Σαρμάτης σαυρομάτης δεινόσαυρος της Ρωμανίας Δ(ρ)ακίας

Εκεί στο Νότο του Υπερβορά συναντιούνται οι Δάκες οι Γέτες οι Σκύθες οι Σαρμάτες Σαυραμάτες και οι δεινόσαυροι δράκοι αθάνατοι γνωστοί Τιτάνες από παλιά, όλα τα καλά παιδιά της θρησκοληψίας και, φτιάχνουν θρησκείες με ξόρκια ζαλμόξια και κόλπα της Ινδολεμουρίας μαγικά. Τρώνε και πίνουν το αίμα των εχθρών τους και όχι μόνο, με ιερά κύπελα κρανία χρυσά δισκοπότηρα.
Έχει βάλει το χεράκι του και ο μέγας μύστης Πυθαγόρας, συνάδελφος του μεγάλου δράκου Λάο Τσε, γιατί ο μέγας Θεός Ζαλμόξις σχετίζεται με τον ύπατο μασόνο και όλοι μαζί με το φαραωνικό αθάνατο Αιγυπτιακό ιερατείο της αθάνατης μούμιας. Ορφέας Μουσαίος Μωυσής και τα λοιποί θρησκευτικοί αρχηγοί παίρνουν τα μυστικά της Αθανασίας από τον ένοικο στο κατώφλι της πυραμίδας και τον σισύφειο αρνητή του θανάτου και πουλάνε οικόπεδα στον παράδεισο σε αλμυρή τιμή μέχρι σήμερα.
Οι Ρωμαίοι δεν χάνουν ευκαιρία και καιρό, να μυήσουν όλο τον κόσμο και να μυηθούν σε όλο αυτό τον οίστρο τον θρησκευτικό την εποχή του υπερανεπτυγμένου θρησκευτικού συναισθήματος του παγκοσμιοποιητή Ποσειδώνα . Ο Γαλέριος Δ(ρ) άκος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με βοσκό ποιμένα πατέρα, έχει όνειρα μεγάλα για την Δακία. Από θαύμα γλίτωσε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και δεν έγινε Δακική υπερδύναμη. Με την βοήθεια του μοναδικού θεού Ζαλμόξι, πρώην δούλου, παραλίγο θα είχαμε την Α΄ Δακία, την Β΄ Δακία την Γ’ Δακία και δεν θα υπήρχε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία . Θα είχαμε όμως την Δακοθωμανική Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Αργεδάβα Sarmizegetusa Regia και δεκανέα αρχιερέα πατριάρχη τον Δεκηνέα.
Όταν όμως η επιστήμη έχει κέφια με την σωστή ονοματοδοσία, ξελαμπικάρει το μυαλό, ποιος είναι ποιος και τι κάνει τι με αυτό , ανοικτό ή κλειστό.

Το Zalmoxes είναι ένα εξαφανισμένο γένος ραβδοδοντικών ορνιθόποδων δεινοσαύρων από το Μάαστριχτ της Ρουμανίας . Το γένος είναι γνωστό από δείγματα που ονομάστηκαν για πρώτη φορά ως το είδος Mochlodon robustum το 1899 από τον Franz Nopcsa προτού επαναταξινομηθεί ως Rhabdodon robustum από αυτόν το 1915. Το 1990 αυτό το όνομα διορθώθηκε σε Rhabdodon robustus από τον George Olshevsky, και το είδος για άλλη μια φορά 20 αναταξινομήθηκε, αυτή τη φορά ως το είδος του είδους Zalmoxes robustus .

