Ο Σαρλ Λουί Μοντεσκιέ (Charles-Louis de Secondat, Baron de La Brède et de Montesquieu) κοινώς γνωστός ως Μοντεσκιέ, ήταν Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος του Διαφωτισμού. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1689 στο Μπρεντ και απεβίωσε στις 10 Φεβρουαρίου του 1755 στο Παρίσι.
Η πολιτική και κοινωνική οργάνωση του σημερινού κόσμου βασίζεται ουσιαστικά στις φιλελεύθερες ιδέες του Μοντεσκιέ, και γι’ αυτό θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της Ευρώπης.
Το 1721 δημοσιεύει ανώνυμα στην Ολλανδία τις Περσικές επιστολές, όπου απεικονίζει με σατιρική διάθεση τη γαλλική κοινωνία εκείνη την περίοδο μέσα από τα μάτια δύο Περσών. Το βιβλίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Το 1728 εκλέγεται μέλος της γαλλικής Ακαδημίας, και στη συνέχεια αναχωρεί για ταξίδι στην Ευρώπη. Επισκέπτεται πολλές χώρες, την Ιταλία, την Ουγγαρία και την Αυστρία το 1728, στη συνέχεια τη Γερμανία(1729) και μετά την Ολλανδία). Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών μελετά προσεκτικά Γεωγραφία, Οικονομία, Πολιτική καθώς και τα έθιμα των χωρών που επισκέπτεται. Τη διετία 1729-1730 διαμένει στην Αγγλία, μετά από πρόσκληση του λόρδου Τσέστερφιλντ. Επιστρέφει στη Γαλλία το 1731, στον πύργο της Μπρεντ, όπου και αφιερώνεται στη συγγραφή του Πνεύματος των Νόμων.
Το 1745 εν τέλει, δημοσιεύεται το Πνεύμα των Νόμων, ανώνυμα σε εκδοτικό οίκο της Γενεύης, και γίνεται δεκτό με μεγάλη επιτυχία. Έγραψε και την εκπληκτική μελέτη για τα Αίτια της ανόδου και της παρακμής των Ρωμαίων.
ΕΙΠΕ:
Αν τα τρίγωνα δημιουργούσαν έναν θεό, θα του έδιναν τρεις πλευρές. Μια αυτοκρατορία που δημιουργήθηκε με πόλεμο, πρέπει να διατηρηθεί με πόλεμο. Η άγνοια είναι η μητέρα των λαϊκών παραδόσεων. Τα παλιά βιβλία είναι για τους συγγραφείς. Τα καινούργια είναι για τους αναγνώστες. Στη νηπιακή ηλικία των κοινωνιών, οι ηγέτες του κράτους δημιουργούν τους θεσμούς. Αργότερα, οι θεσμοί δημιουργούν τους ηγέτες. Οι άρχοντες έχουν ηδονές, οι φτωχοί έχουν χαρές. Οι άχρηστοι νόμοι αδυνατίζουν τους χρήσιμους νόμους. Η πολυτέλεια καταστρέφει τις δημοκρατίες. Η φτώχεια τις μοναρχίες. Κανένα βασίλειο δεν έχει χύσει ποτέ περισσότερο αίμα από το βασίλειο του Χριστού.Κανένα.
ΣΑΝ ΧΘΕΣ ….στην διαφωτιστικήΑλκίνοηΦαιακία, ο Οδυσσέας πλησιάζειναυαγός στην Σχερία με μια αυτοσχέδια Σχεδία
1η Οκτωβρίου σήμερα, αγαπητό μου ημερολόγιο, και ο Οκτώβριος γίνεται ο 10ος μήνας του 12μηνου παραμένοντας Οκτώ, σαν την Οκτάπουσι, σύμφωνα με το Ιουλιανό και γρηγοριανό ημερολόγιο. Αυτά τα ημερολόγια, αγαπητό μου ημερολόγιο, όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν, γιατί ο κύκλος της Γης γύρω από τον ήλιο δεν αλλάζει. Παραμένει 360 μοίρες και 365 ημέρες. Οι Ρωμαίοι δεν φτάνει που αλλάξανε τα ημερολόγια, αλλάξανε και τα φώτα της Γαίας στην εποχή τους με τις ρωμαϊκές αυτοκρατορίες που φτιάξανε. Νοσταλγοί σήμερα πολλοί, όπως αποδεικνύεται και από το βίντεο στο τικ τοκ:
Όλοι οι άνδρες έχουν εμμονή με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την Λύκαινα. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: Εμμονή των ανδρών με το «ιμπέριουμ» Εντυπωσιασμένες οι Αμερικανίδες με τους συντρόφους τους: «Σκέφτονται συνεχώς τα ρωμαϊκά χρόνια»
Ο Οκτώβριος ή Οκτώβρης είναι ο δέκατος μήνας του έτους ανήκει στην εποχή του Φθινοπώρου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Επειδή το πιο σημαντικό δώρο του Οκτωβρίου στους γεωργούς είναι οι πολλές βροχές του, γι’ αυτό σε πολλά μέρη ονομάζεται «Βροχάρης», αλλά και μήνας της σποράς, εξ ου και τα ονόματα «Σποριάτης», «Σποριάς» και «Σπαρτός». Ηταν ο τέταρτος μήνας του αττικού έτους. Ονομάστηκε Πυανεψιών από τα ιερά Πυανέψια ή Πυανόψια, εορτή προς τιμήν του Απόλλωνα. Ο Οκτώβριος αρχίζει την ίδια ημέρα του χρόνου με τον Ιανουάριο, εκτός από τα δίσεκτα έτη.
Ο Οκτώβριος είναι η εποχή με τα πρωτοβρόχια και τα χρυσάνθεμα. Είναι η εποχή που πρωτανθίζουν τα κυκλάμινα σε πλαγιές και βράχια, όπως τόσο χαρακτηριστικά τραγουδάει ο Γιάννης Ρίτσος: «Κυκλαδινό, κυκλάμινο, στου βράχου τη σχισμάδα/ που βρήκες χρώματα κι ανθείς, που μίσχο και σαλεύεις;».
