4 άλογα διηγούνται την άλωση.….Από το Τέθριππο Θριάμβου 

Εν σωτηρίω έτει 1204 η Α΄ Ρώμη καταλαμβάνει την Β΄ Ρώμη για του Χριστού την πίστη την αγία ….επικρατεί χάος και λεηλασία. Τα άλογα που έκλεψε ο χριστιανός Θεοδόσιος ο Β΄ μεταφέρονται στη Βενετία στου Μάρκου την χριστιανική εκκλησία. Δύο από αυτά είναι του Αχιλλέα

Τα γλυπτά χρονολογούνται από την κλασική αρχαιότητα και έχουν αποδοθεί στον αρχαίο Έλληνα γλύπτη του 4ου αιώνα π.Χ Λύσιππο. Αν και ονομάζονται μπρούτζινα, η ανάλυσή τους έχει δείξει ότι περιέχουν τουλάχιστον 96,67% χαλκό. Είναι βέβαιο ότι τα άλογα μαζί με το τέθριππο με το οποίο αποτελούσαν σύνολο, βρίσκονταν για πολύ καιρό στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης. Μπορεί να ήταν τα «τέσσερα επιχρυσωμένα άλογα που στέκονται πάνω από τον Ιππόδρομου» που»ήρθαν από το νησί της Χίου από το Θεοδόσιο Β΄», όπως αναφέρεται στο έργο του 8ου ή αρχών 9ου αιώνα (Παραστάσεις σύντομοι χρονικαί).

«Εν ονόματι του Χριστού, πρέπει να καταλάβουμε, δια των όπλων, την πόλη» Οι χριστιανοί επί τω θεάρεστω έργω

Η Δ’ Σταυροφορία (1201-1204) είχε σκοπό και στόχο την κατάληψη της Ιερουσαλήμ μέσω μιας εισβολής στην Αίγυπτο και την Αλεξάνδρεια, αλλά παρέκκλινε από τον στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την Κωνσταντινούπολη, καταλύοντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ιδρύοντας τη Λατινική Αυτοκρατορία. Το ενδιαφέρον της νέας σταυροφορίας ανακίνησε ο πάπας Ιννοκέντιος Γ’ το 1198. Ως ιστορικό γεγονός, η Δ’ Σταυροφορία αποτέλεσε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο, το οποίο υπήρξε αποτέλεσμα διάφορων συμφερόντων και συναισθημάτων: θρησκευτικά αισθήματα, ελπίδες των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή και επιθυμία για κέρδη και περιπέτειες και υλικά κέρδη από την άλλη πλευρά. Όμως, η επικράτηση των υλικών συμφερόντων, η οποία ήταν αισθητή και στις προηγούμενες Σταυροφορίες, εκδηλώθηκε ξεκάθαρα κατά την Δ’ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Φαινόταν πιθανό ότι η οχυρωμένη βυζαντινή πρωτεύουσα θα μπορούσε να αντισταθεί με επιτυχία στους Σταυροφόρους, των οποίων ο αριθμός δεν ήταν τόσο μεγάλος. Οι τελευταίοι, όμως, αποβιβάστηκαν στην ευρωπαϊκή ακτή και κατέλαβαν τον Γαλατά, έσπασαν την αλυσίδα που έκλεινε τον Κεράτιο κόλπο και εισχώρησαν σε αυτόν πυρπολώντας τα πλοία που βρίσκονταν εκεί. Έτσι ο Γαλατάς καταλήφθηκε τον Ιούλιο του 1204 από τους Σταυροφόρους. Οι Βάραγγοι αμυνόταν στα χερσαία τείχη και μία κατάληψη από τους Βενετούς μερικών πύργων των τειχών στον Κεράτιο, απωθήθηκε.

Ο Αλέξιος Γ΄ που δεν είχε ούτε τη θέληση, ούτε τη δύναμη να αντισταθεί, εγκατέλειψε την πόλη και διέφυγε, παίρνοντας μαζί του το δημόσιο θησαυροφυλάκιο. Ο Ισαάκιος Β΄ απελευθερώθηκε από τη φυλακή και επανήλθε από τους κατοίκους στον θρόνο· ο γιος του Αλέξιος, που είχε φτάσει μαζί με τους Σταυροφόρους, ανακηρύχθηκε συναυτοκράτορας (ως Αλέξιος Δ΄) μετά από αίτημα των Σταυροφόρων.
Οι Σταυροφόροι, μετά το θάνατο του Ισαάκιου και του Αλεξίου και ύστερα από διαταγή του ίδιου του Μούρτζουφλου, θεώρησαν τους εαυτούς τους απαλλαγμένους από κάθε υποχρέωση που είχαν αναλάβει έναντι της Ρωμανίας. Η ευθεία σύγκρουση Βυζαντινών και Σταυροφόρων ήταν πια αναπόφευκτη και οι δεύτεροι άρχισαν να σχεδιάζουν την, για λογαριασμό τους, κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους (1204) πραγματοποιήθηκε μεταξύ Βενετίας και Σταυροφόρων συνθήκη, σχετικά με τη διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η πρώτη πρόταση της συνθήκης είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή: «Εν ονόματι του Χριστού, πρέπει να καταλάβουμε, δια των όπλων, την πόλη» . Τα κύρια σημεία της συνθήκης είχαν ως εξής:

Η κυβέρνηση των Λατίνων θα εγκαθίστατο στην πόλη και οι σύμμαχοι τους θα συμμετείχαν στην κατανομή των λαφύρων.
Επιτροπή αποτελούμενη από έξι Βενετούς και έξι Γάλλους, θα εξέλεγε εκείνον που, κατά τη γνώμη τους, θα κυβερνούσε καλύτερα τη χώρα «προς δόξαν του Θεού, της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας και της Αυτοκρατορίας».
Ο Λατίνος αυτοκράτορας θα είχε στη διάθεσή του το ένα τέταρτο της πόλης, την έξω από την πόλη περιοχή, καθώς και δύο ανάκτορα εντός της πόλης.
Τα υπόλοιπα τρία τέταρτα θα δίνονταν κατά το ήμισυ στους Βενετούς και το υπόλοιπο στους άλλους Σταυροφόρους.
Όλοι οι Σταυροφόροι που θα λάμβαναν μικρές ή μεγάλες κτήσεις, εκτός από τον Ερρίκο Δάνδολο, όφειλαν να ορκιστούν πίστη στον αυτοκράτορα.
Η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας «έπεσε αφού υπέστη την επίθεση αυτής της εγκληματικής και πειρατικής εκστρατείας που λέγεται Δ’ Σταυροφορία»].

