οι Φύλακες του Βορρά

από τον Δράκο της Ανατολής στον Αρκτούρο το Αστέρι του Βορρά

Ο βόρειος πολικός αστέρας και διεθνώς Polaris είναι σήμερα η ιδιαίτερη ονομασία του αστέρα α (άλφα) του αστερισμού Μικρά Άρκτος. Το όνομα αυτό, όπως και το συνώνυμο «Αστέρι του Βορρά», προέρχεται από μία προσωρινή κατάσταση: το γεγονός ότι στην εποχή μας απέχει μόνο περί τα 40 λεπτά του τόξου από τον Βόρειο Ουράνιο Πόλο, οπότε όλοι οι αστέρες στον ουρανό φαίνονται να περιστρέφονται (να περι-πολούν) γύρω του. Ο Αρκτούρος είναι η κλασική ονομασία του αστέρα α (άλφα) του αστερισμού Βοώτη. Πρόκειται για τον φωτεινότερο αστέρα (με το μικρότερο δηλαδή φαινόμενο μέγεθος) όχι μόνο του Βοώτη, αλλά και ολόκληρου του βόρειου ουράνιου ημισφαιρίου. Επίσης με φαινόμενο μέγεθος -0,04 είναι το τρίτο λαμπρό μονό άστρο, αφού το Άλφα Κενταύρου αποτελείται από δύο αστέρας, με το λαμπρότερο μέλος από μόνο του να έχει μέγεθος -0,01.
Είναι γνωστός με το όνομα αυτό από την αρχαιότητα, αλλά συχνά από κοινού με τη Μεγάλη Άρκτο. Οι αναφορές ποικίλλουν: Από την κακή αστρολογική επίδραση του «δεινού Αρκτούροιο» του Αράτου και το «horridum sidus» του Πλινίου, μέχρι το Δημοσθένη στο λόγο του κατά Λακρίτου (341 π.Χ), όπου αναφέρεται ότι ένα πλοίο που ταξίδευε στο Βορυσθένη (Δνείπερο) και την Κριμαία θα είχε ειδικό τόκο 22,5% στο γραμμάτιο που είχε υπογραφεί αν έφθανε στο Βόσπορο «πριν τον Αρκτούρο», δηλαδή πριν την «εώα επιτολή» του, περί τα μέσα Σεπτεμβρίου, αλλιώς 30%. Ο Βιργίλιος δύο φορές υπαινίσσεται τη δυσμενή του επίδραση στις αγροτικές εργασίες στον πρώτο τόμο των Γεωργικών του, και άλλοι σύγχρονοί του συγγραφείς επιβεβαίωναν τη «θυελλώδη» του φήμη. Σε κτυπητή αντίθεση, οι Πολυνήσιοι θαλασσινοί γνώριζαν τον Αρκτούρο από τους προϊστορικούς χρόνους ως Hokulea, το «άστρο της χαράς», πολύ χρήσιμο αφού περνά από το ζενίθ στη Χαβάη, όπως και ο Σείριος περνά από το ζενίθ στην Ταϊτή. Ο Ιπποκράτης περί το 460 π.Χ. τονίζει την επίδρασή του στο ανθρώπινο σώμα.
Η Καλλιστώ ήταν κόρη του Λυκάονα, βασιλιά της Αρκαδίας. Από μικρό κορίτσι ορκίστηκε πίστη και αφοσίωση στη θεά Άρτεμη και πως θα μείνει για πάντα παρθένα, να την υπηρετεί και να τη συνοδεύει. Έτσι πήγε να ζήσει μαζί της στο δάσος κυνηγώντας άγρια θηρία. Κάποτε την είδε ο Δίας και την ερωτεύτηκε. Για να την ξεγελάσει, πήρε τη μορφή της Άρτεμης και την ανάγκασε να ξαπλώσει μαζί του. Η Καλλιστώ γέννησε ένα γιο. Ο Δίας όμως ήξερε πως αν το μάθαινε η Ήρα θα θύμωνε με την Καλλιστώ, γι’ αυτό και την μεταμόρφωσε σε αρκούδα. Η Καλλιστώ μεταμορφωμένη σε αρκούδα, τριγυρνούσε χρόνια στα δάση ψάχνοντας το γιο της, τον Αρκάδα. Όταν τον βρήκε, άντρα πια, θέλησε να τον αγκαλιάσει. Εκείνος καθώς δεν ήξερε πως η αρκούδα ήταν η μητέρα του, ετοιμάστηκε να τη σκοτώσει. Ο Δίας όμως τους λυπήθηκε και για να αποτρέψει τη μητροκτονία, τους μεταμόρφωσε σε αστερισμούς (τη Μικρή και τη Μεγάλη Άρκτο) και τους πήρε κοντά του στον ουρανό. Η Ήρα, που δεν έπαψε να είναι θυμωμένη, ζήτησε από τον Ωκεανό, το ποτάμι που περιβάλλει τη γη, να μην τους αφήσει ποτέ να λουστούν στα νερά του. Έτσι οι δύο αυτοί αστερισμοί δεν δύουν ποτέ. Ο Δίας όμως για να τους γλιτώσει για πάντα από τη ζήλια της Ήρας τοποθέτησε κοντά τους και ένα άλλο αστέρι τον Αρκτούρο, το όνομά του οποίου σημαίνει ο φύλακας της Άρκτου (άρκτος + ούρος), για να τους συνοδεύει και να τους προστατεύει στην αιωνιότητα. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Στην προσέληνο Αρκαδία τότε που όλη η Γη ήταν Λεμουρία, στου Δράκου την κυριαρχία
ο Αρκτούρος ο γιος του Δία παίρνει τα ηνία στην Ατλαντίδα
και φθάνει ως την Μ. Βρετανία…… ως Αρθούρος του Πεντάδραγκον κατά την Ιχθυακή Μυθολογία. Στην Μετaτλαντική Εποχή οι αρκούδες τριγύρω χορεύουν με τον αρκουδιάρη του Βορρά τον χορό του πολέμου και ο δράκος μειδιά και τρίβει τα χέρια του από χαρά.

