Για τον homo sapiens sapiens

Η ιστορία είναι φιλοσοφία μέσω παραδειγμάτων. Θουκυδίδης

Η ιστορία κάνει κύκλους, πάνω, κάτω, τριγύρω στο χορό της συνείδησης στο οδυσσειακό ταξίδι της, στο χώρο και στο χρόνο της μεγάλης Σκηνής του Σύμπαντος σε χορογραφία Απόλλωνος άμα τη εμφανίσει του ανθρώπινου είδους ως homo sapiens.
Η Εποχή του Κριού θα άρχιζε με οδηγό της αμαξοστοιχίας, τον Άρη, πριν 4.000 χρόνια και με τον Κριό να σώζει την Έλλη και τον Φρίξο. Ο Ιάσων θα κυνηγούσε το Χρυσόμαλλο Δέρας και έφερε την Μήδεια στην Ελλάδα, με όλη την Μηδική νοοτροπία και τους Μηδίσαντες. Ο Ορφέας, θρησκευτικός ηγέτης Μωησαίος αποκεφαλίζεται από τις Μαινάδες γιατί το παράκανε με την αθανασία της Ευρυδίκης και την εμμονή του σε αυτό το θέμα. Ο Οδυσσέας πολεμάει έξω από τα τείχη της Τροίας και πάνω από τα Τείχη της, τον βλέπει ο Πρίαμος σαν κριάρι και ο Αλέξανδρος πολιορκητικός κριός πολεμάει στις λασπώδης περιοχές της μικρής και μεγάλης Ασίας τους Αυτοκράτορες της Λεμουρίας.
Ο Ηρακλής πιάνει τον τρικέφαλο γίγαντα Γηρυόνη κυνηγώντας τον σε Δύση και Ανατολή και φτιάχνει το σώμα του πολεμιστή homo sapiens: νους υγιής εν σώματι υγιεί.
Η Εποχή των Ιχθύων με οδηγό της αμαξοστοιχίας τον Ποσειδώνα αρχίζει, με του Οδυσσέα την επιστροφή. Ψαράδες και δίχτυα παντού, ψαρεύουν στην κοσμική θάλασσα της αντίληψης ταλαιπωρημένους ναυαγούς και τους τραγουδούν γλυκά τραγούδια των Σειρήνων. Τους λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν και ο χριστιανισμός ανεβαίνει στην εξουσία οικοδομώντας το Σπήλαιο του, μεγάλος τύραννος και αθέμιστος. Η μεγάλη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία των λευκών λύκων, Ανατολική και Δυτική θα ακολουθήσει των γκρίζων Λύκων την Οθωμανική. Και η Βρετανική και η Γερμανική και η αυτοκρατορία της αρκούδας η Ρώσικη με τα δικέφαλα πουλιά θα ανεμίζουν λάβαρα ασυμμάζευτα της θρησκοληψίας.
Νέες πυραμίδες χτίζονται στη Νέα Ατλαντίδα με τον καημό της θεοσοφικής μασονίας για την Αθανασία. Το σώμα καταστρέφεται σε υπερβολική νηστεία και προσευχή σκελετωμένο και αδύναμο και είσαι υπερβολική απληστία και λαιμαργία υπέρβαρων άρχοντων, μαζί με αυτό καταστρέφεται και η γονιμότητα στα μεροβίγγεια πάρτι να την ψάχνουν τώρα ματαίως σε άγονα συνέδρια.
Ο Ηρακλής όμως ξαναδώσει τον Ουρανό στο Ατλάντα και θα επιστρέψει τα Μήλα στη θέση τους. Ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη στην πατρίδα του με τη βοήθεια της Ενάρετης Σοφίας.
Η επόμενη Εποχή του Υδροχόου, μας βρίσκει με οδηγό της αμαξοστοιχίας, την Άρτεμη. Νέα ελεύθερη και ωραία με κοντό χιτώνα να τρέχει σε οικολογικά δάση και να παίζει τόπι στις καθαρές πιστοποιημένες ακρογιαλιές. Νέα αντίληψη για τη μητριαρχία και την πατριαρχία που ορίζεται και καθορίζεται από μία ενάρετη σύζυγό του Αλκίνοου, την Αρήτη και μία καθαρή εύνομη και πολιτισμένη Πολιτεία με κήπους με Βουλή με Αλκίνοους αρχηγούς και υπουργούς, με σωστή ψυχαγωγία των πολιτών, με δικαιώματα αλλά και με υποχρεώσεις.
Οι μεγάλες Εποχές χαρακτηρίζονται και από μεγάλες συλλογικές συνειδήσεις της αμαξοστοιχίας στα συλλογικά τρένα της ιστορίας, αλλά και από διάφορα δυναμικού των εποχών. Η ατομική συνείδηση των πολιτών ευθυγραμμίζεται με τη συλλογική συνείδηση του τρένου οδηγώντας το τρένο στο σωστό προορισμό, διαφορετικά εκτροχιάζεται και οι μεγάλες τεκτονικές και γεωπολιτικές αλλαγές μπορεί να εξαφανίσουν ένα είδος, όταν απειλεί ολόκληρο το οικοσύστημα. Αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν γιατί το μεγάλο οικοσύστημα της Γαίας έχει ρυθμιστικούς παράγοντες που δεν επιτρέπουν την υπερβολή την αμετροέπεια την απληστία την αδικία και προπαντός την ανοησία. Δεν την επιτρέπει γιατί ο στόχος της ιστορίας είναι η εξέλιξη της συνείδησης και οτιδήποτε δεν εξελίσσει τη συνείδηση ή την χαμηλώνει, πεθαίνει από το θερμοδυναμικό θάνατο εξαιτίας της εντροπίας. Αυτό μας διδάσκει η εξαφάνιση των δεινόσαυρων αλλά και διαφόρων λαών. Η Γη υπήρξε και χωρίς τον άνθρωπο, θα εξακολουθήσει να υπάρχει και μετά από τον τελευταίο ανόητο δίποδο ον.
Το καινούριο τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές για τον κάθε Πολίτη της Γαίας. Κάποιοι θα το κοιτάζουν με το βλέμμα της αγελάδος να τους προσπερνά.