Μετά την κατάληψη της πόλης, επί τρεις μέρες, οι Λατίνοι μεταχειρίστηκαν με φοβερή σκληρότητα, λεηλατώντας κάθε τι που είχε συγκεντρωθεί, διαμέσου των αιώνων, στην Κωνσταντινούπολη. Τίποτα δεν έμεινε σεβαστό: οι εκκλησίες, τα λείψανα, τα μνημεία τέχνης. Οι ιππότες της Δύσης και οι στρατιώτες τους, καθώς και οι Λατίνοι μοναχοί και ηγούμενοι, έλαβαν και αυτοί μέρος στη λεηλασία. Ο Νικήτας Χωνιάτης, αυτόπτης μάρτυρας της κατάληψης της πόλης, δίνει μια τρομακτική εικόνα της λεηλασίας, της βίας και της ερήμωσης που έφεραν οι Σταυροφόροι.

Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών λεηλασίας, χάθηκαν πολλά πολύτιμα έργα τέχνης, πολλές βιβλιοθήκες λαφυραγωγήθηκαν και πολλά χειρόγραφα καταστράφηκαν, ενώ η Αγία Σοφία λεηλατήθηκε ανελέητα. Ο Βιλεαρδουίνος παρατηρεί ότι «από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου, ποτέ, σε καμία πόλη, δεν κατακτήθηκαν τόσα λάφυρα». Μετά από αυτή την Σταυροφορία, όλη η δυτική Ευρώπη κοσμήθηκε με τους θησαυρούς της Κωνσταντινούπολης, ( που είχαν κλέψει οι αυτοκράτορες ) ενώ οι περισσότερες από τις εκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης απέκτησαν μέρος από τα «ιερά λείψανα» της πόλης. Το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων, που βρίσκονταν σε μοναστήρια της Γαλλίας, καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης .

Τα τέσσερα ορειχάλκινα άλογα που αποτελούσαν ένα από τα καλύτερα στολίδια του Ιπποδρόμου της Κωνσταντινούπολης, μεταφέρθηκαν από τον Δάνδολο στην Βενετία, όπου και διακοσμούν σήμερα την εξώθυρα του καθεδρικού ναού του Αγίου Μάρκου.

Ιστορίες αυτοκρατοριών αλόγων και παραλόγων περασμένου Αιώνα με τα άλογα θρησκευτικά όντα του Ποσειδώνα

Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτεινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή. κ. Καβάφης Άλογα Αχιλλέως

Αστραία

Έτσι φτιάχνονται οι Ρώμες…. και οι αυτοκρατορίες με λεηλασίες και κλοπές από τις Τροίες

Από το θέατρο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες…… στο Κολοσσαίο και στο Ιππόδρομο των Ρωμαϊκών φθηνών αρτοθεαμάτων… με την βοήθεια του θεού

Στα πηνία της στήλης ήταν γραμμένη μια επιγραφή που ανέφερε τις ελληνικές πόλεις κράτη που είχαν πολεμήσει. Είναι λίγο πολύ τακτοποιημένα ανάλογα με τον αριθμό των στρατιωτών ή/και τα χρήματα που είχαν συνεισφέρει στη δύναμη που είχε συγκεντρωθεί στις Πλαταιές.

Για να υψώσει την εικόνα της νέας του πρωτεύουσας, ο Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του, ιδιαίτερα ο Θεοδόσιος, έφεραν έργα τέχνης από όλη την αυτοκρατορία για να την κοσμήσουν. Τα μνημεία ήταν στημένα στη μέση του Ιπποδρόμου, τη ράχη. Μεταξύ αυτών ήταν ο Τρίποδας των Πλαταιών, γνωστός τώρα ως Στήλη του Φιδιού, που χυτεύτηκε για να γιορτάσει τη νίκη των Ελλήνων επί των Περσών κατά τους Περσικούς Πολέμους τον 5ο αιώνα π.Χ. Ο Κωνσταντίνος διέταξε να μετακινηθεί ο Τρίποδας από το Ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και να τοποθετηθεί στη μέση του Ιπποδρόμου. Η κορυφή ήταν στολισμένη με ένα χρυσό μπολ που στηριζόταν σε τρία κεφάλια φιδιού. Το μπολ καταστράφηκε ή κλάπηκε κατά τη διάρκεια της Τέταρτης Σταυροφορίας. Τα κεφάλια των φιδιών καταστράφηκαν μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα, όπως δείχνουν πολλές οθωμανικές μινιατούρες ότι ήταν ανέπαφα στους πρώτους αιώνες μετά την τουρκική κατάκτηση της πόλης. Τμήματα των κεφαλών ανακτήθηκαν και εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης. Το μόνο που έχει απομείνει από τον Τρίποδα των Δελφών σήμερα είναι η βάση, γνωστή ως «Serpentine Column

Η Φιδοειδής Στήλη Τρικάρηνος Ὄφις γνωστή και ως Οφιοειδής Στήλη , Πλαταιών Τρίποδας είναι μια χάλκινη στήλη στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης. Είναι μέρος ενός αρχαίου ελληνικού τρίποδα θυσίας , αρχικά στους Δελφούς και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Μέγα Κωνσταντίνο το 324. Χτίστηκε για να τιμήσει τη μνήμη των Ελλήνων που πολέμησαν και νίκησαν την Περσική Αυτοκρατορία στη Μάχη των Πλαταιών (479 π.Χ.). Τα κεφάλια των φιδιών της στήλης ύψους 8 μέτρων (26 πόδια) παρέμειναν ανέπαφα μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα (το ένα εκτίθεται στα κοντινά Αρχαιολογικά Μουσεία της Κωνσταντινούπολης ).

