4 άλογα διηγούνται την άλωση.….Από το Τέθριππο Θριάμβου 

Εν σωτηρίω έτει 1204 η Α΄ Ρώμη καταλαμβάνει την Β΄ Ρώμη για του Χριστού την πίστη την αγία ….επικρατεί χάος και λεηλασία. Τα άλογα που έκλεψε ο χριστιανός Θεοδόσιος ο Β΄ μεταφέρονται στη Βενετία στου Μάρκου την χριστιανική εκκλησία. Δύο από αυτά είναι του Αχιλλέα

Τα γλυπτά χρονολογούνται από την κλασική αρχαιότητα και έχουν αποδοθεί στον αρχαίο Έλληνα γλύπτη του 4ου αιώνα π.Χ Λύσιππο. Αν και ονομάζονται μπρούτζινα, η ανάλυσή τους έχει δείξει ότι περιέχουν τουλάχιστον 96,67% χαλκό. Είναι βέβαιο ότι τα άλογα μαζί με το τέθριππο με το οποίο αποτελούσαν σύνολο, βρίσκονταν για πολύ καιρό στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης. Μπορεί να ήταν τα «τέσσερα επιχρυσωμένα άλογα που στέκονται πάνω από τον Ιππόδρομου» που»ήρθαν από το νησί της Χίου από το Θεοδόσιο Β΄», όπως αναφέρεται στο έργο του 8ου ή αρχών 9ου αιώνα (Παραστάσεις σύντομοι χρονικαί).

«Εν ονόματι του Χριστού, πρέπει να καταλάβουμε, δια των όπλων, την πόλη» Οι χριστιανοί επί τω θεάρεστω έργω

Η Δ’ Σταυροφορία (1201-1204) είχε σκοπό και στόχο την κατάληψη της Ιερουσαλήμ μέσω μιας εισβολής στην Αίγυπτο και την Αλεξάνδρεια, αλλά παρέκκλινε από τον στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την Κωνσταντινούπολη, καταλύοντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ιδρύοντας τη Λατινική Αυτοκρατορία. Το ενδιαφέρον της νέας σταυροφορίας ανακίνησε ο πάπας Ιννοκέντιος Γ’ το 1198. Ως ιστορικό γεγονός, η Δ’ Σταυροφορία αποτέλεσε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο, το οποίο υπήρξε αποτέλεσμα διάφορων συμφερόντων και συναισθημάτων: θρησκευτικά αισθήματα, ελπίδες των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή και επιθυμία για κέρδη και περιπέτειες και υλικά κέρδη από την άλλη πλευρά. Όμως, η επικράτηση των υλικών συμφερόντων, η οποία ήταν αισθητή και στις προηγούμενες Σταυροφορίες, εκδηλώθηκε ξεκάθαρα κατά την Δ’ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Φαινόταν πιθανό ότι η οχυρωμένη βυζαντινή πρωτεύουσα θα μπορούσε να αντισταθεί με επιτυχία στους Σταυροφόρους, των οποίων ο αριθμός δεν ήταν τόσο μεγάλος. Οι τελευταίοι, όμως, αποβιβάστηκαν στην ευρωπαϊκή ακτή και κατέλαβαν τον Γαλατά, έσπασαν την αλυσίδα που έκλεινε τον Κεράτιο κόλπο και εισχώρησαν σε αυτόν πυρπολώντας τα πλοία που βρίσκονταν εκεί. Έτσι ο Γαλατάς καταλήφθηκε τον Ιούλιο του 1204 από τους Σταυροφόρους. Οι Βάραγγοι αμυνόταν στα χερσαία τείχη και μία κατάληψη από τους Βενετούς μερικών πύργων των τειχών στον Κεράτιο, απωθήθηκε.

Ο Αλέξιος Γ΄ που δεν είχε ούτε τη θέληση, ούτε τη δύναμη να αντισταθεί, εγκατέλειψε την πόλη και διέφυγε, παίρνοντας μαζί του το δημόσιο θησαυροφυλάκιο. Ο Ισαάκιος Β΄ απελευθερώθηκε από τη φυλακή και επανήλθε από τους κατοίκους στον θρόνο· ο γιος του Αλέξιος, που είχε φτάσει μαζί με τους Σταυροφόρους, ανακηρύχθηκε συναυτοκράτορας (ως Αλέξιος Δ΄) μετά από αίτημα των Σταυροφόρων.
Οι Σταυροφόροι, μετά το θάνατο του Ισαάκιου και του Αλεξίου και ύστερα από διαταγή του ίδιου του Μούρτζουφλου, θεώρησαν τους εαυτούς τους απαλλαγμένους από κάθε υποχρέωση που είχαν αναλάβει έναντι της Ρωμανίας. Η ευθεία σύγκρουση Βυζαντινών και Σταυροφόρων ήταν πια αναπόφευκτη και οι δεύτεροι άρχισαν να σχεδιάζουν την, για λογαριασμό τους, κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους (1204) πραγματοποιήθηκε μεταξύ Βενετίας και Σταυροφόρων συνθήκη, σχετικά με τη διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η πρώτη πρόταση της συνθήκης είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή: «Εν ονόματι του Χριστού, πρέπει να καταλάβουμε, δια των όπλων, την πόλη» . Τα κύρια σημεία της συνθήκης είχαν ως εξής:

Η κυβέρνηση των Λατίνων θα εγκαθίστατο στην πόλη και οι σύμμαχοι τους θα συμμετείχαν στην κατανομή των λαφύρων.
Επιτροπή αποτελούμενη από έξι Βενετούς και έξι Γάλλους, θα εξέλεγε εκείνον που, κατά τη γνώμη τους, θα κυβερνούσε καλύτερα τη χώρα «προς δόξαν του Θεού, της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας και της Αυτοκρατορίας».
Ο Λατίνος αυτοκράτορας θα είχε στη διάθεσή του το ένα τέταρτο της πόλης, την έξω από την πόλη περιοχή, καθώς και δύο ανάκτορα εντός της πόλης.
Τα υπόλοιπα τρία τέταρτα θα δίνονταν κατά το ήμισυ στους Βενετούς και το υπόλοιπο στους άλλους Σταυροφόρους.
Όλοι οι Σταυροφόροι που θα λάμβαναν μικρές ή μεγάλες κτήσεις, εκτός από τον Ερρίκο Δάνδολο, όφειλαν να ορκιστούν πίστη στον αυτοκράτορα.
Η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας «έπεσε αφού υπέστη την επίθεση αυτής της εγκληματικής και πειρατικής εκστρατείας που λέγεται Δ’ Σταυροφορία»].

