Ο Σαβάζιος είναι μία περίεργη θεότητα Ανατολής και Δύσης που συνδέεται με έναν πολύπλοκο και περίπλοκο αμφιλεγόμενο Διόνυσο. Το πιο χαρακτηριστικό του είναι τα χέρια του, το ένα χέρι του Σαβάζιου με ιδιαίτερους κωδικούς συμβολισμούς. Μάλλον από εκεί βγήκε και η παροιμία «σου βάζει χέρι » …ο Σαβάζιος, που δεν σημαίνει κάτι καλό. Τα χέρια είναι πολύ πιο σπουδαία υπόθεση για τους ανθρώπους και αποτέλεσαν ένα σημαντικό σημείο για την εξέλιξη των ανθρωπίδων με την δημιουργία των αντιτακτού αντίχειρα. Συνδέονται με τον λόγο και ανήκουν στον Ερμή. Γι αυτό και οι άνθρωποι όταν μιλάνε κινούν όχι μόνο τα χείλη τους αλλά και τα χέρια τους. Η χαρά των πρώτων ανθρώπων για την εξέλιξή τους με τη βοήθεια του αντιτακτού δεν πέρασε απαρατήρητη. Αποτυπώθηκε σε όλες τις μυθολογίες τις θρησκειολογίες της Ανατολής τις μούνδρες της Ινδίας το χέρι της Φατίμα, με χαρακτηριστικές χειρονομίες, σεμνές και άσεμνες και, θεϊκές ευλογίες. Ο Σαβάζιο, ο θεός που σώζει, συνδέεται με διάφορους θεούς και διαφορετικούς. Είναι μία θρακική θεότητα , ιππέας, που μεταφέρθηκε στην Θράκη από τον Ορφέα μέσω της αιγυπτιακής Οσιρικής παραφιλολογίας ( ο Όσιρις είναι ο Διόνυσος )και πήρε διάφορες μορφές φθάνοντας έως την Ρώμη. Ο ορφισμός είναι η εξέλιξη της αιγυπτιακής εμμονής με την Αθανασία και αποτέλεσε το βήμα στο οποίο πάτησε ο χριστιανισμός για να στήσει τους δικούς του τάφους βωμούς και μαυσωλεία, το δικό του μαγαζί για την θρησκεία. Ο Κύριος Σαβαώθ, άρχων των δυνάμεων που δοξάζεται και δοξολογείται σήμερα σε όλες τις χριστιανικές εκκλησίες καθολικές και ορθόδοξες είναι ο θεός των Εβραίων που έστειλε στον κόσμο και σταύρωσε τον γιο του για να τον σώσει, κατά την κρόνια λογική νοοτροπία και τακτική . Τα σύμβολα οι χειρονομίες και ευλογίες είναι παρόμοιες στις καθολικές και ορθόδοξες εκκλησίες. Ο Ιησούς είναι ο κομματιασμενος Διόνυσος που οι Τιτάνες τρώνε και πίνουν το αίμα του στην ωμοφαγία, το παλιό έθιμο της ωμοφαγίας του θεού ή της θεότητας. Οι πιστοί του τρώνε τον ίδιο, κατά το έθιμο της Λεμουρίας. Ο Διόνυσος ένας ειρηνικός Θεός χίπης της εποχής του, με σλόγκαν “ κάντε έρωτα όχι πόλεμο”. Είναι και η άμπελος, το πνεύμα του οίνου και τα ναρκωτικά που κυριάρχησαν την εποχή των χίπηδων και της θρησκείας. Είναι οι μετακινήσεις του σημείου συναρμολόγησης με τις εξαρτησιογόνες ουσίες…..τα ναρκωτικά ταξιδεύοντας στην κοσμική θάλασσα του Αγνώστου δηλαδή του Ποσειδώνα. Η αποφένια της θρησκευτικής μανίας δημιουργεί τις Μαινάδες, τις Βάκχες, πολλές ψευδαισθήσεις και αυταπάτες στον κήπο της θρησκείας και πενθούν όλοι τους μαζί με τον Πενθέα την έλλειψη ισορροπίας. Τα παιχνίδια όμως του Διονύσου και οι μεταμορφώσεις του 13ου του θεού θα εξαλείψουν πολλές από αυτές τις υπερβολές και τις ανοησίες, όχι όμως μέσα από τις παράλογες θρησκείες αλλά μέσα από λογικές διεργασίες. Γιατί είναι παιδί ενός λογικού θεού και αυτοσύστατου νου. Ας τις παρακολουθήσουμε χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιρίες ……σε καινούργιες Τιτανομαχίες!
