Το Πολίτευμα της Ιθάκης: Το Δώρο των Φαιάκων στον Οδυσσέα

«Κρατίστην εἶναι δημοκρατίαν ὅπου τοῖς πονηροῖς οὐκ ἔξεστιν ἄρχειν καὶ τοῖς ἀγαθοῖς οὐκ ἔξεστιν μὴ ἄρχειν» Πιττακός

Η καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ν’ αρνούνται τη διακυβέρνηση του τόπου τους.
Τι πολίτευμα είχε η Φαιακία;
Τι πολίτευμα είχε η Ατλαντίδα;
Τι καθεστώς επικρατούσε στη Λεμουρία;
Οι Φαίακες είναι ο μυθικός λαός που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας στον προτελευταίο του σταθμό. Φθάνει ταλαιπωρημένος από τα άγρια ποσειδώνια κύματα και ξεβράζεται μισοπεθαμένος. Τον βρίσκει η Ναυσικά παίζοντας με το τόπι και φιλοξενείται από τον Αλκίνοο βασιλιά. Η Αρήτη τον ερωτά εξονυχιστικά και ο Δημόδοκος τραγουδά.
Ο Οδυσσέας βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους και αποκαλύπτει τον όνομα του στη μεγάλη ανακεφαλαίωση της οδυσσειακής του πορείας.
Ποιοι ήταν οι Φαίακες;
Τι πολίτευμα είχαν;
Πόσο ευσεβείς ήταν;
Τι τεχνολογία διέθεταν;
Η καταγωγή όπως περιγράφεται στη Οδύσσεια είναι γνωστή.
Η παρουσία του Κύκλωπα σημαίνει Λεμουρία και σημειοδοτεί το πρωτόγονο στάδιο της ανθρωπότητος μαζί με τους γίγαντες. Σαφώς οι ενορατικές ικανότητες είναι δυνατές όπως τονίζεται από το τρίτο μάτι του και ο σαμανισμός ανθεί.
Η σχέση με τον Κύκλωπα δείχνει ότι η παρουσία του Ποσειδώνα ισχυρή. Όμως οι Φαίακες φεύγουν από εκεί μεταφέρονται από τον Ναυσίθοο, εξ αιτίας της βίας που επικρατεί στους σιταροφάγους και κανιβάλους Κύκλωπες. Η Περίβοια ήταν ή μητέρα του Ναυσίθοου κόρη του γίγαντος Ευρυμέδοντος. Ευρυμέδουσα ήταν και η θαλαμηπόλος της Ναυσικάς που άναβε το πυρ φερμένη από την Απειρωτάν γαία, την αρχέγονο Λεμουρία.
Ο Οδυσσέας έρχεται από την Ατλαντίδα και την Καλυψώ στη Σχερία. Ποια Ατλαντίδα όμως; Τι έχει απομείνει από αυτή την Ατλαντίδα; Έχει βυθιστεί όλη, και μένει μια νύφη μοναχική σε ένα έρημο νησί.
Δεν υπάρχει τεχνολογία καμία. Ο Οδυσσέας μόνος του φτιάχνει την σχεδία για την Σχερία.
Το παλάτι του Αλκίνοου δεν είναι η σπηλιά της Ατλαντίδος Καλυψούς, ούτε του Κύκλωπα φυσικά. Περισσότερο μοιάζει με το παλάτι του Μενέλαου στη Σπάρτη. Οι κάτοικοι δεν συμπαθούν τους ξένους, είναι επιφυλακτική. Η Ναυσικά τον συμβουλεύει να μιλήσει πρώτα στη μητέρα. Η θέση της γυναίκα εδώ είναι σεβαστή και είναι η θέση της μεγάλης μητέρας είναι στον απόηχο της Λεμουρίας. Συνδέεται έμμεσα και με τον Μινωικό πολιτισμό, την Πασιφάη και τα Καβείρια και την Δήμητρα.
Το πρώτο ιερό που συναντά είναι του Ποσειδώνα. Υπάρχει και το άλσος της Αθηνάς, αλλά η Αθηνά δεν εμφανίζεται στην έκκληση του Οδυσσέα από διακριτικότητα στο αδελφό του πατέρα της. Μεταμφιεσμένη όμως ποικιλοτρόπως τον βοηθά. Οι Φαίακες θυσιάζουν και στον Ερμή τον Αργοφονιά, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Ζευς, αφού ο Ποσειδών ζητά την έγκριση του για να πετρώσει το πλοίο της επιστροφής. Η Άρτεμις παρούσα στην συνάντηση του Οδυσσέα με την Ναυσικά που της μοιάζει και γλαφυρή στον Απόλλωνα και την γέννηση του στη η αναφορά.
Οι Φαίακες είναι ναυτικοί ιδιαίτεροι ναυτικοί όπως με ιδιαίτερα πλοία. Ειρηνικοί αθλητικοί και γλεντζέδες. Μιλούν την ίδια γλώσσα αλλά γνωρίζουν για την Τροία και τον Δούρειο Ίππο. Δεν πήραν μέρος όμως στον Τρωικό πόλεμο. Γιατί άραγε;
Ο Αλκίνοος λέει πως είναι ο 13ος βασιλιάς μεταξύ 12 αριπρεπών διακεκριμένων αρχηγών
και γνωρίζει τις σκέψεις των θεών σε δημοκρατική βασιλεία. Η Ατλαντίδα είχε 10 βασιλείς.
Ο Κριτίας λέει πως, οι αρχές και οι τιμές διακοσμήθηκαν μεταξύ των 10 βασιλιάδων της Ατλαντίδας συμφώνως με τους γραπτούς νόμους, επιστολές του Ποσειδώνος που ήταν χαραγμένοι σε στήλες από ορείχαλκο στο ναό και κέντρο του νησιού. Κάθε 5 ή 6 χρόνια συνελέγοντο, επειδή τιμούσαν και τους άρτιους αριθμούς και τους περιττούς, συζητούσαν τα κοινά τους συμφέροντα, εξέταζαν τις παραβάσεις των νόμων και δίκαζαν και δικαζόταν.
Το συμπέρασμα που βγαίνει μέσα από την κάθετη και οριζόντια μελέτη των Ομηρικών κειμένων είναι ότι η Παλαιά Ατλαντίδα έχει καταστραφεί, αλλά η γνώση δεν έχει χαθεί. Ο Όμηρος Οδυσσέας το γνωρίζει αυτό και όλα τα αρχεία της γνώσης κρατεί. Το πολίτευμα της ήταν αξιοκρατική βασιλεία. Ο πιο άξιος γινόταν βασιλιάς μέχρι που ο εγωισμός και η απληστία θα οδηγήσουν την Ατλαντίδα στο πυθμένα κάτω σε μια θάλασσα Τηθύα.
Οι Φαίακες κρατούν το καλύτερο από την Ατλαντίδα, την τεχνογνωσία τεχνολογία και το καλύτερο από την Λεμουρία, τον σεβασμό στην φύση και την απλότητα. Και το κυριότερο είναι όμορφοι άνθρωποι, ούτε γίγαντες ούτε κύκλωπες ούτε ερμαφρόδιτα με ουρές να γεννούν ωά. Θα λέγαμε πως είναι μια ιδανική πολιτεία, ευδαίμων πραγματικά. Που βρίσκεται και γιατί εξαφανίζεται μετά τον απόπλου του Οδυσσέα με το πρωτόπλουν πλοίον;
Η προσωπική μου άποψη είναι , επειδή τα Ομηρικά Έπη είναι και μια ενορατική πρόβλεψη προφητεία του μάντη ποιητή, ότι οι Φαίακες είναι όλη η αρχαία Ελλάδα την εποχή που συνετέθησαν τα Ομηρικά Έπη πριν 2800 χρόνια και ο ποιητής την παρουσιάζει αλληγορικά εξιδανικευμένα γι αυτό και δεν πήραν μέρος στην τρωική εκστρατεία που είχε γίνει ήδη. Τη γνωρίζουν όμως πολύ καλά. Είναι μια ιδανική Πολιτεία.
Τα πλοία των Φαιάκων στέλνουν τον Οδυσσέα και την πολυμήχανη Ελληνική Σκέψη σε όλο τον κόσμο και την Ιθάκη Γαία με την θαυμαστή Ελληνική Γραμματεία. Ο Ποσειδών μαρμαρώνει το ΠΛΟΙΟ ( τα μάρμαρα μαζί με τα αγάλματα) θέμα για 2000 χρόνια την Εποχή των Ιχθύων και ο Οδυσσέας φθάνει στην Ελλάδα επιστρέφοντας μέσα από την σύγχρονη ΤΗΛΕμαχική διαδικτυακή επικοινωνία την Εποχή του Υδροχόου.
Ο Οδυσσέας δεν ξέχασε τους Φαίακες, το υποσχέθηκε και στην Ναυσικά.
Με τα δώρα των Φαιάκων που κρύβει στο άντρο των Ναίδων κτίζει την καινούργια Ελλάδα Ιθάκη .
Ένα από τα δώρα αυτά είναι και το πολίτευμα.
Αριστοκρατική Δημοκρατία. Όλος ο πολιτισμός της Γαίας είναι η εξέλιξη της Ελληνικής Σκέψης και Φιλοσοφίας και οι περιπέτειες της.
Οι 12 αριπρεπείς άριστοι του δήμου με 13ον πρόεδρο τον καλύτερο, κυβερνούν με αλκίνοο αρετή μια ευδαίμονα πολιτεία με ευτυχισμένους πολίτες όμορφους στη μεταομηρική εποχή.
Οδύσσεια, θ, στιχ. 390-91
δώδεκα γὰρ κατὰ δῆμον ἀριπρεπέες βασιλῆες
ἀρχοὶ κραίνουσι, τρισκαιδέκατος δ᾽ ἐγὼ αὐτός·

