Η Νέα Παγκόσμια Φαιακία και Ιθάκη Ελλάδα Εύνομη Πολιτεία

Στο πρότυπο του Αλκίνοου βασιλιά των Φαιάκων και της Σχερίας, αγαπητό φίλο του Οδυσσέα και άνθρωπο με Φαιά Νοήμονα Ουσία.
Η αποτυχία του χρεοκοπημένου ηθικά και οικονομικά ΟΗΕ να λύσει τα σοβαρά προβλήματα των Πολιτών της Γαίας, επιβάλλει την πλήρη αναθεώρηση του θεσμού και μία δημιουργία από την αρχή με κριτήρια Αλκίνοος Ομηρικής Αξίας.
5 μόνιμα κράτη του συμβουλίου ασφαλείας με την Ινδία να διεκδικεί τον έκτο, στο ρόλο του gangster και τα υπόλοιπα στο ρόλο της πόρνης, τρώνε και πίνουνε με τους αξιωματούχους του σε πολυέξοδα συνέδρια πολλαπλές υποοργανώσεις λόμπι ζόμπι , αντι οικολογικά ταξίδια χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουν ακόμη πόλεμοι στη Γη, μετανάστες και πρόσφυγες να πνίγονται από και από κει ,δείχνει και την πλήρη αποτυχία αυτού του οργανισμού που πρέπει να ξαναγίνει από την αρχή
με κέντρο τους Δελφούς και την Ελλάδα ως εγγύηση για την ψυχική νοητική και φυσική ισορροπία στη Γη.

Η αμφικτυονία ήταν οργάνωση αρχαίων ελληνικών πόλεων, σε ενώσεις με μέλη από πολλές πόλεις, με κέντρο διάφορους ναούς. Υπήρχαν αρκετές Αμφικτυονίες, με πιο γνωστή αυτή της Κεντρικής Ελλάδας, με κέντρο τους Δελφούς. Είχαν σκοπό να ρυθμίζουν θέματα που σχετίζονταν με την λειτουργία και την ασφάλειά του.

Στο Αμφικτυονικό Συνέδριο συμμετείχαν δώδεκα ελληνικές φυλές. Αυτές ήταν οι Θεσσαλοί, οι Βοιωτοί (με κυρίαρχη την Θήβα), οι Δωριείς (με κυρίαρχη την Σπάρτη), οι Ίωνες (με κυρίαρχη την Αθήνα), οι Περραιβοί, οι Μάγνητες, οι Λοκροί, οι Οιταίοι, οι Αχαιοί, οι Φωκείς, οι Δόλοπες και οι Μαλιείς. Αυτοί αποτελούσαν και τα μόνιμα μέλη του Συνεδρίου. Καθεμιά από αυτές τις δώδεκα φυλές είχε δύο ψήφους. Στο Συνέδριο εκπροσωπούνταν ακόμα οι Αιτωλείς, οι Ακαρνάνες, οι Αρκάδες, οι Ηλείοι, οι Τριφύλιοι και η μικρή φυλή των Δρυόπων, χωρίς όμως δικαίωμα ψήφου. Κάθε φυλή έστελνε 2 αντιπροσώπους σε κάθε συνέδριο. Από αυτούς, ο ένας ονομαζόταν «Πυλαγόρας» και κύριος ρόλος του ήταν η συμμετοχή στη συζήτηση των προς ψήφιση αιτημάτων και η αντιπροσώπευση της πόλης του και ο άλλος ονομαζόταν «Ιερομνήμονας» και ήταν αυτός που ψήφιζε. Επίσης εκλεγόταν ένας γραμματέας και υπήρχε και ο θεσμός της αμφικτυονικής εκκλησίας που αποτελούταν από τους ιερομνήμονες, τους πυλαγόρες εκείνους που βρίσκονταν στο ιερό την εποχή που λάμβανε χώρα η συνάντηση, με σκοπό την έκδοση των ψηφισμάτων και ουσιαστικά δεν είχε κάποια δύναμη. Το Συνέδριο λάμβανε χώρα δύο φορές το χρόνο. Την άνοιξη (εαρινή Πυλαία)στους Δελφούς, στο ιερό του Απόλλωνα. Το φθινόπωρο (Οπωρινή Πυλαία) στη Μαλιακή πόλη Ανθήλη, κοντά στις Θερμοπύλες στο ιερό της Δήμητρας.

