Η επέλαση της περσομηδικής αυτοκρατορίας και των αρίων φυλών με τις θρησκείες της ερήμου στην εύφορη ημισέληνο της πανθρησκείας
Το Ιράν, η Αριανή χώρα των Αρίων, η παλαιά Περσική και Μηδική ένδοξη αυτοκρατορία, επιτέθηκε χθες στο Ισραήλ, την χώρα κράτος του Θεού της Ανατολής, ύστερα από τον πόλεμο πολλών εβδομάδων και μηνών που παίζανε το κρυφτό, όλοι αυτοί και εμείς ….τον τραγουδιστή τον τυφλό. Όλη η ανθρωπότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Έκτακτες συνεδριάσεις, συνεχή τηλεφωνήματα…. μερικοί χάσανε και τα μπάνια τους ….. άρα θα είναι σοβαρό πολύ.
Κάθε πόλεμος έχει βαθιές ρίζες και αιτίες, ποικίλες αφορμές και ανήκει στην αρχέγονη ανθρώπινη φυλή και την εξέλιξη της. αν και όλα τα έμβια όντα πολεμούν και μάχονται μεταξύ τους στον πόλεμο των στοιχείων και των μορφών, πατέρα των πάντων κατά την ηράκλεια φιλοσοφία
Το τέλος της Εποχής αυτής, των 2000 ετών, μας βρίσκει και με νέους πολέμους ως ξεκαθάρισμα των συμμοριών και φατριών της θρησκευτικής περιόδου αυτής.
Είναι η Νέα Ατλαντίδα που αναδύθηκε πριν 200 χρόνια με την κυριαρχία των ΗΠΑ. Χρησιμοποίησε τις αρχαίες γνώσεις και την σύγχρονη τεχνολογία για του κόσμου την κυριαρχία, ως αυτοκρατορία. Χρησιμοποίησε όμως και τους λαούς της Ασίας και της Αφρικής, αδίστακτα, ως καύσιμο υλικό μέχρι εξαντλήσεως των πόρων τους. Αυτό τους θέριεψε….. με 6 δις πληθυσμό.
Αυτό ήταν και το μεγάλο λάθος της, γιατί η ΗΠΑ, ως Ατλαντίδα κατέκτησε τη Λεμουρία μέσω της υπεροχής της στην τεχνολογία αλλά, η Λεμουρία κατέκτησε την Ατλαντίδα μέσα από τη θρησκεία και την θεοσοφία και αντέγραψε την τεχνολογία. Έτσι βλέπουμε τις αμερικανίδες να τρέχουν στα άσραμ της ανατολής για παρηγοριά και τους αμερικάνους να προσκυνούν τον γκουρού Όσσο λατρευτικά με τον θεοσοφικό ΟΗΕ να αναδύεται σε δικτατορικό οργανισμό υπεροπτικά.
Και αυτό το λάθος το βλέπει, η ΗΠΑ αποδυναμωμένη ( φαίνεται και από τους προέδρους που βγάζει ) και το πληρώνει στην ανάδυση του υπέρ θρησκευτικού συναισθήματος της Λεμουρίας και των λαών της, ενώ το όπιο τα ναρκωτικά και η πορνεία καταστρέφουν την εκφυλισμένη Δυτική κοινωνία συνεχώς και συστηματικά
Ο Μεγάλος Δράκος ποτέ δεν ξέχασε την προσβολή και τον πόλεμο του οπίου, παρακολουθεί το παιχνίδι αυτό, ήρεμος και αδυσώπητα αμείλικτος, γιατί ξέρει ότι θα χάσουν και οι δυο και περιμένει τη σειρά του. Και την κίνηση του βασιλιά στην παρτίδα σκάκι με τον ιππότη και τα πιόνια αυτά της Δύσης και της Ανατολής τα πολλά, στον πόλεμο Λεμουρίας και Ατλαντίδας, όμως ο θάνατος Πλούτων, όλους μας κοιτά.
ΕΜΕΙΣ …τι περιμένουμε αγαπητό μου ημερολόγιο και αγαπητέ μου αναγνώστη;;; Τι;
Έχουν ειπωθεί ήδη πολλά, ας κάνουμε λίγα από αυτά, είναι πάντοτε υπέρ αρκετά μπροστά στην Ιστορία και την Αιωνιότητα που μας παρακολουθεί σιωπηλά και την Μούσα Κλειώ που μας καταγράφει μουσικά.

