για την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τα αίτια της πτώσης της
Ο πολιτισμός μας μπορεί να καταρρεύσει όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, λέει ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον. Ας δούμε όμως τι έλεγε ο Μοντεσκιέ για το θέμα, πριν από 300 χρόνια στην αυγή της διαφωτιστικής επανάστασης.
Ο Μοντεσκιέ μιλά για τη διαφθορά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, για την επιρροή και την επίδραση του Επίκουρου που είχε διαφθείρει πριν και τους Έλληνες, για την απώλεια της πολεμικής αρετής, για την παγκοσμιοποίηση της τότε εποχής με την χορήγηση, ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη σε όλους και για την «άνθηση του εμπορίου» των αγορών που πέρασε στα χέρια των δούλων και των τεχνιτών για συντηρούν τον έκφυλο βίο των αρχόντων.
Σαν να μην πέρασε μία μέρα κ. Μπόρις….
Συνεπώς και τα αίτια της πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και τα αίτια της σημερινής εκφυλιστικής εντροπίας είναι παρόμοια, αν όχι ίδια.
Είναι η διαφθορά κύριε Μπόρις,
η έκλυτη ζωή των λίγων με τα πολλά σκάφη γιωτ και σκάνδαλα πολυτελείς διακοπές και πολυέλαιους που συντελούν στην κακή κατάσταση του κλίματος.
Η υπερβολική κατανάλωση τα πλαστικά, ο υπερτουρισμός για να κερδίζουν χρήματα πλαστικά τα πολυεθνικά fund, η
υπέρ μετανάστευση εν ονόματι μιας ψεύτικης φιλανθρωπίας για να κερδίζουν φτηνό εργατικό απάτριδο δυναμικό για πάσα χρήση οι πολυεθνικές και να αλλοιώνουν τον πληθυσμό.
Αυτά είναι και κ. Μπόρις τα πιο βασικά και τα ουσιαστικά και είσθε υπεύθυνος για αυτό το χάλι. Έχετε ευθύνη άπαντες οι G20 τόσο στη προ του G εποχή όσο και του Meta
Όσο καιρό η κυριαρχία της Ρώμης περιορίζονταν εντός των ορίων της Ιταλίας ήταν εύκολο να διατηρείται η πολιτεία. Όλοι στρατιώτες ήταν και πολίτες, κάθε ύπατος στρατολογούσε μία στρατιά, ενώ οι άλλοι πολίτες πηγαίνουν στον πόλεμο με την επόμενη. Καθώς ο αριθμός των στρατιωτών δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλος φρόντιζαν να γίνονται δεκτοί άνδρες που είχαν αρκετή περιουσία ώστε να παραμείνει η πόλη αλώβητη.
Η σύγκλητος τέλος επιτηρούσε στενά τους στρατηγούς αποκλείοντας έστω και τη σκέψη να πράξουν κάτι αντίθετο από το καθήκον τους.
Όταν όμως οι λεγεώνες πέρασαν τις Άλπεις και τη θάλασσα, οι μαχητές οι οποίοι παρέμειναν αναγκαστικά στην υπό κατάκτηση χώρα για την εκτέλεση πολλών εκστρατειών, απώλεσαν σιγά-σιγά τη νοοτροπία του πολίτη, ενώ οι στρατηγοί που διέθεταν στρατούς και βασίλεια συνειδητοποίησαν τη δύναμή τους και δεν υπάκουαν πλέον.
Η Ρώμη δεν ήταν πλέον σε θέση να γνωρίζει αν αυτός που βρισκόταν επικεφαλής μιας στρατιάς σε κάποια επαρχία ήταν στρατηγός της ή εχθρός της.
Όσο καιρό ο ρωμαϊκός λαός διεφθαρόταν μόνο από τους δημάρχους του στους οποίους μπορούσε να προσφέρει μόνο τη δική του δύναμη, η σύγκλητος μπορούσε εύκολα να αμυνθεί αφού αυτή ενεργούσε με σταθερότητα, ενώ ο όχλος περιφερόταν ακατάπαυστα από το ένα άκρο της παραφοράς στο άλλο άκρο της αδυναμίας .
Όταν όμως κατόρθωσε ο λαός να δώσει στους ευνοούμενους του υπέρμετρη εξουσία στο εξωτερικό, η συναίνεση της συγκλήτου κατέστη ανώφελη και η πολιτεία χάθηκε.
