Οι βρυκόλακες της αυθαιρεσίας

Η εξουσία είναι μία αρχέγονη κατάσταση διακυβέρνησης ανθρώπων και λαών από την εποχή των Τιτάνων και της Λεμουρίας πριν από 75 περίπου χρόνια εκατομμύρια περνώντας από διάφορες φάσεις των ανθρωπίδων, τροφοσυλλέκτες μικρές κοινωνίες φεουδαρχίες αυτοκρατορίες και κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες.
Το κύριο χαρακτηριστικό της εκάστοτε εξουσίας είναι πάντοτε η αρπαγή και η κλοπή της ενέργειας μέσω της προσοχής της δουλείας και της ορνιθοασχολίας.
Η εξουσία πίνει το αίμα, μεταφορικά ή και κυριολεκτικά κάποιες φορές ,των ανθρώπων που κυβερνά.
Πώς κυβερνά η εξουσία
Μέθοδοι και πρακτικές της
Χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους των μικρών και μεγάλων τυράννων
Πρώτα απ΄όλα φτιάχνει Κυκλώπεια “Σπήλαια” κοινωνικής διαμόρφωσης που όταν πας, αναγκασμένος από κάποια ανάγκη για λίγο τυράκι και ψωμάκι σε κλείνει μέσα και δύσκολα βγαίνεις.
Χρησιμοποιεί κυρίως το συναίσθημα-νερό για να σε κρατάει σε κατάσταση ύπνωσης και αυτούπνωσης και να σου πουλάει αγάπη φύκια και μεταξωτές κορδέλες με το κιλό….. τραγουδώντας γλυκά σαν τις σειρήνες.
Σε αδειάζει τελείως, σου παίρνει ακόμη και το τελευταίο τρύπιο καπέλο, σε οδηγεί στην απελπισία στον μηδενισμό, στην έλλειψη αυτοεκτίμησης χωρίς αυτοσεβασμό και μετά σε γεμίζει με σκουπίδια λαϊκής κατανάλωσης. Προωθεί πάντα ό,τι πιο ευτελές και ψεύτικο κατεβάζοντας την στάθμη και το επίπεδο της εντροπίας σε χαμηλή ενέργεια των ποδιών της ποδοσφαιρολογίας.
Σου αλλοιώνει τις λέξεις, κλέβει τις λέξεις σου και δεν μπορείς να μιλήσεις ή να τις χρησιμοποιήσεις σωστά.
Πχ, μιλάει για αγάπη και βασανίζει και σε σκοτώνει για το καλό σου “από την αγάπη” που σου πουλά, μιλάει για ειρήνη και κάνει τρομακτικό πόλεμο, μιλάει για πόλεμο και υπογράφει ταπεινωτική συνθήκη και ειρήνη.
Φυσικά χρησιμοποιεί τη βία τον τρόμο την ενοχή με ιδιαίτερο τρόπο απεχθή. Δημιουργεί αβεβαιότητα άγχος φόβο και το μεγάλο όπλο είναι ο οίκτος και ο αυτοοίκτος που που σε οδηγεί στο σημείο της ήττας και του βολέματος, εκεί που παραιτείσαι από το κάθε τι.
Διαβρώνει και καταστρέφει το κάθε τι γύρω σου δημιουργώντας μία έρημο άνυδρο και εχθρική.
Δημιουργώντας σου ανάγκες συνεχώς, σε εξαγοράζει και γνωρίζοντας τις κρυφές σου τις αδυναμίες σου σε παγιδεύει μέσα από αυτές.
Ένας είναι ο τρόπος της αντιμετώπισης μιας ληστρικής και αρκτικής εξουσίας:
Η ανάληψη της ευθύνης της ύπαρξής σου και η υιοθέτηση μιας αυτοπαρατηρητικής στρατηγικής και αυτοπειθαρχίας.
Παρατηρείς και τον εαυτό σου και την εξουσία και, μαθαίνεις μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση πολλά . Μαθαίνει όμως και η εξουσία από σένα και γίνεται πιο προσεκτική αναθεωρώντας αρκετά.
Μην καταφύγεις ποτέ σε παρακάλια ικεσίες και προσευχές.
Ούτε ο Αετός ακούει και κανείς δεν δίνει σημασία σε αυτές.
Ο μόνος τρόπος να νικήσεις μια ληστρική υπερφίαλη βαμπίρ εξουσία είναι να μην πότε εξαγοραστείς και ποτέ να μην παραιτηθείς. Ποτέ να μη την φοβηθείς. Όλες οι εξουσίες πέφτουν και όλες οι αθέμιστες κυβερνήσεις σωριάζονται καταγής. Μένει μόνο η ανάμνηση μιας μάχης ηρωικής. Αυτή, του όρθιου ανθρώπου. Όρθιος να σταθείς!

