Όχι, δεν είναι αυτό δεν είναι ένα βιβλίο που έχει γράψει η Λιλή Ζωγράφου για πόρνες, αλλά, ένα δοκίμιο από τον οικονομολόγο φιλόσοφο Max Weber που διαπραγματεύεται την πολιτική και τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτή.
Το έχω ξαναπεί δεν υπάρχει πράξη που να μην είναι πολιτική, ακόμη και η αποχή.
Οι πολιτικοί άνδρες της ιστορίας γιατί περισσότερο αυτοί ,ασχολούνται με την πολιτική, έχουν διανύσει μία μεγάλη διαδρομή καλοί ή κακοί πολιτικοί αρχηγοί, βασιλιάδες αυτοκράτορες πρόεδροι και πρωθυπουργοί.
Ο κάθε πολιτικός ανήρ, κρίνεται αναλόγως την ιστορική του εποχή με αξιολογική ουδετερότητα για πιο πληρέστερη αντικειμενικότητα. Και αυτοί που έχουν κυβερνήσει κρίνονται πιο αυστηρά από τους υπόλοιπους για λόγους αρχής, εφ΄ όσον κυβέρνησαν και απέδειξαν κάτι ή τίποτα.
Η σημερινή μας εποχή στην πτώση της ενέργειας και την αύξηση της εντροπίας διακρίνεται από μετριότατους πολιτικούς άντρες έως θλιβερά ασήμαντους. Ασήμαντους στην ικανότητα σκέψης , στην τόλμη, στην πυγμή, στην πρωτοτυπία στην καινοτομία στην φιλοπατρία.
Στην πλειοψηφία τους είναι όλοι “επαγγελματίες “ πολιτικοί, ζουν από αυτό ως βιοποριστικό επάγγελμα, χωρίς πραγματικά ένσημα εργασίας, χωρίς καμία τριβή με την πραγματική ζωή και αυτό τους καθιστά ένοχους πολύ, για να μη μιλήσουμε για πολιτικούς από τζάκια και δυναστείες χωρίς καμία ουσιαστική αξία και παιδεία..Αν δεν ήταν γόνοι κάποιου και δεν τους προωθούσε το ίδιο το σύστημα, ούτε κλητήρες δεν θα μπορούσαν να είναι σε μια εταιρεία. Ποια υγιής επιχείρηση θα τους προσλάμβανε για να χαντακωθεί;;;;;;

Το βιβλίο « Πολιτική ως επάγγελμα » είναι ένα δοκίμιο του Γερμανού οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Max Weber (1864–1920).Το δοκίμιο δημοσιεύτηκε σε εκτεταμένη έκδοση τον Ιούλιο του 1919 και μεταφράστηκε στα αγγλικά μόνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το δοκίμιο θεωρείται σήμερα ως ένα κλασικό έργο της πολιτικής επιστήμης και της κοινωνιολογίας .

Ο Weber ορίζει τα εξής: «Το κράτος θεωρείται ως ο μοναδικός χορηγός του «δικαιώματος» στη φυσική βία. Επομένως, «πολιτική» στην περίπτωσή μας θα σήμαινε την επιδίωξη για ένα μέρος της εξουσίας ή για τον επηρεασμό της κατανομής της εξουσίας, είτε μεταξύ κρατών ή μεταξύ ομάδων ανθρώπων που το κράτος περιλαμβάνει». Μετά από αυτόν τον ορισμό, ο Weber σημειώνει ότι υπάρχουν τρεις αρχές που δικαιολογούν τη νομιμότητα της πολιτικής κυριαρχίας του κράτους: η παραδοσιακή εξουσία, η χαρισματική εξουσία και η νομική εξουσία.

Μεγάλο μέρος του μεσαίου μέρους του «Πολιτική ως επάγγελμα» αποτελείται από τους ορισμούς του Βέμπερ για πολιτικούς καθώς και το είδος των ανθρώπων που καλούνται στο επάγγελμα της πολιτικής. Αυτό αναπτύσσεται από μακροσκελείς ιστορικές περιγραφές για το πώς εμφανίστηκε η σύγχρονη πολιτική. Δίνεται έμφαση στα ιστορικά παραδείγματα της Μεγάλης Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερμανίας , αν και αναφέρονται παραδείγματα από τη Γαλλία, την Κίνα, τη Ρώμη, την Αρχαία Ελλάδα και αλλού. Αναπτύσσοντας αυτά τα παραδείγματα, ο Weber καταδεικνύει την έκταση της αντίληψής του στη συγκριτική ιστορική έρευνα . Για να γίνει αυτό, ο Weber περιγράφει τη σχέση μεταξύ πολιτικών, πολιτικών κομμάτων και των γραφειοκρατιών που δημιουργούν.

Το βασικό του σημείο είναι ότι ο πολιτικός πρέπει να ισορροπήσει μια «Ηθική Ηθικής Πεποιθήσεως» με μια «Ηθική Υπευθυνότητας». Η ηθική της ηθικής πεποίθησης αναφέρεται στις βασικές ακλόνητες πεποιθήσεις που πρέπει να έχει ένας πολιτικός. Η Ηθική της Υπευθυνότητας αναφέρεται στην καθημερινή ανάγκη χρήσης των μέσων της κρατικής βίας με τρόπο που διατηρεί την ειρήνη για το γενικότερο καλό. Ένας πολιτικός, γράφει ο Βέμπερ, πρέπει να κάνει συμβιβασμούς μεταξύ αυτών των δύο ηθικών.

