μετά τα 248 χρόνια της ανεξαρτησίας της, ένας κύκλος Πλούτωνα κατά την περιστροφή του γύρω από τον Ήλιο

Τραμπ: Η παράξενη προεκλογική του διαφήμιση με την έκλειψη ηλίου
Τα ξημερώματα της Δευτέρας, με αφορμή την ολική έκλειψη ηλίου, ο Τραμπ δημοσίευσε μια παράξενη προεκλογική διαφήμιση στο Truth Social
«Είναι πουλί; Είναι αεροπλάνο; Είναι το φεγγάρι που κρύβει τον ήλιο; Όχι, είναι το κεφάλι του Ντόναλντ Τραμπ», αναφέρει ο Independent, σε δημοσίευμα για ένα ακόμη κατόρθωμα του πρώην προέδρου των ΗΠΑ.
Δεν είναι πουλί, είναι το χρέος του αμερικανικού κράτους έφτασε σε νέο ιστορικό ρεκόρ, ξεπερνώντας για πρώτη φορά στο τέλος του 2023 τα 34 τρισεκατομμύρια δολάρια και πετάει.
Δεν είναι αεροπλάνο, είναι η χρεοκοπία του καθηλωμένου καπιταλισμού στην χυδαιότητα του και δεν πετάει.
Δεν είναι το φεγγάρι είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης που σβήνει.
Δεν είναι το κεφάλι του Τραμπ είναι το κεφάλι της Ελευθερίας που λυγίζει και κλαίει.
Είναι θλιβερό να βλέπεις τις υπερήφανες ανεξάρτητες Πολιτείες της Αμερικής που υπέγραψαν εκείνο το υπέροχο κείμενο της ανεξαρτησίας το 1776 ενάντια σε μία αδίστακτη βρετανική αυτοκρατορία
να έχουν καταντήσει χρεοκοπημένες εταιρίες, ανάμεσα το δίλημμα της Σκύλλας και της Χάρυβδης χωρίς να είναι Οδυσσείες.
Να έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στον γραφικό Τραμπ και στον θλιβερό Μπάιντεν.
Έναν χρεοκοπημένο επιχειρηματία καπιταλιστή τηλεπωλητή με τη Βίβλο στο χέρι, ρεμπουμπλικάνο και σε έναν ηλικιωμένο ρωμαιοκαθολικό δημοκράτη με γεροντική άνοια.
Ο Κύκλος του Πλούτωνα όμως έκλεισε για τις ΗΠΑ και ανοίγει ένας άλλος….. δεν θα τους συμπεριλαμβάνει

Αστραία

Κάποτε στην Αμερική …υπήρχαν και μερικές καλές ταινίες…..
Οι δυναστείες και τα σεξουαλικά κυρίως προβλήματα τους. Ποτέ δεν ανοίγουν ένα βιβλίο να διαβάσουν, δεν προλαβαίνουν από τα ανόητα ενδιαφέροντα τους και τις ορνιθοασχολίες τους.
Ομολογώ πως χρειάστηκα μεγάλα αποθέματα αυτοπειθαρχίας, να παρακολουθήσω μερικά από τα νέα επεισόδια( δεν άντεξα περισσότερα) την σειρά Δυναστεία, remake της παλιάς σειράς, με την σεξουαλικά απελευθερωμένη κακιά Φάλον ,την σεξουαλικά απελευθερωμένη συμπονετική Κρίστιλ, ελληνιστί Κρυστάλω, τον σεξουαλικά απελευθερωμένο πάτερ Μπλέικ, τον σεξουαλικά απελευθερωμένο gay καλό γιο Στηβεν, την σεξουαλικά απελευθερωμένη αδίστακτη Αλέξις και λοιπά.
Όλοι τους σεξουαλικά απελευθερωμένοι και κατά βάθος »καλά παιδιά» που περιστρέφονται γύρω από την τον πυρήνα μιας τυπικής καπιταλιστικής οικογένειας στην σύγχρονη ΗΠΑ με αναφορά τη φαμίλια του Τραμπ αρχικά. Με ρηχούς προβληματισμούς οικολογικής ευαισθησίας σε άμετρο καταναλωτισμό και επίδειξη μισαλλοδοξίας και νηπιακούς διαλόγους, ταΐζουν με το αποτυχημένο αμερικάνικο όνειρο στο φτωχό πλήθος της ανοησίας.
Εμετικά επεισόδια στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητος με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την άκρατη σεξουαλική απελευθέρωση όλων, για όλους και ναι σε όλα, σε ένα χλιδάτο σπίτι από το οποίο απουσιάζει η βιβλιοθήκη και κανείς τους ποτέ δεν ανοίγει ένα βιβλίο να διαβάσει. Απασχολημένοι μονίμως με το σεξ και πόσο σέξι θα είναι και θα φαίνονται, αμόρφωτοι όλοι τους εντελώς.Το κλασικό θέμα των ατάλαντων σκηνοθετών, ταινίες με άφθονο σεξ, σουρεαλιστικό ή ρεαλιστικό γιατί πουλάει, σε σκληρές ή σοφτ τσόντες σεξουαλικών απελευθερωμένων γυναικών και ανδρών σε συνεχείς ζωώδεις επιδόσεις του βασικού ενστίκτου. 