Ποιος είναι ο Κρόνος Ο Πατριάρχης Πατέρας Αφέντης που τρώει τα παιδιά του Ο Κρόνος είναι ένας μεγάλος Τιτάνας, μεγάλος Πατριάρχης στην Ελληνική Μυθολογία και ένας πλανήτης στην παγκόσμια αστρονομία. Στην παλιά αστρολογία ήταν ο έβδομος ορατός πλανήτης που καθόριζε τα όρια του ηλιακού συστήματος και μονάδα μέτρησης του χρόνου στην παλιά Λεμουρία. Ήταν κυβερνήτης του Αιγόκερου του 10ου οίκου του Ζενίθ ως υψηλότερο σημείο, για αυτό συνδέεται και με την ουρά του κροκόδειλου Μεσσέχ Μεσσία όπως λεγόταν στην Παλιά Αίγυπτο. Άμα την ανάληψη του Διός στον Όλυμπο και της νέας Ολυμπίας τάξης και των χόμο σάπιενς η ηγεσία πέρασε στον Δία και η αίγα η κατσίκα έγινε μέρος του Αιγόκερου και της Αιγίδος. Ο Ζευς κυβερνήτης του, φυσικά από το δέκατο οίκο και το Ζενίθ. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να κυβερνήσει; Από τον ένατο;;;; Όπως λένε οι σημερινοί αστρολόγοι ακολουθώντας την αστρολογία της Λεμουρίας; Χρειάζονται και αναθεωρήσεις στην σύγχρονη αστρολογία. Για την αστρολογία θα μιλήσουμε άλλη φορά σε άλλο άρθρο. Είναι ένα ιδιαίτερο θέμα που αφορά και την Λεμουρία και την νεότερη Ατλαντίδα. Ως γνωστόν, ο Κρόνος με τη βοήθεια της Μητέρας του, της Γαίας και με ένα αδαμάντινο δρεπάνι άρπη, κόβει τα γεννητικά όργανα του Πατρός Ουρανού. Είναι το αρσενικό παιδί που έρχεται αντιμέτωπο με έναν πατέρα τύραννο και εξουσιαστή στη μεγάλη ανταρσία του νεωτεριστή. Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται, είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία. Ο Κρόνος επαναλαμβάνει αυτή την τακτική. Καταπίνει τα παιδιά του και ειδικά τα αρσενικά γιατί φοβάται μην του πάρουν την εξουσία και κάποιοι μύθοι λένε, ότι κατάπιε και τα γεννητικά όργανα, το σώμα και το αίμα του Πατέρα του, στις ανατολικές μυθολογίες θρησκειολογίες. Η πρακτική αυτή του Κρόνιου Πατέρα πέρασε όλα τα Κρόνια ιερατεία με τους χρυσούς θρόνους μαζί με την θρησκόληπτη λατρεία παρόλη την εμφάνιση του homo sapiens. Ειδικά είναι εμφανής τα τελευταία 4.000 χρόνια με την πατριαρχική θεοκρατική κοινωνία και τους πατριάρχες, «τα έργα και τις ημέρες τους». Και η Εποχή του Κριού αλλά αναμφισβήτητα και η Εποχή των Ιχθύων υπήρξαν κατ΄εξοχήν πατριαρχικές κοινωνίες. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει αυτό που βλέπουμε και διακρίνουμε σε ιστορικά γεγονότα κατά τον ρου της ιστορίας . Οι Πατέρες και οι Πατριάρχες έχοντας την εξουσία και ειδικά μέσα και πρωτίστως από τη θρησκεία,, το πρώτο πράγμα που κάνουν δεν είναι απλώς να περιθωριοποιήσουν και να περιορίσουν την θηλυκή αρχή, την γυναίκα, ως απόλυτα ελεγχόμενη και απλή αναπαραγωγής μηχανή αλλά ,καταστρέφουν και την αρχή αρσενική αρχή σαν τον Κρόνο γιατί φοβούνται μη χάσουν την εξουσία. Τι κάνουν δηλαδή; Ή θυσιάζουν τον αρσενικό γιο για να σώσουν τον κόσμο ζητούν από τους ανθρώπους να θυσιάσουν τα παιδιά τους για να σώσουν τον Θεό. Μέσα από τις θρησκευτικές τελετές τελετουργίες, θρησκείες και τελετουργίες καταστρέφουν την αρσενική αρχή, ευνουχίζουν κυριολεκτικά ή μεταφορικά τα αρσενικά παιδιά, τα τρώνε ή τα καταπίνουν και είναι αναρίθμητα τα σκάνδαλα τα σεξουαλικά στα κέντρα τα θρησκευτικά. Η γυναίκα φυσικά απλώς χρησιμοποιείται σαν δοχείο αναπαραγωγής, σκεύος ηδονής στα κρυφά με τα καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα ή, σαν ανθοδοχείο και γλάστρα. Επειδή όμως η θηλυκή αρχή είναι ακατάστρεπτη, στη βάση του το σύμπαν, είναι θηλυκό καμπύλο και στρογγυλό, η εκθηλυκοποίηση των ανθρωπίδων δεν οδηγεί πουθενά, είναι μία υπερβολή. Το σύμπαν χρειάζεται και την αρσενική αρχή. Θα πρέπει όμως να είναι η δίκαιη και η σωστή.
