Τι λέει ο Μοντεσκιέ και ο χρονικογράφος του ο Προκόπιος….. για τον χριστιανό Ρωμαίο Αυτοκράτορα Φλάβιο Πέτρο Σαββάζιο Ιουστινιανό, τέκνονα που έκτιζε συνεχώς και αντιοικολογικώς κλέβοντας όλους τους λαούς και ερημώνοντας την επαρχία. Ο οποίος να σημειωθεί δεν πολέμησε ποτέ και πουθενά, είχε μόνο τον ικανό στρατηγό τον Βελισσάριο να του κάνει αυτή τη δουλειά και αυτός το είχε «Δαρείος» και Πατριάρχης Θεολογία . Καθόταν και έκτιζε εκκλησιές και μαυσωλεία, όταν δεν έπαιζε τζόγο στον Ιππόδρομο με θρησκευτική μανία

Η άσχημη συμπεριφορά του Ιουστινιανού όμως, οι ασωτίες η καταπίεση οι αρπαγές, η μανία του να χτίσει να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει οι παλινωδίες κατά την εκτέλεση των σχεδίων του μία σκληρή και αδύναμη βασιλεία που την έκαναν πιο δυσάρεστη τα παρατεταμένα γηρατειά ,υπήρξαν πραγματικά δεινά που συνδυαζόταν με ανωφελές επιτυχίες και μάταιη δόξα.
Εξαιτίας αυτών των κατακτήσεων που οφειλόταν σε ορισμένες ειδικές συγκυρίες και όχι στη δύναμη της αυτοκρατορίας χάθηκαν όλα.
Ενόσω ο στρατός ήταν απασχολημένος εκεί, νέα φύλλα διάβηκαν τον Δούναβη και ρήμαξαν την Ιλλυρία τη Μακεδονία και την Ελλάδα, ενώ οι Πέρσες σε τέσσερις επιδρομές προκάλεσαν αγιάτρευτες πληγές στην Ανατολική αυτοκρατορία. Όσο πιο γρήγορες ήταν οι κατακτήσεις, τόσο πιο ασταθείς αποδείχθηκαν ,δεν είχαν καλά-καλά προλάβει να κατακτήσουν την Ιταλία και την Αφρική και χρειάστηκε να της κατακτήσουν ξανά.
Ο Ιουστινιανός πήρε μία ηθοποιό από τον ιππόδρομο, η οποία εκδιδόταν επί σειρά ετών, η κυριαρχία της πάνω του δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία, ενώ αμαύρωσε τις ευτυχέστερες νίκες και επιτυχίες καθώς εμπλέκεται διαρκώς τις κρατικές υποθέσεις τα πάθη και τις ιδιοτροπίες του φύλου της.
Ο λαός της Κωνσταντινούπολης ήταν από παλιά χωρισμένος σε δύο φατρίες τους πράσινους και τους μπλε βένετους. Αυτές οι φατρίες που υπήρχαν σε κάθε πόλη της αυτοκρατορίας ήταν λιγότερο ή περισσότερο παθιασμένες ανάλογα με το μέγεθος των πόλεων, ανάλογα δηλαδή με το πόσοι αργόσχολοι υπήρχαν.
Οι διαιρέσεις όμως, οι οποίες είναι απαραίτητες για να διατηρηθεί το ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ήταν αναπόφευκτο να αποβούν μοιραίες για το αυτοκρατορικό γιατί το μόνο που προκαλούσαν ήταν η αλλαγή του αυθέντη και όχι η αποκατάσταση των νόμων και η παύση των καταχρήσεων.
Ο Ιουστινιανός ευνοούσε τους βενετούς και αδικούσε τους πράσινους, υποδαύλιζε τα πάθη στις δυο φατρίες και κατά συνέπεια, τις ενδυνάμωσε
Έφτασε στο σημείο να καταργήσουν την εξουσία των αρχών. Οι βένετοι δεν φοβόταν τους νόμους γιατί ο αυτοκράτορες τους προφύλασσε από τις συνέπειες τους και οι πράσινοι έπαψε να τους σέβονται, γιατί οι νόμοι δεν μπορούσαν πια να τους προστατεύσουν.
Κάθε δεσμούς φιλίας συγγένειας καθήκοντος η ευγνωμοσύνης καταργήθηκε και οι οικογένειες αλληλοσπαράσσονταν. Όποιος κακούργος διέπραττε έγκλημα, ανήκε τη φατρία των βενετών ( ευνοούμενος του αυτοκράτορα )και όποιος άνθρωπος έπεφτε θύμα ληστείας ή φόνου ανήκε στους πράσινους
Επειδή της έλειπε η σωφροσύνη, η διακυβέρνηση γινόταν πιο βάναυση. Ο αυτοκράτορας δεν αρκούνταν στο να αδικεί γενικά τους υπήκοους του φορτώνοντας τους με υπερβολικούς φόρους αλλά, τους καταδυνάστευε με κάθε είδους τυραννία και επεμβάσεις και στις ιδιωτικές τους υποθέσεις.
Ομολογώ δύο πράγματα με κάνουν να κλίνουν υπέρ της απόκρυφης ιστορίας του Προκοπίου.
Το πρώτο είναι ότι ταιριάζει καλύτερα με την εντυπωσιακή αδυναμία στην οποία περιήλθε η αυτοκρατορία στο τέλος της βασιλείας και στις επόμενες.
Το δεύτερο είναι ένα «μνημείο» που σώζεται μέχρι σήμερα.
Οι νόμοι αυτού του αυτοκράτορα όπου διαπιστώνουμε ότι η νομοθεσία άλλαξε μέσα σε λίγα χρόνια περισσότερο από τα τελευταία 300 χρόνια της δικής μας μοναρχίας.
Οι περισσότερες από τις εν λόγω αλλαγές αφορούν ζητήματα τόσο μικρή σημασίας ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο χρειαζόταν να τα ρυθμίσει ο νομοθέτης εκτός, αν το εξηγήσει βάσει «της απόκρυφης ιστορίας» και δεχθεί ότι τούτος ο ηγεμόνας πουλούσε ακόμη και τις αποφάσεις και τους νόμους του
Εκείνο όμως το οποίο έβλαψε περισσότερο τα πολιτικά πράγματα της διακυβέρνησης ήταν το σχέδιο του να κάνει τους πάντες να ομονοήσουν σε θρησκευτικά ζητήματα κάτω από συνθήκες που έκαναν τον ζήλο του εντελώς παράλογο .» Μοντεσκιέ σελ 236 εκδόσεις Πόλις

Ο Ιουστινιανός Α΄ (11 Μαΐου 482 Ταυρήσιο – 14 Νοεμβρίου 565 Κωνσταντινούπολη), παραδοσιακά γνωστός ως Ιουστινιανός ο Μέγας και ως Άγιος Ιουστινιανός ο Μέγας στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας από το 527 έως το θάνατο του τo 565 μ.χ
Από τις πρώτες ενέργειες του Ιουστινιανού ήταν η βελτίωση των οικονομικών, μέσω είσπραξης των φόρων, εργασία που ανέθεσε στον αντιπαθή στο λαό Ιωάννη Καππαδόκη. Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή του Καρόλου Ντιλ για τον άπληστο αυτόν φοροεισπράκτορα: «Με τη σκληρότητα, την απληστία του, την ασυνειδησία του, ο Έπαρχος του Πραιτωρίου για να βρει χρήματα είτε για το θησαυροφυλάκιο, είτε για τον εαυτό του, ψυχρά, χωρίς οίκτο, χωρίς τύψεις θυσίασε ανθρώπινες ζωές και κατέστρεψε πολιτείες». Επίσης, αναθέτει τον ίδιο καιρό στον Τριβωνιανό την επανακωδικοποίηση των νόμων του Θεοδοσίου, ο οποίος, γνωστός άπληστος κι αυτός για πλούτο κι εξουσία, έγινε το δεξί του χέρι, αναλαμβάνοντας να συμμαζέψει, μειώνοντας δραστικά το μέγεθος και την έκταση των ισχυουσών διατάξεων ακόμα και ν’ απαλείψει ορισμένες απ’ αυτές, γράφοντας και σβήνοντας νόμους κατά το δοκούν. Αντιμετώπισε τους Σασσανίδες Πέρσες ήδη από το 532, οπότε και υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με τον βασιλιά Χοσρόη Α΄, ώστε να μπορέσει να ασχοληθεί απερίσπαστος με το μεγάλο του όνειρο, την ανακατάληψη της Δύσης.

