σαν δυο ΞΕΝΟΙ

Τόσοι άνθρωποι μόνοι με τα σκυλάκια και τα γατάκια τους, τόσοι μοναχοί, μόνοι κουβέντα με τον θεό που τους αγνοεί, τόση εγκληματικότητα με εγκλήματα καθημερινά και ειδεχθή σε μία κοινωνία αποξένωσης που βαθιά νοσεί…στον ΞΕΝΟ του Καμύ σε πτώση συνεχή.
Η αποξένωση με τον εαυτό, η αλλοτρίωση, όπως και πολύ σωστά έχει περιγράψει και έχει επισημάνει ο Μαρξ στην οικονομική του θεωρία  έχει και βαθύτερη αιτία. Είναι ή έλλειψη γνώσης και αυτογνωσίας που οδηγεί μία ολόκληρη κοινωνία στο γοργό θάνατο εξαιτίας της εντροπίας,
Ξένος με τον εαυτό σημαίνει, να μην γνωρίζεις τον εαυτό σου και να φοβάσαι να μείνεις μόνος μαζί του, να τον ακούσεις να τον δεις, για αυτό παίρνεις σβάρνα τα τρένα τα αεροπλάνα τα πλοία τα καφενεία και τα social media για να ξεχνάς να ξεχνιέσαι και να ξεχαστείς
Γι αυτό και σε φοβίζει η μοναξιά, κάνεις με τον εαυτό σου κακή συντροφιά και αφού είσαι μία κακή παρέα με τον εαυτό σου δεν μπορείς να γίνεις »καλή » για τους άλλους.
Τα αίτια της αποξένωσης και της αλλοτρίωσης είναι οι κακές εργασιακές και οι άνισες οικονομικές συνθήκες της κοινωνίας, η τυπολατρία και προσκόλληση στην κοινωνική διαμόρφωση, υπερβολική προσκόλληση στην περσόνα και …..οι κακοί χαρακτήρες.
Διορθώνεται με αυτοπαρατήρηση μέθοδο αυτοπειθαρχία με μέτρο και με αυτογνωσία την οποία θα αποκτήσεις σε σχέση και αλληλεπίδραση με τους άλλους και την ολόκληρη την κοινωνία.

Με αυτή την έννοια ένας άνθρωπος της γνώσης, δεν θα καθίσει να μονάσει, μοναχός, φυγόμαχος της ζωής και να αφιερωθεί στο θεό, τι νόημα έχει αυτό, ούτε στην κοινωνία προσφέρει, ούτε κανένας »θεός» το χρειάζεται,  αλλά, θα καθίσει να σκεφτεί σε περιόδους περισυλλογής με τον εαυτό του να τα βρει και σε μια πολιτεία, ως ισότιμο μέλος της πολίτης να αλληλεπιδρά και να λειτουργεί σε ανθρώπινη ευδόκιμη κοινωνία με εύχαρη επικοινωνία, με κρίση και διάκριση

Μην περιμένεις την τελική Κρίση. Λαμβάνει χώρα κάθε μέρα. La Chute (Η πτώση, 1956) Καμύ

Να είσαι ταυτόχρονα στο Εδώ, στο Εκεί και στο Αιώνιο Τώρα που σε παρακολουθεί

Αστραία

Γαίτης Πλήθος

Αναζητώντας τον χαμένο εαυτό

στον Αιώνα του Απόντος Εαυτού

«Τα πράγματα έχουν φτάσει τώρα σε τέτοιο βαθμό που τα άτομα πρέπει να οικειοποιηθούν την υπάρχουσα ολότητα των παραγωγικών δυνάμεων, όχι μόνο για να επιτύχουν την αυτενέργεια, αλλά και απλώς για να διαφυλάξουν την ίδια τους την ύπαρξη». Καρλ Μαρξ