Η περίοδος περιφοράς του πλανήτη γύρω από τον ήλιο είναι γύρω στα 30 χρόνια. Εκεί συμβαίνει και η πραγματική ενηλικίωση του κάθε ανθρώπου. Παρ΄όλο που ο άνθρωπος γύρω στα 20 είναι έτοιμος ως ενήλικας να συμμετέχει στα κοινά ,η απειρία, η έλλειψη δηλαδή εμπειριών θα καθυστερήσει την πραγματική του ενηλικίωση που είναι και η ανάληψη της ευθύνης για την ύπαρξή του. Η ηλικία ( homo sapiens ) ( της πρώτης επιστροφής του Κρόνου είναι μία δύσκολη φάση στη ζωή του ανθρώπου γιατί συνειδητοποιεί πολλά και τις περισσότερες φορές με τρόπο σκληρό. Ο Κρόνος, ως Φαίνων, του το φανερώνει αυτό. Η δεύτερη επιστροφή ( homo sapiens sapiens ) συμβαίνει γύρω στα 60 και ο άνθρωπος, αν δεν έχει δουλέψει με τον εαυτό του και δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της ύπαρξης του, τα γηρατειά που έρχονται και αχνοφαίνονται στον ορίζοντα θα είναι πολύ βαριά για αυτόν και πολύ αργά για οτιδήποτε άλλο που, έχει χάσει και έχει χαθεί για πάντα. Ο Κρόνος, ως Νυκτούρος το σφραγίζει αυτό κάτω από ένα έναστρο αδυσώπητο Ουρανό ….στη μεγάλη νύκτα του Αρκτούρου και ενός παιδιού που δεν μέτρησε και δεν είδε πότε τα άστρα με την αρκούδα Καλλιστώ. Σήμερα δυστυχώς οι πραγματικές ενηλικιώσεις των ανθρωπίδων, όχι μόνο καθυστερούν αλλά χάνονται και για παντός . Αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι δυστυχισμένα παιδιά και ξεμωραμένους χαζούς γέρους και γριές, που γεράζουν χωρίς γνώση αρμονία και σοφία, σε μεγάλη ανοησία. Εκείνο που χάνεται πρωταρχικώς είναι η αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Τα παιδιά είναι απροστάτευτα και στο έλεος μιας αδίστακτης πατριαρχικής κοινωνίας και μιας αδύναμης ανόητης μητριαρχίας. Είναι τα παιδιά που βιάζονται, που προωθούνται αγόρια κορίτσια στην πορνεία, στο έλεος των παιδεραστών των πορνο σελίδων, των ακατάλληλων θεαμάτων των ακατάλληλων γονέων που μολύνουν την παιδική ψυχή, των κακών παραδειγμάτων των ενηλίκων.
Πώς μπορεί να διορθωθεί διορθωθεί αυτό; Με τη Σοφία του Χρόνου αν δεν γίνουμε σοφοί και πραγματικοί homo sapiens sapiens, , αν δεν βγάλουμε μια κόρη σοφή από το κεφάλι μας, τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί. Ο Πατριάρχης Κρόνος θα τρώει τα παιδιά του , ο Πατέρας Λάϊος θα τα εξορίζει και εμείς θα τους προσκυνούμε γονατιστοί και σκυφτοί .
Η θεά του ουρανού Nut και ο Geb με το κεφάλι ενός φιδιού.
και άνοιξε τις πύλες της Ταταρίας Τα Σατουρνάλια της Δύσης
Οι κύριοι της Ανατολίας Λεμούριας δεν κάθισαν στα αυγά των δεινοσαύρων της ερήμου Γκόμπι να τα κλωτσήσουν αλλά, άρχισαν τις βόλτες και τα σούρτα φέρτα στις Μεσοποταμίες Βραχμανικές Ινδίες, τις Βαβυλωνίες δυναστείες, τις Αιγυπτιακές φάρες μέχρι τις ρωμαϊκές μεσσιανικές εορτολογίες. Messeh μεσέχ στα αιγυπτιακά σημαίνει κροκόδειλος. Από εκεί προήλθε και ο εβραϊκός όρος “μεσσίας” που σημαίνει κεχρισμένος, αυτός που πήρε το χρίσμα και γέμισε ο κόσμος από μεσσίες με αυτή τη νοοτροπία τη μεσσιανική. Ο Κρόνος έχει μία συνήθεια βασική. Ευνουχίζει τον Ουρανό το Πνεύμα και φτιάχνει τις ευνουχισμένες θρησκείες από το αίμα του. Πολλές φορές το καταπίνει κιόλας με ιερές τελετουργίες. Μέσα από αυτές, θυσιάζει τρώει τα παιδιά του ή τα σταυρώνει κατά τη συνήθεια της παλιάς Λεμουρίας. Αυτό το βλέπουμε σε όλα τα κρόνια ιερατεία τα Αιγυπτιακά, τα Βαβυλωνιακά, τα Ιουδαϊκά, τα Χριστιανικά κλπ Η “λογική” αυτού του παράλογου θεού είναι η ίδια: Θυσιάζω το παιδί στο Θεό ή, αν είμαι θεός θυσιάζω το παιδί μου για να σώσω τον σκοπό μου και τον θρόνο του. Δες τι τραβούν οι Εβραίοι από τον Θεό τους. Αν έχεις τέτοιο Θεό και τέτοιον πατέρα …..