Από το μεγάλο και λαμπρό παλάτι του Συνετού Α’, μόνος ο ψηλός πύργος έμενε κατοικήσιμος. Όλα τ’ άλλα δωμάτια, οι μεγάλες σάλες, οι διάδρομοι, οι στρατώνες είχαν γκρεμίσει. Ο ψηλός πύργος ήταν και αυτός σε κακά χάλια. Κανένας δε φρόντισε ποτέ να επιδιορθώσει τους πεσμένους σοβάδες. Και ο άνεμος περιδιάβαζε και σφύριζε ελεύθερα στις άδειες κάμαρες, όπου από τα περισσότερα παράθυρα έλειπαν τα γυαλιά.
Οι χοντροί όμως τοίχοι βαστούσαν ακόμα. Κι εκεί, σε μετρημένα δωμάτια, περιορίζουνταν ο Βασιλιάς και η οικογένεια του. Καθώς πλησίαζε στο παλάτι, το Βασιλόπουλο άκουσε φωνές θυμωμένες, γυναικείες και αντρίκειες. Σταμάτησε μια στιγμή. Ύστερα, με βαρύ αναστεναγμό έκανε να γυρίσει πίσω. Μα την ίδια ώρα ένα κορίτσι δεκαπέντε χρόνων πετάχθηκε από μέσα από τις πέτρες και ρίχθηκε στο λαιμό του.
– Αχ, αδελφέ μου, εγύρισες επιτέλους! του είπε με δάκρυα στα μάτια. Να ‘ξερες πώς σε περίμενα τόσην ώρα! Το Βασιλόπουλο τη φίλησε και ρώτησε λυπημένα:
– Τι είναι πάλι οι φωνές;
– Τι θέλεις να είναι; Τα ίδια και τα ίδια! Η Πικρόχολη μαλώνει με τη Ζήλιω, κι ο πατέρας, γυρεύοντας να τις χωρίσει, τις αγριεύει όλο και περισσότερο.
– Και η μητέρα τι κάνει;
– Τι θες να κάνει; Στολίζεται σαν πάντα!
– Και συ, Ειρηνούλα;
– Εγώ… εγώ… – έκρυψε το πρόσωπο στα χέρια της και ξέσπασε στα κλάματα: Εγώ βγήκα να σε βρω, γιατί μόνο εσύ ξέρεις να παρηγορήσεις.
Κάθησε στην πέτρα κοντά της και ακούμπησε το σαγόνι του στο χέρι του συλλογισμένος, ακούοντας τις φωνές που εξακολουθούσαν στο παλάτι. Η Ειρηνούλα έριξε το μπράτσο της γύρω το λαιμό του.
– Πες μου τίποτα, παρακάλεσε χαδιάρικα.
– Τι να σου πω; μουρμούρισε ο αδελφός της. Θα φύγω, Ειρηνούλα.
– Θα φύγεις; Πού θα πας;
– Εκεί που πάνε όσοι θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, και αφήνουν το βασίλειο μας κι εκπατρίζονται.
– Και θα μ’ αφήσεις;
Το Βασιλόπουλο τη φίλησε.
– Όχι, Ειρηνούλα. Θα σε πάρω μαζί μου.

– Ειρηνούλα! Ειρηνούλα! φώναξε μια αντρίκεια φωνή από μέσα από τον πύργο. Ειρηνούλα! Πού είσαι; Έλα λοιπόν να μας φέρεις το χαμόγελο! Βαρέθηκα τις μεγάλες σου αδελφές και τις φωνές τους!
Και ο Βασιλιάς, με την κορώνα γερμένη στη φαλάκρα του και με σχισμένο μανδύα, παρουσιάστηκε στην πόρτα. Τα δυο αδέλφια σηκώθηκαν και ακολούθησαν τον πατέρα τους στο δωμάτιο, όπου ήταν μαζεμένη όλη η οικογένεια. Εμπρός σ’ ένα ραγισμένο καθρέφτη κάθουνταν η Βασίλισσα Παλάβω. Δυο παρακόρες έπλεκαν λουλούδια και ξεθωριασμένες κορδέλες ανάμεσα στα ψαρά της μαλλιά, ενώ γυρνώντας τη ράχη η μια στην άλλη, στις δυο άκρες της κάμαρας, κάθουνταν οι Βασιλοπούλες με κρεμασμένα πρόσωπα και χείλια πεταμένα, θυμωμένες και κατσουφιασμένες.
– Να ομορφιά και φαμελική χαρά, είπε ο Βασιλιάς σταυρώνοντας τα χέρια του, και κοιτάζοντας μια τη Ζήλιω, μια την Πικρόχολη. Όλη μέρα έτσι τα πάμε, η μια να ξεφωνίζει άσπρο και η άλλη να στριγλίζει μαύρο!
– Τι είναι αυτά μπροστά σε κείνα που τραβώ εγώ, η δύστυχη! κλαύθηκε και είπε η Βασίλισσα Παλάβω. Εσύ δεν έχεις παρά τις κόρες σου. Τι να πω εγώ που έχω και σένα που με ξεκουφαίνεις, και το γιόκα σου που ξεπορτίζει ίσα-ίσα την ώρα που τον θέλω να πάγει να μαζέψει λουλουδάκια…

