Οι μεγάλοι απατεώνες της θεολογίας Ο Θεός ανήκει σε αυτό που δεν μπορεί να γίνει Γνωστό με την ανθρώπινη μορφή και φυσικά ανήκει στη σιωπή, την αιώνια σιωπή και τη Νύχτα τη βαθιά την αρχέγονη Νύκτα την Πρωταρχική. Ο Θεός ποτέ δεν μιλάει, δεν μίλησε ποτέ και δεν είπε τίποτα σε κανέναν γιατί δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί από μία ΠΗΓΗ αρχαία. Αυτός και, αυτοί που μιλάνε πάντα , είναι ο άνθρωπος ,τα ανθρώπινα όντα, οι άνθρωποι ειδικά, άμα τη εμφανίσει του Ερμή και του χόμο σάπιενς δηλαδή. Γιατί δεν ξέρουμε τι κραυγές βγάζανε οι υπόλοιποι χόμο και ανθρωπίδες, νεάτερνταλ, thomo erectus και ποια ήτανε η λογική τους. Προφανώς ξεκινήσανε με κραυγές, αφού το ζωικό κύτταρο είναι κοινό και για τα δύο έμβια όντα και τον άνθρωπο και τα ζώα και, συνεχίζουνε να τις έχουνε σε κάποιες συνήθειες και τελετές. Πότε αναπτύχθηκε ο λόγος στον άνθρωπο η ομιλία και η φωνή δεν είναι ακριβώς γνωστό. Σίγουρα ξεκίνησε με κλάμα μούγκρισμα στρίγκλισμα, με πολλά σύμφωνα, μετά έρεε σαν τραγούδι και φωνή …..λαλαλα ….λιλιλι, σύμβολα ιδεογράμματα για να φτάσει στα αλφαβήτα στα Άλφα από το Λι. Και εδώ η συμβολή της Ελληνικής Γλώσσας είναι σημαντική για την εξέλιξη των ανθρωπίδων γιατί πρόσθεσε τα φωνήεντα και, όχι μόνο αυτό πρόσθεσε και την λογική, τη λογική σκέψη διεργασία επεξεργασία κρίση και διάκριση. Ο λόγος φυσικά αναπτύχθηκε στην Ατλαντίδα την Εποχή της Ατλαντίδας (στην εποχή της Λεμουρίας θα ήταν ανύπαρκτος προφανώς ), με τον Ερμή, τον αγαπημένο και χαϊδεμένο γιο του Διός μεγάλο πρωταγωνιστή, αλλά και ο Ποσειδώνας παρών ωσεί, ως κυβερνήτης με θεϊκή πυγμή. Για αυτό και δεν έλειπαν τα θρησκευτικά και τα ιερατεία ως κέντρα και εξουσία με τα οποία έκλεβαν τον κόσμο και συνεχίζουν να τον κλέβουν εγκαθιστώντας μία δικτατορία. Πουλώντας τον λόγο του άφωνος σιωπηλού Θεού στα κάλπικα γιασεμιά της μιας δραχμής με την θεολογία.
Ατελείωτες θεολογικές και ερμηνείες, σεντόνια θεολογικές ερμηνείες για τον Λόγο του Θεού. Τι είπε ο θεός, τι έκανε ο Θεός, τι εννοούσε ο Θεός πόσο αγαπάει τον άνθρωπο ο Θεός για αυτό τον τιμωρεί, πως τον ανταμείβει με το Παράδεισο, με όλη αυτή την ατελείωτη θεολογική αδολεσχία . Και ενώ η Εποχή των Ιχθύων είναι στην ουσία μία εποχή άλαλων ψαριών οι θρησκευτές της ιχθυακής θεολογίας φλυαρούσαν ακατάπαυστα και φλυαρούν μιλούν και να μεταφέρουν τον λόγο του Θεού σε πλήθος θρησκείες και ειδικά τις μονοθεϊστικές με φονταμενταλιστικές μεθοδολογίες. Ακόμη και ο καημένος και δυστυχισμένος Κρισναμούρτι, ένας απρόθυμος μεσσίας μιλούσε ακατάπαυστα …. για τη σιωπή και τα οφέλη της. Ναι, για την σιωπή και την αξίας της…ασταμάτητα. Το τι έχουμε ακούσει όλους αυτούς τους αιώνες και τον καιρό για τον Θεό δεν περιγράφεται. Αποδείχθηκαν όμως πως όλοι είναι κλέφτες απατεώνες και ψεύτες. Χρησιμοποιούν τον λόγο για να πουλήσουν χωρίς καμία λογική, τον Θεό και χωρίς καμία δεοντολογία ηθική. Το κέντρο εξουσίας της θεολογίας, ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ είναι πολύ απατηλό γιατί χρησιμοποιεί καταχρηστικά τον λόγο την ομιλία για να μιλήσει για κάτι που ανήκει στην σιωπή. Για αυτό και ο Οδυσσέας πρώτον τον στοχεύει στο λαιμό και του αφαιρεί την δυνατότητα να μιλάει για τον θεό και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες μαζί με θεολογικό σανό.
Ποτέ μην εμπιστεύεστε τους ανθρώπους που μιλούν συνέχεια και πολύ για τον Θεό. Είναι μεγάλοι απατεώνες και κλέφτες της ζωής των ονείρων μας και Μνηστήρες της Ιθάκης μας.
