Νέα Σελήνη στους Ιχθείς χθες. Τέλος Εποχής με τον Ποσειδώνα να βρίσκεται στο ζώδιο των Ιχθύων από το (2011) καθώς από την επόμενη χρονιά (2025) θα προχωρήσει στο ζώδιο του Κριού.
Οδυσσέας και Ποσειδών ( 2000 χρόνια τώρα ) Η μεγάλη Εποχή των Ιχθύων που εκκόλαψε όλες τις ποσειδώνιες θρησκείες του νερού σηκώνοντας τα άγρια κύματα του θυμικού.
Η μεγάλη αναμέτρηση θεού και θνητού στον βράχο της γείωσης Γαίας και η Οδύσσεια του Ελληνισμού. ψάχνοντας για στεριά ασφαλή και ένα καθαρό νησί. Η έξοδος της ανθρωπότητος στο ορθολογισμό και η τύφλωση του Κυκλώπειου τρίτου ματιού, αυτό που χρησιμοποιούν οι θρησκείες, τους ανθρώπους σαν πρόβατα σε σπήλαια να αρμέγουν και να λεηλατούν.

Ο Οδυσσέας συνέχεια στο νερό να παλεύει με τα αγριεμένα κύματα του θυμικού να λεηλατούν τον ΝΟΥ και αφιλόξενα νησιά παγίδες στον δρόμο για την πατρίδα Ιθάκη «ΟΜΗΡΟ » να τον κρατούν.

Ποσειδών ο αυτοκράτωρ της Ατλαντίδας
από την Λεμουρία και τον μονόφθαλμο Σίβα με την θρησκεία δουλεία
Από τα Κυκλώπεια Σπήλαια
σε μια Αλκίνοη Φαιακία για την ανθρώπινη Ελευθερία
75 εκατομμύρια και 40.000 χρόνια ΙΣΤΟΡΙΑ
θρησκεία των Human beings and homo sapiens η ομηρία.

Ο διώκτης του Οδυσσέα 2000 χρόνια, η Εποχή των Ιχθύων στο τέλος της.

Τέλος Εποχής. Τέλος στις ποσειδώνιες αντίνοες θρησκείες που έχουν ρημάξει το μυαλό του Όρθιου Ανθρώπου. Ξημερώνει μια καινούργια Εποχή και ο όμηρος άνθρωπος θα είναι Ελεύθερος σαν αετός και πουλί!

Αστραία

Οι σπηλιές και τα τείχη των Κυκλώπων

Το διάσημο κτίριο στο Πεκίνο είναι η Απαγορευμένη Πόλη και το τείχος της με εννέα δράκους, ( τις κινέζικες εννεάδες ).
Σύμφωνα με τον μύθο, ένας τεράστιος δράκος επεσήμανε τη θέση και την κατεύθυνση της κατασκευής του Σινικού τείχους στους εργάτες. Περπάτησε κατά μήκος των συνόρων της χώρας, και οι εργάτες έστησαν ένα τείχος στη θέση των διαδρομών του. Μερικοί υποστηρίζουν ότι ακόμη και το ίδιο το σχήμα που σχηματίστηκε από τον τοίχο μοιάζει με ιπτάμενο δράκο.

Κύκλωπες με κυκλώπεια νοοτροπία εξουσίας, είναι οι ασιατικές κυρίως αυτοκρατορίες που φημίζονται για τα τείχη τους που κτίζουν με τη βοήθεια των Τεκτόνων Κυκλώπων της Λεμουρίας και πάντα τα φυλάει ένας δράκος που απαιτεί θυσίες, κυρίως παιδιά, γιούς και κόρες.
Έχουμε διάσημα τείχη, εκτός από τον μεγάλο Σινικό Τείχος, το μεγάλο Δρακόντειο, τα τείχη της Βαβυλώνας, τα τείχη της Τροίας, τα τείχη της Α΄ Ρώμης, τα τείχη της Β΄ Ρώμης, τα τείχη της απαγορευμένης πόλης στο Πεκίνο μαζί με όλη την ολοκληρωτική νοοτροπία της θεοκρατίας και της απόλυτης εξουσίας. Τείχη χωρίς θεό …δεν κτίζονται ούτε και αυτοκρατορίες.
Οι Κύκλωπες πάντα κτίζουν τα Κυκλώπεια Τείχη και κλείνουν στους ανθρώπους στη σπηλιά τους με τον Κυκλώπειο Λίθο και κλείνονται και αυτοί χωρίς να ακούσουν τον ήχο των τειχών…. βαρύκοες και τυφλοί
Οι Κύκλωπες είναι ένας παλαιός αρχέγονος λαός βουκολικός, είναι βοσκοί. Ζουν με τα κοπάδια τους που φροντίζουν και αγαπούν τα κριάρια τους. Έχουν το τυρί το γάλα , αλλά μηδαμινή τεχνολογία, ένα μεγάλο μάτι που βλέπουν με παλιά αταβιστική θεολογία. Είναι πολύ ψηλοί και πάρα πολύ δυνατοί, ζούσαν σε απόλυτη κυριαρχία και ακμή την πρώιμη Ατλαντίδα στον απόηχο της παλιάς Λεμονιάς….πολύ τρομακτικοί.
Με τη βοήθεια λοιπόν αυτών των τρομακτικών αθέμιστων παιδιών του Ποσειδώνα, χτίστηκαν όχι μόνο ψηλά τείχη αλλά και ολόκληρες αυτοκρατορίες και τα καινούργια χρηματοπιστωτικά συστήματα με τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια.
Τι κάνουν δηλαδή οι Κύκλωπες και τότε και τώρα; Αυτό που λέει και η Οδύσσεια και η Ιλιάδα. Κλείνονται στα Τείχη τους, στην Τροία και κλείνουν τους ανθρώπους στην σπηλιά τους και τους τρώνε,. Δεν τους αφήνουν να φύγουν.
Έρχονται σε αυτούς οι λιλιπούτειοι ανθρωπίδες ,ναυαγοί και ταλαιπωρημένοι ζητώντας ένα δάνειο, λίγο γάλα, λίγο τυρί και βρίσκουν τον μπελά τους. Δεν βγαίνουν ζωντανοί, εκτός να αναπτύξουν την σκέψη την ορθολογιστική.

Σε αυτός συνετέλεσε πολύ ο Οδυσσέας και τα Ομηρικά Έπη συμβάλουν τα μάλα σε πορεία διαχρονική. Τυφλώνουν τον Κύκλωπα με μέθοδο, κλώνου μοχλού αγριελιάς, αιχμηρή και γκρεμίζουν τα Τείχη μιας Ιερής Αυτοκρατορίας με βάση ολοκληρωτική.

Αστραία

Ποσειδών θρησκείες τάγματα και αδελφότητες

Η μεγάλη Εποχή της Λεμουρίας των 75 εκατομμυρίων ετών θα τελείωνε με ένα λυγμό, την νίκη του Διός και την αρχή του homo Σάπιενς. Δειλά-δειλά άρχισε να στέκεται όρθιος στα πόδια του, αν και λιλιπούτειος απέναντι σε γιγάντια κυκλώπεια ψηλά Human beings της Λεμουρίας
Η εξουσία θα μοιραζόταν με τρεις δέσμες συνείδησης του Διός του Ποσειδώνος και του Πλούτωνος
Ο Ζευς θα αναλάμβανε το Γνωστό τη λογική τον ορθολογισμό, ο Ποσειδώνας το Άγνωστο και ο Πλούτωνας αυτό που δεν μπορεί να γίνει Γνωστό με την ανθρώπινη μορφή.
Ήταν Μάγοι οι ιερείς της Ατλαντίδος; Σαφώς ήταν και ακόμη μεγαλύτεροι μάγοι ήταν ιερείς της Λεμουρίας που προσκυνούσαν θεία βρέφη στις σπηλιές της, με όλα τα προβλήματα των ανθρώπων της γνώσης που είναι αγάπη για την περιπέτεια, η απληστία η αμετροέπεια εγωισμός και αλαζονεία.
Ο Κρόνος, έτρωγε τα παιδιά του την Εποχή της Λεμουρίας, και βασίλευε στο χρυσό γένος των ανθρώπων ως απόλυτος άρχων και θεός εξουσιαστής για να μην του πάρουν την εξουσία. Κάτι παρόμοιο έκαναν και οι αδελφότητες της Λεμουρίας την εποχή της Ποσειδωνίας Ατλαντικής Αυτοκρατορίας
Κράτησαν τη γνώση για πάρτη τους μέσα από τα ιερατεία και μοίρασαν στον κόσμο την υποτέλεια και τη δουλειά μέσα από την θρησκεία και…. τα διάφορα μυστήρια.
Το μεγάλο δέλεαρ ήταν και η μεγάλη παγίδα, είναι φυσικά η Αθανασία, αυτή που υπόσχονται στους πιστούς μέσω των διαφόρων παράδεισων.
Πολλοί εξακολουθούν να είναι οι νοσταλγοί της Λεμούριας Εποχής και υπόσχονται «θρησκευτικές ελευθερίες» στους δούλων των διαφόρων θρησκειών. Είναι οι μόνες “ελευθερίες” που υπόσχονται στο πλήθος των δούλων του δουλέμπορα Κυρίου,
με ένα δύο τρία και πολλά πρόσωπα, διάφορα πρόσωπα. Παντοδύναμος πανίσχυρος να διοικεί την Γη και οι υπόλοιποι πιστοί να έρχονται και να τον προσκυνούν γονατιστοί.
Στην προσπάθειά του αυτή βοηθά και ο μονόφθαλμος γιος με το ένα μάτι που τους τρώει στην σπηλιά.
Το γαλάζιο του Ποσειδώνα κυριάρχησε σε πολλά σύμβολα σημαίες ήθη και έθιμα και κουλτούρες της Ατλαντίδος και η τρίαινα βρίσκεται παντού από τον τάφο του Τζένγκις Χαν μέχρι τον Σίβα.
Ας δούμε ένα ενδιαφέρον άρθρο αλιευμένο από το διαδίκτυο με πλούσιες αναφορές και συμβολισμούς για σκέψεις πολλές: ΕΔΩ

