Τι λέει ο Μοντεσκιέ και ο χρονικογράφος του ο Προκόπιος….. για τον χριστιανό Ρωμαίο Αυτοκράτορα Φλάβιο Πέτρο Σαββάζιο Ιουστινιανό, τέκνονα που έκτιζε συνεχώς και αντιοικολογικώς κλέβοντας όλους τους λαούς και ερημώνοντας την επαρχία. Ο οποίος να σημειωθεί δεν πολέμησε ποτέ και πουθενά, είχε μόνο τον ικανό στρατηγό τον Βελισσάριο να του κάνει αυτή τη δουλειά και αυτός το είχε «Δαρείος» και Πατριάρχης Θεολογία . Καθόταν και έκτιζε εκκλησιές και μαυσωλεία, όταν δεν έπαιζε τζόγο στον Ιππόδρομο με θρησκευτική μανία
Η άσχημη συμπεριφορά του Ιουστινιανού όμως, οι ασωτίες η καταπίεση οι αρπαγές, η μανία του να χτίσει να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει οι παλινωδίες κατά την εκτέλεση των σχεδίων του μία σκληρή και αδύναμη βασιλεία που την έκαναν πιο δυσάρεστη τα παρατεταμένα γηρατειά ,υπήρξαν πραγματικά δεινά που συνδυαζόταν με ανωφελές επιτυχίες και μάταιη δόξα.
Εξαιτίας αυτών των κατακτήσεων που οφειλόταν σε ορισμένες ειδικές συγκυρίες και όχι στη δύναμη της αυτοκρατορίας χάθηκαν όλα.
Ενόσω ο στρατός ήταν απασχολημένος εκεί, νέα φύλλα διάβηκαν τον Δούναβη και ρήμαξαν την Ιλλυρία τη Μακεδονία και την Ελλάδα, ενώ οι Πέρσες σε τέσσερις επιδρομές προκάλεσαν αγιάτρευτες πληγές στην Ανατολική αυτοκρατορία. Όσο πιο γρήγορες ήταν οι κατακτήσεις, τόσο πιο ασταθείς αποδείχθηκαν ,δεν είχαν καλά-καλά προλάβει να κατακτήσουν την Ιταλία και την Αφρική και χρειάστηκε να της κατακτήσουν ξανά.
Ο Ιουστινιανός πήρε μία ηθοποιό από τον ιππόδρομο, η οποία εκδιδόταν επί σειρά ετών, η κυριαρχία της πάνω του δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία, ενώ αμαύρωσε τις ευτυχέστερες νίκες και επιτυχίες καθώς εμπλέκεται διαρκώς τις κρατικές υποθέσεις τα πάθη και τις ιδιοτροπίες του φύλου της.
Ο λαός της Κωνσταντινούπολης ήταν από παλιά χωρισμένος σε δύο φατρίες τους πράσινους και τους μπλε βένετους. Αυτές οι φατρίες που υπήρχαν σε κάθε πόλη της αυτοκρατορίας ήταν λιγότερο ή περισσότερο παθιασμένες ανάλογα με το μέγεθος των πόλεων, ανάλογα δηλαδή με το πόσοι αργόσχολοι υπήρχαν.
Οι διαιρέσεις όμως, οι οποίες είναι απαραίτητες για να διατηρηθεί το ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ήταν αναπόφευκτο να αποβούν μοιραίες για το αυτοκρατορικό γιατί το μόνο που προκαλούσαν ήταν η αλλαγή του αυθέντη και όχι η αποκατάσταση των νόμων και η παύση των καταχρήσεων.
Ο Ιουστινιανός ευνοούσε τους βενετούς και αδικούσε τους πράσινους, υποδαύλιζε τα πάθη στις δυο φατρίες και κατά συνέπεια, τις ενδυνάμωσε
Έφτασε στο σημείο να καταργήσουν την εξουσία των αρχών. Οι βένετοι δεν φοβόταν τους νόμους γιατί ο αυτοκράτορες τους προφύλασσε από τις συνέπειες τους και οι πράσινοι έπαψε να τους σέβονται, γιατί οι νόμοι δεν μπορούσαν πια να τους προστατεύσουν.