Η Οφιοειδής Στήλη έχει μια από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές ιστορίες από οποιοδήποτε αντικείμενο που σώζεται από την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα. Μαζί με τον αρχικό του χρυσό τρίποδα και το καζάνι του (και τα δύο λείπουν από καιρό), αποτελούσε ένα τρόπαιο ή πρόσφερε μια στρατιωτική νίκη αφιερωμένη στον Απόλλωνα στους Δελφούς . Αυτή η προσφορά έγινε την άνοιξη του 478 π.Χ., αρκετούς μήνες μετά την ήττα του περσικού στρατού στη Μάχη των Πλαταιών (Αύγουστος 479 π.Χ.) από εκείνες τις ελληνικές πόλεις-κράτη σε συμμαχία κατά της περσικής εισβολής στην ηπειρωτική Ελλάδα , κατά την Ελληνο- Περσικοί πόλεμοι . Μεταξύ των συγγραφέων που αναφέρονται στη Στήλη στην αρχαία γραμματεία είναι ο Ηρόδοτος , ο Θουκυδίδης , ο ψευδοδημοσθένης , ο Διόδωρος ο Σικελός , ο Παυσανίας ο περιηγητής, ο Κορνήλιος Νέπος και ο Πλούταρχος . Η απομάκρυνση της στήλης από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο στη νέα του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη , περιγράφεται από τον Εδουάρδο Γκίμπονα , επικαλούμενος τη μαρτυρία των βυζαντινών ιστορικών Ζώσιμου , Ευσέβιου , Σωκράτη και Σωζομενού .

Όταν οι Πέρσες εισέβαλαν στην Ελλάδα υπό τον Ξέρξη το 480 π.Χ., ήταν αρχικά νικητές στη μάχη των Θερμοπυλών και στη μάχη του Αρτεμισίου τον Αύγουστο. Οι Έλληνες νίκησαν το περσικό ναυτικό στη μάχη της Σαλαμίνας τον Σεπτέμβριο. Μετά τη Σαλαμίνα, ο Ξέρξης αποχώρησε από την Ελλάδα, αλλά άφησε χερσαία δύναμη στη Θράκη , υπό τη διοίκηση του στρατηγού Μαρδόνιου . Ανέκτησε την Αθήνα την άνοιξη του 479 π.Χ. και ο πόλεμος συνεχίστηκε. Όταν έμαθε ότι μια Σπαρτιατική δύναμη ερχόταν από την Πελοπόννησο , ο Μαρδόνιος πυρπόλησε ξανά την Αθήνα και μετέφερε τη δύναμή του σε στρατηγική θέση στη Βοιωτία , βόρεια του ποταμού Ασωπού . Οι Έλληνες υπό την ηγεσία του Παυσανία , Αντιβασιλέα της Σπάρτης, συγκεντρώθηκαν σε υψηλές θέσεις σε αμυντικές θέσεις νότια του ποταμού Ασωπού και πάνω από την πεδιάδα των Πλαταιών. Μετά από μέρες αψιμαχιών και αλλαγών θέσεων από την ελληνική πλευρά, ο Μαρδόνιος εξαπέλυσε πλήρη επίθεση. Το αποτέλεσμα της πολύπλοκης μάχης ήταν η απόλυτη νίκη των Σπαρτιατών, υπό την ηγεσία του Παυσανία. Ο Μαρδόνιος σκοτώθηκε και οι Πέρσες τράπηκαν σε σύγχυση σε φυγή με επικεφαλής τον Αρτάβαζο , τον Πέρση δεύτερο στην αρχηγία.

Οι ελληνικές νίκες στις Πλαταιές και η σύγχρονη ναυμαχία στη Μυκάλη έφεραν τέλος στην εισβολή στην Ελλάδα. Η Περσική Αυτοκρατορία δεν θα εξαπέλυε ποτέ ξανά επίθεση στην ηπειρωτική Ελλάδα. Μετά από αυτές τις νίκες, η Αθήνα καθιερώθηκε ως επικεφαλής της Δηλιακής Συμμαχίας , φτάνοντας στο ύψος της υπό την ηγεσία του Περικλή .

Μετά την περιγραφή της ελληνικής νίκης στις Πλαταιές, το 479 π.Χ., ο Ηρόδοτος αφηγείται τη συλλογή των πλούσιων λαφύρων από τους Είλωτες (η κατώτερη τάξη των Σπαρτιατών), που είχαν λάβει μέρος στη μάχη, και στη συνέχεια καταγράφει την απόφαση των ελληνικών πόλεων να αφιερώσουν προσφορά στον Απόλλωνα στους Δελφούς:

Έχοντας συγκεντρώσει όλα τα λάφυρα, χώρισαν ένα δέκατο για τον θεό των Δελφών. Από αυτό κατασκευάστηκε και αφιερώθηκε εκείνος ο τρίποδας που στηρίζεται στο χάλκινο τρικέφαλο φίδι, πλησιέστερα στο βωμό.

—  Ηρόδοτος Ιστορίες 9.81.1
Η χάλκινη στήλη που αποτελείται από τρία πλεγμένα φίδια, προοριζόταν να τιμήσει τη μνήμη των 31 ελληνικών πόλεων-κρατών που συμμετείχαν στη μάχη. Ένας χρυσός τρίποδας βρισκόταν στην κορυφή της στήλης, κατασκευασμένος από περσικά όπλα, και ολόκληρο το μνημείο ήταν αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα και τοποθετήθηκε δίπλα στον βωμό του Απόλλωνα στους Δελφούς.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος μετέφερε την Στήλη στην Κωνσταντινούπολη για να διακοσμήσει τον Ιπποδρόμο της Κωνσταντινούπολης , όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Πολλές οθωμανικές μινιατούρες δείχνουν ότι τα κεφάλια των φιδιών ήταν ανέπαφα στις πρώτες δεκαετίες μετά την τουρκική κατάκτηση της πόλης.