Μετά την κατάληψη της πόλης, επί τρεις μέρες, οι Λατίνοι μεταχειρίστηκαν με φοβερή σκληρότητα, λεηλατώντας κάθε τι που είχε συγκεντρωθεί, διαμέσου των αιώνων, στην Κωνσταντινούπολη. Τίποτα δεν έμεινε σεβαστό: οι εκκλησίες, τα λείψανα, τα μνημεία τέχνης. Οι ιππότες της Δύσης και οι στρατιώτες τους, καθώς και οι Λατίνοι μοναχοί και ηγούμενοι, έλαβαν και αυτοί μέρος στη λεηλασία. Ο Νικήτας Χωνιάτης, αυτόπτης μάρτυρας της κατάληψης της πόλης, δίνει μια τρομακτική εικόνα της λεηλασίας, της βίας και της ερήμωσης που έφεραν οι Σταυροφόροι.

Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών λεηλασίας, χάθηκαν πολλά πολύτιμα έργα τέχνης, πολλές βιβλιοθήκες λαφυραγωγήθηκαν και πολλά χειρόγραφα καταστράφηκαν, ενώ η Αγία Σοφία λεηλατήθηκε ανελέητα. Ο Βιλεαρδουίνος παρατηρεί ότι «από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου, ποτέ, σε καμία πόλη, δεν κατακτήθηκαν τόσα λάφυρα». Μετά από αυτή την Σταυροφορία, όλη η δυτική Ευρώπη κοσμήθηκε με τους θησαυρούς της Κωνσταντινούπολης, ( που είχαν κλέψει οι αυτοκράτορες ) ενώ οι περισσότερες από τις εκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης απέκτησαν μέρος από τα «ιερά λείψανα» της πόλης. Το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων, που βρίσκονταν σε μοναστήρια της Γαλλίας, καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης .

Τα τέσσερα ορειχάλκινα άλογα που αποτελούσαν ένα από τα καλύτερα στολίδια του Ιπποδρόμου της Κωνσταντινούπολης, μεταφέρθηκαν από τον Δάνδολο στην Βενετία, όπου και διακοσμούν σήμερα την εξώθυρα του καθεδρικού ναού του Αγίου Μάρκου.

Ιστορίες αυτοκρατοριών αλόγων και παραλόγων περασμένου Αιώνα με τα άλογα θρησκευτικά όντα του Ποσειδώνα

Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτεινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή. κ. Καβάφης Άλογα Αχιλλέως

Αστραία

με την μορφή κομματοκρατίας και ελέω θεού πανθρησκείας

Οι αυτοκρατορίες με την έννοια του απόλυτου μονάρχη, την θεϊκή του καταγωγή, με την ευγενή υποστήριξη της θρησκείας και το αλάθητο του θρησκευτή, μαζί με τις χλιδάτες ενδυμασίες και τους μεγάλους τίτλους αναπτύχθηκαν και πρωτίστως και κυρίως στην Ανατολή, ίσως και της φυσιογραφικής γεωμορφολογίας του εδάφους των μεγάλων εκτάσεων. Υποστηρίζουν μερικοί ιστορικοί και εξ αιτίας των μεγάλων ποταμών των αρδευτικών δηλαδή συστημάτων και της διαχείρισης τους.
Ο ελλαδικός χώρος δεν είχε αυτοκρατορίες, ούτε μπορεί να έχει. Είχε πόλεις κράτη και μικρές εκτάσεις. Σε αυτές τις μικρές εκτάσεις γης και δεν μπορούσε να αναπτυχθεί καμία αυτοκρατορία με την έννοια αυτή.
Η Α΄ Ρώμη εισήγαγε και καθιέρωσε την έννοια της αυτοκρατορίας μιμούμενη την Ανατολή. Θα ακολουθήσει η Β΄ η Γ και λοιπές «Ρώμες». Ανατολίτες στη καταγωγή και οι Ρωμαίοι…απόγονοι των Τρώων.
Οι Ευρωπαίοι αρχομανείς παλιοχαρακτήρες ενθουσιάστηκαν με το καθεστώς της αυτοκρατορίας και άρχισαν να ξεπηδούν » αυτοκρατορίες» Ράιχ, σαν μανιτάρια από δω και από κει. Γερμανικές Γαλλικές Βρετανικές ανθίσανε και τον κόσμο λεηλατήσανε, ενώ οι Ρώσικες παραμένουν κλασικά στην Ανατολή στα υψίπεδα Αλτάι σταθερά με τις χρυσές ορδές του Χάν.
Σε συνεργασία με τη θρησκεία και την αρωγή του χριστιανισμού καταστρέψανε όλο τον κόσμο με μεγάλη με απληστία .Μαζί με το μαστίγιο του αυτοκράτορα πουλούσαν και το καρότο του καλού θεού.
Οι αυτοκρατορίες που δημιουργούνται με όπλα στηρίζονται και στα όπλα. Όταν αυτά τελειώνουν πέφτουν. Πέσανε οι αυτοκρατορίες στην Δύση και την Ευρώπη, τέλος της Εποχής των Ιχθύων μα η νοοτροπία και τα οφίτσια μείνανε.
Αντικαταστάθηκαν από τους «φεουδάρχες» προέδρους των κομμάτων τους πρωθυπουργούς υπουργούς και τους επαγγελματίες πολιτικούς με το φέουδο τους, το μαγαζί τους και το κόμμα τους. Πολλοί από αυτούς διατηρούν ακόμη τους τίτλους τους αυτοκρατορικούς και λέγονται φον ή ντε π.χ η βαρώνη Φόν Ουρσούλα, ο δούκας Ντε Γκουτέρες, ρατσιστές αμφότεροι, διότι άλλο να είσαι τέτοια Φον και Ντε και άλλο να μην είσαι….. σε συνάδουν με την ισότητα τέτοιοι τίτλοι σε έννοες Δημοκρατίες όπως διατυμπανίζουν.

Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί είναι μόνιμα Φεουδάρχες, έχουν την νοοτροπία του φεουδάρχη, ζουν από τον λαό και τον κόπο του με εισόδημα υψηλό, κυβερνήτες υπουργοί πρωθυπουργοί και πρόεδροι και μεταπηδούν από τη μία θέση στην άλλη. Αλληλοβραδεύονται μεταξύ τους, ευλογούν τα γένια τους, αλληλοταξιδεύουν συνέχεια με έξοδα του λαού και πολλά ξοδεύουν, βγάλουν πολλές φώτο σε συνέδρια άνευ σημασίας και άνευ ουσίας και αποτελέσματος.
Κατ αντιστοιχία με την παλιά φεουδαρχία παρέχουν μερικά επιδόματα και κάποια ψίχουλα στις ψυχούλες τους ψηφοφόρους τους για συντηρούν το πελατειακό τους κράτος σε μορφή δουλοπαροικίας. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους είναι μόνιμα κρατικοδίαιτοι με υψηλά χορηγούμενο μισθό. Δουλεύουν άλλοι για αυτούς και αυτοί μας δουλεύουν όλους και φτιάχνουν οργανισμούς και ΜΚΟ για να βολέψουν και τους συγγενείς το σόι σε δεσμό οικογενειακό.

Μιλάνε συνεχώς για ανθρώπινα δικαιώματα για που τα καταπατούν, για ρατσισμό που τον προάγουν, για διαφορετικότητα όπως την εννοούν και έχουνε καταντήσει την Ευρώπης ¨»φέουδο» δικής τους επιλογής.
Να μην απορούν γιατί τρώνε το ξύλο της αρκούδας από τον Πούτιν τον τσάρο της ρώσικης αυτοκρατορίας ( αυτός….τα βγάζει τα λεφτά του ) εκεί είναι αυτοκρατορία, δεν είναι Ευρωπαϊκό Φέουδο και να καθίσουν να αναλογιστούν μετά την φεουδαρχία, τι δουλειά θα κάνουν ….χανουμάκια στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής οριεντάλ χορούς θα χορεύουν με τον αρκουδιάρη και τον νταουλιέρη...το πιο πιθανόν.

Η φεουδαρχία (ή φεουδαλισμός) ήταν ένα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα που μορφοποιείται τελειωτικά, ως ολοκληρωμένο σύστημα, γύρω στον 11ο αιώνα που επικράτησε ιδίως στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη που προήλθαν από τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Τα φέουδα έχουν τις ρίζες τους στην τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (μολονότι πολλοί εντοπίζουν στοιχεία φεουδαλισμού στην Αίγυπτο, στην Ιαπωνία κ.α.) και στις λεγόμενες βαρβαρικές επιδρομές. Γενικά μπορούμε να χωρίσουμε τον φεουδαλισμό σε τρία στάδια: το στάδιο της προσφοράς φόρου σε εργασία, προϊόντα και χρήμα. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κατ’ ανάγκη χρονική σειρά στα τρία διαφορετικά είδη φεουδαλισμού, ενώ ρόλο στο ποιο υπερισχύει, παίζουν και οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας.

Πιο πολύ αποδιοργανώθηκε η Φραγκική Αυτοκρατορία, η οποία άρχισε να παρακμάζει λόγω εμφυλίων πολέμων και συγκρούσεων. Συνεπώς, οι απλοί άνθρωποι κατέφευγαν στους τοπικούς άρχοντες, για την ασφάλεια και την προστασία τους, ενισχύοντας τους τοπικούς άρχοντες, που με τη σειρά τους περιφρονούσαν τον ανίσχυρο, πλέον, βασιλιά ή αυτοκράτορα.

Ο φεουδαρχικός κόσμος, με τις σχέσεις εξάρτησης που συνδέονται με το καθεστώς γαιοκτησίας, δημιουργήθηκε γύρω στο έτος 1000, μέσα από μια σειρά οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών στο προηγούμενο σύστημα, που βάση του είχε το μονάρχη. Ο Ντυμπί διαπιστώνει ότι τον 10 αιώνα συντελείται μια αλλαγή, σύμφωνα με την οποία η απόδοση δικαιοσύνης περνάει από το δημόσιο δικαστήριο στην αυλή του κόμη. Οι κομητείες διαλύθηκαν και στη θέση τους αναδύθηκαν οι χωροδεσποτείες που διοικούνται από τους τοπικούς άρχοντες ή τα μοναστήρια, και των οποίων η εξουσία δεν εξαρτάται από την εύνοια του βασιλιά, αλλά από τη δύναμη που αντλούν από τη γη που κατέχουν. Η αλλαγή αυτή συντελέστηκε με διαφορετικό ρυθμό σε διαφορετικά μέρη της Δύσης. Το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο προέκυψε, αναφέρεται σήμερα ως φεουδαρχικό ή φεουδαλικό.

Τρεις τάξεις: κληρικός, πολεμιστής, εργάτης.
Το φεουδαρχικό σύστημα είχε περιγραφεί ήδη από εκείνη την εποχή με την εικόνα τριών τάξεων: της πνευματικής, της πολεμικής και της εργατικής. Ο Ντυμπύ έδειξε ότι στο φαντασιακό των τριών τάξεων, το τριμερές σχήμα που χρησιμοποιούσαν οι επίσκοποι του 11ου αιώνα ήταν ένα παρελθόν που είχε μεταβληθεί σε μια νέα κατάσταση η οποία είχε παραμερίσει τους oratores επισκόπους και bellatores βασιλείς. Οι χωροδεσπότες είχαν αναδυθεί εμβόλιμα ανάμεσα σε αυτούς και τους laboratores. Στα τέλη του 12ου αιώνα το τριμερές σχήμα επανήλθε, περιλαμβάνοντας και την χωροδεσποτική αριστοκρατία μεταξύ των bellatores (και την τρίτη τάξη αντικατέστησαν οι έμποροι negotiatores ή mercatores).

Το τριμερές σχήμα που παρουσίαζαν οι κληρικοί ως θεϊκή αρμονία, ήταν ένα σχήμα που στόχευε να κρατήσει την παραγωγική τάξη υποταγμένη στις άλλες δύο, αλλά σύμφωνα με τον Ζακ Λε Γκοφ, στόχευε επίσης να υποτάξει και τους πολεμιστές στους ιερείς. Η εκκλησία, το πρώτο από τα μέλη του τριμερούς σχήματος, κλήθηκε να κρατήσει την ισορροπία μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων και να διατηρήσει την αρμονία που ευαγγελιζόταν με το τριμερές σχήμα της κοινωνίας.