Κάθε δεσμούς φιλίας συγγένειας καθήκοντος η ευγνωμοσύνης καταργήθηκε και οι οικογένειες αλληλοσπαράσσονταν. Όποιος κακούργος διέπραττε έγκλημα, ανήκε τη φατρία των βενετών ( ευνοούμενος του αυτοκράτορα )και όποιος άνθρωπος έπεφτε θύμα ληστείας ή φόνου ανήκε στους πράσινους
Επειδή της έλειπε η σωφροσύνη, η διακυβέρνηση γινόταν πιο βάναυση. Ο αυτοκράτορας δεν αρκούνταν στο να αδικεί γενικά τους υπήκοους του φορτώνοντας τους με υπερβολικούς φόρους αλλά, τους καταδυνάστευε με κάθε είδους τυραννία και επεμβάσεις και στις ιδιωτικές τους υποθέσεις.
Ομολογώ δύο πράγματα με κάνουν να κλίνουν υπέρ της απόκρυφης ιστορίας του Προκοπίου.
Το πρώτο είναι ότι ταιριάζει καλύτερα με την εντυπωσιακή αδυναμία στην οποία περιήλθε η αυτοκρατορία στο τέλος της βασιλείας και στις επόμενες.
Το δεύτερο είναι ένα «μνημείο» που σώζεται μέχρι σήμερα.
Οι νόμοι αυτού του αυτοκράτορα όπου διαπιστώνουμε ότι η νομοθεσία άλλαξε μέσα σε λίγα χρόνια περισσότερο από τα τελευταία 300 χρόνια της δικής μας μοναρχίας.
Οι περισσότερες από τις εν λόγω αλλαγές αφορούν ζητήματα τόσο μικρή σημασίας ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο χρειαζόταν να τα ρυθμίσει ο νομοθέτης εκτός, αν το εξηγήσει βάσει «της απόκρυφης ιστορίας» και δεχθεί ότι τούτος ο ηγεμόνας πουλούσε ακόμη και τις αποφάσεις και τους νόμους του
Εκείνο όμως το οποίο έβλαψε περισσότερο τα πολιτικά πράγματα της διακυβέρνησης ήταν το σχέδιο του να κάνει τους πάντες να ομονοήσουν σε θρησκευτικά ζητήματα κάτω από συνθήκες που έκαναν τον ζήλο του εντελώς παράλογο .» Μοντεσκιέ σελ 236 εκδόσεις Πόλις
Ο Ιουστινιανός Α΄ (11 Μαΐου 482 Ταυρήσιο – 14 Νοεμβρίου 565 Κωνσταντινούπολη), παραδοσιακά γνωστός ως Ιουστινιανός ο Μέγας και ως Άγιος Ιουστινιανός ο Μέγας στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας από το 527 έως το θάνατο του τo 565 μ.χ
Από τις πρώτες ενέργειες του Ιουστινιανού ήταν η βελτίωση των οικονομικών, μέσω είσπραξης των φόρων, εργασία που ανέθεσε στον αντιπαθή στο λαό Ιωάννη Καππαδόκη. Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή του Καρόλου Ντιλ για τον άπληστο αυτόν φοροεισπράκτορα: «Με τη σκληρότητα, την απληστία του, την ασυνειδησία του, ο Έπαρχος του Πραιτωρίου για να βρει χρήματα είτε για το θησαυροφυλάκιο, είτε για τον εαυτό του, ψυχρά, χωρίς οίκτο, χωρίς τύψεις θυσίασε ανθρώπινες ζωές και κατέστρεψε πολιτείες». Επίσης, αναθέτει τον ίδιο καιρό στον Τριβωνιανό την επανακωδικοποίηση των νόμων του Θεοδοσίου, ο οποίος, γνωστός άπληστος κι αυτός για πλούτο κι εξουσία, έγινε το δεξί του χέρι, αναλαμβάνοντας να συμμαζέψει, μειώνοντας δραστικά το μέγεθος και την έκταση των ισχυουσών διατάξεων ακόμα και ν’ απαλείψει ορισμένες απ’ αυτές, γράφοντας και σβήνοντας νόμους κατά το δοκούν. Αντιμετώπισε τους Σασσανίδες Πέρσες ήδη από το 532, οπότε και υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με τον βασιλιά Χοσρόη Α΄, ώστε να μπορέσει να ασχοληθεί απερίσπαστος με το μεγάλο του όνειρο, την ανακατάληψη της Δύσης.
