Το ιερό Όρος, η ιερή μαφία της ορθοδοξίας
άντρο του πανσλαβισμού και της ρώσικης διπλωματίας
Το Άγιο Όρος η Αθωνική Πολιτεία (από τον Άθω και την γιγαντομαχία) βρίσκεται στο ένα σκέλος της τρίαινας του Ποσειδώνα, των τριών ποδιών της Χαλκιδικής δηλαδή κοντά στην Ουρανία Πολιτεία, Ουρανόπολη Ουράνια Αφροδίτη και στη διώρυγα που έφτιαξε ο ανατολίτης Τσάρος πασών των Περσών , βασιλιάς Ξέρξης για να καταλάβει την Ελλάδα, κράτος εν κράτει στην Ελληνική Πολιτεία, με ειδικό καθεστώς και ιδιαίτερα προνόμια.
Δεν είναι καθόλου αθώο, δημιουργήθηκε πριν από 1.000 περίπου χρόνια και το 1963 εορτάστηκαν τα χιλιόχρονά του με ιδιαίτερη λαμπρότητα με παρουσία σχεδόν του βασιλικού ζεύγους με αποθανόντα Παύλο κατά την διάρκεια του.
Τα μοναστήρια οι σκήτες περιφρουρούν την μοναστική ζωή αρρένων αποκλειστικά μοναχών μισογύνηδων θεοκρατικών, που αφιερώνονται στον Θεό αποκλειστικά και μόνο, σε βίο αναχωρητικό.
Ο μοναχικός βίος είναι μία πολύ μεγάλη ιστορία μαζί με τους μοναχούς που ξεκινάνε από τα βάθη της Κίνας και τις κρεμαστές μόνες της (κρεμαστό μοναστήρι Xuankong ), αποτέλεσμα της ανατολίτικης νοοτροπίας της Λεμουρίας, τότε δηλαδή που οι πρώτοι ανθρωπίδες αυτοβασανιζόταν αυτομαζοχιζόταν, σταυρωνόταν σε όρθια παλούκια για να αποκτήσουν τη θέληση και να κάνουν το θέλημα του κυρίου αφέντη τους. Αυτό συνεχίστηκε και στην επόμενη εποχή της Ατλαντίδας με τα ιερατεία και τις ιδιωτικές σχολές να ιδρύουν τις διάφορες θρησκείες και να έχουν το πρώτο χέρι στην πολιτική, κύριοι ρυθμιστικοί παράγοντες.
Το να είναι κανείς μόνος δεν είναι κακό αλλά σίγουρα δεν είναι και θεϊκό. Αισθάνεται την ανάγκη κανείς να μείνει μόνος, να ξεκουραστεί από την πολυκοσμία και την πολύβουη φασαρία του κόσμου και τις φωνές ( που λέει ο ποιητής Καβάφης), να τα βρει με τον εαυτό του και σίγουρα όποιος κάνει καλή παρέα με τον εαυτό του δεν είναι μόνος. Πολλές φορές η μοναξιά μπορεί να είναι δυσάρεστη αλλά πάντα το να είσαι παρέα με λάθος ανθρώπους είναι οδυνηρό.
Σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πλέον μόνοι τους, τα αίτια είναι πολλά αλλά δεν θα μιλήσουμε για αυτά. Προσπαθούν να ξεγελάσουν τη μοναξιά τους μέσα από διάφορες ασχολίες ( ταλαιπωρούν και τα κατοικίδια ζώα ), συνωστισμού μέσα από συναυλίες, μέσα από ποδοσφαιρικές ομάδες μέσα από καταναλωτισμό μέσα από πορνό, καταφεύγουν και …. στο Θεό.
Φυσικά τίποτα από αυτά δεν ωφελεί ,γιατί πρέπει να προϋπάρχει ένα μέτρο και μία ισορροπία που απουσιάζει όπως η λογική και η αισθητική.
Το πρόβλημα της μοναξιάς είναι ένα συλλογικό πρόβλημα, αλλά το πρόβλημά του μοναχισμού είναι ένα πολιτικό πρόβλημα, γιατί είναι μία πολιτική πράξη που επηρεάζει την κοινωνία και τις αποφάσεις μιας πολιτείας εξαιτίας «του Θεού που πουλάει» ως δόγμα αποκάλυψη και απόλυτη αλήθεια.