Αστραία

Ακόμη και αν κάποιος δεν ασχολείται με την πολιτική, η πολιτική ασχολείται μαζί του και επηρεάζει και καθορίζει βασικές παραμέτρους της ζωής του, είτε το γνωρίζει είτε το αγνοεί. Η απαξίωση της πολιτικής ζωής με συνεχείς απομυθοποιήσεις έριδες και ανταγωνισμούς αρένας και όχι ήθους, πολιτικού στίβου μόνο την επαλήθευση των χειρογράφων της Σιών μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα και στην κοινωνική διαμόρφωση της.

Οι Έλληνες
Οι Έλληνες στην αυγή του πολιτισμού της ανθρωπότητας σίγουρα κάνανε λάθη και εξ αιτίας του ζωηρού και ατίθασου χαρακτήρα τους. Κανείς δεν έχει το αλάθητο ούτε θεοί ούτε άνθρωποι. ‘Όμως οι Έλληνες βάλανε και τα θεμέλια της σκέψης της επιστήμης της φιλοσοφίας αξιών και ιδανικών. Τόλμησαν να σκεφτούν με μεγάλα φτερά αντίληψης και ίσως χωρίς να πάρουν μέτρα προστασίας πετάξανε σε γαλάζιους ουρανούς και μεγάλους γαλαξίες.
Είναι πολύ διαφορετικό να είσαι Έλληνας Αθηναίος πολίτης στην μάχη της Σαλαμίνας από το να είσαι Πέρσης υπήκοος και αυτό το ξεχνάμε συχνά. Ο Αλέξανδρος ήταν βασιλιάς και στρατηγός των Ελληνικών στρατευμάτων. Βασιλιάς ήταν και ο Δαρείος. Ο πρώτος ήταν πρώτος στην μάχη σώμα με σώμα και μοιραζόταν τα πάντα με τους στρατιώτες του και ο δεύτερος παρακολουθούσε την μάχη από το λόφο με τους σκλάβους του να του φέρνουν αέρα. Μεγάλη διαφορά νοοτροπίας για τα καθήκοντα τους και τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα τους είχαν οι δύο βασιλιάδες και αρχηγοί.
Επανερχόμενοι στην σύγχρονοι πραγματικότητα βλέπουμε να συνεχίζεται η διαίρεση και η αντίθεση των Ελλήνων και κάποιοι να τρίβουν τα χέρια τους από χαρά. Πράσινοι κόκκινοι γαλάζιοι χριστιανοί, βουδιστές, μαρξιστές αγνωστικιστές και άλλοι λες και έχουν μεγάλη διαφορά. Ποια είναι η διαφορά ουσιώδης και καίρια ανάμεσα στα κόμματα ιδίως τα δύο αρχηγικά; Πόσο εθελοτυφλεί κάποιος για να πιστεύει πως το πράσινο κόμμα δεδομένης και της παγκόσμιας κατάστασης και της αλληλεξάρτησης των προβλημάτων θα έχει μεγάλη διαφορά από το γαλάζιο; ‘Όσο τα κόκκινα απλώς τους κάνουν πλάτες, σε άριστη συνεργασία μαζί τους στην πίτα της εξουσίας και αποσοβούν τις εξοργισμένες αντιδράσεις των ανθρώπων παγιδεύοντας τους στην σφαίρα του ανέφικτου και στην «αυτοικανοποίηση» ότι καλά τα λένε.
Δεν συζητάμε για την αντιδεοντολογία των ακρών αριστερών και ακρών δεξιών που είναι ένα και το αυτό στο παρανοικό μαζί με τον τραγέλαφο των ελληνορθόδοξων εθνικιστών φασιστών.
Η βία γεννά πάντα μεγαλύτερη βία και είναι τακτική της εξουσίας να σπρώχνει τους ανθρώπους σε αδιέξοδο να τους εξοργίζει και να τους οδηγεί σε βίαιες αντιδράσεις.
Είναι ολέθριο λάθος να παίξει κανείς αυτό το παιγνίδι και να καταφύγει στη ένοπλη αντίδραση διχάζοντας ένα λαό με το κίνδυνο του εμφύλιου και της τραυματικής εμπειρίας του πρόσφατου παρελθόντος. Καλούμαστε να σκεφτούμε και να δράσουμε με περίσκεψη ευφυΐα και στρατηγική και όχι απλώς να αντιδράσουμε με οργή ακόμη και αν έχουμε δίκιο.
Πάνω απόλα καλούμαστε να παραμερίσουμε τις διαφορές που δεν είναι τόσο μεγάλες ώστε να υψώνονται τείχη μεταξύ μας και να αναζητήσουμε μια ενωτική γραμμή πλεύσης παραμερίζοντας τον εγωισμό μας.
Έχουμε μεγάλες δυνατότητες κρυμμένες και λανθάνουσες και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι όταν οι Έλληνες βγαίνουν από τα σύνορα της Ελλάδας διαπρέπουν ξεχωρίζουν και όταν μένουν μέσα βγάζουν τα μάτια τους και αλληλοεξοντώνονται καταστροφικά σε ατέλειωτες διαφωνίες και έριδες.
Οι διαιρεμένοι όταν δεν έχουν την ψυχολογία του ηττημένου οδεύουν ακριβώς σε αυτό: μια ήττα συνεχή με αυτή την τακτική.
Ας αφήσουμε να αναδειχθεί ο ηγέτης που μας αξίζει ας διαλογιστούμε και αναλογιστούμε για αυτό. Ας του επιτρέψουμε να χαράξει την καινούργια γραμμή και ας σταθούμε δίπλα του ισότιμοι συνοδηγοί ελέγχοντας τον συμβουλεύοντας τον στηρίζοντας τον και όχι υποσκάπτοντας τον.
Ο ηγέτης σε ένα τέτοιο ρόλο απαιτείται να έχει όραμα και σφαιρική αντίληψη ικανότητα αποφάσεων διορατικότητα αντικειμενικότητα και πάνω απόλα απαιτείται να έχει ήθος και αρετή. Δεν υπάρχει προσωπική ζωή για ένα ηγέτη που όλη του η ζωή πρέπει να είναι στο μικροσκόπιο συνεχώς μαζί με αυτήν των στενών συγγενών του. Και οφείλει να είναι παράδειγμα και πρότυπο δύναμης αρμονίας ήθους και σοφίας.
«Το ηθικό δεν είναι υποκειμενικό» όταν αφορά ηγέτες και αρχηγούς και υπουργούς. Είναι μεγάλη έκπτωση αξιών διαφθορά αυτό και ακόμη μεγαλύτερη ξεδιαντροπιά να λέγεται εν ψυχρώ στο λαό.
Και όταν μια τέτοια δήλωση και αυτούς που το εκπροσωπούν ο λαός το ανέχεται και το επιτρέπει είναι άξιος της μοίρας του και κανείς δεν επιτρέπεται να τον σώσει από αυτή την επιλογή του.
«Σωτηρίες » με το ζόρι δεν γίνονται και δεν πρέπει να γίνονται ποτέ.
Να έχει κάποιος το δικαίωμα και στην «κόλαση» αν την επιλέξει και να ζήσει σε αυτή όπως του ταιριάζει.