Ζαλμόξες αναφέρεται στη Δακική θεότητα Zalmoxis και ο robustus στη στιβαρότητα των υπολειμμάτων. Το 2003 ονομάστηκε ένα άλλο είδος, Zalmoxes shqiperorum , που πήρε το όνομά του από το αλβανικό όνομα για τους Αλβανούς .
Το Zalmoxes ήταν για πρώτη φορά γνωστό από πολλά απολιθώματα που βρέθηκαν στην Τρανσυλβανία , τα οποία ονομάστηκαν ως το είδος Mochlodon robustus από τον βαρόνο Franz Nopcsa το 1899. Το συγκεκριμένο όνομα αναφερόταν στη στιβαρή κατασκευή του . Το 1915 η Nopcsa μετονόμασε το είδος σε Rhabdodon robustum , τροποποιήθηκε το 2003 από τους David B. Weishampel , Coralia-Maria Jianu , Zoltan Csiki και David B. Norman . Weishampel et al. (2003) δημοσίευσε μια εργασία για νέα υπολείμματα από τη Ρουμανία, το οποίο βρήκαν ότι αντιπροσωπεύει ένα νέο είδος.

Βρήκαν ότι το R. robustus ήταν αρκετά διαφορετικό από το Rhabdodon , και έτσι ονόμασαν το νέο γένος Zalmoxes για το πρώτο.

Το γένος αναφέρεται στη Δακική θεότητα Zalmoxis (μερικές φορές γράφεται Zalmoxes), η οποία υποχώρησε για τρία χρόνια σε μια κρύπτη για να αναστηθεί το τέταρτο έτος. Ομοίως, το ζώο Zalmoxes είχε απελευθερωθεί από τη Nopcsa από τον απολιθωμένο τάφο του για να αποκτήσει ταξινομική αθανασία. Το άρθρο ονομασίας το εξήγησε περαιτέρω αναφερόμενος σε έναν ελληνικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Ζαλμόξες ήταν σκλάβος του Πυθαγόρα που ταξίδεψε στη Δακία και θεοποιήθηκε από τους Δακικούς λαούς. Επιπλέον, Weishampelet al. ονόμασε τα νέα δείγματα Zalmoxes shqiperorum , από το Shqiperia, το αλβανικό όνομα της Αλβανίας , με την οποία η Nopcsa είχε ιδιαίτερη σχέση. Ένα δείγμα ανήκει τώρα στον Telmatosaurus , ενώ ένα άλλο δείγμα είναι επίσης ύποπτο ότι ανήκει σε αυτό το γένος με βάση παρόμοια μορφολογία βασικρανίας. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ο θεός των Δ(ρ)άκων και η Ζαλμόξια θρησκεία

Ο Ηρόδοτος ισχυρίζεται ότι ο Ζαλμόξις ήταν αρχικά άνθρωπος, σκλάβος που προσηλυτίζει τους Θράκες στις πεποιθήσεις του. Οι Έλληνες του Ελλήσποντου και της Μαύρης Θάλασσας λένε ότι ο Ζαλμόξις ήταν σκλάβος του Πυθαγόρα , γιου του Μνήσαρχου, στο νησί της Σάμου . Αφού ελευθερώθηκε, συγκέντρωσε τεράστιο πλούτο και, κάποτε πλούσιος, επέστρεψε στην πατρίδα του. Οι Θράκες έζησαν απλές σκληρές ζωές. Ο Ζαλμόξις είχε ζήσει ανάμεσα στους σοφότερους Έλληνες, όπως ο Πυθαγόρας, και είχε μυηθεί στην Ιωνική ζωή και στα Ελευσίνια Μυστήρια. Έκτισε μια αίθουσα δεξιώσεων και δέχθηκε τους αρχηγούς και τους συμπατριώτες του σε ένα συμπόσιο. Δίδαξε ότι ούτε οι καλεσμένοι του ούτε οι απόγονοί τους θα πέθαιναν ποτέ, αλλά θα πήγαιναν σε ένα μέρος όπου θα ζούσαν για πάντα με απόλυτη ευτυχία. Στη συνέχεια έσκαψε μια υπόγεια κατοικία. Όταν τελείωσε, εξαφανίστηκε από τη Θράκη, ζώντας για τρία χρόνια στην υπόγεια κατοικία του. Οι Θράκες τον έλειψαν και έκλαιγαν φοβούμενοι τον νεκρό. Τον τέταρτο χρόνο, επέστρεψε ανάμεσά τους και έτσι πίστεψαν όσα τους είχε πει ο Ζαλμόξις.

