Ο Δρόμος του Ήλιου

Με τον τρόπο του Οδυσσέα

Ποιος είναι αυτός ο τρόπος
Ο Οδυσσέας ξεκινώντας για την Τροία, ως κυνηγός, εργάζεται με το γεωκεντρικό ωροσκόπιο και κατανοεί την ύλη και τους νόμους της φτιάχνοντας το φυσικό του σώμα με τις φυσικές δονήσεις των πλανητών και ανεβάζοντας την συνείδηση από τα πόδια ως το κεφάλι.
Στην επιστροφή χρησιμοποιεί το ηλιοκεντρικό ωροσκόπιο ως ονειρευτής και κατανοεί την ενέργεια και τους νόμους της φτιάχνοντας το ενεργειακό του σώμα με τις ενεργειακές λεπτές επιρροές των πλανητών με την κατάλληλη ηλικία.
Σε κάθε σταθμό σταθεροποιεί και ολοκληρώνει το αντίστοιχο ενεργειακό κέντρο στοχεύοντας στην ολότητά του εαυτού, ξεκινώντας από τους Κίκονες το κεφάλι Κριό και φτάνοντας μέχρι τα πόδια στην Ιθάκη Ιχθείς. Με τα Νίτρα τοποθετεί τον Ποσειδώνα στη σωστή του θέση και λειτουργία στα πέλματα και φυσικά ο Άρης παραμένει στο κεφάλι. Το αντίθετο είναι δυσλειτουργία και για το φυσικό και για το ενεργειακό σώμα ,συμβαίνει δε σε πολλούς ανθρώπους. Έχουν τον Ποσειδώνα στο κεφάλι και τον Άρη στα πόδια με πολλά προβλήματα υγείας ψυχικής νοητικής και φυσικής.