Για να γίνει αυτό, γράφει ο Βέμπερ, «η πολιτική γίνεται με το κεφάλι, όχι με τα άλλα μέρη του σώματος, ούτε με την ψυχή». Ο πιο αποτελεσματικός πολιτικός είναι αυτός που μπορεί να διεγείρει τα συναισθήματα των ανθρώπων που ακολουθούν, ενώ κυβερνά αυστηρά με έναν ψυχρό σκληρό λόγο – το κεφάλι.

Ο Βέμπερ γράφει ότι η ματαιοδοξία δημιουργεί μοναδικά προβλήματα στους πολιτικούς επειδή πράγματι ελέγχουν τα εργαλεία της νόμιμης βίας. Η κοινή ματαιοδοξία, γράφει ο Weber, σημαίνει ότι οι πολιτικοί μπαίνουν στον πειρασμό να λάβουν αποφάσεις με βάση συναισθηματικές προσκολλήσεις σε οπαδούς και συκοφάντες, και όχι στη λογική, λογική που απαιτείται για να κυβερνήσουν δίκαια και αποτελεσματικά. Ο Weber βρίσκει ότι αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των πολιτικών. Ως αποτέλεσμα, ισχυρίζεται ο Βέμπερ, ο κίνδυνος της πολιτικής έχει τις ρίζες του στη σχέση του πολιτικού με τα μέσα βίας που είναι εγγενή στο κράτος και τα οποία θα χρησιμοποιηθούν κατάχρηση από κάθε ματαιόδοξο πολιτικό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Weber τονίζει ότι η άσκηση της πολιτικής είναι τόσο δύσκολη, και όχι ένα έργο για κάποιον που αναζητά τη σωτηρία για την αιώνια ψυχή του μέσω της πρακτικής της ειρήνης και της αδελφοσύνης. Αναπτύσσοντας αυτά τα σημεία, κάνει αναφορά στο δόγμα των δύο βασιλείων του Μαρτίνου Λούθηρου και των ιερών Ινδουιστών Ουπανισάντ .

Τρεις λόγοι για νόμιμο κανόνα
Ο Βέμπερ ορίζει την πολιτική ως μια μορφή «ανεξάρτητης ηγετικής δραστηριότητας». Σε αυτό το δοκίμιο, το «κράτος» χρησιμεύει ως τοποτηρητής για την ανάλυση των πολιτικών οργανώσεων. Οι λόγοι για τη νόμιμη κυριαρχία αυτών των πολιτικών οργανώσεων, σύμφωνα με τον Weber, εμπίπτουν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες ή τύπους:

Παραδοσιακή Αρχή
Η αυθεντία του «αιώνιου παρελθόντος», που βασίζεται στη συνήθεια. Ο Weber ορίζει το έθιμο ως σε μεγάλο βαθμό πατριαρχικό , πατρογονικό και παραδοσιακό σε εύρος.
Η χαρισματική Αρχή
Η αυθεντία των «αποκαλύψεων, ηρωισμού ή άλλων ηγετικών ιδιοτήτων ενός ατόμου». Συνδέεται με το « χάρισμα » των προφητών , των δημαγωγών και της λαϊκής ψήφου .
Η Νομική Αρχή
Νόμιμη ορθολογική εξουσία, νομιμότητα που βασίζεται σε έγκυρα καταστατικά που επιβάλλονται από τεχνικά καταρτισμένους δημόσιους υπαλλήλους. Η νομική εξουσία αναλαμβάνει την ορθολογική αρμοδιότητα και την υπό όρους υπακοή τόσο των δημοσίων υπαλλήλων όσο και του λαού στο νομικό μηχανισμό.
Πολιτικοί και Εξουσία: Να ζει κανείς «για την πολιτική») ως οραματιστής, είτε για την πηγή ενός εισοδήματος (δηλαδή το να ζει κανείς «από την πολιτική»). Ιδού η επιλογή και η απορία

Αστραία

και η ανύπαρκτη ηθική του χριστιανισμού

Τα έντοκα γραμμάτια των αμαρτιών του χριστιανισμού. Πώς δικαιολογούν τον τόκο μαζί με την Χάρη του Θεού που τον απαγορεύει;;;;

Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε από τον Max Weber , Γερμανό κοινωνιολόγο , οικονομολόγο και πολιτικό. Ξεκινώντας ως μια σειρά από δοκίμια, το πρωτότυπο γερμανικό κείμενο συντάχθηκε το 1904 και το 1905 και μεταφράστηκε στα αγγλικά για πρώτη φορά από τον Αμερικανό κοινωνιολόγο Talcott Parsons το 1930. Θεωρείται ένα ιδρυτικό κείμενο στην οικονομική κοινωνιολογία και ένα ορόσημο συμβολή στην κοινωνιολογική σκέψη γενικότερα.

Στο βιβλίο, ο Weber έγραψε ότι ο καπιταλισμός στη Βόρεια Ευρώπη εξελίχθηκε όταν η προτεσταντική (ιδιαίτερα καλβινιστική ) ηθική επηρέασε μεγάλο αριθμό ανθρώπων να ασχοληθούν με την εργασία στον κοσμικό κόσμο, να αναπτύξουν τις δικές τους επιχειρήσεις και να ασχοληθούν με το εμπόριο και τη συσσώρευση πλούτου για επενδύσεις. Με άλλα λόγια, η προτεσταντική εργασιακή ηθική ήταν μια σημαντική δύναμη πίσω από την απρογραμμάτιστη και ασυντόνιστη εμφάνιση του σύγχρονου καπιταλισμού . Στο βιβλίο του, εκτός από τους Καλβινιστές, ο Βέμπερ συζητά επίσης τους Λουθηρανούς (ειδικά τους Πιετιστές , αλλά σημειώνει επίσης διαφορές μεταξύ των παραδοσιακών Λουθηρανών και Καλβινιστών), Μεθοδιστές , Βαπτιστές , Κουάκερους και Μοραβιανούς .

