Οι Τιτλούχοι Βασιλείς της Ασίας

Μια ασσυριακή επιγραφή σε μια οχύρωση κοντά στο φρούριο Tušpa αναφέρει τον βασιλιά Σαρντουρί Α’ της Ουράρτου ως οικοδόμο τείχους και κάτοχο του τίτλου Βασιλιάς των Βασιλέων .
Αυτή είναι η επιγραφή του βασιλιά Sarduri, γιου του μεγάλου βασιλιά Lutipri, του ισχυρού βασιλιά που δεν φοβάται να πολεμήσει, του καταπληκτικού βοσκού, του βασιλιά που κυβέρνησε τους επαναστάτες. Είμαι ο Σαρντουρί, γιος του Λουτίπρι, του βασιλιά των βασιλιάδων και του βασιλιά που έλαβε το φόρο όλων των βασιλιάδων. Ο Σαρντουρί, γιος του Λουτίπρι, λέει: Έφερα αυτούς τους λίθους από την πόλη Αλνιούνου. Έχτισα αυτόν τον τοίχο.
—  Σαρντουρί Α’ του Ουράρτου

Όλα τα ήθη και έθιμα της Λεμουρίας μεταφέρονται στη Δύση και στην Ατλαντίδα μέσα από τους τίτλους και τις θρησκείες της Ανατολής.
Το πιο χαρακτηριστικό φυσικά είναι «ο βασιλιάς των βασιλέων» δηλ ο αυτοκράτορας που κρατάει τη σκούφια του από τον Υιό του Ουρανού και τον Κίτρινο Δράκο Αυτοκράτορα «των τριών κυρίαρχων και των πέντε Ντε δουκών » με όλη την ανατολίτικη νοοτροπία που τον συνοδεύει και είναι: τα προσκυνήματα, οι βαθιές αποκλίσεις, ο Α΄ πληθυντικός, οι χλιδάτες βαριές ενδυμασίες, ο χρυσός ο και οι Εντολές άνωθεν….. του Ουρανού, η απολυταρχία και η θεοκρατία.

King of Kings ήταν ένας κυρίαρχος τίτλος που χρησιμοποιούνταν κυρίως από μονάρχες με έδρα τη Μέση Ανατολή . Αν και πιο συχνά συνδέθηκε με το Ιράν (ιστορικά γνωστό ως Περσία στη Δύση , ιδιαίτερα με τις Αχαιμενιδικές και Σασανικές Αυτοκρατορίες , ο τίτλος εισήχθη αρχικά κατά τη διάρκεια της Μέσης Ασσυριακής Αυτοκρατορίας από τον βασιλιά Tukulti-Ninurta I (βασίλεψε 1233-1197 π.Χ.) και χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια σε μια σειρά από διαφορετικά βασίλεια και αυτοκρατορίες, συμπεριλαμβανομένης της προαναφερθείσας Περσίας, διαφόρων ελληνικών βασιλείων, της Αρμενίας , της Γεωργίας και της Αιθιοπίας .

Ο τίτλος θεωρείται συνήθως ισοδύναμος με αυτόν του Αυτοκράτορα , και οι δύο τίτλοι ξεπερνούν αυτόν του βασιλιά σε κύρος, που προέρχεται από τους μεσαιωνικούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες που έβλεπαν τους Σαχάνσαχ της Σασανικής Αυτοκρατορίας ως ίσους τους. Οι τελευταίοι βασιλεύοντες μονάρχες που χρησιμοποίησαν τον τίτλο του Shahanshah , εκείνοι της δυναστείας των Παχλαβί στο Ιράν (1925–1979), εξίσωσαν επίσης τον τίτλο με τον «Αυτοκράτορα». Οι ηγεμόνες της Αιθιοπικής Αυτοκρατορίας χρησιμοποιούσαν τον τίτλο του Nəgusä Nägäst (κυριολεκτικά «Βασιλιάς των Βασιλέων»), ο οποίος μεταφράστηκε επίσημα ως «Αυτοκράτορας».
Στον Ιουδαϊσμό, ο Melech Malchei HaMelachim («ο Βασιλιάς των Βασιλέων των Βασιλέων») άρχισε να χρησιμοποιείται ως όνομα του Θεού. Το «King of Kings» (βασιλεὺς τῶν βασιλέων) χρησιμοποιείται επίσης σε σχέση με τον Ιησού Χριστό αρκετές φορές στη Βίβλο, κυρίως στην Πρώτη Επιστολή προς τον Τιμόθεο και δύο φορές στο Βιβλίο της Αποκάλυψης .
Στο Ισλάμ, τόσο οι όροι King of Kings όσο και η περσική παραλλαγή Shahanshah καταδικάζονται, ιδιαίτερα στα σουνιτικά χαντίθ .
Ο τίτλος Βασιλιάς των Βασιλέων εισήχθη για πρώτη φορά από τον Ασσύριο βασιλιά Tukulti-Ninurta I (ο οποίος βασίλεψε μεταξύ 1233 και 1197 π.Χ.) ως šar šarrāni . Ο τίτλος είχε κυριολεκτική σημασία καθώς ένας šar ήταν παραδοσιακά απλώς ο κυβερνήτης μιας πόλης-κράτους . Με το σχηματισμό της Μέσης Ασσυριακής Αυτοκρατορίας , οι Ασσύριοι ηγεμόνες εγκαταστάθηκαν ως βασιλιάδες σε ένα ήδη υπάρχον σύστημα βασιλείας σε αυτές τις πόλεις-κράτη, και έγιναν κυριολεκτικά «βασιλείς των βασιλιάδων». Μετά τη βασιλεία του Tukulti-Ninurta, ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε περιστασιακά από μονάρχες της Ασσυρίας και της Βαβυλώνας .
Ο «Βασιλιάς των Βασιλέων», όπως šar šarrāni , ήταν μεταξύ των πολλών τίτλων του τελευταίου Νεο-Βαβυλώνιου βασιλιά, Ναβονίδη (r. 556–539 π.Χ.).

Οι καυχησιολογικοί τίτλοι που διεκδικούσαν την ιδιοκτησία διαφόρων πραγμάτων ήταν συνηθισμένοι σε όλη την αρχαία ιστορία της Μεσοποταμίας. Για παράδειγμα, ο προπάππος του Ασουρμπανιπάλ, ο Σαργκόν Β’ χρησιμοποίησε τον πλήρη τίτλο του Μεγάλου Βασιλιά , του Ισχυρού Βασιλιά , του Βασιλιά του Σύμπαντος , του Βασιλιά της Ασσυρίας , του Βασιλιά της Βαβυλώνας , του Βασιλιά του Σουμερίου και του Ακκάδ .
Οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου τερμάτισαν την Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών και η επακόλουθη διαίρεση της ίδιας της αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου είχε ως αποτέλεσμα η δυναστεία των Σελευκιδών να κληρονομήσει τα εδάφη που συνδέονταν παλαιότερα με τη δυναστεία των Αχαιμενιδών. Αν και ο ίδιος ο Αλέξανδρος δεν χρησιμοποίησε κανέναν από τους παλιούς περσικούς βασιλικούς τίτλους, αντ’ αυτού χρησιμοποίησε τον νέο του τίτλο «Βασιλιάς της Ασίας» (βασιλεὺς τῆς Ἀσίας), οι μονάρχες της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών όλο και περισσότεροι ευθυγραμμίζονται με το περσικό πολιτικό σύστημα. Ο επίσημος τίτλος των περισσότερων βασιλιάδων των Σελευκιδών ήταν «Μεγάλος Βασιλιάς», ο οποίος όπως και ο «Βασιλιάς των Βασιλέων», ένας τίτλος ασσυριακής καταγωγής, χρησιμοποιήθηκε συχνά από τους ηγεμόνες των Αχαιμενιδών και προοριζόταν να καταδείξει την υπεροχή του κατόχου του έναντι άλλων ηγεμόνων. Ο «Μεγάλος Βασιλιάς» μαρτυρείται εξέχουσα θέση τόσο για τον Αντίοχο Α’ (σ.σ. 281–261 π.Χ.) και για τον Αντίοχο Γ’ τον Μέγα (222-187 π.Χ.) καθ’ όλη τη διάρκεια της κυριαρχίας του.
Γεωργία
Ο Βασιλιάς των Βασιλέων αναβίωσε στο Βασίλειο της Γεωργίας από τον Βασιλιά Δαβίδ Δ’ (. 1089–1125 μ.Χ.), που αποδόθηκε ως mepet mepe στα γεωργιανά . Όλοι οι μετέπειτα γεωργιανοί μονάρχες, όπως ο Ταμάρ ο Μέγας , χρησιμοποίησαν τον τίτλο για να περιγράψουν την κυριαρχία τους σε όλα τα γεωργιανά πριγκιπάτα, υποτελείς και παραπόταμους. Η χρήση του τίτλου τους προέρχεται πιθανώς από τον αρχαίο περσικό τίτλο.
Ιουδαϊσμός
Στον Ιουδαϊσμό , ο Melech Malchei HaMelachim («ο Βασιλιάς των Βασιλέων των Βασιλέων») άρχισε να χρησιμοποιείται ως όνομα του Θεού , χρησιμοποιώντας τον διπλό υπερθετικό για να βάλει τον τίτλο ένα βήμα πάνω από τον βασιλικό τίτλο των Βαβυλωνίων και Περσών βασιλιάδων που αναφέρεται στο Αγια ΓΡΑΦΗ.
Χριστιανισμός
Το «King of Kings» (βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων) χρησιμοποιείται σε σχέση με τον Ιησού Χριστό πολλές φορές στη Βίβλο , κυρίως μία φορά στην Πρώτη Επιστολή προς Τιμόθεο (6:15) και δύο φορές στο Βιβλίο της Αποκάλυψης (17:14, 19: 11–16)
… που θα πραγματοποιήσει την κατάλληλη στιγμή—Αυτός που είναι ο ευλογημένος και μοναδικός Κυρίαρχος, ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και ο Κύριος των κυρίων, …
—  Πρώτη Επιστολή προς Τιμόθεο 6:15