Γ νώση:
Στοχεύοντας στο κέντρο του κύκλου!
Το σύμβολο του Ήλιου, είναι ένας κύκλος, με το σημειακό του κέντρο.
Όλα τα σημεία της περιφέρειας απέχουν το ίδιο από αυτό το κέντρο.
Μεγαλώνοντας η ακτίνα, αυξάνει η συμεριεκτικότητα της συνείδησης.
Όλη η πορεία του Οδυσσέα, του Ηλιακού Ανθρώπου είναι να δει ,να στοχεύσει,
να βρεθεί εκεί, να γίνει ένα με αυτό.
Να γίνει ο Ήλιος μιας φωτισμένης και λαμπερής Συνείδησης.
Γι αυτό τον λόγο χρησιμοποιεί στη τελική φάση ,
το Τόξο του Απόλλωνα, που παρ’όλο που ο ίδιος ο Απόλλων,
δεν πρωταγωνιστεί ακριβώς
καθόλη την διάρκεια της Οδύσσειας, στο τέλος έχει τον τελευταίο λόγο.
Ο διαγωνισμός του Τόξου γίνεται την Νουμηνία, στην διάρκεια της Ν.Σελήνης
και κοντά στην πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου, στην γιορτή του.
Στην γιορτή της γέννησης του Θεού Ηλιου Απόλλωνα!
Όλη η πορεία του Οδυσσέα, είναι μια διαδρομή στην Γνώση και στα μονοπάτια της.
Όμως τι είναι Γνώση;
Πως προσεγγίζεται;
Πως μπορεί να Γνωρίσει κάποιος;
Τι είναι Αλήθεια ;
Πώς να ξεχωρίσει κανείς το ‘είναι’ και το ‘φαίνεσται’ των πραγμάτων;
Η Γνώση, όταν την πρωτοκοιτάξει κανείς είναι ένας τεράστιος Λαβύρινθος,
με τον τρομερό Μινώταυρο να καραδοκεί.
Ελάχιστοι πλησιάζουν και ακόμη πιο ελάχιστοι βγαίνουν σώοι από εκεί.
Η πρώτη προσέγγιση του ανθρώπου -Οδυσσέα, θα γίνει με την μορφή του Θησέα,
που θα τον εξερευνήσει με την βοήθεια μιας γυναίκας και ενός Μίτου.
Από εκεί και μετά θα υψωθεί και θα τον βλέπει πάντα πανοραμικά και από ψηλά,
με τα Φτερά του Δαίδαλου.
Στην συνέχεια θα οργανώσει την δράση του σε 12 σημεία και σταθμούς
και με την βοήθεια μιας θεάς θα φθάσει τον στόχο του.
Ενώ μια άλλη γυναίκα, η Πηνελόπη θα ξετυλίγει το κουβάρι… του Πηνίου.
Στόχος είναι να περάσει το βέλος της συνείδησης από τις 12 οπές των τσεκουριών, ευθυγραμμίζοντας και ενοποιώντας όλα τα ενεργειακά γνωστικά κέντρα της.
Ποια είναι αυτά τα κέντρα- σταθμοί, σε μία πρώτη ανάλυση;
Κίκονες:
Το πρώτο βήμα, η αρχή της απόφασης, το κουράγιο, το θάρρος, το περιθώριο, να μη τα παρατήσεις όταν κάποιοι σου πετούν πέτρες, πουλώντας εφημερίδες στο δρόμο…
Μια μικρή Τροία!
Λωτοφάγοι:
Καλοπέραση, ευδαιμονισμός, δουλειά, σπίτι και αυτοκίνητο, καναπές και εξοχικό, μκροαστισμός, μεσοαστισμός, νεοπλουτισμός, επικουρισμός…αρκεί να μη το παρακάνεις και ξεχαστείς…
Αίολος:
Ο λόγος και ο λόγος, η ομιλία, φλυαρία, η περιέργεια .
Υπερπληροφόρηση, παραπληροφόρηση, μηδαμινή κατανόηση.
Τα παράθυρα των δημοσιογράφων…
Κύκλωπας:
Εγκαταλείποντας την οικογενειακή εστία, είσαι πια ο “Κανένας”.
‘Απογαλακτισμός’, η αυτοπεποίθεση του αυτοδημιούργητου, είσαι ‘κάποιος’ σπουδαίος.
Η έξοδος από την ‘σπηλιά’ της μήτρας και του MATRIX… ο Νίο.
Νικώντας τον ‘μικρό’ ή ΄μεγάλο’ Τύρρανο…
Στο νησί του Ήλιου:
…και η αβάσταχτη ελαφρότητα της μπουρζουαζίας.
Ακριβά μοντέλα, φιλανθρωπικά γκαλά συμπόνιας για τον συνάνθρωπο, λάμψη ,τόλμη και γοητεία, επισκέψεις στο Μέγαρο για ενημέρωση περί ‘τέχνης’, το τέννις ‘ιν’ σπορ.
Τα βόδια του Ήλιου καταβροχθίζονται άπληστα…
Λαιστρυγόνες:
Η αγριότητα της υπερανάλυσης και της επικριτικής κριτικής.
Διυλίζοντας τον κώνωπα, η άγρια σκληρότητα των ‘ελίτ’… ανθρώπων.
Κίρκη:
Η αρχέγονη δύναμη του σεξ, οι ηδονές και η οδύνη του θανάτου.
Επικίνδυνες, κάθετες ‘μετακινήσεις’ του σημείου της αντίληψης.
Η μαγεία του σεξ απήλ και τα ‘γουρούνια’ των θαυμαστών-συντρόφων.
Τα είδωλα και οι βεντέτες… οι γόησες και τα τερτίπια τους.
Πεθαίνοντας σαν ‘άνθρωπος’. Κάθοδος στο Άγνωστο.
Η αρχή της μεταμόρφωσης…
Σκύλα και Χάρυβδη:
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και στην μέση αναμμένα κάρβουνα.
Το κρίσιμο σταυροδρόμι και η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις…Συμπληγάδες!
Σειρήνες:
Η αλαζονεία της επιστήμης καταλήγει στην θεοκρατία της.
Ο δογματισμός της θρησκείας καταλήγει στην μοναξιά… των Συμπληγάδων.
Η υπεροψία της φιλοσοφίας στην αυταρέσκεια.
Τραγουδούν τόσο γλυκά όλες τους…
Καλυψώ:
Αυτή που ‘κρύβει’ τα πράγματα, στον Οδυσσέα, τα απο-καλύπτει …όλα.
Η αρχή της μετουσίωσης.
Η γοητεία της μεταφυσικής, από τον απλοϊκό τσαρλατανισμό μέχρι την εξελιγμένη μαγεία των ‘μαύρων μάγων της Ατλαντίδος.
Το μεγάλο τάξιμο.
Πώς να πεις ‘όχι’ σε μια θεά όταν σου προσφέρει την θέση του κυρίαρχου του κόσμου;

