Η κινητήρια δύναμη του πολέμου είναι ο χρυσός. Πίνδαρος

Χρυσή αυτοκρατορία, χρυσή ορδή, χρυσή αυγή, χρυσοί θρόνοι ,χρυσοί αυτοκράτορες, χρυσές φορεσιές, χρυσοί τίτλοι, χρυσή πύλη χρυσή πόλη χρυσά μαυσωλεία χρυσά ανάκτορα, χρυσές κορώνες, χρυσή πυραμίδα χρυσοί ποταμοί χρυσοί πακτωλοί χρυσόμαλλο Δέρας χρυσοί Λουδοβίκοι, χρυσοί Μήδοι χρυσοφόροι.
Ο χρυσός είναι το αγαπημένο μέταλλο του δράκου, τρέφεται φαίνεται από αυτό ως Νοσφιστής και είναι αγαπημένο φετίχ των αυτοκρατόρων των βασιλιάδων στα χρυσά παλάτια της ανατολής. Μια νοοτροπία που φτάνει μέχρι την υπερβολή στο κιτς σε υπερβολική χρήση διακόσμηση “ όλα χρυσά”. Έχουμε και στην Ελλάδα τέτοια παραδείγματα από περιφερειάρχες με πλαστά διδακτορικά. Είναι μία νοοτροπία παλιά από την εποχή της Λεμουρίας , πέρασε στις δυναστείες της βασιλικής οικογένειας και της θρησκείας. Ο χριστιανισμός είναι μία πλουμιστή χρυσοποίκιλτη θρησκεία με μπόλικο χρυσό, χρυσά άμφια χρυσούς τρούλους χρυσά αυγά χρυσές λίρες σε βαθμό άκρατης απληστίας και επίδειξης υιοθετώντας και ευλογώντας τον αγριότερο καπιταλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα.
Η συσσώρευση του χρυσού είναι ένα από τα ισχυρότερα ένστικτα των φυλών της Λεμουρίας με την εμμονή της θρησκείας Είναι κάτι… σαν να τρώνε τον χρυσό, τρέφονται από το χρυσό, κάποιοι μύθοι μιλούν και για χρυσόψωμο . Θα παραλείψουμε αυτούς του μύθους για χρυσά ψωμιά και θα εστιαστούμε σε γεγονότα ιστορικά. Γεγονότα που λένε πως οι ανατολικές φυλές κινούνται πάντοτε δυτικά και κατακτητικά. Έτσι η Ανατολή διαβρώνει την Δύση και ακρωτηριάζει τη λογική της την πολτοποιεί μέσω των δογμάτων της.
Η Δύση αναμφίβολα δεν είναι το καλύτερο υπόδειγμα και παράδειγμα λογικής δικαιοσύνης και ισότητας όπως θέλει να διατυμπανίζει. Ούτε η Αμερική ούτε το ΝΑΤΟ το ΔΝΤ και φυσικά ούτε ο άγριος καπιταλισμός είναι παραδείγματα ανθρωπιάς και νοημοσύνης, όμως πριν καταλήξουμε σε μία ετυμηγορία, θα πρέπει να δούμε τις ρίζες του προβλήματος και τις αιτίες που τα γεννήσανε. Είναι αυτό Δύση ή είναι μια κατακτημένη δυτική περιοχή από την Ανατολή;
Η Άγρια Δύση κατακτήθηκε άγρια πριν από 500 χρόνια από την Ανατολή και τους ανατολίτες χριστιανούς Ευρωπαίους. Χριστιανοί ήταν όλοι τους, που ψάχνανε για το Ελ ντοράντο και τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδωνκαι τη κότα με τα χρυσά αυγά.
Μασόνοι οι περισσότεροι άποικοι και πρόεδροι των ΗΠΑ αλλά, χριστιανοί όλοι τους ένθεοι και θρησκευόμενοι , να μην το ξεχνάμε αυτό. Οι χριστιανοί λοιπόν αυτοί εκχριστιάνισαν όχι μόνο την Αφρική αλλά και τη βόρειο και νότιο Αμερική και θα φτάνουμε στο παράδειγμα της εκχριστιανισμένης Αϊτής και όλων των ταλαίπωρων αυτών φυλών που γνώρισαν την αγάπη και την ειρήνη του χριστιανικού Θεού, ως δούλοι του.
Η εμμονή του χριστιανισμού για το χρυσό είναι παρανοϊκή και ξεφεύγει από κάθε λογική. Συγκρίνεται μόνο με το πάθος του για την εξουσία. Εξουσία με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο και ο χρυσός είναι ένας από τους τρόπους όχι μόνο να συντηρηθεί στην εξουσία αλλά και να εξαγοράζει συνειδήσεις για να κρατηθεί σε αυτήν.
Η άλωση της Δύσης από τον ανατολίτη χριστιανισμό έστρωσε το έδαφος και το χαλί για να περάσουν και οι υπόλοιπες θρησκείες με όλο το χάλι της ανατολής μαζί με όλους τους γκουρού και Θιβετιανούς δασκάλους. Είναι χαρακτηριστικός ο υπέρογκος αριθμός των θρησκευτικών οργανώσεων αιρέσεων και ταγμάτων πού υπάρχουν στις στις ΗΠΑ, την έδρα της θεοσοφίας που ξεκίνησε από την Ανατολή πριν 200 χρόνια και αξιοσημείωτο το γεγονός πώς οι Αμερικανοί πρόεδροι χρησιμοποιούν τη θρησκεία ως μέσον προπαγάνδας και χειραγώγησης του ποδηγετούμενου πλήθους. «Δόξα» που ζήλεψε και ο ορθόδοξος Πούτιν παίζοντας και αυτός το χαρτί της θρησκείας, τσετσενίας και ορθοδοξίας.
Και βλέπουμε σήμερα σε αυτόν τον πόλεμο της Ουκρανίας την Δύση και την Ανατολή να συγκρούονται και να αναμετρούνται σε δύο χριστιανικές αυτοκρατορίες, μόνο που η Ανατολή έχει μερικά πλεονεκτήματα παραπάνω και η εκφυλισμένη Δύση είναι μια «Χρυσή Ανατολή».