Οι Βυζαντινοί ηγεμόνες μετέφραζαν το «Βασιλεύς» σε «Imperator» όταν χρησιμοποιούσαν τα λατινικά και αποκαλούσαν τους άλλους βασιλείς rēx ή rēgas .. Ως εκ τούτου, Βασιλεὺς Βασιλέων στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία θα σήμαινε «Αυτοκράτορας των Αυτοκρατόρων». Οι Βυζαντινοί ηγεμόνες απένειμαν τον τίτλο του Βασιλέα μόνο σε δύο ξένους ηγεμόνες που θεωρούσαν ίσους τους, τους Βασιλείς του Αξούμ και τους Σαχάνσαχ της Σασανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα ο «Βασιλιάς των Βασιλέων» να εξισωθεί με τον βαθμό του «Αυτοκράτορα».

Ο Απόστολος του Αλλάχ είπε, «Το πιο απαίσιο όνομα που βλέπει ο Αλλάχ την Ημέρα της Ανάστασης, θα είναι (αυτό) ενός ανθρώπου που αποκαλείται Malik Al-Amlak (ο βασιλιάς των βασιλιάδων).
—  Sahih al-Bukhari Βιβλίο 73 Χαντίθ 224
Η καταδίκη του τίτλου στον ισλαμικό κόσμο μπορεί να πηγάζει από το γεγονός ότι η ιδέα ότι ο Θεός είναι μόνο βασιλιάς ήταν εξέχουσα στο πρώιμο Ισλάμ. Σε αντίθεση με την κοσμική βασιλεία, η χρήση του «King of Kings» θεωρήθηκε αντιπαθητική και βλάσφημη
Ιράν
Ένα πορτρέτο του Φαθ-Αλί του 1813/1814 περιέχει ένα ποίημα με τον τίτλο· «Είναι αυτό ένα πορτρέτο ενός shahanshah, κάτοικος των ουρανών / Ή είναι η ανατολή του ηλίου και η εικόνα του φεγγαριού;».
Λιβύη
Το 2008, ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι διεκδίκησε τον τίτλο του «Βασιλιά των Βασιλέων» αφού μια συγκέντρωση περισσότερων από 200 αφρικανικών βασιλιάδων και αρχηγών φυλών ενέκρινε τη χρήση του τίτλου στις 28 Αυγούστου του ίδιου έτους, δηλώνοντας ότι «Αποφασίσαμε να αναγνωρίσουμε αδελφός ηγέτης ως «βασιλιάς των βασιλιάδων, των σουλτάνων, των πρίγκιπες, των σεΐχηδων και των δημάρχων της Αφρικής». Στη συνάντηση, που πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Βεγγάζης , δόθηκαν δώρα στον Καντάφι, όπως ένας θρόνος, ένα Κοράνι του 18ου αιώνα , παραδοσιακές στολές και αυγά στρουθοκαμήλου. Στην ίδια συνάντηση, ο Καντάφι προέτρεψε τους καλεσμένους του να ασκήσουν πίεση στις δικές τους κυβερνήσεις και να επιταχύνουν τη διαδικασία κίνησης προς μια ενοποιημένη αφρικανική ήπειρο. Ο Καντάφι είπε σε όσους συμμετείχαν στη συνάντηση ότι «θέλουμε έναν αφρικανικό στρατό για να υπερασπιστεί την Αφρική, θέλουμε ένα ενιαίο αφρικανικό νόμισμα, θέλουμε ένα αφρικανικό διαβατήριο για να ταξιδέψουμε στην Αφρική». Η συνάντηση αργότερα αναφέρθηκε ως μια «περίεργη τελετή» στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Μια επιγραφή στην αρμενική πόλη Βαν από τον Ξέρξη Α’ διαβάζει·
Είμαι ο Ξέρξης, ο μεγάλος βασιλιάς, ο βασιλιάς των βασιλιάδων, ο βασιλιάς των επαρχιών με πολλές γλώσσες, ο βασιλιάς αυτής της μεγάλης γης μακριά και κοντά, γιος του βασιλιά Δαρείου του Αχαιμενίου.
—  Ξέρξης Α’ της Περσίας

Αυτή την θεοκρατική νοοτροπία ολοκληρωτικών καθεστώτων της Λεμουρίας , η εκφυλισμένη κατακτημένη και διαβρωμένη από την ανατολίτικη νοοτροπία, Δύση, την πουλάει σαν Ισότητα Αδελφοσύνη Δικαιοσύνη Ελευθερία κλπ κλπ κλπ σε λόγια κάλπικα και πλαστά και επιτρέπει σε τιτλούχους βασιλείς των βασιλέων, θεούς , ιερείς να μιλάνε χωρίς αιδώ για αυτά σε μια ανάπηρη Δημοκρατία και να τάζουν λαγούς με πετραχήλια και χαμένους παραδείσους.

Καταργείστε τους τίτλους της μεγάλης ματαιοδοξίας και τους φορείς της ασυμμάζευτης ανοησίας για να αναπνεύσει η Γη αέρα Ελευθερίας

Αστραία

Ρωμιοσύνη & Ελληνοσύνη

«Όταν θεολογία και η θρησκεία ανακατεύεται με την πολιτική τίποτα το καλό δεν μπορεί να προκύψει και να βγει»