τι τους θέλεις τους εχθρούς, λέει μια παροιμία και μια σύγχρονη μαρξιστική εβραϊκή θεωρία. Αυτή η κρόνια νοοτροπία κυριάρχησε τα τελευταία 2.000 χρόνια περνώντας από τα σατουρνάλια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στους μεσσιανισμούς της Χριστιανικής δικτατορίας με την βοήθεια της ομίχλης του Ποσειδώνα. Και κανείς δόλιος σκυφτός και προσκυνημένος ανθρωπίδης δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί θα πρέπει ένας πανίσχυρος και παντοδύναμος Θεός να θυσιάζει το παιδί του για να σωθεί αυτός ;;;;;; Γιατί; Ή δεν είναι σωστός ή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Τα Σατουρνάλια ήταν γιορτή των Ρωμαίων αφιερωμένη στο θεό Σατούρνους, ο οποίος αντιστοιχεί στον ελληνικό θεό Κρόνο. Πραγματοποιούταν κατά τους χειμερινούς μήνες κατά την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου, συνήθως στις 17 Δεκεμβρίου, αλλά αργότερα η γιορτή κρατούσε έως και μια βδομάδα, μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου. Τα Σατουρνάλια ήταν μεγάλη και σημαντική γιορτή για τους Ρωμαίους, οι οποίοι τα ταύτιζαν με τα αρχαία Κρόνια. Εκτός από τις τυπικές θυσίες, η γιορτή περιλάμβανε δημόσια αργία, καθώς και διάφορα έθιμα, όπως την ανταλλαγή μικρών δώρων ή υπαίθριες αγορές. Επιτρέπονταν τα τυχερά παιχνίδια ακόμα και για τους δούλους. Επίσημα ενδύματα δε φοριούνταν, ενώ οι δούλοι δεν μπορούσαν να τιμωρηθούν κι αντιμετώπιζαν με χλευασμό τους κυρίους τους. Από τον Ιανό στον Κρόνο Η προέλευση αυτού του θεού διαφέρει, ανάλογα με την πηγή στην οποία απευθύνεται κανείς. Ο ένας μύθος αναφέρει ότι ο Ιανός ήταν θνητός που έφθασε στο Latium από τη μαγική γη της Θεσσαλίας και ότι τον υποδέχθηκε η Καμέση. Το ζευγάρι παντρεύτηκε, μοίρασε το βασίλειο και απέκτησε αρκετούς απογόνους, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνεται ο Τίβερης, ο ποτάμιος θεός. Μετά το θάνατο της Καμέσης, Ο Ιανός έγινε ο μοναδικός κυβερνήτης του τόπου και έφτιαξε ένα ιερό που υπενθύμιζε την απομάκρυνση του Saturnus από τον Jupiter ή του Κρόνου από τον Δία, αν προτιμά κανείς τα ελληνικά αντίστοιχα. Ως πρώτος βασιλέας του Latium, ο Ιανός εγκαθίδρυσε μια περίοδο ειρήνης, τιμιότητας και ευημερίας για το λαό του, μια περίοδο γνωστή και ως Χρυσή Εποχή. Εισήγαγε την οικονομία, την καλλιέργεια και τους νόμους. Λέγεται επίσης ότι παντρεύτηκε αργότερα μια νύμφη την Juturna, η πηγή της οποίας, όπως και το ιερό της, βρίσκονταν κοντά στο ναό του Forum Romanum. Ένα από τα παιδιά τους ήταν ο Fons (επίσης γνωστός ως Fontus), θεός των πηγών. Η θεοποίηση Μετά το θάνατό του ο Ιανός θεοποιήθηκε και έγινε Προστάτης της πόλης. Η τετραπρόσωπη ρωμαϊκή αγάπη ειρήνη στη χρυσή θεϊκή εποχή της Ρώμης. Εν τω μεταξύ η λατρεία άλλαξε. Ο αυτοκράτορας Δομιτιανός αντικατέστησε το άγαλμα της παλιάς λατρείας με ένα τετραπρόσωπο, το οποίο επέβλεπε τέσσερα ρωμαϊκά fora: το Forum της Ειρήνης, το Forum Transitorium, το Forum του Ιούλιου Καίσαρα και το Forum Romanum. Αυτό αναφέρει τουλάχιστον ο ποιητής Μαρτιάλης (Epigram. 