Παραιτούνται υπουργοί, πρώην πρωθυπουργοί, νυν μητροπολίτες και άλλοι λοιποί παράγοντες του τόπου σημαντικοί Γιατί; Έχουν αποτύχει στην ουσία του Είναι και στου Φαίνεσθαι, τη δομή Άνθρωποι του Φαίνεσθαι και όχι του Είναι
Ο μεγάλος θυμόσοφος Αλέξης Παπαχελάς (Ο άνθρωπος που πήρε συνέντευξη από τον Μάρκο Ζαπατίστας ): Ψηφίζουμε ανθρώπους που είναι τέλειοι στα πανηγύρια, αλλά ανίκανοι όταν γίνεται η στραβή. Έτσι είναι… για αυτό είμαστε για τα πανηγύρια αλ τσαντίρια Που πάτε καλοί μου βάρβαροι άνθρωποι ,τι θα απογίνουμε χωρίς εσάς, ήσασταν μια κάποια λύση, Καβάφης ( σε διασκευή )
Ολόκληρο το βαρυσήμαντο άρθρο ( πολιτικό νυστέρι ) του Παπαχελά στη Καθημερινή με τόλμη και παρρησία
Είμαστε σε έναν καινούργιο «πόλεμο» και αν δεν το πάρουμε χαμπάρι, η ίδια η επιβίωση της χώρας θα είναι αμφίβολη. Ή θα σοβαρευτούμε ή θα βουλιάξουμε. Είναι η ώρα να βάλουμε όλοι μας τον εγωισμό μας στην άκρη. Πρώτος ο πρωθυπουργός. Το 41% δεν ήταν εντολή να τοποθετήσει όποιον ήθελε όπου να ‘ναι, να βάλει λάιτ πολιτικούς σε κρίσιμα πόστα. Αν δεν μπορούσε να βρει στον πάγκο του ή στο Κοινοβούλιο, ας διάλεγε από τον εθνικό πάγκο, πέρα από κομματικές ή προσωπικές προτιμήσεις. Αλλά ακόμη και οι υπουργοί που δείχνουν να λιώνουν –καθώς τα δίνουν όλα βέβαια οι άνθρωποι– θα έπρεπε να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους και να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με όσα αντιμετωπίζουμε. Οσο για τους αφανείς διαπληκτισμούς εξουσίας μεταξύ κορυφαίων στελεχών, που είτε διεκδικούν επικοινωνιακά οφέλη είτε προσπαθούν να ρίξουν αλλού το μπαλάκι των ευθυνών έπειτα από μια τραγωδία, τι να πει κανείς…
Εχει φτάσει η ώρα να σοβαρευτούμε σαν χώρα και να σπάσουμε αυγά. Κάθε φορά που έχουμε μια μεγάλη κρίση, ανακαλύπτουμε ότι δεν διαθέτουμε τον στοιχειώδη αριθμό αεροσκαφών ή ελικοπτέρων. Μικρό αλλά χρήσιμο παράδειγμα. Τα διαθέτουμε, δηλαδή, όλα αυτά στα χαρτιά αλλά όχι στο πεδίο. Αρχίζουμε συζητήσεις επί συζητήσεων και καταλήγουμε ότι η χώρα χρειάζεται αμυντική βιομηχανία και βάση υποστήριξης. Μάλιστα. Ποιος είναι ο καλύτερος να τη διοικήσει; Ο Χ. Ο άνθρωπος προσφέρεται μέχρι που ανακαλύπτει ότι θα πληρώνεται 2.200 ευρώ, με έναν εισαγγελέα συνέχεια πάνω από τον ώμο του και συνδικαλιστές και διάφορα δικτυωμένα λαμόγια να τον κυνηγάνε. Προτιμάει να μείνει σπίτι του και η χώρα να παραμείνει αθωράκιστη, όταν η Τουρκία κάνει άλματα.
Ψηφίζουμε για βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους ανθρώπους που είναι τέλειοι στα πανηγύρια, αλλά ανίκανοι όταν γίνεται η στραβή.
