Ο δράκος που φυλάει το Σίτι του Λονδίνου
μέσω Αρκαδίας

κυνηγώντας την ουρά του  σκύλου Κυνός

Αρθούρος. Επειδή  ο  τότε ανερχόμενος χριστιανισμός  πριν 1.500 χρόνια, για να λύσει την αντίφαση που τον ταλάνιζε μεταξύ ενός ειρηνικού  άοπλου θύματος πασιφιστή  ιδρυτή και  να οπλίσει το χέρι του πολεμιστή  με σπαθί  που τον βόλευε,  έπλασε το μύθο του Αρθούρου  μέσα από μία αλήθεια και  9 ψέματα κατά την προσφιλή του τακτική. Έντυσε την αγωνιώδη προσπάθεια που είχε για την Αθανασία με το μύθο του Δισκοπότηρου περνώντας από την φαραωνική διαδικασία των πυραμίδων των  αναρίθμητων θεοσοφιστικών ταγμάτων και των ιπποτών που αναπτύχθηκαν ευρέως και ξεφύτρωναν  σαν μανιτάρια   δρώντας  καταχρηστικά την  εποχή των ιχθύων .
Τα πρωτοπαλίκαρα του μεγάλου δράκου που είχαν την εξουσία στο κοπάδι στην εποχή της Λεμουρίας και εκτελούσαν χρέη αντιπροσώπου του, θα συνέχιζαν και τώρα μέσα των Ποσειδώνιων Ατλαντίνων της νέας συμμορίας. Πουλώντας τι;
Κάτι πολύ εύκολο, παρηγοριά  ελπίδα και έναν παράδεισο που δεν είναι στη γη που λεηλατούν με τόση  αμετροέπεια και υπερβολή. 