Η ανεξιθρησκία που θεσπίστηκε με το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ. έμεινε ουσιαστικά μόνο στα χαρτιά. Με τη στήριξη που του έδιναν οι σκληροί νόμοι που ο ίδιος ψήφησε, ο Ιουστινιανός εξαπέλυσε ανελέητο διωγμό ενάντια σ’ αυτούς που δε συμφωνούσαν με τις θρησκευτικές του απόψεις αλλά και με τα στενά πολιτικά του συμφέροντα. Έτσι λοιπόν διώχθηκαν όχι μόνο οι οπαδοί των αρχαίων θρησκειών, αλλά και όλες οι αιρετικές δοξασίες, πλην ίσως του Αρειανισμού, αφού πολλά γοτθικά φύλα που αποτελούσαν την αυτοκρατορική φρουρά ήταν προσκείμενα σ’ αυτόν. Επίσης κάθε τι ελληνικό καταδικάστηκε ως πλάνη και επιδιώχθηκε η απαλοιφή του ακόμα και με τη βία από τις ζωές των ταλαίπωρων πιστών, γεγονός που φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από μερικά τμήματα του άρθρου 1.11.10 του περίφημου Ιουστινιάνειου Κώδικα:

«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν διακατεχόμενοι από την πλάνη των ανόσιων και μιαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό, δεν ανεχόμαστε ν’ αφήνουμε αδιόρθωτα τα σχετικά με τις πράξεις αυτές…αν διέπραξαν αυτά τα αμαρτήματα αφού έχουν αξιωθεί το χριστιανικό βάπτισμα, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας… αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην έσχατη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιούσιας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από την νόσο και την μανία των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη μπορούν πια να διαφθείρουν της ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες».

Η ιεραποστολική του δραστηριότητα ήταν εξίσου έντονη, ( αλίμονο…να μη «σώσει» τους ανθρώπους με τον Χριστό.. και τον καλό θεό) και απέστειλε ιερείς για να προσηλυτίσουν τους λαούς πέριξ της Αυτοκρατορίας, επιτυγχάνοντας να εκχριστιανίσει τη Νουβία, τους Έρουλους και τους Αβασγούς.

Η αδικία στον Βελισάριο

Η εισβολή των Κουτρίγουρων το 559, που έφτασε μέχρι έξω από την πρωτεύουσα, αντιμετωπίζεται από το Βελισάριο με επιτυχία. Ο στρατηγός θα βρεθεί ξανά σε δυσμένεια το 562, στερούμενος τόσο τη δόξα που του άρμοζε, όσο και τη θέση του στη ρωμαϊκή ιεραρχία.Οι ένδοξες νίκες του τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση και ο διπλασιασμός της αυτοκρατορίας δεν θα εμποδίσουν τον Αυτοκράτορα να δημεύσει την περιουσία του και να τον θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό. (Αχαριστία…)
Αρρώστιες Πανδημίες και Πανώλη ( χωρίς εμβόλια και αντιεμβολιαστές )

Παρ’ όλα αυτά τα μέτρα, η αυτοκρατορία υπέστη αρκετές σημαντικές αποτυχίες κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα. Η πρώτη ήταν τα ακραία καιρικά φαινόμενα των ετών 535-536 τα οποία ασθένησαν την αγροτική παραγωγή σε όλη την αυτοκρατορία με αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών ανθρώπων, μετά χτύπησε η πανούκλα, (γνωστή και ως πανώλη του Ιουστινιανού) η οποία διήρκεσε από το 541 έως 543 και, κατά των Προκόπιο αποδεκάτιζε τον πληθυσμό της αυτοκρατορίας. Μέχρι και το 40% της Κωνσταντινούπολης λέγεται ότι αποδεκατίστηκε, κατά συνέπεια δημιούργησε έλλειψη εργατικού δυναμικού και αύξηση των μισθών. Η έλλειψη εργατικού δυναμικού, επίσης, οδήγησε σε σημαντική αύξηση του αριθμού των «βάρβαρων» στα βυζαντινά στρατεύματα, μετά τις αρχές της δεκαετίας του 540. Το παρατεταμένο πόλεμο στην Ιταλία και τους πολέμους με τους Πέρσες, ήταν ένα βαρύ φορτίο για τους πόρους της αυτοκρατορίας, και ο Ιουστινιανός είχε επικριθεί από πολλούς για τη σπατάλη του παλατιού και για την άσωτη ζωή που έκανε το αυτοκρατορικό ζεύγος. Χαρακτηριστική είναι εδώ η περιγραφή του ιστορικού Προκόπιου: «Ήταν πάρα πολύ πρόθυμος να παίρνει των άλλων τα χρήματα. Κι ούτε έβρισκε πρόφαση καμία για να τους αρπάξει το βιος τους. Κι όταν τα έκανε δικά του ήταν άξιος να τα περιφρονά και να τα σπαταλάει αλόγιστα. Και να τα δίνει στους βαρβάρους χωρίς λόγο κανένα».

ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ

«Τώρα αυτό συνέβαινε όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά σε κάθε πόλη: γιατί όπως κάθε άλλη ασθένεια, το κακό, ξεκινώντας από εκεί, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αλλά ο Αυτοκράτορας δεν ενόχλησε το πρόβλημα, ακόμα κι όταν συνέχιζε συνεχώς κάτω από τα μάτια του στον ιππόδρομο. Γιατί ήταν πολύ εφησυχασμένος και έμοιαζε περισσότερο με τον ανόητο κώλο, που ακολουθεί, κουνώντας τα αυτιά του μόνο όταν τον σέρνει κανείς από το χαλινάρι. Έτσι ενήργησε ο Ιουστινιανός και τα έριξε όλα σε σύγχυση.

Μόλις ανέλαβε την εξουσία από τον θείο του, το μέτρο του ήταν να ξοδέψει το δημόσιο χρήμα χωρίς περιορισμούς, τώρα που είχε τον έλεγχο του. Έδωσε μεγάλο μέρος από αυτό στους Ούννους που κατά καιρούς έμπαιναν στο κράτος. και κατά συνέπεια οι ρωμαϊκές επαρχίες υπόκεινταν σε συνεχείς επιδρομές, γιατί αυτοί οι βάρβαροι, αφού γεύτηκαν κάποτε τον ρωμαϊκό πλούτο, δεν ξέχασαν ποτέ τον δρόμο που οδηγούσε σε αυτόν. Και πέταξε πολλά χρήματα στη θάλασσα με τη μορφή τυφλοπόντικων, σαν να ήθελε να κυριαρχήσει στον αιώνιο βρυχηθμό των θραυστών. Διότι πέταξε με ζήλια πέτρινους κυματοθραύστες μακριά από την ηπειρωτική χώρα κατά την έναρξη της θάλασσας, λες και με τη δύναμη του πλούτου μπορούσε να ξεπεράσει τη δύναμη του ωκεανού.

Συγκέντρωσε για τον εαυτό του τις ιδιωτικές περιουσίες των Ρωμαίων πολιτών από όλη την Αυτοκρατορία: κάποιοι κατηγορώντας τους κατόχους τους για εγκλήματα για τα οποία ήταν αθώοι, άλλοι κάνοντας ταχυδακτυλουργικά τα λόγια των ιδιοκτητών τους σαν να του δώσανε την περιουσία τους. Και πολλοί, πιασμένοι στην πράξη του φόνου και άλλων εγκλημάτων, παρέδωσαν τα υπάρχοντά τους σε αυτόν και έτσι γλίτωσαν την ποινή για τις αμαρτίες τους.

