Απολλώνια Μαντεία
Τι γνώριζε η Πυθία και πως
Τα Σημεία το Σημαίνον και το Σημαινόμενον

Α. Ο Λαμπερός Θεός της Συνείδησης
Οι Έλληνες έμαθαν να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια του Απόλλωνα και να αισθάνονται το ίδιο αδυσώπητοι. Δεν υπήρχε άσκηση πιο γόνιμη διαυγής και παιδευτική αφού μονάχα εκείνος που γνωρίζει την τέχνη των ορίων μαθαίνει και να την υπερβαίνει. Οι συνέπειες αυτής της θεϊκής θέσης «χωρίς οίκτο» υπήρξαν εξαιρετικές!
Γιατί μαθαίνει κανείς να στηρίζεται στον εαυτό του, να τον ενεργοποιεί μη αναζητώντας προστάτες και σωτήρες άνωθεν! Η πολύχρωμη Οδύσσεια, Π. Τσιτάτι
Ο Κροίσος και το Μαντείο των Δελφών
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, Κλειώ σελ.37, ο Κροίσος θέλησε κάποια στιγμή να ανακαλύψει ποιο από τα μεγάλα μαντεία του τότε γνωστού κόσμου ήταν αυτό που έδινε τους πιο αξιόπιστους χρησμούς. Έστειλε λοιπόν πρεσβείες στα σημαντικότερα μαντεία δίνοντας εντολή την εκατοστή ημέρα από την αναχώρησή τους από τις Σάρδεις να θέσουν το ερώτημα τι κάνει εκείνη τη στιγμή ο βασιλιάς των Λυδών, ο Κροίσος, γιος του Αλυάττη. Όταν οι Λυδοί απεσταλμένοι μπήκαν την εκατοστή ημέρα στο μαντείο των Δελφών για να ζητήσουν το χρησμό, η Πυθία αποκρίθηκε έμμετρα:

Ηξεύρω εγώ τον αριθμόν της άμμου και τα μέτρα της θαλάσσης. Νοώ τον βουβόν και τον ακούω, χωρίς να ομιλεί. Ήλθεν εις τας αισθήσεις μου οσμή σκληροδέρμου χελώνης, η οποία βράζει ομού με αρνίσια κρέατα εις χάλκινον αγγείον. Υποκάτω αυτής είναι χαλκός και άνωθεν πάλιν χαλκός.

