από την Ουρ της Βαβυλωνίας με Γενάρχη Πατριάρχη τον Αβραάμ

Ο Αβραάμ 1813-1648 πΧ, πατριάρχης του έθνους Ισραήλ και των Αράβων. Θεωρείται πως ήταν πρόγονος του Ιωσήφ. (Ματ. 1:1-16· Λου. 3:23-38)

Έτσι στα 100 του χρόνια ο Αβραάμ, σύμφωνα με τη διαταγή του Θεού άλλαξε το όνομά του, από «Άβραμ» που λεγόταν και σήμαινε «ο υψηλός ή υπέροχος πατέρας», σε «Αβραάμ» που σημαίνει «ο πατέρας μας ο υπέροχος», δηλαδή ο γενάρχης και πατέρας των εθνών.

Ο μεγάλος πατριάρχης της εβραϊκής φυλής που απ’ αυτόν αρχίζει η ιστορία του Ισραήλ αλλά και της αραβικής (Γένεση 25,12-18. Α’ Παραλειπομένων 1,28-31), γεννήθηκε στην πόλη Ουρ της Χαλδαίας και ήταν γιος του ειδωλολάτρη Θάρα. Παίρνοντας σύζυγο την ετεροθαλή αδελφή του Σάρα, μαζί με τον πατέρα του και τον ανιψιό του Λωτ έφυγε από τη Χαλδαία και πήγε στη Χαρράν, όπου έζησε για πολύ καιρό και όπου πέθανε ο πατέρας του. Τότε, υπακούοντας στην εντολή του Θεού, πήγε στη χώρα Χαναάν, παίρνοντας μαζί του τη γυναίκα του Σάρρα, τον Λωτ και όλα του τα υπάρχοντα και τα κοπάδια των ζώων που είχε. Και εκεί για πρώτη φορά πήρε από τον Θεό την υπόσχεση ότι θα κάνει αυτόν και τον λαό του ισχυρό και ένδοξο και θα τον τιμούν όλες οι φυλές της γης.

Η περίοδος των Πατριαρχών. Την πορεία των Εβραίων γνωρίζουμε στις λεπτομέρειες της μέχρι το 2ο αι. π.Χ. μέσα από τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν νομάδες, που με τα κοπάδια τους και οργανωμένοι σε φυλές περιπλανούνταν σε αναζήτηση βοσκοτόπων.

Ξεκίνησαν από την Ουρ της Χαλδαίας την εποχή της ακμής του Αρχαίου Βαβυλωνιακού κράτους. Πιθανότατα, στα χρόνια της βασιλείας του Χαμμουραμπί μια φυλή με αρχηγό της τον Πατριάρχη Αβραάμ διέσχισε τη Μεσοποταμία και μετά από περιπλανήσεις εγκαταστάθηκε στη Χαναάν. Στο μέρος αυτό για πρώτη φορά ονομάστηκαν Εβραίοι, που σημαίνει «αυτοί που ήρθαν μακριά από τον ποταμό», δηλαδή από τον Ευφράτη. Την πρώτη περίοδο της ιστορικής τους πορείας, την περίοδο των Πατριαρχών, όπως ονομάζεται, τους συναντούμε να ζουν νομαδικά.

Όταν κυριάρχησαν οι Υξώς, μια από τις φυλές τους με Πατριάρχη τον Ιωσήφ βρίσκεται μόνιμα εγκατάστημένη στην Αίγυπτο. Πιθανόν να ήταν μια από τις φυλές που οι αιγυπτιακές πηγές ανέφεραν με το όνομα Υξώς. Οι φαραώ του Νέου βασιλείου μετά την απομάκρυνση των Υξώς εκδίωξαν και τους Εβραίους. Το εγχείρημα της Εξόδου από την Αίγυπτο και της καθοδήγησης κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεων μέχρι την αποκατάστασή τους στη Χαναάν, στη «Γη της Επαγγελίας», το ανέλαβε ο Μωυσής.

Η περίοδος των Κριτών. Για να εγκατασταθούν στη Χαναάν, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τους Φιλισταίους, κατοίκους της παράλιας περιοχής της Παλαιστίνης και τους Χαναναίους, που ζούσαν στο εσωτερικό. Η περίοδος των αγώνων ήταν μακροχρόνια, κράτησε περίπου δύο αιώνες (12ος-11ος αι. π.Χ.) και είναι γνωστή ως περίοδος των Κριτών. Τους αγώνες διεξήγαγαν χωρισμένοι σε φυλές. Πολλές φορές όμως υποχρεώθηκαν να ενωθούν για την αντιμετώπιση των εχθρών τους, ιδιαίτερα των Φιλισταίων. Αρχηγοί τους τότε ήταν οι Κριτές.

Η περίοδος των Βασιλέων. Η οριστική ένωσή τους σηματοδοτεί μια νέα περίοδο, γνωστή ως περίοδος των Βασιλέων. Τον πρώτο βασιλιά, τον Σαούλ, που σκοτώθηκε πολεμώντας τους Φιλισταίους, διαδέχθηκε ο Δαβίδ, ο οποίος οργάνωσε ισχυρό γεωργικό κράτος στα τέλη του 11ου και τις αρχές του 10ου αι. π.Χ. Ο Δαβίδ είναι ιδιαίτερα γνωστός για τους ψαλμούς του με τους οποίους υμνεί το θεό.
Κυβέρνησε στο όνομα του Ενός Θεού, χωρίς ο ίδιος να θεωρείται θεός από τους υπηκόους του. Στην εξουσία τον διαδέχθηκε ο γιος του, ο Σολομών, ο οποίος κυβέρνησε περίπου πενήντα χρόνια .