Οι Γέτες είναι οι πιο γενναίοι από τους Θράκες και οι πιο δίκαιοι. 94. Πιστεύουν ότι είναι αθάνατοι για πάντα ζωντανοί με την ακόλουθη έννοια: νομίζουν ότι δεν πεθαίνουν και ότι αυτός που πεθαίνει ενώνεται με το Zalmoxis, ένα θεϊκό ον. μερικοί αποκαλούν αυτό το ίδιο θεϊκό ον Gebeleizis. Κάθε τέσσερα χρόνια στέλνουν έναν αγγελιοφόρο στον Zalmoxis, ο οποίος επιλέγεται τυχαία. Του ζητούν να πει στον Zalmoxis τι θέλουν εκείνη την ευκαιρία. Η αποστολή εκτελείται με τον ακόλουθο τρόπο: άνδρες που στέκονται εκεί για αυτόν τον σκοπό κρατούν τρία δόρατα. άλλοι παίρνουν με χέρια και πόδια αυτόν που τον στέλνουν στη Ζαλμόξη και τον πετάνε στον αέρα πάνω στα δόρατα. Αν πεθάνει τρυπημένος, νομίζουν ότι η θεότητα θα τους βοηθήσει. αν δεν πεθάνει, είναι αυτός που κατηγορείται και δηλώνουν ότι είναι κακός άνθρωπος. Και, αφού έχει κατηγορηθεί, του στέλνουν άλλον. Ο αγγελιοφόρος ενημερώνεται για τα αιτήματα όσο είναι ακόμα ζωντανός. Οι ίδιοι Θράκες, σε άλλες περιπτώσεις, όταν βροντά και αλαφρώνει, πυροβολούν με βέλη στον αέρα στον ουρανό και απειλούν τη θεότητα γιατί νομίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από τον δικό τους.

Υπάρχουν πολλοί θεοί για όλους και ένας για τον καθένα , μυαλό, νους δεν υπάρχει…..γιατί αυτός είναι ο στόχος τρία κλικ αριστερά και τρία δεξιά. Και, ο Ζαλμόξις μπορεί να περιμένει για την ανάσταση του, την επόμενη φορά,……. την Εποχή των Δεινοσαύρων.

Αστραία

Αθανασία και Θρησκεία
Η Λεμουρία τάζει την Αθανασία πουλώντας ιερά ροδάκινα στους πάγκους και στην λαϊκή της θρησκείας.
Η Βασίλισσα Μητέρα της Δύσης απεικονίζεται συχνότερα μέσα στο παλάτι της στο μυθολογικό όρος Kunlun , που συνήθως υποτίθεται ότι βρίσκεται στη δυτική Κίνα (ένα σύγχρονο όρος Kunlun πήρε το όνομά του από αυτό). Το παλάτι της πιστεύεται ότι ήταν ένας τέλειος και πλήρης παράδεισος, όπου χρησιμοποιήθηκε ως τόπος συνάντησης των θεοτήτων και ως κοσμικός πυλώνας όπου ήταν δυνατή η επικοινωνία μεταξύ θεοτήτων και ανθρώπων. Στο παλάτι της περιβαλλόταν από μια γυναικεία ακολουθία επιφανών θεών και πνευματικών συνοδών. Ένα από τα σύμβολά της είναι η Μεγάλη Άρκτος .
Αν και δεν είναι σαφές, υπάρχουν πολλές πεποιθήσεις ότι ο κήπος της είχε έναν ειδικό περιβόλι με ροδάκινα μακροζωίας που ωρίμαζαν μία φορά κάθε τρεις χιλιάδες χρόνια, άλλοι πιστεύουν ωστόσο ότι η αυλή της στο όρος Kunlun ήταν κοντά στο περιβόλι των Ροδάκινων της Αθανασίας . Ανεξάρτητα από το πού βρίσκονταν τα ροδάκινα, η Βασίλισσα Μητέρα της Δύσης είναι ευρέως γνωστή για το ότι σερβίρει ροδάκινα στους καλεσμένους της, κάτι που στη συνέχεια θα τους έκανε αθάνατους. Φοράει συνήθως μια χαρακτηριστική κόμμωση με τα Ροδάκινα της Αθανασίας να κρέμονται από αυτήν.