Το 1998, η Διεθνής Κοινωνιολογική Ένωση κατέταξε αυτό το έργο ως το τέταρτο πιο σημαντικό κοινωνιολογικό βιβλίο του 20ου αιώνα, μετά τα Weber’s Economy and Society , The Sociological Imagination του Mills και Social Theory and Social Structure του Merton . Είναι το 8ο βιβλίο με τις περισσότερες αναφορές στις κοινωνικές επιστήμες που εκδόθηκε πριν από το 1950.

Η θρησκευτική αφοσίωση, υποστηρίζει ο Βέμπερ, συνήθως συνοδεύεται από απόρριψη κοσμικών υποθέσεων, συμπεριλαμβανομένης της επιδίωξης πλούτου και περιουσίας. Για να επεξηγήσει τη θεωρία του, ο Weber παραθέτει τα ηθικά γραπτά του Benjamin Franklin :

Θυμηθείτε, ότι ο χρόνος είναι χρήμα . Αυτός που μπορεί να κερδίζει δέκα σελίνια την ημέρα με την εργασία του και πηγαίνει στο εξωτερικό ή κάθεται αδρανής, το μισό αυτής της ημέρας, αν και ξοδεύει μόνο έξι πένες κατά τη διάρκεια της εκτροπής ή της αδράνειας του, δεν πρέπει να υπολογίζει ότι είναι το μόνο κόστος . έχει ξοδέψει πραγματικά, ή μάλλον πέταξε, πέντε σελίνια επιπλέον. […] Να θυμάστε, ότι τα χρήματα είναι η παραγωγική φύση . Το χρήμα μπορεί να γεννήσει χρήματα, και οι απόγονοί του μπορούν να γεννήσουν περισσότερα, και ούτω καθεξής. Πέντε σελίνια στροφή είναι έξι, στροφή πάλι είναι επτά και τρεις πένες, και ούτω καθεξής, μέχρι να γίνει εκατό λίρες. Όσο περισσότερο υπάρχει, τόσο περισσότερο παράγει κάθε στροφή, έτσι ώστε τα κέρδη να αυξάνονται πιο γρήγορα και πιο γρήγορα. Αυτός που σκοτώνει μια χοιρομητέρα, καταστρέφει όλους τους απογόνους της μέχρι τη χιλιοστή γενιά. Αυτός που δολοφονεί μία κορώνα, καταστρέφει ό,τι μπορεί να είχε δημιουργήσει, ακόμα και δεκάδες λίρες.

Ο Weber σημειώνει ότι αυτό δεν είναι μια φιλοσοφία απλής απληστίας, αλλά μια δήλωση φορτωμένη με ηθική γλώσσα. Πράγματι, ο Φράνκλιν ισχυρίζεται ότι ο Θεός του αποκάλυψε τη χρησιμότητα της αρετής.

Η Μεταρρύθμιση επηρέασε βαθιά την άποψη για την εργασία, αξιοπρεπώς ακόμη και τα πιο πεζά επαγγέλματα ως πρόσθετα στο κοινό καλό και ως εκ τούτου ευλογημένα από τον Θεό, όσο κάθε «ιερό» κάλεσμα (γερμανικά: Ruf ) . Μια συνηθισμένη απεικόνιση είναι αυτή ενός τσαγκάρη, καμπουριασμένου πάνω στο έργο του, που αφιερώνει όλη του την προσπάθεια για να δοξάσει τον Θεό.

Για να τονίσει την εργασιακή ηθική στον Προτεσταντισμό σε σχέση με τους Καθολικούς, σημειώνει ένα κοινό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι βιομήχανοι όταν απασχολούν προκαπιταλιστές εργάτες: οι αγροτικοί επιχειρηματίες θα προσπαθήσουν να ενθαρρύνουν τον χρόνο που αφιερώνεται στη συγκομιδή προσφέροντας υψηλότερο μισθό, με την προσδοκία ότι οι εργάτες θα δουν τον χρόνο που αφιερώνουν στην εργασία ως πιο πολύτιμο και, επομένως, ασχολείστε περισσότερο. Ωστόσο, στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες αυτό έχει συχνά ως αποτέλεσμα οι εργάτες να ξοδεύουν λιγότερο χρόνο στη συγκομιδή. Οι εργάτες κρίνουν ότι μπορούν να κερδίζουν το ίδιο, ενώ ξοδεύουν λιγότερο χρόνο δουλεύοντας και έχοντας περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Σημειώνει επίσης ότι οι κοινωνίες που έχουν περισσότερους Προτεστάντες είναι αυτές που έχουν μια πιο ανεπτυγμένη καπιταλιστική οικονομία.

Είναι ιδιαίτερα επωφελές στα τεχνικά επαγγέλματα οι εργαζόμενοι να είναι εξαιρετικά αφοσιωμένοι στην τέχνη τους. Το να βλέπεις την εργασία ως αυτοσκοπό ή ως «κάλεσμα» θα εξυπηρετούσε καλά αυτή την ανάγκη. Αυτή η στάση είναι ευρέως διαδεδομένη σε ορισμένες τάξεις που έχουν υπομείνει τη θρησκευτική εκπαίδευση, ειδικά με ένα ιεροπρεπές υπόβαθρο.

