με την μορφή κομματοκρατίας και ελέω θεού πανθρησκείας

Οι αυτοκρατορίες με την έννοια του απόλυτου μονάρχη, την θεϊκή του καταγωγή, με την ευγενή υποστήριξη της θρησκείας και το αλάθητο του θρησκευτή, μαζί με τις χλιδάτες ενδυμασίες και τους μεγάλους τίτλους αναπτύχθηκαν και πρωτίστως και κυρίως στην Ανατολή, ίσως και της φυσιογραφικής γεωμορφολογίας του εδάφους των μεγάλων εκτάσεων. Υποστηρίζουν μερικοί ιστορικοί και εξ αιτίας των μεγάλων ποταμών των αρδευτικών δηλαδή συστημάτων και της διαχείρισης τους.
Ο ελλαδικός χώρος δεν είχε αυτοκρατορίες, ούτε μπορεί να έχει. Είχε πόλεις κράτη και μικρές εκτάσεις. Σε αυτές τις μικρές εκτάσεις γης και δεν μπορούσε να αναπτυχθεί καμία αυτοκρατορία με την έννοια αυτή.
Η Α΄ Ρώμη εισήγαγε και καθιέρωσε την έννοια της αυτοκρατορίας μιμούμενη την Ανατολή. Θα ακολουθήσει η Β΄ η Γ και λοιπές «Ρώμες». Ανατολίτες στη καταγωγή και οι Ρωμαίοι…απόγονοι των Τρώων.
Οι Ευρωπαίοι αρχομανείς παλιοχαρακτήρες ενθουσιάστηκαν με το καθεστώς της αυτοκρατορίας και άρχισαν να ξεπηδούν » αυτοκρατορίες» Ράιχ, σαν μανιτάρια από δω και από κει. Γερμανικές Γαλλικές Βρετανικές ανθίσανε και τον κόσμο λεηλατήσανε, ενώ οι Ρώσικες παραμένουν κλασικά στην Ανατολή στα υψίπεδα Αλτάι σταθερά με τις χρυσές ορδές του Χάν.
Σε συνεργασία με τη θρησκεία και την αρωγή του χριστιανισμού καταστρέψανε όλο τον κόσμο με μεγάλη με απληστία .Μαζί με το μαστίγιο του αυτοκράτορα πουλούσαν και το καρότο του καλού θεού.
Οι αυτοκρατορίες που δημιουργούνται με όπλα στηρίζονται και στα όπλα. Όταν αυτά τελειώνουν πέφτουν. Πέσανε οι αυτοκρατορίες στην Δύση και την Ευρώπη, τέλος της Εποχής των Ιχθύων μα η νοοτροπία και τα οφίτσια μείνανε.
Αντικαταστάθηκαν από τους «φεουδάρχες» προέδρους των κομμάτων τους πρωθυπουργούς υπουργούς και τους επαγγελματίες πολιτικούς με το φέουδο τους, το μαγαζί τους και το κόμμα τους. Πολλοί από αυτούς διατηρούν ακόμη τους τίτλους τους αυτοκρατορικούς και λέγονται φον ή ντε π.χ η βαρώνη Φόν Ουρσούλα, ο δούκας Ντε Γκουτέρες, ρατσιστές αμφότεροι, διότι άλλο να είσαι τέτοια Φον και Ντε και άλλο να μην είσαι….. σε συνάδουν με την ισότητα τέτοιοι τίτλοι σε έννοες Δημοκρατίες όπως διατυμπανίζουν.

Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί είναι μόνιμα Φεουδάρχες, έχουν την νοοτροπία του φεουδάρχη, ζουν από τον λαό και τον κόπο του με εισόδημα υψηλό, κυβερνήτες υπουργοί πρωθυπουργοί και πρόεδροι και μεταπηδούν από τη μία θέση στην άλλη. Αλληλοβραδεύονται μεταξύ τους, ευλογούν τα γένια τους, αλληλοταξιδεύουν συνέχεια με έξοδα του λαού και πολλά ξοδεύουν, βγάλουν πολλές φώτο σε συνέδρια άνευ σημασίας και άνευ ουσίας και αποτελέσματος.
Κατ αντιστοιχία με την παλιά φεουδαρχία παρέχουν μερικά επιδόματα και κάποια ψίχουλα στις ψυχούλες τους ψηφοφόρους τους για συντηρούν το πελατειακό τους κράτος σε μορφή δουλοπαροικίας. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους είναι μόνιμα κρατικοδίαιτοι με υψηλά χορηγούμενο μισθό. Δουλεύουν άλλοι για αυτούς και αυτοί μας δουλεύουν όλους και φτιάχνουν οργανισμούς και ΜΚΟ για να βολέψουν και τους συγγενείς το σόι σε δεσμό οικογενειακό.