Οι λεγόμενες Δώδεκα Φυλές του Ισραήλ ήταν σύμφωνα με την Εβραϊκή βίβλο Τανάκ και την Παλαιά Διαθήκη, το έθνος του Ισραήλ που είχε επιλέξει ο Γιαχβέ, ως «περιούσιο λαό» δηλαδή οι Ισραηλίτες. Στην πραγματικότητα δεν ήταν φυλές αλλά ομόφυλες οικογένειες, φάρες, των δώδεκα παιδιών του Ιακώβ, που ήταν και οι γενάρχες αυτών, συμπεριλαμβανομένων των δούλων και βοσκών της καθεμιάς.

Η ιστορία των δώδεκα αυτών φυλών προσδιορίζεται την περίοδο 1200 – 1000 π.Χ.

Σύμφωνα με την Παλαιά διαθήκη ο Ιακώβ αφού εξαπάτησε τόσο τον πατέρα του Ισαάκ όσο και τον αδελφό του Ησαύ, κατόπιν προτροπής της μητέρας του Ρεβέκκας και υπό την ανοχή του Γιαχβέ, προκειμένου να πάρει τα πρωτοτόκια κατέφυγε στη συνέχεια στο θείο του Λάβαν. Κατά την εκεί παραμονή του ο Ιακώβ παντρεύτηκε και τις δύο κόρες του Λάβαν την Λεία και την Ραχήλ, αφού προηγουμένως εγκατέλειψε εν ζωή την πρώτη, κατά παράβαση του νόμου. Από τις δύο αυτές συζύγους απέκτησε οκτώ γιους. Εκτός όμως αυτών τεκνοποίησε και με τις υπηρέτριες των συζύγων του τη Βαλλά και Ζελφά αποκτώντας και άλλους τέσσερις γιους, συνολικά δώδεκα γιους.

Ηνωμένη Μοναρχία του Ισραήλ είναι το όνομα που δόθηκε στα ενωμένα βασίλεια του Ισραήλ και του Ιούδα, κατά τη διάρκεια των εξουσιών του Σαούλ, του Δαβίδ και του Σολομώντα, όπως απεικονίζεται στην εβραϊκή Βίβλο αλλά και στην Αγία Γραφή. Παραδοσιακά χρονολογείται μεταξύ 1050 π.Χ. και 930 π.Χ. Στη διαδοχή του γιου του Σολομώντα, Ροβοάμ, γύρω στο 930 π.Χ., η βιβλική αφήγηση αναφέρει ότι η χώρα χωρίστηκε σε δύο βασίλεια: το Βασίλειο του Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένων των πόλεων της Συχέμ και της Σαμάρειας) στα βόρεια και το Βασίλειο του Ιούδα (που περιείχε την Ιερουσαλήμ) στο νότο.
Η προ-μοναρχική πηγή περιγράφει ότι η «θεϊκή» γέννηση του Σαούλ και η ηγεσία του στρατού στη νίκη επί των Αμμωνιτών, είχε ως αποτέλεσμα τη θέληση του λαού να τους οδηγήσει εναντίον των Φιλισταίων, οπότε διορίζεται βασιλιάς

Το Βασίλειο του Ιούδα ήταν εβραϊκή επικράτεια που δημιουργήθηκε κατά την Εποχή του Σιδήρου, από το 930 έως το 587 π.Χ., σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου και πιο συγκεκριμένα στις Ιουδαϊκές Οροσειρές γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, πρώτος βασιλιάς του υπήρξε ο Ροβοάμ από τον Οίκο του Δαβίδ. Οι οίκος καταγόταν από την φυλή του Ιούδα, στην οποία οφείλεται το όνομα του βασιλείου.

Σύμφωνα με το Βιβλίο των Κριτών, πριν από την άνοδο της Ηνωμένης Μοναρχίας, οι Ισραηλινές φυλές ζούσαν ως συνομοσπονδία κάτω από χαρισματικούς ηγέτες που ονομάζονταν Κριτές. Ο Αβιμέλεχ, ο πρώτος Κριτής που ανακηρύχθηκε βασιλιάς από τους άνδρες της Συχέμ, βασίλευσε στο Ισραήλ για τρία χρόνια προτού σκοτωθεί κατά τη μάχη της Θηβήν.[17]

Σύμφωνα με τη βιβλική αφήγηση, η Ηνωμένη Μοναρχία δημιουργήθηκε όταν υπήρχε μια μεγάλη λαϊκή αντίδραση υπέρ της εισαγωγής ενός βασιλιά για να κυβερνήσει την αποκεντρωμένη ισραηλινή ομοσπονδία. Η αυξανόμενη πίεση από τους Φιλισταίους και άλλους γειτονικούς λαούς λέγεται από τη Βίβλο ότι ανάγκασε τους Ισραηλίτες να ενωθούν ως κράτος μετά το χρίσιμο του Σαούλ από τον Σαμουήλ. Η Βίβλος αντιμετωπίζει την έννοια της βασιλείας ως «ανάθεμα», και θεωρείται ως τοποθέτηση ενός ατόμου σε θέση σεβασμού και δύναμης που θα έπρεπε να διατηρηθεί για τον Θεό.

Σύμφωνα με το δεύτερο βιβλίο του Σαμουήλ, η ανυπακοή του Σαούλ ωθεί τον Θεό να περιορίσει τη βασιλεία του και να παραδώσει το βασίλειό του σε άλλη δυναστεία. Ο Σαούλ πέθανε στη μάχη εναντίον των Φιλισταίων μετά από μια βασιλεία μόλις δύο ετών.

