Η επέλαση της περσομηδικής αυτοκρατορίας και των αρίων φυλών με τις θρησκείες της ερήμου στην εύφορη ημισέληνο της πανθρησκείας
Το Ιράν, η Αριανή χώρα των Αρίων, η παλαιά Περσική και Μηδική ένδοξη αυτοκρατορία, επιτέθηκε χθες στο Ισραήλ, την χώρα κράτος του Θεού της Ανατολής, ύστερα από τον πόλεμο πολλών εβδομάδων και μηνών που παίζανε το κρυφτό, όλοι αυτοί και εμείς ….τον τραγουδιστή τον τυφλό. Όλη η ανθρωπότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Έκτακτες συνεδριάσεις, συνεχή τηλεφωνήματα…. μερικοί χάσανε και τα μπάνια τους ….. άρα θα είναι σοβαρό πολύ.
Κάθε πόλεμος έχει βαθιές ρίζες και αιτίες, ποικίλες αφορμές και ανήκει στην αρχέγονη ανθρώπινη φυλή και την εξέλιξη της. αν και όλα τα έμβια όντα πολεμούν και μάχονται μεταξύ τους στον πόλεμο των στοιχείων και των μορφών, πατέρα των πάντων κατά την ηράκλεια φιλοσοφία
Το τέλος της Εποχής αυτής, των 2000 ετών, μας βρίσκει και με νέους πολέμους ως ξεκαθάρισμα των συμμοριών και φατριών της θρησκευτικής περιόδου αυτής.
Είναι η Νέα Ατλαντίδα που αναδύθηκε πριν 200 χρόνια με την κυριαρχία των ΗΠΑ. Χρησιμοποίησε τις αρχαίες γνώσεις και την σύγχρονη τεχνολογία για του κόσμου την κυριαρχία, ως αυτοκρατορία. Χρησιμοποίησε όμως και τους λαούς της Ασίας και της Αφρικής, αδίστακτα, ως καύσιμο υλικό μέχρι εξαντλήσεως των πόρων τους. Αυτό τους θέριεψε….. με 6 δις πληθυσμό.
Αυτό ήταν και το μεγάλο λάθος της, γιατί η ΗΠΑ, ως Ατλαντίδα κατέκτησε τη Λεμουρία μέσω της υπεροχής της στην τεχνολογία αλλά, η Λεμουρία κατέκτησε την Ατλαντίδα μέσα από τη θρησκεία και την θεοσοφία και αντέγραψε την τεχνολογία. Έτσι βλέπουμε τις αμερικανίδες να τρέχουν στα άσραμ της ανατολής για παρηγοριά και τους αμερικάνους να προσκυνούν τον γκουρού Όσσο λατρευτικά με τον θεοσοφικό ΟΗΕ να αναδύεται σε δικτατορικό οργανισμό υπεροπτικά.
Και αυτό το λάθος το βλέπει, η ΗΠΑ αποδυναμωμένη ( φαίνεται και από τους προέδρους που βγάζει ) και το πληρώνει στην ανάδυση του υπέρ θρησκευτικού συναισθήματος της Λεμουρίας και των λαών της, ενώ το όπιο τα ναρκωτικά και η πορνεία καταστρέφουν την εκφυλισμένη Δυτική κοινωνία συνεχώς και συστηματικά
Ο Μεγάλος Δράκος ποτέ δεν ξέχασε την προσβολή και τον πόλεμο του οπίου, παρακολουθεί το παιχνίδι αυτό, ήρεμος και αδυσώπητα αμείλικτος, γιατί ξέρει ότι θα χάσουν και οι δυο και περιμένει τη σειρά του. Και την κίνηση του βασιλιά στην παρτίδα σκάκι με τον ιππότη και τα πιόνια αυτά της Δύσης και της Ανατολής τα πολλά, στον πόλεμο Λεμουρίας και Ατλαντίδας, όμως ο θάνατος Πλούτων, όλους μας κοιτά.
ΕΜΕΙΣ …τι περιμένουμε αγαπητό μου ημερολόγιο και αγαπητέ μου αναγνώστη;;; Τι;
Έχουν ειπωθεί ήδη πολλά, ας κάνουμε λίγα από αυτά, είναι πάντοτε υπέρ αρκετά μπροστά στην Ιστορία και την Αιωνιότητα που μας παρακολουθεί σιωπηλά και την Μούσα Κλειώ που μας καταγράφει μουσικά.