Θα μάθουμε που βρίσκεται ο διάβολος και πως κρύβεται τόσο καλά …..πίσω από τις θρησκείες του

Αστραία

Ο «διάβολος» είναι στους Αγίους Τόπους, την Ιερουσαλήμ και στην εύφορη ημισέληνο
«Σε λίγα σημεία του πλανήτη μας ο διάβολος φαίνεται τόσο πολύ όσο στους Αγίους Τόπους», σχολιάζει η ισπανική El Pais σε άρθρο της.

Ο Διάβολος δημιούργημα κυρίως των αβρααμικών θρησκειών στην πάγια τακτική της εξουσίας, “κατασκευάζοντας τον εχθρό “. Είναι ό,τι δεν καταλαβαίνει κανείς και ό,τι φοβάται .Με αυτό τον τρόπο είναι πλήρως ελεγχόμενος και ποδηγετούμενος όπως συμβαίνει με τους πιστούς οπαδούς κυρίως αυτών των θρησκειών.

Η Εύφορη Ημισέληνος ( σύμβολο και του θεού Σιν της Μεσοποταμίας ) είναι περιοχή με σχήμα ημισελήνου στη Μέση Ανατολή, που εκτείνεται στο σύγχρονο Ιράκ, τη Συρία, τον Λίβανο, το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, την Αίγυπτο, μαζί με τη νοτιοανατολική περιοχή της Τουρκίας και τις δυτικές περιφέρειες του Ιράν. Ορισμένοι συγγραφείς περιλαμβάνουν επίσης την Κύπρο.

Ο «διάβολος» έχει κάνει αισθητή την παρουσία του στην πολύπαθη Μέση Ανατολή εδώ και 3.000 χρόνια. Είτε κρατώντας το σπαθί του Αιγύπτιου Φαραώ κατά των Εβραίων ή των τρομοκρατικών επιθέσεων κατά του Ισραήλ από τις ένοπλες ταξιαρχίες Αλ Κασάμ της Χαμάς, πριν τρεις εβδομάδες, αλλά και της «συλλογικής τιμωρίας» δύο εκατομμυρίων αμάχων Παλαιστινίων από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα.

Και στη διάρκεια των 3.000 ετών, οι Βαβυλώνιοι, οι Ρωμαίοι, οι Σταυροφόροι και άλλοι «επουράνιοι» απεσταλμένοι των τριών μεγάλων θρησκειών, των Εβραίων, των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων, κήρυξαν τον «Οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», κατά την Παλαιά Διαθήκη. Και σήμερα: Βόμβα αντί βόμβας… Και δυστυχώς, βασικοί υπεύθυνοι εκατέρωθεν για τις σφαγές είναι διάφοροι «θρησκευτικοί εξτρεμιστές», που έχουν μετατοπίσει τη σύγκρουση στη λογική του «ποιος είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος».

Ακροδεξιοί υπερ-ορθόδοξοι Εβραίοι δίνουν το στίγμα στην κυβέρνηση Νετανιάχου. Φανατικοί ισλαμιστές, που δεν νοιάζονται για την ανθρώπινη ζωή, κυριαρχούν στη Χαμάς.

Όπως λέει ο διάσημος Ισραηλινός φιλόσοφος Ονρί Μποέμ και στα δύο στρατόπεδα, υπάρχουν δύο ανταγωνιστικές ιδέες για μια «απόλυτη ενσάρκωση» της θυματοποίησης: Εβραίοι και Παλαιστίνιοι -και οι δύο με μακρά ιστορία θυματοποίησης.

Από την ισραηλινή πλευρά υπάρχει μια αναβίωση της αφήγησης των Εβραίων ως αιώνιων θυμάτων.

Από την πλευρά της Χαμάς, διατυπώνεται η άποψη ότι οι Παλαιστίνιοι είναι τα θύματα και οι Ισραηλινοί είναι οι θύτες. Απαγωγές ομήρων και τραγικά γεγονότα όπως της 7ης Οκτωβρίου, έρχονται σε αντίθεση με τις κατηγορίες. Οι Ισραηλινοί γίνονται θύματα και οι άνδρες της Χαμάς γίνονται θύτες.