Τι είναι θρησκεία; Πόσες θρησκείες υπάρχουν; Τι λένε οι θεολόγοι; Τι σχέση έχει η μυθολογία με την θρησκεία; Κάνει καλό η θρησκεία στον άνθρωπο; Θρησκεία είναι η πίστη του καθενός, η προσωπική του ιδεολογία και με αυτή την έννοια ,όσοι άνθρωποι είναι ,τόσες θρησκείες υπάρχουν γιατί ο κάθε άνθρωπος δίνει την προσωπική του ερμηνεία σε αυτό που πιστεύει. Το ποσοστό βέβαια αλλάζει, άλλοι είναι περισσότερο αντικειμενικοί ή άλλοι πολύ υποκειμενικοί έως φανατικοί και εκεί αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα με τις θρησκείες και την πίστη των ανθρώπων. Η Θρησκεία επειδή έχει ιδεολογική βάση, είναι ιδεοληψία, είναι και το κόμμα ή κάποια εμμονή με κάποια ασχολία όπως το ποδόσφαιρο το χρήμα το σεξ το φαγητό και οτιδήποτε άλλο γίνεται με μανία. Υπάρχουν τριών ειδών θρησκείες: 1.παγκόσμιες θρησκείες , όρος που αναφέρεται σε διαπολιτισμικές , διεθνείς θρησκείες. 2.ιθαγενείς θρησκείες , που αναφέρεται σε μικρότερες, θρησκευτικές ομάδες που σχετίζονται με τον πολιτισμό ή το έθνος· και 3.νέα θρησκευτικά κινήματα , που αναφέρεται σε θρησκείες που αναπτύχθηκαν πρόσφατα.
Και δύο κατηγορίες όσον αφορά την σχέση τους με την εξουσία Είναι οι εξουσιαστικές θρησκείες, οι ολοκληρωτικές και αφορούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και είναι κυρίως οι μονοθεϊστικές ο ιουδαϊσμός χριστιανισμός και μουσουλμανισμός και, είναι οι μη εξουσιαστικές θρησκείας, όπως η αρχαία ελληνική θρησκεία, ο βουδισμός που πλησιάζουν περισσότερο είναι φιλοσοφία παρά θεολογία. Η Θεολογία και οι θεολόγοι αποτελούν μεγάλο πρόβλημα γιατί είναι οι κατεξοχήν οι εκπρόσωποι των εξουσιαστικών θρησκειών απόλυτα φανατικοί και μιλάνε για το δόγμα. Δηλαδή μιλάνε για το λόγο του Θεού στην κυριολεξία. Μίλησε ο Θεός και είπε, λάλησε ο Θεός, έκανε ο Θεός . Όχι μεταφορικά ούτε με παρομοίωση κυριολεκτικά. Και εδώ αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα και η μεγάλη αντίφαση των θεολόγων που πνίγονται σε αυτή και αυτοαναιρούνται. Από την μια είναι έχουν τον Λόγο του Θεού ατόφιο ως κυριολεξία και αφετέρου έχουν την αλληγορία και την ερμηνεία , αναγκάζονται να τον ερμηνεύσουν να τον εξηγήσουν γιατί δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι όλα αυτά είναι ιστορικά γεγονότα. Πολύ απλά, αν ο λόγος του Θεού έχει ισχύ έτσι όπως λένε αυτοί, θα είχε καθολική ισχύ , άμεση και απτή, δεν θα ήταν αναγκασμένοι αυτοί να κάνουνε τον μεσάζοντα με το αζημίωτο φυσικά πάντα. Αν υπήρχε και υπάρχει τέτοιος Θεός ο λόγος του, θα ήταν άμεσα κατανοητός στον καθένα. Δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι αυτοί είναι πιο έξυπνοι και πιο καλοί από τους άλλους και τον γνωρίζουν, δείχνει μεγάλο εγωισμό , μικρή και χαμηλή νοημοσύνη και φτωχό πνευματικό επίπεδο. Ή απευθύνονται εκεί….. ως πονηροί. Για το λόγο αυτό υπάρχουν και τόσες αιρέσεις και τα παρακλάδια των μεγάλων θρησκειών Ο καθένας λέει το δικό του, το μακρύ και το κοντό του .
Η μυθολογία φυσικά μία παραβολή μία αλληγορία με κάποια ιστορικά στοιχεία αλλά δεν μπορούμε να τα παίρνουμε κατά γράμμα και στην κυριολεξία. Πχ χάρη δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι υπάρχει ένας θεός, αρσενικός στο φύλο με το όνομα Ζευς με αναπαραγωγή και μεταβολισμό και πέος και κατεβαίνει στη γη και γονιμοποιεί γυναίκες ωραίες και παρθένες τις καθιστά μοιχαλίδες ,θυμώνει νευριάζει απατάει τη σύζυγό του με όλα αυτά τα ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά Τι λέει ο μύθος; Τι μπορεί να λέει λογικά; Γιατί δεν μπορούμε να καταργήσουμε την λογική σαν άνθρωποι τρελοί. Λέει ότι οι ανθρωπίδες περάσανε στη φάση του homo sapiens αναπτύχθηκε ο νους του ανθρώπου ο οποίος ενώνεται με νέες ιδέες και παρθένες και δημιουργεί καινούργιες ιδεολογίες πιο φιλικές με τον άνθρωπο. Τόσο απλά Θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός Θεός έτσι; Και αν ήταν έτσι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτός από ένα νοήμονα άνθρωπο και να τον προσκυνά; Οπότε μελετάμε το μύθο του Διός στην αλληγορία του και καταλαβαίνουμε κάποια πράγματα για τον άνθρωπο και την εξέλιξη του χόμο sapiens. Ο θεός το Θείο είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει γνωστό με την ανθρώπινη μορφή. Ούτε μπορεί να χρησιμοποιείται ως εργαλείο εκμετάλλευσης και χειραγώγησης στα χέρια των πονηρών και των επιτήδειων που προωθούν της αποκαλύψεως θρησκείες με όλα παρακλάδια τους και θησαυρίζουν από αυτές.