Πήρε την ονομασία του από τη λατινική λέξη Octo οκτώ), επειδή στο αρχαίο δεκάμηνο ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο όγδοος στη σειρά μήνας. Στη συνέχεια, με την προσθήκη του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, το ρωμαϊκό ημερολόγιο έγινε δωδεκάμηνο. Ο Οκτώβριος μετακινήθηκε στη δέκατη θέση, αλλά διατήρησε την παλιά του ονομασία. Οι Ρωμαίοι τον ονόμαζαν και Sementilius (semen = σπόρος).
Ο Μοντεσκιέ και πάντως, έχει άλλη άποψη για τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία την Α΄ τη Β΄ κλπ, για τον Οκτώβρη νομίζω, δεν έχει πει τίποτα και η Οκτάπουσι είναι ταινία πολύ καλή με τον Ρότζερ Μουρ σε ανάλαφρο ρόλο του Τζέιμς Μποντ. Το οκτώ είναι το σύμβολο του απείρου ( πλαγιαστό ) πολύ σημαντικό στο μαθηματικό λογισμό.
Τι λέει ο Μοντεσκιέ και ο χρονικογράφος του ο Προκόπιος….. για τον χριστιανό Ρωμαίο Αυτοκράτορα Φλάβιο Πέτρο Σαββάζιο Ιουστινιανό, τέκνονα που έκτιζε συνεχώς και αντιοικολογικώςκλέβοντας όλους τους λαούς και ερημώνοντας την επαρχία.Ο οποίος να σημειωθεί δεν πολέμησε ποτέ και πουθενά, είχε μόνο τον ικανό στρατηγό τον Βελισσάριο να του κάνει αυτή τη δουλειά και αυτός το είχε «Δαρείος» και Πατριάρχης Θεολογία . Καθόταν και έκτιζε εκκλησιές και μαυσωλεία, όταν δεν έπαιζε τζόγο στον Ιππόδρομο με θρησκευτική μανία
Η άσχημη συμπεριφορά του Ιουστινιανού όμως, οι ασωτίες η καταπίεση οι αρπαγές, η μανία του να χτίσει να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει οι παλινωδίες κατά την εκτέλεση των σχεδίων του μία σκληρή και αδύναμη βασιλεία που την έκαναν πιο δυσάρεστη τα παρατεταμένα γηρατειά ,υπήρξαν πραγματικά δεινά που συνδυαζόταν με ανωφελές επιτυχίες και μάταιη δόξα. Εξαιτίας αυτών των κατακτήσεων που οφειλόταν σε ορισμένες ειδικές συγκυρίες και όχι στη δύναμη της αυτοκρατορίας χάθηκαν όλα. Ενόσω ο στρατός ήταν απασχολημένος εκεί, νέα φύλλα διάβηκαν τον Δούναβη και ρήμαξαν την Ιλλυρία τη Μακεδονία και την Ελλάδα, ενώ οι Πέρσες σε τέσσερις επιδρομές προκάλεσαν αγιάτρευτες πληγές στην Ανατολική αυτοκρατορία. Όσο πιο γρήγορες ήταν οι κατακτήσεις, τόσο πιο ασταθείς αποδείχθηκαν ,δεν είχαν καλά-καλά προλάβει να κατακτήσουν την Ιταλία και την Αφρική και χρειάστηκε να της κατακτήσουν ξανά. Ο Ιουστινιανός πήρε μία ηθοποιό από τον ιππόδρομο, η οποία εκδιδόταν επί σειρά ετών, η κυριαρχία της πάνω του δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία, ενώ αμαύρωσε τις ευτυχέστερες νίκες και επιτυχίες καθώς εμπλέκεται διαρκώς τις κρατικές υποθέσεις τα πάθη και τις ιδιοτροπίες του φύλου της. Ο λαός της Κωνσταντινούπολης ήταν από παλιά χωρισμένος σε δύο φατρίες τους πράσινους και τους μπλε βένετους. Αυτές οι φατρίες που υπήρχαν σε κάθε πόλη της αυτοκρατορίας ήταν λιγότερο ή περισσότερο παθιασμένες ανάλογα με το μέγεθος των πόλεων, ανάλογα δηλαδή με το πόσοι αργόσχολοι υπήρχαν. Οι διαιρέσεις όμως, οι οποίες είναι απαραίτητες για να διατηρηθεί το ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ήταν αναπόφευκτο να αποβούν μοιραίες για το αυτοκρατορικό γιατί το μόνο που προκαλούσαν ήταν η αλλαγή του αυθέντη και όχι η αποκατάσταση των νόμων και η παύση των καταχρήσεων. Ο Ιουστινιανός ευνοούσε τους βενετούς και αδικούσε τους πράσινους, υποδαύλιζε τα πάθη στις δυο φατρίες και κατά συνέπεια, τις ενδυνάμωσε Έφτασε στο σημείο να καταργήσουν την εξουσία των αρχών. Οι βένετοι δεν φοβόταν τους νόμους γιατί ο αυτοκράτορες τους προφύλασσε από τις συνέπειες τους και οι πράσινοι έπαψε να τους σέβονται, γιατί οι νόμοι δεν μπορούσαν πια να τους προστατεύσουν. Κάθε δεσμούς φιλίας συγγένειας καθήκοντος η ευγνωμοσύνης καταργήθηκε και οι οικογένειες αλληλοσπαράσσονταν. Όποιος κακούργος διέπραττε έγκλημα, ανήκε τη φατρία των βενετών ( ευνοούμενος του αυτοκράτορα )και όποιος άνθρωπος έπεφτε θύμα ληστείας ή φόνου ανήκε στους πράσινους Επειδή της έλειπε η σωφροσύνη, η διακυβέρνηση γινόταν πιο βάναυση. Ο αυτοκράτορας δεν αρκούνταν στο να αδικεί γενικά τους υπήκοους του φορτώνοντας τους με υπερβολικούς φόρους αλλά, τους καταδυνάστευε με κάθε είδους τυραννία και επεμβάσεις και στις ιδιωτικές τους υποθέσεις. Ομολογώ δύο πράγματα με κάνουν να κλίνουν υπέρ της απόκρυφης ιστορίας του Προκοπίου. Το πρώτο