σε γέφυρες αμφίδρομης κατανόησης

Πανσέληνος χθες στον κάθετο άξονα της συνείδησης Ζυγού- Αφροδίτη, Κριού -Άρη
με το ιδρυτικό ζεύγος της δημιουργίας Άρης Αφροδίτη, το ωάριο και το σπερματοζωάριο να ξεκινούν το ταξίδι της ζωής και της συνείδησης οριζοντίως, από τον Κριό μέχρι να φτάσουν στην Παρθένο στο παρθένο νησί, τη Δήλο την Φανερωμένη και σε «Ἰθάκην εὐδείελον» υπερυψωμένη.
Ο Ήλιος στο Ζυγό 7° και η Σελήνη στον Κριό 7° σύμφωνα με το σύστημα του γεωκεντρικό, το εγωκεντρικό.
Με το ηλιοκεντρικό όμως, η Γη και η Σελήνη (ανάμεσα στη Γη και στον Ήλιο ) είναι στον Κριό ( Τόξο 30 μοιρών στο ζωδιακό ), έτσι, όπως τους «βλέπει » ο Ήλιος και ο μάντης Απόλλων από το Ζυγό και μαντεύει την μοίρα τους, με την μάντισσα μετεωρολόγο Πυθία που διαβάζει στη συμπαντική βιβλιοθήκη τα αρχεία του γαλαξιακού σύμπαντος και κάνει τις Προγνώσεις Καιρού, εν παντί καιρώ. Ο μυστηριώδης μάντης Θεοκλύμενος «βλέπει » και αυτός, άλλα φαγοπότια στην Ιθάκη…..
Ο Ζυγός είναι ένα κρίσιμο πέρασμα, είναι ζύγισμα ένωση που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς και ιδιαίτερες αριστερόστροφες νοητικές δεξιοτεχνίες για να περάσει κανείς από τη σχισμή, τη ρωγμή του Χρόνου, ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη ( σε αυτό τον Σταθμό του Οδυσσέα αντιστοιχεί ), εκεί που χάνει ο Οδυσσέας όλους τους συντρόφους του γιατί σαν βόδια, φάγανε όλα τα Βόδια του Ήλιου με τις ατασθαλίες απληστίες ορνιθοασχολίες τους σκοτώνοντας τον Ιερό Χρόνο. Και, στον Πηνειό και τον Αλφειό, τον Άθλο του Ηρακλή με τους Κόπρους του Αυγεία.
Έχει σημασία, τι ενώνει κανείς και τι αφαιρεί και πώς, σε διάφορους γάμους αρραβωνιάσματα και ενώσεις. Αν ενώσεις την Πηνελόπη με την θεοκρατία θεοσοφία, έχεις τον Αντίνοο, με την κομματοκρατία έχεις τον Ευρύμαχο. Αν ενώσεις «παντρέψεις » την Πηνελόπη με ολοκληρωτικά καθεστώτα, έχεις τον Αγέλαο και ούτω καθεξής.
Αν ενώσεις την Πηνελόπη με τον Οδυσσέα έχεις φυσικά το Τηλέμαχο, αν ενώσεις όμως τον Οδυσσέα με την Κίρκη, έχεις τον Τηλέγονο που σκοτώνει τον Οδυσσέα, τον νου του ανθρώπου.