Έτσι φθάσαμε από τον δράκο του Ούθερ Πεντράγκον στους δράκους που φυλάνε το Σίτι και στην μεγάλη τράπεζα του δράκου την  HSBC που συνεργάζεται με τους Τρινοβάντες, νέους τρώες ( Troi-novant, που σήμαινε «Νέα Τροία») από το 1865.
Λέγεται ότι τον αστερισμό καθιέρωσε τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Έλληνας αστρονόμος Θαλής ο Μιλήσιος, αλλά είναι βέβαιο ότι ήδη χρησιμοποιούταν ως οδηγός από τους ναυτικούς. Στην αρχαιότητα η Μικρά Άρκτος, που σημαίνει «Μικρή Αρκούδα», ονομαζόταν «το φτερό του Δράκοντα», και ήταν τμήμα του αστερισμού Δράκοντα. Το φτερό του Δράκοντα ως ομάδα αστέρων έχει πια προ πολλού ξεχαστεί. Ο Άρατος ο Σολεύς, Έλληνας επικός ποιητής, λέγεται ότι ονόμασε τον αστερισμό Κυνόσουρα, δηλαδή «ουρά σκύλου». Η ονομασία αργότερα υιοθετήθηκε και από τους Ρωμαίους ως Cynosura, και διατηρήθηκε μέχρι και μετά την Αναγέννηση. Στην αρχαία Ελλάδα, αυτή ήταν κυρίως που ξεχώριζε την Μικρά Άρκτο, καθώς μοιραζόταν τα ονόματα Άρκτος, Άμαξα, Άγαννα και Ελίκη με την Μεγάλη Άρκτο.
Ο Αρθούρος φέρεται ως μέγας ήρωας του βρετανικού επικού κύκλου της Στρογγυλής Τραπέζης που αποτελεί σειρά επικών ποιημάτων. Ο κύκλος αυτός που φέρεται να διαδέχθηκε εκείνο του «Καρόλου του Μεγάλου» και που αποτελεί τεράστια ποιητική συλλογή, στην οποία φέρονται να συνεργάστηκαν ποιητές διαφόρων εθνών, ολοκληρώθηκε περί το 1250. Δύο θεωρούνται οι κύριες πηγές του, η «Historia Regum Britanniae» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας) του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ, στην οποία αναφέρονται όλοι οι περί τον Αρθούρο συνδεόμενοι μύθοι και η μυθιστορία (μυθολογία) του Ρόμπερτ Γουέις (Wace) στην οποία και εξυμνούνται με δεκαπεντασύλλαβους στίχους οι άθλοι του Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης
Ο Αρθούρος, απ’ ό,τι φαίνεται, ήταν ένας ήρωας, που όχι μόνο προσωποποίησε το συλλογικό όνειρο της ενοποιημένης Βρετανίας αλλά αιτιολόγησε και το πέρασμα του Χριστιανισμού -ενός ιδιαίτερου Χριστιανισμού, όμως, που άντλησε τη γραμμή διαδοχής του απευθείας από τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή- στα βρετανικά νησιά. Το ενδιαφέρον είναι ότι η μετάβαση από τον παγανισμό στη χριστιανική θρησκεία στα βρετανικά νησιά έγινε πιθανώς με τον πλέον παράδοξο τρόπο από οποιοδήποτε άλλο τόπο στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός και ο παγανισμός συνυπήρξαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και έδωσαν ένα ιδιαίτερο τόνο ανεξιθρησκείας, ζωντανό ακόμη και σήμερα στις παραδόσεις και τους εορτασμούς της αγγλικανικής εκκλησίας.
Η Τράπεζα του Κάμελοτ, το Γκράαλ, ο Ιωσήφ της Αριμαθείας, ο Μέρλιν, οι Περιπέτειες των Ιπποτών, η Αναζήτηση του Δισκοπότηρου είναι επιμέρους αρχετυπικές εικόνες -όπως θα έλεγε ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ- σε έναν ενιαίο μύθο που διακρίνεται για τις ιστορικές του βάσεις. Ο θρύλος ανακατεύεται με την ιστορία για να υπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα της ένωσης των Σαξόνων και των Βρετόνων -του λευκού και του κόκκινου δράκοντα ή του λευκού και του κόκκινου ρόδου- και της επικράτησης του Χριστιανισμού στις βόρειες ακτές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Πρόκειται για ένα μαγικό-θρησκευτικό πλέγμα σύμφυτο στη δημιουργία εθνικών μύθων και αρκετά ισχυρό ώστε να επηρεάζει ακόμη και σήμερα τη φαντασία και το ενδιαφέρον των επιγόνων της αγγλοσαξονικής παράδοσης και όχι μόνον.
O Ούθερ Πεντράγκον είναι θρυλικός βασιλιάς της Βρετανίας και πατέρας του Αρθούρου. Η βιογραφία του πρωτοεμφανίζεται στο έργο του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ Historia Regum Britanniae (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας) και η προσωπικότητά του έχει αρκετές διακυμάνσεις: περιγράφεται σαν ισχυρός βασιλιάς και υπερασπιστής του λαού, αλλά εξαπατά την Ιγκρέιν, μητέρα του Αρθούρου, και περνάει τη νύχτα μαζί της, την ίδια στιγμή που ο στρατός του εισβάλλει στο κάστρο του άντρα της και τον σκοτώνουν.
Η άνοδος στο θρόνο
O Ούθερ πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην εξορία στη Βρετάνη μαζί με το μεγαλύτερο αδερφό του, Αμβρόσιο Αυρηλιανό. Όταν γυρίζουν στη Βρετανία, εκθρονίζουν το Βόρτιγκερν κι ο Αμβρόσιος Αουρελιανός γίνεται βασιλιάς. Ο Ούθερ οδηγεί το στρατό του αδερφού του στην Ιρλανδία για να βοηθήσει το Μέρλιν να φέρει τις πέτρες του Στόουνχεντζ από εκεί στη Βρετανία.
Στο δρόμο για τη μάχη, ο Ούθερ βλέπει ένα όραμα στον ουρανό που έχει το σχήμα δράκου κι ο Μέρλιν το ερμηνεύει σαν οιωνό για το θάνατο του Αμβρόσιου και μελλοντική δόξα για τον Ούθερ. Από εδώ μάλλον προέρχεται και το προσωνύμιο του Ούθερ «Πεντράγκον», που κυριολεκτικά σημαίνει «κεφάλι δράκου». Στο γυρισμό, ανακαλύπτουν ότι ο Αμβρόσιος έχει δολοφονηθεί με δηλητήριο κι έτσι ο Ούθερ γίνεται βασιλιάς.
Η νήσος Άβαλον, ή το Άβαλον, ή Αβαλονία, ή «Νήσος των μήλων», είναι μυθικό νησί κάπου στα Βρετανικά Νησιά, πασίγνωστο για τα ωραία του μήλα. Το Άβαλον κάποιες φορές αναφέρεται ότι είναι η θρυλική περιοχή, την οποία επισκέφτηκε ο Ιησούς μαζί με τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας στα Βρετανικά Νησιά και το μέρος όπου αργότερα ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία στη Βρετανία. Η τοποθεσία του Άβαλον συνήθως συσχετίζεται με το σημερινό Γκλάστονμπερι, του Σόμερσετ.
Επίσης, λέγεται ότι είναι το μέρος όπου είναι θαμμένος ο Βασιλιάς Αρθούρος. Σύμφωνα με το μύθο, μεταφέρθηκε εκεί με μια βάρκα από την ετεροθαλή αδερφή του, Μοργκάνα λε Φέι, για να γιατρέψει τις πληγές του, και το σώμα του βρίσκεται ακόμα εκεί.
Από τον 11ο μόλις αιώνα έχουν τις ρίζες τους οι παραδόσεις που θέλουν το μυθικό νησί Άβαλον να βρίσκεται στο Γκλάστονμπερι κι εκεί να βρίσκεται θαμμένος ο Αρθούρος. Κατά τη βασιλεία του Ερρίκου του Β’, σύμφωνα με χρονικογράφους, έγινε έρευνα στο ύψωμα Γκλάστονμπερι Τορ, όπου βρέθηκε σε βάθος 5 μέτρων ένα μπαούλο από βελανιδιά, σαν φέρετρο, στο οποίο υπήρχε η επιγραφή:
Hic jacet sepultus inclitus rex Arthurus in insula Avalonia.
Ενθάδε κείται ο Βασιλιάς Αρθούρος στο νησί Αβαλονία
Αρθουριανός Κύκλος ή Βρετανικό Ζήτημα είναι συλλογικά γνωστοί οι μύθοι που σχετίζονται με την κελτική ιστορία και τους θρύλους των Βρετανικών Νήσων, ιδιαίτερα όσον αφορά το Βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Ο Γάλλος ποιητής του 12ου αιώνα Ζαν Μποντέλ δημιούργησε την ονομασία αυτή στους παρακάτω στίχους του επικού του ποιήματος Chanson de Saisnes:
Ne sont que iii matières à nul homme atandant,
De France et de Bretaigne, et de Rome la grant.
(μετάφραση: «Δεν υπάρχουν παρά τρία ζητήματα που θα ‘πρεπε να απασχολούν τον καθένα: της Γαλλίας, της Βρετανίας και της μεγάλης Ρώμης.)
Σήμερα, το εξής ένα:

Τι δείχνει ο Πολικός Αστέρας και ποιος τον οδηγεί

Αστραία