Εχει επίσης έλθει η ώρα της μηδενικής ανοχής στη διαφθορά και στην κακοδιαχείριση. Δεν είναι μόνο ότι χάνονται χρήματα του Ελληνα φορολογουμένου. Είναι ότι το φαινόμενο αυτό ροκανίζει την επιβίωση της χώρας όταν κάποιοι κάνουν τα στραβά μάτια σε κακοτεχνίες και καθυστερήσεις ή όταν ένας δήμαρχος παίρνει τα κονδύλια των αντιπλημμυρικών και τα κάνει φιέστες γιατί αυτές φαίνονται και φέρνουν ψήφους.
Τον εγωισμό μας πρέπει όλοι μας να τον βάλουμε στην άκρη. Και εμείς οι ψηφοφόροι. Να καταλάβουμε πόσο αυτοκτονικές, ηλίθιες, είναι συχνά οι επιλογές μας. Που ψηφίζουμε για βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους ανθρώπους που είναι τέλειοι στα πανηγύρια, στα βαφτίσια μας και στις σέλφι, αλλά ανίκανοι και εξαφανισμένοι όταν γίνεται η στραβή. Δικό μας είναι το λάθος, εμείς τους ψηφίζουμε χωρίς να ρωτάμε «τι έχεις κάνει στη ζωή σου; Εχεις δουλέψει ποτέ σε κανονική δουλειά, έχεις νιώσει τον κίνδυνο της απόλυσης;».
Στεκόμαστε με δέος, ανασφάλεια και θυμό κοιτώντας τις καταστροφές των τελευταίων μηνών. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη φύση ή τη γεωγραφία. Το ζητούμενο είναι να ξυπνήσουμε όλοι, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο πολίτη, και να καταλάβουμε ότι αν δεν βγούμε από την αδράνεια και τον κυνικό μας λήθαργο, θα καταλήξουμε ένα «αποτυχημένο κράτος».
Πωλήσεις πολιτικών στην τέχνη της λαϊκής….. με όλα τα ζαρζαβατικά
«Προσωπικά σέβομαι, λοιπόν, απολύτως τους «κανονικούς ανθρώπους» που μπλέκουν στις μέρες μας με την πολιτική. Γιατί απαιτεί θάρρος, ενίοτε θράσος και πολύ, πάρα πολύ περπάτημα στο πεζοδρόμιο. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η τέχνη της πολιτικής. Οσο και αν την έχουν αλλάξει η τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παραμένει μια τέχνη λιανικών πωλήσεων.» . Α.Παπαχελάς…..στην τέχνη των λιανικών πωλήσεων
Αν η πολιτική είναι μία τέχνη των λιανικών πωλήσεων θα πρέπει οι πολιτικοί μας να πιάσουν μια σειρά πίσω από τον πάγκο της λαϊκής πουλώντας την πραμάτεια τους. Όμως οι πολιτικοί μας δεν είναι ο ο πρίγκιπας Σιντάρτα που θα αφήσει το πλούσιο παλάτι του πατέρα του και πρώην πρωθυπουργού για να φωτιστεί ανεβάζοντας την κουνταλίνη και περπατώντας σε δύσβατα μονοπάτια της καθημερινότητας και στο μαγγανοπήγαδο της. Η πολιτική ήταν και παραμένει το σπορ ανθρώπων που βλέπουν αφ΄υψηλού την λαϊκή, τους ανθρώπους του λαού και της λαϊκής και την επισκέπτονται μόνο και μόνο για να βγάλουν φωτογραφίες τις παραμονές των εκλογών. Η πολιτική ήταν και παραμένει κατ΄εξοχήν κύρια ενασχόληση των παπάδων που ελέγχουν την πολιτική ευλογώντας της ή αφορίζοντας την κατά το δοκούν συμφέρον της Εκκλησίας, το