Η ανεξιθρησκία που θεσπίστηκε με το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ. έμεινε ουσιαστικά μόνο στα χαρτιά. Με τη στήριξη που του έδιναν οι σκληροί νόμοι που ο ίδιος ψήφησε, ο Ιουστινιανός εξαπέλυσε ανελέητο διωγμό ενάντια σ’ αυτούς που δε συμφωνούσαν με τις θρησκευτικές του απόψεις αλλά και με τα στενά πολιτικά του συμφέροντα. Έτσι λοιπόν διώχθηκαν όχι μόνο οι οπαδοί των αρχαίων θρησκειών, αλλά και όλες οι αιρετικές δοξασίες, πλην ίσως του Αρειανισμού, αφού πολλά γοτθικά φύλα που αποτελούσαν την αυτοκρατορική φρουρά ήταν προσκείμενα σ’ αυτόν. Επίσης κάθε τι ελληνικό καταδικάστηκε ως πλάνη και επιδιώχθηκε η απαλοιφή του ακόμα και με τη βία από τις ζωές των ταλαίπωρων πιστών, γεγονός που φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από μερικά τμήματα του άρθρου 1.11.10 του περίφημου Ιουστινιάνειου Κώδικα:
«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν διακατεχόμενοι από την πλάνη των ανόσιων και μιαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό, δεν ανεχόμαστε ν’ αφήνουμε αδιόρθωτα τα σχετικά με τις πράξεις αυτές…αν διέπραξαν αυτά τα αμαρτήματα αφού έχουν αξιωθεί το χριστιανικό βάπτισμα, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας… αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην έσχατη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιούσιας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από την νόσο και την μανία των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη μπορούν πια να διαφθείρουν της ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες».
Η ιεραποστολική του δραστηριότητα ήταν εξίσου έντονη, ( αλίμονο…να μη «σώσει» τους ανθρώπους με τον Χριστό.. και τον καλό θεό) και απέστειλε ιερείς για να προσηλυτίσουν τους λαούς πέριξ της Αυτοκρατορίας, επιτυγχάνοντας να εκχριστιανίσει τη Νουβία, τους Έρουλους και τους Αβασγούς.
Η αδικία στον Βελισάριο
Η εισβολή των Κουτρίγουρων το 559, που έφτασε μέχρι έξω από την πρωτεύουσα, αντιμετωπίζεται από το Βελισάριο με επιτυχία. Ο στρατηγός θα βρεθεί ξανά σε δυσμένεια το 562, στερούμενος τόσο τη δόξα που του άρμοζε, όσο και τη θέση του στη ρωμαϊκή ιεραρχία.Οι ένδοξες νίκες του τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση και ο διπλασιασμός της αυτοκρατορίας δεν θα εμποδίσουν τον Αυτοκράτορα να δημεύσει την περιουσία του και να τον θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό. (Αχαριστία…)
Αρρώστιες Πανδημίες και Πανώλη ( χωρίς εμβόλια και αντιεμβολιαστές )
Παρ’ όλα αυτά τα μέτρα, η αυτοκρατορία υπέστη αρκετές σημαντικές αποτυχίες κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα. Η πρώτη ήταν τα ακραία καιρικά φαινόμενα των ετών 535-536 τα οποία ασθένησαν την αγροτική παραγωγή σε όλη την αυτοκρατορία με αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών ανθρώπων, μετά χτύπησε η πανούκλα, (γνωστή και ως πανώλη του Ιουστινιανού) η οποία διήρκεσε από το 541 έως 543 και, κατά των Προκόπιο αποδεκάτιζε τον πληθυσμό της αυτοκρατορίας. Μέχρι και το 40% της Κωνσταντινούπολης λέγεται ότι αποδεκατίστηκε, κατά συνέπεια δημιούργησε έλλειψη εργατικού δυναμικού και αύξηση των μισθών. Η έλλειψη εργατικού δυναμικού, επίσης, οδήγησε σε σημαντική αύξηση του αριθμού των «βάρβαρων» στα βυζαντινά στρατεύματα, μετά τις αρχές της δεκαετίας του 540. Το παρατεταμένο πόλεμο στην Ιταλία και τους πολέμους με τους Πέρσες, ήταν ένα βαρύ φορτίο για τους πόρους της αυτοκρατορίας, και ο Ιουστινιανός είχε επικριθεί από πολλούς για τη σπατάλη του παλατιού και για την άσωτη ζωή που έκανε το αυτοκρατορικό ζεύγος. Χαρακτηριστική είναι εδώ η περιγραφή του ιστορικού Προκόπιου: «Ήταν πάρα πολύ πρόθυμος να παίρνει των άλλων τα χρήματα. Κι ούτε έβρισκε πρόφαση καμία για να τους αρπάξει το βιος τους. Κι όταν τα έκανε δικά του ήταν άξιος να τα περιφρονά και να τα σπαταλάει αλόγιστα. Και να τα δίνει στους βαρβάρους χωρίς λόγο κανένα».
ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ
«Τώρα αυτό συνέβαινε όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά σε κάθε πόλη: γιατί όπως κάθε άλλη ασθένεια, το κακό, ξεκινώντας από εκεί, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αλλά ο Αυτοκράτορας δεν ενόχλησε το πρόβλημα, ακόμα κι όταν συνέχιζε συνεχώς κάτω από τα μάτια του στον ιππόδρομο. Γιατί ήταν πολύ εφησυχασμένος και έμοιαζε περισσότερο με τον ανόητο κώλο, που ακολουθεί, κουνώντας τα αυτιά του μόνο όταν τον σέρνει κανείς από το χαλινάρι. Έτσι ενήργησε ο Ιουστινιανός και τα έριξε όλα σε σύγχυση.
Μόλις ανέλαβε την εξουσία από τον θείο του, το μέτρο του ήταν να ξοδέψει το δημόσιο χρήμα χωρίς περιορισμούς, τώρα που είχε τον έλεγχο του. Έδωσε μεγάλο μέρος από αυτό στους Ούννους που κατά καιρούς έμπαιναν στο κράτος. και κατά συνέπεια οι ρωμαϊκές επαρχίες υπόκεινταν σε συνεχείς επιδρομές, γιατί αυτοί οι βάρβαροι, αφού γεύτηκαν κάποτε τον ρωμαϊκό πλούτο, δεν ξέχασαν ποτέ τον δρόμο που οδηγούσε σε αυτόν. Και πέταξε πολλά χρήματα στη θάλασσα με τη μορφή τυφλοπόντικων, σαν να ήθελε να κυριαρχήσει στον αιώνιο βρυχηθμό των θραυστών. Διότι πέταξε με ζήλια πέτρινους κυματοθραύστες μακριά από την ηπειρωτική χώρα κατά την έναρξη της θάλασσας, λες και με τη δύναμη του πλούτου μπορούσε να ξεπεράσει τη δύναμη του ωκεανού.
Συγκέντρωσε για τον εαυτό του τις ιδιωτικές περιουσίες των Ρωμαίων πολιτών από όλη την Αυτοκρατορία: κάποιοι κατηγορώντας τους κατόχους τους για εγκλήματα για τα οποία ήταν αθώοι, άλλοι κάνοντας ταχυδακτυλουργικά τα λόγια των ιδιοκτητών τους σαν να του δώσανε την περιουσία τους. Και πολλοί, πιασμένοι στην πράξη του φόνου και άλλων εγκλημάτων, παρέδωσαν τα υπάρχοντά τους σε αυτόν και έτσι γλίτωσαν την ποινή για τις αμαρτίες τους.
Άλλοι, αμφισβητώντας δόλια τον τίτλο σε εδάφη που τύχαινε να γειτνιάζουν με τα δικά τους, όταν είδαν ότι δεν είχαν καμία πιθανότητα να πάρουν το καλύτερο από το επιχείρημα, με τον νόμο εναντίον τους, του έδωσαν τα δικαιώματά τους στην αξίωση ώστε να απελευθερωθεί από το δικαστήριο. Έτσι, με μια χειρονομία που δεν του κόστισε τίποτα, κέρδισαν την εύνοιά του και μπόρεσαν παράνομα να κερδίσουν τους αντιπάλους τους.
