Ο Ναός της Προσευχής στο Ναό του Ουρανού με τις θυσίες της Ανατολής
στο ναό του θεού ουρανού πατέρατης ματαιοδοξίας Η εξουσία θυσιάζει πάντα και τους πάντες αρκεί να παραμείνει στον θρόνο την καρέκλα και την εξουσία. Όπως ένας πίθηκος ποτέ δεν αφήνει την μπανάνα και το βάζο. Κάνει θυσίες και μιλάει για θυσίες συνεχώς. Ποτέ όμως δεν θυσιάζει την καρέκλα και τον θρόνο της από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι στο γονίδιο του πιθήκου. Θυσιάζει τα παιδιά αρσενικά και θηλυκά ( τώρα τα έχει κάνει άφυλα ) γιατί φοβάται μην πάρουν την εξουσία. Θυσιάζει τα παιδιά της για να σώσει τον κόσμο μία πάγια τακτική, όταν δεν τα διώχνει, Θυσιάζει και πνίγει τους ανθρώπους επειδή είναι λάθος κακοί και αυτή είναι πάνσοφη » καλή «. Η εξουσία ποτέ δεν θυσιάζει τα λεφτά της ούτε και τα μοιράζεται. Δίνει μόνο ψίχουλα ελεημοσύνες και φιλανθρωπίες ασυμμάζευτης υποκρισίας. Όλοι οι μεγάλοι μαφιόζοι εγκληματίες, εκτός από κακόγουστοι, είναι πάντα φιλάνθρωποι ξεκινούν από κει. Και… συνήθως ευσεβείς νονοί. Ποτέ δεν θυσιάζει τον εγωισμό της, την απληστία της, την αμετροέπεια της και την έλλειψη αυτογνωσίας της. Κυκλοφορεί με χρυσούς θρόνους και βαριές χρυσοποίκιλτες χειροποίητες ενδυμασίες, ακριβά κοσμήματα και πουλάει θεολογίες κάτω από έναν ευνουχισμένο ουρανό με τις θρησκείες. Ακολουθούν οι μανδαρίνοι στις αυλές των κομμάτων και οι κομματολογίες. Η ουράνια εξουσία πάντα απαιτεί θυσίες στο ναό του χρήματος που λειτουργεί τις ιερές χρηματοπιστωτικές κοινωνίες και έχει μία μεγάλη περιουσία. Πώς την απέκτησε στη Γη κάτω από ένα «δίκαιο και καλό θεό» ; Με extra Bonus μπόνους στους παχυλούς μισθούς της αργοσχολίας, εκμετάλλευση εργασίας, δουλεία και βαριά φορολογία που επιτρέπει ο Μεγαλοδύναμος…. και πολλές προσευχές. Συνήθως προσεύχονται. Ο παράδεισος και ο θεός τους περιμένει….με το δρεπάνι.
Ο Ναός του Ουρανού είναι ένα συγκρότημα αυτοκρατορικών θρησκευτικών κτιρίων που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα του κεντρικού Πεκίνου . Το συγκρότημα επισκέφθηκαν οι Αυτοκράτορες των Δυναστειών Μινγκ και Τσινγκ για ετήσιες τελετές προσευχής στον Παράδεισο για καλή σοδειά. Ο Ναός του Ουρανού εγγράφηκε ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς το 1998 και χαρακτηρίστηκε ως «ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής και σχεδιασμού τοπίου που απεικονίζει απλά και γραφικά μια κοσμογονία μεγάλης σημασίας για την εξέλιξη ενός από τους μεγάλους πολιτισμούς του κόσμου…» ως «συμβολική διάταξη και σχεδιασμός του Ναού του Ουρανού είχε βαθιά επιρροή στην αρχιτεκτονική και τον σχεδιασμό στην Άπω Ανατολή για πολλούς αιώνες» Το 1914, ο Yuan Shikai , τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κίνας, πραγματοποίησε μια τελετή προσευχής Μινγκ στο ναό, ως μέρος μιας προσπάθειας να ανακηρυχθεί αυτοκράτορας της Κίνας. Στην αρχαία Κίνα , ο Αυτοκράτορας της Κίνας θεωρούνταν ο Υιός του Ουρανού , ο οποίος διαχειριζόταν τα επίγεια ζητήματα για λογαριασμό και εκπροσωπώντας την ουράνια εξουσία. Το να φαίνεται ότι δείχνει σεβασμό στην πηγή της εξουσίας του, με τη μορφή θυσιών στον ουρανό, ήταν εξαιρετικά σημαντικό. Ο ναός χτίστηκε για αυτές τις τελετές, που περιελάμβαναν κυρίως προσευχές για καλή σοδειά.
Δύο φορές το χρόνο ο Αυτοκράτορας και όλη η ακολουθία του μετακινούνταν από την Απαγορευμένη Πόλη μέσω του Πεκίνου για να κατασκηνώσουν μέσα στο συγκρότημα, φορώντας ειδικές ρόμπες και απέχοντας από την κατανάλωση κρέατος . Κανένας απλός Κινέζος δεν επιτρεπόταν να δει αυτή την πομπή ή την επόμενη τελετή. Στο συγκρότημα του ναού ο Αυτοκράτορας προσευχόταν προσωπικά στον Ουρανό για καλές σοδειές. Το αποκορύφωμα της τελετής στο χειμερινό ηλιοστάσιο τελέστηκε από τον Αυτοκράτορα στο Επίγειο Όρος. Η τελετή έπρεπε να ολοκληρωθεί τέλεια. ήταν ευρέως αποδεκτό ότι τα μικρότερα λάθη θα αποτελούσαν κακό οιωνό για ολόκληρο το έθνος το επόμενο έτος. Η Γη αντιπροσωπευόταν από ένα τετράγωνο και ο Ουρανός με έναν κύκλο. πολλά χαρακτηριστικά του συγκροτήματος του ναού συμβολίζουν τη σύνδεση του Ουρανού και της Γης, του κύκλου και του τετραγώνου. Ολόκληρο το συγκρότημα του ναού περιβάλλεται από δύο τείχη. ο εξωτερικός τοίχος έχει ένα ψηλότερο, ημικυκλικό βόρειο άκρο, που αντιπροσωπεύει τον Παράδεισο, και ένα πιο κοντό, ορθογώνιο νότιο άκρο, που αντιπροσωπεύει τη Γη. Τόσο η Αίθουσα Προσευχής για Καλές Συγκομιδές όσο και ο Βωμός του Κυκλικού Τύμβου είναι στρογγυλοί, το καθένα στέκεται σε μια τετράγωνη αυλή, αντιπροσωπεύοντας πάλι τον Ουρανό και τη Γη. Ο αριθμός εννέα αντιπροσωπεύει τον Αυτοκράτορα και είναι εμφανής στο σχέδιο του Βωμού του Κυκλικού Τύμβου: μια ενιαία στρογγυλή πλάκα μαρμάρου περιβάλλεται από έναν δακτύλιο από εννέα πλάκες, μετά από έναν δακτύλιο από 18 πλάκες και ούτω καθεξής για συνολικά εννέα περιβάλλοντες δακτυλίους, το εξωτερικό με πλάκες 9×9.