Αυτή ήταν «η αγάπη και ο σεβασμός» των Αγίων Χριστιανών Ρωμαίων Αυτοκρατόρων για τον Ελληνικό πολιτισμό τα αγάλματα τα αφιερώματα και τους ναούς της θρησκείας τους…..ερημώσανε τα πάντα και όλη την Ελλάδα, διώκοντας τον σκεπτόμενο όρθιο άνθρωπο

Αστραία

Πέφτοντας ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη
Με οδηγό φάρο, τα Ομηρικά Έπη, “βλέπουμε” με τα μάτια του Ποιητή μας, την πορεία του Ελληνισμού και την περιπέτεια του, καθ΄όλη τη διάρκεια της Εποχής των Ιχθύων και της κυριαρχίας του Ποσειδώνα.
Τελειώνοντας ο Μεσαίωνας που κράτησε δέκα αιώνες από τον 5ο μέχρι το 1500 περίπου, ο Ελληνισμός βρισκόταν υπό διωγμό παλεύοντας με τους Κίκονες τους Κύκλωπες τις Σειρήνες τις Κίρκες τα σεξουαλικά όργια της Εκκλησίας από έναν στερημένο σεξουαλισμό υπερανεπτυγμένο θρησκευτικό συναίσθημα, φτάνοντας μέχρι το Νησί του Ήλιου μία ευημερούσα σχετικά Πόλη που συγκέντρωσε τα αγαθά βόδια των κατακτημένων επαρχιών. Έτρωγαν και έσφαζαν τα Βόδια του Ήλιου, οι αυτοκράτορες οι πάπες και οι πατριάρχες της Ρώμης σε μεγάλη κραιπάλη και λεηλασίες και ασυδοσίες. Μέχρι την στιγμή που μπροστά στις πύλες τους στάθηκε ο Οθωμανός κατακτητής και βρέθηκαν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, δεν ήξεραν τι να διαλέξουν.
Τους Βυζαντινούς ή τους Οθωμανούς…θυμήθηκαν τους Έλληνες και αναφώνησαν , είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και πέσανε. Όσοι μείνανε συνεχίσανε τον βυζαντινοθωμανικό «πολιτισμό».
Πέφτοντας η Πόλη, έπεσε και ο Οδυσσέας ανάμεσα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη στο μεγάλο κενό. Ταξιδεύοντας φθάνει στην Καλυψώ.
Θα βρεθεί στα μοναχικά κελιά της Χριστιανικής Δύσης και Ανατολής, » όμηρος» μιας αγάπης θρησκευτικά πνιγηρής.
Ο μοναχικός μοναχοφάης χριστιανισμός, αφού έχασε το κάστρο του χριστιανισμού, την Κωνσταντινούπολη, αρχίζει να ανακαλύπτει τον ελληνισμό πού φτάνει μισοπνιγμένος στο μοναχικό νησί του.
Με αυτή την έννοια ,έχουν δίκιο οι χριστιανοί που λένε ότι έσωσαν τον Ελληνισμό, όχι μόνο τον έσωσαν, αλλά τον ερωτεύτηκαν και δεν τον άφηναν να φύγει. Τον κρατούσαν κοντά τους ζηλότυπα και κτητικά .
Η αγάπη γίνεται με έναν από τα κυρίαρχα μότο του χριστιανισμού με ασυμμάζευτο θρησκευτικό συναίσθημα.
Στο όνομα της αγάπης ο χριστιανισμός θα κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, θα σκοτώσει για την αγάπη θα κάψει ανθρώπους για την αγάπη, θα βασανίσει ανθρώπους με αγάπη, θα κρατάει «όμηρους » «ανθρώπους από αγάπη. Οι χριστιανοί ως υπνωτισμένοι θα παραμιλούν για την αγάπη του Θεού χωρίς την Ελευθερία.
Η αγάπη έχει πάντα ως βασική αρχή την Ελευθερία και όταν δεν την υπόσχεται, δεν την εγγυάται, δεν είναι αγάπη, είναι ζητιανιά και κτηνωδία. Ένας διαρκής βιασμός σώματος και νου σε αναγκαστική συνουσία.
Πρέπει να είναι ελεύθερος κάποιος, να μείνει κοντά σου ή να φύγει ,χωρίς κανέναν περιορισμό εκβιασμό και ομηρία.
Και η αγάπη δεν είναι, πατέντα ανακάλυψη μονοπώλιο του χριστιανισμού, ούτε πρωτοτυπία. Οι άνθρωποι αγαπούσαν και πριν εμφανιστεί ο χριστιανισμός και θα συνεχίσουν να αγαπάνε γιατί είναι συστατικό και ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής.
Και ο Λεωνίδας αγαπούσε την πατρίδα του, αγαπούσε τη γυναίκα του, αγαπούσε το παιδί του και θυσιάστηκε για αυτό και όχι για κανένα θεό. Δεν έχει ανάγκη, ο θεός από αγάπες και συναισθήματα είναι πέρα από αυτές τις ανάγκες προβολές και τα ανθρωπομορφικα χαρακτηριστικά
Η δύναμη χωρίς την αγάπη γίνεται μία κτηνωδία και ο χριστιανισμός αποκτώντας δύναμη έγινε μια βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία. Η αγάπη όμως χωρίς τη δύναμη είναι κουραστική και μίζερη είναι ζητιανιά και γλοιωδία με τους σημερινούς χριστιανούς να ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα αγάπης από μία θεϊκή αναλγησία.
Ο πρωταρχικός χριστιανισμός, ο πρώτος ,δεν είχε καμία σχέση με την Ελληνική Μυθολογία την Ελληνική Γραμματεία. Τα Ομηρικά Έπη τα θεωρούσαν παγανιστικά και ειδωλολατρικά, τα πετροβόλησαν όπως οι Κίκονες άγρια και οι Πατέρες της Εκκλησίας σαν Λαιστρυγόνες βούλιαξαν όλα τα πλοία του Οδυσσέα σε μία επιλεκτική πατερική κριτική και την απόλυτη θεοκρατία. Ακόμη και σημέρα τα αφορίζουν την Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Εκκλησία.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη το 1453.
Ο Ελληνισμός θα βρεθεί μόνος με την ερωτευμένη Καλυψώ να τον κρατάει κοντά της με θεϊκή λαγνεία και πρόσχημα την αγάπη.
Στις 29 Μαΐου του 1953 10 μοίρες στους Διδύμους, βρίσκονται οι Πλειάδες και ο Αλντεμπαράν από τον αστερισμό του Ταύρου σε ιδιαίτερη αστρική συναστρία με αντίθεση από τον Αντάρη στον Τοξότη. Ο Πλούτωνας στο Λέοντα και ο Ποσειδώνας και ο Ουρανός στην Παρθένο αγκαλιά.