Άλλοι, αμφισβητώντας δόλια τον τίτλο σε εδάφη που τύχαινε να γειτνιάζουν με τα δικά τους, όταν είδαν ότι δεν είχαν καμία πιθανότητα να πάρουν το καλύτερο από το επιχείρημα, με τον νόμο εναντίον τους, του έδωσαν τα δικαιώματά τους στην αξίωση ώστε να απελευθερωθεί από το δικαστήριο. Έτσι, με μια χειρονομία που δεν του κόστισε τίποτα, κέρδισαν την εύνοιά του και μπόρεσαν παράνομα να κερδίσουν τους αντιπάλους τους.

Νομίζω ότι είναι τόσο καλή στιγμή όσο κάθε άλλη για να περιγράψω την προσωπική εμφάνιση του άντρα. Τώρα στη σωματική διάπλαση δεν ήταν ούτε ψηλός ούτε κοντός, αλλά με μέσο ύψος. όχι λεπτό, αλλά μέτρια παχουλό. Το πρόσωπό του ήταν στρογγυλό και καθόλου άσχημο, γιατί είχε καλό χρώμα, ακόμα κι όταν νήστευε δύο μέρες. Για να κάνω μια μακρά περιγραφή σύντομη, έμοιαζε πολύ με τον Δομιτιανό, γιο του Βεσπασιανού. Ήταν αυτός που οι Ρωμαίοι μισούσαν τόσο πολύ που ακόμη και το να τον κομματιάσουν δεν ικανοποίησε την οργή τους εναντίον του, αλλά ψηφίστηκε από τη Σύγκλητο διάταγμα ότι το όνομα αυτού του Αυτοκράτορα δεν έπρεπε να γραφτεί ποτέ και ότι δεν έπρεπε να γραφτεί άγαλμά του. διατηρημένο. Και έτσι αυτό το όνομα διαγράφηκε σε όλες τις επιγραφές στη Ρώμη και όπου αλλού είχε γραφτεί, εκτός μόνο όπου εμφανίζεται στον κατάλογο των αυτοκρατόρων. και πουθενά δεν μπορεί να δει κανείς άγαλμά του σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εκτός από ένα ορειχάλκινο, που κατασκευάστηκε για τον ακόλουθο λόγο.

Η σύζυγος του Δομιτιανού ήταν ελεύθερη και κατά τα άλλα ευγενής. και ούτε η ίδια είχε κάνει ποτέ κακό σε κανέναν, ούτε είχε συναινέσει στις πράξεις του συζύγου της. Γι’ αυτό αγαπήθηκε πολύ. και η Σύγκλητος την έστειλε, όταν πέθανε ο Δομιτιανός, και την πρόσταξε να ζητήσει ό,τι ευλογία ήθελε. Αλλά ζήτησε μόνο αυτό: να στήσει στη μνήμη του μια ορειχάλκινη εικόνα, όπου ήθελε. Σε αυτό συμφώνησε η Γερουσία. Τώρα η κυρία, θέλοντας να αφήσει ένα μνημείο στο μέλλον της αγριότητας εκείνων που είχαν σφάξει τον άντρα της, συνέλαβε αυτό το σχέδιο: μαζεύοντας τα κομμάτια του σώματος του Δομιτιανού, τα ένωσε με ακρίβεια και έραψε το σώμα ξανά στην αρχική του εμφάνιση. Πηγαίνοντας αυτό στους αγαλματοποιούς, τους διέταξε να βγάλουν τη άθλια μορφή σε ορείχαλκο. Έτσι οι τεχνίτες έφτιαξαν αμέσως την εικόνα, και η σύζυγος την πήρε και την έστησε στον δρόμο που οδηγεί στο Καπιτώλιο, στη δεξιά πλευρά καθώς πηγαίνει κανείς εκεί από το Φόρουμ: ένα μνημείο του Δομιτιανού και μια αποκάλυψη του τρόπου του θανάτου του μέχρι σήμερα.

Ολόκληρο το πρόσωπο του Ιουστινιανού, ο τρόπος έκφρασής του και όλα τα χαρακτηριστικά του θα μπορούσαν να επισημανθούν ξεκάθαρα σε αυτό το άγαλμα.

Τέτοιος ήταν ο Ιουστινιανός στην εμφάνιση. αλλά ο χαρακτήρας του ήταν κάτι που δεν μπορούσα να περιγράψω πλήρως. Διότι ήταν ταυτόχρονα κακός και επιδεκτικός. όπως λέει ο λαός στην καθομιλουμένη, βλάκας. Ποτέ δεν ήταν ειλικρινής με κανέναν, αλλά πάντα δόλιος σε ό,τι έλεγε και έκανε, αλλά κουκουλώθηκε εύκολα από όποιον ήθελε να τον εξαπατήσει. Η φύση του ήταν ένα αφύσικο μείγμα ανοησίας και κακίας. Αυτό που έλεγε παλιά ένας περιπατικός φιλόσοφος ίσχυε και γι’ αυτόν, ότι στον άνθρωπο συνδυάζονται αντίθετες ιδιότητες όπως στην ανάμειξη των χρωμάτων. Θα προσπαθήσω να τον απεικονίσω, ωστόσο, στο βαθμό που μπορώ να καταλάβω την πολυπλοκότητά του.

Αυτός ο Αυτοκράτορας, λοιπόν, ήταν δόλιος, δόλιος, ψεύτικος, υποκριτικός, διπρόσωπος, σκληρός, ικανός να διασπείρει τη σκέψη του, ποτέ δεν δακρύζει ούτε από χαρά ούτε από πόνο, αν και μπορούσε να τους καλέσει με έντεχνα κατά βούληση, όταν το απαιτούσε η περίσταση. ψεύτης πάντα, όχι μόνο αυθόρμητα, αλλά και γραπτώς, και όταν ορκιζόταν ιερούς όρκους στους υπηκόους του στο άκουσμα τους. Τότε θα έσπαγε αμέσως τις συμφωνίες και τις υποσχέσεις του, όπως ο πιο χυδαίος σκλάβος, τους οποίους πράγματι μόνο ο φόβος των βασανιστηρίων αναγκάζει να ομολογήσουν την ψευδορκία τους. Άπιστος φίλος, ήταν ύπουλος εχθρός, τρελός για φόνους και λεηλασίες, καβγάς και επαναστάτης, οδηγούσε εύκολα σε οτιδήποτε κακό, αλλά ποτέ δεν ήθελε να ακούσει καλή συμβουλή,

Πώς θα μπορούσε κανείς να περιγράψει με λέξεις τους τρόπους του Ιουστινιανού; Αυτά και πολλές ακόμη χειρότερες κακίες αποκαλύφθηκαν μέσα του καθώς σε καμία άλλη θνητή φύση δεν φαινόταν να έχει πάρει μαζί την κακία όλων των άλλων ανθρώπων και να την φύτεψε στην ψυχή αυτού του ανθρώπου. Και εκτός από αυτό, ήταν πολύ επιρρεπής στο να ακούσει κατηγορίες. και πολύ γρήγορο για τιμωρία. Διότι αποφάσιζε τέτοιες περιπτώσεις χωρίς πλήρη εξέταση, ονομάζοντας την τιμωρία όταν είχε ακούσει μόνο την πλευρά του κατήγορου της υπόθεσης. Χωρίς δισταγμό έγραψε διατάγματα για λεηλασίες χωρών, λεηλασίες πόλεων και σκλαβιά ολόκληρων εθνών, χωρίς καμία αιτία. Έτσι, αν κάποιος ήθελε να πάρει όλες τις συμφορές που είχαν συμβεί στους Ρωμαίους πριν από αυτή τη φορά και να τις ζυγίσει με τα εγκλήματά του,

Δεν είχε κανένα ενδοιασμό να οικειοποιηθεί την περιουσία των άλλων και δεν πίστευε καν κάποια δικαιολογία απαραίτητη, νόμιμη ή παράνομη, για τη δήμευση όσων δεν του ανήκαν. Και όταν ήταν δικό του, ήταν περισσότερο από έτοιμος να το σπαταλήσει σε τρελή επίδειξη ή να το δώσει ως περιττή δωροδοκία στους βαρβάρους. Εν ολίγοις, ούτε ο ίδιος κρατούσε χρήματα ούτε άφησε κανέναν άλλο να κρατήσει: λες και ο λόγος του δεν ήταν η φιλαργυρία, αλλά η ζήλια για όσους είχαν πλούτη. Διώχνοντας όλο τον πλούτο από τη χώρα των Ρωμαίων με αυτόν τον τρόπο, έγινε η αιτία της παγκόσμιας φτώχειας.