Ναυσικά:
Η ξεκούραση, η παρέα, η φιλία, η ομάδα, οι νέοι άνθρωποι που θα σε λατρέψουν σαν θεό και καθοδηγητή, φωτισμένο και γκουρού τους.
Η έλξη της πολιτικής, ο ναρκισσισμός των χειροκροτημάτων και η γοητεία της εξουσίας.
Γλυκιά αίσθηση τρυφερή, ύστερα από τόση κούραση, πώς να φύγεις και να πας που ;
Ξανά στο άγνωστο; Μόνος ξανά;
Τα χρόνια βαραίνουν στην πλάτη…εγκαταλείποντας τους φιλικούς Φαίακες
που σου έδωσαν τόσα…
Μνηστηροφονία:
Η ζητιανιά, ο χλευασμός , ο προπηλακισμός.
Τελική αναμέτρηση με τον Ποσειδώνα και τα ανόργανα του.
Κάθετες μετακινήσεις του σημείου της Αντίληψης.
Μετουσίωση.
Το χάσιμο της ανθρώπινης μορφής, συνομιλίες στην Πηγή… με τον Αρχιτέκτονα.
Η επιστροφή, η κάμπια που γίνεται μια πολύχρωμη, φαντασμαγορική
και υπεράνθρωπη πεταλούδα,
σπάζοντας το Κέλυφος…
Η αλληγορία ενός λεπιδόπτερου
στον δρόμο τον περισσότερο ταλαιπωρημένο
Οι σταθμοί

Ταξίδι στο κέντρο του ‘Ηλιου…. με τον τρόπο του Οδυσσέα

Αστραία

Από το φως του  Ήλιου σε κάτοπτρα μυθικής ιστορίας

Ιερή φωτιά και ανίερα Τείχη αυτοκρατορικής αδίστακτης, ληστρικής, αυτάρεσκης, ηγεμονίας

Καίγονται γιατί, οι ΤΡΩΕΣ αποκτούν μια  εμμονή, μονομερώς, σταθερή και ληστρική, με τον τόκο, το κέρδος, την ύλη και τα υλικά αγαθά. Όλο συσσωρεύουν, συσσωρεύουν  κλέβοντας της γνώσης, την ομορφιά. Όλο θησαυρίζουν σε βάρος των άλλων, ληστρικά και αρπακτικά. Όλο για διάφορες  “ισότητες”  μιλούν δήθεν  φιλανθρωπικά. Υποκριτικά και ιησουϊτικά.  Ποτέ όμως για ΙΣΟΤΗΤΑ σε θέματα οικονομικά. Η μεγαλύτερη μορφή “ρατσισμού” είναι η φτώχεια και  ποτέ δεν λένε,  που και πως τα βρήκαν τα λεφτά και φτιάξανε τα ΤΕΙΧΗ, τα ψηλά.