Η αλλοτρίωση είναι μία μεταφυσική έννοια πού ξεκινάει από τη θρησκευτική άνοια με την πτώση και την απώλεια του παραδείσου περνώντας μέσα από σύγχρονες ψυχολογικές και οικονομικές θεωρίες και αναλύσεις.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή θα λέγαμε πως αλλοτρίωση είναι η αποξένωση δηλαδή η απόσταση η μακρινή απόσταση των ανθρώπων από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει πολύ απλά ότι αλλού είναι η μάσκα η περσόνα του ανθρώπου που διαμορφώνεται από την κοινωνική διαμόρφωση το σιδηρούν προσωπείο και αλλού είναι οι ανάγκες του τα ταλέντα του ο εσωτερικός βαθύτερος εαυτός.
Ο ένας είναι ένα ρούχο δανεικό για να κρύβουμε την ψυχική κυρίως γύμνια μας και ο άλλος είναι ο μικρός και μακρινός, ο Άλλος μας Εαυτός.
Η αλλοτρίωση ξεκινάει μαζί με το πρόβλημα που προκύπτει από τη συναλλαγή την συμβίωση με τους άλλους ανθρώπους σε μία κοινωνία πολιτιστική εργασιακή και οικονομική.
Δηλαδή ο άνθρωπος δεν υφίσταται καμία αλλοτρίωση όταν ζει μόνος του σαν ναυαγός σε ένα νησί παρέα με τα ζώα τα πουλιά και τα φυτά, αλλά δεν έχει και καμία εξέλιξη γιατί ο άνθρωπος μαθαίνει για τον εαυτό μέσα από άλλους ανθρώπους ακόμη και με τρόπο μερικές φορές οδυνηρό.
Έχει κάποιο δίκιο ο Μαρξ που περιγράφει την αλλοτρίωση ως αποτέλεσμα των εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων και συνθηκών μέσα στον καπιταλισμό. Αντί να μαθαίνει για τον Εαυτό χάνει τον εαυτό.
Και, έχει κάποιο δίκιο η θρησκεία που μιλά για την αποξένωση του ανθρώπου από το θεό μέσα στον υλισμό της περιουσίας της γιατί μέσα στον στυγνό υλισμό χάνει το πνεύμα και το κάνει πτωχό. Αντί να μαθαίνει για τον Εαυτό μαθαίνει για τον Θεό.
Που έχουν δίκιο και που έχουν άδικο αυτά τα θρησκευτικά και οικονομικά συστήματα και ιδεολογίες;
Η θρησκεία ως εξουσία μιλάει για την αποξένωση του ανθρώπου με το Θεό, σαν δηλαδή ο Θεός και ο άνθρωπος να είναι κάτι διαφορετικό και κάτι ξένο που μπορεί να αποξενωθεί και χωρισθεί, ενώ του προσάπτει την ενοχή και την πτώση με σκοπό να τον χειραγωγεί και να τον εκμεταλλευτεί μέσω των εκπροσώπων της. Στην ουσία αντιφάσκει και αυτοαναιρείται, γιατί αν ο άνθρωπος μπορεί να αποξενωθεί να απομακρυνθεί από τον θεό σημαίνει ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα και έννοιες. Αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποξενωθεί από το Θεό σημαίνει ότι είναι ένα και το αυτό και ότι ο ίδιος άνθρωπος είναι ένα μικρός Θεός, ο Θεός που γνωρίζει τον κόσμο μέσα από το ταξίδι της συνείδησης σε αυτοσυνείδηση. Δεν θα χρειάζεται κανένα νταβατζή εκπρόσωπο και μεσάζοντα να τον χειραγωγεί προς ίδιον όφελος. Για αυτό οι θρησκείες τα βρίσκουν με τον καπιταλισμό για να αρμέγουν τα πρόβατα. Αλληλο ευλογούνται και αλληλο υποστηρίζονται πουλώντας το όνειρο του μακρινού παραδείσου πως κάποτε δηλ κάποιος θα γίνει πλούσιος ή θα πάει στον παράδεισο ή και τα δυο μαζί.
Το πρόβλημα του θρησκευτικού καπιταλισμού και του θρησκευτικού κομμουνισμού είναι πρόβλημα ατομικότητας και συλλογικότητας της συνείδησης.
Η θεοσοφία υποστηρίζει πως “όλα είναι Ένα” και θέλει να επιστρέψουμε στο Ένα με μια φυλή και μια Πανθρησκεία, ενώ οι επίσημες μονοθεϊστικές θρησκείες, κάθε μια για λογαριασμό της, υποστηρίζουν ότι ο Θεός είναι Ένας και πρέπει να επιστρέψουμε Όλοι στο Ένα. Όχι Γιάννης Γιαννάκης δηλαδή.
Υποστηρίζουν δηλαδή μία γνώση μυστικιστική που δεν μπορεί να γίνει γνωστή με την ανθρώπινη μορφή και, στην ουσία, ούτε μας ενδιαφέρει. Πουλάνε θεό όμως και θεοσοφία με το κιλό.
