σε Δύση και Ανατολή

Το δαχτυλίδι της φωτιάς με γεωπολιτικές εξελίξεις στη Γαία ΦΩΤΙΑ και ΑΕΡΑ (Κριός -Ζυγός)
Νέα Σελήνη, ευθυγράμμιση Ήλιου Σελήνης και Γης, 22 μοίρες στον Ζυγό στην Σπίκα και τον Βοώτη
Το Σάββατο 14 Οκτωβρίου πολλές περιοχές της Βόρειας, Κεντρικής και Νότιας Αμερικής θα βιώσουν το εντυπωσιακό φαινόμενο του δαχτυλιδιού της φωτιάς (Ring of Fire). Πρόκειται για μια δακτυλιοειδή ηλιακή έκλειψη όπου η Σελήνη βρίσκεται στο πιο απομακρυσμένο σημείο της τροχιάς της από τη Γη, οπότε δεν μπορούν να κρύψει εντελώς τον ηλιακό δίσκο και δημιουργείται έτσι ένα εντυπωσιακό φωτοστέφανο, το δαχτυλίδι της φωτιάς.

Οι προφητείες του Κ. Χάντιγκτον

Ο Χάντινγκτον έγραψε το 1996, «Στον αναδυόμενο κόσμο των εθνοτικών συγκρούσεων και των πολιτισμικών συγκρούσεων, η δυτική πίστη στην οικουμενικότητα του δυτικού πολιτισμού αντιμετωπίζει τρία προβλήματα: είναι ψευδής, είναι ανήθικη και είναι επικίνδυνη».

Ο Χάντινγκτον πιστεύει λοιπόν ότι η άνοδος της Κίνας αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα και την πιο ισχυρή μακροπρόθεσμη απειλή για τη Δύση, καθώς η κινεζική πολιτιστική διεκδίκηση έρχεται σε σύγκρουση με την αμερικανική επιθυμία για έλλειψη περιφερειακής ηγεμονίας στην Ανατολική Ασία.
Ο Huntington υποστηρίζει ότι ο ισλαμικός πολιτισμός έχει βιώσει μια τεράστια πληθυσμιακή έκρηξη που τροφοδοτεί την αστάθεια τόσο στα σύνορα του Ισλάμ όσο και στο εσωτερικό του, όπου τα φονταμενταλιστικά κινήματα γίνονται όλο και πιο δημοφιλή. Οι εκδηλώσεις αυτού που αποκαλεί « Ισλαμική Αναγέννηση » περιλαμβάνουν την ιρανική επανάσταση του 1979 και τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου . Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη δήλωση που έκανε ο Χάντινγκτον στο άρθρο του Foreign Affairs ήταν ότι «το Ισλάμ έχει ματωμένα σύνορα». Ο Χάντινγκτον πιστεύει ότι αυτό είναι μια πραγματική συνέπεια πολλών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της προαναφερθείσας διόγκωσης της μουσουλμανικής νεολαίαςκαι αύξηση του πληθυσμού και ισλαμική εγγύτητα με πολλούς πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Σινικών, Ορθοδόξων, Δυτικών και Αφρικανικών.
Ο Χάντινγκτον βλέπει τον ισλαμικό πολιτισμό ως πιθανό σύμμαχο της Κίνας, έχοντας περισσότερους ρεβιζιονιστικούς στόχους και μοιράζονται κοινές συγκρούσεις με άλλους πολιτισμούς, ειδικά με τη Δύση. Συγκεκριμένα, εντοπίζει κοινά κινεζικά και ισλαμικά συμφέροντα στους τομείς της διάδοσης των όπλων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας που έρχονται σε σύγκρουση με εκείνες της Δύσης, και πιστεύει ότι αυτοί είναι τομείς στους οποίους οι δύο πολιτισμοί θα συνεργαστούν.

Ο Χάντινγκτον πιστεύει επίσης ότι ορισμένοι από τους παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτή τη σύγκρουση είναι ότι τόσο ο Χριστιανισμός (στον οποίο βασίζεται ο δυτικός πολιτισμός) όσο και το Ισλάμ είναι:
Ιεραποστολικές θρησκείες, που επιδιώκουν τη μεταστροφή των άλλων.
Οικουμενικές, «όλα ή τίποτα» θρησκείες, με την έννοια ότι πιστεύεται και από τις δύο πλευρές ότι μόνο η πίστη τους είναι η σωστή και Τελολογικές θρησκείες, 

Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι μια θεωρία σύμφωνα με την οποία η πολιτισμική και θρησκευτική ταυτότητα των ανθρώπων θα είναι η κύρια πηγή σύγκρουσης στον κόσμο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Πατέρας της θεωρίας είναι ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Σάμιουελ Χάντιγκτον ο οποίος υποστήριξε ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι θα διεξάγονταν όχι μεταξύ κρατών, αλλά μεταξύ πολιτισμών.