Το μεγάλο ερώτημα είναι βέβαια αν θα σπάσει ποτέ αυτή η αλυσίδα της βίας στη Μέση Ανατολή;

Όταν καταλάβουμε ποιος είναι ο διάβολος, ποιος τον έχει δημιουργήσει ( οι θρησκείες ) και τι κάνει (και τι κάνουν ). Το πρόβλημα στη Μέση Ανατολή είναι πολύ βαθύ….θρησκευτικό πρωτίστως με ποίμνιο ποδηγετούμενο από τον μουσουλμανισμό τον χριστιανισμό και τον ιουδαϊσμό…και τους πατριάρχες τους
Η αποθρησκευτικοποίηση θα βοηθούσε στο διάλογο τη λύση και την εξέλιξη του Homo Sapiens.
Φθάνει πια με τις θρησκείες, τις θυσίες των αρσενικών παιδιών και τους»αληθινούς » θεούς που γονατίζουν τον άνθρωπο και μειώνουν την Φαιά Ουσία του.

Αστραία

από την Ουρ της Βαβυλωνίας με Γενάρχη Πατριάρχη τον Αβραάμ

Ο Αβραάμ 1813-1648 πΧ, πατριάρχης του έθνους Ισραήλ και των Αράβων. Θεωρείται πως ήταν πρόγονος του Ιωσήφ. (Ματ. 1:1-16· Λου. 3:23-38)

Έτσι στα 100 του χρόνια ο Αβραάμ, σύμφωνα με τη διαταγή του Θεού άλλαξε το όνομά του, από «Άβραμ» που λεγόταν και σήμαινε «ο υψηλός ή υπέροχος πατέρας», σε «Αβραάμ» που σημαίνει «ο πατέρας μας ο υπέροχος», δηλαδή ο γενάρχης και πατέρας των εθνών.

Ο μεγάλος πατριάρχης της εβραϊκής φυλής που απ’ αυτόν αρχίζει η ιστορία του Ισραήλ αλλά και της αραβικής (Γένεση 25,12-18. Α’ Παραλειπομένων 1,28-31), γεννήθηκε στην πόλη Ουρ της Χαλδαίας και ήταν γιος του ειδωλολάτρη Θάρα. Παίρνοντας σύζυγο την ετεροθαλή αδελφή του Σάρα, μαζί με τον πατέρα του και τον ανιψιό του Λωτ έφυγε από τη Χαλδαία και πήγε στη Χαρράν, όπου έζησε για πολύ καιρό και όπου πέθανε ο πατέρας του. Τότε, υπακούοντας στην εντολή του Θεού, πήγε στη χώρα Χαναάν, παίρνοντας μαζί του τη γυναίκα του Σάρρα, τον Λωτ και όλα του τα υπάρχοντα και τα κοπάδια των ζώων που είχε. Και εκεί για πρώτη φορά πήρε από τον Θεό την υπόσχεση ότι θα κάνει αυτόν και τον λαό του ισχυρό και ένδοξο και θα τον τιμούν όλες οι φυλές της γης.

Η περίοδος των Πατριαρχών. Την πορεία των Εβραίων γνωρίζουμε στις λεπτομέρειες της μέχρι το 2ο αι. π.Χ. μέσα από τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν νομάδες, που με τα κοπάδια τους και οργανωμένοι σε φυλές περιπλανούνταν σε αναζήτηση βοσκοτόπων.

Ξεκίνησαν από την Ουρ της Χαλδαίας την εποχή της ακμής του Αρχαίου Βαβυλωνιακού κράτους. Πιθανότατα, στα χρόνια της βασιλείας του Χαμμουραμπί μια φυλή με αρχηγό της τον Πατριάρχη Αβραάμ διέσχισε τη Μεσοποταμία και μετά από περιπλανήσεις εγκαταστάθηκε στη Χαναάν. Στο μέρος αυτό για πρώτη φορά ονομάστηκαν Εβραίοι, που σημαίνει «αυτοί που ήρθαν μακριά από τον ποταμό», δηλαδή από τον Ευφράτη. Την πρώτη περίοδο της ιστορικής τους πορείας, την περίοδο των Πατριαρχών, όπως ονομάζεται, τους συναντούμε να ζουν νομαδικά.