Η ΑΤΛΑΝΤΙΣ είναι το θέμα ενός σύντομου αλλά σημαντικού άρθρου που εμφανίζεται στην Ετήσια Έκθεση του Διοικητικού Συμβουλίου των Αντιβασιλέων του Ινστιτούτου Smithsonian για το έτος που λήγει στις 30 Ιουνίου 1915. Ο συγγραφέας, M. Pierre Termier, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και Διευθυντής της Υπηρεσίας του Γεωλογικού Χάρτη της Γαλλίας, το 1912 παρέδωσε μια διάλεξη σχετικά με την υπόθεση του Ατλάντιου ενώπιον του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας. είναι οι μεταφρασμένες σημειώσεις αυτής της αξιοσημείωτης διάλεξης που δημοσιεύονται στην έκθεση Smithsonian.

«Μετά από μια μακρά περίοδο περιφρονητικής αδιαφορίας», γράφει ο M. Termier, «παρατηρήστε πώς τα τελευταία χρόνια η επιστήμη επιστρέφει στη μελέτη της Ατλαντίδας. Πόσοι φυσιοδίφες, γεωλόγοι, ζωολόγοι ή βοτανολόγοι ρωτούν ο ένας τον άλλον σήμερα εάν ο Πλάτωνας έχει δεν μας μεταδόθηκε, με μικρή ενίσχυση, μια σελίδα από την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας. Καμία επιβεβαίωση δεν είναι ακόμη επιτρεπτή, αλλά φαίνεται όλο και πιο προφανές ότι μια τεράστια περιοχή, ηπειρωτική ή αποτελούμενη από μεγάλα νησιά, έχει καταρρεύσει δυτικά των Πυλώνων του Ηρακλή, που αλλιώς ονομάζεται στενό του Γιβραλτάρ, και ότι η κατάρρευσή του συνέβη στο όχι μακρινό παρελθόν. Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα της Ατλαντίδας τίθεται εκ νέου ενώπιον των ανθρώπων της επιστήμης· και επειδή δεν πιστεύω ότι μπορεί ποτέ να λυθεί χωρίς τη βοήθεια της ωκεανογραφίας, θεώρησα φυσικό να το συζητήσω εδώ, σε αυτόν τον ναό της ναυτιλιακής επιστήμης, και για να καλέσουμε σε ένα τέτοιο πρόβλημα, που εδώ και καιρό περιφρονούνταν αλλά τώρα αναβιώνει, την προσοχή των ωκεανογράφων, καθώς και την προσοχή εκείνων που, αν και βυθισμένοι στη φασαρία των πόλεων, αφουγκράζονται τα μακρινά μουρμούρα της θάλασσας».

Στη διάλεξή του ο M. Termier παρουσιάζει γεωλογικά, γεωγραφικά και ζωολογικά δεδομένα προς τεκμηρίωση της θεωρίας της Ατλαντίδας. Αποστραγγίζοντας μεταφορικά ολόκληρη την κοίτη του Ατλαντικού Ωκεανού, εξετάζει τις ανισότητες της λεκάνης του και αναφέρει τοποθεσίες σε μια γραμμή από τις Αζόρες προς την Ισλανδία όπου η βυθοκόρηση έχει φέρει λάβα στην επιφάνεια από βάθος 3.000 μέτρων. Η ηφαιστειακή φύση των νησιών που υπάρχουν τώρα στον Ατλαντικό Ωκεανό επιβεβαιώνει τη δήλωση του Πλάτωνα ότι η Ατλαντική ήπειρος καταστράφηκε από ηφαιστειακούς κατακλυσμούς. Ο M. Termier προωθεί επίσης τα συμπεράσματα ενός νεαρού Γάλλου ζωολόγου, του M. Louis Germain, ο οποίος παραδέχτηκε την ύπαρξη μιας Ατλαντικής ηπείρου συνδεδεμένης με την Ιβηρική Χερσόνησο και με τη Μαυριτανία και παρατεταμένη προς το νότο, ώστε να περιλαμβάνει ορισμένες περιοχές με κλίμα ερήμου. Μ.

Η περιγραφή του Ατλάντιου πολιτισμού που δόθηκε από τον Πλάτωνα στον Κριτία μπορούν να συνοψιστούν ως εξής. Κατά τους πρώτους αιώνες οι θεοί μοίραζαν τη γη μεταξύ τους, αναλογίζοντάς την ανάλογα με τις αντίστοιχες αξιοπρέπειές τους. Ο καθένας έγινε η ιδιόμορφη θεότητα της δικής του κατανομής και ίδρυσε εκεί ναούς για τον εαυτό του, χειροτόνησε ιερέα και καθιέρωσε ένα σύστημα θυσιών. Στον Ποσειδώνα δόθηκε η θάλασσα και η νησιωτική ήπειρος της Ατλαντίδας. Στη μέση του νησιού ήταν ένα βουνό που ήταν ο τόπος κατοικίας τριών πρωτόγονων ανθρώπινων όντων που γεννήθηκαν στη γη του Ευήνορα και της Λευκίππης  με τη μοναχοκόρη τους, Κλειτώ. Η κοπέλα ήταν πολύ όμορφη, και μετά τον ξαφνικό θάνατο των γονιών της την γοήτευσε ο Ποσειδώνας, ο οποίος γέννησε από τα πέντε ζευγάρια των αρσενικών της παιδιών. Ο Ποσειδώνας μοίρασε την ήπειρό του μεταξύ αυτών των δέκα, και ο Άτλας, ο μεγαλύτερος, έκανε κυρίαρχο των άλλων εννέα. Ο Ποσειδώνας κάλεσε περαιτέρω τη χώρα.Η Ατλαντίδα και η γύρω θάλασσα ο Ατλαντικός προς τιμήν του Άτλαντα. Πριν από τη γέννηση των δέκα γιων του, ο Ποσειδώνας χώρισε την ήπειρο και την ακτή της θάλασσας σε ομόκεντρες ζώνες γης και νερού, οι οποίες ήταν τόσο τέλειες σαν να ήταν πάνω σε τόρνο. Δύο ζώνες γης και τρεις υδάτινες περιέβαλλαν το κεντρικό νησί, το οποίο ο Ποσειδώνας έκανε να ποτίζεται με δύο πηγές νερού – μια ζεστή και η άλλη κρύα.

Οι απόγονοι του Άτλαντα συνέχισαν ως κυρίαρχοι της Ατλαντίδας, και με σοφή κυβέρνηση και βιομηχανία ανύψωσαν τη χώρα σε μια θέση που ξεπερνά την αξιοπρέπεια. Οι φυσικοί πόροι της Ατλαντίδας ήταν προφανώς απεριόριστοι. Εξορύσσονταν πολύτιμα μέταλλα, εξημερώθηκαν άγρια ​​ζώα και αποστάχθηκαν αρώματα από τα αρωματικά άνθη του. Ενώ απολάμβαναν την αφθονία της ημιτροπικής τοποθεσίας τους, οι Άτλαντες εργάζονταν επίσης στην ανέγερση παλατιών, ναών και αποβάθρων. Γεφύρωσαν τις θαλάσσιες ζώνες και αργότερα έσκαψαν ένα βαθύ κανάλι για να συνδέσει τον εξωτερικό ωκεανό με το κεντρικό νησί, όπου βρίσκονταν τα ανάκτορα και ο ναός του Ποσειδώνα, που υπερείχε σε μεγαλοπρέπεια όλα τα άλλα κτίσματα. Ένα δίκτυο γεφυρών και καναλιών δημιουργήθηκε από τους Άτλαντες για να ενώσει τα διάφορα μέρη του βασιλείου τους.

Στη συνέχεια, ο Πλάτωνας περιγράφει τις λευκές, μαύρες και κόκκινες πέτρες που έβγαλαν από κάτω από την ήπειρό τους και χρησιμοποιούσαν στην κατασκευή δημόσιων κτιρίων και αποβάθρων. Περιέγραψαν κάθε χερσαία ζώνη με ένα τείχος, ο εξωτερικός τοίχος ήταν καλυμμένος με ορείχαλκο, ο μεσαίος με κασσίτερο και ο εσωτερικός, που περιέκλειε την ακρόπολη, με ορειχάλχη. Η ακρόπολη, στο κεντρικό νησί, περιείχε τους παλατικούς κίονες, τους ναούς και άλλα δημόσια κτίρια. Στο κέντρο του, περιτριγυρισμένο από χρυσό τείχος, υπήρχε ιερό αφιερωμένο στην Κλειτώ και τον Ποσειδώνα. Εδώ γεννήθηκαν οι δέκα πρώτοι πρίγκιπες του νησιού και εδώ κάθε χρόνο οι απόγονοί τους έφερναν προσφορές. Ο ναός του ίδιου του Ποσειδώνα, με το εξωτερικό του εξ ολοκλήρου καλυμμένο με ασήμι και τις κορυφές του με χρυσό, βρισκόταν επίσης μέσα στην ακρόπολη. Το εσωτερικό του ναού ήταν από ελεφαντόδοντο, χρυσό, ασήμι και ορειχάλχη, ακόμα και στις κολόνες και στο πάτωμα. Ο ναός περιείχε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Ποσειδώνα που στεκόταν σε ένα άρμα που το έσερναν έξι φτερωτά άλογα, περίπου εκατό Νηρηίδες καβάλα σε δελφίνια. Έξω από το κτίριο ήταν τοποθετημένα χρυσά αγάλματα των δέκα πρώτων βασιλιάδων και των συζύγων τους.