χόμπι πλούσιων γόνων γνωστών δυναστειών που προωθούν την φεουδαρχική πολιτική που τους βολεύει και εναλλάσσονται στην εξουσία κάνοντας την πολιτική των λιανικών πωλήσεων «τέχνη» Είναι δύσκολο όχι μόνο να αλλάξουν κάποια πράγματα από τον κόσμο που δεν τους βολεύει αλλά και να μιλήσουν για τέχνη. Γιατί άλλο τέχνη και άλλο τεχνική και η διαφορά τους είναι απλή και ουσιαστική. Η τέχνη έχει ένα όραμα έχει μία ιδεολογία στην οποία ο καλλιτέχνης πρέπει να παραμένει συνεπής στο έργο που παρουσιάζει και στις ιδέες του και αναγνωρίζεται μέσα από αυτό. Πχ. Δεν μπορεί ένας καλλιτέχνης που η ιδεολογία του είναι ο κομμουνισμός να προωθεί με τα έργα του καπιταλιστικές ιδέες και να πουλάει να προωθεί ηλίθια ρούχα υψηλής χαζοραπτικής. Μπορεί να φοράει κάποια καπιταλιστικά ρούχα αναγκαστικά αλλά όχι όμως να τα πουλάει γιατί πουλάει και ξεπουλάει την Ιδέα του. Τότε δεν είναι καλλιτέχνης είναι πωλητής. Άλλο καλλιτέχνης και άλλο πωλητής της λαϊκής. Είναι σαν ο κομμουνιστής και ιδιαιτέρα οξυδερκής συγγραφέας Μ. Μπρεχτ να αρχίσει να γράφει και πουλάει Άρλεκιν και τις 100 αποχρωσεις του κόκκινου ή να νοικιάζει διαμερίσματα μεγαλομέτοχος Real Estate . Θα ήταν ψευτιά και υποκρισία ολκής και μη αναγνωρίσιμος. Άλλωστε για τον ίδιο λόγο κατηγορείται και η εκκλησία. Για αφάνταστη υποκρισία και ασυνέπεια, λόγων και πράξεων. Ιδιότητα που έχουν και οι περισσότεροι πολιτικοί, δυστυχώς για την πολιτική ζωή του τόπου. Τεχνική είναι μία απλή διαδικασία που την έχουν ακόμη και οι υδραυλικοί Χωρίς να έχουν κάποιο ιδιαίτερο όραμα για τα υδραυλικά πολιτικά συστήματα. Συνίσταται στο να μπορούν να αλλάξουν μία βρύση στο νεροχύτη απλή. Αυτό όμως δεν περιέχει μία πρόταση καθολική για την πολιτική ζωή του τόπου και μία ουσιαστική αλλαγή. Απλώς θα πρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους με τη σωστή τακτική και τεχνική. Αν η πολιτική είναι μία «τέχνη» των λιανικών πωλήσεων θα πρέπει να δούμε τους πολιτικούς μας «καλλιτέχνες». Να ανυψώνουν το επίπεδο και την αισθητική των λαϊκών στρωμάτων και όχι να τους πουλούν σάπιες ντομάτες στη λαϊκή. Αν οι πολιτικοί μας είναι καλλιτέχνες και κατέχουν αυτή την τέχνη των λιανικών πωλήσεων θα πρέπει να έχουν και να μεταδίδουν αυτό το όραμα και την τέχνη τους μέσα από μία διαδραστική και διαλεκτική επίδραση του κόσμου και του εαυτού τους. Πώς μπορούν να διεκδικούν την αλλαγή του κόσμου όταν δεν μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους;;;;;; Πώς θα μπορέσουν να πείσουν τον κόσμο της λαϊκής χωρίς να μπορούν να δώσουν ένα προσωπικό παράδειγμα προσωπικής ζωής; Με τα λόγια ή με τις διαφημίσεις στις πωλήσεις της λιανικής; Αυτό το έργο το έχουμε δει και είναι