Η Αίθουσα Προσευχής για Καλές Συγκομιδές έχει τέσσερις εσωτερικούς, δώδεκα μεσαίους και δώδεκα εξωτερικούς πυλώνες , που αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις εποχές , τους δώδεκα μήνες και τις δώδεκα παραδοσιακές κινεζικές ώρες αντίστοιχα. Σε συνδυασμό, οι δώδεκα μεσαίες και δώδεκα εξωτερικές κολόνες αντιπροσωπεύουν τους παραδοσιακούς ηλιακούς όρους. Όλα τα κτίρια εντός του Ναού έχουν ειδικά σκούρα μπλε κεραμίδια στέγης, που αντιπροσωπεύουν τον Παράδεισο. Το Tiān ο Ουρανός είναι ένας από τους παλαιότερους κινεζικούς όρους για τον ουρανό και μια βασική έννοια στην κινεζική μυθολογία , φιλοσοφία και θρησκεία . Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Σανγκ (17ος–11ος αιώνας π.Χ.), οι Κινέζοι αναφέρονταν στον υπέρτατο θεό τους ως Shàngdì Ύπατος Κύριος στα ύψη») ή Dì Κύριος»). Κατά τη διάρκεια της δυναστείας Zhou που ακολούθησε , ο Tiān έγινε συνώνυμος αυτής της φιγούρας. Πριν από τον 20ο αιώνα η λατρεία των ουρανών ήταν μια ορθόδοξη κρατική θρησκεία της Κίνας.
Στον Ταοϊσμό και τον Κομφουκιανισμό , το Tiān (η ουράνια όψη του σύμπαντος , που συχνά μεταφράζεται ως » Ουρανός «) αναφέρεται σε σχέση με τη συμπληρωματική του πτυχή του Dì ( συχνά μεταφράζεται ως » Γη «). Θεωρείται ότι διατηρούν τους δύο πόλους των Τριών Βασιλείων της πραγματικότητας, με το μεσαίο βασίλειο να καταλαμβάνεται από την Ανθρωπότητα ( Rén ), και τον κάτω κόσμο να καταλαμβάνεται από δαίμονες και «φαντάσματα, » ο καταραμένος Η έννοια του Ουρανού είναι διάχυτη στον Κομφουκιανισμό . Ο Κομφούκιος είχε βαθιά εμπιστοσύνη στον Παράδεισο και πίστευε ότι ο Παράδεισος υπερίσχυε τις ανθρώπινες προσπάθειες. Πίστευε επίσης ότι εκτελούσε το θέλημα του Ουρανού και ότι ο Παράδεισος δεν θα επέτρεπε να σκοτωθεί ο υπηρέτης του, ο Κομφούκιος, μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο του. Πολλές ιδιότητες του Ουρανού σκιαγραφήθηκαν στα Ανάλεκτά του .
Ο Κομφούκιος τίμησε τον Ουρανό ως την υπέρτατη πηγή καλοσύνης:
Ο Δάσκαλος είπε, «Πραγματικά σπουδαίος ήταν ο Γιάο ως κυρίαρχος! Πόσο μεγαλοπρεπής ήταν! Είναι μόνο ο Παράδεισος που είναι μεγάλος, και μόνο ο Γιάο αντιστοιχούσε σε αυτόν. Πόσο μεγάλη ήταν η αρετή του! Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να βρουν όνομα γι’ αυτήν. Πόσο μεγαλοπρεπής ήταν στα έργα που πέτυχε! Πόσο ένδοξος στους κομψούς κανονισμούς που θέσπισε!»
Ο Κομφούκιος ένιωθε ότι εξαρτάται προσωπικά από τον Ουρανό: «Όπου έκανα λάθος, ας με απορρίψει ο Ουρανός.»
Τι και ποιον να απορρίψει ένας ευνουχισμένος Ουρανός;;;; Μια ευνουχισμένη εξουσία χωρίς καμία Φαιά Ουσία.
Οι μεγάλοι απατεώνες της θεολογίας Ο Θεός ανήκει σε αυτό που δεν μπορεί να γίνει Γνωστό με την ανθρώπινη μορφή και φυσικά ανήκει στη σιωπή, την αιώνια σιωπή και τη Νύχτα τη βαθιά την αρχέγονη Νύκτα την Πρωταρχική. Ο Θεός ποτέ δεν μιλάει, δεν μίλησε ποτέ και δεν είπε τίποτα σε κανέναν γιατί δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί από μία ΠΗΓΗ αρχαία. Αυτός και, αυτοί που μιλάνε πάντα , είναι ο άνθρωπος ,τα ανθρώπινα όντα, οι άνθρωποι ειδικά, άμα τη εμφανίσει του Ερμή και του χόμο σάπιενς δηλαδή. Γιατί δεν ξέρουμε τι κραυγές βγάζανε οι υπόλοιποι χόμο και ανθρωπίδες, νεάτερνταλ, thomo erectus και ποια ήτανε η λογική τους. Προφανώς ξεκινήσανε με κραυγές, αφού το ζωικό κύτταρο είναι κοινό και για τα δύο έμβια όντα και τον άνθρωπο και τα ζώα και, συνεχίζουνε να τις έχουνε σε κάποιες συνήθειες και τελετές. Πότε αναπτύχθηκε ο λόγος στον άνθρωπο η ομιλία και η φωνή δεν είναι ακριβώς γνωστό. Σίγουρα ξεκίνησε με κλάμα μούγκρισμα στρίγκλισμα, με πολλά σύμφωνα, μετά έρεε σαν τραγούδι και φωνή …..λαλαλα ….λιλιλι, σύμβολα ιδεογράμματα για να φτάσει στα αλφαβήτα στα Άλφα από το Λι. Και εδώ η συμβολή της Ελληνικής Γλώσσας είναι σημαντική για την εξέλιξη των ανθρωπίδων γιατί πρόσθεσε τα φωνήεντα και, όχι μόνο αυτό πρόσθεσε και την λογική, τη λογική σκέψη διεργασία επεξεργασία κρίση και διάκριση. Ο λόγος φυσικά αναπτύχθηκε στην Ατλαντίδα την Εποχή της Ατλαντίδας (στην εποχή της Λεμουρίας θα ήταν ανύπαρκτος προφανώς ), με τον Ερμή, τον αγαπημένο και χαϊδεμένο γιο του Διός μεγάλο πρωταγωνιστή, αλλά και ο Ποσειδώνας παρών ωσεί, ως κυβερνήτης με θεϊκή πυγμή. Για αυτό και δεν έλειπαν τα θρησκευτικά και τα ιερατεία ως κέντρα και εξουσία με τα οποία έκλεβαν τον κόσμο και συνεχίζουν να τον κλέβουν εγκαθιστώντας μία δικτατορία. Πουλώντας τον λόγο του άφωνος σιωπηλού Θεού στα κάλπικα γιασεμιά της μιας δραχμής με την θεολογία.