Στα άλση και στους κήπους υπήρχαν θερμές και κρύες πηγές. Υπήρχαν πολυάριθμοι ναοί σε διάφορες θεότητες, χώροι άσκησης για άνδρες και θηρία, δημόσια λουτρά και μια μεγάλη πίστα αγώνων για άλογα. Σε διάφορα πλεονεκτήματα στις ζώνες υπήρχαν οχυρώσεις και στο μεγάλο λιμάνι έφταναν πλοία από κάθε ναυτικό έθνος. Οι ζώνες ήταν τόσο πυκνοκατοικημένες που ο ήχος των ανθρώπινων φωνών ήταν πάντα στον αέρα.

Αυτό το τμήμα της Ατλαντίδας που έβλεπε τη θάλασσα περιγράφηκε ως υψηλό και απόκρημνο, αλλά γύρω από την κεντρική πόλη ήταν μια πεδιάδα προστατευμένη από βουνά γνωστά για το μέγεθος, τον αριθμό και την ομορφιά τους. Η πεδιάδα έδινε δύο καλλιέργειες κάθε χρόνο, τον χειμώνα ποτιζόταν από τις βροχές και το καλοκαίρι από τεράστια αρδευτικά κανάλια, που χρησιμοποιούνταν και για μεταφορές. Η πεδιάδα χωρίστηκε σε τμήματα, και σε καιρό πολέμου κάθε τμήμα παρείχε την ποσόστωσή του σε μάχιμους άνδρες και άρματα.

Οι δέκα κυβερνήσεις διέφεραν μεταξύ τους σε λεπτομέρειες σχετικά με τις στρατιωτικές απαιτήσεις. Καθένας από τους βασιλιάδες της Ατλαντίδας είχε τον απόλυτο έλεγχο στο δικό του βασίλειο, αλλά οι αμοιβαίες σχέσεις τους διέπονταν από έναν κώδικα που ήταν χαραγμένος από τους πρώτους δέκα βασιλιάδες σε μια στήλη ορειχάλχης που στέκεται στο ναό του Ποσειδώνα. Σε εναλλάξ διαστήματα πέντε και έξι ετών γίνονταν προσκύνημα σε αυτόν τον ναό ώστε να αποδίδεται ίση τιμή τόσο στους μονούς όσο και στους ζυγούς αριθμούς. Εδώ, με ανάλογη θυσία, ο κάθε βασιλιάς ανανέωσε τον δικό του όρκο πίστης στην ιερή επιγραφή. Και εδώ οι βασιλιάδες φόρεσαν γαλάζια ρούχα και κάθισαν στην κρίση. Το ξημέρωμα έγραψαν τις προτάσεις τους πάνω σε μια χρυσή πλάκα και τις κατέθεσαν μαζί με τις ρόμπες τους ως ενθύμια. Οι κύριοι νόμοι των βασιλιάδων της Ατλαντίδος ήταν ότι δεν έπρεπε να σηκώνουν τα όπλα ο ένας εναντίον του άλλου και ότι έπρεπε να έρθουν σε βοήθεια οποιουδήποτε από τον αριθμό τους που δεχόταν επίθεση. Σε θέματα πολέμου και μεγάλης στιγμής η τελική απόφαση ήταν στα χέρια των άμεσων απογόνων της οικογένειας του Άτλαντα. Κανένας βασιλιάς δεν είχε τη δύναμη της ζωής και του θανάτου πάνω στους συγγενείς του χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των δέκα.

Ο Πλάτων ολοκληρώνει την περιγραφή του δηλώνοντας ότι αυτή η μεγάλη αυτοκρατορία επιτέθηκε στα ελληνικά κράτη. Αυτό δεν συνέβη, ωστόσο, έως ότου η δύναμη και η δόξα τους είχαν παρασύρει τους βασιλείς της Ατλαντίδος από το μονοπάτι της σοφίας και της αρετής. Γεμάτοι με ψεύτικες φιλοδοξίες, οι κυβερνήτες της Ατλαντίδας αποφάσισαν να κατακτήσουν ολόκληρο τον κόσμο. Ο Δίας, αντιλαμβανόμενος την κακία των Ατλάντων, συγκέντρωσε τους θεούς στην ιερή του κατοικία και τους απευθύνθηκε. Εδώ η αφήγηση του Πλάτωνα τελειώνει απότομα, γιατί ο Κριτίας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Στον Τίμαιο υπάρχει μια περαιτέρω περιγραφή της Ατλαντίδας, που υποτίθεται ότι δόθηκε στον Σόλωνα από έναν Αιγύπτιο ιερέα και η οποία καταλήγει ως εξής:

«Αλλά μετά έγιναν βίαιοι σεισμοί και πλημμύρες· και μέσα σε μια μέρα και νύχτα βροχής όλοι οι πολεμικοί άντρες σας με σώμα βυθίστηκαν στη γη, και το νησί της Ατλαντίδας με τον ίδιο τρόπο εξαφανίστηκε και βυθίστηκε κάτω από τη θάλασσα. Και αυτό είναι ο λόγος που η θάλασσα στα μέρη εκείνα είναι αδιάβατη και αδιαπέραστη, γιατί υπάρχει τόση ποσότητα ρηχής λάσπης στο δρόμο· και αυτό προκλήθηκε από την καθίζηση του νησιού».

Στην εισαγωγή της μετάφρασής του Τίμαιου, ο Thomas Taylor παραθέτει από ένα History of Ethiopia γραμμένο από τον Marcellus, το οποίο περιέχει την ακόλουθη αναφορά στην Ατλαντίδα: «Διότι αναφέρουν ότι στην εποχή τους υπήρχαν επτά νησιά στον Ατλαντικό πέλαγος, ιερά στην Περσεφόνη Προσερπίνη. Και εκτός από αυτά, άλλα τρία τεράστιου μεγέθους· ένα από τα οποία ήταν ιερό για τον Πλούτωνα, το άλλο για τον Άμμωνα και ένα άλλο, που είναι το μέσο αυτών, και είναι χιλίων σταδίων, για τον Ποσειδώνα». Ο Crantor, σχολιάζοντας τον Πλάτωνα, υποστήριξε ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς δήλωσαν ότι η ιστορία της Ατλαντίδας ήταν γραμμένη σε στύλους που σώζονταν ακόμη περίπου το 300 π.Χ..) Ο Ignatius Donnelly, ο οποίος έδωσε το θέμα της Ατλαντίδας βαθιά μελέτη, πίστευε ότι τα άλογα εξημερώθηκαν για πρώτη φορά από τους Άτλαντες, για τον λόγο αυτό θεωρούνταν πάντα ιδιόμορφα ιερά για τον Ποσειδώνα. (Βλέπε Ατλαντίδα .)

Από μια προσεκτική εξέταση της περιγραφής του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα είναι προφανές ότι η ιστορία δεν πρέπει να θεωρηθεί ως εξ ολοκλήρου ιστορική αλλά μάλλον ως αλληγορική και ιστορική. Ο Ωριγένης, ο Πορφύριος, ο Πρόκλος, ο Ιάμβλιχος και ο Συριανός κατάλαβαν ότι η ιστορία έκρυβε ένα βαθύ φιλοσοφικό μυστήριο, αλλά διαφώνησαν ως προς την πραγματική ερμηνεία. Η Ατλαντίδα του Πλάτωνα συμβολίζει την τριπλή φύση τόσο του σύμπαντος όσο και του ανθρώπινου σώματος. Οι δέκα βασιλιάδες της Ατλαντίδας είναι οι τετρακτύες , ή αριθμοί, που γεννιούνται ως πέντε ζεύγη αντιθέτων. (Συμβουλευτείτε τον Θεόν της Σμύρνης για το Πυθαγόρειο δόγμα των αντιθέτων.) Οι αριθμοί 1 έως 10 κυβερνούν κάθε πλάσμα, και οι αριθμοί, με τη σειρά τους, βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Μονάδας, ή του 1–του Πρεσβύτερου ανάμεσά τους.

Με το σκήπτρο της τρίαινας του Ποσειδώνα, αυτοί οι βασιλιάδες κυριαρχούσαν στους κατοίκους των επτά μικρών και τριών μεγάλων νησιών που αποτελούνταν από την Ατλαντίδα. Φιλοσοφικά, τα δέκα νησιά συμβολίζουν τις τριαδικές δυνάμεις της Ανώτερης Θεότητας και των επτά αντιβασιλέων που υποκλίνονται μπροστά στον αιώνιο θρόνο Του. Αν η Ατλαντίδα θεωρηθεί ως η αρχετυπική σφαίρα, τότε η βύθισή της σημαίνει την κάθοδο της ορθολογικής, οργανωμένης συνείδησης στο ψευδαίσθητο, μόνιμο βασίλειο της παράλογης, θνητής άγνοιας. Τόσο η βύθιση της Ατλαντίδας όσο και η βιβλική ιστορία της «πτώσης του ανθρώπου» υποδηλώνουν πνευματική μετεξέλιξη – προϋπόθεση για τη συνειδητή εξέλιξη.