Η ιστορία δεν είναι χρήσιμη επειδή διαβάζει κανείς εκεί το παρελθόν, αλλά επειδή διαβάζει το μέλλον.
Jean-Baptiste Say

Αστραία

Το κινούμενον και το ακίνητον
Ποιος πώς την κινεί και πότε

Τι κινεί την ιστορία; Μία φιλοσοφική ερώτηση που έχει απασχολήσει τον homo sapiens ( οι υπόλοιποι Homo είχαν άλλα προβλήματα επιβίωσης να λύσουν ) άμα τη εμφανίσει του, και μόνο αυτόν απ΄ ό, τι γνωρίζουμε γιατί κανένα άλλο έμβιον ον, δεν έχει θέσει τέτοιο ερώτημα, μαζί με το πρώτο της ύπαρξης: Γιατί τα όντα και όχι το τίποτα.
Ας περικυκλώσουμε το θέμα με επαγωγικές και αναγωγικές σκέψεις στοχεύοντας στο κέντρο της κατανόησης του με τις κατάλληλες μαιευτικές διαλεκτικές και διαλλακτικές ερωτήσεις.
Τι είναι η ιστορία
Από πότε ξεκινάει
Ποια είναι η ιστορία του Σύμπαντος
Ποια είναι η ιστορία του Γαλαξία μας
Του Ήλιου
Της Γαίας
Του ανθρώπου
Ποιος την καταγράφει; Πώς την καταγράφει; Γιατί την καταγράφει;
Είναι ο Θεός που κινεί την ιστορία; Είναι το Πνεύμα; Είναι ο άνθρωπος; Και πώς την κινεί;
Είναι η κυκλική η ιστορία; Είναι γραμμική είναι κυκλογραμμική; Εξελικτική; Ανελεκτική; Αιτιοκρατική; Συγχρονιστική;
Η ιστορία του σύμπαντος ξεκινάει μία στιγμή κατά την οποίαν κανένας άνθρωπος δεν ήταν παρών για να την καταγράψει πριν από 13-14 δισεκατομμύρια χρόνια.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ιστορία του Ήλιου και της Γαίας. Ό, τι γνωρίζουμε είναι από δεύτερο τρίτο νιοστό εις νιοστή χέρι.
Οι γεωλογικές τεκτονικές κλιματικές αλλαγές που συνέβησαν στη Γη τα τελευταία 4,5 δις χρόνια μέχρι και την εξαφάνιση των δεινοσαύρων έλαβαν χώρα χωρίς την παρουσία του ανθρώπου φυσικά.
Όταν εμφανίστηκαν οι ανθρωπίδες έχουμε και την ιστορία των ανθρώπων και ένα είναι σίγουρο πως αν δεν είχαν εξαφανιστεί οι δεινόσαυροι που τρώγανε το καθετί στη γη, δύσκολα θα είχαν να μπορέσει να εμφανιστούν και να επιβιώσουν τα ανώτερα θηλαστικά. Δεν θα είχαμε ανθρώπινη ιστορία.
Αυτό που παρατηρούμε στην γεωλογική και ανθρώπινη ιστορία είναι ένας κύκλος. Ένας κύκλος εποχών, ο ημερήσιος κύκλος της γης, η κίνηση της Γης γύρω από τον ήλιο, οι εποχές, η κίνηση της προς το κέντρο του Γαλαξία. Παρ΄όλο που φαίνεται ότι εκτυλίσσεται γραμμικά, εκτυλίσσεται και κυκλικά μέσα από κύκλους και εποχές.
Ο κύκλος εποχών συνδέεται με τη ζωή και το θάνατο, πράγμα που σημαίνει, ότι αν δεν υπήρχε ο θάνατος, δεν θα είχαμε και ιστορία. Φυσικά αν δεν υπήρχε και η ζωή, καμιά ιστορία δεν θα υπήρχε. Γι αυτό και είναι πολύ σπουδαία υπόθεση η γονιμότητα και κάνουμε συνέδρια για αυτή. Δηλαδή φανταστείτε να μην πέθαινε κανείς ποτέ και τίποτε, όλα τα ζώα τα φυτά οι δεινόσαυροι τα μαμούθ οι άνθρωποι τρεις εκατομμύρια άνθρωποι να ζούσαν πάνω στη γη, αθάνατοι. Θα ήταν αδύνατο.
Αυτό είναι και το πρόβλημα του παραδείσου. Είναι αδύνατον να υπάρξει λόγω ελλείψεως χώρου. Δεν υπάρχει χώρος για τον παράδεισο και για τόσους αθάνατους και μάλιστα εν υλικώ πεδίω. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους μερικοί που ονειρεύονται τον παράδεισο στη γη και την έχουν κάνει κόλαση. Τζάμπα κτίζουν τις πυραμίδες παλαιές και νέες.
Επίσης κίνηση σημαίνει χώρος και χρόνος, ταχύτητα μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία Και μάλιστα όταν έχουμε και μεταβολή ταχύτητας έχουμε και επιτάχυνση. Άρα για να κινηθεί κάτι χρειάζεται και χρόνο και κάτι άλλο ακόμη, διαφορά δυναμικού. Το ηλεκτρικό ρεύμα που είναι ένας ποταμός ηλεκτρονίων. Κινείται επειδή υπάρχει διαφορά δυναμικού στους δύο πόλους της πηγής συν-πλην. Αν βάλεις δύο – και δύο +, δεν έχεις κίνηση γιατί δεν έχει διαφορά δυναμικού. Δοκιμάστε το με μπαταρίες.

Αν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο είναι και υπεύθυνος για την ιστορία του κόσμου και για το καθετί πάνω σε αυτό και φυσικά και για το καλό και για το κακό. Εύλογη είναι η απορία ποιος δημιούργησε τον Θεό και τι μπορεί να πει κανείς για αυτό; Προφανώς τίποτα. Σταματούμε εδώ δεν θα κοιτάξουμε την Ποσειδώνεια Μέδουσα κατάφατσα μαζί με τις απόρροιες του Αετού και να γίνουμε κάρβουνο σαν την Σεμέλη.
Αν το Πνεύμα δημιούργησε τον κόσμο όπως μας λέει ο Χέγκελ, είναι μια αόρατη δύναμη, που κινεί την ιστορία. Η καταγραφή της ιστορίας ,δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καταγραφή των περιπετειών του πνεύματος, στην προσπάθεια του να πετύχει τον τελικό σκοπό του, που είναι η επιστροφή στον εαυτό του, λέει