Θα μάθουμε που βρίσκεται ο διάβολος και πως κρύβεται τόσο καλά …..πίσω από τις θρησκείες του

Αστραία

Oι εταιρίες δεν είναι δημοκρατίες
είναι «εταίρες » εκδιδόμενες επί χρήμασι στο το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, τις ιερόδουλες.

Οι εταιρείες (Corporations )είναι μία πολύ παλιά υπόθεση που αφορά τη συντεχνίες τα συμφέροντά τους και είναι μέρος της εξουσίας (Corporatism ) . Η δημοκρατία είναι μία νεότερη υπόθεση με το πρώτο και μοναδικό πείραμα που έγινε ποτέ στην ανθρωπότητα στην αρχαία Ελλάδα. Καμία άλλη χώρα δεν γνώριζε την έννοια της δημοκρατίας στην έννοια και τη σημασία της λέξης, που σημαίνει ότι ο λαός συμμετέχει εξουσία και εξασκεί την εξουσία, είναι δηλαδή η εξουσία από τον λαό για τον λαό.
Ένας από τους λόγους που η Α΄ Ρώμη και η κατοπινή βυζαντινή Β΄ Ρώμη, η αυτοκρατορία κατεδίωξαν τους Έλληνες με μανία, ήταν εξαιτίας αυτού του » προπατορικού αμαρτήματος » της δημοκρατίας , την οποίαν φοβόταν πάρα πολύ. Ήταν αδιανόητο να μιλήσει κανείς για «δημοκρατία» μέσα σε μια θεοκρατία και σε μια αυτοκρατορία. Ο κορπορατισμός είναι φασισμός από τα γεννοφάσκια του.
Έτσι λοιπόν οι εταιρείες οι συντεχνίες και οι φατρίες αναλόγως με τα συμφέροντα τους καθόριζαν και την εξουσία στο ρου της ιστορίας.
Πρωτίστως ήταν θρησκευτικές και εξακολουθούν να είναι σε ένα μεγάλο βαθμό γιατί με τη βοήθεια του θεού στο απυρόβλητο, ήταν πιο εύκολο να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και να μη σε ενοχλεί κανένας . Κανένας να μη σου κάνει κριτική. Πως να κάνεις κριτική στο θεό και στον εκπρόσωπο του;;;; Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει ….
Στη βάση τους όμως ήταν και είναι πάντα οικονομικές από τις Τράπεζες τις Ιερές μέχρι τις σημερινές τις χρηματοπιστωτικές.
Οι Εταιρείες παράλληλα με τον θεό πωλούν και «δημοκρατία» αυτή που τους βολεύει και συνήθως πωλούν και «επιστήμη» στη θέση του θεού, γιατί αποφέρει χρήμα και αυτό στη τσέπη τους, αντί να εξηγούν την πρωταρχική γνώση της φύσης και της φυσικής που είναι πριν τη φυσική και όχι μετα την φυσική, την μεταφυσική, για να προκαλούν δέος στον αμόρφωτο ποίμνιο που χειραγωγούν. Έτσι έχουμε την θεοκρατία του Θεού με τις πολλές αιρέσεις, την θεοκρατία της επιστήμης με τις πολλές θεωρίες και μία πολυεθνική εταιρία Λερναία Ύδρα με ένα αθάνατο ισόβιο κεφάλι. Έχουμε άθεους και θρησκευόμενους επιστήμονες, υποκριτές θεοκράτες ιερείς, πλούσιους εταίρους και πόρνες φτωχές σε ένα Κολοσσαίο και Ιππόδρομο θλιβερών θεαμάτων και πλαστικών άρτων.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον και είναι εκτός ελέγχου με τις πολυεθνικές εταιρείες ως απολυταρχική εξουσία δικτατορία, η πορνεία και ο τζόγος ανθούν παράλληλα με τα θρησκευτικά υπερανεπτυγμένα συναισθήματα των θρησκευτικών εξορκιστών. Όσο μεγαλύτερη η φτώχεια, πνευματική και υλική, τόσο μεγαλύτερος και πλούσιος…. ο θεός.
Το πρόβλημα όμως είναι ένα και μοναδικό τα ενεργειακά αποθέματα της Γης, της Γαίας, τελειώνουν τελειώσανε χθες, δεν υπάρχει μέλλον ούτε για τις εταιρείες ούτε για τις εταίρες και ούτε για θεούς, ούτε για δούλους και ούτε για τους αφέντες.

