και οι τρείς Λόρδοι της Αγίας Λεμουρίας

Η μετάβαση των ανθρωπίδων από την θέση του ζώου στα τέσσερα στην όρθια θέση του ανθρώπου υπήρξε δύσκολη και βασανιστική και οι Αφέντες τους Λόρδοι και οι Κύριοι τους ,δεν λείψανε ποτέ με οποιαδήποτε μορφή, διαφόρων θρησκειών και ιδεολογιών.
Η κατάκτηση της Δύσης από την Ανατολή έγινε κυρίως μέσω των θρησκειών και των φωτισμένων γκουρού και αγίων με φωτοστέφανα μαζί με την εξαγωγή τείου και τα μπαχαρικών.
Οι Ιλουμινάτι Αρειο Ινδοί αξιοποίησαν τα μάλα τη Γνώση του Δράκου και τις Βέδες και τα σανσκριτικά δημιουργώντας την πρώτη τριαδική θρησκεία με τους φωτισμένους Κυρίους και Λόρδους την Αγία Τριάδα των Τριμούρτι του τριτοπρόσωπου θεού.
Λόρδος Βράχμα, Λόρδος Βισνού Λόρδος Σίβα ( Θιβέτ- Θήβα). Το Μεγάλο άφυλο και ερμαφρόδιτο Ον, πτηνό της παραδεισένιας Λεμουρίας.
Μέχρι που καταλήξανε στους Λόρδους του Βρετανικού Κοινοβουλίου περνώντας μέσα από το Χριστιανικό νέο Ατλαντικό Ιερατείο μαζί με τον μάγο Μέρλιν τον Αρθούρο Αρκτούρο της Βρετανίας με τους Εξοχότατους Βούδες της Μασονίας.
Οι Προσέληνες Προέλληνες Αρκάδες της Λεμουρίας παρέμειναν στην Πελοπόννησο να φυλάνε την Λυκόσουρα την ουρά του Λύκου μαζί με τις Ωραίες Αρκούδες στην αρχαία Απία. Επίσης μετρούν «πόσα απίδια έχει ο σάκος» και δεν τα βρίσκουν σωστά.
Ο «κύριος” κούριος στην Αρχαία Ελλάδα και Αθήνα ήτανε μια ιδιότητα που αφορούσε τον υπεύθυνο του οίκου δεν ήταν “τίτλος αργοσχολίας “ ήταν ευθύνη και υπευθυνότητα
Παραδείγματος χάρη ποτέ δεν αποκαλούσαν τον Οδυσσέα, κύριο Οδυσσέα ή κύριο Αχιλλέα αλλά Οδυσσέα Λαερτιάδη με το όνομά του και το πατρώνυμο ή Αχιλλέα Αιακίδη, με την καταγωγή.
Και ποτέ δεν αποκαλούσαν τον Οδυσσέα ή τον Αχιλλέα με μακρόσυρτους τίτλους μεγαλειότατος ενδοξοτάτος ύπατος υψηλότατος και λοιπά, όλες αυτές τις συνήθειες της ανατολής, ούτε τους προσκυνούσαν σαν να ήταν θεοί. Μιλούσαν στο Β΄ Ενικό όταν απευθυνόταν σε αυτούς. Και η Ευρύκλεια και ο Εύμαιος τον αγκαλιάζουν τον φιλούν και τον αποκαλούν αγαπητό παιδί «φίλον τέκνον» δεν προσκυνούν τον Οδυσσέα σαν αφέντη και λόρδο. Σήμερα περισσότερο μεταφράζεται στη λέξη sir, όχι τον ιπποτικό τίτλο της μασονίας αλλά τον κύριο υπεύθυνο του σπιτιού και του εαυτού του, κύριος τάδε. Σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα την υπευθυνότητα κάποιων ανθρώπων για τον εαυτό του και το σπίτι τους. Ποτέ δεν φωνάζουμε ένα μωρό ή ένα ανήλικο παιδί, κύριο η κυρία μόνο ενήλικα και αυτό ακριβώς το λόγο είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και την ύπαρξή του.
Το Lord σημαίνει Άρχων είναι Τίτλος Ευγενείας, στα Εβραϊκά είναι Βάαλ και ο Θεός Βήλος στα Γερμανικά είναι hlāfweard που σημαίνει «ψωμοφύλακας», αντικατοπτρίζοντας τη γερμανική φυλετική συνήθεια ενός αρχηγού να παρέχει φαγητό . για τους οπαδούς του. Μας έκοψε την λόρδα ο ψωροφαντασμένος Λόρδος….
Η φράση χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να δείξουμε ότι κάποιος πεινάει πολύ. Σύμφωνα με τον κ. Νίκο Σαραντάκο, συγγραφέα του βιβλίου «Αλφαβητάρι Ιδιωματικών Εκφράσεων», η φράση βασίζεται στο «πλαστό» ουσιαστικό λόρδα το οποίο προέρχεται (παραδόξως) από το λόρδος, υποδηλώνοντας ειρωνικά τον ψωροφαντασμένο μπατίρη.

