Σοφία και Νηφαλιότητα

«Αρχή σοφίας της αγνοίας η γνώσις». Κλεόβουλος

Πολλά έχουν λεχθεί για τους επτά σοφούς της Ελλάδος, γνώμες που διίστανται και τριίσταται για το πόσοι ήταν και ποιοι ήταν ακριβώς.
Αυτό όμως που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ήταν ο συνολικός πλούτος της σκέψης τους και της σοφίας τους η οποία διαφοροποιείται από την προηγούμενη κατάσταση της πρωτόγονης βουκολικής Λεμουρίας αλλά και της πιο ανεπτυγμένης της Ατλαντίδας.
Αυτό σημαίνει πως στην Αρχαία Ελλάδα ανυψώνονται οι στύλοι της Σοφίας σε κίονες δωρικού ρυθμού του ναού της Σοφίας με μέτρο τον άνθρωπο και όχι τον Θεό και στη σωστή απόσταση των κιόνων.
Η Σκέψη και η Σοφία τους χαρακτηρίζεται από τρία κατάρτια στο αβύθιστο πλοίο των Ελλήνων.
1.Το ένα είναι το λακωνικό, το συμπυκνωμένο, το ακριβές, όχι ενεργοβόρες φλυαρίες και σεντόνια θεολογίας. Αν κάτι μπορείς να πεις με δυο λόγια γιατί να πεις με εκατό αδολεσχίες. Μόνο οι απατεώνες φλυαρούν ατέλειωτα ομιλούν στα τηλεπαράθυρα και μπουρδολογούν γιατί θέλουν να καλύψουν την απάτη, φαινόμενο πολύ συχνό και επί των ημερών μας.
2.Το δεύτερο είναι το απλό, όχι το απλοϊκό, το λιτό, το λευκό το απέριττο το φωτεινό. Όχι το μαύρο, κολάσεις απειλές τρομοκρατίες θεϊκές υποσχέσεις παραδείσους και θεϊκές δοξολογίες και λαγνείες.
3.Το τρίτο είναι το ανθρώπινο, το πολύ ανθρώπινο, με μέτρο τον άνθρωπο. Οι θεοί αναφέρονται με νηφαλιότητα απρόσωπα ουδέτερα ως θείον και …..ελάχιστα. Είναι στη σωστή απόσταση από αυτό.
Αυτή είναι καταπληκτική σκέψη και Σοφία των Ελλήνων που δεν συναντάται πουθενά αλλού σε καμία ιστορία και μυθολογία και αποτέλεσε τη βάση για το Ελληνικό Θαύμα που ανύψωσε τον άνθρωπο στη κορυφή του Homo Sapiens.

Ας συγκρίνει κάποιος τη Σοφία Σολομώντος και την Σοφία Σειράχ από την Παλαιά Διαθήκη και τους Μακαρισμούς από την Καινή Διαθήκη με αντικειμενική καθαρή ματιά και με το χέρι στη καρδιά. Και ας συγκρίνει τον «λόγο του θεού» της Βίβλου. Ένας θεός που άγεται και φέρεται σε συναισθήματα αγάπης μίσους και εκδίκησης, δεν είναι ένας νηφάλιος θεός. Ένας μη νηφάλιος θεός δεν μπορεί να είναι ένα σοφός θεός, ούτε και δίκαιος. Ένας θεός που δεν είναι αποστασιοποιημένος, δεν είναι ένας αμερόληπτος θεός.
Θεολαγνεία θρησκοληψία, γλοιώδης δοξολογία προς τον ένα μοναδικό εγωιστή τριαδικό Θεό, δουλικότητα, τρομοκρατία φλυαρία κατήχηση χειραγώγηση νηπίων με λαϊκίστικες υποσχέσεις είναι τα κείμενα της Βίβλου. Ούτε μία λέξη για την ευφυία, μια ατέλειωτη αδολεσχία ύμνος στην δουλεία….. του αφέντη θεού.
Δεν υπάρχει η νηφαλιότητα η καθαρότητα η λογική η ακρίβεια η υποστήριξη στον άνθρωπο η αποστασιοποίηση από τον θεό.
Δεν υπάρχει η σωστή απόσταση. Ένας Φαέθων που πάει πολύ κοντά στο θεό καίγεται και το άρμα της Σοφίας δεν οδηγεί σωστά.
Η Παλαιά και Καινή Διαθήκη κάψανε πολλούς ανθρώπους πάνω στη Γη με ένα χριστιανισμό χωρίς μέτρο αισθητική και χωρίς ηθική, αλλά καήκανε και αυτοί οι χριστιανοί από τις απόρροιες του Αετού. Νομίσανε πως είδανε τον θεό…. ως εκλεκτοί και τον είδανε αρσενικό πολύ, με τον υιό μαζί.

Οι αναφερόμενοι, από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, Επτά σοφοί, ήταν ιστορικά πρόσωπα που έζησαν από τον 7ο αιώνα π.Χ. και νεότερα, που διέπρεψαν ως νομοθέτες, άρχοντες ή πολιτικοί. Οι επικρατέστεροι θεωρούμενοι επτά σοφοί της αρχαιότητας (κατά γενικότερη ομολογία συγγραφέων) ήταν οι:

Θαλής ο Μιλήσιος
Βίας ο Πριηνεύς
Πιττακός ο Μυτιληναίος
Σόλων ο Αθηναίος
Χίλων ο Λακεδαιμόνιος
Κλεόβουλος ο Ρόδιος
Περίανδρος ο Κορίνθιος
Μια εκδοχή της ιστορίας παραδίδει επίσης ο Καλλίμαχος στο Α’ ίαμβό του, όπου η διήγηση γίνεται εκ μέρους του Ιππώνακτα. Η ιστορία αυτή (ουσιαστικά ξεκινά από το στίχο 15) λέει ότι κάποιος Βαθυκλής από την Αρκαδία (ο οποίος είχε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή) πριν πεθάνει έδωσε ένα χρυσό κύπελλο σε έναν γιο του με την εντολή να δοθεί στον καλύτερο από τους Επτά Σοφούς. Εκείνος το έδωσε στον Θαλή (τον οποίο ο απεσταλμένος του Βαθυκλή βρήκε στο ναό του Διδυμαίου Απόλλωνα την ώρα που εκείνος σχεδίαζε στη γη το σχήμα που επινόησε ο Φρύγας Εύφορβος – ένα μη συμμετρικό τρίγωνο εντός ενός κύκλου). Ο Θαλής αρνήθηκε να το λάβει, και συμβούλευσε το γιο του Βαθυκλή να δώσει το δώρο του στον Βίαντα, και το κύπελλο, αφού (προφανώς) έκανε τον κύκλο των σοφών (το ποίημα σώζεται αποσπασματικά, και μαθαίνουμε στη μέση του, ότι ο Σόλων έστειλε το κύπελλο του Βαθυκλή στον Χίλωνα), κατέληξε και πάλι στον Θαλή, ο οποίος τελικά το αφιέρωσε στον Απόλλωνα (ίσως στο Διδυμαίο, αν και από άλλη πηγή γνωρίζουμε ότι το κύπελλο είχε αφιερωθεί στον Ισμήνιο Απόλλωνα στις Θήβες) με την επιγραφή, που έλεγε ότι το αφιέρωσε στον άρχοντα των Νηλείων (ο Νηλέας, που κρατούσε από τη Μεσσηνία, ήταν ο ιδρυτής της Μιλήτου – βλεπε Στράβων, «Γεωγραφικά» ΙΔ’ 1, 3), στον οποίο με αυτό το τρόπο αυτό το κύπελλο είχε επιδικαστεί δύο φορές.

