με την μορφή κομματοκρατίας και ελέω θεού πανθρησκείας

Οι αυτοκρατορίες με την έννοια του απόλυτου μονάρχη, την θεϊκή του καταγωγή, με την ευγενή υποστήριξη της θρησκείας και το αλάθητο του θρησκευτή, μαζί με τις χλιδάτες ενδυμασίες και τους μεγάλους τίτλους αναπτύχθηκαν και πρωτίστως και κυρίως στην Ανατολή, ίσως και της φυσιογραφικής γεωμορφολογίας του εδάφους των μεγάλων εκτάσεων. Υποστηρίζουν μερικοί ιστορικοί και εξ αιτίας των μεγάλων ποταμών των αρδευτικών δηλαδή συστημάτων και της διαχείρισης τους.
Ο ελλαδικός χώρος δεν είχε αυτοκρατορίες, ούτε μπορεί να έχει. Είχε πόλεις κράτη και μικρές εκτάσεις. Σε αυτές τις μικρές εκτάσεις γης και δεν μπορούσε να αναπτυχθεί καμία αυτοκρατορία με την έννοια αυτή.
Η Α΄ Ρώμη εισήγαγε και καθιέρωσε την έννοια της αυτοκρατορίας μιμούμενη την Ανατολή. Θα ακολουθήσει η Β΄ η Γ και λοιπές «Ρώμες». Ανατολίτες στη καταγωγή και οι Ρωμαίοι…απόγονοι των Τρώων.
Οι Ευρωπαίοι αρχομανείς παλιοχαρακτήρες ενθουσιάστηκαν με το καθεστώς της αυτοκρατορίας και άρχισαν να ξεπηδούν » αυτοκρατορίες» Ράιχ, σαν μανιτάρια από δω και από κει. Γερμανικές Γαλλικές Βρετανικές ανθίσανε και τον κόσμο λεηλατήσανε, ενώ οι Ρώσικες παραμένουν κλασικά στην Ανατολή στα υψίπεδα Αλτάι σταθερά με τις χρυσές ορδές του Χάν.
Σε συνεργασία με τη θρησκεία και την αρωγή του χριστιανισμού καταστρέψανε όλο τον κόσμο με μεγάλη με απληστία .Μαζί με το μαστίγιο του αυτοκράτορα πουλούσαν και το καρότο του καλού θεού.
Οι αυτοκρατορίες που δημιουργούνται με όπλα στηρίζονται και στα όπλα. Όταν αυτά τελειώνουν πέφτουν. Πέσανε οι αυτοκρατορίες στην Δύση και την Ευρώπη, τέλος της Εποχής των Ιχθύων μα η νοοτροπία και τα οφίτσια μείνανε.
Αντικαταστάθηκαν από τους «φεουδάρχες» προέδρους των κομμάτων τους πρωθυπουργούς υπουργούς και τους επαγγελματίες πολιτικούς με το φέουδο τους, το μαγαζί τους και το κόμμα τους. Πολλοί από αυτούς διατηρούν ακόμη τους τίτλους τους αυτοκρατορικούς και λέγονται φον ή ντε π.χ η βαρώνη Φόν Ουρσούλα, ο δούκας Ντε Γκουτέρες, ρατσιστές αμφότεροι, διότι άλλο να είσαι τέτοια Φον και Ντε και άλλο να μην είσαι….. σε συνάδουν με την ισότητα τέτοιοι τίτλοι σε έννοες Δημοκρατίες όπως διατυμπανίζουν.

Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί είναι μόνιμα Φεουδάρχες, έχουν την νοοτροπία του φεουδάρχη, ζουν από τον λαό και τον κόπο του με εισόδημα υψηλό, κυβερνήτες υπουργοί πρωθυπουργοί και πρόεδροι και μεταπηδούν από τη μία θέση στην άλλη. Αλληλοβραδεύονται μεταξύ τους, ευλογούν τα γένια τους, αλληλοταξιδεύουν συνέχεια με έξοδα του λαού και πολλά ξοδεύουν, βγάλουν πολλές φώτο σε συνέδρια άνευ σημασίας και άνευ ουσίας και αποτελέσματος.
Κατ αντιστοιχία με την παλιά φεουδαρχία παρέχουν μερικά επιδόματα και κάποια ψίχουλα στις ψυχούλες τους ψηφοφόρους τους για συντηρούν το πελατειακό τους κράτος σε μορφή δουλοπαροικίας. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους είναι μόνιμα κρατικοδίαιτοι με υψηλά χορηγούμενο μισθό. Δουλεύουν άλλοι για αυτούς και αυτοί μας δουλεύουν όλους και φτιάχνουν οργανισμούς και ΜΚΟ για να βολέψουν και τους συγγενείς το σόι σε δεσμό οικογενειακό.