Τώρα αυτός ήταν ο χαρακτήρας του Ιουστινιανού, όσο μπορώ να τον απεικονίσω». Προκόπιος Απόκρυφη Ιστορία.

Καταλάβαμε…..παλιοχαρακτήρας….

Αστραία

Αυτή είναι η Βυζαντινή «Αυτοκρατορία» τη στιγμή της πτώσης της. Μία Πόλη με Τείχη ανατολικά και λίγα στην Πελοπόννησο …… ερημωμένα χωριά

και ο καλύτερος των Παλαιολόγων
Ο καλύτερος σε χαρακτήρα θάρρος ανδρεία, γιατί οι υπόλοιποι είχαν προδοτικό παλιοχαρακτήρα

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Δραγάσης Παλαιολόγος (8 Φεβρουαρίου 1405 – 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Ρωμαίος (Βυζαντινός) αυτοκράτορας, σερβικής καταγωγής από την μητέρα του, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων ( ιταλικής καταγωγής κατά Θ. Σπανδωνή ) αλλά και ο πρώτος και τελευταίος αυτοκράτορας που πήρε τον τίτλο «Βασιλεύς των Ελλήνων», από το 1449 έως το θάνατό του που έπεσε μαχόμενος κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453).
Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1405 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν το όγδοο από τα δέκα παιδιά του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της Ελένης Δραγάση, κόρης του Σέρβου ηγεμόνα Κονσταντίν Ντράγκας Ντεγιάνοβιτς. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα του και για αυτό πρόσθεσε το επώνυμό της (Δραγάση) δίπλα στο δικό του, όταν ανέβηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο. Ήταν ο νεότερος αδελφός του Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και του Θεόδωρου Β´ Παλαιολόγου, δεσπότη του Μυστρά.

Συχνά αναφέρεται ως πορφυρογέννητος· ελάχιστα είναι γνωστά για την παιδική του ηλικία. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νεότητάς του στην Κωνσταντινούπολη υπό την επίβλεψη των γονιών του. Επίσης για τη φυσική του εμφάνιση δεν είναι τίποτα γνωστό. Σε νεαρή ηλικία εκπαιδεύτηκε στο κυνήγι, την ιππασία και την πολεμική τέχνη.

Το 1436 ο Κωνσταντίνος με τον αδελφό του Θεόδωρο Β´ πήγαν στην Κωνσταντινούπολη για να συζητήσουν με τον μεγαλύτερο αδελφό τους Ιωάννη Η´ για το ποιος θα τον αντικαταστήσει όσο θα λείπει στη Σύνοδο της Φλωρεντίας για την ένωση των εκκλησιών. Τελικά επιλέχθηκε να διοριστεί ως συναυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος, επειδή αν και νεότερος του Θεοδώρου ήδη θεωρούνταν πιο άξιος ως διάδοχος του θρόνου. Ο Κωνσταντίνος μετέβη στην πρωτεύουσα, επιβιβαζόμενος στην Κάρυστο της Ευβοίας σε ένα από τα πλοία, που έστειλε ο Πάπας Ευγένιος Δ΄ από την Κρήτη με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Οι ευθύνες του Κωνσταντίνου ως αντιβασιλέα έληξαν την 1η Φεβρουαρίου του 1440, όταν επέστρεψε ο αδελφός του από την Ιταλία.

Καθυστέρησε όμως να επιστρέψει στο Μυστρά, επειδή σκεπτόταν να ξαναπαντρευτεί. Τελικά μετά από μεσολάβηση του πιστού συνεργάτη του Γεώργιου Σφραντζή νυμφεύθηκε την Αικατερίνη Γατελούζου στις 27 Ιουλίου 1441 στη Μυτιλήνη και γύρισε στο Μυστρά τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.

Τον Ιούλιο του 1442 αναχώρησε εκ νέου εσπευσμένα από το Μυστρά, για να βοηθήσει τον αδελφό του στην Κωνσταντινούπολη, που την πολιορκούσαν προδοτικά ο αδελφός του Δημήτριος Παλαιολόγος με τους Οθωμανούς.

Περνώντας από τη Λέσβο για να πάρει τη γυναίκα του, εγκλωβίστηκε από τον οθωμανικό στόλο στη Λήμνο. Πολιορκήθηκε για 27 μέρες στο Παλαιόκαστρο (Μύρινα) όπου από την ταραχή της πέθανε η έγκυος Αικατερίνη. Αν και οι Βενετοί έστειλαν στόλο για να τον πάρουν, τελικά κατόρθωσε να σπάσει την πολιορκία και να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη το Νοέμβριο του ίδιου έτους. Τον Ιούνιο του 1443 ο αδελφός του Θεόδωρος από τον Μυστρά τού πρότεινε να του δώσει το δεσποτάτο και να πάρει τη Σηλυβρία. Τελικά τον Οκτώβριο του 1443 ο Κωνσταντίνος ανέλαβε δεσπότης του Μυστρά, που τότε ήταν το κέντρο της τέχνης και του πολιτισμού, που ανταγωνιζόταν την Κωνσταντινούπολη.

Ως φιλενωτικός είχε και την εκτίμηση της Ρώμης. Αφιερώθηκε με ζήλο στη διοικητική και στρατιωτική αναδιοργάνωση του δεσποτάτου, με απώτερο σκοπό την ενίσχυση της άμυνας της Πελοποννήσου έναντι της οθωμανικής απειλής. Μετά από πρόταση του περίφημου διδασκάλου του, Γεωργίου Γεμιστού τού λεγόμενου Πλήθωνα, οικοδόμησε τα τείχη του Εξαμιλίου στον Ισθμό της Κορίνθου.
Όμως το Νοέμβρη του 1446 ο Μουράτ Β΄ οργάνωσε μία μεγάλη εκστρατεία εναντίον του με 50.000-60.000 στρατό. Ο Κωνσταντίνος δεν είχε ούτε τους μισούς κι έστειλε για διαπραγματεύσεις το Γεώργιο Χαλκοκονδύλη, αλλά ο Μουράτ τον συνέλαβε και τον έβαλε φυλακή. Ο Κωνσταντίνος με την υποστήριξη του αδελφού του Θωμά Παλαιολόγου απέρριψε τους ταπεινωτικούς όρους που του ζήτησε ο Μουράτ κι ετοιμάστηκε για μάχη. Με το νέο του πυροβολικό ο σουλτάνος στις 10 Δεκεμβρίου κατέστρεψε το φρούριο στο Εξαμίλιο, την Κόρινθο, τη Σικυώνα(Κιάτο) και τα περίχωρα της Πάτρας (όχι όμως και την ακρόπολή της που την υπερασπίτηκαν οι ντόπιοι), σκοτώνοντας τους Έλληνες κι αρβανίτες υπερασπιστές τους

Ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη και να γίνει φόρου υποτελής στον Σουλτάνο
Ως Αυτοκράτορας

Μετά τον θάνατο του Ιωάννη Η΄ τον Οκτώβριο του 1448, οι δυνητικοί διάδοχοι του θρόνου της Κωνσταντινούπολης ήταν ο Κωνσταντίνος και τα μικρότερα αδέλφια του Δημήτριος και Θωμάς, όμως ο Κωνσταντίνος ήταν ο πιο ευνοημένος του τελευταίου Αυτοκράτορα, ο οποίος και το είχε δηλώσει λίγο πριν αποβιώσει. Αυτό επιθυμούσε και η μητέρα του Ελένη Δραγάτση.