Αποφθέγματα των Επτά Σοφών της Αρχαιότητας κατά τον Ιωάννη Στοβαίο (Ανθολόγιον Γ’ 1, 172α-η):

Δημητρίου Φαληρέως τῶν ἑπτὰ σοφῶν ἀποφθέγματα

[3.1.172α] Κλεόβουλος Εὐαγόρου Λίνδιος ἔφη·

Μέτρον ἄριστον. Πατέρα δεῖ αἰδεῖσθαι. Εὖ τὸ σῶμα ἔχειν καὶ τὴν ψυχήν. Φιλήκοον εἶναι καὶ μὴ πολύλαλον. Γλῶσσαν εὔφημον κεκτῆσθαι. Ἀρετῆς οἰκεῖον ‹εἶναι›, κακίας ἀλλότριον. Ἀδικίαν μισεῖν. Εὐσέβειαν φυλάσσειν. Πολίταις τὰ βέλτιστα συμβουλεύειν. Ἡδονῆς κρατεῖν. Βίᾳ μηδὲν πράττειν. Τέκνα παιδεύειν. Τύχῃ εὔχεσθαι. Ἔχθρας διαλύειν. Τὸν τοῦ δήμου ἐχθρὸν πολέμιον νομίζειν. Γυναικὶ μὴ μάχεσθαι μηδὲ ἄγαν φρονεῖν ἀλλοτρίων παρόντων· τὸ μὲν γὰρ ἄνοιαν, τὸ δὲ μανίαν δύναται παρέχειν. Οἰκέτας μεθύοντας μὴ κολάζειν· εἰ δὲ μή, δόξεις παροινεῖν. Γαμεῖν ἐκ τῶν ὁμοίων· ἐὰν γὰρ ἐκ τῶν κρειττόνων, δεσπότας, οὐ συγγενεῖς κτήσῃ. Μὴ ἐπιγέλα τῷ σκώπτοντι· ἀπεχθὴς γὰρ ἔσῃ τοῖς σκωπτομένοις. Εὐποροῦντα μὴ ὑπερήφανον εἶναι, ἀποροῦντα μὴ ταπεινοῦσθαι.

[3.1.172β] Σόλων Ἐξηκεστίδου Ἀθηναῖος ἔφη·

Μηδὲν ἄγαν. Κριτὴς μὴ κάθησο· εἰ δὲ μή, τῷ ληφθέντι ἐχθρὸς ἔσῃ. Ἡδονὴν φεῦγε, ἥτις λύπην τίκτει. Φύλασσε τρόπου καλοκαγαθίαν ὅρκου πιστοτέραν. Σφραγίζου τοὺς μὲν λόγους σιγῇ, τὴν δὲ σιγὴν καιρῷ. Μὴ ψεύδου, ἀλλ᾽ ἀλήθευε. Τὰ σπουδαῖα μελέτα. Τῶν γονέων μὴ λέγε δικαιότερα. Φίλους μὴ ταχὺ κτῶ, οὓς δ᾽ ἂν κτήσῃ, μὴ ταχὺ ἀποδοκίμαζε. Ἄρχεσθαι μαθών, ἄρχειν ἐπιστήσῃ. Εὐθύνας ἑτέρους ἀξιῶν διδόναι, καὶ αὐτὸς ὕπεχε. Συμβούλευε μὴ τὰ ἥδιστα, ἀλλὰ τὰ βέλτιστα. Τοῖς πολίταις μὴ θρασύνου. Μὴ κακοῖς ὁμίλει. Χρῶ τοῖς θεοῖς. Φίλους εὐσέβει. Ὃ ἂν ‹μὴ› ἴδῃς μὴ λέγε. Εἰδὼς σίγα. Τοῖς ἑαυτοῦ πρᾷος ἴσθι. Τὰ ἀφανῆ τοῖς φανεροῖς τεκμαίρου.

[3.1.172γ] Χείλων Δαμαγήτου Λακεδαιμόνιος ἔφη·

Γνῶθι σαυτόν. Πίνων, μὴ πολλὰ λάλει· ἁμαρτήσῃ γάρ. Μὴ ἀπείλει τοῖς ἐλευθέροις· οὐ γὰρ δίκαιον. Μὴ κακολόγει τοὺς πλησίον· εἰ δὲ μή, ἀκούσῃ ἐφ᾽ οἷς λυπηθήσῃ. Ἐπὶ τὰ δεῖπνα τῶν φίλων βραδέως πορεύου, ἐπὶ δὲ τὰς ἀτυχίας ταχέως. Γάμους εὐτελεῖς ποιοῦ. Τὸν τετελευτηκότα μακάριζε. Πρεσβύτερον σέβου. Τὸν τὰ ἀλλότρια περιεργαζόμενον μίσει. Ζημίαν αἱροῦ μᾶλλον ἢ κέρδος αἰσχρόν· τὸ μὲν γὰρ ἅπαξ λυπήσει, τὸ δὲ ἀεί. Τῷ δυστυχοῦντι μὴ ἐπιγέλα. Τραχέσιν ἥσυχον σεαυτὸν πάρεχε, ὅπως σε αἰσχύνωνται μᾶλλον ἢ φοβῶνται. Τῆς ἰδίας οἰκίας προστάτει. Ἡ γλῶσσά σου μὴ προτρεχέτω τοῦ νοῦ. Θυμοῦ κράτει. Μὴ ἐπιθύμει ἀδύνατα. Ἐν ὁδῷ μὴ σπεῦδε προάγειν, μηδὲ τὴν χεῖρα κινεῖν· μανικὸν γάρ. Νόμοις πείθου. Ἀδικούμενος διαλλάσσου· ὑβριζόμενος τιμωροῦ.

[3.1.172δ] Θαλῆς Ἐξαμίου Μιλήσιος ἔφη·

Ἐγγύα, πάρα δ᾽ ἄτα. Φίλων παρόντων καὶ ἀπόντων μέμνησο. Μὴ τὴν ὄψιν καλλωπίζου, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν ἴσθι καλός. Μὴ πλούτει κακῶς. Μή σε διαβαλλέτω λόγος πρὸς τοὺς πίστεως κεκοινωνηκότας. Κολακεύειν γονεῖς μὴ ὄκνει. Μὴ προσδέχου τὸ φαῦλον. Οἵους ἂν ἐράνους ἐνέγκῃς τοῖς γονεῦσι, τούτους αὐτοὺς ἐν τῷ γήρᾳ παρὰ τῶν τέκνων προσδέχου. Χαλεπὸν τὸ εὖ γνῶναι. Ἥδιστον τὸ ἐπιθυμίας τυχεῖν. Ἀνιαρὸν ἀργία. Βλαβερὸν ἀκρασία. Βαρὺ ἀπαιδευσία. Δίδασκε καὶ μάνθανε τὸ ἄμεινον. Ἀργὸς μὴ ἴσθι, μηδ᾽ ἂν πλουτῇς. Κακὰ ἐν οἴκῳ κρύπτε. Φθονοῦ μᾶλλον ἢ οἰκτείρου. Μέτρῳ χρῷ. Μὴ πᾶσι πίστευε. Ἄρχων κόσμει σεαυτόν.

[3.1.172ε] Πιττακὸς ρραδίου Λέσβιος ἔφη·

Καιρὸν γνῶθι. Ὃ μέλλεις ποιεῖν, μὴ λέγε· ἀποτυχὼν γὰρ καταγελασθήσῃ. Τοῖς ἐπιτηδείοις χρῶ. Ὅσα νεμεσᾷς τῷ πλησίον, αὐτὸς μὴ ποίει. Κακοπραγοῦντα μὴ ὀνείδιζε· ἐπὶ γὰρ τούτοις νέμεσις θεῶν κάθηται. Παρακαταθήκας ἀπόδος. Ἀνέχου ὑπὸ τῶν πλησίον μικρὰ ἐλαττούμενος. Τὸν φίλον κακῶς μὴ λέγε, μηδ᾽ εὖ τὸν ἐχθρόν· ἀσυλλόγιστον γὰρ τὸ τοιοῦτον. Δεινὸν συνιδεῖν τὸ μέλλον, ἀσφαλὲς τὸ γενόμενον. Πιστὸν γῆ, ἄπιστον θάλασσα. Ἄπληστον κέρδος. Κτῆσαι ἀίδια· εὐσέβειαν, παιδείαν, σωφροσύνην, φρόνησιν, ἀλήθειαν, πίστιν, ἐμπειρίαν, ἐπιδεξιότητα, ἑταιρείαν, ἐπιμέλειαν, οἰκονομίαν, τέχνην.