10.28.5-6). Ο ναός του Argiletum με τις Πύλες του Πολέμου δεν ήταν ο μοναδικός τόπος στον οποίο λάτρευαν οι Ρωμαίοι τον Ιανό. Στην άλλη πλευρά του Τίβερη, στον λόφο του Ιανού, (Ianiculum), βρισκόταν ένας βωμός αφιερωμένος στον θεό. Ένας δεύτερος βωμός οικοδομήθηκε στον λόφο Oppius, ο οποίος μάλιστα έπαιξε σημαντικό ρόλο σε τελετουργίες ενηλικίωσης, δηλαδή τελετές μετάβασης που βρίσκονταν υπό την προστασία και εποπτεία του Ιανού. Ο ύπατος Marcus Duillius έκτισε έναν άλλο ναό στο Forum Holitorium, μετά τη νίκη του στη ναυμαχία των Μύλων (260 π.Χ.), ο οποίος ξαναχτίστηκε από τον αυτοκράτορα Τιβέριο. Σε αυτόν τον ναό ο πρώτος από τους δώδεκα βωμούς των μηνών του έτους ήταν αφιερωμένος στον Ιανό. Τέλος, υπάρχει η Αψίδα του τετραπρόσωπου Ιανού, Janus Quadrifons, στο Velabrum, αλλά η ακριβής σημασία του μνημείου δεν μας είναι κατανοητή. Τα Σατουρνάλια της Ανατολής
Από τον τετραπρόσωπο Βράχμα στον Χετταίο Κουμάρμπι γιο του Ανού Ουρανού
Στους μύθους Hurrian για τον Kumarbi, γνωστοί κυρίως από τους Χεττιτικές μεταφράσεις, ο Anu είναι ένας πρώην κυβερνήτης των θεών, ο οποίος ανατράπηκε από τον Kumarbi , ο οποίος του δάγκωσε τα γεννητικά όργανα και γέννησε τον θεό του καιρού Teshub . Ο Anu θεός της Ουρούκ του Ουρανού συνδέθηκε κυρίως με την πόλη Uruk.] Υποτίθεται συχνά ότι ο λεγόμενος «Λευκός Ναός», ο οποίος χρονολογείται από την περίοδο Ουρούκ IV (3500–3100 π.Χ.) ήταν το αρχικό λατρευτικό του κέντρο, και μάλιστα μερικές φορές αναφέρεται ως «Anu ziggurat » στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο Kumarbi , ήταν θεός των Hurrian . Κατείχε μια ανώτερη θέση στο πάνθεον των Χουριών και χαρακτηρίστηκε ως ο «πατέρας των θεών». Πολλές θεότητες των Χουριών θεωρήθηκαν παιδιά του Κουμάρμπι, συμπεριλαμβανομένου του Τεσούμπ , τον οποίο συνέλαβε αφού δάγκωσε τα γεννητικά όργανα του Ανού . Ο Κουμάρμπι συνδέθηκε επίσης στενά με άλλες θεότητες που θεωρούνταν οι «πατέρες των θεών» στα αντίστοιχα πάνθεόν τους. Ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα π.Χ., συνδέθηκε με τον Ντάγκαν , τον επικεφαλής θεό του πανθέου της ενδοχώρας της Συρίας την Εποχή του Χαλκού. Και οι δύο συνδέονταν με τη θεά Shalash και με τον θεό της Μεσοποταμίας Ενλίλ . Από τον δέκατο έκτο αιώνα π.Χ. και μετά, και πιθανώς και νωρίτερα, ο Κουμάρμπι και ο Ενλίλ θεωρούνταν ισοδύναμοι, αν και δεν συγχέονταν απαραίτητα μεταξύ τους και μπορούσαν να εμφανίζονται ως δύο ξεχωριστές φιγούρες στους ίδιους μύθους. Ο Κουμάρμπι συνδέθηκε στενά με τον Ντάγκαν , τον επικεφαλής θεό του πανθέου της ενδοχώρας της Συρίας την Εποχή του Χαλκού . Η σύνδεση χρονολογείται τουλάχιστον από τον δέκατο όγδοο αιώνα π.Χ
Η διαφορά Ελλήνων και Ρωμαίων Ενώ οι Έλληνες θεωρούσαν τον Κρόνο μια σκληρή και καταιγιστική δύναμη χάους και αταξίας, πιστεύοντας ότι οι Ολύμπιοι θεοί είχαν φέρει μια εποχή ειρήνης και τάξης καταλαμβάνοντας την εξουσία από τους ωμούς και κακόβουλους Τιτάνες, οι Ρωμαίοι είχαν μια πιο θετική και αβλαβή άποψη της θεότητας, συγχωνεύοντας την ιθαγενή θεότητά τους Κρόνο με τον Κρόνο. Κατά συνέπεια, ενώ οι Έλληνες θεωρούσαν τον Κρόνο απλώς ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ του Ουρανού και του Δία, ήταν μια ευρύτερη πτυχή της ρωμαϊκής θρησκείας . Τα Saturnalia ήταν ένα φεστιβάλ αφιερωμένο προς τιμήν του και τουλάχιστον ένας ναός στον Κρόνο υπήρχε ήδη στο αρχαϊκό Ρωμαϊκό Βασίλειο .
