από την Ουρ της Βαβυλωνίας με Γενάρχη Πατριάρχη τον Αβραάμ
Ο Αβραάμ 1813-1648 πΧ, πατριάρχης του έθνους Ισραήλ και των Αράβων. Θεωρείται πως ήταν πρόγονος του Ιωσήφ. (Ματ. 1:1-16· Λου. 3:23-38)
Έτσι στα 100 του χρόνια ο Αβραάμ, σύμφωνα με τη διαταγή του Θεού άλλαξε το όνομά του, από «Άβραμ» που λεγόταν και σήμαινε «ο υψηλός ή υπέροχος πατέρας», σε «Αβραάμ» που σημαίνει «ο πατέρας μας ο υπέροχος», δηλαδή ο γενάρχης και πατέρας των εθνών.
Ο μεγάλος πατριάρχης της εβραϊκής φυλής που απ’ αυτόν αρχίζει η ιστορία του Ισραήλ αλλά και της αραβικής (Γένεση 25,12-18. Α’ Παραλειπομένων 1,28-31), γεννήθηκε στην πόλη Ουρ της Χαλδαίας και ήταν γιος του ειδωλολάτρη Θάρα. Παίρνοντας σύζυγο την ετεροθαλή αδελφή του Σάρα, μαζί με τον πατέρα του και τον ανιψιό του Λωτ έφυγε από τη Χαλδαία και πήγε στη Χαρράν, όπου έζησε για πολύ καιρό και όπου πέθανε ο πατέρας του. Τότε, υπακούοντας στην εντολή του Θεού, πήγε στη χώρα Χαναάν, παίρνοντας μαζί του τη γυναίκα του Σάρρα, τον Λωτ και όλα του τα υπάρχοντα και τα κοπάδια των ζώων που είχε. Και εκεί για πρώτη φορά πήρε από τον Θεό την υπόσχεση ότι θα κάνει αυτόν και τον λαό του ισχυρό και ένδοξο και θα τον τιμούν όλες οι φυλές της γης.
Η περίοδος των Πατριαρχών. Την πορεία των Εβραίων γνωρίζουμε στις λεπτομέρειες της μέχρι το 2ο αι. π.Χ. μέσα από τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν νομάδες, που με τα κοπάδια τους και οργανωμένοι σε φυλές περιπλανούνταν σε αναζήτηση βοσκοτόπων.
Ξεκίνησαν από την Ουρ της Χαλδαίας την εποχή της ακμής του Αρχαίου Βαβυλωνιακού κράτους. Πιθανότατα, στα χρόνια της βασιλείας του Χαμμουραμπί μια φυλή με αρχηγό της τον Πατριάρχη Αβραάμ διέσχισε τη Μεσοποταμία και μετά από περιπλανήσεις εγκαταστάθηκε στη Χαναάν. Στο μέρος αυτό για πρώτη φορά ονομάστηκαν Εβραίοι, που σημαίνει «αυτοί που ήρθαν μακριά από τον ποταμό», δηλαδή από τον Ευφράτη. Την πρώτη περίοδο της ιστορικής τους πορείας, την περίοδο των Πατριαρχών, όπως ονομάζεται, τους συναντούμε να ζουν νομαδικά.
Όταν κυριάρχησαν οι Υξώς, μια από τις φυλές τους με Πατριάρχη τον Ιωσήφ βρίσκεται μόνιμα εγκατάστημένη στην Αίγυπτο. Πιθανόν να ήταν μια από τις φυλές που οι αιγυπτιακές πηγές ανέφεραν με το όνομα Υξώς. Οι φαραώ του Νέου βασιλείου μετά την απομάκρυνση των Υξώς εκδίωξαν και τους Εβραίους. Το εγχείρημα της Εξόδου από την Αίγυπτο και της καθοδήγησης κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεων μέχρι την αποκατάστασή τους στη Χαναάν, στη «Γη της Επαγγελίας», το ανέλαβε ο Μωυσής.
Η περίοδος των Κριτών. Για να εγκατασταθούν στη Χαναάν, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τους Φιλισταίους, κατοίκους της παράλιας περιοχής της Παλαιστίνης και τους Χαναναίους, που ζούσαν στο εσωτερικό. Η περίοδος των αγώνων ήταν μακροχρόνια, κράτησε περίπου δύο αιώνες (12ος-11ος αι. π.Χ.) και είναι γνωστή ως περίοδος των Κριτών. Τους αγώνες διεξήγαγαν χωρισμένοι σε φυλές. Πολλές φορές όμως υποχρεώθηκαν να ενωθούν για την αντιμετώπιση των εχθρών τους, ιδιαίτερα των Φιλισταίων. Αρχηγοί τους τότε ήταν οι Κριτές.