Νομίζω ότι είναι τόσο καλή στιγμή όσο κάθε άλλη για να περιγράψω την προσωπική εμφάνιση του άντρα. Τώρα στη σωματική διάπλαση δεν ήταν ούτε ψηλός ούτε κοντός, αλλά με μέσο ύψος. όχι λεπτό, αλλά μέτρια παχουλό. Το πρόσωπό του ήταν στρογγυλό και καθόλου άσχημο, γιατί είχε καλό χρώμα, ακόμα κι όταν νήστευε δύο μέρες. Για να κάνω μια μακρά περιγραφή σύντομη, έμοιαζε πολύ με τον Δομιτιανό, γιο του Βεσπασιανού. Ήταν αυτός που οι Ρωμαίοι μισούσαν τόσο πολύ που ακόμη και το να τον κομματιάσουν δεν ικανοποίησε την οργή τους εναντίον του, αλλά ψηφίστηκε από τη Σύγκλητο διάταγμα ότι το όνομα αυτού του Αυτοκράτορα δεν έπρεπε να γραφτεί ποτέ και ότι δεν έπρεπε να γραφτεί άγαλμά του. διατηρημένο. Και έτσι αυτό το όνομα διαγράφηκε σε όλες τις επιγραφές στη Ρώμη και όπου αλλού είχε γραφτεί, εκτός μόνο όπου εμφανίζεται στον κατάλογο των αυτοκρατόρων. και πουθενά δεν μπορεί να δει κανείς άγαλμά του σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εκτός από ένα ορειχάλκινο, που κατασκευάστηκε για τον ακόλουθο λόγο.
Η σύζυγος του Δομιτιανού ήταν ελεύθερη και κατά τα άλλα ευγενής. και ούτε η ίδια είχε κάνει ποτέ κακό σε κανέναν, ούτε είχε συναινέσει στις πράξεις του συζύγου της. Γι’ αυτό αγαπήθηκε πολύ. και η Σύγκλητος την έστειλε, όταν πέθανε ο Δομιτιανός, και την πρόσταξε να ζητήσει ό,τι ευλογία ήθελε. Αλλά ζήτησε μόνο αυτό: να στήσει στη μνήμη του μια ορειχάλκινη εικόνα, όπου ήθελε. Σε αυτό συμφώνησε η Γερουσία. Τώρα η κυρία, θέλοντας να αφήσει ένα μνημείο στο μέλλον της αγριότητας εκείνων που είχαν σφάξει τον άντρα της, συνέλαβε αυτό το σχέδιο: μαζεύοντας τα κομμάτια του σώματος του Δομιτιανού, τα ένωσε με ακρίβεια και έραψε το σώμα ξανά στην αρχική του εμφάνιση. Πηγαίνοντας αυτό στους αγαλματοποιούς, τους διέταξε να βγάλουν τη άθλια μορφή σε ορείχαλκο. Έτσι οι τεχνίτες έφτιαξαν αμέσως την εικόνα, και η σύζυγος την πήρε και την έστησε στον δρόμο που οδηγεί στο Καπιτώλιο, στη δεξιά πλευρά καθώς πηγαίνει κανείς εκεί από το Φόρουμ: ένα μνημείο του Δομιτιανού και μια αποκάλυψη του τρόπου του θανάτου του μέχρι σήμερα.
Ολόκληρο το πρόσωπο του Ιουστινιανού, ο τρόπος έκφρασής του και όλα τα χαρακτηριστικά του θα μπορούσαν να επισημανθούν ξεκάθαρα σε αυτό το άγαλμα.
Τέτοιος ήταν ο Ιουστινιανός στην εμφάνιση. αλλά ο χαρακτήρας του ήταν κάτι που δεν μπορούσα να περιγράψω πλήρως. Διότι ήταν ταυτόχρονα κακός και επιδεκτικός. όπως λέει ο λαός στην καθομιλουμένη, βλάκας. Ποτέ δεν ήταν ειλικρινής με κανέναν, αλλά πάντα δόλιος σε ό,τι έλεγε και έκανε, αλλά κουκουλώθηκε εύκολα από όποιον ήθελε να τον εξαπατήσει. Η φύση του ήταν ένα αφύσικο μείγμα ανοησίας και κακίας. Αυτό που έλεγε παλιά ένας περιπατικός φιλόσοφος ίσχυε και γι’ αυτόν, ότι στον άνθρωπο συνδυάζονται αντίθετες ιδιότητες όπως στην ανάμειξη των χρωμάτων. Θα προσπαθήσω να τον απεικονίσω, ωστόσο, στο βαθμό που μπορώ να καταλάβω την πολυπλοκότητά του.