Ο Λόρδος είναι μια ονομασία για ένα άτομο ή θεότητα που έχει εξουσία , έλεγχο ή εξουσία πάνω σε άλλους, ενεργώντας ως κύριος, αρχηγός ή κυβερνήτης. Η ονομασία μπορεί επίσης να υποδηλώνει ορισμένα άτομα που κατέχουν έναν τίτλο συνομήλικου στο Ηνωμένο Βασίλειο ή δικαιούνται τίτλους ευγένειας . Το συλλογικό «Λόρδοι» μπορεί να αναφέρεται σε μια ομάδα ή ένα σώμα συνομηλίκων .
Ο Λόρδος Σίβα
Τα εικονογραφικά χαρακτηριστικά του Σίβα είναι το φίδι γύρω από το λαιμό του, το στολιστικό μισοφέγγαρο, η ημισέληνος , ο ιερός ποταμός Ganga που ρέει από τα μπερδεμένα μαλλιά του, το τρίτο μάτι ( του Κύκλωπα ) στο μέτωπό του (το μάτι που κάνει στάχτη τα πάντα μπροστά του όταν ανοίγει). trishula ή τρίαινα ως όπλο του, και το τύμπανο damaru .
Ο Λόρδος Βινσού έχει πολλά χέρια ως Εκατόγχειρας και γαλαζιο χρώμα όπως η Θεά Κάλι γιατί υπάρχει η επιρροή του Ποσειδώνα μιας που είμαστε στην μετά ατλαντική εποχή με εμφανή την παρουσία της τρίαινας.
Ο Βράχμα είναι τετραπρόσωπος και μετά θα γίνει διπρόσωπος μετακομίζοντας στην Ρώμη ως Ιανός Χρόνος Κρόνος με τα Κρόνια ιερατεία.

Τα Ιουδαιοχριστιανικά ιερατεία θα ανθίσουν την Ιχθυακή Εποχή του Ποσειδώνα ανεβαίνοντας στην εξουσία νοσταλγώντας την Λεμουρία και τον παράδεισο της…. την Χρυσή Εποχή του Άρχοντος των Δακτυλιδιών του Κρόνου

Εμείς πάλι όχι…καθόλου, νοσταλγοί του ροκ εντ ρολ και μόνο

Αστραία

Η αγιοσύνη του κομμουνισμού

Το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών. Ι. Στάλιν
Μερικοί από τους συναδέλφους του Στάλιν τον περιέγραψαν ως «Ασιάτη», και υποτίθεται ότι κάποτε είπε σε έναν Ιάπωνα δημοσιογράφο ότι «δεν είμαι Ευρωπαίος, αλλά Ασιάτης, Ρωσοποιημένος Γεωργιανός της Οσετίας»

Παρόλες τις προβλέψεις του Μαρξ, ότι ο κομμουνισμός θα ξεκινούσε από την Αγγλία, ξεκίνησε από την Ρωσία .
Γιατί ο κομμουνισμός ως πρώιμος χριστιανισμός ανήκει στην αυτοκρατορική θεοκρατική Λεμουρία.
Από τους Πατέρες της Εκκλησίας στους Πατερούληδες της Σοβιετίας
και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θα ζήλευε το Μαυσωλείο του Λένιν με τη φαραωνική νοοτροπία στη Ρωσία.
Από τους Θεοκρατικούς Τσάρους της Ρωσίας στους Ολοκληρωτικούς Γενικούς Γραμματείς της Ευρασίας

Ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης . Από το 1929 μέχρι τη διάλυση του σωματείου το 1991, ο κάτοχος του αξιώματος ήταν ο αναγνωρισμένος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης . Επισήμως, ο Γενικός Γραμματέας έλεγχε αποκλειστικά το Κομμουνιστικό Κόμμα άμεσα. Ωστόσο, δεδομένου ότι το κόμμα είχε το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας , ο Γενικός Γραμματέας είχε τον εκτελεστικό έλεγχο της σοβιετικής κυβέρνησης. Λόγω της ικανότητας του γραφείου να κατευθύνει τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική πολιτική του κράτους και την υπεροχή του έναντι του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ήταν το de facto ανώτατο αξίωμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Στάλιν χρησιμοποίησε το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα για να δημιουργήσει μια ισχυρή βάση εξουσίας για τον εαυτό του. Στο 17ο Συνέδριο του Κόμματος το 1934, ο Στάλιν δεν επανεξελέγη επίσημα ως Γενικός Γραμματέας και το αξίωμα αναφέρθηκε σπάνια μετά από αυτό αλλά ο Στάλιν διατήρησε τις θέσεις του και όλη του την εξουσία. Το αξίωμα καταργήθηκε επίσημα στο 19ο Συνέδριο του Κόμματος στις 16 Οκτωβρίου 1952, αλλά ο Στάλιν διατήρησε την τελική εξουσία και τη θέση του ως Προέδρου του Υπουργικού Συμβουλίου μέχρι το θάνατό του, στις 5 Μαρτίου 1953. Σε ηλικία 30 ετών και 7 μηνών, ο Στάλιν ήταν μακράν ο μακροβιότερος Γενικός Γραμματέας, που υπηρέτησε σχεδόν το ήμισυ της συνολικής ύπαρξης της ΕΣΣΔ.
Το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών. Στάλιν
Το όπλο των Γενικών Γραμματέων είναι τα λάθη των λαών.
Αστραία

