Το μαυσωλείο του Τίτο, Γιουγκονοσταλγοί, στο σπίτι των λουλουδιών της Νότιας Σλαβίας
Ένα ιστορικό βάλς με τον καταπληκτικό χορευτή Τίτο
Οι άθεοι κομμουνιστές προσκυνητές τον θέλουν τον » θεό» τους.
Από τους Σλάβους θα προέλθει ένας λαός που θα αποτελέσει την τελευταία από τις 7 φυλές της Άρειας εποχής, ενώ από τους λαούς των Ηνωμένων Πολιτειών θα προέλθει η τελευταία από τις φυλές αυτού του εξελικτικού σχεδίου, η όποια θα συνεχίσει την πορεία με την έναρξη της έκτης εποχής. Ο θεοσοφιστής Ροδόσταυρος Μαχ Χέιντελ γράφει το 1909 στο πρώτο βιβλίο του για τα σχέδια της εταιρείας της θεοσοφικής και το τέλος της Άρειας πέμπτης εποχής. Μισές αλήθειες και με πολλά ψέματα όπως συμβαίνει στους κύκλους αυτούς.
Τα πολλά πρόσωπα του Τίτο
14 Ιανουραίου 1953 – Ο Γιόσιπ Μπροζ Τίτο ορκίζεται ως ο πρώτος πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας.
Οι Μπανοβίνες (Επαρχίες) του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας την περίοδο από το 1929 έως την κατάρρευση της χώρας ήταν:
Μπανόβινα του Βαρδάρη Σκόπια 1929-1941
Ο Τίτο ήταν ο αρχιτέκτονας της δεύτερης Γιουγκοσλαβίας, μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας, που διήρκεσε από το Νοέμβριο του 1942 έως τον Απρίλιο του 1992. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας από τους ιδρυτές της Κομινφόρμ, έγινε το πρώτο μέλος της που αψήφησε τη σοβιετική ηγεμονία το 1948 και ο μόνος επί του Ιωσήφ Στάλιν που κατάφερε να την εγκαταλείψει και να ξεκινήσει το δικό του σοσιαλιστικό πρόγραμμα με στοιχεία σοσιαλισμού της αγοράς.
Η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα κράτος της Ευρώπης στο δυτικό μέρος των Βαλκανίων κατά το μεγαλύτερο διάστημα του 20ου αιώνα. Σχηματίστηκε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1918 με το όνομα Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων μετά τη συγχώνευση του προσωρινού Κράτους των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων (που αυτοανακυρήχθηκε μετά την διάλυση της πρώην Αυστροουγγαρίας) με το ανεξάρτητο Βασίλειο της Σερβίας. Η σερβική βασιλική οικογένεια των Καρατζόρτζεβιτς έγινε η δυναστεία του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Το Βασίλειο κέρδισε τη διεθνή του αναγνώριση στις 13 Ιουλίου του 1922 στη Διάσκεψη των Πρεσβευτών στο Παρίσι. Η χώρα ονομάστηκε έτσι από τους Νότιους Σλαβικούς λαούς που σχημάτισαν την πρώτη τους ένωση, μετά από αιώνες στους οποίους τα εδάφη τους ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστροουγγαρίας.
Μετονομάστηκε σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας στις 3 Οκτωβρίου 1929 και στις 6 Απριλίου 1941 οι δυνάμεις του Άξονα εισέβαλαν στην Γιουγκοσλαβία και τη διαμέλισαν. Το 1943 ανακηρύχθηκε η Δημοκρατική Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία από τους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους. Το 1944, ο βασιλιάς τους αναγνώρισε ως νόμιμη κυβέρνηση, αλλά το Νοέμβριο του 1945 η μοναρχία καταργήθηκε . Η Γιουγκοσλαβία μετονομάστηκε σε Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας το 1946, όταν και σχηματίστηκε η κομμουνιστική κυβέρνηση. Απέκτησε τα εδάφη της Ίστριας, της Ριέκας και το Ζαντάρ από την Ιταλία. Ο κομματικός ηγέτης Γιόσιπ Μπροζ Τίτο κυβέρνησε τη χώρα ως πρόεδρος μέχρι το θάνατό του το 1980. Το 1963, η χώρα μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας
Η ιδέα για τη δημιουργία ενός κράτους για τους Νότιους Σλάβους της δυτικής περιοχής της βαλκανικής αναπτύχθηκε το 17ο αιώνα και βρήκε πρόσφορο έδαφος μόλις τον 19ο αιώνα με το «Κίνημα των Ιλλυρίων» και η αρχική ιδέα για τη δημιουργία κρατικής οντότητας άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Ο Γιουγκοσλαβισμός ήταν μια ισχυρή πολιτική δύναμη κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που έγινε ευρύτερα γνωστός με τη δολοφονία του Αρχιδούκα της Αυστρίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου από τον Σέρβο Γκαβρίλο Πρίντσιπ στο Σαράγεβο και την επακόλουθη κήρυξη πολέμου και εισβολή της Αυστροουγγαρίας στη Σερβία και προσπάθησε να συσπειρώσει τους Γιουγκοσλάβους κατά της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορικής κυριαρχίας για μια ανεξάρτητη Γιουγκοσλαβία που τελικά επιτεύχθηκε το 1918.