Εμείς εδώ είμαστε ως άνθρωποι με την ανθρώπινη μορφή και το υλικό μας σώμα είμαστε στο “όλα είναι διαφορετικά και υπάρχουν πολλοί θεοί ίσως και όσοι άνθρωποι, στο πλαίσιο της αλληλεπίδρασης της συλλογικής συνείδησης με την ατομική και εφόσον ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει την εξέλιξη της ατομικής του συνείδησης με τη συλλογική συνείδηση με την οποία συνυπάρχει συν-χρονικά κα και συν-χωρικά.
Γιατί ούτε τα φυτά ζώα ούτε τα φυτά ενδιαφέρονται για αυτά τα θέματα το φιλοσοφικά.
Τα φυτά φύονται κατά συστάδες ακόμη και αμοιβάδες σε συλλογική συνείδηση αλλά και τα ζώα οργανώνονται σε αγέλες επίσης σε συλλογική συνείδηση στην οποία απουσιάζει η ατομική, δεν έχουν την συνείδηση του εαυτού.
Η αποξένωση του ανθρώπου με τον εαυτό του αρχίζει όταν ο άνθρωπος αναπτύσσει υπερβολικά την ατομική συνείδηση σε βάρος της συλλογικής γίνεται υπερβολικά εγωιστής και δεν κατανοεί την αλληλεπίδραση της της κοινωνίας στον εαυτό του.
Αυτό συμβαίνει στον καπιταλισμό με “την φυλή των αρουραίων” που λέει ο συγγραφέας της εκπόνησης του περίφημου άρθρου της αλλοτρίωσης Jimmy Reed στη ζούγκλα των οικονομικών και εργασιακών σχέσεων κατά την οποία ο θάνατος του άλλου είναι η ζωή σου.
Για να συντηρηθεί ο καπιταλισμός, αναδεικνύει και προωθεί ατομικότητες που χρησιμοποιούνται σαν φρουροί δεσμώτες της κοινωνικής διαμόρφωσης, χάρτινα πρότυπα και κενά πουλώντας το καπιταλιστικό όνειρο σε προσκυνήματα λαϊκά. Ο πλούσιος μεγιστάνας ολιγάρχης, ο πλούσιος ποδοσφαιριστής, το πλούσιο πορνοστάρ φωτομοντέλο και άλλα πιόνια των Showbiz, θλιβεροί άνθρωποι που δεν έχουν καν συναίσθηση της θλιβερής τους κατάστασης, τόσο ξένοι είναι με τον εαυτό τους.
Στον κομμουνισμό συμβαίνει το αντίθετο, η συλλογική συνείδηση αναπτύσσεται σε βάρος της ατομικής και ο άνθρωπος απαλλοτριώνεται εξαιτίας αυτής της σύνθλιψης του ατόμου στη αγέλη. Δεν αναπτύσσει δηλαδή την ατομικότητα του, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, το ταλέντο του αλλά συντρίβεται κάτω από την μαζικοποίηση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Εδώ φυσικά θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι όχι μόνο ο κομμουνισμός ή ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ολοκληρωτικά καθεστώτα αλλά, και ο καπιταλισμός είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς με την ευρεία έννοια του όρου, άσχετα αν φοράει το δημοκρατικό μανδύα.
Βεβαίως και τα θρησκευτικά καθεστώτα ως θεοκρατικά είναι ολοκληρωτικά και συνθλίβουν την ατομικότητα του ανθρώπου κάτω από τη μοναδικότητα ενός Θεού με συλλογικές τελετουργίες μαύρης μαγείας.
Η αποξένωση αυτή του ανθρώπου έχει διάφορες παρενέργειες και οι πιο ενδεικτικές είναι εγωισμός που έχει πολλές μορφές ακόμη και αν κάποιος πιστεύει ότι είναι ο εκλεκτός του Θεού ή ο περιούσιος λαός, είναι ο χυδαίος υλισμός, ο νοσηρός θρησκόληπτος πνευματισμός. ο μοναχισμός.
Μεγάλη απληστία σε συσσώρευση μεγάλης υλιστικής περιττής περιουσίας η ακραία φτώχεια ως επιλογή σε αυτομαστίγωση και τιμωρία θεοκρατική, περιθωριακοί τύποι εκκεντρικοί είτε είναι ο Χάουαρντ Χιουζ είτε ασκητές και μοναχοί.
Γιατί γιατί δεν είναι στο μέτρο και την ισορροπία.
Τρέχουν οι άνθρωποι για να μην νιώθουν μόνοι σε μαζικές εκδηλώσεις υστερικές συναυλίες. Ανεβοκατεβάζουν selfie στα social media με υστερικό ρυθμό και μανία .και μετά μένουν μόνοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν και τι να πουν σε αυτό το καημένο εαυτό μέσα τους που είναι σαν ένα ανήμπορο νήπιο και μωρό.