1. Έχει το Ισλάμ που ξέρει να κρατά σπαθί και ο θεός του, το ευλογεί.
2. Έχει και τη γνώση του δράκου που στην Κίνα κατοικεί.
3. Έχει τον πληθυσμό, 6 δις και άνω, όλο τον αφροασιατικό πληθυσμό.
4. Έχει προετοιμαστεί για αυτόν τον πόλεμο εδώ και καιρό.
5. Έχει την 5η φάλαγγα στη Δύση με όλη την θρησκευτική ιδεολογία την αριστερή.
   Ας αναρωτηθεί ένα πρωί η Δύση τι έχει, που έχει χαθεί και έχει χάσει…. την ροδοδακτυλη αυγή. Αστραία

και ο ευρωχριστιανικός «πολιτισμός«
Από τον ρωμαϊκό δράκο στο δράκο των Ρομανώφ 2.000 χρόνια δρόμος
την Εποχή των Ιχθύων των ψαριών και των ψαράδων

Τον πρώιμο Μεσαίωνα και μετά , ο ευρωπαϊκός δράκος απεικονίζεται τυπικά ως ένα μεγάλο πλάσμα που αναπνέει τη φωτιά, φολιδωτό, κερασφόρο, σαν σαύρα , το πλάσμα έχει επίσης δερματώδη φτερά που μοιάζουν με νυχτερίδα, τέσσερα πόδια και μια μακριά, μυώδης ουρά. Ορισμένες απεικονίσεις δείχνουν δράκους με ένα ή περισσότερα από τα: φτερωτά φτερά, κορυφές, στόμια αυτιών, φλογερές χαίτες, ακίδες από ελεφαντόδοντο που τρέχουν στη ράχη του και διάφορα εξωτικά διακοσμητικά.
Αναμφίβολα ο δράκος είναι ένα ζώο δύναμης και ισχύος και ιδιαίτερο σύμβολο της Ανατολής της Ασίας και της Κίνας.
Μετακόμισε όμως κατακτητικά μέσω των θρησκειών που τον συμπεριέλαβαν στην τελετουργία τους στα ιερά βιβλία τους και τα σύμβολά τους μέσω των αντιπροσωπευτικών οικογενειών και δυναστειών που καταδυναστεύουν την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια σε αγαστή συνεργασία με την θρησκεία.
Δράκοι υπήρχαν παντού την εποχή της Λεμουρίας σε όλη Παγγαία Γαία , Ευρώπη Ασία Αφρική Βόρεια Νότια Αμερική και φυσικά στην Ελλάδα.
Την εποχή της Ατλαντίδας τα σύμβολα αναβαθμίστηκαν κάπως και, έτσι έχουμε τον ταύρο τον μονοκέφαλο αετό, τον μονοκέφαλο σκύλο λύκο, για να επανέλθουμε οπισθοδρομικά στα πρωταρχικά σύμβολα της Λεμουρίας τον δικέφαλο αετό, τον δράκο, τον σταυρό, σύμβολο βασανισμού των Λεμουρίων κατά την επικράτηση και την κατάκτηση της Ευρώπης από τον χριστιανισμό.
Το τι πολιτισμό γνώρισε η Ευρώπη από τον ανατολίτη πασιφιστή χριστιανισμό δεν περιγράφεται.
Χαρακτηριστικός ο Μεσαίωνας και αν δεν υπήρχε το σπέρμα φωτός του Ελληνισμού και του διαφωτισμού ακόμη θα είχαμε την Ιερά Εξέταση να διαπαιδαγωγεί τους ανθρώπους με «ήθος και χριστιανική αρετή».