Είτε ο μυημένος Πλάτωνας χρησιμοποίησε την αλληγορία της Ατλαντίδας για να επιτύχει δύο τελείως διαφορετικούς στόχους είτε οι μαρτυρίες που διατηρούσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς παραποιήθηκαν για να διαιωνιστεί το μυστικό δόγμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ατλαντίδα είναι καθαρά μυθολογική, αλλά ξεπερνά το πιο σοβαρό εμπόδιο για την αποδοχή της θεωρίας της Ατλαντίδας, δηλαδή τις φανταστικές αφηγήσεις για την προέλευση, το μέγεθος, την εμφάνιση και την ημερομηνία καταστροφής της–9600 π.Χ. του κεντρικού νησιού της Ατλαντίδας ήταν ένα ψηλό βουνό που έριχνε σκιά πέντε χιλιάδων σταδίων σε έκταση και του οποίου η κορυφή άγγιζε τη σφαίρα του αιθέρα. Αυτό είναι το βουνό άξονα του κόσμου, ιερό μεταξύ πολλών φυλών και συμβολικό του ανθρώπινου κεφαλιού, που αναδύεται από τα τέσσερα στοιχεία του σώματος. Αυτό το ιερό βουνό, στην κορυφή του οποίου βρισκόταν ο ναός των θεών, έδωσε αφορμή για τις ιστορίες του Ολύμπου, του Μερού και του Άσγκαρντ. Η Πόλη των Χρυσών Πυλών – η πρωτεύουσα της Ατλαντίδας – είναι αυτή που διασώζεται τώρα ανάμεσα σε πολυάριθμες θρησκείες ως η Πόλη των Θεών ή η Ιερή Πόλη . Εδώ βρίσκεται το αρχέτυπο της Νέας Ιερουσαλήμ, με τους δρόμους της στρωμένους με χρυσό και τις δώδεκα πύλες της να λάμπουν με πολύτιμους λίθους.

«Η ιστορία της Ατλαντίδας», γράφει ο Ignatius Donnelly, «είναι το κλειδί της ελληνικής μυθολογίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι θεοί της Ελλάδας ήταν άνθρωποι. Η τάση να προσδίδονται θεϊκά χαρακτηριστικά σε μεγάλους γήινους ηγεμόνες είναι βαθιά εμφυτευμένη στον άνθρωπο. φύση.» (Βλέπε Ατλαντίδα .)

Ο ίδιος συγγραφέας υποστηρίζει τις απόψεις του σημειώνοντας ότι οι θεότητες του ελληνικού πανθέου δεν θεωρούνταν ούτε ως δημιουργοί του σύμπαντος, αλλά μάλλον ως αντιβασιλείς που είχαν τοποθετηθεί πάνω του από τους αρχαιότερους αρχικούς κατασκευαστές του. Ο Κήπος της Εδέμ από τον οποίο η ανθρωπότητα οδηγήθηκε από ένα φλεγόμενο ξίφος είναι ίσως μια νύξη στον επίγειο παράδεισο που υποτίθεται ότι βρίσκεται δυτικά των Στήλων του Ηρακλή και καταστράφηκε από ηφαιστειακούς κατακλυσμούς. Ο θρύλος του Κατακλυσμού μπορεί επίσης να εντοπιστεί στην πλημμύρα του Ατλάντειου, κατά την οποία ένας «κόσμος» καταστράφηκε από το νερό.

Η θρησκευτική, φιλοσοφική και επιστημονική γνώση που κατείχαν οι ιεροτεχνίες της αρχαιότητας εξασφαλίστηκε από την Ατλαντίδα, η βύθιση της οποίας εξαφάνισε κάθε ίχνος του ρόλου της στο δράμα της παγκόσμιας προόδου; Η λατρεία του Ατλάντιου ήλιου έχει διαιωνιστεί στην τελετουργία και την τελετουργία τόσο του Χριστιανισμού όσο και της ειδωλολατρίας. Τόσο ο σταυρός όσο και το φίδι ήταν ατλάντια εμβλήματα της θείας σοφίας. Οι θεϊκοί (Ατλάντιοι) πρόγονοι των Μάγια και των Κισέ της Κεντρικής Αμερικής συνυπήρχαν μέσα στην πράσινη και γαλάζια ακτινοβολία του Γκουκουμάτζ, του «πλουμισμένου» φιδιού. Οι έξι γεννημένοι στον ουρανό σοφοί εμφανίστηκαν ως κέντρα φωτός που συνδέονται μεταξύ τους ή συντίθενται από το έβδομο – και αρχηγό – της τάξης τους, το «φτερό» φίδι. (Δείτε το Popol Vuh.) Ο τίτλος του «φτερωτού» ή «πλουμισμένου» φιδιού εφαρμόστηκε στον Quetzalcoatl ή τον Kukulcan, τον μυημένο της Κεντρικής Αμερικής. Το κέντρο της Atlantean Wisdom-Religion ήταν πιθανώς ένας μεγάλος πυραμιδικός ναός που στεκόταν στο μέτωπο ενός οροπεδίου που υψωνόταν στη μέση της Πόλης των Χρυσών Πυλών. Από εδώ βγήκαν οι Μυημένοι-Ιερείς του Ιερού Φτερού, μεταφέροντας τα κλειδιά της Συμπαντικής Σοφίας στα απώτατα μέρη της γης.

Οι μυθολογίες πολλών εθνών περιέχουν αφηγήσεις για θεούς που «βγήκαν από τη θάλασσα». Ορισμένοι σαμάνοι μεταξύ των Ινδιάνων της Αμερικής λένε για ιερούς άντρες ντυμένους με φτερά πουλιών και βαμπούμ που σηκώθηκαν από τα γαλάζια νερά και τους δίδαξαν τις τέχνες και τις χειροτεχνίες. Μεταξύ των θρύλων των Χαλδαίων είναι και αυτός του Oannes, ενός εν μέρει αμφίβιου πλάσματος που βγήκε από τη θάλασσα και δίδαξε στους άγριους λαούς κατά μήκος της ακτής να διαβάζουν και να γράφουν, να καλλιεργούν βότανα για θεραπεία, να μελετούν τα αστέρια, να δημιουργούν ορθολογικές μορφές της διακυβέρνησης, και να γίνει γνώστης των ιερών Μυστηρίων. Μεταξύ των Μάγια, ο Quetzalcoatl, ο Σωτήρας-Θεός (τον οποίο ορισμένοι χριστιανοί μελετητές πιστεύουν ότι ήταν ο Άγιος Θωμάς), βγήκε από τα νερά και, αφού έδωσε οδηγίες στους ανθρώπους για τα βασικά του πολιτισμού, βγήκε στη θάλασσα πάνω σε μια μαγική σχεδία φιδιών για να ξεφύγει από την οργή του άγριου θεού του Πύρινου Καθρέφτη, Tezcatlipoca.

Μήπως δεν ήταν ότι αυτοί οι ημίθεοι μιας μυθικής εποχής που, σαν τον Έσδρα, βγήκαν από τη θάλασσα ήταν Ατλάντες ιερείς; Το μόνο που θυμόταν εκείνος ο πρωτόγονος άνθρωπος από τους Άτλαντες ήταν η δόξα των χρυσών στολιδιών τους, η υπερβατικότητα της σοφίας τους και η ιερότητα των συμβόλων τους — ο σταυρός και το φίδι. Το ότι έρχονταν με πλοία ξεχάστηκε σύντομα, γιατί τα ανεκπαίδευτα μυαλά θεωρούσαν ακόμη και τα σκάφη ως υπερφυσικά. Όπου οι Άτλαντες προσήλυταν, έχτισαν πυραμίδες και ναούς με σχέδια στο μεγάλο ιερό στην Πόλη των Χρυσών Πυλών. Αυτή είναι η προέλευση των πυραμίδων της Αιγύπτου, του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής. Οι τύμβοι στη Νορμανδία και τη Βρετανία, καθώς και εκείνοι των Ινδιάνων της Αμερικής, είναι απομεινάρια μιας παρόμοιας κουλτούρας. Εν μέσω του Ατλαντικού προγράμματος του παγκόσμιου αποικισμού και μεταστροφής, άρχισαν οι κατακλυσμοί που βύθισαν την Ατλαντίδα. Οι Μυημένοι-Ιερείς του Ιερού Φτερού που υποσχέθηκαν να επιστρέψουν στους ιεραποστολικούς τους οικισμούς δεν επέστρεψαν ποτέ. και μετά την πάροδο των αιώνων η παράδοση διατήρησε μόνο μια φανταστική αφήγηση θεών που ήρθαν από ένα μέρος όπου βρίσκεται τώρα η θάλασσα.

Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ συνοψίζει έτσι τα αίτια που προκάλεσαν την καταστροφή της Ατλαντίδος: «Κάτω από τους κακούς υπαινιγμούς του δαίμονα τους, η φυλή της Ατλαντίδας έγινε ένα έθνος πονηρών μάγων . Ως αποτέλεσμα αυτού, κηρύχθηκε πόλεμος, η ιστορία του οποίου θα ήταν πολύ μακρύ για να αφηγηθεί· η ουσία της μπορεί να βρεθεί στις παραμορφωμένες αλληγορίες της φυλής του Κάιν, των γιγάντων και του Νώε και της δίκαιης οικογένειάς του. Η σύγκρουση έληξε με τη βύθιση της Ατλαντίδας· η οποία βρίσκει τη μίμησή της στο οι ιστορίες της Βαβυλωνιακής και του Μωσαϊκού κατακλυσμού: Οι γίγαντες και οι μάγοι «* * * και κάθε σάρκα πέθανε * * * και κάθε άνθρωπος». Όλοι εκτός από τον Ξισούθρο και τον Νώε, που ουσιαστικά ταυτίζονται με τον μεγάλο Πατέρα των Θλινκιθίων στο Πόπολ Βουχ, ή το ιερό βιβλίο των Γουατεμαλέων, το οποίο επίσης λέει για την απόδρασή του με μια μεγάλη βάρκα, όπως ο Ινδουιστής Νώε–Βαϊσβασβάτα. (Βλέπε το Isis Unveiled .)

Από τους Άτλαντες ο κόσμος έχει λάβει όχι μόνο την κληρονομιά των τεχνών και των χειροτεχνιών, τις φιλοσοφίες και τις επιστήμες, την ηθική και τις θρησκείες, αλλά και την κληρονομιά του μίσους, της διαμάχης και της διαστροφής. Οι Άτλαντες υποκίνησαν τον πρώτο πόλεμο. Και έχει ειπωθεί ότι όλοι οι επόμενοι πόλεμοι έγιναν σε μια άκαρπη προσπάθεια να δικαιολογηθεί ο πρώτος και να διορθωθεί το λάθος που προκάλεσε. Πριν βυθιστεί η Ατλαντίδα, οι πνευματικά φωτισμένοι Μυημένοι της, οι οποίοι συνειδητοποίησαν ότι η γη τους ήταν καταδικασμένη επειδή είχε φύγει από το Μονοπάτι του Φωτός, αποχώρησαν από την δύσμοιρη ήπειρο. Κουβαλώντας μαζί τους το ιερό και μυστικό δόγμα, αυτοί οι Άτλαντες εγκαταστάθηκαν στην Αίγυπτο, όπου έγιναν οι πρώτοι «θείοι» κυβερνήτες της. Σχεδόν όλοι οι μεγάλοι κοσμολογικοί μύθοι που αποτελούν τη βάση των διάφορων ιερών βιβλίων του κόσμου βασίζονται στις τελετουργίες του Ατλάντιου Μυστηρίου.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΕΘΑΝΟΝΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ο μύθος του Ταμούζ και του Ιστάρ είναι ένα από τα πρώτα παραδείγματα της αλληγορίας του ετοιμοθάνατου θεού, πιθανότατα πριν από το 4000 π.Χ. (Βλ. Βαβυλωνία και Ασσυρία από τον Lewis Spence.) Η ατελής κατάσταση των πινακίδων πάνω στις οποίες είναι εγγεγραμμένοι οι θρύλοι καθιστά αδύνατη την εξασφάλιση περισσότερων από μια αποσπασματική αφήγηση των τελετουργιών του Ταμούζ. Όντας ο εσωτερικός θεός του ήλιου, ο Ταμούζ δεν κατείχε θέση μεταξύ των πρώτων θεοτήτων που λατρεύονταν από τους Βαβυλώνιους, οι οποίοι λόγω έλλειψης βαθύτερης γνώσης τον έβλεπαν ως θεό της γεωργίας ή ως πνεύμα βλάστησης. Αρχικά είχε περιγραφεί ως ένας από τους φύλακες των πυλών του κάτω κόσμου. Όπως πολλοί άλλοι Θεοί-Σωτήρες, αναφέρεται ως «βοσκός» ή «ο άρχοντας του καθίσματος του ποιμένα». Ο Ταμούζ κατέχει την αξιοσημείωτη θέση του γιου και του συζύγου της Ιστάρ, της Βαβυλωνιακής και Ασσυριακής Μητέρας-θεάς. Ο Ishtar – για τον οποίο ήταν ιερή η πλανίστρια Αφροδίτη – ήταν η πιο ευρέως σεβαστή θεότητα του βαβυλωνιακού και του ασσυριακού πάνθεου. Μάλλον ταυτιζόταν με την Αστερόρχ, την Αστάρτη και την Αφροδίτη. Η ιστορία της κάθοδός της στον κάτω κόσμο σε αναζήτηση πιθανώς για το ιερό ελιξίριο που από μόνο του θα μπορούσε να επαναφέρει στη ζωή την Ταμούζ είναι το κλειδί για το τελετουργικό των Μυστηρίων της. Ο Ταμούζ, του οποίου το ετήσιο φεστιβάλ λάμβανε χώρα λίγο πριν από το θερινό ηλιοστάσιο, πέθανε στα μέσα του καλοκαιριού στον αρχαίο μήνα που έφερε το όνομά του και θρηνήθηκε με περίτεχνες τελετές. Ο τρόπος του θανάτου του είναι άγνωστος, αλλά ορισμένες από τις κατηγορίες που απαγγέλθηκαν εναντίον του Ishtar από τον Izdubar (Nimrod) θα έδειχναν ότι αυτή, έμμεσα τουλάχιστον, είχε συμβάλει στον θάνατό του. Η ανάσταση του Ταμούζ ήταν αφορμή μεγάλης αγαλλίασης, οπότε και χαιρετίστηκε ως «λυτρωτής» του λαού του. Η ιστορία της κάθοδός της στον κάτω κόσμο σε αναζήτηση πιθανώς για το ιερό ελιξίριο που από μόνο του θα μπορούσε να επαναφέρει στη ζωή την Ταμούζ είναι το κλειδί για το τελετουργικό των Μυστηρίων της. Ο Ταμούζ, του οποίου το ετήσιο φεστιβάλ λάμβανε χώρα λίγο πριν από το θερινό ηλιοστάσιο, πέθανε στα μέσα του καλοκαιριού στον αρχαίο μήνα που έφερε το όνομά του και θρηνήθηκε με περίτεχνες τελετές. Ο τρόπος του θανάτου του είναι άγνωστος, αλλά ορισμένες από τις κατηγορίες που απαγγέλθηκαν εναντίον του Ishtar από τον Izdubar (Nimrod) θα έδειχναν ότι αυτή, έμμεσα τουλάχιστον, είχε συμβάλει στον θάνατό του. Η ανάσταση του Ταμούζ ήταν αφορμή μεγάλης αγαλλίασης, οπότε και χαιρετίστηκε ως «λυτρωτής» του λαού του. Η ιστορία της κάθοδός της στον κάτω κόσμο σε αναζήτηση πιθανώς για το ιερό ελιξίριο που από μόνο του θα μπορούσε να επαναφέρει στη ζωή την Ταμούζ είναι το κλειδί για το τελετουργικό των Μυστηρίων της. Ο Ταμούζ, του οποίου το ετήσιο φεστιβάλ λάμβανε χώρα λίγο πριν από το θερινό ηλιοστάσιο, πέθανε στα μέσα του καλοκαιριού στον αρχαίο μήνα που έφερε το όνομά του και θρηνήθηκε με περίτεχνες τελετές. Ο τρόπος του θανάτου του είναι άγνωστος, αλλά ορισμένες από τις κατηγορίες που απαγγέλθηκαν εναντίον του Ishtar από τον Izdubar (Nimrod) θα έδειχναν ότι αυτή, έμμεσα τουλάχιστον, είχε συμβάλει στον θάνατό του. Η ανάσταση του Ταμούζ ήταν αφορμή μεγάλης αγαλλίασης, οπότε και χαιρετίστηκε ως «λυτρωτής» του λαού του. πέθανε στα μέσα του καλοκαιριού στον αρχαίο μήνα που έφερε το όνομά του και θρηνήθηκε με περίτεχνες τελετές. Ο τρόπος του θανάτου του είναι άγνωστος, αλλά ορισμένες από τις κατηγορίες που απαγγέλθηκαν εναντίον του Ishtar από τον Izdubar (Nimrod) θα έδειχναν ότι αυτή, έμμεσα τουλάχιστον, είχε συμβάλει στον θάνατό του. Η ανάσταση του Ταμούζ ήταν αφορμή μεγάλης αγαλλίασης, οπότε και χαιρετίστηκε ως «λυτρωτής» του λαού του. πέθανε στα μέσα του καλοκαιριού στον αρχαίο μήνα που έφερε το όνομά του και θρηνήθηκε με περίτεχνες τελετές. Ο τρόπος του θανάτου του είναι άγνωστος, αλλά ορισμένες από τις κατηγορίες που απαγγέλθηκαν εναντίον του Ishtar από τον Izdubar (Nimrod) θα έδειχναν ότι αυτή, έμμεσα τουλάχιστον, είχε συμβάλει στον θάνατό του. Η ανάσταση του Ταμούζ ήταν αφορμή μεγάλης αγαλλίασης, οπότε και χαιρετίστηκε ως «λυτρωτής» του λαού του.