Ο Ζυγός αντιστοιχεί στα δύο νεφρά του ανθρώπινου σώματος, τη Ζώνη της Αφροδίτης (στα επινεφρίδια ο Άρης) και στο ωραίο παραμύθι «η Ωραία και το Τέρας «.
Η Γαία ετοιμάζεται για το πέρασμα στον Υδροχόο με τον Πλούτωνα να κάνει την είσοδο του εκεί στην Πύλη του και να ανακαλύπτονται οι πύλες του Πλούτωνα στην Τουρκία μαζί με την πανέμορφη κεφαλή του Αλέξανδρου Αχιλλέα.
Το παγκόσμιο χωριό στη Γαία έχει πάρα πολλά παγκόσμια προβλήματα και ψάχνει για λύσεις.
Από πού από το ξεκινήσει κανείς
1.Στη Σουηδία ξεκινούν με τον στρατό. Βγάζουν το στρατό στο δρόμο για να αντιμετωπίσουν τις συμμορίες του δρόμου σε λύσεις του ποδαριού της στιγμής.
«Ό,τι ακούς στη γειτονιά σου έρχεται και στη γωνιά σου..».
2. Η Βρετανίδα υπουργός ξεκινά την ομιλία της υποστηρίζοντας ότι η ανεξέλεγκτη και παράνομη μετανάστευση αποτελούσε μια «υπαρξιακή πρόκληση» για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
«Είμαι εδώ στην Αμερική για να μιλήσω για μια κρίσιμη και κοινή παγκόσμια πρόκληση: την ανεξέλεγκτη και παράνομη μετανάστευση», είπε. «Είναι μια υπαρξιακή πρόκληση για τους πολιτικούς και πολιτιστικούς θεσμούς της Δύσης».
Οργή ΟΗΕ για τις δηλώσεις της ΥΠΕΣ Εσωτερικών του Ην. Βασιλείου
3.Δηλώσεις Ιταλών για την Γερμανία…με σημασία
Σάλος από δήλωση στελέχους της Ιταλικής Λέγκας: «Οι Γερμανοί χρηματοδοτούν μετανάστες για να αποσταθεροποιήσουν κυβερνήσεις»
4.Η Τερέζα Μεντόζα φθάνει και στη Θεσσαλονίκη: Κατασχέθηκε ποσότητα-μαμούθ 585 κιλών κοκαΐνης- Πέντε συλλήψεις. Το όπιο πάντα έχει επιτυχία.

5. Θα πούμε το λάδι λαδάκι και το νερό…. νεαρό ΥΔΩΡ τον καιρό της ύφεσης. Οι Αθηναίοι στην ψηφοφορία τους εκλέγουν την Αθηνά, άλλοι, τον Ποσειδώνα 2000 χρόνια τώρα με όπιο την θρησκεία.
«Σπάνιος χρυσός» το ελαιόλαδο στην Ευρώπη, εξαντλούνται τα αποθέματα -Εκτοξεύτηκε η τιμή του
6.Οι άνθρωποι των “ανοιχτών συνόρων” είναι υπέρ των φρουρών “τειχών “ και της κλειστής προστασίας τους.
Οι απίστευτες δικαιολογίες των πολιτικών για να κρατήσουν την φρουρά τους
Αρχισαν ανάμεσα σε πολιτικούς, σε δικαστικούς, επιχειρηματίες οι γκρίνιες γιατί η ηγεσία του υπουργείου Προ – Πο, με εντολή του Πρωθυπουργού, αφαίρεσε είτε μέρος της προσωπικής τους φρουράς, είτε όλη την φουρά που τους είχε διατεθεί.
7. Χαμηλού επιπέδου «άρτος και θεάματα » στο Κολοσσαίο της ΤΒ
Η τηλεόραση και οι ( μεγάλες ) ευθύνες της για την παρακμή της ελληνικής κοινωνίας .
Η ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει σημάδια αποσάθρωσης και παρακμής, Καλό άρθρο, στο » Πρώτο Θέμα » που θα πρέπει να διορθώσει μερικά θέματα του που συντελούν στην άνοδο της βλακείας και την κάθοδο της φαιάς ουσίας.
8. Η Νέα Υόρκη πλημμύρισε, τι θα απογίνουν οι αρουραίοι….
9. Η Θεσσαλία και ο Βόλος «λίμνη » και εμείς ασχολούμαστε με το σκυλάκι του Κασσελάκη ( με δύο σ).
ενώ, η υπουργός παιδείας πηγαίνει ακάλεστη στα πάρτι του ΣΥΡΙΖΑ.
10. Ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει πάντοτε καλεσμένος και κουστουμαρισμένος με γραβάτα, δεν κάνει τέτοια ατοπήματα.
ΕΜΕΙΣ, αγαπητό μου ημερολόγιο, πηγαίνουμε παντού καλεσμένοι και ακάλεστοι δεν έχει σημασία, αρκεί να «βλέπουμε «…..και να βλέπουμε τις γέφυρες και το πέρασμα.