Όταν κυριάρχησαν οι Υξώς, μια από τις φυλές τους με Πατριάρχη τον Ιωσήφ βρίσκεται μόνιμα εγκατάστημένη στην Αίγυπτο. Πιθανόν να ήταν μια από τις φυλές που οι αιγυπτιακές πηγές ανέφεραν με το όνομα Υξώς. Οι φαραώ του Νέου βασιλείου μετά την απομάκρυνση των Υξώς εκδίωξαν και τους Εβραίους. Το εγχείρημα της Εξόδου από την Αίγυπτο και της καθοδήγησης κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεων μέχρι την αποκατάστασή τους στη Χαναάν, στη «Γη της Επαγγελίας», το ανέλαβε ο Μωυσής.

Η περίοδος των Κριτών. Για να εγκατασταθούν στη Χαναάν, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τους Φιλισταίους, κατοίκους της παράλιας περιοχής της Παλαιστίνης και τους Χαναναίους, που ζούσαν στο εσωτερικό. Η περίοδος των αγώνων ήταν μακροχρόνια, κράτησε περίπου δύο αιώνες (12ος-11ος αι. π.Χ.) και είναι γνωστή ως περίοδος των Κριτών. Τους αγώνες διεξήγαγαν χωρισμένοι σε φυλές. Πολλές φορές όμως υποχρεώθηκαν να ενωθούν για την αντιμετώπιση των εχθρών τους, ιδιαίτερα των Φιλισταίων. Αρχηγοί τους τότε ήταν οι Κριτές.

Η περίοδος των Βασιλέων. Η οριστική ένωσή τους σηματοδοτεί μια νέα περίοδο, γνωστή ως περίοδος των Βασιλέων. Τον πρώτο βασιλιά, τον Σαούλ, που σκοτώθηκε πολεμώντας τους Φιλισταίους, διαδέχθηκε ο Δαβίδ, ο οποίος οργάνωσε ισχυρό γεωργικό κράτος στα τέλη του 11ου και τις αρχές του 10ου αι. π.Χ. Ο Δαβίδ είναι ιδιαίτερα γνωστός για τους ψαλμούς του με τους οποίους υμνεί το θεό.
Κυβέρνησε στο όνομα του Ενός Θεού, χωρίς ο ίδιος να θεωρείται θεός από τους υπηκόους του. Στην εξουσία τον διαδέχθηκε ο γιος του, ο Σολομών, ο οποίος κυβέρνησε περίπου πενήντα χρόνια .

Οι λεγόμενες Δώδεκα Φυλές του Ισραήλ ήταν σύμφωνα με την Εβραϊκή βίβλο Τανάκ και την Παλαιά Διαθήκη, το έθνος του Ισραήλ που είχε επιλέξει ο Γιαχβέ, ως «περιούσιο λαό» δηλαδή οι Ισραηλίτες. Στην πραγματικότητα δεν ήταν φυλές αλλά ομόφυλες οικογένειες, φάρες, των δώδεκα παιδιών του Ιακώβ, που ήταν και οι γενάρχες αυτών, συμπεριλαμβανομένων των δούλων και βοσκών της καθεμιάς.

Η ιστορία των δώδεκα αυτών φυλών προσδιορίζεται την περίοδο 1200 – 1000 π.Χ.

Σύμφωνα με την Παλαιά διαθήκη ο Ιακώβ αφού εξαπάτησε τόσο τον πατέρα του Ισαάκ όσο και τον αδελφό του Ησαύ, κατόπιν προτροπής της μητέρας του Ρεβέκκας και υπό την ανοχή του Γιαχβέ, προκειμένου να πάρει τα πρωτοτόκια κατέφυγε στη συνέχεια στο θείο του Λάβαν. Κατά την εκεί παραμονή του ο Ιακώβ παντρεύτηκε και τις δύο κόρες του Λάβαν την Λεία και την Ραχήλ, αφού προηγουμένως εγκατέλειψε εν ζωή την πρώτη, κατά παράβαση του νόμου. Από τις δύο αυτές συζύγους απέκτησε οκτώ γιους. Εκτός όμως αυτών τεκνοποίησε και με τις υπηρέτριες των συζύγων του τη Βαλλά και Ζελφά αποκτώντας και άλλους τέσσερις γιους, συνολικά δώδεκα γιους.