Τα πολύ παλιά χρόνια, όπως λένε τα παραμύθια, στην χαραυγή της ανθρωπότητας, οι αρχηγοί των κοινωνικών ομάδων ήσαν φυσικοί αρχηγοί στην διαμόρφωση πολιτικής σκέψης και δράσης.
Αυτό σημαίνει, ότι είχαν την ενεργειακή κατανομή και διάταξη να ηγηθούν και να παίρνουν αποφάσεις πιο γρήγορες και από την σκέψη. Κάποιοι όμως από αυτούς έκαναν κατάχρηση αυτής της δύναμης τους και εξέπεσαν.
Οι άνθρωποι στην προσπάθεια τους, να προστατευθούν, έκαναν το λάθος να απορρίψουν την δύναμη, να παραιτηθούν απο αυτήν
αντί να προσπαθήσουν να την ελέγξουν και να την χρησιμοποιήσουν σοφά και με μέτρο.
Έτσι εξέλεγαν πια αρχηγούς ολοένα αδύναμους, του χεριού τους
που δεν τους φοβόταν βέβαια αλλά,
έτσι έσκαβαν το λάκκο τους, γιατί εκφυλιζόταν όλοι μαζί
και γινόταν πιο αδύναμοι χάνοντας ενεργειακή μάζα και δύναμη.
Όποιο πολίτευμα και να επιλεχθεί το πρόβλημα παραμένει το ίδιο. Ποιοι θα είναι στην κυβερνητική γραμμή λήψεως τελικών αποφάσεων και από ποιο κέντρο θα παίρνονται . Πως θα ελέγχονται;
Ποιοι διεκδικούν την δύναμη και πως την χρησιμοποιούν;
Η συμμετοχή όλων στα κοινά πρέπει να είναι υποχρεωτική και άμεση χωρίς πολλές γραφειοκρατίες.
Αναλαμβάνοντας της ευθύνη της οργάνωσης της πολιτείας δεν μπορεί το δικαίωμα στην προσωπική ζωή να αποτελεί άλλοθι για κάλυψη ανομιών. Με αυτή την έννοια κανείς δεν το έχει.
Όπως επίσης δεν μπορεί ένας άνθρωπος σε θέση διακυβέρνησης να έχει προσωπικές αδυναμίες και παρεκκλίσεις που τον καθιστούν ευάλωτο ή εκβιάσιμο στους επιτήδειους και σαφώς η ζωή του πρέπει να αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά.
Κανένα σύστημα παιδείας δεν μπορεί να διδάξει τίποτα στα παιδιά, όταν απουσιάζουν τα παραδείγματα ενηλίκων και κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους και δολοφονείται η αθωότητα τους.
Τίποτα δεν επιτρέπεται για ένα ηγέτη που αναλαμβάνει την ευθύνη εκπροσώπησης μιας χώρας και αν δεν το δέχεται αυτό ας μην την αναλάβει.
Είναι πιο έντιμο από το να σέρνει ένα λαό στον εξευτελισμό και στον ξεπεσμό και στον κλονισμό της εμπιστοσύνης του.
Η Ηθική της Ελευθερίας ορίζει, οι άνθρωποι να έχουν τους αρχηγούς που θέλουν να κυβερνούν την χώρα τους και μπορεί η ανθρωπιά άοπλη να συντρίβεται αλλά και ένοπλη αυτοαναιρείται.
Αναζητείται μια ευφυής σοφή λύση και όχι επανάληψη των λαθών του παρελθόντος.
Ας διδαχθούμε από αυτά και η ιστορία να μελετάται επισταμένως, διεξοδικά, ανακεφαλαιωτικά και ενορατικά.

Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το δύσκολο αυτό, σοβαρό και πολυδιάστατο θέμα προχωρώντας από τα απλά στα πιο σύνθετα.
Πόλις, πολίτης, πολίτευμα και κοινωνία ανθρώπων.
Από την κοινωνική οργάνωση στην πολιτική θεσμοθέτηση.
Ο άνθρωπος σαν κοινωνικό και πολιτικό ον, αναζητώντας όρους και συνθήκες διαβίωσης, συνύπαρξης, δικαιοσύνης, εξέλιξης, γνωστικής αυτογνωσίας ισορροπώντας ανάμεσα στις ανάγκες του και στις αξίες του.
Ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει και να εξελιχθεί μέσα από μια κοινωνία ανθρώπων στην πιο μικρή και στη μεγάλη έκταση της.
Πως όμως και με ποιο τρόπο;
Που αρχίζουν και που σταματούν οι ατομικές ελευθερίες και ευθύνες και που οι συλλογικές;
Πως θα οργανωθεί η σοφή ηγεσία χωρίς να καταλήξει μια διαφθαρμένη εξουσία κάποιου πολιτεύματος;
Οι λέξεις έχουν χάσει την σημασία τους και έτσι μπορεί να μιλάμε για δημοκρατία και να είναι μια φασιστική ολιγαρχία.
Και το σημαντικό ερώτημα:
Γιατί οι άνθρωποι εκλέγουν τόσο ανίκανους και διεφθαρμένους ανθρώπους να τους κυβερνήσουν και μετά παραπονιούνται για αυτό το χάλι της διακυβέρνησης τους;
Και γιατί κάποιους άξιους, τους λοιδορούν και τους πληρώνουν με αχαριστία;
Είναι αγνοία, είναι έλλειψη παιδείας, είναι φθόνος, ανταγωνισμός αρένας, μικρότητα; Είναι στην ανθρώπινη φύση η ανομία;
Πάρα πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν επειδή γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό και δεν επιθυμούν ανάμειξη στην διαπλοκή και εμπλοκή.
Και από την άλλη, χαμηλής ηθικής και υπόστασης άνθρωποι λατρεύουν μισαλλόδοξα τις θέσεις και τους θώκους και πουλάν την ψυχή τους ευτελώς για να αναρριχηθούν στα αξιώματα της θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας.
Τα παραδείγματα αφθονούν.
Ίσως τελικά ο συλλογισμός ¨εκλέγουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν¨ να έχει την τεκμηρίωση του.
Όσο το επίπεδο συνείδησης και ενέργειας των ανθρώπων είναι χαμηλό και φτωχό τόσο θα αντικαθρεφτίζεται στους εκάστοτε αρχηγούς κυβερνήτες τους με την οποιαδήποτε μορφή πολιτεύματος και να έχουν.
Και τόσο θα διαιωνίζονται τα φαινόμενα εκφυλισμού αδικίας και ανομίας σε ένα φαύλο κύκλο μαζί με το αυτοκαταστροφικό παράλογο του ανθρώπου και την βλακεία σαν παράγοντα του ανθρωπίνου βίου.