Ορίζει το πνεύμα του καπιταλισμού ως τις ιδέες και το κίνητρο που ευνοούν την ορθολογική επιδίωξη οικονομικού κέρδους : «Παρόλα αυτά θα χρησιμοποιήσουμε προσωρινά την έκφραση «πνεύμα του καπιταλισμού» για αυτή τη στάση που, επιδιώκοντας ένα κάλεσμα [ berufsmäßig ] , αγωνίζεται συστηματικά. για το κέρδος για χάρη του με τον τρόπο που παραδειγματίζει ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν».

Ο Weber επισημαίνει ότι ένα τέτοιο πνεύμα δεν περιορίζεται στη δυτική κουλτούρα αν το θεωρήσει κανείς ως στάση ατόμων , αλλά ότι τέτοια άτομα –ηρωικοί επιχειρηματίες, όπως τους αποκαλεί– δεν θα μπορούσαν από μόνα τους να δημιουργήσουν μια νέα οικονομική τάξη (καπιταλισμός).

Για να μπορέσει ένας τρόπος ζωής καλά προσαρμοσμένος στις ιδιαιτερότητες του καπιταλισμού… να κυριαρχήσει σε άλλους, έπρεπε να γεννηθεί από κάπου, και όχι μόνο σε μεμονωμένα άτομα, αλλά ως τρόπος ζωής κοινός για ολόκληρες ομάδες ανθρώπων.

Αυτό που υποστήριξε ο Weber, με απλά λόγια:

Σύμφωνα με τις νέες προτεσταντικές θρησκείες, ένα άτομο ήταν θρησκευτικά υποχρεωμένο να ακολουθήσει μια κοσμική κλήση (γερμανικά: Beruf ) με όσο το δυνατόν περισσότερο ζήλο. Ένα άτομο που ζούσε σύμφωνα με αυτή την κοσμοθεωρία είχε περισσότερες πιθανότητες να συγκεντρώσει χρήματα.
Οι νέες θρησκείες (ιδιαίτερα ο Καλβινισμός και άλλες πιο αυστηρές προτεσταντικές αιρέσεις) ουσιαστικά απαγόρευσαν τη άσκοπη χρήση σκληρών κερδισμένων χρημάτων και προσδιόρισαν την αγορά πολυτελειών ως αμαρτία . Οι δωρεές προς την εκκλησία ή την εκκλησία ενός ατόμου ήταν περιορισμένες λόγω της απόρριψης εικόνων από ορισμένες προτεσταντικές αιρέσεις . Τέλος, η δωρεά χρημάτων στους φτωχούς ή σε φιλανθρωπικούς σκοπούς γενικά αποδοκιμαζόταν καθώς θεωρήθηκε ότι προάγει την επαιτεία.

Αυτή η κοινωνική κατάσταση θεωρήθηκε ως τεμπελιά, επιβάρυνση του συνανθρώπου τους και προσβολή προς τον Θεό. Με το να μην δουλέψει κανείς, απέτυχε να δοξάσει τον Θεό.
Ο τρόπος με τον οποίο επιλύθηκε αυτό το δίλημμα, υποστήριξε ο Βέμπερ, ήταν η επένδυση αυτών των χρημάτων, που έδωσε μια εξαιρετική ώθηση στον εκκολαπτόμενο καπιταλισμό .

Ο χρόνος είναι χρήμα , ο Θεός είναι ο Χρόνος, άρα το Χρήμα είναι ο ΘΕΟΣ του καπιταλισμού χωρίς πολλά σεντόνια θεολογίας και θεολογικές οικονομικές θεωρίες και χωρίς ιδανικά και αξίες. Πόσα λεφτά βγάζεις;;;;; Αυτή είναι η Θρησκεία του Καπιταλισμού και αυτό έχει σημασία πχ Ένας μπασκετμπολίστας βγάζει εκατομμύρια, ένας γεωργός πενταροδεκάρες,…,άρα η Χάρη του Θεού είναι με τον μπασκετμπολίστα. ..πάψε να φυτεύεις ελαιόδενδρα, θα τρώμε καλαθόσφαιρες…..με μπόλικο σανό και ένα εισιτήριο για τον Παράδεισο …συγχωροχάρτι του Πάπα.

Αστραία

από τον Λούθηρο και τον στρατό της σωτηρίας στον μεγάλο Μαξ Βέμπερ της υφαντικής κλωστοϋφαντουργίας με θεολογικά σεντόνια ιπτάμενα χαλιά θρησκομανίας

Ο χαμαιλεοντισμός του χριστιανισμού με τα χίλια πρόσωπα της εξουσίας. Χέρι -χέρι με τον καπιταλισμό, χέρι- χέρι με τον κομμουνισμό σε θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις αμετανόητης ανοησίας

1. Όταν ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είπε, «μετανοείτε» (Ματθ. δ17), ήθελε ολόκληρη η ζωή των πιστών να είναι μια ζωή μετάνοιας.
2. Η φράση αυτή δεν μπορεί να κατανοηθεί σαν να αναφέρεται στο μυστήριο της μετάνοιας, δηλαδή, στην εξομολόγηση και την ικανοποίηση, όπως παρέχονται από τον κλήρο.
3. Ωστόσο δεν σημαίνει απλώς και μόνο εσωτερική μετάνοια. Η τελευταία δεν έχει αξία παρά μόνο αν παράγει διάφορες μορφές εξωτερικής ταπείνωσης της σάρκας.
4. Η τιμωρία της αμαρτίας διατηρείται όσο παραμένει το μίσος προς το εγώ (δηλαδή, η πραγματική εσωτερική μετάνοια), άρα μέχρι την είσοδο μας στη Βασιλεία των Ουρανών.