Η φεουδαρχία είναι κυρίως ένα σύνολο προσωπικών σχέσεων υποτέλειας που συνδέουν ιεραρχικά τα μέλη των ανώτερων τάξεων της κοινωνίας. Η πραγματική της βάση είναι η ανταλλαγή των υπηρεσιών του υποτελή έναντι κάποιου ευεργετήματος από τον άρχοντα. Κατά κανόνα το φέουδο είναι γη, και αυτό τοποθετεί τη φεουδαρχία στην αγροτική της βάση, δηλώνοντας ότι είναι καταρχήν ένα σύστημα κατοχής και εκμετάλλευσης της γης

Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες κατέχουν την εξουσία στα κτήματα που τους ανήκουν, που περιλαμβάνουν όλες τις περιοχές τις οποίες μπορεί να ελέγξουν. Συχνά παραχωρούν γη σε άλλους που τους οφείλουν αφοσίωση και υποτέλεια. Οι υποτελείς αυτοί μπορεί να μεταβιβάζουν επιπλέον απαιτήσεις στους ενοικιαστές γης της περιοχής τους.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της χωροδεσποτείας ήταν και η ουσιαστική επιβίωση της δουλείας, υπό τη μορφή της δουλοπαροικίας. Οι υποτελείς χωρικοί τίθενται υπό την προστασία των ισχυρών γαιοκτημόνων με αντάλλαγμα τον πλήρη έλεγχο της ζωής και εργασίας τους. Τον 11ο αιώνα τα δικαιώματα που ασκούσαν ο βασιλιάς ή ο κόμης περνούν στα χέρια των τοπικών αρχόντων. Έτσι, η απονομή δικαιοσύνης, ο ορισμός και η είσπραξη φορολογίας, η επιβολή αγγαρείας, είναι δικαίωμα των χωροδεσποτών στην περιοχή τους.

Η εξουσία και τα δικαιώματα του δεσπότη βασίζονται στα λεγόμενα έθιμα που εκφράζονται στον στρατιωτικό τομέα, τον δικαστικό και τον οικονομικό τομέα. Οι αγρότες και τεχνίτες της περιοχής οφείλουν στρατιωτική υπηρεσία στον άρχοντα, πολεμώντας μαζί του, χτίζοντας το κάστρο του και υπηρετώντας ως φρουροί. Η εξουσία στην απονομή δικαιοσύνης, που μαρτυρά την ανεξαρτησία της χωροδεσποτείας, αντικατέστησε την εξουσία του βασιλιά. Στο δικαστήριο του χωροδεσπότη επιβάλλονται πρόστιμα για μεγάλα και μικρά αδικήματα, κάτι που είναι σημαντική πηγή εσόδων.

Κρίση της φεουδαρχίας
Στα τέλη του 13ου αιώνα η προηγούμενη αγροτική ανάπτυξη μεταβλήθηκε σε στασιμότητα της παραγωγής, που δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις. Η οικονομική κρίση άρχισε να γίνεται εμφανής, τόσο με μια σειρά αστικών εξεγέρσεων όσο και λόγω εκτεταμένου λιμού στην ύπαιθρο μετά από μια σειρά κακών σοδειών. Η μειωμένη φυσική αντοχή του πληθυσμού σφραγίστηκε από τη Μεγάλη Πανώλη του 1348

Στη διάρκεια του 14ου αιώνα η μερίδα του πληθυσμού που δεν απασχολούνταν στην παραγωγή τροφίμων είχε αυξηθεί, όπως είχαν αυξηθεί και το λειτουργικό κόστος της πολιτικής εξουσίας και το κόστος του πολέμου. Συνέπεια αυτών ήταν η στροφή των φεουδαρχών στον δανεισμό, με τελικούς αποδέκτες της πίεσης τον αγροτικό πληθυσμό.

‘Ετσι φθάσαμε και στα δάνεια και τον δανεισμό στην χρεωκοπία όλης της Ευρώπης, εξ αιτίας των ανεύθυνων κυβερνώντων φεουδαρχών .... ανεξεταστέοι με μηδέν σε μαθήματα ιστορίας γεωγραφίας οικονομίας και πολιτικής αγωγής

Αστραία

ιμπέριουμ με τα ΤΟΤΕΜ ζώα των Δημοκρατιών της Γαίας

Ο χαρισματικός πρόεδρος της Ρωσίας πρώην Σοβιετικής Ένωσης, Βλαντιμίρ Πούτιν εξελέγη πανηγυρικώς διαγωνιζόμενος με τον εαυτό του στις πρόσφατες εκλογές.

Συγχαρητήρια του έδωσε και ο Σαρλ Μισέλ, πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που καθιερώθηκε από το 2009 μόνιμα και με υψηλό μισθό, μία ακόμη θέση για να τακτοποιήσει τους ευρωπαϊκούς φεουδάρχες που μεταπηδούν από μία υψηλή θέση σε άλλη, ελεώ θεϊκής δημοκρατίας κομμένης και ραμμένης στα μέτρα τους, Έτσι τους βολεύει….
Τι να πει και ο Ευρωπαίος φεουδάρχης Σαρλ Μισέλ στο Ρώσο Τσάρος τη Γ΄ Ρώμης, τι να πούμε και εμείς στις Δημοκρατίες της Δύσης και της Ανατολής. Όπως τους βολεύουν…..
Συγχαρητήρια επίσης έστειλαν, για την νίκη της δημοκρατίας, ο πρόεδρος της δημοκρατίας του Ιράν, του Ιράκ, ο Γενικός Γραμματέας της Κίνας, ο Πρόεδρος της Τουρκίας, της Ινδίας ο Μόντι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και ισόβιος πρωθυπουργός της Ελλάδος, (παλαιάς Β΄ Ρώμης ) ως εξ ίσου χαρισματικός και αναντικατάστατος. Μόνο η οικογένεια Μητσοτάκη βγάζει ανθρώπους ικανούς για προέδρους και πρωθυπουργούς με θεϊκή καταγωγή Α΄ Ρώμης, μαζί τις οικογένειες Καραμανλή Παπανδρέου. Έχουν το κληρονομικό χάρισμα…πως να το κάνουμε.

