και όχι ….Γουάντα

Ο θεοποιημένος «Μωυσής» της Ακκαδικής Αυτοκρατορίας την Εποχή της μετaΛεμουρίας και ο μύθος του

Ο Sargon of Akkad αναγνωρίζεται ως το πρώτο πρόσωπο στην καταγεγραμμένη ιστορία που κυβέρνησε μια αυτοκρατορία .Ήταν ο ιδρυτής της δυναστείας των «Σαργονικών» ή «Παλαιών Ακκαδικών», η οποία κυβέρνησε για περίπου έναν αιώνα μετά το θάνατό του μέχρι την κατάκτηση του Σούμερ.

Η αυτοκρατορία του πιστεύεται ότι περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Μεσοποταμίας , τμήματα του Λεβάντε , εκτός από τις επιδρομές στην επικράτεια των Χουριών και των Ελαμιτών , που κυβερνούσε από την (αρχαιολογικά άγνωστη ακόμη) πρωτεύουσά του, την Ακκάδ .

Ο Σαργών εμφανίζεται ως θρυλική προσωπικότητα στη νεοασσυριακή λογοτεχνία του 8ου με 7ου αιώνα π.Χ. Στη Βιβλιοθήκη του Ασουρμπανιπάλ βρέθηκαν ταμπλέτες με θραύσματα ενός Θρύλου Γέννησης Σαργκόν

Μια πιθανή ερμηνεία του ονόματός του είναι «αυτός [ο θεός] έχει καθιερώσει τον βασιλιά». « Ο βασιλιάς είναι εγκατεστημένος νόμιμος»,

Οι πρωτογενείς πηγές που σχετίζονται με το Sargon είναι αραιές.

Κατάκτηση των Σουμερίων
Στην επιγραφή, ο Σαργκόν αυτοπροσδιορίζεται ως «Σαργόν, βασιλιάς του Ακκάτ, επίσκοπος ( μασκίμ ) της Ινάννα, βασιλιάς του Κις, χρισμένος ( γκούντα ) του Ανού, βασιλιάς της χώρας [Μεσοποταμίας], κυβερνήτης ( ενσί ) του Ενλίλ». Γιορτάζει την κατάκτηση του Ουρούκ και την ήττα του Λουγκαλζάγκεσι , τον οποίο ο Σαργκόν έφερε «στην πύλη του Ενλίλ»:

Σαργκόν, βασιλιάς του Ακκάδ , επίσκοπος της Ινάννα , βασιλιάς του Κις , χρισμένος του Ανού, βασιλιάς της γης, κυβερνήτης του Ενλίλ : νίκησε την πόλη Ουρούκ και γκρέμισε τα τείχη της, στη μάχη της Ουρούκ κέρδισε, πήρε τον Λουγκαλζαγέζι βασιλιά του Ουρούκ κατά τη διάρκεια της μάχης, και τον οδήγησε με ένα κολάρο σχοινί στο λαιμό στην πύλη του Ενλίλ .

—  Επιγραφή του Sargon (παλαιοβαβυλωνιακό αντίγραφο από το Nippur ).
Στη συνέχεια ο Σαργκόν κατέκτησε την Ουρ και την Ε-Νινμάρ και «ερημοποίησε» την επικράτεια από το Λαγκάς μέχρι τη θάλασσα και από εκεί συνέχισε να κατακτήσει και να καταστρέψει την Ούμα :

Ο Σαργών, ο βασιλιάς της Ακκαδίας, νίκησε την Ουρ στη μάχη, κατέκτησε την πόλη και κατέστρεψε το τείχος της. Κατέκτησε το Ενινμάρ, κατέστρεψε τα τείχη του και κατέκτησε την περιοχή του και το Λαγκάς μέχρι τη θάλασσα. Έπλυνε τα όπλα του στη θάλασσα. Κέρδισε την Ούμα στη μάχη, [κατέκτησε την πόλη και κατέστρεψε τα τείχη της]. [Στον Sargon], ο θεός Enlil [δεν έδωσε] ri-val. Ο θεός Ενλίλ του έδωσε [την Άνω Θάλασσα και] την Κάτω.