Η πιο σημαντική Αμφικτυονία της αρχαίας Ελλάδας αποτελούσε μία ομοσπονδία δώδεκα φυλών της Κεντρικής Ελλάδας, αλλά απέκτησε πανελλήνιο χαρακτήρα. Σε αυτήν μετείχαν οι Θεσσαλοί, οι Βοιωτοί (Θήβα), οι Δωριείς (Σπάρτη), οι Ίωνες (Αθήνα), οι Περραιβοί, οι Μάγνητες, οι Λοκροί (Οπούντιοι και Οζολοί), οι Οιταίοι, οι Αχαιοί, οι Φωκείς, οι Δόλοπες και οι Μαλιείς. Κάθε φυλή είχε δύο ψήφους. Κάθε μέλος της αμφικτυονίας είχε δικαίωμα συμμετοχής στο αμφικτυονικό συμβούλιο με τρεις εκπροσώπους που ονομάζονταν πυλαγόρες και με δύο ιερομνήμονες. Μετά τον Τρίτο Ιερό Πόλεμο οι ψήφοι που αντιστοιχούσαν στους Φωκείς δόθηκαν στους Μακεδόνες και την Ρωμαϊκή εποχή στη θέση των Δολόπων που καταστράφηκαν μπήκε η Νικόπολη. Το Συνέδριο λάμβανε χώρα δύο φορές τον χρόνο, την άνοιξη στο ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς και το φθινόπωρο στο ιερό της Δήμητρας στην Ανθήλη κοντά στις Θερμοπύλες. Θεωρείται ως μία μικρογραφία των σύγχρονων διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ και παλιότερα η Κοινωνία των Εθνών.

Η Επιστροφή του Απόλλωνα στους αδελφικούς Δελφούς και το σημείο της Αντίληψης της Γαίας στην Ελλάδα θα είναι το φαντασμαγορικό μεγάλο γεγονός της καινούργιας Εποχής που ξημερώνει και μια μεγάλη γιορτή για την Νοήμονα Ανθρωπότητα. Να είμαστε ομονοούντες στο εδώ και στο εκεί σε μια μικρούλα χορεύτρια στο Σύμπαν γαλαζοπράσινη Γη, την μεγάλη αγαπημένη μας.