Ο Όθων ήταν ο μοναδικός βασιλιάς της Ελλάδας με αυτό τον τίτλο, οι υπόλοιποι βασιλείς ήταν βασιλείς των Ελλήνων Γιατί;
Το ιστορικό αυτό process των βασιλικών τίτλων απασχόλησε τον δυτικοσπουδαγμένο θεολόγο Ρωμανίδη, ξεκινώντας ως προοίμιο με την αδελφοσύνη των Ελλήνων και των Αλβανών που συνάντησε στη Νέα Υόρκη και έδωσε την δική του εκδοχή η οποία λέει τα εξής ρωμιο-ορθόδοξα:
Οι κακοί Φράγκοι και χριστιανοί κουτόφραγκοι από πονηριά και πολιτική σκοπιμότητα καθυστέρησαν την ονομασία. Έδωσαν την ονομασία, της Ελλάδος και μετά, των Ελλήνων για να τους ξεχωρίσουν από τους Ρωμαίους και να κρατήσουν αυτοί τον τίτλο της ρωμιοσύνης για πάρτη τους. Στη συνωμοσία συμμετέχει και ο φραγκοΝαπολέων και φέρνει μαζί του και τον Κοραή. Σε αυτό συναίνεσε και η οθωμανική αυτοκρατορία που προτίμησε οι Έλληνες να επαναστατήσουν ως Έλληνες και όχι ως Ρωμιοί για να έχουν λιγότερα δικαιώματα.
Δηλαδή με απλά λόγια, αν οι Φράγκοι οι κακοί Φράγκοιοι οποίοι ήταν και χριστιανοί επί πλέον, να σημειωθεί αυτό, και, θα έπρεπε ως χριστιανοί να είναι σωστοί και καλοί και καλύτεροι από τους μουσουλμάνους, θα έπρεπε να μην είχαν δώσει την ονομασία “ Έλληνες” και “Ελλάδα” στους Έλληνες και την Ελλάδα. Ακόμη καλύτερα ακόμα την είχαν αφήσει υπόδουλη και στην ρωμιοσύνη της οθωμανικής αυτοκρατορίας που συμβίωνε ευχάριστα ο Πατριάρχης με όλο το παπαδαριό της Β΄ Ρώμης και Β΄ Ρωμιοσύνης σε σύμφωνο συμβίωσης αλληλοθρησκευτικής κατανόησης. Το πως, οι Έλληνες, αφού προηγούνται από τους εξελληνισμένους Ρωμαίους θα είχαν λιγότερα δικαιώματα ως Έλληνες , μόνο ο Ρωμανίδης μπορεί να το γνωρίζει και καμία λογική. Αλλά ως γνωστόν οι θεολόγοι έχουν πάρει διαζύγιο με τη λογική και ποτέ δεν συμβιώνουν με αυτή και με κανένα σύμφωνο.
Έτσι, ο ο Όθων ο Α΄, ως πρώτος βασιλιάς θα λεγόταν βασιλιάς της Ρωμανίας και όλων των Ρωμιών στο όνομα της Β΄ Ρωμιοσύνης
Αυτά υποστηρίζει ούτε λίγο ούτε πολύ, ο θεολόγος και ιστορικός, καθηγητής πανεπιστημίου Ρωμανίδης ο οποίος παραιτήθηκε για λόγους ιδεολογικούς επειδή θεωρήθηκε κομμουνιστής.
Σίγουρα το » θεολόγος και ιστορικός» δεν αποτελεί καλή εγγύηση της αλήθειας, μίας που οι θεολόγοι μυθολόγοι ενδιαφέρονται μόνο για την αλήθεια του θεού που πιστεύουν και κόβουν ράβουν, την ιστορία στο κρεβάτι της κοπτοραπτικής του Προκρούστη. Το αν ήταν και κομμουνιστής δεν το γνωρίζω, αυτό όμως αποτελεί ενδιαφέρουσα έρευνα για ένα ψυχαναλυτή και ο Φρόιντ ποτέ δεν έμεινε άνεργος.. Κατά περίεργο λόγο υπάρχουν σήμερα αρκετοί και κομμουνιστές και θεολόγοι μαζί, επίσης και επιστήμονες ιατροί, και φυσικοί Πε04. Διδάσκουν την μέθοδο την επιστημονική παράλληλα με την αναπαραγωγή με τον κρίνο και ταυτόχρονα ρίχνουν και καμιά προσευχή στον Κύριο. Άβυσσος του ανθρώπου, η ψυχή.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
Ήταν οι Ρωμαίοι Έλληνες; Και οι Έλληνες τι ήταν;
Σαφώς υπήρχε μία μεγάλη Ελλάδα στην Κάτω Ιταλία Σικελία με ελληνική επιρροή, όπως υπήρχε και στη Μικρά Ασία ,ακόμη και στη Φώκαια στη ΦραγκοΓαλλία. Όπως και οι ΗΠΑ υπήρξαν βρετανική αποικία .Αν όμως οι ΗΠΑ είχαν κατακτήσει με τα όπλα το Ηνωμένο Βασίλειο, δύσκολα οι βρετανοί με τη χαρακτηριστική βρετανοσύνη που τους χαρακτηρίζει θα μιλούσαν και θα υιοθετούσαν για την ένδοξη Αμερικανοσύνη, αβίαστα.. Πόσο μάλλον αν τους είχαν αλλάξει τα φώτα στην θρησκεία και είχαν κατεδαφίσει τους ναούς τους. Αλληλοσφάχτηκαν και χωρίς αυτά έχοντας κοινή θρησκεία και γλώσσα.
Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι όμως θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των Τρώων και του Αινεία και το δηλώνουν υπερηφάνα.
Το ότι ήταν φιλέλληνες είναι αμφισβητούμενο, σίγουρα ήταν περισσότερο φιλέλληνες από τους κατοπινούς χριστιανούς θεοκράτορες. Έκλεψαν τις Ελληνικές πόλεις άρπαξαν τους θησαυρούς τα αγάλματα σαν Τρώες, αλλά υιοθέτησαν πολλά από την Ελληνική φιλοσοφία και πραγματεία.
Τα πράγματα για την Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν είχε ασπαστεί η ρωμαϊκή αυτοκρατορία την χριστιανική θεοκρατία.
Ο Ρωμανίδης αρνείται το Βυζάντιο ως τεχνική ονομασία και δεν έχει και άδικο. Γιατί η Ρώμη δεν θεωρούσε τον εαυτό της Βυζαντινή αλλά το μισό συνέχεια της Ρώμης, το άλλο της μισό. Φυσικά το ίδιο εξακολουθεί να πιστεύει και το Πατριαρχείο με τη σφραγίδα της Νέας Ρώμης που εξακολουθεί να έχει. Αν οι Έλληνες πρέπει να ονομασθούν Ρωμιοί γιατί εξελλήνισαν και επηρέασαν τους Ρωμαίους θα πρέπει να ονομασθούν και ρωμιοοθωμανοί για τους ίδιους λόγους, για να μην μιλήσουμε για (ελληνική ) Οθωμανοσύνη. Παιδιά των Ρωμαίων και των Οθωμανών οι ρωμιοέλληνες;. Ο Ρωμανίδης αποτελεί την χαρά του Πούτιν και του Έρτογάν εξ αιτίας της ορθοδοξίας και της ρωμιοσύνης. Ο Πούτιν θεωρεί τον εαυτό του ως τη συνέχεια της Ορθοδοξίας ως Γ΄ Ρώμη και ο Ερτογάν συνέχεια των Ρωμαίων ως απόγονος του Πορθητή. Και οι δυο θρησκείες είναι συγγενείς, η χαρά του Κιτσίκη και του Ντούγκιν. Πιο πολύ θέλουν οι ρωμιορθόδοξοι το ισλάμ παρά την παπική τιάρα.
Η ονομασία Έλληνας και τους αλιτήριους Έλληνες ήταν απαγορευτική και η ΧριστιανοΡωμιοΡώμη τους καταδίωξε άγρια.
Η μανία των φανατικών χριστιανών ήταν χωρίς όρια, εις έδαφος φέρειςνκαι φαίνεται από τους ναούς που γκρέμιζαν και για να χτίσουν την προσκυνημένη δουλική χριστιανική ειδωλολατρία.
Αν οι ρωμιοχριστιανοί σεβόταν και αγαπούσαν τόσο πολύ τους Έλληνες θα χτίζανε πιο δίπλα. Περισσότερο σεβάστηκε ο Μωάμεθ ο Β΄ τις χριστιανικές εκκλησίας από ότι οι χριστιανοί τους αρχαίες θεϊκες κατοικίες. Να τα λέμε κι αυτά, έξω από τα δόντια.
Ακόμη και σήμερα αναθεματίζουν τις Ελληνικές ιδέες και τα Ελληνικά ονόματα στις χριστιανικές Ορθοδοξίες. Τόση «αγάπη» έχουν για την Ελληνοσύνη και τους Έλληνες.
Αλλά ας δεχθούμε την άποψη του Ρωμανίδη για την ρωμιοσύνη και ας ακολουθήσουμε το σκεπτικό της για να κατανοήσουμε τα κίνητρα και το σημείο αναφοράς του.
Αν η Ελλάδα ως νεοσύστατο κράτος λεγόταν Ρωμανία Ρούμελη και ο βασιλιάς της, βασιλιάς της Ρωμανίας, η πρωτεύουσα της Ρουμανίας θα ήτανε το Ναύπλιο και η Αθήνα αργότερα, η Νέα Ρώμη. Ποια Ρώμη όμως; Η Α΄ή Β΄ή Γ; Αυτές υπήρχαν είναι πιασμένο το domain. Μιλάμε για την Δ΄- Ε΄ Ρώμη και εκδοχή της ρωμιοσύνης φυσικά
Το Ναύπλιο και η Αθήνα αλλά και όλη η ελληνική περιοχή είχαν ερημωθεί από την τακτική των βυζαντινών αυτοκρατόρων .Που πήγαν και κλείστηκαν στη Β΄ Ρώμη και δεν άκουσαν το θόρυβο των τειχών . Άσε που και η Ρουμανία παραλλαγή της Ρωμανίας δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Θα γινόταν η Ρωμανία (Ελλάδα ) το κέντρο της δυτικής Νέας Ρώμης από Ρωμαίο πατέρα και Ελληνίδα μάννα σαν τον Πανδήρα;
Κάτι τέτοιο προφανώς είχε κατά νου ο ρωμιοΡωμανίδης σε έναν ιδιότυπο εθνικισμό των ρωμιοορθοδόξων συνέχεια φυσικά του περίεργου Κιτσίκιου εθνικισμού της ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας. Μόνο που εδώ έχουμε ως κυρίαρχη την Ορθόδοξη Ρωμιοσύνη με γλώσσα τα Ελληνικά.
Τι τα θέλει τα Ελληνικά ο Ρωμανίδης; Από Ελληνικό πατριωτισμό; Όχι βέβαια. Ο μόνος λόγος που τα θέλει όπως και οι περισσότεροι οι θεολόγοι είναι γιατί έχουν γραφεί τα Ευαγγελία. Να δοξολογούν τον κύριο και αφέντη τον Εβραίο Προφήτη Μεσσία Τζεσουά. Η ελληνική γλώσσα είναι και μόνο και μόνο να υπηρετεί και να εξυπηρετεί τα θρησκευτικά τους σχέδια.
Γιατί όλοι αυτοί είναι Ορθόδοξοι και πριν και πάνω από όλα και, η πατρίδα τους είναι Ιερουσαλήμ, επίγεια και ουράνια δεν έχει σημασία. Η πατρίδα Ελλάδα, έρχεται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Χρησιμεύει απλώς σαν το μαντρί που υπάρχουν τα πρόβατα που τρέφουν και συντηρούν τον κύριο αφέντην ποιμένα. Δεν το κρύβουν άλλωστε.
Για μας τους υπόλοιπους πρώτα έρχεται η πατρίδα η Ελλάδα και μετά ή οποιαδήποτε θρησκεία και η ορθοδοξία, πολλούς μας αφήνει παντελώς αδιάφορους. Μπορούμε να την ανεχτούμε όταν δεν ανακατεύεται με την πολιτεία και δεν κάνει κηδείες βασιλιάδων με 30 παπάδες και 40 διάκους και δεν βγάζει βόλτα δόντια παντόφλες αγίων. Άσε που πρέπει να αλλάξουν και την ευαγγελική ρήση : Όταν είδε τους Ρωμιούς ( να ξαναγραφεί ) να έρχονται. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Ο Ιησούς και οι μαθητές του, που δεν γνώριζε κανείς τους ότι η Γη κινείται και δεν τους είχε ενημερώσει για βασικά θέματα αστρονομίας ο παντογνώστης θεός πατέρας.
Και αφού λοιπόν μιλάμε για την Ρωμιοσύνη με γλώσσα τα ελληνικά και την ορθοδοξία, σαφώς τα Λατινικά θα πρέπει να καταργηθούν και να ενσωματωθεί όλη η χριστιανοσύνη στην ( Ελληνική ) ρωμιοσύνη. Και με τους Αλβανούς αδελφούς μουσουλμάνους τι θα γίνει; Θα μιλήσουν ελληνικά, θα καταργηθούν τα αλβανικά ή θα γίνουν Ορθόδοξοι;
Και εδώ αρχίζει οι αντιφάσεις στο οξύμωρο σχήμα του Ρωμανίδη.
Πού στηρίζεται και σε ποια λογική; Ότι οι χριστιανοί θα συμφωνήσουν και θα ομονοήσουν. Οι αδελφοί χριστιανοί δεν συμφώνησαν ποτέ, αλληλοσφάχτηκαν αλληλο εξοντώθηκαν και διασκορπίστηκαν σε άπειρες χριστιανικές σέχτες αιρέσεις αποδεικνύοντας ότι ο Θεός που πιστεύουν και η θρησκεία αυτή, δεν τους κάνει καλύτερους ανθρώπους τόσους αιώνες τώρα. ούτε καν πιο ειρηνικούς. Γιατί θα τους κάνει τώρα;
Και όχι μόνο αυτό, εξαιτίας τους, δημιουργήθηκε ο μουσουλμανισμός που στην αρχή κυκλοφορούσε σαν χριστιανική αίρεση και αυτή τη στιγμή είναι η πλειοψηφία και είναι πιο δυναμικός και έχει και το πλεονέκτημα ότι ο προφήτης τους κρατάει όπλο και σπαθί, ενώ το πρόβλημα αυτό με τον χριστιανό ακόμη δεν έχει λυθεί.
Επειδή ο χριστιανός όταν κρατάει όπλο αυτοαναιρείται, όταν δεν κρατάει συντρίβεται.
Μέχρι να λύσει αυτή την αντίφαση ο χριστιανισμός, όλοι οι χριστιανοί γίνονται λύκοι ή πρόβατα που έχουν σφαγιαστεί. Αλλά να μη ξεχνάμε πως του αφέντη κυρίου, είναι η προτροπή. Να σφάζονται οι πιστοί για να κερδίζουν τον παράδεισο. Εξαιρούνται οι ένθρονοι πατριαρχικοί και παπικοί. Αυτοί έχουν βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα , ούτε παιδιά ,ούτε υποχρεώσεις ούτε εκλογές, στο απυρόβλητο τα μισθά τρέχουν, ευλογούν όλους τους πολέμους, τρώνε και πίνουν εις υγεία του κορόιδου και …..την Άρτα φοβερίζουν.
Αυτό φυσικά το είδαμε και στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης βυζαντινουπόλης και Β΄ Ρώμης όταν χιλιάδες μονάχοι καθόταν στα μοναστήρια γονατιστοί και αραχτοί και παρακαλούσαν τους Δυτικούς να έρθουν στην πόλη και κάποιος να την υπερασπιστεί.
Μόνος ο τραγικός Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος βασιλιάς έφτασε στην πόλη για να θυσιαστεί, ενώ ο αδερφός του είχε πουλήσει τον τίτλο του βασιλιά των Ρωμαίων στη Δύση. Είχε εξευτελίσει τη ρωμιοσύνη και είχε αυτοεξευτελιστεί.
Για ποια Ρωμιοσύνη λοιπόν μιλάει ο Ρωμανίδης εις βάρος της Ελληνοσύνης; Την Δυτική την Ανατολική ή τη Μουσουλμανική γιατί ο ίδιος ο Μωάμεθ πήρε τον τίτλο του αυτοκράτορα των Ρωμαίων και τον διεκδικεί και ήθελε να εκδράμει στην A΄ Ρώμη και να της επιτεθεί. Δεν πρόλαβε. Το πήρε ο φιλέσπλαχνος Αλλάχ κοντά του και έσωσε την Ρωμιοσύνη της Α΄ Ρώμης.
Η ρωμιοσύνη του Ρωμανίδη είναι μία παράλλαξη παγκοσμιοποίησης στο στυλ του Φον Καλλέργη που καταργεί τα σύνορα της Ελλάδος, το όνομα της Ελλάδος την ιστορία της Ελλάδος και να χλευάζει την αρχαία κληρονομιά της Ελλάδος . Οι Έλληνες να είναι περισσότερο απόγονοι του Τζεσουά και του Μωυσή και λιγότερο του Λεωνίδα και του Περικλή.