χιλιοπαιγμένο, είτε κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν την ψήφο μας με τις καλές προθέσεις ή με προσωπικό και ιδιοτελές συμφέρον. Το πρώτο πράγμα που απαιτούμε πια εμείς, οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας είναι να δούμε το προσωπικό τους παράδειγμα και το επίπεδο της αισθητικής. Και τότε γιατί όχι, και θα τους ψηφίσουμε και θα τους υποστηρίξουμε. Προσωπικά , δεν σέβομαι τους ανθρώπους που κατεβαίνουν στην πολιτική περνώντας μέσα από λιτανείες προσκυνήματα εικόνων Αγίας Ζώνης ευλογίες μητροπολιτών….. γιατί δεν σέβονται τη νοημοσύνη μου. Δεν σέβομαι τους ανθρώπους που καταντούν την πολιτική , αρένα, και εξευτελίζουν το επίπεδο της πολιτικής ζωής . Δεν σέβομαι τους ανθρώπους που κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο και υποβαθμίζουν την πολιτική ζωή στην νοοτροπία του πεζοδρομίου και στην τεχνική και τακτική της μαφίας και των νονών της. Και ομολογώ ότι είμαι καθ΄ όλα ασεβής. Δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική των λιανικών πωλήσεων μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο ενώ δεν μπορούν να αλλάξουν ελάχιστα τον εαυτό τους σε κάτι. Με αυτή την έννοια και ένας γιατρός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι θεραπεύει τον ασθενή του δίνοντας του λάθος φάρμακα και λέγοντας του ψέματα για να τον παρηγορεί και να πληρώνεται γι αυτό αδρά. Θα είναι όμως απατεώνας εκμεταλλευτής και ένας ανίκανος γιατρός και ο άρρωστος δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει υγιής. Αυτό που συμβαίνει στη πολιτική μέχρι στιγμής.
Κατανοώ όμως τους ανθρώπους που «σέβονται» αυτούς τους απατεώνες προστατευμένοι πίσω από τη γυάλα έγκριτων εφημερίδων και καναλιών…αν και είναι ευφυείς, γιατί είναι υπόχρεοι σιωπής.
«Εχω δει όμως και εκείνους που το πήραν απόφαση, μπήκαν στη φωτιά και στο καμίνι, περπάτησαν στο πεζοδρόμιο, αλλά δεν ξέχασαν ποτέ ότι μπήκαν στην πολιτική για να αλλάξουν πράγματα. Τέτοιους χρειαζόμαστε να βγαίνουν στις λαϊκές και να φωνάζουν: «Είμαι η … και θέλω την ψήφο σας«. Α. Παπαχελάς
Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις σε αυτό τον κόσμο
Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Μακεδονία (16 Νοεμβρίου 1973).
Από τη σχολή του Σικάγου στη σχολή της Φρανκφούρτης….. ούτε ψωμί, ούτε παιδεία, ούτε ελευθερία