Αν την ιστορία την δημιουργούν αυτοί που κατέχουν τα μέσα μαζικής παραγωγής, από το πρώτο σφυρί του Ήφαιστου και το πρώτο ρόπαλο του Ηρακλή σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, ευχάριστα είναι τα νέα για την νέα πάλη των τάξεων. Το φωτισμένο προλεταριάτο θα ανεβεί στο φωτεινό Όλυμπο και όλοι θα έχουν αμβροσία, ολυμπιακή παιδεία και θεϊκή ελευθερία
Αν λειτουργεί η θεωρία της αιτιοκρατίας, αιτία και αποτέλεσμα, ποια είναι η Πρώτη Αιτία;.
Αν λειτουργεί η θεωρία της συγχρονικότητας φτάνουμε στην θεωρία των παράλληλων συμπάντων, το ένα να επηρεάζει το άλλο, κάτι σαν προβολή της προβολής.
Ποιος καταγράφει την ιστορία; Η Μούσα Κλειώ σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία και είναι κόρη της Μνημοσύνης και του Διός, Άρα έχει σχέση με τη μνήμη, κυτταρική συλλογική εθνική και ατομική.
Έχουμε και σπουδαίους ιστορικούς σύγχρονους και παλαιούς που έγραψαν για την ιστορία όπως Ξενοφών Ηρόδοτος ο Θουκυδίδης ο Παπαρρηγόπουλος. Πόσο αντικειμενική είναι η καταγραφή αυτή;
Η ιστορία γράφεται από τους νικητές για τους νικημένους;.
Οπωσδήποτε η ιστορία για να ξετυλιχθεί και να καταγραφεί χρειάζεται ένα χώρο και χρόνο. Ύλη είναι ο χώρος που δημιουργείται από την σύντηξη της ενέργειας, υλοποιείται δηλαδή και ο χρόνος που δημιουργείται από τη γέννηση του φωτός. Πολύ απλά δεν μπορούμε να έχουμε ιστορία στο σκοτάδι, τη μεγάλη Νύχτα και καμία ιστορία πριν από το φως. Ούτως ή άλλως το φως δεν είναι μόνο το ταξίδι της συνείδησης είναι και η ίδια η συνείδηση που καταγράφει το ταξίδι της. Μετρούμε το χρόνο γύρω από τον Ήλιο Ηλικία και όταν βλέπουμε με ένα πολύ μακρινό αστέρι, απλώς βλέπουμε τη θέση που ήτανε όταν ξεκίνησε το φως του. Αυτή τη στιγμή που το βλέπουμε στη Γη μπορεί και να μην υπάρχει. Αυτή είναι η ιστορία ενός μακρινού αστεριού που βλέπουμε με ένα τηλεσκόπιο.
Το επόμενο ερώτημα είναι, αν αυτό που δεν βλέπουμε υπάρχει και αν μπορεί να έχει ιστορία. Κάτι που δεν έχουμε δει ποτέ και δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ από κανέναν, έχει ιστορία; Πράγμα που σημαίνει ότι η ιστορία έχει δύο μέρη και συνιστώσες, ένα παρατηρητή και ένα παρατηρούμενο, ένα θεατή και ένα θεώμενο. Μοιάζει δηλαδή η ιστορία σαν μία παγκόσμια σκηνή στην οποία πρωταγωνιστούν όλοι και όλα, σε κύκλους εποχών, ανεβαίνει κατεβαίνει με πρεμιέρες και αυλαίες και υπάρχει ένας σημαντικός θεατής, η συνείδηση και ένας πολύ σημαντικός μάρτυρας, το Πνεύμα. Ποιος είναι ο σκηνοθέτης άραγε που την σκηνοθετεί ή κάποιοι ονειρευτές που πραγματοποιούν τη μεγάλη παράσταση;
Τα έξυπνα έργα και οι πολύ ωραίες παραστάσεις ενός μαγικού θεάτρου δεν παρουσιάζουν απλώς ένα έργο για να περνάει η ώρα και να σκοτώνουν τον πολύτιμο χρόνο μας, παρουσιάζουν ένα έργο που εξελίσσει την συνείδηση μαζί με το θεατή ή με τους θεατές. Αυτό είναι το νόημα μιας πολύ καλής παράστασης.

Και αυτό είναι μια διαρκής ιστορία με καλούς και καλούς θεατές και ερασιτέχνες ηθοποιούς