Οι Οκτώ Αθάνατοι (είναι μια ομάδα θρυλικών xian («αθάνατοι») στην κινεζική μυθολογία . Η δύναμη κάθε αθάνατου μπορεί να μεταφερθεί σε ένα σκάφος που μπορεί να δώσει ζωή ή να καταστρέψει το κακό. Μαζί, αυτά τα οκτώ σκάφη ονομάζονται «Κρυφοί Οκτώ Αθάνατοι» . Οι περισσότεροι από αυτούς λέγεται ότι έχουν γεννηθεί στη δυναστεία των Τανγκ ή των Σονγκ . Είναι σεβαστοί από τους Ταοϊστές και είναι επίσης ένα δημοφιλές στοιχείο στην κοσμική Κινεζική κουλτούρα . Λέγεται ότι ζουν σε μια ομάδα πέντε νησιών στη Θάλασσα Μποχάι , η οποία περιλαμβάνει το όρος Penglai .
Η παράδοση της απεικόνισης ανθρώπων που έχουν γίνει αθάνατοι είναι μια αρχαία πρακτική στην κινεζική τέχνη και όταν ο θρησκευτικός Ταοϊσμός κέρδισε δημοτικότητα, γρήγορα πήρε αυτή την παράδοση με τους δικούς του αθάνατους. Ενώ οι λατρείες αφιερωμένες σε διάφορους Ταοϊστικούς αθάνατους χρονολογούνται από τη δυναστεία των Χαν , οι δημοφιλείς και γνωστοί Οκτώ Αθάνατοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη δυναστεία Τζιν. Η τέχνη των τάφων Τζιν του 12ου και 13ου αιώνα απεικονίζει μια ομάδα οκτώ ταοϊστών αθανάτων σε τοιχογραφίες και γλυπτά. Έγιναν επίσημα γνωστοί ως Οκτώ Αθάνατοι στα γραπτά και τα έργα τέχνης της Ταοϊστικής ομάδας γνωστής ως Πλήρης Πραγματοποίηση (Quanshen). Η πιο διάσημη καλλιτεχνική απεικόνιση των Οκτώ Αθανάτων αυτής της περιόδου είναι μια τοιχογραφία τους στον Ναό της Αιώνιας Χαράς (Yongle Gong) στο Ruicheng.
Οι Οκτώ Αθάνατοι θεωρούνται σημάδια ευημερίας και μακροζωίας, επομένως είναι δημοφιλή θέματα στην αρχαία και μεσαιωνική τέχνη. Ήταν συχνά στολίδια σε αγγεία από κελάδον . Ήταν επίσης κοινά σε γλυπτά που ανήκαν στους ευγενείς. Η πιο συνηθισμένη τους εμφάνιση όμως ήταν σε πίνακες ζωγραφικής. Πολλοί μεταξωτοί πίνακες, τοιχογραφίες και στάμπες από ξύλο έχουν απομείνει από τους Οκτώ Αθάνατους. Συχνά απεικονίζονταν είτε μαζί σε μια ομάδα, είτε μόνοι τους για να αποδώσουν περισσότερο φόρο τιμής στον συγκεκριμένο αθάνατο.
Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό των πρώιμων έργων τέχνης Eight Immortal είναι ότι συνοδεύονται συχνά από νεφρίτες, συνήθως εικονιζόμενους υπηρέτες των υψηλότερων θεοτήτων ή άλλες εικόνες που δείχνουν μεγάλη πνευματική δύναμη. Αυτό δείχνει ότι από νωρίς, οι Οκτώ Αθάνατοι έγιναν γρήγορα εξέχουσες προσωπικότητες της Ταοϊστικής θρησκείας και είχαν μεγάλη σημασία. Μπορούμε να δούμε ότι αυτή