φαινομένων συγχρονιστικών και συντονιστικών
με ομηρικό διαπασών

Πόσα σύμπαντα υπάρχουν 1,2,3,4,,,άπειρα;
Και τι σχήμα έχουν; Προφανώς δεν είναι επίπεδα, είναι σφαιρικά, τουλάχιστον τρεις διαστάσεις και πάνω.
Στο σύμπαν δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές και επίπεδα, παρά μόνο τομές.
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα μας μιλάει για δύο κόσμους, τον κόσμο των θεών των στοιχείων δηλαδή τις ενέργειες τους και τον κόσμο της ύλης των ανθρώπων καθώς και την αλληλεπίδραση μεταξύ τους, δεμένους με ομφάλιο λώρο δηλαδή τον Πόρο όπως υποστηρίζει και ο ποιητής πολεμιστής Αλκμάν. Γυαλιά καρφιά τα κάνανε στην Τροία οι υψίφωνοι θεοί. σπάζοντας όλα τα ποτήρια στου ουρανού τα πανηγύρια.
Το γεγονός ότι ο Τρωικός πόλεμος αρχίζει με ένα μήλο που δόθηκε για την καλλίστη και το πήρε η πιο όμορφη μορφή, η Αφροδίτη, σημαίνει ότι η Ιλιάδα ασχολείται με την μορφή των πραγμάτων και της ύλης και τα σχήματα τους καθώς και με τους όμορφους ανθρώπους και τους άσχημους δηλαδή αυτούς που δεν έχουν σχήμα μορφή. Πως δίνει κανείς σχήμα στον εαυτό του;. Με γνώση ενδελεχή και τον σκοπό τον ενεργή.
Ο πόλεμος των στοιχείων και των ιδιοτήτων τους είναι μία αλληλεπίδραση των υλικών μορφών και της ενέργειας. Έτσι δημιουργούνται τα συντονιστικά και συγχρονιστικά φαινόμενα τόσο στο πρώτο σύμπαν όσο και στα παράλληλα σύμπαντα.
Δεν είναι ότι οι πλανήτες κάνουν κάτι σε μας, χωρίς να κάνουμε κάτι εμείς σε αυτούς. Η σχέση είναι διαλεκτική.
Το αίτιο και το αιτιατό που αναμφίβολα ισχύει στον υλικό κόσμο και στο πρώτο σύμπαν, ισχύει ως προβολή συγχρονιστικών φαινομένων όταν έχουμε δύο παράλληλα σύμπαντα που δονεί το ένα το άλλο, ως διαπασών δηλαδή.
Πόσα σύμπαντα «μπάμπουσκα» ματριόσκα έχουμε τελικά παράλληλα σαν φλούδες στο κρεμμύδι;
Ο Κάρλος Καστανέντα λέει 48 δια μέσου του Τολτέκου πληροφοριοδότη του. Υποστηρίζει πως είναι 48 και μόνο τα οκτώ έχουν συνείδηση περιλαμβάνουν τη συνείδησή ως σημαντικό πρώτο μέγεθος.
Η εξερεύνηση των παράλληλων συμπάντων δεν μπορεί να γίνει μόνο με τους νόμους που ισχύουν στο τονάλ το Γνωστό, χρειάζεται και έξτρα μπόνους από το ναγουάλ, το Άγνωστο.
Προφανώς ο μεγάλος μας ποιητής Όμηρος χρησιμοποίησε και τα δύο, τα εξερεύνησε, τα ένωσε και δημιούργησε το αγέραστο αυτό έργο του, το θαυμαστό τα Ομηρικά Έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια κτήμα εσαεί για την όρθια σκεπτόμενη ανθρωπότητα, την Αθηνά Σοφία και τον Homo sapiens.