Η πτώση της Τροίας

Η φωτιά είναι το πύρινο στοιχείο, είναι Προμηθέας Ήφαιστος Πλούτων, είναι πνεύμα ιερό. Είναι η αρχή της μεγάλης έκρηξης της δημιουργίας. Ο Κόσμος ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι με άρμα πύρινο, μετά ήλθε το νερό, η βροχή, ο αέρας και η γη.
Ο Προμηθέας κατέχει το αρχέγονο πυρ, ο Ήφαιστος το δημιουργικό και ο Πλούτων την σεξουαλική κουνταλίνι σπέρμα φωτός, το αναπαραγωγικό.
Τρία ζώδια μοιράζονται την φωτιά, σταθερή παρορμητική και μεταβλητή. Ο Λέων Απόλλων, ο Άρης Κριός και ο Τοξότης Αθηνά.
Ο Οδυσσέας ως αρχέτυπο σκέψης είναι αέρας διανόηση, όμως στην Τροία, σαν Κριός πολεμά, έτσι τον βλέπει ο Πρίαμος από τα τείχη τα ψηλά μαζί με την Ελένη και έχει κοντά του συμβουλάτορα την Σοφία το Πνεύμα Αθηνά.
Όταν η φωτιά συνεργάζεται αρμονικά με τον αέρα έχουμε αρμονία δράσης σκέψης και οράματος.
Όταν συνεργάζεται και το στοιχείο γη έχουμε και πρακτικό αποτέλεσμα και όταν το στοιχείο του νερού , το συναίσθημα δηλ. είναι στην δόση τη σωστή φυτά ζώα και άλλα όντα αναπτύσσονται κανονικά. Δεν πεθαίνουν από ξηρασία δεν πνίγονται στην ανυδρία.
Η φωτιά είναι Ήλιος που, είναι μας ζεσταίνει σταθερά, είναι φως και πηγή ενέργειας και αυτόφωτης συνείδησης.
Αλλά και το κέντρο, ο πυρήνας της Γης, είναι διάπυρο κατάσταση φωτιά ηφαιστειακά παρορμητική .

Ανάμεσα σε δυο φωτιές μαθαίνουμε να περπατάμε στα κάρβουνα αναστενάρηδες, αχ αχ ….. Α(ρ)χαίοι Αχαιοί, του μόχθου της ζωής

Αστραία

οι μετακινήσεις του σημείου συναρμολόγησης της Αντίληψης της Γαίας
Πότε ο Υπερίων Ήλιος Φαέθων γίνεται Απόλλων;
Πριν από 12.000 χρόνια με τη βύθιση του τελευταίου κομματιού της Ατλαντίδος και τον πρώτο Άθλο του Ηρακλή το Λιοντάρι της Νεμέας την Εποχή του Λέοντα.
Το σημείο αντίληψης της Γαίας θα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι από το Θιβέτ την Ινδία Βαβυλωνία Μεσοποταμία Αίγυπτος Ελλάδα Αρκαδία την Τροία την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι την Νέα Ατλαντίδα ΗΠΑ.
Ο Απόλλων θα εκδιώξει τον Δράκο Πύθωνα , παλαιό αυτόχθον Ον της Λεμουρίας από την Πυθώ και για τον λόγο αυτό θα τιμωρηθεί με δουλεία. Θα γίνει δούλος στον Λαομέδοντα κτίζοντας τα τείχη της Τροίας μαζί με τον Ποσειδώνα φυσικά και, τα ιερατεία τα μετaτλαντικά θα κάνουν δούλους τους ανθρώπους μέσω της θρησκείας για να θησαυρίζουν ληστρικά.
Η Τροία πέφτει την Εποχή του Κριού ( ….οι Τροίες πέφτουν πάντα ) και την Εποχή των Ιχθύων αρχίζει η Οδύσσεια του Ελληνισμού και η επιστροφή του Φωτός στη χώρα που γεννήθηκε την Χώρα των Λεόντων με την λεοντόκαρδη καρδιά την Υδροχόο Ελλάδα, την Εποχή του Υδροχόου και την Κερυνίτιδα Έλαφο από τους Άθλους του Ηρακλή

