Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Ο άνθρωπος είναι πολιτικόν ζώον, γίνεται και διεφθαρμένος, ενίοτε, ενώ αντιθέτως τα ζώα δεν είναι ποτέ διεφθαρμένα, ζουν σύμφωνα με τη φύση τους. Τι κάνει τον άνθρωπο τόσο διεφθαρμένο: Η αμετροέπεια απληστίας, η έλλειψη αυτογνωσίας ο εγωισμός και η εμμονή της εξουσίας. Πως διορθώνεται αυτό; Με αδιάφθορους κυβερνήτες και αδιάφθορο λαό, γιατί αλλιώς είναι ένας φαύλος κύκλος αλλά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι,έξω από το νερό.
Αρχίζεις από το κεφάλι και τους κυβερνήτες. Μία θητεία έκαστος κυβερνήτης, 4 ή 5 χρόνια. Δεν ξαναεκλέγεται και δεν αλλάζει θέση, εξουσίας, από πρωθυπουργός να πάει πρόεδρος της δημοκρατίας και πρόεδρος και ευρωκοινοβουλίου. Αυτό σημαίνει αλλάζει τα ρούχα ο Μανωλιός και τα βάζει αλλιώς. Απαγορεύεις συγγενικά πρόσωπα του κυβερνήτη σε θέσεις εξουσίας, δηλαδή δεν γίνεται υπουργός και βουλευτής ο αδερφός ο μπατζανάκης και ο κουμπάρος του κυβερνήτη και δήμαρχος,… ο ανιψιός. Αυστηρώς έλεγχος του πόθεν έσχες του κυβερνήτη όλης της οικογένειας και των βουλευτών . Πλήρης διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, γιατί, αν διαφθείρει η εξουσία έναν άνθρωπο, φανταστείτε τι κάνει ο θεός και οι θεοί …..σε ένα θρόνο….ως απόλυτη εξουσία. Αντιπροσώπευση όλων των παραγωγικών τάξεων στη βουλή και με προτεραιότητα σπουδαιότητας. Πρώτα οι πρωτογενείς παραγωγοί, μετά οι δευτερογενείς και τρίτη….. η παροχή των υπηρεσιών. Ο αριθμός των βουλευτών πρέπει να είναι λογικά ανάλογος με τον πληθυσμό και οι απολαβές ανάλογα με τα οικονομικά του κράτους. Προηγούνται οι παραγωγικές τάξεις από τις κυβερνητικές υπηρεσίες. Απαραίτητος ο διαχωρισμός εξουσιών, διαφορετικά είναι »Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει».
Παρασιτικοί φιλανθρωπικοί οργανισμοί και ΜΚΟ πρέπει να εκλείψουν ως διεφθαρμένοι πολύ και περιττοί. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη για όλη την πολιτεία και όταν ανθεί η εγκληματικότητα, η φτώχεια η πείνα η πορνεία και η ανεργία είναι ένα κράτος βίας και διαφθοράς εφήμερο, σε ποιητική αναλογία.
Είναι καθήκον κάθε πατριώτη να προστατεύει τη χώρα του από την κυβέρνησή της. Thomas Paine ,πολιτικός συγγραφέας
η φθορά της πολιτικής ασυδοσίας και η τρομοκρατία της εξουσίας Εν σωτηρίω έτει 2024, η 100χρονη κυβέρνηση της δυναστείας Μητσοτάκη ανακαλύπτει την τρομοκρατία για να τρομοκρατήσει τους ατρόμητους πολίτες και να αποφύγει την διαμαρτυρία των αγροτών και των φοιτητών με πάγια τακτική: να ανακαλύπτουμε »ειδήσεις » όταν θέλουμε να κρύψουμε άλλες και να αποσιωπούμε τις πραγματικές με στόχο μια χιλιόχρονη βασιλεία σε αγαστή συνεργασία με την ελέω θεού, θεϊκή παντοδυναμία, Είναι η ίδια κυβέρνηση που βράβευε »τον άλλον άνθρωπο» αντί να ταΐζει η ίδια, ως όφειλε, τους πεινασμένους και να φροντίζει να μην έχει. Δεν μας φοβίζει καμία τρομοκρατία, όλους όσους έχουμε γνωρίζει τις τρομοκρατικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και των μνημονίων. Πως καταλαβαίνεις τη διαφθορά που υπάρχει σε μία χώρα; 1.Από τη μεγάλη οικονομική διαφορά ανισότητα 2.Από τη μεγάλη εγκληματικότητα σε καθημερινή βάση 3.Από τη μεγάλη φτώχεια και ανεργία, την πορνεία. 4.Από τα ευτελή θεάματα που ταΐζουν το πλήθος, ριάλιτι τηλεκπομπές σκουπίδια πρωινάδικα μεσημεριανά και πρωινάδικα 5.Από τους πολλούς νόμους, νομικούς και δικηγόρους, την πολυνομία και την καθυστέρηση της δικαιοσύνης 6.Από τη σύσταση της Βουλής που αποτελείται από τις ίδιες φατρίες και καμία παραγωγική τάξη και από τους μισθούς και τα προνόμια που έχουν. 7. Από τους πολλούς παρασιτικούς οργανισμούς ιδρύματα ΜΚΟ με ανόητες γελοίες ονομασίες.