Μιλάνε συνεχώς για ανθρώπινα δικαιώματα για που τα καταπατούν, για ρατσισμό που τον προάγουν, για διαφορετικότητα όπως την εννοούν και έχουνε καταντήσει την Ευρώπης ¨»φέουδο» δικής τους επιλογής.
Να μην απορούν γιατί τρώνε το ξύλο της αρκούδας από τον Πούτιν τον τσάρο της ρώσικης αυτοκρατορίας ( αυτός….τα βγάζει τα λεφτά του ) εκεί είναι αυτοκρατορία, δεν είναι Ευρωπαϊκό Φέουδο και να καθίσουν να αναλογιστούν μετά την φεουδαρχία, τι δουλειά θα κάνουν ….χανουμάκια στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής οριεντάλ χορούς θα χορεύουν με τον αρκουδιάρη και τον νταουλιέρη...το πιο πιθανόν.

Η φεουδαρχία (ή φεουδαλισμός) ήταν ένα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα που μορφοποιείται τελειωτικά, ως ολοκληρωμένο σύστημα, γύρω στον 11ο αιώνα που επικράτησε ιδίως στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη που προήλθαν από τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Τα φέουδα έχουν τις ρίζες τους στην τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (μολονότι πολλοί εντοπίζουν στοιχεία φεουδαλισμού στην Αίγυπτο, στην Ιαπωνία κ.α.) και στις λεγόμενες βαρβαρικές επιδρομές. Γενικά μπορούμε να χωρίσουμε τον φεουδαλισμό σε τρία στάδια: το στάδιο της προσφοράς φόρου σε εργασία, προϊόντα και χρήμα. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κατ’ ανάγκη χρονική σειρά στα τρία διαφορετικά είδη φεουδαλισμού, ενώ ρόλο στο ποιο υπερισχύει, παίζουν και οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας.

Πιο πολύ αποδιοργανώθηκε η Φραγκική Αυτοκρατορία, η οποία άρχισε να παρακμάζει λόγω εμφυλίων πολέμων και συγκρούσεων. Συνεπώς, οι απλοί άνθρωποι κατέφευγαν στους τοπικούς άρχοντες, για την ασφάλεια και την προστασία τους, ενισχύοντας τους τοπικούς άρχοντες, που με τη σειρά τους περιφρονούσαν τον ανίσχυρο, πλέον, βασιλιά ή αυτοκράτορα.

Ο φεουδαρχικός κόσμος, με τις σχέσεις εξάρτησης που συνδέονται με το καθεστώς γαιοκτησίας, δημιουργήθηκε γύρω στο έτος 1000, μέσα από μια σειρά οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών στο προηγούμενο σύστημα, που βάση του είχε το μονάρχη. Ο Ντυμπί διαπιστώνει ότι τον 10 αιώνα συντελείται μια αλλαγή, σύμφωνα με την οποία η απόδοση δικαιοσύνης περνάει από το δημόσιο δικαστήριο στην αυλή του κόμη. Οι κομητείες διαλύθηκαν και στη θέση τους αναδύθηκαν οι χωροδεσποτείες που διοικούνται από τους τοπικούς άρχοντες ή τα μοναστήρια, και των οποίων η εξουσία δεν εξαρτάται από την εύνοια του βασιλιά, αλλά από τη δύναμη που αντλούν από τη γη που κατέχουν. Η αλλαγή αυτή συντελέστηκε με διαφορετικό ρυθμό σε διαφορετικά μέρη της Δύσης. Το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο προέκυψε, αναφέρεται σήμερα ως φεουδαρχικό ή φεουδαλικό.