Α. Κάτω από τον αστερισμό του Απόλλωνος

Η Οδύσσεια μας επαναλαμβάνει ότι κατοικούμε στο βασίλειο του Απόλλωνα όπου το τόξο και η λύρα είναι το ίδιο όργανο. Το τόξο που πληγώνει χτυπάει το λαιμό στις ρώγες του στήθους σφάζει και σκοτώνει φέρνει στον κόσμο την ίδια μουσική αρμονία με την λύρα όταν την πιάνουν στα χέρια ο Απόλλωνας ο Δημόδοκος και η Φήμιος. Τώρα γνωρίζουμε το πρώτο πρόσωπο του τόξου
Το φονικό.
Μόλις ο Οδυσσέας εγκαινιάσει την μακρά ευτυχή βασιλεία του θα γνωρίσουμε το δεύτερο
Την τάξη και την ευτυχία της δημιουργίας.
Το όνομα του τόξου είναι βίος και βίος σημαίνει ζωή
έργο του είναι ο θάνατος… έλεγε ο Ηράκλειτος. Όταν η Ευρύκλεια μπαίνει στην καταματωμένη αίθουσα και βλέπει τον Οδυσσέα βουτηγμένο στο αίμα και τους μνηστήρες σωριασμένους κάτω θέλει να φωνάξει από χαρά
αλλά ο Οδυσσέας τη συγκρατεί.
Κράτησε την χαρά σου μέσα φυλάξου από τις κραυγές δεν είναι κιόλας σωστό μπροστά στους σκοτωμένους να καυχιέσαι.
Λέει και εκείνος δεν χαίρεται δεν κομπάζει ούτε το όνομα του φωνάζει αλλά σέβεται με ευγνώμονα ψυχή το πεπρωμένο που τον συνέτρεξε.