Στη δίκη του το 1914, ο Πρίντσιπ δήλωσε: «Είμαι ένας Γιουγκοσλάβος εθνικιστής που με ενδιαφέρει η ενοποίηση όλων των Γιουγκοσλάβων και δεν με νοιάζει τι μορφή θα έχει το κράτος αυτό, αλλά πρέπει να είναι ελεύθερο από την Αυστρία
Υπό τον Τίτο η Γιουγκοσλαβία υιοθέτησε μια πολιτική ουδετερότητας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου. Ανέπτυξε στενές σχέσεις με τις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου (Ομάδα Αδέσμευτων Χωρών), ενώ παράλληλα βελτίωσε τις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Ο Στάλιν, μετά το 1948, θεωρούσε τον Τίτο προδότη και γι’αυτό το λόγο είχε καταδικαστεί απ’το Κρεμλίνο. Το 1968, μετά τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, προστέθηκε επιπλέον αμυντική γραμμή στα σύνορα με τις χώρες του Συμφώνου Βαρσοβίας. Την 1η Ιανουαρίου 1967, η Γιουγκοσλαβία ήταν η πρώτη κομμουνιστική χώρα που άνοιξε τα σύνορά της για όλους τους ξένους επισκέπτες και μάλιστα χωρίς απαίτηση βίζας. Την ίδια χρονιά ο Τίτο προωθούσε μια ειρηνική επίλυση των Αραβο-ισραηλινών διαφορών. Πρότεινε στις αραβικές χώρες να αναγνωρίσουν το Ισραήλ με αντάλλαγμα να δοθούν πίσω τα εδάφη που είχε κατακτήσει. Οι αραβικές χώρες απέρριψαν την πρόταση ειρήνης.
Το 1992 τα Ηνωμένα Έθνη επέβαλλαν κυρώσεις στη Γιουγκοσλαβία λόγω των πολεμικών συγκρούσεων.
Η σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία έζησε κάτι περισσότερο από 10 χρόνια μετά το θάνατο του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο. Διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη σπαρασσόμενη από εθνικισμούς που οδήγησαν στις αιματηρές συγκρούσεις κυρίως στην Κροατία, στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη και στο Κόσοβο και στο βομβαρδισμό της «μικρής» Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ το 1999
Ποιήματα, τραγούδια, θεατρικά και φυσικά κινηματογραφικές ταινίες δόξασαν τον Τίτο. Χαρακτηριστική είναι η επική ταινία «Η Μάχη της Σούτιεσκα» του σκηνοθέτη Στίπε Ντέλιτς του 1973. Το ρόλο του Τίτο ερμήνευσε ο Ρίτσαρντ Μπάρτον συνοδευμένος από την Ειρήνη Παππά, ενώ τη μουσική για την ταινία συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Το «Σπίτι των Λουλουδιών» στο Βελιγράδι είναι μέρος προσκυνήματος για χιλιάδες πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας κυρίως τις μέρες μνήμης
Κάθε χρόνο διοργανώνεται σε Μαυροβούνιο, πΓΔΜ και Σερβία μια σκυταλοδρομία «Αδελφοσύνης και Ενότητας», που τερματίζει στις 25 Μαΐου στο «Σπίτι των Λουλουδιών» στο Βελιγράδι – την τελευταία κατοικία του Τίτο. Ταυτόχρονα δρομείς στη Σλοβενία, την Κροατία και τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη ξεκινούν για το Kούμροβετς, γενέτειρα του Τίτο στη βόρεια Κροατία. Η σκυταλοδρομία είναι ένα απομεινάρι της Σκυταλοδρομία της Νεολαίας της εποχής της Γιουγκοσλαβία, όταν νέοι πραγματοποιούσαν ένα παρόμοιο ετήσιο ταξίδι με τα πόδια μέσα από τη Γιουγκοσλαβία, που κατέληγε στο Βελιγράδι με μαζικό εορτασμό.
Το 1992 κυκλοφόρησε Ο TITO ΚΑΙ ΕΓΩ μια κωμική γιουγκοσλαβική ταινία του Σέρβου σκηνοθέτη Γκόραν Μάρκοβιτς.
Νέος ο Τίτο παρακολούθησε Καθολικό κατηχητικό και αργότερα ήταν παπαδοπαίδι. Μετά από ένα περιστατικό όπου τον χαστούκισε και του φώναξε ένας ιερέας όταν δυσκολεύτηκε να τον βοηθήσει να βγάλει τα άμφια του, ο Τίτο δεν ξαναπήγε ποτέ σε εκκλησία. Ως ενήλικας αυτοπροσδιοριζόταν ο «Θεός» …. ως άθεος. Χόρευε εκπληκτικό βαλς. Ήταν επίσης λάτρης του αλκοόλ (κυρίως το ουίσκι) και του κυνηγιού.