Οι Ενενήντα Πέντε Θέσεις

από τον Μαρτίνο Λούθηρο, εξαιτίας της πρακτικής των συγχωροχαρτίων, και στις 31 Οκτωβρίου 1517 θυροκολλήθηκαν από τον ίδιο στο Καθεδρικό Ναό της Βιτεμβέργης. Με τις 95 θέσεις ο Λούθηρος κατήγγελλε την πρακτική με τα συγχωροχάρτια ως αντιχριστιανική και κάλεσε τους πιστούς σε δημόσια συζήτηση για το θέμα. Οι 95 θέσεις θεωρούνται ευρέως, ένας βασικός καταλύτης για την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση.

Οι 95 θέσεις του Λούθηρου αναφέρονται σε συγκεκριμένες αντιλήψεις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όπου ανασκευάζοντας πολλές από αυτές. Επίσης, σχολιάζουν με μεγάλο κυνισμό την πρακτική των συγχωροχαρτιών προς πώληση, δηλαδή την εξαγορά της άφεσης αμαρτιών, που αντιπροσωπεύει μια οικονομική συναλλαγή παρά μια αυθεντική μετάνοια του πιστού.

86. Επίσης, «Γιατί ο Πάπας, του οποίου ο πλούτος είναι σήμερα μεγαλύτερος από εκείνον του πλουσιότατου Κροίσσου, δεν κατασκευάζει αυτήν τη Βασιλική του Αγ. Πέτρου με δικά του χρήματα και όχι με τα χρήματα των πτωχών πιστών;» 31 Οκτωβρίου 1517

Γιατί άραγε;;;;

Από τους πολέμους των χριστιανικών στρατών της απληστίας….

Αστραία

Η δυστυχία του να είσαι καπιταλιστής κομμουνιστής χριστιανός και μασόνος και άνθρωπος ασυνεπής