Μιλάνε συνεχώς για ανθρώπινα δικαιώματα για που τα καταπατούν, για ρατσισμό που τον προάγουν, για διαφορετικότητα όπως την εννοούν και έχουνε καταντήσει την Ευρώπης ¨»φέουδο» δικής τους επιλογής.
Να μην απορούν γιατί τρώνε το ξύλο της αρκούδας από τον Πούτιν τον τσάρο της ρώσικης αυτοκρατορίας ( αυτός….τα βγάζει τα λεφτά του ) εκεί είναι αυτοκρατορία, δεν είναι Ευρωπαϊκό Φέουδο και να καθίσουν να αναλογιστούν μετά την φεουδαρχία, τι δουλειά θα κάνουν ….χανουμάκια στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής οριεντάλ χορούς θα χορεύουν με τον αρκουδιάρη και τον νταουλιέρη...το πιο πιθανόν.

Η φεουδαρχία (ή φεουδαλισμός) ήταν ένα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα που μορφοποιείται τελειωτικά, ως ολοκληρωμένο σύστημα, γύρω στον 11ο αιώνα που επικράτησε ιδίως στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη που προήλθαν από τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Τα φέουδα έχουν τις ρίζες τους στην τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (μολονότι πολλοί εντοπίζουν στοιχεία φεουδαλισμού στην Αίγυπτο, στην Ιαπωνία κ.α.) και στις λεγόμενες βαρβαρικές επιδρομές. Γενικά μπορούμε να χωρίσουμε τον φεουδαλισμό σε τρία στάδια: το στάδιο της προσφοράς φόρου σε εργασία, προϊόντα και χρήμα. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κατ’ ανάγκη χρονική σειρά στα τρία διαφορετικά είδη φεουδαλισμού, ενώ ρόλο στο ποιο υπερισχύει, παίζουν και οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας.

Πιο πολύ αποδιοργανώθηκε η Φραγκική Αυτοκρατορία, η οποία άρχισε να παρακμάζει λόγω εμφυλίων πολέμων και συγκρούσεων. Συνεπώς, οι απλοί άνθρωποι κατέφευγαν στους τοπικούς άρχοντες, για την ασφάλεια και την προστασία τους, ενισχύοντας τους τοπικούς άρχοντες, που με τη σειρά τους περιφρονούσαν τον ανίσχυρο, πλέον, βασιλιά ή αυτοκράτορα.

Ο φεουδαρχικός κόσμος, με τις σχέσεις εξάρτησης που συνδέονται με το καθεστώς γαιοκτησίας, δημιουργήθηκε γύρω στο έτος 1000, μέσα από μια σειρά οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών στο προηγούμενο σύστημα, που βάση του είχε το μονάρχη. Ο Ντυμπί διαπιστώνει ότι τον 10 αιώνα συντελείται μια αλλαγή, σύμφωνα με την οποία η απόδοση δικαιοσύνης περνάει από το δημόσιο δικαστήριο στην αυλή του κόμη. Οι κομητείες διαλύθηκαν και στη θέση τους αναδύθηκαν οι χωροδεσποτείες που διοικούνται από τους τοπικούς άρχοντες ή τα μοναστήρια, και των οποίων η εξουσία δεν εξαρτάται από την εύνοια του βασιλιά, αλλά από τη δύναμη που αντλούν από τη γη που κατέχουν. Η αλλαγή αυτή συντελέστηκε με διαφορετικό ρυθμό σε διαφορετικά μέρη της Δύσης. Το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο προέκυψε, αναφέρεται σήμερα ως φεουδαρχικό ή φεουδαλικό.

Τρεις τάξεις: κληρικός, πολεμιστής, εργάτης.
Το φεουδαρχικό σύστημα είχε περιγραφεί ήδη από εκείνη την εποχή με την εικόνα τριών τάξεων: της πνευματικής, της πολεμικής και της εργατικής. Ο Ντυμπύ έδειξε ότι στο φαντασιακό των τριών τάξεων, το τριμερές σχήμα που χρησιμοποιούσαν οι επίσκοποι του 11ου αιώνα ήταν ένα παρελθόν που είχε μεταβληθεί σε μια νέα κατάσταση η οποία είχε παραμερίσει τους oratores επισκόπους και bellatores βασιλείς. Οι χωροδεσπότες είχαν αναδυθεί εμβόλιμα ανάμεσα σε αυτούς και τους laboratores. Στα τέλη του 12ου αιώνα το τριμερές σχήμα επανήλθε, περιλαμβάνοντας και την χωροδεσποτική αριστοκρατία μεταξύ των bellatores (και την τρίτη τάξη αντικατέστησαν οι έμποροι negotiatores ή mercatores).

Το τριμερές σχήμα που παρουσίαζαν οι κληρικοί ως θεϊκή αρμονία, ήταν ένα σχήμα που στόχευε να κρατήσει την παραγωγική τάξη υποταγμένη στις άλλες δύο, αλλά σύμφωνα με τον Ζακ Λε Γκοφ, στόχευε επίσης να υποτάξει και τους πολεμιστές στους ιερείς. Η εκκλησία, το πρώτο από τα μέλη του τριμερούς σχήματος, κλήθηκε να κρατήσει την ισορροπία μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων και να διατηρήσει την αρμονία που ευαγγελιζόταν με το τριμερές σχήμα της κοινωνίας.