είναι ότι ταιριάζει καλύτερα με την εντυπωσιακή αδυναμία στην οποία περιήλθε η αυτοκρατορία στο τέλος της βασιλείας και στις επόμενες. Το δεύτερο είναι ένα «μνημείο» που σώζεται μέχρι σήμερα. Οι νόμοι αυτού του αυτοκράτορα όπου διαπιστώνουμε ότι η νομοθεσία άλλαξε μέσα σε λίγα χρόνια περισσότερο από τα τελευταία 300 χρόνια της δικής μας μοναρχίας. Οι περισσότερες από τις εν λόγω αλλαγές αφορούν ζητήματα τόσο μικρή σημασίας ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο χρειαζόταν να τα ρυθμίσει ο νομοθέτης εκτός, αν το εξηγήσει βάσει «της απόκρυφης ιστορίας» και δεχθεί ότι τούτος ο ηγεμόνας πουλούσε ακόμη και τις αποφάσεις και τους νόμους του Εκείνο όμως το οποίο έβλαψε περισσότερο τα πολιτικά πράγματα της διακυβέρνησης ήταν το σχέδιο του να κάνει τους πάντες να ομονοήσουν σε θρησκευτικά ζητήματα κάτω από συνθήκες που έκαναν τον ζήλο του εντελώς παράλογο .» Μοντεσκιέ σελ 236 εκδόσεις Πόλις
Ο Ιουστινιανός Α΄ (11 Μαΐου 482 Ταυρήσιο – 14 Νοεμβρίου 565 Κωνσταντινούπολη), παραδοσιακά γνωστός ως Ιουστινιανός ο Μέγας και ως Άγιος Ιουστινιανός ο Μέγας στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας από το 527 έως το θάνατο του τo 565 μ.χ Από τις πρώτες ενέργειες του Ιουστινιανού ήταν η βελτίωση των οικονομικών, μέσω είσπραξης των φόρων, εργασία που ανέθεσε στον αντιπαθή στο λαό Ιωάννη Καππαδόκη. Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή του Καρόλου Ντιλ για τον άπληστο αυτόν φοροεισπράκτορα: «Με τη σκληρότητα, την απληστία του, την ασυνειδησία του, ο Έπαρχος του Πραιτωρίου για να βρει χρήματα είτε για το θησαυροφυλάκιο, είτε για τον εαυτό του, ψυχρά, χωρίς οίκτο, χωρίς τύψεις θυσίασε ανθρώπινες ζωές και κατέστρεψε πολιτείες». Επίσης, αναθέτει τον ίδιο καιρό στον Τριβωνιανό την επανακωδικοποίηση των νόμων του Θεοδοσίου, ο οποίος, γνωστός άπληστος κι αυτός για πλούτο κι εξουσία, έγινε το δεξί του χέρι, αναλαμβάνοντας να συμμαζέψει, μειώνοντας δραστικά το μέγεθος και την έκταση των ισχυουσών διατάξεων ακόμα και ν’ απαλείψει ορισμένες απ’ αυτές, γράφοντας και σβήνοντας νόμους κατά το δοκούν. Αντιμετώπισε τους Σασσανίδες Πέρσες ήδη από το 532, οπότε και υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με τον βασιλιά Χοσρόη Α΄, ώστε να μπορέσει να ασχοληθεί απερίσπαστος με το μεγάλο του όνειρο, την ανακατάληψη της Δύσης.
Η ανεξιθρησκία που θεσπίστηκε με το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ. έμεινε ουσιαστικά μόνο στα χαρτιά. Με τη στήριξη που του έδιναν οι σκληροί νόμοι που ο ίδιος ψήφησε, ο Ιουστινιανός εξαπέλυσε ανελέητο διωγμό ενάντια σ’ αυτούς που δε συμφωνούσαν με τις θρησκευτικές του απόψεις αλλά και με τα στενά πολιτικά του συμφέροντα. Έτσι λοιπόν διώχθηκαν όχι μόνο οι οπαδοί των αρχαίων θρησκειών, αλλά και όλες οι αιρετικές δοξασίες, πλην ίσως του Αρειανισμού, αφού πολλά γοτθικά φύλα που αποτελούσαν την αυτοκρατορική φρουρά ήταν προσκείμενα σ’ αυτόν. Επίσης κάθε τι ελληνικό καταδικάστηκε ως πλάνη και επιδιώχθηκε η απαλοιφή του ακόμα και με τη βία από τις ζωές των ταλαίπωρων πιστών, γεγονός που φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από μερικά τμήματα του άρθρου 1.11.10 του περίφημου Ιουστινιάνειου Κώδικα:
«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν διακατεχόμενοι από την πλάνη των ανόσιων και μιαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό, δεν ανεχόμαστε ν’ αφήνουμε αδιόρθωτα τα σχετικά με τις πράξεις αυτές…αν διέπραξαν αυτά τα αμαρτήματα αφού έχουν αξιωθεί το χριστιανικό βάπτισμα, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας… αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην έσχατη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιούσιας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από την νόσο και την μανία των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη μπορούν πια να διαφθείρουν της ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες».
Η ιεραποστολική του δραστηριότητα ήταν εξίσου έντονη, ( αλίμονο…να μη «σώσει» τους ανθρώπους με τον Χριστό.. και τον καλό θεό) και απέστειλε ιερείς για να προσηλυτίσουν τους λαούς πέριξ της Αυτοκρατορίας, επιτυγχάνοντας να εκχριστιανίσει τη Νουβία, τους Έρουλους και τους Αβασγούς.
