στα «Βραβεία Θεοφανώ » Καρολίγγειας Δυναστείας

Η Στέψη
To 799 ο Πάπας Λέων Γ΄ είχε κακοποιηθεί από τους Ρωμαίους, που προσπάθησαν να του βγάλουν τα μάτια και να του ξεριζώσουν τη γλώσσα. Ο Λέων δραπέτευσε και κατέφυγε στον Καρλομάγνο στο Παντερμπόρν, ζητώντας του να επέμβει στη Ρώμη και να τον αποκαταστήσει. Ο Καρλομάγνος, αφού συμβουλεύτηκε τον λόγιο Αλκουίνο της Υόρκης, συμφώνησε να ταξιδέψει στη Ρώμη, όπως και έκανε τον Νοέμβριο του 800 και συγκάλεσε ένα συμβούλιο την 1η Δεκεμβρίου. Στις 23 Δεκεμβρίου ο Λέων έδωσε έναν όρκο αθωότητας. Στη Λειτουργία των Χριστουγέννων (25 Δεκεμβρίου), όταν ο Καρλομάγνος γονάτισε στην αγία τράπεζα να προσευχηθεί, ο Πάπας τον έστεψε Imperator Romanorum («Αυτοκράτορα των Ρωμαίων») στην τότε Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Με την πράξη του αυτή ο Πάπας ουσιαστικά ακύρωνε τη νομιμότητα της Αυτοκράτειρας Ειρήνης της Κωνσταντινούπολης:

«Όταν ο Οδόακρος εξανάγκασε σε παραίτηση τον Ρωμύλο Αυγουστύλο, δεν κατάργησε τη Δυτική Αυτοκρατορία ως ξεχωριστή εξουσία, αλλά επέφερε τη συνένωση ή ενσωμάτωσή της στην Ανατολική, έτσι από τη στιγμή εκείνη υπήρχε μια ενιαία αδιαίρετη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία … [Ο Πάπας Λέων Γ΄ και ο Καρλομάγνος], όπως οι προκάτοχοί τους, θεωρούσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μια και αδιαίρετη και με τη στέψη [του Καρλομάγνου] δεν επεδίωξαν να διακηρύξουν ένα διαχωρισμό Ανατολής και Δύσης … δεν επαναστατούσαν εναντίον ενός κυρίαρχου βασιλεύοντος, αλλά κάλυπταν νομίμως την κενή θέση του καθαιρεθέντος Κωνσταντίνου ΣΤ΄ … [ο Καρλομάγνος] θεωρείτο ο νόμιμος διάδοχος όχι του Ρωμύλου Αυγουστύλου αλλά του Κωνσταντίνου ΣΤ΄ … » (Τζέιμς Μπράις, Άγγλος ιστορικός στο έργο του Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία΄΄ (1864)).

Η στέψη του Καρλομάγνου ως Αυτοκράτορα, αν και είχε σκοπό να αναδείξει τη συνέχιση της αδιάσπαστης γραμμής Αυτοκρατόρων από τον Αύγουστο μέχρι τον Κωνσταντίνο ΣΤ΄, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία δύο ξεχωριστών (και συχνά αντιτιθέμενων) Αυτοκρατοριών και δύο χωριστών αξιώσεων αυτοκρατορικής εξουσίας. Επί αιώνες στο μέλλον οι Αυτοκράτορες τόσο της Δύσης όσο και της Ανατολής, θα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για κυριαρχία επί του συνόλου.

Δεύτερη σύζυγός του ήταν η Χίλντεγκαρντ του Φίντσγκαου 10 ή 12 χρονών

Ο Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Ο Καρλομάγνος, ο παρ΄ ολίγον σύζυγος της εικονόφιλης Ειρήνης, μέγας χορηγός του παπισμού, με πρώτο πάπα τον Πέτρο, μαθητή του Ιησού.

Είχε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό του άμεσου οικονομικού μέλλοντος της Ευρώπης. Ακολουθώντας τις μεταρρυθμίσεις του πατέρα του, ο Καρλομάγνος κατάργησε το νομισματικό σύστημα που βασιζόταν στο χρυσό σόλιδο υιοθέτησαν το σύστημα που είχε εφαρμόσει και, τόσο αυτός όσο και ο Αγγλοσάξονας Βασιλιάς Όφα της Μερκίας υιοθέτησε το σύστημα που είχε υιοθετηθεί από τον Πεπίνο. Υπήρχαν πραγματικά ισχυροί λόγοι για την εγκατάλειψη αυτής της σύνδεσης με το χρυσό, κυρίως η ίδια η έλλειψη χρυσού.

Η έλλειψη χρυσού ήταν άμεση συνέπεια της σύναψης ειρήνης με το Βυζάντιο, που είχε ως αποτέλεσμα την παραχώρηση της Βενετίας και της Σικελίας στην Αναστολή και την απώλεια των εμπορικών τους δρόμων προς την Αφρική. Η τυποποίηση που προέκυψε εναρμόνισε οικονομικά και ενοποίησε το περίπλοκο σύνολο νομισμάτων που ήταν σε χρήση στην αρχή της βασιλείας του, απλοποιώντας έτσι τις συναλλαγές και το εμπόριο.

Ο Καρλομάγνος καθιέρωσε μια νέα μονάδα, τη livre carolinienne (από τη Λατινική libra, τη σύγχρονη λίρα), που βασιζόταν σε μια λίβρα-λίρα αργύρου – μονάδα τόσο χρήματος όσο και βάρους – που άξιζε 20 sou (από το λατινικό σόλοδο [που ήταν κυρίως λογιστική μονάδα και ποτέ δεν κόπηκε ως νόμισμα] το σημερινό σελίνι) ή 240 deniers (από το Λατινικό δηνάριο, τη σημερινή πένα). Την περίοδο αυτή η livre και το sou ήταν μονάδες μέτρησης, μόνο το denier ήταν νόμισμα του βασιλείου.