Η όλη ιστορία ξεκίνησε από τη Ρώμη, το χωνευτήρι των θρησκειών Δύσης και Ανατολής με τελική επιλογή τη χριστιανική θρησκεία στην εξουσία. Από κει και μετά ξεκίνησαν όλες οι χριστιανικές βασιλικές οικογένειες και οι δυναστείες των βασιλιάδων και των αυτοκρατόρων να βασιλεύουν δρακόντεια σε όλη την Ευρώπη ελέω Θεού Πάπα και Πατριάρχου. Άλλωστε σύμφωνα με την διαίρεση των συντεταγμένων η Ευρώπη δεν είναι μόνο χερσόνησος της Ασίας είναι και Ανατολή, κείται ανατολικά του πρώτου μεσημβρινού με προίκα όλη την ανατολίτικη θρησκευτική νοοτροπία των δούλων και υπηκόων.
Στο τέλος της εποχής των Ιχθύων αποφάσισαν τα ιερατεία και η Ρωμαϊκή Σύγκλητος του ΠΑΛΠΑΤΙΝ να ανασυγκροτήσουν την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, να την αναβιώσουν με, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την δημιουργία. Και έτσι, οι Ύπατοι «Αυτοκράτορες της Ρώμης» έδωσαν την σκυτάλη στους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη νέα πολυεθνική ευρωπαϊκή αυτοκρατορία με την γερμανική δυναστεία στην ηγεμονία.
Πολλές οργανώσεις, πολλά συμβούλια, ατέλειωτα πολυέξοδα γκρουπ, πολλές ΜΚΟ, πολλοί τίτλοι, πρόεδροι γραμματείες παρά γραμματείς βουλευτές ευρωβουλευτές πατρίκιοι πραιτοριανοί ωρυόταν για τις «Ευρωπαϊκές αξίες» του ευρωπαϊκού «πολιτισμού » και άνοιγαν τα σύνορα για τους πληβείους σε έναν πολυφυλετικό πολύ-πολύ «πολιτισμό» διάγοντας ντόλτσε βίτα στις κοιλάδες της εύφορης Ευρώπης.
Εκείνο που δεν κατάλαβαν αυτοί οι ανόητοι άνθρωποι, είναι ότι κάποιος τους πλήρωνε πολύ καλά, τους εξαγόραζε για να τους φέρει στη δεινή θέση που είναι τώρα να ψάχνουν για ρούβλια για να ζεσταθούν. Είδαν το τυράκι αλλά, δεν είδαν την παγίδα.
Τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα; Είναι μία ηλίθια εκφυλισμένη ένωση την οποίαν ο δράκος της ανατολής ετοιμάζεται να κάνει μία μπουκιά, χωρίς αξίες, χωρίς αρχές ,χωρίς ιδανικά άοπλη και χωρίς στρατό με ένα ανύπαρκτο Ρωμαίο » Άγιο Γεώργιο» θλιβερό που «σκότωσε» τη λογική μας.
Ο χρυσοποίκιλτος δράκος φιγουράρει σε όλες τις οικογένειες και κράτη της Ευρώπης, στο Ηνωμένο Βασίλειο στην Πορτογαλία στην Ισπανία στην Ιταλία στη Γαλλία παντού, αυτόν προσκυνούσαν όλο αυτό τον καιρό και τα δικά του σχέδια εξυπηρετούσαν. Μη ψάχνουν για ρούβλια, να ψάξουν για χρυσό για να τον ταΐσουν.
Και ας αναζητήσουν τη λύση για να βγουν από το αδιέξοδο αυτό ….στον Ελληνικό Πολιτισμό.