Ο Πόλεμος στην Ιλιάδα δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναγκαιότητα μια σιδερένια αδήριτη αναγκαιότητα. Ο άνθρωποι πιάνουν το σπαθί το ακόντιο τις πέτρες και πολεμούν. Δεν υπάρχει τίποτα μέσα τους μόνο ο ορμητικός αυτοματισμός του πεπρωμένου. Πόλεμος μόνο πόλεμος η σκοτεινιά η πυρκαγιά ο πάταγος του σίδερου το αδυσώπητο ου ουρανού και του πεπρωμένου.
Ο πόλεμος δεν γνωρίζει όρια ούτε σταματημούς ούτε φρένο ούτε αντιπάλους.
Όταν οι Έλληνες και οι Τρώες έρχονται αντιμέτωποι η κραυγή τους κατανικά
το βουητό της θάλασσας και υψώνεται στο ακρογιάλι. Ο πόλεμος νικάει τα φυσικά φαινόμενα αλλά στην φύση υπάρχει η ίδια καταστροφική δύναμη η ίδια αναγκαιότητα που μανιάζει στην πεδιάδα της Τροίας.
Η παπαρούνα σκύβει το κεφάλι καθώς το βαραίνει η ανοιξιάτικη δροσιά.
Η λευκά με τα πυκνά κλαριά της πέφτει καταγής μέσα στην σκόνη και ξεραίνεται κοντά του στου ποταμού την όχθη. Η ελιά φορτωμένη άσπρά ανθάκια ξεριζώνεται από τον ξαφνικό ανεμοστρόβιλο.
Οι νέοι πολεμιστές που πέφτουν μπροστά στην θάλασσα είναι και αυτοί παπαρούνες
και λεύκες ξεριζωμένες από τον αέρα. Οι προηγούμενες ζωές τους οι γονιοί η γυναίκα τα παιδιά όλα σβήνονται.
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην φύση και στον άνθρωπο και οι δυο εύθραυστοι και μπορούν να πληγωθούν και να χαθούν από τον πόλεμο και από την βία των πραγμάτων. Δεν μένει παρά να τους θρηνήσουμε.
Ο Όμηρος τους θρηνεί, η μοίρα των θυμάτων αποστάζει μια απαλή τρυφερότητα που γλυκαίνει την παγκόσμια αναγκαιότητα. Καμία φορά η φύση μένει ανέγγιχτη κανένα σπαθί κανένα ακόντιο πολεμιστή κανένας αέρας καμία φωτιά δεν την βιάζουν. Οι άνεμοι γαληνεμένοι το χειμωνιάτικο χιόνι πέφτει ασταμάτητα τα αστέρια διακρίνονται τριγύρω από το λαμπρό φεγγάρι καθώς βασιλεύει άπνοια και διαγράφονται τα φαράγγια οι κορφές των λόφων οι κοιλάδες και ένας απέραντος χώρος ανοίγεται κάτω από τον ουράνιο θόλο.
Συχνά ο Όμηρος εισάγει μια αντιθετική εικόνα κομμάτι και αυτή του εαυτού του
αντίθετη στο κομμάτι που έχει εγκλωβιστεί η μάχη,
την εικόνα του βοσκού.Ο βοσκός είναι ολότελα ξένος προς τον πόλεμο δεν τον βλέπει δεν τον γνωρίζει
Στην Ιλιάδα ποτέ δεν λείπει τούτη η φωνή ή το μακρινό βλέμμα που υπάρχει στο βάθος των άλλων φωνών και έτσι η Ιλιάδα ανοίγει ην δυτική φιλολογία κάτω από τον αστερισμό της πιο απόλυτης δικαιοσύνης.
Νικητές και νικημένοι είναι εξίσου κοντά στην ψυχή μας όλοι τους είναι εικόνες της αναγκαιότητας που τους κλαίμε με τρυφερότητα και τους βλέπουμε με το μάτι του βοσκού.
Η Οδύσσεια δεν έχει αυτή την αμεροληψία και κάνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών φίλων και εχθρών.
Το κλάμα που ανέβρυζε στην Ιλιάδα για τις λεύκες τις ελιές ή τις παπαρούνες θύματα της φύσης δεν αναβρύζει πια και ούτε ένα δάκρυ δεν σταλάζει πάνω στους μνηστήρες και στους συντρόφους του Οδυσσέα.
Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να λησμονήσουμε ότι η Οδύσσεια γράφτηκες εν ονόματι
αλλά, και από την πλευρά του πεπρωμένου, για τα θύματα του πεπρωμένου δεν υπάρχει παρά μια περαστική στιγμή και σωριάζεται κατευθείαν όταν ο Οδυσσέας κλαίει για την μοίρα της Τρωαδίτισσας δούλας και για την δική του μοίρα στο παλάτι του Αλκίνοου.
Το βλέμμα του βοσκού χάνεται από την σκηνή.
Εκείνο το μακρινό μάτι, το ξένο σε κάθε μοίρα, σε κάθε νίκη ή ήττα το οποίο κοιτάζει τη σελήνη και τις καταιγίδες δεν διεισδύει ποτέ μέσα στα τόσα βλέμματα στην Οδύσσεια.
Έτσι καμιά φορά το ποίημα του Οδυσσέα μας μοιάζει ανυπόφορα απάνθρωπο
όπως κάθε κείμενο που το έχει υπαγορεύσει το πεπρωμένο.
Ελεύθερη απόδοση από τον βιβλίο του Πιέτρο Τσιτάτι
Η πολύχρωμη σκέψη του Οδυσσέα.

Οι πολεμιστές της Λάϊον
διαβάζουν κείμενα του πεπρωμένου
κάτω από τα αστέρια και τον αστερισμό του Λέοντα
και την 21η ραψωδία την Ομηρική.
Υδροχόος Λέων
Άρτεμις Απόλλων
Ελλάς Υδροχόος το κέντρο ισορροπίας της Γαίας
το νησί των Φαιάκων Αλκίνοες Πολιτείες