Αστραία

Ηγεμών και Κυρίαρχος της Ρωμανικής Αυτοκρατορίας
Ο Δράκουλας είναι ένα όνομα που ιστορικά συσχετίζεται με τον ηγεμόνα της Βλαχίας Βλαντ τον Γ΄, από τον Βλαδίμηρο, στα Καρπάθια, Σαρματικά όρη, των Δ(ρ) άκων της Ρουμανίας, (εκεί που έχει κάστρο -βίλα ο βασιλιάς της Βρετανίας Κάρολος ο Γ΄) και ένα βιβλίο του Στόκερ βασισμένο στον πραγματικά ιστορικό χαρακτήρα που έχει γίνει και διάφορες ταινίες.
Ο δράκος φυσικά είναι ήταν ο κυρίαρχος επί της Γης την Εποχή της Λεμουρίας και τον συναντάμε σε όλες τις μορφές της εξουσίας.
Τα χαρακτηριστικά του είναι: οι τίτλοι ,είναι Κόμης, Αυτοκράτορας Δούκας, Βαρώνος Ποιμένας πασών των λαών, Ύπατος, Υψηλότατος και λοιπά και λοιπά και, πάντα κτίζει ΤΕΙΧΗ, κάστρα παράνομα, ακόμη και στον αιγιαλό την ακρογιαλιά, βίλες επαύλεις με φρουρούς ασφαλείας, με όλους τους θησαυρούς που κλέβει μαζί με την Ομορφιά της ζωής μας, πίνοντας το αίμα μας.
Πλαισιώνεται από χρυσό φυσικά, κάθεται σε χρυσούς θρόνους φορά ρούχα χρυσά, φορεσιές και κοσμήματα ακριβά, είναι τρομερή η σκληρότητα του και, το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι πίνει και τρώει αίμα το αίμα των υπηκόων του λαού του και των δούλων του. Τρώει και πίνει συνεχώς. Καταβροχθίζει τα πάντα. Πάρτι μπουφέδες, φιλανθρωπικά γκαλά, πολυτελή τραπέζια χρυσά μαχαιροπήρουνα γκουρμέ, άπειρες συνταγές μαγειρικής ενώ ο λαός πεινά.
Αγαπάει πολύ, τους τάφους τα προσκυνήματα, κοψομεσιάσματα, τις πυραμίδες τα μαυσωλεία τα λείψανα και το μαύρο χρώμα της ζωής…. εν τάφω.
Ο Κάρλος Καστανέντα μιλάει τολμηρά για τους παλιούς μάντεις Σισύφους, που από εγωισμό και απληστία, αρνήθηκαν να πεθάνουν και να ακολουθήσουν το κύριο ρεύμα της ζωής. Θάφτηκαν κάτω από τη γη ελπίζοντας σε μία νοσηρή νεκρανάσταση και υβριστική αθανασία.
Πώς μετατρέπει ένας Δράκουλας τους ανθρώπους σε βαμπίρ; Κάθε επαφή με Δράκουλα είναι τοξική, όχι μόνο γιατί σε μετατρέπει σε βαμπίρ αλλά γιατί ούτε καν το καταλαβαίνεις. Τον προσκυνάς και τον υπηρετείς αυλοκόλακας στην αυλή του, στης αξιοπρέπειας, το ναδίρ.
Το πρώτο πράγμα που κάνει ένας Δράκουλας είναι να σε φέρνει στο έσχατο σημείο της απελπισίας και της απογοήτευσης σου. Αν υποκύψεις και παραιτηθείς …γίνεσαι δικός του και αρχίζεις να του μοιάζεις. Αρχίζεις να μοιάζεις σε αυτό που σιχαινόσουν πιο πολύ.
Μετά θα κουβαλάς το σημείο της ήττας σου εφ΄όρου ζωής και θα αρχίσεις να τρέχεις σε ψυχολόγους και θρησκευτικούς ταγούς, βουλιάζοντας πιο πολύ σε καναπέδες ατέρμονης ομφαλοσκόπησης νοσηρού υπερφίαλου εγωκεντρισμού.
Το σημείο της ήττας, το σημείο του βολέματος μετατρέπει τους ανθρώπους σε βαμπίρ και ακολούθους του κόμη Δράκουλα και επειδή είναι ένα δύσκολο σημείο και οριακό ο Δράκουλας ,έχει πάντα πολλούς ακολούθους και οπαδούς, είναι πετυχημένος Influencer.