Ο καθένας καλείται να σκεφτεί και να δράσει με βάση την αντίληψή του για το τι σημαίνει συμμετοχή στην πολιτική και κυρίως τι σημαίνει πολιτική ευθύνη.
Και αυτή χρειάζεται να αναλάβουμε μαζί με την ευθύνη του εαυτού μας.
Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει.
Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει άδικο. Σημαίνει πως, ενώ σέβεται την κυβερνητική πλειοψηφία, υψώνει δυνατά τη φωνή της κάθε φορά που νομίζει ότι η πλειοψηφία έχει άδικο ή ακόμη χειρότερα όταν αντιτίθεται στους νόμους, την ηθική και τις αρχές της δημοκρατίας, και οφείλει να το πράττει δυναμικά, γιατί αυτή είναι η εντολή των πολιτών. Όταν η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι έχει δίκιο και η μειοψηφία δεν αντιδράει, τότε η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο.
Όμως στην κατάντια που έχουμε φθάσει και στην έκπτωση όλων των αξιών και των θεσμών έχουμε και εκλέγουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν

Ας το αλλάξουμε, ο καθένας με την ατομική ευθύνη που του αναλογεί…. όπως ένα κολιμπρί

Αστραία

Όποτε οι λαοί προσθέτουν ένα επίθετο στη δημοκρατία, δεν υπάρχει δημοκρατία.
Dennis Prager

Πολίτης και πολίτευμα

Με το όρο πολίτευμα ή πολιτικό σύστημα εννοείται το σύνολο των θεσμών, σύμφωνα με τους οποίους κυβερνάται ένα κράτος ή μια πολιτεία. Σε ότι αφορά το συνταγματικό δίκαιο είναι η ιδιάζουσα τάξη, σύμφωνα με την οποία η εκάστοτε πολιτεία ρυθμίζει την οργάνωση της εξουσίας και η θέση των πολιτών μέσα σε αυτή την τάξη. Ένας κάπως διαφορετικός -αλλά ισχύων- ορισμός για το πολίτευμα είναι το σύνολο των κανόνων που καθορίζουν ποια είναι τα άμεσα όργανα της πολιτείας, τον τρόπο εκλογής τους, τις μεταξύ τους σχέσεις και τον κύκλο αρμοδιότητάς τους, όπως επίσης και τη σχέση των ατόμων προς την πολιτική εξουσία.

Τον 8ο αιώνα παρατηρήθηκε στον Ελληνικό κόσμο μία σημαντική εξέλιξη.

Το παλιό φυλετικό κράτος διασπάστηκε και την θέση του πήρε η Πόλη- Κράτος.Ο Αριστοτέλης είδε την δημιουργία της αυτή σαν επιθυμία των ανθρώπων για ζωή και επιβίωση της . Ακολούθησε η ένωση των συνοικισμών σε μία Πόλη άστυ , γύρω από μία ισχυρή θέση. Την Ακρόπολη. Ο Πολίτης αισθάνεται ασφαλής, αναπτύσσει ποικίλες δραστηριότητες και νοιώθει ελεύθερος. Αποκτά συνείδηση του ρόλου του σαν μέλος μιας κοινότητας, στην διακυβέρνηση της οποίας μετέχει ενεργά. Οι πολίτες στρατεύονται για να υπηρετήσουν τις ανάγκες ενός νέου οργανικού συνόλου. Η προσφορά είναι συλλογική και ο σκοπός κοινός.Αυτή η διευρυμένη συμμετοχή επέφερε μία γενικότερη κοινωνική εξίσωσημ και οι κοινωνικές διαφορές περιορίστηκαν.Το πρώτο πολίτευμα της Αθήνας ήταν η βασιλεία, τελευταίος βασιλιάς της οποίας ήταν ο Κόδρος. Μετά το αριστοκρατικό πολίτευμα ,όπου εξακολούθησε να υπάρχει ο θεσμός του άρχοντα-βασιλιά . Ουσιαστική εξουσία ασκούσαν ο επώνυμος άρχοντας, υπεύθυνος για την σύγκληση της Εκκλησίας του Δήμου και ο Πολέμαρχος που ήταν υπεύθυνος για τα στρατιωτικά θέματα.Οι έξι θεσμοθέτες ασχολούνταν με δικαστική θέματα. ο Άρειος Πάγος ήταν υπεύθυνος για την τήρηση των νόμων. Η Εκκλησία του Δήμου ,σαν συνέλευση όλων των Αθηναίων απέκτησε μεγάλη σημασία, στα μεταγενέστερα χρόνια.Την εξουσία των ευγενών άρχισαν να αμφισβητούν οι έμποροι και οι βιοτέχνες ,που είχαν ήδη αρχίσει να αποκτούν μεγάλη οικονομική δύναμη. Οι δε χρεωμένοι αγρότες απαιτούσαν την κατάργηση των χρεών τους. Αυτήν την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε ο Κύλωνας, ο οποίος το 632 με την υποστήριξη των οπαδών του θέλησε να πάρει την εξουσία και να γίνει τύραννος. Το κίνημα όμως απέτυχε και έφυγε στα Μέγαρα.Η Αθήνα στην πορεία της για την Δημοκρατία ανέθεσε στον Σόλωνα,έναν ποιητή, και ένας από τους επτά σοφούς, να δώσει λύση στα δύσκολα προβλήματα της εποχής. Κατάργησε τα χρέη και απαγόρευσε με ειδική νομοθεσία που ονομάστηκε Σεισάχθεια, να δανείζεται κάποιος με εγγύηση την προσωπική του ελευθερία.Αποδυνάμωσε το αριστοκρατικό πολίτευμα και διαίρεσε τους πολίτες σε τέσσερις τάξεις. Σαν βάση έθεσε το εισόδημα και όχι την καταγωγή. Διεύρυνε τον πολιτικό ρόλο της Εκκλησίας τους Δήμου, στην οποία έπαιρναν μέρος όσοι είχαν συμπληρώσει το εικοστό έτος της ηλικίας τους. Τα θέματα που συζητούσαν στην συνέλευση του λαού τα προετοίμαζε η βουλή των τετρακοσίων.Για να πετύχει την ενεργό συμμετοχή όλων των πολιτών, ψήφισε νόμο με τον οποίο στερούσε τα πολιτικά δικαιώματα από όσους δεν έπαιρναν σαφή θέση πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα.Μετά από ένα τυραννικό πολίτευμα που έφερε ο Πεισίστρατος και που στέρησε ξανά από τους Αθηναίους ελευθερίες που είχαν κατακτήσει , και μετά από τον γιό του τον Ιππία ,τον οποίο ανέτρεψαν, αναλαμβάνει ο Κλεισθένης.Ο Κλεισθένης θεωρείται ο θεμελιωτής του Δημοκρατικού πολιτεύματος, γιατί έκανε προσιτά στους πολίτες όλα τα αξιώματα και εξασφάλισε λαϊκή συνοχή. Οι δημοκρατικοί θεσμοί αφύπνισαν το ενδιαφέρον του πολίτη για τα κοινά και επέφεραν αλλαγή στον τρόπο ζωής της πόλης. Αυτό το αποφασιστικό βήμα προς την δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα έχει παγκόσμια ιστορική σημασία.