Η Ατλαντίδα κόρη τους Άτλαντος ,Καλυψώ, ερωτεύτηκε τον Οδυσσέα μαζί και η δυτική χριστιανοσύνη ήταν πιο ανεκτική στην Ελληνική γραμματεία από ότι η Ανατολική, που είναι πιο κοντά στη Λεμουρία.
Απόδειξη είναι ότι οι Πάπες και το Βατικανό, έχουν ολόκληρες αίθουσες αφιερωμένες στον Ηρακλή στον Οδυσσέα στην Πηνελόπη, υπέροχα γλυπτά και διέσωσαν πολλά από τα αρχαιοελληνικά κείμενα από την χριστιανική λαίλαπα και μανία. Λιγότερα συναντάμε στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ορθοδοξίας που είναι αυστηρά αναχρονιστικά αφιερωμένα στις πρωταρχικές χριστιανικές θεοκρατίες . Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ δυτικής και ανατολικής χριστιανοσύνης. Είναι η διαφορά Κύκλωπα και Καλυψούς. Ο Κύκλωπας κρατάει τον Οδυσσέα γιατί θέλει να τον φάει τελευταίο, η Καλυψώ γιατί τον αγαπάει. Και οι δύο φυλακίζουν τον Οδυσσέα και το Ελεύθερο Πνεύμα του
Αυτός ο έρωτας της Καλυψούς για την Ελλάδα τον Οδυσσέα και την Ελληνική γραμματεία οδήγησε στο διαφωτισμό, με την ορθοδοξία να πνέει τα μένεα .
Παρόλα αυτά, η εντολή είχε δοθεί Οδυσσέας ελεύθερος να αφεθεί και έτσι η Καλυψώ και ο Δυτικός Διαφωτισμός όχι μόνο απελευθερώνει τον Οδυσσέα, αλλά, τον βοηθά και να φτάσει στους Φαίακες με πολύ κόπο και κίνδυνο, γιατί η μανία του Ποσειδώνα δεν είχε κοπάσει.
Όχι μόνο δεν είχε κοπάσει αλλά, ο Ποσειδώνας ταυτόχρονα με την αποκάλυψη και ανακάλυψη του, το 1846 σε συγχρονιστικά φαινόμενα αλλά “ίδρύει” και ιδρύεται η θεοσοφία.
Η θεοσοφία με φοβερές και τρομερές γνώσεις από το αρχαία ιερατεία του Θιβέτ αγκαλιάζει τον Οδυσσέα τα Ομηρικά Έπη και την Έλληνική Μυθολογία με μεγάλη λαγνεία. Όλοι οι θεοσοφιστές λατρεύουν την Ελληνική Μυθολογία μαζί με τον Χριστό και τον Οδυσσέα ταυτοχρόνως τον Γιαχβέ και τον Δία.
Η Θεοσοφία αρχίζει να παντρεύει τα Ομηρικά Έπη με τη Βιβλική Αγιογραφία.
Ο καθαρόαιμος χριστιανισμός είχε τελειώσει με της Πόλης, την πτώση.
Στην ουσία δεν υπάρχουνε πουθενά πια καθαρόαιμοι χριστιανοί, original χριστιανοί με την πρωταρχική έννοια του όρου. Μόνο κάτι παλαιοημερολογίτες έμειναν στη ρωσική Σιβηρία. Ακόμη και οι παπάδες, το πρωί στην Εκκλησία ψέλνουν ύμνους για την αγάπη του θεού και το απόγευμα ραντίζουν αγιάζουν τα Ραφάλ, καίγεται έτσι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, τι να κάνει και ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο…..Όλοι πλέον είναι θεοσοφιστές γιαλαντζί ιμιτασιόν χριστιανοί, με την άνοδο της θεοσοφίας στην παγκόσμια ηγεσία παίρνοντας και του ΟΗΕ, τα ηνία. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σήμανε το τέλος του χριστιανισμού και το γνώριζε, πήρε παράταση με την θεοσοφία.
Ο λόγος που η θεοσοφία αγκάλιασε ασφυκτικά την Ελληνική Μυθολογία και τα Ομηρικά Έπη, είναι ένας και πολύ σημαντικός.
Ήθελε και θέλει να περάσει τον πρωτόγονο ανατολικό χριστιανισμό με ένα νεότερο ατλαντισμό. «Παντρεύουν» τον Τραμπ, φίλο του Πούτιν με τον Ντούγκιν, μέντορα του Πούτιν, στη 4η θρησκευτική πολιτική θεωρία. Από κοντά και ο » Έκτορας » Ερτογάν ανακαινίζει την Νέα Τροία με τον Ομέρ ποιητή αοιδό από την Τουρκία να άδει σε οθωμανικές ραψωδίες .
Έτσι χρησιμοποιεί αδίστακτα, τις πανάρχαιες γνώσεις με την τεχνολογία με την μεγάλη διγλωσσία του πραγματικού αρχηγού της θεοσοφίας που είναι ο Δαλάι Λάμα, μέντορας με όλους τους θιβετιανούς οδηγούς του Θιβέτ και τον Μορύα ενσάρκωση ανατάρ του Τζεσούα.
Η θεοσοφία γνώρισε μεγάλη άνοδο, μεγάλη ανάπτυξη και από αριστερά και από δεξιά με την Βailey, ενσάρκωση του Ηρακλή να εμπνέει τον Αδόλφο, την αριστερή σοσιαλίστρια Μπεζάντ να μιλάει για μετενσάρκωση του Οδυσσέα στον Henry Steel Olcott, μαζί με τον Μετρέγια Κρισναμούρτι, απρόθυμο Μεσσία… η δε Μπλαβάτσκυ να κράτα το φοβερό όπλο της ινδικής θεάς Vajra.
Η θιβετιανή Αδελφότητα με την τρομερή γνώση του δράκου θα είχε κυριαρχήσει στη Γη, αν δεν είχε επέμβει ο πραγματικός Δράκος, η Κίνα, που ξύπνησε και έκοψε το βήχα και την ορμή του κατεργάρη Λάμα. Ο δράκος ως αυτόχθο ον ,δεν μπορεί ούτε να παραπλανηθεί αλλά, ούτε και να σκοτωθεί, μόνο κοιμάται και ξυπνάει που και που και, όλη τη γη ταλαιπωρεί. Όχι όμως να πουλήσεις και θρησκεία και θεοσοφία στον Δράκο, έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου;;;;;;…. έχει την Γνώση από την Πηγή.