Πώς ξεπερνιέται αυτό
1.Δεν αναγνωρίζεις καμία εξουσία, κανενός Κόμη και Κυρίου Κυρίαρχου Δράκουλα.
2.Δεν επισκέπτεσαι αρχαιολογικούς χώρους τάφους πυραμίδες απερίσκεπτα εκθέτοντας το ενεργειακό σου και το φυσικό σου σώμα στην επιρροή τους. Με απλά λόγια δεν κυκλοφορείς ως ηλίθιος τουρίστας πάνω στη Γη αυξάνοντας την οικολογική καταστροφή παρά μόνο ως άνθρωπος της γνώσης αυξημένης αντίληψης και πολεμιστής με όλα τα όπλα σου και κυρίως την λογική.
3.Τρως και πίνεις προσεκτικά, με μέτρο και σύνεση χωρίς να καταστρέφεις τον κόσμο γύρω σου και χωρίς να τρως 2- 3 ορτύκια και 5 αρνάκια την καθισιά. Αποφεύγεις τα δείπνα, ( το βράδυ δεν τρώμε δεν κάνει καλό στον οργανισμό) φαγοπότια, τραπέζια, ιερές τράπεζες, δάνεια και δανεικά.
4. Αποφεύγεις επίσης αίματα και σώματα θεών. Κανένας θεός δεν έχει ούτε αίμα ούτε και σώμα ,ούτε γεννιέται, ούτε πεθαίνει, ούτε ανασταίνεται. Ο Θεός και οι Θεοί έχουν τον Ιχώρ και τρέφονται με αμβροσία και δεν ζητούν ποτέ το αίμα σου. Και ποτέ, μα ποτέ δεν θυσιάζουν τα παιδιά τους, ούτε σου ζητούν να θυσιάσεις τα δικά σου. Απλά πράγματα και λογικά….. μη το κουράζουμε με δρακουλίσιες θεολογίες, της πόλης στη κορυφής της κανέλας, λένε τα μπλε στρουμφάκια με κέφι και χαρά.

Το όνομα Δράκουλας μπορεί κυρίως να αναφέρεται:

1.Βλαντ Γ΄ Τσέπες τον Παλουκωτή (ρουμανικά: Βλαντ Τέπες) ηγεμόνα της Βλαχίας το 1448, 1456–1462 και 1476.
2.Δράκουλας (βιβλίο) του συγγραφέα Μπραμ Στόκερ, που αναφέρεται στον φανταστικό χαρακτήρα ενός βαμπίρ, εμπνευσμένο εν μέρη από τον παραπάνω πραγματικό χαρακτήρα.
Ο Βλαντ Γ΄ (ρουμανικά: Vlad Țepeș, Νοέμβριος 1431 – Δεκέμβριος 1476), γνωστός ως Βλαντ ο Παλουκωτής ή Κόμης Δράκουλας, ήταν βοεβόδας (ή πρίγκιπας) της Βλαχίας τρεις φορές μεταξύ του 1448 και του έτους θανάτου του.