Και το χειρότερο ,μόνο κακό έχουν κάνει στην ανθρωπότητα και στους ανθρώπους όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά ειδικά τους τελευταίους αιώνες με τις ποσειδώνιες θρησκείες. Όταν μιλάνε για θρησκευτικές ελευθερίας τι εννοούν; Να συνεχίζουν να χτίζουν τόσα τζαμιά και εκκλησίες παντού; Να βγάζουν βόλτα τις παντόφλες και τα κάστανα οσίων τα δόντια τα χέρια και τα κομμένα πόδια τους; Τι εννοούν και επικαλούνται σεβασμό και αυτά τα θεάματα τα φρικιαστικά;
Σεβασμός στη θρησκεία κάποιου σημαίνει σεβασμός μόνο στον άνθρωπο στο βαθμό που εκπληρώνει τους όρους του ανθρώπου και τις βασικές ανθρώπινες ιδιότητες. Ο θεός, ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, είναι πέρα και από το σεβασμό και από την αγάπη και το μίσος και από τι από ο,τιδήποτε για να νοιάζεται για τα ανθρώπινα συναισθήματα ή για να τα έχει ανάγκη. Ο άνθρωπος τα έχει ανάγκη και αυτό και φτιάχνει θρησκείες με τις πρόσωπα και Θεούς με τις προβολές αυτών των συναισθημάτων του. Κάποιοι μπορεί να έχουν ανάγκη τη θρησκεία, να έχουν ανάγκη από την παρηγοριά, κάποιοι άλλοι πάλι όχι , αντέχουν και χωρίς αυτά. Αν κάποιοι χρειάζονται τη θρησκεία για την παρηγοριά ας την έχουν. Υπάρχει και η αναγκαιότητα του πλασέμπο και κάνει θαύματα αλλά δεν μπορούμε να σεβαστούμε και τους απατεώνες και τους εμπόρους του θεού και της ελπίδας. Ας πιστεύουν σε όποιον θεό θέλουν, αρκεί να μην ανακατεύεται η θρησκεία στην πολιτική και βλέπουμε βουλευτές να τρέχουν και να ευλογούνται από μητροπολίτες. Και να μην συντηρείται από το κράτος που το πληρώνουμε όλοι μαζί. Από κει και μετά, αν θέλει να πιστεύει κάποιος και στη σαρανταποδαρούσα ως θεό, ας πιστεύει κανένα πρόβλημα Μπορούμε να το δεχτούμε και αυτό, αλλά δεν μπορούμε να γεμίσουμε σαρανταποδαρούσες και αυτό να το λέμε σεβασμός στην πίστη του άλλου. Πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο και ένα όριο και εδώ όπως και σε πολλά άλλα πράγματα
Όλες οι θρησκείες μυθολογίες είναι αλλά για να είναι σεβαστές δεν πρέπει να γίνονται εξουσία γιατί το παιγνίδι της εξουσίας είναι ανάγκη του ανθρώπου και όχι του θεού και για αυτό τον λόγο γίνονται κακές εξουσίες απάνθρωπες.
Η θρησκεία ορίζεται συνήθως ως ένα κοινωνικό – πολιτιστικό σύστημα καθορισμένων συμπεριφορών και πρακτικών, ηθών , πεποιθήσεων , κοσμοθεωριών , κειμένων , αγιασμένων τόπων , προφητειών , ηθικών ή οργανισμών , που γενικά συνδέει την ανθρωπότητα με υπερφυσικά , υπερβατικά και πνευματικά στοιχεία ,αν και δεν υπάρχει επιστημονική συναίνεση για το τι ακριβώς συνιστά θρησκεία. Οι διαφορετικές θρησκείες μπορεί να περιέχουν ή να μην περιέχουν διάφορα στοιχεία που κυμαίνονται από το θείο , ιερότητα , πίστη , και ένα υπερφυσικό ον ή όντα.
