Το Ιράν , η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, ανεπίσημα Περσία, είναι χώρα της Μέσης Ανατολής στη Νοτιοδυτική Ασία. Ενώ τοπικά η χώρα ήταν γνωστή ως Ιράν από την αρχαιότητα, έως το 1935 η επικρατούσα ονομασία παγκοσμίως ήταν Περσία. Μετά το 1935 χρησιμοποιούνταν διεθνώς και οι δύο ονομασίες, ο όρος Ιράν όμως καθιερώθηκε έκτοτε ως επίσημη ονομασία της χώρας.

Περσία είναι η ιστορική ονομασία του Ιράν. Η ονομασία αυτή επικράτησε στη Δύση λόγω των Ελλήνων, οι οποίοι γενίκευσαν την ονομασία της περιοχής Παρς (Παρσίς, μετεξέλιξη σε Περσίς), Φαρς σήμερα, στο νότιο Ιράν, η οποία ήταν και το κέντρο της Περσικής Αυτοκρατορίας. Σημειωτέον ότι η Περσική γλώσσα λέγεται Φαρσί. Η Περσία ονομάστηκε επισήμως Ιράν από τις 21 Μαρτίου 1935, όταν ο σάχης Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί ζήτησε επίσημα από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα του με την εθνική της ονομασία «Ιράν» που σημαίνει «η χώρα των Αρίων».

Η ιστορία
Η πρώτη αναφορά στους Πέρσες προέρχεται από ασσυριακή επιγραφή του 800 π.Χ. η οποία τους αναφέρει ως «Παρσού», γείτονες ενός άλλου Αρίου έθνους τους Μήδους. Για τους δύο επόμενους αιώνες οι Πέρσες και οι Μήδοι ήταν υποτελείς των Ασσυρίων, Βαβυλωνίων και Σκυθών (επίσης Άριοι).

Η δυναστεία των Αχαιμενιδών (648-330 π.Χ)
Η δυναστεία των Αχαιμενιδών ήταν η πρώτη σειρά Περσών ηγεμόνων. Ιδρύθηκε από τον Αχαιμένα, έναν Πέρση ηγέτη του 700 π.Χ

Έχει έκταση 1.650.000 τ.χλμ. και πληθυσμό 84 εκατ.κατά προσέγγιση. Πρωτεύουσα είναι η Τεχεράνη με 12 εκατ πληθυσμό (μεγαλύτερο από της Ελλάδος.). Το 1906 συστάθηκε το πρώτο κοινοβούλιο της χώρας, ενώ από την 1η Απριλίου 1979, έγινε ισλαμική δημοκρατία.

Το Ιράν είναι μια πολυπολιτισμική χώρα με πολλές εθνοτικές και γλωσσικές ομάδες. Οι μεγαλύτεροι είναι οι Πέρσες (61%), οι Αζέροι (16%), οι Κούρδοι (10%) και οι Λουρ (6%).

Ονομασίες Ιράν-Περσία
Οι τοπικοί πληθυσμοί ονόμαζαν τους εαυτούς τους Αρυανάμ κατά την αρχαία εποχή καθώς και Ιράν/Ερανσάρ την περίοδο των Σασσανιδών. Η λέξη «Αρυανάμ» είναι η αρχαία εκδοχή του Ιράν, και αρχαία γενική πληθυντικού που σημαίνει (γη) των Αρίων. Ο όρος Περσία είναι το όνομα που χρησιμοποιείτο από τις ευρωπαϊκές χώρες, από την εποχή της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών κατά τον 6ο αι. π.Χ. Η ονομασία αυτή επικράτησε στη Δύση μέσω των Ελλήνων, οι οποίοι γενίκευσαν την ονομασία της περιοχής Παρς (Παρσίς), Φαρς σήμερα, στο νότιο Ιράν, η οποία ήταν και το κέντρο της Περσικής Αυτοκρατορίας. Σημειωτέον ότι η Περσική γλώσσα λέγεται Φαρσί. Η Περσία ονομάστηκε επισήμως Ιράν από τις 21 Μαρτίου 1935, όταν ο σάχης Ρεζά Παχλαβί ζήτησε επίσημα από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα του με την εθνική της ονομασία Ιράν.