[3.1.172ζ] Βίας Τευταμίδου Πριηνεὺς ἔφη·

Οἱ πλεῖστοι ἄνθρωποι κακοί. Ἐς τὸ ἔσοπτρον [ἔφη] ἐμβλέψαντα δεῖ, εἰ μὲν καλὸς φαίνῃ, καλὰ ποιεῖν, εἰ δὲ αἰσχρός, τὸ τῆς φύσεως ἐλλιπὲς διορθοῦσθαι τῇ καλοκαγαθίᾳ. Βραδέως ἐγχείρει· ὃ δ᾽ ἂν ἄρξῃ, διαβεβαιοῦ. Μίσει τὸ ταχὺ λαλεῖν, μὴ ἁμάρτῃς· μετάνοια γὰρ ἀκολουθεῖ. Μήτ᾽ εὐήθης ἴσθι, μήτε κακοήθης. Ἀφροσύνην μὴ προσδέχου. Φρόνησιν ἀγάπα. Περὶ θεῶν λέγε, ὡς εἰσὶ θεοί. Νόει τὸ πραττόμενον. Ἄκουε πολλά. Λάλει καίρια. Πένης ὢν πλουσίοις μὴ ἐπιτίμα, ἢν μὴ μέγα ὠφελῇς. Ἀνάξιον ἄνδρα μὴ ἐπαίνει διὰ πλοῦτον. Πείσας λάβε, μὴ βιασάμενος. Ὅ τι ἂν ἀγαθὸν πράσσῃς, θεούς. μὴ σεαυτὸν αἰτιῶ. Κτῆσαι ἐν μὲν νεότητι εὐπραξίαν, ἐν δὲ τῷ γήρᾳ σοφίαν. Ἕξεις ἔργῳ μνήμην, καιρῷ εὐλάβειαν, τρόπῳ γενναιότητα, πόνῳ ἐγκράτειαν, φόβῳ εὐσέβειαν, πλούτῳ φιλίαν, λόγῳ πειθώ, σιγῇ κόσμον, γνώμῃ δικαιοσύνην, τόλμῃ ἀνδρείαν, πράξει δυναστείαν, δόξῃ ἡγεμονίαν.

[3.1.172η] Περίανδρος Κυψέλου Κορίνθιος ἔφη·

Μελέτα τὸ πᾶν. Καλὸν ἡσυχία· ἐπισφαλὲς προπέτεια. Κέρδος αἰσχρὸν. Δημοκρατία κρεῖττον τυραννίδος. Αἱ μὲν ἡδοναὶ θνηταί, αἱ δ᾽ ἀρεταὶ ἀθάνατοι. Εὐτυχῶν μὲν μέτριος ἴσθι, ἀτυχῶν δὲ φρόνιμος. Φειδόμενον κρεῖττον ἀποθανεῖν ἢ ζῶντα ἐνδεῖσθαι. Σεαυτὸν ἄξιον παρασκεύαζε τῶν γονέων. Ζῶν μὲν ἐπαινοῦ, ἀποθανὼν δὲ μακαρίζου. Φίλοις εὐτυχοῦσι καὶ ἀτυχοῦσιν ὁ αὐτὸς ἴσθι. Ὃν ἂν ἑκὼν ὁμολογήσῃς πονηρόν, παράβαινε. Λόγων ἀπορρήτων ἐκφορὰν μὴ ποιοῦ. Λοιδοροῦ ὡς ταχὺ φίλος ἐσόμενος. Τοῖς μὲν νόμοις παλαιοῖς χρῶ, τοῖς δ᾽ ὄψοις προσφάτοις. Μὴ μόνον τοὺς ἁμαρτάνοντας κόλαζε, ἀλλὰ καὶ τοὺς μέλλοντας κώλυε. Δυστυχῶν κρύπτε, ἵνα μὴ τοὺς ἐχθροὺς εὐφράνῃς.

Ακούσας νόει
(Αφού πρώτα ακούσεις, κατόπιν σκέψου τι θα κάνεις) Πιττακός

Σκέψου…..

Αστραία

Η Ελένη στις Επάλξεις της Τροίας του Φρέντερικ Λέιτον ; μια ενσάρκωση της Εννοίας στο Σιμωνιακό σύστημα.

και που βρίσκεται
Ποια είναι η σοφία του χριστιανισμού του ιουδαϊσμού του μουσουλμανισμού του βουδισμού και της θεοσοφίας;
Λένε κάποια πράγματα σωστά γιατί σαφώς έχουνε τις γνώσεις, σπουδαίες ιερατικές γνώσεις και κάποια λάθος, Τρία σωστά και 7 λάθος, σκόπιμα λάθος και παραπλανητικά.
Γιατί; Γιατί δεν γίνεσαι εξουσία λέγοντας την αλήθεια. Κανείς δεν τη θέλει και κανείς δεν την αντέχει. Και επειδή είναι θρησκευτικά συστήματα εξουσίας, ψεύδονται ασυστόλως. Ο θεός δεν προσωποποιείται ,δεν είναι πρόσωπο πρόσωπα, ούτε έχει αντιπροσώπους προφήτες και λοιπά, ούτε μπορεί να κομματιαστεί σε δύο και σε τρία κομμάτια σαν βασιλόπιτα. Ο θεός δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Είναι πέρα από το καλό και το κακό. Πέρα από αυτό που μπορεί να γίνει Γνωστό. Όσο λιγότερα λέει κανείς για το Θεό και μιλάει, τόσο καλύτερα είναι και τόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεται. Ο Θεός όπως και το Σύμπαν είναι απρόσωπο στην μεγαλοσύνη του και αυτό δεν το αντέχει ένα νήπιο και ένα μωρό, μόνο ένας ενήλικας. Για αυτό κρατούν τους ανθρώπους και την ανθρωπότητα σε νηπιακή μωριακή θρησκευτική κατάσταση. Οι χειρότεροι άνθρωποι ήταν και είναι πάντα οι άνθρωποι που μιλούν πολύ για αυτόν, γλύφουν και προσκυνούν, λες και χρειάζεται κάποιος θεός τις γλοιωδείες τους και τα παρακάλια τους.
Ποια είναι η Σοφία; Είναι η Εκκλησία, η σύζυγος του Ιησού, είναι η Παναγία η μητέρα του, είναι η Μήτις η Τιτανίς, είναι Αθήνα, είναι η Ελένη είναι η αξιόπιστη Πηνελόπη; Ποια είναι, στην έννοια και σημασία τους;
Οπωσδήποτε είναι γένους θηλυκού και είναι σύζυγος ενάρετου ανδρός γιατί συμβαδίζει με τη Σοφία. Στα Ομηρικά Έπη την συναντούμε παντρεμένη με τον Αλκίνοο Νου τον βασιλιά της Φαιακίας και δίνει τα καινούργια ρούχα για τον Οδυσσέα στον προτελευταίο σταθμό της Οδύσσειας, ενώ ενώ η Ελένη, η σύζυγος του Μεναλάου είναι η μοιχαλίς που ίσταται στα τείχη της Τροίας, γιατί οι Μενέλαοι, αν και καλά παιδιά δεν την προστάτευσαν δεν κατανόησαν καλά και την κλέψανε τα τρωκτικά.