—  Επιγραφή Σαργών. E2.1.1.1 [27]

Κατάκτηση της Άνω Μεσοποταμίας, μέχρι τη Μεσόγειο Θάλασσα
Υποτάσσοντας τον εαυτό του στον (Λεβαντινό θεό) Ντάγκαν , ο Σαργκόν κατέκτησε εδάφη της Άνω Μεσοποταμίας και του Λεβάντε , συμπεριλαμβανομένων των Mari , Yarmuti ( Jarmuth ?) και Ibla «μέχρι το Δάσος των Κέδρων (το Amanus ) και μέχρι το Ασημένιο Βουνό ( Aladagh 😉 », που κυβερνά από την «άνω θάλασσα» (Μεσόγειος) μέχρι την «κάτω θάλασσα» (Περσικός Κόλπος). ]

Ο Σαργκόν ο Βασιλιάς υποκλίθηκε στον Ντάγκον στο Τουτούλ . Αυτός (ο Ντάγκον) έδωσε σε αυτόν (Σαργκόν) την Άνω Γη: Μαρί, Ιαρμούτι και Έμπλα , μέχρι το Δάσος των Κέδρων και τα Ασημένια Όρη
Κατακτήσεις του Ελάμ και του Μαρχάσι
Ο Σαργκόν ισχυρίζεται επίσης στις επιγραφές του ότι είναι «Ο Σαργκόν, ο βασιλιάς του κόσμου, ο κατακτητής του Ελάμ και του Παραχσούμ », των δύο μεγάλων πολιτειών στα ανατολικά του Σουμέρ.

Ο Sargon θριάμβευσε πάνω από 34 πόλεις συνολικά. Πλοία από το Meluhha , το Magan και το Dilmun , αγκυροβόλησαν στην πρωτεύουσά του, το Akkad. Φιλοξενούσε μια αυλή ή μόνιμη στρατιά 5.400 ανδρών που «έτρωγαν ψωμί καθημερινά μπροστά του»

Θρύλος γέννησης
Ένα νεοασσυριακό κείμενο από τον 7ο αιώνα π.Χ. που υποτίθεται ότι είναι η αυτοβιογραφία του Σαργκόν βεβαιώνει ότι ο μεγάλος βασιλιάς ήταν νόθος γιος ιέρειας. Είναι γνωστή μόνο η αρχή του κειμένου (οι δύο πρώτες στήλες), από τα θραύσματα τριών χειρογράφων. Τα πρώτα θραύσματα ανακαλύφθηκαν ήδη από το 1850. ] Η γέννηση του Sargon και η πρώιμη παιδική του ηλικία περιγράφονται ως εξής:

Η μητέρα μου ήταν αρχιέρεια, τον πατέρα μου δεν τον ήξερα. Τα αδέρφια του πατέρα μου αγαπούσαν τους λόφους. Η πόλη μου είναι το Azupiranu , το οποίο βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη. Με συνέλαβε η αρχιέρεια μητέρα μου, κρυφά με γέννησε. Με έβαλε σε ένα καλάθι με βιασύνη, με άσφαλτο σφράγισε το καπάκι μου. Με πέταξε στο ποτάμι που ανέβαινε από πάνω μου. Το ποτάμι με τράβηξε και με πήγε στο Άκκι, το συρτάρι του νερού. Ο Άκκι, ο συρτάρι του νερού, με πήρε για γιο του και με μεγάλωσε. Ο Άκκι, ο συρτάρι του νερού, με διόρισε κηπουρό του. Όσο ήμουν κηπουρός, η Ishtar μου χάρισε την αγάπη της και για τέσσερα και … χρόνια άσκησα βασιλεία.

Ομοιότητες μεταξύ του μύθου της γέννησης του Sargon και άλλων εκθέσεων γέννησης βρεφών στην αρχαία λογοτεχνία, συμπεριλαμβανομένων των Μωυσή , Κάρνα και Οιδίποδα , σημειώθηκαν από τον ψυχαναλυτή Otto Rank στο βιβλίο του 1909 The Myth of the Birth of the Hero . Ο θρύλος μελετήθηκε επίσης λεπτομερώς από τον Brian Lewis και συγκρίθηκε με πολλά διαφορετικά παραδείγματα του μοτίβου έκθεσης στη γέννηση των βρεφών που βρέθηκαν στα ευρασιατικά παραμύθια. Συζητά μια πιθανή μορφή αρχέτυπου, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στον θρύλο του Σαργών και στην αφήγηση της γέννησης του Μωυσή . Ο Τζόζεφ Κάμπελ έκανε επίσης τέτοιες συγκρίσεις.