“Πίσω από τα περισσότερα επιχειρήματα εναντίον της ελεύθερης αγοράς βρίσκεται η έλλειψη πίστης στην ίδια την ελευθερία”. Capitalism and Freedom (2002) Φρίντμαν Διαβάζοντας το βιβλίο της συμπαθούς συγγραφέως Naomi Klein, «το δόγμα του σοκ» δεν μπορώ παρά να φέρω στο μυαλό μου την γοητευτική πρωταγωνίστρια του Homeland Κάρυ Mathison και τα προβλήματα της με τη ΣΙΑ τους αρχηγούς της το FBI και την πολιτική των ΗΠΑ σε Δύση Μέση Ανατολή και Ρωσία. Ενδιαφέρον το βιβλίο, Βίβλος των αριστερών, θα μπορούσε να ήτανε και το μισό σε σελίδες και να εξακολουθεί να είναι ενδιαφέρον και ακόμη καλύτερο και χωρίς υπερβολικές λεπτομέρειες παραμένουσες ως παράρτημα και σημειώσεις. Λέει πολλά, δεν τα λέει όλα, λέει μόνο τα μισά και μόνο για το ΣΟΚ, αφήνοντας το Δέος στην τύχη του. Στο βιβλίο αναδεικνύεται, αργά κάπως και καθυστερημένα για τον κύκλο της, ο κακός ρόλος και γνωστός των ΗΠΑ της Νέας Ατλαντίδας και της ΣΙΑ που την εποχή του 1950 ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις του Νότιου Κώνου και της Νότιας Παγγαίας, διορίζοντας ενδοξότατους συνταγματάρχες βραβευμένους με Μεγαλόσταυρους Ταγμάτων. Παράλληλα λειτουργούσε και ο ΟΗΕ, πληρωνόταν κιόλας και, τσιμουδιά για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του, προφανώς διάβαζε και αυτός κάποια θεοσοφικά κείμενα συγχρόνως με τα κείμενα που διαβάζουν τα πατερικά διάφοροι θρησκευτικοί ηγέτες. «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών » Το σύνθημα σλόγκαν της δικτατορίας. Από την πολυφυλετική και πολυπολιτισμική χριστιανοσύνη στην εθνική μία φυλή. Πόσο χριστιανοί μπορούν να είναι οι Έλληνες του Αδάμ του Σηθ και του Νώε ; Αυτό είναι ερώτημα μιας άλλης κατηγορίας άρθρων σε λογικές απαντήσεις. Το συμπέρασμα όμως είναι ότι και η θεοκρατία και η θεοσοφία και η πολιτική και η κομματοκρατία πάνε πάντα χέρι-χέρι με τη θρησκευτική θεϊκή ηγεσία. Ποιος ανέβασε τη χούντα και ποιος την κατέβασε και γιατί; Και τι απέγιναν όλοι αυτοί που την αντικατέστησαν και έδωσαν το φωτοστέφανο στην αριστερά; 48 χρόνια μετά έχουμε δει τα αποτελέσματα τα θλιβερά. Τα Τάγματα του Φοίνικα της Αιγύπτου των Σταυρών των Κρίνων των Αετών των Ροδόσταυρων και λοιπά, είναι η σκιώδης εξουσία που τον κόσμο κυβερνά με το μαστίγιο και το καρότο. Οι οικονομολόγοι που έχουν αντικαταστήσει τον Θεό και τον παπά και οι ψυχολόγοι έχουν πιάσει δουλειά. Οι υπόλοιποι στον καναπέ…. ψυχαναλύονται σε ατέρμονη ομφαλοσκόπηση.
Ευτυχώς δεν έχει κάποιο Άγιο Μηχανόβιο λογότυπο….να ευλογεί τα ορθολογιστικά μυαλά της χώρας. Πως γλίτωσε από τους Ιησουίτες απορώ...Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο είναι πανεπιστημιακό ίδρυμα της Ελλάδας, με έδρα την Αθήνα. Ιδρύθηκε το 1837 και είναι το αρχαιότερο τεχνολογικό ίδρυμα της Ελλάδας συνεισφέροντας τα μέγιστα στην επιστημονική, τεχνική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Το 1862 άρχισε η κατασκευή του κτιρίου το οποίο σήμερα ονομάζεται Κτήριο Αβέρωφ από τον αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου.