Αστραία

Από το Υδρογόνο στο Ήλιον και από το ένα στο δύο
Ταξίδια συνείδησης
Από τον Τιτάνα Υπερίωνα στο γιο του τον Ήλιο, η ηλικία του οποίου εκτιμάται στα 5 δισεκατομμύρια και στον εγγονό Φαέθωντα μέχρι τον υπερβόρειο Απόλλωνα, άμα την εμφάνισή του στο νέο είδος των ανθρωπίδων, το homo sapiens επί της κυβέρνησης του αυτοσύσστατου Νοός του Διός.
Τι εστιν Ήλιος; Ουράνιος οφθαλμός, νυκτός ανταγωνιστής, αιθέριον κύκλωμα, κοσμικός έλεγχος, απήρατος φλοξ, καρπών περιβόλαιον, άσβεστος ακτίς, κεχορηγημένη λαμπάς, ουράνιος οδοιπόρος, αδιάλειπτον φέγγος, ημέρας κόσμιον. Σεκούνδος ο Σιωπηλός
Ηλιακή ενέργεια χαρακτηρίζεται το σύνολο των διαφόρων μορφών ενέργειας που προέρχονται από τον Ήλιο. Τέτοιες είναι το φως ή φωτεινή ενέργεια, η θερμότητα καθώς και διάφορες ακτινοβολίες ή ενέργεια ακτινοβολίας.
Ο Ήλιος αποτελείται κατά 74% από υδρογόνο, κατά 25% από ήλιο και 1% από άλλα στοιχεία σε κατάσταση πλάσματος. Το υδρογόνο αποτελεί το κύριο καύσιμο για τις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις που παράγουν την ενέργεια που ακτινοβολεί, ενώ το ήλιο προέρχεται κυρίως από τα προϊόντα της πυρηνικής σύντηξης του υδρογόνου. Η θερμοκρασία που επικρατεί στον Ήλιο είναι τόσο μεγάλη ώστε να εξαερώνονται ακόμη και τα μέταλλα. Η ποσότητα ενέργειας που παράγεται είναι απίστευτη. Έχει προσδιοριστεί πως σε κάθε δευτερόλεπτο ο Ήλιος εκπέμπει τόση ενέργεια όση θα έδινε μια έκρηξη 4 δισεκατομμυρίων βομβών υδρογόνου των 100 μεγατόνων η κάθε μία. Και όλα αυτά για ένα μόνο δευτερόλεπτο, ενώ ο Ήλιος εκπέμπει εδώ και 5 δισεκατομμύρια χρόνια και θα συνεχίσει τουλάχιστον για άλλα τόσα.
Από τους Άθλους του Ηρακλή, είναι ο Λέων της Νεμέας και από τους Σταθμούς του Οδυσσέα, οι Βόες του Ήλιου πράγμα που σημαίνει πως η ενέργεια και ο χρόνος είναι ιερά μεγέθη και δεν μπορούν να σφάζονται, να καταναλώνονται και να ξοδεύονται ασυλλόγιστα και ειδικά για χάρη ενός υπερφίαλου εγωισμού επίδειξης και νεοπλουτισμού.

Η Ελλάδα η  χώρα του Ήλιου πρέπει να το προσέξει αυτό και, τον υπερφίαλο εγωισμό που καταστρέφει την νομή και τον κενό νεοπλουτισμό καταναλωτισμό μικροαστισμό των τελευταίων ετών που ρήμαξε την περιοχή. Οικονομία αυτάρκεια  σεμνότητα και ουσιαστικότητα. 
Ακόμα και η πιο σκοτεινή νύχτα θα τελειώσει και ο ήλιος θα ανατείλει ξανά. Βίκτωρ Ουγκώ
Ακόμη….