Οι απεσταλμένοι κατέγραψαν την απάντηση και επέστρεψαν στις Σάρδεις. Εκεί ο Κροίσος διάβαζε όλες τις απαντήσεις που του έφεραν οι άνθρωποί του από όλα τα μαντεία. Μόλις διάβασε την απάντηση της Πυθίας έσκυψε και προσκύνησε γιατί πείστηκε ότι ήταν το μόνο αληθινό μαντείο. Πράγματι, τη συγκεκριμένη ημέρα που είχε ορμηνέψει τους απεσταλμένους του να θέσουν το ερώτημα, ο Κροίσος έβαλε κομμάτια από χελώνα και αρνί να βράσουν μαζί σε χάλκινο λεβέτι, σκεπασμένο με χάλκινο καπάκι.
Πως το ήξερε η Πυθία;
«Αν εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα την κτηνοτρόφο Λιβύη με όλο που δεν πήγες αυτή τότε θαυμάζω τη σοφία σου» Ηρόδοτος Μελπομένη σελ. 34
Ο χρησμός της Πυθίας στον Βάττο
Αυτά άκουσε ο Βάττο και οι σύντροφοί του και επέστρεψαν στην Πλατέα, ο Θεός δεν θα τους χαριζόταν όσο δεν έκτιζαν αποικία στην ίδια τη Λιβύη Οι οικιστές (με δύο καράβια όλα κι όλα) ξαναζήτησαν τη βοήθεια του μαντείου των Δελφών που φέρεται να τους είπε ότι δεν είχαν πάει ακόμα στη Λιβύη, οπότε ξεκίνησαν πάλι με τα πλοία τους για να βρουν τον προορισμό που εννοούσε το μαντείο και που προφανώς δεν ήταν εκείνος στον οποίο είχαν εγκατασταθεί. Αυτή τη φορά έφτασαν όντως στην περιοχή όπου θα ίδρυαν κατοπινά την Κυρήνη.
Πως το γνώριζε η Πυθία;
Ο Απόλλων στην Ελλάδα
Από την Λεμουρία ,τον άρχοντα αφέντη και κύριο της, τον Δράκο στην Ατλαντίδα Τροία το κινούμενον Ελληνικόν.
Έπαιζε με τα φίδια τα αγαπημένα της Γαίας αγκάλιασε του προφήτες και απεκάλυπτε το μέλλον υπακούοντας στην σκοτεινή μαντική τέχνη που ανήκε αποκλειστικά στην Γαία.
Το φως του Απόλλωνα δέχτηκε μέσα του την νύχτα την κατάπιε και χρωματίστηκε ανεξίτηλα από αυτή. Μοιράστηκε το μαντείο με την εχθρική δύναμη που είχε νικήσει την δέχτηκε μέσα του εκμεταλλεύτηκε την ισχύ της, την αφομοίωσε σαν να ήταν η δύναμη του με την δύναμη της μεταμόρφωσης. Επέκτεινε την ισχύ το βασίλειο του ξεπέρασε τον εαυτό του δίχως να αρνηθεί την δική του φωνή και την δική του μορφή. Ο Ηράκλειτος θα πει σκεπτόμενος για τον Απόλλωνα.
Η αρμονία που από το ένα άκρο επιστρέφει στο άλλο όπως γίνεται με το τόξο και την λύρα και ο θεός ανήγγειλε την αρμονία και μια αλήθεια που πήγαινε πέρα και πάνω από τα άκρα. Σε εκείνο τον ναό χρησμοδοτούσε για αιώνες κάτι που διακόπηκε βίαια κάποια στιγμή.
Έλεγε την αλήθεια, εκείνο που δεν κρύβεται και δεν περιπίπτει στην λήθη, εφ όσον ήταν η φωνή του Διός.
Ήταν όμως και ο Λοξίας έμμεσος σκοτεινός αμφίσημος, σαν τις μούσες που τραγουδούσαν πράγματα αληθινά και ψέματα που έμοιαζαν αλήθειες.
«Ούτε λέγει ούτε κρύπτει» θα πει ο Ηράκλειτος αλλά… σημαίνει.
Ο χρησμός του Απόλλωνα δεν ήταν σαφής ούτε ασαφής ούτε έλεγε ούτε απέκρυπτε την αλήθεια ούτε φανέρωνε ούτε αποσιωπούσε.
«Σήμαινε» έδινε σημεία όπως ο κεραυνός του Δία που διαπερνά τους ουρανούς σημεία τα οποία είχαν μια απόλυτη αξία γιατί βρισκόταν έξω και πάνω από την λογική και την κατανόηση. Ο Πλούταρχος θα σχολιάσει, ο θεός δεν έχει βεβαίως την τάση να κρύψει την αλήθεια, αλλά καλύπτει την έκφραση της, όπως μια αχτίδα που στην ποίηση αντανακλάται πολλαπλά προς όλες τις πλευρές. Η πολύχρωμη Οδύσσεια, Π. Τσιτάτι

Πως γνώριζε η Πυθία το Μέλλον το Παρόν και το Παρελθόν και πως το έβλεπε; Μετακινούσε το Σημείο της Αντίληψης οριζοντίως και καθέτως ανυψώνοντας την ευφυία των Ελλήνων στα ύψη. Έτσι δημιουργήθηκε ο θαυμαστός Ελληνικός Πολιτισμός και το θαύμα του φώτισε όλο τον κόσμο και τον φωτίζει ακόμη. Οι Έλληνες μαζί με την Ωραία Ελένη πήραν πίσω και την Γνώση και την Αυτογνωσία να ξαναφτιάξουν τον Εαυτό τους βλέποντας…… ορώντας.