Η αδικία στον Βελισάριο
Η εισβολή των Κουτρίγουρων το 559, που έφτασε μέχρι έξω από την πρωτεύουσα, αντιμετωπίζεται από το Βελισάριο με επιτυχία. Ο στρατηγός θα βρεθεί ξανά σε δυσμένεια το 562, στερούμενος τόσο τη δόξα που του άρμοζε, όσο και τη θέση του στη ρωμαϊκή ιεραρχία.Οι ένδοξες νίκες του τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση και ο διπλασιασμός της αυτοκρατορίας δεν θα εμποδίσουν τον Αυτοκράτορα να δημεύσει την περιουσία του και να τον θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό. (Αχαριστία…) Αρρώστιες Πανδημίες και Πανώλη ( χωρίς εμβόλια και αντιεμβολιαστές )
Παρ’ όλα αυτά τα μέτρα, η αυτοκρατορία υπέστη αρκετές σημαντικές αποτυχίες κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα. Η πρώτη ήταν τα ακραία καιρικά φαινόμενα των ετών 535-536 τα οποία ασθένησαν την αγροτική παραγωγή σε όλη την αυτοκρατορία με αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών ανθρώπων, μετά χτύπησε η πανούκλα, (γνωστή και ως πανώλη του Ιουστινιανού) η οποία διήρκεσε από το 541 έως 543 και, κατά των Προκόπιο αποδεκάτιζε τον πληθυσμό της αυτοκρατορίας. Μέχρι και το 40% της Κωνσταντινούπολης λέγεται ότι αποδεκατίστηκε, κατά συνέπεια δημιούργησε έλλειψη εργατικού δυναμικού και αύξηση των μισθών. Η έλλειψη εργατικού δυναμικού, επίσης, οδήγησε σε σημαντική αύξηση του αριθμού των «βάρβαρων» στα βυζαντινά στρατεύματα, μετά τις αρχές της δεκαετίας του 540. Το παρατεταμένο πόλεμο στην Ιταλία και τους πολέμους με τους Πέρσες, ήταν ένα βαρύ φορτίο για τους πόρους της αυτοκρατορίας, και ο Ιουστινιανός είχε επικριθεί από πολλούς για τη σπατάλη του παλατιού και για την άσωτη ζωή που έκανε το αυτοκρατορικό ζεύγος. Χαρακτηριστική είναι εδώ η περιγραφή του ιστορικού Προκόπιου: «Ήταν πάρα πολύ πρόθυμος να παίρνει των άλλων τα χρήματα. Κι ούτε έβρισκε πρόφαση καμία για να τους αρπάξει το βιος τους. Κι όταν τα έκανε δικά του ήταν άξιος να τα περιφρονά και να τα σπαταλάει αλόγιστα. Και να τα δίνει στους βαρβάρους χωρίς λόγο κανένα».
ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ
«Τώρα αυτό συνέβαινε όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά σε κάθε πόλη: γιατί όπως κάθε άλλη ασθένεια, το κακό, ξεκινώντας από εκεί, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αλλά ο Αυτοκράτορας δεν ενόχλησε το πρόβλημα, ακόμα κι όταν συνέχιζε συνεχώς κάτω από τα μάτια του στον ιππόδρομο. Γιατί ήταν πολύ εφησυχασμένος και έμοιαζε περισσότερο με τον ανόητο κώλο, που ακολουθεί, κουνώντας τα αυτιά του μόνο όταν τον σέρνει κανείς από το χαλινάρι. Έτσι ενήργησε ο Ιουστινιανός και τα έριξε όλα σε σύγχυση.
Μόλις ανέλαβε την εξουσία από τον θείο του, το μέτρο του ήταν να ξοδέψει το δημόσιο χρήμα χωρίς περιορισμούς, τώρα που είχε τον έλεγχο του. Έδωσε μεγάλο μέρος από αυτό στους Ούννους που κατά καιρούς έμπαιναν στο κράτος. και κατά συνέπεια οι ρωμαϊκές επαρχίες υπόκεινταν σε συνεχείς επιδρομές, γιατί αυτοί οι βάρβαροι, αφού γεύτηκαν κάποτε τον ρωμαϊκό πλούτο, δεν ξέχασαν ποτέ τον δρόμο που οδηγούσε σε αυτόν. Και πέταξε πολλά χρήματα στη θάλασσα με τη μορφή τυφλοπόντικων, σαν να ήθελε να κυριαρχήσει στον αιώνιο βρυχηθμό των θραυστών. Διότι πέταξε με ζήλια πέτρινους κυματοθραύστες μακριά από την ηπειρωτική χώρα κατά την έναρξη της θάλασσας, λες και με τη δύναμη του πλούτου μπορούσε να ξεπεράσει τη δύναμη του ωκεανού.
Συγκέντρωσε για τον εαυτό του τις ιδιωτικές περιουσίες των Ρωμαίων πολιτών από όλη την Αυτοκρατορία: κάποιοι κατηγορώντας τους κατόχους τους για εγκλήματα για τα οποία ήταν αθώοι, άλλοι κάνοντας ταχυδακτυλουργικά τα λόγια των ιδιοκτητών τους σαν να του δώσανε την περιουσία τους. Και πολλοί, πιασμένοι στην πράξη του φόνου και άλλων εγκλημάτων, παρέδωσαν τα υπάρχοντά τους σε αυτόν και έτσι γλίτωσαν την ποινή για τις αμαρτίες τους.
Άλλοι, αμφισβητώντας δόλια τον τίτλο σε εδάφη που τύχαινε να γειτνιάζουν με τα δικά τους, όταν είδαν ότι δεν είχαν καμία πιθανότητα να πάρουν το καλύτερο από το επιχείρημα, με τον νόμο εναντίον τους, του έδωσαν τα δικαιώματά τους στην αξίωση ώστε να απελευθερωθεί από το δικαστήριο. Έτσι, με μια χειρονομία που δεν του κόστισε τίποτα, κέρδισαν την εύνοιά του και μπόρεσαν παράνομα να κερδίσουν τους αντιπάλους τους.
Νομίζω ότι είναι τόσο καλή στιγμή όσο κάθε άλλη για να περιγράψω την προσωπική εμφάνιση του άντρα. Τώρα στη σωματική διάπλαση δεν ήταν ούτε ψηλός ούτε κοντός, αλλά με μέσο ύψος. όχι λεπτό, αλλά μέτρια παχουλό. Το πρόσωπό του ήταν στρογγυλό και καθόλου άσχημο, γιατί είχε καλό χρώμα, ακόμα κι όταν νήστευε δύο μέρες. Για να κάνω μια μακρά περιγραφή σύντομη, έμοιαζε πολύ με τον Δομιτιανό, γιο του Βεσπασιανού. Ήταν αυτός που οι Ρωμαίοι μισούσαν τόσο πολύ που ακόμη και το να τον κομματιάσουν δεν ικανοποίησε την οργή τους εναντίον του, αλλά ψηφίστηκε από τη Σύγκλητο διάταγμα ότι το όνομα αυτού του Αυτοκράτορα δεν έπρεπε να γραφτεί ποτέ και ότι δεν έπρεπε να γραφτεί άγαλμά του. διατηρημένο. Και έτσι αυτό το όνομα διαγράφηκε σε όλες τις επιγραφές στη Ρώμη και όπου αλλού είχε γραφτεί, εκτός μόνο όπου εμφανίζεται στον κατάλογο των αυτοκρατόρων. και πουθενά δεν μπορεί να δει κανείς άγαλμά του σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εκτός από ένα ορειχάλκινο, που κατασκευάστηκε για τον ακόλουθο λόγο.