Αστραία

Το σημείο βολέματος των Ελλήνων
Η ανθρώπινη ζωή είναι μία διαδρομή, ένα ταξίδι της συνείδησης σε αυτοσυνείδηση ανάμεσα από ήττες και νίκες και αυτό που τις εξισώνει είναι ο θάνατος, όλα και όλους. Στο τέλος της διαδρομής δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι υπάρχουν μόνο μικροί τύραννοι και πολεμιστές.
Έρχεται μία στιγμή που κάθε άνθρωπος θα βρεθεί στο έλεος του μικρού τυράννου, είτε είναι το αφεντικό του, είτε ο αυτοκράτορας και ο βασιλιάς του, είτε ο ηγούμενος, ο γραμματέας του κόμματος, ο πρόεδρος και πρωθυπουργός του, ακόμη και ο σύζυγος του.
Οι μέθοδοι και τα χαρακτηριστικά του μικρού τυράννου είναι γνωστά. Συγκεντρώνει πάντα λεφτά και εξουσία. Χρησιμοποιεί τον φόβο την βία την ανησυχία την αβεβαιότητα για να χειραγωγεί να ποδοπατεί, να διαιρεί τους πάντες και τα πάντα και το καθετί. Κινείται ανάμεσα στο μαστίγιο και το καρότο, από την πάλη του καλού και το κακού στην πάλη των τάξεων, στην διαφορά των εμβολιασμένων και των αντιεμβολιαστών και ούτω καθεξής.
Όταν όλα αυτά αποτύχουν, ένα είναι το τελευταίο επιχείρημα του μικρού τυράννου εξουσιαστή
Ο οίκτος. Ακόμη και ο καλύτερος πολεμιστής θα παγιδευτεί εκεί.
Δεν είναι ότι έχει ηττηθεί. Και να νικηθεί ,θα σηκωθεί. Είναι ότι έχει παραιτηθεί από τις νίκες του, δεν θέλει να νικήσει. Παραιτείται.
Αυτό που συμβαίνει σε ένα προσωπικό επίπεδο ατομικό, συμβαίνει και σε ένα συλλογικό, σε ένα έθνος και σε ένα λαό.
Η διάβρωση σε ένα λαό ξεκινάει από έναν μικρό ασήμαντο ιό. Δεν είναι ότι θα αντιμετωπίσει ένα στρατό σε μία μάχη σώμα με σώμα, που μπορεί να νικήσει η να νικηθεί και η ιστορία θα συνεχιστεί. Είναι ότι έχει να αντιμετωπίσει μία ύπουλη τακτική.
Πριν επιτεθεί κάποιος σε ένα έθνος, θα στείλει πολλούς κατασκόπους και μετά θα στείλει τους πιο αδύναμους και τους πιο εξαθλιωμένους να εισχωρήσουν για να αρχίσουν την αποδόμηση της Εστίας (τονάλ).
Οι ορδές του χριστιανικού ανατολικού όχλου είχαν εισβάλει στην Ελλάδα και στη Δύση και στη Ρώμη στο τέλος τις Εποχής του Κριού. Διείσδυσαν παντού στο ρωμαϊκό στρατό. Οι Ρωμαίοι δεν ήταν αγγελούδια, λύκοι ήταν, αλλά πολεμούσαν όμως στην πρώτη γραμμή ακόμη και μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου και εκτιμούσαν σεβόταν τον Ελληνικό Πολιτισμό που ήταν ο μόνος που υπήρξε μέχρι των ημερών μας, πραγματικός ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ της ανθρώπινης φυλής.
Όταν ο χριστιανισμός έγινε εξουσία δεν σεβάστηκε τίποτα. Η επεκτατική χριστιανική αγκιτάτσια στηρίχθηκε σε τρεις άξονες άγριας προπαγάνδας μαζί με έναν αδιάκοπο προσηλυτισμό και ένα βίαιο εκχριστιανισμό.
Πρώτον ήταν ο φόβος. Ο τρομερός θεός της Παλαιάς Διαθήκης εγωιστής εγωμανής τύπος ζηλόφθων, φθονερός αλλοπρόσαλλος αντιφατικός νευρικός αυταρχικός έγινε ο φόβος και ο τρόμος των υπηκόων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Δεύτερον, η ενοχή. Η ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος σημάδεψε όλους τους ανθρώπους σαν ζώα, τους γονάτισε κυριολεκτικά. Τους μαστίγωναν και αυτομαστιγωνόταν για να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους. Τους ευνουχίζανε και αυτοευνουχιζόταν για να γλιτώσουν από τις σαρκικές αμαρτίες τους.
Και τρίτο το πιο φοβερό όπλο, ήταν ο οίκτος. Από την μικρή Αμάλ και τα προσφυγόπουλα που πνίγονται στο Αιγαίο, τα παιδιά των φαναριών μέχρι τα πάθη και τα μαρτύρια του εσταυρωμένου έγιναν το σήμα κατατεθέν της χριστιανικής λαίλαπας. Ακόμη και σήμερα περιφέρουν τον σταυρό και τα λείψανα, σημάδι βαθιάς μελαγχολίας. Ποιος άνθρωπος λογικός και ψυχικά ισορροπημένος θα περιέφερε το σταυρό του μαρτυρίου του βασανισμού του παιδιού του και θα τον προσκυνούσε ;;;;;;
Ο Μέγας Κωνσταντίνος στη μάχη της Γέφυρας Μιλβίας χρησιμοποιεί το χριστόγραμμα και νικάει, μισή αλήθεια και μισό ψέμα, σε πλήρη αντίφαση και με το σύμβουλο διδάσκαλο του γιού που είναι και ο μόνος που το αναφέρει.
Ο Λακτάντιος, επηρεασμένος, μεταξύ άλλων, από την 4η «Εκλογή» του Βιργιλίου, υπήρξε κατά καιρούς υπέρμαχος χιλιαστικών απόψεων. Έγραψε ότι κατά την χιλιετή βασιλεία οι δίκαιοι θα κάνουν πολλούς απογόνους, τα ουράνια σώματα θα λάμπουν επτά φορές περισσότερο απ’ ό,τι σ’ αυτό τον κόσμο, τα βουνά θα στάζουν μέλι, θα υπάρχουν ποτάμια κρασιού και γάλακτος, τα ζώα θα πάψουν να είναι σαρκοφάγα, δεν θα υπάρχει ανάγκη για εμπόριο ή γεωργία, κι ακόμα δεν θα χρειάζεται να βάφουμε το μαλλί των προβάτων, γιατί τα πρόβατα θα έχουν διάφορα χρώματα.
Επίσης μαζί με τον Τερτυλλιανό, τον Ιππόλυτο και τον Ωριγένη είναι οι μόνοι Χριστιανοί συγγραφείς, πριν από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, που κατά καιρούς καταδίκασαν τη στράτευση Χριστιανών και την ανάμειξή τους σε πολεμικές δραστηριότητες, αν και όχι με ιδιαίτερη σφοδρότητα (ορισμένες φορές μάλιστα προωθούσαν την αντίθετη θέση και δήλωναν υπερήφανοι, διότι Χριστιανοί στρατιώτες διακρίνονταν στο πεδίο της μάχης ή διότι ο Θεός των Χριστιανών χάριζε στρατιωτικές νίκες στους αυτοκράτορες). Οι συγγραφείς αυτοί ενοχλούνταν από το γεγονός ότι ένας στρατιώτης ήταν αναγκασμένος να σκοτώνει, να συμμετέχει στις επίσημες παγανιστικές θρησκευτικές τελετές και πιθανόν να διάγει ανήθικη ζωή μακριά από την οικογένειά του. Ενοχλούνταν ακόμα από το ότι ένας στρατιωτικός αξιωματούχος έπρεπε να επιβάλει την ποινή του θανάτου