Τρεις τάξεις: κληρικός, πολεμιστής, εργάτης.
Το φεουδαρχικό σύστημα είχε περιγραφεί ήδη από εκείνη την εποχή με την εικόνα τριών τάξεων: της πνευματικής, της πολεμικής και της εργατικής. Ο Ντυμπύ έδειξε ότι στο φαντασιακό των τριών τάξεων, το τριμερές σχήμα που χρησιμοποιούσαν οι επίσκοποι του 11ου αιώνα ήταν ένα παρελθόν που είχε μεταβληθεί σε μια νέα κατάσταση η οποία είχε παραμερίσει τους oratores επισκόπους και bellatores βασιλείς. Οι χωροδεσπότες είχαν αναδυθεί εμβόλιμα ανάμεσα σε αυτούς και τους laboratores. Στα τέλη του 12ου αιώνα το τριμερές σχήμα επανήλθε, περιλαμβάνοντας και την χωροδεσποτική αριστοκρατία μεταξύ των bellatores (και την τρίτη τάξη αντικατέστησαν οι έμποροι negotiatores ή mercatores).

Το τριμερές σχήμα που παρουσίαζαν οι κληρικοί ως θεϊκή αρμονία, ήταν ένα σχήμα που στόχευε να κρατήσει την παραγωγική τάξη υποταγμένη στις άλλες δύο, αλλά σύμφωνα με τον Ζακ Λε Γκοφ, στόχευε επίσης να υποτάξει και τους πολεμιστές στους ιερείς. Η εκκλησία, το πρώτο από τα μέλη του τριμερούς σχήματος, κλήθηκε να κρατήσει την ισορροπία μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων και να διατηρήσει την αρμονία που ευαγγελιζόταν με το τριμερές σχήμα της κοινωνίας.

Η φεουδαρχία είναι κυρίως ένα σύνολο προσωπικών σχέσεων υποτέλειας που συνδέουν ιεραρχικά τα μέλη των ανώτερων τάξεων της κοινωνίας. Η πραγματική της βάση είναι η ανταλλαγή των υπηρεσιών του υποτελή έναντι κάποιου ευεργετήματος από τον άρχοντα. Κατά κανόνα το φέουδο είναι γη, και αυτό τοποθετεί τη φεουδαρχία στην αγροτική της βάση, δηλώνοντας ότι είναι καταρχήν ένα σύστημα κατοχής και εκμετάλλευσης της γης

Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες κατέχουν την εξουσία στα κτήματα που τους ανήκουν, που περιλαμβάνουν όλες τις περιοχές τις οποίες μπορεί να ελέγξουν. Συχνά παραχωρούν γη σε άλλους που τους οφείλουν αφοσίωση και υποτέλεια. Οι υποτελείς αυτοί μπορεί να μεταβιβάζουν επιπλέον απαιτήσεις στους ενοικιαστές γης της περιοχής τους.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της χωροδεσποτείας ήταν και η ουσιαστική επιβίωση της δουλείας, υπό τη μορφή της δουλοπαροικίας. Οι υποτελείς χωρικοί τίθενται υπό την προστασία των ισχυρών γαιοκτημόνων με αντάλλαγμα τον πλήρη έλεγχο της ζωής και εργασίας τους. Τον 11ο αιώνα τα δικαιώματα που ασκούσαν ο βασιλιάς ή ο κόμης περνούν στα χέρια των τοπικών αρχόντων. Έτσι, η απονομή δικαιοσύνης, ο ορισμός και η είσπραξη φορολογίας, η επιβολή αγγαρείας, είναι δικαίωμα των χωροδεσποτών στην περιοχή τους.

Η εξουσία και τα δικαιώματα του δεσπότη βασίζονται στα λεγόμενα έθιμα που εκφράζονται στον στρατιωτικό τομέα, τον δικαστικό και τον οικονομικό τομέα. Οι αγρότες και τεχνίτες της περιοχής οφείλουν στρατιωτική υπηρεσία στον άρχοντα, πολεμώντας μαζί του, χτίζοντας το κάστρο του και υπηρετώντας ως φρουροί. Η εξουσία στην απονομή δικαιοσύνης, που μαρτυρά την ανεξαρτησία της χωροδεσποτείας, αντικατέστησε την εξουσία του βασιλιά. Στο δικαστήριο του χωροδεσπότη επιβάλλονται πρόστιμα για μεγάλα και μικρά αδικήματα, κάτι που είναι σημαντική πηγή εσόδων.

