Οι τίτλοι εξουσίας στο Βυζάντιο την Β΄ Ρωμαϊκή Ανατολική Αυτοκρατορία

Οι Τρώες Ρωμαίοι, απόγονοι του Αινεία από το Αυγουστιάτικο Αυγό του Λεμούριου Ρωμύλου μοίρασαν και διαχώρισαν την μεγάλη Ρωμαϊκή Λεμουριακή Αυτοκρατορία με το σύστημα της διαρχίας και της τετραρχίας στην Ανατολική και Δυτική με αντίστοιχες πρωτεύουσες την Α΄ Ρώμη και την Β΄ Ρώμη (Κωνσταντινούπολη Βυζαντινούπολη).
Ο διαχωρισμός ήταν και είναι, πάρα πολύ σημαντικός γιατί διαχωρίζει και την Δύση με την Ανατολή και την Ανατολική με την Δυτική νοοτροπία.
Οι Ρωμαίοι κινούμενοι ανατολικά βρήκαν την πατρίδα τους την Τροία και με την άνοδο του χριστιανισμού στην εξουσία βρήκαν τη χαρά τους και τη γενιά τους.
Η «χαρά » χαρμολύπη ( γιατί δεν επιτρέπεται από την θρησκεία τους να χαίρονται, απαγορεύεται, όπως και το γέλιο ) των Ανατολικών Χριστιανών Ορθοδόξων δεν περιγράφεται με την εγκατάστασή τους στην Ανατολία Λεμουρία.
Αναβίωσαν όλα τα ήθη και έθιμα της παλιάς αυτοκρατορίας ως πρωτογενή Λεμουρία: Πλήρης θεοκρατία, προσκυνήματα ,χλιδάτες φορεσιές, βαριά κοσμήματα, μπαρόκ βαριά αρχιτεκτονική Grand guignol ζωγραφική αγιογραφίας, φωτισμένα βουδικά φωτοστέφανα σκελετωμένα πρόσωπα και αγύμναστα σώματα. Οι αυτοκράτορες πότε πολεμούσαν, πότε δεν πολεμούσαν καθόλου, σαν τον Ιουστινιανό και την συνήθεια του Δαρείου και του Ξέρξη. Οι Πατριάρχες ποτέ, απόλυτα συνεπείς με την Περσική νοοτροπία και φυσικά με αυτά τα σώματα ήταν πολύ δύσκολο να πολεμήσουν. Είχαν μισθοφόρους και τους δούλους του θεού που πολεμούσαν για αυτούς. Το πρώτο πράγμα που έκαναν με την άνοδο του χριστιανισμού στην εξουσία ήταν να κυνηγήσουν τον Ελληνισμό και τους Έλληνες, γιατί οι Έλληνες η σκέψη τους, ήταν και παραμένουν εμπόδιο στην στην αυτοκρατορική θεοκρατική εξουσιομανία τους.
Οι Δυτικοί Καθολικοί Χριστιανοί ως δευτερογενής Λεμουρία ήταν λίγο πιο διαλλακτικοί και πιο έξυπνοι, γιατί καταλάβαν και καταλαβαίνουν ότι χωρίς τον Ελληνισμό τον ορθολογισμό και τον Homo sapiens δεν υπάρχει μέλλον για την όρθια ανθρωπότητα μόνο για τα Human beings homo erectusκαι home νεάτερνταλ.
Για αυτό και έβαλαν λίγο νερό στο κρασί τους συμπεριέλαβαν και την Ελληνική φιλοσοφία, τα γλυπτά, τον Οδυσσέα τον Ηρακλή. Το Βατικανό έχει ολόκληρες αίθουσας από αυτά που δεν το συναντούμε πουθενά στην Χριστιανική Ανατολική ορθοδοξία.
Επίσης δεν είναι τυχαίο που ο Διαφωτισμός προήλθε από τη Δύση .Δεν θα μπορούσε ποτέ να προέλθει από την ανατολή ακόμη και σήμερα δεν συναντάμε στην Ανατολή …..Δημοκρατίες.
Μόνο θεοκρατίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα, δεν είναι στη νοοτροπία τους στη φύση τους. Γι αυτό και προτιμούσαν το τουρκικό φέσι από την ένωση με την Δύση και τον Πάπα και, ακόμη το προτιμούν. Είναι συγγενείς με α’ βαθμό συγγένειας με τους Οθωμανούς Τούρκους και ο ίδιος ο Κεμάλ λέει πως η καταγωγή τους είναι από την Λεμουρία.
Το πρόβλημα με την Ελληνική Χριστιανική Εκκλησία είναι ότι βρίσκεται το δέντρο του Σίνη του Πιτυοκάμπτη, με το ένα πόδι δυτικά να την τραβάει και με το άλλο πόδι ανατολικά. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που θα πρέπει να το λύσει με το χέρι στην καρδιά. Με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει ….μόνο με τους Έλληνες μπορεί να βρει τη λύση.
Ανεξάρτητα από αυτά που λέει για σώσει τα προσχήματα ότι τάχαμ πως έσωσε τον Ελληνισμό και την Ελληνική Γραμματεία δεν ευσταθεί ούτε σαν αλήθεια ούτε σαν επιχείρημα. Δεν μπορούν να πουν ότι σώσανε την Ελληνική Γραμματεία . Από ποιον την σώσανε αφού αυτοί ήτανε εξουσία και οι ίδιοι την κυνήγησαν ανελέητα. Ακόμη και οι Άραβες αγόρασαν τα Ελληνικά χειρόγραφα συγγράμματα για να τα σώσουν από την μανία των χριστιανών. Τη δε γλώσσα την χρησιμοποιήσανε για να διαδώσουν τα Ευαγγέλια επειδή ήταν διεθνής , διαφορετικά θα την είχανε εξαφανίσει όπως κάνανε με τον Κύριλλο και το Σλαβικό Αλφάβητο που φτιάξανε για να αποκόψουν την Ελληνική γλώσσα από τους Σλάβους.
Στην Ανατολική Β΄ Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο η Κωνσταντινούπολη είναι μεταγενέστεροι όροι. Ποτέ δεν το λέγανε έτσι αναφερόταν στους εαυτούς τους ως Ρωμαίοι με όλη τη νοοτροπία της Λεμουρίας μέσα από πρωτογενείς και δευτερογενείς τίτλους θεοκρατίας και αυτοκρατορίας.
Παρελαύνουν οι αυτοκρατορικοί τίτλοι, οι αυτοκράτορες οι καίσαρες οι βασιλείς οι δεσποτάδες οι δούκες τα δουκάτα τα δεσποτάτα. Τίτλοι που συναντάμε ακόμη και σήμερα. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και οι πρόεδροι και οι γραμματείες οι οποίοι στην αρχή ήταν ευνούχοι. Να σημειωθεί αυτό γιατί θα αποτελέσει και το θέμα του επόμενου άρθρου.