Τα φάγανε όλα, οι αφέντες, σαν ακρίδες στη Γη και δεν υπάρχει αύριο αν δεν υπάρξει ουσιαστική Δημοκρατία στην Γαία με αλκίνοη ουσία φαιή

Αστραία

Νέα Σελήνη στους Ιχθείς χθες. Τέλος Εποχής με τον Ποσειδώνα να βρίσκεται στο ζώδιο των Ιχθύων από το (2011) καθώς από την επόμενη χρονιά (2025) θα προχωρήσει στο ζώδιο του Κριού.
Οδυσσέας και Ποσειδών ( 2000 χρόνια τώρα ) Η μεγάλη Εποχή των Ιχθύων που εκκόλαψε όλες τις ποσειδώνιες θρησκείες του νερού σηκώνοντας τα άγρια κύματα του θυμικού.
Η μεγάλη αναμέτρηση θεού και θνητού στον βράχο της γείωσης Γαίας και η Οδύσσεια του Ελληνισμού. ψάχνοντας για στεριά ασφαλή και ένα καθαρό νησί. Η έξοδος της ανθρωπότητος στο ορθολογισμό και η τύφλωση του Κυκλώπειου τρίτου ματιού, αυτό που χρησιμοποιούν οι θρησκείες, τους ανθρώπους σαν πρόβατα σε σπήλαια να αρμέγουν και να λεηλατούν.

Ο Οδυσσέας συνέχεια στο νερό να παλεύει με τα αγριεμένα κύματα του θυμικού να λεηλατούν τον ΝΟΥ και αφιλόξενα νησιά παγίδες στον δρόμο για την πατρίδα Ιθάκη «ΟΜΗΡΟ » να τον κρατούν.

Ποσειδών ο αυτοκράτωρ της Ατλαντίδας
από την Λεμουρία και τον μονόφθαλμο Σίβα με την θρησκεία δουλεία
Από τα Κυκλώπεια Σπήλαια
σε μια Αλκίνοη Φαιακία για την ανθρώπινη Ελευθερία
75 εκατομμύρια και 40.000 χρόνια ΙΣΤΟΡΙΑ
θρησκεία των Human beings and homo sapiens η ομηρία.

Ο διώκτης του Οδυσσέα 2000 χρόνια, η Εποχή των Ιχθύων στο τέλος της.

Τέλος Εποχής. Τέλος στις ποσειδώνιες αντίνοες θρησκείες που έχουν ρημάξει το μυαλό του Όρθιου Ανθρώπου. Ξημερώνει μια καινούργια Εποχή και ο όμηρος άνθρωπος θα είναι Ελεύθερος σαν αετός και πουλί!

Αστραία

και όχι ….Γουάντα

Ο θεοποιημένος «Μωυσής» της Ακκαδικής Αυτοκρατορίας την Εποχή της μετaΛεμουρίας και ο μύθος του

Ο Sargon of Akkad αναγνωρίζεται ως το πρώτο πρόσωπο στην καταγεγραμμένη ιστορία που κυβέρνησε μια αυτοκρατορία .Ήταν ο ιδρυτής της δυναστείας των «Σαργονικών» ή «Παλαιών Ακκαδικών», η οποία κυβέρνησε για περίπου έναν αιώνα μετά το θάνατό του μέχρι την κατάκτηση του Σούμερ.

Η αυτοκρατορία του πιστεύεται ότι περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Μεσοποταμίας , τμήματα του Λεβάντε , εκτός από τις επιδρομές στην επικράτεια των Χουριών και των Ελαμιτών , που κυβερνούσε από την (αρχαιολογικά άγνωστη ακόμη) πρωτεύουσά του, την Ακκάδ .