Προσωπική μου άποψη είναι, ότι η επικράτηση του χριστιανισμού και η άνοδος του στην εξουσία ήταν ότι χειρότερο συνέβη στον άνθρωπο στην ανθρωπότητα και στην Ελλάδα. Η μοίρα του Ελληνισμού θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε νικήσει η Κλεοπάτρα στη Ναυμαχία στο Άκτιο και πολύ διαφορετική αν ο Οκταβιανός δεν είχε ανακηρυχθεί αυτοκράτορας. Οι αυτοκρατορίες είναι δικτατορίες και έχουν την ήθη και έθιμα και καταγωγή από την αρχαία Λεμουρία . Ο Κεμάλ παραδέχεται πως η καταγωγή των Τούρκων είναι από την Λεμουρία την γαλαζοπράσινη πατρίδα της ερήμου Γκόμπι . Η αυτοκρατορία είναι θεοκρατία, το στέμμα και ο θεός πάνε μαζί.
Οι Έλληνες έχουν σαφώς μία έντονη επιρροή σε όλο τον κόσμου εξαιτίας του πολιτιστικού θαύματος που έλαβε χώρα σε αυτή τη περιοχή της Μεσογείου με την ανάπτυξη της φιλοσοφίας και της επιστήμης και παντού υπάρχει ένα σπέρμα Ελληνικό ως εξέλιξη του homo sapiens. Θα μπορούσαμε να πούμε να μιλήσουμε για την Ελληνοσύνη και την παγκοσμιοποίηση της.
Αυτό, ούτε ούτως ή άλλως συμβαίνει. Οι θρησκείες δεν έχουν κανένα μέλλον στην καινούργια εποχή είτε ως θεοκρατίες, είτε ως θεοσοφίες όπως και οι μεσσιανισμοί.
Ο λόγος που οι δυτικοί ανέδειξαν την Ελλάδα ως Ελλάδα και βοήθησαν στην απελευθέρωση της και έδωσαν αυτή την ονομασία είναι ένας και σημαντικός.
Επειδή ήτανε πιο έξυπνοι και πιο σοφοί ορθολογιστές καταλάβανε πως χωρίς την Ελλάδα, παιχνίδι δεν γίνεται και δεν μπορούν να μεταβούν στη νέα εποχή χωρίς τους Έλληνες και χωρίς την χώρα αυτή .
Με απλά λόγια οι Δυτικοί ο Διαφωτισμός και η Δυτική φιλοσοφία ήταν οι Φαίακες που φιλοξένησαν τον Οδυσσέα Ελληνισμό και τον βοήθησαν να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Αυτό ο Ποσειδώνας και οι μονοφθάλμοι Κύκλωπες υιοί του το φέρνουν ακόμη βαρέως, αλλά ας το πάρουν απόφαση.