Ο Καρλομάγνος καθιέρωσε αρχές για τη λογιστική πρακτική μέσω των Capitulare de villis του 802, που θέσπισαν αυστηρούς κανόνες για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να καταγράφονται έσοδα και έξοδα.

Στις αρχές της κυβέρνησης του Καρλομάγνου σιωπηρά επέτρεπε στους Εβραίους να μονοπωλούν το δανεισμό χρημάτων. Στη συνέχεια ο δανεισμός με σκοπό το κέρδος απαγορεύθηκε το 814, όντας αντίθετος με τον εκκλησιαστικό νόμο της εποχής. Ο Καρλομάγνος εισήγαγε τον Εβραϊκό Θεσμό, μία απαγόρευση για τους Εβραίους να ασχολούνται με δανεισμό χρημάτων, λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεων της πλειοψηφίας των υπηκόων του, απαγορεύοντάς τον στην ουσία σε όλα τα επίπεδα, σε μια αντιστροφή της προηγούμενης καταγεγραμμένης γενικής πολιτικής του. Εκτός από αυτή την προσανατολισμένη στα μακροοικονομικά μεταρρύθμιση, ο Καρλομάγνος υλοποίησε σημαντικό αριθμό μικροοιοκονομικών μεταρρυθμίσεων, όπως ο άμεσος έλεγχος των τιμών και των εισφορών για ορισμένα αγαθά και εμπορεύματα.

Ο Εβραϊκός Θεσμός του πάντως δεν ήταν αντιπροσωπευτικός της συνολικής οικονομικής σχέσης ή στάσης τους προς τους Φράγκους Εβραίους και οπωσδήποτε όχι η προγενέστερη σχέση του με αυτούς, όπως είχε εξελιχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής του. Για παράδειγμα ο επ’ αμοιβή προσωπικός γιατρός του ήταν Εβραίος, απασχολούσε τουλάχιστον ένα τουλάχιστον Εβραίο για τις διπλωματικές του αποστολές, ο Ισαάκ ήταν ο προσωπικός του απεσταλμένος στο Μουσουλμανικό χαλιφάτο της Βαγδάτης. Του έχουν αποδοθεί επιστολές, που προσκαλούν Εβραίους να εγκατασταθούν στο βασίλειό του, για οικονομικούς λόγους, καλωσορίζοντάς τους γενικά με τις συνολικά προοδευτικές πολιτικές του.

Ο Καρλομάγνος εφάρμοσε το σύστημα αυτό στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρωπαϊκής ηπείρου και η μονάδα του Οφα υιοθετήθηκε εθελοντικά από το μεγαλύτερο μέρος της Αγγλίας. Μετά το θάνατο του Καρλομάγνου το νόμισμα της Ευρωπαϊκής ηπείρου υποβαθμίστηκε και το μεγαλύτερο μέρος της κατέφυγε στη χρήση του διαρκώς υψηλής ποιότητας Αγγλικού νομίσματος μέχρι περίπου το 1100.

Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία περιελάμβανε εδάφη της Κεντρικής Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα υπό την εξουσία ενός Αυτοκράτορα, που είχε την ευλογία της Ρώμης. Η σύνθετη ονομασία αυτή προέκυψε, επειδή οι μεσαιωνικοί αυτοκράτορες ήθελαν να εμφανίζονται συνεχιστές της ένδοξης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σε αντίθεση με την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η οποία είχε την έδρα της στην Κωνσταντινούπολη. Θεωρούσαν ακόμα ότι η ουράνια βασιλεία σύμφωνα με την χριστιανική πίστη πρέπει να εφαρμόζεται και στην Γη, υπό την εποπτεία τους.

Αρχικά η έκταση περιελάμβανε και περιοχές της Ιταλίας (και τη Ρώμη), αλλά αργότερα περιορίστηκε στην κεντρική Ευρώπη. Η επίσημη ονομασία, που άλλαξε αρκετές φορές, από τα τέλη του 15ου αιώνα ήταν Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους.

Καρολίγγειο Α’ Ράιχ

Βραβεία Καρλομάγνος

Για την ‘ειρήνη‘ βεβαίως, των πολυεθνικών αγορών….

To διεθνές Βραβείο Καρλομάγνος (Karlspreis, επίσημα Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου της Πόλης Άαχεν, από το 1988 Διεθνές Βραβείο Καρλομάγνου Άαχεν ) απονέμεται κάθε χρόνο από την πόλη Άαχεν της Γερμανίας σε άτομα για τη συνεισφορά τους στην ιδέα της Ευρώπης και στην ειρήνη στην περιοχή.

Συγκεκριμένα, απονέμονται ένα δίπλωμα, ένα συμβολικό ποσό 5.000 ευρώ και ένα μετάλλιο που έχει στην εμπρόσθια πλευρά του τον Καρλομάγνο, αντίγραφο της σφραγίδας της πόλης του 12ου αιώνα. Η τελετή λήγει με την ομιλία του βραβευθέντα.

Το βραβείο απονεμήθηκε για πρώτη φορά το 1950 έπειτα από πρωτοβουλία πολιτών του Άαχεν με πρωτεργάτη τον Κουρτ Πφάιφερ.