Ο Σαργών εμφανίζεται ως θρυλική προσωπικότητα στη νεοασσυριακή λογοτεχνία του 8ου με 7ου αιώνα π.Χ. Στη Βιβλιοθήκη του Ασουρμπανιπάλ βρέθηκαν ταμπλέτες με θραύσματα ενός Θρύλου Γέννησης Σαργκόν

Μια πιθανή ερμηνεία του ονόματός του είναι «αυτός [ο θεός] έχει καθιερώσει τον βασιλιά». « Ο βασιλιάς είναι εγκατεστημένος νόμιμος»,

Οι πρωτογενείς πηγές που σχετίζονται με το Sargon είναι αραιές.

Κατάκτηση των Σουμερίων
Στην επιγραφή, ο Σαργκόν αυτοπροσδιορίζεται ως «Σαργόν, βασιλιάς του Ακκάτ, επίσκοπος ( μασκίμ ) της Ινάννα, βασιλιάς του Κις, χρισμένος ( γκούντα ) του Ανού, βασιλιάς της χώρας [Μεσοποταμίας], κυβερνήτης ( ενσί ) του Ενλίλ». Γιορτάζει την κατάκτηση του Ουρούκ και την ήττα του Λουγκαλζάγκεσι , τον οποίο ο Σαργκόν έφερε «στην πύλη του Ενλίλ»:

Σαργκόν, βασιλιάς του Ακκάδ , επίσκοπος της Ινάννα , βασιλιάς του Κις , χρισμένος του Ανού, βασιλιάς της γης, κυβερνήτης του Ενλίλ : νίκησε την πόλη Ουρούκ και γκρέμισε τα τείχη της, στη μάχη της Ουρούκ κέρδισε, πήρε τον Λουγκαλζαγέζι βασιλιά του Ουρούκ κατά τη διάρκεια της μάχης, και τον οδήγησε με ένα κολάρο σχοινί στο λαιμό στην πύλη του Ενλίλ .

—  Επιγραφή του Sargon (παλαιοβαβυλωνιακό αντίγραφο από το Nippur ).
Στη συνέχεια ο Σαργκόν κατέκτησε την Ουρ και την Ε-Νινμάρ και «ερημοποίησε» την επικράτεια από το Λαγκάς μέχρι τη θάλασσα και από εκεί συνέχισε να κατακτήσει και να καταστρέψει την Ούμα :

Ο Σαργών, ο βασιλιάς της Ακκαδίας, νίκησε την Ουρ στη μάχη, κατέκτησε την πόλη και κατέστρεψε το τείχος της. Κατέκτησε το Ενινμάρ, κατέστρεψε τα τείχη του και κατέκτησε την περιοχή του και το Λαγκάς μέχρι τη θάλασσα. Έπλυνε τα όπλα του στη θάλασσα. Κέρδισε την Ούμα στη μάχη, [κατέκτησε την πόλη και κατέστρεψε τα τείχη της]. [Στον Sargon], ο θεός Enlil [δεν έδωσε] ri-val. Ο θεός Ενλίλ του έδωσε [την Άνω Θάλασσα και] την Κάτω.

—  Επιγραφή Σαργών. E2.1.1.1 [27]

Κατάκτηση της Άνω Μεσοποταμίας, μέχρι τη Μεσόγειο Θάλασσα
Υποτάσσοντας τον εαυτό του στον (Λεβαντινό θεό) Ντάγκαν , ο Σαργκόν κατέκτησε εδάφη της Άνω Μεσοποταμίας και του Λεβάντε , συμπεριλαμβανομένων των Mari , Yarmuti ( Jarmuth ?) και Ibla «μέχρι το Δάσος των Κέδρων (το Amanus ) και μέχρι το Ασημένιο Βουνό ( Aladagh 😉 », που κυβερνά από την «άνω θάλασσα» (Μεσόγειος) μέχρι την «κάτω θάλασσα» (Περσικός Κόλπος). ]