Αστραία

τι δεν καταλαβαίνεις και γιατί δεν καταλαβαίνεις

Η γνώση είναι ΟΡΑΣΗ , βλέπεις με την καρδιά και προχωράς σε μονοπάτια σκοτεινά

Όταν ο Δον Χουάν έδειξε ένα απλό πάτωμα στον mr. Καστανέντα του είπε να βρει το σημείο της δύναμης του και να καθίσει εκεί, χωρίς να δώσει καμία άλλη εξήγηση και βοήθεια.
Ο Κάρλος Καστανέντα μοσχαναθρεμμένος άνθρωπος της καπιταλιστικής Δύσης, καθηγητής Κοινωνιολογίας, τον κοίταξε με έκπληξη και απορία…και δεν κατάλαβε τίποτα.
Αποφάσισε όμως να το παλέψει και να το καταλάβει. Ολόκληρο το βράδυ πάλεψε με το πάτωμα για να βρει το σημείο της δύναμης του και τελικά το πρωί εξουθενωμένος το βρήκε με διασταύρωση των ματιών, της όρασης και κατάλαβε τι σημαίνει, πάτωμα, σημείο, δύναμη και γνώση. Πότε είναι δική σου και πότε είναι κλεμμένη.
Μόνο η γνώση που έχεις κατακτήσει και δεν είναι απλή παπαγαλία και μίμηση, είναι πάντοτε παρούσα και είναι δική σου γι αυτό και είναι ΩΡΑΙΑ σαν την Ωραία Ελένη που κάποτε έχασες.
Αλλά για αυτό πρέπει να προσπαθήσεις και να το κατανοήσεις και την ΤΡΟΙΑ να κατακτήσεις και την Ελένη να κατανοήσεις.
Μη λες ότι δεν καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν έχεις την ενέργεια να καταλάβεις, την έχεις ξοδέψει σε ορνιθοασχολίες, δεν καταλαβαίνεις γιατί φοβάσαι να καταλάβεις, έχεις βολευτεί στην άγνοια και στην αμάθεια, δεν καταλαβαίνεις γιατί έχεις εξαγοραστεί και παπαγαλίζεις ό,τι η εξουσία σου έχει πει.
Όταν θα καταλάβεις «γνώση » τι εστί , θα κατανοήσεις και τους γρίφους της καρδιάς και όταν αυτούς τους γρίφους λύσεις, θα είσαι έτοιμος και έτυμος για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής . Όλους τους κόμπους της λύπης και τους γόρδιους δεσμούς με αλεξανδρινό σπαθί θα κόβεις, με αυτούς που αγαπάς και για ό,τι αγαπάς, για να συναντηθείς στο πάτωμα της Γης, το κέντρο ισορροπίας της και το σημείο της Αντίληψης της.