Βυζαντινή γραφειοκρατία και αριστοκρατία
Κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα, τα ελληνιστικά πολιτικά συστήματα , οι φιλοσοφίες και οι θεοκρατικές χριστιανο-ανατολικές αντιλήψεις είχαν αποκτήσει ισχύ στην ανατολική ελληνόφωνη Μεσόγειο λόγω της παρέμβασης σημαντικών θρησκευτικών προσωπικοτήτων εκεί όπως ο Ευσέβιος της Καισάρειας (πέθανε το 339 μ.Χ.) και ο Ωριγένης της Αλεξάνδρειας

Μέχρι τον 6ο αιώνα τέτοιες ιδέες είχαν ήδη επηρεάσει την οριστική δύναμη του μονάρχη ως εκπροσώπου του Θεού στη γη και του βασιλείου του ως μίμησης του ιερού βασιλείου του Θεού . Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν μια πολυεθνική μοναρχική θεοκρατία που υιοθετούσε, ακολουθούσε και εφάρμοζε τα ελληνιστικά πολιτικά συστήματα και φιλοσοφίες ( στο κρεβάτι του Προκρούστη ). Ο μονάρχης ήταν η ενσάρκωση του νόμου – nomos empsychos – και η δύναμή του ήταν αμέτρητη και θεϊκή στην καταγωγή. Ήταν ο απόλυτος ευεργέτης, φροντιστής και σωτήρας του λαού του: Evergétis , Philanthropía και Sōtēr .

Οι άνθρωποι με τη σειρά τους ήταν οι παροίκοι του μονάρχη . Ήταν ο μοναδικός διαχειριστής και νομοθέτης της αγίας Βασιλείας και Οικουμένης (Κοινοπολιτείας), με αποκλειστική εξουσία επί του κράτους, της γης και των υπηκόων του, την οποία είχε επιτύχει μέσω του διορισμού του από τον Θεό ως βασιλιά. Αυτό άνοιξε ένα νέο στάδιο θεοποίησης στο οποίο οι ελληνιστικές και ανατολικές αυλικές τελετές, όπως η προσκύνησις , αναδείκνυαν τη θεότητα του ηγεμόνα και έγιναν τυποποιημένες και πολύ συχνά υποχρεωτικές. Στην πράξη, η αυτοκρατορική εξουσία ασκούνταν ως διοίκηση – απλοποιημένη και συγκεντρωτική μέσω αντιβασιλέων όπως ο Έξαρχος . Douk , Katepánō , Kephalai και οι Στρατηγοί που απολάμβαναν την ίδια παντοδυναμία και θεότητα στις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους .

Τέτοιες συγκεντρώσεις δύναμης αποδείχτηκαν τόσο μεγάλη εσωτερική αδυναμία όσο και η αιτία διαφόρων πραξικοπημάτων και εξεγέρσεων στις οποίες οι αντιβασιλείς με επαρχιακούς στρατούς και, μερικές φορές, ολόκληρα θέματα αμφισβητούσαν συχνά την αυτοκρατορική εξουσία με δικές τους αξιώσεις. Με αυτόν τον τρόπο αυτοκράτορες όπως ο Νικηφόρος Β΄ Φωκάς ( r. 963–969 ) και ο Ηράκλειος ( r. 610–641 ) πέτυχαν τη βασιλική εξουσία για τον εαυτό τους.

Δεν υπήρχαν κωδικοποιημένοι νόμοι για την αυτοκρατορική διαδοχή και η Ρωμαϊκή Δημοκρατία δεν καταργήθηκε ποτέ επίσημα. Θεωρητικά, κάθε Αυτοκράτορας εκλεγόταν, τυπικά, τόσο από τη Σύγκλητο (Σύνκλητο) όσο και από τον Στρατό . Στην πράξη, ωστόσο, η Γερουσία είχε χάσει όλες τις προηγούμενες εξουσίες της και περιορίστηκε ως επί το πλείστον σε έναν τελετουργικό ρόλο, γεμάτο με συγγενείς ή στενούς αριστοκράτες του Αυτοκράτορα. ενώ ο Στρατός είχε ουσιαστικά το μονοπώλιο όσον αφορά τις εκλογές. Οι αυτοκράτορες συνήθως κατάφερναν να εξασφαλίσουν τη διαδοχή για τα παιδιά τους με έμμεσα μέσα, όπως να τα διορίσουν ως συναυτοκράτορες και έτσι να εισαγάγουν διάφορες δυναστείες. Η απουσία κωδικοποιημένων διαδοχικών νόμων και διαδικασιών, καθώς και το στρατιωτικοποιημένο κράτος της Αυτοκρατορίας, οδήγησαν σε πολυάριθμα πραξικοπήματα και εξεγέρσεις, που οδήγησαν σε αρκετά καταστροφικά αποτελέσματα, όπως η ήττα του 1071 στο Μαντζικέρτ .

Εφαρμόζοντας τα ελληνιστικά πολιτικά σχήματα, το νοικοκυριό και η προσωπική περιουσία του μονάρχη ήταν το βασίλειο Οικονομία και ήταν ο ιδιοκτήτης και καλός διαχειριστής του Οικονόμος , πράγμα που σήμαινε ότι κανένα άτομο ή ίδρυμα στην ιστορία της αυτοκρατορίας δεν κατείχε πραγματικά γη. Κάτω από τον αυτοκράτορα, πλήθος αξιωματούχων και λειτουργών της αυλής -όλοι άμεσα επιλεγμένοι από τον αυτοκράτορα ή από έναν εκπρόσωπό του- λειτουργούσαν τον διοικητικό μηχανισμό της αυτοκρατορίας. Οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν ενεργούσαν ως δικαστές ή εκλεγμένοι δημόσιοι κληρικοί, αλλά ως εκπρόσωποι, βουλευτές και αντιβασιλείς του μονάρχη στις διάφορες περιοχές του σε όλη την αυτοκρατορία. Εκτός από αυτούς τους αξιωματούχους, υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός τιμητικών τίτλων, τους οποίους ο αυτοκράτορας απένειμε σε εξέχοντες υπηκόους ή σε φιλικούς ξένους ηγεμόνες.

