Ακόμη και αν κάποιος δεν ασχολείται με την πολιτική, η πολιτική ασχολείται μαζί του και επηρεάζει και καθορίζει βασικές παραμέτρους της ζωής του, είτε το γνωρίζει είτε το αγνοεί. Η απαξίωση της πολιτικής ζωής με συνεχείς απομυθοποιήσεις έριδες και ανταγωνισμούς αρένας και όχι ήθους, πολιτικού στίβου μόνο την επαλήθευση των χειρογράφων της Σιών μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα και στην κοινωνική διαμόρφωση της.

Οι Έλληνες
Οι Έλληνες στην αυγή του πολιτισμού της ανθρωπότητας σίγουρα κάνανε λάθη και εξ αιτίας του ζωηρού και ατίθασου χαρακτήρα τους. Κανείς δεν έχει το αλάθητο ούτε θεοί ούτε άνθρωποι. ‘Όμως οι Έλληνες βάλανε και τα θεμέλια της σκέψης της επιστήμης της φιλοσοφίας αξιών και ιδανικών. Τόλμησαν να σκεφτούν με μεγάλα φτερά αντίληψης και ίσως χωρίς να πάρουν μέτρα προστασίας πετάξανε σε γαλάζιους ουρανούς και μεγάλους γαλαξίες.
Είναι πολύ διαφορετικό να είσαι Έλληνας Αθηναίος πολίτης στην μάχη της Σαλαμίνας από το να είσαι Πέρσης υπήκοος και αυτό το ξεχνάμε συχνά. Ο Αλέξανδρος ήταν βασιλιάς και στρατηγός των Ελληνικών στρατευμάτων. Βασιλιάς ήταν και ο Δαρείος. Ο πρώτος ήταν πρώτος στην μάχη σώμα με σώμα και μοιραζόταν τα πάντα με τους στρατιώτες του και ο δεύτερος παρακολουθούσε την μάχη από το λόφο με τους σκλάβους του να του φέρνουν αέρα. Μεγάλη διαφορά νοοτροπίας για τα καθήκοντα τους και τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα τους είχαν οι δύο βασιλιάδες και αρχηγοί.
Επανερχόμενοι στην σύγχρονοι πραγματικότητα βλέπουμε να συνεχίζεται η διαίρεση και η αντίθεση των Ελλήνων και κάποιοι να τρίβουν τα χέρια τους από χαρά. Πράσινοι κόκκινοι γαλάζιοι χριστιανοί, βουδιστές, μαρξιστές αγνωστικιστές και άλλοι λες και έχουν μεγάλη διαφορά. Ποια είναι η διαφορά ουσιώδης και καίρια ανάμεσα στα κόμματα ιδίως τα δύο αρχηγικά; Πόσο εθελοτυφλεί κάποιος για να πιστεύει πως το πράσινο κόμμα δεδομένης και της παγκόσμιας κατάστασης και της αλληλεξάρτησης των προβλημάτων θα έχει μεγάλη διαφορά από το γαλάζιο; ‘Όσο τα κόκκινα απλώς τους κάνουν πλάτες, σε άριστη συνεργασία μαζί τους στην πίτα της εξουσίας και αποσοβούν τις εξοργισμένες αντιδράσεις των ανθρώπων παγιδεύοντας τους στην σφαίρα του ανέφικτου και στην «αυτοικανοποίηση» ότι καλά τα λένε.
Δεν συζητάμε για την αντιδεοντολογία των ακρών αριστερών και ακρών δεξιών που είναι ένα και το αυτό στο παρανοικό μαζί με τον τραγέλαφο των ελληνορθόδοξων εθνικιστών φασιστών.
Η βία γεννά πάντα μεγαλύτερη βία και είναι τακτική της εξουσίας να σπρώχνει τους ανθρώπους σε αδιέξοδο να τους εξοργίζει και να τους οδηγεί σε βίαιες αντιδράσεις.
Είναι ολέθριο λάθος να παίξει κανείς αυτό το παιγνίδι και να καταφύγει στη ένοπλη αντίδραση διχάζοντας ένα λαό με το κίνδυνο του εμφύλιου και της τραυματικής εμπειρίας του πρόσφατου παρελθόντος. Καλούμαστε να σκεφτούμε και να δράσουμε με περίσκεψη ευφυΐα και στρατηγική και όχι απλώς να αντιδράσουμε με οργή ακόμη και αν έχουμε δίκιο.
Πάνω απόλα καλούμαστε να παραμερίσουμε τις διαφορές που δεν είναι τόσο μεγάλες ώστε να υψώνονται τείχη μεταξύ μας και να αναζητήσουμε μια ενωτική γραμμή πλεύσης παραμερίζοντας τον εγωισμό μας.
Έχουμε μεγάλες δυνατότητες κρυμμένες και λανθάνουσες και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι όταν οι Έλληνες βγαίνουν από τα σύνορα της Ελλάδας διαπρέπουν ξεχωρίζουν και όταν μένουν μέσα βγάζουν τα μάτια τους και αλληλοεξοντώνονται καταστροφικά σε ατέλειωτες διαφωνίες και έριδες.
Οι διαιρεμένοι όταν δεν έχουν την ψυχολογία του ηττημένου οδεύουν ακριβώς σε αυτό: μια ήττα συνεχή με αυτή την τακτική.
Ας αφήσουμε να αναδειχθεί ο ηγέτης που μας αξίζει ας διαλογιστούμε και αναλογιστούμε για αυτό. Ας του επιτρέψουμε να χαράξει την καινούργια γραμμή και ας σταθούμε δίπλα του ισότιμοι συνοδηγοί ελέγχοντας τον συμβουλεύοντας τον στηρίζοντας τον και όχι υποσκάπτοντας τον.
Ο ηγέτης σε ένα τέτοιο ρόλο απαιτείται να έχει όραμα και σφαιρική αντίληψη ικανότητα αποφάσεων διορατικότητα αντικειμενικότητα και πάνω απόλα απαιτείται να έχει ήθος και αρετή. Δεν υπάρχει προσωπική ζωή για ένα ηγέτη που όλη του η ζωή πρέπει να είναι στο μικροσκόπιο συνεχώς μαζί με αυτήν των στενών συγγενών του. Και οφείλει να είναι παράδειγμα και πρότυπο δύναμης αρμονίας ήθους και σοφίας.
«Το ηθικό δεν είναι υποκειμενικό» όταν αφορά ηγέτες και αρχηγούς και υπουργούς. Είναι μεγάλη έκπτωση αξιών διαφθορά αυτό και ακόμη μεγαλύτερη ξεδιαντροπιά να λέγεται εν ψυχρώ στο λαό.
Και όταν μια τέτοια δήλωση και αυτούς που το εκπροσωπούν ο λαός το ανέχεται και το επιτρέπει είναι άξιος της μοίρας του και κανείς δεν επιτρέπεται να τον σώσει από αυτή την επιλογή του.
«Σωτηρίες » με το ζόρι δεν γίνονται και δεν πρέπει να γίνονται ποτέ.
Να έχει κάποιος το δικαίωμα και στην «κόλαση» αν την επιλέξει και να ζήσει σε αυτή όπως του ταιριάζει.