Η φεουδαρχία είναι κυρίως ένα σύνολο προσωπικών σχέσεων υποτέλειας που συνδέουν ιεραρχικά τα μέλη των ανώτερων τάξεων της κοινωνίας. Η πραγματική της βάση είναι η ανταλλαγή των υπηρεσιών του υποτελή έναντι κάποιου ευεργετήματος από τον άρχοντα. Κατά κανόνα το φέουδο είναι γη, και αυτό τοποθετεί τη φεουδαρχία στην αγροτική της βάση, δηλώνοντας ότι είναι καταρχήν ένα σύστημα κατοχής και εκμετάλλευσης της γης

Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες κατέχουν την εξουσία στα κτήματα που τους ανήκουν, που περιλαμβάνουν όλες τις περιοχές τις οποίες μπορεί να ελέγξουν. Συχνά παραχωρούν γη σε άλλους που τους οφείλουν αφοσίωση και υποτέλεια. Οι υποτελείς αυτοί μπορεί να μεταβιβάζουν επιπλέον απαιτήσεις στους ενοικιαστές γης της περιοχής τους.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της χωροδεσποτείας ήταν και η ουσιαστική επιβίωση της δουλείας, υπό τη μορφή της δουλοπαροικίας. Οι υποτελείς χωρικοί τίθενται υπό την προστασία των ισχυρών γαιοκτημόνων με αντάλλαγμα τον πλήρη έλεγχο της ζωής και εργασίας τους. Τον 11ο αιώνα τα δικαιώματα που ασκούσαν ο βασιλιάς ή ο κόμης περνούν στα χέρια των τοπικών αρχόντων. Έτσι, η απονομή δικαιοσύνης, ο ορισμός και η είσπραξη φορολογίας, η επιβολή αγγαρείας, είναι δικαίωμα των χωροδεσποτών στην περιοχή τους.

Η εξουσία και τα δικαιώματα του δεσπότη βασίζονται στα λεγόμενα έθιμα που εκφράζονται στον στρατιωτικό τομέα, τον δικαστικό και τον οικονομικό τομέα. Οι αγρότες και τεχνίτες της περιοχής οφείλουν στρατιωτική υπηρεσία στον άρχοντα, πολεμώντας μαζί του, χτίζοντας το κάστρο του και υπηρετώντας ως φρουροί. Η εξουσία στην απονομή δικαιοσύνης, που μαρτυρά την ανεξαρτησία της χωροδεσποτείας, αντικατέστησε την εξουσία του βασιλιά. Στο δικαστήριο του χωροδεσπότη επιβάλλονται πρόστιμα για μεγάλα και μικρά αδικήματα, κάτι που είναι σημαντική πηγή εσόδων.

Κρίση της φεουδαρχίας
Στα τέλη του 13ου αιώνα η προηγούμενη αγροτική ανάπτυξη μεταβλήθηκε σε στασιμότητα της παραγωγής, που δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις. Η οικονομική κρίση άρχισε να γίνεται εμφανής, τόσο με μια σειρά αστικών εξεγέρσεων όσο και λόγω εκτεταμένου λιμού στην ύπαιθρο μετά από μια σειρά κακών σοδειών. Η μειωμένη φυσική αντοχή του πληθυσμού σφραγίστηκε από τη Μεγάλη Πανώλη του 1348

Στη διάρκεια του 14ου αιώνα η μερίδα του πληθυσμού που δεν απασχολούνταν στην παραγωγή τροφίμων είχε αυξηθεί, όπως είχαν αυξηθεί και το λειτουργικό κόστος της πολιτικής εξουσίας και το κόστος του πολέμου. Συνέπεια αυτών ήταν η στροφή των φεουδαρχών στον δανεισμό, με τελικούς αποδέκτες της πίεσης τον αγροτικό πληθυσμό.

‘Ετσι φθάσαμε και στα δάνεια και τον δανεισμό στην χρεωκοπία όλης της Ευρώπης, εξ αιτίας των ανεύθυνων κυβερνώντων φεουδαρχών .... ανεξεταστέοι με μηδέν σε μαθήματα ιστορίας γεωγραφίας οικονομίας και πολιτικής αγωγής

Αστραία

και αι Ειδοί του Μαρτίου
Με την δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα τελειώνει η Εποχή του Άρη Κριού και εισερχόμαστε στην Εποχή του Ποσειδώνα και των Ιχθύων με την άνοδο του ιμπέριουμ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θεοκρατίας και των θεοποιημένων αυτοκρατόρων, οσίων και αγίων.
Τον Μάξιμο Ποντίφικα τον Αύγουστο Οκταβιανό θα ακολουθήσουν ο Τιβέριος ο Καλιγούλας ο Νέρων ο Αδριανός ο Κόμμοδος για να φτάσουμε μέχρι τα ζωώδη σεξουαλικά απελευθερωμένα πάρτι της ακολασίας του ερμαφρόδιτου Ηλιογάβαλου.
Αν η εξουσία διαφθείρει και τους καλύτερους, η απόλυτη εξουσία που εκπροσωπούνταν από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες ήταν απόλυτα διεφθαρμένη. Βασικά χαρακτηριστικά, η απληστία αμετροέπεια κατάχρηση εξουσίας θεοκρατία θρησκοληψία, δεισιδαιμονία, αμάθεια, αμάθεια, φτώχεια ερήμωση της υπαίθρου, υπεραστικοποίηση της Α και Β Ρώμης, ιμπεριαλισμός, συνεχείς ιεροί πόλεμοι και τα βρώμικα θλιβερά θεάματα στο Κολοσσαίο και τον Ιππόδρομο που ταΐζανε τον δυστυχισμένο λαό.
Αυτό μας θυμίζουν οι τελευταίες μέρες της Εποχής των Ιχθύων ….ημέρες Μαρτίου 2024.
Δισεκατομμυριούχοι φεουδάρχες, τσάροι ολιγάρχες αυτοκράτορες σουλτάνοι και θεοποιημένοι φαραώ, υπήκοοι ευνούχοι, οι κορώνες τους, οι παντόφλες τους, τα δόντια τους, τα κομμένα χέρια πόδια και τα κεφάλια τους, όσκαρ από πλαστικά βατόμουρα παρελαύνουν σε όλο τον πλανήτη στο μεγάλο πάρτι «υπερηφάνειας » του Βασιλιά Καρνάβαλου και, …. ντροπής του Homo Sapiens, χωρίς αιδώ και χωρίς κουκούτσι μυαλό και νοήμονα Φαιά Ουσία.