Μπορεί το μεγαλείο της αυτοκρατορίας να κατέστρεψε την πολιτεία αλλά, και το μεγαλείο της πόλης δεν της προξένησε μικρότερο κακό.
Η Ρώμη είχε υποτάξει την οικουμένη με την βοήθεια των λαών της Ιταλίας στους οποίους είχε παραχωρήσει κατά καιρούς διάφορα προνόμια. Όταν όμως το Ρωμαϊκό Αστικό Δίκαιο έγινε δίκαιο της παγκόσμιας κυριαρχίας, δεν ήσουν τίποτα στον κόσμο αν δεν ήσουν Ρωμαίος πολίτης και ο τίτλος αυτός σημαίνει τα πάντα. Οι λαοί της Ιταλίας αποφάσισαν πως ή θα γινόταν Ρωμαίοι πολίτες ή θα χανόταν. Βλέποντας πως δεν γίνεται τίποτα με τις ραδιουργίες και τα παρακάλια, πήραν τα όπλα και ξεσηκώθηκαν σε όλη την πλευρά της Ιταλίας που βλέπει προς το Ιόνιο πέλαγος σε λίγο ακολούθησαν και οι άλλοι σύμμαχοι. Καθώς η Ρώμη ήταν αναγκασμένη να πολεμήσει εναντίον αυτών που αποτελούσαν θα λέγαμε τα χέρια, με τα οποία κάτι πέταξε την οικουμένη, θα καταστρεφόταν και θα περιοριζόταν εντός των τειχών της. Παραχώρησε λοιπόν το πολυπόθητο δικαίωμα σε όλους τους συμμάχους που της είχαν μείνει πιστοί και σιγά-σιγά και στους υπόλοιπους.
Από τότε η Ρώμη έπαψε να είναι η πόλη που ο λαός είχε ένα κοινό πνεύμα έχοντας την ίδια αγάπη για την ελευθερία και το ίδιο μίσος για τη τυραννία και όπου ο φθόνος για την εξουσία της συγκλήτου και τα προνόμια των ισχυρών ένας φθόνος ανάμεικτος πάντα με σεβασμό ήταν ουσιαστικά αγάπη για την ισότητα. Τώρα που οι λαοί της Ιταλίας είχα γίνει πολίτες της, κάθε πόλη συνεισέφερε το δικό της χαρακτήρα τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα καθώς και την εξάρτηση της από κάποιο μεγάλο προστάτη. Η πόλη όντως διασπασμένη δεν αποτελούσε πλέον ένα ενιαίο σύνολο καθώς το να είσαι πολίτης της ήταν ένα είδος μύθου, αφού δεν είχαν όλοι πια τους ίδιους άρχοντες την ίδια τύχη τους ίδιους θεούς τους ίδιους νέους τους ίδιους τάφους και δεν έβλεπαν όλη τη Ρώμη με τα ίδια μάτια δεν έτρεχαν την ίδια αγάπη για την πατρίδα και το ρωμαϊκό φρόνημα έπαψε να υπάρχει.
Οι φιλόδοξοι ( Αύγουστοι ) ενέταξαν στους κόλπους της Ρώμης διάφορες πόλεις και ολόκληρα έθνη με σκοπό να διαταράξουν ή να κερδίσουν τις νέες ψηφοφορίες, οι συνελεύσεις εξελίχθηκαν σε πραγματικές συνωμοσίες.
Η διαφθορά των Ρωμαίων
Φρονώ πως η διδασκαλία του Επίκουρου που εισήχθη στη Ρώμη περί τα τέλη της δημοκρατίας συνετέλεσε τα μέγιστα στην αλλοίωση του φρονήματος και του πνεύματος των Ρωμαίων. Πριν από αυτούς είχε συνεπάρει τους Έλληνες οι οποίοι διεφθάρησαν πολύ νωρίτερα. Ο Πολύβιος μας λέει ότι στην εποχή του, δεν εμπιστευόσουν πια τον όρκο ενός Έλληνα, ενώ ο Ρωμαίος αλυσοδενόταν θα λέγαμε από τον όρκο του.
Οι Ρωμαίοι πολίτες θεωρούσαν ότι το εμπόριο και οι τέχνες είναι δραστηριότητες που αρμόζουν σε δούλους και ουδέποτε τις ασκούσαν οι ίδιοι. Γενικά η μόνη τέχνη που γνώριζαν ήταν η τέχνη του πολέμου, η οποία αποτελούσε μοναδικό τρόπο να αποκτήσει κανείς αξιώματα και τιμές, έτσι η αρετή που διατηρήθηκε μετά την απώλεια όλων αυτό ήταν η πολεμική.