Τα πολύ παλιά χρόνια, όπως λένε τα παραμύθια, στην χαραυγή της ανθρωπότητας, οι αρχηγοί των κοινωνικών ομάδων ήσαν φυσικοί αρχηγοί στην διαμόρφωση πολιτικής σκέψης και δράσης.
Αυτό σημαίνει, ότι είχαν την ενεργειακή κατανομή και διάταξη να ηγηθούν και να παίρνουν αποφάσεις πιο γρήγορες και από την σκέψη. Κάποιοι όμως από αυτούς έκαναν κατάχρηση αυτής της δύναμης τους και εξέπεσαν.
Οι άνθρωποι στην προσπάθεια τους, να προστατευθούν, έκαναν το λάθος να απορρίψουν την δύναμη, να παραιτηθούν απο αυτήν
αντί να προσπαθήσουν να την ελέγξουν και να την χρησιμοποιήσουν σοφά και με μέτρο.
Έτσι εξέλεγαν πια αρχηγούς ολοένα αδύναμους, του χεριού τους
που δεν τους φοβόταν βέβαια αλλά,
έτσι έσκαβαν το λάκκο τους, γιατί εκφυλιζόταν όλοι μαζί
και γινόταν πιο αδύναμοι χάνοντας ενεργειακή μάζα και δύναμη.
Όποιο πολίτευμα και να επιλεχθεί το πρόβλημα παραμένει το ίδιο. Ποιοι θα είναι στην κυβερνητική γραμμή λήψεως τελικών αποφάσεων και από ποιο κέντρο θα παίρνονται . Πως θα ελέγχονται;
Ποιοι διεκδικούν την δύναμη και πως την χρησιμοποιούν;
Η συμμετοχή όλων στα κοινά πρέπει να είναι υποχρεωτική και άμεση χωρίς πολλές γραφειοκρατίες.
Αναλαμβάνοντας της ευθύνη της οργάνωσης της πολιτείας δεν μπορεί το δικαίωμα στην προσωπική ζωή να αποτελεί άλλοθι για κάλυψη ανομιών. Με αυτή την έννοια κανείς δεν το έχει.
Όπως επίσης δεν μπορεί ένας άνθρωπος σε θέση διακυβέρνησης να έχει προσωπικές αδυναμίες και παρεκκλίσεις που τον καθιστούν ευάλωτο ή εκβιάσιμο στους επιτήδειους και σαφώς η ζωή του πρέπει να αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά.
Κανένα σύστημα παιδείας δεν μπορεί να διδάξει τίποτα στα παιδιά, όταν απουσιάζουν τα παραδείγματα ενηλίκων και κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους και δολοφονείται η αθωότητα τους.
Τίποτα δεν επιτρέπεται για ένα ηγέτη που αναλαμβάνει την ευθύνη εκπροσώπησης μιας χώρας και αν δεν το δέχεται αυτό ας μην την αναλάβει.
Είναι πιο έντιμο από το να σέρνει ένα λαό στον εξευτελισμό και στον ξεπεσμό και στον κλονισμό της εμπιστοσύνης του.
Η Ηθική της Ελευθερίας ορίζει, οι άνθρωποι να έχουν τους αρχηγούς που θέλουν να κυβερνούν την χώρα τους και μπορεί η ανθρωπιά άοπλη να συντρίβεται αλλά και ένοπλη αυτοαναιρείται.
Αναζητείται μια ευφυής σοφή λύση και όχι επανάληψη των λαθών του παρελθόντος.
Ας διδαχθούμε από αυτά και η ιστορία να μελετάται επισταμένως, διεξοδικά, ανακεφαλαιωτικά και ενορατικά.

Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το δύσκολο αυτό, σοβαρό και πολυδιάστατο θέμα προχωρώντας από τα απλά στα πιο σύνθετα.
Πόλις, πολίτης, πολίτευμα και κοινωνία ανθρώπων.
Από την κοινωνική οργάνωση στην πολιτική θεσμοθέτηση.
Ο άνθρωπος σαν κοινωνικό και πολιτικό ον, αναζητώντας όρους και συνθήκες διαβίωσης, συνύπαρξης, δικαιοσύνης, εξέλιξης, γνωστικής αυτογνωσίας ισορροπώντας ανάμεσα στις ανάγκες του και στις αξίες του.
Ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει και να εξελιχθεί μέσα από μια κοινωνία ανθρώπων στην πιο μικρή και στη μεγάλη έκταση της.
Πως όμως και με ποιο τρόπο;
Που αρχίζουν και που σταματούν οι ατομικές ελευθερίες και ευθύνες και που οι συλλογικές;
Πως θα οργανωθεί η σοφή ηγεσία χωρίς να καταλήξει μια διαφθαρμένη εξουσία κάποιου πολιτεύματος;
Οι λέξεις έχουν χάσει την σημασία τους και έτσι μπορεί να μιλάμε για δημοκρατία και να είναι μια φασιστική ολιγαρχία.
Και το σημαντικό ερώτημα:
Γιατί οι άνθρωποι εκλέγουν τόσο ανίκανους και διεφθαρμένους ανθρώπους να τους κυβερνήσουν και μετά παραπονιούνται για αυτό το χάλι της διακυβέρνησης τους;
Και γιατί κάποιους άξιους, τους λοιδορούν και τους πληρώνουν με αχαριστία;
Είναι αγνοία, είναι έλλειψη παιδείας, είναι φθόνος, ανταγωνισμός αρένας, μικρότητα; Είναι στην ανθρώπινη φύση η ανομία;
Πάρα πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν επειδή γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό και δεν επιθυμούν ανάμειξη στην διαπλοκή και εμπλοκή.
Και από την άλλη, χαμηλής ηθικής και υπόστασης άνθρωποι λατρεύουν μισαλλόδοξα τις θέσεις και τους θώκους και πουλάν την ψυχή τους ευτελώς για να αναρριχηθούν στα αξιώματα της θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας.
Τα παραδείγματα αφθονούν.
Ίσως τελικά ο συλλογισμός ¨εκλέγουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν¨ να έχει την τεκμηρίωση του.
Όσο το επίπεδο συνείδησης και ενέργειας των ανθρώπων είναι χαμηλό και φτωχό τόσο θα αντικαθρεφτίζεται στους εκάστοτε αρχηγούς κυβερνήτες τους με την οποιαδήποτε μορφή πολιτεύματος και να έχουν.
Και τόσο θα διαιωνίζονται τα φαινόμενα εκφυλισμού αδικίας και ανομίας σε ένα φαύλο κύκλο μαζί με το αυτοκαταστροφικό παράλογο του ανθρώπου και την βλακεία σαν παράγοντα του ανθρωπίνου βίου.

Ο καθένας καλείται να σκεφτεί και να δράσει με βάση την αντίληψή του για το τι σημαίνει συμμετοχή στην πολιτική και κυρίως τι σημαίνει πολιτική ευθύνη.
Και αυτή χρειάζεται να αναλάβουμε μαζί με την ευθύνη του εαυτού μας.
Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει.
Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει άδικο. Σημαίνει πως, ενώ σέβεται την κυβερνητική πλειοψηφία, υψώνει δυνατά τη φωνή της κάθε φορά που νομίζει ότι η πλειοψηφία έχει άδικο ή ακόμη χειρότερα όταν αντιτίθεται στους νόμους, την ηθική και τις αρχές της δημοκρατίας, και οφείλει να το πράττει δυναμικά, γιατί αυτή είναι η εντολή των πολιτών. Όταν η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι έχει δίκιο και η μειοψηφία δεν αντιδράει, τότε η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο.
Όμως στην κατάντια που έχουμε φθάσει και στην έκπτωση όλων των αξιών και των θεσμών έχουμε και εκλέγουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν

Ας το αλλάξουμε, ο καθένας με την ατομική ευθύνη που του αναλογεί…. όπως ένα κολιμπρί

Αστραία

Όποτε οι λαοί προσθέτουν ένα επίθετο στη δημοκρατία, δεν υπάρχει δημοκρατία.
Dennis Prager

Πολίτης και πολίτευμα

Με το όρο πολίτευμα ή πολιτικό σύστημα εννοείται το σύνολο των θεσμών, σύμφωνα με τους οποίους κυβερνάται ένα κράτος ή μια πολιτεία. Σε ότι αφορά το συνταγματικό δίκαιο είναι η ιδιάζουσα τάξη, σύμφωνα με την οποία η εκάστοτε πολιτεία ρυθμίζει την οργάνωση της εξουσίας και η θέση των πολιτών μέσα σε αυτή την τάξη. Ένας κάπως διαφορετικός -αλλά ισχύων- ορισμός για το πολίτευμα είναι το σύνολο των κανόνων που καθορίζουν ποια είναι τα άμεσα όργανα της πολιτείας, τον τρόπο εκλογής τους, τις μεταξύ τους σχέσεις και τον κύκλο αρμοδιότητάς τους, όπως επίσης και τη σχέση των ατόμων προς την πολιτική εξουσία.