Στα περισσότερα από χίλια χρόνια ύπαρξης της αυτοκρατορίας, το αυτοκρατορικό διοικητικό σύστημα υιοθέτησε και απέρριψε διαφορετικούς τίτλους και πολλά άτομα έχασαν ή απέκτησαν κύρος. Αρχικά, οι διάφοροι τίτλοι της αυτοκρατορίας ήταν οι ίδιοι με εκείνους της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας . Ωστόσο, από την εποχή του Ηράκλειου ( σ. 610–641 ), πολλοί από τους τίτλους είχαν ξεπεραστεί. Την εποχή του Αλέξιου Α’ ( σ.σ. 1082–1118 ), πολλές από τις θέσεις είτε ήταν νέες είτε άλλαξαν δραστικά. Ωστόσο, από εκείνη την εποχή, παρέμειναν ουσιαστικά ίδια μέχρι την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453.

Τίτλοι για τους «γενειοφόρους»
Οι τίτλοι «από βραβείο» για τους «Γενειοφόρους» (μη ευνούχους ) ήταν, κατά φθίνουσα σειρά προτεραιότητας:

Πρόεδρος (: Αρχικά προοριζόταν για ευνούχους (βλ. παρακάτω), άνοιξε στα μέσα του 11ου αιώνα και στους «Γενειοφόρους», ιδιαίτερα στους στρατιωτικούς αξιωματούχους.
Μάγιστρος ( μάγιστρος ) – στο πρώιμο βυζαντινό κράτος, ο magister officiorum ήταν ένας από τους ανώτερους αξιωματούχους, αλλά καθώς τα καθήκοντά του σταδιακά υποβιβάστηκαν σε άλλους αξιωματούχους, τον 8ο αιώνα, έμεινε μόνο ο τίτλος. Παρέμεινε μεγάλη τιμή και απονεμήθηκε σπάνια μέχρι τον 10ο αιώνα. Στις αρχές του 10ου αιώνα, υπήρχαν 12, οι πρώτοι κατά προτεραιότητα ανάμεσά τους που έφεραν τον τίτλο τουπρωτομάγιστρου. Στη συνέχεια ο αριθμός των κατόχων του διογκώθηκε και το αξίωμα εξαφανίστηκε κάποια στιγμή στον 12ο αιώνα.

Όποιος είχε τα γένια είχε και τα χτένια… την Εποχή της Β΄Λεμουριανής Ανατολικής Αυτοκρατορίας

Αστραία

στην Ελλάδα

Κατά τη συζήτηση για την ψήφιση του Συντάγματος του 1975, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει: «Πιστεύουμε στον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας. Αυτό είναι το συμφέρον και της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Πρέπει η Εκκλησία να πάψει να είναι παράρτημα του Κράτους, χωρίς βέβαια να γίνει Κράτος εν Κράτει.

Οι Έλληνες ήταν υπήκοοι στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν υπήκοοι στο Ρωμαίο αυτοκράτορα της Α&β Ρώμης αργότερα και δούλοι του Χριστιανικού Θεού που καθιερώθηκε ως απόλυτη εξουσία. Κυνηγήθηκαν άγρια τα πρώτα χρόνια της εξουσίας του χριστιανισμού και καταστράφηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ελληνικής Γραμματείας καθώς και οι ναοί της παραδοσιακής Ελληνικής θρησκείας. Τα Λατινικά ήταν η επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας μέχρι το 610 έγιναν τα Ελληνικά από τον Ηράκλειο
Η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, είχε μεταφραστεί από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά που ήταν διεθνής Γλώσσα τότε για λόγους σκοπιμότητας προπαγάνδας και προσηλυτισμού της χριστιανικής σέχτας.
Η ορθοδοξία τα είχε βρει με τον σουλτάνο και περνούσανε μία χαρά . Ο Μωάμεθ ο Β¨ ο πορθητής που αυτοχρίστηκε βασιλιάς των Ρωμαίων της Β΄ Ρώμης με χριστιανή μητριά σχεδίαζε να καταλάβει και την Α΄ Ρώμη για να γίνει ο βασιλιάς αυτοκράτορας και Καίσαρας της Ρωμιοχριστιανομουσουλμανικής αυτοκρατορίας, αλλά δεν τα κατάφερε.
Όχι μόνο δεν τα κατάφερε αλλά, η Α΄ Ρώμη με τη βοήθεια του διαφωτισμού που υπήρξε γνήσιο τέκνο της Ελληνικής Φιλοσοφίας και των Φιλελλήνων της Δύσης διέλυσαν την οθωμανική αυτοκρατορία και συνετέλεσαν τα μάλα στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Κακά τα ψέματα, χωρίς την βοήθεια τους δεν θα είχε γίνει ποτέ η Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος για αυτό και το φέρουν βαρέως και οι Τούρκοι Οθωμανοί αλλά και πολλοί Ορθόδοξοι χριστιανοί.
Δυστυχώς οι δυτικοί δεν ήτανε τελείως ιδιοτελείς, ήθελαν την ανεξαρτησία της Ελλάδος υπό όρους και υπό την δική τους κηδεμονία, αφού τα ηνία τα πήρε η μασονία η οποία συνεργάζεται άριστα με την Εκκλησία .
Από τους αφορισμούς των Ελλήνων της Επανάστασης που ποτέ δεν άρθηκαν, μέχρι σχεδόν το 1928 οι σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Πατριαρχείο δεν ήταν καλύτερες και, μάλιστα μέχρι το 1950 είχαν διακοπεί εντελώς σε διαζύγιο μη συναινετικό.
Οι καυγάδες και οι έριδες ανάμεσα στις διάφορες εκκλησίες είναι σύνηθες φαινόμενο και είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για την ανυπαρξία του Θεού που εκπροσωπούν γιατί αποτελούν και το χειρότερο παράδειγμα εκπροσώπων του. Συνεχείς καυγάδες για τα οφίτσια και την εξουσία, ιεροί πόλεμοι, μεγάλη διαφθορά σκάνδαλα πολλά, μισαλλοδοξία και χλιδή σε ημερήσια διάταξη.
Για αυτούς τους λόγους επιβάλλεται να υπάρξει σαφής διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους οριστικός.
Παρ΄όλο που το Σύνταγμα της Ελλάδος επιβεβαιώνει εν μέρει το κοσμικό κράτος, αν και σε κάποιες παραγράφους το αναιρεί, ο ρόλος της Εκκλησίας στην Ελλάδα υπήρξε δόλιος αρπακτικός απομυζητικός υποκριτικός και εξακολουθεί να είναι για πολλούς λόγους που έχω αναφέρει και σε άλλα άρθρα.
Η Εκκλησία στην Ελλάδα καπελώνει τους πάντες και τα πάντα, είναι παντού βρίσκεται παντού στα Ραφάλ στα σχολεία στις ΜΚΟ , βουλευτές τρέχουνε να ευλογηθούν από τρεις τέσσερις μητροπολίτες , βουλευτίνες πάνε να προσκυνήσουν Άγιες Ζώνες , υπουργοί Παιδείας φωτογραφίζονται αγκαλιά με παπάδες συνεχώς, αρχιεπίσκοποι γίνονται επίσημοι επίτιμα μέλη Πανεπιστημίου , Ιησουίτες παπάδες ελέγχουν τα πανεπιστήμια. Παίρνουν παχυλούς μισθούς παρ όλη τη μεγάλη περιουσία που διαθέτουν καταχρηστικώς και η οποία δεν είναι δική τους. Πουλάνε τζάμπα φιλανθρωπισμό με δωρεές άλλων και μπόλικο…. μπόλικο θεό.
–Η παράγραφος 2 του άρθρου 16 στο σημείο που αναφέρει ότι σκοπός της Παιδείας είναι και η «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης».
Η θρησκευτική Συνείδηση όμως είναι κάτι που αφορά την Εκκλησία και και μόνο και, είναι η ιουδαιοχριστιανική συνείδηση της κτηματομεσιτικής εταιρείας real estate οικοπέδων στον παράδεισο, δεν ενδιαφέρονται όλοι για αυτές τις θρησκευτικές business και τις διαφορές τους.