η σημασία έχει αυξηθεί μόνο στις δυναστείες Μινγκ και Τσινγκ . Κατά τη διάρκεια αυτών των δυναστειών, οι Οκτώ Αθάνατοι συνδέονταν πολύ συχνά με άλλες εξέχουσες πνευματικές θεότητες στα έργα τέχνης. Υπάρχουν πολλοί πίνακες ζωγραφικής μαζί τους και τα Τρία Αστέρια(οι θεοί της μακροζωίας, της ευημερίας και της καλής τύχης) μαζί. Επίσης, άλλες σημαντικές θεότητες, όπως η Βασίλισσα Μητέρα της Δύσης , εμφανίζονται συνήθως στην παρέα των Οκτώ Αθανάτων.
Η κινεζική παραδοσιακή θεολογία, η οποία έρχεται σε διαφορετικές ερμηνείες σύμφωνα με τα κλασικά κείμενα , και συγκεκριμένα τις κομφουκιανικές, ταοϊστικές και άλλες φιλοσοφικές διατυπώσεις , είναι θεμελιωδώς μονιστική , δηλαδή βλέπει τον κόσμο και τους θεούς που την παράγουν ως ένα οργανικό σύνολο. , ή κοσμος . Η καθολική αρχή που δίνει την αρχή στον κόσμο συλλαμβάνεται ως υπερβατική και έμφυτη στη δημιουργία, ταυτόχρονα. Η κινεζική ιδέα του παγκόσμιου Θεού εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους. υπάρχουν πολλά ονόματα του Θεού από τις διάφορες πηγές της κινεζικής παράδοσης.
Οι ριζοσπαστικοί κινεζικοί όροι για τον παγκόσμιο Θεό είναι Tiān,(η «Υψηλότερη Θεότητα») ή απλά Dì Υπάρχει επίσης η έννοια της Tàidì (η «Μεγάλη Θεότητα»). Το Dì είναι ένας τίτλος που εκφράζει την κυριαρχία πάνω στον όλο-κάτω-παράδεισο , δηλαδή όλα τα πράγματα που δημιουργούνται από τον Ουρανό και ταξινομούνται από τους κύκλους του και από τα αστέρια. Το Tiān μεταφράζεται συνήθως ως «Ουρανός», αλλά από τη γραφική ετυμολογία σημαίνει «Μεγάλος» και αρκετοί μελετητές το συσχετίζουν με το ίδιο Dì μέσω της φωνητικής ετυμολογίας και ανιχνεύστε την κοινή τους ρίζα, μέσω των αρχαϊκών μορφών τους αντίστοιχα *Teeŋ και *Tees , στα σύμβολα του τετραγωνισμένου βόρειου ουράνιου πόλου θεότητας Αυτά τα ονόματα συνδυάζονται με διαφορετικούς τρόπους στην κινεζική θεολογική βιβλιογραφία, συχνά εναλλάσσονται στην ίδια παράγραφο, αν όχι στην ίδια πρόταση. ]
Ονόματα του Θεού του Ουρανού
Εκτός από τον Shangdi και τον Taidi , άλλα ονόματα περιλαμβάνουν Yudi («Θεότητα Jade») και Taiyi («Great Oneness») που, σε μυθικές εικόνες, κρατά την κουτάλα της Μεγάλης Άρκτου (Μεγάλη Άρμα) παρέχοντας την κίνηση της ζωής στον κόσμο. Ως το κέντρο των ουρανών, οι αστερισμοί του βόρειου ουράνιου πόλου είναι γνωστοί, μεταξύ διαφόρων ονομάτων, ως Tiānmén «Πύλη του Ουρανού») και Tiānshū («Στρέφος του Ουρανού»).