Η σύζυγος του Δομιτιανού ήταν ελεύθερη και κατά τα άλλα ευγενής. και ούτε η ίδια είχε κάνει ποτέ κακό σε κανέναν, ούτε είχε συναινέσει στις πράξεις του συζύγου της. Γι’ αυτό αγαπήθηκε πολύ. και η Σύγκλητος την έστειλε, όταν πέθανε ο Δομιτιανός, και την πρόσταξε να ζητήσει ό,τι ευλογία ήθελε. Αλλά ζήτησε μόνο αυτό: να στήσει στη μνήμη του μια ορειχάλκινη εικόνα, όπου ήθελε. Σε αυτό συμφώνησε η Γερουσία. Τώρα η κυρία, θέλοντας να αφήσει ένα μνημείο στο μέλλον της αγριότητας εκείνων που είχαν σφάξει τον άντρα της, συνέλαβε αυτό το σχέδιο: μαζεύοντας τα κομμάτια του σώματος του Δομιτιανού, τα ένωσε με ακρίβεια και έραψε το σώμα ξανά στην αρχική του εμφάνιση. Πηγαίνοντας αυτό στους αγαλματοποιούς, τους διέταξε να βγάλουν τη άθλια μορφή σε ορείχαλκο. Έτσι οι τεχνίτες έφτιαξαν αμέσως την εικόνα, και η σύζυγος την πήρε και την έστησε στον δρόμο που οδηγεί στο Καπιτώλιο, στη δεξιά πλευρά καθώς πηγαίνει κανείς εκεί από το Φόρουμ: ένα μνημείο του Δομιτιανού και μια αποκάλυψη του τρόπου του θανάτου του μέχρι σήμερα.
Ολόκληρο το πρόσωπο του Ιουστινιανού, ο τρόπος έκφρασής του και όλα τα χαρακτηριστικά του θα μπορούσαν να επισημανθούν ξεκάθαρα σε αυτό το άγαλμα.
Τέτοιος ήταν ο Ιουστινιανός στην εμφάνιση. αλλά ο χαρακτήρας του ήταν κάτι που δεν μπορούσα να περιγράψω πλήρως. Διότι ήταν ταυτόχρονα κακός και επιδεκτικός. όπως λέει ο λαός στην καθομιλουμένη, βλάκας. Ποτέ δεν ήταν ειλικρινής με κανέναν, αλλά πάντα δόλιος σε ό,τι έλεγε και έκανε, αλλά κουκουλώθηκε εύκολα από όποιον ήθελε να τον εξαπατήσει. Η φύση του ήταν ένα αφύσικο μείγμα ανοησίας και κακίας. Αυτό που έλεγε παλιά ένας περιπατικός φιλόσοφος ίσχυε και γι’ αυτόν, ότι στον άνθρωπο συνδυάζονται αντίθετες ιδιότητες όπως στην ανάμειξη των χρωμάτων. Θα προσπαθήσω να τον απεικονίσω, ωστόσο, στο βαθμό που μπορώ να καταλάβω την πολυπλοκότητά του.
Αυτός ο Αυτοκράτορας, λοιπόν, ήταν δόλιος, δόλιος, ψεύτικος, υποκριτικός, διπρόσωπος, σκληρός, ικανός να διασπείρει τη σκέψη του, ποτέ δεν δακρύζει ούτε από χαρά ούτε από πόνο, αν και μπορούσε να τους καλέσει με έντεχνα κατά βούληση, όταν το απαιτούσε η περίσταση. ψεύτης πάντα, όχι μόνο αυθόρμητα, αλλά και γραπτώς, και όταν ορκιζόταν ιερούς όρκους στους υπηκόους του στο άκουσμα τους. Τότε θα έσπαγε αμέσως τις συμφωνίες και τις υποσχέσεις του, όπως ο πιο χυδαίος σκλάβος, τους οποίους πράγματι μόνο ο φόβος των βασανιστηρίων αναγκάζει να ομολογήσουν την ψευδορκία τους. Άπιστος φίλος, ήταν ύπουλος εχθρός, τρελός για φόνους και λεηλασίες, καβγάς και επαναστάτης, οδηγούσε εύκολα σε οτιδήποτε κακό, αλλά ποτέ δεν ήθελε να ακούσει καλή συμβουλή,
Πώς θα μπορούσε κανείς να περιγράψει με λέξεις τους τρόπους του Ιουστινιανού; Αυτά και πολλές ακόμη χειρότερες κακίες αποκαλύφθηκαν μέσα του καθώς σε καμία άλλη θνητή φύση δεν φαινόταν να έχει πάρει μαζί την κακία όλων των άλλων ανθρώπων και να την φύτεψε στην ψυχή αυτού του ανθρώπου. Και εκτός από αυτό, ήταν πολύ επιρρεπής στο να ακούσει κατηγορίες. και πολύ γρήγορο για τιμωρία. Διότι αποφάσιζε τέτοιες περιπτώσεις χωρίς πλήρη εξέταση, ονομάζοντας την τιμωρία όταν είχε ακούσει μόνο την πλευρά του κατήγορου της υπόθεσης. Χωρίς δισταγμό έγραψε διατάγματα για λεηλασίες χωρών, λεηλασίες πόλεων και σκλαβιά ολόκληρων εθνών, χωρίς καμία αιτία. Έτσι, αν κάποιος ήθελε να πάρει όλες τις συμφορές που είχαν συμβεί στους Ρωμαίους πριν από αυτή τη φορά και να τις ζυγίσει με τα εγκλήματά του,
Δεν είχε κανένα ενδοιασμό να οικειοποιηθεί την περιουσία των άλλων και δεν πίστευε καν κάποια δικαιολογία απαραίτητη, νόμιμη ή παράνομη, για τη δήμευση όσων δεν του ανήκαν. Και όταν ήταν δικό του, ήταν περισσότερο από έτοιμος να το σπαταλήσει σε τρελή επίδειξη ή να το δώσει ως περιττή δωροδοκία στους βαρβάρους. Εν ολίγοις, ούτε ο ίδιος κρατούσε χρήματα ούτε άφησε κανέναν άλλο να κρατήσει: λες και ο λόγος του δεν ήταν η φιλαργυρία, αλλά η ζήλια για όσους είχαν πλούτη. Διώχνοντας όλο τον πλούτο από τη χώρα των Ρωμαίων με αυτόν τον τρόπο, έγινε η αιτία της παγκόσμιας φτώχειας.