Αυτό αποτελεί το λογικό και απλό επιχείρημα των αντιρρησιών συνείδησης αυτών, δηλαδή που δεν θέλουν να στρατευτούν και να πολεμήσουν και έχουν δίκιο. Ή θα είσαι χριστιανός και δεν θα πολεμάς δεν θα πιάνεις όπλο, θα στρέφεις και το άλλο σου μάγουλο στον εχθρό ή θα πολεμάς και δεν θα είσαι χριστιανός. Δεν γίνεται και ομελέτα και αυγά άσπαστα.
Τη σκυτάλη παρέλαβε ο Θεοδόσιος με το γνωστό “φιλελληνισμό” του για να φτάσουμε στον Ιουστινιανό Justin Φλάβιο Πέτρο Σαββάτιο εκ Ταυρησίου που μιλούσε άπταιστα τα Λατινικά, μπορεί και τα Σλαβικά ως Γιουτπράνδα. Αμφίβολο αν καταλάβαινε τα Ελληνικά. Δεν πολέμησε ποτέ ο ίδιος αλλά είχε την τύχη να έχει καλούς στρατηγούς. Κλείνει την Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και όχι μόνο, για να αναλάβει το ρόλο του αρχιτέκτονα και του μεγάλου οικοδόμου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και να χτίζει συνεχώς και μανιωδώς θρησκευτικά κτίρια.
Ως χριστιανός Ρωμαίος αυτοκράτορας, ο Ιουστινιανός θεώρησε θεϊκό του καθήκον να επαναφέρει τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στα αρχαία της όρια. Μολονότι ποτέ δεν συμμετείχε προσωπικά σε στρατιωτικές εκστρατείες, καυχιόταν για τις επιτυχίες του στους προλόγους των νόμων του.
Παραχώρησε στους μοναχούς το δικαίωμα να κληρονομούν περιουσία από ιδιώτες και το δικαίωμα να λαμβάνουν πανηγυρικά , ή ετήσια δώρα, από το αυτοκρατορικό ταμείο ή από τους φόρους ορισμένων επαρχιών και απαγόρευσε τη λαϊκή δήμευση μοναστηριακών κτημάτων.
Η αρχική Ακαδημία του Πλάτωνα είχε καταστραφεί από τον Ρωμαίο δικτάτορα Σύλλα το 86 π.Χ. Αρκετούς αιώνες αργότερα, το 410 μ.Χ., ιδρύθηκε μια Νεοπλατωνική Ακαδημία που δεν είχε θεσμική συνέχεια με την Ακαδημία του Πλάτωνα μέχρι το 529 μ.Χ. οπότε έκλεισε οριστικά. Συνέχισαν άλλα σχολεία στην Κωνσταντινούπολη, την Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια, που ήταν τα κέντρα της αυτοκρατορίας του Ιουστινιανού.
Μόνο στη Μικρά Ασία , ο Ιωάννης της Εφέσου αναφέρθηκε ότι είχε προσηλυτίσει 70.000 ειδωλολάτρες. Στην συνέχεια ο ένας αυτοκράτορας θα τύφλωνε και θα σκότωνε τον άλλον, θα έκοβαν την μύτη τους και θα πουλούσε τις κόρες του στο χαρέμι του σουλτάνου. Βαθύ θα απλωνόταν το σκοτάδι της Ανατολής και της ανατολίτικης νοοτροπίας με τα προσκυνήματα την θεοκρατία τις κιτς ενδυμασίες την κακόγουστη χλιδάτη βαρυφορτωμένη αρχιτεκτονική και τις τρομακτικές σκιές σαν φαντάσματα βυζαντινές αγιογραφίες.
Ο Ελληνισμός μετά την πτώση της Τροίας άρχισε το ταξίδι του γυρισμού. Οι καταστροφές και οι θρίαμβοι του Ελληνισμού ήτανε τα νησιά παγίδες και οι σταθμοί του Οδυσσέα κατά την επιστροφή. Από τη μία πνιγόταν στη θάλασσα και στα αγριεμένα κύματα του Ποσειδώνα από την άλλη αναδυόταν ένα νησί και μία στεριά για να πάρει μία αναπνοή και να ξαναρχίσει από την αρχή μια πορεία προς την Ιθάκη ευθεία.
Οι Έλληνες ήταν πολεμιστές από τα γεννοφάσκια τους, όχι οι βάρβαροι πολεμιστές, όμως όπως της ανατολής. Πολεμούσαν αλλά δεν ήταν, δεν είναι ονομαστοί για τα βασανιστήρια. Νιώθουν οίκτο πράγμα που δεν ισχύει για τους περισσότερους ανατολικούς λαός, είναι χωρίς οίκτο. Βάζουν ακόμη και στα παιδιά τους βόμβες και τα στέλνουν μπροστά στην πολεμική γραμμή.
Ο Ελληνισμός μπαίνει βαθιά σε ένα σκοτεινό τούνελ της ιστορίας με την άνοδο του χριστιανισμού στην εξουσία. Θα πάλευε και με τον Κωνσταντίνο και με το Θεοδόσιο.
Όταν έφθασε στην εποχή του Ιουστινιανού έφτασε και στο σημείο της ήττας του, στο σημείο του βολέματος του.
Δεν είναι ότι ηττήθηκε πραγματικά, ούτε ότι βολεύτηκε αλλά ,ότι παραιτήθηκε από τις νίκες του ,ούτε εξαιτίας του φόβου, ούτε εξαιτίας της ενοχής, αλλά εξαιτίας του οίκτου που είναι ένας μεταμφιεσμένος αυτοοίκτος.
Κλείνοντας ο Ιουστινιανός και το τελευταίο προπύργιο της φιλοσοφικής σκέψης και του στοχασμού ο Έλληνας Πολεμιστής μετατρέπεται και σε έναν ζητιάνο ρωμιό ραγιά περίγελως των χριστιανών δυναστών…..Λυπήθηκε τον εαυτό του.
Το σημείο της ήττας και του βολέματος είναι ένα πολύ δύσκολο σημείο για κάθε άνθρωπο και για κάθε έθνος και λαό γιατί παραιτείται, είναι το σημείο της παραίτησης.
Από κει και μετά όσο περνάει ο καιρός, τόσο ξεμακραίνει μία Ιθάκη, τόσο μετατρέπεται σε ένα μικρό τύραννο, σε αυτό που περιφρονούσε και σιχαινόταν. Αρχίζει να του μοιάζει. Ένας προσκυνημένος δούλος, δουλοπρεπής υπήκοος, ένας μικρός Μήτσος. Με αυτούς κτίζονται οι αυτοκρατορίες και από αυτούς αποτελούνται.
Πρέπει να ψάξει κανείς μέσα του με σιδερένια αυτοπειθαρχία και αδιάλλακτη αυτογνωσία για να εντοπίσει αυτό το σημείο του βολέματος του. Αυτό που τον μετατρέπει σε ένα ηλίθιο ον και όταν το βρει, να σηκωθεί. Δεν έχει καμία σημασία αν νικήσει ή νικηθεί, το μόνο που έχει σημασία είναι ποτέ να μην παραιτηθεί από το ταξίδι και την διαδρομή.