Η Νίκη των Ελλήνων
Αθάνατοι ή Περσικοί Αθάνατοι ήταν το όνομα που έδωσε ο Ηρόδοτος σε μια επίλεκτη μονάδα βαρέος πεζικού 10.000 στρατιωτών στον στρατό της Αχαιμενιδικής Αυτοκρατορίας . Η μονάδα υπηρέτησε με διπλή ιδιότητα μέσω του ρόλου της ως αυτοκρατορικής φρουράς παράλληλα με τη συμβολή της στις τάξεις του μόνιμου στρατού της Περσικής Αυτοκρατορίας . Ενώ κατά κύριο λόγο αποτελούνταν από Πέρσες , η δύναμη των Αθανάτων περιλάμβανε επίσης Μήδους και Ελαμίτες.
Ο Ξενοφών περιγράφει τη φρουρά του Μεγάλου Κύρου ως με χάλκινους θώρακες και περικεφαλαία, ο Ηρόδοτος περιγράφει τον οπλισμό τους ως εξής: ψάθινες ασπίδες καλυμμένες με δέρμα, κοντά δόρατα, φαρέτρες , σπαθιά ή μεγάλα στιλέτα, σφεντόνες , τόξα και βέλη . Φορούσαν πανοπλίες από κλίμακα . Τα αντίβαρα λόγχης του κοινού στρατιώτη ήταν από ασήμι; για να διαφοροποιηθούν οι διοικητικές τάξεις, οι ακίδες του δόρατος των αξιωματικών ήταν από χρυσό . Το σύνταγμα ακολουθήθηκε από ένα καραβάνι από καλυμμένες άμαξες , καμήλες και μουλάρια που μετέφεραν τις προμήθειες τους, μαζί με παλλακίδες και συνοδούς για να τους εξυπηρετήσουν. αυτό το τρένο εφοδιασμού μετέφερε ειδικά τρόφιμα που προορίζονταν μόνο για την κατανάλωσή τους.
Η κόμμωση που φορούσαν οι Αθάνατοι πιστεύεται ότι ήταν η περσική τιάρα . Η πραγματική του μορφή είναι αβέβαιη, αλλά ορισμένες πηγές το περιγράφουν ως ένα υφασμάτινο ή τσόχινο καπάκι που θα μπορούσε να τραβηχτεί στο πρόσωπο για να κρατήσει έξω τον άνεμο και τη σκόνη στις άνυδρες περσικές πεδιάδες . Τα σωζόμενα έγχρωμα γυαλωμένα τούβλα των Αχαιμενιδών και τα σκαλιστά ανάγλυφα αντιπροσωπεύουν τους Αθάνατους να φορούν περίτεχνες ρόμπες, σκουλαρίκια κρίκους και χρυσά κοσμήματα, αν και αυτά τα ενδύματα και αξεσουάρ πιθανότατα φορούνταν μόνο για τελετουργικές περιστάσεις.
Από το παγκάρι της Ανατολίτικης Εκκλησιαστικής Θεολογίας στον κάλπικο Παράδεισο της Λεμουρίας.