Τα γεγονότα της Μεγάλης Παράστασης εξελίσσονται πάντα σε Αιώνιο Τώρα, παρουσία θεατών και θεώμενων ή ερήμην τους εν τη απουσία τους. Και αυτό είναι που κάνει μια Παράσταση και ένα έργο καλό ή κακό.

Αστραία

Οριενταλισμός και Εξουσία

Oriental- ισμός που σημαίνει ανατολίτης είναι ένας όρος που περιλαμβάνει την κουλτούρα, θέματα τέχνης αρχιτεκτονικής, ήθη και έθιμα, παραδόσεις και νοοτροπία, χαρακτηριστική για τους λαούς της ανατολής συμπεριλαμβανομένης και της Βορείου Αφρικής. Τα κύρια χαρακτηριστικά του, τα οποία είναι και πολύ παλιά, είναι υποταγή στην εξουσία, ευνούχοι παρά τω πλευρώ της εξουσίας, θυσίες παιδιών ειδικά των αρσενικών, τα προσκυνήματα, θεοκρατία μαζί με τη λατρεία των σπηλαίων. Φανταχτεροί τίτλοι, βασιλιάς των βασιλέων, αυτοκράτορας πασών των τεσσάρων γωνιών της γης και λοιπά. Επίδειξη χλιδής πλούτου, χρυσοί θρόνοι, κοσμήματα μπαρόκ διακόσμηση πολύ βαριά, βαριές τελετές, σκοτεινές τελετουργίες…..  όλα για  την αυτοκρατορία. Ο Οριενταλισμός εισήλθε στη Δύση και στην Ελλάδα μέσω των ανατολικών θρησκειών. Ακόμη και η αρχαία ελληνική θρησκεία έχει επιρροές από αυτή τη νοοτροπία παρ όλο το πείραμα για τη δημοκρατία. Με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Αύγουστο Οκταβιανό και η Ελλάδα εισήλθε σε καθεστώς ανατολίτικης νοοτροπίας μαζί με τον χριστιανισμό που μετέφερε όλη την ανατολίτικη κουζίνα μέσω της κυρίαρχης θρησκείας μαζί με τις αυτοκρατορίες του.

Ο Οριενταλισμός είναι ένα βιβλίο του 1978 από τον Edward W. Said , στο οποίο ο συγγραφέας καθιερώνει τον όρο » Οριενταλισμός » ως κριτική έννοια για να περιγράψει την συνήθως περιφρονητική απεικόνιση και απεικόνιση της Ανατολής, δηλαδή της Ανατολής , από τη Δύση . Οι κοινωνίες και οι λαοί της Ανατολής είναι εκείνοι που κατοικούν στα μέρη της Ασίας , της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής . Ο Said υποστηρίζει ότι ο Οριενταλισμός, με την έννοια της δυτικής γνώσης για τον Ανατολικό Κόσμο , είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις ιμπεριαλιστικές κοινωνίες που τον παρήγαγαν, γεγονός που καθιστά μεγάλο μέρος του Οριενταλισμού εγγενώς πολιτικό και δουλοπρεπές στην εξουσία.
Στην ιστορία της τέχνης , τη λογοτεχνία και τις πολιτιστικές σπουδές , ο οριενταλισμός είναι η μίμηση ή η απεικόνιση πτυχών του ανατολικού κόσμου από συγγραφείς, σχεδιαστές και καλλιτέχνες από τον δυτικό κόσμο . Η οριενταλιστική ζωγραφική, ιδιαίτερα της Μέσης Ανατολής , ήταν μια από τις πολλές ειδικότητες της ακαδημαϊκής τέχνης του 19ου αιώνα και η δυτική λογοτεχνία επηρεάστηκε από ένα παρόμοιο ενδιαφέρον για τα ανατολικά θέματα.