Η συσχέτισή του με την «Κρόνο» Χρυσή Εποχή τον έκανε τελικά να γίνει ο θεός του «χρόνου», δηλαδή των ημερολογίων, των εποχών και των συγκομιδών — που δεν συγχέεται τώρα με τον Χρόνο, την άσχετη ενσάρκωση του χρόνου γενικά. Ως αποτέλεσμα της σημασίας του Κρόνου για τους Ρωμαίους, η ρωμαϊκή παραλλαγή του, ο Κρόνος, είχε μεγάλη επιρροή στον δυτικό πολιτισμό . Η έβδομη ημέρα της ιουδαιο-χριστιανικής εβδομάδας ονομάζεται στα λατινικά Dies Saturni («Ημέρα του Κρόνου»), η οποία με τη σειρά της προσαρμόστηκε και έγινε η πηγή της αγγλικής λέξης Σάββατο . Στην αστρονομία , ο πλανήτης Κρόνος πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα. Είναι ο πιο εξωτερικός από τους Κλασικούς πλανήτες (οι αστρονομικοί πλανήτες που είναι ορατοί με γυμνό μάτι).
Ο Κρόνος θεός με το ψευδώνυμο Geb στην ελληνορωμαϊκή Αίγυπτο Στην ελληνορωμαϊκή Αίγυπτο, ο Κρόνος ταυτίστηκε με τον αιγυπτιακό θεό Geb , επειδή κατείχε παρόμοια θέση στην αιγυπτιακή μυθολογία με τον πατέρα των θεών Όσιρις , Ίσιδας , Σεθ και Νέφθης όπως ο Κρόνος στο ελληνικό πάνθεον. Αυτή η εξίσωση επιβεβαιώνεται ιδιαίτερα καλά στο Tebtunis στο νότιο Fayyum : ο Geb και ο Cronus ήταν εδώ μέρος μιας τοπικής εκδοχής της λατρείας του Sobek , του θεού του κροκόδειλου . Η εξίσωση εμφανίστηκε αφενός στην τοπική εικονογραφία των θεών, στην οποία ο Geb απεικονίστηκε ως άνθρωπος με ιδιότητες του Κρόνου και ο Κρόνος με ιδιότητες του Geb.Από την άλλη, οι ιερείς του τοπικού κυρίως ναού αυτοπροσδιορίζονταν στα αιγυπτιακά κείμενα ως ιερείς του «Soknebtunis-Geb», αλλά στα ελληνικά κείμενα ως ιερείς του «Soknebtunis-Cronus». Κατά συνέπεια, τα αιγυπτιακά ονόματα που σχηματίστηκαν με το όνομα του θεού Geb ήταν εξίσου δημοφιλή στους ντόπιους χωρικούς με τα ελληνικά ονόματα που προέρχονται από τον Κρόνο, ειδικά το όνομα «Κρόνιον»
Ο Χρόνος έχει την Σοφία Κόρη του και ο Κρόνος έχει την ευνουχισμένη θρησκεία του. Οι υπόλοιποι ανθρωπίδες, ας σκεφτούν τι μπορούν να έχουν…….όρθιοι.
Η μετάβαση των ανθρωπίδων από την θέση του ζώου στα τέσσερα στην όρθια θέση του ανθρώπου υπήρξε δύσκολη και βασανιστική και οι Αφέντες τους Λόρδοι και οι Κύριοι τους ,δεν λείψανε ποτέ με οποιαδήποτε μορφή, διαφόρων θρησκειών και ιδεολογιών. Η κατάκτηση της Δύσης από την Ανατολή έγινε κυρίως μέσω των θρησκειών και των φωτισμένων γκουρού και αγίων με φωτοστέφανα μαζί με την εξαγωγή τείου και τα μπαχαρικών. Οι Ιλουμινάτι Αρειο Ινδοί αξιοποίησαν τα μάλα τη Γνώση του Δράκου και τις Βέδες και τα σανσκριτικά δημιουργώντας την πρώτη τριαδική θρησκεία με τους φωτισμένους Κυρίους και Λόρδους την Αγία Τριάδα των Τριμούρτι του τριτοπρόσωπου θεού. Λόρδος Βράχμα, Λόρδος Βισνού Λόρδος Σίβα ( Θιβέτ- Θήβα). Το Μεγάλο άφυλο και ερμαφρόδιτο Ον, πτηνό της παραδεισένιας Λεμουρίας. Μέχρι που καταλήξανε στους Λόρδους του Βρετανικού Κοινοβουλίου περνώντας μέσα από το Χριστιανικό νέο Ατλαντικό Ιερατείο μαζί με τον μάγο Μέρλιν τον Αρθούρο Αρκτούρο της Βρετανίας με τους Εξοχότατους Βούδες της Μασονίας. Οι Προσέληνες Προέλληνες Αρκάδες της Λεμουρίας παρέμειναν στην Πελοπόννησο να φυλάνε την Λυκόσουρα την ουρά