Ο μύθος που τον ακολουθεί αιώνες τώρα, είναι αυτός του ότι για να διατηρηθεί νέος, έπινε το αίμα παρθένων κοριτσιών. Στην πορεία των ετών δημιούργησαν το μυστήριο του κόμη Δράκουλα. Ήταν ο δεύτερος γιος του Βλαντ Ντράκουλ, που έγινε ηγεμόνας της Βλαχίας το 1436. Ο Βλαντ και ο μικρότερος αδελφός του, Ράντου, κρατήθηκαν ως όμηροι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από το 1442 για να εξασφαλίσουν τη νομιμοφροσύνη προς αυτή του πατέρα τους. Ο πατέρας και ο μεγαλύτερος αδελφός του Βλαντ, Μιρτσέα, δολοφονήθηκαν όταν ο Ιωάννης Ουνυάδης, Αντιβασιλέας-Κυβερνήτης της Ουγγαρίας, εισέβαλε στη Βλαχία το 1447. Ο Ουνυάδης εγκατέστησε το δεύτερο ξάδερφο του Βλάντ, Βλάντισλαβ Β΄, ως νέο βοεβόδα.
Η έκφραση «Δράκουλας», που σήμερα είναι πρωτίστως γνωστή ως το όνομα ενός βαμπίρ, ήταν για αιώνες γνωστή ως το προσωνύμιο ενός ηγεμόνα της Βλαχίας, του Βλαντ Γ΄. Διπλωματικές αναφορές και λαϊκές ιστορίες αναφέρονταν σε αυτόν ως Δράκουλα ή Ντρακούλια ήδη το 15ο αιώνα. Ο ίδιος υπέγραψε τις δύο επιστολές του ως «Ντραγκούλια» ή «Ντρακούλια» στα τέλη της δεκαετίας του 1470. Το όνομά του είχε την καταγωγή του στο ρουμανικό προσωνύμιο του πατέρα του, Βλαντ ΝτράκουλVla («Βλαντ ο Δράκος»), που το έλαβε αφότου έγινε μέλος του Τάγματος του Δράκου. Ντράκουλα είναι η σλαβονική γενική πτώση του Ντράκουλ, που σημαίνει «ο γιος του Ντράκουλ (ή του Δράκου)». Στη σύγχρονη Ρουμανική, dracul σημαίνει «διάβολος», που συνέβαλε στην κακή φήμη του Βλαντ.
Ο μεγαλύτερος γιος του Βλάντ, Μινέα, γεννήθηκε το 1462. Ο άγνωστος δεύτερος γιος του σκοτώθηκε πριν από το 1486. Ο τρίτος του γιος του, Βλαντ Ντρακούλια, διεκδίκησε ανεπιτυχώς τη Βλαχία γύρω στο 1495. Ήταν ο προπάτορας της οικογένειας ευγενών Ντρακούλια.

Έμβλημά του υπήρξε ο δράκος κρεμασμένος από έναν σταυρό. Ο Βλαντ Γ΄ επονομάστηκε Δράκουλας (Draculea), που σημαίνει γιος του Δράκου και κατά άλλη εκδοχή γιος του διαβόλου.

Δράκουλας (Dracula) είναι ο τίτλος μυθιστορήματος του Ιρλανδού συγγραφέα Μπραμ Στόκερ, βασισμένο στο θρύλο του Κόμη Δράκουλα. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1897. Ανήκει στην παράδοση της γοτθικής λογοτεχνίας και αποτελεί επιστολικό μυθιστόρημα, η δράση του οποίου εκτυλίσσεται μέσα από επιστολές ή ημερολογιακές καταγραφές των χαρακτήρων του. Ο Στόκερ, για να γράψει τον Δράκουλα, μελέτησε κι εμπνεύστηκε από άλλες δουλειές με βρικόλακες, όπως Το Βαμπίρ του δόκτορα Τζον Πολιντόρι, από την Καρμίλα του Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού και από τις Δεισιδαιμονίες Τρανσυλβανίας της Έμιλυ Γκέραρντ.