Κρίση της φεουδαρχίας
Στα τέλη του 13ου αιώνα η προηγούμενη αγροτική ανάπτυξη μεταβλήθηκε σε στασιμότητα της παραγωγής, που δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις. Η οικονομική κρίση άρχισε να γίνεται εμφανής, τόσο με μια σειρά αστικών εξεγέρσεων όσο και λόγω εκτεταμένου λιμού στην ύπαιθρο μετά από μια σειρά κακών σοδειών. Η μειωμένη φυσική αντοχή του πληθυσμού σφραγίστηκε από τη Μεγάλη Πανώλη του 1348

Στη διάρκεια του 14ου αιώνα η μερίδα του πληθυσμού που δεν απασχολούνταν στην παραγωγή τροφίμων είχε αυξηθεί, όπως είχαν αυξηθεί και το λειτουργικό κόστος της πολιτικής εξουσίας και το κόστος του πολέμου. Συνέπεια αυτών ήταν η στροφή των φεουδαρχών στον δανεισμό, με τελικούς αποδέκτες της πίεσης τον αγροτικό πληθυσμό.

‘Ετσι φθάσαμε και στα δάνεια και τον δανεισμό στην χρεωκοπία όλης της Ευρώπης, εξ αιτίας των ανεύθυνων κυβερνώντων φεουδαρχών .... ανεξεταστέοι με μηδέν σε μαθήματα ιστορίας γεωγραφίας οικονομίας και πολιτικής αγωγής

Αστραία

Ένα από τα χαρακτηριστικά της ανατολίτικης νοοτροπίας, το προσκύνημα και τα προσκυνήματα εισάγεται στην Δύση μέσω του χριστιανισμού και των μάγων της Ανατολής . Επίσης χαρακτηριστικό είναι τα φρυγικά σκουφάκια που τα συναντούμε και στον Πάρι της Τροίας και αργότερα στη Ρώμη στη Γαλλία και φθάνουν μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Οι βιβλικοί Μάγοι της Ανατολής—ήταν διακεκριμένοι ξένοι στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο και στη χριστιανική παράδοση. Λέγεται ότι επισκέφτηκαν τον Ιησού μετά τη γέννησή του, φέρνοντας δώρα από χρυσό , λιβάνι και μύρο . Αποτελούν τακτικά στοιχεία στις παραδοσιακές αφηγήσεις των εορτασμών της γέννησης των Χριστουγέννων και αποτελούν σημαντικό μέρος της χριστιανικής παράδοσης.

Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι το μόνο από τα τέσσερα κανονικά ευαγγέλια που αναφέρει τους Μάγους . Το Ματθαίος 2:1–2 λέει ότι ήρθαν «από την ανατολή» για να προσκυνήσουν τον «βασιλιά των Ιουδαίων». Το ευαγγέλιο δεν αναφέρει ποτέ τον αριθμό των Μάγων. Ωστόσο, τα περισσότερα δυτικά χριστιανικά δόγματα υποθέτουν παραδοσιακά ότι ήταν τρία στον αριθμό, με βάση τη δήλωση ότι έφεραν τρία δώρα.

Το κείμενο δεν προσδιορίζει μεσοδιάστημα μεταξύ της γέννησης και της επίσκεψης, και οι καλλιτεχνικές απεικονίσεις και η εγγύτητα των παραδοσιακών ημερομηνιών της 25ης Δεκεμβρίου και της 6ης Ιανουαρίου ενθαρρύνουν τη δημοφιλή υπόθεση ότι η επίσκεψη έγινε τον ίδιο χειμώνα με τη γέννηση, αλλά οι μεταγενέστερες παραδόσεις διέφεραν. η επίσκεψη θεωρείται ότι πραγματοποιείται έως και δύο χειμώνες αργότερα. Αυτό το μέγιστο διάστημα εξήγησε την εντολή του Ηρώδη στο Ματθαίος 2:16 – 18 ότι η Σφαγή των Αθώων περιλάμβανε αγόρια έως δύο ετών.