Οι θρησκευτικές πρακτικές μπορεί να περιλαμβάνουν τελετουργίες , κηρύγματα , μνημόσυνο ή προσκύνηση ( θεοτήτων ή αγίων ), θυσίες , φεστιβάλ , γιορτές , έκσταση , μυήσεις , γάμους και κηδείες , διαλογισμό , προσευχή , μουσική , τέχνη , χορό και/ή δημόσια υπηρεσία . Οι θρησκείες έχουν ιερές ιστορίες και αφηγήσεις , οι οποίες μπορούν να διατηρηθούν σε ιερά κείμενα, σύμβολα και ιερούς τόπους , που πρωταρχικά έχουν ως στόχο να δώσουν νόημα στη ζωή . Οι θρησκείες μπορεί να περιέχουν συμβολικές ιστορίες που μπορεί να επιχειρήσουν να εξηγήσουν την προέλευση της ζωής , το σύμπαν και άλλα φαινόμενα. ορισμένοι οπαδοί πιστεύουν ότι αυτές είναι αληθινές ιστορίες. Παραδοσιακά, τόσο η πίστη όσο και η λογική θεωρούνται πηγές θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 10.000 διαφορετικές θρησκείες παγκοσμίως, αν και σχεδόν όλες έχουν τοπικά, σχετικά μικρούς ακόλουθους. Τέσσερις θρησκείες – Χριστιανισμός , Ισλάμ , Ινδουισμός και Βουδισμός – αντιπροσωπεύουν πάνω από το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 92% του κόσμου είτε ακολουθεί μία από αυτές τις τέσσερις θρησκείες είτε προσδιορίζεται ως μη θρησκευτική , που σημαίνει ότι οι υπόλοιπες 9.000+ θρησκείες αντιπροσωπεύουν μόνο το 8% του πληθυσμού μαζί. Το θρησκευτικά μη συνδεδεμένο δημογραφικό περιλαμβάνει εκείνους που δεν ταυτίζονται με κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, άθεους και αγνωστικιστές, αν και πολλοί στο δημογραφικό εξακολουθούν να έχουν διάφορες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ένα μέρος του πληθυσμού, που βρίσκεται κυρίως στην Αφρική και την Ασία, είναι μέλη νέων θρησκευτικών κινημάτων . Οι μελετητές έχουν δείξει ότι η παγκόσμια θρησκευτικότητα μπορεί να αυξάνεται λόγω των θρησκευτικών χωρών που έχουν γενικά υψηλότερα ποσοστά γεννήσεων.
Η μελέτη της θρησκείας περιλαμβάνει μια μεγάλη ποικιλία ακαδημαϊκών κλάδων, συμπεριλαμβανομένης της θεολογίας , της φιλοσοφίας της θρησκείας , της συγκριτικής θρησκείας και των κοινωνικών επιστημονικών σπουδών. Οι θεωρίες της θρησκείας προσφέρουν διάφορες εξηγήσεις για την προέλευση και τη λειτουργία της, συμπεριλαμβανομένων των οντολογικών θεμελίων του θρησκευτικού όντος και των πεποιθήσεων.
Είναι πιθανό η ανθρωπότητα να βρίσκεται στο κατώφλι μια χρυσής εποχής. Αν είναι έτσι όμως, πρέπει πρώτα να αποκεφαλίσουμε τον δράκο που φυλάει την πόρτα, και ο δράκος αυτός είναι η θρησκεία. Μπέρτραντ Ράσελ
‘Ολες οι θρησκείες στηρίχτηκαν στην Γνώση του Δράκου για να γίνουν θρησκείες -εξουσίες και οι ιερείς ήταν τα τσιράκια του και οι ποιμένες του κοπαδιού του. Η ενηλικίωση όμως του ανθρώπου δεν περιλαμβάνει κοπάδια από βόδια και αιγοπρόβατα αλλά μόνο νοήμονες ανθρώπους και δη, όρθιους χωρίς προσκυνήματα.
Οι πολυεθνικές θρησκευτικές Εταιρείες του Θεού Οι ιησουίτες θεολόγοι ιδρυτές των πανεπιστημίων με σκοπό να ελέγχουν την γνώση και να την παντρεύουν με την θεολογία στον γάμο της αντινόησης. Αν ο θεός είχε ανάγκη από θεολόγους να εξηγούν τον λόγο του, θα είχε φτιάξει θεολογικά πανεπιστήμια στο παράδεισο του ευθύς εξαρχής και δεν θα άφηνε τους ανθρώπους αμόρφωτους. Αν ο λόγος του θεού είναι τόσο πολύπλοκος που χρειάζεται εξηγήσεις από επιτήδειους «ειδήμονες» δεν μπορεί να είναι θεϊκός και «λόγος του θεού» . Είναι θεολογικά σεντόνια απατεώνων και εμπόρων του θεού. Η Εταιρεία του Ιησού Οι κοινώς γνωστοί Ιησουίτες, είναι θρησκευτικό καθολικό τάγμα, που συγκροτήθηκε τον 16ο αιώνα στο πλαίσιο της Αντιμεταρρύθμισης. Ιδρύθηκε το 1534 από τον Ισπανό Ιγνάτιο Λογιόλα. Ο ιδρυτής Ιγνάτιος Λογιόλα, ευγενής από τη Χώρα των Βάσκων στην Ισπανία και πρώην στρατιωτικός, είναι ο εμπνευστής και ο ιδρυτής της Εταιρείας του Ιησού. Ο Λογιόλα, που υπηρέτησε στην αρχή σαν στρατιωτικός τον Ισπανό βασιλιά και εγκατέλειψε τη στρατιωτική σταδιοδρομία αργότερα, εξαιτίας σοβαρού τραυματισμού κατά τη διάρκεια μιας μάχης, αφιερώθηκε στη μελέτη των βίων των αγίων, στους διαλογισμούς σχετικά με τον Θεό, και μέσα σε ένα περιβάλλον λιτότητας και πενίας, μέσα σε συνεχείς προσευχές και γονυκλισίες, απομονωμένος σε μια σπηλιά κοντά στην ισπανική πόλη Μανρέσα, ήρθε σε επικοινωνία με τον Θεό, οραματίστηκε την Παρθένο Μαρία και τον απόστολο Παύλο, και αποφάσισε να θέσει τη ζωή του στην υπηρεσία του θελήματος του Θεού. Εμπνεόμενος από τον άγιο Δομίνικο και τον άγιο Φραγκίσκο —τους ιδρυτές των δύο κύριων μέχρι τότε θρησκευτικών ταγμάτων— αποφάσισε, όπως γράφει στα Απομνημονεύματά του, να ακολουθήσει το δρόμο τους και να πετύχει ό,τι πέτυχαν και αυτοί Εκείνοι αποφάσισαν να πάρουν και τέταρτο όρκο — τον όρκο της υποταγής στον Πάπα, προσωπικά Και ήταν αυτός ο τέταρτος όρκος που ξεχώριζε τους Ιησουίτες από τα άλλα θρησκευτικά τάγματα.