Εν Δελφοίς

Αστραία

Αλκίνοες Αμφικτυονίες

Όταν οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον τροφοσυλλεκτικό στάδιο, τις σπηλιές της Λεμουρίας και άρχισαν να κτίζουν οικισμούς και κατοικίες, άρχισαν να οργανώνονται και οι πρώτες εξουσίες, ιερατικές κατ΄εξοχήν θρησκευτικές.
Ο Θεός, έπαιζε μεγάλο ρόλο συνυφασμένος με τις αναμνήσεις της παλαιοζωικής εποχής, της εποχής των τεράστιων δεινοσαύρων δράκων, που οι πρώτοι ανθρωπίδες έβλεπαν και φοβόταν πολύ.
Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι πονηροί, έμποροι των εθνών και άρχισαν να πωλούν «Θεό» με το μαστίγιο και το καρότο στη λαϊκή.
Δεν υπάρχουν παγανιστικές και μη παγανιστικές θρησκείες, ειδωλολατρικές και μη. Όλες, είναι παγανιστικές και ειδωλολατρικές γιατί η καταγωγή τους βρίσκεται στο πρώτο «Θεό και Φόβο» που ένιωθε ο άνθρωπος για το Άγνωστο. Απέναντι στη φύση και ό,τι φοβόταν και ό,τι δεν το καταλάβαινε, το αποκαλούσε “Θεό”, το λάτρευε και το προσκυνούσε, αφού το ενσωμάτωνε με τα τοπικά ήθη και έθιμα της τοπικής του κουλτούρας.
Για αυτό βλέπουμε να ταξιδεύουν οι θεοί και ο Θεός και να αναμιγνύονται τα θρησκευτικά σύμβολα με τις δοξασίες και τις προσδοκίες του καθενός.
Αυτό βοηθούσε στην συντήρηση της εξουσίας και της αυτοκρατορίας και επειδή συνδέεται με το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου και το ανατολικό, είχε μεγάλη επιτυχία ιδιαίτερα στην Ανατολία, με τις μεγάλες αυτοκρατορίες, περσικές βαβυλωνιακές ινδικές μογγολικές θεοκρατίες μέχρι σήμερα. Συνεχίστηκαν και με τους Φαραώ, τις αιγυπτιακές βιβλικές ιστορίες μονοθεϊστικών τριαδικών θεών φτάνοντας μέχρι τις αμερικάνικες πυραμίδες της πανθεοσοφίας
Οι αυτοκρατορίες έχουν το εξής κοινό χαρακτηριστικό. Δεν έχουνε πολίτες, έχουν πάντα υπηκόους και δούλους και είναι πολύ μεγάλες στον πληθυσμό , πολυφυλετικές κατ εξοχήν . Μικρή αυτοκρατορία με λίγο πληθυσμό δεν υπάρχει, Έχουν με τον πληθυσμό, εμμονή, γιατί θέλουν να κατακυριεύσουν την γη, με νοοτροπία αυταρχική και ολοκληρωτική.
Δεν νοείται αυτοκρατορία και δημοκρατία, δεν νοείται δημοκρατία και φεουδαρχία και δεν νοείται δημοκρατία με θεοκρατία και θεοσοφία. Τα αυτονόητα δηλαδή. Επειδή πολλοί κόπτονται για την δημοκρατία με στάση υποκριτική, αυτό να τονισθεί και να σημειωθεί, ως βασική αρχή της Δημοκρατίας.
Το πέρασμα στην Ατλαντική Εποχή δημιούργησε και τα ατλαντικά φύλα, παρόλο που πολλά από τα φύλα της Λεμουρίας έμειναν στην πρώτη κατάσταση και τα συναντούμε και στην Ασία και στην Αφρική, Αβορίγινες Μαορί Ζουλού οι οποίοι επίσης έχουν την αυτοκρατορία.
Πρόσφατα έστεψαν τον αυτοκράτορα τους σε μεγάλη τελετή μεγαλοπρεπή. Στην Αιθιοπία έχουμε αυτοκρατορία με τον Μεσσία Σελασιέ. Σε όλες τις αυτοκρατορίες κυριαρχεί, ο μεσσιανισμός, οι θεοποιήσεις και αγιοποιήσεις και θρόνοι χρυσοί μαζί με τα χρυσά κουτάλια και πιρούνια των αυτοκρατόρων. Μάλιστα, η βυζαντινή αυτοκράτειρα Θεοφανώ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα μετέφερε στην Δυτική , ως μεγάλο «πολιτισμό» , να φάνε και αυτοί, γιατί είχαν μείνει πίσω στο φαί.
Φυσικά, μιλάμε για καθεστώτα και όχι πολιτεύματα, τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα, όχι για πολίτες και πολίτευμα, να είμαστε σαφείς. Μιμούνται την δημοκρατία, την καπηλεύονται και εξαπατούν εκμεταλλεύονται τον λαό κρατώντας τον, στην αμάθεια τον φόβο την θρησκοληψία και τον σκοταδισμό.
Στην Ατλαντίδα άρχισαν τα πράγματα να βελτιώνονται κάπως και οι βασιλείς, 10 τον αριθμό, να κάνουν την αυτοκριτική τους, εκτός από πολέμους και κριτική, αλλά ο Ποσειδώνας, ως αυτοκράτορας θεός κυριαρχεί.
Και όχι μόνο κυριαρχεί αλλά χτίζει και την Τροία, η οποία είναι Πόλη Αυτοκρατορική.
Η διαφοροποίηση έρχεται με τους Έλληνες και το πείραμα της πρώτης Δημοκρατίας στις Ελληνικές Πολιτείες μαζί με τις Αμφικτυονίες, τον πρόδρομο του ΟΗΕ και της Κοινωνίας των Εθνών.
Έτσι αρχίζει να διαχωρίζεται δειλά-δειλά στην αυγή του νεότερου homosapiens ο πολίτης της πόλης, από τον δούλο και τον υπήκοο της αυτοκρατορικής πόλης και να κατανοεί να βλέπει πόσο γυμνός, είναι ο «αυτοκράτορας » που ζητωκραυγάζει και προσκυνάται ως θεός .
Το παράδειγμα ακολουθεί και η αυτοκρατορία η ρωμαϊκή, η οποία ενσωματώνει πολλά από τα στοιχεία της Ελληνικής νοοτροπίας και φιλοσοφίας, χωρίς όμως να αποβάλλει εντελώς την τρωαδίτικη, ως απόγονοι του Αινεία και των Τρώων ,για αυτό και έχουμε την δημιουργία της Β΄ Ρώμης της Κωνσταντινούπολης και της Βρετανικής.
Το ατόπημα δεν απέφυγε και η Νέα Ατλαντίδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και πολύ γρήγορα κατακτήθηκαν και αλλοιώθηκαν από την θεοσοφία και την θρησκοληψία της αυτοκρατορικής Ανατολής.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της αυτοκρατορικής κυριαρχίας είναι η δημιουργία αποικιών, η απομύζηση των αποικιών η εκμετάλλευση, η κλοπή των θησαυρών των γυναικών των αγαλμάτων των αγαθών και η συσσώρευση πλούτου, πίσω από ΤΕΙΧΗ της ύλης τα ψηλά μαζί πάντα με μεγάλη οικονομική ανισότητα διαπλοκή και διαφθορά.