Αστραία

Ο Δάκος Δράκος από τη Στήλη του Τραϊανού και Ρωμαίος Δρακονάριος το 2013

οι Ρωμαίοι Δρακονάριοι

Κάθε παραμύθι έχει τον δράκο του και κάθε θρησκεία τον υιοθετεί έμμεσα ή άμεσα ως Κύριο και Αφέντη των δούλων της για να μπορεί να εξουσιάζει και τον λαό να απομυζεί με τον τρόμο και την κολακεία γλοιωδία. Οι θρησκείες κατασκευάζουν δούλους και οι αυτοκρατορίες υπηκόους.

Ο Έλληνας στρατιωτικός συγγραφέας Αρριανός περιγράφει τον δράκο στο απόσπασμά του για τις ασκήσεις εκπαίδευσης ιππικού, αποκαλώντας τον « Σκύθιο »:

Τα σκυθικά πανό είναι δράκοντες που κρατούνται ψηλά σε στύλους κανονικού μήκους. Είναι φτιαγμένα από χρωματιστά υφάσματα ραμμένα μεταξύ τους και από το κεφάλι σε όλο το σώμα μέχρι την ουρά, μοιάζουν με φίδια. Όταν τα άλογα που φέρουν αυτές τις συσκευές δεν κινούνται, βλέπετε μόνο διαφοροποιημένες σερπαντίνες να κρέμονται κάτω. Κατά τη διάρκεια της φόρτισης είναι όταν μοιάζουν περισσότερο με πλάσματα: φουσκώνονται από τον άνεμο, ακόμη και κάνουν ένα είδος συριγμού καθώς ο αέρας περνά με δύναμη μέσα από αυτά. Ο δράκος («δράκος» ή «φίδι», πληθυντικός dracones ) ήταν ένα στρατιωτικό πρότυπο του ρωμαϊκού ιππικού . Μεταφερόμενος από τον δρακονάριο , ο δράκος ήταν το πρότυπο της κοόρτης , καθώς ο αετός ( aquila ) ήταν αυτός της λεγεώνας .