Επιπλέον, η σύγκρουση των πολιτισμών, για τον Χάντινγκτον, αντιπροσωπεύει μια εξέλιξη της ιστορίας. Στο παρελθόν, η παγκόσμια ιστορία αφορούσε κυρίως τους αγώνες μεταξύ μοναρχών, εθνών και ιδεολογιών, όπως αυτός που παρατηρήθηκε μέσα στον δυτικό πολιτισμό. Ωστόσο, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η παγκόσμια πολιτική πέρασε σε μια νέα φάση, στην οποία οι μη δυτικοί πολιτισμοί δεν είναι πλέον οι εκμεταλλευμένοι αποδέκτες του δυτικού πολιτισμού, αλλά έχουν γίνει πρόσθετοι σημαντικοί παράγοντες που ενώνονται με τη Δύση για να διαμορφώσουν και να κινήσουν την παγκόσμια ιστορία.

Οι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται με όρους καταγωγής, θρησκείας, γλώσσας, ιστορίας, αξιών, εθίμων και θεσμών. Ταυτίζονται με πολιτιστικές ομάδες: φυλές, εθνοτικές ομάδες, θρησκευτικές κοινότητες, έθνη και, στο ευρύτερο επίπεδο, πολιτισμούς. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την πολιτική όχι μόνο για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους αλλά και για να καθορίσουν την ταυτότητά τους. Ξέρουμε ποιοι είμαστε μόνο όταν ξέρουμε ποιοι δεν είμαστε και συχνά μόνο όταν ξέρουμε σε ποιον είμαστε εναντίον.

Σε δακτυλίδια της φωτιάς και της εξουσίας

Αστραία

για την σύγκρουση πολιτισμών

» Η θεωρία μου είναι ότι η θεμελιώδης πηγή συγκρούσεων στο νέο κόσμο δεν θα είναι πρωτίστως ιδεολογική ή πρωτίστως οικονομική. Οι μεγάλοι διχασμοί στην ανθρωπότητα και οι κύριοι λόγοι συγκρούσεων θα είναι πολιτισμικοί. » Samuel P. Huntington