Στον καθρέπτη του παραμυθιού και της ιστορίας της Ελλάδος, δεν υπάρχουν  «βασιλιάδες και βασίλισσες» παλατιανές,  μόνο κακές μητριές και οι αντανακλάσεις του Διόνυσου και της Χιονάτης που δακρύζουν  για αυτές

Αστραία

Ιστορίες  Κλύσματος της Μεσογείου

Τι απέγιναν τα μαλλιά, η κόμη της Βερενίκης συζύγου του Πτολεμαίου του Ευεργέτη;

«Να ‘τον να ζη ο Ντε Λεσέψ, εί(θ)εν να τον δικάσω, που μπίταρε (= εποίκησε) την έρημο κι ερήμαξε την Κάσο».

Το Κλύσμα ήταν ελληνιστικό  λιμάνι της Αιγύπτου στην βόρεια πλευρά του, τότε αναφερόμενου ως Ηρωωπολίτη κόλπου (του σημερινού κόλπου του Σουέζ), πολύ κοντά στο σημερινό Σουέζ, 
Έλληνες στην κατασκευή της Διώρυγας
Στην κατασκευή της διώρυγας συμμετείχαν και Έλληνες Δωδεκανήσιοι από την Κάσο και το Καστελόριζο, κάποιοι από τους οποίους εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή. Στο Πορτ Σάιντ, στο Σουέζ και στην Ισμαηλία  άνθησαν σημαντικές κασιώτικες παροικίες, με έντονη οικονομική και πολιτιστική παρουσία στην Αίγυπτο του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Οι Κάσιοι έχουν τραγουδήσει την πληθυσμιακή αφαίμαξη του νησιού τους για την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ: «Να ‘τον να ζη ο Ντε Λεσέψ, εί(θ)εν να τον δικάσω, που μπίταρε (= εποίκησε) την έρημο κι ερήμαξε την Κάσο». Επίσης, ο πρώτος πλοηγός που διέπλευσε τη Διώρυγα ήταν Κασιώτης ναυτικός
Η ιστορία της διώρυγας ταυτίσθηκε με εκείνη της Αιγύπτου. Ύστερα από το πραξικόπημα που εκδηλώθηκε στις 23 Ιουλίου του 1952 και την αποχώρηση του Βασιλέως Φαρούκ από τη χώρα, το Επαναστατικό Συμβούλιο έστρεψε αμέσως τη προσοχή του στη βρετανική κατοχή της διώρυγας. Έτσι άρχισαν να εκδηλώνονται συνεχείς αντιστασιακές ενέργειες με την υποστήριξη της στρατιωτικής κυβέρνησης. Οι ελπίδες των Άγγλων ότι οι Αιγύπτιοι στρατιωτικοί θα έδειχναν περισσότερη κατανόηση της στρατηγικής παρουσίας τους και μάλιστα κατά τη διάρκεια του «ψυχρού πολέμου», τελικά διαψεύστηκαν. Η ίδια η κυβέρνηση του Τσώρτσιλ αναγκάσθηκε να παραδεχτεί ότι η παρουσία 80.000 στρατιωτών σε μια βάση περικυκλωμένη από εχθρικό πληθυσμό δεν μπορεί να παρέχει καμιά στρατιωτική αξία. Το 1956 ο Νάσερ κρατικοποίησε τη διώρυγα θέτοντας τέρμα στη βρετανική κυριαρχία με συνέπεια ένα αγγλογαλλικό εγχείρημα κατά της Αιγύπτου το οποίο απέτυχε μεν, αλλά κράτησε κλειστή τη διώρυγα μέχρι το 1957. Ένας μεγάλος αριθμός πλοηγών και κατωτέρων υπαλλήλων της εταιρείας ήταν Έλληνες με πολύ μεγάλες αποδοχές.