Ατελείωτες θεολογικές και ερμηνείες, σεντόνια θεολογικές ερμηνείες για τον Λόγο του Θεού. Τι είπε ο θεός, τι έκανε ο Θεός, τι εννοούσε ο Θεός πόσο αγαπάει τον άνθρωπο ο Θεός για αυτό τον τιμωρεί, πως τον ανταμείβει με το Παράδεισο, με όλη αυτή την ατελείωτη θεολογική αδολεσχία . Και ενώ η Εποχή των Ιχθύων είναι στην ουσία μία εποχή άλαλων ψαριών οι θρησκευτές της ιχθυακής θεολογίας φλυαρούσαν ακατάπαυστα και φλυαρούν μιλούν και να μεταφέρουν τον λόγο του Θεού σε πλήθος θρησκείες και ειδικά τις μονοθεϊστικές με φονταμενταλιστικές μεθοδολογίες. Ακόμη και ο καημένος και δυστυχισμένος Κρισναμούρτι, ένας απρόθυμος μεσσίας μιλούσε ακατάπαυστα …. για τη σιωπή και τα οφέλη της. Ναι, για την σιωπή και την αξίας της…ασταμάτητα. Το τι έχουμε ακούσει όλους αυτούς τους αιώνες και τον καιρό για τον Θεό δεν περιγράφεται. Αποδείχθηκαν όμως πως όλοι είναι κλέφτες απατεώνες και ψεύτες. Χρησιμοποιούν τον λόγο για να πουλήσουν χωρίς καμία λογική, τον Θεό και χωρίς καμία δεοντολογία ηθική. Το κέντρο εξουσίας της θεολογίας, ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ είναι πολύ απατηλό γιατί χρησιμοποιεί καταχρηστικά τον λόγο την ομιλία για να μιλήσει για κάτι που ανήκει στην σιωπή. Για αυτό και ο Οδυσσέας πρώτον τον στοχεύει στο λαιμό και του αφαιρεί την δυνατότητα να μιλάει για τον θεό και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες μαζί με θεολογικό σανό.
Ποτέ μην εμπιστεύεστε τους ανθρώπους που μιλούν συνέχεια και πολύ για τον Θεό. Είναι μεγάλοι απατεώνες και κλέφτες της ζωής των ονείρων μας και Μνηστήρες της Ιθάκης μας.
Ναός Huangdi, πόλη Xinzheng, επαρχία Henan. Ο Μέγας Ντε Δούκας Θεός της Κίνας
τους Ντεϊστές και τους Θεϊστές
Η κομφουκιανή ιστοριογραφία υποστηρίζει ότι μπορεί να υπάρχει μόνο ένας νόμιμος Υιός του Ουρανού ανά πάσα στιγμή.
Από τον Υιό του Ουρανού του πρώτου εξουσιαστή και του Μεγάλου Δράκου με τις εντολές άνωθεν, τους τρεις κυρίαρχους Κυρίους που είναι Ένας σε τρία πρόσωπα, φτάσαμε στους πέντε Δούκες Aυτοκράτορες, ένας σε πέντε πρόσωπα. Απο Di από το Deus, Theos Θεό στους ντεϊστές και τους θεϊστές μαζί με τα Ντε και του Δούκες της ασυμμάζευτης θεοπληξίας. Ποια είναι η διαφορά τους; Οι Ντεϊστές πιστεύουν ότι μπορούν να προσεγγίσουν τον Θεό με τη λογική, είναι κυρίως οι Μασόνοι που πιστεύουν στο Μεγάλο Ον και οι άλλοι είναι θρησκόληπτοι οπαδοί διαφόρων θρησκειών που θεωρούν ότι μπορούν να προσεγγίζουν το Θεό μόνο και αποκλειστικά με την Πίστη. Οι πρώτoι καίγονται σαν τη Σεμέλη επειδή θέλουν να δουν τον Θεό Δία, οι άλλοι μαρμαρώνουν στο κοίταγμά της Δράκαινας Μέδουσας και την προσκυνούν.
Από αυτό τον Di που μιλούσε με πρώτο πληθυντικό όπως και ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης “ποιήσωμεν άνθρωπον “ φτάσαμε στον κίτρινο αυτοκράτορα Χουάνγκ Ντι με τις υποκλίσεις τα προσκυνήματα τους τίτλους και όλα τα συναφή να μεταφέρονται από την Ανατολή στη Δύση και να υιοθετούνται από τα συστήματα εξουσίας χωρίς αντίσταση από τις ανθρωπίδες. Εκτός από τους Έλληνες που είχαν κάποιες ενστάσεις για αυτό το θέμα. Ευτυχώς…. Έτσι εξέλιξαν την ανθρώπινη νοημοσύνη και βοήθησαν στην ενηλικίωση του Homo Sapiens.