Ο γνωστικισμός είναι ένα κίνημα πρώιμης θεοσοφίας που απαντάται στις αρχές των αιώνων της Ιχθυακής θρησκομανίας αλλά οι ρίζες του βρίσκονται πολύ παλαιά στα κρυμμένα αρχεία των αρχαίων Αιγυπτιακών και Ελληνικών μυστηρίων.
Πολύ πριν ο χριστιανισμός αγορευτεί ως η απόλυτη αλήθεια και ανέβει στην εξουσία με τη βοήθεια του μιθραϊστή Κωνσταντίνου, οι μύστες και ιερείς πάντρευαν τη γνώση της Λεμουρίας με την γνώση της Ατλαντίδας στον θεοσοφικό γάμο αυτού που δεν μπορεί να γίνει Γνωστό με την ανθρώπινη μορφή με τρομερές παρενέργειες, βλ. Ορφέα και Μωυσή.
Στην ουσία ο γνωστικισμός παρ΄όλο που θεωρείται αίρεση, είναι ένα παρακλάδι της Χριστιανικής Θεοσοφίας. Η διαφορά τους βρίσκεται στο ότι ο χριστιανισμός δέχεται σαν καλό θεό τον Γιάχβε μαζί με τον γιο του, ενώ και ο γνωστικισμός θεωρεί πως ο Ιησούς είναι ο καλός θεός και ο Γιάχβε ο κακός θεός, αντισημιτικοί εμφανώς. Πολλοί Γνωστικιστοί Θεοσοφιστές και Χριστιανοί Ορθόδοξοι και Καθολικοί είναι φανατικοί αντισημίτες , πολέμιοι των Εβραίων, εξ αιτίας αυτού του διαχωρισμού.
Όχι Γιάννης Γιαννάκης δηλαδή, εγκλωβισμένοι και οι δύο στη δυαδικότητα του καλού και του κακού και του υπέρτατου Θεού. Και οι δυο πιστεύουν σε θιβετιανούς και εβραίους μεγάλους δασκάλους και μεσσίες.
Έχουν δίκιο ή έχουν άδικο; Έχουν και δίκιο και άδικο. Ως γνωστικά συστήματα και τα δύο έχουνε τρομερές γνώσεις, το άδικο είναι ότι τα χρησιμοποιούν για ίδιο όφελος χρησιμοθηρικά. Ο λόγος που ο χριστιανισμός κατεδίωξε τον γνωστικισμό είναι ότι ήθελε να είναι συνεπής στη γραμμή του, εναντίον της γνώσης. Έκαιγε τους ανθρώπους κυριολεκτικά στην πυρά, για να μην ξυπνήσουν οι άνθρωποι και του πάρουν την εξουσία.
Ο λόγος που ο γνωστικισμός παρουσίασε στους ανθρώπους πράγματα κρυμμένα και σπουδαία είναι γιατί ήθελε να πάρει την εξουσία καίγοντας τους ανθρώπους σαν τη Σεμέλη.
Ο λόγος που και τα δύο συστήματα είναι αποτυχημένα και ο χριστιανισμός και ο γνωστικισμός είναι εξαιρετικά απλός.
Δεν υπάρχει καλός και κακός Θεός. Ούτε κανένας μεσσίας Ιησούς Χριστός που θα σώσει τους ανθρώπους από την θρησκοληψία και την ανοησία.
Η σοφία είναι μία κατάσταση του νου και εμπειρία του ανθρώπινου όντος που την αποκτά μέσα από την εμπειρία και της ζωής, την πορεία, άμα τη ενηλικιώσει του, εγκαταλείποντας την νηπιακή μωρία.

Ο Γνωστικισμός είναι μια συλλογή θρησκευτικών ιδεών και συστημάτων που συγχωνεύτηκαν στα τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ. μεταξύ εβραϊκών και παλαιοχριστιανικών αιρέσεων. Αυτές οι διάφορες ομάδες έδωσαν έμφαση στην προσωπική πνευματική γνώση ( gnosis ) πάνω από τις ορθόδοξες διδασκαλίες, τις παραδόσεις και την εξουσία των θρησκευτικών ιδρυμάτων. Η Γνωστική κοσμογονία γενικά παρουσιάζει μια διάκριση ανάμεσα σε έναν υπέρτατο, κρυφό Θεό και έναν κακόβουλο κατώτερη θεότητα (ενίοτε σχετίζεται με τον Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης ) που είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του υλικού σύμπαντος . Κατά συνέπεια, οι Γνωστικοί θεωρούσαν την υλική ύπαρξη ελαττωματική ή κακή, και θεώρησαν ότι το κύριο στοιχείο της σωτηρίας ήταν η άμεση γνώση της κρυμμένης θεότητας, που επιτυγχάνεται μέσω της μυστικιστικής ή εσωτερικής ενόρασης. Πολλά Γνωστικά κείμενα δεν ασχολούνται με έννοιες της αμαρτίας και της μετάνοιας , αλλά με την ψευδαίσθηση και τη φώτιση .

Τα Γνωστικά συγγράμματα άκμασαν μεταξύ ορισμένων χριστιανικών ομάδων στον μεσογειακό κόσμο γύρω στον δεύτερο αιώνα, όταν οι ( άγονοι )Πατέρες της πρώιμης Εκκλησίας τα κατήγγειλαν ως αίρεση . Οι προσπάθειες για την καταστροφή αυτών των κειμένων αποδείχθηκαν σε μεγάλο βαθμό επιτυχείς, με αποτέλεσμα να επιβιώσουν πολύ λίγα γραπτά από Γνωστικούς θεολόγους. Ωστόσο, οι πρώτοι Γνωστικοί δάσκαλοι όπως ο Βαλεντίνος είδαν τις πεποιθήσεις τους να ευθυγραμμίζονται με τον Χριστιανισμό. Στη Γνωστική Χριστιανική παράδοση ο Χριστός θεωρείται ως ένα θεϊκό ον που έχει πάρει ανθρώπινη μορφή για να οδηγήσει την ανθρωπότητα πίσω στην αναγνώριση της δικής της θεϊκής φύσης.
Ο Ιησούς ως Γνωστικός σωτήρας και μεσσίας
Ο Ιησούς προσδιορίζεται από ορισμένους Γνωστικούς ως ενσάρκωση του υπέρτατου όντος που ενσαρκώθηκε για να φέρει τη γνώση στη γη, ενώ άλλοι αρνήθηκαν κατηγορηματικά ότι το υπέρτατο ον ήρθε κατά τη σάρκα, ισχυριζόμενοι ότι ο Ιησούς ήταν απλώς ένας άνθρωπος που πέτυχε τη φώτιση μέσω της γνώσης και δίδαξε στους μαθητές του να κάνουν το ίδιο. Άλλοι πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν θεϊκός, αν και δεν είχε φυσικό σώμα, κάτι που αντικατοπτρίζεται στο μεταγενέστερο κίνημα των Δοκετιστών . Μεταξύ των Μανδαίων , ο Ιησούς θεωρούνταν « ψευδής μεσσίας » που διέστρεψε τις διδασκαλίες που του εμπιστεύτηκε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Άλλες ακόμα παραδόσεις προσδιορίζουν τον Μάνη , τον ιδρυτή του Μανιχαϊσμού, και τον Σεθ , τρίτο γιο του Αδάμ και της Εύας , ως σωτήριες μορφές.
Διάφοροι στοχαστές του 19ου αιώνα, όπως ο Άρθουρ Σοπενχάουερ , Ο Άλμπερτ Πάικ και η Μαντάμ Μπλαβάτσκυ μελέτησαν εκτενώς τη Γνωστική σκέψη και επηρεάστηκαν από αυτήν, ενώ ακόμη και πρόσωπα όπως ο Χέρμαν Μέλβιλ και ο Β. Β. Γέιτς επηρεάστηκαν περισσότερο εφαπτομενικά. Ο Jules Doinel «επανίδρυσε» Γνωστική εκκλησία στη Γαλλία το 1890, η οποία άλλαξε τη μορφή της καθώς πέρασε από διάφορους άμεσους διαδόχους (Fabre des Essarts ως Tau Synésius και Joanny Bricaud ως Tau Jean II κυρίως) και, αν και μικρή, εξακολουθεί να είναι ενεργή σήμερα.