Από τον μοναχισμό αναχωρητισμό της Αιγύπτου, τους στυλίτες που τους τρώγανε τα σκουλήκια σε χριστιανικό “πολιτισμό”, φθάσαμε στους μοναχούς του Αγίου Όρους που διάγουν βίον μοναχικόν και ανθόσπαρτον με όλα τα οφέλη του δυτικού καπιταλισμού σε σχήμα οξύμωρο και σε πλήρη αντίφαση έργων και λόγων, ενώ οι υπόλοιποι πτωχοί πολίτες θαλασσοπνίγονται στα δάνεια και τα ΕΜΦΙΑ.
Το θέμα δεν είναι μόνο αυτό, το θέμα και το πρόβλημα είναι ότι επεμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας ως πνευματικοί ταγοί, έχουν γνώμη και άποψη για κάτι που δεν τους αφορά σε τελική γραμμή.
Αν θέλουν να αφιερωθούν στο Θεό, καλώς σύμφωνα με την δημοκρατική αρχή, αλλά θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με το Θεό και με τίποτα άλλο. Διαφορετικά θα πρέπει να συμμετέχουν σε μία Πολιτεία, ως ισότιμοι πολίτες που σημαίνει συμμετοχή στα κοινά, φορολογικές υποχρεώσεις, έγγαμος βίος, γονιμότητα, παιδιά, ένσημα, στράτευση και εργασία και να έχουν όσο «θεό» θέλουν με το Πνεύμα πτωχό ή πλούσιο όλο δικό τους.
Το χειρότερο στη περίπτωση των μοναχών, είναι ότι αποτελούν κακό πρότυπο και παράδειγμα για τη νεολαία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, ένας νέος και μία νέα να στραφεί στο μοναχισμό από τη στιγμή που η πολιτεία του προσφέρει όλα τα μέσα να αναπτύξει την προσωπικότητά του και την πνευματικότητα του και τον θεό του, μέσα από υγιείς σχέσεις ερωτικές και φιλικές.
Το αν αυτοί οι μοναχοί ωφέλησαν την πατρίδα ( ποια πατρίδα εννοούν ; )αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Σίγουρα την πατρίδα Ελλάδα δεν την ωφέλησαν και δεν την ωφελούν με την ιδιότητα αυτή .
Ποιο είναι το προφίλ και το ψυχογράφημα ενός χριστιανού ορθοδόξου μοναχού
Άνθρωποι βασανισμένοι, ταλαιπωρημένοι, στερημένοι, θλιβεροί, σκιές και φαντάσματα του εαυτού τους, νευροψυχωτικοί, παραμορφωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, βασανίζουν το σώμα τους καταστρέφουν την υγεία τους για να ενωθούν με το Θεό σε θρησκοληψία νοσηρή. Πόσο αντινοϊκό είναι αυτό;
Το μόνο που πετυχαίνουν είναι, να «καίγονται» κοιτώντας τις απόρροιες του Αετού, σαν την Σεμέλη, ενός Θεού που δεν μπορούν ποτέ να δουν και ενός ανθρώπου που δεν μπορούν ποτέ να αγαπήσουν.
Αν θέλουμε να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους, θα πρέπει να σταματήσουμε να τους θυσιάζουμε πιόνια, στο βωμό του Ισαάκ και της Ιφιγένειας για χάρη ιερών πολιτικών παιχνιδιών εξουσίας καταστρέφοντας την ιερή θηλυκή και ιερή αρσενική αρχή.
Μια σωστή πολιτεία αυτό πρέπει να κάνει, να τους εντάξει στους κόλπους της και να τους βοηθήσει να βρουν τον εαυτό τους που έχουν απωλέσει μαζί με την θαυματουργή λογική.

Αστραία

Εκκλησία και Αθωνική Πολιτεία
Κι όταν πετώντας έφτασε στο απόμακρο νησί, τότε από ιώδη πόντο βγήκε
και πάτησε  στεριά  γη.