Στην αρχαιότητα και στην ελληνορωμαϊκή περίοδο ο Πτολεμαίος έχτισε τη πόλη Αρσινόη σε περιοχή που ήταν ένα μικρό χωριό που ονομαζόταν Κλύσμα, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος το αναφέρει φρούριο O Χεδίβης Κομαρίουαχ το κατέκτησε στα τέλη του 9ου αιώνα και το μετονόμασε σε Σουέζ.
Το Σουέζ  είναι λιμένας στα βορειοανατολικά της Αιγύπτου με πληθυσμό περίπου 497.000 στον κόλπο του Σουέζ, δίπλα στην γνωστή, ομώνυμη διώρυγα, της οποίας αποτελεί το νότιο στόμιο. Στην πραγματικότητα ο λιμένας του Σουέζ απαρτίζεται από δύο φυσικούς λιμένες τον «λιμένα Ιμπραήμ» και τον «λιμένα Ταουφίκ» με πολλές ναυτιλιακές διευκολύνσεις και πλήθος ναυτιλιακών γραφείων – πρακτορείων.
Κατά το 16ο αιώνα υπήρξε ναύσταθμος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η οικονομική και στρατηγική σημασία της πόλης αυξήθηκε κατακόρυφα μετά την διάνοιξη και έναρξη της λειτουργίας της διώρυγας το 1859. Το Σουέζ καταστράφηκε ολοσχερώς δυο φορές στις συνεχόμενες δεκαετίες 1960 και 1970 στη διάρκεια συγκρούσεων μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Η ανοικοδόμησή της πόλης ξεκίνησε το 1973, μετά το τέλος του πολέμου με το Ισραήλ και την επαναλειτουργία της διώρυγας από την Αίγυπτο. Σήμερα ακόμη δεσπόζει του λιμένος το κτίριο του παλαιού Βρετανικού Διοικητηρίου της διώρυγας.
Η διώρυγα του Σουέζ ) είναι η μεγαλύτερη διώρυγα του κόσμου, συνολικού μήκους 162 χλμ., ενώ προσθέτοντας τα σημεία αγκυροβολίων και το μήκος της ενδιάμεσης λίμνης, το συνολικό της μήκος φθάνει τα 190 χλμ. Έχει μέγιστο πλάτος, σε ορισμένα σημεία, 160-200 μ. και βάθος 11,60 μ. Διατρέχει κατά διεύθυνση Βορρά – Νότο τον ισθμό του Σουέζ, ενώνοντας τη Μεσόγειο θάλασσα με την Ερυθρά θάλασσα. Αρχίζει από το Πορτ Σάιντ, λιμένα εισόδου στη Μεσόγειο και καταλήγει στον λιμένα Σουέζ που βρίσκεται στο μυχό του ομώνυμου κόλπου της Ερυθράς θάλασσας. Η Μεσόγειος και η Ερυθρά θάλασσα δεν παρουσιάζουν μεταξύ τους υψομετρική διαφορά. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της, η διώρυγα είναι πλεύσιμη κατά μία κατεύθυνση.
Η πρωταρχική σκέψη διάνοιξης διώρυγας στη περιοχή ήταν εκείνη που φέρεται να σχεδιάστηκε επί Φαραώ Σέτι Α΄ ή Ραμσή Β΄ (σύμφωνα με κάποιο αρχαίο κείμενο) περί τον 13ο αιώνα π.Χ., που θα ένωνε το δέλτα του ποταμού Νείλου με την Ερυθρά θάλασσα. Έπρεπε όμως να περάσουν 1000 ακόμη χρόνια για να επανέλθει το θέμα περί τον 8ο αιώνα π.Χ., επί του Φαραώ Νεκώς, ο οποίος σκεφτόταν να φτιάξει ένα κανάλι παράλληλα με το Νείλο και να συνδέσει την Ερυθρά Θάλασσα με ένα τμήμα του ποταμού, αλλά και πάλι το ενδιαφέρον αυτό ανακόπηκε, επειδή οι Πέρσες επιτέθηκαν στην Αίγυπτο. Έτσι το έργο σκέφθηκε να το συνεχίσει ο Δαρείος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως είχε διασχίσει εκείνο το κανάλι σε διάστημα τεσσάρων ημερών. Το πλάτος του είχε τη δυνατότητα να το διαπλέουν δύο πλοία παράλληλα. Οι Πτολεμαίοι το συντήρησαν και ο Στράβων ανέφερε πως το είδε γεμάτο πλοία. Επί Ρωμαίων ονομάστηκε Διώρυγα του Τραϊανού, ενώ με τις Αραβικές κατακτήσεις Διώρυγα των Χαλιφών ή Διώρυγα του Ηγεμόνος των Πιστών, επί Ομάρ. Άραβες ιστορικοί κατέθεταν ο καθένας τη δική του εκδοχή επί του ποιος την πρωτοάνοιξε: από τους Άραβες το 33 έτος της Εγίρας, δηλαδή το 589 μ.Χ. έλεγε ο Ελ Κέντι, αλλά ο Μακρίσι ισχυριζόταν πως φτιάχτηκε από κάποιον αρχαίο Αιγύπτιο βασιλιά.
Το 1854, ο Γάλλος διπλωμάτης και μηχανικός Κόμης Φερδινάνδος Λεσσέψ, που κέντρισε το ενδιαφέρον του Αντιβασιλέα της Αιγύπτου Σαΐντ Πασά, παίρνει την εντολή της κατασκευής (διάνοιξης) και ξεκινάει το έργο. Το 1858, η συσταθείσα κατασκευαστική εταιρεία καταφέρνει την συνυπογραφή συμβολαίου για 99 χρόνια εκμετάλλευσης και στη συνέχεια την παραχώρησή της στην Αίγυπτο. Οι περισσότεροι μέτοχοι της εταιρείας ήταν μικροεπαγγελματίες και το 53% των μετοχών το είχαν Γάλλοι, το 44% Αιγύπτιοι και το 3% από διάφορες άλλες χώρες. Στις 21 Μαρτίου 1859 δίνει το πρώτο χτύπημα με τη σκαπάνη του. Στις 25 Απριλίου του 1869 ολοκληρώνεται η διάνοιξη και στις 17 Νοεμβρίου 1869 δίνεται ελεύθερη στην ναυσιπλοΐα και πραγματοποιούνται τελικά τα επίσημα εγκαίνια. Το συνολικό κόστος της κατασκευής της έφθασε τα τότε 100 εκατομμύρια δολάρια. Συνολικά το 1859 εργάστηκαν 18.000 εργάτες οι οποίοι το 1863 έφτασαν 42.000. Το 1875 οικονομικές δυσχέρειες ανάγκασαν τον νέο αντιβασιλέα Ισμαήλ Πασά να πωλήσει το χαρτοφυλάκιό του, το οποίο αγοράστηκε αμέσως από τη Βρετανική κυβέρνηση.