Οι στοχαστές των αρχών του 20ου αιώνα που μελέτησαν έντονα και επηρεάστηκαν από τον Γνωστικισμό περιλαμβάνουν τον Carl Jung (που υποστήριξε τον γνωστικισμό), τον Eric Voegelin (που τον αντιτάχθηκε), τον Jorge Luis Borges (που τον συμπεριέλαβε σε πολλά από τα διηγήματά του) και τον Aleister Crowley , με φιγούρες όπως ο Χέρμαν Έσσε επηρεάστηκαν πιο μέτρια. Ο René Guénon ίδρυσε τη γνωστική επιθεώρηση La Gnose το 1909, πριν μετακομίσει σε μια πιο πολυετή θέση και ιδρύσει την Παραδοσιακή Σχολή του . Γνωστικές θελεμιτικές οργανώσεις, όπως η Ecclesia Gnostica Catholica και η Ordo Templi Orientis, εντοπίζονται στη σκέψη του Κρόουλι. Η ανακάλυψη και η μετάφραση της βιβλιοθήκης Nag Hammadi μετά το 1945 είχε τεράστια επίδραση στον Γνωστικισμό από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι διανοούμενοι που επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον Γνωστικισμό σε αυτήν την περίοδο περιλαμβάνουν τους Lawrence Durrell , Hans Jonas, Philip K. Dick και Harold Bloom , με τον Albert Camus και τον Allen Ginsberg να επηρεάζονται πιο μέτρια. Η Celia Green έχει γράψει για τον Γνωστικό Χριστιανισμό σε σχέση με τη δική της φιλοσοφία

Η Σοφία είναι ένα κύριο θέμα, μαζί με τη Γνώση ( γνῶσις gnosis , Κοπτική σοφία ), μεταξύ πολλών από τις πρωτοχριστιανικές θεολογικές γνώσεις-θεολογίες. Ο Ειρηναίος ως γνωστικοί ( γνωστικοί ), «γνώστες» ή «άντρες που ισχυρίζονταν ότι είχαν βαθύτερη σοφία». Ο Γνωστικισμός είναι ένας όρος του 17ου αιώνα που επεκτείνει τον ορισμό των ομάδων του Ειρηναίου για να συμπεριλάβει άλλες συγκρετικές και μυστήριες θρησκείες.

Στον Γνωστικισμό, η Σοφία είναι μια γυναικεία μορφή, ανάλογη με την ανθρώπινη ψυχή αλλά ταυτόχρονα και μια από τις θηλυκές όψεις του Θεού . Οι Γνωστικοί θεωρούσαν ότι ήταν η συζυγία (γυναικείος δίδυμος θεϊκός Αιώνας ) του Ιησού (δηλαδή η Νύμφη του Χριστού ) και το Άγιο Πνεύμα της Τριάδας . Στα κείμενα του Nag Hammadi, η Σοφία είναι ο κατώτερος Αιώνας, ή ανθρωπική έκφραση της εκπομπής του φωτός του Θεού. Θεωρείται ότι έπεσε από τη χάρη κατά κάποιο τρόπο, δημιουργώντας ή βοηθώντας στη δημιουργία του υλικού κόσμου.
Σχεδόν όλα τα Γνωστικά συστήματα συριακού ή αιγυπτιακού τύπου δίδασκαν ότι το σύμπαν ξεκίνησε με έναν πρωτότυπο, άγνωστο Θεό , που αναφέρεται ως Γονέας ή Βύθος , ή ως Μονάδα από τον Μονόιμο . Από αυτή την αρχική ενιαία αρχή, το Ένα προήλθε αυθόρμητα περαιτέρω αιώνες , όντας ζεύγη προοδευτικά «κατώτερων» όντων στη σειρά. Μαζί με την πηγή από την οποία προέρχονται σχηματίζουν το Πλήρωμα, ή πληρότητα, του Θεού, και επομένως δεν πρέπει να θεωρηθεί ως διακριτή από τις θεϊκές, αλλά συμβολικές αφαιρέσεις της θείας φύσης. Η μετάβαση από το άυλο στο υλικό, από το ονομαστικό στο αισθητό, γίνεται από ένα ελάττωμα, ή πάθος ή αμαρτία, σε έναν από τους Αιώνες.

Στις περισσότερες εκδοχές του Γνωστικού μύθου, είναι η Σοφία που επιφέρει αυτή την αστάθεια στο Πλήρωμα, φέρνοντας με τη σειρά της τη δημιουργία της υλικότητας. Σύμφωνα με ορισμένα Γνωστικά κείμενα, η κρίση εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της προσπάθειας της Σοφίας να προέλθει χωρίς τη συζυγία της ή, σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, επειδή προσπαθεί να παραβεί το φράγμα ανάμεσα στον εαυτό της και τον άγνωστο Βύθο . Αφού έπεσε κατακλυσμιαία από το Πλήρωμα, ο φόβος και η αγωνία της Σοφίας να χάσει τη ζωή της (όπως ακριβώς έχασε το φως του Ενός) προκαλεί σύγχυση και λαχτάρα να επιστρέψει σε αυτό.

Στην Πίστη Σοφία , ο Χριστός αποστέλλεται από τη Θεότητα για να επαναφέρει τη Σοφία στην πληρότητα (Pleroma). Ο Χριστός της δίνει τη δυνατότητα να ξαναδεί το φως, φέρνοντάς της τη γνώση του πνεύματος . Στη συνέχεια ο Χριστός στέλνεται στη γη με τη μορφή του ανθρώπου Ιησού για να δώσει στους ανθρώπους τη Γνώση που χρειάζεται για να σωθούν από τον φυσικό κόσμο και να επιστρέψουν στον πνευματικό κόσμο. Στον Γνωστικισμό, η ιστορία του Ευαγγελίου του Ιησού είναι η ίδια αλληγορική: είναι το Εξωτερικό Μυστήριο , που χρησιμοποιείται ως εισαγωγή στη Γνώση, αντί να είναι κυριολεκτικά αληθινή σε ένα ιστορικό πλαίσιο. Για τους Γνωστικούς, το δράμα της λύτρωσης της Σοφίας μέσω του Χριστού ή Ο Λόγος είναι το κεντρικό δράμα του σύμπαντος. Η Σοφία κατοικεί σε όλους τους ανθρώπους ως η Θεϊκή Σπίθα .
Η εβραϊκή αλεξανδρινή θρησκευτική φιλοσοφία ασχολήθηκε πολύ με την έννοια της Θείας Σοφίας , ως αποκάλυψης της ενδόμυχης σκέψης του Θεού, και της ανέθεσε όχι μόνο τον σχηματισμό και τη διάταξη του φυσικού σύμπαντος αλλά και την επικοινωνία της γνώσης στην ανθρωπότητα. Στις Παροιμίες 8 , η Σοφία (το ουσιαστικό είναι θηλυκό) περιγράφεται ως ο Σύμβουλος και η Εργάτρια του Θεού (Master-workman, RV), που κατοικούσε δίπλα Του πριν από τη Δημιουργία του κόσμου και αγωνιζόταν συνεχώς μπροστά Του.

Σύμφωνα με την περιγραφή που δίνεται στο Βιβλίο των Παροιμιών, ένας τόπος κατοικίας ανατέθηκε από τους Γνωστικούς στη Σοφία και ορίστηκε η σχέση της με τον πάνω κόσμο καθώς και με τις επτά πλανητικές δυνάμεις που τέθηκαν κάτω από αυτήν. Οι επτά πλανητικές σφαίρες ή οι ουρανοί ήταν για τους αρχαίους οι υψηλότερες περιοχές του δημιουργημένου σύμπαντος. Θεωρούνταν ως επτά κύκλοι που υψώνονταν ο ένας πάνω από τον άλλο και κυριαρχούσαν οι επτά Άρχοντες . Αυτοί αποτελούσαν την (Γνωστική) Εβδομάδα.

Η σοφία έχτισε το σπίτι της, χάραξε τους εφτά στύλους της.

Αυτοί οι επτά πυλώνες ερμηνευόμενοι ως οι πλανητοί ουρανοί, η κατοικία της ίδιας της Σοφίας τοποθετήθηκε πάνω από την Εβδομάδα .

