτιακή μορφή, την τανούρα , που διακρίνεται από τη χρήση μιας πολύχρωμης φούστας. Αυτό έχει επίσης εξελιχθεί σε χορό παράστασης από μη Σούφι, συμπεριλαμβανομένων χορευτών εκτός του ισλαμικού κόσμου .
Ως Τάγμα, οι στροβιλιζόμενοι Δερβίσηδες ιδρύθηκαν από τον μυστικιστή ποιητή Rumi τον 13ο αιώνα. Αρχικά, οι αδελφότητες των Σούφι οργανώθηκαν ως ηγεσίες όπου τα μέλη ακολουθούσαν προδιαγεγραμμένες πειθαρχίες στην υπηρεσία ενός σεΐχη ή πλοιάρχου για να δημιουργήσουν εμπιστοσύνη μαζί του. Ένα μέλος μιας τέτοιας αδελφότητας αναφέρεται ως Πέρσης Δαρβίς . Αυτοί οι Τούρκοι ήταν υπεύθυνοι για την οργάνωση μιας ισλαμικής έκφρασης της θρησκευτικής ζωής, που συχνά ιδρύθηκε από ανεξάρτητους αγίους ή προέκυψε από τη διαίρεση των υπαρχόντων ταγμάτων. Ο ίδιος ο Προφήτης τιμάται ως ο εμπνευστής του σουφισμού, ο οποίος με τη σειρά του έχει εντοπιστεί μέσω μιας σειράς αγίων.
Ο Ρουμί είπε: «Όσο έχω ζωή, είμαι ο σκλάβος του Κορανίου. Είμαι σκόνη στην πόρτα του Μωάμεθ του Εκλεκτού».Είμαι υπηρέτης του Κορανίου όσο έχω ζωή. Είμαι η σκόνη στο μονοπάτι του Μωάμεθ, του Εκλεκτού. Αν κάποιος αναφέρει κάτι εκτός από αυτό από τα λεγόμενά μου, τον εγκαταλείπω και εξοργίζομαι με αυτά τα λόγια».

Δεν αναφέρομε τίποτα περισσότερο από αυτά τα λόγια ( σκλάβοι του Κορανίου δούλοι του θεού σκόνη στην πόρτα του εκλεκτού ) γιατί δεν θέλουμε να εξοργίσουμε τον Τζελαλεντίν Ρουμί…για όνομα του Αλλάχ (με τα 99 ονόματα ) και να μας…. εγκαταλείψει εγκαταλείποντας την δεοντολογική διαλεκτική λογική.

Αστραία

Ο δράκος που φυλάει το Σίτι του Λονδίνου
μέσω Αρκαδίας

κυνηγώντας την ουρά του  σκύλου Κυνός

Αρθούρος. Επειδή  ο  τότε ανερχόμενος χριστιανισμός  πριν 1.500 χρόνια, για να λύσει την αντίφαση που τον ταλάνιζε μεταξύ ενός ειρηνικού  άοπλου θύματος πασιφιστή  ιδρυτή και  να οπλίσει το χέρι του πολεμιστή  με σπαθί  που τον βόλευε,  έπλασε το μύθο του Αρθούρου  μέσα από μία αλήθεια και  9 ψέματα κατά την προσφιλή του τακτική. Έντυσε την αγωνιώδη προσπάθεια που είχε για την Αθανασία με το μύθο του Δισκοπότηρου περνώντας από την φαραωνική διαδικασία των πυραμίδων των  αναρίθμητων θεοσοφιστικών ταγμάτων και των ιπποτών που αναπτύχθηκαν ευρέως και ξεφύτρωναν  σαν μανιτάρια   δρώντας  καταχρηστικά την  εποχή των ιχθύων .
Τα πρωτοπαλίκαρα του μεγάλου δράκου που είχαν την εξουσία στο κοπάδι στην εποχή της Λεμουρίας και εκτελούσαν χρέη αντιπροσώπου του, θα συνέχιζαν και τώρα μέσα των Ποσειδώνιων Ατλαντίνων της νέας συμμορίας. Πουλώντας τι;
Κάτι πολύ εύκολο, παρηγοριά  ελπίδα και έναν παράδεισο που δεν είναι στη γη που λεηλατούν με τόση  αμετροέπεια και υπερβολή. 