Πλησίασε προς την ευρύχωρη  σπηλιά όπου ευπλόκαμος  νύμφη
κατοικούσε. ε Οδυσσείας 55
Σε αυτούς τους  στίχους περιγράφεται η στιγμή κατά την οποία ο Ερμής, που ταξιδεύει πάνω από στεριές και θάλασσες, φθάνει στο νησί της Καλυψώς και βρίσκεται μπροστά σ᾽ έναν τόπο ειδυλλιακό. Αυτή η παράξενη ομορφιά του τοπίου, που μας μαγεύει καθώς ξετυλίγεται μπροστά μας, στο βάθος έχει κάτι το ανησυχητικό που υποβάλλεται από το γεγονός ότι απουσιάζουν οι άνθρωποι.
Ποια είναι η Καλυψώ η μεγάλη σε ηλικία Ατλαντίδα νύμφη πού μένει σε μία σπηλιά στην Ωγυγία με τις δούλες της σαν αράχνη όλο υφαίνει σεντόνια πλοκάμια  θεολογίες;
Κανείς δεν μπορεί να φτάσει εκεί εύκολα και κανείς δεν μπορεί να φύγει από εκεί εύκολα.
Η Καλυψώ που καλύπτει και κρύβει και κρύβεται, δεν είναι το γατάκι της Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι η γεροντική εκκλησία σε αρχηγική εξουσία μεγάλη σε ηλικία.
Η εκκλησία που μένει αρχαίο νησί Ωγυγία ότι απέμεινε από τον κατακλυσμό του Ωγύγου και η Ατλαντίδα κόρη που διαμένει σε μία σπηλιά που ο Όμηρος περιγράφει αναλυτικά.
Έχει σπουδαίες γνώσεις η Καλυψώ αρχαίες που προέρχονται τόσο από την Αιγυπτιακή Λεμουρία όσο και από την βυθισθείσα Ατλαντίδα και συνδυάζει και τις δύο με αίτημα (τον καημό των Φαραώ), την Αθανασία.
Είναι μοναχική στείρα και αυταρχική. Φοράει μίτρες και καπέλα στην κεφαλή για να αντικαταστήσει μία μήτρα που της λείπει, αλλά το καπέλο κουκούλα είναι κυρτό δεν είναι κοίλο και τίποτα δεν συγκρατεί.
0 Οδυσσέας φτάνει εκεί μέσα από Κίκονες Κύκλωπες και τις Σειρήνες του χριστιανισμού σε όλη τη φάση και την πορεία του κατά τη διάρκεια των Ιχθύων καταδιωκόμενος ανελέητα από τον κυβερνήτη του τον Ποσειδώνα.
Η εκκλησία είναι κοσμική εξουσία, παρόλα αυτά και σε αντίθεση με αυτά παίζει το χαρτί του μοναχισμού αρνούμενη τον πολιτισμό  ( που κατά κόρον και υπερβολή  χρησιμοποιεί) ως αμαρτία
Όσοι άνδρες φθάνουν στο νησί της ναυαγοί μένουν όμηροι. Η Καλυψώ ερωτευμένη μαζί τους, τους τάζει την Αθανασία και τους κερνά τη θεία κοινωνία.
Ο διαφωτισμός, η κατανόηση και ερμηνεία των Ομηρικών Επών στέλνουν ένα μήνυμα στην Καλυψώ με, του αυτοσύστατου  νου την εντολοδοχία:
Άφησε τον Οδυσσέα ελεύθερο, να επιστρέψει στο νησί του την πατρίδα του στο παιδί του και στη γυναίκα του. Ο άνδρας δεν είναι για να δοξολογεί τον θεό μόνος όμηρος  και έρημος, είναι παρανομία.  Υπακούει αναγκαστικά και ο Οδυσσέας φθάνει στου Αλκίνοου την Φαιακία ….ευτυχώς.

Το Άγιο(ν) Όρος αποτελεί αυτοδιοίκητο τμήμα του Ελληνικού Κράτους, που βρίσκεται στη χερσόνησο του Άθω ( Γίγαντας της Λεμουρίας) της Χαλκιδικής στη Μακεδονία. Περιλαμβάνει τις είκοσι Ιερές Μονές, τα εξαρτήματά τους και διάφορα καταστήματα και υπηρεσίες. Ανεπίσημα χαρακτηρίζεται ως «Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία»
Σύμβολο του ο δικέφαλος αετός στον απόηχο της Μου Αυτοκρατορίας.