Και πράγματι ο Πάπας Παύλος ο Γ΄ με τη βούλα Regimini militantis ecclesiae, που εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1540, τους αναγνώρισε σαν επίσημο θρησκευτικό τάγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ο προηγούμενος τίτλος «Η Εταιρεία του Ιησού», που είχε διαλέξει ο Λογιόλα, εκλατινίστηκε σε αυτό το διάταγμα σε Societas Jesu. Το όνομα Εταιρεία του Ιησού κατοχυρώθηκε επίσημα επί πάπα Γρηγόριου ΙΓ΄ το 1594. Το 1541 ο Λογιόλα εκπόνησε τον Καταστατικό Χάρτη της Εταιρείας και επίσης εκλέχτηκε πρώτος γενικός αρχηγός του τάγματος. Το 1550 ο χάρτης εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του τάγματος και από τον Πάπα Ιούλιο τον Γ΄. Οι σκοποί του τάγματος Για να εκπληρώσουν τους σκοπούς του τάγματός τους, οι Ιησουίτες καταρχήν επικεντρώθηκαν σε συγκεκριμένες δραστηριότητες: Πρώτη και κύρια, η ίδρυση σχολείων σε όλη την Ευρώπη. Οι Ιησουίτες δάσκαλοι εκπαιδεύονταν και στις κλασικές σπουδές και στη θεολογία. Δεύτερη δραστηριότητά τους η ίδρυση ιεραποστολών σε όλο τον κόσμο για τη διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος σε όλον το μη χριστιανικό κόσμο. Τρίτον, η ανάσχεση της εξάπλωσης του προτεσταντισμού και η πρόσδεση των χριστιανών στον καθολικισμό και στη Ρώμη. Το πρώτο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Εταιρείας άρχισε το έργο του το 1547 στη Μεσσήνη της Σικελίας. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1551 ιδρύθηκε το Ρωμαϊκό Κολέγιο. Ο Λογιόλα, μέγας θαυμαστής του τρόπου που μετέδιδε τις γνώσεις το Πανεπιστήμιο του Παρισιού, προσέλαβε καθηγητές μόνο από εκεί. Οι δωρεές δεν έπαψαν ποτέ να έρχονται, οπότε το Ρωμαϊκό Κολέγιο δεν είχε προβλήματα. Το σύστημα διδασκαλίας ήταν όμοιο λίγο-πολύ με όλων των καθολικών σχολείων, παρόλο που είχαν προστεθεί και μερικά άλλα μαθήματα, με στόχο την ηθική διαπαιδαγώγηση των νέων. Η ανάγνωση των θεατρικών έργων, καθώς και η ενασχόληση με τη μουσική και την ποίηση, ενθαρρυνόταν από την Εταιρεία. Οι καθηγητές της ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί ως προς ποιους από τους κλασικούς θα διδάσκονταν οι νέοι, γιατί ο Ιγνάτιος θεωρούσε ότι αρκετοί κλασικοί δεν έπρεπε να διδάσκονται γιατί θα οδηγούν στην ειδωλολατρία. Οι διακοπές για τους μαθητές διαρκούσαν λίγο: μόνο 15 ημέρες για τους μαθητές των ανώτερων βαθμίδων και μόνο 8 για των κατώτερων. Οι μαθητές παρακολουθούσαν τη θεία λειτουργία κάθε ημέρα και εξομολογούνταν μια φορά το μήνα. Με τη βοήθεια των Ιησουιτών ιδρύθηκε το 1577 στη Ρώμη το Ελληνικό Κολέγιο του Αγίου Αθανασίου. Το κολέγιο, που υπάρχει μέχρι σήμερα, εποπτεύεται από πέντε καρδιναλίους και έχει σκοπό να προσφέρει ανώτερη παιδεία στα Ελληνόπουλα. Φιλοξενεί μαθητές από προσηλυτισμένες στον ρωμαιοκαθολικισμό οικογένειες των νησιών του Αιγαίου και την Κρήτη αλλά και ορθόδοξα ελληνόπουλα της Κωνσταντινούπολης. Το προσηλυτιστικό έργο του κολεγίου αυτού είναι τεράστιο, αφού στα επόμενα χρόνια πολλοί Έλληνες λόγιοι που ήρθαν να διδάξουν στην Ελλάδα ήταν απόφοιτοι του κολεγίου αυτού, και προσηλυτισμένοι Καθολικοί, όπως ο Αντρέας Ρέντιος, ο Ξαβέριος Δαβιάνος, ο Γεώργιος Σταυρινός, ο Μιχαήλ Νευρίδας, ο Πέτρος Αρκούδιος, ο Ιωάννης Ματθαίος Καρυόφυλλας, ο διάσημος Λέων Αλλάτιος, κ.