Ο χωρισμός κράτους και εκκλησίας στην Ελλάδα είναι όρος ο οποίος χρησιμοποιείται για να περιγράψει ενέργειες που αποσκοπούν σε διαχωρισμό των αρμοδιοτήτων του κοσμικού κράτους από την Εκκλησία της Ελλάδας.

Με την ίδρυσή του το 1832, το νεότερο ελληνικό κράτος κλήθηκε να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με την Εκκλησία. Κατά τους προηγούμενους αιώνες, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επεδείκνυε αχώριστη σχέση μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, με συνεχείς παρεμβάσεις του πρώτου στην δεύτερη, ενώ στους αιώνες της δουλείας το Οικουμενικό Πατριαρχείο έπαιζε ηγετικό ρόλο για τον Ελληνισμό.

Ο Καποδίστριας επεχείρησε αποκατάσταση των σχέσεων με το Φανάρι, οι οποίες είχαν διακοπεί de facto από την έναρξη της Επανάστασης, και διεξήγαγε προχωρημένες συνομιλίες, οι οποίες όμως διακόπηκαν με τη δολοφονία του

Με την έλευση του ανήλικου Βασιλέα Όθωνα, ο αντιβασιλέας Μάουρερ με βασικό σύμβουλό του σε εκκλησιαστικά ζητήματα τον Θεόκλητο Φαρμακίδη προώθησε την ανεξαρτησία της Ελλαδικής Εκκλησίας. Με ενέργειες του Φαρμακίδη στις 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου 1833 εξεδόθη Βασιλικό Διάταγμα για την κήρυξη του αυτοκεφάλου της Ελλαδικής Εκκλησίας και την ανεξαρτησία της από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Βασικό επιχείρημα του ήταν ότι δεν μπορούσε το ελεύθερο ελληνικό κράτος να εξαρτά την εκκλησιαστική του διοίκηση από έναν Πατριάρχη δέσμιο του Τούρκου Σουλτάνου

Ο χωρισμός κράτους και εκκλησίας ήταν πάγια θέση του ΠΑΣΟΚ, από το «συμβόλαιο με το λαό», διακήρυξη του 1981, αλλά και αργότερα, παρόλο που δεν τον υλοποίησε ποτέ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα.

Ένα πλέγμα νόμων ρυθμίζει ειδικότερα θέματα, πάντα σε ένα καθεστώς αλληλοεξάρτησης, όπως την μισθοδοσία των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, τις ατέλειες εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, την απαλλαγή των μοναχών από τη στράτευση. Τέλος, πολλές επίσημες τελετές και αργίες δημοσίων υπηρεσιών καθορίζονται από το τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το άρθρο 33 ορίζει ρητώς ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ζωοποιοῦ καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος».

Ο Πρόεδρος όμως και ο Πρωθυπουργός μιας χώρας δεν μπορεί να ορκίζεται παρά μόνο στο Σύνταγμα και να παίρνει εντολή από τον Λαό του και μόνο και, δεν επιτρέπεται να προσκυνά κανέναν άνθρωπο και κανέναν θεό και, δεν πρέπει να επιτρέψει σε κανέναν άνθρωπο να τον προσκυνήσει… σαν Θεό. Αυτό είναι το δεοντολογικό και το σωστό, όχι όμως για ένα Κράτος βίας νοθείας σκανδάλων και διαφοράς αλλά, για μία Πολιτεία εύνομη δίκαιη αστραφτερή και τους νοήμονες πολίτες της να ζουν εκεί.

Ούτε δούλοι ούτε υπήκοοι…. κανενός ανθρώπου και κανενός θεού.

Αστραία

Ορθοδοξία και Δημοκρατία ( δύο έννοιες ασυμβίβαστες )

Ορθοδοξία , η βασιλεία του απόλυτου άρχοντα θεού στους γονατιστούς δούλους του σε ολοκληρωτικό προσκύνημα και πλήρη υποταγή και ….. Δημοκρατία , η Πολιτεία του Ελευθέρου Σκεπτόμενου Όρθιου Πολίτη

‘Αρθρο 3: (Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας)

1.Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Eίναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Iερά Σύνοδο των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Tόμου της κθ΄ (29) Iουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.

2.Tο εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Kράτους δεν αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.

3.Tο κείμενο της Aγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. H επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Aυτοκέφαλης Eκκλησίας της Eλλάδας και της Mεγάλης του Xριστού Eκκλησίας στην Kωνσταντινούπολη.Από το Σύνταγμα Ελλάδος

Ερμηνεία. Δηλ. η ορθοδοξία είναι η επικρατούσα θρησκεία ( άρα η Ελλάδα είναι κοσμικό κράτος;;;; ) με ποσοστό 80-90% του πληθυσμού. Τηρεί απαρασάλευτα τους κανόνες και τις ιερές παραδόσεις ;;;;; Πως τους τηρεί όταν χρησιμοποιεί ιντερνέτ ΔΕΗ ακριβά αυτοκίνητα κινητά τελευταίας τεχνολογίας και πλούσιες φωτό παπάδων στο Facabook; ;;;; Με τους αναθεματισμούς των Ελλήνων και μόνο, την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και άλλες ομόδοξες….και δογματικά και ενωτικά με την Ρώσικη Ορθοδοξία ή με την Ουκρανία;;;;; Και αυτοκέφαλη από το 1850 ;;; Γιατί; Μέχρι τότε τι ήταν;;;; Εν διαστάσει;;;;