Η Ελλάδα θα είναι η ηγέτιδα δύναμη της καινούργιας εποχής μαζί με αλκίνοους ηγέτες της παγκόσμιας Ελληνοσύνης . Τίποτα δεν το σταματά αυτό και κανείς.

Αστραία

Βασιλεία χωρίς σοφία, ουκ έστιν βασιλεία , είναι δικτατορία

Στην προσφώνησή του στις 26 Απριλίου 1967, για το νέο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών δήλωσε: «Είμαι βέβαιος ότι με την ευχήν του Θεού, με την προσπάθειαν υμών και προπαντός με την βοήθειαν του λαού, θα επιτευχθή ταχέως η οργάνωσις Κράτους Δικαίου, μιας αληθούς και υγιούς Δημοκρατίας». Κωνσταντίνος Β΄

Βασιλείς υπήρχαν στην Ελλάδα από την εποχή του χαλκού.
Υπήρξαν βασιλείς σαν τον Κόδρο που θυσιάστηκε για τον λαό των Αθηνών, πολεμιστές βασιλείς σαν τον Λεωνίδα που κράτησε τις Θερμοπύλες και φιλόσοφοι πολεμιστές σαν τον Αλέξανδρο που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή ενώ οι βασιλείς των Περσών καθόταν στη σκηνή με τους δούλους να τους φέρνουν αέρα.
Υπάρχουν διάφορες ετυμολογίες για τη λέξη βασιλιάς, πολλές φορές συσχετίζεται με το Άναξ από το ανάκτορον και διαφοροποιείται από αυτό. Αναφέρεται στα Ομηρικά έπη με ένα τρόπο ιδιαίτερο. Ο Όμηρος μιλάει για τους αρχηγούς των πόλεων που πήραν μέρος στην τρωική εκστρατεία αλλά όχι σαν Βασιλείς ως αρχηγοί. Ο Αγαμέμνων παρουσιάζεται ως ποιμένας των λαών με το σκήπτρο του Διός. Να σημειωθεί πως στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ αυτοκράτορες, εκτός από την ρωμαϊκή περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που υπάγεται σε μία άλλη κατηγορία και θα συζητήσουμε για αυτή στο επόμενο άρθρο αφού απασχόλησε και τον Θεολόγο Ρωμανίδη για τους βασιλιάδες της Ελλάδος ή τους βασιλείς των Ελλήνων και τη διαφορά τους
Βασιλεύς σημαίνει η βάση της ύλης με δική μου προσωπική ερμηνεία και βασίζεται στην ενέργεια.
Δηλαδή οι βασιλείς παλιά ήταν και γινόταν οι αρχηγοί των πόλεων και του λαού τους για έναν και μοναδικό και πολύ σοβαρό λόγο. Διέθεταν περισσότερη ενέργεια περίσσευμα ενέργειας και εξαιτίας αυτής μπορούσαν να διοικούν πιο καλά να παίρνουν καλύτερες αποφάσεις. Είχαν δηλαδή την δύναμη και κρατούσαν το σπαθί της δύναμης και το χρησιμοποιούσαν για το καλό του λαού τους. Για αυτό το λόγο τους σεβόταν και για αυτό το μοναδικό λόγο ήταν σε θέση να διοικούν και να υπηρετούν καλύτερα τον λαό τους, θυσιάζονταν για αυτόν. Δεν είχανε δηλαδή προνόμια, στη Σπάρτη μόνο ένα δεύτερο πιάτο φαγητό, είχαν μόνο υποχρεώσεις.
Η αύξηση της εντροπίας και η απώλεια της ενέργειας τους οδήγησε τους σε εκφυλιστική κατάσταση και οδήγησαν με την σειρά και τους ανθρώπους και τον λαό τους σε μία εκφυλιστική κατάσταση η οποία διακρίνεται στον αρχηγό τους. Οι εκφυλισμένοι λαοί έχουν και ανέχονται εκφυλισμένους αρχηγούς κράτους.
Η μαλθακότητα οι καταχρήσεις και η τρυφηλότηταν των αρχηγών βασιλέων οδήγησε στον εκφυλισμό και των απογόνων αλλά και ολόκληρου του λαού. Κακά τα ψέματα το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει και αυτός που έχει την εξουσία έχει και την μεγαλύτερη ευθύνη για ό,τι συμβαίνει.
Έτσι λοιπόν οι βασιλείς κατάντησαν ένα άδειο διακοσμητικό στοιχείο με πολλά λάθη με χαμηλή στάθμη ενέργειας που είναι ευκρινής καθ΄όλη τη διάρκεια της εξουσίας. Για να κρατηθούν στην εξουσία χρησιμοποίησαν άνομα μέσα και τρόπους απομυζώντας το λαό που κυβερνούσαν οι περισσότεροι από αυτούς σε συνεργασία πάντα με την θρησκευτική μαφία γιατί το στέμμα στο θεό στηρίζεται. Αν και αντικαταστάθηκαν από τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους της νεότερης δημοκρατίας κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτοί ήτανε και οι καλύτεροι. Δεν ανέβασαν το επίπεδο ενέργειας του λαού τους με αποτέλεσμα οι χειρότεροι να ψηφίζουν τους χειρότερους για αρχηγούς κράτους. «Βασιλεία» χωρίς σοφία έχουμε και σε σύγχρονες κληρονομικές δυναστείες, όταν πρωθυπουργός γίνεται ο γιός του πρωθυπουργού και ο εγγονός και δήμαρχος ο ανεψιός για να μη μένουμε στο τύπο των λέξεων αλλά στην ουσία που κρύβεται πίσω από αυτές.
Οι περιπέτειες της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος περνούν και μέσα από το βασίλειο της Ελλάδος ως πολίτευμα από τον Όθωνα τον πρώτο βασιλιά έως τον Κωνσταντίνο τον Β τον τελευταίων που πέθανε πρόσφατα.
Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν ο χειρότερος βασιλιάς των Ελλήνων αλλά, δεν ήταν και ο καλύτερος και ήταν οπωσδήποτε άτυχος.
Τι έλειπε από τον Κωνσταντίνο; Έλειπε η τόλμη το θάρρος η γοητεία η ευφυΐα και φυσικά η σοφία.
Χωρίς αυτές τις αρετές δεν μπορούσε και δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις ιστορικές κακοτοπιές.
Δεν θα αναφερθώ σε αυτές τις ιστορικές πτυχές της ιστορίας Αλλά μόνο σε κάποιες λεπτομέρειες χαρακτηριστικές για το ήθος και το χαρακτήρα ενός ανθρώπου που τυγχάνει να υπήρξε και βασιλιάς
Ένας γενναίος βασιλιάς δεν συνεργάζεται με πραξικοπηματίες στη θέση του ανδρείκελου, δείχνει φόβο και δειλία.
Ένας δίκαιος βασιλιάς δεν καταδέχεται να είναι πλούσιος όταν ο λαός του είναι φτωχός και όπως ο Αλέξανδρος δεν πίνει το νερό εφόσον οι στρατιώτες του είναι διψασμένοι.
Ένας σοφός βασιλιάς δεν στρέφεται εναντίον της χώρας του και του λαού του ζητώντας την περιουσία του. Την μοιράζει και δεν μοιράζει μόνο τα παλιά του πουκάμισα και παντελόνια πουλώντας τη βίλα του σε Βούλγαρο καναλάρχη.
Ένας σεμνός βασιλιάς, τους τίτλους και τα παράσημα τα αποκτά μόνο στο πεδίο της μάχης και πουθενά αλλού και ποτέ δεν κρεμά ανούσια μπιχλιμπίδια πάνω του.
Ένας δημιουργικός βασιλιάς ποτέ δεν περιφέρεται σαν παγώνι, αργόσχολος σε ανούσια party και γκαλά. Εργάζεται και δημιουργεί πράγματα σωστά για τον λαό του.
Ένας φιλόσοφος βασιλιάς είναι πολύπλευρα μορφωμένος και ενημερωμένος για κάθε τι και ποτέ δεν καταντά θρησκόληπτος αδαής να τον σέρνει από την μύτη το υπερφίαλο παπαδαριό, γιατί διαθέτει ευρύτητα πνεύματος εμφανή. Ένας ευφυής βασιλιάς ως αρχηγός κράτους ανεβάζει το επίπεδο της ευφυίας του λαού του γιατί δεν θέλει να κυβερνά κουτούς δούλους και υπηκόους πτωχούς, αλλά ο λαός του υπερήφανος και έξυπνος να ευημερεί.
Η αλήθεια είναι πως ο θεσμός της βασιλείας βρίσκεται πλέον σε κρίση. Καιρός ήτανε, οι βασιλικές οικογένειές της Ευρώπης φθίνουν μαζί με τη βασιλική οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας που φτάνει στο τέλος της από τον dirty Harry.
Ο κόσμος θα είναι καλύτερος χωρίς αυτούς, τους βασιλιάδες, που κυκλοφορούν σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα στολισμένα όλο τον χρόνο με τίτλους και κορδέλες μακρινάρια με ευτραφείς αρχιεπισκόπους.
Ο κόσμος προφανώς θα είναι καλύτερος με καλύτερους ανθρώπους. Χωρίς βασιλιάδες και χωρίς παπάδες που κρατάνε τον προσκυνημένο άνθρωπο στην κατάσταση της φτώχιας της αμάθειας της δουλείας.
Να σημειωθεί ότι στην κηδεία του Κωνσταντίνου ήτανε τουλάχιστον τριάντα παπάδες, ούτε ένας ούτε δύο, ούτε τρεις, ούτε λίγο ούτε πολύ 30 παπάδες, ίσως και περισσότεροι και από τα παιδιά και από τα εγγόνια του αποθανόντος.
Απίστευτο, στην Ελλάδα του 2023 με 9.5 εκατ πληθυσμό, 30 αργόσχολοι άγονοι παπάδες και παραπάνω παίρνουν μέρος σε μια κηδεία του τελευταίου βασιλιά και πληρώνονται από αυτόν τον έρημο λαό. Δεν φταίει μόνο ο αποθανών βασιλιάς για αυτό.