ά. Στην Ελλάδα Οι πρώτοι Ιησουίτες ήρθαν σε επαφή με τους Έλληνες σαν πνευματικοί των ναυτών μέσα στα δυτικά καράβια που έρχονταν στα ελληνικά νερά και στάθμευαν στα νησιά ήδη από το 1560. Η πρώτη αποστολή έγινε το 1583, όταν 5 Γάλλοι και 3 Ιταλοί Ιησουίτες εγκαταστάθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ο θάνατος των τριών από πανούκλα διέκοψε το ιεραποστολικό έργο τους το 1586, τρία χρόνια αφότου είχαν αρχίσει. Παρ’ όλα αυτά σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσαν να οργανώσουν τη βιβλιοθήκη τους δίπλα στο ναό του Αγίου Βενέδικτου (η επίσημη ονομασία της εκκλησίας ήταν La Madonna della Cisterna) και να δημιουργήσουν κύκλους μαθημάτων ξένων γλωσσών και γραμματικής, αλλά και να προκαλέσουν δημόσιες συζητήσεις πάνω σε θρησκευτικά θέματα με Ορθόδοξους ιερωμένους Στην Β΄ Ρώμη Έτσι, ξεκινώντας με την Κωνσταντινούπολη κατά την εγκατάστασή τους, ίδρυσαν σχολεία στη Χίο (1627), στη Σμύρνη και τη Νάξο (1628), στη Σαντορίνη το 1642, στη Σύρο και την Άνδρο (1657), στο Ναύπλιο (1656), στην Αθήνα (1657), στη Μήλο (1661) και σε άλλα μέρη.[12] Με την ίδρυση γαλλικού προξενείου στα Ιεροσόλυμα το 1621, και το διάβημα των γαλλικών αρχών για αποστολή Καθολικών ιερωμένων για τις πνευματικές ανάγκες των Γάλλων υπηκόων εκεί, στάλθηκαν Ιησουίτες στα Ιεροσόλυμα, καθώς και στη Ναζαρέτ. Το 1623 δημιούργησαν ιεραποστολικό σταθμό στη Σμύρνη και άρχισαν να παραδίδουν μαθήματα ξένων γλωσσών, κάτι που προσέλκυσε μεγάλο αριθμό ενδιαφερομένων. Με την άδεια του ορθόδοξου μητροπολίτη Σμύρνης Ιακώβου πήραν την άδεια να κηρύττουν μέσα σε ορθόδοξες εκκλησίες και εννέα χρόνια αργότερα ο ίδιος ιεράρχης εγκωμίασε με επιστολή του στον Γάλλο βασιλιά, τις αρετές των Ιησουιτών. Στο ( αμαρτωλό ) Άγιο Όρος Επίσης ίδρυσαν σχολείο και μέσα στο Άγιο Όρος, στις Καρυές, το 1635 για να μορφώνονται οι ορθόδοξοι μοναχοί. Η σχολή ιδρύθηκε ύστερα από αίτημα του ηγούμενου της Μονής Βατοπεδίου Ιγνατίου προς τον πάπα το 1628. Το 1641 το σχολείο μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη και αυτό όχι εξαιτίας της αντίδρασης των μοναχών αλλά εξαιτίας της τουρκικής κυβέρνησης, που έβλεπε με δυσπιστία τη διείσδυση των Δυτικών στον Άθωνα. Το πρώτο σταθερό ίδρυμα των Ιησουιτών στον ελληνικό χώρο δημιουργήθηκε το 1594 στην τουρκοκρατούμενη Χίο. Ήταν η Μονή του Αγίου Αντωνίου του Εξωμερίτη στην πόλη της Χίου. Στον επόμενο αιώνα η σχολή της μονής αναπτύχθηκε αρκετά, καθώς μάλιστα φοιτούσαν εκεί 250 φοιτητές κάθε χρόνο, αλλά τερμάτισε τη δραστηριότητά της το 1695, όταν από μια σύντομη βενετική επιδρομή οι Τούρκοι την ξανακατέλαβαν. Ιησουίτικες τακτικές Πιστοί στον τρόπο λειτουργίας του τάγματος προκειμένου να επιτύχουν τους προσηλυτιστικούς σκοπούς τους, οι Ιησουΐτες πλησίαζαν και εξοικειώνονταν με τα ήθη και τα έθιμα, τη γλώσσα και τις συνήθειες κάθε τόπου. Ο ίδιος ο αρχηγός της αποστολής τους στη Κωνσταντινούπολη πατέρας Φραγκίσκος ντε Κανιγιάκ γράφει σε ένα γράμμα του το 1610 ότι «Για να μας αισθάνονται κοντά τους οι Έλληνες και οι Αρμένιοι αφήσαμε γενειάδα. Φορέσαμε ράσο χωρίς κολάρο και με μακριά μανίκια, σαν αυτό που φέρουν οι παπάδες». Έτσι στη Νάξο ο πατήρ Ρενέ De Saint-Cosme μελοποίησε το «Πάτερ ημών» για να το ψάλλουν οι πιστοί στα ελληνικά κατά τη διάρκεια της λειτουργίας στη Χίο. Οι νεοαφιχθέντες Ιησουίτες επιδίδονταν στην περιφορά θαυματουργών εικόνων σαν αυτή της Παναγίας του ευαγγελιστή Λουκά, που κατά τον πατέρα Δομήνικο Μαυρίκιο απάλλαξε το νησί από την ανομβρία το 1595. Με την Ρωσία …..