Τον 8ο αιώνα παρατηρήθηκε στον Ελληνικό κόσμο μία σημαντική εξέλιξη.

Το παλιό φυλετικό κράτος διασπάστηκε και την θέση του πήρε η Πόλη- Κράτος.Ο Αριστοτέλης είδε την δημιουργία της αυτή σαν επιθυμία των ανθρώπων για ζωή και επιβίωση της . Ακολούθησε η ένωση των συνοικισμών σε μία Πόλη άστυ , γύρω από μία ισχυρή θέση. Την Ακρόπολη. Ο Πολίτης αισθάνεται ασφαλής, αναπτύσσει ποικίλες δραστηριότητες και νοιώθει ελεύθερος. Αποκτά συνείδηση του ρόλου του σαν μέλος μιας κοινότητας, στην διακυβέρνηση της οποίας μετέχει ενεργά. Οι πολίτες στρατεύονται για να υπηρετήσουν τις ανάγκες ενός νέου οργανικού συνόλου. Η προσφορά είναι συλλογική και ο σκοπός κοινός.Αυτή η διευρυμένη συμμετοχή επέφερε μία γενικότερη κοινωνική εξίσωσημ και οι κοινωνικές διαφορές περιορίστηκαν.Το πρώτο πολίτευμα της Αθήνας ήταν η βασιλεία, τελευταίος βασιλιάς της οποίας ήταν ο Κόδρος. Μετά το αριστοκρατικό πολίτευμα ,όπου εξακολούθησε να υπάρχει ο θεσμός του άρχοντα-βασιλιά . Ουσιαστική εξουσία ασκούσαν ο επώνυμος άρχοντας, υπεύθυνος για την σύγκληση της Εκκλησίας του Δήμου και ο Πολέμαρχος που ήταν υπεύθυνος για τα στρατιωτικά θέματα.Οι έξι θεσμοθέτες ασχολούνταν με δικαστική θέματα. ο Άρειος Πάγος ήταν υπεύθυνος για την τήρηση των νόμων. Η Εκκλησία του Δήμου ,σαν συνέλευση όλων των Αθηναίων απέκτησε μεγάλη σημασία, στα μεταγενέστερα χρόνια.Την εξουσία των ευγενών άρχισαν να αμφισβητούν οι έμποροι και οι βιοτέχνες ,που είχαν ήδη αρχίσει να αποκτούν μεγάλη οικονομική δύναμη. Οι δε χρεωμένοι αγρότες απαιτούσαν την κατάργηση των χρεών τους. Αυτήν την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε ο Κύλωνας, ο οποίος το 632 με την υποστήριξη των οπαδών του θέλησε να πάρει την εξουσία και να γίνει τύραννος. Το κίνημα όμως απέτυχε και έφυγε στα Μέγαρα.Η Αθήνα στην πορεία της για την Δημοκρατία ανέθεσε στον Σόλωνα,έναν ποιητή, και ένας από τους επτά σοφούς, να δώσει λύση στα δύσκολα προβλήματα της εποχής. Κατάργησε τα χρέη και απαγόρευσε με ειδική νομοθεσία που ονομάστηκε Σεισάχθεια, να δανείζεται κάποιος με εγγύηση την προσωπική του ελευθερία.Αποδυνάμωσε το αριστοκρατικό πολίτευμα και διαίρεσε τους πολίτες σε τέσσερις τάξεις. Σαν βάση έθεσε το εισόδημα και όχι την καταγωγή. Διεύρυνε τον πολιτικό ρόλο της Εκκλησίας τους Δήμου, στην οποία έπαιρναν μέρος όσοι είχαν συμπληρώσει το εικοστό έτος της ηλικίας τους. Τα θέματα που συζητούσαν στην συνέλευση του λαού τα προετοίμαζε η βουλή των τετρακοσίων.Για να πετύχει την ενεργό συμμετοχή όλων των πολιτών, ψήφισε νόμο με τον οποίο στερούσε τα πολιτικά δικαιώματα από όσους δεν έπαιρναν σαφή θέση πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα.Μετά από ένα τυραννικό πολίτευμα που έφερε ο Πεισίστρατος και που στέρησε ξανά από τους Αθηναίους ελευθερίες που είχαν κατακτήσει , και μετά από τον γιό του τον Ιππία ,τον οποίο ανέτρεψαν, αναλαμβάνει ο Κλεισθένης.Ο Κλεισθένης θεωρείται ο θεμελιωτής του Δημοκρατικού πολιτεύματος, γιατί έκανε προσιτά στους πολίτες όλα τα αξιώματα και εξασφάλισε λαϊκή συνοχή. Οι δημοκρατικοί θεσμοί αφύπνισαν το ενδιαφέρον του πολίτη για τα κοινά και επέφεραν αλλαγή στον τρόπο ζωής της πόλης. Αυτό το αποφασιστικό βήμα προς την δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα έχει παγκόσμια ιστορική σημασία.

Πολιτεύματα επί της ουσίας από τότε που διαμορφώθηκε η κοινωνική μονάδα του ηγεμονικού οίκου κατά την εκπνοή της Νεολιθικής, στη Χαλκολιθική. Ωστόσο, η συγκεκριμένη έρευνα επί των πολιτευμάτων ανάγεται στην αρχαία Ελλάδα, με κύριο εκπρόσωπο τον Αριστοτέλη. Πριν από τον Αριστοτέλη ασχολήθηκε με το θέμα και ο Ηρόδοτος, ο οποίος διέκρινε τρία είδη πολιτεύματος, τη μοναρχία, την ολιγαρχία και τη δημοκρατία ή ισονομία, όπως την αποκαλούσε Ηρόδ. Γ΄ 80-83). Την ίδια περίπου διάκριση μεταξύ των πολιτευμάτων κάνει ο Ξενοφών (Απομν, 4.6.12), ο Ισοκράτης (Παναθ. 259-260) και ο Πλάτων (Πολιτικός, 291,292).