8.Από την μεγάλη θρησκοληψία και την εμπλοκή διαπλοκή της Εκκλησίας και της Θρησκείας στα θέματα της πολιτικής και την πληθώρα θεολόγων και θεολογίας σε θέσεις εξουσίας 9. Τη διαφθορά στην πολιτική την συνειδητοποιείς, όταν είναι συνώνυμος της λέξης »πολιτικός » , δηλαδή ένας διεφθαρμένος αχυράνθρωπος με πολλά σκάνδαλα κουκουλωμένα και ακουκούλωτα. 10. Και όταν η διαφθορά φτάσει στο κόκκαλο είναι εμφανής και στους τοίχους και τους σοφάδες ενός κτιρίου….. μιας Βουλής Είναι αδήριτη αναγκαιότητα η αναβάθμιση της πολιτικής ζωής και η ανακαίνιση της Βουλής
Ήρεμα ήρεμα… δεν είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τα θύματα μιας πολιτικής απάτης…κ.αστυνόμε, λένε οι Ζικ Ζακ και,…. συμφωνούμε και ΕΜΕΙΣ με τουςήρεμουςραψωδούςτραγουδιστές και τις απόψεις τους αυτές…..χάρη μιαςατρόμητηςΑγάπης
Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο που έγραψε ο οικονομολόγος Μαξ Βέμπερ αλλά, δεν είναι και καθόλου κακή ιδέα Με αφορμή την δίωξη σε βάρος των βουλευτών των Σπαρτιατών για την διάπραξη του αδικήματος της εξαπάτησης των εκλογέων στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.…. Για να παραπλάνηση των ψηφοφόρων και αθέτηση υποσχέσεων προεκλογικών θα πρέπει να θυμηθούμε και τους προηγούμενους και να τιμωρηθούν αναλόγως μαζί με τους κολλητούς τους κουμπάρους και τους μπατζανάκηδες.Οι πολιτικοί θα πρέπει να δεσμεύονται στις υποσχέσεις τους και να τιμωρούνται όταν δεν τις πραγματοποιούν, χωρίς δικαιολογίες. Ανδρέας Παπανδρέου: Έξω από το ΝΑΤΟ… μέσα μείναμε
Κώστας Καραμανλής : Σεμνά και ταπεινά …και πέφτει ο Ζαχόπουλος από τα σκαλιά Γιώργος Παπανδρέου: Λεφτά υπάρχουν….. Μπήκαμε στα μνημόνια Αλέξης Τσίπρας: Θα σκίσω τα μνημόνια και θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ με νταούλια και βιολιά, υπογράψαμε κι άλλα πολλά Κυριάκος Μητσοτάκης :Δεν πρόκειται να κυρώσουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών, τον «Κινέζο » και την νήσσα μετά Στο σπίτι των κρεμασμένων της Βουλής καλύτερα να μη μιλάνε για σχοινί….αυτοί που έχουν κυβερνήσει κιόλας με τον τρόπο που κυβερνήσανε, κακήν κακώς και ανεύθυνοι ( έχουν βγάλει νόμο περί ανευθυνότητας υπουργών ) ….εντελώς.