Οι βραβευθέντες

1950 Ρίχαρντ Νικολάους Γκραφ Κουντενχόβε- Καλλέργης

Όλοι οι παπάδες  αυτοκράτορες  γραμματείς μανδαρίνοι Πατριάρχες και …..οι Πάπες νοσταλγοί των Α΄Β΄Γ κλπ Ράιχ Αυτοκρατοριών, ευλογούν πρώτα και μετά τα γένια τους και μετά αλληλοβραβεύονται

Αστραία

Ο Ύπατος Αυτοκράτωρ serenissimus Augustus Καρλομάγνος…. στη στέψη του. Η κατάκτηση της Ευρώπης από την Ανατολή με όλη της νοοτροπία της Λεμουρίας: Τίτλοι, διακρίσεις, άμφια, χλιδάτες αντιοικολογικές βαριές ενδυμασίες, θεοκρατία και προσκυνήματα

Λάρες Λεμουρία και Αυτοκρατορική Θεοκρατία...από το λεμούριο αυγό του Ρωμύλου
Οι Τρώες Ρωμαίοι δεν μετέφεραν στη Ρώμη μόνο τον Αινεία, μετά την πτώση της Τροίας αλλά, και όλη την τρωαδίτικη ασιατική νοοτροπία. Είχαν και καθιέρωσαν πολλούς τίτλους (που βλέπουμε και σήμερα στις μασονικές στοές να κυκλοφορούν ευρέως στον απόηχο αυτής της ξεπερασμένης αντίληψης των ανθρωπίνων διακρίσεων ) Ύπατοι, Μέγιστοι Ποντίφικες κλπ και, να μιλούν για ανερυθρίαστα για ισότητα, ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία πχ η “Ύπατη” ανάρμοστη Αρμοστεία. Τι ανθρώπινα δικαιώματα να υπάρχουν με αυτές τις διακρίσεις και κάτω από ένα “Ύπατο”;;;;;;; Απολύτως κανένα.
Πίσω απο αυτούς τους αλαζονικούς καυσηχιάρικους τίτλους τίτλους κρύβεται όλη η ανατολίτικη εξουσιομανία που πάει πακέτο με την θεομανία,
Παρ΄όλο που στην αρχή οι Ρωμαίοι επηρεασμένοι από την Ελληνική φιλοσοφία υιοθέτησαν αρχές Δημοκρατική Πολιτείας, πολύ νωρίς τις εγκατέλειψαν και ξεπέσανε στην αυτοκρατορική ασιατική Λεμουρία, υιοθετώντας τίτλους από την όψιμη κινέζικη ολιγαρχία και το θεοκρατικό καθεστώς θεοποιημένων αυτοκρατόρων και απόλυτων δογματικών καθεστώτων. Ακόμη και μετά τον διαχωρισμό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε Α και Β διατηρήθηκαν τα ήθη και έθιμα, τελετουργίες αυτής της παλιάς ανατολίτικης νοοτροπίας και στις δύο τρωαδίτικες αυτοκρατορίες και φυσικά επικράτησαν και στη Βρετανία του Τρώα Βρούτου που υπάρχουν ακόμη και σήμερα και σε πολλές άλλες περιοχές υπήκοων ανθρωπίδων απουσία του Homo Sapiens.

Οι σκοτεινοί Αύγουστοι Λεμούριοι Λάρες
Περίπου τριάντα χρόνια πριν από την πρώτη του σχέση με τον κληρονόμο του Καίσαρα, ο Αύγουστος ήταν μια σκοτεινή τιμή με τις θρησκευτικές ενώσεις. Ένα πρώιμο πλαίσιο (58 π.Χ.), το συνδέει με τις επαρχιακές Lares (Ρωμαϊκούς οικιακούς θεούς). Στη λατινική ποίηση και πεζογραφία, σημαίνει την περαιτέρω ανύψωση ή αύξηση αυτού που είναι ήδη ιερό ή θρησκευτικό. Ορισμένες ρωμαϊκές πηγές το συνέδεσαν με το αυγό και η Ρώμη λέγεται ότι ιδρύθηκε με το «αυγουστιάτικο αυγό» του Ρωμύλου.
Augustus «μεγαλοπρεπής», «μεγάλος» ή «σεβάσμιος») ήταν ένας αρχαίος ρωμαϊκός τίτλος που δόθηκε ως όνομα και τίτλος στον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα Οκταβιανό (συχνά αναφέρεται απλώς ως Αύγουστος), τον πρώτο Αυτοκράτορα της Ρώμης . Με το θάνατό του, έγινε επίσημος τίτλος του διαδόχου του και χρησιμοποιήθηκε έτσι από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες στη συνέχεια. Οι αρσενικές και θηλυκές μορφές προήλθαν από την εποχή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας , σε σχέση με πράγματα που θεωρούνται θεϊκά ή ιερά στην παραδοσιακή ρωμαϊκή θρησκεία . Η χρήση τους ως τίτλοι για μείζονες και δευτερεύουσες ρωμαϊκές θεότητες της Αυτοκρατορίας συνέδεσε το Αυτοκρατορικό σύστημα και την Αυτοκρατορική οικογένεια με τις παραδοσιακές ρωμαϊκές αρετές και τη θεία θέληση και μπορεί να θεωρηθεί χαρακτηριστικό της ρωμαϊκής αυτοκρατορικής λατρείας .

Στις ελληνόφωνες επαρχίες της Ρώμης, ο «Augustus» μεταφράστηκε ως Sebastos (Σεβαστός, «σεβάστος») ή εξελληνισμένος ως Augoustos ( Αὔγουστος ). Αυτοί οι τίτλοι συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, αν και σταδιακά έχασαν την αυτοκρατορική τους αποκλειστικότητα.