Ανακεφαλαιώνοντας τις παρατηρήσεις στην καταγραφή κοινωνικών φαινομένων και ιδεολογιών, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πώς οι τέσσερις αυτές ιδεολογίες, ευθύνονται πρωτίστως για όλα τα δεινά της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας, ως συστήματα κυβέρνησης και εξουσίας.
Οι καπιταλιστές βλέπουνε το δέντρο και δεν βλέπουν το δάσος, οι κομμουνιστές βλέπουνε το δάσος και βλέπουν το δέντρο, οι χριστιανοί δεν βλέπουν ούτε το δέντρο ούτε το δάσος, κάτι άλλο βλέπουν κάπου αλλού και οι Μασόνοι βλέπουν συνεχώς τα “Μάτια Ερμητικά Κλειστά” ως αγαπημένη τους ταινία. Οι υπόλοιποι άνθρωποι τη βλέπουν με τα μάτια ανοιχτά και καταλαβαίνουν πολλά.
Τα τέσσερα αυτά συστήματα κυρίαρχα στο τέλος της Εποχής των Ιχθύων, οδεύουν και τα ίδια στο τέλος τους, εκφυλισμένα εντελώς όχι μόνο από τον θερμοδυναμικό νόμο της εντροπίας αλλά, και από την ίδια την ευθύνη που έχουν μαζί με τα μέλη τους και τους οπαδούς τους, κυρίως για την ασυνέπεια τους.
Πρώτα για την ασυνέπεια της ΙΣΟΤΗΤΟΣ . Όλο για ισότητα μιλούν και “ισότητα” κάνει δεν βλέπει σε αυτούς Έχουν καταντήσει την ΛΕΞΗ «σφουγγαρόπανο» και σφουγγαρίζουν τις βρωμιές και τις αδικίες τους, που δεν καθαρίζουν.
Υπάρχει ισότητα στον καπιταλισμό, τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος φτωχός;
Υπάρχει ισότητα στον κομμουνισμό με τον γενικό γραμματέα υπέρτατο αρχηγό;
Υπάρχει ισότητα στο χριστιανισμό με ένα Θεό Πατριάρχη και Πάπα αλάθητο, που κάνει ότι θέλει όταν το θέλει και όπως το θέλει;
Υπάρχει ισότητα στους αδελφούς Μασόνους, με το ύπατο και ενδοξότατο στην κορυφή της πυραμίδας και οι υπόλοιποι στον πάτο;
Όχι βέβαια. Δεν υπάρχει καμία ανισότητα σε αυτά τα συστήματα, όπως δεν υπάρχει και αδελφοσύνη, όπως δεν υπάρχει και ελευθερία.
Υπάρχει μόνο το δίπολο του αφέντη και του δούλου που το καλλιεργούν σκοπίμως παγιδευμένοι και οι ίδιοι μέσα στο σαδομαζοχιστικό σχήμα αυτό.
Καλλιεργούν τη δουλειά την εθελοδουλία τα προσκυνήματα την ιεραρχία χωρίς καμία αξιοκρατία. Είναι πάντα δούλοι σε κάποιον ανώτερο και αφέντες σε κάποιον κατώτερο.
Και φυσικά υπήρχε υπάρχει και τίθεται μέγιστο το πρόβλημα της αξιοκρατίας. Αυτές οι κλίκες πάντα προωθούν τους δικούς τους, τους κολλητούς τους με αποτέλεσμα να αυξάνουν την εντροπία του συστήματος γιατί οι περισσότεροι δεν αξίζουν. Και φυσικά προωθούν τους χειρότερους για να μπορούν να τους ελέγχουν και να είναι πιόνια τους. Για αυτό βλέπουμε αυτές τις γλάστρες και τα φυτά να κυκλοφορούν με Like πολλά στην άνοδο της ασημαντότητος.
Και το κυριότερο δεν είναι ευτυχισμένοι, όχι μόνο κάνουν και τους άλλους δυστυχισμένους αλλά και οι ίδιοι είναι αφάνταστα δυστυχείς άνθρωποι έως αξιολύπητοι.
Έχετε δει κανέναν πλούσιο ευτυχισμένο; Τρέχει από πάρτι σε πάρτι, από το ένα εξοχικό στο άλλο, βγάζει φωτό με τα πλούσια γιοτ, μεσα στα ναρκωτικά και στο χόρτο. Φοβάται για τη ζωή του κυκλοφορεί με μπράβους και δεν ξέρει αυτός που τον πλησιάζει αν έρχεται για αυτόν ή για τα λεφτά του και συνήθως έρχεται για το τελευταίο, ψάχνοντας για λίγα ψίχουλα αληθινής αγάπης.
Πέραν τούτου δεν υπάρχουνε πραγματικά πλούσιοι. Αυτοί οι πλούσιοι άνθρωποι που κυκλοφορούν στο διεθνές στερέωμα , είναι άνθρωποι «βιτρίνα» που μπαίνουν μπροστά και τρώνε όλη την κατακραυγή, πιόνια και μαριονέτες μιας κλίκας πίσω από αυτούς που προωθεί τα συμφέροντα τους .
Τα αρπακτικά δεν θα άφηναν έναν άνθρωπο να κυκλοφορεί με τόσα λεφτά, είναι μία εικονική πραγματικότητα όλα αυτά. Όχι μόνο δεν έχουν τα λεφτά, και τους τα παίρνουν, τους αναγκάζουν να κάνουν φιλανθρωπίες αναγκαστικά και τους έχουν σαν σκυλάκια, σήκω πάνω κάτσε κάτω.
Έχετε δει κανέναν κομμουνιστή ευτυχισμένο στο καπιταλιστικό σύστημα μέσα στο οποίο ζει σε απόλυτη σχιζοφρένεια με τα ιδεώδη και τα πιστεύω του;
Ούτε με 100 ακίνητα δεν είναι ευτυχισμένος και θέλει να τα κάνει 170. Αριστεροί πρωθυπουργοί τρέχουν στα κότερα με πούρα πολυτελή, βγάζουν φωτογραφίες με σκυλάκια σαν Μπριζίτ Μπαρντό , χορεύουν καρσιλαμά με γερμανικά νταούλια και βιολιά .
Έχετε δει κανένα χριστιανό ευτυχισμένο; Να αφήσουμε τους άγαμους πατριάρχες και Πάπες που είναι μέσα στη Μαύρη Κατάθλιψη με τα μαύρα ράσα και να δούμε τους άλλους χριστιανούς πόσο ευτυχισμένοι είναι, πιστεύοντας στην Παναγία και στο Χριστό, πέρα από τις χριστοπαναγίες που κατεβάζουνε σωρηδόν, τρέχουν και στο ψυχολόγο σε συνεδρίες με το σωρό
Έχετε δει κανέναν Μασόνο ευτυχισμένο;
Αυτοί με το πομπώδες ύφος των 40 Καρδιναλίων, που πρέπει να βγάζουν βαρετούς λόγους, να ακούνε ανούσιες ομιλίες “αδελφών”, και να χειροκροτούν ανάμεσα από χασμουρητά, να κάνουν σεμινάρια αρχαιοελληνικά κυνηγώντας το μεροκάματο, να δέχονται τα μαχαιρώματα των αδελφών μασόνων στη στοά, να είναι αναγκασμένοι να φοράνε αυτά τα περίεργα ρούχα με όλα τα κουδούνια τις ποδιές και τα χρυσαφικά.
Στερούν από τους άλλους ανθρώπους τα βασικά αγαθά, τα οποία δεν τα απολαμβάνουν κιόλας, δεν τα χαίρονται βυθίζουν μία ολόκληρη κοινωνία στη δυστυχία και στην ανισότητα και την αδικία.
Τι τα θέλουν όλα αυτά; Τα χρειάζονται πραγματικά τι τα κάνουν; Πόσο θα φάνε πια; Έχει πρηστεί το συκώτι τους από το πολύ φαΐ σε δείπνα πολυτελή που ανεβάζουν στο ΦΒ.
Θα μπορούσαν να ζήσουν πολύ πιο ωραία, πολύ πιο απλά μαζί με τους άλλους συνανθρώπους γύρω τους ουσιαστικά και αληθινά, χωρίς αυτό το σιδερένιο προσωπείο που κουβαλούν και τη ΠΕΡΣΟΝΑ, την μάσκα του φαφλατά.
Χρειάζονται πραγματικά τόσα λεφτά, τόσα εξοχικά ,τόσα γιοτ τόσα φαγητά, τόσα τραπέζια, τόσα χρυσαφικά τόσα γιοτ, τόσες κορώνες, τόσους τίτλους απομονωμένοι στα χιονισμένα της εξουσίας κρύα και παγωμένα βουνά
Τα χρειάζονται όλα αυτά; Απορώ πραγματικά. Ποιος ΝΟΗΜΩΝ άνθρωπος τα χρειάζεται πραγματικά;;;;
«Στέγνωσε την ψυχή μου για να κυβερνήσω αυτό το τόπο», είχε αναφωνήσει ο μασόνος Καραμανλής κάποτε εν βρασμώ ψυχής, ειλικρινά.
Επίσης, είχε πει και το απόφθεγμα της άδειας δυστυχισμένης ζωής του, πεθαίνοντας μόνος σε ένα σπίτι κρύο ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ χωρίς ένα παιδικό γέλιο να τον ταρακουνά.
«Η Ελλάς, είναι ένα απέραντο φρενοκομείο » μέσα στο οποίο, αυτός είχε βάλει το χεράκι του και είχε την κυρία ευθύνη ως διατελέσας κυβερνήτης.
Συμπερασματικά, θα έλεγα πως είναι καιρός, όλοι εμείς οι υπόλοιποι απλοί άνθρωποι, να δούμε ταυτόχρονα το δάσος και το δέντρο μαζί και τα προβλήματά του, από ψηλά και μία άποψη πανοραμική, σαν αετοί για να τα λύσουμε με αποφασιστική πυγμή.