Huangdi ως Αυτοκράτορας , ήταν ο υπερθετικός τίτλος που είχαν οι μονάρχες της Κίνας που κυβέρνησαν διάφορα αυτοκρατορικά καθεστώτα στην κινεζική ιστορία. Στην παραδοσιακή κινεζική πολιτική θεωρία, ο αυτοκράτορας θεωρούνταν ο Υιός του Ουρανού και ο Κύριος όλων των κάτω από τον Ουρανό . Η γενεαλογία των αυτοκρατόρων που καταγόταν από πατρική οικογένεια αποτελούσε μια δυναστεία του Huang Di, Ντε Χουάνγκ, Χαν
Η απόλυτη εξουσία του αυτοκράτορα συνοδευόταν από ποικίλα κυβερνητικά καθήκοντα και ηθικές υποχρεώσεις. Η αποτυχία να τηρηθούν θεωρήθηκε ότι αφαιρούσε την εντολή της δυναστείας στον Ουρανό και δικαιολογούσε την ανατροπή της. Στην πράξη, οι αυτοκράτορες μερικές φορές απέφευγαν τους αυστηρούς κανόνες της διαδοχής και οι φαινομενικές «αποτυχίες» των δυναστείων περιγράφονταν λεπτομερώς σε επίσημες ιστορίες που γράφτηκαν από τους επιτυχημένους αντικαταστάτες τους. Οι τρεις Χουάνγκ Κυρίαρχοι ) ήταν ευσεβείς ηγεμόνες που πιστώθηκαν κατορθώματα όπως η παραγγελία του ουρανού και ο σχηματισμός των πρώτων ανθρώπων από πηλό. Τα πέντε Di που επίσης συχνά μεταφράζεται ως «αυτοκράτορας» αλλά σημαίνει επίσης «ο Θεός του Ουρανού » ήταν πολιτιστικοί ήρωες που πιστώθηκαν με την εφεύρεση της γεωργίας , της ένδυσης , της αστρολογίας , της μουσικής κ.λπ. Τον 3ο αιώνα π.Χ., οι δύο τίτλοι είχαν δεν είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν μαζί. Λόγω των θεϊκών δυνάμεων των Χουάνγκ , της λαϊκής λατρείας των Ντι και της χρήσης του τελευταίου στο όνομα του Θεού του Ουρανού Σάνγκ-ντι, ωστόσο, ο τίτλος του Πρώτου Αυτοκράτορα θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι υπονοούσε «Ο πρόγονος του Αυγούστου», «Ο Άγιος Κυβερνήτης» ή «Ο Θείος Κύριος». Κατά καιρούς, ο πατέρας του αναληφθέντος αυτοκράτορα ήταν ακόμα ζωντανός. Ένας τέτοιος αυτοκράτορας ονομαζόταν Taishang Huang ο «Μεγάλος Αυτοκρατορικός Αρχηγός». Η πρακτική ξεκίνησε από τον Πρώτο Αυτοκράτορα, ο οποίος έδωσε τον τίτλο ως μεταθανάτιο όνομα στον πατέρα του. Ο Λιου Μπανγκ , ο οποίος ίδρυσε τη δυναστεία των Χαν , ήταν ο πρώτος που έγινε αυτοκράτορας όσο ζούσε ακόμη ο πατέρας του. Λέγεται ότι έδωσε τον τίτλο κατά τη διάρκεια της ζωής του πατέρα του, επειδή δεν θα του έκαναν προσκύνηση όπως στον πατέρα του. Τα λόγια του αυτοκράτορα θεωρούνταν ιερά διατάγματα και οι γραπτές του διακηρύξεις «οδηγίες από πάνω» εντολές άνωθεν. Θεωρητικά, οι εντολές του αυτοκράτορα έπρεπε να τηρηθούν αμέσως. Υπερυψώθηκε πάνω από όλους τους απλούς, τους ευγενείς και τα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας. Οι προσφωνήσεις προς τον αυτοκράτορα έπρεπε πάντα να είναι επίσημες και υποτιμητικές για τον υποκλινόμενο, ακόμη και από τα πιο στενά μέλη της οικογένειας. Καθώς ο αυτοκράτορας είχε, βάσει νόμου, την απόλυτη θέση να μην αμφισβητηθεί από κανέναν άλλον, οι υπήκοοί του έπρεπε να δείχνουν τον μέγιστο σεβασμό στην παρουσία του, είτε σε απευθείας συνομιλία είτε σε άλλη. Όταν πλησίαζε κανείς τον Αυτοκρατορικό θρόνο , αναμενόταν να προσκυνήσει μπροστά στον αυτοκράτορα. Σε μια συνομιλία με τον αυτοκράτορα, θεωρήθηκε έγκλημα να συγκρίνει κανείς τον εαυτό του με τον αυτοκράτορα με οποιονδήποτε τρόπο. Ήταν ταμπού η αναφορά στον αυτοκράτορα με το όνομά του, ακόμη και για τη μητέρα του αυτοκράτορα, η οποία αντ’ αυτού επρόκειτο να χρησιμοποιήσει Huángdì . Ο αυτοκράτορας δεν έπρεπε ποτέ να αποκαλείται «εσύ». Όποιος μιλούσε στον αυτοκράτορα έπρεπε να τον προσφωνεί ως Bìxià που αντιστοιχεί στην «Αυτοκρατορική σας Μεγαλειότητα». Huángshàng Radiant Highness ); Shèngshàng Holy Highness ); ή Tiānzǐ ως «Γιός του Ουρανού»). Ο αυτοκράτορας θα μπορούσε επίσης να αναφερθεί έμμεσα μέσω αναφοράς στη συμβολολογία του αυτοκρατορικού δράκου. Οι υπηρέτες συχνά προσφωνούσαν τον αυτοκράτορα ως Wànsuìyé δηλ. Άρχοντας των δέκα χιλιάδων ετών ). Ο αυτοκράτορας αναφερόταν στον εαυτό του ως zhèn , το αυθεντικό κινεζικό πρωτο πρόσωπο ενικό που υποστηρίχθηκε από τον Πρώτο Αυτοκράτορα , λειτουργώντας ως ισοδύναμο με το » Βασιλικό Εμείς » με πληθυντικό ευγενείας.
Λόγω του πολιτικού κατακερματισμού, στο πέρασμα των αιώνων, δεν ήταν ασυνήθιστο να υπάρχουν πολλοί διεκδικητές του τίτλου του «Αυτοκράτορα Όλης της Κίνας». Η κινεζική πολιτική αντίληψη της Εντολής του Ουρανού ουσιαστικά νομιμοποίησε αυτούς τους διεκδικητές που βγήκαν νικητές.
Ο Ντε Δούκας Ντουξ, είναι ένας ανδρικός τίτλος είτε ενός μονάρχη που κυβερνά πάνω σε ένα δουκάτο είτε ενός μέλους της βασιλικής οικογένειας ή των ευγενών . Ως ηγεμόνες, οι δούκες κατατάσσονται κάτω από τους αυτοκράτορες , τους βασιλιάδες , τους μεγάλους πρίγκιπες , τους μεγάλους δούκες και τους κυρίαρχους πρίγκιπες . Ως βασιλικοί ή ευγενείς, κατατάσσονται κάτω από τους πρίγκιπες και τους μεγάλους δούκες. Ο τίτλος προέρχεται από το γαλλικό duc , το ίδιο από το λατινικό dux , «ηγέτης», όρος που χρησιμοποιείται στη δημοκρατική Ρώμη για να αναφέρεται σε έναν στρατιωτικό διοικητή χωρίς επίσημο βαθμό (ιδιαίτερα σε έναν γερμανικό ή κελτικόκαταγωγής), και αργότερα σημαίνει τον κορυφαίο στρατιωτικό διοικητή μιας επαρχίας.