Από τη δημοσίευση του Οριενταλισμού του Έντουαρντ Σάιντ το 1978, πολλοί ακαδημαϊκοί λόγοι έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν τον όρο «Οριενταλισμός» για να αναφέρονται σε μια γενική πατρονιστική στάση της Δύσης απέναντι στις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Βόρειας Αφρικής . Στην ανάλυση του Σαΐντ, η Δύση ουσιαστικά θεωρεί αυτές τις κοινωνίες ως στατικές και μη ανεπτυγμένες – κατασκευάζοντας έτσι μια άποψη του ανατολικού πολιτισμού που μπορεί να μελετηθεί, να απεικονιστεί και να αναπαραχθεί στην υπηρεσία της αυτοκρατορικής εξουσίας . Σε αυτή την κατασκευή, γράφει ο Said, είναι σιωπηρή η ιδέα ότι η δυτική κοινωνία είναι ανεπτυγμένη, λογική, ευέλικτη και ανώτερη. Αυτό επιτρέπει στη δυτική φαντασία να βλέπει τους «ανατολικούς» πολιτισμούς και τους ανθρώπους ως δελεαστικούς και ως απειλή για τον δυτικό πολιτισμό.
Ο Οριενταλισμός αναφέρεται στην Ανατολή , σε αναφορά και αντίθεση με τη Δύση . την Ανατολή και τη Δύση, αντίστοιχα. Η λέξη Orient εισήλθε στην αγγλική γλώσσα ως ο μεσαίος γαλλικός orient . Η ρίζα της λέξης oriēns , από τη λατινική Oriēns , έχει συνώνυμες σημασίες : Το ανατολικό μέρος του κόσμου. ο ουρανός

Τον 18ο και 19ο αιώνα, ο όρος Οριενταλιστής προσδιόριζε έναν λόγιο που ειδικευόταν στις γλώσσες και τις λογοτεχνίες του ανατολικού κόσμου . Μεταξύ τέτοιων μελετητών ήταν αξιωματούχοι της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών , οι οποίοι είπαν ότι η αραβική κουλτούρα , η ινδική κουλτούρα και οι ισλαμικοί πολιτισμοί πρέπει να μελετηθούν ως ίσοι με τους πολιτισμούς της Ευρώπης . Μεταξύ τέτοιων μελετητών είναι ο φιλόλογος William Jones , του οποίου οι μελέτες για τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες καθιέρωσαν τη σύγχρονη φιλολογία . Η κυριαρχία της εταιρείας στην Ινδία ευνόησε τον Οριενταλισμό ως τεχνική για την ανάπτυξη και τη διατήρηση θετικών σχέσεων με τους Ινδούς – μέχρι τη δεκαετία του 1820, όταν η επιρροή «αγγλιστών» όπως ο Thomas Babington Macaulay και ο John Stuart Mill οδήγησε στην προώθηση μιας δυτικού τύπου εκπαίδευσης.

Επιπλέον, ο Εβραϊσμός και οι εβραϊκές σπουδές κέρδισαν δημοτικότητα μεταξύ Βρετανών και Γερμανών μελετητών τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Το ακαδημαϊκό πεδίο των Ανατολικών Σπουδών , το οποίο κατανόησε τους πολιτισμούς της Εγγύς Ανατολής και της Άπω Ανατολής , έγινε το πεδίο των Ασιατικών Σπουδών και των Μεσανατολικών Σπουδών .
Οι οριενταλιστικές τάσεις στη δυτική τέχνη έχουν μακρά ιστορία. Ανατολίτικες σκηνές μπορούν να βρεθούν στη μεσαιωνική και αναγεννησιακή τέχνη, και η ισλαμική τέχνη είχε η ίδια μια βαθιά και διαμορφωτική επιρροή στη δυτική καλλιτεχνική παραγωγή. Η ανατολίτικη θεματολογία πολλαπλασιάστηκε περαιτέρω τον 19ο αιώνα, σε συνδυασμό με τη δυτική αποικιοκρατία στην Αφρική και την Ασία.
Απεικονίσεις Ισλαμικών « Μαυριτανών » και « Τούρκων » (με ασαφή ονομασία μουσουλμανικών ομάδων της νότιας Ευρώπης , της Βόρειας Αφρικής και της Δυτικής Ασίας ) μπορούν να βρεθούν στη Μεσαιωνική, Αναγεννησιακή και Μπαρόκ τέχνη. Σε βιβλικές σκηνές στην πρώιμη ολλανδική ζωγραφική , σε δευτερεύουσες φιγούρες, ιδιαίτερα σε Ρωμαίους, δόθηκαν εξωτικές φορεσιές που αντανακλούσαν από μακριά τα ρούχα της Εγγύς Ανατολής .

Οι Τρεις Μάγοι στις σκηνές της Γέννησης ήταν ένα ιδιαίτερο επίκεντρο για αυτό.Η Βενετία της Αναγέννησης είχε μια φάση ιδιαίτερου ενδιαφέροντος στις απεικονίσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη ζωγραφική και στα χαρακτικά . Ο Τζεντίλ Μπελίνι, που ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και ζωγράφισε τον Σουλτάνο, και ο Βιτόρε Καρπάτσιο ήταν οι κορυφαίοι ζωγράφοι. Μέχρι τότε οι απεικονίσεις ήταν πιο ακριβείς, με άνδρες ντυμένους συνήθως στα λευκά. Η απεικόνιση ανατολίτικων χαλιών στην αναγεννησιακή ζωγραφική μερικές φορές αντλεί από το ενδιαφέρον των ανατολίτικων, αλλά τις περισσότερες φορές απλώς αντανακλά το κύρος που είχαν αυτά τα ακριβά αντικείμενα την περίοδο.