Πολιτεύματα επί της ουσίας από τότε που διαμορφώθηκε η κοινωνική μονάδα του ηγεμονικού οίκου κατά την εκπνοή της Νεολιθικής, στη Χαλκολιθική. Ωστόσο, η συγκεκριμένη έρευνα επί των πολιτευμάτων ανάγεται στην αρχαία Ελλάδα, με κύριο εκπρόσωπο τον Αριστοτέλη. Πριν από τον Αριστοτέλη ασχολήθηκε με το θέμα και ο Ηρόδοτος, ο οποίος διέκρινε τρία είδη πολιτεύματος, τη μοναρχία, την ολιγαρχία και τη δημοκρατία ή ισονομία, όπως την αποκαλούσε Ηρόδ. Γ΄ 80-83). Την ίδια περίπου διάκριση μεταξύ των πολιτευμάτων κάνει ο Ξενοφών (Απομν, 4.6.12), ο Ισοκράτης (Παναθ. 259-260) και ο Πλάτων (Πολιτικός, 291,292).

Εκείνος όμως που ασχολήθηκε συστηματικά με τα πολιτεύματα είναι ο Αριστοτέλης, ο οποίος φέρεται να έγραψε για τα πολιτεύματα 158 πολιτειών, αν και διασώθηκε μόνον η Αθηναίων πολιτεία. Ο Αριστοτέλης πρώτος όρισε το πολιτευμα ως […την τάξην ταις πόλεσι την περί τας αρχάς, τίνα τρόπον νενέμηνται και τι το κύριον της πολιτείας, και τι το τέλος της εκάστης κοινωνίας εστί..], (Πολιτικ. Γ’ 5) ορισμός που ισχύει ακόμα και σήμερα. Όταν ανώτατο όργανο της πολιτείας είναι ένα πρόσωπο, τότε το πολίτευμα καλείται μοναρχία. Όταν είναι περισσότερα του ενός προσώπου αλλά ανήκουν στην τάξη των αρίστων, τότε είναι αριστοκρατία. Τέλος όταν ανώτατο όργανο είναι το σύνολο των πολιτών, το πολίτευμα αποκαλείται δημοκρατία. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο τα τρία αυτά πολιτεύματα είναι ορθά μόνον όταν αποβλέπουν στο κοινό συμφέρον, διαφορετικά αποτελούν παρεκβάσεις. Η παρέκβαση της μοναρχίας είναι η τυραννίδα, της αριστοκρατίας η ολιγαρχία και της δημοκρατίας η οχλοκρατία.

Προϋπόθεση που επιτρέπει την ύπαρξη μιας Δημοκρατικής κοινωνίας σήμερα η ανάδυση της Αλήθειας μέσα από μία ελεύθερη σκέψη, και ελεύθερο λόγο.

Να γιατί πάντα στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχε η ταύτιση της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας και ο λόγος είχε πάντα τον πρωτεύοντα ρόλο σε μια Δημοκρατική Πόλη. Να γιατί η Δημοκρατία που γέννησε η Αρχαία Ελλάδα, θεωρείται και το μοναδικό Πολίτευμα, στο οποίο υπάρχει και Δημόσιος Χώρος, για την ανάπτυξη του λόγου της Αλήθειας. Ο Δημόσιος Χώρος, η Αγορά όπως λειτουργούσε στην Αθήνα, στηριζόταν στο ενεργό ενδιαφέρον των Πολιτών, ενδιαφέρον αναπόσπαστο από τις αποφάσεις που θα έπαιρναν την επόμενη ημέρα, για την ψήφιση του Νόμου. Ο Ηράκλειτος έλεγε: «Ο καθένας όταν κοιμάται ζει σε έναν δικό του Κόσμο και αυτός που ζει στο δικό του Κόσμο κοιμάται, ενώ για του ξυπνητούς υπάρχει ένας Κόσμος μοναδικός και κοινός, από την άποψη του λόγου που τον διαπερνά και στον οποίο οι Άνθρωποι συμμετέχουν». Ακόμη ο ίδιος έλεγε ότι: «Ο Λαός οφείλει να μάχεται, για τον Νόμο, όπως και για τα ίδια τα τείχη του». Ιδού και μια κριτική, άμεση και υπαινικτική, του Ηράκλειτου: «Οι γάιδαροι, λέει περιφρονητικά ενδιαφέρονται περισσότερο για το σανό, παρά για τον χρυσό». Γάιδαροι εννοεί τους ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν την αληθινή αξία των πραγμάτων. Υπάρχουν και άλλες πολλές αναφορές του, όσον αφορά τους Θεούς και μάλιστα πολλές φορές σαν ανέκδοτα. Και ιδού ένα από αυτά: Όταν συνάντησε ο Ηράκλειτος τους Αιγύπτιους τους είδε να κλαίνε, σε επιμνημόσυνη τελετή του θανάτου του Όσιρι. Τότε τους είπε: Αφού είναι Θεός γιατί τον κλαίτε; Αν τον κλαίτε, σημαίνει ότι δεν τον θεωρείται Θεό». : « Η δυνατότητα της Αλήθειας, ανήκει σε όλους τους Ανθρώπους». Στον Ηράκλειτο θα βρούμε, πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, την διαβεβαίωση της Οικουμενικής ικανότητας όλων των Ανθρώπινων όντων να φθάσουν στην Αλήθεια, όποια και αν είναι, χωρίς περιορισμό.

Ιδού γιατί σιγά-σιγά θα πρέπει να διεισδύσουν, στον κόσμο και πάλι τα Ιδεώδη Δημοκρατίας, αλλά και η Ελεύθερη Σκέψη και Διανόηση ο σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή, κύριο χαρακτηριστικό του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού . Ποιός είναι σήμερα ο ρόλος της κάθε Πολιτικής Εξουσίας και κυρίως των Ανθρώπων των Γραμμάτων, όταν βλέπουμε και σήμερα ακόμη, να αφήνουν ελεύθερα τα Ιερατεία να αλωνίζουν και να παρεμβαίνουν, σε όλα τα επίπεδα της Πολιτείας και ιδιαίτερα στην εκπαίδευση και διαμόρφωση της Παιδείας;

Όλες οι επαναστάσεις ,από την Ελληνική το 1821 ,αλλά και των άλλων λαών, δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους, όσον αφορά την ύπαρξη μιας ορθολογικής και καθολικής Δημοκρατικής Πολιτικής και κυρίως μιας Ιδεώδους συμπεριφοράς των Πολιτικών Ανδρών προς τους Λαούς των. Το μόνο που βλέπουμε είναι ηγέτες ανδρείκελα, πολιτικούς μαριονέττες τέτοιους ,γαλουχημένοι και εκπαιδευμένοι και διαμορφωμένοι, από τις λατρευτικές των συνήθειες, σε Θρησκείες, Δόγματα και Θεούς, που είναι κατασκευάσματα των ιδίων αγυρτών Αρχιερέων και των Ιερατείων των, διαιωνίζοντας έτσι το διαίρει και βασίλευε και θέτουν τους Λαούς σε αναγκαστικά καθεστωτικά καλούπια, τους οδηγούν σε παράλογους πολέμους καταστρέφοντας χώρες και σκορπώντας τον πόνο και τον φόβο και την πείνα ενώ αυτοί ανενόχλητοι προβαίνουν στον πλουτισμό και την κατάχρηση του Δημοσίου πλούτου.