Οι Μάγοι αναφέρονται ευρέως ως σοφοί και βασιλιάδες . Η λέξη magi είναι ο πληθυντικός του λατινικού magus , δανεισμένος από το ελληνικό μάγος . Ο ίδιος ο ελληνικός μάγος προέρχεται από την παλαιά περσική maguŝ από την αβεστική magâunô , δηλαδή τη θρησκευτική κάστα στην οποία γεννήθηκε ο Ζωροάστρης (βλ. Yasna 33.7: «ýâ sruyê parê magâunô» = «έτσι μπορώ να ακούω πέρα ​​από τους Μάγους»). Ο όρος αναφέρεται στην περσική ιερατική κάστα του Ζωροαστρισμού . Ως μέρος της θρησκείας τους, αυτοί οι ιερείς έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στα αστέρια και απέκτησαν διεθνή φήμη για την αστρολογία , η οποία εκείνη την εποχή θεωρούνταν ιδιαίτερα επιστήμη. Οι θρησκευτικές τους πρακτικές και η χρήση της αστρολογίας προκάλεσαν την εφαρμογή των παραγώγων του όρου Μάγοι στον αποκρυφισμό γενικά και οδήγησε στον αγγλικό όρο magic .

Αν και οι Μάγοι αναφέρονται συνήθως ως «βασιλείς», δεν υπάρχει τίποτα στην αφήγηση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου που να υπονοεί ότι ήταν άρχοντες οποιουδήποτε είδους.

Η Καινή Διαθήκη δεν δίνει τα ονόματα των Μάγων. Ωστόσο, οι παραδόσεις και οι θρύλοι προσδιορίζουν μια ποικιλία διαφορετικών ονομάτων για αυτούς. Στη δυτική χριστιανική εκκλησία, όλοι έχουν θεωρηθεί ως άγιοι και είναι κοινώς γνωστοί ως:

Melchior ένας Πέρσης λόγιος;
Κάσπαρ , ένας βραχμάνος της Ινδίας
Balthazar ένας Βαβυλώνιος λόγιος.
Η διαδικτυακή έκδοση της Encyclopædia Britannica δηλώνει: «Σύμφωνα με τη δυτική εκκλησιαστική παράδοση, ο Μπαλτάσαρ συχνά αντιπροσωπεύεται ως βασιλιάς της Αραβίας ή μερικές φορές της Αιθιοπίας, ο Μελχιόρ ως βασιλιάς της Περσίας και ο Γκασπάρ ως βασιλιάς της Ινδίας». Αυτά τα ονόματα προφανώς προέρχονται από ένα ελληνικό χειρόγραφο που πιθανότατα συντάχθηκε στην Αλεξάνδρεια γύρω στο 500, το οποίο έχει μεταφραστεί στα λατινικά με τον τίτλο Excerpta Latina Barbari . Ένα άλλο ελληνικό έγγραφο του 8ου αιώνα, υποτιθέμενης ιρλανδικής προέλευσης και μεταφρασμένο στα λατινικά με τον τίτλο Collectanea et Flores , συνεχίζει την παράδοση τριών βασιλιάδων και των ονομάτων τους και δίνει πρόσθετες λεπτομέρειες.
Η φράση «από την ανατολή» ( Εξ ἀνατολῶν , από ανατολών ), κυριολεκτικά «από την ανατολή [του ηλίου]», είναι η μόνη πληροφορία που παρέχει ο Ματθαίος για την περιοχή από την οποία προήλθαν. Η Παρθική Αυτοκρατορία , με κέντρο την Περσία, εκτεινόταν από την ανατολική Συρία μέχρι τις παρυφές της Ινδίας. Αν και η αυτοκρατορία ήταν ανεκτική με άλλες θρησκείες, η κυρίαρχη θρησκεία της ήταν ο Ζωροαστρισμός , με την ιερατική τάξη των μάγων.

Αν και η αφήγηση του Ματθαίου δεν αναφέρει ρητά το κίνητρο του ταξιδιού τους (εκτός από το να δουν το αστέρι στην ανατολή, το οποίο θεώρησαν ότι ήταν το αστέρι του Βασιλιά των Εβραίων), το Συριακό Ευαγγέλιο για τη Βρεφική ηλικία παρέχει κάποια σαφήνεια δηλώνοντας ρητά στο τρίτο κεφάλαιο ότι επιδίωκαν μια προφητεία από τον προφήτη τους, Zoradascht (Ζωροάστρη).