Ο Sargon είναι επίσης μια από τις πολλές προτάσεις για την ταυτότητα ή την έμπνευση για το βιβλικό Nimrod . Ο Ewing William (1910) πρότεινε τον Sargon με βάση την ενοποίηση των Βαβυλωνίων και του νεοασσυριακού μύθου γέννησης. Ο Yigal Levin (2002) πρότεινε ότι ο Nimrod ήταν μια ανάμνηση του Sargon και του εγγονού του Naram-Sin, με το όνομα «Nimrod» να προέρχεται από το τελευταίο

Ο Σαργκόν θεωρήθηκε πρότυπο από τους βασιλείς της Μεσοποταμίας για περίπου δύο χιλιετίες μετά τον θάνατό του. Οι Ασσύριοι και Βαβυλώνιοι βασιλιάδες που στήριξαν τις αυτοκρατορίες τους στη Μεσοποταμία έβλεπαν τους εαυτούς τους ως κληρονόμους της αυτοκρατορίας του Σαργόν. Ο Sargon μπορεί πράγματι να εισήγαγε την έννοια της «αυτοκρατορίας» όπως έγινε κατανοητή στην ύστερη ασσυριακή περίοδο. το Νεοασσυριακό Κείμενο Sargon , γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, προκαλεί τον Sargon να προκαλεί τους μεταγενέστερους ηγεμόνες να «κυβερνήσουν τους Σουμέριους μαυροκέφαλους» (δηλαδή τον αυτόχθονα πληθυσμό της Μεσοποταμίας) όπως έκανε. Μια σημαντική πηγή για τους «Σαργονικούς ήρωες» στην προφορική παράδοση στην ύστερη Εποχή του Χαλκού είναι μια καταγραφή των Μεσοχεττιτικών (15ος αιώνας π.Χ.) ενός τραγουδιού των Χουρο-Χετταίων, που καλεί τον Σαργόν και τους άμεσους διαδόχους του ως «θεοποιημένους βασιλιάδες».

Αυτά ,που η εξουσία των ιερατείων, δεν θέλει να ξέρεις για να σου πουλάει τους Μύθους, ως κυριολεξία θρησκεία  και θεολογία και να πλουτίζει από την αλληγορία τους. Οι ψαράδες και τα ψάρια «σαργός» στα δίχτυα τους , αλιείς της συνείδησης στην ποσειδώνια κοσμική θάλασσα της αντίληψης