Καθώς στην εποχή μας οι λαοί της Ευρώπης διαθέτουν τις ίδιες περίπου τεχνικές, τα ίδια όπλα την ίδια εκπαίδευση και τον ίδιο τρόπο να πολεμούν μας φαίνεται ακατανόητη η περίλαμπρη τύχη των Ρωμαίων.
Το ζήτημα απαιτεί σκέψη ειδάλλως θα βλέπουμε μόνο γεγονότα χωρίς να τα κατανοούμε και διαβάζοντας την Αρχαία Ιστορία χωρίς να αντιλαμβανόμαστε καλά τη διαφορά των καταστάσεων θα νομίζουμε πως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους διαφορετικούς από μας.
Η ιστορική εμπειρία των ευρωπαϊκών πραγμάτων μας δίδαξε ότι ένας ηγεμόνας ο οποίος έχει ένα εκατομμύριο υπηκόους δεν μπορεί να συντηρήσει στράτευμά μεγαλύτερο από 10.000 χωρίς να καταστραφεί ο ίδιος. Επομένως μόνο τα μεγάλα έθνη μπορούν να διαθέτουν στρατιές.
Δεν ισχύει το ίδιο στις Πολιτείες της αρχαιότητος γιατί η αναλογία των στρατιωτών προς τον υπόλοιπο πληθυσμό η οποία σήμερα είναι της τάξης του 1 προς 100 ,μπορούσε τότε να είναι της τάξης του 1 προς 8.
Οι ιδρυτές των αρχαίων πόλεων είχαν επίσης προβεί σε διανομή της γης αυτό από μόνο του έκανε ένα λαό ισχυρό γιατί οργάνωνε καλύτερα την κοινωνία. Συντελούσε επίσης στη δημιουργία ενός καλού στρατού αφού ο καθένας είχε το ίδιο και ιδιαίτερα ισχυρό συμφέρον να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Όταν οι νόμοι έπαψε να τηρούνται αυστηρά τα πράγματα κατέληξαν στο σημείο όπου βρίσκονται σήμερα σε μας;
Η φιλαργυρία ορισμένων ανθρώπων και η ασωτία κάποιον άλλον είχαν ως αποτέλεσμα να περάσουν οι πρόοδοι της γης στα χέρια ολίγων και να εμφανιστούν αμέσως οι τεχνίτες για να καλύψουν τις αμοιβαίες ανάγκες πλουσίων και φτωχών. Τούτο συντελούσε στην εξαφάνιση σχεδόν των πολιτών και των στρατιωτών γιατί οι πρόσοδοι της γης που προοριζόταν προηγουμένως για τη συντήρηση των τελευταίων χρησιμοποιούνταν για να συντηρούνται δούλοι και τεχνίτες, ως μέσον εξασφάλισης της πολυτελούς ζωής των νέων ιδιοκτητών. Χωρίς αυτούς το κράτος που παρά την αποδιοργάνωση του έπρεπε να διατηρηθεί, θα χανόταν.
Πριν αρχίσει η διαφθορά τα πρωτογενή έσοδα του κράτους μοιραζόταν τους στρατιώτες, δηλαδή στους γεωργούς ,όταν διεφθάρει η πολιτεία περνούσαν πρώτα από τα χέρια πλουσίων ανδρών οι οποίοι τα έδιναν σε δούλους και τεχνίτες από κει αντλούνταν ένα μέρος μέσω φόρων για να συντηρηθούν οι στρατιώτες.
Αυτοί όμως οι άνθρωποι δεν ήταν ικανοί να πολεμήσουν ήταν δειλοί και διεφθαρμένοι από την τρυφηλότητα των πόλεων, συχνά δε από την ίδια τους την τέχνη πέραν του γεγονότος ότι στερούνταν πραγματικής πατρίδας, δεν είχα πολλά να χάσουν και να περισώσουν.
Η ισοκατανομή των εδαφών επέτρεψε στην αρχή στη Ρώμη να βγει από τη μετριότητα της και αυτό έγινε ξεκάθαρο όταν διεφθάρει.
Οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα αλλά συνένοχοι.
Τζωρτζ Όργουελ
Οι ένοχοι και οι συνένοχοι…ιδού
Αστραία