Συνεπώς αν θέλουμε να μιλάμε για πολίτευμα και πολίτες, τον καινούργιο αιώνα, θα πρέπει να αφήσουμε τις φεουδαρχίες τις απολυταρχίες ,αυτοκρατορίες θεοσοφίες θεοκρατίες και να μιλήσουμε και να οραματιστούμε τις Καινούργιες Αλκίνοες Πολιτείες, Δελφικές Αμφικτυονίες, με κέντρο την Ελλάδα ως πηγή έμπνευσης και εγγύηση γήινης ισορροπίας. Εκεί να ανάψουμε την Ιερή Φλόγα Εστία για το σπίτι μας, την Γη, όλοι οι λαοί με Φαιά Ουσία. Μόνο έτσι θα ζήσουμε με αρμονία σοφία και αλκίνοο αρετή.

Αστραία

οι μετακινήσεις του σημείου συναρμολόγησης της Αντίληψης της Γαίας
Πότε ο Υπερίων Ήλιος Φαέθων γίνεται Απόλλων;
Πριν από 12.000 χρόνια με τη βύθιση του τελευταίου κομματιού της Ατλαντίδος και τον πρώτο Άθλο του Ηρακλή το Λιοντάρι της Νεμέας την Εποχή του Λέοντα.
Το σημείο αντίληψης της Γαίας θα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι από το Θιβέτ την Ινδία Βαβυλωνία Μεσοποταμία Αίγυπτος Ελλάδα Αρκαδία την Τροία την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι την Νέα Ατλαντίδα ΗΠΑ.
Ο Απόλλων θα εκδιώξει τον Δράκο Πύθωνα , παλαιό αυτόχθον Ον της Λεμουρίας από την Πυθώ και για τον λόγο αυτό θα τιμωρηθεί με δουλεία. Θα γίνει δούλος στον Λαομέδοντα κτίζοντας τα τείχη της Τροίας μαζί με τον Ποσειδώνα φυσικά και, τα ιερατεία τα μετaτλαντικά θα κάνουν δούλους τους ανθρώπους μέσω της θρησκείας για να θησαυρίζουν ληστρικά.
Η Τροία πέφτει την Εποχή του Κριού ( ….οι Τροίες πέφτουν πάντα ) και την Εποχή των Ιχθύων αρχίζει η Οδύσσεια του Ελληνισμού και η επιστροφή του Φωτός στη χώρα που γεννήθηκε την Χώρα των Λεόντων με την λεοντόκαρδη καρδιά την Υδροχόο Ελλάδα, την Εποχή του Υδροχόου και την Κερυνίτιδα Έλαφο από τους Άθλους του Ηρακλή