Ιστορία
Η περιοχή του σημερινού Ιράν κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ. κατοικούνταν από Πέρσες και Μήδους. Οι πρώτοι επικράτησαν και με επικεφαλής τη δυναστεία των Αχαιμενιδών δημιούργησαν μια αχανή αυτοκρατορία που έφτασε στα όρια της ακμής της τον 6ο και 5ο π.Χ. αιώνα, και εκτεινόταν από τη Μικρά Ασία έως τον ποταμό Ινδό. Την περίοδο 499-449 π.Χ. οι Πέρσες συγκρούστηκαν με τους Έλληνες στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας και του Αιγαίου Πελάγους

Το διάστημα 356-323 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος, επικεφαλής των συνασπισμένων Ελλήνων, κατάφερε να επιβληθεί του Πέρση Μεγάλου Βασιλέα Δαρείου Γ’ και να κατακτήσει τα εδάφη της αυτοκρατορίας του. Η κυριαρχία των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου υπήρξε πρόσκαιρη και μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα, η περσική δυναστεία των Πάρθων επικράτησε σε ολόκληρη την περιοχή. Από τον 4ο αιώνα μ.Χ., τη δυναστεία των Πάρθων τη διαδέχτηκε αυτή των Σασσανιδών. Οι μουσουλμάνοι Άραβες κατέλυσαν το περσικό βασίλειο τον 7ο αιώνα και από τότε σταδιακά ξεκίνησε ο εξισλαμισμός της περιοχής. Η περιοχή καταλήφθηκε δύο φορές πρόσκαιρα από τους Μογγόλους, το 13ο και το 14ο αιώνα

Μετά την εξάπλωση του ισλαμισμού στην Περσία, οι περισσότερες πόλεις της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, εκτός από τις επαρχίες της Κασπίας Θάλασσας και την Υπερωξιανή, προσχώρησαν στο νέο καθεστώς. Αρκετές επαρχίες στο Ιράν αρχικά αντιστάθηκαν στους Άραβες κατακτητές, αν και καμία δεν κατάφερε τελικά να τους απωθήσει. Όταν όμως η επικράτηση των Αράβων ήταν οριστική, αρκετές πόλεις στασίασαν, σκοτώνοντας τους κυβερνήτες, για να επανέλθει η τάξη με την αποστολή ενισχύσεων. Η μετάβαση του Ιράν στον Ισλαμισμό ήταν γενικά μία σύνθετη διαδικασία και θεωρείται ότι έγινε σταδιακά, χωρίς ιδιαίτερη χρήση βίας. Βέβαια, καταγράφονται περιστασιακές καταστροφές μνημείων του ζωροαστρισμού και εκτελέσεις ιερέων.

Μέχρι τον 9ο αιώνα, το Ισλάμ ήταν πλέον η επικρατούσα θρησκεία στην Περσία και οι αλλαγές που επέφερε στον πολιτισμό και τη ζωή των Ιρανών ήταν σημαντικές. Σε ορισμένες περιοχές, όπως στη Φαρς, ο ζωροαστρισμός παρέμενε ακόμα ισχυρός κατά τον 9ο αιώνα, ενώ μαζικές προσχωρήσεις στον ισλαμισμό καταγράφονται ακόμα και τον 10ο αιώνα.

Οι Αρσακίδες. Ιδρυτής της δυναστείας των Αρσακιδών ήταν ο Αρσάκης Α’ αρχηγός της ιρανικής φυλής των Παρνί, ο οποίος ισχυριζόταν ότι είναι απόγονος του βασιλιά της Περσίας Αρταξέρξη Β’ από την αρχαία μεγάλη Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Ο Ανδραγόρας, κυβερνήτης της επαρχίας της Παρθίας την εποχή των Σελευκιδών, είχε ανεξαρτητοποιηθεί από τους Έλληνες το 250 π.Χ. Ο Αρσάκης ως το 246 π.Χ. είχε κυριεύσει ολόκληρη την Παρθία από τον Ανδραγόρα.

Η δυναστεία των Αρσακιδών ανατράπηκε ύστερα από 400 χρόνια βασιλείας στην Παρθία. Νέος βασιλιάς θα ορκιστεί ο επαναστάτης Αρδασίρ, ιδρυτής της δυναστείας των Σασσανιδών, η οποία θα βασιλεύσει για άλλα 400 χρόνια επαναφέροντας την Περσία στο αρχαίο της μεγαλείο.

Γενικά οι Αρσακίδες υπήρξαν ικανοί ηγεμόνες συνδυάζοντας πολλά στοιχεία περσικά και ελληνικά από τους Σελευκίδες της Συρίας. Βοήθησαν στην ανάπτυξη ελληνιστικών πόλεων, ενώ διατήρησαν την οργάνωση της χώρας τους σε Σατραπείες. Ενίσχυσαν το εμπόριο και ανέπτυξαν ισχυρό στόλο. Συνέπεια αυτών ήταν η μεγάλη οικονομική αλλά και οικοδομική ανάπτυξη όλης της χώρας τους. Κέντρο της χώρας τους ήταν η Μηδία και πρωτεύουσα το μεν καλοκαίρι είχαν τα Εκβάτανα, τον δε χειμώνα την Κτησιφώντα.