Υπάρχει μια αρμενική παράδοση που προσδιορίζει τους «Μάγους της Βηθλεέμ» ως Μπαλτάσαρ της Αραβίας, Μελχιόρ της Περσίας και Κάσπαρ της Ινδίας. Ο ιστορικός Ιωάννης του Χιλντεσχάιμ αναφέρει μια παράδοση στην πόλη Ταξίλα στην αρχαία πόλη του δρόμου του μεταξιού (στο σημερινό Παντζάμπ του Πακιστάν) ότι ένας από τους Μάγους πέρασε από την πόλη στο δρόμο για τη Βηθλεέμ.
Ο Σεμπάστιαν Μπροκ, ιστορικός του Χριστιανισμού, έχει πει: «Δεν υπήρχε αμφιβολία μεταξύ των προσήλυτων από τον Ζωροαστρισμό ότι … ορισμένοι θρύλοι αναπτύχθηκαν γύρω από τους Μάγους των Ευαγγελίων». Και ο Anders Hultgård κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ιστορία του Ευαγγελίου των Μάγων επηρεάστηκε από έναν ιρανικό μύθο σχετικά με τους μάγους και ένα αστέρι, ο οποίος συνδέθηκε με τις περσικές πεποιθήσεις στην άνοδο ενός αστεριού που προέβλεψε τη γέννηση ενός ηγεμόνα και με μύθους περιγράφοντας την εκδήλωση μιας θεϊκής μορφής σε φωτιά και φως.

Ένα πρότυπο για τον φόρο τιμής των Μάγων θα μπορούσε να είχε δοθεί, όπως προτάθηκε, από το ταξίδι στη Ρώμη του βασιλιά Τιριδάτη Α’ της Αρμενίας , με τους μάγους του, για να αποτίσουν φόρο τιμής στον αυτοκράτορα Νέρωνα , που έγινε το 66 μ.Χ. λίγα χρόνια πριν από την ημερομηνία που ανατέθηκε στη σύνθεση του Ευαγγελίου του Ματθαίου.

Οι Μάγοι περιγράφονται ως «πέφτουν κάτω», «γονατίζουν» ή «σκύβουν» στη λατρεία του Ιησού. Αυτή η χειρονομία, μαζί με τη γενέθλια αφήγηση του Λουκά, είχαν σημαντική επίδραση στις χριστιανικές θρησκευτικές πρακτικές. Ενώ η υπόκλιση σήμερα σπάνια ασκείται στη Δύση, εξακολουθεί να είναι σχετικά κοινή στις Ανατολικές Εκκλησίες, ειδικά κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής . Το προσκύνημα παρέμεινε σημαντικό στοιχείο της χριστιανικής λατρείας μέχρι σήμερα.

Ο Homo Αυστραλοπιθηκος έκανε τόσα χρόνια, αιώνες για να μπορέσει να σταθεί όρθιος μέχρι που ήρθαν οι θρησκείες της Λεμουρίας και οι μάγοι της Ανατολής με τα δώρα τους να τον γονατίσουν……Από κει και μετά προσκυνά συνέχεια, θεούς, βασιλιάδες, αυτοκράτορες, Πάπες , Πατριάρχες, Μητροπολίτες Τσάρους Σουλτάνους εικόνες εικονίσματα κάστανα παντόφλες και αφεντάδες.

Αστραία

Οριενταλισμός και Εξουσία

Oriental- ισμός που σημαίνει ανατολίτης είναι ένας όρος που περιλαμβάνει την κουλτούρα, θέματα τέχνης αρχιτεκτονικής, ήθη και έθιμα, παραδόσεις και νοοτροπία, χαρακτηριστική για τους λαούς της ανατολής συμπεριλαμβανομένης και της Βορείου Αφρικής. Τα κύρια χαρακτηριστικά του, τα οποία είναι και πολύ παλιά, είναι υποταγή στην εξουσία, ευνούχοι παρά τω πλευρώ της εξουσίας, θυσίες παιδιών ειδικά των αρσενικών, τα προσκυνήματα, θεοκρατία μαζί με τη λατρεία των σπηλαίων. Φανταχτεροί τίτλοι, βασιλιάς των βασιλέων, αυτοκράτορας πασών των τεσσάρων γωνιών της γης και λοιπά. Επίδειξη χλιδής πλούτου, χρυσοί θρόνοι, κοσμήματα μπαρόκ διακόσμηση πολύ βαριά, βαριές τελετές, σκοτεινές τελετουργίες…..  όλα για  την αυτοκρατορία. Ο Οριενταλισμός εισήλθε στη Δύση και στην Ελλάδα μέσω των ανατολικών θρησκειών. Ακόμη και η αρχαία ελληνική θρησκεία έχει επιρροές από αυτή τη νοοτροπία παρ όλο το πείραμα για τη δημοκρατία. Με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Αύγουστο Οκταβιανό και η Ελλάδα εισήλθε σε καθεστώς ανατολίτικης νοοτροπίας μαζί με τον χριστιανισμό που μετέφερε όλη την ανατολίτικη κουζίνα μέσω της κυρίαρχης θρησκείας μαζί με τις αυτοκρατορίες του.