Οι πρίγκιπες και οι κυβερνήσεις είναι, μακράν, τα πιο επικίνδυνα στοιχεία σε μια κοινωνία.
Νικολό Μακιαβέλι

Το Βασίλειον της Ελλάδος υπήρξε κράτος που αναγνωρίσθηκε με το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας το 1830 από τις Μεγάλες Δυνάμεις (Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία και Ρωσία). Αποτέλεσε το πρώτο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, έπειτα από την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ενώ είχε προηγηθεί η δημιουργία της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδας. Τα εδάφη του νέου αυτού κράτους υπήρξαν οι απελευθερωμένες περιοχές από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και την μετέπειτα παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η Ελλάδα αναφερόταν ως Βασίλειον τῆς Ελλάδος όλο το διάστημα της νεότερης ιστορίας της, κατά το οποίο το Πολίτευμα της Χώρας ήταν Βασιλευομένη Δημοκρατία, δηλαδή από το 1832 μέχρι το 1924, οπότε και εγκαθιδρύθηκε η Β’ Ελληνική Δημοκρατία, από το 1935–1941, οπότε και εγκαθιδρύθηκε η Ελληνική Πολιτεία, Κράτος-μαριονέτα των Δυνάμεων του Άξονα και από το 1944 έως το 1973, οπότε και εγκαθιδρύθηκε η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία.
Η ελληνόφωνη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γνωστή και ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κυβέρνησε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Μεσογείου για πάνω από 1100 χρόνια. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν ισχυρή δύναμη κατά τον Μεσαίωνα, αλλά υπέστη θανάσιμες πληγές από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους Σταυροφόρους το 1204, και σοβαρές επιπτώσεις από την μάχη του Μαντζικέρτ από τους Σελτζούκους Τούρκους το 1071.

Οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη με ευκολία το 1453 και επεκτάθηκαν ακόμη περισσότερο στην Βαλκανική Χερσόνησο καταλαμβάνοντας την Αθήνα το 1458. Οι Έλληνες διατήρησαν τον έλεγχο της Πελοποννήσου μέχρι το 1460, ενώ κάποια νησιά παρέμεναν υπό τον έλεγχο των Ενετών και Γενοβέζων, αλλά μέχρι το 1500 κυρίως. Οι περισσότερες πεδιάδες και νησιά της Ελλάδας έγιναν κτήσεις των Οθωμανών. Τα βουνά της Ελλάδας ήταν σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτα και αποτελούσαν καταφύγιο για τους Έλληνες που επιθυμούσαν να αποφύγουν την ξένη κυριαρχία και να συμμετάσχουν σε ανταρτοπόλεμο

Ο Όθων
Η βασιλεία του Όθωνα σημαδεύτηκε από ταραχές, αλλά κατάφερε να διατηρηθεί για 30 χρόνια μέχρις ότου αυτός και η Βασίλισσα Αμαλία, αναχώρησαν το 1862 από την χώρα με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ήρθαν στην Ελλάδα, πάνω σε ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο. Κατά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, μια ομάδα Βαυαρών αντιβασιλέων κυβερνούσαν στο όνομά του και έγιναν πολύ αντιδημοφιλείς προσπαθώντας να επιβάλουν γερμανικές ιδέες άκαμπτης ιεραρχικής κυβέρνησης στους Έλληνες, διατηρώντας παράλληλα τα σημαντικότερα κρατικά αξιώματα για τους Βαυαρούς. Ωστόσο, έθεσαν τα θεμέλια μιας ελληνικής διοίκησης, στρατού, δικαστικού συστήματος και εκπαιδευτικού συστήματος. Ο Όθωνας ήταν ειλικρινής στην επιθυμία του να δημιουργήσει ένα καλό κυβερνητικό σύστημα για την Ελλάδα, αλλά υπέφερε από δύο μεγάλα μειονεκτήματα, την Ρωμαιοκαθολική θρησκεία του και από το γεγονός ότι έμεινε άτεκνος από τον γάμο του με την Βασίλισσα Αμαλία. Επιπλέον, το νέο Βασίλειο προσπάθησε να εξαλείψει την παραδοσιακή ληστεία, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις οδηγούσε σε σύγκρουση με μερικούς παλαιούς μαχητές της Επανάστασης (κλεφτές) οι οποίοι συνέχισαν να ασκούν αυτή την πρακτική.

Το σύνταγμα
Από το 1843, η δημόσια δυσαρέσκεια για τον Όθωνα και τη «Βαυαροκρατία» είχε φτάσει σε σημείο αιχμής, ενώ παράλληλα ο λαός άρχιζε να προβάλλει τις απαιτήσεις για σύνταγμα. Αρχικά ο Όθωνας αρνήθηκε να παραχωρήσει σύνταγμα, αλλά μόλις αποσύρθηκαν τα βαυαρικά στρατεύματα από το βασίλειο, προωθήθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, το πεζικό, που οδηγήθηκε από τον συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη και τον σεβαστό επαναστάτη καπετάνιο Ιωάννη Μακρυγιάννη συγκεντρώθηκε στο τετράγωνο μπροστά από το παλάτι στην Αθήνα. Οι επαναστάτες αρνήθηκαν να διασκορπιστούν έως ότου ο βασιλιάς συμφωνήσει να χορηγήσει σύνταγμα, το οποίο θα προέβλεπε να υπάρχουν Έλληνες στο συμβούλιο, να συγκαλέσει μια μόνιμη εθνική συνέλευση και ο Όθωνας να ευχαριστήσει προσωπικά τους ηγέτες της εξέγερσης. Ο βασιλιάς Όθωνας τότε πιεσμένος συμφώνησε με τις απαιτήσεις του πλήθους.

Ο Κωνσταντίνος Β΄(2 Ιουνίου 1940 – 10 Ιανουαρίου 2023) ήταν Βασιλιάς των Ελλήνων από το 1964 έως το 1973, οπότε με δημοψήφισμα καταργήθηκε η μοναρχία και κηρύχθηκε έκπτωτη η δυναστεία από τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Με το Δημοψήφισμα του 1974 εξέπεσε οριστικά του αξιώματός του στην Ελλάδα, καθώς οι πολίτες επέλεξαν με ποσοστό 69,2% την Προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία ως μορφή του πολιτεύματος. Από το 1967, μετά το αποτυχημένο αντικίνημα κατά της δικτατορίας που οργάνωσε στις 13 Δεκεμβρίου, ζούσε αυτοεξόριστος στην Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ από το 2013 είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα.

Στράφηκε κατά του ελληνικού Δημοσίου απαιτώντας 161,1 εκατομμύρια ευρώ και τελικά μετά από δικαστικές διαμάχες κατάφερε να αποζημιωθεί με 13,7 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία εισπράχθηκαν τον Μάρτιο του 2003

Ευτυχισμένος ο ηγεμόνας που κάνει τους υπηκόους του όχι να τον φοβούνται, μα να φοβούνται μήπως αυτός πάθει τίποτε κακό.
Όμηρος

Ευτυχισμένος είναι ο αρχηγός, όταν ο λαός του είναι ευτυχισμένος και αυτός είναι σοφός δίκαιος και φιλόσοφος.