Αυτό σήμαινε, σύμφωνα με τη Γνωστική ερμηνεία, ότι η Σοφία έχει τον τόπο κατοικίας της «στα ύψη» πάνω από το δημιουργημένο σύμπαν, στη θέση του μέσου, μεταξύ του άνω και του κάτω κόσμου, μεταξύ του Πληρώματος και του κτίσματος.. Κάθεται στις «πύλες των ισχυρών», δηλ. στις προσεγγίσεις στα βασίλεια των επτά Αρχόντων, και στις «εισόδους» στο ανώτερο βασίλειο του φωτός ψάλλεται ο έπαινος της. Η Σοφία είναι επομένως ο υψηλότερος κυρίαρχος του ορατού σύμπαντος, και ταυτόχρονα ο μεσολαβητής μεταξύ του ανώτερου και του κατώτερου βασίλειου. Διαμορφώνει αυτό το εγκόσμιο σύμπαν σύμφωνα με τα ουράνια πρωτότυπα και σχηματίζει τους επτά αστρικούς κύκλους με τους Άρχοντες τους κάτω από την κυριαρχία των οποίων βρίσκονται, σύμφωνα με τις αστρολογικές αντιλήψεις της αρχαιότητας, τις τύχες όλων των γήινων πραγμάτων, και ειδικότερα του ανθρώπου. Είναι «η μητέρα» ή «η μητέρα των ζωντανών».
Όπως περιγράφεται από τον Ειρηναίο , η μεγάλη Μητέρα-αρχή του σύμπαντος εμφανίζεται ως η πρώτη γυναίκα, το Άγιο Πνεύμα ( rūha d’qudshā ) που κινείται πάνω από τα νερά, και ονομάζεται επίσης μητέρα όλων των ζωντανών. Κάτω από αυτήν βρίσκονται τα τέσσερα υλικά στοιχεία – νερό, σκοτάδι, άβυσσος και χάος. Μαζί της, συνδυάζονται σε δύο υπέρτατα αρσενικά φώτα, τον πρώτο και τον δεύτερο άνθρωπο, τον Πατέρα και τον Υιό, με τον τελευταίο να ορίζεται επίσης ως η εννοία του Πατέρα . Από την ένωσή τους προέρχεται το τρίτο άφθαρτο φως, ο τρίτος άνθρωπος, ο Χριστός. Αλλά ανίκανη να υποστηρίξει την άφθονη πληρότητα αυτού του φωτός, η μητέρα γεννώντας τον Χριστό, υποφέρει να ξεχειλίσει ένα μέρος αυτού του φωτός στην αριστερή πλευρά. Ενώ, λοιπόν, ο Χριστός ως δέξιος (Αυτός από το δεξί χέρι) ανεβαίνει με τη μητέρα του στον άφθαρτο Αιώνα, εκείνο το άλλο φως που έχει ξεχειλίσει στο αριστερό χέρι, βυθίζεται στον κάτω κόσμο και εκεί παράγει ύλη. Και αυτή είναι η Σοφία, που λέγεται και Αριστερά (αυτή του αριστερού χεριού), ο Προυνέικος και το αρσενικό-θηλυκό.
Σε αυτό το σύστημα η αρχική κοσμογονική σημασία της Σοφίας βρίσκεται ακόμα στο προσκήνιο. Η αντίθεση του Χριστού και της Σοφίας, ως Εκείνος της δεξιάς ( ho dexios ) και εκείνη της Αριστεράς ( hē aristera ), ως αρσενικού και θηλυκού, δεν είναι παρά μια επανάληψη της πρώτης Κοσμογονικής Αντίθεσης σε άλλη μορφή. Η ίδια η Σοφία δεν είναι παρά ένα αντανακλαστικό της «Μητέρας όλων των ζωντανών» και επομένως ονομάζεται επίσης «Μητέρα». Είναι η μορφοποίηση του ουρανού και της γης, γιατί όσο η απλή ύλη μπορεί να λάβει μορφή μόνο μέσω του φωτός που, κατεβαίνοντας από ψηλά, έχει διαπεράσει τα σκοτεινά νερά της Ύλης . αλλά είναι ταυτόχρονα και η πνευματική αρχή της ζωής στη δημιουργία, ή, ως κόσμος-ψυχή ο εκπρόσωπος όλων όσων είναι πραγματικά πνευματικοί σε αυτόν τον κάτω κόσμο: οι μοίρες και οι εμπειρίες της αντιπροσωπεύουν τυπικά εκείνες της πνευματικής ψυχής που έχει βυθιστεί στο χάος.

Που βρίσκεται η Σοφία;

Σε καμία θρησκεία θεοσοφία και εξουσία

Αστραία

Σοφία Φρόνησις και Μήτις

Η αλληγορία της σοφίας και της δύναμης είναι ένας πίνακας του Πάολο Βερονέζε , που δημιουργήθηκε γύρω στο 1565 στη Βενετία . Είναι ένας μεγάλης κλίμακας αλληγορικός πίνακας που απεικονίζει τη Θεία Σοφία προσωποποιημένη στα αριστερά και τον Ηρακλή , που αντιπροσωπεύει τη Δύναμη και τις γήινες ανησυχίες, στα δεξιά.

Τι είναι σοφία;  Είναι μία κατάσταση ιδιότητα πραγμάτων και όντων;
Είναι σοφός ο άνθρωπος ; Ο Θεός; Μπορώ να πω με ότι ένα ζώο είναι σοφό; Ένα τραπέζι; Αλλά μπορούμε να μιλήσουμε για τη σοφία της φύσης ή την σοφία του  λαού. Είναι ένας έξυπνος άνθρωπος  σοφός ; Όχι απαραίτητα, αλλά σίγουρα ένας σοφός άνθρωπος είναι οπωσδήποτε έξυπνος και ευφυής.
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία η σοφία είναι μία εξέλιξη   κατάσταση της  Μήτιδος της πρώτης  Τιτανίδος θεάς δηλαδή της σκέψης  του μετρήματος και του συλλογισμού.
Ο Δίας την κατάπιε και γέννησε   την πάνοπλη Αθήνα και αυτό δείχνει ότι περνάμε σε μία εποχή του homo sapiens και η σοφία κρατά τα όπλα και τα πρώτα ανθρώπινα εργαλεία επινόησης και σκέψης.
Η ιστορία του homo sapiens ξεκινά με τον Οδυσσέα χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του, να είναι το κυρίαρχο πρότυπο της εποχής ως πολυμήτις και την Πηνελόπη περίφρων με φρόνηση. Σε αυτούς τους σκεπτόμενους ανθρώπους, το όρθιο γένος των ανθρωπίδων χρωστά πολλά γιατί τους έμαθε να σκέπτονται με την Ηράκλεια Αρετή, ως επιλογή, σωστά.

Τι λέει το λεξικό LIDDELL & SCOTT

σοφία, Ιων. -ίη, ἡ, 1. δεξιότητα στη χειροτεχνία και τις πρακτικές τέχνες, δεξιοτεχνία, επιδεξιότητα, σε Ομήρ. Ιλ., Ξεν. κ.λπ.· σοφία τινός ή περί τινος, η γνώση κάποιου πράγματος, η συνάφεια με κάτι, σε Πλάτ. 2. ορθή κρίση, ευφυΐα σε πρακτικά ζητήματα της καθημερινής ζωής, όπως χαρακτηριζόταν αυτή των Επτά Σοφών, σε Θέογν., Ηρόδ.· με όχι και τόσο θετική σημασία, δόλος, πανουργία, τέχνασμα, όπως το δεινότης, σε Ηρόδ. 3. επιστημοσύνη, γνώση, πολυγνωσία, φιλοσοφία, σε Θέογν., Αττ.

μῆτις, ἡ (*μάω), γεν. -ιος, Αττ. -ιδος, δοτ. μήτιδι, Επικ. μήτῑ αντί μήτιι, πληθ. μητίεσσι· αιτ. μῆτιν· I. η συμβουλευτική ικανότητα, σοφία, συμβουλή, πανουργία, δόλος, σε Όμηρ., Αισχύλ.· μῆτιν ἀλώπηξ, αλεπού ως προς την πανουργία, σε Πίνδ.· λέγεται για το ταλέντο ή την τέχνη ενός ποιητή, στον ίδ. II. πληροφορία, συμβουλή, σχέδιο, επιχείρηση, μῆτιν ὑφαίνειν, σε Όμηρ.