Μετά την πτώση της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , ο τίτλος «Augustus» θα ενσωματωθεί αργότερα στο ύφος του Αγίου Ρωμαίου Αυτοκράτορα , ένα προηγούμενο που δημιουργήθηκε από τον Καρλομάγνο που χρησιμοποίησε τον τίτλο serenissimus Augustus . Ως εκ τούτου, ο Augustus χρησιμοποιήθηκε μερικές φορές και ως όνομα για άνδρες αριστοκρατικής καταγωγής, ειδικά στις χώρες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Ο πρώτος αληθινός Ρωμαίος Αυτοκράτορας γνωστός ως «Αύγουστος» (και πρώτος μετρήθηκε ως Ρωμαίος Αυτοκράτορας ) ήταν ο Οκταβιανός . Ήταν ο υιοθετημένος γιος και κληρονόμος του Ιουλίου Καίσαρα , ο οποίος είχε δολοφονηθεί για τη φαινομενική φιλοδοξία του για θεϊκή μοναρχία και στη συνέχεια θεοποιήθηκε επίσημα. Ο Οκταβιανός απέφυγε επιμελώς κάθε συσχέτιση με τους ισχυρισμούς του Καίσαρα, εκτός από την αναγνώριση της θέσης και των καθηκόντων του ως Divi filius («γιος του θεοποιημένου»). Ωστόσο, η θέση του ήταν μοναδική και εξαιρετική. Είχε τερματίσει τον παρατεταμένο και αιματηρό εμφύλιο πόλεμο της Ρώμης με τη νίκη του στο Actium και είχε εγκαθιδρύσει μια διαρκή ειρήνη. Προφανώς ευνοήθηκε από τους θεούς. Ως princeps senatus(«πρώτος άνθρωπος ή επικεφαλής της γερουσίας») προήδρευε στις συνεδριάσεις των συγκλητικών. Ήταν ο pontifex maximus , αρχιερέας της ρωμαϊκής κρατικής θρησκείας. Κατείχε την προξενική εξουσία , με εξουσία ίση με τον επίσημο διευθύνοντα σύμβουλο. Ήταν ο ανώτατος διοικητής όλων των ρωμαϊκών λεγεώνων και κατείχε την tribunicia potestas («tribunician power»). Ως tribune, το πρόσωπό του ήταν απαραβίαστο ( sacrosanctitas ) και είχε το δικαίωμα να ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε πράξη ή πρόταση οποιουδήποτε δικαστή εντός της Ρώμης.

Μετονομάστηκε επίσημα σε Αύγουστος από τη Ρωμαϊκή Γερουσία στις 16 Ιανουαρίου 27 π.Χ. – ή ίσως η Γερουσία επικύρωσε τη δική του προσεκτική επιλογή. Το «Romulus» είχε ληφθεί υπόψη και απορρίφθηκε. Αυτό το όνομα θεωρήθηκε πολύ κραυγαλέο καθώς θα έκανε τον Οκτάβιο τον δεύτερο ιδρυτή της Ρώμης. Έτσι, η επίσημη μετονομασία του με μια μορφή αόριστα συνδεδεμένη με μια παραδοσιακά Ρεπουμπλικανική θρησκευτικότητα, αλλά πρωτοφανής ως γνωστόν , μπορεί να χρησίμευε για να δείξει ότι όφειλε τη θέση του στην έγκριση της Ρώμης και των θεών της, και πιθανώς της δικής του μοναδικής, υψηλής , «θεϊκή» φύση και ταλέντα. Ο πλήρης και επίσημος τίτλος του έγινε έτσι Imperator Caesar Divi Filius Augustus .

Οι θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις του Αυγούστου επέκτειναν ή επιβεβαίωσαν τον Augustο ως σχεδόν πανταχού παρόν τίτλο ή τιμή για διάφορες δευτερεύουσες τοπικές θεότητες, συμπεριλαμβανομένων των Lares Augusti των τοπικών κοινοτήτων και των σκοτεινών επαρχιακών θεοτήτων όπως η βορειοαφρικανική Marazgu Augustus . Αυτή η επέκταση μιας αυτοκρατορικής τιμής σε μεγάλες και δευτερεύουσες θεότητες της Ρώμης και των επαρχιών της θεωρείται βασικό χαρακτηριστικό της Αυτοκρατορικής λατρείας , η οποία συνεχίστηκε μέχρι την επίσημη αντικατάσταση των παραδοσιακών θρησκειών της Ρώμης από τον Χριστιανισμό. Η θρησκευτική ασάφεια του τίτλου επέτρεπε αυτού του είδους τη θεοποίηση σε όλη την αυτοκρατορία καθώς οι υπήκοοι – ξεκινώντας από την Ασία και τη Βιθυνία – υιοθέτησαν τη λατρεία του ιδιοφυΐα ή ψυχή του Αυγούστου, καθιερώνοντας μια άρχουσα-λατρεία.
Η ημερομηνία της θητείας ενός αυτοκράτορα με τον τίτλο Augustus εορταζόταν ως dies imperii και εορταζόταν κάθε χρόνο. Από τον 3ο αιώνα, οι νέοι αυτοκράτορες συχνά ονομάζονταν Αυγούστοι από τον στρατό . Οι αυτοκράτορες κληρονόμησαν επίσης τον Καίσαρα (αρχικά ένα οικογενειακό όνομα) ως μέρος των τίτλων τους. Η Τετραρχία που ίδρυσε ο Διοκλητιανός μοιράστηκε την εξουσία μεταξύ δύο Αυγουστών και δύο Καισάρων . [9] Ωστόσο, ως Αύγουστος πρεσβύτερος , ο Διοκλητιανός διατήρησε τη νομοθετική εξουσία. Ο Διοκλητιανός και ο τελικός διάδοχός του μετά τους εμφύλιους πολέμους της Τετραρχίας , ο Μέγας Κωνσταντίνος , χρησιμοποίησαν και οι δύο τον τίτλο semper Augustus («πάντα Augustus»), που υποδηλώνει μια επισημοποίηση του ονόματος στα τέλη του 3ου και στις αρχές του 4ου αιώνα
Οι αυτοκρατορικοί τίτλοι του imperator , του Caesar και του Augustus αποδίδονταν αντίστοιχα στα ελληνικά ως autokratōr , kaisar , και augoustos (ή sebastos . Οι ελληνικοί τίτλοι χρησιμοποιήθηκαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι την εξαφάνισή της το 1453, αν και ο Σεβαστός έχασε την αυτοκρατορική του αποκλειστικότητα και ο αυτοκράτορας μαζί με τον βασιλέα έγιναν ο αποκλειστικός τίτλος του αυτοκράτορα μετά τον 8ο αιώνα.

Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Ο Καρλομάγνος χρησιμοποίησε τον τίτλο serenissimus Augustus ως πρόθεμα στους τίτλους του.

Οι Κινέζοι Αύγουστοι Αυτοκράτορες και Θεοί «Huangdi»: Yellow Emperor, Yellow Thearch
Μέχρι το 221 π.Χ., όταν ο Qin Shi Huang της δυναστείας Qin επινόησε τον τίτλο huangdi – συμβατικά μεταφρασμένος ως » αυτοκράτορας » – για να αναφέρεται στον εαυτό του, ο χαρακτήρας εν αναφερόταν σε γήινους ηγεμόνες αλλά στον υψηλότερο θεό της δυναστείας Shang. Στην περίοδο των εμπόλεμων κρατών (περίπου 475–221 π.Χ.), ο όρος di από μόνος του θα μπορούσε επίσης να αναφέρεται στις θεότητες που σχετίζονται με τα πέντε Ιερά Όρη της Κίνας και τα χρώματα. Huangdi το «κίτρινο ντι», ήταν ένας από τους τελευταίους. Για να τονίσουν τη θρησκευτική σημασία του di στην προαυτοκρατορική εποχή, οι ιστορικοί της πρώιμης Κίνας μεταφράζουν συνήθως το όνομα του θεού ως «Κίτρινο Θήαρχο» και τον τίτλο του πρώτου αυτοκράτορα ως «Αύγουστος Θήαρχος», στον οποίο «θεάρχης » αναφέρεται σε έναν ευσεβή άρχοντα.

Στην ύστερη περίοδο των εμπόλεμων κρατών, ο Κίτρινος Αυτοκράτορας ενσωματώθηκε στο κοσμολογικό σχήμα των Πέντε Φάσεων , στο οποίο το κίτρινο χρώμα αντιπροσωπεύει τη γήινη φάση , τον Κίτρινο Δράκο και το κέντρο. Ο χαρακτήρας huang («κίτρινο») χρησιμοποιήθηκε συχνά στη θέση του ομοφωνικού huang που σημαίνει «αύγουστος» (με την έννοια του «διακρίνεται») ή «ακτινοβόλος», δίνοντας χαρακτηριστικά στον Χουάνγκ-ντι κοντά σε εκείνα του Σάνγκντι, του υπέρτατου θεού Σανγκ.

Να θυμίσουμε στους αναγνώστες πως την Τροία κατέλυσε ο Ηρακλής ο Οδυσσέας και ο Αχιλλέας Αλέξανδρος και, στους Τρώες να μη κτίζουν Τείχη ψηλά με Θεοκρατίες και Αυτοκρατορίες γιατί πέφτουν χαμηλά. Και όσον αναφορά τους τίτλους …σεμνά και σιγανά τζιβαέρι μου. Δεν κάνει καλό στα μυαλά τόση τιτλολαγνεία και ματαιοδοξία. Τα κάνει ακατοίκητα …..από Ουσία Φαιά.

Αστραία

Περιφορές Πνεύματων στη Δύση και την Ανατολή …….πάνω από τα ύδατα του Ποσειδώνα

Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. β’ ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. α Γένεσις