Αστραία

Τις πταίει τι πταίει

Το αόρατο χέρι του κ. Σμιθ

Ο καπιταλισμός είναι ένα χυδαίο σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, “ντυμένος” με διάφορες θεωρίες και γυμνός όπως ο αυτοκράτορας του παραμυθιού.
Ο καπιταλισμός με σημαία και μότο, την ιδιωτική πρωτοβουλία, βλέπει το άτομο το δέντρο και δεν βλέπει το δάσος, το οποίο το χρησιμοποιεί όμως, προς ίδιον όφελος και θα εξηγήσω πώς και γιατί.
Ενώ ο κομμουνισμός βλέπει το δάσος και δεν βλέπει το άτομο το δέντρα και τα δέντρα, τα οποία τα χρησιμοποιεί επίσης προς ίδιον όφελος.
Ο καπιταλισμός είναι θεοσεβής και ευσεβής, έχει «θρησκεία » τις χρηματοπιστωτικές μπίζνες και “Θεό” το χρήμα, εκπροσωπείται από διάφορους απατεώνες οι οποίοι παριστάνουν τους πλούσιους με θαλασσοδάνεια, δανεικά και αγύριστα των κολλητών τους που διορίζουν ως κυβερνήτες .
Πλούσιοι σε τι; Σε ένα εικονικό χρήμα που αυτή τη στιγμή δεν έχει κανένα αντίκρισμα; Θα μπορούσαν μόνοι τους σε ένα νησί να γίνουν πλούσιοι; Ας πάνε να κατοικήσουν και να πλουτίσουν μόνοι τους.
Πλούσιους σε γη σε ακίνητα; Πού τα βρήκαν ποιος τους τα έδωσε; Τα αρπάξανε πουλώντας παραμύθια θεολογίες και θρησκείες πρωταρχικά και κατόπιν οικονομικές θεωρίες αστείες χωρίς κανένα αντίκρισμα και χωρίς κανένα αποτέλεσμα κοινωνικής ευνομίας. Πλούσιοι έξυπνοι και εργατικοί;;;;;Πάρα πολύ έξυπνοι άνθρωποι λαμπροί επιστήμονες δεν είναι πλούσιοι και ζουν με επίδομα ανεργίας και πάρα πολλοί άνθρωποι εργατικοί στα ανθυγιεινά σκληρά παίρνουν ένα επίδομα πενίας. Οι καπιταλιστές γίνονται πλούσιοι γιατί όταν κερδίζουν, «κερδίζουν μόνοι τους «, όταν χάνουν «χάνουμε μαζί».
Ο καπιταλισμός, ως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο συναντάται στην Ατλαντίδα, η παλιά Λεμουρία είχε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον Θεό, η οποία συνεχίζεται στις μέρες μας με μία άλλη τεχνοτροπία την πανθρησκεία.
Η νέα Ατλαντίδα που δημιουργήθηκε ακριβώς αυτές τις θρησκοτεχνολογικές βάσεις, η Capital του νέου καπιταλισμού, του ατλαντισμού, η οποία συνδυάζει τα πάντα, θρησκεία πανθρησκεία ποικίλες αιρέσεις δημοκρατία φερετζέ και μία άγρια ληστρική πλουτοκρατία.
Η ασυνέπεια του καπιταλισμού έγκειται και στις μεγάλες αντιφάσεις του.
Παραδείγματος χάρη ενώ είναι σύστημα τελείως άγρια υλιστικό “αγκαλιάζει” στοργικά και τον Θεό που είναι το άλλοθι του για να περνάει τάχα πως ως σύστημα πνευματικό, με τη βοήθεια φυσικά του προτεστάντη Max Weber.
Ενώ είναι ένα σύστημα αρπακτικό ληστρικό ανελέητο, για τον άνθρωπο παρουσιάζεται με πρόσωπο τάχα πως ανθρωπιστικό και φιλανθρωπικό, με τη βοήθεια φυσικά της μασονίας, με τα φύκια τις κορδέλες και της χλιδάτης κιτς ενδυμασίας ……των ενδοξότατων.
Ενώ είναι ένα σύστημα πού στηρίζεται σε μία συλλογική προσπάθεια και εργασία, παρουσιάζεται ως ιδιωτική πρωτοβουλία, χωρίς καν να πληρώνει τα πνευματικά δικαιώματα σε ανθρώπους, που πριν έχουνε κουραστεί για αυτό, όπως παραδείγματος χάρη στην αρχαία ελληνική γραμματεία και τους συγγραφείς της.
Και ενώ ως ένα σύστημα ιδιωτικής πρωτοβουλίας για το ρίσκο που παίρνει διεκδικεί τη μεγάλη ανταμοιβή στις ζημιές την ξεχνάει και τα μοιράζεται συλλογικά, μόνο τα κέρδη κρατά ιδιωτικά.
Η άλλη είναι συνέπεια του καπιταλισμού και η μεγάλη αντίφαση του, είναι η αθανασία την οποίαν φλερτάρει άγρια και με μανία.
Αφού έδιωξε τον χριστιανισμό από την εξουσία με το μονοπώλιο του χριστιανισμού στην Αθανασία την αναζητά με την τεχνολογία.
Τι να την κάνει την Αθανασία, ένα υλιστικό αρπακτικό κοιλιόδουλο εφήμερο ον, που όλη μέρα, ολημερίς και ολονυχτίς ζει μία ζωή ,χωρίς καμία αξία, κυνηγώντας money και τις μπίζνες. Δεν καταλαβαίνει στην ανοησία του, ότι είναι ματαιοπονία. Δεν υπάρχουν MONEY στην αιωνιότητα και την Αθανασία. Άδικα τα γυρεύει με βλακεία.