του Λύκου μαζί με τις Ωραίες Αρκούδες στην αρχαία Απία. Επίσης μετρούν «πόσα απίδια έχει ο σάκος» και δεν τα βρίσκουν σωστά. Ο «κύριος” κούριος στην Αρχαία Ελλάδα και Αθήνα ήτανε μια ιδιότητα που αφορούσε τον υπεύθυνο του οίκου δεν ήταν “τίτλος αργοσχολίας “ ήταν ευθύνη και υπευθυνότητα Παραδείγματος χάρη ποτέ δεν αποκαλούσαν τον Οδυσσέα, κύριο Οδυσσέα ή κύριο Αχιλλέα αλλά Οδυσσέα Λαερτιάδη με το όνομά του και το πατρώνυμο ή Αχιλλέα Αιακίδη, με την καταγωγή. Και ποτέ δεν αποκαλούσαν τον Οδυσσέα ή τον Αχιλλέα με μακρόσυρτους τίτλους μεγαλειότατος ενδοξοτάτος ύπατος υψηλότατος και λοιπά, όλες αυτές τις συνήθειες της ανατολής, ούτε τους προσκυνούσαν σαν να ήταν θεοί. Μιλούσαν στο Β΄ Ενικό όταν απευθυνόταν σε αυτούς. Και η Ευρύκλεια και ο Εύμαιος τον αγκαλιάζουν τον φιλούν και τον αποκαλούν αγαπητό παιδί «φίλον τέκνον» δεν προσκυνούν τον Οδυσσέα σαν αφέντη και λόρδο. Σήμερα περισσότερο μεταφράζεται στη λέξη sir, όχι τον ιπποτικό τίτλο της μασονίας αλλά τον κύριο υπεύθυνο του σπιτιού και του εαυτού του, κύριος τάδε. Σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα την υπευθυνότητα κάποιων ανθρώπων για τον εαυτό του και το σπίτι τους. Ποτέ δεν φωνάζουμε ένα μωρό ή ένα ανήλικο παιδί, κύριο η κυρία μόνο ενήλικα και αυτό ακριβώς το λόγο είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και την ύπαρξή του. Το Lord σημαίνει Άρχων είναι Τίτλος Ευγενείας, στα Εβραϊκά είναι Βάαλ και ο Θεός Βήλος στα Γερμανικά είναι hlāfweard που σημαίνει «ψωμοφύλακας», αντικατοπτρίζοντας τη γερμανική φυλετική συνήθεια ενός αρχηγού να παρέχει φαγητό . για τους οπαδούς του. Μας έκοψε την λόρδα ο ψωροφαντασμένος Λόρδος…. Η φράση χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να δείξουμε ότι κάποιος πεινάει πολύ. Σύμφωνα με τον κ. Νίκο Σαραντάκο, συγγραφέα του βιβλίου «Αλφαβητάρι Ιδιωματικών Εκφράσεων», η φράση βασίζεται στο «πλαστό» ουσιαστικό λόρδα το οποίο προέρχεται (παραδόξως) από το λόρδος, υποδηλώνοντας ειρωνικά τον ψωροφαντασμένο μπατίρη.
Ο Λόρδος είναι μια ονομασία για ένα άτομο ή θεότητα που έχει εξουσία , έλεγχο ή εξουσία πάνω σε άλλους, ενεργώντας ως κύριος, αρχηγός ή κυβερνήτης. Η ονομασία μπορεί επίσης να υποδηλώνει ορισμένα άτομα που κατέχουν έναν τίτλο συνομήλικου στο Ηνωμένο Βασίλειο ή δικαιούνται τίτλους ευγένειας . Το συλλογικό «Λόρδοι» μπορεί να αναφέρεται σε μια ομάδα ή ένα σώμα συνομηλίκων . Ο Λόρδος Σίβα Τα εικονογραφικά χαρακτηριστικά του Σίβα είναι το φίδι γύρω από το λαιμό του, το στολιστικό μισοφέγγαρο, η ημισέληνος , ο ιερός ποταμός Ganga που ρέει από τα μπερδεμένα μαλλιά του, το τρίτο μάτι ( του Κύκλωπα ) στο μέτωπό του (το μάτι που κάνει στάχτη τα πάντα μπροστά του όταν ανοίγει). trishula ή τρίαινα ως όπλο του, και το τύμπανο damaru . Ο Λόρδος Βινσού έχει πολλά χέρια ως Εκατόγχειρας και γαλαζιο χρώμα όπως η Θεά Κάλι γιατί υπάρχει η επιρροή του Ποσειδώνα μιας που είμαστε στην μετά ατλαντική εποχή με εμφανή την παρουσία της τρίαινας. Ο Βράχμα είναι τετραπρόσωπος και μετά θα γίνει διπρόσωπος μετακομίζοντας στην Ρώμη ως Ιανός Χρόνος Κρόνος με τα Κρόνια ιερατεία.