Ιστορίες της ημετέρας θάλασσας της Μεσογείου

Παγιδευμένα στο Σουέζ: Επιπλα Ikea, 130.000 ζώα, το πετρέλαιο του Ασαντ… Ενα κολοσσιαίων διαστάσεων πρόβλημα στις θαλάσσιες μεταφορές, στο παγκόσμιο εμπόριο ακόμα και στις αντοχές του καθεστώτος της Δαμασκού έχει προκαλέσει το κλείσιμο της Διώρυγας από το φορτηγό «Ever Given» Πηγή: Protagon.gr

από την Αρσινόη του Ηρωωπολίτη στις στήλες το Ηρακλή (Γιβραλτάρ )

Όταν κλείνουν τα στενά να αναρωτηθούμε τι δεν κάνουμε σωστά οι homo consumers της τρίτης τάξης και οι Φαραώ πρώτης τάξης στην πυραμίδα διατροφής και εξουσίας

Αστραία

Χορεύοντας με τους λύκους

Λύκε λύκε είσαι εδώ…
Η άρεια ενέργεια είναι μια ενέργεια αρσενική ευθεία παρορμητική, είναι φωτιά. Είναι το κόκκινο το χρώμα με τη μεγαλύτερη ταχύτητα, ο Άρης Κριός, το γ΄ της εκλειπτικής, είναι το σπερματοζωάριο που ενώνεται με ένα ωάριο, στρογγυλό, θηλυκό, καμπύλο την Αφροδίτη και γεννούν ένα παιδί, την Αρμονία, σε ευφυή συνεργασία.
Ο Άρης είναι ο πολεμιστής, ο υπερασπιστής με τη σωστή χρήση της ενέργειας. Ο λύκος είναι το ζώο τοτέμ του και η Κοκκινοσκουφίτσα το παραμύθι του, μαζί με τον Ταρζάν που  χάρη στην  Τζέιν θυμάται πως ήταν άνθρωπος.
Σε έλλειψη ή υπερβολή έχουμε τους εκθηλυκοποιημένους άνδρες, τους παθητικούς, τους δειλούς, τους πολεμοχαρείς, τους βάναυσους σαδιστές.
Ο Άρης για να λειτουργεί άψογα και να συμπληρώνεται αρμονικά χρειάζεται κοντά του μία γυναικεία συντροφιά την Αφροδίτη. Χρειάζεται δηλαδή μία γυναίκα που να του αρέσει και να τον αγαπά, έτσι μπορεί σωστά και να πολεμά, αν χρειαστεί.  Αν αφήσουμε  τους τελευταίους 100  άνδρες  ναυαγούς σε ένα απομονωμένο άγιο νησί, να ασκητέψουν, μετά από 100 χρόνια δεν θα υπάρχει κανείς να θυμάται την αγιοσύνη τους και καμιά ανθρωπότητα να τους  μνημονεύει μαζί με τα λείψανα τους. Αυτός είναι ο αδυσώπητος νόμος της φύσης.
Η παρουσία της θηλυκής ενέργειας της γυναικείας διαισθητικής συμβουλής είναι απαραίτητη για την ισορροπία του. Δεν μπορεί να επιβιώσει ένας άνδρας χωρίς αυτή όσο έξυπνος  και δυνατός να είναι.
Για να συμβεί αυτό ο Άρης άντρας πρέπει να σέβεται τη γυναίκα Αφροδίτη και γυναίκα Αφροδίτη να μπορεί να τον αγαπάει και να τον εκτιμάει. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από αρμονικές ερωτικές σεξουαλικές σχέσεις χωρίς έλλειψη και χωρίς υπερβολή. Ούτε εμμονή με το σεξ, ούτε αποχή.
Ο Άρης είναι πολεμιστής, πολεμά άμεσα. Πολεμά σε μάχη σώμα με σώμα, γιατί έχει ένα σώμα που μπορεί να το υποστηρίξει αυτό, η γυναίκα πολεμά με άλλα μέσα.