Α. Κάτω από τον αστερισμό του Απόλλωνος

Η Οδύσσεια μας επαναλαμβάνει ότι κατοικούμε στο βασίλειο του Απόλλωνα όπου το τόξο και η λύρα είναι το ίδιο όργανο. Το τόξο που πληγώνει χτυπάει το λαιμό στις ρώγες του στήθους σφάζει και σκοτώνει φέρνει στον κόσμο την ίδια μουσική αρμονία με την λύρα όταν την πιάνουν στα χέρια ο Απόλλωνας ο Δημόδοκος και η Φήμιος. Τώρα γνωρίζουμε το πρώτο πρόσωπο του τόξου
Το φονικό.
Μόλις ο Οδυσσέας εγκαινιάσει την μακρά ευτυχή βασιλεία του θα γνωρίσουμε το δεύτερο
Την τάξη και την ευτυχία της δημιουργίας.
Το όνομα του τόξου είναι βίος και βίος σημαίνει ζωή
έργο του είναι ο θάνατος… έλεγε ο Ηράκλειτος. Όταν η Ευρύκλεια μπαίνει στην καταματωμένη αίθουσα και βλέπει τον Οδυσσέα βουτηγμένο στο αίμα και τους μνηστήρες σωριασμένους κάτω θέλει να φωνάξει από χαρά
αλλά ο Οδυσσέας τη συγκρατεί.
Κράτησε την χαρά σου μέσα φυλάξου από τις κραυγές δεν είναι κιόλας σωστό μπροστά στους σκοτωμένους να καυχιέσαι.
Λέει και εκείνος δεν χαίρεται δεν κομπάζει ούτε το όνομα του φωνάζει αλλά σέβεται με ευγνώμονα ψυχή το πεπρωμένο που τον συνέτρεξε.