Το Turquerie ήταν η τουρκική μόδα στη Δυτική Ευρώπη από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα για τη μίμηση πτυχών της οθωμανικής τέχνης και πολιτισμού. Πολλές διαφορετικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης γοητεύτηκαν από την εξωτική και σχετικά άγνωστη κουλτούρα της Οθωμανικής άρχουσας τάξης, η οποία ήταν το κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας . Αυτό το μοντέρνο φαινόμενο έγινε πιο δημοφιλές μέσω των εμπορικών οδών και των αυξημένων διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των Οθωμανών και των ευρωπαϊκών εθνών, όπως παράδειγμα της Γαλλο-Οθωμανικής συμμαχίας το 1715. Πρεσβευτές και έμποροι συχνά επέστρεφαν στα σπίτια τους με ιστορίες εξωτικών τοποθεσιών και αναμνηστικά των περιπετειών τους.

Οι τρεις μάγοι της Ανατολής περπατώντας στα κόκκινα χαλιά της ιπτάμενης εξουσίας στην Δύση

Αστραία

Τι λέει ο Γκίμπον για τα Ιμπέριουμ

15 Οκτωβρίου του 1764 – Ο Έντουαρντ Γκίμπον παρατηρεί μία ομάδα μοναχών να τραγουδάει στον ερειπωμένο ναό του Δία στη Ρώμη, γεγονός που τον εμπνέει να αρχίσει το έργο του Η Ιστορία της Παρακμής και της Πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

«Η επιρροή του κλήρου, σε μια εποχή δεισιδαιμονίας, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί επωφελώς για να διεκδικήσει τα δικαιώματα της ανθρωπότητας, αλλά τόσο οικεία είναι η σύνδεση μεταξύ του θρόνου και του βωμού, που το λάβαρο της εκκλησίας έχει σταθεί πολύ σπάνια στο πλευρό του λαού «...λέει

Η ιστορία της παρακμής και της πτώσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

Τόμος VI
Στο επάγγελμα του Χριστιανισμού, η ποικιλία των εθνικών χαρακτήρων μπορεί να διακριθεί σαφώς . Οι ιθαγενείς της Συρίας και της Αιγύπτου εγκατέλειψαν τη ζωή τους σε νωχελική και στοχαστική αφοσίωση. Η Ρώμη πάλι φιλοδοξούσε να κυριαρχήσει στον κόσμο και η εξυπνάδα των ζωηρών και λογιών Ελλήνων αναλώθηκε στις διαμάχες της μεταφυσικής θεολογίας.
Κεφάλαιο LIV

Το The History of the Decline and Fall of the Roman Empire είναι ένα έργο έξι τόμων του Άγγλου ιστορικού Edward Gibbon . Ανιχνεύει τον δυτικό πολιτισμό (καθώς και τις ισλαμικές και μογγολικές κατακτήσεις) από την ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έως την πτώση του Βυζαντίου τον δέκατο πέμπτο αιώνα.

Οι έξι τόμοι καλύπτουν την ιστορία, από το 98 έως το 1590, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , την ιστορία του πρώιμου Χριστιανισμού και στη συνέχεια της Ρωμαϊκής Κρατικής Εκκλησίας , και την ιστορία της Ευρώπης, και συζητούν μεταξύ άλλων την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας .

Ο Gibbon προσφέρει μια εξήγηση για την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , ένα έργο που έγινε δύσκολο από την έλλειψη περιεκτικών γραπτών πηγών, αν και δεν ήταν ο μόνος ιστορικός που το επιχείρησε.

Σύμφωνα με τον Gibbon, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπέκυψε σε επιδρομές βαρβάρων σε μεγάλο βαθμό λόγω της σταδιακής απώλειας της αστικής αρετής μεταξύ των πολιτών της.

Άρχισε μια συνεχιζόμενη διαμάχη για τον ρόλο του Χριστιανισμού, αλλά έδωσε μεγάλη βαρύτητα σε άλλες αιτίες εσωτερικής παρακμής και σε επιθέσεις εκτός της Αυτοκρατορίας .
Η ιστορία της καταστροφής του είναι απλή και προφανής και, αντί να αναρωτηθούμε γιατί καταστράφηκε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, θα έπρεπε μάλλον να εκπλαγούμε που είχε επιβιώσει τόσο πολύ. Οι νικηφόρες λεγεώνες, που σε μακρινούς πολέμους απέκτησαν τις κακίες των ξένων και των μισθοφόρων, πρώτα καταπίεσαν την ελευθερία της δημοκρατίας και στη συνέχεια παραβίασαν το μεγαλείο της πορφύρας. Οι αυτοκράτορες, ανήσυχοι για την προσωπική τους ασφάλεια και τη δημόσια ειρήνη, περιορίστηκαν στη βάση της διαφθοράς της πειθαρχίας που τους έκανε τρομερούς τόσο για τον κυρίαρχό τους όσο και για τον εχθρό. Το σφρίγος της στρατιωτικής κυβέρνησης χαλάρωσε και τελικά διαλύθηκε από τους μερικούς θεσμούς του Κωνσταντίνου. και ο ρωμαϊκός κόσμος κατακλύστηκε από κατακλυσμό Βαρβάρων.