Ο Σαργκόν ο Βασιλιάς υποκλίθηκε στον Ντάγκον στο Τουτούλ . Αυτός (ο Ντάγκον) έδωσε σε αυτόν (Σαργκόν) την Άνω Γη: Μαρί, Ιαρμούτι και Έμπλα , μέχρι το Δάσος των Κέδρων και τα Ασημένια Όρη
Κατακτήσεις του Ελάμ και του Μαρχάσι
Ο Σαργκόν ισχυρίζεται επίσης στις επιγραφές του ότι είναι «Ο Σαργκόν, ο βασιλιάς του κόσμου, ο κατακτητής του Ελάμ και του Παραχσούμ », των δύο μεγάλων πολιτειών στα ανατολικά του Σουμέρ.

Ο Sargon θριάμβευσε πάνω από 34 πόλεις συνολικά. Πλοία από το Meluhha , το Magan και το Dilmun , αγκυροβόλησαν στην πρωτεύουσά του, το Akkad. Φιλοξενούσε μια αυλή ή μόνιμη στρατιά 5.400 ανδρών που «έτρωγαν ψωμί καθημερινά μπροστά του»

Θρύλος γέννησης
Ένα νεοασσυριακό κείμενο από τον 7ο αιώνα π.Χ. που υποτίθεται ότι είναι η αυτοβιογραφία του Σαργκόν βεβαιώνει ότι ο μεγάλος βασιλιάς ήταν νόθος γιος ιέρειας. Είναι γνωστή μόνο η αρχή του κειμένου (οι δύο πρώτες στήλες), από τα θραύσματα τριών χειρογράφων. Τα πρώτα θραύσματα ανακαλύφθηκαν ήδη από το 1850. ] Η γέννηση του Sargon και η πρώιμη παιδική του ηλικία περιγράφονται ως εξής:

Η μητέρα μου ήταν αρχιέρεια, τον πατέρα μου δεν τον ήξερα. Τα αδέρφια του πατέρα μου αγαπούσαν τους λόφους. Η πόλη μου είναι το Azupiranu , το οποίο βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη. Με συνέλαβε η αρχιέρεια μητέρα μου, κρυφά με γέννησε. Με έβαλε σε ένα καλάθι με βιασύνη, με άσφαλτο σφράγισε το καπάκι μου. Με πέταξε στο ποτάμι που ανέβαινε από πάνω μου. Το ποτάμι με τράβηξε και με πήγε στο Άκκι, το συρτάρι του νερού. Ο Άκκι, ο συρτάρι του νερού, με πήρε για γιο του και με μεγάλωσε. Ο Άκκι, ο συρτάρι του νερού, με διόρισε κηπουρό του. Όσο ήμουν κηπουρός, η Ishtar μου χάρισε την αγάπη της και για τέσσερα και … χρόνια άσκησα βασιλεία.

Ομοιότητες μεταξύ του μύθου της γέννησης του Sargon και άλλων εκθέσεων γέννησης βρεφών στην αρχαία λογοτεχνία, συμπεριλαμβανομένων των Μωυσή , Κάρνα και Οιδίποδα , σημειώθηκαν από τον ψυχαναλυτή Otto Rank στο βιβλίο του 1909 The Myth of the Birth of the Hero . Ο θρύλος μελετήθηκε επίσης λεπτομερώς από τον Brian Lewis και συγκρίθηκε με πολλά διαφορετικά παραδείγματα του μοτίβου έκθεσης στη γέννηση των βρεφών που βρέθηκαν στα ευρασιατικά παραμύθια. Συζητά μια πιθανή μορφή αρχέτυπου, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στον θρύλο του Σαργών και στην αφήγηση της γέννησης του Μωυσή . Ο Τζόζεφ Κάμπελ έκανε επίσης τέτοιες συγκρίσεις.