Αστραία

Με Johnnie Walker χωρίς τον Skywalker και την Μούσα Κλειώ

Άειδε Μούσα…..
Ολοκληρώθηκε το ντοκιμαντέρ του Στάθη Καλύβα «καταστροφές και θρίαμβοι» στον ΣΚΑΪ ,τον γνωστό τηλεοπτικό σταθμό του αγγλοαναθρεμένου Αλαφούζου, ένδοξου ηγέτη του Παναθηναϊκού (με τον οποίο συμβάλλει τα μέγιστα στην «υψηλή νοημοσύνη» του ποδοσφαιρόφιλου ελληνικού λαού ) με προσωπικές ταλαιπωρίες σε δικαστικές διαμάχες και δίκες επί του φορολογικού.
Στο ΣΚΑΙ παρακολουθώ επιλεκτικά μόνο τις ειδήσεις, γιατί τα υπόλοιπα προγράμματα και οι εκπομπές του, είναι να αυτοκτονείς μαζί με τον Καμύ πριν τον καφέ σου πιεις. Και παρακολουθώ τις ειδήσεις για να ενημερωθώ, όχι από αυτά που λέει η συμπαθής, συγγενής εξ αγχιστείας του πρωθυπουργού της χώρας, παρουσιάστρια, αλλά, από αυτά που δεν λέει. Και, για χάρη του οξυδερκούς Αλέξη Παπαχελά διευθυντή της Καθημερινής από το 2007, που αξίζει τον κόπο να ακούσει κανείς στις πολιτικές του αναλύσεις, ακόμη και αν διαφωνεί μαζί του. Οπωσδήποτε, ο άνθρωπος που έχει πάρει συνέντευξη από τον Μάρκο Ζαπατίστας με ρεπορτάζ αυτοψία στις απρόσιτες περιοχές του Μεξικού έχει πάρει και τα εύσημα της δημοσιογραφίας ,παρόλο που τον τελευταίο καιρό αποδεικνύει ότι έχει χάσει μέρος της οξυδέρκειας και της διαύγειας για να καταλήξει να παρουσιάζει θεοκρατικά βραβεία «αυτοκράτειρα Θεοφανώ» της Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας και του Τρίτου Ράιχ.
Το βιβλίο του ακαδημαϊκού Στάθη Καλύβα «καταστροφές και θριάμβοι» δεν το έχω διαβάσει. Δεν ξέρω, αν είναι γραμμένο από μεράκι και από γνήσιο ενδιαφέρον ή και αναγκαστικά, όπως πρέπει να γράφουν οι καθηγητές πανεπιστημίων για να προάγονται παρουσιάζοντας «έργο». Συνεπώς δεν μπορώ να έχω γνώμη για αυτό, αλλά είδα το ντοκιμαντέρ και θα εστιαστώ στο θέμα του. Μπορεί να είναι καλύτερο από το βιβλίο, μπορεί να είναι και χειρότερο, οπωσδήποτε είναι πολύ καλύτερο από το υπόλοιπο τηλεοπτικό θέαμα των εκπομπών του ΣΚΑΪ, ακόμη και προς χάριν συζήτησης και προβληματισμού.
Επειδή, ούτε στα γήπεδα τρέχω, ούτε στα μοναστήρια και στις εκκλησιές συχνάζω γονατιστή, ούτε σε συναυλίες λαϊκές ξελαρυγγιάζομαι, καθόλου δεν με ενόχλησε, η απουσία «της συνεισφοράς» της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821 για την οποίαν διαμαρτυρήθηκαν οι μισθοφόροι της ανώνυμης εταιρείας επί γης ΑΕ του Θεού, της μοσχοαναθρεμμένης από τους αγώνες του Ελληνικού λαού, ορθοδοξίας. Πολλά μας τα έχει πει και πολλά μας τα έχει κάνει, αλλά, θα τα πούμε και εμείς εν ελθέτω χρόνω και θα τα ακούσει και αυτή. Δεν είναι πια στο απυρόβλητο κρυμμένη πίσω από το άλλοθι του θεού. Και ο θεός, μαζί της έχει εξοργιστεί, κατά συνήθεια Του την προσφιλή.
Οπωσδήποτε ο ΣΚΑΙ είναι ένα νεοταξίτικο κανάλι, σύμφωνα με τους παλαιοημερολογίτες και κρατάει αποστάσεις ασφαλείας από τα θεοκρατικά κράτη ανατολίτικης προσκυνούμενης νοοτροπίας και, καλά κάνει. Φλερτάρει φανερά με Δυτική θεοσοφία και κακώς κάνει, γιατί η θεοσοφία είναι πανθρησκεία, ήτοι χριστιανισμός από την πίσω πόρτα, με την Μπλαβάτσκι θιβετιανή εξουσία (την πρωταρχική καταγωγή όλων των θρησκειών) πού είναι η Λεμουρία .
Δεν θα συναγωνιστώ με τον Παπαρρηγόπουλο στη διευκρίνιση ιστορικών στοιχείων της περιόδου διότι ξεφεύγει από την πρόθεση του παρόντος απλού άρθρου και δεν θέλω να καταλήξει μακροσκελές σεντόνι.
Το θέμα είναι το ντοκιμαντέρ συνολικά σαν παρουσίαση. Τι ήθελε να πει και τι είπε.
Το ντοκιμαντέρ, ως απλό ντοκιμαντέρ, δεν παρουσίασε κάτι καινούργιο. Σίγουρα έχουνε υπάρξει πολύ καλύτερα ντοκιμαντέρ από αυτό και δεν γνωρίζω, αν η πρόθεσή του αφηγητή και συγγραφέως ήτανε να παρουσιάσει ένα ντοκιμαντέρ, γιατί αυτό που παρουσίασε ήταν κάτι άλλο.
Καταρχάς, παρουσίασε τον εαυτό του, με το ένα πόδι στην Αγγλική, πρώην Βρετανική αυτοκρατορία και το άλλο στην νεο ατλαντική Δημοκρατία του ΣΗΘ ΠΑΛΠΑΤΙΝ, μισθοφόρος της σχολής του Σικάγου.
Άχρονος άγευστος αδιάφορος, χωρίς τη ζωντάνια ενός ελάχιστου αυθορμητισμού, ακόμη και χωρίς το λάθος ενός αυθορμητισμού, και όχι αποστασιοποιημένος όπως πιθανόν θα ήθελε να δείξει. Η αδιαφορία ήταν προφανής και στο σωματέτυπό του και στην ομιλία του και στο βλέμμα του. Σίγουρα δεν διαθέτει την γοητεία ενός Καρλ Σαγκάν και την θεατρικότητα ενός Πίτερ Ουστίνοφ όταν μας διηγούνταν τις υπέροχες ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας, αλλά δεν είναι και το ζητούμενον.
Το θέμα που καταπιάστηκε όμως, είναι πολύ ενδιαφέρον μεγάλο και σημαντικό, ίσως δεν ήταν και για τους ώμους του. Δεν είναι εύκολο πράγμα η ανάλυση και η σύνθεση μιας τέτοιας πολύταραχης και πολύπλοκης πραγματικότητας, όπως η Ελληνική Ιστορία των τελευταίων 200 ετών. Που να πάμε και …..παλαιότερα.
Ο Στάθης Καλύβας, αναθεωρητής του Νέου Κύματος σύμβουλος της Νέας Δημοκρατίας, περιδιαβαίνει τους διαδρόμους της ιστορίας χαμένος στη μετάφραση της. Και αυτό γιατί πάσχει από το σύνδρομο του Θησέα, όπως και οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί καθηγητές. Εισέρχονται στο Λαβύρινθο χωρίς την Αριάδνη που έχουν εγκαταλείψει στην Νάξο, για χάρη μιας ακαδημαϊκής καρέκλας και περιδιαβαίνουν άσκοπα χωρίς το Μίτο. Έτσι δεν έχουν τη σύνδεση των γεγονότων και δεν καταλήγουν πουθενά, απλώς περιδιαβαίνουν εδώ και εκεί. Αυτό που έκανε και καθηγητής Καλύβας, ο οποίος όχι μόνο δεν «εκπαίδευσε καμία Ρίτα» αλλά από ότι φαίνεται δεν εκπαιδεύτηκε και αυτός από καμιά Ρίτα του καλού αγγλικού κινηματογράφου.
Αναλώθηκε σε ένα ποτ πουρί από αποσπασματικές κονσερβοποιημένες ομιλίες των ειδημόνων συνάδελφων του καθηγητών, που παρουσίασε παράλληλα με το δικό του μονόλογο, πράγμα που δεν προσέφερε τίποτα στην κατανόηση θέματος και του όλου εγχειρήματος που αποπειράθηκε να διεκπεραιώσει. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει και η ξανθή ευχάριστη παρουσιάστρια του καναλιού σε πάνελ ιστορικών αναλυτών και για να κερδίσει χρόνο ο ίδιος για τα πιο ουσιαστικά και σημαντικά.
Συμπερασματικά θα έλεγα πως το ντοκιμαντέρ δεν ήτανε κακό, υπάρχουν και χειρότερα, θα μπορούσε να γίνει και πολύ καλύτερο με τα μέσα που διαθέτει το έγκριτο και επίσημο κανάλι της χώρας του Σκάι, με βάθος πλάτος και ύψος επαγωγικών και αναγωγικών συνδέσεων και συλλογισμών, αλλά Οκ. Ή δεν ήθελε, δεν ήταν στην πρόθεση του ή, δεν μπορούσε τελικά.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να προσπαθήσει κανείς.
Έγινε προσπάθεια αλλά δεν έγινε η σημαντική ερώτηση. Για αυτό και δεν αναδύθηκε η μορφή, το σχήμα από αυτή την πικρή «θάλασσα καπέλο» * της ιστορίας ως Αφροδίτη Ομορφιά.
Και δεν αναδείχθηκε γιατί δεν έγινε και η σωστή ερώτηση.
Φυσικά η πρωταρχική και σημαντική ερώτηση είναι: Ποιος και τι κινεί την ιστορία;
Και επόμενη σημαντική ερώτηση επί του θέματος είναι:
Όχι γιατί ο Ελληνισμός έχει περάσει από καταστροφές και θριάμβους θαλασσοπνιγμένος στον κοσμικό ωκεανό της ποσειδώνιας αντίληψης
αλλά , ποιο είναι το σημείο βολέματος του Ελληνισμού;
Και το σημείο βολέματος για έναν άνθρωπο, για ένα έθνος, ένα λαό είναι το σημείο που παραιτείται από τις νίκες του για χάρη ενός οίκτου και αυτοοίκτου.
Πότε ο Ελληνισμός παραιτήθηκε από τις νίκες του και πότε ένας υψιπέτης πολεμιστής μετατρέπεται σε έναν προσκυνημένο ραγιά να σέρνεται επί της γης σαν γεωσκώληξ χωρίς ελπίδα;
Αυτό θα είναι το επόμενο θέμα μας