Κάθε μια από τις ομοσπονδιακές δημοκρατίες μετονόμασε μια πόλη με ιστορική σημασία από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με το όνομα του Τίτο. Η μεγαλύτερη από αυτές ήταν το Τίτογκραντ, σήμερα Ποντγκόριτσα, πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Με εξαίρεση το Τίτογκραντ οι πόλεις μετονομάστηκαν απλώς με την προσθήκη του επίθετου «του Τίτο» («Titov»). Οι πόλεις ήταν: Σκόπια Τίτοβ Βέλες
Μετά το θάνατο του Τίτο γράφτηκαν πολλές εναλλακτικές βιογραφίες. Ανάμεσα τους υπάρχει μία που υποστηρίζει πως ο Γιόσιπ Τίτο ήταν στην πραγματικότητα γυναίκα, σε ένα άλλο βεβαιώνεται πως ο Τίτο ήταν στην πραγματικότητα ένας ουγγροεβραίος ονόματι Γιοσίπ Άμπροζ, γι’ αυτό και μιλούσε άσχημα όλες τις σλαβικές γλώσσες. Άλλες εκδοχές είναι πως ο Τίτο ήταν σοβιετικός πράκτορας ή ακόμη και παιδί ενός υψηλόβαθμου αξιωματικού του αυστρουγγρικού στρατού
Ο Στρατάρχης Τίτο ήταν ένας από τους πλέον παρασημοφορημένους ηγέτες του κόσμου. Έλαβε συνολικά 119 παράσημα και μετάλλια από 60 χώρες σε όλο τον κόσμο (59 ξένες και Γιουγκοσλαβία). 21 προέρχονταν από την ίδια τη Γιουγκοσλαβία, 18 από μία φορά και το Παράσημο του Εθνικού Ήρωα σε τρεις περιπτώσεις. Από τα 98 παράσημα και μετάλλια 92 ελήφθησαν μία φορά και τρία από δύο φορές (του Λευκού Λέοντος, της Αναγέννησης της Πολωνίας και του Καρλ Μαρξ). Τα σημαντικότερα ήταν το Γαλλικό της Λεγεώνας της Τιμής, το Βρετανικό του Λουτρού, το Σοβιετικό του Λένιν, το Ιαπωνικό του Χρυσάνθεμου, το Ομοσπονδιακό της Γερμανίας και το Ιταλικό.
Στις 24 Μαρτίου 1999, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ξεκίνησαν στρατιωτική επέμβαση στην κυρίαρχη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, που διήρκεσε 78 ημέρες. Σε χρονικό διάστημα περίπου τριών μηνών, η Γιουγκοσλαβία μετετράπη σε ερείπια και εξαφανίστηκε από τον παγκόσμιο χάρτη και εμφανίστηκαν διάφορα κρατίδια εθνίδια. Ο ΟΗΕ παρακολουθούσε ψύχραιμος την πολεμική ταινία μαζί με την ΕΕ που ήθελε ενωμένα τα έθνη της σε κοινές «αξίες και ιδανικά».
Γιατί δεν ένωσε κατ ΄ευθείαν την Νότια Σλαβία αντί να την διασπάσει; Δεν ήθελε ή δεν μπορούσε;
Ερωτήσεις απλής λογικής.
Ο ΟΗΕ είναι ένας οργανισμός στον οποίο συμμετέχουν όλα τα έθνη του κόσμου και χρησιμεύει ως διεθνής διαιτητής όσον αφορά διαφορές μεταξύ χωρών. Συγκεκριμένα, όταν δύο κράτη αποφασίζουν ότι δεν μπορούν να βομβαρδίσουν ο ένας τον άλλο μέχρι αφανισμού -διαδικασία ή οποία ονομάζεται λύση των προβλημάτων των δύο χωρών στη ραφιναρισμένη γλώσσα της διπλωματίας- το θέμα παραπέμπεται στον ΟΗΕ και από εκεί υπάρχουν δύο συνήθεις δρόμοι:
Συναντιούνται οι αρχηγοί όλων των κρατών του κόσμου για να αποφασίσουν και αυτοί με τη σειρά τους ότι το πρόβλημα είναι πραγματικά άλυτο.
Συναντιούνται οι αρχηγοί κρατών όλου του κόσμου και αποφασίζουν ότι το Ισραήλ έχει δίκιο, αρά οι ΗΠΑ πρέπει να δράσουν όπως νομίζουν.
Αυτός είναι ο ΟΗΕ, ήταν τουλάχιστον γιατί οδεύει στην διάλυση του ως πλήρης αποτυχημένος και χρεωκοπημένος. Η φασιστική ΕΕ ακολουθεί.
© Αστραία
Σε Α΄ Ενικό 