Ο δράκος μπορεί να εισήχθη στον ρωμαϊκό στρατό μετά τους Δακικούς πολέμους από Δάκες Σαρμάτες μονάδες τον 2ο αιώνα. Σύμφωνα με τον Vegetius , τον 4ο αιώνα ένας δράκος μεταφέρθηκε από κάθε ομάδα λεγεωνάριων.
Ο δράκος απεικονίζεται στη σαρκοφάγο μάχης Ludovisi , πάνω από τον καβαλάρη που είναι η κεντρική φιγούρα στη σύνθεση. Εμφανίζεται σε πολλά άλλα ανάγλυφα , συμπεριλαμβανομένης της Αψίδας του Γαλερίου και της Αψίδας του Κωνσταντίνου , και τα δύο από τις αρχές του 4ου αιώνα.
Αυστηρά μιλώντας, η λέξη draconarius υποδηλώνει τον φορέα του στρατιωτικού τυπικού στο οποίο αναπαριστούσε ένας δράκος. Ο όρος πέρασε στη χριστιανική χρήση και εφαρμοζόταν στον φέροντα το λάβαρο στη μάχη, καθώς και στους σταυροφόρους σε εκκλησιαστικές πομπές
Από τους κατακτημένους Δάκες , οι Ρωμαίοι την εποχή του Τραϊανού δανείστηκαν τη σημαία του δράκου που έγινε το πρότυπο της κοόρτης καθώς ο αετός ήταν αυτός της λεγεώνας. Δακικής καταγωγής , σαρματικής καταγωγής, ο δράκος εισήχθη αργότερα γενικά τον τέταρτο αιώνα ως ρωμαϊκό πρότυπο.
Αποτελούνταν από ένα χάλκινο κεφάλι δράκου με ένα υφασμάτινο σώμα παρόμοιο σε σχήμα με μια ουρά πίσω του. Ο άνεμος έρεε μέσα από το ανοιχτό στόμιο και ξεπήδησε την υφασμάτινη ουρά σαν μια σύγχρονη ανεμοκάλτσα . Πιστεύεται ότι κάποια μορφή σφυρίχτρας ήταν τοποθετημένη στο λαιμό του δράκου για να κάνει έναν τρομακτικό θόρυβο όταν καλπάζει.
Ο Ρωμαίος ιστορικός Αρριανός έγραψε ότι οι Ρωμαίοι πήραν το δράκο από τους Σκύθες, πιθανότατα όρο για τους σύγχρονους Σαρμάτες. Είναι πιθανό ότι το θέμα του φιδιού ή του δράκου ήταν το αποτέλεσμα της πρώιμης χαρτογραφίας της οροσειράς των Καρπαθίων, που μοιάζει με δράκο ή φίδι, που βλέπει τη δύση με την ουρά του τη Μαύρη Θάλασσα.
Ας σημειωθεί, ωστόσο, ότι το σύμβολο που υιοθέτησε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως Δράκος δεν είναι αυτό των Δακών με κεφάλι λύκου, αλλά των Σαρμάτων με το κεφάλι λοφιοφόρου δράκου, όπως βλέπουμε στην ανακάλυψη του ρωμαϊκού ιππικού Draco στο Niederbieber . Στην πραγματικότητα, ο Δάκος Draco και ο Sarmatian Draco είναι διαφορετικοί: ο Δάκος δείχνει έναν λύκο με ανοιχτά σαγόνια με ίσια αυτιά, ενώ αυτός των Σαρμάτων είναι ένας Δράκος με κοφτερά δόντια, χωρίς αυτιά, λέπια, με ανοιχτό στόμα και κορυφογραμμή. στο κεφάλι.
Ο δράκος δείχνει έναν θρησκευτικό συγκρητισμό μεταξύ του λύκου και του δράκου καθώς και του φιδιού
Ένας λύκος απεικονίστηκε στο κεφάλι του τυπικού, συμβολικό ζώο του λαού των Καρπαθίων από τη φάση Β της περιόδου Hallstatt (10ος–8ος αιώνας π.Χ.). Το ζώο εμφανίζεται σε μια επιθετική στάση παρόμοια με αυτή ορισμένων τεράτων των Χετταίων . Ο θρησκευτικός συσχετισμός του δράκου με τον λύκο ή το λιοντάρι εντοπίζεται για πρώτη φορά γύρω στο έτος 1120 π.Χ., σε μια στήλη του Ναβουχοδονόσορα Α’ , όπου η ακριβής αναπαράσταση του συμβόλου του Δάκου δράκου βρίσκεται στο τέταρτο τέταρτο. Αυτό δείχνει ότι ο Δακικός δράκος προέρχεται από την τέχνη της Μικράς Ασίας όπου η θρησκευτική-στρατιωτική συμβολολογία του δράκου επεκτεινόταν τόσο προς τα ανατολικά στους Ινδοϊρανούς όσο και προς τα δυτικά στους Θρακο- Κιμμεριανούς -Γεταίους/Δάκες.