Γύρω στο 1100 η Μεγίστη Λαύρα είχε 800 μοναχούς και σε όλο τον Άθωνα υπήρχαν 180 μοναστήρια. Αυτή την περίοδο μπήκε σε γενική χρήση ο όρος «Άγιον Όρος». Ο Αλέξιος Κομνηνός απάλλαξε τα μοναστήρια από τη φορολογία, τα ελευθέρωσε από την υποταγή στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τα τοποθέτησε κάτω από την άμεση προστασία του. Εξαρτήθηκαν, εντούτοις, από το γειτονικό επίσκοπο Ιερισσού για τη χειροτονία των ιερέων και των διακόνων τους.
Η μοναξιά αναζωογονεί, ο μοναχισμός σκοτώνει τη ζωή.
Είναι φυγή από το πεδίο της μάχης που είναι η ίδια η Ζωή.
Αστραία

Χριστιανισμός,  Εκκλησία,  Άγιον Όρος,  Αθωνική Πολιτεία, Μοναχισμός,  Καλυψώ, Οδυσσέας

σε έρημες κοινωνίες ανθρώπων
Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον.
Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις Β’ 18)
Μοναξιά και μοναχικότητα. Η Βίβλος δεν λέει τίποτα για μοναχική θρησκεία. Ακόμη και ο αυταρχικός αντιφατικός εκδικητικός αλλοπρόσαλλος Θεός της Παλαιάς Διαθήκης που συνεχώς λαλεί λαλίστατος, τουλάχιστον μέχρι τον Ιακώβ (που είναι ο τελευταίος άνθρωπος της Παλαιάς Διαθήκης που είχε σωματική επαφή με τον Θεό (εβρ. El), αφού αργότερα ούτε ο Μωυσής, αλλά ούτε και ο Δαβίδ δεν είχαν αυτήν την τιμή), γιατί μετά αποσύρθηκε εις μοναχικό βίον ως Ένας και Μόνος, ακόμη λοιπόν και ο  ένας μοναδικός μοναχικός Θεός παρατηρεί και παραδέχεται πως δεν είναι καλό, ο άνθρωπος να είναι μόνος.
Παρ’όλα αυτά οι πιστοί του δούλοι παρακούουν  την εντολή του και αποσύρονται στη μοναξιά και την απομόνωση από επιλογή , όπως οι  χριστιανοί μονάχοι  που δεν γεννούν ποτέ τίποτα και κανένα. Βεβαίως και ο Θεός δεν γέννησε ποτέ τίποτα, δεν είναι γεννήτωρ πατέρας, είναι απλώς κατασκευαστής αρχιτέκτων, απλώς κατασκεύασε από πηλό ένα άνθρωπο χωρίς ομφαλό, τον Αδάμ άρρεν ΧΥ και από το πλευρό του το Θήλυ  ΧΧ, δηλαδή αντικατέστησε το ένα χρωμόσωμα Υ με ένα Χ σε εργαστήριο γενετικών πειραμάτων του ΣΗΘ. Βέβαια η λογική εδώ αυτοκτονεί γιατί μάλλον έγινε το αντίθετο αλλά ,το θέμα ξεφεύγει από τη πρόθεση του παρόντος άρθρου και θα αρκεστούμε στη διαπίστωση αυτή.
Ο μοναχισμός δεν είναι φαινόμενο του χριστιανισμού έχει βαθιές ρίζες στην Ανατολή επειδή συνδέεται πιο άμεσα με την Λεμουρία και την επιρροή της
Έτσι εκεί συναντάμε τα πρώτα μοναστήρια, τους μοναχούς, τους Σαολίν τους γιόγκι τους γκουρού και η νοοτροπία μεταφέρεται πιο δυτικά με τους Εσσαίους τους Στυλίτες και τους Αιγύπτιους αναχωρητές, εκεί από όπου ξεκινάει ο χριστιανικός μοναχισμός.
Ποια είναι τα αίτια αυτής της επιλογής που συναντάμε σε όλες τις εποχές στις κάστες και τους λαούς;
Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος της ύλης είναι δύσκολος, οι κοινωνίες των ανθρώπων απάνθρωπες και σκληρές, η εξουσία που ασκείται σε αυτές αδηφάγος και άπληστη, οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται με ποικίλους τρόπους για να τροφοδοτούν την εξουσία με ενέργεια με τους μικρούς και μεγάλους τύραννους της. Ο κόσμος διαμορφώνεται σε ένα Hunger Games όπως το έδειξε καταπληκτική τριλογία σειρά.