Αστραία

Ο Θεός δεν έχει θρησκεία.
Henry Whitney Bellows
Αμερικανός κληρικός

Η θρησκεία είναι μία πολύ παλιά κατάστασηl homο religious από την πρώτη προσπάθεια των ανθρωπίδων να σταθούν όρθιοι στα πόδια τους. Την συναντάμε και στην Λεμουρία και στην Ατλαντίδα με όλα τα αντιπροσωπευτικά ιερατεία.
Τα ιερατεία που έχουν φυσικά σπουδαίες γνώσεις στα μυστικά τους αρχεία και την χρησιμοποιούν αναλόγως με το δοκούν συμφέρον, ως πρώτη εξουσία.
Όλες οι θρησκείες είναι μυθολογίες
Τι σημαίνει αυτό
Σημαίνει ότι είναι αλληγορίες παραβολές μεταφορές παρομοιώσεις, δεν είναι κυριολεξία, δεν μπορεί να είναι κυριολεξία.
Επειδή απευθύνονται στην νηπιακή κατάσταση του ανθρώπου με σύμβολα μεταφορές και αλληγορίες.
Αυτό δεν είναι κακό, ούτε μεμπτόν, αλλά γίνεται και μεμπτόν και αξιόποινον όταν χρησιμοποιούν αυτή τη γνώση ως μαστροποί και νταβατζήδες για να ληστεύουν τους ανθρώπους με σύγχρονες και παλιές μεθόδους ληστείας και απατεωνίας.
Το πρώτο πράγμα που ληστεύουν είναι την ενέργειά τους, την ενέργεια την κλέβουν.
Όχι, ότι οι θρησκείες και τα ιερατεία δεν λένε κάποια πράγματα σωστά. Στην πλειοψηφία τους λένε, τρία από τα 10 που λένε είναι σωστά, αλλά δεν τα λένε όλα σωστά.
Και εδώ υπάρχει η σκοπιμότητα η πονηριά και η χρησιμοθηρία γιατί χρησιμοποιούν τους ανθρώπους σαν νήπια χαμένα στην μωρία.
Η διαφορά της μεταφοράς από την κυριολεξία είναι βασική. Ένα παιδί ποτέ αυτό δεν το κατανοεί, αλλά ένας ενήλικας επιβάλλεται, γιατί ένας ενήλικας έχει ενηλικιωθεί
Ένας ενήλικας θα πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει τη διαφορά του “ ως” και του“σαν”.
Ως αδερφός του κάποιος ,είναι πραγματικός αδερφός του, κυριολεξία, έχουν τον ίδιο πατέρα ή την ίδια μητέρα. Σαν αδελφός είναι μεταφορά, δεν είναι πραγματικό γεγονός.
Δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζονται αρκετοί θρησκόληπτοι φανατικοί. Ότι υπάρχουν άθεοι άνθρωποι, αυτοί που δεν πιστεύουν και μη άθεοι, αυτοί που πιστεύουν, θεωρούν τον εαυτό τους.
Όλοι οι άνθρωποι κάπου πιστεύουν και έχουν τον θεό τους, τη θρησκεία τους και την ιδεολογία τους.
Άλλοι πιστεύουν στο Βούδα, άλλοι πιστεύουν στο Αλλάχ, πάλι πιστεύουν στον Τζεσούα, άλλοι στον Γιαχβέ, άλλοι πιστεύουν στον κομμουνισμό και αυτός “ θρησκεία” είναι με Θεό το Λένιν και το Στάλιν, άλλοι πιστεύουν στον ΠΑΟΚ ,άλλοι πιστεύουν και στον ΠΑΟΚ και στο Χριστό και στον δικέφαλο αετό, 3 σε 1 σαμπουάν Ultrex, άλλοι πιστεύουν στον ένα τριαδικό Θεό, άλλοι στον τετραδικό πολυπρόσωπο. Άλλοι πιστεύουν στο σταυρωμένο Θεό, άλλοι στον πνιγμένο Θεό, άλλοι στον κομματιασμένο Θεό και λοιπά.
Άλλοι, πιστεύουν στο χρήμα, οι περισσότεροι, πόσα λεφτά θα βγάλουν σε business. Όσο περισσότερα λεφτά βγάζεις τόσο μεγαλύτερος » Θεός » είσαι.
Άλλοι πιστεύουν στο σεξ, πόσο σέξι είσαι και πόσο σέξι δεν είσαι, Άλλοι, πιστεύουν στο φαγητό, έχει γίνει και αυτό «θρησκεία » με πλήρη γαστρονομική ενημέρωση για το σουφλέ κατσαρόλας και λοιπά
Συμπερασματικά, θα λέγαμε, ότι όλοι κάπου πιστεύουν. Συνεπώς, δεν υπάρχουν άθεοι άνθρωποι.
Το θέμα είναι αν αυτό που πιστεύεις σε βοηθάει, όχι μόνο να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος αλλά και πιο έξυπνος να κατανοείς τον κόσμο και τον εαυτό σου καλύτερα.
Με αυτό το κριτήριο η Ελληνική Μυθολογία και τα Ομηρικά Έπη, είναι πιο ευφυής αλληγορία ,είναι η πιο πληρέστερη και η πιο επαρκής ένας ύμνος στην ανθρώπινη ευφυΐα. Φάρος και οδηγός για το ταξίδι, για το δύσκολο ταξίδι της ζωής. Εξηγούν πολλά πράγματα και κάνουν τους ανθρώπους πιο έξυπνους και νοήμονες. Κανένας έξυπνος άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει κακός, μόνο σοφός. Είναι μονόδρομος ο δρόμος αυτός.
Η κακία, είναι άγνοια και βλακεία. Ο κακός άνθρωπος είναι ένας κουτός ανθρώπος.
Και τίποτα δεν μπορείς να πεις και να κάνεις με έναν κουτό άνθρωπο, που αδικεί το ευφυές ανθρώπινο είδος , ούτε καν να τον σώσεις από την βλακεία του.

Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.
Βολταίρος, Γάλλος φιλόσοφος & συγγραφέας (1694-1778)

(Αυτό ακριβώς κάναμε –Ντιντερό)