Όχι, δεν είναι αυτό δεν είναι ένα βιβλίο που έχει γράψει η Λιλή Ζωγράφου για πόρνες, αλλά, ένα δοκίμιο από τον οικονομολόγο φιλόσοφο Max Weber που διαπραγματεύεται την πολιτική και τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτή. Το έχω ξαναπεί δεν υπάρχει πράξη που να μην είναι πολιτική, ακόμη και η αποχή. Οι πολιτικοί άνδρες της ιστορίας γιατί περισσότερο αυτοί ,ασχολούνται με την πολιτική, έχουν διανύσει μία μεγάλη διαδρομή καλοί ή κακοί πολιτικοί αρχηγοί, βασιλιάδες αυτοκράτορες πρόεδροι και πρωθυπουργοί. Ο κάθε πολιτικός ανήρ, κρίνεται αναλόγως την ιστορική του εποχή με αξιολογική ουδετερότητα για πιο πληρέστερη αντικειμενικότητα. Και αυτοί που έχουν κυβερνήσει κρίνονται πιο αυστηρά από τους υπόλοιπους για λόγους αρχής, εφ΄ όσον κυβέρνησαν και απέδειξαν κάτι ή τίποτα. Η σημερινή μας εποχή στην πτώση της ενέργειας και την αύξηση της εντροπίας διακρίνεται από μετριότατους πολιτικούς άντρες έως θλιβερά ασήμαντους. Ασήμαντους στην ικανότητα σκέψης , στην τόλμη, στην πυγμή, στην πρωτοτυπία στην καινοτομία στην φιλοπατρία. Στην πλειοψηφία τους είναι όλοι “επαγγελματίες “ πολιτικοί, ζουν από αυτό ως βιοποριστικό επάγγελμα, χωρίς πραγματικά ένσημα εργασίας, χωρίς καμία τριβή με την πραγματική ζωή και αυτό τους καθιστά ένοχους πολύ, για να μη μιλήσουμε για πολιτικούς από τζάκια και δυναστείες χωρίς καμία ουσιαστική αξία και παιδεία..Αν δεν ήταν γόνοι κάποιου και δεν τους προωθούσε το ίδιο το σύστημα, ούτε κλητήρες δεν θα μπορούσαν να είναι σε μια εταιρεία. Ποια υγιής επιχείρηση θα τους προσλάμβανε για να χαντακωθεί;;;;;;
Το βιβλίο « Πολιτική ως επάγγελμα » είναι ένα δοκίμιο του Γερμανού οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Max Weber (1864–1920).Το δοκίμιο δημοσιεύτηκε σε εκτεταμένη έκδοση τον Ιούλιο του 1919 και μεταφράστηκε στα αγγλικά μόνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το δοκίμιο θεωρείται σήμερα ως ένα κλασικό έργο της πολιτικής επιστήμης και της κοινωνιολογίας .
Ο Weber ορίζει τα εξής: «Το κράτος θεωρείται ως ο μοναδικός χορηγός του «δικαιώματος» στη φυσική βία. Επομένως, «πολιτική» στην περίπτωσή μας θα σήμαινε την επιδίωξη για ένα μέρος της εξουσίας ή για τον επηρεασμό της κατανομής της εξουσίας, είτε μεταξύ κρατών ή μεταξύ ομάδων ανθρώπων που το κράτος περιλαμβάνει». Μετά από αυτόν τον ορισμό, ο Weber σημειώνει ότι υπάρχουν τρεις αρχές που δικαιολογούν τη νομιμότητα της πολιτικής κυριαρχίας του κράτους: η παραδοσιακή εξουσία, η χαρισματική εξουσία και η νομική εξουσία.
Μεγάλο μέρος του μεσαίου μέρους του «Πολιτική ως επάγγελμα» αποτελείται από τους ορισμούς του Βέμπερ για πολιτικούς καθώς και το είδος των ανθρώπων που καλούνται στο επάγγελμα της πολιτικής. Αυτό αναπτύσσεται από μακροσκελείς ιστορικές περιγραφές για το πώς εμφανίστηκε η σύγχρονη πολιτική. Δίνεται έμφαση στα ιστορικά παραδείγματα της Μεγάλης Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερμανίας , αν και αναφέρονται παραδείγματα από τη Γαλλία, την Κίνα, τη Ρώμη, την Αρχαία Ελλάδα και αλλού. Αναπτύσσοντας αυτά τα παραδείγματα, ο Weber καταδεικνύει την έκταση της αντίληψής του στη συγκριτική ιστορική έρευνα . Για να γίνει αυτό, ο Weber περιγράφει τη σχέση μεταξύ πολιτικών, πολιτικών κομμάτων και των γραφειοκρατιών που δημιουργούν.