Οι παλιοί άντρες σεβόταν τις γυναίκες και τα παιδιά, τα γυναικόπαιδα και τον άμαχο πληθυσμό όταν πολεμούσαν, εκεί σταματούσαν. Τώρα έχει ξεχαστεί και αυτό. Οι άνδρες χάνουν σε ενεργειακή μάζα μέσα από λάθος διατροφικές συνήθειες ασχολίες και γίνονται πιο θηλυπρεπείς.
Οι θρησκείες, επειδή είναι Αμαζόνες καταστρέφουν τους άνδρες, τους θυσιάζουν σε ένα αυταρχικό θεό που για να διατηρηθεί στην εξουσία, τον χωρίζει από το θηλυκό. Είναι χαρακτηριστικός ο μισογυνισμός που επικρατεί στις θεοκρατικές θρησκείες λεμουριακού τύπου.
Ο πραγματικός άντρας, ακόμη και θεός, δεν στέλνει στον πόλεμο το μονάκριβο παιδί του, ούτε τη γυναίκα του, και αυτός να παρακολουθεί την έκβαση του πολέμου και της σωτηρίας του κόσμου από την σκηνή του Δαρείου. Πάει ο ίδιος, γιατί όταν θα  γυρίσει πίσω, θα πρέπει  να υπάρχει κάποιος και κάποιοι να τον περιμένουν. Και αναλόγως να έχει ένα σοβαρό για να μείνει ζωντανός και θα γυρίσει.
Ο σωστός Άρης δεν είναι τζάμπα μάγκας. Δεν βρίζει ανώνυμα, δεν υπερασπίζει ανώνυμα τις ιδέες του και ότι αγαπά. Δεν χτυπά ένα αδύναμο και ποτέ πισώπλατα.
Η Αφροδίτη είναι η άνιμα για τον Άρη, μέρος του Χ. Είναι η πηγή της ενέργειας του και της ισορροπίας του. Αν αφαιρέσεις την Χ Αφροδίτη,  καταστρέφεις ένα άνδρα. Μένει ένα Υ, μόνο και άγριο θυμωμένο και απελπισμένο να κτυπά ότι και όποιο βρει μπροστά του.
Αυτό που έκανε ο Αγαμέμνων να αρπάξει τη Βρισηίδα από τον Αχιλλέα ήταν ένα γεγονός, όχι μόνο μεγάλης προσβολής αλλά, και μεγάλης ενεργειακής κλοπής. Του έκλεψε την  άνιμα άμυνα και μάλιστα δύο φορές προκαλώντας την θυελλώδη Μήνι  με την οποία αρχίζει ιδιαιτέρως  σημειολογικά η Ιλιάδα.
Ο Αγαμέμνων, με δράκους στον θώρακα του στον απόηχο της Παλαιάς Λεμουρίας και νοοτροπίας θυσιάζει την Ιφιγένεια άνιμα του Αχιλλέα για την επίτευξη της αποστολής, χρησιμοποιώντας τον.
Αντί να θυσιαστεί ο ίδιος και να βάλει το κεφάλι του στο βωμό ή στην καλύτερη περίπτωση να παραιτηθεί και να δώσει την αρχηγία του στρατεύματος στον Αχιλλέα, τον χρησιμοποιεί και του κλέβει την Άνιμα  του, Ιφιγένεια.  Συνεχίζει με τη Βρισηίδα καταστρέφοντας τον και οδηγώντας του στο θυμό, καταστρέφοντας παρ όλίγον, και την εκστρατεία. Γενναίος ο Αγαμέμνων αναμφίβολα,  αρσενικότητα ΧΥ πολλών αστέρων, έχει αριστεία, ο ποιμένας  των λαών, με το σκήπτρο του Διός, αλλά όχι σωστός αρχηγός, γιατί είναι εγωιστής και αλαζονικός. Αναγνωρίζει όμως το λάθος και είναι προς τιμή του ζητώντας έστω και καθυστερημένα συγνώμη από τον Αχιλλέα.