Ο κληρονόμος του, ο Ιεβοσθέ, κυβερνά μόνο δύο χρόνια πριν δολοφονηθεί. Ο Δαβίδ τερματίζει τη συνωμοσία και διορίζεται βασιλιάς του Ισραήλ στη θέση του Ιεβοσθέ. Ορισμένοι κριτικοί κειμένου και βιβλικοί μελετητές προτείνουν ότι ο Δαβίδ ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνος για τη δολοφονία και ότι η αθωότητα του Δαβίδ ήταν μια μεταγενέστερη εφεύρεση για να νομιμοποιήσει τις πράξεις του.

Το τέλος του βασιλείου
Μετά το θάνατο του Σολομώντα κατά το 926 π.Χ., οι εντάσεις μεταξύ του βόρειου τμήματος του Ισραήλ που περιείχαν τις δέκα βόρειες φυλές, και το νότιο τμήμα που κυριαρχούσε η Ιερουσαλήμ και οι νότιες φυλές έφτασαν στο σημείο βρασμού. Όταν ο διάδοχος του Σολομώντα (ο Ροβοάμ) αντιμετώπισε αβίαστα οικονομικά παράπονα των βόρειων φυλών, το 930 π.Χ. περίπου (υπάρχουν διαφορές απόψεων ως προς το πραγματικό έτος) το Ηνωμένο Βασίλειο του Ισραήλ και του Ιούδα χωρίστηκαν σε δύο βασίλεια: το βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ, το οποίο περιλάμβανε τις πόλεις της Συχέμ και της Σαμάρειας, και στο νότο το Βασίλειο του Ιούδα, που περιείχε την Ιερουσαλήμ, με τις περισσότερες από τις μη ισραηλινές επαρχίες να επιτυγχάνουν ανεξαρτησία.

Γνωρίζοντας την ιστορία των θρησκειών και των πατριαρχών τους….