Οι Γενικοί Γραμματείς του ΟΗΕ
Ο ΟΗΕ είναι ένας Παγκόσμιος Οργανισμός Εξουσίας που διαμορφώθηκε μετά από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υιοθετώντας τα ήθη και έθιμα τις δομές της παλιάς αυτοκρατορικής Λεμουρίας πάνω σε μια προηγούμενη χρεωκοπημένη Κοινωνία των Αποτυχημένων Εθνών.
Βασίζεται στην πυραμιδική ιεραρχία και την παγκοσμιοποίηση, όπως την εννοεί ο Μεγάλος Αυτοκράτωρ της Ασίας .
Μην μας ξεγελά ο απλός τίτλος “Γενικός Γραμματέας” . Πίσω από αυτό κρύβεται όλη η τακτική της θεοκρατικής ολοκληρωτικής Ανατολίας. Ούτως ή άλλως έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται από τους Αφέντες Αυτοκράτορες των Κομμουνιστικών Καθεστώτων.
Ούτως ή άλλως δεν το κρύβουν. Στηρίζονται στις μυστικές δοξασίες της Μπέιλη που της υπαγόρευσαν οι Θιβετιανοί Μεγάλοι Δάσκαλοι Δράκοι. Χρηματοδοτούν τις εκδόσεις τους και, αν κρίνει κανείς και από τους χαμηλής αισθητικής πίνακες που έχουν αναρτήσει σε δημόσια θέα , είναι εμφανής η επιρροή η βαριά αρχιτεκτονική, οι παραδόσεις και ο «πολιτισμός’ της Ανατολής.
Φυσικά συνεργάζονται άριστα με όλες τις εξουσιαστικές δομές της Γαίας: Πάπες, Πατριάρχες παπάδες πρίγκιπες βασιλιάδες προέδρους και πρωθυπουργούς, τους οποίους νουθετούν καταλλήλως και διοικούν πότε με το μαστίγιο και πότε με το καρότο ως υποτελείς και μαριονέτες .
Τα καθήκοντα και υποχρεώσεις του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ είναι ασαφή και κινούνται μέσα στη σφαίρα της ομίχλης και του αόρατου. Τα έξοδα είναι πολλά μαζί με την αυτοκρατορική αυλή και τους αξιωματούχους που κουβαλά.Η εκλογή του αδιαφανής. Έντονη είναι η αφροασιατική καταγωγή στην μακροχρόνια θητείας τους, όπως και στους υπόλοιπους διεθνείς οργανισμούς.
Τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου ασφαλείας: Οι αφροασιατικές ΗΠΑ, η ασιατική Κίνα , η ασιατική Ρωσία, η αφροασιατική Γαλλία και η αφροασιατική Βρετανία κρατούν τα κλειδιά μαζί με τα νταούλια και τα βιολιά, οι υπόλοιποι χορεύουν κατά το κέφι τους…καρσιλαμά.

Πολλές από τις εξουσίες του γενικού γραμματέα είναι άτυπες και αφήνονται ανοιχτές σε ατομική ερμηνεία. Ορισμένοι διορισμένοι επέλεξαν περισσότερους ρόλους ακτιβιστών, ενώ άλλοι ήταν πιο τεχνοκρατικοί ή διοικητικοί.
Οι παρατηρητές έχουν περιγράψει το γραφείο ως τον «πιο ορατό άμβωνα του νταή στον κόσμο » ή ως «τον συντονιστή του κόσμου»
Ο γενικός γραμματέας διορίζεται από τη Γενική Συνέλευση μετά από εισήγηση του Συμβουλίου Ασφαλείας . Καθώς η σύσταση πρέπει να προέρχεται από το Συμβούλιο Ασφαλείας, οποιοδήποτε από τα πέντε μόνιμα μέλη του συμβουλίου μπορεί να ασκήσει βέτο σε έναν διορισμό. Οι περισσότεροι γενικοί γραμματείς είναι συμβιβαστικοί υποψήφιοι από μεσαίες δυνάμεις και έχουν λίγη προηγούμενη φήμη.

Τα ανεπίσημα προσόντα για τη θέση έχουν καθοριστεί από προηγούμενο σε προηγούμενες επιλογές. Ο διοριζόμενος δεν μπορεί να είναι πολίτης κανενός από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Όλοι οι διορισμένοι μέχρι σήμερα ήταν διπλωμάτες καριέρας . H διάρκεια της θητείας είναι διακριτική, αλλά όλοι οι γενικοί γραμματείς από το 1971 έχουν διοριστεί για πενταετή θητεία. Κάθε γενικός γραμματέας από το 1961 έχει επανεκλεγεί για δεύτερη θητεία, με εξαίρεση τον Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι , στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες άσκησαν βέτο στην επιλογή του 1996 . Υπάρχει ένα όριο θητείας δύο πλήρεις θητείες, που καθορίστηκε όταν η Κίνα, στην επιλογή του 1981 , έριξε ένα ρεκόρ 16 βέτο έναντι μιας τρίτης θητείας για τον Kurt Waldheim . Κανένας γενικός γραμματέας από το 1981 δεν επιχείρησε να εξασφαλίσει μια τρίτη θητεία.