φιλαράκια Με την απαγόρευση του Τάγματος από το 1773 έως το 1814 οι Ιησουίτες στα νησιά του Αιγαίου συνέχισαν το έργο τους. Για μεγαλύτερη ασφάλεια τους, το 1790 οι εναπομείναντες στον ελληνικό χώρο Ιησουίτες ενώθηκαν με το ρωσικό τμήμα της Εταιρείας του Ιησού, που είχε συνεχίσει τη λειτουργία του, αφού στη Ρωσία η Μεγάλη Αικατερίνη δεν είχε δημοσιεύσει το διάταγμα του πάπα για την κατάργηση του τάγματος, και έτσι αυτό δεν ίσχυε. Μάλιστα Έλληνες Ιησουίτες εργάστηκαν στη Λευκορωσία. Με τη δραστηριοποίηση των μονών Σύρου και Τήνου το 1814 και την ίδρυση της Μονής Αθηνών το 1915 συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας το έργο τους. Το περιοδικό που εκδίδουν οι Έλληνες Ιησουίτες ονομάζεται Ανοιχτοί Ορίζοντες. (Και ….μάτια ερμητικά κλειστά ) Αν οι θεολόγοι μπορούσαν να εξηγήσουν το λόγο του Θεού θα ήταν gods θεοί αλλά είναι άνθρωποι ημιμαθείς έως ποταποί. Aν τα πανεπιστήμια χρειαζόταν θεολόγους να εξηγήσουν το λόγο του Θεού, θα φτιάχνανε τον παράδεισο και δεν θα ήταν σε αυτό το χάλι. Φτιάχνουν μόνο εταιρίες και μεγάλες φουσκωτές κοιλιές. Αν η θεολογία ήταν εγγύηση για την δημοκρατία του θεού, δεν θα είχαμε Πάπες και Πατριάρχες στην εξουσία εφ όρου ζωής με τους Προέδρους ανατολικού και δυτικού μπλοκ να ακολουθούν το παράδειγμα τους και να τους ευλογούν σε αυτοκρατορίες και δικτατορίες. Συνεπώς οι θεολόγοι να αφήσουν τα πανεπιστήμια της δημοκρατίας ήσυχα, οι ισόβιοι πατριάρχες και οι πάπες, εκτός ζωής, στον παράδεισο τους να αποτραβηχτούν και θεολογούν με την ησυχία τους, κανείς να μην τους ενοχλεί και, ο κόσμος θα είναι καλύτερος χωρίς αυτούς, πιο ευδαίμων και ευτυχής και…. εμείς οι απλοί άνθρωποι μαζί.
Γνώση πανεπιστήμιο μαστροπεία και θεολογία Οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι, όχι ηλίθιοι. Γίνονται ηλίθιοι με την εκπαίδευση στα αστικά θεολογικά πανεπιστήμια και σχολεία. Η γνώση είναι μία πολύ παλιά ιστορία και ήταν πάντα στα χέρια της εξουσίας σε συνδυασμό με τα ιερατεία. Όλοι οι μυημένοι φοιτούσαν από τα γνωστικά κέντρα της Μετατλαντίδας και αναλάμβαναν δράση και πρωτοβουλία. Με την άνοδο του χριστιανισμού στην εξουσία επήλθε μια ριζική ανατροπή σε αυτή τη μεθοδολογία. Αφορίστηκε η γνώση, εξοστρακίστηκε στο πυρ το εξώτερο και ευλογήθηκε του πνεύματος η μακαριότητα και η πτωχεία. Ο χριστιανισμός κήρυξε τον πόλεμο κατά της γνώσης κατά της γυναικός, ως μισογύνης θεοκρατισμός, κατά του ανθρώπου, ως φορέα της γνώσης, κατ εξοχήν αντιανθρωπισμός. Κανένα άλλο ιερατείο δεν έμπνεε τα μένεα εναντίον της γνώσης όσο το Χριστιανικό ιερατείο πριν βάλει νερό στο κρασί του. Ο χριστιανικός φονταμενταλισμός φασισμός ξεπέρασε κάθε όριο και δεοντολογία. Τι ήταν όμως αυτό οδήγησε το χριστιανισμό σε αυτή την θρησκευτική μανία; Ποιος ήταν ο βαθύτερος λόγος αυτής τις εμμονής και προκατάληψης; Ο φόβος για την εξουσία; Μήπως χάσει την εξουσία; Σίγουρα δεν αρκεί αυτό, γιατί και οι προηγούμενοι, εξουσιαστές ήταν, αλλά δεν είχαν κηρύξει και τον πόλεμο στη γνώση, ίσα ίσα που την χρησιμοποιούσαν και την αξιοποιούσαν όσο μπορούσαν. Οι Ρωμαίοι ήταν πολύ πολυπολιτισμικοί πολυφυλετικοί πολυθρησκευτικοί στο χωνευτήρι των θρησκειών Ακόμη και οι μουσουλμάνοι που δημιουργήθηκαν αργότερα ήταν πιο διαλλακτικοί από τους χριστιανούς, τουλάχιστον στην αρχή. Ο βαθύτερος λόγος που ο χριστιανισμός κήρυξε τον πόλεμο στην γνώση με θρησκευτική μανία, ήταν η προσπάθειά του να επιστρέψει η ανθρωπότητα στην Λεμουρία, αυτόν που θεωρεί παράδεισο και νομίζει ότι περνούσε καλά εκεί. Ο παράδεισος για τον χριστιανό, είναι ένας παράδεισος χωρίς πανεπιστήμια χωρίς γνώση χωρίς σχολεία χωρίς Δημοκρατία , ένα αυταρχικό ον που