Αστραία

Πατήρ Υιός και Άγιο Πνεύμα
Όλες οι θρησκείες είναι εξίσου υψηλές για τους αδαείς, χρήσιμες για τον πολιτικό και γελοίες για τον φιλόσοφο. – Λουκρήτιος. Η θρησκεία θεωρείται από το λαό αληθινή, από τους σοφούς ψεύτικη και από τους ηγεμόνες χρήσιμη.
Σύνδρομο Ιερουσαλήμ
Η Ιερουσαλήμ έχει δανείσει το όνομά της σε ένα μοναδικό ψυχολογικό φαινόμενο όπου Εβραίοι ή Χριστιανοί που αναπτύσσουν εμμονικές ιδέες ή αυταπάτες με θρησκευτικό θέμα (μερικές φορές πιστεύουν ότι είναι ο Ιησούς Χριστός ή άλλος προφήτης) θα αισθάνονται υποχρεωμένοι να ταξιδέψουν στην Ιερουσαλήμ.
Ο Πατήρ Γιαχβέ Ιουδαϊσμός
Ο Υιός Τζεσούα Χριστιανισμός
και το Παράκλητον Πνεύμα ο περίκλυτος Προφήτης ο Μουσουλμανισμός
Οι τρεις αυτές ποσειδώνιες θρησκείες με καταγωγή από την αρχαία Βαβυλωνία της Ουρ
είναι το προσκήνιο της ιστορίας τα τελευταία 2.000 χρόνια με τον χριστιανισμό στην εξουσία.
Ο ιουδαϊσμός είναι μία θρησκευτική ιδεολογία της ερήμου που χρησιμοποίησε τη γνώση του δράκοντα για δημιουργήσει κράτος και θρησκεία.
Ο χριστιανισμός εξήχθη μέσω του ιουδαϊσμού για να ελέγξει τους Ρωμιούς και να κυριαρχήσει στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Και ο μουσουλμανισμός χρησιμοποιώντας και μιμούμενος την τέχνη και πολλές από τις τεχνικές των δύο προηγούμενων διεκδικεί μία θέση στην ιστορία ως νεότερος.
Ποιες είναι οι διαφορές και οι ομοιότητες των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών;
Μία μεγάλη διαφορά είναι το κοινό στο οποίο απευθύνονται και στο επίπεδο νοημοσύνης του.
Ο Ιουδαϊσμός είναι κλειστή θρησκεία είναι θρησκεία της ελίτ, δεν κάνει προσηλυτισμό και δεν ανοίγει τις πόρτες της εύκολα στο κοινό, δεν επιθυμεί οπαδούς χαμηλής νοημοσύνης. Κανείς δεν σε παρακαλάει, ούτε σου επιβάλλει να ασπαστείς τον Ιουδαϊσμό με το ζόρι. Ο χριστιανισμός ξεκίνησε θρησκεία του όχλου και του προλεταριάτου, μετά έγινε η θρησκεία εξουσίας, επικράτησε με την βία και τώρα είναι θρησκεία των μικρομεσαίων και μικροαστών με μέτρια νοημοσύνη των πιστών του. Χρησιμοποίησε άκρατη προπαγάνδα αλλά και ιερούς πολέμους για να υπερισχύσει. Οι χριστιανοί με όλα τα παρακλάδια τους κάνουν συνεχώς προπαγάνδα και προσηλυτισμό ξεκινώντας από τον νηπιοβαπτισμό γιατί θέλουν «να σώσουν τον κόσμο» σώνει και καλά και με το ζόρι. Οι μεγαλύτεροι πόλεμοι που έγιναν την εποχή των Ιχθύων μέχρι σήμερα, ήταν όλοι από χριστιανούς και παρόλο που ο ίδιος ο ιδρυτής, δεν με έπιασε όπλο στα χέρια του και είπε » να στρέφεις και το άλλο μάγουλο και αγαπάς τον εχθρό», οι πιστοί του σφάζουν στο όνομα του και επιβάλουν » σωτηρίες» .
Ο Μουσουλμανισμός είναι πολεμική θρησκεία αλλά είναι σύμφωνη με τον προφήτη της που πολέμησε και ο ίδιος, είναι δηλαδή πιο συνεπής με την θρησκευτική τους ιδεολογία. Απευθύνεται όμως στο νέο στερημένο προλεταριάτο χαμηλής νοημοσύνης που δημιουργήθηκε εξ αιτίας της κατάχρησης της χριστιανικής εξουσίας.
Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι φυσικά η ανατολίτικη νοοτροπία του δούλου και του αφέντη,, τα προσκυνήματα, νοοτροπία η οποία είναι διάχυτη τόσο στις ενδυμασίες όσο και στις τελετουργίες και στην αρχιτεκτονική.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι θρησκείες κάνουν καλό στην ανθρώπινη κοινωνία και αν είναι απαραίτητες;
Οπωσδήποτε η θρησκευτικότητα είναι μία πολύ αρχέγονη η κατάσταση με τις ρίζες της στην Παλαιά Εποχή της Λεμουρίας και της κυριαρχίας του δράκου και των δεινοσαύρων. Αυτό και δεν μπορεί να εξαλειφθεί εύκολα είναι σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που ένα κόβεις και 10 γίνονται, αλλά το ένα το κύριο παραμένει αθάνατο.
Φυσικά βασίζεται πάντα στο φόβο του θανάτου στην υπόσχεση του παραδείσου της Αθανασίας, αυτό που υπόσχονται όλες αυτές οι θρησκείες.
Υπάρχουν πολλοί μετριοπαθείς όχι απαραίτητα θρησκομανείς που ισχυρίζονται πως η θρησκεία κάνει καλό γιατί λειτουργεί σαν παρηγοριά στους ανθρώπους και ότι τους βοηθά να αντέξουν τις δυσκολίες της ζωής, κάτι σαν Πρόζακ να πούμε.
Είναι όμως έτσι ; Θα μπορούσε να είναι ίσως με την έννοια ότι έχεις μία απλή φιλοσοφία και τρόπο ζωής που βοηθάει κάποιον να ζήσει με τον τρόπο που μπορεί και επιθυμεί.
Όμως όταν η θρησκεία επεμβαίνει τόσο πολύ στην πολιτική και την κοινωνία και την διαμορφώνει με τέτοιου είδους ανισότητες και κοινωνικές αδικίες ,υπερβαίνει πάρα πολύ κατά πολύ την έννοια της παρηγοριάς, της απλής παρηγοριάς και αγγίζει τα όρια της απατεωνίας. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ένσταση και η ριζική διαφωνία με την θρησκεία.
Και αν είμαστε τόσο επιεικείς με τους θρησκευτικούς απατεώνες και να μην είμαστε και με τους υπόλοιπους που πουλάνε παρηγοριά μαντζούνια και φυλακτά; Δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Πέραν τούτου δεν λειτουργεί και η δικαιοσύνη αποτελεσματικά. Γιατί οι περισσότεροι κρύβονται πίσω από το απυρόβλητο του Θεό και δεν δίνουν λόγο πουθενά για τα αδικήματα αυτά.
Στο δικαστήριο υποχρεώνεσαι να φέρεις αποδείξεις για να επαληθεύσεις αυτά που λες. Το δικαστήριο ζητάει αποδείξεις και καλά κάνει. Πχ αν κάποιος κατηγορηθεί για το φόνο του παιδιού του και στο δικαστήριο ως νέος Αβραάμ ισχυριστεί ότι είδε το Θεό και τον διέταξε να σκοτώσει το παιδί του για να δοκιμάσει την πίστη του, το επιχείρημα του ευσταθεί και θα αθωωθεί; Συνέβει μία φορά, μπορεί να συμβεί και δεύτερη …..Το επιχείρημα: «μου το είπε ο Θεός ευσταθεί»; Θα καλέσει το δικαστήριο τον Θεού ως μάρτυρα για να το επαληθεύσει και αφού δεν μπορεί να τον καλέσει ως επαλήθευση πως μπορεί κανείς να τον επικαλείται ως αληθινόν. Και αφού ο θεός δεν είναι αξιόπιστος μάρτυρας πώς μπορεί η δικαιοσύνη να λειτουργεί δίκαια;
Και όταν δεν λειτουργεί η δικαιοσύνη, δεν λειτουργεί και μία κοινωνία ολόκληρη.
Από όλους τους κακούς, οι θρήσκοι και είναι οι χειρότεροι, δυστυχώς.
Για αυτό είναι πιο δίκαιη κοινωνία θα πρέπει άμεσα να διαχωριστεί η Πολιτεία από την Εκκλησία με ότι συνεπάγεται αυτό. Ο καθένας να πιστεύει αυτό που θέλει ως προσωπική του υπόθεση αλλά η πολιτεία και η πολιτική είναι διαφορετική υπόθεση και η επιρροή της Εκκλησίας στα Εθνικά θέματα είναι ζημιογόνα και αρκετές φορές υπήρξε προδοτική.