Τώρα αυτός ήταν ο χαρακτήρας του Ιουστινιανού, όσο μπορώ να τον απεικονίσω». Προκόπιος Απόκρυφη Ιστορία.
Η ερημοποίηση του ελλαδικού και η κατάληψη της νότιας Ελλάδας, από μεγαλύτερα τα λάθη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Με την «Διανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» (1204) το βασίλειο της Θεσσαλονίκης περιελάμβανε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα και την περιοχή των Αθηνών, στα τέλη του 1204 ο Βονιφάτιος πορεύθηκε νότια για να ολοκληρώσει την κατάκτηση. Συνοδευόταν από τη σύζυγό του Μαργαρίτα και τον Μανουήλ γιο του πρώην αυτοκράτορα Ισαάκιου Β΄ ντυμένο με αυτοκρατορική πορφύρα για να προσεγγίσει τους υπηκόους του. Ο άρχοντας Λέων Σγουρός επιχείρησε να αντισταθεί στη Θεσσαλία αλλά απέτυχε. Ο Βονιφάτιος κατέλαβε τη Στερεά Ελλάδα, συνέλαβε αιχμάλωτο τον πρώην αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄ Άγγελο και μοίρασε τα εδάφη του σε υποτελείς του. Η πορεία του ήταν θριαμβευτική, η Θήβα έπεσε, η Αθήνα και η Ακρόπολη Αθηνών έπεσαν χωρίς αντίσταση. Η πόλη είχε παραμεληθεί τελείως από τους Βυζαντινούς και είχε μείνει χωρίς διοίκηση. Η «θρυλούμενη και χρυσή πόλη των Αθηνών», η «πάλαι μεν μήτηρ σοφίας παντοδαπής και πάσης καθηγεμών αρετής», στις παραμονές της Δ΄ Σταυροφορίας καταπιεσμένη από τους φόρους και την απληστία των αρχόντων και λησμονημένη είχε χάσει σύμφωνα με τον Μιχαήλ Χωνιάτη την παλαιά της δόξα και είχε μεταβληθεί σε μικρό και «αοίκητο» χωριό. Εξουθενωμένη και από τους πολέμους κατά του Λέοντα Σγουρού παραδόθηκε στους Φράγκους χωρίς αντίσταση.
Ο εντειχισμός της Τροίας Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ως απόγονος του Αινεία και των Τρώων, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να χτίσει ΤΕΙΧΗ ψηλά κατά την συνήθεια της Ανατολίας από την Εποχή της Βαβυλωνίας. Το δεύτερο πράγμα, ήταν να μεγαλώσει τον πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό πληθυσμό αυτής της πόλης με έντονη αστικοποίηση και να τον κλείσει μέσα στα Τείχη αυτά. Το τρίτο πράγμα, φυσικά που έκανε, ήταν να κλέψει όλους τους θησαυρούς τα μάρμαρα και τα γλυπτά από τις χώρες που κατακτούσε μαζί με την ομορφιά κατά την προσφιλή συνήθεια των Τρώων. Την ίδια τακτική ακολούθησε και η Β΄ Ρώμη, ειδικά όταν έγινε χριστιανική και πέρασε στην απόλυτη θεοκρατία με τον πρώτο θεοποιηθέντα αυτοκράτορα τον Αύγουστο Οκταβιανό. Η Ελλάδα, ο ελλαδικός χώρος είχε ερημωθεί και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες τον άφησαν στο έλεος των βαρβάρων που με τις ευλογίες τους «εις έδαφος φέρον » λεηλατούσαν τις εγκαταλειμμένες μικρές πόλεις και χωριά. Όλος ο πληθυσμός είχε συγκεντρωθεί στην Β΄ Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη και κλείστηκαν πίσω από τα 7 τείχη τα ψηλά όπως και η Α΄ Ρώμη. Ήταν θέμα χρόνου να πολιορκηθεί και να κατακτηθεί από νέους επίδοξους οθωμανούς, συνεχιστές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κατά τα ήθη και έθιμα της ανατολικής Λεμουρίας. Η Α΄ Ρώμη είχε πέσει πιο νωρίς, γιατί είχε χτιστεί σε μία περιοχή με γεωμορφολογικό έδαφος παρόμοιο με της Ελλάδος, δεν μπορούν να στηθούν και να ζήσουν για πολύ αυτοκρατορίες εκεί. Οι αυτοκρατορίες θέλουν μεγάλο χώρο και πεδιάδες, ανήκουν πάντα στις ελώδεις Ασίες και έτσι…. ξεκίνησαν. Όπως δεν μπορεί να στηθεί αυτοκρατορία στην Ελλάδα. Το ίδιο λάθος έκανε και η Βρετανική αυτοκρατορία. Καμία αυτοκρατορία δεν μπορεί να ζήσει για πολύ, σε νησί, αλλά μπορεί να ταλαιπωρήσει κόσμο πολύ με την αυτοκρατορική τρωαδίτικη νοοτροπία. Η αμετροέπεια της Β΄ Ρώμης φαίνεται από τον απίστευτο αριθμό των εκκλησιών που έχτισε εκτός από τους παλιούς ναούς που γκρέμισε. Μόνο αυτό έχτισε, μοναστήρια και εκκλησιές , ούτε νοσοκομεία ούτε πανεπιστήμια, ούτε σχολεία. Λεηλατούσε τις υπόλοιπες πόλεις και μετέφερε την λεία στην κάπιταλ πρωτεύουσα του Κωνσταντίνου , του δράκου βασιλιά. Αυτή ήτανε η εμμονή, η μανιακή υστερία των χριστιανών κτιστομανών αυτοκρατόρων με μία πολύ κακή βαριά αρχιτεκτονική και αισθητική, η οποία ήταν και βαρύγδουπα ενδυματολογική, μιμούμενοι τις φορεσιές των Μήδων και των Περσών και των Δράκων Κινέζων. Το πόσος ήταν ακριβώς ο πληθυσμός κατά την περίοδο αυτή, δεν γνωρίζουμε, σίγουρα ήτανε περισσότερος από τον παλιό ,γιατί οι άνθρωποι άρχισαν να αυξάνονται. Οι άλλες πόλεις, οι αρχαίες πόλεις_ κράτη είχαν τείχη, αλλά είχανε και μικρό διαχειρίσιμο πληθυσμό. Από τη στιγμή που ο πληθυσμός μιας πόλης αυξάνεται υπερβολικά πολύ, δεν μπορεί κανείς να τον διαχειριστεί, δεν είναι διαχειρίσιμος και οι κάτοικοι υποφέρουν από επιδημίες πανδημίες λιμό λοιμό και κορωνοϊό. Ο εξαιρετικός διαφωτιστής φιλόσοφος και δικαστής Μοντεσκιέ μιλάει αναλυτικά για τα αίτια της πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στο αντίστοιχο έργο του. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί και να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος είναι, ότι οι πόλεις, οι ανθρώπινες πόλεις, δεν πρέπει να μετατρέπονται σε πόλεις ΤΕΡΑΤΑ με ΤΕΙΧΗ και οι άνθρωποι να κλείνονται μέσα τους σαν ποντίκια, να ζουν σαν τρωκτικά και να κυκλοφορούν στο μετρό σαν τυφλοπόντικες μετροπόντικες με νοοτροπίες «θεοκρατίας και αυτοκρατορίας «. Είναι ξεπερασμένες πια. Ο σπουδαίος μας ποιητής Καβάφη μας υπενθυμίζει ποιητικά τα λάθη αυτά Τείχη Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Τρείς εξουσίες σε μία στην Αγία Τριάδα της Ιερής Απληστίας.