Ας γνωρίσουμε τον Θεϊκό Ρωμύλο ιδρυτή της Ρώμης

Ο Ρωμύλος ήταν ο θρυλικός ιδρυτής και πρώτος βασιλιάς της Ρώμης.
Τι αναφέρει η παράδοση της δημοκρατίας ( ξέρουν οι παραδόσεις από δημοκρατίες,,,να τις τηρούμε)
Οι μύθοι σχετικά με τον Ρωμύλο περιλαμβάνουν πολλά ξεχωριστά επεισόδια και φιγούρες, συμπεριλαμβανομένης της θαυματουργής γέννησης και της νεανικής ζωής τού Ρωμύλου και τού δίδυμου αδελφού του, Ρώμου. της δολοφονίας του Ρώμου και η ίδρυση της Ρώμης, η αρπαγή των Σαβίνων γυναικών και ο επακόλουθος πόλεμος με τους Σαβίνους, μια περίοδος κοινής διακυβέρνησης με τον Τίτο Τάτιο, η ίδρυση διάφορων ρωμαϊκών θεσμών· ο θάνατος ή η αποθέωση του Ρωμύλου και η διαδοχή του Nουμά Πομπίλιο.
Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, ο Ρωμύλος και ο Ρέμος ήταν γιοι της Ρέας Σιλβίας από τον θεό Άρη. Ο παππούς τους από τη μητέρα ήταν ο Νουμίτωρ, ο νόμιμος βασιλιάς της Άλμπα Λόνγκα, μέσω του οποίου τα δίδυμα κατάγοντο τόσο από τον Τρωικό ήρωα Αινεία, όσο και από τον Λατίνο, τον βασιλιά του Λατίου.

Πριν από τη γέννηση των διδύμων, ο θρόνος του Nουμίτορος είχε σφετεριστεί από τον αδελφό του, Aμούλιο, ο οποίος δολοφόνησε τον γιο ή τους γιους τού Nουμίτορος και καταδίκασε τη Ρέα Σιλβία σε αέναη παρθενία, αφιερώνοντάς την ως Εστιάδα. Όταν η Ρέα έμεινε έγκυος, ισχυρίστηκε ότι την είχε επισκεφθεί ο θεός Άρης. Ο Αμούλιος τη φυλάκισε και μετά τη γέννηση των διδύμων διέταξε να τα ρίξουν στον Τίβερη. Αλλά καθώς το ποτάμι είχε φουσκώσει από τη βροχή, οι υπηρέτες που είχαν επιφορτιστεί με την απόρριψη των βρεφών δεν μπορούσαν να φτάσουν στις όχθες του και έτσι άφησαν τα δίδυμα κάτω από μία συκιά στους πρόποδες του λόφου Παλατίνου.

Στην παραδοσιακή αφήγηση, μία λύκαινα ανέλαβε στα δίδυμα και τα θήλαζε, μέχρι που βρέθηκαν από τον βοσκό του βασιλιά, Φαύστουλο, και τη σύζυγό του Άκκα Λαρεντία.

Από τον Λύκο στην Αρκούδα …. για την Δημοκρατία στη Φάρμα των Ζώων των καλών ποιμένων. Ξέρουν αυτοί,…. θα μάθουν και αυτά.

Αστραία

και αι Ειδοί του Μαρτίου
Με την δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα τελειώνει η Εποχή του Άρη Κριού και εισερχόμαστε στην Εποχή του Ποσειδώνα και των Ιχθύων με την άνοδο του ιμπέριουμ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θεοκρατίας και των θεοποιημένων αυτοκρατόρων, οσίων και αγίων.
Τον Μάξιμο Ποντίφικα τον Αύγουστο Οκταβιανό θα ακολουθήσουν ο Τιβέριος ο Καλιγούλας ο Νέρων ο Αδριανός ο Κόμμοδος για να φτάσουμε μέχρι τα ζωώδη σεξουαλικά απελευθερωμένα πάρτι της ακολασίας του ερμαφρόδιτου Ηλιογάβαλου.
Αν η εξουσία διαφθείρει και τους καλύτερους, η απόλυτη εξουσία που εκπροσωπούνταν από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες ήταν απόλυτα διεφθαρμένη. Βασικά χαρακτηριστικά, η απληστία αμετροέπεια κατάχρηση εξουσίας θεοκρατία θρησκοληψία, δεισιδαιμονία, αμάθεια, αμάθεια, φτώχεια ερήμωση της υπαίθρου, υπεραστικοποίηση της Α και Β Ρώμης, ιμπεριαλισμός, συνεχείς ιεροί πόλεμοι και τα βρώμικα θλιβερά θεάματα στο Κολοσσαίο και τον Ιππόδρομο που ταΐζανε τον δυστυχισμένο λαό.
Αυτό μας θυμίζουν οι τελευταίες μέρες της Εποχής των Ιχθύων ….ημέρες Μαρτίου 2024.
Δισεκατομμυριούχοι φεουδάρχες, τσάροι ολιγάρχες αυτοκράτορες σουλτάνοι και θεοποιημένοι φαραώ, υπήκοοι ευνούχοι, οι κορώνες τους, οι παντόφλες τους, τα δόντια τους, τα κομμένα χέρια πόδια και τα κεφάλια τους, όσκαρ από πλαστικά βατόμουρα παρελαύνουν σε όλο τον πλανήτη στο μεγάλο πάρτι «υπερηφάνειας » του Βασιλιά Καρνάβαλου και, …. ντροπής του Homo Sapiens, χωρίς αιδώ και χωρίς κουκούτσι μυαλό και νοήμονα Φαιά Ουσία.

Τα γεγονότα της Μεγάλης Παράστασης εξελίσσονται πάντα σε Αιώνιο Τώρα, παρουσία θεατών και θεώμενων ή ερήμην τους εν τη απουσία τους. Και αυτό είναι που κάνει μια Παράσταση και ένα έργο καλό ή κακό.

Αστραία

Επιλέγοντας εκατό άνδρες από τις ηγετικές οικογένειες, ο Ρωμύλος ίδρυσε τη ρωμαϊκή σύγκλητο . Αυτούς τους άνδρες ονόμασε πάτρες , «πατέρες» της πόλης. Οι απόγονοί τους έγιναν γνωστοί ως « πατρίκιοι », αποτελώντας μία από τις δύο μεγάλες κοινωνικές τάξεις στη Ρώμη. Η άλλη τάξη, γνωστή ως « πλέμπς » ή «πληβείοι», αποτελούνταν από τους υπηρέτες, τους απελεύθερους, τους φυγάδες που ζήτησαν άσυλο στη Ρώμη, αυτούς που αιχμαλωτίστηκαν στον πόλεμο και άλλους που έλαβαν τη ρωμαϊκή υπηκοότητα με την πάροδο του χρόνου.