Σύνδρομο Ιερουσαλήμ: Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 13 ετών (1980–1993) για την οποία αναλύθηκαν οι εισαγωγές στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Kfar Shaul στην Ιερουσαλήμ, αναφέρθηκε ότι 1.200 τουρίστες με σοβαρά ψυχικά προβλήματα με θέμα την Ιερουσαλήμ παραπέμφθηκαν σε αυτή την κλινική. Από αυτούς, οι 470 εισήχθησαν στο νοσοκομείο. Κατά μέσο όρο, 100 τέτοιοι τουρίστες έχουν δει ετησίως, 40 από αυτούς απαιτούν εισαγωγή στο νοσοκομείο. Περίπου 2 εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται την Ιερουσαλήμ κάθε χρόνο. Ο Kalian και ο Witztum σημειώνουν ότι ως ποσοστό του συνολικού αριθμού των τουριστών που επισκέπτονται την πόλη, αυτό δεν διαφέρει σημαντικά από οποιαδήποτε άλλη πόλη. Ωστόσο, οι δηλώσεις αυτών των ισχυρισμών αμφισβητήθηκαν, με τα επιχειρήματα ότι οι έμπειροι του συνδρόμου της Ιερουσαλήμ ήταν ήδη ψυχικά άρρωστοι

Κριτική της θρησκείας
Κάθε αποκλειστική θρησκεία στη Γη (καθώς και κάθε αποκλειστική κοσμοθεωρία) που προωθεί αποκλειστικούς ισχυρισμούς αλήθειας αναγκαστικά δυσφημεί τους ισχυρισμούς αλήθειας άλλων θρησκειών. Έτσι, ορισμένες κριτικές της θρησκείας γίνονται κριτική μιας ή περισσότερων πτυχών μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής παράδοσης.

Οι επικριτές της θρησκείας γενικά μπορεί να θεωρούν τη θρησκεία ως ένα ή περισσότερα από τα: ξεπερασμένη, επιβλαβή για το άτομο , επιβλαβή για την κοινωνία , εμπόδιο στην πρόοδο της επιστήμης ή της ανθρωπότητας, πηγή ανήθικων πράξεων ή εθίμων, πολιτικό εργαλείο κοινωνικού ελέγχου .
Ψυχική ασθένεια ή αυταπάτη
Ο Σαμ Χάρις συγκρίνει τη θρησκεία με μια ψυχική ασθένεια , λέγοντας ότι «επιτρέπει στα κατά τα άλλα φυσιολογικά ανθρώπινα όντα να δρέψουν τους καρπούς της τρέλας και να τους θεωρούν ιερούς ». Σύμφωνα με μια αναδρομική μελέτη του Αβραάμ , του Μωυσή , του Ιησού Χριστού και του Αποστόλου Παύλου , μπορεί να είχαν ψυχωσικές διαταραχές που συνέβαλαν στην έμπνευση για τις αποκαλύψεις τους. Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα άτομα με τέτοιες διαταραχές είχαν μνημειώδη επίδραση στον πολιτισμό .
Ψυχολογικές μελέτες για το φαινόμενο του μυστικισμού συνδέουν ανησυχητικές πτυχές των εμπειριών ορισμένων μυστικιστών με την παιδική κακοποίηση . Ο Clifford A. Pickover βρήκε στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η επιληψία του κροταφικού λοβού μπορεί να συνδέεται με μια ποικιλία αποκαλούμενων πνευματικών ή «άλλες εγκόσμιες» εμπειρίες, όπως πνευματικές κτήσεις , οι οποίες εμφανίζονται ως αποτέλεσμα αλλοιωμένη ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο . Ο Carl Sagan , στο τελευταίο του βιβλίο The Demon-Haunted World: Science as a Candle in the Dark, παρουσίασε την πεποίθησή του ότι οι θαυματουργές θεάσεις θρησκευτικών προσώπων και οι σύγχρονες εμφανίσεις UFO προκλήθηκαν όλες από την ίδια ψυχική διαταραχή. Ο Vilayanur S. Ramachandran προτείνει «Είναι πιθανό πολλοί μεγάλοι θρησκευτικοί ηγέτες να είχαν κρίσεις κροταφικού λοβού και αυτό τους προδιαθέτει να έχουν οράματα, να έχουν μυστικιστικές εμπειρίες». ​​Ο Μάικλ Πέρσινγκερ διέγειρε τεχνητά τους κροταφικούς λοβούς του εγκεφάλου με μαγνητικό πεδίο χρησιμοποιώντας μια συσκευή που ονόμασε « κράνος του Θεού » και μπόρεσε να προκαλέσει τεχνητά θρησκευτικές εμπειρίες μαζί με εμπειρίες παραλίγο θανάτου και θεάσεις φαντασμάτων . Σύμφωνα με John Bradshaw «Ορισμένες μορφές όγκων του κροταφικού λοβού ή επιληψίας συνδέονται με ακραία θρησκευτικότητα». Στην έρευνά του, η πρόσφατη απεικόνιση του εγκεφάλου θρησκευτικών υποκειμένων που προσεύχονται ή διαλογίζονται δείχνουν την ίδια δραστηριότητα στο αντίστοιχο ανθρώπινο τμήμα του εγκεφάλου που ο Ramachandran αποκαλεί θεϊκά σημεία.
Η ψιλοκυβίνη από τα μανιτάρια επηρεάζει περιοχές του εγκεφάλου συμπεριλαμβανομένου του σεροτονινεργικού συστήματος, το οποίο δημιουργεί μια αίσθηση ισχυρού θρησκευτικού νοήματος, ενότητας και έκστασης. Ορισμένες φυσικές τελετουργίες μπορεί να δημιουργήσουν παρόμοια συναισθήματα.