Με ανοιχτά φτερά, η Ishtar, η κόρη του Sin (της Σελήνης), σαρώνει προς τα κάτω προς τις πύλες του θανάτου. Το σπίτι του σκότους – η κατοικία του θεού Irkalla – περιγράφεται ως «ο τόπος χωρίς επιστροφή». Είναι χωρίς φως. η τροφή όσων κατοικούν εκεί είναι σκόνη και η τροφή τους λάσπη. Πάνω από τα μπουλόνια στην πόρτα του σπιτιού της Irkalla είναι σκορπισμένη σκόνη, και οι φύλακες του σπιτιού είναι καλυμμένοι με φτερά σαν πουλιά. Η Ishtar απαιτεί από τους φύλακες να ανοίξουν τις πύλες, δηλώνοντας ότι, αν δεν το κάνουν, θα σπάσει τους παραστάτες της πόρτας και θα χτυπήσει τους μεντεσέδες και θα αναστήσει νεκρούς καταβροχθιστές των ζωντανών. Οι φύλακες των πυλών την παρακαλούν να κάνει υπομονή όσο πάνε στη βασίλισσα του Άδη από την οποία εξασφαλίζουν την άδεια να δεχτούν τον Ιστάρ, αλλά μόνο με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν όλοι οι άλλοι σε αυτό το θλιβερό σπίτι. Ο Ιστάρ κατεβαίνει στη συνέχεια μέσα από τις επτά πύλες που οδηγούν προς τα κάτω στα βάθη του κάτω κόσμου. Στην πρώτη πύλη αφαιρείται το μεγάλο στέμμα από το κεφάλι της, στη δεύτερη πύλη τα σκουλαρίκια από τα αυτιά της, στην τρίτη πύλη το περιδέραιο από το λαιμό της, στην τέταρτη πύλη τα στολίδια από το στήθος της, στην πέμπτη πύλη η ζώνη από τη μέση της, στην έκτη πύλη τα βραχιόλια από τα χέρια και τα πόδια της, και στην έβδομη πύλη ο καλυμμένος μανδύας του σώματός της. Η Ishtar διαμαρτύρεται καθώς της αφαιρείται κάθε διαδοχικό ένδυμα, και ο κηδεμόνας της λέει ότι αυτή είναι η εμπειρία όλων όσων εισέρχονται στο ζοφερό πεδίο του θανάτου. Έξαλλη βλέποντας την Ιστάρ, η ερωμένη του Άδη της προκαλεί κάθε είδους ασθένεια και τη φυλακίζει στον κάτω κόσμο. Στην πρώτη πύλη αφαιρείται το μεγάλο στέμμα από το κεφάλι της, στη δεύτερη πύλη τα σκουλαρίκια από τα αυτιά της, στην τρίτη πύλη το περιδέραιο από το λαιμό της, στην τέταρτη πύλη τα στολίδια από το στήθος της, στην πέμπτη πύλη η ζώνη από τη μέση της, στην έκτη πύλη τα βραχιόλια από τα χέρια και τα πόδια της, και στην έβδομη πύλη ο καλυμμένος μανδύας του σώματός της. Η Ishtar διαμαρτύρεται καθώς της αφαιρείται κάθε διαδοχικό ένδυμα, και ο κηδεμόνας της λέει ότι αυτή είναι η εμπειρία όλων όσων εισέρχονται στο ζοφερό πεδίο του θανάτου. Έξαλλη βλέποντας την Ιστάρ, η ερωμένη του Άδη της προκαλεί κάθε είδους ασθένεια και τη φυλακίζει στον κάτω κόσμο. Στην πρώτη πύλη αφαιρείται το μεγάλο στέμμα από το κεφάλι της, στη δεύτερη πύλη τα σκουλαρίκια από τα αυτιά της, στην τρίτη πύλη το περιδέραιο από το λαιμό της, στην τέταρτη πύλη τα στολίδια από το στήθος της, στην πέμπτη πύλη η ζώνη από τη μέση της, στην έκτη πύλη τα βραχιόλια από τα χέρια και τα πόδια της, και στην έβδομη πύλη ο καλυμμένος μανδύας του σώματός της. Η Ishtar διαμαρτύρεται καθώς της αφαιρείται κάθε διαδοχικό ένδυμα, και ο κηδεμόνας της λέει ότι αυτή είναι η εμπειρία όλων όσων εισέρχονται στο ζοφερό πεδίο του θανάτου. Έξαλλη βλέποντας την Ιστάρ, η ερωμένη του Άδη της προκαλεί κάθε είδους ασθένεια και τη φυλακίζει στον κάτω κόσμο. στην πέμπτη πύλη η ζώνη από τη μέση της, στην έκτη πύλη τα βραχιόλια από τα χέρια και τα πόδια της και στην έβδομη πύλη ο καλυμμένος μανδύας του σώματός της. Η Ishtar διαμαρτύρεται καθώς της αφαιρείται κάθε διαδοχικό ένδυμα, και ο κηδεμόνας της λέει ότι αυτή είναι η εμπειρία όλων όσων εισέρχονται στο ζοφερό πεδίο του θανάτου. Έξαλλη βλέποντας την Ιστάρ, η ερωμένη του Άδη της προκαλεί κάθε είδους ασθένεια και τη φυλακίζει στον κάτω κόσμο. στην πέμπτη πύλη η ζώνη από τη μέση της, στην έκτη πύλη τα βραχιόλια από τα χέρια και τα πόδια της και στην έβδομη πύλη ο καλυμμένος μανδύας του σώματός της. Η Ishtar διαμαρτύρεται καθώς της αφαιρείται κάθε διαδοχικό ένδυμα, και ο κηδεμόνας της λέει ότι αυτή είναι η εμπειρία όλων όσων εισέρχονται στο ζοφερό πεδίο του θανάτου. Έξαλλη βλέποντας την Ιστάρ, η ερωμένη του Άδη της προκαλεί κάθε είδους ασθένεια και τη φυλακίζει στον κάτω κόσμο.

Καθώς η Ishtar αντιπροσωπεύει το πνεύμα της γονιμότητας, η απώλειά της εμποδίζει την ωρίμανση των καλλιεργειών και την ωρίμανση όλης της ζωής στη γη.

Από αυτή την άποψη η ιστορία παραλληλίζεται με τον μύθο της Περσεφόνης. Οι θεοί, συνειδητοποιώντας ότι η απώλεια της Ishtar αποδιοργανώνει όλη τη Φύση, στέλνουν έναν αγγελιοφόρο στον κάτω κόσμο και απαιτούν την απελευθέρωσή της. Η ερωμένη του Άδη αναγκάζεται να συμμορφωθεί και το νερό της ζωής χύνεται πάνω από την Ιστάρ. Έτσι, θεραπευμένη από τις ασθένειες που της προκλήθηκαν, ξαναβρίσκει το δρόμο της προς τα πάνω μέσα από τις επτά πύλες, σε καθεμία από τις οποίες επανεπενδύεται με το ένδυμα που είχαν αφαιρέσει οι φύλακες. (Βλ. The Chaldean Account of Genesis .) Δεν υπάρχει καταγραφή ότι ο Ishtar εξασφάλισε το νερό της ζωής που θα είχε προκαλέσει την ανάσταση του Tammuz.

Ο μύθος του Ishtar συμβολίζει την κάθοδο του ανθρώπινου πνεύματος μέσα από τους επτά κόσμους, ή τις σφαίρες των ιερών πλανητών, ώσπου τελικά, στερημένος από τα πνευματικά του στολίδια, ενσαρκώνεται στο φυσικό σώμα – τον Άδη – όπου η ερωμένη αυτού του σώματος σωρεύεται κάθε μορφής θλίψη και δυστυχία πάνω στη φυλακισμένη συνείδηση. Τα νερά της ζωής – το μυστικό δόγμα – θεραπεύουν τις ασθένειες της άγνοιας. και το πνεύμα, ανεβαίνοντας ξανά στη θεϊκή του πηγή, ανακτά τα θεόδοτα στολίδια του καθώς περνά προς τα πάνω μέσα από τους δακτυλίους των πλανητών.

Ένα άλλο τελετουργικό Μυστηρίου μεταξύ των Βαβυλωνίων και των Ασσυρίων ήταν αυτό του Μερόδαχ Μαρδούκ και του Δράκου. Ο Merodach, ο δημιουργός του κατώτερου σύμπαντος, σκοτώνει ένα φρικτό τέρας και από το σώμα της σχηματίζει το σύμπαν. Εδώ βρίσκεται η πιθανή πηγή της λεγόμενης χριστιανικής αλληγορίας του Αγίου Γεωργίου και του Δράκου.

Τα Μυστήρια του Άδωνι , ή Άδωνι , γιορτάζονταν κάθε χρόνο σε πολλά μέρη της Αιγύπτου, της Φοινίκης και της Βίβλου. Το όνομα Άδωνις ή Άδωνις, σημαίνει «Κύριος» και ήταν ένας προσδιορισμός που εφαρμόστηκε στον ήλιο και αργότερα δανείστηκε από τους Εβραίους ως το εξωτερικό όνομα του Θεού τους. Η Σμύρνη, μητέρα του Άδωνι, έγινε δέντρο από τους θεούς και μετά από λίγο έσκασε ο φλοιός και βγήκε το βρέφος Σωτήρας. Σύμφωνα με μια αφήγηση, τον απελευθέρωσε ένα αγριογούρουνο που χώρισε το ξύλο του μητρικού δέντρου με τους χαυλιόδοντές του. Ο Άδωνις γεννήθηκε τα μεσάνυχτα της 24ης Δεκεμβρίου και με τον δυστυχισμένο θάνατό του καθιερώθηκε μια ιεροτελεστία Μυστηρίου που επέφερε τη σωτηρία του λαού του. Τον εβραϊκό μήνα Ταμούζ (άλλο όνομα αυτής της θεότητας) κατατρύχτηκε από ένα αγριογούρουνο που έστειλε ο θεός Αρς (Άρης). Ο Αδωνιασμός ήταν η τελετή του θρήνου για τον πρόωρο θάνατο του δολοφονημένου θεού.