Ο λόγος για το πνεύμα πολύς, από το βιβλίο της Διαθήκης της Παλαιής, της παλαιάς Λεμουρίας που περιφέρεται στα ύδατα της γης, μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο των χριστιανών Ορθοδόξων και Καθολικών για την εκπόρευση του, το περίφημο φιλιόκβε που οδήγησε στο Σχίσμα των Εκκλησιών.
Οι ορθόδοξοι ισχυρίζονταν ότι το Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και μόνο, οι καθολικοί εκ του Πατρός και του Υιού.
Ποια είναι η διαφορά τους η ουσιαστική;
Η κύρια διαφορά και αιτία πραγματική για όλη αυτή την σφαγή είναι φυσικά τα οφίτσια και τα πρωτεία του θρησκευτικού θρόνου, η εξουσία δηλαδή. Μη φαντασθεί κανείς ότι νοιάζονται για το πτωχό Πνεύμα, επουδενί.
Η Εκκλησία Δυτική και Ανατολική ,ήτανε μαζί και αρμέγανε το ποδηγετούμενο χριστεπώνυμο πλήθος μέχρι το 1054 που επισημοποιήθηκε το σχίσμα στον χριστιανικό εμφύλιο πόλεμο της θρησκείας της αγάπης και της ειρήνης κλπ κλπ
Έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για αυτή τη διαφορά, θεολογώντας εκατέρωθεν, των δύο πλευρών στα σεντόνια της μωρίας επεξηγώντας και ερμηνεύοντας τα λόγια του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, φάσκοντας και αντιφάσκοντας αμφότερες οι πλευρές.
Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν ο παντοδύναμος πανάγαθος και φιλέσπλαχνος και πάνσοφος Θεός χρειάζεται τέτοιου είδους θεολογικά σεντόνια από αυτούς τους μικρονοϊκούς και αλλοπρόσαλλους ανθρώπους να εξηγηθεί και να ερμηνευτεί, δεν μοιάζει και πολύ λογικός και ούτε καν ως Θεός δεν μπορεί να σταθεί.
Φυσικά οι απατεώνες θεολόγοι συναγωνίζονται τους απατεώνες δικηγόρους που φτιάχνουν απίστευτους νομικούς λαβύρινθους για να μην βγάζει κανείς άλλος άκρη με τους νόμους και τα δικαστικά και να τους πληρώνει αδρά. Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν πιο απλά ,αλλά αυτοί δεν θα κερδίζανε τόσα πολλά υλικά αγαθά πουλώντας και ξεπουλώντας τον θεό και το πνεύμα με την οκά.
Οι χριστιανοί ορθόδοξοι της Β΄ Ρώμης ισχυρίζονται ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο εκ του Πατρός. Μα αν το πνεύμα εκπορεύεται μόνο εκ του Πατρός, το πνεύμα του Υιού είναι ελλιπές και έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Λείπει κάτι από το πνεύμα του Υιού, λέει η απλή λογική, που σημαίνει πως δεν μπορεί να το εμπιστευτεί κανείς πολύ.
Οι χριστιανοί καθολικοί λένε πως το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Μα αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και του Υιού σημαίνει πολύ απλά πως προηγείται από τον Πατέρα και τον Υιό δηλαδή είναι υπεράνω και τους διοικεί. Υπήρχε, πριν να δημιουργηθεί το κάθε τι. Διότι τίθεται η απλή ερώτηση, ποιος δημιουργήθηκε πρώτα το Πνεύμα ο Πατέρας σου ή Υιός; Αν είναι ταυτοχρόνως, προς τι αυτός ο διαχωρισμός και τριτοχωρισμός; Σε κουβέντα να βρισκόμαστε και να γράφουμε ατελείωτες θεολογίες;
Η ουσιαστική διαφορά του Φιλιόκβε βρίσκεται στη διαφορά νοοτροπίας Ανατολής και Δύσης.
Οι χριστιανοί ορθόδοξοι της Β΄ Ρώμης επειδή είναι ανατολίτες έχουν πιο έντονη την ανατολίτικη νοοτροπία, τον θέλουν τον κύριο και αφέντη τους είναι συνηθισμένοι σε αυτή την κατάσταση δούλου και κυρίου αφέντη είναι της αριστερής πλευράς ( έχουν πάρει διαζύγιο με την λογική ) για αυτό και υποστηρίζουν πως το Πνεύμα εκπορεύεται μόνο του Πατρός Αφέντη που θυσιάζει ακόμη και τα παιδιά για τον θρόνο του και την δόξα του. Ο διαφωτισμός και η επιστήμη δεν θα μπορούσαν να εκπορευθούν από την Ανατολή, όπως και δεν εκπορεύτηκαν. Ακόμη και σήμερα πνέουν τα μένεα και νοσταλγούν την ευτυχή συγκατοίκηση με τους αδελφούς μουσουλμάνους, παραφυάδα του ιουδαιοχριστιανισμού και αυτοί μονοπωλώντας τον Παράκλητον με τον προφήτη τους.
Οι χριστιανοί καθολικοί επειδή είναι Δυτικοί, είναι πιο ορθολογιστές για αυτό και εκπορεύουν το Πνεύμα και από τον Υιό που είναι ο ενσαρκωμένος Λόγος, υποτίθεται η λογική, για να την καταπατήσουν μετά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα ασχοληθούμε άλλη φορά.
Οι χριστιανοί ορθόδοξοι της Β΄ Ρώμης έχουν και ένα άλλο πρόβλημα να λύσουν, το ρωμαϊκό. Ισχυρίζονται ότι είναι Ρωμιοί Ρωμαίοι δηλαδή απόγονοι A Ρώμης με αυτό τον τρόπο δίνουν de facto την πρωτιά τους Ρωμαίους της Α ΄Ρώμης.
Γιατί αν δεν ήταν οι Ρωμαίοι της Α ΄Ρώμης πρώτοι, η Α Ρώμη θα λεγόταν Β Κωνσταντινούπολη και οι «Ρωμαίοι» καθολικοί Κωνσταντινοπολίτες. Τόσο απλά είναι τα πράγματα, δεν χρειάζονται δα και φοβερά μαθηματικά για μια λογική πρόταση. Να δούμε τώρα που θα τους ονομάσει ο Ρωμιορώσος Πούτιν, διότι είναι Ρωμιός και αυτός ορθόδοξος, Σλαβορωμιούς της Γ Ρώμης, τι θα λένε.
Δεν μπορεί λοιπόν να τα έχουμε όλα δικά μας και Ρωμαίοι Ρωμιοί και Έλληνες και Βυζαντινοί και τα πρωτεία και τις εκπορεύσεις του πνεύματος όπως μας βολεύουν .
Τελικά από πού εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα;
Το Πνεύμα εκπορεύεται από τον Αετό, είναι απλό. Φυσικά δεν υπάρχει κανένα μονοκέφαλο πουλί , τρόπος του λέγειν. είναι μία λέξη για να περιγράψει κανείς το ανείπωτο και αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί, μην το παίρνουνε κατά κυριολεξία.
Ο Αετός βεβαίως, δεν δίνει δεκάρα για τους θεολόγους ευτυχώς και ούτε ακούει προσευχές και παρακάλια πτωχών στο πνεύμα ανθρώπων και καλά κάνει. Μοιράζει τη Συνείδηση και την παίρνει πίσω με τόκο της ανθρώπινης εμπειρίας . Είναι αυτό που μπορεί να ειπωθεί και να γράφει με την ανθρώπινη μορφή και είναι αρκετό για να πορευτεί κανείς στη ζωή με μέτρο σύνεση πολλή.
Τα υπόλοιπα θεολογικά μπερδεμένα μαλλιά κουβάρια είναι για να ενεργοποιούν τη Μέδουσα και να μαρμαρώνουν όποιον την κοιτά. Δεν μπορείς να κοιτάξεις τη Μέδουσα κατάματα και τις απόρροιες του Αετού. Γύρω έχουμε καμένους ανθρώπους ειδικά στα θέματα τα θρησκευτικά. Προσπάθησαν να δουν τον θεό και κάηκαν , κάρβουνο έγιναν οι πτωχές Σεμέλες.