Κλάδος της δυναστείας αυτής βασίλευσε και στην Αρμενία μέχρι τον Αρδάση ή Αρδασίρ Δ΄, επί της βασιλείας του οποίου και η Αρμενία προσαρτήθηκε στην Περσία από τους Σασσανίδες

Η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, γνωστή ως Ερανσάρ και Εράν στα περσικά των Μέσων Χρόνων, Ιρανσάρ και Ιράν στα νέα περσικά, ήταν η τελευταία προϊσλαμική ιρανική αυτοκρατορία, η οποία κυβερνήθηκε από τη δυναστεία των Σασσανιδών από το 224 μ.Χ. έως το 651. Η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, η οποία διαδέχθηκε την Παρθική Αυτοκρατορία, υπήρξε από τις μεγαλύτερες δυνάμεις στη Δυτική και Κεντρική Ασία, μαζί με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και μετέπειτα τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για μια περίοδο μεγαλύτερη των 400 ετών.

Η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών ιδρύθηκε από τον Αρδασίρ Α’, μετά την πτώση της Αυτοκρατορίας των Αρσακιδών και την ανατροπή του τελευταίου Πάρθου βασιλιά Αρτάβανου E’. Στα χρόνια τους, οι Σασσανίδες διαφέντευαν την έκταση που περιλαμβάνει ολόκληρο το σημερινό Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν, ανατολική Συρία, τον Καύκασο (Αρμενία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Νταγκεστάν), νοτιοδυτική Κεντρική Ασία, μέρος της Τουρκίας, παράκτιες περιοχές της Αραβικής Χερσονήσου, την περιοχή του Περσικού Κόλπου και περιοχές του Πακιστάν. Το όνομα της αυτοκρατορίας στα Περσικά του Μεσαίωνα (γλώσσα Παχλαβί ή Παχλεβί) είναι Εράν Σαρ, που σημαίνει Αυτοκρατορία των Αρίων. Έχει υποτεθεί ότι η μετάβαση στην Αυτοκρατορία των Σασσανιδών αντανακλά το τέλος της διαμάχης των εθνικιστών πρωτο-Περσών με τους στενούς εθνικούς συγγενείς τους, τους Πάρθους, των οποίων η κοιτίδα ήταν στην Κεντρική Ασία, προτού μεταναστεύσουν δυτικότερα.

Η εποχή των Σασσανιδών θεωρείται μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της Περσίας/Ιράν και με μεγάλη επιρροή, κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρξε η τελευταία μεγάλη αυτοκρατορία των Ιρανών πριν την εισβολή των στρατών του Ισλάμ και την υιοθέτηση της νεόφερτης θρησκείας. Την περίοδο των Σασσανιδών έφτασε στην ακμή του ο αρχαίος περσικός πολιτισμός. Εκείνη την εποχή, η Περσία επηρέασε σε αξιοσημείωτο βαθμό και το ρωμαϊκό πολιτισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πολιτιστική επιρροή των Σασσανιδών εκτεινόταν πολύ πέρα από τα γεωγραφικά σύνορα της αυτοκρατορίας, μέχρι και τη Δυτική Ευρώπη, την Αφρική, την Κίνα και την Ινδία και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο σχηματισμό τόσο της ασιατικής όσο και της ευρωπαϊκής πολιτιστικής παραγωγής του Μεσαίωνα.

Το 224 μ.Χ., ο Αρδασίρ στέφθηκε στην πόλη Κτησιφών ως μοναδικός ηγέτης της Περσίας, παίρνοντας τον τίτλο του Σάχη ή Βασιλιά των βασιλιάδων, γεγονός που σήμανε και τυπικά το τέλος της Παρθικής Αυτοκρατορίας, σημαίνοντας την έναρξη μιας περιόδου 400 ετών εξουσίας των Σασσανιδών.