Η εφιαλτική εμπειρία του Τζόναθαν Χάρκερ στο Κάστρο του Κόμη Δράκουλα, στα Καρπάθια Όρη, αποτελεί την αρχή μιας αλυσίδας μακάβριων γεγονότων και τρομακτικών συμβάντων, καθώς ο μοχθηρός Δράκουλας φυλακίζει τον Χάρκερ στο κάστρο του και ξεκινάει για την Αγγλία, αναζητά αθώα θύματα για τον κόσμο των Νεκροζώντανων όπως την αθώα Λούσι και την αρραβωνιαστικιά του Χάρκερ, Μίνα. Μόνον ο Δρ. Βαν Χέλσινγκ κρατά το κλειδί της σωτηρίας και η φρικιαστική αλήθεια που αποκαλύπτει είναι πιο τρομακτική από κάθε εφιάλτη.

Τα βραχώδη Καρπάθια της Ρωμανίας. Στην περιοχή που καταλαμβάνεται σήμερα από τα Καρπάθια υπήρχαν παλαιότερα μικρότερες ωκεάνειες λεκάνες. Τα Καρπάθια Ορη σχηματίσθηκαν κατά την Αλπική ορογένεση στο Μεσοζωικό αιώνα και την Τριταία περίοδο, με τη μετακίνηση των τεκτονικών πλακών ALCAPA, Tίσα και Δακίας πάνω από καταβυθιζόμενο ωκεάνειο φλοιό. Τα βουνά πήραν τη μορφή γραμμών πτυχώσεων και ωθήσεων με γενικά βόρεια σύγκλιση στο δυτικό τομέα, βορειοανατολική προς ανατολική σύγκλιση στο ανατολικό τμήμα και νοτιοανατολική σύγκλιση στο νότιο τμήμα.
Σίδηρος, χρυσός και άργυρος βρέθηκαν σε μεγάλες ποσότητες στα Δυτικά Καρπάθια. Μετά την κατάκτηση της Δακίας από το Ρωμαίο αυτοκράτορα Τραϊανό, αυτός επέστρεψε στη Ρώμη με πάνω από 165 τόνους χρυσού και 330 τόνους αργύρου.

Ο δράκος ήταν σύμβολο των Δακών, πέρασε στους Ρωμαίους με την στρατολόγηση των Σαρματών, παρέμεινε στους Κέλτες τις Αγγλίας και μετά στην Ουαλία αφού χρησιμοποιήθηκε τον μεσαίωνα στην κεντρική Ευρώπη.

Το να ζεις σημαίνει να πολεμάς τους δαίμονες
τόσο στην καρδιά όσο και στον εγκέφαλο.
Το να γράφεις είναι να προεδρεύεις στην
ημέρα της κρίσης του εαυτού σου. Ερρίκος Ίψεν

Αστραία

και τα βαμπίρ της Δύσης

Το διάσημο έργο του Ερρίκου Ίψεν τολμηρού λογογράφου τον 19ο αιώνα, τότε που η λογοτεχνία αναδυόταν ως μεγάλη δύναμη μέσω της αλληγορίας. Διότι τι είναι η λογοτεχνία και τα μυθιστορήματα τα θεατρικά έργα και τα αρθρογραφήματα παρά μια κοινωνική και πολιτική αλληγορία , νοητική ευστοχία.
Όταν είναι διεισδυτική με μία ματιά πανοραμική αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με αυτά τα έργα και τα βιβλία και φυσικά όταν δεν πληρώνονται από την εξουσία για να βγάζουν και βιβλία της οκάς για τα σκουπίδια με πολυβραβευμένους συγγραφείς στην άνοδο της ανοησίας.
Το έργο είναι θαυμάσιο, αιχμηρή κριτική για την κοινωνία της εποχής εκείνης και της χριστιανικής οικογένειας γαλουχημένης με τα υποκριτικά ιδεώδη του χριστιανισμού της εποχής εκείνης.
Όμως τι είναι οι βρυκόλακες ποια είναι τα βαμπίρ και που βρίσκονται;
Ποιοι είναι αυτοί που μας πίνουν το αίμα τρώνε και πίνουν σε βάρος μας, καλύπτονται πίσω από θέσεις εξουσίας ,σε μικρές και μεγάλες οικογένειες και τζάκια της ασυδοσίας. Αν και η προέλευση τους είναι από την Ανατολή και τον Μεγάλο Δράκο είναι ένα είδος που στην Ευρώπη και σε όλη την Δύση ανθεί, με τις βασιλικές οικογένειες, τις θρησκευτικές πατριαρχίες, τις μασονικές αδελφότητες και τις ιερές τράπεζες του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τους συναντούμε πάντα στην Αυλή του Δράκου ποιμενάρχες με σκήπτρα, CEO και αυλοκόλακες του να τον υμνούν και να τον δοξολογούν ως δούλοι του με αφάνταστη γλοιωδία.