Πως οι Νέοι και Ωραίοι Έλληνες νίκησαν τους Γηραιούς Αθάνατους; Με την περιφρόνηση στην θεολογική ανοησία και του νου, την ηχηρή απουσία

Αστραία

Ο Αχιλλέας Σείριος στον Τροπικό του Καρκίνου

Χ Ιλιάδος

Τὸν δ’ ὃ γέρων Πρίαμος πρῶτος ἴδεν ὀφθαλμοῖσι παμφαίνονθ’ ὥς τ’ ἀστέρ’ ἐπεσσύμενον πεδίοιο, ὅς ῥά τ’ ὀπώρης εἶσιν, ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐγαὶ φαίνονται πολλοῖσι μετ’ ἀστράσι νυκτὸς ἀμολγῷ, ὅν τε κύν’ Ὠρίωνος ἐπίκλησιν καλέουσι. λαμπρότατος μὲν ὅ γ’ ἐστί, κακὸν δέ τε σῆμα τέτυκται, 30 καί τε φέρει πολλὸν πυρετὸν δειλοῖσι βροτοῖσιν· ὣς τοῦ χαλκὸς ἔλαμπε περὶ στήθεσσι θέοντος.

Η εορτή της εθνικής ανεξαρτησίας των ΗΠΑ στις 4 Ιουλίου 14 μοίρες του Καρκίνου αντιστοιχεί στο Σείριο Αχιλλέα.
Συμπίπτει συγχρονιστικά με την ανακάλυψη αποκάλυψη του πλανήτη Ουρανού Άρτεμις και την Γαλλική και Ελληνική Επανάσταση και μοιράζονται κοινή πορεία αντίληψης, η Ελλάδα η Γαλλία και η Αμερικάνικη Συμπολιτεία.
Ο Οδυσσέας φθάνει στο νησί των Φαιάκων και συναντά την Ναυσικά ομοία με την Άρτεμη, αλλά ο Ποσειδώνας θα πετρώσει το πλοίο της επιστροφής χτυπώντας τον κόσμο με την ουρά της γοργόνας στο τέλος μιας ποσειδώνιας εποχής. Η ανακάλυψη του ποσειδώνιου υγρού, του πετρελαίου και η ίδρυση της θεοσοφίας στο Μεγάλο Μήλο ήταν τα μεγάλα κύματα που σήκωσε η ποσειδώνια ουρά πριν τον κόσμο αφήσει δημιουργώντας τους Μεγάλους Μνηστήρες της Γαίας που τρώνε και πίνουν χωρίς μέτρο και καταστρέφουν ρημάζουν το κάθε τι.
Το πεπρωμένο των ΗΠΑ περνά μέσα από τα Έπη τα Ομηρικά και την Ελληνική Μυθολογία στα ίχνη του Οδυσσέα και του Αχιλλέα και στα μονοπάτια τα Ολυμπιακά του Ηρακλή. Ο τελευταίος του Άθλος είναι τα Μήλα των Εσπερίδων και η συναλλαγή με τον Άτλαντα για την Αθανασία με σημασία κομβική.
Οι ΗΠΑ πρέπει να απαλλαγούν από κάθε λεμουριακή θεοσοφιστική και καπιταλιστική θεοκρατική επιρροή σε επανάσταση αντίληψης κβαντική.
Ο Άτλας τον Ουρανό να κρατεί και ο Ηρακλής να τοποθετεί τα Μήλα της Αθανασίας στον κήπο τους. Οι θεοκρατικές πυραμίδες των Φαραώ και οι καπιταλιστές ληστές δεν έχουν καμία σχέση θέση στο κήπο του Αλκίνοου που θα δημιουργηθεί την καινούργια Εποχή σε όμορφες δημοκρατικές Αλκίνοες Πολιτείες της Γης της Ομηρικής Αρετής.
Η «όμηρος» που υπήρξε , Ελλάς, αποτελεί την εγγύηση της Ελευθερίας τους για αυτές, γιατί είναι η Χώρα του Ομήρου Ποιητή και θα κρατά το Φωτόσπαθο, Σπαθί της Δικαιοσύνης Ελεύθερος με Ηράκλεια Πυγμή.

Και κανένα οδοιπορικό ομηρικό ραβδί…..