Ο ισόβιος άρχων, Αλί Χοσεϊνί Χαμενεΐ ( είναι ο δεύτερος και σημερινός ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν από το 1989. Ήταν επίσης πρόεδρος της χώρας μεταξύ 1981 – 1989. Το πλήρες όνομά του είναι Αγιατολλάχ Σεγιέντ Αλί Χοσσαϊνί Χαμενεΐ.Είναι ανώτερος από τον Πρόεδρο του Ιράν.4 Ιουνίου 1989– σήμερα (34 έτη, 316 ημέρες)

Συμπεριλήφθη στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012

Το 1989, μετά το θάνατο του στενού του συνεργάτη Αγιατολλάχ Χομεϊνί, έγινε θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν. Τήρησε θετική στάση απέναντι στην έλευση της τεχνολογίας στο Ιράν. Ως υποστηρικτής της επιστημονικής προόδου, τάχθηκε θετικά στην κλωνοποίηση για θεραπευτικούς σκοπούς και την έρευνα για βλαστοκύτταρα.

Από τον Βασιλιά των Βασιλέων ( μέγιστο τίτλο) των ΠερσοΑχαιμενιδών στον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη ( ανώτατο τίτλο) των ΑριοΙρανών, μερικές αυτοκρατορίες…. δρόμο και φανατικές θρησκείες….. με το κεφάλι τους στον ώμο.

Αστραία

Από την Περσεφόνη στον Περσέα της Ιούς  Ιερής Αγελάδος και στο Πέρση  των Αχαιμενιδών σε αρίους δρόμους αρίων φύλων και φυλών.

Στη Πύλη των Εθνών
Η Πύλη των Εθνών, που αναφέρεται στους υποτελείς της Περσικής Αυτοκρατορίας, είχε έκταση περίπου 25 τετραγωνικών μέτρων, με τέσσερις κολόνες και την είσοδο στο Δυτικό Τείχος. Δυο έξοδοι οδηγούσαν η μια νότια, στο Ανάκτορο Apadana, και η άλλη σε έναν μεγάλο δρόμο στα ανατολικά. Στη δυτική είσοδο υπήρχαν δυο ταύροι με κεφάλι γενειοφόρου άνδρα, ενώ στην ανατολική είσοδο υπήρχε ένα παρόμοιο ζευγάρι με φτερά και περσικό κεφάλι (Gopät-Shäh), ώστε να αντανακλάται η εξουσία της Αυτοκρατορίας. Χαραγμένο στις εισόδους βρισκόταν το όνομα του Ξέρξη σε τρεις γλώσσες.
Ανάκτορο Apadana (Αίθουσα Ακροάσεων)

Πρόκειται για το μεγαλύτερο και λαμπρότερο παλάτι της Περσέπολης, το οποίο χτίστηκε από τον Δαρείο τον Μέγα ως Αίθουσα Ακροάσεων και ολοκληρώθηκε σε 30 χρόνια από τον γιο του, Ξέρξη Α’. Η μεγάλη αίθουσα είχε 72 κολόνες, από τις οποίες 13 υπάρχουν ως σήμερα, η κορυφή των οποίων διακοσμήθηκε από αγάλματα ζώων, όπως δικέφαλοι ταύροι, λέοντες και αετοί.
Επίσης, η βόρεια σκεπαστή είσοδος του κτιρίου διακοσμείται από δύο υπερμεγέθεις πέτρινους ταύρους.

Αρχικά, η Αίθουσα χρησίμευε για την υποδοχή των στρατιωτικών αρχηγών και των αντιπροσώπων των υποτελών εθνών της Αυτοκρατορίας, αλλά αργότερα αποτέλεσε Αυτοκρατορικό Μουσείο.
Η ιστορία της δυναστείας των Αχαιμενιδών είναι κυρίως γνωστή από Έλληνες ιστορικούς, όπως ο Ηρόδοτος, ο Κτησίας και ο Ξενοφών, την Εβραϊκή Βίβλο και άλλα εβραϊκά θρησκευτικά κείμενα, και εγγενείς ιρανικές πηγές. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Αχαιμενίδες ήταν μία οικογένεια από τη φυλή των Πασαργάδων και πιθανώς εγκαταστάθηκαν γύρω από την τοποθεσία των Πασαργάδων. Πιθανώς κυβέρνησαν άλλες περσικές φυλές τον 9ο αι. π.Χ.

Ο Δαρείος Α΄ ο Μέγας ενήγαγε τη γενεαλογία του στον Αχαιμένη (Haxāmaniš). Ωστόσο δεν υπάρχουν στοιχεία, για έναν βασιλιά που ονομάζεται Αχαιμένης. 