Η άγνοια δεν είναι μόνο «ευτυχία» αλλά και μεγάλη νοητική οκνηρία

Αστραία

Ξέρω…
Ξέρω ένα κούτσουρο στη Θεσσαλία

που κρύβει τον πόλεμο

των στοιχείων και των αρχών μέσα στο χάος,

όταν οι άνθρωποι δεν θα θυμούνται

τον χαλασμό που τους γέννησε

…από τα σκοτάδια. Ζ. Λορετζάτος

Από τις σημειώσεις και τα σχόλια του Ηράκλειτου του Αλληγοριστή πάνω στην Όμηρο

Για τον ποιητή δεν ξέσπασε βίαιη συμπλοκή ανάμεσα στους Τρώες και τους Αχαιούς αλλά ουράνιες ταραχές και εξεγέρσεις κυριαρχούν στους θεούς.
Εδώ δεν πολεμάει ο Έκτωρ τον Αίαντα ούτε ο Αχιλλέας τον Έκτορα και ο Σαρπηδών τον Πάτροκλο
Ο Όμηρος είναι ο διοργανωτής του μεγάλου αγώνα στον ουρανό και δεν διακόπτει το κακό όταν πάει να γίνει, αλλά σπρώχνει τους θεούς στη μεταξύ τους σύρραξη
Ο Άρης επτά πλέθρα πέφτοντας με σκόνη στην κόμη του και συνέχεια της Αφροδίτης
παρέλυσαν ευθύς στα γόνατα και η αγαπημένη της καρδιά.
Η Άρτεμις πάλι χτυπήθηκε με τα δικά της τόξα σαν άμυαλο κοριτσάκι που το νουθετούν, ενώ ο Ξάνθος παραλίγο να πάψει να είναι ποταμός εξαιτίας του Ηφαίστου
Όλα τούτα τα στοιχεία όμως δεν μπορούν καταρχάς να πείσουν εντελώς τους πολλούς, αλλά αν κάποιος θελήσει να διεισδύσει στα ενδότερα των ομηρικών μυστηρίων και να γνωρίσει τη Μυστική Σοφία του θα αντιληφθεί πόσο μεγάλη μεγάλη φιλοσοφία έχει το καθε τι και όχι ως επίφαση ασεβή.
Μερικοί θέλουν να πιστεύουν ότι ότι ο Όμηρος στο χωρίο αυτό αναφέρει την σύνοδο επτά πλανητών στο ίδιο σημείο του ζωδιακού κύκλου, τόση συγκέντρωση όταν συμβαίνει σημαίνει την καταστροφή του σύμπαντος υπαινίσσεται την αναταραχή του σύμπαντος. Όταν συγκεντρώνει στο ίδιο σημείο τον Απόλλωνα δηλαδή τον Ήλιο την Αρτέμιδα πού είπαμε ότι είναι η Σελήνη και τους αστέρες της Αφροδίτης του Άρη του Ερμή και του Δία.
τούτη η αλληγορία την παραθέτουμε για να μη φανει πως την αγνοούμε, πρόκειται για μύθο παρά για αλήθεια. Όσο όμως επιχειρήματα είναι πιο ενεργή και φανερώνουν τη Σοφία του Ομήρου, κατά αυτό τον τρόπο είναι αναγκαίο να τα εξετάσουμε:
Στις κακίες αντιπαραθέτει τις αρετές και παρουσιάζει τα στοιχεία να αντιστρατεύονται τα αντίθετά τους
Αμέσως οι θεοί σχηματίζουν αντίπαλα ζευγάρια με έντονη φιλοσοφική χροιά η Αθηνά και ο Άρης δηλαδή η φρόνηση και η αφροσύνη, Γιατί εκείνος όπως είπα είναι μανιασμένος για το κακό και φτιαγμένος αλλοπρόσαλλος εκείνη όμως φημίζεται ανάμεσα σε όλους τους θεούς για την φρόνηση και την στρατηγική της
.Αδιάλλακτο μίσος χωρίζει τη φρόνηση που παίρνει πάντα τις καλύτερες αποφάσεις και την αφροσύνη που δεν βλέπει τίποτα μπροστά της
Η λογική όπως στη ζωή είναι πολύτιμη βοηθός έτσι και στη μάχη ξεκαθαρίζει τα πράγματα γιατί η μανία και η παράφορα της αφροσύνης δεν μπορεί να είναι καλύτερη από την σύνεση
Νίκησε λοιπόν η Αθήνα τον Άρη και τον ξάπλωσε καταγής γιατί κάθε κακία είναι χαμερπής και ρίχνετε στα χειρότερα βάραθρα είναι αρρώστια που πρέπει να τιθασεύεται και που πάντα υπόκειται σε κάθε μορφή ύβρεως
δίπλα στον Άρη ο ποιητής ξαπλώνει και την Αφροδίτη δηλαδή την ακολασία.
Στην Λητώ αντιτάσσεται ο Ερμής επειδή τούτος δεν συμβολίζει τίποτα άλλο παρά το λόγο που εκφράζει ότι συμβαίνει μέσα μας.
Τον λόγο αντιμάχεται η Λητώ που με την αλλαγή ενός γράμματος είναι Ληθώ Λήθη
εκείνο που λησμονιέται δεν μπορεί να ανακοινωθεί για αυτό και η μητέρα των Μουσών λέγεται πως είναι η Μνημοσύνη λένε δηλαδή ότι οι προστάτιδες του λόγου θεές γεννήθηκαν από τη Μνήμη.
Είναι φυσικό λοιπόν που η Μνήμη ορμάει στο αντίθετο της
δικαίως μάλιστα υποχωρεί αυτή γιατί η Ληθώ είναι η λήθη του λόγου και με την απώλεια της μνήμης νικιέται και περιβάλλεται από βαριά σιωπή το αληθινό.
Για τους υπόλοιπους Θεούς η μάχη είναι ανάμεσα στα στοιχεία της φύσης
απέναντι στον Βασιλιά Ποσειδώνα στεκόταν ο Φοίβος Απόλλωνας.
Στο νερό αντιπαρατάξει τη φωτιά επειδή τον Ήλιο ονομάζει Απόλλωνα και το υγρό στοιχείο Ποσειδώνα.
Ότι αυτά τα δύο στοιχεία έχουν αντίθετες δυνάμεις. Τι χρειάζεται να το πούμε πάντα το ένα επικρατεί στο άλλο; Ύστερα όμως από λεπτομερή εξέταση της πραγματικότητας διακόπτεται τη μάχη μεταξύ τους Επειδή όμως το υγρό στοιχείο είναι τροφή του ήλιου και μάλιστα το αλμυρό υγρό στοιχείο χωρίς να γίνεται αντιληπτό δηλαδή παίρνει από τη γη την υγρασία των ατμών και με τον τρόπο αυτό αυξάνει την πυρώδη φύση του. Θα ήταν θλιβερό για τον τρέφοντα να πολεμάει το τρεφόμενο και για τούτο υποχωρούν αμοιβαία.