Το καταπληκτικό βιβλίο του Μοντεσκιέ για το πνεύμα του νόμου χωρίς το γράμμα του φόβου. Δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία λέει ο φιλόσοφος και δικαστής Μοντεσκιέ και χωρίς την Αρετή όπως έχει πει και η Αρήτη στον Οδυσσέα.
Η πολυτέλεια και ο νεοπλουτισμός εκφυλίζει την δημοκρατία και τους πολίτες της και η μοναρχία φτωχαίνει και εξαθλιώνει τους υπηκόους της. Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς διάκριση στην εξουσία την νομοθετική εκτελεστική και δικαστική. Η πολιτική Ελευθερία δεν συνάδει με την θρησκευτική δουλεία και με απλά λόγια σημαίνει ότι η Εκκλησία πρέπει είναι χωριστά και σε απόσταση από την κυβερνητική εξουσία. Οι νόμοι και οι νομοθέτες να μη διορίζονται από την κυβέρνηση καθώς επίσης και οι δικαστές να μην είναι αυλοκόλακες της εξουσίας. Και, δεν μπορεί να γίνονται πρωθυπουργοί οι γιοί και οι εγγονοί πρωθυπουργών και δήμαρχοι τα ανίψια τους και τα αδέρφια τους και οι κόρες τους, βουλευτές, χωρίς αιδώ. Είναι ντροπή, γιατί τότε δεν έχουμε διάκριση εξουσιών άλλα, έχουμε τον Γιάννη να κερνάει και τον Γιάννη να πίνει.
Ελευθερία είναι το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι επιτρέπουν οι νόμοι. Μοντεσκιέ Όπως η αρετή είναι απαραίτητη σε μια δημοκρατία, είναι και η τιμή σε μια μοναρχία. Το 1751 η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πρόσθεσε το De l’esprit des lois στο Index Librorum Prohibitorum («Κατάλογος Απαγορευμένων Βιβλίων»). Δεν υπάρχει λέξη που να έχει παραδεχτεί περισσότερες διαφορετικές σημασίες και να έχει κάνει περισσότερες διαφορετικές εντυπώσεις στο ανθρώπινο μυαλό , από αυτή της Ελευθερίας . Μερικοί το θεωρούν ως διευκόλυνση καθαίρεσης ενός ατόμου στο οποίο είχαν απονείμει μια τυραννική εξουσία. άλλοι για τη δυνατότητα επιλογής ενός ατόμου στο οποίο είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν. Άλλοι για το δικαίωμα να φέρουν όπλα και έτσι να τους επιτρέπεται να χρησιμοποιούν βία, άλλοι για το προνόμιο να κυβερνώνται από έναν ντόπιο της χώρας τους ή από τους δικούς τους νόμους. Μερικοί έχουν προσαρτήσει αυτό το όνομα σε μια μορφή διακυβέρνησης, εξαιρουμένων άλλων: Όσοι είχαν ρεπουμπλικανικό γούστο, το εφάρμοσαν σε αυτήν την κυβέρνηση. όσοι τους άρεσε ένα μοναρχικό κράτος, το έδιναν στις μοναρχίες. Έτσι, όλοι έχουν εφαρμόσει το όνομα της ελευθερίας στην κυβέρνηση που συμμορφώνεται περισσότερο με τα δικά τους έθιμα και τάσεις: και όπως σε μια δημοκρατία οι άνθρωποι δεν έχουν τόσο σταθερή και τόσο παρουσίαση άποψη για τα όργανα των κακών για τα οποία παραπονιούνται, και ομοίως όπως η οι νόμοι φαίνεται εκεί να μιλούν περισσότερο, και οι εκτελεστές των νόμων λιγότερο, γενικά αποδίδεται στις δημοκρατίες και αρνείται στις μοναρχίες. Όπως και στις δημοκρατίες, ο λαός φαίνεται να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει, η ελευθερία έχει τοποθετηθεί σε αυτό το είδος κυβέρνησης και η δύναμη του λαού έχει συγχέεται με την ελευθερία του. Διαφορετικές σημασίες της λέξης ελευθερία Ελευθερία είναι το δικαίωμα να κάνεις ό,τι επιτρέπουν οι νόμοι, και αν ένας πολίτης μπορούσε να κάνει ό,τι του απαγορεύουν, δεν θα είχε πλέον ελευθερία, γιατί όλοι οι συμπολίτες του θα είχαν την ίδια εξουσία. Σε τι αποτελείται η ελευθερία Τα δημοκρατικά και αριστοκρατικά κράτη δεν είναι από τη φύση τους ελεύθερα. Η πολιτική ελευθερία βρίσκεται μόνο σε μετριοπαθείς κυβερνήσεις και ακόμη και σε αυτά δεν βρίσκεται πάντα. Υπάρχει μόνο όταν δεν υπάρχει κατάχρηση εξουσίας. Αλλά η συνεχής εμπειρία μάς δείχνει ότι κάθε άνθρωπος που έχει επενδύσει με δύναμη είναι ικανός να την καταχραστεί και να μεταφέρει την εξουσία του μέχρι εκεί. Δεν είναι παράξενο, αν και αλήθεια, να πούμε ότι η ίδια η αρετή έχει ανάγκη από όρια; Για να αποφευχθεί αυτή η κατάχρηση, είναι απαραίτητο από την ίδια τη φύση των πραγμάτων η εξουσία να αποτελεί έλεγχο της εξουσίας. Μια κυβέρνηση μπορεί να συγκροτηθεί έτσι, καθώς κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να υποχρεωθεί να κάνει πράγματα