Η δυναστεία
Η βασιλεία ήταν κληρονομική στη δυναστεία των Αχαιμενιδών. Το τελευταίο στοιχείο τού τίτλου βασιλεύς βασιλέων ήταν πάντα «Αχαιμενίδης». Η διαδοχή οριζόταν από τον βασιλιά των βασιλέων και ήταν συνήθως ο πρωτότοκος γιος του. Από τον Δαρείο Α΄ έως τον Αρταξέρξη Β΄, ήταν συνήθως μία συμβασιλεία μεταξύ τού πατέρα και τού γιου.
Σύμφωνα με τους Περσικούς θρύλους ήταν ο αρχηγός της φυλής των Πασαργάδων μιας από τις οποίες προήλθε το έθνος τους, οι Ελληνικοί θρύλοι αντίστοιχα αναφέρουν ότι είχε Ελληνική καταγωγή. Ο Πλάτων συγκεκριμένα αναφέρει ότι ο Αχαιμένης ήταν γιος του Πέρση και εγγονός του μυθικού Περσέα, δηλαδή δισέγγονος του ίδιου του Δία, τον διαδέχθηκε ο γιος του Τεΐσπης.
Ιδρυτής της δυναστείας των Αχαιμενιδών ήταν ο Αχαιμένης ο οποίος σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ιστορικών έζησε γύρω στο 700 π.Χ. την εποχή του Ασσύριου βασιλιά Σενναχειρείμ ως αρχηγός της Περσικής φυλής των Πασαργάδων.  Υπάρχει επιπλέον καταπληκτική ομοιότητα του Ελληνόφωνου ονόματος του με αυτό των Αχαιών.
Περσία είναι η ιστορική ονομασία του Ιράν . Η ονομασία αυτή επικράτησε στη Δύση λόγω των Ελλήνων, οι οποίοι γενίκευσαν την ονομασία της περιοχής Παρς (Παρσίς, μετεξέλιξη σε Περσίς), Φαρς σήμερα, στο νότιο Ιράν, η οποία ήταν και το κέντρο της Περσικής Αυτοκρατορίας. Σημειωτέον ότι η Περσική γλώσσα λέγεται Φαρσί. Η Περσία ονομάστηκε επισήμως Ιράν από τις 21 Μαρτίου 1935, όταν ο σάχης Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί ζήτησε επίσημα από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα του με την εθνική της ονομασία «Ιράν» που σημαίνει «η χώρα των Αρίων».
Η πρώτη αναφορά στους Πέρσες προέρχεται από ασσυριακή επιγραφή του 800 π.Χ. η οποία τους αναφέρει ως «Παρσού», γείτονες ενός άλλου Αρίου έθνους τους Μήδους. Για τους δύο επόμενους αιώνες οι Πέρσες και οι Μήδοι ήταν υποτελείς των Ασσυρίων, Βαβυλωνίων και Σκυθών
Ο Περσέας απέκτησε με την Ανδρομέδα, εφτά παιδιά: τον Πέρση, τον Αλκαίο, τον Σθένελο, τον Έλειο, τον Μήστορα, τον Ηλεκτρύωνα και μια κόρη, τη Γοργοφόνη. Επίσης, η εγκυκλοπαίδεια ΠΥΡΣΟΣ, τόμος Δ, σελ. 643, έκδοση 1929, αναφέρει τον Πέρση ως Περσέα, ο οποίος φέρεται και ως ο γενάρχης των Περσών .
Οι τοπικοί πληθυσμοί ονόμαζαν τους εαυτούς τους Αρυανάμ κατά την αρχαία εποχή καθώς και Ιράν/Ερανσάρ την περίοδο των Σασσανιδών. Η λέξη «Αρυανάμ» είναι η αρχαία εκδοχή του Ιράν, και αρχαία γενική πληθυντικού που σημαίνει (γη) των Αρίων. Ο όρος Περσία είναι το όνομα που χρησιμοποιείτο από τις ευρωπαϊκές χώρες, από την εποχή της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών κατά τον 6ο αι. π.Χ. 

Οι Αθάνατοι ήταν ο πυρήνας του περσικού στρατού, κατά τα χρόνια των Αχαιμενιδών. Αποτελούνταν από άριστα εκπαιδευμένους Ελαμίτες, Μήδους και Πέρσες πολεμιστές. Οι αρχαίοι Έλληνες τους αποκαλούσαν και Μύριους Αθανάτους, επειδή όταν ένας άντρας έπεφτε στη μάχη τον αντικαθιστούσε αμέσως κάποιος άλλος  και έτσι το σώμα διατηρούσε την δύναμη των 10.000 στρατιωτών. Ο όρος αποδίδεται στον Ηρόδοτο.