Ας το απολαύσουμε για να παραμένουμε όρθιοι όμορφοι και σοφοί και νέοι πάντα…… ως ωραίοι Έλληνες

Αστραία

Περάσματα και λώροι

Εὕδουσιν δ’ ὀρέων κορυφαί τε καὶ φάραγγες,
πρώονές τε καὶ χαράδραι,
φῦλά θ’ ἑρπετὰ τόσσᾱ τρέφει μέλαινα γαῖα,
θῆρές τ’ ὀρεσκῷοι καὶ γένος μελισσᾶν
καὶ κνώδαλ’ ἐν βένθεσσι πορφυρέᾱς ἁλός.
εὕδουσιν δ’ ὀϊωνῶν
φῦλα τανυπτερύγων. Άλκμαν

Το 1855, ο Γάλλος αιγυπτιολόγος Ογκίστ Μαριέτ βρήκε σε τάφο κοντά στη δεύτερη πυραμίδα της Γκίζας έναν πάπυρο με εκατό στίχους από το Παρθένειο του Αλκμάνος «εις Άρτεμιν ορθίαν». Το Παρθένειο αρχικά αποτελούσαν δέκα ή δώδεκα στροφές, από τις οποίες σώθηκαν μόνον επτά. Στην αρχή ο χορός από ένδεκα παρθένες, με κορυφαία την Αγησιχόρα, έψελνε άσμα, το οποίο εξιστορούσε τα ηρωικά κατορθώματα του Ηρακλή κατά των Ιπποκοωντιδών.
Στο κύριο μέρος του ποιήματος επαινεί και προβάλλει το κάλλος των νεανίδων Αγησιχόρας και Αγιδούς που μετέχουν στο χορό.…γιατί όταν η ύλη άρχισε να τακτοποιείται, δημιουργήθηκε ένα είδος πόρου (δρόμου, περάσματος), κάτι σαν αρχή.

Λέει λοιπόν ο Αλκμάν ότι η ύλη όλων των πραγμάτων ήταν ταραγμένη και αποίητη, έπειτα γεννήθηκε κάποιος που τακτοποιούσε τα πάντα, έπειτα δημιουργήθηκε ένας πόρος και όταν παρήλθε αυτός ο πόρος, ακολούθησε ένα όριο (ή τέρμα, τέκμωρ). Και ο πόρος είναι η αρχή, ενώ το όριο σαν τέλος. Όταν γεννήθηκε η Θέτις, αυτά έγιναν η αρχή και το τέλος των πάντων και το σύνολο των πραγμάτων έχει φύσιν παρόμοια με το υλικό του χαλκού, ενώ η Θέτις με εκείνη του τεχνίτη και ο πόρος και το όριο (τέκμωρ) παρόμοια με εκείνη της αρχής και του τέλους.
Ο αλκμάνειος «πόρος» μπορεί να ταυτισθεί εννοιολογικά με τον λώρο Αϊνστάιν-Ρόζεν, η σημειακή ιδιομορφία με την έννοια «τέκμωρ», ενώ το παράλληλο Σύμπαν από το οποίο εκκινεί ο λώρος με τον χώρο της αποίητης, αδιαμόρφωτης και μη αισθητής ύλης. Αυτός ο λώρος σύμφωνα με τη σύγχρονη φυσική μπορεί να ενώνει είτε δύο παράλληλα σύμπαντα είτε δύο διαφορετικές περιοχής του ίδιου σύμπαντος. Η έννοια της λευκής οπής προκύπτει από το γεγονός ότι το «τέκμωρ» ως όριο του «πόρου» είναι, κατά τον Αλκμάνα, το σημείο εκδήλωσης αισθητής ύλης εκ του «μη όντος», αλλά και ενέργειας φωτεινής, εφόσον αμέσως μετά από αυτόν γεννήθηκε η ημέρα.

Ο πόρος, το όρος,  η λευκή οπή, η μαύρη οπή,  ο λώρος στο πέρασμα των ορίων του σύμπαντος ένα ηριγένειο πρωινό

Αστραία