στα οποία ο νόμος δεν τον υποχρεώνει, ούτε να εξαναγκαστεί να απέχει από πράγματα που ο νόμος επιτρέπει. Πολιτική ελευθερία Η πολιτική ελευθερία του υποκειμένου είναι μια ψυχική ηρεμία, που προκύπτει από τη γνώμη που έχει κάθε άτομο για την ασφάλειά του. Για να έχουμε αυτή την ελευθερία, είναι απαραίτητο η κυβέρνηση να έχει συγκροτηθεί έτσι ώστε ένας άνθρωπος να μην φοβάται τον άλλον . Πολιτική Σκλαβιά Θα έλεγα αμέσως ότι η θρησκεία δίνει το δικαίωμα στους καθηγητές της να υποδουλώνουν όσους διαφωνούν μαζί της, για να διευκολύνουν τη διάδοσή της. Αυτή ήταν η ιδέα που ενθάρρυνε τους ληστές της Αμερικής στην ανομία τους. Υπό την επίδραση αυτής της ιδέας θεμελίωσαν το δικαίωμά τους να υποδουλώνουν τόσα πολλά έθνη γιατί αυτοί οι ληστές, οι οποίοι θα ήταν απολύτως και ληστές και χριστιανοί, ήταν εξαιρετικά ευσεβείς.
Ο Μοντεσκιέ είπε ότι πέρασε είκοσι χρόνια ερευνώντας και γράφοντας το De l’esprit des lois , καλύπτοντας ένα τεράστιο εύρος θεμάτων όπως το δίκαιο, η κοινωνική ζωή και η μελέτη της ανθρωπολογίας. Σε αυτή την πραγματεία ο Montesquieu υποστηρίζει ότι οι πολιτικοί θεσμοί χρειάζεται, για την επιτυχία τους, να αντικατοπτρίζουν τις κοινωνικές και γεωγραφικές πτυχές της συγκεκριμένης κοινότητας. Ζητά για ένα συνταγματικό σύστημα διακυβέρνησης με διάκριση των εξουσιών , τη διατήρηση της νομιμότητας και των πολιτικών ελευθεριών και το τέλος της δουλείας .
Αρχές που παρακινούν τη συμπεριφορά των πολιτών σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ Η οδήγηση κάθε ταξινόμησης πολιτικού συστήματος, σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ, πρέπει να είναι αυτό που αποκαλεί «αρχή». Αυτή η αρχή λειτουργεί ως ελατήριο ή κινητήρας για να παρακινήσει τη συμπεριφορά των πολιτών με τρόπους που θα τείνουν να υποστηρίζουν αυτό το καθεστώς και να το κάνουν να λειτουργεί ομαλά. Ένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ εάν λείπει η κατάλληλη αρχή του. Ο Μοντεσκιέ ισχυρίζεται, για παράδειγμα, ότι οι Άγγλοι απέτυχαν να δημιουργήσουν μια δημοκρατία μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο (1642–1651) επειδή η κοινωνία δεν είχε την απαιτούμενη αγάπη για την αρετή. Βιβλίο VII: Συνέπειες των Διαφορετικών Αρχών των Τριών Κυβερνήσεων σε σχέση με τους Συλλογικούς Νόμους, την Πολυτέλεια και την Κατάσταση των Γυναικών Les républiques finissent par le luxe; les monarchies, par la pauvreté. Μετάφραση: Οι δημοκρατίες τελειώνουν μέσω της πολυτέλειας οι μοναρχίες μέσω της φτώχειας.
Είναι η κύρια πηγή της θεωρίας της διάκρισης των εξουσιών , η οποία εφαρμόζεται σε πολλά συντάγματα σε όλο τον κόσμο. Είναι επίσης γνωστός για το ότι έκανε περισσότερα από κάθε άλλο συγγραφέα για να εξασφαλίσει τη θέση της λέξης δεσποτισμός στο πολιτικό λεξικό. Το Πνεύμα του Δικαίου που δημοσιεύτηκε ανώνυμα (1748), το οποίο έγινε δεκτό τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στις αμερικανικές αποικίες, επηρέασε τους Ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών στη σύνταξη του Συντάγματος των ΗΠΑ . Ο Μοντεσκιέ εκτιμήθηκε επίσης πολύ στις βρετανικές αποικίες στη Βόρεια Αμερική ως υπέρμαχος της ελευθερίας. Σύμφωνα με έναν πολιτικό επιστήμονα , ήταν η πιο συχνά αναφερόμενη αυθεντία για την κυβέρνηση και την πολιτική στην αποικιακή προεπαναστατική βρετανική Αμερική, την οποία αναφέρουν πλειστάκις οι Αμερικανοί ιδρυτές . Μετά την Αμερικανική Επανάσταση , το έργο του παρέμεινε ισχυρή επιρροή σε πολλούς από τους Αμερικανούς ιδρυτές, κυρίως τον Τζέιμς Μάντισον της Βιρτζίνια , τον «Πατέρα του Συντάγματος ».
Η φιλοσοφία του Μοντεσκιέ ότι «η κυβέρνηση πρέπει να στηθεί έτσι ώστε κανένας άνθρωπος να μην χρειάζεται να φοβάται τον άλλον» υπενθύμισε στον Μάντισον και σε άλλους ότι ένα ελεύθερο και σταθερό θεμέλιο για τη νέα εθνική τους κυβέρνηση απαιτούσε έναν σαφώς καθορισμένο και ισορροπημένο διαχωρισμό των εξουσιών. Δεν μπορεί κάτι να είναι απαραίτητα σωστό επειδή είναι νόμος. Πρέπει να είναι όμως νόμος, αν είναι το σωστό.
Σε Α΄ Ενικό 