Αστραία

Τι πρέπει, λοιπόν να κάνουμε για να καταλάβουμε την Οδύσσεια;

Οφείλουμε να την καταλάβουμε, διότι η κατανόηση της σημαίνει κατανόηση της Δύσης, της Ελλάδας, του εαυτού μας, της σύγχρονης τέχνης, του μέλλοντος μας.

Στο κατώφλι της Οδύσσειας θα ήθελα να χαράξω δύο φράσεις. Η πρώτη είναι ενός αρχαίου σχολιαστή:» Ο Όμηρος στοχαζόταν όχι μόνο εκείνο που όφειλε να πει, αλλά και εκείνο που δεν όφειλε να πει». Η δεύτερη είναι ενός μελετητή σύγχρονου, πολύ ευφυούς:» Ο κίνδυνος δεν είναι να διαβάσουμε υπερβολικά πολλά στον Όμηρο, αλλά να διαβάσουμε υπερβολικά λίγα».

Από το καταπληκτικό βιβλίο του Πιέτρο Τσιτάτι
Ο Οδυσσέας και η Οδύσσεια

Η πολύχρωμη σκέψη

Ο Ερμής προτιμούσε μια σκοτεινιά προστατευτική πανταχού παρούσα και γαλήνια. Γεννήθηκε την αυγή καθώς ο ουρανός άρχιζε να ροδίζει. Ήταν μια φλόγα που έλαμψε όταν ανακάλυψε την φωτιά κλέβοντας ένα κλαράκι δάφνης και ροδιάς
Και θεμελίωσε την θυσία στους θεούς.
Ήταν πάνω απ όλα το βλέμμα του!
Μια κινούμενη αεικίνητη φλόγα γοργή και ζωντανή,
μια διαπεραστική λάμψη που σπιθίριζε στις κόρες των ματιών.
Έβλεπε από μακριά με ένα βλέμμα κοφτερό που όμως δεν είχε την βίαιη και εκτυφλωτική λάμψη του Απόλλωνα.Αμέσως μόλις ανάδινε το φως ο Ερμής έπρεπε να το κρύψει.
Έκρυβε τις σκέψεις, χαμήλωνε τα μάτια έριχνε λοξά και σκοτεινά βλέμματα.
Έτσι μέσα στην ίδια την ημέρα έλαμπε η δόλια και πανούργα λάμψη
φευγαλέα ειρωνική που κρύβεται στην καρδιά της ερμητικής νύχτας.
Ο Ερμής ήρθε στο φως, δίχως ωδίνες δεν γνώρισε την επώδυνη γέννηση του Απόλλωνα.
Ο πόνος τους ήταν ξένος, σχεδόν αγνοούσε την λέξη βάσανα, ταλαιπωρία αγωνία.
Ο Απόλλωνας έπρεπε να υποφέρει, ο Ηρακλής το ίδιο και ο Οδυσσέας,
όχι όμως αυτός που τυλίχθηκε σε ένα πέπλο παιγνιδιού ξεγνοιασιάς και ευθυμίας.
Μόλις γεννήθηκε άφησε την κούνια του.
Είχε μια δύναμη γιγάντια και γνώριζε τα πράγματα διατηρώντας γύρω του
το άρωμα την χάρη και την αίσθηση ενός σκανδιαλάρη παιδιού.
Αλλά και την εμπειρία ενός σοφού ανθρώπου, την οξύνοια την διορατικότητα χωρίς να χάνει την παιδική του αθωότητα.
Οι χριστιανοί μοναχοί διαβεβαιώνουν πως είναι μονότροποι επειδή είχαν και έχουν ένα πρόσωπο και μία μόνο πίστη.
Σε όλη του την ζωή ο Ερμής διδάσκει την αντίθετη τέχνη.
Είναι πολύτροπος είναι επιστήμη του η πολυτροπία
Ο νους του έχει πολλές μορφές πτυχές, και όψεις.
Στρέφεται πάντοτε ελικοειδώς προς όλες τις μεριές