Η περίοδος των Βασιλέων. Η οριστική ένωσή τους σηματοδοτεί μια νέα περίοδο, γνωστή ως περίοδος των Βασιλέων. Τον πρώτο βασιλιά, τον Σαούλ, που σκοτώθηκε πολεμώντας τους Φιλισταίους, διαδέχθηκε ο Δαβίδ, ο οποίος οργάνωσε ισχυρό γεωργικό κράτος στα τέλη του 11ου και τις αρχές του 10ου αι. π.Χ. Ο Δαβίδ είναι ιδιαίτερα γνωστός για τους ψαλμούς του με τους οποίους υμνεί το θεό.
Κυβέρνησε στο όνομα του Ενός Θεού, χωρίς ο ίδιος να θεωρείται θεός από τους υπηκόους του. Στην εξουσία τον διαδέχθηκε ο γιος του, ο Σολομών, ο οποίος κυβέρνησε περίπου πενήντα χρόνια .
Οι λεγόμενες Δώδεκα Φυλές του Ισραήλ ήταν σύμφωνα με την Εβραϊκή βίβλο Τανάκ και την Παλαιά Διαθήκη, το έθνος του Ισραήλ που είχε επιλέξει ο Γιαχβέ, ως «περιούσιο λαό» δηλαδή οι Ισραηλίτες. Στην πραγματικότητα δεν ήταν φυλές αλλά ομόφυλες οικογένειες, φάρες, των δώδεκα παιδιών του Ιακώβ, που ήταν και οι γενάρχες αυτών, συμπεριλαμβανομένων των δούλων και βοσκών της καθεμιάς.
Η ιστορία των δώδεκα αυτών φυλών προσδιορίζεται την περίοδο 1200 – 1000 π.Χ.
Σύμφωνα με την Παλαιά διαθήκη ο Ιακώβ αφού εξαπάτησε τόσο τον πατέρα του Ισαάκ όσο και τον αδελφό του Ησαύ, κατόπιν προτροπής της μητέρας του Ρεβέκκας και υπό την ανοχή του Γιαχβέ, προκειμένου να πάρει τα πρωτοτόκια κατέφυγε στη συνέχεια στο θείο του Λάβαν. Κατά την εκεί παραμονή του ο Ιακώβ παντρεύτηκε και τις δύο κόρες του Λάβαν την Λεία και την Ραχήλ, αφού προηγουμένως εγκατέλειψε εν ζωή την πρώτη, κατά παράβαση του νόμου. Από τις δύο αυτές συζύγους απέκτησε οκτώ γιους. Εκτός όμως αυτών τεκνοποίησε και με τις υπηρέτριες των συζύγων του τη Βαλλά και Ζελφά αποκτώντας και άλλους τέσσερις γιους, συνολικά δώδεκα γιους.
Ηνωμένη Μοναρχία του Ισραήλ είναι το όνομα που δόθηκε στα ενωμένα βασίλεια του Ισραήλ και του Ιούδα, κατά τη διάρκεια των εξουσιών του Σαούλ, του Δαβίδ και του Σολομώντα, όπως απεικονίζεται στην εβραϊκή Βίβλο αλλά και στην Αγία Γραφή. Παραδοσιακά χρονολογείται μεταξύ 1050 π.Χ. και 930 π.Χ. Στη διαδοχή του γιου του Σολομώντα, Ροβοάμ, γύρω στο 930 π.Χ., η βιβλική αφήγηση αναφέρει ότι η χώρα χωρίστηκε σε δύο βασίλεια: το Βασίλειο του Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένων των πόλεων της Συχέμ και της Σαμάρειας) στα βόρεια και το Βασίλειο του Ιούδα (που περιείχε την Ιερουσαλήμ) στο νότο.