Ηνωμένη Μοναρχία του Ισραήλ είναι το όνομα που δόθηκε στα ενωμένα βασίλεια του Ισραήλ και του Ιούδα, κατά τη διάρκεια των εξουσιών του Σαούλ, του Δαβίδ και του Σολομώντα, όπως απεικονίζεται στην εβραϊκή Βίβλο αλλά και στην Αγία Γραφή. Παραδοσιακά χρονολογείται μεταξύ 1050 π.Χ. και 930 π.Χ. Στη διαδοχή του γιου του Σολομώντα, Ροβοάμ, γύρω στο 930 π.Χ., η βιβλική αφήγηση αναφέρει ότι η χώρα χωρίστηκε σε δύο βασίλεια: το Βασίλειο του Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένων των πόλεων της Συχέμ και της Σαμάρειας) στα βόρεια και το Βασίλειο του Ιούδα (που περιείχε την Ιερουσαλήμ) στο νότο.
Η προ-μοναρχική πηγή περιγράφει ότι η «θεϊκή» γέννηση του Σαούλ και η ηγεσία του στρατού στη νίκη επί των Αμμωνιτών, είχε ως αποτέλεσμα τη θέληση του λαού να τους οδηγήσει εναντίον των Φιλισταίων, οπότε διορίζεται βασιλιάς

Το Βασίλειο του Ιούδα ήταν εβραϊκή επικράτεια που δημιουργήθηκε κατά την Εποχή του Σιδήρου, από το 930 έως το 587 π.Χ., σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου και πιο συγκεκριμένα στις Ιουδαϊκές Οροσειρές γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, πρώτος βασιλιάς του υπήρξε ο Ροβοάμ από τον Οίκο του Δαβίδ. Οι οίκος καταγόταν από την φυλή του Ιούδα, στην οποία οφείλεται το όνομα του βασιλείου.

Σύμφωνα με το Βιβλίο των Κριτών, πριν από την άνοδο της Ηνωμένης Μοναρχίας, οι Ισραηλινές φυλές ζούσαν ως συνομοσπονδία κάτω από χαρισματικούς ηγέτες που ονομάζονταν Κριτές. Ο Αβιμέλεχ, ο πρώτος Κριτής που ανακηρύχθηκε βασιλιάς από τους άνδρες της Συχέμ, βασίλευσε στο Ισραήλ για τρία χρόνια προτού σκοτωθεί κατά τη μάχη της Θηβήν.[17]

Σύμφωνα με τη βιβλική αφήγηση, η Ηνωμένη Μοναρχία δημιουργήθηκε όταν υπήρχε μια μεγάλη λαϊκή αντίδραση υπέρ της εισαγωγής ενός βασιλιά για να κυβερνήσει την αποκεντρωμένη ισραηλινή ομοσπονδία. Η αυξανόμενη πίεση από τους Φιλισταίους και άλλους γειτονικούς λαούς λέγεται από τη Βίβλο ότι ανάγκασε τους Ισραηλίτες να ενωθούν ως κράτος μετά το χρίσιμο του Σαούλ από τον Σαμουήλ. Η Βίβλος αντιμετωπίζει την έννοια της βασιλείας ως «ανάθεμα», και θεωρείται ως τοποθέτηση ενός ατόμου σε θέση σεβασμού και δύναμης που θα έπρεπε να διατηρηθεί για τον Θεό.

Σύμφωνα με το δεύτερο βιβλίο του Σαμουήλ, η ανυπακοή του Σαούλ ωθεί τον Θεό να περιορίσει τη βασιλεία του και να παραδώσει το βασίλειό του σε άλλη δυναστεία. Ο Σαούλ πέθανε στη μάχη εναντίον των Φιλισταίων μετά από μια βασιλεία μόλις δύο ετών.

Ο κληρονόμος του, ο Ιεβοσθέ, κυβερνά μόνο δύο χρόνια πριν δολοφονηθεί. Ο Δαβίδ τερματίζει τη συνωμοσία και διορίζεται βασιλιάς του Ισραήλ στη θέση του Ιεβοσθέ. Ορισμένοι κριτικοί κειμένου και βιβλικοί μελετητές προτείνουν ότι ο Δαβίδ ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνος για τη δολοφονία και ότι η αθωότητα του Δαβίδ ήταν μια μεταγενέστερη εφεύρεση για να νομιμοποιήσει τις πράξεις του.