Το βασικό του σημείο είναι ότι ο πολιτικός πρέπει να ισορροπήσει μια «Ηθική Ηθικής Πεποιθήσεως» με μια «Ηθική Υπευθυνότητας». Η ηθική της ηθικής πεποίθησης αναφέρεται στις βασικές ακλόνητες πεποιθήσεις που πρέπει να έχει ένας πολιτικός. Η Ηθική της Υπευθυνότητας αναφέρεται στην καθημερινή ανάγκη χρήσης των μέσων της κρατικής βίας με τρόπο που διατηρεί την ειρήνη για το γενικότερο καλό. Ένας πολιτικός, γράφει ο Βέμπερ, πρέπει να κάνει συμβιβασμούς μεταξύ αυτών των δύο ηθικών.
Για να γίνει αυτό, γράφει ο Βέμπερ, «η πολιτική γίνεται με το κεφάλι, όχι με τα άλλα μέρη του σώματος, ούτε με την ψυχή». Ο πιο αποτελεσματικός πολιτικός είναι αυτός που μπορεί να διεγείρει τα συναισθήματα των ανθρώπων που ακολουθούν, ενώ κυβερνά αυστηρά με έναν ψυχρό σκληρό λόγο – το κεφάλι.
Ο Βέμπερ γράφει ότι η ματαιοδοξία δημιουργεί μοναδικά προβλήματα στους πολιτικούς επειδή πράγματι ελέγχουν τα εργαλεία της νόμιμης βίας. Η κοινή ματαιοδοξία, γράφει ο Weber, σημαίνει ότι οι πολιτικοί μπαίνουν στον πειρασμό να λάβουν αποφάσεις με βάση συναισθηματικές προσκολλήσεις σε οπαδούς και συκοφάντες, και όχι στη λογική, λογική που απαιτείται για να κυβερνήσουν δίκαια και αποτελεσματικά. Ο Weber βρίσκει ότι αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των πολιτικών. Ως αποτέλεσμα, ισχυρίζεται ο Βέμπερ, ο κίνδυνος της πολιτικής έχει τις ρίζες του στη σχέση του πολιτικού με τα μέσα βίας που είναι εγγενή στο κράτος και τα οποία θα χρησιμοποιηθούν κατάχρηση από κάθε ματαιόδοξο πολιτικό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Weber τονίζει ότι η άσκηση της πολιτικής είναι τόσο δύσκολη, και όχι ένα έργο για κάποιον που αναζητά τη σωτηρία για την αιώνια ψυχή του μέσω της πρακτικής της ειρήνης και της αδελφοσύνης. Αναπτύσσοντας αυτά τα σημεία, κάνει αναφορά στο δόγμα των δύο βασιλείων του Μαρτίνου Λούθηρου και των ιερών Ινδουιστών Ουπανισάντ .
Τρεις λόγοι για νόμιμο κανόνα Ο Βέμπερ ορίζει την πολιτική ως μια μορφή «ανεξάρτητης ηγετικής δραστηριότητας». Σε αυτό το δοκίμιο, το «κράτος» χρησιμεύει ως τοποτηρητής για την ανάλυση των πολιτικών οργανώσεων. Οι λόγοι για τη νόμιμη κυριαρχία αυτών των πολιτικών οργανώσεων, σύμφωνα με τον Weber, εμπίπτουν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες ή τύπους:
Παραδοσιακή Αρχή Η αυθεντία του «αιώνιου παρελθόντος», που βασίζεται στη συνήθεια. Ο Weber ορίζει το έθιμο ως σε μεγάλο βαθμό πατριαρχικό , πατρογονικό και παραδοσιακό σε εύρος. Η χαρισματική Αρχή Η αυθεντία των «αποκαλύψεων, ηρωισμού ή άλλων ηγετικών ιδιοτήτων ενός ατόμου». Συνδέεται με το « χάρισμα » των προφητών , των δημαγωγών και της λαϊκής ψήφου . Η Νομική Αρχή Νόμιμη ορθολογική εξουσία, νομιμότητα που βασίζεται σε έγκυρα καταστατικά που επιβάλλονται από τεχνικά καταρτισμένους δημόσιους υπαλλήλους. Η νομική εξουσία αναλαμβάνει την ορθολογική αρμοδιότητα και την υπό όρους υπακοή τόσο των δημοσίων υπαλλήλων όσο και του λαού στο νομικό μηχανισμό. Πολιτικοί και Εξουσία: Να ζει κανείς «για την πολιτική») ως οραματιστής, είτε για την πηγή ενός εισοδήματος (δηλαδή το να ζει κανείς «από την πολιτική»). Ιδού η επιλογή και η απορία
Σε Α΄ Ενικό 