στη σύγκρουση των τάξεων στο ρου της ιστορίας

Οι πατρίκιοι, η ανώτερη τάξη των Ρωμαίων είχαν περισσότερα προνόμια, μόνο αυτοί είχανε πρόσβαση στην εξουσία, είχαν καλύτερη γη, χωράφια, γιατί είχαν την ικανότητα να μιλούν καλύτερα με τους θεούς. Φυσικά θεοποιούσαν τους εαυτούς, τους συγγενείς τους , τους εραστές τους και έκαναν ότι ήθελαν σαν θεοί, αυτοκράτορες. Δημιουργούσαν και πολλές συγκρητικές θρησκείες όπως πχ την ελληνορωμαϊκή, την ρωμαιομιθραϊστική , την ρωμαιοχριστιανική κα. Τα ίδια όμως έκαναν και οι πληβείοι, όταν γινόταν “πατρίκιοι” .Τα ίδια κάνουν και τώρα και οι πληβείοι και οι πατρίκιοι ….

Οι πατρίκιοι (από τα λατινικά : patricius ) ήταν αρχικά μια ομάδα οικογενειών άρχουσας τάξης στην αρχαία Ρώμη . Η διάκριση ήταν πολύ σημαντική στο Ρωμαϊκό Βασίλειο και την πρώιμη Δημοκρατία , αλλά η σημασία της μειώθηκε μετά τη Σύγκρουση των Τάξεων (494 π.Χ. έως 287 π.Χ.). Μέχρι την εποχή της ύστερης Δημοκρατίας και της Αυτοκρατορίας , η συμμετοχή στους Πατρικίους ήταν μόνο ονομαστικής σημασίας. Η κοινωνική δομή της αρχαίας Ρώμης περιστρεφόταν γύρω από τη διάκριση μεταξύ των πατρικίων και των πληβείων . Το καθεστώς των πατρικίων τους έδινε περισσότερη πολιτική δύναμη από τους πληβείους, αλλά η σχέση μεταξύ των ομάδων προκάλεσε τελικά τη Σύγκρουση των Τάξεων. Αυτή η χρονική περίοδος είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή της κοινωνικής δομής της αρχαίας Ρώμης.

Μετά την πτώση της Δυτικής Αυτοκρατορίας , ο όρος «πατρίκιος» συνεχίστηκε ως υψηλός τιμητικός τίτλος στην Ανατολική Αυτοκρατορία . Σε πολλές μεσαιωνικές ιταλικές δημοκρατίες , ειδικά στη Βενετία και τη Γένοβα , οι μεσαιωνικές τάξεις πατρικίων ήταν και πάλι επίσημα καθορισμένες ομάδες ηγετικών οικογενειών. Στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία , οι οικογένειες Grand Burgher είχαν παρόμοια σημασία. Στη συνέχεια, ο όρος «πατρίκιος» έγινε ένας ασαφής όρος που χρησιμοποιείται για να αναφέρεται στους αριστοκράτες και την ανώτερη αστική τάξη σε πολλές χώρες.
Σύμφωνα με τον Λίβιο , οι πρώτοι 100 άνδρες που διορίστηκαν ως γερουσιαστές από τον Ρωμύλο αναφέρονταν ως «πατέρες» (Λατινικά patres ) και οι απόγονοι αυτών των ανδρών έγιναν η τάξη των πατρικίων. Αυτό περιγράφεται επίσης από τον Κικέρωνα . Ο διορισμός αυτών των εκατό ανδρών στη Γερουσία τους έδωσε ένα ευγενές καθεστώς. Αυτό το καθεστώς είναι που χώριζε τους πατρικίους από τους πληβείους. Ορισμένες αφηγήσεις αναφέρουν λεπτομερώς ότι οι εκατό άνδρες επιλέχθηκαν λόγω της σοφίας τους. Αυτό θα συμπίπτει με την ιδέα ότι η αρχαία Ρώμη ιδρύθηκε σε ένα αξιοκρατικό ιδανικό. Σύμφωνα με άλλες απόψεις, οι πατρίκιοι ( patricii ) ήταν εκείνοι που μπορούσαν να υποδείξουν τους πατέρες, δηλαδή εκείνοι που ήταν μέλη των φυλών ( gentes ) των οποίων τα μέλη αποτελούσαν αρχικά ολόκληρο το σώμα των πολιτών.

Άλλες οικογένειες ευγενών που ήρθαν στη Ρώμη την εποχή των βασιλιάδων έγιναν επίσης δεκτές στο πατρικείο πατριαρχείο, συμπεριλαμβανομένων αρκετών που μετανάστευσαν από την Άλμπα Λόνγκα , μετά την καταστροφή της πόλης από τον Τούλλους Χοστίλιους . Η τελευταία γνωστή περίπτωση ενός γένους που έγινε δεκτό στο πατρικείο πριν από τον 1ο αιώνα π.Χ. ήταν όταν οι Claudii προστέθηκαν στις τάξεις των πατρικίων μετά την άφιξή τους στη Ρώμη το 504 π.Χ., πέντε χρόνια μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας.

Τα κριτήρια για το γιατί ο Ρωμύλος επέλεξε ορισμένους άντρες για αυτή την τάξη παραμένουν αμφισβητούμενα από ακαδημαϊκούς και ιστορικούς, αλλά η σημασία της διάκρισης πατρικίου/πληβείου θεωρείται από όλους ως πρωταρχική για την αρχαία ρωμαϊκή κοινωνία. Η διάκριση μεταξύ της τάξης των ευγενών, των πατρικίων, και του ρωμαϊκού πληθυσμού, των πληβείων, υπήρχε από την αρχή της αρχαίας Ρώμης. Αυτή η διάκριση έγινε όλο και πιο σημαντική στην κοινωνία μέχρι την περίοδο της ύστερης δημοκρατίας.

Στους πατρικίους δόθηκε ευγενής θέση όταν ονομάστηκαν στη Γερουσία, δίνοντάς τους ευρύτερη πολιτική επιρροή από τους πληβείους, τουλάχιστον στην εποχή της πρώιμης Δημοκρατίας. Οι πατρίκιοι στην αρχαία Ρώμη είχαν την ίδια θέση με τους αριστοκράτες στην ελληνική κοινωνία . Το ότι ανήκαν στην τάξη των ευγενών σήμαινε ότι οι πατρίκιοι μπορούσαν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση και την πολιτική, ενώ οι πληβείοι όχι. Αυτό το προνόμιο ήταν σημαντικό στην αρχαία ρωμαϊκή ιστορία και τελικά προκάλεσε μεγάλο χάσμα μεταξύ των δύο τάξεων.