Απέναντι στην Ήρα η Άρτεμις, ούτε τούτο εισήγαγε παράλογα ο Όμηρος αντίθετα, όπως είπα η Ήρα είναι ο αέρας και η σελήνη είναι η Άρτεμις υπάρχει, άλλωστε συνεχής έχθρα ανάμεσα στα δύο όντας πότε ενώνονται μεταξύ τους για αυτό παρουσιάζει τη σελήνη εχθρό του αέρα υποκινώντας τη μετακίνηση και τη διαδρομή της στον αέρα
όπως είναι φυσικό η σελήνη νικήθηκε γρήγορα και
τούτο γιατί ο αέρας είναι πάρα πολύ και διαχέεται σε όλο το διάστημα, ενώ εκείνη είναι μικρότερη και σκοτεινιάζει συνεχώς από τα διάφορα ατμοσφαιρικά φαινόμενα, πότε με τις εκλείψεις πότε με την ομίχλη και τα σύννεφα που κινούνται από κάτω της. Για αυτό και ο Όμηρος δίνει το βραβείο νίκης στον δυνατότερο.
Όταν έκανε λόγο για τον Απόλλωνα και τον Ποσειδώνα μας παρουσίασε τον ουράνιο αιθέρα και την αθάνατη φλόγα του ήλιου τώρα μεταβαίνει στην θνητή φωτιά και τη στρέφει ενάντια του ποταμού φέρνοντας αντιμέτωπες τις δύο αντίθετες φύσεις. Πρωτύτερα βάζει τον Ήλιο να υποχωρεί μπροστά στον Ποσειδώνα, ενώ το υγρό στοιχείο νικιέται από την φωτιά γιατί το στοιχείο αυτό είναι δυνατότερο από το άλλο
Ποιος είναι τόσο τρελός ώστε να βάλει τους θεούς να μάχονται μεταξύ τους ενώ ο Όμηρος θεολογεί με αλληγορικό τρόπο για τη φύση. Ηράκλειτος Εκδόσεις Κάκτος σελ 144-153

Ο Ηράκλειτος ερμηνεύει τους μύθους κατά τρεις τρόπους φυσικό ηθικό ιστορικό.
Οι σχολιαστές είχαν ήδη επισημάνει από παλιά ότι κάποιοι από τους ομηρικούς θεούς παριστάνουν στοιχεία και απρόσωπες δυνάμεις της φύσης, ενώ κάποιοι άλλοι δυνάμεις ηθικές έννοιες αφηρημένες για το καλό και το κακό.
Οι Μύθοι πίσω από τους οποίους ο συγγραφέας ανακαλύπτει αλήθειες φυσικής τάξης μπορούν να ταξινομηθούν σε δύο κατηγορίες:

1. Μύθοι που περιορίζονται στην ονοματοδοσία και την εξελικτική των φυσικών στοιχείων και
2. Μύθοι σε Θεούς που ενεργοποιούν τις κοσμικές δυνάμεις
   