Οι Έλληνες βρισκόταν εκεί, εξαιτίας αυτής της αρπαγής, της εθνικής τους  άνιμας, της Ελένης.  Οι Τρώες κλέψανε τους θησαυρούς, τη γνώση αλλά και την ψυχική  δύναμη και ενέργεια των Ελλήνων, την πηγή της. Ήταν υποχρεωμένοι να την πάρουν πίσω. Χωρίς την Ελένη, η Ελλάδα  είναι χαμένη.  Η κλοπή των Τρώων  είναι μία πολύ σοβαρή κλοπή πρωτίστως ενεργειακή. Και τότε και τώρα.

Ο χριστιανισμός με τα πολλά πλοκάμια των αιρέσεων του,  καταστρέφει  την άρεια ενέργεια μέσα από μία άκρατη αντικοινωνική απάνθρωπη θρησκοληψία και θεολαγνεία κλέβοντας  ενοχοποιώντας  και αφορίζοντας την ομορφιά  της ζωής. Καταστρέφει  έτσι και τον εθνικό άνιμους.  Το αποτέλεσμα είναι να έχει δημιουργήσει  βάλτο  υστερίας σε νοσηρά έλη, συμπλέγματα, ενοχές και σαδομαχιστικά  σύνδρομα ταΐζοντας τον στερημένο σεξισμό των Μεροβιγγείων  πάρτι  με την Περσεφόνη  να λαχταρά ένα πραγματικό ερωτικό φιλί από τον νέο άνθρωπο.