Τα Ιουδαιοχριστιανικά ιερατεία θα ανθίσουν την Ιχθυακή Εποχή του Ποσειδώνα ανεβαίνοντας στην εξουσία νοσταλγώντας την Λεμουρία και τον παράδεισο της…. την Χρυσή Εποχή του Άρχοντος των Δακτυλιδιών του Κρόνου
Εμείς πάλι όχι…καθόλου, νοσταλγοί του ροκ εντ ρολ και μόνο
και πού είναι η ειρκτή του Ο Κρόνος δεν είναι απλώς Θεός και όνος, είναι με μεγάλος Θεός, Τιτάνας Ταρταρίας κυβερνήτης της Ανατολικής αυτοκρατορίας την Εποχή της Λεμουρίας 75 εκατομμύρια χρόνια πριν και του χρυσού γένους των ανθρωπίδων που σαν πνεύματα και δαίμονες κυκλοφορούσαν πάνω στη Γη και οπλοφορούσαν με κομμουνιστικά δρεπάνια. Τα σφυριά προστέθηκαν αργότερα με τους αμφίβιους Κάβειρους του Ήφαιστου. Ο homosapiens δεν είχε ακόμη αποκαλυφθεί ανακαλυφθεί. Οι δεινόσαυροι όμως είχαν εξαφανιστεί. Έμεινε η ανάμνηση τους και ο Δράκος , οι μεγάλοι δράκοι εννιάδες και χρυσοί με όλα τα χρυσά και αυτοκρατορικά άμφια σε περισσή χλιδή. Ο Κρόνος ευνουχίζει τον Ουρανό με ένα μαχαίρι δρεπάνι σκληρό διαμαντένιο, όπως λέει ο Ησίοδος. Το βλέπουμε και στα σύγχρονα ολοκληρωτικά καθεστώτα της ανατολής σιδερένιο με το κόκκινο αίμα των ευνουχισμένων υπηκόων. Τότε ο Κρόνος ήταν κυβερνήτης του Αιγόκερω του δέκατου οίκου σύμφωνα με την Λεμουριανή αστρολογία. Ο Ζευς, η νέα τάξη του homo sapiens φυλακίζει τον Κρόνο στα Τάρταρα με τη λήξη της Τιτανομαχίας και τη νίκη του αυτοσύστατου νου και γίνεται κυβερνήτης του Αιγόκερω και του δέκατου οίκου πριν 2 εκατομμύρια χρόνια. Φυσικά και η κόρη του η Αθήνα Σόφια τον ένατο οίκο κυβερνά, πράγματα πολύ λογικά. Τα Κρόνια τρολ με μανία για την εξουσία πουλάνε στη λαϊκή και το παζάρι της ανατολής τον ευνουχισμένο ουρανό με την θρησκεία ως ολοκληρωτική κρόνια ιδεολογία θεοκρατία. Τα χαρακτηριστικά του Κρόνου: Εξουσιομανία, τρώει τα παιδιά του γιατί φοβάται μην του πάρουν την εξουσία, θρησκοληψία, μεγαλομανία προσκυνήματα και χρυσή ενδυμασία στη αυτοκρατορία. Τα ήθη και έθιμα αυτά της Λεμουρίας υιοθετούνται και από τα Ποσειδώνια ατλαντικά ιερατεία με παρόμοια νοοτροπία και ο Homo Sapiens διώκεται ανελέητα και καταβροχθίζεται αγρίως από την απληστία για εξουσία. Ο Κρόνιος Πόντος τον βόρειο Ατλαντικό ωκεανό ως νεκρή θάλασσα, βρίσκεται σύμφωνα με τα Αργοναυτικά. 30 χρόνια περίπου είναι η περιστροφή περιφορά του γύρω από τον Ήλιο και επιστροφή στη θέση του σύμφωνα με τα Αστρολογικά. Οι Αργοναύτες ξεκίνησαν το ταξίδι τους την Εποχή του Ταύρου σφάζοντας τον Ταύρο και το τελείωσαν την Εποχή του Κριού που σφάχτηκαν σαν Κριοί γιατί είχαν λάθος προοπτική.
Ο Τάρταρος σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία είναι δευτερεύουσα θεότητα του κάτω κόσμου, γιος του Πλούτωνα ή του Αιθέρα ή του Χάους και της Γαίας. Γενικότερα όμως φέρεται ως μυθικός τόπος λεγόμενος και Τάρταρα όπου κατά τις αρχαίες δοξασίες βασανίζονται οι κακοί μετά το θάνατό τους.
Ο Μύθος Ο Όμηρος αναφέρει πολλά πρόσωπα να βασανίζονται σ΄ αυτόν το τόπο για τα «εν ζωή» εγκλήματά τους όπως τους Τιτυόνα, Τάνταλο και Σίσυφο. Κατά τον Ησίοδο ο Τάρταρος είναι η «ειρκτή» του Κρόνου και άλλων Τιτάνων που ως τόπος προσδιορίζεται στα έγκατα της Γης. Σημειώνει δε πως «χαλκούς άκμων» που ρίφθηκε από τη Γη έφθασε στον Τάρταρο μετά από 9 ημέρες και 9 νύκτες, αριθμός που λήφθηκε υπ΄ όψη από την αρχαιότητα σε ταφικά έθιμα και που πέρασαν στη συνέχεια στα χριστιανικά.
«Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά της «. Κρ-όνος ο Νυκτούρος ή Φαίνων ως Αρθρούρος Αρκτούρος; Όλα φαίνεται έχουν την ουρά τους…..και την σκιά τους μαζί με την αχλύ στην αχλάδα της Μυθιστορίας.
Σε Α΄ Ενικό 