Ο Πόλεμος στην Ιλιάδα δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναγκαιότητα μια σιδερένια αδήριτη αναγκαιότητα. Ο άνθρωποι πιάνουν το σπαθί το ακόντιο τις πέτρες και πολεμούν. Δεν υπάρχει τίποτα μέσα τους μόνο ο ορμητικός αυτοματισμός του πεπρωμένου. Πόλεμος μόνο πόλεμος η σκοτεινιά η πυρκαγιά ο πάταγος του σίδερου το αδυσώπητο ου ουρανού και του πεπρωμένου.
Ο πόλεμος δεν γνωρίζει όρια ούτε σταματημούς ούτε φρένο ούτε αντιπάλους.
Όταν οι Έλληνες και οι Τρώες έρχονται αντιμέτωποι η κραυγή τους κατανικά
το βουητό της θάλασσας και υψώνεται στο ακρογιάλι. Ο πόλεμος νικάει τα φυσικά φαινόμενα αλλά στην φύση υπάρχει η ίδια καταστροφική δύναμη η ίδια αναγκαιότητα που μανιάζει στην πεδιάδα της Τροίας.
Η παπαρούνα σκύβει το κεφάλι καθώς το βαραίνει η ανοιξιάτικη δροσιά.
Η λευκά με τα πυκνά κλαριά της πέφτει καταγής μέσα στην σκόνη και ξεραίνεται κοντά του στου ποταμού την όχθη. Η ελιά φορτωμένη άσπρά ανθάκια ξεριζώνεται από τον ξαφνικό ανεμοστρόβιλο.
Οι νέοι πολεμιστές που πέφτουν μπροστά στην θάλασσα είναι και αυτοί παπαρούνες
και λεύκες ξεριζωμένες από τον αέρα. Οι προηγούμενες ζωές τους οι γονιοί η γυναίκα τα παιδιά όλα σβήνονται.
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην φύση και στον άνθρωπο και οι δυο εύθραυστοι και μπορούν να πληγωθούν και να χαθούν από τον πόλεμο και από την βία των πραγμάτων. Δεν μένει παρά να τους θρηνήσουμε.
Ο Όμηρος τους θρηνεί, η μοίρα των θυμάτων αποστάζει μια απαλή τρυφερότητα που γλυκαίνει την παγκόσμια αναγκαιότητα. Καμία φορά η φύση μένει ανέγγιχτη κανένα σπαθί κανένα ακόντιο πολεμιστή κανένας αέρας καμία φωτιά δεν την βιάζουν. Οι άνεμοι γαληνεμένοι το χειμωνιάτικο χιόνι πέφτει ασταμάτητα τα αστέρια διακρίνονται τριγύρω από το λαμπρό φεγγάρι καθώς βασιλεύει άπνοια και διαγράφονται τα φαράγγια οι κορφές των λόφων οι κοιλάδες και ένας απέραντος χώρος ανοίγεται κάτω από τον ουράνιο θόλο.
Συχνά ο Όμηρος εισάγει μια αντιθετική εικόνα κομμάτι και αυτή του εαυτού του
αντίθετη στο κομμάτι που έχει εγκλωβιστεί η μάχη,
την εικόνα του βοσκού.Ο βοσκός είναι ολότελα ξένος προς τον πόλεμο δεν τον βλέπει δεν τον γνωρίζει
Στην Ιλιάδα ποτέ δεν λείπει τούτη η φωνή ή το μακρινό βλέμμα που υπάρχει στο βάθος των άλλων φωνών και έτσι η Ιλιάδα ανοίγει ην δυτική φιλολογία κάτω από τον αστερισμό της πιο απόλυτης δικαιοσύνης.
Νικητές και νικημένοι είναι εξίσου κοντά στην ψυχή μας όλοι τους είναι εικόνες της αναγκαιότητας που τους κλαίμε με τρυφερότητα και τους βλέπουμε με το μάτι του βοσκού.
Η Οδύσσεια δεν έχει αυτή την αμεροληψία και κάνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών φίλων και εχθρών.
Το κλάμα που ανέβρυζε στην Ιλιάδα για τις λεύκες τις ελιές ή τις παπαρούνες θύματα της φύσης δεν αναβρύζει πια και ούτε ένα δάκρυ δεν σταλάζει πάνω στους μνηστήρες και στους συντρόφους του Οδυσσέα.
Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να λησμονήσουμε ότι η Οδύσσεια γράφτηκες εν ονόματι
αλλά, και από την πλευρά του πεπρωμένου, για τα θύματα του πεπρωμένου δεν υπάρχει παρά μια περαστική στιγμή και σωριάζεται κατευθείαν όταν ο Οδυσσέας κλαίει για την μοίρα της Τρωαδίτισσας δούλας και για την δική του μοίρα στο παλάτι του Αλκίνοου.
Το βλέμμα του βοσκού χάνεται από την σκηνή.
Εκείνο το μακρινό μάτι, το ξένο σε κάθε μοίρα, σε κάθε νίκη ή ήττα το οποίο κοιτάζει τη σελήνη και τις καταιγίδες δεν διεισδύει ποτέ μέσα στα τόσα βλέμματα στην Οδύσσεια.
Έτσι καμιά φορά το ποίημα του Οδυσσέα μας μοιάζει ανυπόφορα απάνθρωπο
όπως κάθε κείμενο που το έχει υπαγορεύσει το πεπρωμένο.
Ελεύθερη απόδοση από τον βιβλίο του Πιέτρο Τσιτάτι
Η πολύχρωμη σκέψη του Οδυσσέα.

Οι πολεμιστές της Λάϊον
διαβάζουν κείμενα του πεπρωμένου
κάτω από τα αστέρια και τον αστερισμό του Λέοντα
και την 21η ραψωδία την Ομηρική.
Υδροχόος Λέων
Άρτεμις Απόλλων
Ελλάς Υδροχόος το κέντρο ισορροπίας της Γαίας
το νησί των Φαιάκων Αλκίνοες Πολιτείες

Αστραία