Μίκης Θεοδωράκης
Η γενιά της Μεγάλης Ανταρσίας
αναζητά τη μεγάλη ενότητα….
Πεθαίνουμε όλοι μία μέρα σαν κομμουνιστές σαν μάρτυρες του Στάλιν του Λένιν του Αλλάχ του Ιησού του Βούδα του Δαλάι Λάμα, σαν αριστεροί σαν δεξιοί, σαν κεντρώοι σαν ακροαριστεροί ακροδεξιοί σαν καπιταλιστές φιλελεύθεροι λίγο ή πολύ από όλα αυτά, χωρίς τη μεγάλη ενότητα όμως.
Πεθαίνουμε πλούσιοι ή φτωχοί τυχεροί ή άτυχοι νέοι ή γέροι, υλιστές ή ονειροπόλοι.
Πεθαίνουμε με τριήμερο πένθος, χωρίς τριήμερο πένθος, με λαϊκό προσκύνημα χωρίς λαϊκό προσκύνημα με μεσίστιες σημαίες χωρίς μεσίστιες σημαίες με τιμές χωρίς τιμές με διακρίσεις ή χωρίς αυτές.
Πεθαίνουμε στα μαρμαρένια αλώνια, στα κάτω σαλόνια στα άνω σαλόνια στα γήπεδα στα μπαρ στις συγκεντρώσεις της ΛΟΛΑΣ.
Πεθαίνουμε ελεύθεροι ή δούλοι, εργαζόμενοι ή άνεργοι χρεωμένοι χρεοκοπημένοι αλύτρωτοι ή λυτρωμένοι.
“Θα ήθελα να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής” λέει ο Μίκης στην παρακαταθήκη του, αυτή που έστειλε στο Κόμμα κάνοντας στον υπολογισμό μιας ζωής. Και συνεχίζει….. «να γίνει σεβαστή η ιδεολογία μου και οι αγώνες μου για την ενότητα των Ελλήνων».
Η ενότητα όμως των Ελλήνων είναι ένα μεγαλύτερο σύνολο από τον κομμουνισμό και είναι δύσκολο να πετύχει την ενότητα ένα επιμέρους και μικρό υποσύνολο του όλου, αυτό λέει η μαθηματική ιδιότητα .
Πεθαίνει σαν κομμουνιστής στην Ελλάδα, ο Μίκης και κηδεύτηκε σε ορθόδοξο ναό και ο άθεος αρχηγός του Κόμματος εκφώνησε ένα υπερβολικό επικήδειο ύμνο στο Κόμμα εν μέσω παραλείψεων και υπερβολών πολλών.
Πεθαίνοντας σαν Έλληνας κομμουνιστής;
Πρώτα η εθνικότητα ή το πιστεύω;
Σημασία έχει πως νιώθει κανείς.
Πεθαίνοντας όμως με τα κομματικά μας και θρησκευτικά πιστεύω μας πρώτα, πεθαίνουμε σε μια έρημη χώρα χωρίς μέλλον. Σημασία έχει τι τοποθετεί πρώτο κανείς.
Πρώτα το Κόμμα και η Πίστη ή πρώτα το Έθνος και η Ελλάδα; Κόμματα υπάρχουν πολλά και πίστες αρκετές. Η Ελλάδα όμως είναι μία και μοναδική.
Η γενιά της Μεγάλης ανταρσίας έχασε αυτό που πρέπει να βρούμε ΕΜΕΙΣ
σε κοινό γεωμετρικό τόπο, πρώτα ως ΈΛΛΗΝΕΣ και μετά ως ο,τιδήποτε άλλο.
Αστραία
Σε Α΄ Ενικό 