Ο Sargon είναι επίσης μια από τις πολλές προτάσεις για την ταυτότητα ή την έμπνευση για το βιβλικό Nimrod . Ο Ewing William (1910) πρότεινε τον Sargon με βάση την ενοποίηση των Βαβυλωνίων και του νεοασσυριακού μύθου γέννησης. Ο Yigal Levin (2002) πρότεινε ότι ο Nimrod ήταν μια ανάμνηση του Sargon και του εγγονού του Naram-Sin, με το όνομα «Nimrod» να προέρχεται από το τελευταίο

Ο Σαργκόν θεωρήθηκε πρότυπο από τους βασιλείς της Μεσοποταμίας για περίπου δύο χιλιετίες μετά τον θάνατό του. Οι Ασσύριοι και Βαβυλώνιοι βασιλιάδες που στήριξαν τις αυτοκρατορίες τους στη Μεσοποταμία έβλεπαν τους εαυτούς τους ως κληρονόμους της αυτοκρατορίας του Σαργόν. Ο Sargon μπορεί πράγματι να εισήγαγε την έννοια της «αυτοκρατορίας» όπως έγινε κατανοητή στην ύστερη ασσυριακή περίοδο. το Νεοασσυριακό Κείμενο Sargon , γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, προκαλεί τον Sargon να προκαλεί τους μεταγενέστερους ηγεμόνες να «κυβερνήσουν τους Σουμέριους μαυροκέφαλους» (δηλαδή τον αυτόχθονα πληθυσμό της Μεσοποταμίας) όπως έκανε. Μια σημαντική πηγή για τους «Σαργονικούς ήρωες» στην προφορική παράδοση στην ύστερη Εποχή του Χαλκού είναι μια καταγραφή των Μεσοχεττιτικών (15ος αιώνας π.Χ.) ενός τραγουδιού των Χουρο-Χετταίων, που καλεί τον Σαργόν και τους άμεσους διαδόχους του ως «θεοποιημένους βασιλιάδες».

Αυτά ,που η εξουσία των ιερατείων, δεν θέλει να ξέρεις για να σου πουλάει τους Μύθους, ως κυριολεξία θρησκεία  και θεολογία και να πλουτίζει από την αλληγορία τους. Οι ψαράδες και τα ψάρια «σαργός» στα δίχτυα τους , αλιείς της συνείδησης στην ποσειδώνια κοσμική θάλασσα της αντίληψης

Αστραία

από τα συμπόσια στην Μεσοποτομία της Ακκαδικής Αυτοκρατορίας της Παλαιάς Λεμουρίας στις εκλαϊκευμένες θρησκείες της θρησκόληπτης Ανατολίας

Η κυλινδρική σφραγίδα του Αδάμ και της Εύας , γνωστή και ως « σφραγίδα του πειρασμού », είναι ένας μικρός λίθινος κύλινδρος μετα- ακκαδικής προέλευσης, που χρονολογείται από το 2200 έως το 2100 περίπου π.Χ. Η σφραγίδα απεικονίζει δύο καθισμένες φιγούρες, ένα δέντρο και ένα φίδι, και παλαιότερα πίστευαν ότι αποδεικνύει κάποια σχέση με τον Αδάμ και την Εύα από το Βιβλίο της Γένεσης . Θεωρείται πλέον ως συμβατικό παράδειγμα ακκαδικής σκηνής συμποσίου.

Ο Ασσυριολόγος Τζορτζ Σμιθ περιέγραψε την σφραγίδα του Αδάμ και της Εύας ως με δύο φιγούρες (αρσενικό και θηλυκό) σε κάθε πλευρά ενός δέντρου, που απλώνουν τα χέρια τους στον καρπό, ενώ ανάμεσα στις πλάτες των μορφών υπάρχει ένα φίδι, το οποίο είδε ως απόδειξη ότι ο θρύλος της πτώσης του ανθρώπου ήταν γνωστός στα πρώτα χρόνια της Βαβυλωνίας.

Ό, τι πήραν από την γνώση του Δράκου και το κάνανε, το πουλήσανε στους μωρούς και νήπιους σαν  »θεό και θρησκεία» …τα ιερατεία για την εξουσία.

Ανάμεσα από το καλό και το κακό
υπάρχει ο δρόμος της αρετής και της κακίας.
Αυτός που έχει επιλέξει ο Ηρακλής με ελεύθερη βούληση, ο ήρως της Ελληνικής Μυθολογίας σε ελεύθερη ερμηνεία

Αστραία