Για όλα φταίει η Ιώ η αγελάδα που πηγαινοέρχεται σε όλα, της γης τα αγελαία βοσκοτόπια
Από την Iερή Aγελάδα της Λεμουρίας στον Ιερό Ταύρο της Ατλαντίδας με όλα τα φύλα και τις φυλές της Γαίας
Με την Ιώ να δίνει το όνομά της στο Ιόνιο πέλαγος, στο Βόσπορο
παρούσα και στον αλυσοδεμένο Προμηθέα.
Τα νέα Ατλαντικά φύλα φθάνουν μέχρι την Ανδρομέδα και τον Περσέα
από την Αιθιοπία μέχρι την Δωδωνία μαζί με τους αετούς να πετούνε ψηλά.
Το τετραγράμματον όνομα του θεού της Λεμουρίας ΓΧΒΧ των 4 συμφώνων θα αντικατασταθεί με τα 7 Ελληνικά Φωνήεντα, έννοης φωνής και ομιλίας, σταδιακά. Αυτό θα αναπτύξει τον εγκέφαλο νοητικά και θα γεννηθεί η Σοφία του Homo Sapiens ως όρθια ανθρωπιά

Περσέας και Μέδουσα

Αστραία

Αθανασία και Θρησκεία
Η Λεμουρία τάζει την Αθανασία πουλώντας ιερά ροδάκινα στους πάγκους και στην λαϊκή της θρησκείας.
Η Βασίλισσα Μητέρα της Δύσης απεικονίζεται συχνότερα μέσα στο παλάτι της στο μυθολογικό όρος Kunlun , που συνήθως υποτίθεται ότι βρίσκεται στη δυτική Κίνα (ένα σύγχρονο όρος Kunlun πήρε το όνομά του από αυτό). Το παλάτι της πιστεύεται ότι ήταν ένας τέλειος και πλήρης παράδεισος, όπου χρησιμοποιήθηκε ως τόπος συνάντησης των θεοτήτων και ως κοσμικός πυλώνας όπου ήταν δυνατή η επικοινωνία μεταξύ θεοτήτων και ανθρώπων. Στο παλάτι της περιβαλλόταν από μια γυναικεία ακολουθία επιφανών θεών και πνευματικών συνοδών. Ένα από τα σύμβολά της είναι η Μεγάλη Άρκτος .
Αν και δεν είναι σαφές, υπάρχουν πολλές πεποιθήσεις ότι ο κήπος της είχε έναν ειδικό περιβόλι με ροδάκινα μακροζωίας που ωρίμαζαν μία φορά κάθε τρεις χιλιάδες χρόνια, άλλοι πιστεύουν ωστόσο ότι η αυλή της στο όρος Kunlun ήταν κοντά στο περιβόλι των Ροδάκινων της Αθανασίας . Ανεξάρτητα από το πού βρίσκονταν τα ροδάκινα, η Βασίλισσα Μητέρα της Δύσης είναι ευρέως γνωστή για το ότι σερβίρει ροδάκινα στους καλεσμένους της, κάτι που στη συνέχεια θα τους έκανε αθάνατους. Φοράει συνήθως μια χαρακτηριστική κόμμωση με τα Ροδάκινα της Αθανασίας να κρέμονται από αυτήν.