Αστραία

στο βασίλειο της Γ ΄Ελληνικής Αθηναϊκής Δημοκρατίας

Κάτι για την ιστορία…ένα μήλο

Γαία Ήφαιστος πριν 2.000.000 χρόνια στο τέλος της Τιτανομαχίας
Αθηνά Αθήναι Αθήνα παρά λίγο Ποσειδωνία
Ερεχθεύς
Ακταίος
Κέκροπας
Κραναός
Ατθίδα
«Αίθικες» σχετίζεται, ενδεχομένως, ετυμολογικά με την λέξη «Ιθάκη».
Ηπειρωτικό φύλο γνωστό από την Μυκηναϊκή εποχή.
Αίθικες < Αίθθικες < Αιθτική < Αττική
Αναφέρονται στην Ιλιάδα (ραψωδία Β, 744), στον «Νηών κατάλογο», ως ένα (ορεσίβιο) φύλο στο οποίο κατέφυγαν οι Κένταυροι (μετά την καταδίωξή τους από τους Λαπίθες).
ακτίς – ακτή» = «ακίς + τίθημι»: άκρα (η), ακρωτήριο
Ο Μενεσθεύς συμπολεμιστής του Οδυσσέα παρέμεινε λοιπόν στον θρόνο των Αθηνών μέχρι την εκστρατεία στην Τροία, όπου και ηγήθηκε των 50 πλοίων του αθηναϊκού εκστρατευτικού σώματος.
Στον Τρωικό Πόλεμο περιγράφεται ως ο «τακτικότατος των βασιλέων», «κοσμητής μάχης», εξαίρετος αρματηλάτης και «ταξίλοχος λαών» (στην Ιλιάδα, όπου αναφέρεται σε 4 διαφορετικές ραψωδίες: Β 552, Μ 331, Ν 195 και Ο 331). Στο τέλος της πολιορκίας, υπήρξε ένας από τους άνδρες που κρύφτηκαν μέσα στον Δούρειο Ίππο.
Ο πληθυσμός της Αθήνας απ’ τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι το 2001.
Χρονολογία Πληθυσμός
5ος αι. π.Χ. 400.000
1853 30.600
1879 65.500
1896 123.000
1925 443.000
1961 1.800.000
1981 2.550.000
2001 3.130.841
ΑΠΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΚΤΙΣΗ ΑΘΗΝΑΣ – ΑΡΧΑΙΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
Το 1318 πριν από το Διόγνητο = 1582 π.Χ. κτίση Αθήνας. Σύμφωνα επίσης με το Πάριο Χρονικό: το έτος 1318 πριν από το Διόγνητο (= 1582 π.Χ.) ο Κέκροπας αντικαθιστά στη βασιλεία τον Ακταίο και μετονομάζει τη χώρα από Ακτική – Αττική, όπως λέγονταν πρώτα και προς χάρη του Ακταίου, σε Κεκροπία.
Το 1268 πριν από το Διόγνητο = 1532 π.Χ. ο Κραναός γίνεται Β βασιλιάς της Αττικής
Το 1242 πριν από το Διόγνητο = 1506 π.Χ. ο Εριχθόνιος διοργανώνει τα Παναθήναια
Το 1135 πριν από το Διόγνητο = 1399 π.Χ. ο Εύμολπος έρχεται με Θράκες στην Ελευσίνα και ιδρύει τα «ελευσίνια μυστήρια»
Το 1031 πριν από το Διόγνητο = 1295 π.Χ. ο Μίνωας Β’ εκστρατεύει εναντίον των Αθηναίων – βασιλιά Αιγέα , μέσω Μεγάρων, επειδή ο γιος του Μίνωα, ο Ανδρόγεως, δολοφονήθηκε από φθόνο και από τους συναθλητές του (νέους και νέες) στα Παναθήναια. Μάλιστα, επειδή τους νέους και τις νέες αυτές ο Μίνωας τις καταδίκασε σε καταναγκαστικά έργα στην Κρήτη, οι Αθηναίοι του έπλασαν το μύθο του Μινώταυρου με το λαβύρινθο, σύμφωνα με τους Πλάτωνα, Πλούταρχο κ.α.
Το 987 πριν από το Διόγνητο . = 1251 π.Χ. ο Θησέας ενώνει τις 12 συνοικίες της Αττικής και επιβάλει τη Δημοκρατία.
Το 945 πριν από το Διόγνητο = 1209 π.Χ. γίνεται η άλωση της Τροίας. Αρχηγός των Αθηναίων στην εκστρατεία αυτή είναι ο Μενεσθεύς

