και η πτώση της κολοσσιαίας αυτοκρατορίας
Μα κύριε εγώ είμαι αθώος! Η περίπτωση μου αποτελεί εξαίρεση. ‘Όλοι είμαστε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Όλοι μας θέλουμε να καταθέσουμε μία διαμαρτυρία για κάτι ο καθένας μας έχει την απαίτηση να είναι αθώος με κάθε θυσία. Ακόμη και αν χρειαστεί να κατηγορήσει για αυτό όλο το ανθρώπινο γένος και τους ουρανούς. Η Πτώση Α. Καμύ
Κάτι είναι πολύ σκοτεινό και σάπιο στο βασίλειο του θεάματος και στο σύγχρονο Κολοσσιαίο των άρτων και των θεαμάτων. Η σκιά ενός βεβαρυμμένου συλλογικού υποσυνείδητου αναδύεται καταστροφικά και ασυνείδητα.
Για τους ιερείς τα μοναστήρια και τα θρησκευτικά ιδρύματα το γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό τι συμβαίνει στους εκπροσώπους που μιλάνε συνέχεια για τον Θεό.
Το τελευταίο διάστημα αποκαλύπτονται πολλά για το τι γίνεται στον κόσμο τον καλλιτεχνικό, τον ποδοσφαιρικό και τον αθλητικό. Σκηνοθέτες ηθοποιοί αθλητικοί παράγοντες ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων σε ένα μεροβίγγειο του σεξ, χορό. Πεινασμένοι ελεεινοί και τρισάθλιοι με κατάχρηση εξουσίας χρησιμοποιούν μία θεσούλα για να χορτάσουν μία πείνα και λίγα ψίχουλα ενέργειας, άδειοι και πτωχοί, σε μεγάλη ενεργειακή κλοπή. Η Κίρκη παρούσα τους μεταμορφώνει σε γουρούνια και ο Άδης τους περιμένει και καραδοκεί. Γιατί αυτό σημαίνει βιασμός, ενεργειακή κλοπή, η σπουδαιότερη όταν δεν γίνεται συμφωνία συναλλαγή μέσω μιας νόμιμης ή παράνομης πορνείας. Τόσοι άνθρωποι πεινασμένοι για σεξ σε ένα κόσμο τόσο απελευθερωμένο σεξουαλικά. Τόσοι άνθρωποι κρεμασμένοι σε σέξι φωτό πορνό με εθισμό στο γυμνό.
Παρακολουθούμε την ελεύθερη πτώση των βασιλιάδων και των αυτοκρατόρων του θεάματος.
Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο από αυτό το σάπιο καθεστώς των ανθρώπων του ΤΙΠΟΤΑ.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, γόνος της γνωστής δυναστείας Μητσοτάκη που κυβερνά την Ελλάδα τα τελευταία 100 χρόνια αποφάσισε να κάνει μία κρουαζιέρα στην Ικαρία μετά της κομψής συζύγου, εν μέσω κορωνοϊού, ενημερώνοντας το φιλοθεάμον κοινό με καταπληκτικές φωτό, ειδυλλιακών τοπίων στο instagram. Σύσσωμο το αλανιάρικο κοινό του Twitter αντέδρασε και με το δίκιο του, σε αυτή την πρωθυπουργική ανεμελιά. Η πτώση του Ίκαρου θα ακολουθήσει. Όταν ταξιδεύεις με δανεικά φτερά δεν μπορείς να πας πολύ ψηλά.
Μόλις το 1610 σαν σήμερα, ο Γαλιλαίος Γαλιλέι, μέγας ασεβής αστρονόμος, ανακαλύπτει τους τέσσερις μεγαλύτερους δορυφόρους του πλανήτη Δία: τον Γανυμήδη, την Καλλιστώ, την Ιώ και την Ευρώπη. Αποδεικνύει περίτρανα πως η πλειοψηφία δεν έχει πάντα δίκιο. Οι περισσότεροι τότε ευσεβείς άνθρωποι, πίστευαν πως η γη είναι ακίνητη μαζί με τον παντοδύναμο Θεό της Βίβλου φυσικά. Ο Γαλιλαίο γνώριζε το αντίθετο και είχε δίκιο. Κι όμως, κινείται με μεγάλες ασύλληπτες κινήσεις στο διάστημα τρεις , μία γύρω από τον ήλιο, μία γύρω από τον εαυτό της και μία προς το κέντρο του Γαλαξία. Η πίστη δεν είναι ασφαλής οδηγός για την αλήθεια και καμιά πίστη σε αναξιόπιστο θεό, δεν αξίζει να θυσιαστείς για αυτή. Άσε τους ανθρώπους να πιστεύουν σε ότι θέλουν και νομίζουν πως τους συμφέρει. Η πίστη είναι εύκολη γιατί παρηγορεί, η αλήθεια είναι δυσκολότερη , γιατί πονάει η σκληρή.
Όλα πέφτουν και τα μήλα και τα φύλλα του και όλα γίνονται καπνός και αστρόσκονη. Όλοι αθώοι ή όλοι ένοχοι;
Στο σύγχρονο κολοσσιαίο του θεάματος, ο Αυτοκράτορας πηγαίνει κρουαζιέρα και είναι γυμνός, ο Καίσαρας είναι απών, οι μελλοθάνατοι πιστοί τον χαιρετούν, τα λιοντάρια τριγυρνούν σαν στο σπίτι τους εδώ και εκεί και, οι σύγχρονοι Γαλιλέοι ανακαλύπτουν καινούργια Φεγγάρια.
Ο σοβαρός αθλητισμός δεν έχει να κάνει τίποτε με το «ευ αγωνίζεσθαι». Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία, άγνοια όλων των κανόνων και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας. Με άλλα λόγια, είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς. Όργουελ.
Το ίδιο ισχύει και με τα υπόλοιπα θεάματα……
«Στ’αλήθεια έχετε πάει Ελλάδα;
Για να πας στην Ελλάδα χρειάζεσαι μια καρδιά ολοκάθαρη. . .
Στο ελληνικό αρχιπέλαγος, είχα την αντίθετη εντύπωση.
Εμφανίζονταν αδιάκοπα καινούργια νησιά στον ορίζοντα, ολόγυρά μας.
Η άδεντρη ράχη τους διέγραφε τα όρια του ουρανού,
η βραχώδης παραλία τους ξεχώριζε καθαρά πάνω στη θάλασσα.
Καμιά πιθανή σύγχυση. Στο λαγαρό φως όλα ήταν σημεία αναφοράς του χώρου.
Κι από το ένα νησί στο άλλο, πάνω στο μικρό μας καράβι που ωστόσο θαρρείς
και σερνόταν, είχα την εντύπωση ότι αναπηδούσα, ασταμάτητα, μέρα νύχτα,
πάνω στη ράχη των μικρών δροσερών κυμάτων, μ’ ένα καλπασμό όλο αφρούς και γέλια.
Από τότε, η Ελλάδα πλανιέται κάπου μέσα μου, στα όρια της μνήμης μου, ακατάπαυστα’ Η Πτώση Α. Καμύ
Πότε θα μιλήσουμε για αυτή την Ελλάδα και πότε ένα ελεύθερο νησί να αναδυθεί μέσα από το πέλαγος μιας φουρτουνιασμένης λαοθάλασσας αστραφτερό, σαν κόψη του σπαθιού κοφτερή……
Αστραία