Οι Οκτώ Αθάνατοι (είναι μια ομάδα θρυλικών xian («αθάνατοι») στην κινεζική μυθολογία . Η δύναμη κάθε αθάνατου μπορεί να μεταφερθεί σε ένα σκάφος που μπορεί να δώσει ζωή ή να καταστρέψει το κακό. Μαζί, αυτά τα οκτώ σκάφη ονομάζονται «Κρυφοί Οκτώ Αθάνατοι» . Οι περισσότεροι από αυτούς λέγεται ότι έχουν γεννηθεί στη δυναστεία των Τανγκ ή των Σονγκ . Είναι σεβαστοί από τους Ταοϊστές και είναι επίσης ένα δημοφιλές στοιχείο στην κοσμική Κινεζική κουλτούρα . Λέγεται ότι ζουν σε μια ομάδα πέντε νησιών στη Θάλασσα Μποχάι , η οποία περιλαμβάνει το όρος Penglai .
Η παράδοση της απεικόνισης ανθρώπων που έχουν γίνει αθάνατοι είναι μια αρχαία πρακτική στην κινεζική τέχνη και όταν ο θρησκευτικός Ταοϊσμός κέρδισε δημοτικότητα, γρήγορα πήρε αυτή την παράδοση με τους δικούς του αθάνατους. Ενώ οι λατρείες αφιερωμένες σε διάφορους Ταοϊστικούς αθάνατους χρονολογούνται από τη δυναστεία των Χαν , οι δημοφιλείς και γνωστοί Οκτώ Αθάνατοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη δυναστεία Τζιν. Η τέχνη των τάφων Τζιν του 12ου και 13ου αιώνα απεικονίζει μια ομάδα οκτώ ταοϊστών αθανάτων σε τοιχογραφίες και γλυπτά. Έγιναν επίσημα γνωστοί ως Οκτώ Αθάνατοι στα γραπτά και τα έργα τέχνης της Ταοϊστικής ομάδας γνωστής ως Πλήρης Πραγματοποίηση (Quanshen). Η πιο διάσημη καλλιτεχνική απεικόνιση των Οκτώ Αθανάτων αυτής της περιόδου είναι μια τοιχογραφία τους στον Ναό της Αιώνιας Χαράς (Yongle Gong) στο Ruicheng.
Οι Οκτώ Αθάνατοι θεωρούνται σημάδια ευημερίας και μακροζωίας, επομένως είναι δημοφιλή θέματα στην αρχαία και μεσαιωνική τέχνη. Ήταν συχνά στολίδια σε αγγεία από κελάδον . Ήταν επίσης κοινά σε γλυπτά που ανήκαν στους ευγενείς. Η πιο συνηθισμένη τους εμφάνιση όμως ήταν σε πίνακες ζωγραφικής. Πολλοί μεταξωτοί πίνακες, τοιχογραφίες και στάμπες από ξύλο έχουν απομείνει από τους Οκτώ Αθάνατους. Συχνά απεικονίζονταν είτε μαζί σε μια ομάδα, είτε μόνοι τους για να αποδώσουν περισσότερο φόρο τιμής στον συγκεκριμένο αθάνατο.
Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό των πρώιμων έργων τέχνης Eight Immortal είναι ότι συνοδεύονται συχνά από νεφρίτες, συνήθως εικονιζόμενους υπηρέτες των υψηλότερων θεοτήτων ή άλλες εικόνες που δείχνουν μεγάλη πνευματική δύναμη. Αυτό δείχνει ότι από νωρίς, οι Οκτώ Αθάνατοι έγιναν γρήγορα εξέχουσες προσωπικότητες της Ταοϊστικής θρησκείας και είχαν μεγάλη σημασία. Μπορούμε να δούμε ότι αυτή η σημασία έχει αυξηθεί μόνο στις δυναστείες Μινγκ και Τσινγκ . Κατά τη διάρκεια αυτών των δυναστειών, οι Οκτώ Αθάνατοι συνδέονταν πολύ συχνά με άλλες εξέχουσες πνευματικές θεότητες στα έργα τέχνης. Υπάρχουν πολλοί πίνακες ζωγραφικής μαζί τους και τα Τρία Αστέρια(οι θεοί της μακροζωίας, της ευημερίας και της καλής τύχης) μαζί. Επίσης, άλλες σημαντικές θεότητες, όπως η Βασίλισσα Μητέρα της Δύσης , εμφανίζονται συνήθως στην παρέα των Οκτώ Αθανάτων.
Η κινεζική παραδοσιακή θεολογία, η οποία έρχεται σε διαφορετικές ερμηνείες σύμφωνα με τα κλασικά κείμενα , και συγκεκριμένα τις κομφουκιανικές, ταοϊστικές και άλλες φιλοσοφικές διατυπώσεις , είναι θεμελιωδώς μονιστική , δηλαδή βλέπει τον κόσμο και τους θεούς που την παράγουν ως ένα οργανικό σύνολο. , ή κοσμος . Η καθολική αρχή που δίνει την αρχή στον κόσμο συλλαμβάνεται ως υπερβατική και έμφυτη στη δημιουργία, ταυτόχρονα. Η κινεζική ιδέα του παγκόσμιου Θεού εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους. υπάρχουν πολλά ονόματα του Θεού από τις διάφορες πηγές της κινεζικής παράδοσης.
Οι ριζοσπαστικοί κινεζικοί όροι για τον παγκόσμιο Θεό είναι Tiān,(η «Υψηλότερη Θεότητα») ή απλά Dì Υπάρχει επίσης η έννοια της Tàidì (η «Μεγάλη Θεότητα»). Το Dì είναι ένας τίτλος που εκφράζει την κυριαρχία πάνω στον όλο-κάτω-παράδεισο , δηλαδή όλα τα πράγματα που δημιουργούνται από τον Ουρανό και ταξινομούνται από τους κύκλους του και από τα αστέρια. Το Tiān μεταφράζεται συνήθως ως «Ουρανός», αλλά από τη γραφική ετυμολογία σημαίνει «Μεγάλος» και αρκετοί μελετητές το συσχετίζουν με το ίδιο Dì μέσω της φωνητικής ετυμολογίας και ανιχνεύστε την κοινή τους ρίζα, μέσω των αρχαϊκών μορφών τους αντίστοιχα *Teeŋ και *Tees , στα σύμβολα του τετραγωνισμένου βόρειου ουράνιου πόλου θεότητας Αυτά τα ονόματα συνδυάζονται με διαφορετικούς τρόπους στην κινεζική θεολογική βιβλιογραφία, συχνά εναλλάσσονται στην ίδια παράγραφο, αν όχι στην ίδια πρόταση. ]
Ονόματα του Θεού του Ουρανού
Εκτός από τον Shangdi και τον Taidi , άλλα ονόματα περιλαμβάνουν Yudi («Θεότητα Jade») και Taiyi («Great Oneness») που, σε μυθικές εικόνες, κρατά την κουτάλα της Μεγάλης Άρκτου (Μεγάλη Άρμα) παρέχοντας την κίνηση της ζωής στον κόσμο. Ως το κέντρο των ουρανών, οι αστερισμοί του βόρειου ουράνιου πόλου είναι γνωστοί, μεταξύ διαφόρων ονομάτων, ως Tiānmén «Πύλη του Ουρανού») και Tiānshū («Στρέφος του Ουρανού»).