Μετά τις μεταρρυθμίσεις του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (που χώριζαν τις πολιτικές και στρατιωτικές διοικήσεις των ρωμαϊκών επαρχιών), ένας δούκας έγινε ο στρατιωτικός διοικητής σε κάθε επαρχία. Ο τίτλος dux , εξελληνισμένος σε doux , επέζησε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όπου συνεχίστηκε σε διάφορα πλαίσια, υποδηλώνοντας έναν βαθμό ισοδύναμο με έναν λοχαγό ή στρατηγό. Αργότερα, τον 11ο αιώνα, καθιερώθηκε ο τίτλος Megas Doux για τη θέση του αρχιστράτηγου ολόκληρου του ναυτικού.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ο τίτλος (ως Herzog ) σήμαινε πρώτος μεταξύ των γερμανικών μοναρχιών . Δούκες ήταν οι άρχοντες των επαρχιών και οι ανώτεροι των κόμητων στις πόλεις και αργότερα, στις φεουδαρχικές μοναρχίες , οι υψηλόβαθμοι συνομήλικοι του βασιλιά. Ο Πάπας, ως προσωρινός κυρίαρχος, έχει επίσης, αν και σπάνια, παραχωρήσει τον τίτλο του δούκα ή της δούκισσας σε πρόσωπα για υπηρεσίες στην Αγία Έδρα . Σε ορισμένα βασίλεια η σχετική ιδιότητα του «δούκα» και του «πρίγκιπα», ως τίτλοι που φέρουν οι ευγενείςκαι όχι από μέλη βασιλευόμενων δυναστειών, ποικίλα—π.χ. στην Ιταλία και τη Γερμανία.
Μια γυναίκα που κατέχει από μόνη της τον τίτλο ενός τέτοιου δουκάτου ή δουκάτου ή είναι παντρεμένη με δούκα, είναι συνήθως δούκισσα. Η βασίλισσα Ελισάβετ II , ωστόσο, ήταν γνωστή από την παράδοση ως Δούκας της Νορμανδίας στα νησιά της Μάγχης και Δούκας του Λάνκαστερ στο Λανκασάιρ . Βυζάντιο. Οι Βυζαντινοί διατήρησαν τον τίτλο dux , που μεταγράφηκε ως δούξ ( doux ) στα μεσαιωνικά ελληνικά . Όπως και στη μετέπειτα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, παρέμεινε στρατιωτικό αξίωμα και δεν ήταν φεουδαρχικός ή κληρονομικός βαθμός. Τον 10ο αιώνα, δόθηκε στους στρατιωτικούς διοικητές για πολλά θέματα (γνωστά και ως κατέπανο ) και στα τέλη του 11ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε για τον κυβερνήτη ενός θέματος .
Όταν οι Καθολικοί σταυροφόροι κατέλαβαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην Τέταρτη Σταυροφορία , εγκατέστησαν πολλά σταυροφορικά κράτη (βλέπε Φραγκοκρατία ), μερικά από τα οποία ήταν δουκικής τάξης:
το Δουκάτο των Αθηνών , με το οποίο αργότερα συνδέθηκε το Δουκάτο της Νεοπάτρας το νησιωτικό Δουκάτο του Αιγαίου της Νάξου , επίσημα το «Δουκάτο του Αρχιπελάγους» η ενετική αποικία της Κρήτης (Candia) διοικούνταν αρχικά από τον δούκα του Candia Στην Ιταλία και σε άλλες δυτικές χώρες, οι μεταγενέστερες βυζαντινές παρουσίες της Παλαιολόγειας περιόδου μεταφράστηκαν μερικές φορές ως δουκάτα: ο Μορέας , η Μεσημβρία , η Σελυμβρία και η Θεσσαλονίκη . Ο ελληνικός βαθμός των κατόχων τους όμως ήταν αυτός των δεσποτών .
Ο Δούκας της Σπάρτης. Στο ανεξάρτητο Βασίλειο της Ελλάδας , το ύφος του Δούκα της Σπάρτης καθιερώθηκε το 1868 με τη γέννηση του μελλοντικού Κωνσταντίνου Α’ ως διακριτός τίτλος του διαδόχου της Ελλάδας .
Ινδία .Το ινδικό φεουδαρχικό σύστημα δεν μπορεί να μεταφραστεί πλήρως στα αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Το πλησιέστερο ισοδύναμο με τον τίτλο του Κυρίαρχου Δούκα είναι ο Rao και ο Nawab σε ένα φεουδαρχικό δουκάτο , ένα μεγάλο jagir . Έτσι, ένας Rao (στο κυβερνών σύστημα) ή ένας Jagirdar, Deshmukh, Patil και Zamindar (με φεουδαρχικό τρόπο) είναι σχεδόν ισοδύναμοι με έναν Δούκα. Ο Δούκας στην Τουρκία, το Αφγανιστάν και το Ιράν μετά τον πόλεμο της Μογγολίας εναντίον τους, προστέθηκε ως στρατηγοί και βασιλιάδες περιοχών ή κρατών, αλλά στο Βασίλειο των Περσών και των Οθωμανών, τα συστήματα δεν μπορούν να μεταφραστούν πλήρως στους ευρωπαϊκούς ομολόγους του, έτσι αποκαλούσαν αυτούς τους στρατηγούς και βασιλιάδες ως Khan , Μογγολικός βασιλικός και ευγενής βαθμός από την Τουρκομογγολική λέξη για τον «άρχοντα», ίσο με τον Δούκα. Κατά την εποχή της φεουδαρχίας στην Αρχαία Κίνα ( Δυτικό Ζου , περίοδος άνοιξης και φθινοπώρου και περίοδος των εμπόλεμων κρατών ), ο τίτλος του γκονγκ συμβατικά μεταφρασμένος ως «Δούκας») απονεμήθηκε με φειδώ. Σύμφωνα με την αρχή των «Three Deferences and Two Royal Decendants» , οι τρεις πρώην βασιλικοί οίκοι έλαβαν τον τίτλο του Δούκα. Ο ευγενής τίτλος του Δούκα του Γιανσενγκ απονεμήθηκε στους απογόνους του Κομφούκιου .
Νιγηρία Στο Βασίλειο του Μπενίν , ένας αντιβασιλικός αρχηγός που είναι γνωστός ως Enogie στη γλώσσα Edo αναφέρεται συνήθως ως δούκας στα αγγλικά.
Στο Ife , Oyo και στα άλλα βασίλεια της Νιγηριανής Yorubaland , ένας αρχηγός του αντιβασιλείου είναι γνωστός ως Baale στη γλώσσα των Γιορούμπα . Του απαγορεύεται να φοράει στέμμα ως θέμα παράδοσης και γενικά θεωρείται ως ο βασιλεύων εκπρόσωπος του oba του , του μονάρχη που έχει το δικαίωμα να φοράει ένα στέμμα.
Αιθιοπία Η Αιθιοπία έχει μια αριστοκρατία που είναι σχεδόν τόσο παλιά όσο και η ίδια η χώρα. Σε όλη την ιστορία της Αιθιοπικής Αυτοκρατορίας, οι περισσότεροι από τους τίτλους ευγενείας ήταν φυλετικής ή στρατιωτικής φύσης. Ωστόσο, η Αιθιοπική αριστοκρατία έμοιαζε με τους ευρωπαίους ομολόγους της από ορισμένες απόψεις. μέχρι το 1855, όταν ο Tewodros II τελείωσε το Zemene Mesafint, η αριστοκρατία του οργανώθηκε παρόμοια με το φεουδαρχικό σύστημα στην Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα. Για περισσότερους από επτά αιώνες, η Αιθιοπία (ή η Αβησσυνία , όπως ήταν τότε γνωστή) αποτελούνταν από πολλά μικρά βασίλεια, πριγκιπάτα, εμιράτα και ιμάτια , τα οποία όφειλαν την πίστη τους στο nəgusä nägäst .(κυριολεκτικά «King of Kings»). Παρά το γεγονός ότι είναι χριστιανική μοναρχία, διάφορα μουσουλμανικά κράτη απέδιδαν φόρο τιμής στους αυτοκράτορες της Αιθιοπίας για αιώνες: συμπεριλαμβανομένου του σουλτανάτου Adal , του Εμιράτου του Harar και του σουλτανάτου Awsa .