Στο βιβλίο του Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν περίεργα πράγματα , ο Μάικλ Σέρμερ θεωρεί ότι η αναδυόμενη ανθρωπότητα επέβαλε επινοημένες εξηγήσεις και παράξενα τελετουργικά για φυσικά φαινόμενα που δεν καταλάβαιναν και δεν μπορούσαν να κατανοήσουν. Αυτή η θεωρία είναι παρόμοια με τα επιχειρήματα που έγραψε ο Daniel Dennett στο Breaking the Spell , ωστόσο, το επιχείρημα του Shermer προχωρά παραπέρα δηλώνοντας ότι τα περίεργα και κατά καιρούς τρομακτικά τελετουργικά της θρησκείας δεν είναι παρά μία από τις πολλές μορφές περίεργων εθίμων που επιβιώνουν σε αυτό. ημέρα. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Πως οι εκκλησίες καθυστέρησαν την πρόοδο

Ίσως να νομίζετε ότι υπερβάλλω όταν λέω πως οι εκκλησίες καθυστέρησαν την πρόοδο κι εξακολουθούν να το κάνουν, αλλά δεν υπερβάλλω. Πάρτε ένα παράδειγμα. Θα με υποστηρίξετε αν το αναφέρω. Δεν είναι ένα ευχάριστο γεγονός αλλά οι εκκλησίες επιβάλλουν σε κάποιον να αναφέρει γεγονότα που δεν είναι ευχάριστα. Ας υποθέσουμε ότι σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε σήμερα, ένα άπειρο κορίτσι παντρεύεται ένα συφιλιδικό άνδρα, σ’ αυτή την περίπτωση η Καθολική Εκκλησία λέγει: «Αυτό είναι ένα αδιάλυτο μυστήριο. Πρέπει να μείνετε μαζί για όλη σας τη ζωή» και κανένα είδους βήμα δεν πρέπει να γίνει από εκείνη τη γυναίκα για να προστατευτεί από τη γέννηση ενός συφιλιδικού παιδιού. Αυτό είναι όσα λέει η Καθολική Εκκλησία. Κι υποστηρίζω ότι είναι σατανική απανθρωπιά και κανενός οι φυσικές συμπόνιες που δεν έχουν διαστρεβλωθεί από το δόγμα, ή εκείνοι που η ηθική φύση τους δεν είναι πλήρως νεκρή σε όλα τα είδη πόνου, μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι σωστό και κατάλληλο να παραμείνει εκείνη η κατάσταση ως έχει. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Υπάρχουν πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή όπου η Εκκλησία, με το πείσμα της να καλεί τις δικές της επιλογές ηθική, επιφέρει πάνω σε όλα τα είδη ανθρώπων άδικη και μη απαραίτητη δυστυχία. Και φυσικά, όπως γνωρίζουμε, είναι σε ένα μεγάλο μέρος αντίπαλος στην πρόοδο και στην καλυτέρευση όλων εκείνων των οδών που μειώνουν τη δυστυχία στον κόσμο, επειδή διάλεξε να βαπτίσει ως ηθική ένα σχετικά στενό σύνολο κανόνων συμπεριφοράς, που δεν έχουν καμία σχέση με την ανθρώπινη ευτυχία· κι όταν λες εκείνο ή το άλλο πρέπει να γίνουν γιατί κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, νομίζουν πως δεν έχει καμία σχέση με τα πράγματα. Τί σχέση έχει η ανθρώπινη ευτυχία με την ηθική; Ο σκοπός της ηθικής δεν είναι να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους.
Είναι κατά μέρος ο φόβος για το άγνωστο και μερικά, όπως έχω πει, η ευχή να νιώθει κανείς ότι έχει ένα είδος μεγαλύτερου αδελφού που του συμπαραστέκεται σε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Ο φόβος είναι η βάση όλου του πράγματος -φόβος για το μυστήριο, φόβος για την ήττα, φόβος για τον θάνατο
Τι πρέπει να κάνουμε

Θέλουμε να σταθούμε πάνω στα δικά μας πόδια και να δούμε δίκαια και τετράγωνα τον κόσμο -τα καλά του, τα κακά του, τις ομορφιές του και τις ασχήμιες του· να δούμε τον κόσμο όπως είναι και να μην το φοβόμαστε. Να κατακτήσουμε τον κόσμο με την λογική κι όχι απλώς επειδή σκλαβωθήκαμε υποδουλωμένοι στον τρόμο που έρχεται από αυτόν. Η όλη σύλληψη του Θεού είναι μια ιδέα που προέρχεται από τις αρχαίες ανατολικές δεσποτείες. Είναι μια ιδέα εντελώς ανάξια του ελεύθερου ανθρώπου. Σαν ακούς στην Εκκλησία ανθρώπους να εξευτελίζουν τους εαυτούς τους και να λένε ότι είναι δυστυχείς αμαρτωλοί, κι όλα τα υπόλοιπα, μοιάζει άξιο περιφρονήσεως κι ανάξιο της αυτοεκτίμησης ανθρωπίνων πλασμάτων. Πρέπει να σταθούμε και να δούμε τον κόσμο ειλικρινά στο πρόσωπο. Πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για τον κόσμο, κι αν δεν είναι τόσο καλό όσο ελπίζουμε, όπως και να έχει θα εξακολουθεί να είναι καλύτερος από ότι όλοι οι άλλοι έπραξαν όλες τις άλλες εποχές. Ένας καλός κόσμος χρειάζεται γνώση, καλοσύνη και κουράγιο· δεν χρειάζεται λαχτάρα μετάνοιας για το παρελθόν ή τα δεσμά της ελεύθερης λογικής από τα λόγια που εκστομίστηκαν πολύ παλιά από αμόρφωτους ανθρώπους. Χρειάζεται μια άφοβη προοπτική και μια ελεύθερη νοημοσύνη. Χρειάζεται ελπίδα για το μέλλον, χωρίς να κοιτάμε πίσω σε ένα παρελθόν που έχει πεθάνει, ότι εμπιστευόμαστε θα προσπεραστεί από το μέλλον που η νοημοσύνη μας μπορεί να δημιουργήσει. Μ. Ράσσελ Γιατί δεν είμαι χριστιανός