Η θεωρία της αλλοτρίωσης του Καρλ Μαρξ περιγράφει την αποξένωση των ανθρώπων από πτυχές της ανθρώπινης φύσης τους ως συνέπεια του καταμερισμού της εργασίας και της ζωής σε μια κοινωνία στρωματοποιημένων κοινωνικών τάξεων . Η αποξένωση από τον εαυτό είναι συνέπεια της ύπαρξης μηχανιστικού μέρους μιας κοινωνικής τάξης, η κατάσταση της οποίας αποξενώνει τον άνθρωπο από την ανθρωπιά του.
Για τον Χέγκελ, η δυστυχισμένη συνείδηση ​​είναι χωρισμένη ενάντια στον εαυτό της, χωρισμένη από την «ουσία» της, την οποία έχει τοποθετήσει σε ένα «πέρα».

Όπως χρησιμοποιούνται από τους φιλοσόφους Χέγκελ και Μαρξ, τα αντανακλαστικά γερμανικά ρήματα entäussern («αποχωρίζομαι») και entfremden («αποξενώνομαι») υποδηλώνουν ότι ο όρος αλλοτρίωση υποδηλώνει την αποξένωση του εαυτού σου: να αποξενωθείς από την ουσιαστική φύση κάποιου. Επομένως, η αποξένωση είναι η έλλειψη αυτοεκτίμησης, η απουσία νοήματος στη ζωή κάποιου, ως αποτέλεσμα του εξαναγκασμού του να ζήσει μια ζωή χωρίς ευκαιρίες για αυτοεκπλήρωση, χωρίς την ευκαιρία να πραγματοποιηθεί, να γίνει ο εαυτός του .

Στη Φαινομενολογία του Πνεύματος (1807), ο Χέγκελ περιέγραψε τα στάδια στην ανάπτυξη του ανθρώπινου Geist («πνεύμα»), με τα οποία άνδρες και γυναίκες προχωρούν από την άγνοια στη γνώση, του εαυτού και του κόσμου. Αναπτύσσοντας την πρόταση ανθρώπου-πνεύματος του Χέγκελ, ο Μαρξ είπε ότι αυτοί οι πόλοι του ιδεαλισμού -«πνευματική άγνοια» και «αυτοκατανόηση»- αντικαθίστανται από υλικές κατηγορίες , όπου η «πνευματική άγνοια» γίνεται «αλλοτρίωση» και η «αυτοκατανόηση» γίνεται η συνειδητοποίηση του ανθρώπου. του Gatungswesen του (είδος-ουσία).

Η λύση είναι εξαιρετικά απλή του Κολόμβου σαν, το αυγό, όταν σε ένα τραπέζι στηθεί.
Ο άνθρωπος πρέπει να έχει συνείδηση της ατομικότητας του ως μέρος της αλληλεπίδρασης και να αναλαμβάνει την ευθύνη για αυτήν στο βαθμό που του αναλογεί αυτοβελτιώνοντας τον εαυτό του, όσο μπορεί σε μια κοινωνία συλλογική.
Κατανοώντας και τις προηγούμενες συλλογικές συνειδήσεις στη εξέλιξη τους στο χώρο και στο χρόνο δεν ισοπεδώνεται από μαζικές ιδεολογίες κοινωνικής διαμόρφωσης που τον φυλακίζουν και δεν περιθωριοποιείται , δεν αποξενώνεται κοινωνικά από εγωιστικές τάσεις που τον απομονώνουν μαζικά.