Αστραία

στις Εμμονές της Ομηρικής Μνήμης και Μνημοσύνης

Μαγικές Παραστάσεις

1. »Ποιά είναι η σχέση φυσικής και εικαστικής πραγματικότητας; Ο ίδιος ο Μαγκρίτ σχολιάζει το έργο ως εξής (1940): «Μπροστά από ένα παράθυρο κοιταγμένο από το εσωτερικό ενός δωματίου τοποθέτησα έναν πίνακα που απεικόνιζε εκείνο ακριβώς το τμήμα του τοπίου που καλυπτόταν από τον πίνακα. Έτσι το δέντρο που απεικονιζόταν στον πίνακα έκρυβε το δέντρο που βρισκόταν πίσω του, έξω από το δωμάτιο. Αυτό τώρα υπήρχε στο νου του θεατή ταυτόχρονα, και μέσα στο δωμάτιο, στον πίκακα και έξω, στο πραγματικό τοπίο. Το ίδιο συμβαίνει και όταν κοιτάζουμε τον κόσμο: τον βλέπουμε σαν κάτι που υπάρχει έξω από εμάς, ενώ δεν είναι παρά μια διανοητική αναπαράσταση αυτού που βιώνουμε μέσα μας…».
   «Αρχές Φιλοσοφίας (Β΄τάξη Γενικού Λυκείου – θεωρητική κατεύθυνση)»

Μαγικός ρεαλισμός
Ο όρος «μαγικός ρεαλισμός» προέρχεται από τις εικαστικές τέχνες και πιο συγκεκριμένα από τη ζωγραφική.

Τον επινόησε το 1925 ο Γερμανός τεχνοκριτικός Franz Roh, στην προσπάθειά του να χαρακτηρίσει την τάση ορισμένων Γερμανών εξπρεσιονιστών ζωγράφων (Georg Grosz, Otto Dix, Max Beckmann κ.ά.), οι οποίοι παρουσίαζαν την πραγματικότητα με υπερβολική ακρίβεια και ταυτόχρονα με μια επιθετικότητα και μια ωμότητα, που οδηγούσε στην παραμόρφωση.

Σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία, η χρήση του όρου είναι πιο πρόσφατη και το περιεχόμενό του κάπως διαφορετικό. Συγκεκριμένα, λέγοντας «μαγικός ρεαλισμός» στη λογοτεχνία, και κυρίως στην πεζογραφία, εννοούμε ένα μίγμα φαντασιακών στοιχείων από τη μια πλευρά, και ρεαλισμού από την άλλη. Μ’ άλλα λόγια, στα πεζογραφικά έργα του μαγικού ρεαλισμού, υπάρχουν άφθονα μη ρεαλιστικά στοιχεία, τα οποία προβάλλονται πάνω σ’ ένα ρεαλιστικό φόντο.

Μακρινός πρόγονος του μαγικού ρεαλισμού μπορούν να θεωρηθούν τα φανταστικά ή υπερβολικά στοιχεία που συναντάμε σε ορισμένα έργα του ρομαντισμού. Σήμερα, όμως, ο όρος «μαγικός ρεαλισμός» αναφέρεται κυρίως στη λατινο-αμερικανική πεζογραφία, με πιο διάσημο εκπρόσωπο τον μεγάλο Κολομβιανό συγγραφέα Gabriel Garcia Marquez. Το πιο γνωστό μυθιστόρημά του, με τον τίτλο Εκατό χρονιά μοναξιά είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα μαγικού ρεαλισμού: ο μύθος του έχει υπόβαθρο ρεαλιστικό αλλά συναντάμε πολλά στοιχεία εντελώς εξωπραγματικά: ήρωες με ακαθόριστη ηλικία που φαίνεται να ζουν μέχρι και διακόσια χρόνια, άνθρωποι που ζουν δεμένοι σ’ έναν κορμό δέντρου για χρόνια ολόκληρα κτλ.

100 χρόνια Υπερρεαλιστικής Μοναξιάς

και 20 Αιώνες -Χήνες, Ομηρικής Περιπέτειας και Λησμονιάς

ΑΛΗΘΕΙΑ είναι να μη ξεχάσεις και να μη ξεχαστείς πουθενά

σε όλα τα Νησιά Σταθμούς μιας Οδυσσειακής Διαδρομής.