Κανείς Νοήμων Άνθρωπος σωστός δεν μπορεί να είναι θρησκόληπτος και αβρααμιστής, μουσουλμάνος …. χριστιανός

Αστραία

των ΣΗΘ

Για να επιτευχθεί ειρήνη και αρμονία, εκτός από τον σημαντικό διάλογο μεταξύ θρησκευτικών ηγετών, οι θρησκευτικοί ηγέτες πρέπει να συμμετέχουν σε εσωτερικό διάλογο για να αξιολογήσουν πόσο καλά ευθυγραμμίζονται με τα υψηλότερα ιδανικά των ιδρυτών τους, καθώς και διάλογο με τους οπαδούς τους για να προωθήσουν πνευματικές αξίες. Δήλωσε: «Εάν οι οπαδοί κάθε θρησκείας γίνουν καλύτεροι και αληθινοί οπαδοί, τότε ο κόσμος μας θα είναι ένας πολύ καλύτερος κόσμος. Επομένως, πρέπει να απομακρύνουμε τους οπαδούς μας από τον φανατισμό και να επικεντρωθούμε στην πίστη και την πνευματική ζωή».Pramukh Swami Maharaj , ο πνευματικός επικεφαλής της ινδουιστικής Swaminarayan BAPS, στη Σύνοδο Κορυφής Ειρήνης της Χιλιετίας Θρησκευτικών και Πνευματικών Ηγετών

Ο Μεγάλος Μήνας της Θρησκείας, του Ποσειδώνα, της Εποχής των Ιχθύων θα τελείωνε με ένα μεγάλο συνέδριο θρησκειών σε απονενοημένο διάβημα των θρησκευτών να σώσουν εαυτούς από τους εξοργισμένους οπαδούς
Η Εποχή των Ιχθύων ήταν η εποχή της θρησκείας με την άνοδο του χριστιανισμού στην εξουσία σε απόλυτη θεοκρατία, του μουσουλμανισμού να διεκδικεί μερίδιο στην εξουσία 200 χρόνια αργότερα και του ιουδαϊσμού να είναι ο αθέατος ρυθμιστής των θρησκευτικών εξελίξεων, ως πατέρας απολυταρχικός των 2 παιδιών του.
Ποτέ η ανθρωπότητα δεν γνώρισε τόση τρέλα πόση απανθρωπιά τόση μοναξιά όσο την Εποχή των Ιχθύων με όλες αυτές τις θρησκείες που κυκλοφορούσαν και οπλοφορούσαν, συντροφιά.
Όχι ότι πριν οι άνθρωποι και οι λαοί δεν είχαν τις θρησκείες τους, ακόμη και τις αυτοκρατορίες τους ή ότι δεν γινόταν πόλεμος, ο πόλεμος ήταν σε ημερήσια διάταξη και συνεχώς, απλώς δεν είχαν ένα υπερανεπτυγμένο θρησκευτικό συναίσθημα να επιβάλουν τη θρησκεία τους ή τον θεό τους, δεν ενδιαφερόταν για αυτό και πολλοί, δεν το ήθελαν κιόλας.
Δεν ήθελαν δηλαδή να επιβάλουν τη θρησκεία του ή να εξάγουν το Θεό τους σε άλλους λαούς κάνοντας προσηλυτισμό και να «τους σώσουν».
Αυτή την απίστευτη τρέλα γνώρισε η ανθρωπότητα μόνο με τον χριστιανισμό και αργότερα με τον μουσουλμανισμό ως άμεση φυσική απόρροια του.
Στο όνομα του θεού να σε σώζει, στο όνομα του Χριστού και να σε σκοτώνει, για αυτό η φρίκη της ανατολικής και δυτικής Ρώμης της βυζαντικής αυτοκρατορίας των σταυροφοριών, δεν περιγράφεται για να ακολουθήσει η ρωσική αυτοκρατορία, η οθωμανική και λοιπές θρησκευτικές αυτοκρατορίες.
Απίστευτη φρίκη, απίστευτη τρέλα ,απίστευτη απανθρωπιά κι όλα αυτά…. στο όνομα του Θεού.
Και έρχονται τώρα στο τέλος της Εποχής που τελειώνει η ενέργεια που τους έθρεψε οι θρησκευτικοί ηγέτες να μιλήσουν για «πίστη και ιδανικά».
Αντί να ζητήσουν συγνώμη από την ανθρωπότητα για όλο αυτό το ρημαδιό και το χάλι που αφήνουν πίσω τους, κάνουν μία ανίερη συμμαχία σε συγκριτική θεολογία προσπαθώντας να περάσουν στην καινούργια εποχή πιο διαλλακτικοί και με το ένδυμα της πανθρησκείας.
Πουλώντας τι;
Θρησκευτικές Ελευθερίες
Ποιοι;
Οι δούλοι του Θεού και του Χρήματος φυσικά
Σε ποιους;
Απευθύνονται στους οπαδούς στους ανθρώπους και στα πρόβατα που κλείνουν στις πύλες του Κύκλωπα.
Η αλήθεια είναι πως την πρωτοκαθεδρία πια την έχουν πια οι ανατολικές θρησκείες, θιβετιανές, βουδιστικές ινδουιστικές που είναι και η πιο παλιά μορφή της θρησκείας, έτσι όπως την παρέδωσε ο Μεγάλος Δράκος με τη μορφή Παλαιών Κειμένων και Παλαιών Διαθηκών.
Οι ανατολικοί λαοί δεν τσίμπησαν το δόλωμα του χριστιανισμού είχαν πιο αρχαία γνώση, για αυτό και δεν μπόρεσε να περάσει ανάμεσα τους, δεν είχε να τους πει κάτι νέο και καινούργιο. Ο χριστιανισμός άλωσε τη Δύση με έναν έντεχνο και ύπουλο τρόπο, πρώτα με το ρόλο του θύματος και των μαρτύρων που περιέφερε με τρόπο σαδομαζοχιστικό, δεύτερο με την άγριο διωγμό της Ελληνικής Φιλοσοφίας και Σκέψης και τρίτον με την κλοπή της, για να συντηρηθεί σαν ξενιστής.
Αυτό το έκτρωμα που λέγεται χριστιανική θρησκεία ήταν πολύ ευάλωτο στην Ανατολική Λατρεία και ήταν θέμα χρόνου να πέσει από μέσα. Όλοι οι δυτικοί έσπευσαν να υιοθετήσουν και να υιοθετούν ανατολικές πρακτικές διαλογισμού απογοητευμένοι από έναν απάνθρωπο χριστιανισμό χωρίς νόημα και σκοπό.
Αυτή ήταν και η μεγάλη επιτυχία της ανατολικής θρησκείας της Λεμουρίας και η επιστροφή του χριστιανισμού στις ρίζες του, την αρχαία Λεμουρία στον ένα θεό και την μια θρησκεία, τη πανθρησκεία. Μη κλαψουρίζει γι αυτό.