Οι ευγενείς της Αιθιοπίας χωρίστηκαν σε δύο διαφορετικές κατηγορίες: Mesafint («πρίγκιπας»), η κληρονομική αριστοκρατία που αποτελούσε το ανώτερο κλιμάκιο της άρχουσας τάξης. και οι Mekwanin («κυβερνήτης») που διορίστηκαν ευγενείς, συχνά ταπεινής καταγωγής, που αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος των ευγενών ( πρβλ. Υπουργοί της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ). Στην Αιθιοπία υπήρχαν τίτλοι ευγενείας μεταξύ των Mesafint που έφεραν εκείνοι στην κορυφή της μεσαιωνικής αιθιοπικής κοινωνίας. Ο υψηλότερος βασιλικός τίτλος (μετά από αυτόν του αυτοκράτορα) ήταν ο Negus («βασιλιάς»)
Η κορυφή του τίτλου της ευγένειας είναι ο κυρίαρχος, ο κύριος . Ο τίτλος του κυρίαρχου έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου, μαζί με τις συνδηλώσεις των αντίστοιχων τίτλων. Στην κινεζική ιστορία υπάρχουν γενικά 3 επίπεδα ανώτατης και πλήρως ανεξάρτητης κυριαρχίας ή υψηλή, σημαντικά αυτόνομη κυριαρχία πάνω από την επόμενη κατώτερη κατηγορία βαθμών, την αριστοκρατία που συνήθως αναγνώριζε την κυριαρχία ενός ανώτερου κυρίαρχου ή κυβερνούσε ένα ημι-ανεξάρτητο, υποτελές ή ανεξάρτητο βασίλειο αυτοαναγνωρισμένης ανεπαρκούς σημασίας σε μέγεθος, δύναμη ή επιρροή για τη διεκδίκηση ενός κυρίαρχου τίτλου, όπως ένα Δουκάτο που με δυτικούς όρους θα ονομαζόταν Δουκάτο , Πριγκιπάτο ή κάποιο επίπεδο Αρχηγίας . Αν και επίσημα Tianzi, «Ο γιος του ουρανού », η εξουσία του Κινέζου αυτοκράτορα διέφερε μεταξύ διαφορετικών αυτοκρατόρων και διαφορετικών δυναστείων, με ορισμένους αυτοκράτορες να είναι απόλυτοι ηγεμόνες και άλλοι να είναι φιγούρες με πραγματική εξουσία στα χέρια των αυλικών φατριών, ευνούχων , της γραφειοκρατίας ή ευγενείς οικογένειες.
Οι 5 Ντε. Στην αρχαιότερη, ημι-μυθική εποχή, ο κυρίαρχος ονομαζόταν είτε huang είτε di . Μαζί, αυτοί οι ηγεμόνες ονομάζονταν Τρεις Κυρίαρχοι και Πέντε Αυτοκράτορες Οι κυρίαρχοι κατά τη διάρκεια της δυναστείας Xia και της δυναστείας Shang αυτοαποκαλούνταν Ντι οι ηγεμόνες αυτών των δυναστείων μεταφράζονται συμβατικά με τον τίτλο «βασιλιάς» και μερικές φορές «αυτοκράτορας» στα αγγλικά, παρόλο που ο ίδιος όρος που χρησιμοποιείται στις μυθολογικά προηγούμενες δυναστείες μεταφράζεται συμβατικά με τον τίτλο «αυτοκράτορας» στα αγγλικά. Όταν η δυναστεία των Shang ανατράπηκε από τη δυναστεία Zhou , ο βασιλιάς Zhou έδωσε σε έναν απόγονο Shang τον τίτλο του Δούκα και του φέουδου στο Song (πολιτεία) και ο βασιλιάς Zhou επιβεβαίωσε επίσης τους τίτλους των απογόνων Xia στο Qi και Zeng.
Ο Δούκας Κομφούκιος. Ο Κομφούκιος ήταν απόγονος των Σανγκ Κινγκς μέσω των Σονγκ Δούκων και οι απόγονοι του Κομφούκιου κατείχαν τον κληρονομικό τίτλο Δούκας Γιανσένγκ μέχρι το 1935. Ο Κίτρινος Αυτοκράτορας , γνωστός και ως Κίτρινος Θέαρχος ή με το κινέζικο όνομά του Χουάνγκ-ντι είναι θεότητα στην κινεζική θρησκεία , ένας από τους θρυλικούς Κινέζους ηγεμόνες και ήρωες πολιτισμού περιλαμβάνεται μεταξύ των μυθοϊστορικών Τριών Κυρίαρχων και Πέντε Αυτοκρατόρων και κοσμολογικών Ανώτερων Θεοτήτων των Πέντε Κυρίαρχων. Υπολογισμένο από Ιησουίτες ιεραπόστολους με βάση τα κινεζικά χρονικά και αργότερα αποδεκτό από τους υποστηρικτές του εικοστού αιώνα ενός παγκόσμιου ημερολογίου που ξεκινά από τον Κίτρινο Αυτοκράτορα, οι παραδοσιακές ημερομηνίες βασιλείας του Χουάνγκντι είναι 2697–2597 ή 2698–2598 π.Χ. Στην ύστερη περίοδο των εμπόλεμων κρατών, ο Κίτρινος Αυτοκράτορας ενσωματώθηκε στο κοσμολογικό σχήμα των Πέντε Φάσεων , στο οποίο το κίτρινο χρώμα αντιπροσωπεύει τη γήινη φάση , τον Κίτρινο Δράκο και το κέντρο. Μερικές φορές λέγεται ότι ο Huang-di ήταν ο καρπός μιας εκπληκτικής γέννησης , καθώς η μητέρα του Fubao τον συνέλαβε καθώς διεγέρθηκε, ενώ περπατούσε στην εξοχή, από έναν κεραυνό από τη Μεγάλη Άρκτο . Γέννησε τον γιο της στο όρος Shou (Μακροζωία) ή στο όρος Xuanyuan, από το οποίο πήρε το όνομά του. Κάποια στιγμή στη βασιλεία του, ο Κίτρινος Αυτοκράτορας φέρεται να επισκέφτηκε τη μυθική Ανατολική Θάλασσα και συνάντησε ένα θηρίο που ομιλούσε, το Bai Ze , το οποίο του δίδαξε τη γνώση όλων των υπερφυσικών πλασμάτων.Αυτό το θηρίο του εξήγησε ότι υπήρχαν 11.522 (ή 1.522) είδη υπερφυσικών πλασμάτων.