Στο Ιεζεκιήλ viii. 14, είναι γραμμένο ότι γυναίκες έκλαιγαν για τον Ταμούζ (Άδωνις) στη βόρεια πύλη του Οίκου του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ. Ο σερ Τζέιμς Τζορτζ Φρέιζερ αναφέρει τον Ιερώνυμο ως εξής: «Μας λέει ότι η Βηθλεέμ, η παραδοσιακή γενέτειρα του Κυρίου, σκιαζόταν από ένα άλσος αυτού του παλαιότερου Σύρου Κυρίου, του Άδωνι, και ότι εκεί που έκλαψε το βρέφος Ιησούς, ο εραστής της Αφροδίτης ήταν θρήνησε». (Βλέπε The Golden Bough .) Το ομοίωμα ενός αγριογούρουνου λέγεται ότι είχε στηθεί πάνω από μια από τις πύλες της Ιερουσαλήμ προς τιμήν του Άδωνι και οι τελετές του γιορτάζονταν στο σπήλαιο της Γέννησης στη Βηθλεέμ. Ο Άδωνις ως ο «αγριεμένος» (ή «θεός») άνθρωπος είναι ένα από τα κλειδιά για τη χρήση του «αγριογούρουνου» από τον Sir Francis Bacon στον κρυπτικό συμβολισμό του.

Ο Άδωνις ήταν αρχικά μια ανδρόγυνη θεότητα που αντιπροσώπευε την ηλιακή ενέργεια που τον χειμώνα καταστράφηκε από την κακή αρχή του κρύου – τον κάπρο. Μετά από τρεις ημέρες (μήνες) στον τάφο, ο Άδωνις αναστήθηκε θριαμβευτής την 25η Μαρτίου, εν μέσω της επιδοκιμασίας των ιερέων και των οπαδών του: «Ανέστη!». Ο Άδωνις γεννήθηκε από μύρο. Το μύρο, το σύμβολο του θανάτου λόγω της σύνδεσής του με τη διαδικασία της ταρίχευσης, ήταν ένα από τα δώρα που έφεραν οι τρεις Μάγοι στη φάτνη του Ιησού.

Στα Μυστήρια του Άδωνι ο νεοφώτιστος πέρασε από το συμβολικό θάνατο του θεού και, «ανατρεφόμενος» από τους ιερείς, εισήλθε στην ευλογημένη κατάσταση της λύτρωσης που κατέστη δυνατή από τα βάσανα του Άδωνι. Σχεδόν όλοι οι συγγραφείς πιστεύουν ότι ο Άδωνις ήταν αρχικά ένας θεός της βλάστησης που συνδέεται άμεσα με την ανάπτυξη και την ωρίμανση των λουλουδιών

Ο μεγάλος Πάν εορταζόταν ως συγγραφέας και σκηνοθέτης των ιερών χορών που υποτίθεται ότι καθιέρωσε για να συμβολίσει τις περιφορά των ουράνιων σωμάτων. Ο Παν ήταν ένα σύνθετο πλάσμα, το πάνω μέρος – με εξαίρεση τα κέρατά του – ήταν άνθρωπος, και το κάτω μέρος είχε τη μορφή τράγου. Ο Παν είναι το πρωτότυπο της φυσικής ενέργειας και, αν και αναμφίβολα είναι φαλλική θεότητα, δεν πρέπει να συγχέεται με τον Πρίαπο. Οι σωλήνες του Πάνα δηλώνουν τη φυσική αρμονία των σφαιρών και ο ίδιος ο θεός είναι σύμβολο του Κρόνου επειδή αυτός ο πλανήτης είναι ενθρονισμένος στον Αιγόκερω, του οποίου το έμβλημα είναι μια κατσίκα. Οι Αιγύπτιοι μυήθηκαν στα Μυστήρια του Παν, που θεωρούνταν ως μια φάση του Δία, του Δημιούργου. Ο Πάνα αντιπροσώπευε τη δύναμη εμποτισμού του ήλιου και ήταν ο αρχηγός μιας ορδής αγροτικών θεοτήτων και σάτυρων. Δήλωνε επίσης το πνεύμα ελέγχου των κατώτερων κόσμων. Κατασκεύασε μια ιστορία με την έννοια ότι την ώρα της γέννησης του Χριστού οι χρησμοί φίμωσαν αφού έλεγαν μια τελευταία κραυγή, «Ο Μεγάλος Πάν πέθανε!»

Προς υποστήριξη αυτής της άποψης περιγράφουν τους «κήπους του Άδωνι», που ήταν μικρά καλάθια από χώμα στα οποία φυτεύονταν και καλλιεργούνταν σπόροι για μια περίοδο οκτώ ημερών. Όταν αυτά τα φυτά πέθαιναν πρόωρα λόγω έλλειψης επαρκούς γης, θεωρούνταν εμβληματικά του δολοφονηθέντος Άδωνη και συνήθως πετάχτηκαν στη θάλασσα με εικόνες του θεού.

Στη Φρυγία υπήρχε μια αξιόλογη σχολή θρησκευτικής φιλοσοφίας που επικεντρωνόταν στη ζωή και την άκαιρη μοίρα ενός άλλου Σωτήρα-Θεού γνωστού ως Άτις ή Άττις ., από πολλούς θεωρείται συνώνυμο του Άδωνι. Αυτή η θεότητα γεννήθηκε τα μεσάνυχτα της 24ης Δεκεμβρίου. Για τον θάνατό του υπάρχουν δύο μαρτυρίες. Σε ένα σκοτώθηκε όπως ο Άδωνις. στο άλλο εξαρθρώθηκε κάτω από ένα πεύκο και εκεί πέθανε. Το σώμα του μεταφέρθηκε σε μια σπηλιά από τη Μεγάλη Μητέρα (Κυβέλη), όπου παρέμεινε ανά τους αιώνες χωρίς να αποσυντεθεί. Στις ιεροτελεστίες του Άτις ο σύγχρονος κόσμος οφείλει τον συμβολισμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Ο Άτις έδωσε την αθανασία του στο δέντρο κάτω από το οποίο πέθανε, και η Κυβέλη πήρε το δέντρο μαζί της όταν έβγαλε το σώμα. Ο Άτις έμεινε τρεις μέρες στον τάφο, αναστήθηκε σε μια ημερομηνία που αντιστοιχούσε στο πρωινό του Πάσχα και με αυτή την ανάσταση νίκησε τον θάνατο για όλους όσους είχαν μυηθεί στα Μυστήρια του.

«Στα Μυστήρια των Φρυγών», λέει ο Ιούλιος Φιρμίκος, «που ονομάζονται της ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, κάθε χρόνο κόβεται ένα ΠΕΥΚΟ και στο εσωτερικό του δέντρου δένεται η εικόνα ενός ΝΕΟΛΑΙΑΣ! τα Μυστήρια της Ίσιδας κόβεται ο κορμός ενός ΠΕΥΚΟΥ: η μέση του κορμού είναι όμορφα κούφια· το είδωλο του Όσιρι που φτιάχτηκε από αυτά τα κούφια κομμάτια είναι ΘΑΜΕΝΟ. Στα Μυστήρια της Περσεφόνης ένα κομμένο δέντρο ενώνεται στο ομοίωμα και μορφή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ, και όταν μεταφερθεί μέσα στην πόλη θρηνείται 40 νύχτες, αλλά την σαράντα νύχτα ΚΑΙΓΕΤΑΙ!». (Βλέπε Sod, τα μυστήρια του Άδωνι .)

Τα Μυστήρια του Άτιδος περιλάμβαναν ένα μυστηριακό γεύμα κατά το οποίο ο νεοφώτιστος έτρωγε από ένα τύμπανο και έπινε από ένα κύμβαλο. Αφού βαφτίστηκε με το αίμα ενός ταύρου, ο νέος μυημένος τρεφόταν εξ ολοκλήρου με γάλα για να συμβολίσει ότι ήταν ακόμα ένα φιλοσοφικό βρέφος, αλλά πρόσφατα γεννήθηκε από τη σφαίρα της υλικότητας. (Δείτε το The Golden Bough του Frazer.) Υπάρχει πιθανή σχέση μεταξύ αυτής της γαλακτικής δίαιτας που ορίζεται από την αττική ιεροτελεστία και της υπαινιγμού του Αγίου Παύλου για την τροφή για πνευματικά μωρά; Ο Sallust δίνει ένα κλειδί στην εσωτερική ερμηνεία των αττικών τελετουργιών. Η Κυβέλη, η Μεγάλη Μητέρα, υποδηλώνει τις ζωοποιητικές δυνάμεις του σύμπαντος και ο Άτις εκείνη την πτυχή της πνευματικής διάνοιας που αιωρείται μεταξύ της θεϊκής και ζωικής σφαίρας. Η Μητέρα των Θεών, αγαπώντας την Άτις, του έδωσε ένα έναστρο καπέλο, που σήμαινε ουράνιες δυνάμεις, αλλά ο Άτις (η ανθρωπότητα), ερωτεύτηκε μια νύμφη (συμβολική των τάσεων των κατώτερων ζώων), έχασε τη θεότητά του και έχασε τις δημιουργικές του δυνάμεις. Είναι λοιπόν προφανές ότι ο Άτις αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη συνείδηση ​​και ότι τα Μυστήρια του ασχολούνται με την επανάκτηση του έναστρου καπέλου. (Βλ. Sallust on the Gods and the World .)