Κατά τη διάρκεια της μέσης και ύστερης Δημοκρατίας, καθώς αυτή η επιρροή σταδιακά διαβρώθηκε, παραχωρήθηκαν στους πληβείους ίσα δικαιώματα στις περισσότερες περιοχές, και ακόμη μεγαλύτερα σε ορισμένες Αν και το να είσαι πατρίκιος παρέμενε κύρους, είχε ελάχιστη πρακτική σημασία. Με εξαίρεση ορισμένα θρησκευτικά αξιώματα που στερούνταν πολιτικής εξουσίας, οι πληβείοι μπορούσαν να υποστηρίξουν όλα τα αξιώματα που ήταν ανοιχτά στους πατρικίους. Οι Πλήβειοι της τάξης των συγκλητικών δεν ήταν λιγότερο εύποροι από τους πατρίκιους στο απόγειο της δημοκρατίας. Αρχικά πατρίκιος, ο Publius Clodius Pulcher κανόνισε πρόθυμα να υιοθετηθεί από μια πληβειακή οικογένεια προκειμένου να πληροί τις προϋποθέσεις για να διοριστεί ως tribune των plebs.
Οι πατρίκιοι είχαν ιστορικά περισσότερα προνόμια και δικαιώματα από τους πληβείους. Αυτή η διαφορά καθεστώτος σημειώθηκε στην αρχή της Δημοκρατίας : οι πατρίκιοι εκπροσωπούνταν καλύτερα στις ρωμαϊκές συνελεύσεις και μόνο οι πατρίκιοι μπορούσαν να κατέχουν υψηλά πολιτικά αξιώματα, όπως δικτάτορας , πρόξενος και λογοκριτής , και όλα τα ιερατεία (όπως ο pontifex maximus ) έκλεισαν σε μη πατρικίους. Υπήρχε η πεποίθηση ότι οι πατρίκιοι επικοινωνούσαν καλύτερα με τους Ρωμαίους θεούς , έτσι μόνο αυτοί μπορούσαν να εκτελούν τις ιερές τελετές και να αναλαμβάνουν την αιγίδα .

Επιπλέον, όχι μόνο οι πατρίκιοι είχαν υψηλότερη θέση σε πολιτικά αξιώματα, αλλά είχαν επίσης την καλύτερη γη στην αρχαία Ρώμη. Η κατοχή της καλύτερης γης επέτρεψε στην τάξη των πατρικίων να έχει περισσότερες ευκαιρίες, όπως να μπορεί να παράγει καλύτερη γεωργία. Αυτή η άποψη είχε πολιτικές συνέπειες, αφού στις αρχές του έτους ή πριν από μια στρατιωτική εκστρατεία, οι Ρωμαίοι δικαστές συμβουλεύονταν τους θεούς. Ο Λίβιος αναφέρει ότι η πρώτη εισαγωγή πληβείων σε ένα ιερατικό κολέγιο έγινε το 300 π.Χ. με το πέρασμα του Lex Ogulnia όταν το Κολέγιο των Augurs αύξησε τον αριθμό τους από τέσσερις σε εννέα. Μετά από αυτό, οι πληβείοι έγιναν δεκτοί στα άλλα θρησκευτικά κολέγια. Μέχρι το τέλος της Δημοκρατίας, μόνο ιερατεία περιορισμένης πολιτικής σημασίας, όπως οι Salii , οι Flamines και το Rex Sacrorum , καλύπτονταν αποκλειστικά από πατρικίους.

Αν και δεν ήταν παράνομο για έναν πληβείο να διεκδικήσει πολιτικό αξίωμα, ένας πληβείος δεν θα είχε την υποστήριξη που απαιτείται για να κερδίσει μια έδρα. Εφόσον η κοινωνία ήταν οργανωμένη με αυτόν τον τρόπο, η τάξη των πατρικίων είχε ουσιαστικά τον έλεγχο της κυβέρνησης της αρχαίας Ρώμης. Στις αφηγήσεις του Κάσιου για την αρχαία Ρώμη, περιγράφει λεπτομερώς πόσο σημαντική και πλεονεκτική ήταν η τάξη των πατρικίων έναντι της τάξης των πληβείων. Υποδεικνύει τη διαφορά του καθεστώτος μεταξύ πατρικίων και πληβείων, αναφέροντας λεπτομερώς τα συγκεκριμένα παπούτσια που φορούσαν οι πατρίκιοι. Ο Κάσσιος δηλώνει, «Γιατί τα παπούτσια που φορούσαν οι πατρίκιοι στην πόλη ήταν διακοσμημένα με δεμένα λουριά και το σχέδιο του γράμματος, για να υποδηλώσει ότι κατάγονταν από τους αρχικούς εκατό άνδρες που ήταν γερουσιαστές». Είναι σαφές μέσω της αφήγησης του Κάσιου ότι αυτές οι λεπτομέρειες είχαν σημασία και αντιπροσώπευαν τη διαφοροποίηση μεταξύ των τάξεων.

Πολλά από τα αρχαία γένη των πατρικίων των οποίων τα μέλη εμφανίζονται στους ιδρυτικούς θρύλους της Ρώμης εξαφανίστηκαν καθώς η Ρώμη απέκτησε την αυτοκρατορία της και νέες πληβειακές οικογένειες αναδείχθηκαν. Ορισμένες οικογένειες πατρικίων, όπως οι Horatii, Lucretii, Verginii και Menenii σπάνια εμφανίζονται σε σημαντικές θέσεις κατά τη διάρκεια της μετέπειτα δημοκρατίας. Πολλές παλιές οικογένειες είχαν πατρικιακούς και πληβείους κλάδους, από τους οποίους οι πατρικιακές γραμμές συχνά έσβηναν στην αφάνεια και επισκιάζονταν από τα πληβεία συνονόματά τους.

Η παρακμή επιταχύνθηκε προς το τέλος της Δημοκρατίας, κυρίως λόγω των εμφυλίων πολέμων, από τον Κοινωνικό Πόλεμο έως τις επιταγές των Triumvirs , που τους επέφεραν βαρύ τίμημα. Ως αποτέλεσμα, πολλά επιφανή πατρικιακά σπίτια ήταν στα πρόθυρα της εξαφάνισης κατά τον 1ο αιώνα π.Χ., μερικές φορές επιβίωσαν μόνο μέσω υιοθεσιών.
Πατρίκιοι εναντίον πληβείων
Η διάκριση μεταξύ πατρικίων και πληβείων στην αρχαία Ρώμη βασιζόταν καθαρά στη γέννηση. Αν και οι σύγχρονοι συγγραφείς συχνά απεικονίζουν τους πατρίκιους ως πλούσιες και ισχυρές οικογένειες που κατάφεραν να εξασφαλίσουν την εξουσία στις λιγότερο τυχερές πληβειακές οικογένειες, οι πληβείοι και οι πατρίκιοι στην τάξη των γερουσιαστών ήταν εξίσου πλούσιοι. Καθώς τα πολιτικά δικαιώματα για τους πληβείους αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της μέσης και ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας , πολλές πληβειακές οικογένειες είχαν αποκτήσει πλούτο και δύναμη, ενώ ορισμένες παραδοσιακά πατρικιακές οικογένειες είχαν περιπέσει στη φτώχεια και την αφάνεια. Ωστόσο, κανένα ποσό πλούτου δεν θα μπορούσε να αλλάξει την τάξη κάποιου.