Η Νίκη των Ελλήνων
Αθάνατοι ή Περσικοί Αθάνατοι ήταν το όνομα που έδωσε ο Ηρόδοτος σε μια επίλεκτη μονάδα βαρέος πεζικού 10.000 στρατιωτών στον στρατό της Αχαιμενιδικής Αυτοκρατορίας . Η μονάδα υπηρέτησε με διπλή ιδιότητα μέσω του ρόλου της ως αυτοκρατορικής φρουράς παράλληλα με τη συμβολή της στις τάξεις του μόνιμου στρατού της Περσικής Αυτοκρατορίας . Ενώ κατά κύριο λόγο αποτελούνταν από Πέρσες , η δύναμη των Αθανάτων περιλάμβανε επίσης Μήδους και Ελαμίτες.
Ο Ξενοφών περιγράφει τη φρουρά του Μεγάλου Κύρου ως με χάλκινους θώρακες και περικεφαλαία, ο Ηρόδοτος περιγράφει τον οπλισμό τους ως εξής: ψάθινες ασπίδες καλυμμένες με δέρμα, κοντά δόρατα, φαρέτρες , σπαθιά ή μεγάλα στιλέτα, σφεντόνες , τόξα και βέλη . Φορούσαν πανοπλίες από κλίμακα . Τα αντίβαρα λόγχης του κοινού στρατιώτη ήταν από ασήμι; για να διαφοροποιηθούν οι διοικητικές τάξεις, οι ακίδες του δόρατος των αξιωματικών ήταν από χρυσό . Το σύνταγμα ακολουθήθηκε από ένα καραβάνι από καλυμμένες άμαξες , καμήλες και μουλάρια που μετέφεραν τις προμήθειες τους, μαζί με παλλακίδες και συνοδούς για να τους εξυπηρετήσουν. αυτό το τρένο εφοδιασμού μετέφερε ειδικά τρόφιμα που προορίζονταν μόνο για την κατανάλωσή τους.
Η κόμμωση που φορούσαν οι Αθάνατοι πιστεύεται ότι ήταν η περσική τιάρα . Η πραγματική του μορφή είναι αβέβαιη, αλλά ορισμένες πηγές το περιγράφουν ως ένα υφασμάτινο ή τσόχινο καπάκι που θα μπορούσε να τραβηχτεί στο πρόσωπο για να κρατήσει έξω τον άνεμο και τη σκόνη στις άνυδρες περσικές πεδιάδες . Τα σωζόμενα έγχρωμα γυαλωμένα τούβλα των Αχαιμενιδών και τα σκαλιστά ανάγλυφα αντιπροσωπεύουν τους Αθάνατους να φορούν περίτεχνες ρόμπες, σκουλαρίκια κρίκους και χρυσά κοσμήματα, αν και αυτά τα ενδύματα και αξεσουάρ πιθανότατα φορούνταν μόνο για τελετουργικές περιστάσεις.
Από το παγκάρι της Ανατολίτικης Εκκλησιαστικής Θεολογίας στον κάλπικο Παράδεισο της Λεμουρίας.

Πως οι Νέοι και Ωραίοι Έλληνες νίκησαν τους Γηραιούς Αθάνατους; Με την περιφρόνηση στην θεολογική ανοησία και του νου, την ηχηρή απουσία

Αστραία