αυτοαποκαλείται Θεός, αποφασίζει και διατάσσει τον υπήκοο δουλικό πληθυσμό. Αυτός είναι ο παράδεισος των χριστιανών, μία χώρα δούλων με ένα αφέντη Θεό. Τα πανεπιστήμια είναι περιττά και επικίνδυνα. Όμως ο χριστιανισμός δεν κατόρθωσε να εμποδίσει την εξέλιξη του Ανθρωπίνου Πνεύματος και της ανθρωπότητος. Σιγά-σιγά με εμπόδια και ανελέητες διώξεις άρχιζε να αφυπνίζεται ο ανθρώπινος νους της Ωραίας Κοιμωμένης και να κατανοεί πως η άγνοια μπορεί να είναι ευτυχία αλλά ποτέ δεν αρκεί. Έτσι μετά από ένα Μεσαίωνα δειλά-δειλά άρχιζε η γνώση να αποκτά χώρο και φτερά. Τα πρώτα πανεπιστήμια ήταν τα Δυτικά, γιατί η Δύση είναι πιο τολμηρή σε θέματα ορθολογιστικά. Η Ανατολή δεν φημίζεται για τα Πανεπιστήμια της, αλλά έχει επιτυχία στους γκουρού τους πατριάρχες και τους αυτοκράτορες. Ακόμη και σήμερα όλοι οι ανατολίτες σπουδάζουν σε Δυτικά πανεπιστήμια. Και φυσικά τα πρώτα πανεπιστήμια δημιουργήθηκαν από τους Ιησουίτες την εταιρία του Ιησού, παπάδες δηλαδή και οι ιερείς που ήθελαν να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν την νέα τάση για γνώση και μάθηση Το να βλέπεις ένα χριστιανό να κρατάει όπλο και να πολεμά «για του Χριστού την πίστη την Αγία» είναι μεγάλη ιεροσυλία, πέρα από μεγάλη αντίφαση και, ούτε που το καταλαβαίνει γιατί αδυνατεί με καμένο τον νου, να συντάξει μια απλή λογική πρόταση, πόσο μάλλον να την κατανοήσει. Αλλά και το να βλέπεις ένα χριστιανό σε ένα πανεπιστήμιο να παριστάνει τον άνθρωπο της γνώσης είναι οξύμωρο σχήμα γιατί αυτοαναιρείται. Και η Θεολογία ως μάθημα στο πανεπιστήμιο το καταργεί ή αυτοκαταργείται. Όπως φυσικά είναι σχήμα οξύμωρο, να βλέπεις μοναχούς του Αγίου Όρους να χρησιμοποιούν internet και υπολογιστή και να έχεις την εκκλησία online σε e- ιστοσελίδες αντί να προσεύχονται βράδυ πρωί στον Κύριο. Βέβαια δεν ιδρώνει το αυτί της ευτραφούς Εκκλησίας από αυτά, αρκεί που ελέγχει και το άβουλο χριστεπώνυμο πλήθος ποδηγετεί και απομυζεί. Επίσης η Εκκλησία δεν συνάδει με τη δημοκρατία, είναι θεολογία ολοκληρωτική και είναι από τη φύση της και από την αρχή, δεξιά δεξιά ή αριστερή δεν έχει σημασία. Στην αστική λοιπόν λοιπόν Δημοκρατία, πέρα από τα κοινοβούλια μικροαστικού πλέον τύπου οι επαγγελματίες βολεμένοι βουλευτές υπουργοί πρωθυπουργοί , είναι όλοι τους πτυχιούχοι μικροαστοί μερικοί από τα ΙΕΚ του Χάρβαντ. Αστοί, δεν υπάρχουν πλέον, τους έφαγε ο πληθωρισμός και τα μνημόνια. Τι περιμένεις λοιπόν από ένα μικρόνοο μικροαστό με μικροαστική αντίληψη και το πτωχό μυαλό που έχει; Θα δώσει του κόσμου τα λεφτά ένα σκασμό για ένα ανόητο μεταπτυχιακό τις περισσότερες φορές περίπτωση άχρηστο ,όταν δεν το μοστράρει σε κάλπικο βιογραφικό; Περιμένεις από αυτόν τον πτωχό φοβισμένο μικροαστό να κατανοήσει την Δημοκρατία; Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία; Που να την βρει; Στην εφαρμοσμένη ποιμαντική της θεολογίας; Θα πάει σε τρεις όχι ένα, μητροπολίτες εμετικά να ευλογηθεί πριν κατέβει στην πολιτική αρένα και σκηνή και θα χειροκροτήσει τον Βαρθολομαίο, τον Τούρκο υπήκοο με αντινοϊκή σπουδή. Λέγεται ότι το πρώτο αστικό πανεπιστήμιο ήτανε της Μπολόνιας. Ποιο θα είναι το τελευταίο; Και ποιο θα είναι το πανεπιστήμιο της καινούριας πολιτείας των ανθρώπων της γνώσης; Είναι πολύ δύσκολο να είσαι άνθρωπος της γνώσης ,αλλά είναι θλιβερό να είσαι άνθρωπος χωρίς γνώση και ακόμα πιο χειρότερο είναι να είσαι μαστροπός της γνώσης και να πουλάς θεό σε θεολογία πανεπιστημιακή κάνοντας φθηνή πολιτική.
Σε Α΄ Ενικό 