Έτσι φθάσαμε από τον δράκο του Ούθερ Πεντράγκον στους δράκους που φυλάνε το Σίτι και στην μεγάλη τράπεζα του δράκου την  HSBC που συνεργάζεται με τους Τρινοβάντες, νέους τρώες ( Troi-novant, που σήμαινε «Νέα Τροία») από το 1865.
Λέγεται ότι τον αστερισμό καθιέρωσε τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Έλληνας αστρονόμος Θαλής ο Μιλήσιος, αλλά είναι βέβαιο ότι ήδη χρησιμοποιούταν ως οδηγός από τους ναυτικούς. Στην αρχαιότητα η Μικρά Άρκτος, που σημαίνει «Μικρή Αρκούδα», ονομαζόταν «το φτερό του Δράκοντα», και ήταν τμήμα του αστερισμού Δράκοντα. Το φτερό του Δράκοντα ως ομάδα αστέρων έχει πια προ πολλού ξεχαστεί. Ο Άρατος ο Σολεύς, Έλληνας επικός ποιητής, λέγεται ότι ονόμασε τον αστερισμό Κυνόσουρα, δηλαδή «ουρά σκύλου». Η ονομασία αργότερα υιοθετήθηκε και από τους Ρωμαίους ως Cynosura, και διατηρήθηκε μέχρι και μετά την Αναγέννηση. Στην αρχαία Ελλάδα, αυτή ήταν κυρίως που ξεχώριζε την Μικρά Άρκτο, καθώς μοιραζόταν τα ονόματα Άρκτος, Άμαξα, Άγαννα και Ελίκη με την Μεγάλη Άρκτο.
Ο Αρθούρος φέρεται ως μέγας ήρωας του βρετανικού επικού κύκλου της Στρογγυλής Τραπέζης που αποτελεί σειρά επικών ποιημάτων. Ο κύκλος αυτός που φέρεται να διαδέχθηκε εκείνο του «Καρόλου του Μεγάλου» και που αποτελεί τεράστια ποιητική συλλογή, στην οποία φέρονται να συνεργάστηκαν ποιητές διαφόρων εθνών, ολοκληρώθηκε περί το 1250. Δύο θεωρούνται οι κύριες πηγές του, η «Historia Regum Britanniae» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας) του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ, στην οποία αναφέρονται όλοι οι περί τον Αρθούρο συνδεόμενοι μύθοι και η μυθιστορία (μυθολογία) του Ρόμπερτ Γουέις (Wace) στην οποία και εξυμνούνται με δεκαπεντασύλλαβους στίχους οι άθλοι του Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης
Ο Αρθούρος, απ’ ό,τι φαίνεται, ήταν ένας ήρωας, που όχι μόνο προσωποποίησε το συλλογικό όνειρο της ενοποιημένης Βρετανίας αλλά αιτιολόγησε και το πέρασμα του Χριστιανισμού -ενός ιδιαίτερου Χριστιανισμού, όμως, που άντλησε τη γραμμή διαδοχής του απευθείας από τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή- στα βρετανικά νησιά. Το ενδιαφέρον είναι ότι η μετάβαση από τον παγανισμό στη χριστιανική θρησκεία στα βρετανικά νησιά έγινε πιθανώς με τον πλέον παράδοξο τρόπο από οποιοδήποτε άλλο τόπο στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός και ο παγανισμός συνυπήρξαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και έδωσαν ένα ιδιαίτερο τόνο ανεξιθρησκείας, ζωντανό ακόμη και σήμερα στις παραδόσεις και τους εορτασμούς της αγγλικανικής εκκλησίας.
Η Τράπεζα του Κάμελοτ, το Γκράαλ, ο Ιωσήφ της Αριμαθείας, ο Μέρλιν, οι Περιπέτειες των Ιπποτών, η Αναζήτηση του Δισκοπότηρου είναι επιμέρους αρχετυπικές εικόνες -όπως θα έλεγε ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ- σε έναν ενιαίο μύθο που διακρίνεται για τις ιστορικές του βάσεις. Ο θρύλος ανακατεύεται με την ιστορία για να υπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα της ένωσης των Σαξόνων και των Βρετόνων -του λευκού και του κόκκινου δράκοντα ή του λευκού και του κόκκινου ρόδου- και της επικράτησης του Χριστιανισμού στις βόρειες ακτές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Πρόκειται για ένα μαγικό-θρησκευτικό πλέγμα σύμφυτο στη δημιουργία εθνικών μύθων και αρκετά ισχυρό ώστε να επηρεάζει ακόμη και σήμερα τη φαντασία και το ενδιαφέρον των επιγόνων της αγγλοσαξονικής παράδοσης και όχι μόνον.