Οι τελετουργίες του Σαβάζίου έμοιαζαν πολύ με αυτές του Βάκχου και γενικά πιστεύεται ότι οι δύο θεότητες είναι πανομοιότυπες. Ο Βάκχος γεννήθηκε στο Sabazius, ή Sabaoth, και αυτά τα ονόματα του αποδίδονται συχνά. Τα Σαμπαζιανά Μυστήρια τελούνταν τη νύχτα και το τελετουργικό περιλάμβανε το σχέδιο ενός ζωντανού φιδιού στο στήθος του υποψηφίου. Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας γράφει: «Το σύμβολο των Σαμπαζιανών Μυστηρίων στους μυημένους είναι «η θεότητα που γλιστρά πάνω από το στήθος». Ένα χρυσό φίδι ήταν το σύμβολο του Σαμπάζιου επειδή αυτή η θεότητα αντιπροσώπευε την ετήσια ανακαίνιση του κόσμου από την ηλιακή ενέργεια. Οι Εβραίοι δανείστηκαν το όνομα Sabaoth από αυτά τα Μυστήρια και το υιοθέτησαν ως μία από τις ονομασίες του υπέρτατου Θεού τους. Την εποχή που γιορτάζονταν τα Σαμπαζιανά Μυστήρια στη Ρώμη,

Τα Καβείρια Μυστήρια της Σαμοθράκης ήταν γνωστά στους αρχαίους, όντας δίπλα στα Ελευσίνια σε δημόσια εκτίμηση. Ο Ηρόδοτος δηλώνει ότι οι Σαμοθράκες έλαβαν τα δόγματά τους, ιδιαίτερα εκείνα που αφορούσαν τον Ερμή, από τους Πελασγούς. Ελάχιστα είναι γνωστά για τις καβιρικές τελετουργίες, γιατί ήταν καλυμμένες από τη βαθύτατη μυστικότητα. Μερικοί θεωρούν τους Cabiri ως επτά στον αριθμό και τους αναφέρουν ως «τα Επτά Πνεύματα της φωτιάς μπροστά στον θρόνο του Κρόνου». Άλλοι πιστεύουν ότι οι Cabiri είναι οι επτά ιεροί περιπλανώμενοι, που αργότερα ονομάστηκαν πλανήτες.

Ενώ ένας τεράστιος αριθμός θεοτήτων συνδέεται με τα Σαμοθρακικά Μυστήρια, το τελετουργικό δράμα επικεντρώνεται γύρω από τέσσερα αδέρφια. Οι τρεις πρώτοι – η Αξιέρος, ο Αξιόχερσος και η Αξιοξέρσα – επιτίθενται και δολοφονούν τον τέταρτο – τον τον Κάδμιλο). Ο Διονυσίδωρος όμως ταυτίζει την Ασκιέρο με τη Δήμητρα, τον Αξιόχερσο με τον Πλούτωνα, την Αχιόξερσα με την Περσεφόνη και τον (Κάδμο) Καδμίλο με τον Ερμή. Ο Alexander Wilder σημειώνει ότι στο τελετουργικό της Σαμοθράκης «Ο Κάδμιλος είναι φτιαγμένος για να περιλαμβάνει τον Θηβαϊκό θεό-φίδι, τον Κάδμο, τον Θωθ της Αιγύπτου, τον Ερμή των Ελλήνων και τον Έμεφ ή τον Σκουλάπιο των Αλεξανδρινών και των Φονικέων.» Και εδώ είναι μια επανάληψη της ιστορίας του Όσιρι, του Βάκχου, του Άδωνι, του Μπάλντερ και του Χίραμ Άμπιφ. Η λατρεία του Άτιδος και της Κυβέλης ενεπλάκη και στα Σαμοθρακικά Μυστήρια.

Οι γυναίκες, γιορτάζοντας τα Θεσμοφόρια, απέχουν από το να φάνε τους σπόρους του ροδιού, που έχουν πέσει στο έδαφος, από την ιδέα ότι τα ρόδια ξεπήδησαν από τις σταγόνες του αίματος του Διονύσου. Αυτούς τους Κορυβάντες αποκαλούν επίσης Cabiric. και την ίδια την τελετή ανακοινώνουν ως το Καβείρικο μυστήριο».

Τα Μυστήρια των Καβείρων χωρίστηκαν σε τρεις βαθμούς, η πρώτη από τις οποίες γιόρταζε τον θάνατο του Καδμίλου στα χέρια των τριών αδελφών του. Το δεύτερο, η ανακάλυψη του ακρωτηριασμένου σώματός του, τα μέρη του οποίου είχαν βρεθεί και συγκεντρωθεί μετά από πολύ κόπο. και το τρίτο – συνοδευόμενο από μεγάλη αγαλλίαση και ευτυχία – η ανάστασή του και η συνακόλουθη σωτηρία του κόσμου. Ο ναός των Cabiri στη Σαμοθράκη περιείχε μια σειρά από περίεργες θεότητες, πολλές από αυτές παραμορφωμένα πλάσματα που αντιπροσώπευαν τις στοιχειώδεις δυνάμεις της Φύσης, πιθανώς τους Βακχικούς Τιτάνες. Τα παιδιά μυήθηκαν στη λατρεία της Καβίρειας με την ίδια αξιοπρέπεια όπως και οι ενήλικες, και οι εγκληματίες που έφτασαν στο ιερό ήταν ασφαλείς από την καταδίωξη. Οι ιεροτελεστίες της Σαμοθράκης ασχολούνταν ιδιαίτερα με τη ναυσιπλοΐα, οι Διόσκουροι–Κάστορας και Pollux, ή οι θεοί της ναυσιπλοΐας–είναι ανάμεσα σε αυτούς που εξευμενίζονται από μέλη αυτής της λατρείας. Η Αργοναυτική αποστολή, ακούγοντας τη συμβουλή του Ορφέα, σταμάτησε στο νησί της Σαμοθράκης με σκοπό να μυηθούν τα μέλη της στις Καβειρικές τελετές.

Ο Ηρόδοτος αφηγείται ότι όταν ο Καμβύσης μπήκε στο ναό των Καβειρών, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη χαρά του βλέποντας μπροστά του τη μορφή ενός άνδρα που στέκεται όρθιος και, απέναντι στον άνδρα, τη μορφή μιας γυναίκας που στέκεται στο κεφάλι της. Αν ο Καμβύσης ήταν εξοικειωμένος με τις αρχές της θείας αστρονομίας, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι τότε βρισκόταν στην παρουσία του κλειδιού για την παγκόσμια ισορροπία. «Ρωτάω», λέει ο Βολταίρος, «ποιοι ήταν αυτοί οι Ιεροφάντες, αυτοί οι ιεροί Ελευθεροτέκτονες, που γιόρταζαν τα Αρχαία Μυστήρια της Σαμοθράκης και από πού ήρθαν αυτοί και οι θεοί τους Καμπίρι;» (Βλ. Mackey’s Encyclopædia of Freemasonry.) Ο Κλήμης μιλά για τα Μυστήρια των Καβίρ ως «το ιερό Μυστήριο ενός αδελφού που σκοτώθηκε από τους αδελφούς του» και ο «Καμπιρικός θάνατος» ήταν ένα από τα μυστικά σύμβολα της αρχαιότητας. Έτσι η αλληγορία του Εαυτού που δολοφονήθηκε από τον μη-εαυτό διαιωνίζεται μέσα από τον θρησκευτικό μυστικισμό όλων των λαών. Ο φιλοσοφικός θάνατος και η φιλοσοφική ανάσταση είναι το Μικρότερο και το Μεγαλύτερο Μυστήριο αντίστοιχα.

Μια περίεργη πτυχή του ετοιμοθάνατου θεού ο μύθος είναι αυτός του Κρεμασμένου. Το πιο σημαντικό παράδειγμα αυτής της περίεργης σύλληψης βρίσκεται στις τελετουργίες των Οντινικών, όπου ο Οντίν κρεμιέται για εννέα νύχτες από τα κλαδιά του Παγκόσμιου Δέντρου και με την ίδια ευκαιρία τρυπά και την ίδια του την πλευρά με το ιερό δόρυ. Ως αποτέλεσμα αυτής της μεγάλης θυσίας, ο Odin, ενώ βρισκόταν αιωρούμενος στα βάθη του Nifl-heim, ανακάλυψε με διαλογισμό τους ρούνους ή τα αλφάβητα με τα οποία αργότερα διατηρήθηκαν τα αρχεία του λαού του. Εξαιτίας αυτής της αξιοσημείωτης εμπειρίας, ο Όντιν παρουσιάζεται μερικές φορές καθισμένος σε μια αγχόνη και έγινε η προστάτιδα θεότητα όλων όσων πέθαναν από τη θηλιά. Εσωτερικά, ο Κρεμασμένος Άνθρωπος είναι το ανθρώπινο πνεύμα που αιωρείται από τον ουρανό με ένα μόνο νήμα. Η σοφία, όχι ο θάνατος, είναι η ανταμοιβή για αυτήν την εθελοντική θυσία κατά την οποία η ανθρώπινη ψυχή, αιωρούμενη πάνω από τον κόσμο της ψευδαίσθησης,

Ποσειδών, Ιχθείς, ο κόσμος της ψευδαίσθησης και οι παγίδες στην άγρια θάλασσα του Αγνώστου. Πολλοί πνίγηκαν και χάθηκαν εκεί…πνίγονται ακόμη στο υπερανεπτυγμένο συναίσθημα «νερό» της θρησκείας και των τεράτων της.

Αστραία