Την εποχή της φάσης Δ της περιόδου Χάλστατ (8ος–6ος αιώνας π.Χ.), το διακοσμητικό σχέδιο ενός κεφαλιού δράκου ή ενός φιδιού είχε γίνει αρκετά κοινό στη Δακία . Στην περίοδο La Tène (3ος π.Χ.–1ος αιώνας μ.Χ.), χρησίμευε ως πρότυπο για τους Δάκες. Η εικόνα του δράκου εμφανίζεται σε ένα κεραμικό κομμάτι του 4ου αιώνα π.Χ. που ανακαλύφθηκε στην κοινότητα Budureasca , κομητεία Prahova , Ρουμανία .
Το σώμα του τυπικού, που απεικόνιζε ένα μπαλαούρ που μοιάζει με δράκο ή ένα μεγάλο φίδι, θεωρήθηκε από τους Δάκες ως εκδήλωση του δαίμονα του ουρανού ή του «ουράνιου δράκου». Αυτό σχετίζεται με τον υπέρτατο θεό τους Zalmoxis που ήταν πιθανώς θεός του ουρανού. Στην «κατάλληλη» Περίοδο του Χάλστατ, το διακοσμητικό σχέδιο ενός κεφαλιού δράκου ή ενός φιδιού έγινε αρκετά κοινό στη Δακία. Το σύμβολο του δράκου αναπαρίσταται επίσης στα ασημένια δακικά βραχιόλια της κλασικής περιόδου . Τα βραχιόλια σε σχήμα φιδιού και άλλα παρόμοια στολίδια δείχνουν όχι μόνο την εξάπλωση του φιδιού ως διακοσμητικό μοτίβο αλλά και τη σημασία του στον υλικό πολιτισμό της Δακίας.
Οι Δάκες βάδισαν στη μάχη συνοδευόμενοι από το ουρλιαχτό των σαλπίγγων με κεφάλι λύκου και ακολουθώντας το απαίσιο πολύχρωμο πρότυπο τους με κεφάλι δράκου. Όπως προορίζονταν, έκαναν ένα τρομακτικό οπτικοακουστικό θέαμα.
Ο δράκος εμφανίζεται για πρώτη φορά στη στήλη του Τραϊανού στη Ρώμη, ένα μνημείο που απεικονίζει τους Δακικούς πολέμους του 101–102 μ.Χ. και του 105–106 μ.Χ. Ο Γερμανός ιστορικός Conrad Cichorius σημειώνει ότι, παρόλο που οι Δάκες φέρουν τον δράκο , ονομαζόταν Σκυθικός δράκος στην Τακτική του Αρριανού που γράφτηκε γύρω στο 136 μ.Χ.
Στη στήλη του Τραϊανού (113 μ.Χ.), Δάκες στρατιώτες παριστάνονται να φέρουν έναν δράκο σε 20 σκηνές. Το ένα απεικονίζει τον δράκο που έφεραν οι Δάκες ιππείς να διασχίζουν τον Δούναβη κολυμπώντας με τα άλογά τους. Σε άλλο, ο δράκος είναι φυτεμένος στο κέντρο μιας ακρόπολης της Δακίας και περιβάλλεται από τα κρανία αρκετών Ρωμαίων αιχμαλώτων.
Η πρώτη γλυπτική παράσταση ενός δράκου που έφερε ένας Ρωμαίος στρατιώτης χρονολογείται από την εποχή του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου (ρ.161 έως το 180 μ.Χ.).
Οι μελετητές πιστεύουν ότι ο δράκος υιοθετήθηκε από τον ρωμαϊκό στρατό μετά την κατάκτηση των Δάκων. Ορισμένοι μελετητές όπως ο Osborne (1985) και ο Ashmore (1961) θεωρούν ότι ο δράκος υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους από τους Δάκες. Έγινε το πρότυπο της κοόρτης με τον ίδιο τρόπο που ο aquila ή αυτοκρατορικός αετός ήταν το πρότυπο της ρωμαϊκής λεγεώνας . Το πρότυπο που υιοθετήθηκε στο ρωμαϊκό ιππικό το ανέλαβε ένας δρακονάριος . Αργότερα, ο δράκος έγινε αυτοκρατορική σημαία.
Όταν ο Κωνσταντίνος τοποθέτησε το χριστιανικό σύμβολο σε στρατιωτικές σημαίες αντί του δράκου, και ο σημαιοφόρος παρέμεινε ο δρακονάριος . Μερικές φορές το αρχαίο σύμβολο βρίσκεται ενωμένο με το νέο, ο δράκος τοποθετείται κάτω από το σταυρό. Οι ιππείς της δυναστείας των Καρολίγγων συνέχισαν να υψώνουν τον δράκο που είχε προηγουμένως υιοθετηθεί από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στις δυνάμεις τους τον 8ο, 9ο και 10ο αιώνα.