Η Αυτοκράτειρα έστειλε τον Αλέξιο Φιλανθρωπηνό Λάσκαρι, τον Μανουήλ Παλαιολόγο Ίαγρο και τον Θωμά Παλαιολόγο για να αναγγείλουν δημόσια και να στέψουν το νέο Αυτοκράτορα. Έτσι στέφθηκε αυτοκράτορας των Ρωμαίων και Βασιλεύς των Ελλήνων στον Μυστρά (6 Ιανουαρίου 1449) Εκκλησιαστική τελετή στέψης στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη δεν έγινε ποτέ, διότι ο Κωνσταντίνος δεν απέρριπτε την ένωση και κάτι τέτοιο θα προκαλούσε την εξέγερση των ανθενωτικών.

Άλλωστε, ο ίδιος ο υπέρ της Ένωσης των Εκκλησιών Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Γ΄ αναγκάστηκε, λόγω της λαϊκής αποδοκιμασίας, να αφήσει την έδρα του και να καταφύγει το 1451 στη Ρώμη.

(Αξίζει πάντως να ληφθεί υπόψη ότι σύμφωνα με έργο, γραμμένο στα ιταλικά, από τον Έλληνα ιστορικό Θεόδωρο Σπανδωνή, το οποίο βρήκε και δημοσίευσε ο Κωνσταντίνος Σάθας, οι Παλαιολόγοι κατάγονταν από το Viterbo της Ιταλίας).

Όπως και να είναι, αρχικά ο Κωνσταντίνος απευθύνθηκε στον Βενετό διοικητή των Χανίων για να του παραχωρήσει πλοίο για να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη, αλλά τελικά έφτασε στις 12 Μαρτίου 1449 με καταλανικό πλοίο.

Η βασιλεία του διήρκεσε τέσσερα χρόνια, τέσσερις μήνες και εικοσιτέσερις ημέρες.

Μεταξύ των πρώτων ενεργειών του ήταν η δρομολόγηση ανακωχής με τους Τούρκους και ο προσεταιρισμός της ανθενωτικής παράταξης. Στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του ζήτησε να αυξηθούν οι φόροι στα εισαγόμενα από τους Βενετούς προϊόντα και εκείνοι αναζήτησαν συμμαχία στον Μωάμεθ Β΄.
Η αναζήτηση συζύγου με σκοπό τη διαιώνιση της Παλαιολόγειας δυναστείας είχε απασχολήσει τον Κωνσταντίνο ΙΑ´, από τότε που ήταν στον Μυστρά. Είχε στείλει απεσταλμένο στον βασιλιά Αλφόνσο Ε´ της Αραγωνίας με σκοπό τη σύναψη συμμαχίας μέσω γάμου. Μία πρόταση αφορούσε το γάμο με τη Βεατρίκη, κόρη του Πέδρο, αδελφού του Αλφόνσου Ε´. Επίσης γι’ αυτό το σκοπό πήγε απεσταλμένος στο βασίλειο της Γεωργίας και την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.

Ο Σφραντζής επίσης είχε την ιδέα να νυμφευθεί ο Κωνσταντίνος τη θετή μητέρα του Μωέμεθ Β´ και χήρα του Μουράτ Β΄, τη Μαρία ή Μάρα Μπράνκοβιτς, κόρη του Σέρβου δεσπότη Γεωργίου Μπράνκοβιτς, ο οποίος και βολιδοσκοπήθηκε. Όμως η ίδια η Μαρία δεν ήθελε. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τελικά ο Κωνσταντίνος πέθανε χήρος και χωρίς απογόνους.
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος θεωρείται από κάποιους εθνομάρτυρας και αποκαλείται συχνά και ανεπίσημα ως «εθνικός ήρωας» αν και δεν έχει ανακηρυχθεί άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία που έχει υπερ αγιοποίηση ανύπαρκτα και ιστορικά πρόσωπα καταχρηστικά με ασυμμάζευτη θρησκευτική μανία

Ο μόνος που θα το άξιζε….

Αστραία

Πέφτοντας ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη
Με οδηγό φάρο, τα Ομηρικά Έπη, “βλέπουμε” με τα μάτια του Ποιητή μας, την πορεία του Ελληνισμού και την περιπέτεια του, καθ΄όλη τη διάρκεια της Εποχής των Ιχθύων και της κυριαρχίας του Ποσειδώνα.
Τελειώνοντας ο Μεσαίωνας που κράτησε δέκα αιώνες από τον 5ο μέχρι το 1500 περίπου, ο Ελληνισμός βρισκόταν υπό διωγμό παλεύοντας με τους Κίκονες τους Κύκλωπες τις Σειρήνες τις Κίρκες τα σεξουαλικά όργια της Εκκλησίας από έναν στερημένο σεξουαλισμό υπερανεπτυγμένο θρησκευτικό συναίσθημα, φτάνοντας μέχρι το Νησί του Ήλιου μία ευημερούσα σχετικά Πόλη που συγκέντρωσε τα αγαθά βόδια των κατακτημένων επαρχιών. Έτρωγαν και έσφαζαν τα Βόδια του Ήλιου, οι αυτοκράτορες οι πάπες και οι πατριάρχες της Ρώμης σε μεγάλη κραιπάλη και λεηλασίες και ασυδοσίες. Μέχρι την στιγμή που μπροστά στις πύλες τους στάθηκε ο Οθωμανός κατακτητής και βρέθηκαν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, δεν ήξεραν τι να διαλέξουν.
Τους Βυζαντινούς ή τους Οθωμανούς…θυμήθηκαν τους Έλληνες και αναφώνησαν , είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και πέσανε. Όσοι μείνανε συνεχίσανε τον βυζαντινοθωμανικό «πολιτισμό».
Πέφτοντας η Πόλη, έπεσε και ο Οδυσσέας ανάμεσα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη στο μεγάλο κενό. Ταξιδεύοντας φθάνει στην Καλυψώ.
Θα βρεθεί στα μοναχικά κελιά της Χριστιανικής Δύσης και Ανατολής, » όμηρος» μιας αγάπης θρησκευτικά πνιγηρής.
Ο μοναχικός μοναχοφάης χριστιανισμός, αφού έχασε το κάστρο του χριστιανισμού, την Κωνσταντινούπολη, αρχίζει να ανακαλύπτει τον ελληνισμό πού φτάνει μισοπνιγμένος στο μοναχικό νησί του.
Με αυτή την έννοια ,έχουν δίκιο οι χριστιανοί που λένε ότι έσωσαν τον Ελληνισμό, όχι μόνο τον έσωσαν, αλλά τον ερωτεύτηκαν και δεν τον άφηναν να φύγει. Τον κρατούσαν κοντά τους ζηλότυπα και κτητικά .
Η αγάπη γίνεται με έναν από τα κυρίαρχα μότο του χριστιανισμού με ασυμμάζευτο θρησκευτικό συναίσθημα.
Στο όνομα της αγάπης ο χριστιανισμός θα κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, θα σκοτώσει για την αγάπη θα κάψει ανθρώπους για την αγάπη, θα βασανίσει ανθρώπους με αγάπη, θα κρατάει «όμηρους » «ανθρώπους από αγάπη. Οι χριστιανοί ως υπνωτισμένοι θα παραμιλούν για την αγάπη του Θεού χωρίς την Ελευθερία.
Η αγάπη έχει πάντα ως βασική αρχή την Ελευθερία και όταν δεν την υπόσχεται, δεν την εγγυάται, δεν είναι αγάπη, είναι ζητιανιά και κτηνωδία. Ένας διαρκής βιασμός σώματος και νου σε αναγκαστική συνουσία.
Πρέπει να είναι ελεύθερος κάποιος, να μείνει κοντά σου ή να φύγει ,χωρίς κανέναν περιορισμό εκβιασμό και ομηρία.
Και η αγάπη δεν είναι, πατέντα ανακάλυψη μονοπώλιο του χριστιανισμού, ούτε πρωτοτυπία. Οι άνθρωποι αγαπούσαν και πριν εμφανιστεί ο χριστιανισμός και θα συνεχίσουν να αγαπάνε γιατί είναι συστατικό και ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής.
Και ο Λεωνίδας αγαπούσε την πατρίδα του, αγαπούσε τη γυναίκα του, αγαπούσε το παιδί του και θυσιάστηκε για αυτό και όχι για κανένα θεό. Δεν έχει ανάγκη, ο θεός από αγάπες και συναισθήματα είναι πέρα από αυτές τις ανάγκες προβολές και τα ανθρωπομορφικα χαρακτηριστικά
Η δύναμη χωρίς την αγάπη γίνεται μία κτηνωδία και ο χριστιανισμός αποκτώντας δύναμη έγινε μια βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία. Η αγάπη όμως χωρίς τη δύναμη είναι κουραστική και μίζερη είναι ζητιανιά και γλοιωδία με τους σημερινούς χριστιανούς να ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα αγάπης από μία θεϊκή αναλγησία.
Ο πρωταρχικός χριστιανισμός, ο πρώτος ,δεν είχε καμία σχέση με την Ελληνική Μυθολογία την Ελληνική Γραμματεία. Τα Ομηρικά Έπη τα θεωρούσαν παγανιστικά και ειδωλολατρικά, τα πετροβόλησαν όπως οι Κίκονες άγρια και οι Πατέρες της Εκκλησίας σαν Λαιστρυγόνες βούλιαξαν όλα τα πλοία του Οδυσσέα σε μία επιλεκτική πατερική κριτική και την απόλυτη θεοκρατία. Ακόμη και σημέρα τα αφορίζουν την Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Εκκλησία.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη το 1453.
Ο Ελληνισμός θα βρεθεί μόνος με την ερωτευμένη Καλυψώ να τον κρατάει κοντά της με θεϊκή λαγνεία και πρόσχημα την αγάπη.
Στις 29 Μαΐου του 1953 10 μοίρες στους Διδύμους, βρίσκονται οι Πλειάδες και ο Αλντεμπαράν από τον αστερισμό του Ταύρου σε ιδιαίτερη αστρική συναστρία με αντίθεση από τον Αντάρη στον Τοξότη. Ο Πλούτωνας στο Λέοντα και ο Ποσειδώνας και ο Ουρανός στην Παρθένο αγκαλιά.