Η Σοφία είναι μια κεντρική ιδέα στην ελληνιστική φιλοσοφία και θρησκεία , τον πλατωνισμό , τον γνωστικισμό και τη χριστιανική θεολογία . Έχοντας αρχικά μια έννοια της «εξυπνάδας, επιδεξιότητας», η μεταγενέστερη έννοια του όρου, κοντά στην έννοια της Φρόνησης («σοφία, ευφυΐα»), διαμορφώθηκε σημαντικά από τον όρο φιλοσοφία («αγάπη για τη σοφία») όπως χρησιμοποιείται από τον Πλάτωνα .

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την Καθολική Εκκλησία , η γυναικεία προσωποποίηση της θείας σοφίας ως Αγίας Σοφίας ( Ἁγία Σοφία Αγία Σοφία ) μπορεί να αναφέρεται είτε στον Ιησού Χριστό τον Λόγο του Θεού (όπως στην αφιέρωση της εκκλησίας της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη ) είτε σε το Άγιο Πνεύμα .

Η αρχαία ελληνική λέξη Sophia ( σοφία , sophía ) είναι το αφηρημένο ουσιαστικό του σοφός ( sophós ), το οποίο μεταφράζεται ποικιλοτρόπως σε «έξυπνος, επιδέξιος, έξυπνος, σοφός». Αυτές οι λέξεις μοιράζονται την ίδια πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα με το λατινικό ρήμα sapere ( σ.σ.  «γεύομαι, διακρίνω»), από όπου προέρχεται το sapientia . Το ουσιαστικό σοφία ως «δεξιότητα στη χειροτεχνία και την τέχνη» είναι ομηρικό και στον Πίνδαρο χρησιμοποιείται για να περιγράψει τόσο τον Ήφαιστο όσο και την Αθηνά .

Πριν από τον Πλάτωνα , ο όρος για «σωστή κρίση, ευφυΐα, πρακτική σοφία» και ούτω καθεξής, τέτοιες ιδιότητες που αποδίδονται στους Επτά Σοφούς της Ελλάδας , ήταν φρόνησις ( φρόνησις , phrónēsis ), από το phren ( φρήν , μυαλό»‘), ενώ η Σοφία αναφέρθηκε στην τεχνική ικανότητα.

Ο όρος φιλοσοφία ( φιλοσοφία , φιλοσοφία , λιτ.  «αγάπη της σοφίας») χρησιμοποιήθηκε κυρίως μετά την εποχή του Πλάτωνα , ακολουθώντας τον δάσκαλό του Σωκράτη , αν και έχει ειπωθεί ότι ο Πυθαγόρας ήταν ο πρώτος που αποκάλεσε τον εαυτό του φιλόσοφο. Αυτή η κατανόηση της φιλοσοφίας διαποτίζει τους διαλόγους του Πλάτωνα, ιδιαίτερα τη Δημοκρατία . Σε αυτό το έργο, οι ηγέτες της προτεινόμενης ουτοπίας θα είναι φιλόσοφοι βασιλιάδες : ηγεμόνες που είναι λάτρεις της σοφίας. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στην Απολογία, ο ίδιος ο Σωκράτης ονομάστηκε «ο πιο σοφός [ σοφώτατος άνθρωπος της Ελλάδας» από το Πύθιο Μαντείο . Ο Σωκράτης υπερασπίζεται αυτήν την ετυμηγορία στην Απολογία με την έννοια ότι, τουλάχιστον, γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει τίποτα . Ο σωκρατικός σκεπτικισμός έρχεται σε αντίθεση με την προσέγγιση των σοφιστών , οι οποίοι δέχονται επίθεση στον Γοργία επειδή βασίζονται απλώς στην ευγλωττία . Ο Κικέρων στο De Oratore επέκρινε αργότερα τον Πλάτωνα για τον διαχωρισμό της σοφίας από την ευγλωττία.  Η Σοφία αναφέρεται ως μία από τις τέσσερις βασικές αρετές στον Πρωταγόρα του Πλάτωνα .

Ο Φίλων , ένας εξελληνισμένος Εβραίος που έγραφε στην Αλεξάνδρεια , προσπάθησε να εναρμονίσει την πλατωνική φιλοσοφία και την εβραϊκή γραφή. Επηρεασμένος επίσης από τις στωικές φιλοσοφικές έννοιες , χρησιμοποίησε τον όρο  logos ( λόγος , lógos ) για το ρόλο και τη λειτουργία της Σοφίας, μια έννοια που προσαρμόστηκε αργότερα από τον συγγραφέα του Ευαγγελίου του Ιωάννη στους πρώτους στίχους και εφαρμόστηκε στον Ιησού ως Λόγο ( Λόγος ) του Θεού Πατέρα .

Στον Γνωστικισμό , η Σοφία είναι μια γυναικεία φιγούρα, ανάλογη με την ψυχή , αλλά και ταυτόχρονα μια από τις εκπομπές της Μονάδας . Οι Γνωστικοί θεωρούσαν ότι ήταν η συζυγία του Ιησού (δηλαδή η Νύμφη του Χριστού ) και ήταν το Άγιο Πνεύμα της Τριάδας .
Η χριστιανική θεολογία έλαβε την προσωποποίηση της Θείας Σοφίας στην Παλαιά Διαθήκη ( Εβδομήκοντα Σοφία , Vulgate Sapientia ). Η σύνδεση της Θείας Σοφίας με την έννοια του Λόγου είχε ως αποτέλεσμα την ερμηνεία της «Αγίας Σοφίας» ( Αγία Σοφία ) ως όψη του Χριστού του Λόγου.

Η ίδια η έκφραση Ἁγία Σοφία δεν απαντάται στην Καινή Διαθήκη , παρόλο που χωρία των επιστολών του Παύλου εξισώνουν τον Χριστό με τη «σοφία του Θεού» ( θεοῦ σοφία ). Η πιο ξεκάθαρη μορφή ταύτισης της Θείας Σοφίας με τον Χριστό έρχεται στο Α’ Κορινθίους 1:17–2:13. Στην 1 Κορ. 2:7, ο Παύλος μιλάει για τη Σοφία του Θεού ως ένα μυστήριο που «διατάχθηκε ενώπιον του κόσμου για τη δόξα μας».
Η χριστολογική ταύτιση του Χριστού του Λόγου με τη Θεία Σοφία ( Αγία Σοφία ) αντιπροσωπεύεται έντονα στην εικονογραφική παράδοση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας . («Η σοφία έχτισε το σπίτι της, χάραξε τους επτά στύλους της») που ερμηνεύεται ως προεικονική ενσάρκωση, με τη Θεοτόκο να είναι ο «οίκος» που επιλέγει η « υποστατική Σοφία» (δηλ. «Σοφία» ως πρόσωπο της Τριάδας ).

Χριστιανικός μυστικισμός
Στον ρωσικό ορθόδοξο μυστικισμό , η Σοφία γινόταν όλο και πιο δυσδιάκριτη από το πρόσωπο της Θεοτόκου (και όχι του Χριστού), μέχρι το σημείο να υπονοείται η Θεοτόκος ως «τέταρτο πρόσωπο της Τριάδας».
Η Σοφία δεν είναι «θεά» στην κλασική ελληνική παράδοση. Οι ελληνικές θεές που συνδέονται με τη σοφία είναι η Μήτις και η Αθηνά (Λατινική Minerva ). Από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία , έγινε σύνηθες να απεικονίζονται οι βασικές αρετές και άλλα αφηρημένα ιδανικά ως γυναικείες αλληγορίες . Έτσι, στη Βιβλιοθήκη του Κέλσου στην Έφεσο , που χτίστηκε τον 2ο αιώνα, υπάρχουν τέσσερα αγάλματα γυναικείων αλληγοριών, που απεικονίζουν τη σοφία (Sophia), τη γνώση ( Episteme ), την ευφυΐα ( Ennoia ) και την ανδρεία/αριστεία ( Arete ). Την ίδια περίοδο, η Σοφία προσλαμβάνει πτυχές θεάς ή αγγελικής δύναμης στον Γνωστικισμός .