Αστραία

Απόλλων και Διόνυσος μαζί στις μεταμορφώσεις μετακινήσεις της Αντίληψης

Θεώμενοι Θεατές

Παρατηρητές και Παρατήρηση

Στην μυστηριώδη κβαντική φυσική, μετα φυσική, γνωρίζουμε πως ο παρατηρητής επηρεάζει το αντικείμενο που παρατηρεί και δεν υπάρχει «αντικειμενικό» πείραμα.

Στη σύγχρονη μεγάλη και μικρή του κόσμου σκηνή η αλληλεπίδραση των όντων εμβίων υποκειμένων και άβιων αντικειμένων είναι φανερή στην Νευτώνεια φυσική.

Στα Ομηρικά Έπη του Ομήρου , οι ήρωες του, ποτέ δεν παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις. Πολεμούν συζητούν συντρώγουν διαφωνούν τραγουδούν αθλούνται αλλά ποτέ δεν παρακολουθούν θέατρο.

Γιατί;

Γιατί τα Ομηρικά Έπη είναι η μεγάλη ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ του κόσμου,

μεγαλειώδης, άρτια, αρτιεπής και διαχρονική.

Είναι η αρχή της εξέλιξης τη συνείδησης σε παρατήρηση και αυτοπαρατήρηση περιγραφική, εξωτερική και εσωτερική.

Ο ϊδιος ο ακροατής είναι θεώμενος και θεατής, παρατηρούμενος και παρατηρητής.

Όλη η αρχαία Ελλάδα είναι γεμάτη από θέατρα και στίβο, σπουδαίους συγγραφείς θεατρικών έργων εμπνευσμένα από τα Ομηρικά Έπη σε σχέση ερωτική του ηθοποιού υποκριτή με τον θεατή.

Θεατές και Θεώμενοι » τρέχουν» με την ταχύτητα του φωτός απουσία ή παρουσία
συνείδησης και πνεύματος σε περιγραφές καταγραφές χαρακτήρων προτύπων αρχετύπων του φωτός και της σκιάς διαφανών και αδιαφανών σωμάτων διανύοντας μεγάλες ή μικρές αποστάσεις κατανόησης σε Έτη και Χιλιετίες Μηρού Διός

Ο Απόλλων η συνείδηση και η λογική και ο Διόνυσος, η τρέλα, ελεγχόμενη και κβαντική. Μετουσίωση και μεταμόρφωση θεατρική, σε μαγική του κόσμου, σκηνή

Αστραία

Οιδίπους ή Τηλέμαχος

Αναζητώντας τον πατέρα

Η τραγωδία είναι δραματικό είδος ποιητικού λόγου που εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Η Μούσα που την αντιπροσωπεύει είναι η Μελπομένη. Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης στο έργο του Περί Ποιητικής (1449b-1450b) δίνει τον εξής ορισμό της τραγωδίας:

«ἔστιν οὖν τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι᾽ ἀπαγγελίας, δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.»

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Ο λεπτολόγος, φιλοαμέριμνος φίλος των αινιγμάτων αποτραβήχτηκε σε κάποια γωνιά των Άλπεων με πνεύμα κορεσμένο από λεπτότητα και μυστήριο, συλλογισμένος και ξέγνοιαστος κατέγραψε στον πυρήνα αυτού του βιβλίου τους στοχασμούς του για τους Έλληνες και πως η τραγωδία γεννήθηκε από το πνεύμα της μουσικής. Η προσδιοριστική αιτία αυτού του πολυσυζητημένου βιβλίου είναι ένα προσωπικό πρόβλημα και το μαρτυρά η εποχή που το συνέλαβα το 1870, λέει ο Φρείντρικ Νίτσε και συνεχίζει:

Οι Έλληνες και το πνεύμα της τραγωδίας. Απ όλες τις τέχνες συνεχίζει, η τελειότερη, η ωραιότερη, η πιο δικαιολογημένα αξιοζήλευτη, η γοητευτικότερη, εκείνη που σε συνεπαίρνει περισσότερο στην ζωή είναι η Ελληνική τέχνη. Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε και να φανταστούμε τους Έλληνες όσο καιρό δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα: Τι είναι το διονυσιακό πνεύμα; Θα έχουμε επιτελέσει αποφασιστικό βήμα σχετικά με την αισθητική επιστήμη όταν φθάσουμε όχι μόνο στο λογικό συμπέρασμα αλλά στην άμεση βεβαιότητα αυτής της ιδέας: Πως η προοδευτική εξέλιξη της τέχνης είναι το αποτέλεσμα του διπλού χαρακτήρα του Απολλώνειου και Διονυσιακού πνεύματος και πως ακριβώς γεννιέται η ζωή από την δυαδικότητα των δύο φύλων ανάμεσα στην αέναη πάλη με περιοδικές προσεγγίσεις. Τα ονόματα αυτά τα δανειζόμαστε από τους Έλληνες που έκαναν νοητή στον στοχαστή την απόκρυφη και βαθειά σημασία τους για την τέχνη όχι με αφηρημένες έννοιες αλλά με την βοήθεια των εκφραστικών μορφών των θεών τους. Με αυτές τις δύο θεότητες των τεχνών με τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο συνδέεται η γνώση μας που εκδηλώθηκε στον Ελληνικό κόσμο.

Ο Απόλλων ωσάν θεοποιημένη μορφή της αρχής της εξατομίκευσης, που εντός της μόνο εκπληρώνονται οι αιώνιοι σκοποί ης πρωταρχικής μονάδας, απαιτεί μέτρο για να μπορεί να προάγεται η αυτογνωσία το γνώθι σαυτόν. Η Ελληνική τραγωδία στην αρχαιότερη μορφή της είχε μοναδικό αντικείμενο τα βάσανα του Διόνυσου και ήταν ο μοναδικός ήρωας επί σκηνής εμφανιζόμενος με πλειονότητα μορφών υπό το προσωπείο του αγωνιζόμενου ήρωα και ταυτόχρονα βρίσκεται περιπλεγμένος στα πλοκάμια της ατομικής βούλησης. Φανερώνεται ως άτομο εκτεθειμένο στην πλάνη, λεία του πόθου και της οδύνης. Και αν παρουσιάζεται με αυτήν την ακρίβεια και διαύγεια, οφείλεται στον Απόλλωνα, τον ονειροκρίτη, που αποκαλύπτει στον χορό την διονυσιακή του υπόσταση. Ο Διόνυσος διαμελίζεται από τους Τιτάνες και αυτός ο διαμελισμός μπορεί να παραβληθεί με μια μεταμόρφωση σε αέρα νερό γη και φωτιά. Από το χαμόγελο του παιδιού γεννήθηκαν οι θεοί και από τα δάκρυα του οι άνθρωποι. Ο Απόλλων ορθώνεται μπροστά μου ως το πνεύμα της αρχής της εξατομίκευσης που μόνο πραγματικά μπορεί να διεγείρει την λυτρωτική ευδαιμονία στην μεταμορφωμένη πραγματικότητα, ενώ στη μυστικοπαθή κραυγή αγαλλίασης του Διόνυσου θραύεται ο ζυγός της εξατομίκευσης και διάπλατα ξανοίγεται ο δρόμος προς τις γενεσιουργές αιτίες του Όντος προς τα μυστικά τρίσβαθα των πραγμάτων.