Τον Δράκο τον τακτοποιεί, ο Ηρακλής που ξέρει από δράκους και από κεφάλια της Λερναίας Ύδρας .Ο Οδυσσέας δεν ασχολείται με δράκους, ταλαιπωρήθηκε αρκετά από του δράκου τα Κυκλώπεια, παιδιά.
Και εμείς θα ζήσουμε καλά με τα Έπη τα Ομηρικά και αυτοί…… χειρότερα χωρίς αυτά. Έτσι λένε οι μύθοι και τα παραμύθια τα παλιά.

Αστραία

Ουκ αν είη ατείχιστος πόλις άτις άνδρεσσι, και ου πλίνθοις εστεφάνωται.
– Δεν μπορεί να θεωρείται ατείχιστη μια πόλη που στεφανώνεται με άνδρες και όχι με τούβλα.
Λυκούργος

Η Πόλις Εάλω

Εάλω η Πόλις!
– Έπεσε η Πόλη
Γεώργιος Φραντζής, 1401-1478, Βυζαντινός ιστορικός

Η Πόλις έπεσε, μαζί της μία ολόκληρη αυτοκρατορία τελείωνε, η Ανατολική Ρωμαϊκή επαρχία στα χέρια των Οθωμανών, απογόνων του Ερτογρούλ και του γιου του Οσμάν Α.
Ποια είναι τα αίτια για αυτή τη θεαματική και αιματηρή πτώση;
Η εντροπία; Ο αναπόφευκτος θερμοδυναμικός θάνατος κάθε αυτοκρατορίας να εκφυλίζεται και να πέφτει;
Η ανίκανη ηγεσία;
Η απάνθρωπη αντινοϊκή θρησκεία;
Αναμφίβολα όλα αυτά είναι αιτίες και αίτια σοβαρά.
Οι αυτοκρατορίες πού χτίζονται με την δύναμη των όπλων για να διατηρηθούν χρειάζεται να στηρίζονται στα όπλα.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μπορεί να κέρδισε μία μάχη με το «Εν τούτω Νίκα» στην οξυδερκή κίνηση του Κωνσταντίνου να εισαγάγει το χριστιανικό προλεταριάτο εμπροσθοφυλακή του στρατού του αλλά, όταν ο χριστιανισμός ανήλθε στην εξουσία σε απόλυτη θεοκρατία τα μόνα όπλα που χρησιμοποιούσε ,είναι για να εξοντώνει ο ένας τον για το θρόνο και την πρωτοκαθεδρία, αλληλοεξόντωση αλλήλων και όχι αγαπάτε αλλήλων . Ο ένας Πατριάρχης υπονόμευε τον άλλον και ο ένας αυτοκράτορας σκότωνε δολοφονούσε τύφλωνε και έκοβε τη μύτη από τον επόμενο και τον προηγούμενο, όταν δεν τον ανάγκαζε να κλειστεί και να γίνει μοναχός σε μοναστήρι. Την ίδια τύχη είχαν και οι γυναίκες τους όταν δεν τις πάντρευαν υποχρεωτικά και αναγκαστικά.
Οπωσδήποτε δεν είναι ο χριστιανισμός η κύρια αιτία για τον εκφυλισμό και την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, συνετέλεσε όμως τα μάλα, αναμφίβολα.
Όπως σίγουρα δεν ήταν οι κακοί και διεφθαρμένοι Ρωμαίοι ειδωλολάτρες που αντικαταστάθηκαν από τους καλούς χριστιανούς. Ούτε η κακή και διεφθαρμένη χριστιανική Βυζαντινή Αυτοκρατορία που αντικαταστάθηκε από την καλή οθωμανική, Ούτε φυσικά η κακή οθωμανική αυτοκρατορία που αντικαταστάθηκε και διαλύθηκε από την καλή μασονία.
Ο Κωνσταντίνος με το διάταγμα των Μεδιολάνων εισήγαγε ένα είδος ανεξιθρησκείας αλλά οι επόμενοι αυτοκράτορες παγιδεύτηκαν στα δίχτυα της θεοκρατίας, αδιάλλακτοι και φανατικοί και προώθησαν το χριστιανισμό ως απόλυτη αλήθεια. Ήταν η μαύρη τρύπα που τους κατάπιε. Αν είχαν διατηρήσει ένα καθεστώς ανεξιθρησκείας και απλής φιλοσοφίας θα ήταν πιο πετυχημένοι από το βαθύ αλλοπρόσαλλο θεοκρατικό κράτος που κατέληξαν.
Οι θρησκευτικές έριδες ήταν αναρίθμητες μεταξύ τους και για αυτό το λόγο συγκλήθηκαν και μεγάλες οικουμενικές συνόδοι. Τα θέματα ήταν ήσσονος σημασίας από θλιβερά έως αστεία, νάχαμε να λέγαμε δηλ. από πού εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα, ποια είναι η φύση του Κυρίου εικονομαχία εικονολατρία, η διπλή θέληση του Κυρίου Παλαμισμός Νεστοριασμός κλπ.
Και το πιο θλιβερό ήταν πως ενώ είχαν να αντιμετωπίσουν τις ορδές και τα στίφη των βαρβάρων και φυλών της ανατολικής Λεμουρίας, αυτοί οι άνθρωποι πατριάρχες και αυτοκράτορες κατανάλωναν ενέργεια και ασχολούνται με θέματα αδιανόητα εκτός κάθε λογικής και κενού περιεχομένου.
Πέραν τούτου είχαν γεμίσει όλη τη χώρα και την επικράτεια με μοναστήρια και εκκλησίες. Πέτρα δεν άφησαν που να μη χτίσουν και να μην γκρεμίσουν τους παλιούς ναούς για να εγκαταστήσουν τους μοναχούς και μοναχές σε άμετρη θρησκευτική παράνοια. Πολλοί από αυτούς έκοβαν το δάχτυλό τους για να μην πολεμήσουν και ακόμη χειρότερο πολλές οικογένειες ευνούχιζαν τα παιδιά τους για να μπορέσουν να βρουν μία δουλειά και θέση στον κλήρο και να κάνουν εκκλησιαστική καριέρα.
Έχει μέλλον μια τέτοια αυτοκρατορία;;;;
Το 1453 λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης τάχθηκε να καταμετρήσει και να στρατολογήσει όλους όσοι μπορούσαν να φέρουν όπλο, διασώζοντας με ακρίβεια ότι ήταν μόλις 4.773 (έναντι περίπου 150.000-200.000 Τούρκων) γράφει ο χρονικογράφος της άλωσης Γιώργος Φραντζής.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βασίστηκε σε ένα μεγάλο μέρος για την υπεράσπιση της στους μισθοφόρους. Αυτό μακροπρόθεσμα αλλά και μεσοπρόθεσμα είχε ένα αρνητικό αντίκτυπο στη σταθερότητα της αυτοκρατορίας.
Επίσης σε μία κοντόφθαλμη λογική εκχριστιάνισε πολλούς από αυτούς, αλλά και αυτό μακροπρόθεσμα δεν την ωφέλησε, γιατί οι περισσότεροι στράφηκαν εναντίον της, αν και είχαν γίνει χριστιανοί, με τα όπλα που τους έδωσε.