Η διαδικασία επιλογής είναι αδιαφανής και συχνά συγκρίνεται με παπικό κονκλάβιο . Κανένας υποψήφιος δεν απορρίφθηκε ποτέ από τη Γενική Συνέλευση, και μόνο μία φορά, το 1950 , ένας υποψήφιος ψηφίστηκε παρά το βέτο του ΣΑ.
Το 2016, η Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας αναζήτησαν υποψηφιότητες και διεξήγαγαν για πρώτη φορά δημόσιες συζητήσεις. Ωστόσο, το Συμβούλιο Ασφαλείας ψήφισε ιδιωτικά και ακολούθησε την ίδια διαδικασία με προηγούμενες επιλογές, με αποτέλεσμα ο πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης να διαμαρτυρηθεί ότι «δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των μελών και στο νέο πρότυπο διαφάνειας και διαφάνειας».
Το δικαίωμα βέτο του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών είναι η εξουσία των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ( Κίνα , Γαλλία , Ρωσία , Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες ) να ασκούν βέτο σε οποιοδήποτε «ουσιαστικό» ψήφισμα. Ένα μόνιμο μέλος μπορεί επίσης να μπλοκάρει την επιλογή Γενικού Γραμματέα , αν και το επίσημο βέτο δεν είναι απαραίτητο καθώς η ψηφοφορία διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών.
Ο Γενικός Γραμματέας, σύμφωνα με τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ είναι ένας «παγκόσμιος μεσολάβητής», αλλά ο ευρύς ορισμός του Καταστατικού Χάρτης, άφησε πολλά περιθώρια για ερμηνεία από εκείνους που διεκδίκησαν αργότερα τη θέση. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ΟΗΕ, ο Γενικός Γραμματέας ορίζεται περαιτέρω ως «διπλωμάτης και συνήγορος, δημόσιος λειτουργός και Διευθύνων Σύμβουλος». Παρ’ όλα αυτά, η εξίσου αφηρημένη αυτή περιγραφή δεν εμπόδισε όσους κατείχαν το αξίωμα από το να μιλούν και να παίζουν σημαντικό ρόλο σε παγκόσμια θέματα σε διάφορους βαθμούς
. Το άρθρο 97 στο 15ο κεφ. του Καταστατικού Χάρτη των ΗΕ ορίζει ότι ο Γενικός Γραμματέας είναι «ο επικεφαλής των διοικητικών υπηρεσιών» του Οργανισμού, αλλά δεν υπαγορεύει τα καθήκοντά του.

Οι αρμοδιότητες του Γ.Γ. περιγράφονται επιπλέον στα Άρθρα 98 έως 100. Το Άρθρο 98 αναφέρει ότι ο επικεφαλής διοικητικός αξιωματούχος «σε όλες τις συνεδριάσεις της Γενικής Συνέλευσης, του Συμβουλίου Ασφαλείας, του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου και του Συμβουλίου Κηδεμονίας και ασκεί άλλα καθήκοντα που τού έχουν ανατεθεί από τα συγκεκριμένα όργανα». Επίσης, είναι υπεύθυνος για την ετήσια έκθεση προς τη Γενική Συνέλευση. Σύμφωνα με το άρθρο 99, μπορεί να κοινοποιήσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας ζητήματα τα οποία κατά την άποψή του είναι δυνατόν να απειλήσουν την διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας». Ωστόσο, από αυτές τις λίγες κατευθυντήριες γραμμές, τίποτε άλλο δεν υπαγορεύεται από τον Χάρτη. Η ερμηνεία του Χάρτη ποικίλει μεταξύ των διαφορετικών Γενικών Γραμματέων, με κάποιους να είναι πολύ πιο δραστήριοι από τους άλλους σε ζητήματα που άπτονται της λειτουργίας του Οργανισμού.

Ο Γενικός Γραμματέας, μαζί με τη Γραμματεία, έχουν το προνόμιο να μην υποτάσσονται σε οποιοδήποτε κράτος, αλλά μόνο στην οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών. Οι αποφάσεις υλοποιούνται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το κράτος προέλευσης του Γ.Γ. ή των μελών της Γραμματείας.
Η επίσημη κατοικία, » το παλάτι » του Γενικού Γραμματέα βρίσκεται στο Μανχάταν, στη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ. Η κατοικία χτίστηκε για τη φιλάνθρωπο Αν Μόργκαν Κόρη του τραπεζίτη G. Morgan το 1921 και έγινε δωρεά στα ΗΕ το 1972.

«Το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών» .Ι. Στάλιν, Πολιτικός και Γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας

Το όπλο των Γενικών Γραμματέων ποιο είναι;