Είναι περισσότερο γνωστός για τη θεωρία του 1993, τη « Σύγκρουση των Πολιτισμών », μιας νέας παγκόσμιας τάξης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο . Υποστήριξε ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι δεν θα γίνονταν μεταξύ χωρών, αλλά μεταξύ πολιτισμών και ότι ο ισλαμικός εξτρεμισμός θα γινόταν η μεγαλύτερη απειλή για τη δυτική κυριαρχία στον κόσμο.
Το 1993, ο Χάντινγκτον προκάλεσε μεγάλη συζήτηση μεταξύ των θεωρητικών των διεθνών σχέσεων με τον ερωτηματικό τίτλο «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών;», ένα άρθρο με επιρροή, συχνά αναφερόμενο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Foreign Affairs .
Στο άρθρο, υποστήριξε ότι, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το Ισλάμ θα γινόταν το μεγαλύτερο εμπόδιο στη δυτική κυριαρχία στον κόσμο. Επομένως, ο επόμενος μεγάλος πόλεμος της Δύσης, είπε, θα ήταν αναπόφευκτα με το Ισλάμ.
Η περιγραφή της μεταψυχροπολεμικής γεωπολιτικής και του «αναπόφευκτου της αστάθειας» έρχεται σε αντίθεση με την επιδραστική θέση « Τέλος της Ιστορίας » που υποστήριξε ο Φράνσις Φουκουγιάμα .
Ο Χάντινγκτον πιστώνεται ότι βοήθησε στη διαμόρφωση των αμερικανικών απόψεων για τις πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις , την πολιτική ανάπτυξη και τη συγκριτική κυβέρνηση.
Σύμφωνα με το Open Syllabus Project , ο Huntington είναι ο δεύτερος πιο συχνά αναφερόμενος συγγραφέας στα αναλυτικά προγράμματα κολλεγίων για μαθήματα πολιτικής επιστήμης
Η Σύγκρουση Πολιτισμών είναι μια διατριβή ότι οι πολιτιστικές και θρησκευτικές ταυτότητες των ανθρώπων θα είναι η κύρια πηγή σύγκρουσης στον κόσμο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Ο Χάντινγκτον επέκτεινε το «The Clash of Civilizations?» σε έκταση βιβλίου και το δημοσίευσε ως The Clash of Civilizations and the Remaking of World Orderτο 1996. Το άρθρο και το βιβλίο υποστηρίζουν ότι η σύγκρουση μετά τον Ψυχρό Πόλεμο θα εμφανιζόταν πιο συχνά και βίαια λόγω πολιτιστικών και όχι ιδεολογικών διαφορών. Ότι, ενώ στον Ψυχρό Πόλεμο, η σύγκρουση συνέβη μεταξύ της Καπιταλιστικής Δύσης και της Ανατολής του Κομμουνιστικού Μπλοκ, τώρα ήταν πολύ πιθανό να συμβεί μεταξύ των μεγάλων πολιτισμών του κόσμου – προσδιορίζοντας επτά και έναν πιθανό όγδοο:
(i) Δυτικό, (ii) Λατινικό Αμερικανός, (iii) Ισλαμικός, (iv) Σινικός (Κινεζικός), (V) Ινδουιστής, (vi) Ορθόδοξος, (vii) Ιάπωνας και (viii) Αφρικανός.
Αυτή η πολιτιστική οργάνωση αντιπαραβάλλει τον σύγχρονο κόσμο με την κλασική έννοια των κυρίαρχων κρατών. Για να κατανοήσουμε την τρέχουσα και μελλοντική σύγκρουση, τα πολιτισμικά ρήγματα πρέπει να γίνουν κατανοητά και ο πολιτισμός – αντί για το κράτος – πρέπει να γίνει αποδεκτός ως η αιτία του πολέμου. Έτσι, Τα δυτικά έθνη θα χάσουν την κυριαρχία τους εάν αποτύχουν να αναγνωρίσουν τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα των πολιτισμικών εντάσεων.
Υπογραμμίζοντας αυτό το σημείο, ο Χάντινγκτον έγραψε στην επέκταση του 1996, «Στον αναδυόμενο κόσμο των εθνοτικών συγκρούσεων και των πολιτισμικών συγκρούσεων, η δυτική πίστη στην οικουμενικότητα του δυτικού πολιτισμού αντιμετωπίζει τρία προβλήματα: είναι ψευδής, είναι ανήθικη και είναι επικίνδυνη».
Η ταύτιση του Δυτικού Πολιτισμού με τον Δυτικό Χριστιανισμό (Καθολικός-Προτεστάντης) δεν ήταν η αρχική ιδέα του Χάντινγκτον, ήταν μάλλον η παραδοσιακή δυτική γνώμη και υποδιαίρεση πριν από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Ο Χάντινγκτον έγραψε ότι η Ουκρανία μπορεί να χωρίσει κατά μήκος της πολιτιστικής γραμμής μεταξύ της πιο καθολικής δυτικής Ουκρανίας και της ορθόδοξης ανατολικής Ουκρανίας :
Ενώ μια κρατικιστική προσέγγιση υπογραμμίζει την πιθανότητα ενός ρωσο-ουκρανικού πολέμου, μια πολιτισμική προσέγγιση το ελαχιστοποιεί και αντ ‘αυτού τονίζει την πιθανότητα να χωριστεί η Ουκρανία στη μέση, ένας διαχωρισμός που πολιτιστικοί παράγοντες θα οδηγούσαν κάποιον να προβλέψει ότι μπορεί να είναι πιο βίαιος από εκείνον της Τσεχοσλοβακίας αλλά πολύ λιγότερο αιματηρή από αυτή της Γιουγκοσλαβίας
Κατά την άποψη του Huntington, ο πολιτισμός των Σινικών της Ανατολικής Ασίας επιβεβαιώνει πολιτιστικά τον εαυτό του και τις αξίες του σε σχέση με τη Δύση λόγω της ταχείας οικονομικής ανάπτυξής του. Συγκεκριμένα, πιστεύει ότι οι στόχοι της Κίνας είναι να επιβεβαιωθεί εκ νέου ως ο περιφερειακός ηγεμόνας και ότι άλλες χώρες της περιοχής θα «συμμετάσχουν» με την Κίνα λόγω της ιστορίας των ιεραρχικών δομών διοίκησης που υπονοείται στον Κομφουκιανό .Ο σινικός πολιτισμός, σε αντίθεση με τον ατομικισμό και τον πλουραλισμό που εκτιμάται στη Δύση. Περιφερειακές δυνάμεις όπως οι δύο Κορέα και το Βιετνάμ θα συναινέσουν στις κινεζικές απαιτήσεις και θα υποστηρίξουν περισσότερο την Κίνα αντί να επιχειρήσουν να την αντιταχθούν.