Τι είναι σοφία;  «η ικανότητα ή το δώρο από τον Θεό να κρίνεις σωστά . Ο άνθρωπος αποκτά σοφία μέσω της εμπειρίας και της μελέτης και ακολουθώντας τη συμβουλή του Θεού. Χωρίς τη βοήθεια του Θεού, ο άνθρωπος δεν έχει αληθινή σοφία», λένε οι θεοκρατικές θρησκείες

Τι λέει το Κοράνι για τη σοφία;
ΣΥΜΦΩΝΑ με το Κοράνι, η σοφία έχει τη μεγαλύτερη αξία για έναν άνθρωπο . Υπάρχει ένας στίχος στο Κεφάλαιο αλ-Μπακάρα που δηλώνει: «Σε όποιον έχει δοθεί σοφία, έχει όντως παραχωρηθεί άφθονος πλούτος» (2:269). Αυτός ο στίχος σημαίνει ότι η σοφία είναι το summum bonum, ή το μεγαλύτερο αγαθό.

Ποιες είναι οι 7 σοφίες;
Οι επτά πυλώνες της Σοφίας, σύμφωνα με τη Γραφή, είναι: ο φόβος του Κυρίου, η διδασκαλία, η γνώση, η κατανόηση, η διακριτικότητα, η συμβουλή και η επίπληξη .

Ποια είναι τα τρία είδη σοφίας;
«Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες σοφίας, σύμφωνα με τον Ιάκωβος 3:15-17: η επίγεια σοφία, η διανοητική σοφία, η διαβολική σοφία και η σοφία από πάνω ».

Στη χριστιανική εικονογραφία , η Αγία Σοφία ή Αγία Σοφία απεικονιζόταν ως γυναικεία αλληγορία από τη μεσαιωνική περίοδο. Στη δυτική (λατινική) παράδοση, εμφανίζεται ως εστεμμένη παρθένα. Στη ρωσική ορθόδοξη παράδοση , έχει μια πιο υπερφυσική όψη μιας εστεμμένης γυναίκας με φτερά σε λαμπερό κόκκινο χρώμα. Οι παρθενομάρτυρες Faith Hope και Charity με τη μητέρα τους Sophia απεικονίζονται ως τρία μικρά κορίτσια που στέκονται μπροστά στη μητέρα τους με φόρεμα χήρας.
Μια θεά Σοφία εισήχθη στην Ανθρωποσοφία από τον ιδρυτή της, Ρούντολφ Στάινερ , στο βιβλίο του The Goddess: From Natura to Divine Sophia  και σε μια μεταγενέστερη συλλογή των γραπτών του με τίτλο Isis Mary Sophia. Η Σοφία κατέχει επίσης εξέχουσα θέση στη Θεοσοφία , ένα πνευματικό κίνημα με το οποίο η Ανθρωποσοφία συνδέθηκε στενά. Η Helena Blavatsky , η ιδρύτρια της Θεοσοφίας, την περιέγραψε στο δοκίμιό της: Τι είναι η Θεοσοφία; ως δόγμα εσωτερικής σοφίας, και είπε ότι η «Σοφία» στην οποία αναφέρεται ήταν «μια εκπόρευση της Θείας αρχής» .

Υπάρχει ένα μνημειώδες γλυπτό της Αγίας Σοφίας που απεικονίζεται ως «θεά» στη Σόφια , την πρωτεύουσα της Βουλγαρίας (η ίδια η πόλη πήρε το όνομά της από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας ).  Το γλυπτό ανεγέρθηκε το 2000 για να αντικαταστήσει ένα άγαλμα του Λένιν .

«Αρχή Σοφίας Ονομάτων Επίσκεψις», λέει ο Αντισθένης

Ας ξεκινήσουμε από εκεί ….ως άνθρωποι σοφοί με σώας τας φρένας

Αστραία

Η Αθηνά Τοξότης

Τι αντιπροσωπεύει η Αθηνά, η μεγάλη των Ελλήνων θεά;

Όταν ο Κρόνος γίνεται Σοφία λέγεται σαϊτιά Αθηνά
και ο Ερμής Λόγος τον Χρόνο
σαν Απολλώνιο Βέλος διαπερνά
με το φως της Συνείδησης
που ταξιδεύει ευθυγραμμιστικά
Την ανώτερη μορφή της γνώσης, τη σοφία, την επιστήμη, την ανώτερη δικαιοσύνη, τον ανώτερο στοχασμό, τη φιλοσοφία και την παρθενικότητα ενός καθαρού νου που πρέπει να είναι διαυγής για να μπορεί να στοχάζεται καλά.
Να συλλογάται ελεύθερα και στοχαστικά.
Τα όπλα της πολλά. Δόρυ, αιγίδα, περικεφαλαία, ασπίδα. Προστατεύει το κεφάλι από τις άλογες σκέψεις του μυαλού κορυθαίολος. Με το δόρυ κτυπά από κοντά σε άμεση ευθύτητα. Με την ασπίδα κρατά τις σκεπτομορφές του ταραχώδους θυμικού μακριά και από τα συναισθήματα τα νοσηρά και τους μεγάλους πολεμιστές της ζωής προστατεύει, συμβουλεύει και αγαπά.
Τον Περσέα, τον Θησέα, τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα, τον Τηλέμαχο, τον Οδυσσέα.
Στους ώμους ρίχνει μια χλαίνη, γερή της αγάπης αρματωσιά.
Αναδύεται μέσα από τη κεφαλή του Διός και αυτό σημαίνει πως πρέπει να προσπαθήσει ένας άνδρας για να γίνει σοφός και ειδικά ένας άνδρας της εξουσίας.
Δυστυχώς δεν έχουμε πολλά παραδείγματα σοφής ηγεσίας στο πέρασμα της ιστορίας και το έχουμε πληρώσει όλοι ακριβά.
Το επίπεδο συνείδησης των ανδρών είναι απελπιστικά χαμηλό και δεν μπορεί να υπάρξει σύνδεση με την σοφία σε ευφυή συντονισμό, το δε γυναικών, ανύπαρκτο, αν κρίνει κανείς από τις αναρτήσεις και τα ενδιαφέροντα του ΦΒ.
Αυτό σημαίνει πως η στάθμη της ενέργειας κατεβαίνει απελπιστικά και η κοινωνία νοσεί βαριά.
Η Πηνελόπη, λέει ο Όμηρος κατοικεί στα ανώτερα δώματα του ανακτόρου. Κάτω στην αυλή είναι είναι οι μνηστήρες και οι δούλοι σε κατάχρηση και υπερβολή. Όταν κατεβαίνει τα σκαλιά μαζί με το ΤΟΞΟ, ομοία με την Αφροδίτη, την Άρτεμη και την Αθηνά η καρδιά της θλίβεται με αυτά που βλέπει και ορά.
Ο Οδυσσέας πολυμήτις όπως ο Δίας πάντα συμβουλεύεται και ακούει την αγαπημένη του θεά, γιατί ένας άνδρας για να καταφέρει να επιβιώσει από την μανιασμένη θάλασσα του Ποσειδώνα πρέπει να έχει οδηγό ανιχνευτή μπροστά, ένα σωστό γυναικείο μυαλό να του δείχνει τις παγίδες και τους υφάλους που στο δρόμο του συναντά.
Ο Κρόνος δίνει τη θέση του στην Αθηνά στο πέρασμα του Χρόνου και σε ένα ανθρωπογενές περιβάλλον από τη θέση του Τοξότη και ο Ζευς το σκήπτρο της σοφής ηγεσίας στον Αιγόκερω κρατά.

Όταν η Σοφία του Χρόνου γίνεται Βέλος στα χέρια του Τοξότη Οδυσσέα, ο Κύκλος της Οδύσσειας κλείνει και μια νέα εποχή σοφή ξεκινά.

Αστραία