Αστραία

Ο δράκος που φυλάει το Σίτι του Λονδίνου
μέσω Αρκαδίας

κυνηγώντας την ουρά του  σκύλου Κυνός

Αρθούρος. Επειδή  ο  τότε ανερχόμενος χριστιανισμός  πριν 1.500 χρόνια, για να λύσει την αντίφαση που τον ταλάνιζε μεταξύ ενός ειρηνικού  άοπλου θύματος πασιφιστή  ιδρυτή και  να οπλίσει το χέρι του πολεμιστή  με σπαθί  που τον βόλευε,  έπλασε το μύθο του Αρθούρου  μέσα από μία αλήθεια και  9 ψέματα κατά την προσφιλή του τακτική. Έντυσε την αγωνιώδη προσπάθεια που είχε για την Αθανασία με το μύθο του Δισκοπότηρου περνώντας από την φαραωνική διαδικασία των πυραμίδων των  αναρίθμητων θεοσοφιστικών ταγμάτων και των ιπποτών που αναπτύχθηκαν ευρέως και ξεφύτρωναν  σαν μανιτάρια   δρώντας  καταχρηστικά την  εποχή των ιχθύων .
Τα πρωτοπαλίκαρα του μεγάλου δράκου που είχαν την εξουσία στο κοπάδι στην εποχή της Λεμουρίας και εκτελούσαν χρέη αντιπροσώπου του, θα συνέχιζαν και τώρα μέσα των Ποσειδώνιων Ατλαντίνων της νέας συμμορίας. Πουλώντας τι;
Κάτι πολύ εύκολο, παρηγοριά  ελπίδα και έναν παράδεισο που δεν είναι στη γη που λεηλατούν με τόση  αμετροέπεια και υπερβολή. 