Tο εκκλησιαστικό καθεστώς ορισμένων περιοχών…κράτος εν κράτει μέσα στη Ελλάδα το εκκλησιαστικό θεοκρατικό καθεστώς. Πως δεν αντίκειται στις προηγούμενες διατάξεις;;;;; Θεοκρατία και κοσμικό κράτος μαζί;;;;;; Πως συνάδουν;

Tο κείμενο της Aγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο δεν επιτρέπονται μεταφράσεις( ποιος και πως επέτρεψε την πρώτη μετάφραση ιεροσυλία στα Ελληνικά από τα Εβραϊκά και γιατί δεν την άφησαν στην γλώσσα του θεού που την υπαγόρευσε; ) Αφού είναι αναλλοίωτο και το αποδέχονται ως απόλυτη αλήθεια είναι υπόλογοι οι ιερείς για ρατσισμό μισογυνισμό σκηνές βίας σαζομαζοχισμού πολεμική μίσους προσβολή της νοημοσύνης των πολιτών και κυκλοφορούν με αυτό σε συνεχή προπαγάνδα και προσηλυτισμό.

Αφού η Εκκλησία γνωρίζει ως κεφαλή της μόνο τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, σημαίνει πως δεν γνωρίζει και δεν αναγνωρίζει κανένα άλλον ως κεφαλή και δεν δέχεται τον εκλεγμένο πρόεδρο και τον πρωθυπουργό της χώρας ως κυβερνήτη της χώρας. Ου δύναται δύο κυρίους να υπηρετεί (απόφθεγμα από την Βίβλο ). Ή με τον Ιησού Χριστό στη θεοκρατία βασιλείας της ή χωρίς την Εκκλησία εμείς ……στην ταλαίπωρη δημοκρατία μας.

Υπάρχουν κυρίως τριών ειδών χριστιανοί ορθόδοξοι στην Ελλάδα
1.Το προλεταριάτο και λούμπεν προλεταριάτο, ένα περιθώριο ανθρώπων απελπισμένων χωρίς δουλειά χωρίς λεφτά χωρίς στέγη χωρίς τίποτα που πιστεύει γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο και δεν έχει και τίποτα άλλο. Πιάνεται από τα μαλλιά του όπως ο πνιγμένος και πνίγεται και φυτοζωεί από τα ψίχουλα και τις φιλανθρωπίες της πλούσιας Ορθοδοξίας.
2.Η μεσαία τάξη, ξεπερασμένων πάλαι ποτέ αστών, νεόπλουτων, που ζουν με δάνεια και δανεικά τρέχουν για τάματα στην Τήνο προσκυνήματα στους μητροπολίτες και ρουσφέτια στους βουλευτές . Βγάζουν φωτογραφίες τις ανεβάζουν στο instagram, είναι μικροαστικής ανούσιας αντίληψης υποκριτές. Μεγάλα λαμόγια με τις εικόνες της Παναγίας και τις ελληνικές σημαίες της πατριδοκαπηλίας εκδίδουν 12χρονες.
3.Η αστική τάξη, τύπου αστική τάξη, γιατί στην ουσία η αστική τάξη στην Ελλάδα έχει πεθάνει με την είσοδο της σοσιαλδημοκρατίας. Ήταν παλιά η πιο μορφωμένη και πιο καλλιεργημένη. Ευσεβείς της πανθρησκείας από τους κόλπους της μασονίας αποδεχόμενοι την χριστιανική δικτατορία με κλάδους θεοσοφίας φτιάχνουν Κιβωτούς πακτωλούς χρήματος στον κατακλυσμό της φτώχειας και της ανεργίας απομυζώντας και τα τελευταία αποθέματα της Ελληνικής Εθνικής Περιουσίας.
Η αστική τάξη της Ελλάδος δεν υπάρχει πια . Έχει αντικατασταθεί από τη σύγχρονη πολυεθνική μαφία και μιμείται τα περασμένα μεγαλεία με με photoshop βραβεία.
Οι περισσότεροι χριστιανοί δεν πιστεύουν σε τίποτα είναι υποκριτές γραμματείς και φαρισαίοι της Ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας. Απλώς είναι ιδιοτελείς και πιστεύουν ότι τους χρησιμεύει αυτό το προσωπείο του πιστού Χριστιανού στις δημόσιες σχέσεις τους για δημόσιες δουλίτσες τούτσι τούτσι.
Αρκετοί είναι αδιάφοροι, είναι τελείως αδιάφοροι για τον χριστιανισμό και τη θρησκεία παντελώς αμόρφωτοι και δεν έχουν διαβάσει ποτέ τίποτα. Ούτε την Βίβλο που υποτίθεται πως πιστεύουν για να δουν τι λέει.
Η μεγάλη μερίδα της Ορθοδοξίας είναι χωρισμένη στα δύο, οι θεοκράτες φιλοανατολικοί σκληροπυρηνικοί με τον Πούτιν και οι ήπιοι θεοσοφιστές, φιλοδυτικοί με τον Μπάιντεν. Κάποιοι είναι και με τον Τραμπ, η μεγάλη επιτυχία του Πούτιν να τους χειρίζεται προσαρτώντας τους.

Η θρησκεία στην Ελλάδα κυριαρχείται από τον Χριστιανισμό , ιδιαίτερα την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία , η οποία ανήκει στην ευρύτερη κοινωνία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας . Αντιπροσώπευε το 90% του συνολικού πληθυσμού το 2015 και αναγνωρίζεται συνταγματικά ως η «επικρατούσα θρησκεία» της Ελλάδας . Οι θρησκείες με μικρότερο αριθμό οπαδών περιλαμβάνουν το Ισλάμ (που περιλαμβάνει το 2% του πληθυσμού), τον Καθολικισμό (που περιλαμβάνει λιγότερο από το 1% του πληθυσμού), τον Ευαγγελισμό , τον Ελληνικό Παγανισμό , τον Σιχισμό και τον Ινδουισμό. Επίσης υπάρχει ένας μικρός αριθμός Ελλήνων Άθεων που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως θρησκευόμενοι. Η θρησκεία είναι βασικό στοιχείο της ταυτότητας για τους περισσότερους Έλληνες, με το 76% των Ελλήνων σε έρευνα 2015-17 να λέει ότι η εθνικότητά τους ορίζεται από τον Χριστιανισμό.
Η Εκκλησία της Ελλάδος , μέλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Κοινωνίας , έχει το καθεστώς της «επικρατούσας θρησκείας» στο Σύνταγμα της Ελλάδας . Από το 1850, η Ελληνική Ορθοδοξία στην Ελλάδα διαχειρίζεται η Εκκλησία.