Εκείνος όμως που ασχολήθηκε συστηματικά με τα πολιτεύματα είναι ο Αριστοτέλης, ο οποίος φέρεται να έγραψε για τα πολιτεύματα 158 πολιτειών, αν και διασώθηκε μόνον η Αθηναίων πολιτεία. Ο Αριστοτέλης πρώτος όρισε το πολιτευμα ως […την τάξην ταις πόλεσι την περί τας αρχάς, τίνα τρόπον νενέμηνται και τι το κύριον της πολιτείας, και τι το τέλος της εκάστης κοινωνίας εστί..], (Πολιτικ. Γ’ 5) ορισμός που ισχύει ακόμα και σήμερα. Όταν ανώτατο όργανο της πολιτείας είναι ένα πρόσωπο, τότε το πολίτευμα καλείται μοναρχία. Όταν είναι περισσότερα του ενός προσώπου αλλά ανήκουν στην τάξη των αρίστων, τότε είναι αριστοκρατία. Τέλος όταν ανώτατο όργανο είναι το σύνολο των πολιτών, το πολίτευμα αποκαλείται δημοκρατία. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο τα τρία αυτά πολιτεύματα είναι ορθά μόνον όταν αποβλέπουν στο κοινό συμφέρον, διαφορετικά αποτελούν παρεκβάσεις. Η παρέκβαση της μοναρχίας είναι η τυραννίδα, της αριστοκρατίας η ολιγαρχία και της δημοκρατίας η οχλοκρατία.

Προϋπόθεση που επιτρέπει την ύπαρξη μιας Δημοκρατικής κοινωνίας σήμερα η ανάδυση της Αλήθειας μέσα από μία ελεύθερη σκέψη, και ελεύθερο λόγο.

Να γιατί πάντα στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχε η ταύτιση της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας και ο λόγος είχε πάντα τον πρωτεύοντα ρόλο σε μια Δημοκρατική Πόλη. Να γιατί η Δημοκρατία που γέννησε η Αρχαία Ελλάδα, θεωρείται και το μοναδικό Πολίτευμα, στο οποίο υπάρχει και Δημόσιος Χώρος, για την ανάπτυξη του λόγου της Αλήθειας. Ο Δημόσιος Χώρος, η Αγορά όπως λειτουργούσε στην Αθήνα, στηριζόταν στο ενεργό ενδιαφέρον των Πολιτών, ενδιαφέρον αναπόσπαστο από τις αποφάσεις που θα έπαιρναν την επόμενη ημέρα, για την ψήφιση του Νόμου. Ο Ηράκλειτος έλεγε: «Ο καθένας όταν κοιμάται ζει σε έναν δικό του Κόσμο και αυτός που ζει στο δικό του Κόσμο κοιμάται, ενώ για του ξυπνητούς υπάρχει ένας Κόσμος μοναδικός και κοινός, από την άποψη του λόγου που τον διαπερνά και στον οποίο οι Άνθρωποι συμμετέχουν». Ακόμη ο ίδιος έλεγε ότι: «Ο Λαός οφείλει να μάχεται, για τον Νόμο, όπως και για τα ίδια τα τείχη του». Ιδού και μια κριτική, άμεση και υπαινικτική, του Ηράκλειτου: «Οι γάιδαροι, λέει περιφρονητικά ενδιαφέρονται περισσότερο για το σανό, παρά για τον χρυσό». Γάιδαροι εννοεί τους ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν την αληθινή αξία των πραγμάτων. Υπάρχουν και άλλες πολλές αναφορές του, όσον αφορά τους Θεούς και μάλιστα πολλές φορές σαν ανέκδοτα. Και ιδού ένα από αυτά: Όταν συνάντησε ο Ηράκλειτος τους Αιγύπτιους τους είδε να κλαίνε, σε επιμνημόσυνη τελετή του θανάτου του Όσιρι. Τότε τους είπε: Αφού είναι Θεός γιατί τον κλαίτε; Αν τον κλαίτε, σημαίνει ότι δεν τον θεωρείται Θεό». : « Η δυνατότητα της Αλήθειας, ανήκει σε όλους τους Ανθρώπους». Στον Ηράκλειτο θα βρούμε, πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, την διαβεβαίωση της Οικουμενικής ικανότητας όλων των Ανθρώπινων όντων να φθάσουν στην Αλήθεια, όποια και αν είναι, χωρίς περιορισμό.