Εις α περι θεών Όμηρος ηλληγόρησε……

Αστραία

Όλες οι θρησκείες είναι μυθολογίες κατά συνέπεια είναι παραβολές και αλληγορίες.
Παρ΄όλα αυτά κάποιοι ισχυρίζονται ότι η δική τους θρησκεία είναι πιο αληθινή εξ αποκαλύψεως και είναι κυριολεξία.
Αυτό τό “κυριολεξία” δεν ευσταθεί όπως και ο λόγος του Θεού δεν ισχύει, είναι απλώς  μια μυθολογία, αλλιώς δεν θα χρειαζόταν ερμηνεία.
Υπάρχουν πολλοί  λόγοι του Θεού   «αληθινοί » όπως ισχυρίζονται οι πιστοί και προσπαθούν  και τον εξηγήσουν οι θεολόγοι ιερείς.
Βρίσκονται σε αυτή τη δύσκολη θέση να εξηγήσουν το λόγο του Θεού, αναγκάζονται  να τον ερμηνεύσουν και  μειονεκτούν.
Αν υπήρχε  ο αληθινός λόγος του θεού,  ένας και μοναδικός δεν θα χρειαζόταν   μετάφραση  και ερμηνεία.  Αν υπήρχε κάποιος αληθινός Θεός, δεν θα χρειαζόταν κανέναν μεσάζοντα ή μεσσία για να εξηγήσει και να ερμηνεύσει το λόγο του, κάτι που θα μπορούσε να το κάνει και ο ίδιος άμεσα σωστά και καλύτερα.
Προς τι λοιπόν  αυτή η μανία των   θεολόγων  να  εξηγούν και να  ερμηνεύουν τον λόγο του Θεού ακατάπαυστα ;
Ψάξτε  για το χρήμα  την εξουσία και την πονηρή εγωμανία;
Είναι ο μοναδικός λόγος που το κάνουν και φυσικά γνωρίζουν πως αν δεχτούν την αλληγορία χάνουν το δικαίωμα στην αποκλειστική θρησκεία και την αληθινή. Πχ οι χριστιανοί, αν δεχτούν την αλληγορία των χριστιανικών μύθων, που στην ουσία αυτό είναι μια αλληγορία, χάνουν το δόγμα και την αποκάλυψη του θεού ως κυριολεξία. Προσπαθώντας όμως να εξηγήσουν τα ανεξήγητα καταφεύγουν στην αλληγορία αναγκαστικά και χάνουν το δόγμα. Η αλληγορία έχει πολλές εκδοχές και ερμηνείες . Κανένας θεός δεν θα την χρησιμοποιούσε στο λόγο του. Είναι μία ανθρώπινη ιδιότητα. Οι θεολόγοι την χρησιμοποιούν και ταυτόχρονα την αρνούνται και πνίγονται στα ρηχά νερά του ποσειδώνιου ωκεανού που κολυμπούν, γιατί πολύ βαθιά δεν πάνε. Οι θεολογίες στερούνται οποιαδήποτε λογικής στην έννοια και την σημασία της. Χρησιμοποιούν τον λόγο για να ερμηνεύσουν και να περιγράψουν την σιωπή, σαν τον Κρισναμούρτι που μιλούσε ατέλειωτα για την αξία της σιωπής.
 Ο κάθε πιστός να πιστεύει ότι ο δικός του θεός είναι αληθινός και πως η δική του θρησκεία  είναι η αληθινή
γιατί  πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν  την αλληγορία και  παίρνουν
όλα τα θρησκευτικά καμώματα ως   κυριολεξία.

Παίρνουν και το εγκώμιο της μωρίας σε θρησκευτική παρασημοφορία

Ο Μπρεχτ για την ανοησία

«Και ποια είναι τα πιο σημαντικά Χαρακτηριστικά της Βλακείας ;» Ρώτησαν κάποτε τον κ Κόινερ.

-«Ας τα πάρουμε ένα ένα» απάντησε ο κ Κόινερ.

Πρώτα απ όλα ο Βλάξ δεν έχει καμιά ικανότητα μεταφορικής σκέψης. Τα παίρνει όλα κυριολεκτικά…

Έτσι αδυνατεί να καταλάβει πότε ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση…

Παράδειγμα, λέει η Βίβλος ”Ο Άφρων είπε: Δεν υπάρχει Θεός ” και λέει ο Άφρων (δηλαδή ο Βλάξ) «Είδατε ; Το λέει και η Βίβλος. Δεν υπάρχει θεός.»

«Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόινερ; Ότι υπάρχει Θεός;»

-Αγαπητό μου παιδί . Δεν ξέρω αν υπάρχει Ή δεν υπάρχει Θεός. Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη, κυριολεκτικά!!