Το 800 – 700 π.Χ. : Οι ευγενείς (αριστοκράτες, πλούσιοι) παραμερίζουν τους βασιλιάδες και αναλαμβάνουν οι ίδιοι την άσκηση της εξουσίας. Στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ. ξεκινάνε και οι διαμάχες των αριστοκρατών με τους εμπόρους, τους βιοτέχνες και τους γεωργούς που ζητούσαν πρόσβαση στην εξουσία.
Το 683/682 π.Χ. : Την διοίκηση αναλάμβαναν 9 άρχοντες, οι οποίοι ήταν α) ο επώνυμος άρχων που ήταν ο αρχηγός του κράτους β) ο πολέμαρχος που ήταν υπεύθυνος για τα στρατιωτικά θέματα γ) ο βασιλιάς που είχε μόνο θρησκευτικές αρμοδιότητες δ) έξι θεσμοθέτες που ασχολούνταν με τις δικαστικές υποθέσεις. Παράλληλα λειτουργούσε και ο Άρειος Πάγος που αντικατέστησε το παλιό συμβούλιο των ευγενών επί βασιλείας και επόπτευε το έργο των αρχόντων.
Το 636 ή 635 π.Χ.: Αποτυχημένη προσπάθεια του ολυμπιονίκη Κύλωνα να εγκαθιδρύσει τυραννίδα στην Αθήνα.
Το 624 ή 621 π.Χ.: Πρώτη κωδικοποίηση του νόμου από το Δράκοντα. Ο Άρειος Πάγος αποκτά μεγάλη ισχύ. Από δράκο σε δράκο πηγαίναμε….
ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
4ος αιώνας. Ακμάζει η φιλοσοφική σχολή της Αθήνας
396 μ.Χ. Λεηλασία και καταστροφή της Αθήνας από τους Γότθους του Αλάριχου με τις ευλογίες του Αρκάδιου «Παν τι ελληνικόν ες έδαφος φέρειν»
5ος αιώνας Η Αθήνα χάνει την αίγλη της και μετατρέπεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Πολλά αρχαία μνημεία μετατρέπονται σε χριστιανικούς ναούς.
529 μ.Χ. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με διάταγμά του κλείνει τη φιλοσοφική σχολή των Αθηνών. Ο Παρθενώνας μετατρέπεται σε χριστιανική εκκλησία. Ελληνοχριστιανικός «πολιτισμός». Συνέχεια της ειρηνικής φιλελληνικής φιλοσοφίας Παν τι ελληνικόν ες έδαφος φέρειν» εξαπέστειλε ο Ιουστινιανός τον όχλο των ρασοφόρων κατά των περικαλλών ναών, των βιβλιοθηκών και των φιλοσοφικών σχολών της Ελλάδας (Ακαδημία Πλάτωνος) το 529 . …
535 μ.Χ. Ο Ιουστινιανός ιδρύει την αρχιεπισκοπή της Πρώτης Ιουστινιανής που περιελάμβανε την Αθήνα και ανατέθηκε στη δικαιοδοσία του πάπα της Ρώμης. Ανήκουμε στην Δύση
732 – 733 μ.Χ. Η Αθήνα ανατίθεται στη δικαιοδοσία του πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Ανήκουμε στην Ανατολή
11ος – 12ος αιώνας . Σημειώνεται έντονη οικοδομική αρχιτεκτονική δραστηριότητα. Κτίζονται μόνο ναοί και μοναστήρια όπως η Καπνικαρέα, η Γοργοεπήκοος, οι Άγιοι Θεόδωροι, η Σωτείρα Λυκοδήμου, οι Άγιοι Απόστολοι, η Μονή Καισαριανής με το σπουδαίο καθολικό της, η Όμορφη Εκκλησία, ο Άγιος Ιωάννης Καρέα, η Μονή Ιωάννη του Θεολόγου, η Μονή Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού, η Μονή Φιλοσόφων και η Μονή του Δαφνιού. Ούτε ιατρεία ούτε ασκληπιεία ούτε νοσοκομεια ούτε σχολεία ούτε θέατρα ψυχαγωγία ούτε ακαδημίες. Μόνο ….μοναστήρια και εκκλησιές. Ελληνοχριστιανικός «πολιτισμός» και «φιλοσοφία» των άγαμων μοναχών και πατριαρχών.
1834: Η Αθήνα ανακηρύσσεται πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους σύμφωνα με διάταγμα της Αντιβασιλείας του ανήλικου βασιλιά Όθωνα. Εισαγόμενος Ελληνοευρωπαϊκός «πολιτισμός» από την Γερμανία και την Δανία
1843: Στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 ξεσπά επανάσταση με κύριο αίτημα την παραχώρηση συντάγματος από το βασιλιά Όθωνα και την καθιέρωση της συνταγματικής μοναρχίας.
Ελληνομασονικός «πολιτισμός» από την Μεγάλη Στοά της Αγγλίας
1896: Διεξάγονται οι πρώτοι νεότεροι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παναθηναϊκό στάδιο της Αθήνας.
ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ
1941 – 1944: Τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα. Κατά την περίοδο της κατοχής χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν εξαιτίας έλλειψης τροφών. Ελληνογερμανικός «πολιτισμός» από του Αδόλφου την άρεια θεοσοφία.
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΣΗΜΕΡΑ Ελληνοατλαντικος πολιτισμός από τον ΟΗΕ και την θιβετιανή της Μπλαβάτσκι, δικτατορία
1950 – 1967: Η Αθήνα γνωρίζει πρωτοφανή δημογραφική και οικονομική άνοδο. Ο πληθυσμός της από 12.000 κατοίκους το 1934 αυξάνεται στους 100.000 το 1880 και στους 802.000 το 1928. Σήμερα ο ευρύτερος νομός Αττικής αριθμεί πάνω από 4.000.000 κατοίκους
1985: Η Αθήνα γίνεται η πρώτη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
2004: Η Αθήνα υποδέχθηκε ξανά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ελληνοσοσιαληστρικός «πολιτισμός» Σημιτικός, της νέας μερκελικής σοσιαλδημοκρατίας αυτοκρατορίας
25 Ιανουαρίου 2022 τον Καιρό της Ελπίδας. Πάνω από 2000 αυτοκίνητα με πάνω από 2000 Homo Sapiens εγκλωβίζονται στην Αττική Οδό της Άκτωρ Ελλάκτωρ Αυτού Μεγαλειότητος Μοναρχίας, συλλογικής ιδιωτικής ανευθυνότητος, με πρόεδρο βασιλέα τον σύμβουλο του πρωθυπουργού της ατομικής κρατικής ανευθυνότητος, και μένουν πάνω από 24 ώρες αβοήθητοι και μοναχοί χωρίς ελπίδα και όνειρα ….. στην Σκουληκομυρμηγκότρυπα…..

Εμείς παρ όλα αυτά εξακολουθούμε να είμεθα ονειροπόλοι …….αθεράπευτα

Αστραία