Ένα βαμπίρ είναι πλάσμα της λαογραφίας το οποίο τρέφεται με ζωτική ουσία (συνήθως με τη μορφή του αίματος). Στην Ευρωπαϊκή λαογραφία, τα βαμπίρ είναι άνεκρα πλάσματα που συχνά επισκέπτονταν τους αγαπημένους τους και προκαλούσαν αναστάτωση ή θανάτους στις γειτονιές που κατοικούσαν όταν ζούσαν. Φορούσαν σάβανα και συχνά περιγράφονται ότι έχουν πρησμένη και κατακόκκινη ή σκοτεινή όψη, σημαντικά διαφορετική όψη από αυτή των σημερινών περιγραφών περί ενός χλωμού και λιπόσαρκου βαμπίρ που χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα.
Βαμπιρικά όντα έχουν καταγραφεί ότι υπάρχουν στους περισσότερους πολιτισμούς. Ο όρος βαμπίρ έγινε γνωστός στη Δυτική Ευρώπη μετά από αναφορές περί μιας μαζικής υστερίας τον 18ο αιώνα από μια προϋπάρχουσα λαϊκή πεποίθηση στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, οδηγώντας ακόμη και σε απαγγελίες κατηγοριών σε άτομα περί βαμπιρισμού. Στην Ανατολική Ευρώπη οι τοπικές παραλλαγές ήταν γνωστές με διάφορα ονόματα: ως στρίγκα στην Αλβανία, ως βρυκόλακας στην Ελλάδα και ως στριγκόι στη Ρουμανία.

Οι Βρυκόλακες, νορβηγικά Gengagere (=αυτοί που περπατούν ξανά στη γη) , είναι θεατρικό έργο τριών πράξεων του νορβηγού συγγραφέα Ερρίκου Ίψεν. Το έργο που γράφτηκε το Φθινόπωρο του 1881, τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους εκδόθηκε σε βιβλίο και το 1882 ανέβηκε στο θέατρο, ανήκει – σύμφωνα με τους κριτικούς – στα ρεαλιστικά κοινωνικά δράματα του συγγραφέα.

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου
Το έργο, λόγω της τολμηρής για την εποχή εκείνη θεματολογίας του, συνάντησε έντονες αντιδράσεις, αλλά με το πέρασμα του χρόνου κατόρθωσε να επιβληθεί και να θεωρηθεί μάλιστα από τα αρτιότερα τεχνικά έργα του παγκόσμιου θεάτρου. Σήμερα θεωρείται από τα κλασικά του δραματικού ρεπερτορίου, από τα πιο αντιπροσωπευτικά του Ίψεν και των προβληματισμών του.

Τι αγαπούν οι βρυκόλακες; Το χρήμα, τον χρυσό, τους θρόνους, τους τίτλους, την εξουσία, το αίμα, την ζωή εν τάφω ,τα νεκροταφεία τις πυραμίδες τα μαυσωλεία και το μαύρο χρώμα της θανατερής απληστίας.
Τι φοβούνται; Την ζωή….και αυτή τους εκδικείται γιατί προχωρά χωρίς αυτούς σε καινούργιους Γαλαξίες.

Αστραία