…και όχι μόνο
Από τον Ντε Αντωνάκη στο Φον Δημητράκη τιτλούχο αξιωματικό υπουργό….και «θεό»
Φαέθων, ο Υιός του Θεού σε αμετροέπεια και υπερβολή,
…..δεν μπορεί να κρατήσει την σωστή απόσταση από την Θεϊκή Πηγή. Ο μύθος του Φαέθωνος είναι ένας διάσημος μύθος της υπέροχης σοφής Ελληνικής Μυθολογίας που ακριβώς δείχνει τα προβλήματα και τις παρενέργειες της έλλειψης μέτρου και της υπερβολής, ιδίως της θρησκευτικής. Στην πρώτη ερμηνεία του αναζητούμε τις γεωλογικές μεταβολές της Γαίας και τις κλιματικές αλλαγές εξαιτίας της κοντινής ή μακρινής απόστασης από τον Ήλιο τον μεγάλο Τιτάνα θεό. Φαέθων φυσικά σημαίνει φως ο λαμπρός γιος του θεού. Είναι ο γιος του Ήλιου και της Κλυμένης υδάτινης θεότητας. είναι δηλαδή ο γιός από τον γάμο του φωτός, το πνεύμα με το νερό το συναίσθημα. Η φωτιά βράζει το νερό και το νερό σβήνει τη φωτιά Είναι δύσκολος αυτός ο γάμος και αυτό το πάντρεμα αυτό των δύο στοιχείων και ο γιός είναι προβληματικός. Το αποτέλεσμα του βλέπουμε στις μονοθεϊστικές θρησκείες που παντρεύουν τον πνευματισμό φωτιά με το νερό συναίσθημα με το υπερβολικό θρησκευτικό συναίσθημα και στους θρησκευτικούς γάμους από της Εποχής των Ιχθύων με τα παιδιά τους. Με λόγια απλά μπορούμε να τα πούμε ότι χρειάζεται η σωστή απόσταση από το Θείο το Θεό και τον πνευματισμό. Δεν μπορούμε να πάμε πολύ κοντά σε αυτό γιατί θα καούμε, δεν μπορούμε να μιλάμε συνέχεια για τον Θεό, δεν μπορούμε δοξολογούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Θεού γιατί το πολύ το κυρ ελέησον «Βαράει και του Θεού» και φυσικά δεν πρέπει να απομακρυνθούμε και τελείως από το Πνεύμα την Πηγή Φωτιά γιατί θα ξεπαγιάσουμε σε ένα στείρο στυγνό υλισμό. Η σωστή απόσταση θαρρώ πως είναι το πιο καλό. Οι Θεοί και ο Θεός και τον Θεό και οι άνθρωποι με τους ανθρώπους, τόσο απλό. Κλεφτές ματιές μπορούμε να ρίχνουμε προσεκτικά, πολύ προσεκτικά όμως και χωρίς να καιγόμαστε από τις απόρροιες του Αετού.
Όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες και κυρίως ο χριστιανισμός που κυριάρχησε ως εξουσία την Εποχή των Ιχθύων είχαν μεγάλο πρόβλημα σε αυτό, μεγάλη αμετροέπεια θρησκευτική εμμονή και υπερβολή. Οι πιο πολλοί καήκανε κοιτάζοντας τον Θεό και αρκετοί ξεπάγιασαν από την θρησκευτική αυτή υπερβολή των χριστιανών, οδηγημένοι στο άλλο άκρο. Ο χριστιανισμός οδήγησε ένα άρμα θεϊκό καταστροφικά, ως Φαέθων ο γιος του Θεού σε ένα παράλογο θρησκευτικό μεσσιανισμό.
Βλέπουμε και στην Ελλάδα οξύ το φαεθωνικό πρόβλημα αυτό μαζί με τους χλιδάτους παπάδες ένθρονους Φαραώ Βλέπουμε τον ρόλο της Εκκλησίας υπερβολικό και να ανακατεύεται παντού και ειδικά στην παιδεία, βλέπουμε τον αριθμό των θρησκευτών και των ιερέων μεγάλο, ειδικά για τον πληθυσμό της Βλέπουμε τις εκκλησιές και τα μοναστήρια υπερβολικά πολλά, να καταλαμβάνουν και τις ελάχιστες πράσινες ελεύθερες δομές Βλέπουμε την πλύση εγκεφάλου που γίνεται συνεχώς στα μυαλά των υπήκοων δούλων και πιστών. Αν θέλει η Εκκλησία της Ελλάδος να έχει μια αξιοπρέπεια σοφή θα πρέπει να διατηρήσει και την απόσταση την σωστή από τον θεό για το καλό των ανθρώπων και να ανανεωθεί με μια φιλοσοφία πιο σωστή, που δεν θα περιλαμβάνει την εκμετάλλευση των ανθρώπων στο όνομα του θεού. Δηλ θα πρέπει να απαγορευθεί το εμπόριο του Θείου μαζί με τον χριστιανικό μεσσιανισμό φετιχισμό, λείψανα δακρύβρεχτες εικονίτσες και χαϊμαλιά. Είναι ντροπή πραγματικά και κατάντια και για τον άνθρωπο και για Πνεύμα του Ανθρώπου, τον θεό. Το πιο σωστό για έναν άνθρωπο έξυπνο και σοφό είναι να κρατάει τη σωστή απόσταση από τον θεό και από αυτό που δεν μπορεί να γίνει Γνωστό με την ανθρώπινη μορφή. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να απέχει από την θρησκοληψία την θρησκομανία και της θρησκευτικές εμμονές τον αποκρυφισμό και τις θεοσοφικές απάτες. Να κρατάει ένα μέτρο ανάμεσα στον ανθρώπινο υλισμό και στον υγιή πνευματισμό ηνίοχος σε ένα άρμα αρμονικό.