Το καθεστώς της Ορθόδοξης εκκλησίας ως «επικρατούσας θρησκείας» βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο (διφορούμενο )ρόλο που έπαιξε η εκκλησία για τη διατήρηση του ελληνικού έθνους στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και στο ρόλο που έπαιξε η εκκλησία στον Ελληνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας .

Επιπλέον, οι μισθοί και οι συντάξεις του κυρίαρχου ορθόδοξου κλήρου καταβάλλονται από το κράτος σε τιμές συγκρίσιμες με εκείνες των δασκάλων. Όλοι οι Έλληνες μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα παρακολουθούν χριστιανική ορθόδοξη διδασκαλία, αν και υπάρχει σύστημα απαλλαγής για μαθητές που δεν θέλουν να φοιτήσουν, εφόσον η απαλλαγή ζητείται και από τους δύο γονείς.

Κάποιοι πολύ απλοί άνθρωποι είναι χριστιανοί και άδολοι πατριώτες, πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο βοηθούν την πατρίδα τους και την Ελλάδα αντισταθμίζοντας τον κίνδυνο της μουσουλμανικής επέλασης με την χριστιανική ορθόδοξη πίστη.

Δυστυχώς όμως αυτό δεν ισχύει γιατί ο χριστιανισμός και η Ορθοδοξία ήταν και είναι ο κυριότερος χορηγός πρωτοστάτης της πολυεθνικής παγκοσμιοποίησης και έτσι ξεκίνησε με την ισοπεδωτική ρήση του δούλου του θεού Σαούλ Παύλου :

Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ᾿ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι . Προς Γαλάτες

Ουκ έστιν, δεν υπάρχουν ούτε Έλληνες ούτε Ιουδαίοι ούτε δούλοι ούτε ελεύθεροι ούτε άνδρες ούτε γυναίκες παρά μόνο το σπέρμα του Αβραάμ και οι κληρονόμοι του ……στο πολτό κιμαδοποίηση της Ιουδαιοχριστιανικής Αυτοκρατορίας.

Για ποια Ελλάδα να μιλήσουν και τι να πουν οι Ορθόδοξοι Ρωμιοχριστιανοί με το σπέρμα του Αβραάμ; Καλύτερα να σιωπήσουν στην σιωπή και το βέλασμα των αμνών.

Αστραία

Οικόσημο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη
Ποια Ρώμη όμως την Α΄ την Β΄ ή την Γ΄
Τρέχει ο ταλαίπωρος αμαρτωλός πιστός έλλην ορθόδοξος χριστιανός, όταν δεν προσκυνάει Άγιες Ζώνες και παντόφλες οσίων, από δω και από κει στις διάφορες Ρώμες ,απουσία λογικής και αναζητεί παράλογες σωτηρίες στις θεοκρατίες και θεοσοφίες της Δύσης και της Ανατολής.
Μετά την πτώση της Β΄ Ρώμης κατά την οποία οι ευσεβείς Ρωμιοβυζαντινοί τιμωρήθηκαν από τον φιλέσπλαχνο θεό της αγάπης με άγρια σφαγή, για τις ενωτικές τους διαθέσεις με τον Πάπα και για πολλά άλλα αμαρτήματα τους, αναβίωσε το όραμα της Τρίτης Ρώμης με τους ορθόδοξους Ρώσους αδερφούς.
Στο πλαίσιο της Ευρασιατικής Αδελφοσύνης Συμμαχίας με τους μουσουλμάνους τους σούφι τους ρούμι και τους λοιπούς θρήσκους κομμουνιστές, ο Πούτιν παίζει το χαρτί της Ορθοδοξίας διεκδικώντας την ηγεσία της Τρίτης Ρώμης της Ρωμαιοχριστιανικής αυτοκρατορίας.
Οι Δυτικοί έχουνε ξεκάθαρη θέση, καθολικοί και προτεστάντες διεκδικώντας τα πρωτεία της Χριστιανικής Ληστρικής Αυτοκρατορίας.
Οι Έλληνες με τη μισή τους καρδιά στην άπιστη Δύση και την άλλη μισή στην Ορθόδοξη Ανατολή έχουν το μετέωρο βήμα του πελαργού περιμένοντας να γεννηθεί ένα λογικό παιδί.
Αφού υποδουλώθηκαν στη λύκαινα Ρώμη, δημιουργήθηκε ο καπιτώλιος ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, μετά που υποδουλώθηκαν στο Χριστιανικό ιερατείο δημιουργήθηκε ο δουλοπρεπής ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Κατόπιν που υποδουλώθηκαν στους Οθωμανούς άνθισε ο ελληνορωμαϊκόμουσουλμανικοχριστιανικός πολιτισμός και τώρα ευελπιστούν σε ένα νέο ρωσομουσουλμανικορωμαικοχριστιανοκομμουνιστικό πολιτισμό με ηγέτη τον νέο ισόβιο τσάρο της Αγίας Ρωσίας, εθελόδουλοι υπήκοοι της ισόβιας ανοησίας.