Ο Οριενταλισμός είναι ένα βιβλίο του 1978 από τον Edward W. Said , στο οποίο ο συγγραφέας καθιερώνει τον όρο » Οριενταλισμός » ως κριτική έννοια για να περιγράψει την συνήθως περιφρονητική απεικόνιση και απεικόνιση της Ανατολής, δηλαδή της Ανατολής , από τη Δύση . Οι κοινωνίες και οι λαοί της Ανατολής είναι εκείνοι που κατοικούν στα μέρη της Ασίας , της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής . Ο Said υποστηρίζει ότι ο Οριενταλισμός, με την έννοια της δυτικής γνώσης για τον Ανατολικό Κόσμο , είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις ιμπεριαλιστικές κοινωνίες που τον παρήγαγαν, γεγονός που καθιστά μεγάλο μέρος του Οριενταλισμού εγγενώς πολιτικό και δουλοπρεπές στην εξουσία.
Στην ιστορία της τέχνης , τη λογοτεχνία και τις πολιτιστικές σπουδές , ο οριενταλισμός είναι η μίμηση ή η απεικόνιση πτυχών του ανατολικού κόσμου από συγγραφείς, σχεδιαστές και καλλιτέχνες από τον δυτικό κόσμο . Η οριενταλιστική ζωγραφική, ιδιαίτερα της Μέσης Ανατολής , ήταν μια από τις πολλές ειδικότητες της ακαδημαϊκής τέχνης του 19ου αιώνα και η δυτική λογοτεχνία επηρεάστηκε από ένα παρόμοιο ενδιαφέρον για τα ανατολικά θέματα.

Από τη δημοσίευση του Οριενταλισμού του Έντουαρντ Σάιντ το 1978, πολλοί ακαδημαϊκοί λόγοι έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν τον όρο «Οριενταλισμός» για να αναφέρονται σε μια γενική πατρονιστική στάση της Δύσης απέναντι στις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Βόρειας Αφρικής . Στην ανάλυση του Σαΐντ, η Δύση ουσιαστικά θεωρεί αυτές τις κοινωνίες ως στατικές και μη ανεπτυγμένες – κατασκευάζοντας έτσι μια άποψη του ανατολικού πολιτισμού που μπορεί να μελετηθεί, να απεικονιστεί και να αναπαραχθεί στην υπηρεσία της αυτοκρατορικής εξουσίας . Σε αυτή την κατασκευή, γράφει ο Said, είναι σιωπηρή η ιδέα ότι η δυτική κοινωνία είναι ανεπτυγμένη, λογική, ευέλικτη και ανώτερη. Αυτό επιτρέπει στη δυτική φαντασία να βλέπει τους «ανατολικούς» πολιτισμούς και τους ανθρώπους ως δελεαστικούς και ως απειλή για τον δυτικό πολιτισμό.
Ο Οριενταλισμός αναφέρεται στην Ανατολή , σε αναφορά και αντίθεση με τη Δύση . την Ανατολή και τη Δύση, αντίστοιχα. Η λέξη Orient εισήλθε στην αγγλική γλώσσα ως ο μεσαίος γαλλικός orient . Η ρίζα της λέξης oriēns , από τη λατινική Oriēns , έχει συνώνυμες σημασίες : Το ανατολικό μέρος του κόσμου. ο ουρανός

Τον 18ο και 19ο αιώνα, ο όρος Οριενταλιστής προσδιόριζε έναν λόγιο που ειδικευόταν στις γλώσσες και τις λογοτεχνίες του ανατολικού κόσμου . Μεταξύ τέτοιων μελετητών ήταν αξιωματούχοι της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών , οι οποίοι είπαν ότι η αραβική κουλτούρα , η ινδική κουλτούρα και οι ισλαμικοί πολιτισμοί πρέπει να μελετηθούν ως ίσοι με τους πολιτισμούς της Ευρώπης . Μεταξύ τέτοιων μελετητών είναι ο φιλόλογος William Jones , του οποίου οι μελέτες για τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες καθιέρωσαν τη σύγχρονη φιλολογία . Η κυριαρχία της εταιρείας στην Ινδία ευνόησε τον Οριενταλισμό ως τεχνική για την ανάπτυξη και τη διατήρηση θετικών σχέσεων με τους Ινδούς – μέχρι τη δεκαετία του 1820, όταν η επιρροή «αγγλιστών» όπως ο Thomas Babington Macaulay και ο John Stuart Mill οδήγησε στην προώθηση μιας δυτικού τύπου εκπαίδευσης.