Αστραία

Εργασία Ανεργία Δουλεία Δολιότητα Εξαπάτηση

οὐ μὲν ἀεργίης γε ἄναξ ἕνεκ᾿ οὔ σε κομίζει,
οὐδέ τί τοι δούλειον ἐπιπρέπει εἰσοράασθαι
εἶδος καὶ μέγεθος ω Οδυσσείας 251

Ούτε άνεργος δείχνεις, ούτε δούλος φαίνεσαι από την όψη, λέει ο Οδυσσέας στον πατέρα του τον Λαέρτη  όταν τον βρίσκει να καλλιεργεί τα κτήματα και  τα δένδρα του..
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ζωής και εξέλιξης είναι η εργασία που την χαρακτηρίζει μαζί με την δουλεία που την συνοδεύει.
Ας δούμε την πορεία τους μαζί και ξεχωριστά και τη διαφορά.
Εργασία σημαίνει παραγωγή έργο. Έργο είναι κάτι που έρχεται στη γη, στην ύλη μέσω της άυλης ενέργειας που περιέχει, δηλαδή είναι κάτι απτό και χειροπιαστό.
Έχουμε έργο πνευματικό; Σαφώς αλλά όλα τα πνευματικά έργα βασίζονται σε κάτι υλικό. Δηλαδή θέλουν ένα χαρτί για να γράφουν ένα CD για να μεταδοθούν έναν ήχο για να μεταφερθούν και λοιπά. Πνεύμα χωρίς την ύλη είναι κάτι που δεν μπορεί να κατανοηθεί και δεν έχει σημασία για έναν άνθρωπο με σάρκα και μορφή μεταβολισμό και αναπαραγωγή.
Ακόμη και το πνεύμα των πρώτων πρωτόγονων ανθρώπων έχει σκαλιστεί και σε κάποιους βράχους που βλέπουμε σήμερα με τη μορφή της πρώτης καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Έργο λοιπόν σημαίνει καλλιέργεια, γεωργία, της γης ,του χωραφιού της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής.
Ένας καλλιεργημένος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος που έχει εργαστεί, εργάζεται με τον εαυτό του και τον καλλιεργεί με σκοπό ενδελεχή, δηλαδή να το φτιάξει όμορφο να του δώσει μορφή. Τα εργαλεία για αυτό το σκοπό είναι  δύο και, το πνεύμα του να καλλιεργεί και να ισορροπεί με μία εργασία χειρωνακτική.
Αυτός είναι ένας συνδυασμός απαραίτητος για την ψυχική την πνευματική και τη φυσική υγεία του ανθρώπου.
Οι άνθρωποι που ασχολούνται υπερβολικά με το πνεύμα και την διανόηση παραμορφώνονται, η παραμόρφωση αυτή φαίνεται στο σώμα τους και υποφέρουν από αυτή πάρα πολλοί διανοούμενοι. Μπορούν να γράψουν μια ολόκληρη πραγματεία για την οικονομία και δεν μπορούν να βράσουν ένα αυγό και στην απλή οικονομία ενός σπιτιού είναι απλά χαοτικοί, φανταστείτε, μιας χώρας.
Οι άνθρωποι που ασχολούνται υπερβολικά με την ύλη το φαγητό το σεξ το χρήμα χωρίς καμία πνευματική καλλιέργεια καταλήγουν στο ζωώδες μαζί με τις αγελάδες που βόσκουν στους λειμώνες. Ακόμη και η επιφανειακή καλλιέργεια του πνεύματος και της θολής κουλτούρας δεν τους σώζει από την αβάσταχτη ελαφρότητα της πανίδας του ζώου.
Η δουλεία είναι μία δολιότητα που σημαίνει εξαπάτηση και προϋποθέτει μία εξουσία. Η εξουσία χρησιμοποιεί τους δούλους εξαπατώντας τους. Κλέβει και το πνευματικό τους έργο και τη ζωική τους δύναμη και τους χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως. Τους διανοούμενους για να περάσει την πολιτική γραμμή που θέλει και τους υπόλοιπους για την ζωική τους δύναμη.
Πάντα χρησιμοποιεί τον Θεό, με τον άλφα ή βήτα τρόπο για να πετυχαίνει τον σκοπό. Ο δούλος του Θεού μπορεί να γίνει δούλος του βασιλιά του αυτοκράτορα του Φαραώ, του οποιοδήποτε. Έχει εθιστεί στη δουλεία και το θεωρεί φυσικό.