δίχως να κρατάει την μετωπική στάση του Απόλλωνα και του Αχιλλέα.
Εύκαμπτος μεταμορφώνεται ακατάπαυστα σαν το μυαλό ενός ευφυούς ηθοποιού.
Αν η πραγματικότητα είναι πολλαπλή και απρόβλεπτη εκείνος γίνεται πολύμορφος
και πολυσχιδής.
Στον δρόμο ποτέ δεν ακολουθεί την ευθεία αλλά, πηγαίνει μπρος πίσω δεξιά αριστερά.
Ξεστρατίζει αντιστρέφει το βήμα του.
Αγαπά τις καμπύλες τις στροφές του δρόμου γιατί το πνεύμα του
είναι μια στροφή και κανείς δε ξέρει που οδηγεί.
Πολύχρωμος και ποικιλόχρωμος είναι ένας θεός ποικιλομήτης.Ποικίλο είναι το κηλιδωτό δέρμα του ζώου, ένα άρμα μάχης και μεταφοράς, ένα όπλο
μια ασπίδα ένα υφαντό. Ποικίλα ζώνη πρόσφερε η Αφροδίτη στην Ήρα και ένα κόμπο μπερδεμένο δίδαξε η Κίρκη στον Οδυσσέα και ποικίλος είναι ο κυρίαρχος διφορούμενος πολύπλοκος νου του Διός.
Ο Ερμής λοιπόν έχει ένα νου διάστικτο, πολύχρωμο, σπινθηροβόλο, μεταβαλλόμενο γεμάτο μαγεία μυστηριώδη μπερδεμένο και πολύπλοκο.
Μία θεότητα τόσο πολύμορφη και πολύχρωμη με ιδιαίτερη γοητεία.
Είναι ο κύριος του θέλγειν, σαγηνεύειν και ματιάζειν.
Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στο έντονο βλέμμα του Ερμή;
Ο Οδυσσέας αντλεί την τέχνη αυτή από το αρχέτυπο του τον Ερμή.
Και το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο να είναι εύγλωττος
αλλά να ξέρει και σιωπά και να κρύβει τα μυστικά του.
Προέρχεται από τον μεγάλο μεταμορφωτή του κόσμου,
τον Δια που λέξη δεν λέγεται ποτέ γι αυτόν.
Έχουμε όμως την εντύπωση ότι οπουδήποτε κάποιος μαγεύει ή μαγεύεται
είναι πάντα παρόν το βλέμμα του Ερμή, ο οποίος κινεί σιωπηλά το ραβδί του.Για τον Ερμή όλα είναι παιγνίδι.
Δεν σέβεται ούτε τους θεούς, ούτε τους ανθρώπους, ούτε τους θεϊκούς νόμους,
ούτε τους ανθρώπινους.
Έχει τους δικούς του.
Τους αρέσει να παίζει, να παραβιάζει τους νόμους και την τάξη,
να ανατρέπει τον σύμπαν να το αναστατώνει.
Απ΄όλα τα παιγνίδια προτιμά το παιγνίδι της εφεύρεσης.
Μοιάζει με την Αθηνά και τον Ήφαιστο
και τον πλέον ειδικό των τεχνιτών τον Οδυσσέα.
Έχει την ποιότητα του αληθινού τεχνίτη, μια ευφυΐα λεπτή, όλα τεχνάσματα,
το χάρισμα να αναλύει τις πτυχές της πραγματικότητας,
την αντιληπτική αίσθηση της ύλης,
Την σοφία των χεριών, την ικανότητα να εκμεταλλεύεται το απρόβλεπτο, το στιγμιαίο το συμπτωματικό το φευγαλέο.
Έχει το χάρισμα του Καιρού.

Ε. Ο πολύτροπος λόγιος θεός

Οι Πολεμιστές της Λάϊον στον Καιρό του Τόξου

Αστραία