Ιδού γιατί σιγά-σιγά θα πρέπει να διεισδύσουν, στον κόσμο και πάλι τα Ιδεώδη Δημοκρατίας, αλλά και η Ελεύθερη Σκέψη και Διανόηση ο σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή, κύριο χαρακτηριστικό του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού . Ποιός είναι σήμερα ο ρόλος της κάθε Πολιτικής Εξουσίας και κυρίως των Ανθρώπων των Γραμμάτων, όταν βλέπουμε και σήμερα ακόμη, να αφήνουν ελεύθερα τα Ιερατεία να αλωνίζουν και να παρεμβαίνουν, σε όλα τα επίπεδα της Πολιτείας και ιδιαίτερα στην εκπαίδευση και διαμόρφωση της Παιδείας;

Όλες οι επαναστάσεις ,από την Ελληνική το 1821 ,αλλά και των άλλων λαών, δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους, όσον αφορά την ύπαρξη μιας ορθολογικής και καθολικής Δημοκρατικής Πολιτικής και κυρίως μιας Ιδεώδους συμπεριφοράς των Πολιτικών Ανδρών προς τους Λαούς των. Το μόνο που βλέπουμε είναι ηγέτες ανδρείκελα, πολιτικούς μαριονέττες τέτοιους ,γαλουχημένοι και εκπαιδευμένοι και διαμορφωμένοι, από τις λατρευτικές των συνήθειες, σε Θρησκείες, Δόγματα και Θεούς, που είναι κατασκευάσματα των ιδίων αγυρτών Αρχιερέων και των Ιερατείων των, διαιωνίζοντας έτσι το διαίρει και βασίλευε και θέτουν τους Λαούς σε αναγκαστικά καθεστωτικά καλούπια, τους οδηγούν σε παράλογους πολέμους καταστρέφοντας χώρες και σκορπώντας τον πόνο και τον φόβο και την πείνα ενώ αυτοί ανενόχλητοι προβαίνουν στον πλουτισμό και την κατάχρηση του Δημοσίου πλούτου.

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν κόμματα ή άλλες ομάδες-πηγές της εξουσίας.

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει παρά μία και μόνο κοινωνικο-πολιτική ομάδα που είναι και η μοναδική πηγή της εξουσίας: ο Δήμος, ό Λαός . Ο θεσμός των κομμάτων είναι θεσμός ολιγαρχικός, κατά τον Αριστοτέλη, όπως ειπώθηκε ήδη. Τα κόμματα δεν εγγυώνται τη συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας, αλλά αντίθετα ενισχύουν την αρχομανία και τον επαγγελματισμό στην εξουσία προβάλλοντας τα ίδια πρόσωπα. Οι εκλογές δεν εγγυώνται τη συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας και εφαρμόζονται στον Κοινοβουλευτισμό, ακριβώς επειδή ο Κοινοβουλευτισμός είναι ολιγαρχικό πολίτευμα αρχομανία και τον επαγγελματισμό στην εξουσία προβάλλοντας τα ίδια πρόσωπα.

Η δημιουργία της Δημοκρατίας στην Αρχαία Ελλάδα, αποτελεί από Φιλοσοφική σκοπιά, απάντηση στην άνευ νοήματος τάξη του Κόσμου και έξοδο από τον κύκλο της ανυπαρξίας. Και τούτο διότι περιέχει, ταυτόχρονα και ομοούσια, την αναγνώριση του γεγονότος, ότι καμία άλλη δύναμης, ή παράδοση, ή θεία προσταγή δεν μπορεί να ρυθμίσει τις Ανθρώπινες υποθέσεις. Ιδού γιατί στην Αρχαία Ελλάδα η Πόλη θέτει και δημιουργεί το Νόμο της, αναγνωρίζοντας και επιβεβαιώνοντας εμπράκτως τον συγκυριακό του χαρακτήρα, καθόσον ο Νόμος είναι αποτέλεσμα διαβουλεύσεων και υπόκειται πάντοτε σε συζήτηση και σε τροποποίηση ή σε κατάργηση. Και ιδού γιατί ο λόγος που διαμορφώνεται στη Πόλη είναι η πραγματική Αλήθεια, η κοινή Αλήθεια και επίσης η ανάπτυξη της Αλήθειας και όχι η κατοχή μιας άπαξ διά παντός δεδομένης Αλήθειας, όπως γινόταν στα 2.000 χρόνια Χριστιανισμού.
Η Δημοκρατία είναι , η Θέσμιση της Κοινωνίας είναι πάντα αυτόθέσμιση, ότι ο Νόμος δεν μας έχει δοθεί από κανένα, έχει γίνει από εμάς.

Στη Δημοκρατία , και είναι το μόνο πολίτευμα όπου απαιτείται η ύπαρξη Δημόσιου Χώρου, που αποτελεί δημιουργία αφού οι διαδικασίες διαλόγου, αντιπαράθεσης, ελέγχου και αποφάσεων. Ο Φιλόσοφος Σωκράτης συμμετείχε στη ζωή της Πόλης και αυτό φαίνεται από τη μορφή της δραστηριότητάς του, καθόσον πίστευε ότι οι Πολίτες είναι σε θέση να δεχθούν την Αλήθεια, διά του λόγου και της αντιπαράθεσης, αλλά και για να μάθουν πολλά. Ο ίδιος έλεγει: «Δεν είμαι Πολίτης της Αθήνας και της Ελλάδας μόνο, είμαι Πολίτης του Κόσμου ολοκλήρου».Κ Καστοριάδης

Η δημοκρατία δεν είναι άθλημα για θεατές. Είναι μια συμμετοχική εκδήλωση. Αν δεν συμμετέχουμε, παύει να είναι δημοκρατία.
Michael Moore