Η Ατλαντίδα κόρη τους Άτλαντος ,Καλυψώ, ερωτεύτηκε τον Οδυσσέα μαζί και η δυτική χριστιανοσύνη ήταν πιο ανεκτική στην Ελληνική γραμματεία από ότι η Ανατολική, που είναι πιο κοντά στη Λεμουρία.
Απόδειξη είναι ότι οι Πάπες και το Βατικανό, έχουν ολόκληρες αίθουσες αφιερωμένες στον Ηρακλή στον Οδυσσέα στην Πηνελόπη, υπέροχα γλυπτά και διέσωσαν πολλά από τα αρχαιοελληνικά κείμενα από την χριστιανική λαίλαπα και μανία. Λιγότερα συναντάμε στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ορθοδοξίας που είναι αυστηρά αναχρονιστικά αφιερωμένα στις πρωταρχικές χριστιανικές θεοκρατίες . Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ δυτικής και ανατολικής χριστιανοσύνης. Είναι η διαφορά Κύκλωπα και Καλυψούς. Ο Κύκλωπας κρατάει τον Οδυσσέα γιατί θέλει να τον φάει τελευταίο, η Καλυψώ γιατί τον αγαπάει. Και οι δύο φυλακίζουν τον Οδυσσέα και το Ελεύθερο Πνεύμα του
Αυτός ο έρωτας της Καλυψούς για την Ελλάδα τον Οδυσσέα και την Ελληνική γραμματεία οδήγησε στο διαφωτισμό, με την ορθοδοξία να πνέει τα μένεα .
Παρόλα αυτά, η εντολή είχε δοθεί Οδυσσέας ελεύθερος να αφεθεί και έτσι η Καλυψώ και ο Δυτικός Διαφωτισμός όχι μόνο απελευθερώνει τον Οδυσσέα, αλλά, τον βοηθά και να φτάσει στους Φαίακες με πολύ κόπο και κίνδυνο, γιατί η μανία του Ποσειδώνα δεν είχε κοπάσει.
Όχι μόνο δεν είχε κοπάσει αλλά, ο Ποσειδώνας ταυτόχρονα με την αποκάλυψη και ανακάλυψη του, το 1846 σε συγχρονιστικά φαινόμενα αλλά “ίδρύει” και ιδρύεται η θεοσοφία.
Η θεοσοφία με φοβερές και τρομερές γνώσεις από το αρχαία ιερατεία του Θιβέτ αγκαλιάζει τον Οδυσσέα τα Ομηρικά Έπη και την Έλληνική Μυθολογία με μεγάλη λαγνεία. Όλοι οι θεοσοφιστές λατρεύουν την Ελληνική Μυθολογία μαζί με τον Χριστό και τον Οδυσσέα ταυτοχρόνως τον Γιαχβέ και τον Δία.
Η Θεοσοφία αρχίζει να παντρεύει τα Ομηρικά Έπη με τη Βιβλική Αγιογραφία.
Ο καθαρόαιμος χριστιανισμός είχε τελειώσει με της Πόλης, την πτώση.
Στην ουσία δεν υπάρχουνε πουθενά πια καθαρόαιμοι χριστιανοί, original χριστιανοί με την πρωταρχική έννοια του όρου. Μόνο κάτι παλαιοημερολογίτες έμειναν στη ρωσική Σιβηρία. Ακόμη και οι παπάδες, το πρωί στην Εκκλησία ψέλνουν ύμνους για την αγάπη του θεού και το απόγευμα ραντίζουν αγιάζουν τα Ραφάλ, καίγεται έτσι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, τι να κάνει και ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο…..Όλοι πλέον είναι θεοσοφιστές γιαλαντζί ιμιτασιόν χριστιανοί, με την άνοδο της θεοσοφίας στην παγκόσμια ηγεσία παίρνοντας και του ΟΗΕ, τα ηνία. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σήμανε το τέλος του χριστιανισμού και το γνώριζε, πήρε παράταση με την θεοσοφία.
Ο λόγος που η θεοσοφία αγκάλιασε ασφυκτικά την Ελληνική Μυθολογία και τα Ομηρικά Έπη, είναι ένας και πολύ σημαντικός.
Ήθελε και θέλει να περάσει τον πρωτόγονο ανατολικό χριστιανισμό με ένα νεότερο ατλαντισμό. «Παντρεύουν» τον Τραμπ, φίλο του Πούτιν με τον Ντούγκιν, μέντορα του Πούτιν, στη 4η θρησκευτική πολιτική θεωρία. Από κοντά και ο » Έκτορας » Ερτογάν ανακαινίζει την Νέα Τροία με τον Ομέρ ποιητή αοιδό από την Τουρκία να άδει σε οθωμανικές ραψωδίες .
Έτσι χρησιμοποιεί αδίστακτα, τις πανάρχαιες γνώσεις με την τεχνολογία με την μεγάλη διγλωσσία του πραγματικού αρχηγού της θεοσοφίας που είναι ο Δαλάι Λάμα, μέντορας με όλους τους θιβετιανούς οδηγούς του Θιβέτ και τον Μορύα ενσάρκωση ανατάρ του Τζεσούα.
Η θεοσοφία γνώρισε μεγάλη άνοδο, μεγάλη ανάπτυξη και από αριστερά και από δεξιά με την Βailey, ενσάρκωση του Ηρακλή να εμπνέει τον Αδόλφο, την αριστερή σοσιαλίστρια Μπεζάντ να μιλάει για μετενσάρκωση του Οδυσσέα στον Henry Steel Olcott, μαζί με τον Μετρέγια Κρισναμούρτι, απρόθυμο Μεσσία… η δε Μπλαβάτσκυ να κράτα το φοβερό όπλο της ινδικής θεάς Vajra.
Η θιβετιανή Αδελφότητα με την τρομερή γνώση του δράκου θα είχε κυριαρχήσει στη Γη, αν δεν είχε επέμβει ο πραγματικός Δράκος, η Κίνα, που ξύπνησε και έκοψε το βήχα και την ορμή του κατεργάρη Λάμα. Ο δράκος ως αυτόχθο ον ,δεν μπορεί ούτε να παραπλανηθεί αλλά, ούτε και να σκοτωθεί, μόνο κοιμάται και ξυπνάει που και που και, όλη τη γη ταλαιπωρεί. Όχι όμως να πουλήσεις και θρησκεία και θεοσοφία στον Δράκο, έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου;;;;;;…. έχει την Γνώση από την Πηγή.