Αστραία

Οι Τίτλοι στη Δύση
Πες μου τον τίτλο σου να σου πω ποιος σου τον έδωσε και …..τι αξία έχει
Παρατηρώντας την ιστορία των ανθρωπίδων από τις ρίζες της Μυθιστορίας τους, παρατηρούμε πως άνθισαν οι τίτλοι και οι αυτοκρατορίες στην Ανατολή με τους δούλους του θεού, τους υπηκόους του Θεού και του αυτοκράτορα, τα προσκυνήματα τα κοψομεσιάσματα και πως εξέδραμον για να κατακτήσουν την Δύση για να διαδώσουν την πίστη τους για την σωτηρία των άμοιρων Homo. Kαι….. την κατέκτησαν σώζοντας την τσέπη τους.
Πρώτον, μέσα από τις θρησκείες και ειδικά μέσα από τον χριστιανισμό που έγινε η απόλυτη εξουσία κατά την Εποχή των Ιχθύων και δεύτερον μέσα από την ανθηρή τιτλοφορία των οφιτσίων κουρδίζοντας την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Όλα και όλοι ξεπουλιώνται για ένα τίτλο….. χωρίς φαιά ουσία, όπως μας πληροφορεί κυνικά και ο σαρδόνιος Francis J. «Frank» Underwood.
Οι σταυροφόροι χριστιανοί εξέδραμον στην Παλαιά Ατλαντίδα, την Αμερική, με το όραμα της Νέας Ατλαντίδας του Λεμούριου Σολομώντα, όραμα που μοιράζονται μαζί με τον Αιθίοπα Μεσσία Σελασιέ απόγονο του Βασιλιά της Ανατολίας.
Αν και ήταν οι περισσότεροι αποστασιοποιημένοι από την δογματική επίσημη χριστιανική θρησκεία, ως Μασόνοι, γρήγορα έβαλαν πολύ νερό στο κρασί τους και ενσωματώθηκαν με την θεοσοφία σε μια αγία οικογένεια ως πανθρησκεία.
Παρά τις εξαγγελίες για ισότητα ελευθερία και δικαιοσύνη, η ανθρωπότητα βούλιαξε στην ανοησία την αδικία και την θρησκευτική δουλεία με τις ευλογίες τους. Και οι Homo ….. έγιναν Human Beings.
Μετά την ίδρυση της θεοσοφίας στη Νέα Υόρκη ακολούθησαν και όλοι οι γκουρού της ανατολής βλέπε Όσο: άγρια άγρια Πολιτεία το ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Netflix.
Ο δράκος της ανατολής κοιμόταν και η τύχη του δούλευε, μέχρι που άνοιξε την πύλη του, το 1972 ο Νίξον και μετακόμισε στη Αυλή των Εσπερίδων μαζί με τον Μπρους Λη, τον David carradine το κουνγκ φου και τον τελευταίο του Πεκίνου, χορευτή
Η Δύση έγινε ένα θλιβερό ανισόρροπο εκφυλιστικό ποτ πουρί θρησκειών θρησκευτικών δοξασιών ολοκληρωτικών ιδεολογιών στην οποία συνυπήρχαν και συνυπάρχουν και στην ευρωπαϊκή αυλή, παπάδες δεσποτάδες πρίγκιπες βασιλιάδες πρωθυπουργοί και …..πρόεδροι.
Αχ …..αυτοί οι πρόεδροι σε όποια γωνία και να σταθείς και να φωνάξεις, κύριε πρόεδρε, θα ξεπεταχτούν καμιά δεκαριά να απαντήσουν με σπουδή, είναι πάντα τόσο πολλοί. Μαζί με τα καθρεφτάκια και τις χανδρούλες στους αυτόχθονες Ινδιάνους έδιναν και ένα τίτλο προέδρου στους ετερόχθονες με κορδελίτσες υπάτου.
Άπειροι πρόεδροι και οργανισμοί, οργανισμοί και πρόεδροι απειράριθμοι,
και όλοι τους χωρίς ευθύνη. Οι πρώτοι πρόεδροι στο Βυζάντιο ήταν χωρίς γένια αποκλειστικά και μόνο για ευνούχους.
Η Δύση υπέφερε και υποφέρει από αυτή την ασυμμάζευτη τιτλοφορία τα ήθη και έθιμα της Ανατολής, αυτή την νοοτροπία χωρίς κανένα νόημα και ουσία. Και ακόμη υποφέρουμε….από τους προσκυνημένους Προέδρους μας , γιατί κουβαλούν μια παλιά ανατολίτικη νοοτροπία .

Ο Πρόεδρος ήταν ανώτερος βυζαντινός αυλικός και εκκλησιαστικός τίτλος τον 10ο έως τα μέσα του 12ου αιώνα
Ο τίτλος δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 960 από τον Νικηφόρο Β’ Φωκά και απονεμήθηκε για πρώτη φορά στον Βασίλειο Λεκαπηνό , τον ευνούχο παρακοιμούμενο . Τοποθετήθηκε πολύ ψηλά στην ιεραρχία της αυλής, ερχόμενος αμέσως πιο κάτω από τη θέση της ζώστης πατρίκιας και πριν από το μάγιστρο , που σημαίνει ότι ήταν ο πιο ανώτερος μη αυτοκρατορικός τίτλος που ήταν ανοιχτός στους άνδρες. Ο τίτλος προφανώς συνέχισε να περιορίζεται στους ευνούχους μέχρι τα μέσα του 11ου αιώνα, όταν άνοιξε στην ευρύτερη αριστοκρατία και απονεμήθηκε εκτενώς. Ο τίτλος απονεμήθηκε ευρέως τον 11ο αιώνα, αφότου άνοιξε σε μη ευνούχους, προκαλώντας τη δημιουργία του προτοπρόεδρου (πρωτοπρόεδρος, «πρώτος πρόεδρος ») για να διακρίνει τους ανώτερους από τους κατόχους του. Ο τίτλος, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της μεσοβυζαντινής αυλικής ονοματολογίας, έπεσε σταδιακά σε αχρηστία κατά την περίοδο των Κομνηνών και εξαφανίστηκε τον τελευταίο 12ο αιώνα. Σύμφωνα με το De Ceremoniis (I.97) του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου(ρ. 913–959), τα ρούχα και τα διακριτικά των προέδρων τη δεκαετία του 960 ήταν: «ένας ροζ χρώματος και χρυσοκέντητος χιτώνας , μια ζώνη επικαλυμμένη με πολύτιμους λίθους και μια λευκή χλαμύδα (μανδύα) στολισμένη με χρυσές ταινίες και με δύο χρυσές ταμπλιά [τετράγωνα μπαλώματα] και διακόσμηση από φύλλα κισσού».
Ο όρος πρόεδρος χρησιμοποιήθηκε συχνά για έναν επίσκοπο , ο οποίος ήταν φυσικά ο πρόεδρος του τοπικού κλήρου, και σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις για τους μητροπολίτες επισκόπους . Τον 13ο αιώνα, όμως, απέκτησε μια πιο συγκεκριμένη σημασία: δόθηκε σε επισκόπους που είχαν ταυτόχρονα τη δικαιοδοσία σε μια κενή επισκοπική έδρα. Ως πρόεδρος της κενής επισκοπικής έδρας, αυτός ο επίσκοπος διηύθυνε τη διοίκησή του, αλλά διαφοροποιήθηκε από τον κανονικό επίσκοπο, αφού ποτέ δεν εγκαταστάθηκε επίσημα σε αυτήν την επισκοπική έδρα. Όπως και στο δικαστήριο, ο όρος πρόεδρος χρησιμοποιήθηκε επίσης για να δηλώσει την προτεραιότητα μεταξύ μιας ομάδας αξιωματούχων
Πρόεδρος στο Βυζάντιο. Αρχικά προοριζόταν για ευνούχους άνοιξε στα μέσα του 11ου αιώνα και στους «Γενειοφόρους», ιδιαίτερα στους στρατιωτικούς αξιωματούχους.