Μόσχα, η τρίτη Γ΄ Ρώμη είναι μια θεολογική και πολιτική έννοια που επιβεβαιώνει τη Μόσχα ως διάδοχο της αρχαίας Ρώμης , με τον ρωσικό κόσμο να μεταφέρει την κληρονομιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας . Ο όρος « τρίτη Ρώμη » αναφέρεται σε ένα ιστορικό θέμα συζήτησης στον ευρωπαϊκό πολιτισμό : το ζήτημα της διάδοχης πόλης της «πρώτης Ρώμης» ( Ρώμη , εντός της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ) και της «δεύτερης Ρώμης» ( Κωνσταντινούπολη , εντός της Ανατολικής Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Η «Μόσχα, Τρίτη Ρώμη » είναι μια θεολογική και πολιτική έννοια που διατυπώθηκε τον 15ο–16ο αιώνα στην Τσαραρχία της Ρωσίας.
Σε αυτή την έννοια, μπορούν να βρεθούν τρία αλληλένδετα και αλληλοδιεισδυτικά πεδία ιδεών:
Θεολογία
που συνδέεται με τη δικαίωση της αναγκαιότητας και του αναπόφευκτου της ενότητας της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας .
Κοινωνική πολιτική
προέρχεται από το αίσθημα ενότητας στα ανατολικά σλαβικά εδάφη που είναι ιστορικά συνδεδεμένα μέσω της χριστιανικής ανατολικής ορθόδοξης πίστης και του σλαβικού πολιτισμού .
Κρατικό δόγμα
σύμφωνα με την οποία ο Πρίγκιπας της Μόσχας θα έπρεπε να ενεργεί ως ανώτατος άρχοντας (Ηγεμόνας και νομοθέτης) των χριστιανικών ανατολικών ορθόδοξων εθνών και να γίνει υπερασπιστής της Χριστιανικής Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Με τον τρόπο αυτό η Εκκλησία θα πρέπει να διευκολύνει τον Ηγεμόνα στην εκτέλεση της λειτουργίας του που υποτίθεται ότι έχει καθορίσει ο Θεός , η αυταρχική διοίκηση
Ένα σχίσμα μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και μέρους της Μητρόπολης του Κιέβου και πάσης Ρωσίας ( που αργότερα έγινε Πατριαρχείο Μόσχας ) συνέβη μεταξύ 1467 και 1560 περίπου.
Πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης
Μετά την πτώση του Tǎrnovo στους Οθωμανούς Τούρκους το 1393, αρκετοί Βούλγαροι κληρικοί αναζήτησαν καταφύγιο στα ρωσικά εδάφη και μετέφεραν εκεί την ιδέα της Τρίτης Ρώμης , η οποία τελικά επανεμφανίστηκε στο Τβερ , κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μπόρις του Τβερ , όταν ο μοναχός Τόμας από το Τβερ είχε γράψει το εγκώμιο του ευσεβούς μεγάλου πρίγκιπα Μπόρις Αλεξάντροβιτς το 1453
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης
Μέσα σε δεκαετίες μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ Β’ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις 29 Μαΐου 1453, ορισμένοι Ορθόδοξοι της Ανατολής υπέδειξαν τη Μόσχα ως «Τρίτη Ρώμη» ή «Νέα Ρώμη».
Οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1453 και το φρούριο Mangup – το τελευταίο κομμάτι της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας και επομένως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας – έπεσε στα τέλη του 1475. Ακόμη και πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, τα ανατολικά ορθόδοξα σλαβικά κράτη στα Βαλκάνια είχαν πέσει υπό τουρκική κυριαρχία. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης προκάλεσε τρομερούς φόβους, πολλοί θεώρησαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης ως σημάδι ότι ο χρόνος του τέλους πλησίαζε (το 1492 ήταν 7000 Anno Mundi ), άλλοι πίστευαν ότι ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (αν και ήταν Ρωμαιοκαθολικός) πήρε τώρα τη θέση των αυτοκρατόρων της Κωνσταντινούπολης. Υπήρχαν επίσης ελπίδες ότι η Κωνσταντινούπολη θα απελευθερωνόταν σύντομα. Επιπλέον, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία έμεινε χωρίς τον Ανατολικό Ορθόδοξο Βασιλέα της .
Ως εκ τούτου, προέκυψε το ερώτημα ποιος θα γινόταν ο νέος βασιλεύς . Στο τέλος των διάφορων «Ιστοριών» για την άλωση της Κωνσταντινούπολης , που απέκτησαν μεγάλη δημοτικότητα στη Μόσχα Ρωσία , ειπώθηκε ευθέως ότι ο λαός των Ρώσων θα νικούσε τους Ισμαηλίτες (Μουσουλμάνους) και ο βασιλιάς τους θα γινόταν ο βασιλεύς στην Πόλη του Επτά Λόφοι (Κωνσταντινούπολη).
Ο Μεγάλος Πρίγκιπας της Μόσχας παρέμεινε ο ισχυρότερος από τους ανατολικούς ορθόδοξους ηγεμόνες. Ο Ιβάν Γ’ παντρεύτηκε τη Σοφία Παλαιολόγο , έσπασε την επίσημη υποταγή του στη Χρυσή Ορδή (ήδη χωρισμένη σε πολλά Τατάρ βασίλεια) και έγινε ανεξάρτητος ηγεμόνας. Όλα αυτά ενίσχυσαν τις αξιώσεις της Μόσχας για πρωτοκαθεδρία στον ανατολικό ορθόδοξο κόσμο. Ωστόσο, η απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης ήταν ακόμα μακριά – το κράτος της Μόσχας δεν είχε την ευκαιρία να πολεμήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία .
Τέλος 15ου αιώνα
Στα τέλη του 15ου αιώνα, εμφανίζεται η ιδέα ότι η Μόσχα είναι πραγματικά μια νέα Ρώμη. Η όλη ιδέα της Μόσχας ως τρίτης Ρώμης μπορούσε να εντοπιστεί ήδη από το 1492, όταν την εξέφρασε ο Μητροπολίτης Μόσχας Ζώσιμος . Ο Μητροπολίτης Ζωσιμά , σε έναν πρόλογο στο έργο του του 1492 το εξέφρασε αρκετά ξεκάθαρα, αποκαλώντας τον Ιβάν Γ’ «τον νέο Τσάρο Κωνσταντίνο της νέας πόλης του Κωνσταντίνου — Μόσχα».
Αυτή η ιδέα είναι περισσότερο γνωστή στην παρουσίαση του μοναχού Φιλόθεου των αρχών του 16ου αιώνα:
Οι μελετητές της Μόσχας εξήγησαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης ως τη θεία τιμωρία για την αμαρτία της Ένωσης με την Καθολική Εκκλησία , αλλά δεν ήθελαν να υπακούσουν στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, αν και δεν υπήρχαν ενωτικοί πατριάρχες από την τουρκική κατάκτηση το 1453.
Ο Πατριάρχης από τότε Γεννάδιος Σχολάριος ήταν ο αρχηγός των αντιενωτικών. Στην επόμενη σύνοδο, που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 1484 , η Ένωση κηρύχθηκε τελικά άκυρη. Έχοντας χάσει τον χριστιανικό της βασιλέα μετά την τουρκική κατάκτηση, η Κωνσταντινούπολη ως κέντρο εξουσίας έχασε σημαντικό μέρος της εξουσίας της. Αντίθετα οι ηγεμόνες της Μόσχας σύντομα άρχισαν να θεωρούν τους εαυτούς τους πραγματικούς Τσάρους (αυτός ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε ήδη από τον Ιβάν Γ΄ ), και επομένως σύμφωνα με αυτούς το κέντρο της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας θα έπρεπε να βρισκόταν στη Μόσχα, και έτσι ο επίσκοπος της Μόσχας θα έπρεπε να γίνει ο επικεφαλής της Ορθοδοξίας .
Το κείμενο του όρκου του επισκόπου στη Μοσχοβία, που επιμελήθηκε το 1505–1511, καταδίκαζε τη χειροτονία των μητροπολιτών στην Κωνσταντινούπολη, αποκαλώντας την «χειροτονία στην περιοχή των άθεων Τούρκων».
Οι αναταράξεις αυτού του συναισθήματος άρχισαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιβάν Γ’ της Ρωσίας , ο οποίος αυτοχρηματοδοτήθηκε Τσάρος , ο οποίος είχε παντρευτεί τη Σοφία Παλαιολόγο . Η Σοφία ήταν ανιψιά του Κωνσταντίνου ΙΔ ‘, του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορα . Σύμφωνα με τους κανόνες και τους νόμους της κληρονομιάς που ακολουθούσαν οι περισσότερες ευρωπαϊκές μοναρχίες της εποχής, ο Ιβάν μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτός και οι απόγονοί του ήταν κληρονόμοι της πεσμένης Αυτοκρατορίας , αλλά οι ρωμαϊκές παραδόσεις της αυτοκρατορίας δεν είχαν αναγνωρίσει ποτέ την αυτόματη κληρονομιά του αυτοκρατορικού αξιώματος.
Από τον 16ο αιώνα ( η πώληση των δικαιωμάτων από τον Ανδρέα Παλαιολόγο )
Ήταν επίσης ο αδερφός της Σοφίας, Ανδρέας Παλαιολόγος , που είχε τα δικαιώματα διαδοχής στο βυζαντινό θρόνο. Ο Ανδρέας πέθανε το 1502, έχοντας πουλήσει τους τίτλους και τα βασιλικά και αυτοκρατορικά του δικαιώματα στον Φερδινάνδο Β’ της Αραγονίας και στην Ισαβέλλα Α’ της Καστίλλης . Ένας ισχυρότερος ισχυρισμός βασίστηκε στον θρησκευτικό συμβολισμό. Η Ορθόδοξη πίστη ήταν κεντρική στις βυζαντινές αντιλήψεις για την ταυτότητά τους και για το τι τους ξεχώριζε από τους «βάρβαρους». Ο Βλαδίμηρος ο Μέγας είχε προσηλυτίσει τη Ρωσία της Κιέβου σε Ορθοδοξία το 988, σε αντάλλαγμα για την οποία έγινε ο πρώτος βάρβαρος που πήρε ποτέ μια αυτοκρατορική πριγκίπισσα για σύζυγο.
«Τα λειτουργικά προνόμια που απολάμβανε ο βυζαντινός αυτοκράτορας μεταφέρθηκαν στον Μοσχοβίτη τσάρο. Το 1547, για παράδειγμα, όταν ο Ιβάν Δ ‘ στέφθηκε τσάρος, όχι μόνο χρίστηκε ως αυτοκράτορας του Βυζαντίου μετά τα τέλη του 12ου αιώνα, αλλά και επιτρέπεται η επικοινωνία στο ιερό με τον κλήρο».