Ο Draco πιθανώς συνέχισε να χρησιμοποιείται στην υπορωμαϊκή και αγγλοσαξονική Βρετανία. Η ταπισερί Bayeux έχει τον σημαιοφόρο του Harold να κρατά ένα. Ο θρυλικός βασιλιάς Αρθούρος και οι ιππότες του μπορεί να έχουν την καταγωγή τους από τον Σαραματιανό βαρύ ιππικό που στάθμευε στη Βρετανία, το επώνυμο «Pendragon» που φέρει ο Αρθούρος και ο πατέρας του Uther μπορεί να παραπέμπει στο πρότυπο του draco.
Ο Κόκκινος Δράκος στη σύγχρονη εθνική σημαία της Ουαλίας μπορεί να προέρχεται από τον δράκο που έφεραν οι ρωμαϊκές μονάδες βρετανικού ιππικού στη Βρετανία.

Από τον λύκο στον δράκο…..

Αστραία

Ρωμαίοι και Σαμπίνες

Από τον Δράκο στον Λύκο

Η ίδρυση της Ρώμης στις 21 Απριλίου του 753 πΧ όπως γιορτάζεται, είναι ένα μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός. Τα δύο αδέρφια ο Ρώμος και ο Ρωμύλος οι γιοι της Λύκαινας και του Άρη μεγαλώνουν και διεκδικούν τη θέση τους στον κόσμο. Ο Ρωμύλος θα σκοτώσει τον Ρώμο σε αδελφοκτονία κατά την παλιά συνήθεια των φυλών της Λεμουρίας (βλέπε Κάιν και Άβελ) και θα δώσει το όνομά του στην καινούργια Αιωνία Πόλη. Ρώμη σημαίνει ρώμη ισχύς δυνατός ρωμαλέος με αναγραμματισμό amor ΑΜΟΡ, το αμόρε του Άρη, Αφροδίτη.
Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Ρωμαίοι είναι η λειψιγυναικία, δηλαδή έχουν έλλειψη γυναικών. Κατά τη συνήθεια των προγόνων τους, των Τρώων αρπάζουν τις γυναίκες του διπλανού χωριού, τις Σαμπίνες και γίνεται της Σαμπίνας, μία μάχη και ένας πόλεμος αλλά, τα βρίσκουν και συμφιλιώνονται. Αποφασίζουν να βασιλεύουν μία ο ένας Ρωμαίος και μία ο άλλος ο Σαμπίνος. Έτσι ο δεύτερος βασιλιάς της Ρώμης γίνεται ο Νούμας Μπομπίλιους, πομπός και προμπομπός της ιεροσύνης.
Οι Ρωμαίοι υπερήφανοι για την καταγωγή τους από την Τροία, απόγονοι του Αινεία και ο Βιργίλιος τους υμνεί και τους αινεί, στη Νέα Αινειάδα.
Οι Σαβίνοι όμως έχουν καταγωγή όπως πολλοί ιστορικοί λένε, από την Πελοπόννησο την Αρκαδία. Πολύ πιθανόν, αφού η Αρκαδία ήταν περιοχή της Ατλαντίδας πριν την πτώση της Τροίας και νεοατλαντικά φύλλα κινήθηκαν και δυτικά προς την ιταλική χερσόνησο και ανατολικά με τον Δάρνανο και φτιάξανε την Ανατολική Τροία
Οι Ρωμαίοι πήραν τα γράμματα από το Ελληνικό αλφάβητο και φτιάξανε την λατινική γλώσσα με μείξη των Σαβίνων και πήραν και….. τις γυναίκες τους