Πρόεδροι ευνούχοι και μη, με γένια ή μη;
Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό και τους προέδρους, ..λέει μια παροιμία σοφή

Αστραία

Οι τίτλοι εξουσίας στο Βυζάντιο την Β΄ Ρωμαϊκή Ανατολική Αυτοκρατορία

Οι Τρώες Ρωμαίοι, απόγονοι του Αινεία από το Αυγουστιάτικο Αυγό του Λεμούριου Ρωμύλου μοίρασαν και διαχώρισαν την μεγάλη Ρωμαϊκή Λεμουριακή Αυτοκρατορία με το σύστημα της διαρχίας και της τετραρχίας στην Ανατολική και Δυτική με αντίστοιχες πρωτεύουσες την Α΄ Ρώμη και την Β΄ Ρώμη (Κωνσταντινούπολη Βυζαντινούπολη).
Ο διαχωρισμός ήταν και είναι, πάρα πολύ σημαντικός γιατί διαχωρίζει και την Δύση με την Ανατολή και την Ανατολική με την Δυτική νοοτροπία.
Οι Ρωμαίοι κινούμενοι ανατολικά βρήκαν την πατρίδα τους την Τροία και με την άνοδο του χριστιανισμού στην εξουσία βρήκαν τη χαρά τους και τη γενιά τους.
Η «χαρά » χαρμολύπη ( γιατί δεν επιτρέπεται από την θρησκεία τους να χαίρονται, απαγορεύεται, όπως και το γέλιο ) των Ανατολικών Χριστιανών Ορθοδόξων δεν περιγράφεται με την εγκατάστασή τους στην Ανατολία Λεμουρία.
Αναβίωσαν όλα τα ήθη και έθιμα της παλιάς αυτοκρατορίας ως πρωτογενή Λεμουρία: Πλήρης θεοκρατία, προσκυνήματα ,χλιδάτες φορεσιές, βαριά κοσμήματα, μπαρόκ βαριά αρχιτεκτονική Grand guignol ζωγραφική αγιογραφίας, φωτισμένα βουδικά φωτοστέφανα σκελετωμένα πρόσωπα και αγύμναστα σώματα. Οι αυτοκράτορες πότε πολεμούσαν, πότε δεν πολεμούσαν καθόλου, σαν τον Ιουστινιανό και την συνήθεια του Δαρείου και του Ξέρξη. Οι Πατριάρχες ποτέ, απόλυτα συνεπείς με την Περσική νοοτροπία και φυσικά με αυτά τα σώματα ήταν πολύ δύσκολο να πολεμήσουν. Είχαν μισθοφόρους και τους δούλους του θεού που πολεμούσαν για αυτούς. Το πρώτο πράγμα που έκαναν με την άνοδο του χριστιανισμού στην εξουσία ήταν να κυνηγήσουν τον Ελληνισμό και τους Έλληνες, γιατί οι Έλληνες η σκέψη τους, ήταν και παραμένουν εμπόδιο στην στην αυτοκρατορική θεοκρατική εξουσιομανία τους.
Οι Δυτικοί Καθολικοί Χριστιανοί ως δευτερογενής Λεμουρία ήταν λίγο πιο διαλλακτικοί και πιο έξυπνοι, γιατί καταλάβαν και καταλαβαίνουν ότι χωρίς τον Ελληνισμό τον ορθολογισμό και τον Homo sapiens δεν υπάρχει μέλλον για την όρθια ανθρωπότητα μόνο για τα Human beings homo erectusκαι home νεάτερνταλ.
Για αυτό και έβαλαν λίγο νερό στο κρασί τους συμπεριέλαβαν και την Ελληνική φιλοσοφία, τα γλυπτά, τον Οδυσσέα τον Ηρακλή. Το Βατικανό έχει ολόκληρες αίθουσας από αυτά που δεν το συναντούμε πουθενά στην Χριστιανική Ανατολική ορθοδοξία.
Επίσης δεν είναι τυχαίο που ο Διαφωτισμός προήλθε από τη Δύση .Δεν θα μπορούσε ποτέ να προέλθει από την ανατολή ακόμη και σήμερα δεν συναντάμε στην Ανατολή …..Δημοκρατίες.
Μόνο θεοκρατίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα, δεν είναι στη νοοτροπία τους στη φύση τους. Γι αυτό και προτιμούσαν το τουρκικό φέσι από την ένωση με την Δύση και τον Πάπα και, ακόμη το προτιμούν. Είναι συγγενείς με α’ βαθμό συγγένειας με τους Οθωμανούς Τούρκους και ο ίδιος ο Κεμάλ λέει πως η καταγωγή τους είναι από την Λεμουρία.
Το πρόβλημα με την Ελληνική Χριστιανική Εκκλησία είναι ότι βρίσκεται το δέντρο του Σίνη του Πιτυοκάμπτη, με το ένα πόδι δυτικά να την τραβάει και με το άλλο πόδι ανατολικά. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που θα πρέπει να το λύσει με το χέρι στην καρδιά. Με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει ….μόνο με τους Έλληνες μπορεί να βρει τη λύση.
Ανεξάρτητα από αυτά που λέει για σώσει τα προσχήματα ότι τάχαμ πως έσωσε τον Ελληνισμό και την Ελληνική Γραμματεία δεν ευσταθεί ούτε σαν αλήθεια ούτε σαν επιχείρημα. Δεν μπορούν να πουν ότι σώσανε την Ελληνική Γραμματεία . Από ποιον την σώσανε αφού αυτοί ήτανε εξουσία και οι ίδιοι την κυνήγησαν ανελέητα. Ακόμη και οι Άραβες αγόρασαν τα Ελληνικά χειρόγραφα συγγράμματα για να τα σώσουν από την μανία των χριστιανών. Τη δε γλώσσα την χρησιμοποιήσανε για να διαδώσουν τα Ευαγγέλια επειδή ήταν διεθνής , διαφορετικά θα την είχανε εξαφανίσει όπως κάνανε με τον Κύριλλο και το Σλαβικό Αλφάβητο που φτιάξανε για να αποκόψουν την Ελληνική γλώσσα από τους Σλάβους.
Στην Ανατολική Β΄ Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο η Κωνσταντινούπολη είναι μεταγενέστεροι όροι. Ποτέ δεν το λέγανε έτσι αναφερόταν στους εαυτούς τους ως Ρωμαίοι με όλη τη νοοτροπία της Λεμουρίας μέσα από πρωτογενείς και δευτερογενείς τίτλους θεοκρατίας και αυτοκρατορίας.
Παρελαύνουν οι αυτοκρατορικοί τίτλοι, οι αυτοκράτορες οι καίσαρες οι βασιλείς οι δεσποτάδες οι δούκες τα δουκάτα τα δεσποτάτα. Τίτλοι που συναντάμε ακόμη και σήμερα. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και οι πρόεδροι και οι γραμματείες οι οποίοι στην αρχή ήταν ευνούχοι. Να σημειωθεί αυτό γιατί θα αποτελέσει και το θέμα του επόμενου άρθρου.