Αστραία

Η αυτοκρατορία του Δράκου Θρησκεία Βασιλεία θεοκρατία

Οι θρόνοι των ιερών βασιλιάδων

Σε πολλές ιστορικές κοινωνίες, η θέση της βασιλείας έχει ιερό νόημα, ταυτίζεται με την έννοια του θεού και της θεοκρατίας
Ο Sir James George Frazer χρησιμοποίησε την έννοια του ιερού βασιλιά στη μελέτη του The Golden Bough (1890–1915), ο τίτλος της οποίας αναφέρεται στο μύθο του Rex Nemorensis .
Σύμφωνα με τον Frazer, η έννοια έχει προϊστορικές ρίζες και εμφανίζεται παγκοσμίως, στην Ιάβα όπως και στην υποσαχάρια Αφρική , με τους βασιλιάδες σαμάνους να αποδίδονται στην παραγωγή βροχής και τη διασφάλιση της γονιμότητας και της καλής τύχης. Ο βασιλιάς μπορεί επίσης να οριστεί για να υποφέρει και να εξιλεωθεί για τον λαό του, πράγμα που σημαίνει ότι ο ιερός βασιλιάς θα μπορούσε να είναι το προκαθορισμένο θύμα σε μια ανθρωποθυσία , είτε θα σκοτωθεί στο τέλος της θητείας του στη θέση είτε θα θυσιαστεί σε μια περίοδο κρίσης ).
Οι Ashanti μαστίγωσαν έναν πρόσφατα επιλεγμένο βασιλιά ( Ashantehene ) πριν τον ενθρονίσουν .
Από την Εποχή του Χαλκού στην Εγγύς Ανατολή , η ενθρόνιση και το χρίσμα ενός μονάρχη είναι ένα κεντρικό θρησκευτικό τελετουργικό, που αντικατοπτρίζεται στους τίτλους « Μεσσίας » ή « Χριστός », που διαχωρίστηκαν από την κοσμική βασιλεία. Έτσι ο Sargon of Akkad περιέγραψε τον εαυτό του ως «αναπληρωτή του Ishtar », ακριβώς όπως ο σύγχρονος Καθολικός Πάπας αναλαμβάνει το ρόλο του « Vicar of Christ ».
Οι βασιλιάδες χαρακτηρίζονται ως βοσκοί ποιμένες από τους αρχαιότερους χρόνους, π.χ., ο όρος που ίσχυε για τους Σουμερίους πρίγκιπες όπως ο Λουγκαλμπάντα την 3η χιλιετία π.Χ. Η εικόνα του βοσκού συνδυάζει τα θέματα της ηγεσίας και της ευθύνης παροχής τροφής και προστασίας, καθώς και της ανωτερότητας.
Ως μεσολαβητής μεταξύ του λαού και του θείου, ο ιερός βασιλιάς αποδόθηκε με ιδιαίτερη σοφία (π.χ. Σολομών ή Γκιλγκαμές ) ή όραμα .
Η μελέτη της έννοιας εισήχθη από τον Sir James George Frazer στο σημαντικό βιβλίο του The Golden Bough (1890–1915). Η ιερή βασιλεία παίζει ρόλο στον Ρομαντισμό και τον Εσωτερισμό (π.χ. Julius Evola ) και ορισμένα ρεύματα του Νεοπαγανισμού ( Θεοδισμός ). Η σχολή του Πανβαβυλωνισμού αντλούσε μεγάλο μέρος της θρησκείας που περιγράφεται στην Εβραϊκή Βίβλο από λατρείες ιερής βασιλείας στην αρχαία Βαβυλωνία .
Οι λεγόμενες βρετανικές και σκανδιναβικές λατρευτικές-ιστορικές σχολές υποστήριξαν ότι ο βασιλιάς προσωποποιούσε έναν θεό και βρισκόταν στο κέντρο της εθνικής ή φυλετικής θρησκείας. Η αγγλική «σχολή μύθου και τελετουργίας» επικεντρώθηκε στην ανθρωπολογία και τη λαογραφία, ενώ η σκανδιναβική «σχολή της Ουψάλα» έδωσε έμφαση στη Σημιτολογική μελέτη.