—  Έντουαρντ Γκίμπον. The Decline and Fall of the Roman Empire , Κεφάλαιο 38 «Γενικές παρατηρήσεις για την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση»
Μετά από μια επιμελή έρευνα, μπορώ να διακρίνω τέσσερις κύριες αιτίες της καταστροφής της Ρώμης, η οποία συνέχισε να λειτουργεί σε μια περίοδο άνω των χιλίων ετών. Ι. Οι τραυματισμοί του χρόνου και της φύσης. II. Οι εχθρικές επιθέσεις των Βαρβάρων και των Χριστιανών. III. Η χρήση και η κατάχρηση των υλικών. Και, IV. Οι οικιακές διαμάχες των Ρωμαίων.

—  Έντουαρντ Γκίμπον. Η Παρακμή και η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , Κεφάλαιο 71 «Τέσσερις αιτίες φθοράς και καταστροφής».
Ο Gibbon περιφρονούσε τον Μεσαίωνα ως έναν ιερωμένο, δεισιδαιμονικό σκοτεινό αιώνα ( όχι άδικα). Μέχρι τη δική του εποχή, την «Εποχή του Λόγου», με την έμφαση στην ορθολογική σκέψη, πιστευόταν ότι η ανθρώπινη ιστορία μπορούσε να ξαναρχίσει την πρόοδό της.

Το έργο του Gibbon δημοσιεύτηκε αρχικά σε ενότητες, όπως συνηθιζόταν για μεγάλα έργα εκείνη την εποχή. Οι δύο πρώτοι τόμοι έτυχαν καλής υποδοχής και επαίνους, αλλά με τη δημοσίευση του τόμου 3, ο Gibbon δέχτηκε επίθεση από ορισμένους ως «ειδωλολάτρης » επειδή υποστήριξε ότι ο Χριστιανισμός (ή τουλάχιστον η κατάχρησή του από ορισμένους από τον κλήρο και ακολούθους) είχε επισπεύσει την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως φαίνεται σε αυτό το εκτεταμένο απόσπασμα από το κεφάλαιο 38, μέρος VI του Τόμου 3:

Καθώς η ευτυχία μιας μελλοντικής ζωής είναι το μεγάλο αντικείμενο της θρησκείας, μπορεί να ακούσουμε χωρίς έκπληξη ή σκάνδαλο ότι η εισαγωγή, ή τουλάχιστον η κατάχρηση του Χριστιανισμού, είχε κάποια επίδραση στην παρακμή και την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο κλήρος κήρυξε με επιτυχία τα δόγματα της υπομονής και της ψυχοψυχίας. Οι ενεργές αρετές της κοινωνίας αποθαρρύνθηκαν. Και τα τελευταία λείψανα στρατιωτικού πνεύματος θάφτηκαν στο μοναστήρι: ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου αφιερώθηκε στις απαίσιες απαιτήσεις της φιλανθρωπίας και της αφοσίωσης. και η αμοιβή των στρατιωτών ήταν αφειδής στα άχρηστα πλήθη και των δύο φύλων που μπορούσαν μόνο να επικαλεστούν τα πλεονεκτήματα της αποχής και της αγνότητας. Η πίστη, ο ζήλος, η περιέργεια και πιο γήινα πάθη κακίας και φιλοδοξίας άναψαν τη φλόγα της θεολογικής διχόνοιας. Η εκκλησία, ακόμη και το κράτος, αποσπάστηκαν από θρησκευτικές φατρίες, των οποίων οι συγκρούσεις ήταν μερικές φορές αιματηρές και πάντα αδυσώπητες. Η προσοχή των αυτοκρατόρων αποσπάστηκε από τα στρατόπεδα στις συνόδους. ο ρωμαϊκός κόσμος καταπιέστηκε από ένα νέο είδος τυραννίας. και οι διωκόμενες αιρέσεις έγιναν οι μυστικοί εχθροί της χώρας τους. Ωστόσο, το κομματικό πνεύμα, όσο ολέθριο ή παράλογο, είναι αρχή της ένωσης καθώς και της διχόνοιας.

Οι επίσκοποι, από χίλιους οχτώ άμβωνες, ενστάλαξαν το καθήκον της παθητικής υπακοής σε έναν νόμιμο και ορθόδοξο κυρίαρχο. Οι συχνές συνελεύσεις και η αέναη αλληλογραφία τους διατήρησαν την κοινωνία των μακρινών εκκλησιών. και η καλοπροαίρετη ιδιοσυγκρασία του Ευαγγελίου ενισχύθηκε, αν και επιβεβαιώθηκε, από την πνευματική συμμαχία των Καθολικών. Η ιερή νωθρότητα των μοναχών αγκάλιασε με ευλάβεια μια δουλοπρεπής και θηλυκή εποχή. αλλά αν η δεισιδαιμονία δεν είχε επιτρέψει μια αξιοπρεπή υποχώρηση, οι ίδιες κακίες θα είχαν δελεάσει τους ανάξιους Ρωμαίους να εγκαταλείψουν, από κατώτερα κίνητρα, το πρότυπο της δημοκρατίας. Οι θρησκευτικές επιταγές υπακούονται εύκολα, οι οποίες επιδίδονται και αγιάζουν τις φυσικές κλίσεις των ψηφοφόρων τους. αλλά η αγνή και γνήσια επιρροή του Χριστιανισμού μπορεί να εντοπιστεί στις ευεργετικές, αν και ατελείς, επιδράσεις του στους βάρβαρους προσήλυτους του Βορρά. Εάν η παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επιταχύνθηκε με τη μεταστροφή του Κωνσταντίνου, η νικηφόρα θρησκεία του διέλυσε τη βία της πτώσης και μετρίασε την άγρια ​​ιδιοσυγκρασία των κατακτητών (κεφ. 38)