Το ίδιο που κάνουν και τώρα. Ο Πάπας και το Βατικανό, αρπάζει παίρνει και κλέβει όλες τις γυναίκες της Δύσης με την καθολική θρησκεία, γιατί οι γυναίκες είναι επιρρεπείς στη θρησκοληψία, παγιδεύονται εύκολα στα καλέσματα της ειρήνης και της αγάπης των γκουρού της ιεροσύνης.
Οι πρώτοι Ρωμαίοι ήταν γενναίοι πολεμιστές σκληροί πολεμούσαν στην πρώτη του πολέμου, γραμμή. Σε αυτή τους την συνήθεια και τακτική οφείλονται οι πρώτες κατακτήσεις. Οι Σαβίνοι ήταν πατριάρχες «πατέρες» έχουν την ανατολίτικη νοοτροπία της πατριαρχικής Λεμουρίας, σε αυτούς οφείλονται τα πρώτα Ρωμαϊκά ιερατεία.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι Ρωμαίοι αφομοιώνουν τα ελληνικά στοιχεία και κινούνται κατακτητικά προς στην Ελλάδα την οποίαν κατακτούν το 146π.Χ μετά τη μάχη της Πύδνας με νικητή τον Παύλο Αιμίλιο από τη γενιά των Αιμιλίων.
Παύλος σημαίνει μικρός. Τελεία και παύλα που λέμε,, για αυτό δίνανε αυτό το όνομα όταν δεν ήθελαν να κάνουν άλλα παιδιά όπως και το Σταμάτης τώρα. Το όνομα αυτό, θα υιοθετούσε και ο εβραίος έμπορος της χριστιανικής θρησκείας Σλάβος Σαούλ, την οποία οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θα την αναδείκνυαν ως εξουσία μέσα από τις θρησκευτικές δοξασίες των Μιθραϊστών των Σαβίνων και των Ετρούσκων. Πωλ Ατρείδης είναι και ο πρωταγωνιστής στην επική σειρά επιστημονικής φαντασίας Dune αμμόλοφοςμε αυτοκράτορα τον Σαν-Αντάμ.
Πολλοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες ήταν εξαιρετικά γενναίοι και ο Ιούλιος Καίσαρας, ακόμη και ο Κωνσταντίνος. Σιγά-σιγά όμως εκφυλίζονται μέσω της χριστιανικής θρησκείας και ψάχνουν απεγνωσμένα για μισθοφόρους για να συντηρήσουν το καθεστώς της αυτοκρατορίας .
Είναι οι Ρωμαίοι Έλληνες; Έχουν πάρει πολλά στοιχεία από την Ελλάδα που ενσωμάτωσαν στην κουλτούρα τους αλλά με μεγάλες διαφοροποιήσεις τις οποίες έχουμε αναφέρει, μία από αυτές ήτανε το Κολοσσαίο και το βάρβαρο έθιμο του. Οπωσδήποτε, οι δυτικοί Ρωμαίοι χριστιανοί έχουν ενσωματώσει πολύ περισσότερα ελληνικά στοιχεία από τους ανατολικούς ανατολίτες Ρωμαίους χριστιανούς.
Είναι οι Έλληνες Ρωμαίοι ; Οι Έλληνες υπήρξαν υπήκοοι και υποτελείς στους Ρωμαίους όπως και οι άλλοι λαοί με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούνται σημαντικά, όπως τα Ομηρικά Έπη, το μέγιστο ιδρυτικό κείμενο του έμφρονος ανθρώπου που κυοφορεί και κυοφορείται , μέχρι των ημερών μας.

Αναμένουμε τις γεννήσεις…. των Ελλήνων

Αστραία