Η αναγνώριση. Κατά την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιερεμία Β ‘ στη Μόσχα το 1588-9 «για να συλλέξει κεφάλαια για να βοηθήσει τις [Ανατολικές] Ορθόδοξες κοινότητες που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία», ο Ιερεμίας αναγνώρισε το 1589 τον Μητροπολίτη Μόσχας ως πατριάρχη . Αυτή η αναγνώριση ήταν «μια νίκη για όσους έβλεπαν τη Μόσχα ως την Τρίτη Ρώμη».
Η Β΄ Ρώμη
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν θεοκρατία , ο Αυτοκράτορας ήταν η ανώτατη εξουσία και στην εκκλησία και στο κράτος.

«Ο βασιλιάς δεν είναι ο Θεός μεταξύ των ανθρώπων αλλά ο Αντιβασιλέας του Θεού. Δεν είναι ο ενσαρκωμένος λόγος, αλλά είναι σε ειδική σχέση με τον λόγο. Έχει διοριστεί ειδικά και είναι συνεχώς εμπνευσμένος από τον Θεό, τον φίλο του Θεού, τον ερμηνευτή του Λόγου του Θεού. Τα μάτια του κοιτάζουν προς τα πάνω, για να λάβει τα μηνύματα του Θεού. Πρέπει να περιβάλλεται από την ευλάβεια και τη δόξα που αρμόζει στο επίγειο αντίγραφο του Θεού· και θα «πλαισώσει επίγεια διακυβέρνηση σύμφωνα με το πρότυπο του θείου πρωτοτύπου, βρίσκοντας δύναμη στη συμμόρφωσή της με τη μοναρχία του Θεού» Λέει ένας άγονος «πατέρας» της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Στην Ανατολή, η αποδοχή του καισαροπαπισμού , η υποταγή της εκκλησίας στις θρησκευτικές αξιώσεις της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, ήταν περισσότερο εμφανής στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στα τέλη της πρώτης χιλιετίας, ενώ στη Δύση η παρακμή της αυτοκρατορικής εξουσίας άφησε την Εκκλησία σχετικά ανεξάρτητη.
Το Ρώσικο σχέδιο για την Ελλάδα
Λίγο πριν ο Ιωσήφ Β’ κληρονομήσει τα κράτη του Οίκου της Αυστρίας, ταξίδεψε στη Ρωσία το 1780. Στις συνομιλίες της μαζί του η Αικατερίνη Β’ κατέστησε σαφές ότι θα ανανεώσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ότι θα χρησιμοποιούσε τον ενός έτους εγγονό της Κωνσταντίνο ως Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης .
Ο Ρωσικός κόσμος ( Τα σχέδια του Τσάρου της Γ΄ Ρώμης , Πούτιν Α΄
Ο ρωσικός κόσμος είναι εκκλησιαστικός στη μορφή του, αλλά γεωπολιτικός στην ουσία του είναι μια ιδέα που προτάθηκε σε μια κεντρική ομιλία στις 3 Νοεμβρίου 2009, από τον Πατριάρχη Κύριλλο (Gundyayev) της Μόσχας , την οποία περιέγραψε ως «κοινό πολιτισμικό χώρο» χωρών που μοιράζονται την Ανατολική Ορθοδοξία , τον ρωσικό πολιτισμό και τη γλώσσα και ένα κοινό ιστορική μνήμη . Ο «ρωσικός κόσμος» υπό τον Πατριάρχη Κύριλλο επικεντρώθηκε μόνο στις ανατολικές σλαβικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης . δηλαδή στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, ενώ οδηγεί τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην απομόνωση
Οι ιδέες του ρωσικού κόσμου χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για την αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας .

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν οραματίζεται μια αναδημιουργία της «αποστολής» της Ρωσίας. Έχει το όραμα του και πολλά ράμματα για την γούνα μας.

Εμείς; Τι όραμα έχουμε;

Αστραία