Το περνάνε για »πρωτοπορία τέχνης» ενώ ο Ποντίφικας Πάπας τους ξεπερνάει σκηνοθετικά. Ήδη από το 1600 μοιράζει κάστανα σε πόρνες της Ρώμης με τα μάτια ερμητικά κλειστά σε νύχτες οργίων.
Αυτή είναι η κατάντια της σημερινής Αμερικής των ΗΠΑ που είχαν την τύχη να έχουν κάποιους πολύ μορφωμένους εθνοπατέρες για να καταλήξουν στα αμόρφωτα χαζοαμερικανάκια που απελευθερώνονται σεξουαλικώς και συνεχώς. Από τα παιδιά των λουλουδιών και τα κοινόβια των σεξουαλικών φόνων και διαστροφών μέχρι τον Όσσο και τα άσραμ της Ινδίας που τρέχουν..Μπερδεύουν τον έρωτα, με το σεξ στα χοιροστάσια της Κίρκης και νομίζουν πως η Μαντόνα είναι η ποπ σεξουαλική απελευθερωμένη τραγουδίστρια που έκανε πορτραίτο ο Ντα Βίτσι….. Σε αυτό το χάλι αμορφωσιάς είναι οι σεξουαλικά απελευθερωμένοι Αμερικάνοι με πολλά πτυχία και μεταπτυχιακά σε σκάνδαλα κολεγίων.
Να μη απορούν, γιατί ο μεγαλόσωμος fitness boy Αμερικάνος τρώει το ξύλο της χρονιάς του, στην υπέροχη ταινία ip man, από τον μικρόσωμο Κινέζο και ο σουρεαλιστικός Τίγρης και ο Δράκος έχει θέση υπεροχής νοήματος σε σχέση με αυτές τις αμερικάνικες αηδίες.
Κάποτε στο….. hollywood είναι μία παρόμοια σειρά του 2020, όχι του Σέρτζιο Λεόνε, δείχνεις επίσης της σεξουαλική απελευθέρωση της Νέας Ατλαντίδος που απελευθερώνεται συνεχώς εξευτελίζοντας την ανθρώπινη πράξη από την οποία πηγάζει η ζωή.
Όχι τόσο σουρεαλιστική, όπως τα τελευταία δείγματα της κινηματογραφικής τέχνης των ελλήνων σκηνοθετών που τρέχουν να γλείψουν ένα κοκαλάκι από τα περιττώματα του hollywood σε ένα πλέον εντελώς ξεπερασμένο θεσμό κενών Όσκαρ.
Κάποτε στην Αμερική υπήρχαν ωραίες ταινίες γινόταν και ωραίες ταινίες και εκεί είναι που την πάτησα. Ήταν με τον Ιρλανδό του Μαρτίν Σκορσέζε.
Βέβαιη, πως κάτι θα δω, στη χειρότερη περίπτωση μια καλή ταινία και στην καλύτερη ένα έργο καταπληκτικό, από ένα σκηνοθέτη που έχει σκηνοθετήσει τον Ταξιτζή, Τις συμμορίες της Νέας Υόρκης, το Χρώμα του χρήματος, τον Λύκο της wall street, βλέπω μία βλακεία και μισή, πιέζοντας τον εαυτό μου να την δει. Πάνω στα 20 λεπτά πατάω διαγραφή. Κάκιστη σκηνοθεσία, κανένας διάλογος, κανένα νόημα, ανούσια και βαρετή με έναν robert de niro να κάνει τον νεαρό με περούκα και βαρύ μακιγιάζ σε μέγα σκηνοθετικό λάθος.
Δεν πίστευα ότι μπορούσε ο Σκορσέζε να κάνει μία τέτοια ταινία και όμως, ποτέ μη λες ποτέ. Μαθαίνω ότι θα σκηνοθετήσει τώρα και τον Ιησού σε νέο θρησκευτικό προτεσταντισμό , από το κακό στο χειρότερο.
Από τις ταινίες μιας χώρας προβλέπεις και το μέλλον μιας χώρας. Τι μέλλον μπορεί να έχει η Αμερική με τέτοιες ταινίες;;;; Για αυτό και αυτή τη στιγμή είναι σε δίλημμα ανάμεσα από την Σκύλλα και τη Χάρυβδη.Δεν μπορεί να βγάλει ένα πρόεδρο σωστό και πρέπει να διαλέξει ανάμεσα από έναν σεξουαλικά απελευθερωμένο πάτερ φαμίλια »επιχειρηματία» donald trump και σε ένα φυτοΜπάιντεν με γεροντική άνοια από τις αμερικάνικες Δυναστείες.

Όλες οι Δυναστείες έχουν τα προβλήματά τους…..το κυριότερο είναι η αβάσταχτη ελαφρότητά τους και η απελπιστική αμορφωσιά τους μαζί με την απουσία του Εαυτού.

Αστραία