Έτσι φθάσαμε από τον δράκο του Ούθερ Πεντράγκον στους δράκους που φυλάνε το Σίτι και στην μεγάλη τράπεζα του δράκου την  HSBC που συνεργάζεται με τους Τρινοβάντες, νέους τρώες ( Troi-novant, που σήμαινε «Νέα Τροία») από το 1865.
Λέγεται ότι τον αστερισμό καθιέρωσε τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Έλληνας αστρονόμος Θαλής ο Μιλήσιος, αλλά είναι βέβαιο ότι ήδη χρησιμοποιούταν ως οδηγός από τους ναυτικούς. Στην αρχαιότητα η Μικρά Άρκτος, που σημαίνει «Μικρή Αρκούδα», ονομαζόταν «το φτερό του Δράκοντα», και ήταν τμήμα του αστερισμού Δράκοντα. Το φτερό του Δράκοντα ως ομάδα αστέρων έχει πια προ πολλού ξεχαστεί. Ο Άρατος ο Σολεύς, Έλληνας επικός ποιητής, λέγεται ότι ονόμασε τον αστερισμό Κυνόσουρα, δηλαδή «ουρά σκύλου». Η ονομασία αργότερα υιοθετήθηκε και από τους Ρωμαίους ως Cynosura, και διατηρήθηκε μέχρι και μετά την Αναγέννηση. Στην αρχαία Ελλάδα, αυτή ήταν κυρίως που ξεχώριζε την Μικρά Άρκτο, καθώς μοιραζόταν τα ονόματα Άρκτος, Άμαξα, Άγαννα και Ελίκη με την Μεγάλη Άρκτο.
Ο Αρθούρος φέρεται ως μέγας ήρωας του βρετανικού επικού κύκλου της Στρογγυλής Τραπέζης που αποτελεί σειρά επικών ποιημάτων. Ο κύκλος αυτός που φέρεται να διαδέχθηκε εκείνο του «Καρόλου του Μεγάλου» και που αποτελεί τεράστια ποιητική συλλογή, στην οποία φέρονται να συνεργάστηκαν ποιητές διαφόρων εθνών, ολοκληρώθηκε περί το 1250. Δύο θεωρούνται οι κύριες πηγές του, η «Historia Regum Britanniae» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας) του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ, στην οποία αναφέρονται όλοι οι περί τον Αρθούρο συνδεόμενοι μύθοι και η μυθιστορία (μυθολογία) του Ρόμπερτ Γουέις (Wace) στην οποία και εξυμνούνται με δεκαπεντασύλλαβους στίχους οι άθλοι του Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης
Ο Αρθούρος, απ’ ό,τι φαίνεται, ήταν ένας ήρωας, που όχι μόνο προσωποποίησε το συλλογικό όνειρο της ενοποιημένης Βρετανίας αλλά αιτιολόγησε και το πέρασμα του Χριστιανισμού -ενός ιδιαίτερου Χριστιανισμού, όμως, που άντλησε τη γραμμή διαδοχής του απευθείας από τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή- στα βρετανικά νησιά. Το ενδιαφέρον είναι ότι η μετάβαση από τον παγανισμό στη χριστιανική θρησκεία στα βρετανικά νησιά έγινε πιθανώς με τον πλέον παράδοξο τρόπο από οποιοδήποτε άλλο τόπο στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός και ο παγανισμός συνυπήρξαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και έδωσαν ένα ιδιαίτερο τόνο ανεξιθρησκείας, ζωντανό ακόμη και σήμερα στις παραδόσεις και τους εορτασμούς της αγγλικανικής εκκλησίας.
Η Τράπεζα του Κάμελοτ, το Γκράαλ, ο Ιωσήφ της Αριμαθείας, ο Μέρλιν, οι Περιπέτειες των Ιπποτών, η Αναζήτηση του Δισκοπότηρου είναι επιμέρους αρχετυπικές εικόνες -όπως θα έλεγε ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ- σε έναν ενιαίο μύθο που διακρίνεται για τις ιστορικές του βάσεις. Ο θρύλος ανακατεύεται με την ιστορία για να υπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα της ένωσης των Σαξόνων και των Βρετόνων -του λευκού και του κόκκινου δράκοντα ή του λευκού και του κόκκινου ρόδου- και της επικράτησης του Χριστιανισμού στις βόρειες ακτές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Πρόκειται για ένα μαγικό-θρησκευτικό πλέγμα σύμφυτο στη δημιουργία εθνικών μύθων και αρκετά ισχυρό ώστε να επηρεάζει ακόμη και σήμερα τη φαντασία και το ενδιαφέρον των επιγόνων της αγγλοσαξονικής παράδοσης και όχι μόνον.