Αστραία

Αλληγορία και κυριολεξία
«Στα αλήθεια από τη νηπιακή ηλικία τα μικρά παιδιά που μόλις αρχίζουν να μαθαίνουν έχουν για τροφό τη διδασκαλία εκείνου που έχουμε σπαργανωθεί με τα Έπη του, ποτίζουμε τις ψυχές μας με το γάλα των στίχων του. Στέκεται δίπλα στον καθένα από την αρχή αλλά και στα χρόνια κατά τα οποία σιγά-σιγά ανδρώνεται γνωρίζει τη μεγαλύτερη ακμή, κατά την ηλικία της ολοκλήρωσης του καθενός μέχρι τα γηρατειά δεν υπάρχει ο παραμικρός κορεσμός, αλλά σταματώντας για λίγο διψάμε πάλι για αυτόν και γενικά μπορούμε να δούμε πως με τον Όμηρο τελειώνει κάνεις όταν τελειώνει και με τη ζωή του» σελ. 29 Κάκτος ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»
Ηράκλειτος ο Νεώτερος, Ομηρικά προβλήματα.
Αυτό λέει, ο συγγραφέας που πιθανόν έζησε την εποχή του Νέρωνα ίσως, πριν από 2.000 χρόνια στο βιβλίο ερμηνεύοντας και γράφοντας για τον Όμηρο και την ποίηση του.
Σημαντικότατο έργο, γιατί πριν από 2.000 χρόνια κάποιος άνθρωπος αντιλαμβάνεται την έννοια της αλληγορίας και την τοποθετεί σωστά μέσα στα Ομηρικά Έπη.
Όσο και να μας φαίνεται φυσικό σήμερα, δεν θεωρώ πως ήτανε πάντα έτσι, η νηπιακή φάση και ηλικία της ανθρωπότητας δεν μπορούσε να καταλάβει την αλληγορία και τα έπαιρνε όλα κυριολεκτικά όπως και τα μωρά μικρά παιδιά σήμερα.
Ο Μπρεχτ εξηγεί θαυμάσια τη διαφορά νοημοσύνης και αντίληψης και κατανόησης της αλληγορίας και της παρομοίωσης από την κυριολεξία.
Οι περισσότεροι θρησκόληπτοι άνθρωποι επειδή βρίσκονται σε αυτή τη νηπιακή πνευματική φάση, τα παίρνουνε όλα τοις μετρητοίς και κυριολεκτικά.
Από εδώ φυσικά προκύπτουν οι Ταλιμπάν πασών των θρησκειών.
Όταν ο Όμηρος περιγράφει τον έρωτά του Διός με την Ήρα σε ένα σύννεφο, ο Ηράκλειτος ο αλληγοριστής μεταθέτει σωστά την αλληγορία στη μετάβαση της ανοιξιάτικης εποχής από την βαριά νυσταγμένη χειμωνιάτικη συννεφώδη ημέρα και δεν μπορεί να εννοεί έναν άνδρα με αναπαραγωγή μεταβολισμό και γεννητικά όργανα που έρχεται σε κυριολεκτική συνουσία. Αλίμονο, αν ήταν έτσι.
Θα επιτρέπαμε σε ένα Θεό να κατεβαίνει και να γονιμοποιεί αυθαίρετα τις παντρεμένες γυναίκες ή τις παρθένες και να γεννάει παιδιά σωρηδόν, σε πλήρη ανθρωπομορφισμό, θα δεχόμασταν ένα τέτοιο θεό;;;;;; Αλίμονο αν δεν κατανοούσαμε τον συμβολισμό;
Σαφώς τα Ομηρικά Έπη έχουν και ιστορικά στοιχεία και γεωγραφικά και επιστημονικά και πολλά άλλα, ο κύριος κορμός είναι η αλληγορία και ο σουρεαλισμός για να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε πράγματα που υπερβαίνουν τις λέξεις και την αντίληψη μιας απλής λογικής.
Είναι κρίμα που δεν διασώθηκε ολόκληρο το σύγγραμμά, ο Ηράκλειτος όμως μιλάει για τη διαμάχη των θεών στην Τροία για τον Ερμή την Ήρα, τον Δία τους Στωικούς ,τον ηδονιστή Επίκουρο και ασκεί αυστηρή κριτική στον Πλάτωνα για την αποπομπή του Ομήρου από την Πολιτεία.
Είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο που δεν πρέπει να λείπει από κανέναν ομηριστή και την βιβλιοθήκη του.

Αστραία