Σε Δύση και Ανατολή
Τι θα πει φως να αντικρίζεις με αθόλωτα μάτια όλα τα σκοτάδι. Ν. Καζαντζάκης
Το φως μετά την απόδρασή του από τη μεγάλη μαύρη τρύπα του σύμπαντος και τη μεγάλη Νύχτα, αυτή που τρέμει ακόμη και ο αρχηγέτης του Ολύμπου Ζευς, ξεκίνησε και τη μεγάλη του πορεία πριν 14 δισ. σχεδόν χρόνια
αναζητώντας τη συνείδηση την αυτοσυνείδηση και την επίγνωση της.
Από τον Τιτάνα Υπερίωνα στο γιο του τον Ήλιο, η ηλικία του οποίου εκτιμάται στα 5 δισεκατομμύρια και στον εγγονό  Φαέθωντα μέχρι τον υπερβόρειο Απόλλωνα, άμα την εμφάνισή του στο νέο είδος των ανθρωπίδων, το homo sapiens επί της κυβέρνησης του αυτοσύσστατου Νοός του Διός.
Οι homo sapiens της Γαίας άρχισαν να μετρούν τον χρόνο και την ηλικία με το ταξίδι του φωτός, την περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο. Αυτό σημαίνει ηλικία, πόσες φορές κάνει κάποιος τον κύκλο γύρω από το κέντρο του φωτός με απουσία ή όχι της συνείδησης.
Τι είναι φως και τι δεν είναι;
Το φως είναι χρόνος, είναι μέτρηση χρόνου. Όταν δεν υπάρχει φως στην μεγάλη Νύκτα, δεν υπάρχει χρόνος.
Το φως είναι η αρνητική εξίσωση  του σκότους ή το σκοτάδι είναι ο μεγάλος ύπνος της ασυνειδησίας, ο θάνατος της συνείδησης;
Μετά το πέρας της Δύσης, το φως βυθίζεται σε εσωτερικό πυρ και γίνεται αόρατο. Αυτό  στην Δύση Εσπερία το λέμε Εσπερινό. Όταν  ανέρχεται με τη ροδοδάκτυλη αυγούλα,  στην Ανατολή το λέμε Αυγερινό.
Ο θάνατος η απουσία φωτός, μέγα μυστήριο αλλά και η ζωή η παρουσία φωτός ακόμη μεγαλύτερη.
Οι περιπέτειες του φωτός είναι οι περιπέτειες της συνείδησης με στόχο και προορισμό την ολότητά  σε ένα ενσυνείδητο Εαυτό.  
Είναι  αγών, είναι πρόκληση αλλά είναι και δημιουργία και γιορτή του συνειδέναι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ότι πεθαίνουν κάποτε, είναι ότι δεν έχουν ζήσει ποτέ γιατί ποτέ δεν υπήρξαν ενσυνείδητοι. Αυτός  είναι και ο χειρότερος θάνατος.

«Εγώ, δον Χουάν, θα ‘λεγα ότι η ζωή, κι όχι ο θάνατος, είναι πρόκληση».
«Η ζωή είναι ο τρόπος με τον οποίο μας προκαλεί ο θάνατος», είπε. «Ο θάνατος είναι η ενεργή δύναμη. Η ζωή είναι η πίστα. Και σ’ αυτή την πίστα συναντώνται μόνο δυο αντίπαλοι κάθε φορά: ο καθένας μας κι ο θάνατος».
«Θα ‘λεγα, δον Χουάν, ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι αυτές που προκαλούν», είπα.
«Καθόλου», αντιγύρισε. «Εμείς είμαστε παθητικοί. Σκέψου το. Αν κινούμαστε είναι μόνο γιατί αισθανόμαστε την πίεση του θανάτου. Ο θάνατος καθορίζει το ρυθμό των πράξεων και συναισθημάτων μας και μας σπρώχνει αδιάκοπα μέχρι που μας σπάζει και κερδίζει το γύρο ή αλλιώς ανακηρυσσόμαστε νικητές, πέρα από κάθε προγνωστικά και νικάμε το θάνατο. Κ. Καστανέντα

Εκ του βίου κράτιστόν εστιν υπεξελθείν ως εκ συμποσίου, μήτε διψώντα, μήτε μεθύοντα.
– Το καλύτερο είναι από τη ζωή να αποχωρήσεις όπως από ένα συμπόσιο: ούτε διψασμένος ούτε μεθυσμένος.
Αριστοτέλης

Το καλύτερο θαρρώ

Αστραία