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν κόμματα ή άλλες ομάδες-πηγές της εξουσίας.

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει παρά μία και μόνο κοινωνικο-πολιτική ομάδα που είναι και η μοναδική πηγή της εξουσίας: ο Δήμος, ό Λαός . Ο θεσμός των κομμάτων είναι θεσμός ολιγαρχικός, κατά τον Αριστοτέλη, όπως ειπώθηκε ήδη. Τα κόμματα δεν εγγυώνται τη συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας, αλλά αντίθετα ενισχύουν την αρχομανία και τον επαγγελματισμό στην εξουσία προβάλλοντας τα ίδια πρόσωπα. Οι εκλογές δεν εγγυώνται τη συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας και εφαρμόζονται στον Κοινοβουλευτισμό, ακριβώς επειδή ο Κοινοβουλευτισμός είναι ολιγαρχικό πολίτευμα αρχομανία και τον επαγγελματισμό στην εξουσία προβάλλοντας τα ίδια πρόσωπα.

Η δημιουργία της Δημοκρατίας στην Αρχαία Ελλάδα, αποτελεί από Φιλοσοφική σκοπιά, απάντηση στην άνευ νοήματος τάξη του Κόσμου και έξοδο από τον κύκλο της ανυπαρξίας. Και τούτο διότι περιέχει, ταυτόχρονα και ομοούσια, την αναγνώριση του γεγονότος, ότι καμία άλλη δύναμης, ή παράδοση, ή θεία προσταγή δεν μπορεί να ρυθμίσει τις Ανθρώπινες υποθέσεις. Ιδού γιατί στην Αρχαία Ελλάδα η Πόλη θέτει και δημιουργεί το Νόμο της, αναγνωρίζοντας και επιβεβαιώνοντας εμπράκτως τον συγκυριακό του χαρακτήρα, καθόσον ο Νόμος είναι αποτέλεσμα διαβουλεύσεων και υπόκειται πάντοτε σε συζήτηση και σε τροποποίηση ή σε κατάργηση. Και ιδού γιατί ο λόγος που διαμορφώνεται στη Πόλη είναι η πραγματική Αλήθεια, η κοινή Αλήθεια και επίσης η ανάπτυξη της Αλήθειας και όχι η κατοχή μιας άπαξ διά παντός δεδομένης Αλήθειας, όπως γινόταν στα 2.000 χρόνια Χριστιανισμού.
Η Δημοκρατία είναι , η Θέσμιση της Κοινωνίας είναι πάντα αυτόθέσμιση, ότι ο Νόμος δεν μας έχει δοθεί από κανένα, έχει γίνει από εμάς.

Στη Δημοκρατία , και είναι το μόνο πολίτευμα όπου απαιτείται η ύπαρξη Δημόσιου Χώρου, που αποτελεί δημιουργία αφού οι διαδικασίες διαλόγου, αντιπαράθεσης, ελέγχου και αποφάσεων. Ο Φιλόσοφος Σωκράτης συμμετείχε στη ζωή της Πόλης και αυτό φαίνεται από τη μορφή της δραστηριότητάς του, καθόσον πίστευε ότι οι Πολίτες είναι σε θέση να δεχθούν την Αλήθεια, διά του λόγου και της αντιπαράθεσης, αλλά και για να μάθουν πολλά. Ο ίδιος έλεγει: «Δεν είμαι Πολίτης της Αθήνας και της Ελλάδας μόνο, είμαι Πολίτης του Κόσμου ολοκλήρου».Κ Καστοριάδης

Η δημοκρατία δεν είναι άθλημα για θεατές. Είναι μια συμμετοχική εκδήλωση. Αν δεν συμμετέχουμε, παύει να είναι δημοκρατία.
Michael Moore