Οι Φαραώ χρησιμοποίησαν τους διανοούμενους ιερείςς εκείνης της εποχής να συντάξουν τους νόμους και  τους κανόνες και τους υπόλοιπους για να κουβαλούν τις πέτρες και να κτίσουν τις πυραμίδες όπου αυτοί θα διεκδικούσαν  εγωιστικά και απροκάλυπτα την Αθανασία.
Η κατάσταση δεν είχε αλλάξει τόσο πολύ από τότε, γιατί η νοοτροπία των Φαραώ είναι πάντα παρούσα όπως και η δουλεία.
Αυτή η κατάσταση της δουλείας και η σύγχρονη μορφή της, το να δουλεύει ένας άνθρωπος με αυτές τις συνθήκες εργασίας αποξενωμένος από το αντικείμενο της παραγωγής και χωρίς καμία αίσθηση ικανοποίησης και δημιουργίας, οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσήματα της σύγχρονης κοινωνίας.
Την αλλοτρίωση, μία κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος είναι ξένος όχι μόνο από το κοινωνικό σύνολο αλλά και από τον εαυτό του και αυτό, είναι το χειρότερο.
Υπάρχει και ακόμη χειρότερο η ανεργία.
Η ανεργία είναι μία κατάσταση της ύλης στην οποία απουσιάζουν τα απαραίτητα τα χρειώδη για τη ζωή, εξαιτίας της έλλειψης βιοποριστικών πόρων. Ο άνθρωπος δεν έχει  δουλειά  εργασία, καμία χαρά, τα βασικά αγαθά, δεν έχει να φάει να ζήσει να ντυθεί να πληρώσει το νοίκι το ΟΤΕ  τη ΔΕΗ. Ανεργία φάσμα φόβητρο,  έλλειψη κάθε ενέργειας.
Είναι μία κατάσταση εξαθλίωσης για το ανθρώπινο ον, που ξυπνάει κάθε μέρα κάθε πρωί χωρίς αξιοπρέπεια χωρίς αυτοσεβασμό χωρίς ελπίδα για μία καλύτερη ζωή.
Η ανεργία απειλεί σήμερα τη σημερινή κοινωνία είναι η αιτία για την τόση εγκληματικότητα για τις τόσες ψυχικές ασθένειες για την τόση απελπισία.
Η υποκρισία σήμερα της  εξουσίας εξορκίζει αυτό το πρόβλημα με τα επιδόματα  της επαιτείας και φιλανθρωπίες, όμως δεν το λύνει γιατί δεν μπορεί να το λύσει έτσι.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί έτσι να ζήσει, θέλει να αισθάνεται χρήσιμος, θέλει να κάνει κάτι ,θέλει να δημιουργεί, θέλει να χρησιμοποιεί και τα χέρια του και το μυαλό του. Θέλει να προσφέρει και στον εαυτό του και στους άλλους και σε αυτούς που αγαπάει και, δεν μπορεί.
Βλέπει τα τείχη τα ψηλά, του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Τροίας, τις τράπεζες που τον κυνηγούν, τα δάνεια που τον βυθίζουν σε μία κινούμενη άμμο και συντρίβεται.
Ο άντρας ευνουχίζεται  γίνεται βίαιος ανεξέλεγκτος και γυναίκα υποτάσσεται  παθητικά και εκπορνεύεται.
Σε αυτού του είδους κοινωνία δεν υπάρχουν ανθρώπινες σχέσεις,  δεν υπάρχουν έρωτες, δεν υπάρχουν γάμοι ευτυχισμένα παιδιά, δεν επιβιώνει τίποτα, δεν επιβιώνει κανείς.
Όλα και όλοι, αλέθονται στις πυραμίδες της εξουσιαστικής απληστίας και δομής. Ακόμη και οι πιο πλούσιοι άνθρωποι χάνονται στις πυραμιδικές διαδρομές του χρήματος γιατί υποφέρουν από ανεργία, από έλλειψη έργου ουσιαστικής ικανοποίησης και υφής.
Χρειαζόμαστε μία κοινωνία που όλοι να εργάζονται και να καλλιεργούν τον εαυτό τους και τα αγροκτήματα για πνευματικά και υλικά αγαθά σε αρμονική συνύπαρξη ύλης και πνεύματος ισορροπιστική. Και, το πνεύμα και η ύλη πιο δίκαια να μοιραστεί.
Νομίζω ότι έφτασε η ώρα γιατί η εντροπία του συστήματος είναι μηδενική και δεν μπορεί παρά να αρχίσει η άνοδος η θεαματική.

Ούτε άνεργοι ούτε δούλοι, άνθρωποι ελεύθεροι  και καλλιεργημένοι σε όμορφη Γη.

Αστραία