Βλέπουμε λοιπόν πρωθυπουργούς καπιταλιστές δεξιάς απόκλισης υπέρμαχους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία απουσιάζει από τους ίδιους.
Δεν βλέπουμε δηλαδή πότε πρωθυπουργούς και υπουργούς να έχουν κάτι να παρουσιάσουν ένα δικό τους έργο ιδιωτικής πρωτοβουλίας, το οποίο έχει επιβιώσει στην άγρια θάλασσα του καπιταλισμού
Όλοι τους είναι δημόσιοι υπάλληλοι γνωστής δυναστείας ή επαγγελματίες πολιτικοί συνδικαλιστές με μηδαμινό έργο ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Για να μη μιλήσουμε για ένσημα εργασίας που κάνεις πως δεν έχει παρουσιάσει, εκτός από τα δήθεν πτυχία που ευλόγως αναρωτιέται κανείς πώς αποκτήθηκαν και με ποια μέσα .Πολλοί από αυτούς ούτε καν έχουν αποφοιτήσει από κάποιον πανεπιστήμιο για αυτό λεν «σπούδασαν» και όχι τελείωσαν, δεν είναι απόφοιτοι δηλαδή.Έχουν υπηρετήσει όμως το κόμμα πιστά.
Η ασυνέπεια του καπιταλισμού και κατά συνέπεια και των εκπροσώπων της ιδεολογίας αυτής των φιλελευθέρων καπιταλιστών, συνεχίζεται με τη χρησιμοποίηση όλων των δημοσίων και κρατικών οργανισμών. Χρησιμοποιούν λοιπόν τους κρατικούς φορείς τα δημόσια νοσοκομεία ασυστόλως και καταφεύγουν μόνο στην ιδιωτική πρωτοβουλία, όταν είναι να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία τα οποία τα πληρώνουν με τους παχυλούς μισθούς που πληρώνονται από τα κρατικά ταμεία.
Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο ένα χυδαίο σύστημα εξουσίας είναι ένα άγριο σύστημα ζούγκλας και προσπαθεί να ωραιοποιηθεί μέσα από την πολυτέλεια και τη χλιδή .
Στον καπιταλισμό, «ο θάνατός σου είναι η ζωή μου «, αυτό το μότο επικρατεί και μετατρέπει τους ανθρώπους σε δούλους άσχετα αν νομίζουν ότι έχουν απελευθερωθεί.
Η δουλειά στον καπιταλισμό είναι βαθιά κυλάει μέσα στο αίμα είναι εθελοδουλία ,οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι είναι δούλοι. Είναι ευχαριστημένοι με την πλαστική μπριζόλα και θέλουν και άλλη….
Παλιά ο δούλος, ήξερε ότι είναι δούλος και αγωνιζόταν με την ελευθερία τους οι σημερινή δούλοι στον καπιταλισμό είναι πάρα πολύ ευχαριστημένοι με αυτό και συναγωνίζονται στο ποιος θα γίνει ο καλύτερος δούλος και ο μεγαλύτερος γορίλας στη ζούγκλα του καπιταλισμού.
Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα βαθιά ανήθικο. Εκπορνεύει τους ανθρώπους, για αυτό και η πορνεία όλων των ειδών, ανθεί. Δεν έχει καμία ηθική, καμία αξία ,καμία αισθητική, για αυτό βλέπουμε αυτό το χάλι με » άγιους» του, τους καλλιτέχνες τους ηθοποιούς τους τραγουδιστές τηλεπαρουσιαστές, συγγραφείς της πλάκας και της κακιάς ώρας οι οποίοι βραβεύονται κιόλας πλειστάκις γιατί προωθούνται από ένα βαθιά ανήθικο σύστημα.
Οι άνθρωποι και η ανθρώπινη ζωή, ο έρωτας η φιλία η πατρίδα στον καπιταλισμό δεν έχει καμία αξία. Αλλοτριώνονται όλοι μεταλλάσσονται σε εμπόρευμα φθηνό χωρίς καμία ουσία. Όλα πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας, μόνο το χρήμα να ρέει. Μόνο το χρήμα να ρέει άφθονο να γεμίζει και να συντηρεί τα ταμεία των ληστοτραπεζών και τους ναούς των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Οι άνθρωποι στον καπιταλισμό αγωνίζονται σε ένα Κολοσσιαίο και στα hunger games παιχνίδια του με τον Σνόου τον αρχικαπιταλιστή να επιβλέπει και να απολαμβάνει τον αγώνα.

Ο άνθρωπος στον καπιταλισμό μία λύση έχει:
την Οδυσσειακή
Πρέπει πρώτα να πάρει την Τροία να κατακτήσει τα βασικά και μετά να ξεκινήσει μία ευθεία πορεία για το νησί που αγαπά.

Ξεκίνα με πρίμο αεράκι για την Ιθάκη

Αστραία