Γεννήσανε όμως τον Διόνυσο. Κάτι είναι και αυτό….

Αστραία

Ρωμαίοι και Σαμπίνες

Από τον Δράκο στον Λύκο

Η ίδρυση της Ρώμης στις 21 Απριλίου του 753 πΧ όπως γιορτάζεται, είναι ένα μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός. Τα δύο αδέρφια ο Ρώμος και ο Ρωμύλος οι γιοι της Λύκαινας και του Άρη μεγαλώνουν και διεκδικούν τη θέση τους στον κόσμο. Ο Ρωμύλος θα σκοτώσει τον Ρώμο σε αδελφοκτονία κατά την παλιά συνήθεια των φυλών της Λεμουρίας (βλέπε Κάιν και Άβελ) και θα δώσει το όνομά του στην καινούργια Αιωνία Πόλη. Ρώμη σημαίνει ρώμη ισχύς δυνατός ρωμαλέος με αναγραμματισμό amor ΑΜΟΡ, το αμόρε του Άρη, Αφροδίτη.
Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Ρωμαίοι είναι η λειψιγυναικία, δηλαδή έχουν έλλειψη γυναικών. Κατά τη συνήθεια των προγόνων τους, των Τρώων αρπάζουν τις γυναίκες του διπλανού χωριού, τις Σαμπίνες και γίνεται της Σαμπίνας, μία μάχη και ένας πόλεμος αλλά, τα βρίσκουν και συμφιλιώνονται. Αποφασίζουν να βασιλεύουν μία ο ένας Ρωμαίος και μία ο άλλος ο Σαμπίνος. Έτσι ο δεύτερος βασιλιάς της Ρώμης γίνεται ο Νούμας Μπομπίλιους, πομπός και προμπομπός της ιεροσύνης.
Οι Ρωμαίοι υπερήφανοι για την καταγωγή τους από την Τροία, απόγονοι του Αινεία και ο Βιργίλιος τους υμνεί και τους αινεί, στη Νέα Αινειάδα.
Οι Σαβίνοι όμως έχουν καταγωγή όπως πολλοί ιστορικοί λένε, από την Πελοπόννησο την Αρκαδία. Πολύ πιθανόν, αφού η Αρκαδία ήταν περιοχή της Ατλαντίδας πριν την πτώση της Τροίας και νεοατλαντικά φύλλα κινήθηκαν και δυτικά προς την ιταλική χερσόνησο και ανατολικά με τον Δάρνανο και φτιάξανε την Ανατολική Τροία
Οι Ρωμαίοι πήραν τα γράμματα από το Ελληνικό αλφάβητο και φτιάξανε την λατινική γλώσσα με μείξη των Σαβίνων και πήραν και….. τις γυναίκες τους
Το ίδιο που κάνουν και τώρα. Ο Πάπας και το Βατικανό, αρπάζει παίρνει και κλέβει όλες τις γυναίκες της Δύσης με την καθολική θρησκεία, γιατί οι γυναίκες είναι επιρρεπείς στη θρησκοληψία, παγιδεύονται εύκολα στα καλέσματα της ειρήνης και της αγάπης των γκουρού της ιεροσύνης.
Οι πρώτοι Ρωμαίοι ήταν γενναίοι πολεμιστές σκληροί πολεμούσαν στην πρώτη του πολέμου, γραμμή. Σε αυτή τους την συνήθεια και τακτική οφείλονται οι πρώτες κατακτήσεις. Οι Σαβίνοι ήταν πατριάρχες «πατέρες» έχουν την ανατολίτικη νοοτροπία της πατριαρχικής Λεμουρίας, σε αυτούς οφείλονται τα πρώτα Ρωμαϊκά ιερατεία.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι Ρωμαίοι αφομοιώνουν τα ελληνικά στοιχεία και κινούνται κατακτητικά προς στην Ελλάδα την οποίαν κατακτούν το 146π.Χ μετά τη μάχη της Πύδνας με νικητή τον Παύλο Αιμίλιο από τη γενιά των Αιμιλίων.
Παύλος σημαίνει μικρός. Τελεία και παύλα που λέμε,, για αυτό δίνανε αυτό το όνομα όταν δεν ήθελαν να κάνουν άλλα παιδιά όπως και το Σταμάτης τώρα. Το όνομα αυτό, θα υιοθετούσε και ο εβραίος έμπορος της χριστιανικής θρησκείας Σλάβος Σαούλ, την οποία οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θα την αναδείκνυαν ως εξουσία μέσα από τις θρησκευτικές δοξασίες των Μιθραϊστών των Σαβίνων και των Ετρούσκων. Πωλ Ατρείδης είναι και ο πρωταγωνιστής στην επική σειρά επιστημονικής φαντασίας Dune αμμόλοφοςμε αυτοκράτορα τον Σαν-Αντάμ.
Πολλοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες ήταν εξαιρετικά γενναίοι και ο Ιούλιος Καίσαρας, ακόμη και ο Κωνσταντίνος. Σιγά-σιγά όμως εκφυλίζονται μέσω της χριστιανικής θρησκείας και ψάχνουν απεγνωσμένα για μισθοφόρους για να συντηρήσουν το καθεστώς της αυτοκρατορίας .
Είναι οι Ρωμαίοι Έλληνες; Έχουν πάρει πολλά στοιχεία από την Ελλάδα που ενσωμάτωσαν στην κουλτούρα τους αλλά με μεγάλες διαφοροποιήσεις τις οποίες έχουμε αναφέρει, μία από αυτές ήτανε το Κολοσσαίο και το βάρβαρο έθιμο του. Οπωσδήποτε, οι δυτικοί Ρωμαίοι χριστιανοί έχουν ενσωματώσει πολύ περισσότερα ελληνικά στοιχεία από τους ανατολικούς ανατολίτες Ρωμαίους χριστιανούς.
Είναι οι Έλληνες Ρωμαίοι ; Οι Έλληνες υπήρξαν υπήκοοι και υποτελείς στους Ρωμαίους όπως και οι άλλοι λαοί με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούνται σημαντικά, όπως τα Ομηρικά Έπη, το μέγιστο ιδρυτικό κείμενο του έμφρονος ανθρώπου που κυοφορεί και κυοφορείται , μέχρι των ημερών μας.