Τον Δράκο τον τακτοποιεί, ο Ηρακλής που ξέρει από δράκους και από κεφάλια της Λερναίας Ύδρας .Ο Οδυσσέας δεν ασχολείται με δράκους, ταλαιπωρήθηκε αρκετά από του δράκου τα Κυκλώπεια, παιδιά.
Και εμείς θα ζήσουμε καλά με τα Έπη τα Ομηρικά και αυτοί…… χειρότερα χωρίς αυτά. Έτσι λένε οι μύθοι και τα παραμύθια τα παλιά.

Αστραία

Ουκ αν είη ατείχιστος πόλις άτις άνδρεσσι, και ου πλίνθοις εστεφάνωται.
– Δεν μπορεί να θεωρείται ατείχιστη μια πόλη που στεφανώνεται με άνδρες και όχι με τούβλα.
Λυκούργος

Η Πόλις Εάλω

Εάλω η Πόλις!
– Έπεσε η Πόλη
Γεώργιος Φραντζής, 1401-1478, Βυζαντινός ιστορικός

Η Πόλις έπεσε, μαζί της μία ολόκληρη αυτοκρατορία τελείωνε, η Ανατολική Ρωμαϊκή επαρχία στα χέρια των Οθωμανών, απογόνων του Ερτογρούλ και του γιου του Οσμάν Α.
Ποια είναι τα αίτια για αυτή τη θεαματική και αιματηρή πτώση;
Η εντροπία; Ο αναπόφευκτος θερμοδυναμικός θάνατος κάθε αυτοκρατορίας να εκφυλίζεται και να πέφτει;
Η ανίκανη ηγεσία;
Η απάνθρωπη αντινοϊκή θρησκεία;
Αναμφίβολα όλα αυτά είναι αιτίες και αίτια σοβαρά.
Οι αυτοκρατορίες πού χτίζονται με την δύναμη των όπλων για να διατηρηθούν χρειάζεται να στηρίζονται στα όπλα.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μπορεί να κέρδισε μία μάχη με το «Εν τούτω Νίκα» στην οξυδερκή κίνηση του Κωνσταντίνου να εισαγάγει το χριστιανικό προλεταριάτο εμπροσθοφυλακή του στρατού του αλλά, όταν ο χριστιανισμός ανήλθε στην εξουσία σε απόλυτη θεοκρατία τα μόνα όπλα που χρησιμοποιούσε ,είναι για να εξοντώνει ο ένας τον για το θρόνο και την πρωτοκαθεδρία, αλληλοεξόντωση αλλήλων και όχι αγαπάτε αλλήλων . Ο ένας Πατριάρχης υπονόμευε τον άλλον και ο ένας αυτοκράτορας σκότωνε δολοφονούσε τύφλωνε και έκοβε τη μύτη από τον επόμενο και τον προηγούμενο, όταν δεν τον ανάγκαζε να κλειστεί και να γίνει μοναχός σε μοναστήρι. Την ίδια τύχη είχαν και οι γυναίκες τους όταν δεν τις πάντρευαν υποχρεωτικά και αναγκαστικά.
Οπωσδήποτε δεν είναι ο χριστιανισμός η κύρια αιτία για τον εκφυλισμό και την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, συνετέλεσε όμως τα μάλα, αναμφίβολα.
Όπως σίγουρα δεν ήταν οι κακοί και διεφθαρμένοι Ρωμαίοι ειδωλολάτρες που αντικαταστάθηκαν από τους καλούς χριστιανούς. Ούτε η κακή και διεφθαρμένη χριστιανική Βυζαντινή Αυτοκρατορία που αντικαταστάθηκε από την καλή οθωμανική, Ούτε φυσικά η κακή οθωμανική αυτοκρατορία που αντικαταστάθηκε και διαλύθηκε από την καλή μασονία.
Ο Κωνσταντίνος με το διάταγμα των Μεδιολάνων εισήγαγε ένα είδος ανεξιθρησκείας αλλά οι επόμενοι αυτοκράτορες παγιδεύτηκαν στα δίχτυα της θεοκρατίας, αδιάλλακτοι και φανατικοί και προώθησαν το χριστιανισμό ως απόλυτη αλήθεια. Ήταν η μαύρη τρύπα που τους κατάπιε. Αν είχαν διατηρήσει ένα καθεστώς ανεξιθρησκείας και απλής φιλοσοφίας θα ήταν πιο πετυχημένοι από το βαθύ αλλοπρόσαλλο θεοκρατικό κράτος που κατέληξαν.
Οι θρησκευτικές έριδες ήταν αναρίθμητες μεταξύ τους και για αυτό το λόγο συγκλήθηκαν και μεγάλες οικουμενικές συνόδοι. Τα θέματα ήταν ήσσονος σημασίας από θλιβερά έως αστεία, νάχαμε να λέγαμε δηλ. από πού εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα, ποια είναι η φύση του Κυρίου εικονομαχία εικονολατρία, η διπλή θέληση του Κυρίου Παλαμισμός Νεστοριασμός κλπ.
Και το πιο θλιβερό ήταν πως ενώ είχαν να αντιμετωπίσουν τις ορδές και τα στίφη των βαρβάρων και φυλών της ανατολικής Λεμουρίας, αυτοί οι άνθρωποι πατριάρχες και αυτοκράτορες κατανάλωναν ενέργεια και ασχολούνται με θέματα αδιανόητα εκτός κάθε λογικής και κενού περιεχομένου.
Πέραν τούτου είχαν γεμίσει όλη τη χώρα και την επικράτεια με μοναστήρια και εκκλησίες. Πέτρα δεν άφησαν που να μη χτίσουν και να μην γκρεμίσουν τους παλιούς ναούς για να εγκαταστήσουν τους μοναχούς και μοναχές σε άμετρη θρησκευτική παράνοια. Πολλοί από αυτούς έκοβαν το δάχτυλό τους για να μην πολεμήσουν και ακόμη χειρότερο πολλές οικογένειες ευνούχιζαν τα παιδιά τους για να μπορέσουν να βρουν μία δουλειά και θέση στον κλήρο και να κάνουν εκκλησιαστική καριέρα.
Έχει μέλλον μια τέτοια αυτοκρατορία;;;;
Το 1453 λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης τάχθηκε να καταμετρήσει και να στρατολογήσει όλους όσοι μπορούσαν να φέρουν όπλο, διασώζοντας με ακρίβεια ότι ήταν μόλις 4.773 (έναντι περίπου 150.000-200.000 Τούρκων) γράφει ο χρονικογράφος της άλωσης Γιώργος Φραντζής.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βασίστηκε σε ένα μεγάλο μέρος για την υπεράσπιση της στους μισθοφόρους. Αυτό μακροπρόθεσμα αλλά και μεσοπρόθεσμα είχε ένα αρνητικό αντίκτυπο στη σταθερότητα της αυτοκρατορίας.
Επίσης σε μία κοντόφθαλμη λογική εκχριστιάνισε πολλούς από αυτούς, αλλά και αυτό μακροπρόθεσμα δεν την ωφέλησε, γιατί οι περισσότεροι στράφηκαν εναντίον της, αν και είχαν γίνει χριστιανοί, με τα όπλα που τους έδωσε.