Με πρότυπο έναν Θεό που δεν νυμφεύτηκε ποτέ, που δεν αγάπησε μία γυναίκα, που δεν αγκάλιασε μία γυναίκα και ένα δικό του παιδί, αλλά προτίμησε την παράνομη συνουσία με το κρίνο, που δεν πολέμησε ποτέ για την πατρίδα του, που δεν την υπηρέτησε, που  δεν εργάστηκε ποτέ, δίνοντας το σωστό παράδειγμα για Θεούς και ανθρώπους.
Οι Μύθοι, ως μύθοι και συμβολισμοί έχουνε μία δικαιολογία και ερμηνεία, ως κυριολεξία όμως και δόγμα, καμία.
Κάποτε, Once Upon a Time,…. ένας πολύ έξυπνος άνδρας ρώτησε μία πολύ απρόσιτη γυναίκα σε ένα  βραδινό τηλεφώνημα:
Τι θα μπορούσα να κάνω για να κερδίσω την αγάπη σου και το θαυμασμό σου;
Ρώτησε….

Αστραία

Ο καλός πολεμιστής από την περικεφαλαία του φαίνεται ή, από το καπέλο.

Ο ρόλος του Άρη στην υγεία του φυσικού σώματος και στην άμυνα του οργανισμού.
Η καλή υγεία αρχίζει από τα πόδια του Ποσειδώνα και φτάνει μέχρι το κεφάλι του Άρη περνώντας μέσα από δώδεκα ενεργειακά κέντρα της ενέργειας στη ροή του κυκλώματος ρεύματος
Τα πόδια είναι πολύ βασικά για την ανθρώπινη υγεία γιατί είναι η πύλη η είσοδος της ενέργειας από την κοσμική θάλασσα της ενέργειας. Μας συνδέει μέσω της γης, μας γειώνει. Πρέπει να είναι καθαρά, να αερίζονται συχνά, διαφορετικά δημιουργούν προβλήματα πολλά.
Τα παπούτσια, τα υποδήματα που φορούν οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι μία από τις αιτίες για την κακή υγεία που έχουν και την κακή μοίρα. Μη ξεχνούμε τον Οιδίποδα και τα πρησμένα πόδια του. Στενά κλειστά σκληρά ψηλά απομονώνουν τον άνθρωπο από τη φυσική ροή της ενέργειας και φυσικά το τσιμέντο μαζί με τα πλαστικά επιδεινώνουν την κατάσταση. Μάταια οι κακομοίρες γυναίκες προσπαθούν να ισορροπήσουν σε δωδεκάποντα σαν ακροβάτες σε θλιβερό τσίρκο αλλά, ακόμη και τα σπορ παπούτσια είναι πολύ κλειστά και συνήθως δημιουργούν το «πόδι του αθλητή» όταν είναι συνεχώς μέσα σε αυτά.
Η ενέργεια της γης περνάει μέσα από τα πόδια και ανεβαίνει και να φτάνει μέχρι το κεφάλι όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες μιας σωστής ζωής.
Σωστής, από την άποψη της χρήσης, της οικονομίας και της αψογοσύνης της ενέργειας. Συνήθως δεν γίνεται σωστή χρήση για αυτό και η ενέργεια παραμένει στη στάθμη των ποδιών και οι άνθρωποι φυτοζωούν πεινασμένοι για λίγα ψίχουλα ενέργειας που προσπαθούν να τα κλέψουν αδίστακτα από όπου βρουν, συνήθως μέσα από σεξουαλικούς βιασμούς, θρησκευτικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Η ενέργεια θα περάσει από το κέντρο της Αφροδίτη πού βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον ομφαλό στο σημείο Ο΄χάρα, στο σημείο από όπου ο θάνατος περνάει και χτυπάει και διαλύει το ανθρώπινο κουκούλι και πρέπει να προστατεύεται από μία ζώνη, τον κεστό ιμάντα, τη Ζώνη της Αφροδίτης.
Θα περάσει και από το λαιμό το κέντρο της Δήμητρας και μπορεί να προστατευτεί από ένα πράσινο μαντήλι μεταξωτό ( καλαματιανό ) για πρόληψη των προβλημάτων του θυρεοειδούς αδένος. Τα χρώματα έχουν σημασία πάντα.