Επιπλέον, ο Εβραϊσμός και οι εβραϊκές σπουδές κέρδισαν δημοτικότητα μεταξύ Βρετανών και Γερμανών μελετητών τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Το ακαδημαϊκό πεδίο των Ανατολικών Σπουδών , το οποίο κατανόησε τους πολιτισμούς της Εγγύς Ανατολής και της Άπω Ανατολής , έγινε το πεδίο των Ασιατικών Σπουδών και των Μεσανατολικών Σπουδών .
Οι οριενταλιστικές τάσεις στη δυτική τέχνη έχουν μακρά ιστορία. Ανατολίτικες σκηνές μπορούν να βρεθούν στη μεσαιωνική και αναγεννησιακή τέχνη, και η ισλαμική τέχνη είχε η ίδια μια βαθιά και διαμορφωτική επιρροή στη δυτική καλλιτεχνική παραγωγή. Η ανατολίτικη θεματολογία πολλαπλασιάστηκε περαιτέρω τον 19ο αιώνα, σε συνδυασμό με τη δυτική αποικιοκρατία στην Αφρική και την Ασία.
Απεικονίσεις Ισλαμικών « Μαυριτανών » και « Τούρκων » (με ασαφή ονομασία μουσουλμανικών ομάδων της νότιας Ευρώπης , της Βόρειας Αφρικής και της Δυτικής Ασίας ) μπορούν να βρεθούν στη Μεσαιωνική, Αναγεννησιακή και Μπαρόκ τέχνη. Σε βιβλικές σκηνές στην πρώιμη ολλανδική ζωγραφική , σε δευτερεύουσες φιγούρες, ιδιαίτερα σε Ρωμαίους, δόθηκαν εξωτικές φορεσιές που αντανακλούσαν από μακριά τα ρούχα της Εγγύς Ανατολής .

Οι Τρεις Μάγοι στις σκηνές της Γέννησης ήταν ένα ιδιαίτερο επίκεντρο για αυτό.Η Βενετία της Αναγέννησης είχε μια φάση ιδιαίτερου ενδιαφέροντος στις απεικονίσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη ζωγραφική και στα χαρακτικά . Ο Τζεντίλ Μπελίνι, που ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και ζωγράφισε τον Σουλτάνο, και ο Βιτόρε Καρπάτσιο ήταν οι κορυφαίοι ζωγράφοι. Μέχρι τότε οι απεικονίσεις ήταν πιο ακριβείς, με άνδρες ντυμένους συνήθως στα λευκά. Η απεικόνιση ανατολίτικων χαλιών στην αναγεννησιακή ζωγραφική μερικές φορές αντλεί από το ενδιαφέρον των ανατολίτικων, αλλά τις περισσότερες φορές απλώς αντανακλά το κύρος που είχαν αυτά τα ακριβά αντικείμενα την περίοδο.

Το Turquerie ήταν η τουρκική μόδα στη Δυτική Ευρώπη από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα για τη μίμηση πτυχών της οθωμανικής τέχνης και πολιτισμού. Πολλές διαφορετικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης γοητεύτηκαν από την εξωτική και σχετικά άγνωστη κουλτούρα της Οθωμανικής άρχουσας τάξης, η οποία ήταν το κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας . Αυτό το μοντέρνο φαινόμενο έγινε πιο δημοφιλές μέσω των εμπορικών οδών και των αυξημένων διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των Οθωμανών και των ευρωπαϊκών εθνών, όπως παράδειγμα της Γαλλο-Οθωμανικής συμμαχίας το 1715. Πρεσβευτές και έμποροι συχνά επέστρεφαν στα σπίτια τους με ιστορίες εξωτικών τοποθεσιών και αναμνηστικά των περιπετειών τους.

Οι τρεις μάγοι της Ανατολής περπατώντας στα κόκκινα χαλιά της ιπτάμενης εξουσίας στην Δύση

Αστραία