Η προ-μοναρχική πηγή περιγράφει ότι η «θεϊκή» γέννηση του Σαούλ και η ηγεσία του στρατού στη νίκη επί των Αμμωνιτών, είχε ως αποτέλεσμα τη θέληση του λαού να τους οδηγήσει εναντίον των Φιλισταίων, οπότε διορίζεται βασιλιάς
Το Βασίλειο του Ιούδα ήταν εβραϊκή επικράτεια που δημιουργήθηκε κατά την Εποχή του Σιδήρου, από το 930 έως το 587 π.Χ., σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου και πιο συγκεκριμένα στις Ιουδαϊκές Οροσειρές γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, πρώτος βασιλιάς του υπήρξε ο Ροβοάμ από τον Οίκο του Δαβίδ. Οι οίκος καταγόταν από την φυλή του Ιούδα, στην οποία οφείλεται το όνομα του βασιλείου.
Σύμφωνα με το Βιβλίο των Κριτών, πριν από την άνοδο της Ηνωμένης Μοναρχίας, οι Ισραηλινές φυλές ζούσαν ως συνομοσπονδία κάτω από χαρισματικούς ηγέτες που ονομάζονταν Κριτές. Ο Αβιμέλεχ, ο πρώτος Κριτής που ανακηρύχθηκε βασιλιάς από τους άνδρες της Συχέμ, βασίλευσε στο Ισραήλ για τρία χρόνια προτού σκοτωθεί κατά τη μάχη της Θηβήν.[17]
Σύμφωνα με τη βιβλική αφήγηση, η Ηνωμένη Μοναρχία δημιουργήθηκε όταν υπήρχε μια μεγάλη λαϊκή αντίδραση υπέρ της εισαγωγής ενός βασιλιά για να κυβερνήσει την αποκεντρωμένη ισραηλινή ομοσπονδία. Η αυξανόμενη πίεση από τους Φιλισταίους και άλλους γειτονικούς λαούς λέγεται από τη Βίβλο ότι ανάγκασε τους Ισραηλίτες να ενωθούν ως κράτος μετά το χρίσιμο του Σαούλ από τον Σαμουήλ. Η Βίβλος αντιμετωπίζει την έννοια της βασιλείας ως «ανάθεμα», και θεωρείται ως τοποθέτηση ενός ατόμου σε θέση σεβασμού και δύναμης που θα έπρεπε να διατηρηθεί για τον Θεό.
Σύμφωνα με το δεύτερο βιβλίο του Σαμουήλ, η ανυπακοή του Σαούλ ωθεί τον Θεό να περιορίσει τη βασιλεία του και να παραδώσει το βασίλειό του σε άλλη δυναστεία. Ο Σαούλ πέθανε στη μάχη εναντίον των Φιλισταίων μετά από μια βασιλεία μόλις δύο ετών.
Ο κληρονόμος του, ο Ιεβοσθέ, κυβερνά μόνο δύο χρόνια πριν δολοφονηθεί. Ο Δαβίδ τερματίζει τη συνωμοσία και διορίζεται βασιλιάς του Ισραήλ στη θέση του Ιεβοσθέ. Ορισμένοι κριτικοί κειμένου και βιβλικοί μελετητές προτείνουν ότι ο Δαβίδ ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνος για τη δολοφονία και ότι η αθωότητα του Δαβίδ ήταν μια μεταγενέστερη εφεύρεση για να νομιμοποιήσει τις πράξεις του.
Το τέλος του βασιλείου
Μετά το θάνατο του Σολομώντα κατά το 926 π.Χ., οι εντάσεις μεταξύ του βόρειου τμήματος του Ισραήλ που περιείχαν τις δέκα βόρειες φυλές, και το νότιο τμήμα που κυριαρχούσε η Ιερουσαλήμ και οι νότιες φυλές έφτασαν στο σημείο βρασμού. Όταν ο διάδοχος του Σολομώντα (ο Ροβοάμ) αντιμετώπισε αβίαστα οικονομικά παράπονα των βόρειων φυλών, το 930 π.Χ. περίπου (υπάρχουν διαφορές απόψεων ως προς το πραγματικό έτος) το Ηνωμένο Βασίλειο του Ισραήλ και του Ιούδα χωρίστηκαν σε δύο βασίλεια: το βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ, το οποίο περιλάμβανε τις πόλεις της Συχέμ και της Σαμάρειας, και στο νότο το Βασίλειο του Ιούδα, που περιείχε την Ιερουσαλήμ, με τις περισσότερες από τις μη ισραηλινές επαρχίες να επιτυγχάνουν ανεξαρτησία.
Γνωρίζοντας την ιστορία των θρησκειών και των πατριαρχών τους….
Αστραία
Σε Α΄ Ενικό 