Πολλά έχουν λεχθεί για τους επτά σοφούς της Ελλάδος, γνώμες που διίστανται και τριίσταται για το πόσοι ήταν και ποιοι ήταν ακριβώς. Αυτό όμως που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ήταν ο συνολικός πλούτος της σκέψης τους και της σοφίας τους η οποία διαφοροποιείται από την προηγούμενη κατάσταση της πρωτόγονης βουκολικής Λεμουρίας αλλά και της πιο ανεπτυγμένης της Ατλαντίδας. Αυτό σημαίνει πως στην Αρχαία Ελλάδα ανυψώνονται οι στύλοι της Σοφίας σε κίονες δωρικού ρυθμού του ναού της Σοφίας με μέτρο τον άνθρωπο και όχι τον Θεό και στη σωστή απόσταση των κιόνων. Η Σκέψη και η Σοφία τους χαρακτηρίζεται από τρία κατάρτια στο αβύθιστο πλοίο των Ελλήνων. 1.Το ένα είναι το λακωνικό, το συμπυκνωμένο, το ακριβές, όχι ενεργοβόρες φλυαρίες και σεντόνια θεολογίας. Αν κάτι μπορείς να πεις με δυο λόγια γιατί να πεις με εκατό αδολεσχίες. Μόνο οι απατεώνες φλυαρούν ατέλειωτα ομιλούν στα τηλεπαράθυρα και μπουρδολογούν γιατί θέλουν να καλύψουν την απάτη, φαινόμενο πολύ συχνό και επί των ημερών μας. 2.Το δεύτερο είναι το απλό, όχι το απλοϊκό, το λιτό, το λευκό το απέριττο το φωτεινό. Όχι το μαύρο, κολάσεις απειλές τρομοκρατίες θεϊκές υποσχέσεις παραδείσους και θεϊκές δοξολογίες και λαγνείες. 3.Το τρίτο είναι το ανθρώπινο, το πολύ ανθρώπινο, με μέτρο τον άνθρωπο. Οι θεοί αναφέρονται με νηφαλιότητα απρόσωπα ουδέτερα ως θείον και …..ελάχιστα. Είναι στη σωστή απόσταση από αυτό. Αυτή είναι καταπληκτική σκέψη και Σοφία των Ελλήνων που δεν συναντάται πουθενά αλλού σε καμία ιστορία και μυθολογία και αποτέλεσε τη βάση για το Ελληνικό Θαύμα που ανύψωσε τον άνθρωπο στη κορυφή του Homo Sapiens.
Ας συγκρίνει κάποιος τη Σοφία Σολομώντος και την Σοφία Σειράχ από την Παλαιά Διαθήκη και τους Μακαρισμούς από την Καινή Διαθήκη με αντικειμενική καθαρή ματιά και με το χέρι στη καρδιά. Και ας συγκρίνει τον «λόγο του θεού» της Βίβλου. Ένας θεός που άγεται και φέρεται σε συναισθήματα αγάπης μίσους και εκδίκησης, δεν είναι ένας νηφάλιος θεός. Ένας μη νηφάλιος θεός δεν μπορεί να είναι ένα σοφός θεός, ούτε και δίκαιος. Ένας θεός που δεν είναι αποστασιοποιημένος, δεν είναι ένας αμερόληπτος θεός. Θεολαγνεία θρησκοληψία, γλοιώδης δοξολογία προς τον ένα μοναδικό εγωιστή τριαδικό Θεό, δουλικότητα, τρομοκρατία φλυαρία κατήχηση χειραγώγηση νηπίων με λαϊκίστικες υποσχέσεις είναι τα κείμενα της Βίβλου. Ούτε μία λέξη για την ευφυία, μια ατέλειωτη αδολεσχία ύμνος στην δουλεία….. του αφέντη θεού. Δεν υπάρχει η νηφαλιότητα η καθαρότητα η λογική η ακρίβεια η υποστήριξη στον άνθρωπο η αποστασιοποίηση από τον θεό. Δεν υπάρχει η σωστή απόσταση. Ένας Φαέθων που πάει πολύ κοντά στο θεό καίγεται και το άρμα της Σοφίας δεν οδηγεί σωστά. Η Παλαιά και Καινή Διαθήκη κάψανε πολλούς ανθρώπους πάνω στη Γη με ένα χριστιανισμό χωρίς μέτρο αισθητική και χωρίς ηθική, αλλά καήκανε και αυτοίοι χριστιανοί από τις απόρροιες του Αετού. Νομίσανε πως είδανε τον θεό…. ως εκλεκτοί και τον είδανε αρσενικό πολύ, με τον υιό μαζί.
Οι αναφερόμενοι, από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, Επτά σοφοί, ήταν ιστορικά πρόσωπα που έζησαν από τον 7ο αιώνα π.Χ. και νεότερα, που διέπρεψαν ως νομοθέτες, άρχοντες ή πολιτικοί. Οι επικρατέστεροι θεωρούμενοι επτά σοφοί της αρχαιότητας (κατά γενικότερη ομολογία συγγραφέων) ήταν οι:
Θαλής ο Μιλήσιος Βίας ο Πριηνεύς Πιττακός ο Μυτιληναίος Σόλων ο Αθηναίος Χίλων ο Λακεδαιμόνιος Κλεόβουλος ο Ρόδιος Περίανδρος ο Κορίνθιος Μια εκδοχή της ιστορίας παραδίδει επίσης ο Καλλίμαχος στο Α’ ίαμβό του, όπου η διήγηση γίνεται εκ μέρους του Ιππώνακτα. Η ιστορία αυτή (ουσιαστικά ξεκινά από το στίχο 15) λέει ότι κάποιος Βαθυκλής από την Αρκαδία (ο οποίος είχε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή) πριν πεθάνει έδωσε ένα χρυσό κύπελλο σε έναν γιο του με την εντολή να δοθεί στον καλύτερο από τους Επτά Σοφούς. Εκείνος το έδωσε στον Θαλή (τον οποίο ο απεσταλμένος του Βαθυκλή βρήκε στο ναό του Διδυμαίου Απόλλωνα την ώρα που εκείνος σχεδίαζε στη γη το σχήμα που επινόησε ο Φρύγας Εύφορβος – ένα μη συμμετρικό τρίγωνο εντός ενός κύκλου). Ο Θαλής αρνήθηκε να το λάβει, και συμβούλευσε το γιο του Βαθυκλή να δώσει το δώρο του στον Βίαντα, και το κύπελλο, αφού (προφανώς) έκανε τον κύκλο των σοφών (το ποίημα σώζεται αποσπασματικά, και μαθαίνουμε στη μέση του, ότι ο Σόλων έστειλε το κύπελλο του Βαθυκλή στον Χίλωνα), κατέληξε και πάλι στον Θαλή, ο οποίος τελικά το αφιέρωσε στον Απόλλωνα (ίσως στο Διδυμαίο, αν και από άλλη πηγή γνωρίζουμε ότι το κύπελλο είχε αφιερωθεί στον Ισμήνιο Απόλλωνα στις Θήβες) με την επιγραφή, που έλεγε ότι το αφιέρωσε στον άρχοντα των Νηλείων (ο Νηλέας, που κρατούσε από τη Μεσσηνία, ήταν ο ιδρυτής της Μιλήτου – βλεπε Στράβων, «Γεωγραφικά» ΙΔ’ 1, 3), στον οποίο με αυτό το τρόπο αυτό το κύπελλο είχε επιδικαστεί δύο φορές.
Αποφθέγματα των Επτά Σοφών της Αρχαιότητας κατά τον Ιωάννη Στοβαίο (Ανθολόγιον Γ’ 1, 172α-η):
Σε Α΄ Ενικό 