Αυτός ο Αυτοκράτορας, λοιπόν, ήταν δόλιος, δόλιος, ψεύτικος, υποκριτικός, διπρόσωπος, σκληρός, ικανός να διασπείρει τη σκέψη του, ποτέ δεν δακρύζει ούτε από χαρά ούτε από πόνο, αν και μπορούσε να τους καλέσει με έντεχνα κατά βούληση, όταν το απαιτούσε η περίσταση. ψεύτης πάντα, όχι μόνο αυθόρμητα, αλλά και γραπτώς, και όταν ορκιζόταν ιερούς όρκους στους υπηκόους του στο άκουσμα τους. Τότε θα έσπαγε αμέσως τις συμφωνίες και τις υποσχέσεις του, όπως ο πιο χυδαίος σκλάβος, τους οποίους πράγματι μόνο ο φόβος των βασανιστηρίων αναγκάζει να ομολογήσουν την ψευδορκία τους. Άπιστος φίλος, ήταν ύπουλος εχθρός, τρελός για φόνους και λεηλασίες, καβγάς και επαναστάτης, οδηγούσε εύκολα σε οτιδήποτε κακό, αλλά ποτέ δεν ήθελε να ακούσει καλή συμβουλή,
Πώς θα μπορούσε κανείς να περιγράψει με λέξεις τους τρόπους του Ιουστινιανού; Αυτά και πολλές ακόμη χειρότερες κακίες αποκαλύφθηκαν μέσα του καθώς σε καμία άλλη θνητή φύση δεν φαινόταν να έχει πάρει μαζί την κακία όλων των άλλων ανθρώπων και να την φύτεψε στην ψυχή αυτού του ανθρώπου. Και εκτός από αυτό, ήταν πολύ επιρρεπής στο να ακούσει κατηγορίες. και πολύ γρήγορο για τιμωρία. Διότι αποφάσιζε τέτοιες περιπτώσεις χωρίς πλήρη εξέταση, ονομάζοντας την τιμωρία όταν είχε ακούσει μόνο την πλευρά του κατήγορου της υπόθεσης. Χωρίς δισταγμό έγραψε διατάγματα για λεηλασίες χωρών, λεηλασίες πόλεων και σκλαβιά ολόκληρων εθνών, χωρίς καμία αιτία. Έτσι, αν κάποιος ήθελε να πάρει όλες τις συμφορές που είχαν συμβεί στους Ρωμαίους πριν από αυτή τη φορά και να τις ζυγίσει με τα εγκλήματά του,
Δεν είχε κανένα ενδοιασμό να οικειοποιηθεί την περιουσία των άλλων και δεν πίστευε καν κάποια δικαιολογία απαραίτητη, νόμιμη ή παράνομη, για τη δήμευση όσων δεν του ανήκαν. Και όταν ήταν δικό του, ήταν περισσότερο από έτοιμος να το σπαταλήσει σε τρελή επίδειξη ή να το δώσει ως περιττή δωροδοκία στους βαρβάρους. Εν ολίγοις, ούτε ο ίδιος κρατούσε χρήματα ούτε άφησε κανέναν άλλο να κρατήσει: λες και ο λόγος του δεν ήταν η φιλαργυρία, αλλά η ζήλια για όσους είχαν πλούτη. Διώχνοντας όλο τον πλούτο από τη χώρα των Ρωμαίων με αυτόν τον τρόπο, έγινε η αιτία της παγκόσμιας φτώχειας.
Τώρα αυτός ήταν ο χαρακτήρας του Ιουστινιανού, όσο μπορώ να τον απεικονίσω». Προκόπιος Απόκρυφη Ιστορία.
Καταλάβαμε…..παλιοχαρακτήρας….
Αστραία
Σε Α΄ Ενικό 