Μη χτίζετε Τείχη και Κάστρα στην άμμο

Τα ΤΕΙΧΗ κάποια στιγμή θα πέσουν και τα ΚΑΣΤΡΑ θα πολιορκηθούν από τον άνεμο
Να χτίζετε Όμορφες Πόλεις και Πολιτείες λευκές καθαρές για να καθρεφτίζεται ο Ουρανός στο μπλε του…

Αστραία

Πτώσεις Αυτοκρατοριών και Πόλεων

Εάλω η Πόλις!
– Έπεσε η Πόλη
Γεώργιος Φραντζής, 1401-1478, Βυζαντινός ιστορικός

Η Πόλις έπεσε, μαζί της μία ολόκληρη αυτοκρατορία τελείωνε, η Ανατολική Ρωμαϊκή επαρχία στα χέρια των Οθωμανών, απογόνων του Ερτογρούλ και του γιου του Οσμάν Α.
Ποια είναι τα αίτια για αυτή τη θεαματική και αιματηρή πτώση;
Η εντροπία; Ο αναπόφευκτος θερμοδυναμικός θάνατος κάθε αυτοκρατορίας να εκφυλίζεται και να πέφτει;
Η ανίκανη ηγεσία;
Η απάνθρωπη αντινοϊκή θρησκεία;
Αναμφίβολα όλα αυτά είναι αιτίες και αίτια σοβαρά.
Οι αυτοκρατορίες πού χτίζονται με την δύναμη των όπλων για να διατηρηθούν χρειάζεται να στηρίζονται στα όπλα.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μπορεί να κέρδισε μία μάχη με το  «Εν τούτω Νίκα» στην οξυδερκή κίνηση του Κωνσταντίνου να εισαγάγει το χριστιανικό προλεταριάτο εμπροσθοφυλακή του στρατού του αλλά, όταν ο χριστιανισμός ανήλθε στην εξουσία σε απόλυτη θεοκρατία τα μόνα όπλα που χρησιμοποιούσε είναι για να εξοντώνει ο ένας τον για το θρόνο και την πρωτοκαθεδρία, αλληλοεξόντωση αλλήλων και όχι αγαπάτε αλλήλων . Ο ένας Πατριάρχης υπονόμευε τον άλλον και ο ένας αυτοκράτορας σκότωνε δολοφονούσε τύφλωνε και έκοβε τη μύτη από τον επόμενο και τον προηγούμενο, όταν δεν τον ανάγκαζε να κλειστεί και να γίνει μοναχός σε μοναστήρι. Την ίδια τύχη είχαν και οι γυναίκες τους όταν δεν τις πάντρευαν υποχρεωτικά και αναγκαστικά.
Οπωσδήποτε δεν είναι ο χριστιανισμός η κύρια αιτία για τον εκφυλισμό και την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, συνετέλεσε όμως τα μάλα, αναμφίβολα.
Όπως σίγουρα δεν ήταν  οι κακοί και διεφθαρμένοι Ρωμαίοι ειδωλολάτρες που αντικαταστάθηκαν από τους καλούς χριστιανούς. Ούτε η κακή και διεφθαρμένη χριστιανική Βυζαντινή Αυτοκρατορία που αντικαταστάθηκε από την καλή οθωμανική, Ούτε φυσικά η κακή οθωμανική αυτοκρατορία που αντικαταστάθηκε και διαλύθηκε από την καλή μασονία.
Ο Κωνσταντίνος με το διάταγμα των Μεδιολάνων εισήγαγε ένα είδος ανεξιθρησκείας αλλά οι επόμενοι αυτοκράτορες παγιδεύτηκαν στα δίχτυα της θεοκρατίας, αδιάλλακτοι και φανατικοί και προώθησαν το χριστιανισμό ως απόλυτη αλήθεια. Ήταν η μαύρη τρύπα που τους κατάπιε. Αν είχαν διατηρήσει ένα καθεστώς ανεξιθρησκείας και απλής φιλοσοφίας θα ήταν πιο πετυχημένοι από το βαθύ αλλοπρόσαλλο θεοκρατικό κράτος που κατέληξαν.
Οι θρησκευτικές έριδες ήταν αναρίθμητες μεταξύ τους και για αυτό το λόγο συγκλήθηκαν και μεγάλες οικουμενικές συνόδοι. Τα θέματα ήταν ήσσονος σημασίας από θλιβερά έως αστεία, νάχαμε να λέγαμε δηλ. από πού εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα, ποια είναι η φύση του Κυρίου εικονομαχία εικονολατρία, η διπλή θέληση του Κυρίου Παλαμισμός Νεστοριασμός κλπ.
Και το πιο θλιβερό ήταν πως ενώ είχαν να αντιμετωπίσουν τις ορδές και τα στίφη των βαρβάρων και φυλών της ανατολικής Λεμουρίας, αυτοί οι άνθρωποι πατριάρχες και αυτοκράτορες κατανάλωναν ενέργεια και ασχολούνται με θέματα αδιανόητα εκτός κάθε λογικής και κενού περιεχομένου.
Πέραν τούτου είχαν γεμίσει όλη τη χώρα και την επικράτεια με μοναστήρια και εκκλησίες. Πέτρα δεν άφησαν που να μη χτίσουν και να μην γκρεμίσουν τους παλιούς ναούς για να εγκαταστήσουν τους μοναχούς και μοναχές σε άμετρη θρησκευτική παράνοια. Πολλοί από αυτούς έκοβαν το δάχτυλό τους για να μην πολεμήσουν  και ακόμη χειρότερο πολλές οικογένειες ευνούχιζαν τα παιδιά τους για να μπορέσουν να βρουν μία δουλειά και θέση στον κλήρο και να κάνουν εκκλησιαστική καριέρα.
Έχει μέλλον μια τέτοια αυτοκρατορία;;;;
Το 1453 λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης τάχθηκε να καταμετρήσει και να στρατολογήσει όλους όσοι μπορούσαν να φέρουν όπλο, διασώζοντας με ακρίβεια ότι ήταν μόλις 4.773 (έναντι περίπου 150.000-200.000 Τούρκων) γράφει ο χρονικογράφος της άλωσης Γιώργος Φραντζής.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βασίστηκε σε ένα μεγάλο μέρος για την υπεράσπιση της στους μισθοφόρους. Αυτό μακροπρόθεσμα αλλά και μεσοπρόθεσμα είχε ένα αρνητικό αντίκτυπο στη σταθερότητα της αυτοκρατορίας.