O Ούθερ Πεντράγκον είναι θρυλικός βασιλιάς της Βρετανίας και πατέρας του Αρθούρου. Η βιογραφία του πρωτοεμφανίζεται στο έργο του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ Historia Regum Britanniae (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας) και η προσωπικότητά του έχει αρκετές διακυμάνσεις: περιγράφεται σαν ισχυρός βασιλιάς και υπερασπιστής του λαού, αλλά εξαπατά την Ιγκρέιν, μητέρα του Αρθούρου, και περνάει τη νύχτα μαζί της, την ίδια στιγμή που ο στρατός του εισβάλλει στο κάστρο του άντρα της και τον σκοτώνουν.
Η άνοδος στο θρόνο
O Ούθερ πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην εξορία στη Βρετάνη μαζί με το μεγαλύτερο αδερφό του, Αμβρόσιο Αυρηλιανό. Όταν γυρίζουν στη Βρετανία, εκθρονίζουν το Βόρτιγκερν κι ο Αμβρόσιος Αουρελιανός γίνεται βασιλιάς. Ο Ούθερ οδηγεί το στρατό του αδερφού του στην Ιρλανδία για να βοηθήσει το Μέρλιν να φέρει τις πέτρες του Στόουνχεντζ από εκεί στη Βρετανία.
Στο δρόμο για τη μάχη, ο Ούθερ βλέπει ένα όραμα στον ουρανό που έχει το σχήμα δράκου κι ο Μέρλιν το ερμηνεύει σαν οιωνό για το θάνατο του Αμβρόσιου και μελλοντική δόξα για τον Ούθερ. Από εδώ μάλλον προέρχεται και το προσωνύμιο του Ούθερ «Πεντράγκον», που κυριολεκτικά σημαίνει «κεφάλι δράκου». Στο γυρισμό, ανακαλύπτουν ότι ο Αμβρόσιος έχει δολοφονηθεί με δηλητήριο κι έτσι ο Ούθερ γίνεται βασιλιάς.
Η νήσος Άβαλον, ή το Άβαλον, ή Αβαλονία, ή «Νήσος των μήλων», είναι μυθικό νησί κάπου στα Βρετανικά Νησιά, πασίγνωστο για τα ωραία του μήλα. Το Άβαλον κάποιες φορές αναφέρεται ότι είναι η θρυλική περιοχή, την οποία επισκέφτηκε ο Ιησούς μαζί με τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας στα Βρετανικά Νησιά και το μέρος όπου αργότερα ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία στη Βρετανία. Η τοποθεσία του Άβαλον συνήθως συσχετίζεται με το σημερινό Γκλάστονμπερι, του Σόμερσετ.
Επίσης, λέγεται ότι είναι το μέρος όπου είναι θαμμένος ο Βασιλιάς Αρθούρος. Σύμφωνα με το μύθο, μεταφέρθηκε εκεί με μια βάρκα από την ετεροθαλή αδερφή του, Μοργκάνα λε Φέι, για να γιατρέψει τις πληγές του, και το σώμα του βρίσκεται ακόμα εκεί.
Από τον 11ο μόλις αιώνα έχουν τις ρίζες τους οι παραδόσεις που θέλουν το μυθικό νησί Άβαλον να βρίσκεται στο Γκλάστονμπερι κι εκεί να βρίσκεται θαμμένος ο Αρθούρος. Κατά τη βασιλεία του Ερρίκου του Β’, σύμφωνα με χρονικογράφους, έγινε έρευνα στο ύψωμα Γκλάστονμπερι Τορ, όπου βρέθηκε σε βάθος 5 μέτρων ένα μπαούλο από βελανιδιά, σαν φέρετρο, στο οποίο υπήρχε η επιγραφή:
Hic jacet sepultus inclitus rex Arthurus in insula Avalonia.
Ενθάδε κείται ο Βασιλιάς Αρθούρος στο νησί Αβαλονία
Αρθουριανός Κύκλος ή Βρετανικό Ζήτημα είναι συλλογικά γνωστοί οι μύθοι που σχετίζονται με την κελτική ιστορία και τους θρύλους των Βρετανικών Νήσων, ιδιαίτερα όσον αφορά το Βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Ο Γάλλος ποιητής του 12ου αιώνα Ζαν Μποντέλ δημιούργησε την ονομασία αυτή στους παρακάτω στίχους του επικού του ποιήματος Chanson de Saisnes:
Ne sont que iii matières à nul homme atandant,
De France et de Bretaigne, et de Rome la grant.
(μετάφραση: «Δεν υπάρχουν παρά τρία ζητήματα που θα ‘πρεπε να απασχολούν τον καθένα: της Γαλλίας, της Βρετανίας και της μεγάλης Ρώμης.)
Σήμερα, το εξής ένα:

Τι δείχνει ο Πολικός Αστέρας και ποιος τον οδηγεί

Αστραία