Η εξέγερσητου Πολυτεχνίτη Προμηθέα Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μαζική και δυναμική εκδήλωση της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών που έλαβε χώρα στην ελληνική επικράτεια τον Νοέμβριο του 1973. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές. Αυτή κλιμακώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγοντας σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, ύστερα από μια σειρά γεγονότων. Η αρχή έγινε με την είσοδο άρματος μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου και την επαναφορά σε ισχύ του σχετικού στρατιωτικού νόμου που απαγόρευε τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Η χούνταμε την τσιριχτή φωνή σαν τον θεό της Παλαιάς Διαθήκης λαλεί Η Ελλάδα από τον Απρίλιο του 1967 μέχρι τον Ιούλιο του 1974 κυβερνήθηκε από στρατιωτική δικτατορία που επιβλήθηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα στις 21 Απριλίου 1967, γι’ αυτό και ονομάζεται και «Δικτατορία της 21ης Απριλίου» και οι ηγέτες της «Απριλιανοί». Η περίοδος της δικτατορικής διακυβέρνησης διήρκησε μέχρι τις 23 Ιουλίου 1974, δηλαδή επτά χρόνια, εξ ου και η περίοδος αυτή αποκαλείται «επταετία». Οι πραξικοπηματίες την αποκαλούσαν «Επάνασταση της 21ης Απριλίου». (Επανάσταση του Ταύρου έπρεπε να λέγεται ) Τον Οκτώβριο του 1967 ξεκίνησε να χρησιμοποιείται για το δικτατορικό καθεστώς ο ισπανικός όρος «χούντα», που είχε εισαχθεί στον ελληνικό δημόσιο λόγο από το 1965 για να περιγράψει ομάδες που απεργάζονταν αντιδημοκρατικά σχέδια και η χρήση του οποίου για τη δικτατορία διαδόθηκε ευρέως. Την εξουσία ασκούσε άμεσα ή έμμεσα κυρίως μία ομάδα πραξικοπηματιών συνταγματαρχών, από τους οποίους το καθεστώς ονομάστηκε και «Χούντα των Συνταγματαρχών» ή «Δικτατορία των Συνταγματαρχών». ( με ιδιαίτερο τσιριχτό τρόπο ομιλίας απελπισίας…) Καλοί χριστιανοί όλοι τους και άνθρωποι του θεού
Ο θρησκευτικός ηγέτης βράχος….ήθους και δεοντολογίας Ο Ιερώνυμος Α΄ Κοτσώνης (1905 – 15 Νοεμβρίου 1988) ήταν Έλληνας ιερέας, θεολόγος και καθηγητής Πανεπιστημίου, ο οποίος διετέλεσε αρχιεπίσκοπος Αθηνών κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η αρχιερατεία του αναφέρεται ως μια περίοδος ανωμαλίας για την Εκκλησία της Ελλάδος που σημαδεύτηκε από τις κρατικές παρεμβάσεις στα διοικητικά της ζητήματα, τον διχασμό του ποιμνίου, τις ενδοεκκλησιαστικές έριδες αλλά και τη διεθνή της απομόνωση.
Το Τάγμα της Αιγύπτου μαζί με τον Φοίνικα Το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού (Τ.Κ+Α), όπως συστάθηκε και εγκαταστάθηκε από τους ιδρυτές του, είναι μια ανεξάρτητη πνευματική εσωτερική κίνηση. Έχει σκοπό να αναγεννήσει την παραδοσιακή μύηση κάτω από νέο φως, αυτό της Εωνικής Παράδοσης, και έτσι να συμβάλει στην ατομική και κοινωνική αναγέννηση του Ανθρώπου και να γνωρίσει την αντικειμενική αλήθεια. Το Τ.Κ+Α ιδρύθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, την 6η /19η Ιανουαρίου 1915 (Ιουλιανή/Γρηγοριανή ημερομηνία), από την Μαρία Routchine-Dupré (Ρουτσίν-Ντυπρέ) με την συμπαράσταση του Δημητρίου Πλάτωνος Σεμελά. Και οι δύο ήταν Διδάσκαλοι Ροδόσταυροι της Ανατολικής Παράδοσης (Αδελφοί της Ανατολής).