Αστραία

Μη λυπάστε το Αλκίνοο Έθνος που έχει Αλκίνοο κυβερνήτη ίσο ανάμεσα σε άλλους δώδεκα
Μη λυπάστε το αλκίνοο έθνος που όλες τις εποχές του χρόνου βγάζει καρπούς
Μη λυπάστε το έθνος που η σύζυγος του κυβερνήτη είναι η Αρετή και είναι ενάρετος
Μη λυπάστε το έθνος που έχει αξία αρχές και ιδανικά και δεν έχει influencer τηλεπαρουσιαστές γελωτοποιούς με ακολούθους μηδενικά
Μη λυπάστε το έθνος που έχει ψυχαγωγούς Δημόδοκους ποιητές που του θυμίζουν κατορθώματα ηρωικά
Μη λυπάστε το έθνος που ό,τι καταναλώνει το παράγει και το καλλιεργεί μόνος του μόνο του σε αυτάρκεια αξιοπρέπεια περηφάνια και λεβεντιά
Μη λυπάστε το έθνος που δεν έχει πόρνες και πόρνους να εκδίδονται συστηματικά οδηγώντας μια κοινωνία στην πορνεία
Μη λυπάστε το έθνος που τους ναυαγούς και πρόσφυγες που φτάνουν στο νησί του, αφού τους εξετάσει αυστηρά, τους βοηθά στην πατρίδα τους να γυρίσουν αποτελεσματικά και δεν τους κάνει σώγαμπρους με το ζόρι για να του λύσουν τα προβλήματα τα δημογραφικά
Μη λυπάστε το έθνος που ακούει τον Οδυσσέα προσεκτικά να του μιλά ανακεφαλαιώνοντας την ιστορία του, την ιστορία της πατρίδος τους που είναι η ιστορία της ανθρωπότητας και η διαδρομή του Homo Sapiens συντροφιά με την Αθηνά
Mη λυπάσαι το έθνος που τον Οδυσσέα να φτάσει στο νησί του βοηθά
Μη λυπάστε τα έθνη που είναι Αλκίνοες Ομηρικές Πολιτείες Πολιτών στη Γαία με προσεκτική οικονομία και συνείδηση οικολογική Homo Citezen σε Φαιά Ουσία επαρκή.
Για αυτά τα αλκίνοα έθνη ξημερώνει ……η καινούρια εποχή !

Χαρείτε!

Αστραία

και μερικά πάνε φυλακή

Φυλακή για τον ιδιοκτήτης της ENIC που παραδόθηκε στις Αρχές των ΗΠΑ
Ο ιδιοκτήτης της ENIC και της Τότεναμ, φιλότεχνος Τζο Λιούις κατηγορείται για συνολικά 19 αδικήματα κι αν κριθεί ένοχος κινδυνεύει με πολυετή φυλάκιση. Για την ακρίβεια 13 για απάτη χρεογράφων, καθεμία από τις οποίες επισύρει μέγιστη ποινή φυλάκισης 20 ετών, τρεις κατηγορίες απάτης (μέγιστη ποινή φυλάκισης 25 ετών) και τρεις κατηγορίες εγκληματικής συνωμοσίας (μέγιστη ποινή πέντε ετών).
Θυμίζουμε πως στις 7 Οκτωβρίου του 1997 η ENIC είχε αγοράσει τις μετοχές της ΑΕΚ και αποτέλεσε παρελθόν το 2004, όταν μπήκε στα διοικητικά του Δικεφάλου ο Ντέμης Νικολαΐδης. Το 2001 η βρετανική πολυεθνική απέκτησε την Τότεναμ.
Στις 25 Ιουλίου 2023, ο δικηγόρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Νότιας Περιφέρειας της Νέας Υόρκης Damian Williams ανακοίνωσε ότι ο Lewis θα χρεωθεί για πολλαπλές κατηγορίες συναλλαγών εμπιστευτικών πληροφοριών . Ο Lewis κατηγορείται ότι έδινε πληροφορίες σε υπαλλήλους, συνεργάτες, φίλους και ρομαντικά ενδιαφέροντα με μη δημόσιες πληροφορίες σχετικά με διάφορες οντότητες και δάνεισε σε ορισμένους από αυτούς εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να συναλλάσσονται με την προνομιακή γνώση. Ο Λιούις παραδόθηκε στις αρχές του Μανχάταν στις 26 Ιουλίου
Η συλλογή έργων τέχνης του Lewis εκτιμάται ότι αξίζει 1 δισεκατομμύριο δολάρια και περιλαμβάνει έργα των Picasso , Matisse , Lucian Freud και του γλύπτη Henry Moore
Το Tottenham Hotspur Football Club , είναι ένας επαγγελματικός ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα το Tottenham , Λονδίνο, Αγγλία. Αγωνίζεται στην Premier League , την κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου . Η ομάδα παίζει τους εντός έδρας αγώνες της στο στάδιο Tottenham Hotspur χωρητικότητας 62.850 ατόμων από τον Απρίλιο του 2019, αντικαθιστώντας την πρώην έδρα της, το White Hart Lane., το οποίο είχε κατεδαφιστεί για να ανοίξει ο χώρος για το νέο γήπεδο στην ίδια τοποθεσία.