O Ούθερ Πεντράγκον είναι θρυλικός βασιλιάς της Βρετανίας και πατέρας του Αρθούρου. Η βιογραφία του πρωτοεμφανίζεται στο έργο του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ Historia Regum Britanniae (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας) και η προσωπικότητά του έχει αρκετές διακυμάνσεις: περιγράφεται σαν ισχυρός βασιλιάς και υπερασπιστής του λαού, αλλά εξαπατά την Ιγκρέιν, μητέρα του Αρθούρου, και περνάει τη νύχτα μαζί της, την ίδια στιγμή που ο στρατός του εισβάλλει στο κάστρο του άντρα της και τον σκοτώνουν.
Η άνοδος στο θρόνο
O Ούθερ πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην εξορία στη Βρετάνη μαζί με το μεγαλύτερο αδερφό του, Αμβρόσιο Αυρηλιανό. Όταν γυρίζουν στη Βρετανία, εκθρονίζουν το Βόρτιγκερν κι ο Αμβρόσιος Αουρελιανός γίνεται βασιλιάς. Ο Ούθερ οδηγεί το στρατό του αδερφού του στην Ιρλανδία για να βοηθήσει το Μέρλιν να φέρει τις πέτρες του Στόουνχεντζ από εκεί στη Βρετανία.
Στο δρόμο για τη μάχη, ο Ούθερ βλέπει ένα όραμα στον ουρανό που έχει το σχήμα δράκου κι ο Μέρλιν το ερμηνεύει σαν οιωνό για το θάνατο του Αμβρόσιου και μελλοντική δόξα για τον Ούθερ. Από εδώ μάλλον προέρχεται και το προσωνύμιο του Ούθερ «Πεντράγκον», που κυριολεκτικά σημαίνει «κεφάλι δράκου». Στο γυρισμό, ανακαλύπτουν ότι ο Αμβρόσιος έχει δολοφονηθεί με δηλητήριο κι έτσι ο Ούθερ γίνεται βασιλιάς.
Η νήσος Άβαλον, ή το Άβαλον, ή Αβαλονία, ή «Νήσος των μήλων», είναι μυθικό νησί κάπου στα Βρετανικά Νησιά, πασίγνωστο για τα ωραία του μήλα. Το Άβαλον κάποιες φορές αναφέρεται ότι είναι η θρυλική περιοχή, την οποία επισκέφτηκε ο Ιησούς μαζί με τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας στα Βρετανικά Νησιά και το μέρος όπου αργότερα ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία στη Βρετανία. Η τοποθεσία του Άβαλον συνήθως συσχετίζεται με το σημερινό Γκλάστονμπερι, του Σόμερσετ.
Επίσης, λέγεται ότι είναι το μέρος όπου είναι θαμμένος ο Βασιλιάς Αρθούρος. Σύμφωνα με το μύθο, μεταφέρθηκε εκεί με μια βάρκα από την ετεροθαλή αδερφή του, Μοργκάνα λε Φέι, για να γιατρέψει τις πληγές του, και το σώμα του βρίσκεται ακόμα εκεί.
Από τον 11ο μόλις αιώνα έχουν τις ρίζες τους οι παραδόσεις που θέλουν το μυθικό νησί Άβαλον να βρίσκεται στο Γκλάστονμπερι κι εκεί να βρίσκεται θαμμένος ο Αρθούρος. Κατά τη βασιλεία του Ερρίκου του Β’, σύμφωνα με χρονικογράφους, έγινε έρευνα στο ύψωμα Γκλάστονμπερι Τορ, όπου βρέθηκε σε βάθος 5 μέτρων ένα μπαούλο από βελανιδιά, σαν φέρετρο, στο οποίο υπήρχε η επιγραφή:
Hic jacet sepultus inclitus rex Arthurus in insula Avalonia.
Ενθάδε κείται ο Βασιλιάς Αρθούρος στο νησί Αβαλονία
Αρθουριανός Κύκλος ή Βρετανικό Ζήτημα είναι συλλογικά γνωστοί οι μύθοι που σχετίζονται με την κελτική ιστορία και τους θρύλους των Βρετανικών Νήσων, ιδιαίτερα όσον αφορά το Βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Ο Γάλλος ποιητής του 12ου αιώνα Ζαν Μποντέλ δημιούργησε την ονομασία αυτή στους παρακάτω στίχους του επικού του ποιήματος Chanson de Saisnes:
Ne sont que iii matières à nul homme atandant,
De France et de Bretaigne, et de Rome la grant.
(μετάφραση: «Δεν υπάρχουν παρά τρία ζητήματα που θα ‘πρεπε να απασχολούν τον καθένα: της Γαλλίας, της Βρετανίας και της μεγάλης Ρώμης.)
Σήμερα, το εξής ένα:

Τι δείχνει ο Πολικός Αστέρας και ποιος τον οδηγεί

Αστραία