Ο Χάντινγκτον πιστεύει λοιπόν ότι η άνοδος της Κίνας αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα και την πιο ισχυρή μακροπρόθεσμη απειλή για τη Δύση, καθώς η κινεζική πολιτιστική διεκδίκηση έρχεται σε σύγκρουση με την αμερικανική επιθυμία για έλλειψη περιφερειακής ηγεμονίας στην Ανατολική Ασία.
Ο Huntington υποστηρίζει ότι ο ισλαμικός πολιτισμός έχει βιώσει μια τεράστια πληθυσμιακή έκρηξη που τροφοδοτεί την αστάθεια τόσο στα σύνορα του Ισλάμ όσο και στο εσωτερικό του, όπου τα φονταμενταλιστικά κινήματα γίνονται όλο και πιο δημοφιλή. Οι εκδηλώσεις αυτού που αποκαλεί « Ισλαμική Αναγέννηση » περιλαμβάνουν την ιρανική επανάσταση του 1979 και τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου . Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη δήλωση που έκανε ο Χάντινγκτον στο άρθρο του Foreign Affairs ήταν ότι «το Ισλάμ έχει ματωμένα σύνορα». Ο Χάντινγκτον πιστεύει ότι αυτό είναι μια πραγματική συνέπεια πολλών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της προαναφερθείσας διόγκωσης της μουσουλμανικής νεολαίαςκαι αύξηση του πληθυσμού και ισλαμική εγγύτητα με πολλούς πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Σινικών, Ορθοδόξων, Δυτικών και Αφρικανικών.
Ο Χάντινγκτον βλέπει τον ισλαμικό πολιτισμό ως πιθανό σύμμαχο της Κίνας, έχοντας περισσότερους ρεβιζιονιστικούς στόχους και μοιράζονται κοινές συγκρούσεις με άλλους πολιτισμούς, ειδικά με τη Δύση. Συγκεκριμένα, εντοπίζει κοινά κινεζικά και ισλαμικά συμφέροντα στους τομείς της διάδοσης των όπλων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας που έρχονται σε σύγκρουση με εκείνες της Δύσης, και πιστεύει ότι αυτοί είναι τομείς στους οποίους οι δύο πολιτισμοί θα συνεργαστούν.
Η Ρωσία, η Ιαπωνία και η Ινδία είναι αυτό που ο Χάντινγκτον αποκαλεί «πολιτισμούς αιώρησης» και μπορεί να ευνοήσει και τις δύο πλευρές. Η Ρωσία, για παράδειγμα, συγκρούεται με τις πολλές μουσουλμανικές εθνοτικές ομάδες στα νότια σύνορά της (όπως η Τσετσενία ), αλλά -σύμφωνα με τον Χάντινγκτον- συνεργάζεται με το Ιράν για να αποφύγει περαιτέρω μουσουλμανική-ορθόδοξη βία στη Νότια Ρωσία και για να βοηθήσει στη συνέχιση της ροής πετρελαίου. Ο Χάντινγκτον υποστηρίζει ότι αναδύεται μια « σινο-ισλαμική σύνδεση » στην οποία η Κίνα θα συνεργαστεί πιο στενά με το Ιράν , το Πακιστάν και άλλα κράτη για να ενισχύσει τη διεθνή της θέση.
Ο Χάντινγκτον πιστεύει επίσης ότι ορισμένοι από τους παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτή τη σύγκρουση είναι ότι τόσο ο Χριστιανισμός (στον οποίο βασίζεται ο δυτικός πολιτισμός) όσο και το Ισλάμ είναι:
Ιεραποστολικές θρησκείες, που επιδιώκουν τη μεταστροφή των άλλων
Οικουμενικές, «όλα ή τίποτα» θρησκείες, με την έννοια ότι πιστεύεται και από τις δύο πλευρές ότι μόνο η πίστη τους είναι η σωστή
Τελολογικές θρησκείες, δηλαδή ότι οι αξίες και τα πιστεύω τους αντιπροσωπεύουν τους στόχους της ύπαρξης και του σκοπού στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Πιο πρόσφατοι παράγοντες που συνέβαλαν σε μια σύγκρουση Δύσης-Ισλαμισμού, έγραψε ο Χάντινγκτον, είναι η ισλαμική αναζωπύρωση και η δημογραφική έκρηξη στο Ισλάμ, σε συνδυασμό με τις αξίες του δυτικού οικουμενισμού -δηλαδή, την άποψη ότι όλοι οι πολιτισμοί πρέπει να υιοθετήσουν δυτικές αξίες- που εξοργίζουν τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές. Όλοι αυτοί οι ιστορικοί και σύγχρονοι παράγοντες συνδυασμένοι, έγραψε ο Χάντινγκτον εν συντομία στο άρθρο του στο Foreign Affairs και με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο του το 1996, θα οδηγούσαν σε μια αιματηρή σύγκρουση μεταξύ του ισλαμικού και του δυτικού πολιτισμού.
«Πολύ περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο απασχολούν τα σπορ, (ειδικά τα αρχέγονα και τα βασικά) παρά τα ανθρώπινα δικαιώματα» .

…..η σύγκρουση των πολιτισμών και τα πολιτιστικά

Αστραία