Φτάνοντας στο κεφάλι, το κέντρο του Άρη, συνδέεται με την κοσμική ενέργεια του Ουρανού σε κλειστό κύκλωμα ρεύματος ηλεκτρικού. Την παλαιά την εποχή του Κριού το κεφάλι προστατεύονταν από την περικεφαλαία, γιατί οι άνθρωποι πολεμούσαν τότε στη μάχη σώμα με σώμα και, επειδή το κόκκινο είναι το χρώμα του Άρη και του Κριού, η περικεφαλαία του Αλέξανδρου έχει λοφίο κόκκινο.
Η διαφορά του Δαρείου και του Αλέξανδρου και των πολιτισμών τους, είναι διαφορά στην ποιότητα του Άρη και στη σωστή τοποθέτησή του.
Αυτή είναι η διαφορά των Ελλήνων νεοατλαντίνων με των Ασιατικών νεολεμουρίων.
Ο Αλέξανδρος όπως και ο Θεμιστοκλής πολεμούσαν πρώτοι στη γραμμή της μάχης, χωρίς κορώνες και στέμματα, ενώ ο Δαρείος και ο Ξέρξης παρακολουθούσαν την μάχη από τον θρόνο τους σε μία σκηνή που οι δούλοι τους έκαναν αέρα, με τη κορώνα στο κεφάλι, ανάμνηση της Λεμουρίας.
Αυτή είναι η διαφορά των δύο πολιτισμών και η σύγκρουση των δύο πολιτισμών και τότε και τώρα .
Η ανάμνηση της περικεφαλαίας ως μέσον προστασίας του κεφαλιού των Homo Sapiens συνεχίστηκε με τα καπέλα, ενώ η συνήθεια της αυτοκρατορικής Λεμουρίας με τις κορώνες των πατριαρχικών παπικών και αυτοκρατορικών στεμμάτων.
Η διαφορά εξακολουθεί να είναι ίδια.
Κορώνες επί της Εποχής των ιχθύων φορέσανε και οι βασιλιάδες και αυτοκράτορες που κυβέρνησαν ελέω Θεού ηγεμονίας διορισμένοι από τους πάπες και τους πατριάρχες που φορούσαν μόνοι τους τις κορώνες και αυθαίρετα, (που τους έδωσε ο Θεός), καθισμένοι στο θρόνο τους και ποτέ στην πρώτη γραμμή της μάχης. Στέλνανε τους δύσμοιρους αυτοκράτορες, αφού τους ευλογούσαν μαζί με τα γένια τους
Τη συνήθεια έσπασε, ο Μέγας πολεμιστής Ναπολέων,  το 1804 με την άφιξη του Ουρανού ( Άρτεμις ).  Έβαλε μόνος του το στέμμα στο κεφάλι, την κορώνα, και πολεμούσε στην πρώτη γραμμή της μάχης αυτοβούλως στέλνοντας τον πάπα στο φωριαμό της ιστορίας
Οι σύγχρονοι αυτοκράτορες πρωθυπουργοί και πρόεδροι, ποτέ δεν πολεμούν στην πρώτη γραμμή,  δεν μπορούν, είτε κάθονται στη σκηνή σαν τον Δαρείου και τον Ξέρξη, είτε δηλώνουν ειρηνική δουλική υποταγή.
Όμως όταν κάνεις έναν πόλεμο και δεν ηγείσαι στην πρώτη γραμμή, θα έχεις τη μοίρα και του Δαρείου και του Ξέρξη αργά ή γρήγορα. Αλλά και όταν δεν υπερασπίζεσαι, προδίδεις τους πολεμιστές της χώρας σου, θα υπογράφεις συνθήκη ταπεινωτική, γιατί ο Άρης σωστά καλά δε λειτουργεί
Η καλή υγεία ενός ανθρώπου, μιας χώρας, ενός έθνους και ενός λαού αρχίζει από τα πόδια, αλλά τελειώνει στο κεφάλι και μαζί με αυτό. Το ξέρουν πολύ καλά όσοι έχουν αποκεφαλιστεί.

Για τον σωστό Άρη φοράμε το καπέλο το σωστό σε περίπτωση ειρήνης. Κράνος και περικεφαλαία σε περίπτωση πολέμου. Κορώνες και στέμματα αυτοκρατορικά παπικά και πατριαρχικά  ανήκουν  σε όντα λεμουριακά  εκτός εποχής και ροής του χρόνου και του ρεύματος της ζωής. Τα αποφεύγουμε υγειονομικά, ως κατ ΄εξοχήν ανθυγιεινά.

Αστραία