Μία ζούγκλα με με ουρανοξύστες γυάλινα κτίρια τσιμεντένιους δρόμους στο ανελέητο κυνήγι ενέργειας. Πολλές φορές νιώθεις πολύ μόνος ακόμη και όταν είσαι με πολλούς ανθρώπους. Μπορεί η μοναξιά να είναι δύσκολη αλλά μία κακή παρέα είναι οδυνηρή και χειρότερη. Και αυτό φαίνεται από το πόσοι άνθρωποι με σκυλάκια και γατάκια κυκλοφορούν, πόσο μόνοι και έρημοι  είναι στην πολυκοσμία των πολυσύχναστων πόλεων.
Κάποιοι άνθρωποι δεν το αντέχουν και να θέλουν να φύγουν να αναχωρήσουν από την κοινωνία. Είναι πιο ευαίσθητοι είναι πιο δειλοί; Μπορεί να είναι και τα δύο. Έτσι έχουμε τους αναχωρητές μοναχούς.
Μπορεί να είναι δικαίωμα του ανθρώπου και αυτό, είτε  να γίνει μοναχός, είτε να αποσυρθεί για λίγο από το εγκόσμια για να ξεκουραστεί και να αποτοξινωθεί από του κόσμου την πολύβουη συναγωγή, όπως συνιστά και ο ποιητής Καβάφης.
Σε αυτή την περίπτωση η μοναξιά είναι μία κατάσταση δημιουργική θεραπευτική αυτοθεραπευτική. Είναι ξεκούραση.
Αυτό όμως δεν μπορεί να ντύνεται και να πωλείται με ένδυμα υπεραπτυγμένου θρησκευτικού συναισθήματος και να έχουν γνώμη και λόγο για τα κοινά και την Πολιτεία, κάποιοι από την οποία έχουν αναχωρήσει με δική τους επιλογή, καθ΄όλα σεβαστή μέχρι αυτού του σημείου όμως.
Οι αποφάσεις είναι αποφάσεις αλλά όταν παίρνονται αναλαμβάνει κανείς και όλη την ευθύνη που απορρέει από όλα το πακέτο. δεν μπορείς δηλαδή να έχεις «και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη».
Δεν μπορείς να κυβερνάς μία Πολιτεία Κοινωνία ανθρώπων με μία θρησκευτική δοξασία και  να απέχεις υπεροπτικά και αλαζονικά από πιο ουσιαστικό της μέρος, την διαιώνιση της . Και δεν είναι θέμα ,αν είναι λίγοι οι πολλοί, από τη στιγμή που είναι εξουσία ισχυρή, όπως είναι η θρησκευτική και ένας να είναι, είναι πρόβλημα και τίθεται  θέμα γιατί είναι παράδειγμα προς μίμηση, ενώ θα έπρεπε να είναι προς αποφυγή.

Με τον όρο μοναχισμός στον Χριστιανισμό εννοείται το θρησκευτικό κίνημα των λαϊκών -κυρίως- που με βάση το κήρυγμα του Ιησού και την αποστολική γραμματεία αναζητούν την πνευματική τελειότητα (θέωση) μέσω της αναχώρησης από τα αστικά κέντρα και της καταφυγής σε ερημικούς τόπους. Η αρχή του ανάγεται στην περίοδο των διωγμών ενάντια των Χριστιανών και την ανάγκη ασφάλειας των μελών της Εκκλησίας μέσω της απόσυρσης σε απομονωμένες περιοχές, εκεί υποβοηθούμενοι από τις κλιματολογικές συνθήκες επιδίδονταν στην άσκηση. Ο μοναχισμός έλαβε διαστάσεις τον 4ο αιώνα, παρουσιαζόμενος ως κίνημα διαμαρτυρίας προς την εκκοσμίκευση, η οποία παρατηρήθηκε μετά την αναγνώριση του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας. Τον γενικό όρο μοναχισμός ακολουθούν δύο διακριτές εκφάνσεις του, ο αναχωρητικός μοναχισμός και ο κοινοβιακός μοναχισμός.