Επίσης σε μία κοντόφθαλμη λογική εκχριστιάνισε πολλούς από αυτούς, αλλά και αυτό μακροπρόθεσμα δεν την ωφέλησε, γιατί οι περισσότεροι στράφηκαν εναντίον της, αν και είχαν γίνει χριστιανοί, με τα όπλα που τους έδωσε.
Ο  Ρωμανός Δ΄ Διογένης ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας (1068 – 1071). Ανέβηκε στον θρόνο (1068) χάρη στον γάμο του με την χήρα αυτοκράτειρα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα και παρέμεινε αυτοκράτορας για τρία χρόνια. Έμεινε γνωστός για την αποτυχημένη του προσπάθεια να ανορθώσει τις στρατιωτικές δυνάμεις της αυτοκρατορίας με οδυνηρή κατάληξη την καταστροφική Μάχη του Μαντζικέρτ (1071). Την εποχή που ήταν αιχμάλωτος των Σελτζούκων ανατράπηκε με πραξικόπημα στην Κωνσταντινούπολη από την Δυναστεία των Δουκών, την ίδια χρονιά ελευθερώθηκε, επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη αλλά ηττήθηκε, τυφλώθηκε και πέθανε από τα τραύματα του.
Το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού του ήταν Σλάβοι, Αρμένιοι, Βούλγαροι και Φράγκοι μισθοφόροι πλήρως ανοργάνωτοι. Ο Ρωμανός για να ενδυναμώσει το Βυζαντινό στράτευμα στρατολόγησε, εκπαίδευσε και τοποθέτησε σε όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας, μισθοφόρους που συνολικά αριθμούσαν τους 100.000. Η καταγωγή τους ήταν από την Ιβηρία της Αρμενίας, Σλάβοι, Τουρκομάνοι, Χαζάροι, Γότθοι, Αλανοί, Κουμάνοι, Πετσενέγοι, Φράγκοι και Νορμανδοί
Η γενναιοδωρία του Αλπ Αρσλάν
Βυζαντινοί ιστορικοί όπως ο Ιωάννης Σκυλίτζης γράφουν ότι ο Αλπ Αρσλάν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτός ο στρατιώτης που βρισκόταν ντυμένος στα κουρέλια ήταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας. Ο Αλπ Αρσλάν σηκώθηκε έβαλε το πόδι του στον λαιμό του Ρωμανού Δ΄ συμβολικά για την νίκη του αλλά αυτή ήταν η μοναδική ταπεινωτική πράξη απέναντι του. Από τότε και τις επόμενες οκτώ μέρες που τον κράτησε ο Αλπ Αρσλάν συμπεριφέρθηκε στον Ρωμανό Δ΄ βασιλικά, στην συνέχεια τον απελευθέρωσε αφού του υποσχέθηκε ένα μεγάλο ποσό για λύτρα. Το ποσό που πρότεινε αρχικά ο Σουλτάνος ήταν 10.000.000 νομίσματα αλλά αργότερα τα μείωσε σε 1.500.000 νομίσματα με ετήσιες δόσεις 360.000 νομισμάτων
Η παρακμή είχε αρχίσει από πολύ νωρίτερα από το 1000 σχεδόν και  ολοκληρώθηκε με την πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους. Από εκεί και μετά απλώς παρέμεινε σε κώμα από εγκεφαλικό επεισόδιο μέχρι την τελική πτώση του 1453.
Ο αμηράς  κατά Φραντζή ( από το εμίρης ) Μωάμεθ ο Β ο πορθητής ήταν 21 ετών όταν εισήλθε θριαμβευτής στην πόλη και μελετούσε τον Αλέξανδρο και τις μάχες του γιατί οι προσευχές στον Αλλάχ ποτέ δεν επαρκούν. Η θρησκεία είναι για το πόπολο και λαϊκή κατανάλωση, όχι για τους ηγέτες. Ταΐζουν με  θρησκεία το  ποδηγετούμενο προλεταριάτο αντί να το μορφώνουν και να το εξευγενίζουν. 
Τον βοήθησε και η χριστιανή μητριά του, η Μάρα σερβοελληνικής καταγωγής στην πανθρησκεία της εποχής. Τούρκοι μουσουλμάνοι και  Ρωμαίοι χριστιανοί μαζί και  αγαπημένοι.
Μόνο που οι μουσουλμάνοι είχαν πολεμιστή ηγέτη και  ένοπλο Προφήτη και οι χριστιανοί άοπλο Εσταυρωμένο αφοπλισμένο και έτσι…. χάσανε.  Ύμνοι και οι ψαλμοί  γονυκλισίες και προσευχές δεν επαρκούν  όταν μπροστά σου φανεί ένας οπλισμένος και αποφασισμένος νικητής και κανένας θεός δεν θα σε λυπηθεί, γιατί και ο θεός απεχθάνεται τους ανόητους ανθρώπους και τους δειλούς.
Σαράντα έξι χρόνια μετά τη φυγή του Μωάμεθ από τη Μέκκα, οι πιστοί του εμφανίστηκαν πάνοπλοι κάτω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Τους εμψύχωνε το ρητό του προφήτη, ότι για τον πρώτο στρατό που θα πολιορκούσε την πόλη των Καισάρων, όλες οι αμαρτίες ήταν συγχωρεμένες.
Edward Gibbon, 1737-1794, Άγγλος ιστορικός

Ασυγχώρητοι είναι όλοι τους

Αστραία

Ρωμανός Δ΄ Διογένης, Βυζάντιο, Κωνσταντινούπολη, Μωάμεθ Β ο Πορθητής, Χριστιανισμός,