Το τέλος του βασιλείου
Μετά το θάνατο του Σολομώντα κατά το 926 π.Χ., οι εντάσεις μεταξύ του βόρειου τμήματος του Ισραήλ που περιείχαν τις δέκα βόρειες φυλές, και το νότιο τμήμα που κυριαρχούσε η Ιερουσαλήμ και οι νότιες φυλές έφτασαν στο σημείο βρασμού. Όταν ο διάδοχος του Σολομώντα (ο Ροβοάμ) αντιμετώπισε αβίαστα οικονομικά παράπονα των βόρειων φυλών, το 930 π.Χ. περίπου (υπάρχουν διαφορές απόψεων ως προς το πραγματικό έτος) το Ηνωμένο Βασίλειο του Ισραήλ και του Ιούδα χωρίστηκαν σε δύο βασίλεια: το βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ, το οποίο περιλάμβανε τις πόλεις της Συχέμ και της Σαμάρειας, και στο νότο το Βασίλειο του Ιούδα, που περιείχε την Ιερουσαλήμ, με τις περισσότερες από τις μη ισραηλινές επαρχίες να επιτυγχάνουν ανεξαρτησία.

Γνωρίζοντας την ιστορία των θρησκειών και των πατριαρχών τους….

Αστραία

Πατριάρχες της Θεομανίας

Ο πόλεμος των -ελ, του πατρός του υιού και του αγίου πνεύματος στη Μέση Ανατολή συνεχίζεται με τις ευλογίες του μεγάλου Δράκου της Ανατολίας και τον πληρώνουμε όλοι ,εδώ και κάποιους αιώνες ποδηγετούμενοι από το υπερανεπτυγμένο θρησκευτικό συναίσθημα του Ποσειδώνος στα Ιερά Σόλυμα της τριαδικής θρησκείας της Λεμουρίας

Ο γιος του Αβραάμ και ο γιος του Ισαάκ με κατάληξη -ηλ -ελ που σημαίνει Θεός,

Ο Ισμαήλ ήταν γιος του Αβραάμ και της Αιγύπτιας δούλης του Άγαρ.Εξελληνισμένο Εβραϊκό όνομα από το ρήμα שמע (σιαμά) = ακούω και τη λέξη אל (ηλ)=θεός και σημαίνει ο θεός εισάκουσε.
Ο πρωτότοκος γιος του Αβραάμ από την Άγαρ ήταν ο Αιγύπτιος Ισμαήλ. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Και η Άγαρ γέννησε στον Αβραάμ έναν γιο και ο Αβραάμ αποκάλεσε το όνομα αυτού του γιου, που γέννησε η Άγαρ, Ισμαήλ.» (Γένεση 16: 15)

Στον Αβραάμ δόθηκε μια ξεχωριστή υπόσχεση ότι οι απόγονοι του Ισμαήλ θα γίνονταν μεγάλο έθνος. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Και για τον Ισμαήλ σε εισάκουσα. Να, τον ευλόγησα και θα τον αυξήσω και θα τον πληθύνω σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό. Θα γεννήσει 12 άρχοντες και θα τον κάνω μεγάλο έθνος.» (Γένεση 17: 20)

Το όνομα του Ισμαήλ δόθηκε από το Θεό και σημαίνει «ο Θεός ακούει». Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Ο άγγελος του Κυρίου της είπε ακόμα (στην Άγαρ): Θα πληθύνω υπερβολικά το σπέρμα σου, ώστε να μην απαριθμείται λόγω του πλήθους του. Και ο άγγελος του Κυρίου της είπε: Να, εσύ είσαι έγκυος και θα γεννήσεις γιο και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ισμαήλ, επειδή ο Κύριος άκουσε τη θλίψη σου.» (Γένεση 16: 10, 11)

Στους απογόνους του Ισμαήλ και στους άλλους γιους του Αβραάμ μέσω της Κετουρά (γυναίκα του Αβραάμ μετά από τη Σάρα) δόθηκε η ανατολική χώρα και αναφέρονται ως λαός της ανατολής. Είναι οι προπάτορες των Αράβων. Ο Μωάμεθ, ο προφήτης του Ισλάμ, ανάγει την καταγωγή του πίσω στον Ισμαήλ μέσω του πρώτου γεννημένου γιου του, του Ναβαϊώθ.

Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Στους γιους όμως των παλλακών του ο Αβραάμ έδωσε χαρίσματα, όταν ακόμα ζούσε και επιπλέον τους εξαπέστειλε μακριά από τον γιο του τον Ισαάκ προς τα ανατολικά, στη γη της Ανατολής.» «Και αυτή είναι η γενεαλογία του Ισμαήλ, του γιου του Αβραάμ που γέννησε στον Αβραάμ η Αιγύπτια η Άγαρ, η δούλη της Σάρας. Κι αυτά είναι τα ονόματα των γιων του Ισμαήλ, σύμφωνα με τα ονόματά τους στις γενεές τους. Πρωτότοκος του Ισμαήλ ήταν ο Ναβαϊώθ, έπειτα ο Κηδάρ και ο Αβδεήλ και ο Μιβσάμ και ο Μισμά και ο Δουμά και ο Μασσά, ο Χαδδάρ και ο Θαιμά, ο Ιετούρ, ο Ναφίς και ο Κεδμά. Αυτοί είναι οι γιοι του Ισμαήλ κι αυτά είναι τα ονόματά τους σύμφωνα με τις κωμοπόλεις τους και σύμφωνα με τις κατοικίες τους. 12 άρχοντες σύμφωνα με τα έθνη τους.. (Κι αυτά είναι τα χρόνια της ζωής του Ισμαήλ, εκατόν τριάντα επτά χρόνια, Και αφού εξέπνευσε, πέθανε και προστέθηκε στον λαό του.) Και κατοίκησε από την Αβιλά μέχρι τη Σουρ που είναι απέναντι από την Αίγυπτο, καθώς πηγαίνει κανείς στην Ασσυρία.

Βίος
Επειδή η Σάρρα ήταν στείρα, ζήτησε από τον Αβραάμ να έχει σχέσεις με την δούλη της Άγαρ και την έδωσε στον Αβραάμ για παλλακίδα. Όταν έμεινε έγκυος, η Άγαρ περιφρονούσε τη Σάρρα κι εκείνη το είπε στον Αβραάμ, ο οποίος της είπε να κάνει ότι νομίζει καλό. Η Σάρρα άρχισε να της φέρεται άσχημα και εκείνη έφυγε μακριά της. (Γε 16:1-6) Ένας άγγελος βρήκε την Άγαρ και τη νουθέτησε να γυρίσει στην κυρία της. Ο Αβραάμ ήταν 86 ετών κατά τη γέννηση του Ισμαήλ.

Η Σάρρα γέννησε τον Ισαάκ όταν ο Ισμαήλ ήταν δεκατεσσάρων. Σε μια γιορτή για την απογαλάκτιση του Ισαάκ, η Σάρρα είδε τον Ισμαήλ να παίζει με τον γιο της και ζήτησε από τον Αβραάμ να διώξει την Άγαρ και τον Ισμαήλ. Ο Αβραάμ δυσαρεστήθηκε, αλλά αφού ο Θεός τον διαβεβαίωσε ότι θα φροντίσει για την Άγαρ και το παιδί, τους έδιωξε αφού τους έδωσε ψωμί και νερό. Ενώ η Άγαρ ήταν μαζί με τον γιο της στην έρημο Βηρ-σαβεέ και το νερό είχε τελειώσει, απελπισμένη εγκατέλειψε το παιδί της κάτω από τη σκιά ενός θάμνου και απομακρύνθηκε κλαίγοντας για να μην δει το θάνατό του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και της έδειξε ένα πηγάδι με καθαρό νερό.