Θεϊκό δικαίωμα των βασιλιάδων
Στον Ευρωπαϊκό Χριστιανισμό , το θείο δικαίωμα των βασιλέων , το θείο δικαίωμα ή η εντολή του Θεού είναι ένα πολιτικό και θρησκευτικό δόγμα της πολιτικής νομιμότητας μιας μοναρχίας . Πηγάζει από ένα συγκεκριμένο μεταφυσικό πλαίσιο στο οποίο ένας μονάρχης, πριν από τη γέννησή του, προκαθορίζεται να κληρονομήσει το στέμμα. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία της πολιτικής νομιμότητας, οι υπήκοοι του στέμματος έχουν παραδώσει ενεργά (και όχι απλώς παθητικά) τη μεταφυσική επιλογή της ψυχής του βασιλιά –που θα κατοικεί στο σώμα και θα τους κυβερνά– στον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, το «θείο δικαίωμα» πηγάζει ως μια μεταφυσική πράξη ταπεινοφροσύνης ή/και υποταγής στον Θεό. Το θείο δικαίωμα υπήρξε βασικό στοιχείο της νομιμοποίησης πολλών απόλυτων μοναρχιών .
Είναι σημαντικό ότι το δόγμα υποστηρίζει ότι ένας μονάρχης δεν είναι υπόλογος σε καμία γήινη αρχή (όπως ένα κοινοβούλιο ) επειδή το δικαίωμά του να κυβερνά πηγάζει από τη θεϊκή εξουσία. Έτσι, ο μονάρχης δεν υπόκειται στη βούληση του λαού, της αριστοκρατίας ή οποιασδήποτε άλλης περιουσίας του βασιλείου . Συνεπάγεται ότι μόνο η θεϊκή εξουσία μπορεί να κρίνει έναν μονάρχη και ότι κάθε προσπάθεια καθαίρεσης, εκθρόνισης ή περιορισμού των εξουσιών του αντιβαίνει στο θέλημα του Θεού και μπορεί να συνιστά ιεροσυλία. Συχνά εκφράζεται στη φράση της Χάρης του Θεού , η οποία έχει ιστορικά προσαρτηθεί στους τίτλους ορισμένων βασιλέων μοναρχών. Σημειώστε, ωστόσο, ότι τέτοια ευθύνη μόνο στον Θεό δεν συμβαίνει καθεαυτό κάνουν τον μονάρχη ιερό βασιλιά .
Ιστορικά, πολλές έννοιες των δικαιωμάτων ήταν αυταρχικές και ιεραρχικές , με διαφορετικούς ανθρώπους να έχουν διαφορετικά δικαιώματα και μερικούς να έχουν περισσότερα δικαιώματα από άλλους. Για παράδειγμα, το δικαίωμα ενός πατέρα να λάβει σεβασμό από τον γιο του δεν υποδείκνυε το δικαίωμα του γιου να λάβει ανταπόδοση από αυτόν τον σεβασμό. Ανάλογα, το θείο δικαίωμα των βασιλιάδων, που επέτρεπε την απόλυτη εξουσία επί των υπηκόων, παρείχε λίγα δικαιώματα για τους ίδιους τους υπηκόους.
Αντίθετα, οι αντιλήψεις για τα δικαιώματα που αναπτύχθηκαν κατά την Εποχή του Διαφωτισμού – για παράδειγμα κατά την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση – τόνιζαν συχνά την ελευθερία και την ισότητα ως από τα πιο σημαντικά δικαιώματα.
Η αυτοκρατορική λατρεία της αρχαίας Ρώμης ταύτιζε τους Ρωμαίους αυτοκράτορες και ορισμένα μέλη των οικογενειών τους με την «θεϊκά εγκεκριμένη» εξουσία ( auctoritas ) του Ρωμαϊκού Κράτους . Η επίσημη προσφορά λατρείας σε έναν ζωντανό αυτοκράτορα αναγνώριζε το αξίωμα και την εξουσία του ως θεϊκά εγκεκριμένα και συνταγματικά: ο Αρχηγός του θα έπρεπε επομένως να επιδεικνύει ευσεβή σεβασμό για τις παραδοσιακές ρεπουμπλικανικές θεότητες και ήθη . Πολλές από τις τελετές, τις πρακτικές και τις διακρίσεις θέσης που χαρακτήριζαν τη λατρεία στους αυτοκράτορες διαιωνίστηκαν στη θεολογία και την πολιτική της εκχριστιανισμένης αυτοκρατορίας.
Εκτός Χριστιανισμού, ειδικά σε θρησκευτικές κοινωνίες (όπως οι μουσουλμανικές και οι εβραϊκές κοινωνίες), οι βασιλιάδες θεωρούνταν συχνά είτε ως κυβερνώντες με την υποστήριξη των ουράνιων δυνάμεων είτε ίσως ακόμη και ως θεϊκά όντα. Ωστόσο, η χριστιανική έννοια του θεϊκού δικαιώματος των βασιλιάδων εντοπίζεται σε μια ιστορία που βρίσκεται στο Σαμουήλ , όπου ο προφήτης Σαμουήλ χρίζει τον Σαούλ και μετά τον Δαβίδ ως Μεσσία («χρισμένος»)—βασιλιάς του Ισραήλ. Στις εβραϊκές παραδόσεις, η έλλειψη θεϊκής ηγεσίας που αντιπροσωπεύεται από έναν χρισμένο βασιλιά [αρχίζοντας λίγο μετά τον θάνατο του Ιησού του Ναυή] άφησε τον λαό του Ισραήλ ευάλωτο και η υπόσχεση της «γης της επαγγελίας» δεν εκπληρώθηκε πλήρως παρά μόνο όταν χρίστηκε βασιλιάς από έναν προφήτη για λογαριασμό του Θεού.
Το αποτέλεσμα του χρίσματος φάνηκε ότι ήταν ότι ο μονάρχης έγινε απαραβίαστος, έτσι ώστε ακόμη και όταν ο Σαούλ επιδίωκε να σκοτώσει τον Δαβίδ, ο Δαβίδ δεν θα σήκωνε το χέρι του εναντίον του επειδή «ήταν ο χρισμένος του Κυρίου». Επομένως, το να σηκώνεις χέρι σε έναν βασιλιά θεωρούνταν εξίσου ιερόσυλο με το να σηκώνεις χέρι εναντίον του Θεού και ήταν ισότιμη με τη βλασφημία. Ουσιαστικά, ο βασιλιάς στάθηκε στη θέση του Θεού και δεν έπρεπε ποτέ να αμφισβητηθεί «χωρίς να κατηγορηθεί ο αμφισβητίας για βλασφημία» – παρά μόνο από έναν προφήτη, ο οποίος κατά τον Χριστιανισμό αντικαταστάθηκε από την εκκλησία.
Αν και η μεταγενέστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε αναπτύξει την ευρωπαϊκή έννοια του θεϊκού αντιβασιλέα στην Ύστερη Αρχαιότητα, ο Adomnan of Iona παρέχει ένα από τα πρώτα γραπτά παραδείγματα μιας δυτικής μεσαιωνικής αντίληψης για βασιλιάδες που κυβερνούν με θεϊκό δικαίωμα. Έγραψε για τη δολοφονία του Ιρλανδού Βασιλιά Diarmait mac Cerbaill και ισχυρίστηκε ότι η θεία τιμωρία έπεσε στον δολοφόνο του για την πράξη παραβίασης του μονάρχη.
Ο Adomnan κατέγραψε επίσης μια ιστορία για τον Άγιο Κολούμπα που υποτίθεται ότι τον επισκέφτηκε ένας άγγελος που κουβαλούσε ένα γυάλινο βιβλίο, ο οποίος του είπε να χειροτονήσει τον Aedan mac Gabrain ως βασιλιά του Dal Riata .. Ο Κολούμπα αρχικά αρνήθηκε και ο άγγελος του απάντησε μαστιγώνοντάς τον και απαιτώντας να εκτελέσει τη χειροτονία επειδή το είχε διατάξει ο Θεός. Ο ίδιος άγγελος επισκέφτηκε την Κολούμπα τρεις διαδοχικές νύχτες. Ο Κολούμπα τελικά συμφώνησε και ο Άινταν ήρθε να λάβει τη χειροτονία. Κατά τη χειροτονία, ο Columba είπε στον Aedan ότι όσο υπάκουε στους νόμους του Θεού, κανένας από τους εχθρούς του δεν θα επικρατούσε εναντίον του, αλλά τη στιγμή που θα τους έσπασε, αυτή η προστασία θα τελείωνε και το ίδιο μαστίγιο με το οποίο είχε χτυπηθεί ο Columba θα ήταν στράφηκε εναντίον του βασιλιά. Τα γραπτά του Adomnan πιθανότατα επηρέασαν άλλους Ιρλανδούς συγγραφείς, οι οποίοι με τη σειρά τους επηρέασαν και τις ηπειρωτικές ιδέες. Η στέψη του Πεπίνου του Κοντού μπορεί επίσης να προήλθε από την ίδια επιρροή.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μπορεί να θεωρηθεί ως ο γενάρχης αυτής της έννοιας (η οποία ξεκίνησε με τον Κωνσταντίνο Α’ ). Αυτό με τη σειρά του ενέπνευσε τη δυναστεία των Καρολίγγων και τους Αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , των οποίων η διαρκής επίδραση στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη ενέπνευσε περαιτέρω όλες τις μεταγενέστερες δυτικές ιδέες περί βασιλείας.
Στο Μεσαίωνα , η ιδέα ότι ο Θεός είχε παραχωρήσει γήινη εξουσία στον μονάρχη, όπως ακριβώς είχε δώσει πνευματική εξουσία και δύναμη στην εκκλησία, ειδικά στον Πάπα, ήταν ήδη γνωστή έννοια πολύ πριν μεταγενέστεροι συγγραφείς επινοήσουν τον όρο » θεϊκό δικαίωμα των βασιλέων» και το χρησιμοποίησε ως θεωρία στην πολιτική επιστήμη. Για παράδειγμα, ο Ριχάρδος Α’ της Αγγλίας δήλωσε στη δίκη του κατά τη διάρκεια της δίαιτας στο Σπάγιερ το 1193: « Γεννήθηκα σε μια τάξη που δεν αναγνωρίζει κανέναν ανώτερο παρά μόνο τον Θεό, στον οποίο μόνο είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις μου », και ήταν ο Ριχάρδος που πρώτος χρησιμοποίησε το σύνθημα « Dieu et mon droit » («Ο Θεός και το δίκιο μου») που εξακολουθεί να είναι το σύνθημα του Μονάρχη του Ηνωμένου Βασιλείου .
Με την άνοδο των εθνικών κρατών και την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση στα τέλη του 16ου αιώνα, η θεωρία του θείου δικαιώματος δικαιολόγησε την απόλυτη εξουσία του βασιλιά τόσο σε πολιτικά όσο και σε πνευματικά ζητήματα. Ο Ερρίκος Η’ της Αγγλίας διακήρυξε τον εαυτό του Ανώτατο Αρχηγό της Εκκλησίας της Αγγλίας και άσκησε την εξουσία του θρόνου περισσότερο από οποιονδήποτε από τους προκατόχους του. Ως πολιτική θεωρία, αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον Ιάκωβο ΣΤ’ της Σκωτίας (1567-1625) και ήρθε στο προσκήνιο στην Αγγλία υπό τη βασιλεία του ως Ιάκωβος Α’ της Αγγλίας (1603-1625). Ο Λουδοβίκος XIV της Γαλλίας (1643–1715) προώθησε επίσης έντονα τη θεωρία.
Η καθολική σκέψη δικαιολογούσε την υποταγή στη μοναρχία με αναφορά στα ακόλουθα:
Η Παλαιά Διαθήκη, στην οποία ο Θεός επέλεξε βασιλιάδες για να κυβερνήσουν τον Ισραήλ, ξεκινώντας από τον Σαούλ ο οποίος στη συνέχεια απορρίφθηκε από τον Θεό υπέρ του Δαβίδ , του οποίου η δυναστεία συνεχίστηκε (τουλάχιστον στο νότιο βασίλειο ) μέχρι τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία .
Η Καινή Διαθήκη, στην οποία ο πρώτος πάπας, ο Άγιος Πέτρος, διατάζει ότι όλοι οι Χριστιανοί θα τιμούν τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα, παρόλο που, εκείνη την εποχή, ήταν ακόμα ειδωλολάτρης αυτοκράτορας. Ο Άγιος Παύλος συμφώνησε με τον Άγιο Πέτρο ότι οι υπήκοοι πρέπει να είναι υπάκουοι στις δυνάμεις που υπάρχουν επειδή διορίζονται από τον Θεό, όπως έγραψε στην προς Ρωμαίους Επιστολή του.

Παρόμοια, ο Ιησούς Χριστός διακηρύσσει στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου ότι κάποιος πρέπει να «Αποδώσει στον Καίσαρα τα πράγματα που είναι του Καίσαρα». δηλαδή στην αρχή, κυριολεκτικά, η πληρωμή των φόρων ως δεσμευτική για όσους χρησιμοποιούν το αυτοκρατορικό νόμισμα . Ο Ιησούς είπε στον Πόντιο Πιλάτο ότι η εξουσία του ως Ρωμαίου κυβερνήτη της Ιουδαίας προήλθε από τον ουρανό σύμφωνα με τον Ιωάννη 19:10–11.
Η επικύρωση αυτή από τους πάπες και την εκκλησία της γραμμής των αυτοκρατόρων ξεκινώντας από τους Αυτοκράτορες Κωνσταντίνο και Θεοδόσιο , αργότερα τους αυτοκράτορες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και τέλος τον Δυτικό Ρωμαίο αυτοκράτορα, Καρλομάγνο και τους διαδόχους του, τους Καθολικούς Αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δημιούργησε τους βασιλικούς θρόνους της εχριστιανισμένης υπουδουλωμένης Ευρώπης στον ασιατικό θεοκρατισμό.

Όλες οι αυτοκρατορίες έχουν βασιστεί στο Θεό Δράκο και όλες οι βασιλείες στα παιδιά του με τους θρόνους της θρησκείας και της μοναρχίας

Αστραία