Βυζαντινή γραφειοκρατία και αριστοκρατία
Κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα, τα ελληνιστικά πολιτικά συστήματα , οι φιλοσοφίες και οι θεοκρατικές χριστιανο-ανατολικές αντιλήψεις είχαν αποκτήσει ισχύ στην ανατολική ελληνόφωνη Μεσόγειο λόγω της παρέμβασης σημαντικών θρησκευτικών προσωπικοτήτων εκεί όπως ο Ευσέβιος της Καισάρειας (πέθανε το 339 μ.Χ.) και ο Ωριγένης της Αλεξάνδρειας

Μέχρι τον 6ο αιώνα τέτοιες ιδέες είχαν ήδη επηρεάσει την οριστική δύναμη του μονάρχη ως εκπροσώπου του Θεού στη γη και του βασιλείου του ως μίμησης του ιερού βασιλείου του Θεού . Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν μια πολυεθνική μοναρχική θεοκρατία που υιοθετούσε, ακολουθούσε και εφάρμοζε τα ελληνιστικά πολιτικά συστήματα και φιλοσοφίες ( στο κρεβάτι του Προκρούστη ). Ο μονάρχης ήταν η ενσάρκωση του νόμου – nomos empsychos – και η δύναμή του ήταν αμέτρητη και θεϊκή στην καταγωγή. Ήταν ο απόλυτος ευεργέτης, φροντιστής και σωτήρας του λαού του: Evergétis , Philanthropía και Sōtēr .

Οι άνθρωποι με τη σειρά τους ήταν οι παροίκοι του μονάρχη . Ήταν ο μοναδικός διαχειριστής και νομοθέτης της αγίας Βασιλείας και Οικουμένης (Κοινοπολιτείας), με αποκλειστική εξουσία επί του κράτους, της γης και των υπηκόων του, την οποία είχε επιτύχει μέσω του διορισμού του από τον Θεό ως βασιλιά. Αυτό άνοιξε ένα νέο στάδιο θεοποίησης στο οποίο οι ελληνιστικές και ανατολικές αυλικές τελετές, όπως η προσκύνησις , αναδείκνυαν τη θεότητα του ηγεμόνα και έγιναν τυποποιημένες και πολύ συχνά υποχρεωτικές. Στην πράξη, η αυτοκρατορική εξουσία ασκούνταν ως διοίκηση – απλοποιημένη και συγκεντρωτική μέσω αντιβασιλέων όπως ο Έξαρχος . Douk , Katepánō , Kephalai και οι Στρατηγοί που απολάμβαναν την ίδια παντοδυναμία και θεότητα στις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους .

Τέτοιες συγκεντρώσεις δύναμης αποδείχτηκαν τόσο μεγάλη εσωτερική αδυναμία όσο και η αιτία διαφόρων πραξικοπημάτων και εξεγέρσεων στις οποίες οι αντιβασιλείς με επαρχιακούς στρατούς και, μερικές φορές, ολόκληρα θέματα αμφισβητούσαν συχνά την αυτοκρατορική εξουσία με δικές τους αξιώσεις. Με αυτόν τον τρόπο αυτοκράτορες όπως ο Νικηφόρος Β΄ Φωκάς ( r. 963–969 ) και ο Ηράκλειος ( r. 610–641 ) πέτυχαν τη βασιλική εξουσία για τον εαυτό τους.