Εκεί υποσχέθηκε ξανά πως από τον Ισμαήλ θα προέλθει ένα μεγάλο έθνος. Αργότερα, ο Ισμαήλ συμφιλιώθηκε με τον Ισαάκ και είδε τον πατέρα του πριν πεθάνει. (Γένεση 25,7-10). Έζησε στη έρημο Φαράν ως νομάδας. Παντρεύτηκε μια Αιγύπτια και απέκτησε 12 γιους και μία κόρη, την Βασεμάθ ή Μαελέθ (Μαχαλάθ), την οποία παντρεύτηκε ο Ησαύ (Γένεση 28,9. Γένεση 36,3). Από τους απογόνους του προήλθαν κάποιες αραβικές φυλές,οι Φοίνικες και άλλοι(Γένεση 25,12-18. Α’ Παραλειπομένων 1,28-31). Πέθανε σε ηλικία 137 ετών
Ισραηλίτης σημαίνει «αυτός που ανήκει στο λαό που κατάγεται από τον Ιακώβ». Ο Ιακώβ, λέει η παράδοση, μετά από μια πάλη με έναν άγγελο που του είχε στείλει ο Θεός, άλλαξε το όνομά του, και ονόμασε τον εαυτό του «Ισραήλ», που σημαίνει «ο Θεός τον έκανε πιο δυνατό».
Ο Ιακώβ (εβραϊκά: יַעֲקֹב), σύμφωνα με το βιβλίο της Γενέσεως, υπήρξε Πατριάρχης του Ισραήλ και πρόγονος του Ιωσήφ του Μνήστορα και νομικά του Ιησού Χριστού. Ήταν γιος του Πατριάρχη Ισαάκ, μικρότερος αδελφός του Ησαύ, πατέρας 12 γιων οι οποίοι έγιναν προπάτορες των 12 φυλών του Ισραήλ. Επίσης ήταν πατέρας και μιας κόρης, που ονομαζόταν Δείνα.
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη ο Ιακώβ φέρεται να έζησε περίπου τον 18ο αι. π.Χ. Ήταν ο δεύτερος γιος του Ισαάκ και της Ρεβέκκας και είχε έναν δίδυμο αδερφό, τον Ησαύ, ο οποίος γεννήθηκε λίγο πριν από αυτόν. Κατά τη γέννα κρατούσε στο χέρι του τη φτέρνα του Ησαύ. Ήταν ο αγαπητός γιος της μητέρας του, σε αντίθεση με τον αδερφό του, που ήταν ο αγαπητός γιος του πατέρα του. Έτσι με την προτροπή της μητέρας του Ρεβέκκας και υπό την ανοχή του Θεού, κατόρθωσε, εξαπατώντας και τον αδελφό του αλλά και τον πατέρα του, να αποσπάσει τα πρωτοτόκια από τον αδελφό του και να λάβει αντ’ αυτού την ευχή του πατέρα του.

Μετά από αυτή την απάτη η Ρεβέκκα, που φοβήθηκε αντίποινα, τον συμβούλεψε να φύγει από το σπίτι και να πάει στη Χαρράν, όπου έμεναν συγγενείς τους. Ο Ιακώβ έμεινε εκεί και υπηρετούσε τον Λάβαν, θείο του και αδερφό της μητέρας του. Μετά από θητεία 7 ετών ζήτησε από τον θείο του την εξαδέλφη του Ραχήλ για γυναίκα. Αντί όμως αυτής ο Λάβαν εξαπατώντας κι αυτός με τη σειρά του τον Ιακώβ, την πρώτη νύκτα του έστειλε την κόρη του Λεία που ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία και άσχημη. Μετά από άλλα 7 χρόνια θητείας ο Ιακώβ πήρε και τη Ραχήλ. Εκτός από τη Λεία και τη Ραχήλ, ο Ιακώβ συνευρέθη ερωτικά και με άλλες δυο γυναίκες, τη Ζελφά, και τη Βαλλά, οι οποίες ήταν ετεροθαλείς αδελφές των δύο γυναικών του, που συζούσαν μαζί ως υπηρέτριες αυτών. Από τις τέσσερις αυτές γυναίκες απέκτησε δώδεκα γιους.
Μετά από άλλα 6 χρόνια επέστρεψε με την οικογένειά του στη Χαναάν. Η γυναίκα του Ραχήλ είχε πάρει μαζί της κρυφά το οικογενειακό είδωλο του θεού. Τη νύχτα πριν ξαναειδωθεί με τον Ησαύ ένας άγγελος παρουσιάστηκε και πάλεψε με τον Ιακώβ στην όχθη του ποταμού Nahr ez-Zarqa όλη τη νύχτα χωρίς να μπορεί να τον νικήσει. Τα ξημερώματα ο Ιακώβ ζήτησε από τον άγγελο την ευχή του για να τον απελευθερώσει και να τον αφήσει να φύγει. Ο άγγελος του έδωσε την ευχή του και τον ονομάτισε Ισραήλ που σημαίνει Πολεμιστής του Θεού, αφού δεν τον νικάει ούτε θεός ούτε άνθρωπος. Ο Ιακώβ είναι ο τελευταίος άνθρωπος της Παλαιάς Διαθήκης που είχε σωματική επαφή με τον Θεό (εβρ. אֵל, El), αφού αργότερα ούτε ο Μωυσής, αλλά ούτε και ο Δαβίδ δεν είχαν αυτήν την τιμή. Την άλλη μέρα ο Ιακώβ συνάντησε τον Ησαύ και συμφιλιώθηκε μαζί του.

Ο Θρόνος του Θεού συντηρείται από το αίμα των παιδιών του που θυσιάζονται στον βωμό των γεωπολιτικών φιλοδοξιών του

Αστραία