Γάμος
Ένας γάμος μεταξύ ενός πατρίκιου και ενός πληβείου ήταν ο μόνος τρόπος για να ενσωματωθούν νομικά οι δύο τάξεις. Ωστόσο, μόλις καταγράφηκαν οι Δώδεκα Πίνακες , θεσπίστηκε νόμος που έκανε τον γάμο μεταξύ των δύο τάξεων παράνομο. Εάν επρόκειτο να γίνει ένας γάμος μεταξύ ενός πατρίκιου και ενός πληβείου, τα παιδιά αυτού του γάμου θα λάμβαναν στη συνέχεια την ιδιότητα του πατρικίου. Αυτός ο νόμος δημιουργήθηκε για να αποτρέψει την ανάμειξη των τάξεων. Στην αρχαία Ρώμη οι γυναίκες δεν είχαν εξουσία στο νοικοκυριό. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Mathisen, το να έχεις έναν αναγνωρισμένο γάμο, άρα να μην παντρευτείς παράνομα στην άλλη τάξη, ήταν σημαντικό. Η ύπαρξη ενός νόμιμα αναγνωρισμένου γάμου εξασφάλιζε ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν από το γάμο θα είχαν τη ρωμαϊκή υπηκοότητα και οποιαδήποτε περιουσία θα μπορούσαν να κληρονομήσουν.
Σύγκρουση των τάξεων
Τελικά, οι πληβείοι δεν ήταν ικανοποιημένοι με το ότι ήταν η κατώτερη τάξη και δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα και προνόμια με τους πατρικίους. Αυτή η εποχή στη ρωμαϊκή ιστορία ονομάζεται Σύγκρουση των Τάξεων , η οποία έλαβε χώρα μεταξύ 500 και 287 π.Χ. Λόγω του πολιτικού καθεστώτος των πατρικίων, η τάξη των πληβείων δεν είχε καμία εκπροσώπηση στην κυβέρνηση για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους. Με το να μην έχουν κανέναν να υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους, αυτό σήμαινε επίσης ότι οι πληβείοι δεν γνώριζαν πάντα τους νόμους με τους οποίους έπρεπε να τηρούν. Εφόσον οι πατρίκιοι ήταν υψηλής κοινωνικής θέσης, δεν ήθελαν να χάσουν αυτή την ιδιότητα. δεν συμφωνούσαν με την αλλαγή της δομής της κοινωνίας δίνοντας στους πληβείους περισσότερο καθεστώς. Τελικά, η πληβεία δημιούργησε το δικό της κυβερνητικό όργανο, το Συμβούλιο των Πληβείων
Ύστερη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδος
Η ιδιότητα του πατρικίου εξακολουθούσε να έχει ένα βαθμό κύρους την εποχή της πρώιμης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ανέβαζαν συνήθως τους υποστηρικτές τους στην κάστα των πατρικίων μαζικά . Αυτό το κύρος σταδιακά μειώθηκε περαιτέρω, και στο τέλος της κρίσης του 3ου αιώνα το καθεστώς του πατρικίου, όπως ήταν γνωστό στη Δημοκρατία, έπαψε να έχει νόημα στην καθημερινή ζωή. Ο αυτοκράτορας Φλάβιος Κωνσταντίνος ο Μέγας επανέφερε τον όρο ως τον ανώτερο τιμητικό τίτλο της αυτοκρατορίας, που δεν συνδέεται με κάποια συγκεκριμένη διοικητική θέση και από την πρώτη περιορίζεται σε πολύ μικρό αριθμό κατόχων. Ο ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι στην εποχή του Κωνσταντίνου, οι κάτοχοι του τίτλου κατατάσσονταν ακόμη και πάνω από τους πραιτοριανούς νομάρχες .

Στην ύστερη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία , ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε με φειδώ και διατήρησε το υψηλό του κύρος, απονέμεται, ιδιαίτερα τον 5ο αιώνα, στους ισχυρούς magistri militum που κυριαρχούσαν στο κράτος, όπως ο Στίλιχο , ο Κωνστάντιος Γ’ , ο Φλάβιος Αέτιος , ο Comes Bonifacius , και Ricimer . Ο τίτλος του πατρικίου χρησιμοποιήθηκε περιστασιακά στη Δυτική Ευρώπη μετά το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Για παράδειγμα, ο Πάπας Στέφανος Β’ απένειμε τον τίτλο «Πατρίκιος των Ρωμαίων» στον Φράγκο ηγεμόνα Πεπίνο τον Κοντό . Η αναβίωση των τάξεων πατρικίων στις μεσαιωνικές ιταλικές πόλεις-κράτη , καθώς και βόρεια των Άλπεων, καλύπτεται από την πατρικία πατριαρχία

Ο ανατολικός αυτοκράτορας Ζήνων (ρ. 474–491) το παραχώρησε στον Οδόακρο για να νομιμοποιήσει την κυριαρχία του τελευταίου στην Ιταλία μετά την ανατροπή του επαναστάτη μάγιστρου militum Ορέστη και του γιου του Ρωμύλου Αυγούστου το 476. Στην Ανατολική Αυτοκρατορία, ο Θεοδόσιος Β’ (408). –450) απαγόρευσε στους ευνούχους να το κρατήσουν, αν και ο περιορισμός αυτός είχε ανατραπεί από τον 6ο αιώνα. Επί Ιουστινιανού Α’ (σ.σ. 527–565), ο τίτλος πολλαπλασιάστηκε και, κατά συνέπεια, υποτιμήθηκε κάπως, καθώς ο αυτοκράτορας τον άνοιξε σε όλους εκείνους που υπερβαίνουν το illustris rank, δηλαδή την πλειοψηφία της Γερουσίας.

Δυτικά Ρωμαιοκαθολικά και Ανατολικά Ρωμαιοβυζαντικά Πατριαρχεία Ιερατεία Πατρικίων και Πληβείων στη πάλη για την εξουσία με την ίδια, Φαιάς Ουσίας,…. απουσία.

Αστραία