Δεν υπήρχαν κωδικοποιημένοι νόμοι για την αυτοκρατορική διαδοχή και η Ρωμαϊκή Δημοκρατία δεν καταργήθηκε ποτέ επίσημα. Θεωρητικά, κάθε Αυτοκράτορας εκλεγόταν, τυπικά, τόσο από τη Σύγκλητο (Σύνκλητο) όσο και από τον Στρατό . Στην πράξη, ωστόσο, η Γερουσία είχε χάσει όλες τις προηγούμενες εξουσίες της και περιορίστηκε ως επί το πλείστον σε έναν τελετουργικό ρόλο, γεμάτο με συγγενείς ή στενούς αριστοκράτες του Αυτοκράτορα. ενώ ο Στρατός είχε ουσιαστικά το μονοπώλιο όσον αφορά τις εκλογές. Οι αυτοκράτορες συνήθως κατάφερναν να εξασφαλίσουν τη διαδοχή για τα παιδιά τους με έμμεσα μέσα, όπως να τα διορίσουν ως συναυτοκράτορες και έτσι να εισαγάγουν διάφορες δυναστείες. Η απουσία κωδικοποιημένων διαδοχικών νόμων και διαδικασιών, καθώς και το στρατιωτικοποιημένο κράτος της Αυτοκρατορίας, οδήγησαν σε πολυάριθμα πραξικοπήματα και εξεγέρσεις, που οδήγησαν σε αρκετά καταστροφικά αποτελέσματα, όπως η ήττα του 1071 στο Μαντζικέρτ .

Εφαρμόζοντας τα ελληνιστικά πολιτικά σχήματα, το νοικοκυριό και η προσωπική περιουσία του μονάρχη ήταν το βασίλειο Οικονομία και ήταν ο ιδιοκτήτης και καλός διαχειριστής του Οικονόμος , πράγμα που σήμαινε ότι κανένα άτομο ή ίδρυμα στην ιστορία της αυτοκρατορίας δεν κατείχε πραγματικά γη. Κάτω από τον αυτοκράτορα, πλήθος αξιωματούχων και λειτουργών της αυλής -όλοι άμεσα επιλεγμένοι από τον αυτοκράτορα ή από έναν εκπρόσωπό του- λειτουργούσαν τον διοικητικό μηχανισμό της αυτοκρατορίας. Οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν ενεργούσαν ως δικαστές ή εκλεγμένοι δημόσιοι κληρικοί, αλλά ως εκπρόσωποι, βουλευτές και αντιβασιλείς του μονάρχη στις διάφορες περιοχές του σε όλη την αυτοκρατορία. Εκτός από αυτούς τους αξιωματούχους, υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός τιμητικών τίτλων, τους οποίους ο αυτοκράτορας απένειμε σε εξέχοντες υπηκόους ή σε φιλικούς ξένους ηγεμόνες.

Στα περισσότερα από χίλια χρόνια ύπαρξης της αυτοκρατορίας, το αυτοκρατορικό διοικητικό σύστημα υιοθέτησε και απέρριψε διαφορετικούς τίτλους και πολλά άτομα έχασαν ή απέκτησαν κύρος. Αρχικά, οι διάφοροι τίτλοι της αυτοκρατορίας ήταν οι ίδιοι με εκείνους της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας . Ωστόσο, από την εποχή του Ηράκλειου ( σ. 610–641 ), πολλοί από τους τίτλους είχαν ξεπεραστεί. Την εποχή του Αλέξιου Α’ ( σ.σ. 1082–1118 ), πολλές από τις θέσεις είτε ήταν νέες είτε άλλαξαν δραστικά. Ωστόσο, από εκείνη την εποχή, παρέμειναν ουσιαστικά ίδια μέχρι την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453.

Τίτλοι για τους «γενειοφόρους»
Οι τίτλοι «από βραβείο» για τους «Γενειοφόρους» (μη ευνούχους ) ήταν, κατά φθίνουσα σειρά προτεραιότητας:

Πρόεδρος (: Αρχικά προοριζόταν για ευνούχους (βλ. παρακάτω), άνοιξε στα μέσα του 11ου αιώνα και στους «Γενειοφόρους», ιδιαίτερα στους στρατιωτικούς αξιωματούχους.
Μάγιστρος ( μάγιστρος ) – στο πρώιμο βυζαντινό κράτος, ο magister officiorum ήταν ένας από τους ανώτερους αξιωματούχους, αλλά καθώς τα καθήκοντά του σταδιακά υποβιβάστηκαν σε άλλους αξιωματούχους, τον 8ο αιώνα, έμεινε μόνο ο τίτλος. Παρέμεινε μεγάλη τιμή και απονεμήθηκε σπάνια μέχρι τον 10ο αιώνα. Στις αρχές του 10ου αιώνα, υπήρχαν 12, οι πρώτοι κατά προτεραιότητα ανάμεσά τους που έφεραν τον τίτλο τουπρωτομάγιστρου. Στη συνέχεια ο αριθμός των κατόχων του διογκώθηκε και το αξίωμα εξαφανίστηκε κάποια στιγμή στον 12ο αιώνα.

Όποιος είχε τα γένια είχε και τα χτένια… την Εποχή της Β΄Λεμουριανής Ανατολικής Αυτοκρατορίας

Αστραία