Αστραία

Αλκίνοες Αμφικτυονίες

Όταν οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον τροφοσυλλεκτικό στάδιο, τις σπηλιές της Λεμουρίας και άρχισαν να κτίζουν οικισμούς και κατοικίες, άρχισαν να οργανώνονται και οι πρώτες εξουσίες, ιερατικές κατ΄εξοχήν θρησκευτικές.
Ο Θεός, έπαιζε μεγάλο ρόλο συνυφασμένος με τις αναμνήσεις της παλαιοζωικής εποχής, της εποχής των τεράστιων δεινοσαύρων δράκων, που οι πρώτοι ανθρωπίδες έβλεπαν και φοβόταν πολύ.
Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι πονηροί, έμποροι των εθνών και άρχισαν να πωλούν «Θεό» με το μαστίγιο και το καρότο στη λαϊκή.
Δεν υπάρχουν παγανιστικές και μη παγανιστικές θρησκείες, ειδωλολατρικές και μη. Όλες, είναι παγανιστικές και ειδωλολατρικές γιατί η καταγωγή τους βρίσκεται στο πρώτο «Θεό και Φόβο» που ένιωθε ο άνθρωπος για το Άγνωστο. Απέναντι στη φύση και ό,τι φοβόταν και ό,τι δεν το καταλάβαινε, το αποκαλούσε “Θεό”, το λάτρευε και το προσκυνούσε, αφού το ενσωμάτωνε με τα τοπικά ήθη και έθιμα της τοπικής του κουλτούρας.
Για αυτό βλέπουμε να ταξιδεύουν οι θεοί και ο Θεός και να αναμιγνύονται τα θρησκευτικά σύμβολα με τις δοξασίες και τις προσδοκίες του καθενός.
Αυτό βοηθούσε στην συντήρηση της εξουσίας και της αυτοκρατορίας και επειδή συνδέεται με το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου και το ανατολικό, είχε μεγάλη επιτυχία ιδιαίτερα στην Ανατολία, με τις μεγάλες αυτοκρατορίες, περσικές βαβυλωνιακές ινδικές μογγολικές θεοκρατίες μέχρι σήμερα. Συνεχίστηκαν και με τους Φαραώ, τις αιγυπτιακές βιβλικές ιστορίες μονοθεϊστικών τριαδικών θεών φτάνοντας μέχρι τις αμερικάνικες πυραμίδες της πανθεοσοφίας
Οι αυτοκρατορίες έχουν το εξής κοινό χαρακτηριστικό. Δεν έχουνε πολίτες, έχουν πάντα υπηκόους και δούλους και είναι πολύ μεγάλες στον πληθυσμό , πολυφυλετικές κατ εξοχήν . Μικρή αυτοκρατορία με λίγο πληθυσμό δεν υπάρχει, Έχουν με τον πληθυσμό, εμμονή, γιατί θέλουν να κατακυριεύσουν την γη, με νοοτροπία αυταρχική και ολοκληρωτική.
Δεν νοείται αυτοκρατορία και δημοκρατία, δεν νοείται δημοκρατία και φεουδαρχία και δεν νοείται δημοκρατία με θεοκρατία και θεοσοφία. Τα αυτονόητα δηλαδή. Επειδή πολλοί κόπτονται για την δημοκρατία με στάση υποκριτική, αυτό να τονισθεί και να σημειωθεί, ως βασική αρχή της Δημοκρατίας.
Το πέρασμα στην Ατλαντική Εποχή δημιούργησε και τα ατλαντικά φύλα, παρόλο που πολλά από τα φύλα της Λεμουρίας έμειναν στην πρώτη κατάσταση και τα συναντούμε και στην Ασία και στην Αφρική, Αβορίγινες Μαορί Ζουλού οι οποίοι επίσης έχουν την αυτοκρατορία.
Πρόσφατα έστεψαν τον αυτοκράτορα τους σε μεγάλη τελετή μεγαλοπρεπή. Στην Αιθιοπία έχουμε αυτοκρατορία με τον Μεσσία Σελασιέ. Σε όλες τις αυτοκρατορίες κυριαρχεί, ο μεσσιανισμός, οι θεοποιήσεις και αγιοποιήσεις και θρόνοι χρυσοί μαζί με τα χρυσά κουτάλια και πιρούνια των αυτοκρατόρων. Μάλιστα, η βυζαντινή αυτοκράτειρα Θεοφανώ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα μετέφερε στην Δυτική , ως μεγάλο «πολιτισμό» , να φάνε και αυτοί, γιατί είχαν μείνει πίσω στο φαί.
Φυσικά, μιλάμε για καθεστώτα και όχι πολιτεύματα, τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα, όχι για πολίτες και πολίτευμα, να είμαστε σαφείς. Μιμούνται την δημοκρατία, την καπηλεύονται και εξαπατούν εκμεταλλεύονται τον λαό κρατώντας τον, στην αμάθεια τον φόβο την θρησκοληψία και τον σκοταδισμό.
Στην Ατλαντίδα άρχισαν τα πράγματα να βελτιώνονται κάπως και οι βασιλείς, 10 τον αριθμό, να κάνουν την αυτοκριτική τους, εκτός από πολέμους και κριτική, αλλά ο Ποσειδώνας, ως αυτοκράτορας θεός κυριαρχεί.
Και όχι μόνο κυριαρχεί αλλά χτίζει και την Τροία, η οποία είναι Πόλη Αυτοκρατορική.
Η διαφοροποίηση έρχεται με τους Έλληνες και το πείραμα της πρώτης Δημοκρατίας στις Ελληνικές Πολιτείες μαζί με τις Αμφικτυονίες, τον πρόδρομο του ΟΗΕ και της Κοινωνίας των Εθνών.
Έτσι αρχίζει να διαχωρίζεται δειλά-δειλά στην αυγή του νεότερου homosapiens ο πολίτης της πόλης, από τον δούλο και τον υπήκοο της αυτοκρατορικής πόλης και να κατανοεί να βλέπει πόσο γυμνός, είναι ο «αυτοκράτορας » που ζητωκραυγάζει και προσκυνάται ως θεός .
Το παράδειγμα ακολουθεί και η αυτοκρατορία η ρωμαϊκή, η οποία ενσωματώνει πολλά από τα στοιχεία της Ελληνικής νοοτροπίας και φιλοσοφίας, χωρίς όμως να αποβάλλει εντελώς την τρωαδίτικη, ως απόγονοι του Αινεία και των Τρώων ,για αυτό και έχουμε την δημιουργία της Β΄ Ρώμης της Κωνσταντινούπολης και της Βρετανικής.
Το ατόπημα δεν απέφυγε και η Νέα Ατλαντίδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και πολύ γρήγορα κατακτήθηκαν και αλλοιώθηκαν από την θεοσοφία και την θρησκοληψία της αυτοκρατορικής Ανατολής.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της αυτοκρατορικής κυριαρχίας είναι η δημιουργία αποικιών, η απομύζηση των αποικιών η εκμετάλλευση, η κλοπή των θησαυρών των γυναικών των αγαλμάτων των αγαθών και η συσσώρευση πλούτου, πίσω από ΤΕΙΧΗ της ύλης τα ψηλά μαζί πάντα με μεγάλη οικονομική ανισότητα διαπλοκή και διαφθορά.

Συνεπώς αν θέλουμε να μιλάμε για πολίτευμα και πολίτες, τον καινούργιο αιώνα, θα πρέπει να αφήσουμε τις φεουδαρχίες τις απολυταρχίες ,αυτοκρατορίες θεοσοφίες θεοκρατίες και να μιλήσουμε και να οραματιστούμε τις Καινούργιες Αλκίνοες Πολιτείες, Δελφικές Αμφικτυονίες, με κέντρο την Ελλάδα ως πηγή έμπνευσης και εγγύηση γήινης ισορροπίας. Εκεί να ανάψουμε την Ιερή Φλόγα Εστία για το σπίτι μας, την Γη, όλοι οι λαοί με Φαιά Ουσία. Μόνο έτσι θα ζήσουμε με αρμονία σοφία και αλκίνοο αρετή.

Αστραία

Η Αλκίνοος Δημοκρατία …..με Αρετή Δικαιοσύνη και Αξιοκρατία την Εποχή του Υδροχόου με Φαιά Ουσία

Το Πολίτευμα της Ιθάκης: Το Δώρο των Φαιάκων στον Οδυσσέα

Κρατίστην εἶναι δημοκρατίαν ὅπου τοῖς πονηροῖς οὐκ ἔξεστιν ἄρχειν καὶ τοῖς ἀγαθοῖς οὐκ ἔξεστιν μὴ ἄρχειν» ΠιττακόςΗ καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ν’ αρνούνται τη διακυβέρνηση του τόπου τους.