Η μεμονωμένη φυγή κάποιου από τον τόπο του, η «αναχώρηση», ήταν από τον πρώτο αιώνα μ.Χ. κοινό φαινόμενο στην Αίγυπτο για ανθρώπους που δεν ήταν σε θέση να πληρώνουν τους επιβαλλόμενους φόρους.

Θρησκευτικό χαρακτήρα πήρε από τον Άγιο Αντώνιο, γύρω στα 270 μ.Χ., όταν ο πλούσιος αγρότης διαμοίρασε τα υπάρχοντά του και απομονώθηκε στην έρημο για να προσευχηθεί και να παλέψει με τους πειρασμούς. Μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα, το παράδειγμα του Αγίου Αντωνίου ακολούθησαν χιλιάδες πιστοί σε Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία, Μεσοποταμία και Μικρά Ασία.

Η κοινοβιακή μορφή του μοναχισμού ιδρύθηκε στην Άνω Αίγυπτο από τον Παχώμιο με στρατιωτικά πρότυπα και αυστηρή οργάνωση της κοινής ζωής των μοναχών
Δεν ήταν λίγες οι φορές που στη Δύση προέκυψαν ακαδημαϊκές ενασχολήσεις με το ερώτημα της σχέσης μεταξύ πολιτισμού και Εκκλησίας ή ειδικότερα μοναχισμού, επισημαίνοντας με επικριτική στάση την αντίθεση του προς τον πολιτισμό. Για την Εκκλησία, η συζήτηση αυτή, πολλές φορές κρίθηκε περιττή, καθώς εξ ορισμού η ίδια και ο μοναχισμός αμφισβητούν τον πολιτισμό ή έστω συγκεκριμένα κομμάτια του πολιτισμού του κόσμου αυτού. Για τους εκκλησιαστικούς άνδρες, μια εκκλησία που θα βρίσκεται κατά πάντα σύμφωνη με τον ήδη διαμορφωμένο πολιτισμό και κόσμο, εξάπαντος παρουσιάζει σημάδια αλλοίωσης. Πίστευαν άλλωστε ότι ήταν πάντοτε δείγμα της αληθινής Εκκλησίας το ότι η ίδια διώκεται κυρίως από την εξουσία και γενικά αμφισβητείται από το «κοσμικό πνεύμα».
Από την πλευρά της, η Εκκλησία διατύπωνε πάντα τη δική της πρόταση στον άνθρωπο για συμμετοχή στη ζωή του εκκλησιαστικού σώματος, στη διδαχή και τα μυστήρια και διατύπωνε το αίτημα για την «θεραπεία» των πραγμάτων και των ανθρώπων προκειμένου να επιτευχθεί μια ευτυχής πορεία για εκείνον. Ταυτόχρονα όμως, όλη αυτή η πορεία, για την εκκλησία δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά παραγωγή πολιτισμού. Αντίθετη από τη γέννησή της προς τη διαρχία, δεν απαίτησε την καταστροφή του «ασθενούς σώματος», αλλά ανέχτηκε τον πολιτισμό αυτό της «πτώσης» τον οποίο και ζητά να θεραπεύσει.

Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός, ως προφητικός, αποστολικός και μαρτυρικός βίος, ως αγγελομίμητος πολιτεία συνεχούς μετανοίας και αφιερώσεως, ανάγει την αρχή του σ’ αυτό τούτο το Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας, ο Οποίος έζησε ως παρθένος, ακτήμων και κατά πάντα υπήκοος στο θέλημα του ουρανίου Πατρός του, ενσαρκώνοντας στο πρόσωπό Του τις τρείς βασικές και θεμελιώδεις αρετές του Μοναχισμού, την παρθενία, την ακτημοσύνη και την υπακοή και βρίσκει την πλήρη καταξίωσή του στο πρόσωπο της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Πράγματι ο Κύριός μας γεννήθηκε από παρθένο μητέρα και έζησε ως παρθένος, μακρυά από οικογενειακές μέριμνες και φροντίδες.

Η μοναξιά του ανθρώπου δεν είναι παρά ο φόβος του για τη ζωή. Ευγένιος Ο’ Νηλ
Ο θρησκευτικός μοναχισμός είναι το μίσος για την ζωή. Ας μη  του επιτρέψουμε να δηλητηριάζει τη ζωή και την κοινωνία με αυτή τη δειλή φυγή.
Αστραία