Το βιβλίο της οργισμένης δημοσιογράφου Η ανάλυση του καπιταλισμού της καταστροφής επιχειρείται από την Κλάιν με τέλεια διυλισμένη οργή, που διοχετεύεται μέσα από αδιάσειστα δεδομένα. Σε αυτή την πρωτοποριακή εναλλακτική ιστορία της πλέον κυρίαρχης ιδεολογίας της εποχής μας, της οικονομικής επανάστασης των ελεύθερων αγορών του Μίλτον Φρίντμαν, η Ναόμι Κλάιν αμφισβητεί το διαδεδομένο μύθο ότι η παγκόσμια νίκη του νεοφιλελεύθερου κινήματος υπήρξε ειρηνική. Καταδεικνύει ότι, από τη Χιλή του 1973 μέχρι το σημερινό Ιράκ, ο Φρίντμαν και οι υποστηρικτές του εκμεταλλεύτηκαν επανειλημμένα τη βία και μια σειρά από τρομακτικά σοκ για να επιβάλουν τις ακραίες πολιτικές τους. Αποκαλύπτει την εντυπωσιακή ομοιότητα ανάμεσα στις ανακριτικές τεχνικές της CIA και στις εκβιαστικές τεχνικές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τον καπιταλισμό της καταστροφής σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η «Κάρυ» Ναόμι Κλάιν
Naomi Klein, 8 Μαΐου 1970 Καναδή δημοσιογράφος, συγγραφέας και ακτιβίστρια του αποκαλούμενου κινήματος εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Είναι κυρίως γνωστή για το βιβλίο της Το Δόγμα του Σοκ, μια κριτική ανάλυση της ιστορίας του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία. Η Ναόμι Κλάιν γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά και μεγάλωσε σε μια εβραϊκή οικογένεια με ιστορία στον ειρηνικό ακτιβισμό. Οι γονείς της είχαν μετακινηθεί στο Μόντρεαλ από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1967, αντιδρώντας για τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ο » θεός» στη θέση του θεού Ο Μίλτον Φρίντμαν (Milton Friedman, 31 Ιουλίου 1912 – 16 Νοεμβρίου 2006), ήταν επιφανής νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος, στατιστικός και συγγραφέας που δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου για περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Τιμήθηκε το 1976 με το Βραβείο Νόμπελ για τις Οικονομικές Επιστήμες και είναι γνωστός για την έρευνά του στην ανάλυση της συμπεριφοράς και τη νομισματική ιστορία και θεωρία, και για την πολυπλοκότητα της σταθεροποιητικής πολιτικής. Ως ηγέτης της Οικονομικής Σχολής του Σικάγου και των μονεταριστών και υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, επηρέασε πάρα πολύ τις ερευνητικές κατευθύνσεις του επαγγέλματος των οικονομολόγων
Ο Ζεν δημοσιογράφος Παπαχελάςσε φωτεινό μπαλκόνι του ΣΚΑΙ
Το ενδεχόμενο της επιστροφής των παλαιών πολιτικών στην εξουσία εξόργιζε τους μικρούς αξιωματικούς, οι οποίοι διαμαρτύρονταν: «Η 21η Απριλίου έγινα για να φύγει η σαβούρα των πολιτικών και τώρα τους ξαναφέρνεις, βρε Παπαδόπουλε;». Στενοί συνεργάτες του Ιωαννίδη, όπως ο υπασπιστής του λοχαγός Ανδρέας Θανόπουλος, έμπαιναν κάθε πρωί στο γραφείο του και μετέφεραν κουτσομπολιά για «δουλειές» που είχαν κάνει συγγενείς του Μακαρέζου ή του Παττακού. «Κάθε μέρα άκουγε γκρίνια, κάθε μέρα» θυμάται ο Σταύρου.
“Τα κράτη δεν μαθαίνουν ποτέ – μόνο οι άνθρωποι μαθαίνουν” – Απόφθεγμα που καταγράφεται στο The Cynic»s Lexicon: A Dictionary Of Amoral Advice? (1984). Φρίντμαν
Ας ελπίσουμε πως μαθαίνουν…οι άνθρωποι
Αστραία
Εξέγερση Πολυτεχνείου, Δικτατορία, Ιερώνυμος Α , Naomi Klein, Μίλτον Φρίντμαν, Σχολή Σικάγου, Καπιταλισμός, Τάγμα Κρίνου και Αετού Φοίνικας, Παπαχελάς, Σκοτεινό δωμάτιο, Σοκ και Δέος
Σε Α΄ Ενικό 