Μη χτίζετε Τείχη και Κάστρα στην άμμο

Τα ΤΕΙΧΗ κάποια στιγμή θα πέσουν και τα ΚΑΣΤΡΑ θα πολιορκηθούν από τον άνεμο
Να χτίζετε Όμορφες Πόλεις και Πολιτείες λευκές καθαρές για να καθρεφτίζεται ο Ουρανός στο μπλε του…

Αστραία

Η Τειχοποίηση των Ρωμαίων Τρώων

Η ερημοποίηση του ελλαδικού και η κατάληψη της νότιας Ελλάδας, από μεγαλύτερα τα λάθη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
Με την «Διανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» (1204) το βασίλειο της Θεσσαλονίκης περιελάμβανε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα και την περιοχή των Αθηνών, στα τέλη του 1204 ο Βονιφάτιος πορεύθηκε νότια για να ολοκληρώσει την κατάκτηση. Συνοδευόταν από τη σύζυγό του Μαργαρίτα και τον Μανουήλ γιο του πρώην αυτοκράτορα Ισαάκιου Β΄ ντυμένο με αυτοκρατορική πορφύρα για να προσεγγίσει τους υπηκόους του. Ο άρχοντας Λέων Σγουρός επιχείρησε να αντισταθεί στη Θεσσαλία αλλά απέτυχε. Ο Βονιφάτιος κατέλαβε τη Στερεά Ελλάδα, συνέλαβε αιχμάλωτο τον πρώην αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄ Άγγελο και μοίρασε τα εδάφη του σε υποτελείς του. Η πορεία του ήταν θριαμβευτική, η Θήβα έπεσε, η Αθήνα και η Ακρόπολη Αθηνών έπεσαν χωρίς αντίσταση. Η πόλη είχε παραμεληθεί τελείως από τους Βυζαντινούς και είχε μείνει χωρίς διοίκηση. Η «θρυλούμενη και χρυσή πόλη των Αθηνών», η «πάλαι μεν μήτηρ σοφίας παντοδαπής και πάσης καθηγεμών αρετής», στις παραμονές της Δ΄ Σταυροφορίας καταπιεσμένη από τους φόρους και την απληστία των αρχόντων και λησμονημένη είχε χάσει σύμφωνα με τον Μιχαήλ Χωνιάτη την παλαιά της δόξα και είχε μεταβληθεί σε μικρό και «αοίκητο» χωριό. Εξουθενωμένη και από τους πολέμους κατά του Λέοντα Σγουρού παραδόθηκε στους Φράγκους χωρίς αντίσταση.

Ο εντειχισμός της Τροίας
Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ως απόγονος του Αινεία και των Τρώων, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να χτίσει ΤΕΙΧΗ ψηλά κατά την συνήθεια της Ανατολίας από την Εποχή της Βαβυλωνίας.
Το δεύτερο πράγμα, ήταν να μεγαλώσει τον πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό πληθυσμό αυτής της πόλης με έντονη αστικοποίηση και να τον κλείσει μέσα στα Τείχη αυτά.
Το τρίτο πράγμα, φυσικά που έκανε, ήταν να κλέψει όλους τους θησαυρούς τα μάρμαρα και τα γλυπτά από τις χώρες που κατακτούσε μαζί με την ομορφιά κατά την προσφιλή συνήθεια των Τρώων.
Την ίδια τακτική ακολούθησε και η Β΄ Ρώμη, ειδικά όταν έγινε χριστιανική και πέρασε στην απόλυτη θεοκρατία με τον πρώτο θεοποιηθέντα αυτοκράτορα τον Αύγουστο Οκταβιανό.
Η Ελλάδα, ο ελλαδικός χώρος είχε ερημωθεί και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες τον άφησαν στο έλεος των βαρβάρων που με τις ευλογίες τους «εις έδαφος φέρον » λεηλατούσαν τις εγκαταλειμμένες μικρές πόλεις και χωριά.
Όλος ο πληθυσμός είχε συγκεντρωθεί στην Β΄ Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη και κλείστηκαν πίσω από τα 7 τείχη τα ψηλά όπως και η Α΄ Ρώμη.
Ήταν θέμα χρόνου να πολιορκηθεί και να κατακτηθεί από νέους επίδοξους οθωμανούς, συνεχιστές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κατά τα ήθη και έθιμα της ανατολικής Λεμουρίας. Η Α΄ Ρώμη είχε πέσει πιο νωρίς, γιατί είχε χτιστεί σε μία περιοχή με γεωμορφολογικό έδαφος παρόμοιο με της Ελλάδος, δεν μπορούν να στηθούν και να ζήσουν για πολύ αυτοκρατορίες εκεί. Οι αυτοκρατορίες θέλουν μεγάλο χώρο και πεδιάδες, ανήκουν πάντα στις ελώδεις Ασίες και έτσι…. ξεκίνησαν. Όπως δεν μπορεί να στηθεί αυτοκρατορία στην Ελλάδα. Το ίδιο λάθος έκανε και η Βρετανική αυτοκρατορία. Καμία αυτοκρατορία δεν μπορεί να ζήσει για πολύ, σε νησί, αλλά μπορεί να ταλαιπωρήσει κόσμο πολύ με την αυτοκρατορική τρωαδίτικη νοοτροπία.
Η αμετροέπεια της Β΄ Ρώμης φαίνεται από τον απίστευτο αριθμό των εκκλησιών που έχτισε εκτός από τους παλιούς ναούς που γκρέμισε. Μόνο αυτό έχτισε, μοναστήρια και εκκλησιές , ούτε νοσοκομεία ούτε πανεπιστήμια, ούτε σχολεία. Λεηλατούσε τις υπόλοιπες πόλεις και μετέφερε την λεία στην κάπιταλ πρωτεύουσα του Κωνσταντίνου , του δράκου βασιλιά.
Αυτή ήτανε η εμμονή, η μανιακή υστερία των χριστιανών κτιστομανών αυτοκρατόρων με μία πολύ κακή βαριά αρχιτεκτονική και αισθητική, η οποία ήταν και βαρύγδουπα ενδυματολογική, μιμούμενοι τις φορεσιές των Μήδων και των Περσών και των Δράκων Κινέζων.
Το πόσος ήταν ακριβώς ο πληθυσμός κατά την περίοδο αυτή, δεν γνωρίζουμε, σίγουρα ήτανε περισσότερος από τον παλιό ,γιατί οι άνθρωποι άρχισαν να αυξάνονται.
Οι άλλες πόλεις, οι αρχαίες πόλεις_ κράτη είχαν τείχη, αλλά είχανε και μικρό διαχειρίσιμο πληθυσμό.
Από τη στιγμή που ο πληθυσμός μιας πόλης αυξάνεται υπερβολικά πολύ, δεν μπορεί κανείς να τον διαχειριστεί, δεν είναι διαχειρίσιμος και οι κάτοικοι υποφέρουν από επιδημίες πανδημίες λιμό λοιμό και κορωνοϊό.
Ο εξαιρετικός διαφωτιστής φιλόσοφος και δικαστής Μοντεσκιέ μιλάει αναλυτικά για τα αίτια της πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στο αντίστοιχο έργο του.
Αυτό που πρέπει να σημειωθεί και να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος
είναι, ότι οι πόλεις, οι ανθρώπινες πόλεις, δεν πρέπει να μετατρέπονται σε πόλεις ΤΕΡΑΤΑ με ΤΕΙΧΗ και οι άνθρωποι να κλείνονται μέσα τους σαν ποντίκια, να ζουν σαν τρωκτικά και να κυκλοφορούν στο μετρό σαν τυφλοπόντικες μετροπόντικες με νοοτροπίες «θεοκρατίας και αυτοκρατορίας «. Είναι ξεπερασμένες πια.
Ο σπουδαίος μας ποιητής Καβάφη μας υπενθυμίζει ποιητικά τα λάθη αυτά
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Αστραία