Αστραία

στη φλόγα της Μυθιστορίας
«Ὦ Σόλων, Σόλων, Ἕλληνες ἀεὶ παῖδές ἐστε, γέρων δὲ “Ἕλλην οὐκ ἔστιν, Πλάτων
Ο θάνατος είναι από τα σημαντικότερα θέματα και προβλήματα που απασχολούν τη ζωή, τους ζωντανούς ανθρώπους γιατί δεν ξέρουμε μετά δεν ξέρουμε τι  άλλο τους απασχολεί.
Ο μεγάλος άρχων του Άδη με την Αίδιο Κυνός κεφαλή ο Πλούτων κρατά κρυμμένα τα μυστικά του στα αιδοία και οι κλειδοκράτορες του δύσκολα τα αποκαλύπτουν και δεν δίνουν εύκολα τα κλειδιά του DNA.
Η αθανασία είναι από τα μεγαλύτερα θέματα που έχουμε απασχολήσει την παγκόσμια και ελληνική μυθολογία και αποτελεί τον βασικό στύλο και δένδρο που έχουν στηθεί όλες οι θρησκείες του κόσμου, ειδικά του Δράκου, γιατί τάζουν την Αθανασία και τη ζωή στον παράδεισο ή την κόλαση, εξαρτάται από την ανταμοιβή και την τιμωρία.
Έχουμε τους αθάνατους Κινέζους αυτοκράτορες, τους αθάνατους των βασιλιάδων της Περσίας, έχουμε το αθάνατο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας που ούτε και ο Ηρακλής μπορεί να σκοτώσει. Έχουμε και τους αθάνατους Φαραώ, τις μούμιες, που περιμένουν υπομονετικά στις πυραμίδες τους και στα μαυσωλεία τους τη νεκρανάσταση τους μαζί με τους βρυκόλακες.
Υπάρχει Αθανασία; Ο θάνατος ξέρουμε πως υπάρχει αφού πεθαίνουμε όλοι αλλά, για την Αθανασία έχουμε ελάχιστες πληροφορίες που χάνονται μέσα στους μύθους και στις μυθικές ιστορίες.
Υπάρχουν άνθρωποι  που νίκησαν το θάνατο και έχουν αναστηθεί;
Όχι, οι άνθρωποι, άνθρωποι πεθαίνουν και γεννιούνται μέσα στο κύριο ρεύμα της ζωής .
Κάποιοι πολύ παλιοί άνθρωποι προσπάθησαν να ξεγελάσουν τον θάνατο την Περσεφόνη και τον Πλούτωνα, παλαιοί μάντεις και μάγοι. Σισύφειοι αρνητές του θανάτου θαβόταν χρόνια ή αιώνες στη γη με σκοπό να αναστηθούν ξανά ζωντανοί. Τόσο εγωιστές.
Όμως αυτό δεν είναι δυνατόν γιατί είναι έξω από το κύριο ρεύμα της ζωής και έχουν μετανιώσει πολύ για αυτού του είδους την επιλογή.  Δεν είναι αυτό το μονοπάτι της Αρετής.
Είναι αναγκασμένοι να κουβαλούν την πέτρα ξύλινη  σταυρωτά χιαστί ή ανάποδη και ξανά και ξανά μέχρι την κορυφή.
Ηρακλείδες υπήρξαν πολλοί στο μεταίχμιο της όψιμης Λεμουρίας και της πρώιμης Ατλαντίδας.
Ο τελευταίος όμως ο Ηρακλής ο γιος της Αλκμήνης ξεκαθάρισε τα πράγματα, επέστρεψε τα μήλα των Εσπερίδων και της Αθανασίας, στη θέση τους και στο δένδρο τους. Δεν θάφτηκε περιμένοντας  «τη ζωή στον τάφο» αλλά κάηκε από εσωτερική φλόγα και πέρασε στην Ελευθερία κατευθείαν στον φωτισμένο Όλυμπο. Αυτό έδωσε στους Έλληνες μιαν άλλου είδους ευκαιρία στην Ιστορία και στην εξέλιξη της Νοημοσύνης.
Γιατί  το ζητούμενο για την Ελληνική Νοημοσύνη με Ουσία δεν είναι η Αθανασία αλλά η Νεότητα και οι Έλληνες το έχουν κατορθώσει να είναι πάντα Νέοι, γιατί ήταν πάντα Αθάνατοι με ένα Ηρακλή και ένα Οδυσσέα και τις επιλογές τους : Το άλμα και πέρασμα στην Ελευθερία.

Αστραία