Η Διάσκεψη Κορυφής της Χιλιετίας για την Ειρήνη των Θρησκευτικών και Πνευματικών Ηγετών πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη μεταξύ 28 και 31 Αυγούστου 2000. Η συνάντηση αναγνώρισε τη σημασία της θρησκείας για την παγκόσμια ειρήνη και τη δέσμευση των ηγετών της πίστης στη διατήρηση της ειρήνης, την ανακούφιση από τη φτώχεια και τη διατήρηση του περιβάλλοντος. Προηγήθηκε της Συνόδου Κορυφής της Χιλιετίας , η οποία γιόρτασε την 50ή επέτειο των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Η Σύνοδος αποτελείται από 1,5 ημέρα συνόδων ολομέλειας στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών κατά τη διάρκεια των οποίων θρησκευτικοί και πνευματικοί ηγέτες που εκπροσωπούν τις κύριες θρησκευτικές παραδόσεις μίλησαν σε ολόκληρη τη Σύνοδο και ακολούθησαν 2,5 ημέρες συναντήσεων και εργαστηρίων στο ξενοδοχείο Waldorf Astoria με επίκεντρο την επίλυση συγκρούσεων και τις προσπάθειες ανακούφισης από τη φτώχεια.

Η Σύνοδος σχεδιάστηκε με την υποστήριξη διαφόρων οργανισμών, όπως το Harvard Divinity School , το Ford Foundation και το Turner Foundation . Συμμετείχαν περίπου 2.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 800–1.000 θρησκευτικών ηγετών που εκπροσωπούσαν τον Βουδισμό , τον Χριστιανισμό , τον Ινδουισμό , το Ισλάμ , τον Ιουδαϊσμό και άλλες παραδόσεις. Λόγω της αντίθεσης της κινεζικής κυβέρνησης , ο 14ος Δαλάι Λάμα δεν προσκλήθηκε αρχικά, με αποτέλεσμα να ασκηθεί διεθνής κριτική για το γεγονός. Αργότερα προσκλήθηκε να παραδώσει την τελική κεντρική ομιλία αλλά αρνήθηκε.
Η Σύνοδος Κορυφής της Ειρήνης της Χιλιετίας πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη μεταξύ 28 και 31 Αυγούστου 2000. [4] : 81  Η Σύνοδος χρηματοδοτήθηκε και έλαβε υποστήριξη από διάφορους οργανισμούς, όπως το Harvard Divinity School , το Ίδρυμα Ford , το Ίδρυμα Turner καθώς και άλλους μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) και ιδιωτικές ομάδες. Ενώ ο ΟΗΕ δεν ήταν επίσημος διοργανωτής της εκδήλωσης, ο Κόφι Ανάν, γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, υποστήριξε την εκδήλωση.»

«Η κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την οικονομική ανισότητα, και η οικονομική ανισότητα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη θρησκεία». Ναπολέων Βοναπάρτης

Ο κόσμος όμως θα ήταν καλύτερος αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί…..

Αστραία

ΟΗΕ, Σηθ, Πάλπατιν, Σύνοδος Κορυφής Ειρήνης της Χιλιετίας Θρησκευτικών και Πνευματικών Ηγετών, Θρησκεία, Πανθρησκεία, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός, Ιουδαϊσμός, Ποσειδών, Εποχή των Ιχθύων, Ανατολικές Θρησκείες, Λεμουρία