Στις διάφορες καταστάσεις της κοινωνίας, οι στρατοί στρατολογούνται από πολύ διαφορετικά κίνητρα. Οι βάρβαροι παρακινούνται από την αγάπη για τον πόλεμο. οι πολίτες μιας ελεύθερης δημοκρατίας μπορεί να παρακινούνται από μια αρχή του καθήκοντος. Οι υπήκοοι, ή τουλάχιστον οι ευγενείς, μιας μοναρχίας, εμψυχώνονται από ένα αίσθημα τιμής, αλλά, οι συνεσταλμένοι και πολυτελείς κάτοικοι μιας παρακμάζουσας αυτοκρατορίας πρέπει να παρασυρθούν στην υπηρεσία από τις ελπίδες του κέρδους ή να εξαναγκαστούν από τον τρόμο της τιμωρίας.

Έτσι είναι στο ρου της ιστορίας….

Αστραία

Οι άνδρες σκέπτονται τα ιμπέριουμ των υπηκόων δούλων, αγαπητό μου ημερολόγιο….αντί να αναρωτιούνται για πιο ωραίες δίκαιες πολιτείες και δημοκρατίες με ωραίους πολίτες

Με αφορμή το τελευταίο βίντεο στο tik-tok που έγινε βίραλ με τους άνδρες να ονειρεύονται τα ιμπέριουμ και τα βραβεία του ιμπέριουμ Θεοφανώ, της γερμανοβυζαντινής αυτοκρατορίας , άρχισα να μετρώ τα Ράιχ και τα Ιμπέριουμ από την εποχή της Λεμουρίας.
Το πρώτο μεγάλο Imperium Ράιχ, ήταν η αυτοκρατορία της Λεμουρίας πριν 2 και πλέον εκατομμύρια χρόνια, με ένα κυκλώπειο Θεό , μία φυλή ένα κοπάδι όλοι ίσοι, τους καλούς ποιμένες λίγο πιο ίσους και πάνω, δεξί χέρι του θεού, και ένα φύλο ερμαφρόδιτο και αναπαραγωγή με παρθενογένεση. Φυσικά κυκλοφορούσαν δύο τρία κεφάλια και πουλιά, εκατό χέρια και πολλοί σταυρωνόταν με ένα παλούκι σε βάρβαρα έθιμα τυπολατρικά.
Ράιχ σημαίνει αυτοκρατορία είναι από τον βασιλιά Ήλιο ΡΑ με την προσθήκη γερμανικής κατάληξης και οι ρίζες του βρίσκονται βαθιά στο χρόνο στην αρχαία ΛεμουΡΑ που ήταν η μεγάλη αυτοκρατορία τότε και συνεχίστηκε με την Βαβυλωνία, τον ινδουιστή ΡΑΜΑ, από την Ραμαγιάμα, τον αιγύπτιο θεό Ρα και το περίφημο μάτι του ένα και μοναδικό παρόμοιο με του Ώρου.
Από κει και μετά περάσανε πολλά Imperium και αυτοκρατορίες κυρίως της Ασίας, γιατί η μορφολογία του εδάφους ευνοεί την ανάπτυξη των περισσοτέρων. Ήταν και παραμένει Ανατολίτικη υπόθεση και νοοτροπία. Κύρια χαρακτηριστικά τους είναι, οι χρυσή θρόνοι, μεγάλοι τίτλοι, χλιδάτες ενδυμασίες και τα προσκυνήματα.
Η βαβυλωνιακή, η περσική, η αιγυπτιακή, η αιθιοπική στην Αφρική, η ρωμαϊκή Α, ΄Β΄, Γ η ρώσικη, η νέο ρωμαϊκή Βρετανική του Βρούτου, η Αγία Ρωμαϊκή του Καρλομάγνος και άλλες.
Φτάσαμε μέχρι την νεο ατλαντική με το Καπιτώλιο των ΗΠΑ από το ρωμαϊκό λόφο του Καπιτωλίνου, παρόλο που ξεκίνησε με προδιαγραφές ποιο αρχαιοελληνικές στις μαύρες τρύπες της Θεοσοφίας , τις αυτοκρατορικές … έπεσε.

Οι αυτοκρατορίες πέφτουνε και οι άντρες ξεμένουνε…… από όνειρα, αλληλοβραβεύονται σε Ράιχ γραμματειακής υποστήριξης ασυμμάζευτης σπουδαιοφανείας θεοφανείας

Αστραία