Η διονυσιακή τέχνη θέλει να μας πείσει για την αιώνια χαρά που είναι συνδεδεμένη με την ύπαρξη. Μόνο που δεν πρέπει να την αναζητούμε στις φαινομενικότητες αλλά πίσω από αυτές. Η ιστορία των αρχών της Ελληνικής τραγωδίας μας αποκαλύπτει με πάμφωτη ακρίβεια πως το έργο της τραγικής τέχνης των Ελλήνων γεννήθηκε από το πνεύμα τη μουσικής. Είναι σχεδόν αναγκαίο να ανασυγκροτήσουμε επισταμένως την προεξέχουσα δύναμη της μουσικής ενέργειας για να νιώσουμε κάτι από την υπέρτατη παρηγοριά που είναι το ιδιάζον κάθε αληθινής τραγωδίας. Η Ελληνική τραγωδία δεν τελειώνει όπως οι άλλες τέχνες της αρχαιότητας: Πεθαίνει αυτοκτονώντας και το τέλος της αυτό είναι συνέπεια αδιέξοδης σύγκρουσης και αυτό τα τέλος είναι τραγικό. Μαζί με την τραγωδία ο Έλληνας έχασε την πίστη του στην αθανασία και δεν απαρνήθηκε την πίστη τους σε ένα ιδεώδες παρελθόν αλλά επίσης την πίστη του σε ένα ιδεώδες μέλλον. Γέρος ξέγνοιαστος και ιδιότροπος ταιριάζει στον γηρασμένο Ελληνισμό. Η ιδιοτροπία η φαντασιοκοπία είναι τα είδωλα του και η τάξη των δούλων που κυριαρχεί. Αν μπορούμε ακόμη να μιλάμε για Ελληνική γαλήνη πρόκειται στο εξής για την γαλήνη του δούλου. Η εξαφάνιση του διονυσιακού πνεύματος διαπιστώνουμε ότι αποκαλύπτει την συνάφεια ανάμεσα στην εξαφάνιση τους στην παράδοξη τροποποίηση του και στον εκφυλισμό του Έλληνα που ίσαμε με τώρα παραμένει ανεξήγητος.Τι ελπίδες μπορούν να αναγεννηθούν από την προοδευτική αφύπνιση του διονυσιακού πνεύματος;Ποια θα ήταν η δύναμη της προστατευτικής γοητείας του Απόλλωνα αν δεν ήταν ικανός να διεγείρει εντός μας ως και αυτή την πλάνη και αν το διονυσιακό στοιχείο δεν ήταν αληθινά σε θέση να μεταρσιώσει τα αποτέλεσμα του και αν η μουσική δε ήταν ουσιαστικά η αντιπροσωπευτική τέχνη του απόλλωνειου θέματος;

Η μουσική και ο τραγικός μύθος είναι εξ ίσου η έκφραση της διονυσιακής ικανότητας ενός λαού και είναι αδιαχώριστα. Παντού βλέπουμε τις διονυσιακές δυνάμεις να ανορθώνονται βίαια, πρέπει και ο Απόλλωνας όμοια τυλιγμένος σε ένα σύννεφο νάχει κατέβει και να βρίσκεται ανάμεσα μας και μια προσεχής γενιά θα θωρήσει το δίχως άλλο τις λαμπρότερες εκδηλώσεις της περίκαλλης δύναμης του. Η αναγκαιότητα της δράσης αυτής της δύναμης θα επιβαλλόταν στον καθένα διαισθητικά αν θα μπορούσε να νιώσει τον εαυτό του μεταμορφωμένος έστω σαν όνειρο σε μια αρχαία Ελληνική ύπαρξη. Στο ίσκιο των ψηλών ιωνικών κολώνων απέναντι σε ένα ορίζοντα, με καθαρές γραμμές μεταμορφώνεται σε ένα ακτινοβόλο μάρμαρο κυκλωμένος από ανθρώπινα όντα με μεγαλόπρεπα αναστήματα με χαριτωμένες κινήσεις που μιλούν χειρονομώντας ρυθμικά μια αρμονική γλώσσα, δε θα αναγκαστεί στο θέαμα αυτού που ξεχειλίζει της αιώνιας ομορφιάς να υψώσει τους βραχίονες του προς τον Απόλλωνα και να κραυγάσει.

Τρισμακάριστε λαέ των Ελλήνων! Τι δύναμη θα είναι για σας η δύναμη του Διόνυσου αν ο θεός της Δήλου κρίνει αναγκαίο να μεταχειρίζεται τέτοιες γητειές για να γιάνει πάνω σας την διθυραμβική σας μέθη.Και ένας αθηναίος γέροντας θα απαντούσε στηλώνοντας πάνω του το υπέροχο βλέμμα του Αισχύλου: Πόσο θα υπέφερε αυτός ο λαός για να μπορέσει να γίνει τόσο ωραίος! Και τώρα συντρόφεψε με στην τραγωδία και έλα μαζί μου να θυσιάσουμε στο βωμό των δύο θεοτήτων.

Τάδε έφη Νίτσε

Εμείς τι λέμε;;;;

Αστραία