Αναμένουμε τις γεννήσεις…. των Ελλήνων

Αστραία

Α-Mor, Roma.  Βάλε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα

Από τους λύκους της μυθολογίας  στους αμνούς της ιστορίας.

Η Σύγκλητος και ο Λαός της Ρώμης), χρησιμοποιήθηκε κατά τα χρόνια της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Το ακρωνύμιο αυτό χρησίμευε ως υπογραφή της κυβέρνησης και το χρησιμοποιούσαν σε νομίσματα, επιγραφές σε μνημεία και δημόσια κτίρια καθώς και στα λάβαρα των Ρωμαϊκών Λεγεώνων. Η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από τον Κικέρωνα και τον Τίτο Λίβιο. Το ακρωνύμιο παρέμεινε σε χρήση και κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Σήμερα αποτελεί το έμβλημα της πόλης της Ρώμης.
Σύμφωνα με τον θρύλο, η Ρώμη ιδρύθηκε το 753 π.Χ. από τον Ρωμύλο και τον Ρέμο (ή Ρώμο), δίδυμα αδέλφια, απογόνους του Τρώα πρίγκιπα Αινεία, που ανατράφηκαν από μια λύκαινα. Η παράδοση θέλει την ίδρυση της Ρώμης να λαμβάνει χώρα στις 21 Απριλίου 753 π.Χ. 

Ο Σουίδας την αναφέρει ως  «πόλις απείρατος υπερορίων εκστρατειών»  και των Ρωμαίων την αρχή.

Το ιστορικό κέντρο της Ρώμης είναι κτισμένο στην ανατολική όχθη του ποταμού πάνω σε επτά λόφους. Οι λόφοι αυτοί είναι: ο Παλατίνος, ο Κυρηνάλιος, ο Καπιτωλίνος, ο Βιμινάλιος, ο Εσκυλίνος, ο Κέλιος και ο Αβεντίνος. 

Σήμερα το Καπιτώλιο είναι το κέντρο σύμβολο  των ΗΠΑ της Νέας Ατλαντίδας.
Γιατί η Ρώμη ονομάζεται Αιώνια Πόλη; Ο πρώτος συγγραφέας που μίλησε για τη Ρώμη με αυτούς τους όρους είναι ο Albio Tibullo, ένας λαξευτός λαγνετός ποιητής που ζούσε μεταξύ 54 και 19 π.Χ. Στο βιβλίο του ΙΙΙ των ελεημιών, στο Β ο ποιητής γράφει τους ακόλουθους στίχους: «Romulus Aeternae nondum formaverat Urbis moenia», που μεταφράζεται στα ιταλικά ως «Ούτε είχε Ρομπούλ ανέβασε τα τείχη της Αιώνιας Πόρου». Αυτή είναι σήμερα η παλαιότερη απόδειξη της Ρώμης που ορίζεται ως η αιώνια πόλη και επομένως είναι ίσως η φράση που ψάχνουμε αν θέλουμε να μάθουμε γιατί η Ρώμη ονομάζεται Αιώνια Πόλη.
Τόπος ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Ευρατόμ, η Ρώμη φιλοξενεί επίσης την έδρα τριών οργανισμών των Ηνωμένων Εθνών: τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), το Διεθνές Ταμείο Γεωργικής Ανάπτυξης (IFAD) και το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων (WFP).
Η Ρώμη, η καρδιά του Καθολικού Χριστιανισμού, είναι η μόνη πόλη στον κόσμο που φιλοξενεί ένα ολόκληρο κράτος, τον θύλακα της Πόλης του Βατικανού: για το λόγο αυτό συχνά ορίζεται ως η πρωτεύουσα δύο κρατών.
Ο Καρακάλλας με το διάταγμα του 212 (Constitutio Antoniniana) που παρείχε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη στους ελεύθερους πολίτες όλης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας προκειμένου να αυξηθούν δια της φορολογίας τα κρατικά έσοδα. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να ονομάζονται Ρωμαίοι όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες . Η ονομασία αυτή διατηρήθηκε και στο Ανατολικό Ρωμαϊκό (Βυζαντινό) Κράτος μέχρι την κατάλυσή του από τους Τούρκους και έφθασε ως τις μέρες μας με τη μορφή «Ρωμιός», που πλέον είναι συνώνυμο του «Έλληνας». Κατόπιν, η υποτίμηση του ρωμαϊκού νομίσματος με την ελάττωση κατά 25% του χρησιμοποιούμενου αργύρου στο κράμα του νομίσματος, προκειμένου να πληρωθούν οι ρωμαϊκές λεγεώνες τους οφειλόμενους μισθούς.
Ποιοι είναι οι Ρωμαίοι; Οι ίδιοι ονομάζομαι εαυτούς απογόνους των Τρώων και του Αινεία.
Ποια είναι η Ρωμαιοσύνη;
Η κατάκτηση της Δύσης από τους Τρώες  με όχημα την θρησκεία της Ανατολής από την Εποχή της Λύκαινας μέχρι της Ιχθυακής. Με την ισχύ του λύκου. Κάποτε  ήταν το δεξί χέρι του δράκου.

Cogito ergo sum.  Λατινικό καρτεσιαnό ρητό.  Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Και συλλογάμαι καλά και ελεύθερα.

Αστραία