Τι πολίτευμα είχε η Φαιακία;
Τι πολίτευμα είχε η Ατλαντίδα;
Τι καθεστώς επικρατούσε στη Λεμουρία;
Οι Φαίακες είναι ο μυθικός λαός που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας στον προτελευταίο του σταθμό. Φθάνει ταλαιπωρημένος από τα άγρια ποσειδώνια κύματα και ξεβράζεται μισοπεθαμένος. Τον βρίσκει η Ναυσικά παίζοντας με το τόπι και φιλοξενείται από τον Αλκίνοο βασιλιά. Η Αρήτη τον ερωτά εξονυχιστικά και ο Δημόδοκος τραγουδά.
Ο Οδυσσέας βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους και αποκαλύπτει τον όνομα του στη μεγάλη ανακεφαλαίωση της οδυσσειακής του πορείας.
Ποιοι ήταν οι Φαίακες;
Τι πολίτευμα είχαν;
Πόσο ευσεβείς ήταν;
Τι τεχνολογία διέθεταν;
Η καταγωγή όπως περιγράφεται στη Οδύσσεια είναι γνωστή.
Η παρουσία του Κύκλωπα σημαίνει Λεμουρία και σημειοδοτεί το πρωτόγονο στάδιο της ανθρωπότητος μαζί με τους γίγαντες. Σαφώς οι ενορατικές ικανότητες είναι δυνατές όπως τονίζεται από το τρίτο μάτι του και ο σαμανισμός ανθεί.
Η σχέση με τον Κύκλωπα δείχνει ότι η παρουσία του Ποσειδώνα ισχυρή. Όμως οι Φαίακες φεύγουν από εκεί μεταφέρονται από τον Ναυσίθοο, εξ αιτίας της βίας που επικρατεί στους σιταροφάγους και κανιβάλους Κύκλωπες. Η Περίβοια ήταν ή μητέρα του Ναυσίθοου κόρη του γίγαντος Ευρυμέδοντος. Ευρυμέδουσα ήταν και η θαλαμηπόλος της Ναυσικάς που άναβε το πυρ φερμένη από την Απειρωτάν γαία, την αρχέγονο Λεμουρία.
Ο Οδυσσέας έρχεται από την Ατλαντίδα και την Καλυψώ στη Σχερία. Ποια Ατλαντίδα όμως; Τι έχει απομείνει από αυτή την Ατλαντίδα; Έχει βυθιστεί όλη, και μένει μια νύφη μοναχική σε ένα έρημο νησί.
Δεν υπάρχει τεχνολογία καμία. Ο Οδυσσέας μόνος του φτιάχνει την σχεδία για την Σχερία.
Το παλάτι του Αλκίνοου δεν είναι η σπηλιά της Ατλαντίδος Καλυψούς, ούτε του Κύκλωπα φυσικά. Περισσότερο μοιάζει με το παλάτι του Μενέλαου στη Σπάρτη. Οι κάτοικοι δεν συμπαθούν τους ξένους, είναι επιφυλακτική. Η Ναυσικά τον συμβουλεύει να μιλήσει πρώτα στη μητέρα. Η θέση της γυναίκα εδώ είναι σεβαστή και είναι η θέση της μεγάλης μητέρας είναι στον απόηχο της Λεμουρίας. Συνδέεται έμμεσα και με τον Μινωικό πολιτισμό, την Πασιφάη και τα Καβείρια και την Δήμητρα.
Το πρώτο ιερό που συναντά είναι του Ποσειδώνα. Υπάρχει και το άλσος της Αθηνάς, αλλά η Αθηνά δεν εμφανίζεται στην έκκληση του Οδυσσέα από διακριτικότητα στο αδελφό του πατέρα της. Μεταμφιεσμένη όμως ποικιλοτρόπως τον βοηθά. Οι Φαίακες θυσιάζουν και στον Ερμή τον Αργοφονιά, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Ζευς, αφού ο Ποσειδών ζητά την έγκριση του για να πετρώσει το πλοίο της επιστροφής. Η Άρτεμις παρούσα στην συνάντηση του Οδυσσέα με την Ναυσικά που της μοιάζει και γλαφυρή στον Απόλλωνα και την γέννηση του στη η αναφορά.
Οι Φαίακες είναι ναυτικοί ιδιαίτεροι ναυτικοί όπως με ιδιαίτερα πλοία. Ειρηνικοί αθλητικοί και γλεντζέδες. Μιλούν την ίδια γλώσσα αλλά γνωρίζουν για την Τροία και τον Δούρειο Ίππο. Δεν πήραν μέρος όμως στον Τρωικό πόλεμο. Γιατί άραγε;
Ο Αλκίνοος λέει πως είναι ο 13ος βασιλιάς μεταξύ 12 αριπρεπών διακεκριμένων αρχηγών
και γνωρίζει τις σκέψεις των θεών σε δημοκρατική βασιλεία. Η Ατλαντίδα είχε 10 βασιλείς.
Ο Κριτίας λέει πως, οι αρχές και οι τιμές διακοσμήθηκαν μεταξύ των 10 βασιλιάδων της Ατλαντίδας συμφώνως με τους γραπτούς νόμους, επιστολές του Ποσειδώνος που ήταν χαραγμένοι σε στήλες από ορείχαλκο στο ναό και κέντρο του νησιού. Κάθε 5 ή 6 χρόνια συνελέγοντο, επειδή τιμούσαν και τους άρτιους αριθμούς και τους περιττούς, συζητούσαν τα κοινά τους συμφέροντα, εξέταζαν τις παραβάσεις των νόμων και δίκαζαν και δικαζόταν.

Το συμπέρασμα που βγαίνει μέσα από την κάθετη και οριζόντια μελέτη των Ομηρικών κειμένων είναι ότι η Παλαιά Ατλαντίδα έχει καταστραφεί, αλλά η γνώση δεν έχει χαθεί. Ο Όμηρος Οδυσσέας το γνωρίζει αυτό και όλα τα αρχεία της γνώσης κρατεί. Το πολίτευμα της ήταν αξιοκρατική βασιλεία. Ο πιο άξιος γινόταν βασιλιάς μέχρι που ο εγωισμός και η απληστία θα οδηγήσουν την Ατλαντίδα στο πυθμένα κάτω σε μια θάλασσα Τηθύα.
Οι Φαίακες κρατούν το καλύτερο από την Ατλαντίδα, την τεχνογνωσία τεχνολογία και το καλύτερο από την Λεμουρία, τον σεβασμό στην φύση και την απλότητα. Και το κυριότερο είναι όμορφοι άνθρωποι, ούτε γίγαντες ούτε κύκλωπες ούτε ερμαφρόδιτα με ουρές να γεννούν ωά. Θα λέγαμε πως είναι μια ιδανική πολιτεία, ευδαίμων πραγματικά. Που βρίσκεται και γιατί εξαφανίζεται μετά τον απόπλου του Οδυσσέα με το πρωτόπλουν πλοίον;
Η προσωπική μου άποψη είναι , επειδή τα Ομηρικά Έπη είναι και μια ενορατική πρόβλεψη προφητεία του μάντη ποιητή, ότι οι Φαίακες είναι όλη η αρχαία Ελλάδα την εποχή που συνετέθησαν τα Ομηρικά Έπη πριν 2800 χρόνια και ο ποιητής την παρουσιάζει αλληγορικά εξιδανικευμένα γι αυτό και δεν πήραν μέρος στην τρωική εκστρατεία που είχε γίνει ήδη. Τη γνωρίζουν όμως πολύ καλά. Είναι μια ιδανική Πολιτεία.

Τα πλοία των Φαιάκων στέλνουν τον Οδυσσέα και την πολυμήχανη Ελληνική Σκέψη σε όλο τον κόσμο και την Ιθάκη Γαία με την θαυμαστή Ελληνική Γραμματεία. Ο Ποσειδών μαρμαρώνει το ΠΛΟΙΟ ( τα μάρμαρα μαζί με τα αγάλματα) θέμα για 2000 χρόνια την Εποχή των Ιχθύων και ο Οδυσσέας φθάνει στην Ελλάδα επιστρέφοντας μέσα από την σύγχρονη ΤΗΛΕμαχική διαδικτυακή επικοινωνία την Εποχή του Υδροχόου.

Ο Οδυσσέας δεν ξέχασε τους Φαίακες, το υποσχέθηκε και στην Ναυσικά.
Με τα δώρα των Φαιάκων που κρύβει στο άντρο των Ναίδων κτίζει την καινούργια Ελλάδα Ιθάκη .
Ένα από τα δώρα αυτά είναι και το πολίτευμα.
Αριστοκρατική Δημοκρατία. Όλος ο πολιτισμός της Γαίας είναι η εξέλιξη της Ελληνικής Σκέψης και Φιλοσοφίας και οι περιπέτειες της.
Οι 12 αριπρεπείς άριστοι του δήμου με 13ον πρόεδρο τον καλύτερο, κυβερνούν με αλκίνοο αρετή μια ευδαίμονα πολιτεία με ευτυχισμένους πολίτες όμορφους στη μεταομηρική εποχή.

Οδύσσεια, θ, στιχ. 390-91
δώδεκα γὰρ κατὰ δῆμον ἀριπρεπέες βασιλῆες
ἀρχοὶ κραίνουσι, τρισκαιδέκατος δ᾽ ἐγὼ αὐτός·

Ομηρικές Ερμηνείες

Αστραία