Ιδρύθηκε το 1882, το έμβλημα της Τότεναμ είναι ένα κοκορέτσι που στέκεται πάνω σε ένα ποδόσφαιρο, με το λατινικό σύνθημα Audere est Facere («το να τολμάς είναι να κάνεις»).
“Γιατί το ποδόσφαιρο είναι δημοφιλές σπορ των Human beings, γιατί η βλακεία είναι δημοφιλής, έχει πει ο σίτιζεν Λουί Μπόρχες

Το human being, ο περιφερειάρχης Mr Rolexmen, Γιώργος Πατούλης, άνευ της ταλαιπωρημένης συζύγου χορεύει ζεϊμπεκιές μαζί με τις πυρκαγιές στο τσακίρ κέφι.
ΕΜΕΙΣ, χορεύουμε: το Βρέχει φωτιά στη στράτα μας αγαπητό μου ημερολόγιο, μαζί με τον σίτιζεν Κούρκουλο, στο κοινωνικό έργο του ΦΒ: Κοινωνία Ωρα Μηδέν

Παραιτήθηκε το άλλο υπουργικό human being, κατά ΟΗΕ πάντα αυτό, για να μην παρεξηγηθώ.
Παραιτήθηκε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ν. Μηταράκης – Ηταν διακοπές σε θρησκευτικό νησί στην Πάτμο ενώ καιγόταν η Ελλάδα και έκανε τι άλλο;;;; Προσευχές

Αυτά τα Human beings, αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι πολύ freedom . Freedom παντού με φρέντο καπουτσίνο ξαπλώστρα και ντόλτσε βλιτα στα νησιά,να περνάνε καλά, να περνάνε καλά
Να υπενθυμίσω ότι τα human beings είναι equal και freedom, ίσα δηλαδή καί ελεύθερα ,σύμφωνα με τον ΟΗΕ και την επίσημη διακήρυξη του 1948 που έχει καταργήσει την έννοια του Citizen πολίτη μαζί με την έννοια του έθνους, ενώ μιλά εκ μέρους των Ηνωμένων Εθνών.
Θα έπρεπε να λέει Ηνωμένα Human beings, ανθρωποειδή, θαρώ πως είναι το πιο σωστό
Human being σημαίνει ανθρωποειδές ξεκινώντας από τον αυστραλοπίθηκο
και being σημαίνει ον.
Freedom είναι η φυσική ελευθερία, να κάνω ό,τι θέλω, ό,τι γουστάρω και ό,τι μπορώ
ενώ Liberty είναι ή πολιτική Ελευθερία, ο πολίτης έχει η πολιτική συνείδηση .
Ο φιλόσοφος Χάιντεγκερ έχει αναρωτηθεί αγωνιωδώς για το μέγα αυτό ερώτημα της ύπαρξης στο περίφημο σύγγραμα του: Εισαγωγή στη μεταφυσική
Γιατί να υπάρχουν τα όντα και όχι το τίποτα
Καλούμαστε σήμερα να απαντήσουμε με τον τρόπο μας ο καθένας μόνος του και εσείς ξεχωριστά αλλά ίσως και όλοι μαζί για αυτό το Ον και αυτό…. το Τίποτα.
Για αυτό το «γιατί » και κάποιοι ξενυχτάνε τα βράδια…. χορεύοντας με τα αστέρια στην αστερόσκονη τους…..

Αστραία

και τα δικαιώματά τους
Freedom or liberty

«Αυτοί [που] επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν συστήματα διακυβέρνησης που βασίζονται στο σύνταγμα όλων των ανθρώπινων όντων από μια χούφτα μεμονωμένους ηγεμόνες… το αποκαλούν νέα τάξη πραγμάτων. Δεν είναι νέα και δεν είναι τάξη.» . Λέει ο προφητικός Φ. Ρούσβελτ
15 Μαρτίου 1941, Μνημείο Franklin Delano Roosevelt

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μία μεγάλη βασανιστική πορεία του ανθρώπου για την κατάκτηση της Eλευθερίας, του freedom or liberty. Στα Ελληνικά υπάρχει μόνο μία λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που ξεκινάει από την εποχή, σχεδόν πρόσφατα του Χαμουραμπί, για να διανύσει ολόκληρες αυτοκρατορίες βασιλείες και φεουδαρχίες κατά τις οποίες, αυτά, απουσίαζαν σχεδόν παντελώς.
Απουσίαζαν, γιατί δεν υπήρχε η έννοια του Πολίτη του Citizen, δηλαδή η οποία, επίσης απουσιάζει από τα ανθρώπινα δικαιώματα της διακήρυξης του ΟΗΕ του 1948.

H έννοια του Πολίτη αναπτύχθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους με το πείραμα της Δημοκρατίας και σημαίνει ότι είσαι μέρος και μέλος, μιας πόλης , μιας πολιτείας με πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Οι Ρωμαίοι μιμήθηκαν την έννοια του πολίτη και ως ένα βαθμό ικανοποιητικά, μέχρι το τέλος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και την αρχή της Ρωμαϊκής θεοκρατίας με τον πρώτο θεοποιηθέντα αυτοκράτορα τον Αύγουστο Οκταβιανό για να το κάνουν ένα άδειο πουκάμισο «τίτλο» δούλων και υπηκόων. Θα ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι αυτοκράτορες στον ίδιο θεοκρατικό μοντέλο και ρυθμό.
Ξανασυναντούμε την έννοια του Σίτιζεν στην καταπληκτική διακήρυξη της Γαλλικής Δημοκρατίας όπου τονίζεται χαρακτηριστικά .
Στον ίδιο σκοπό έχουμε και την υπέροχη διακήρυξη των Ηνωμένων Πολιτειών και την έννοια του people ως λαού, υπέροχων Ηνωμένων Λαών και Πολιτειών, Αν και είναι States και όχι cities, United cities θα πρέπει να λέγονται. ‘Αλλο είναι το Κράτος Κατάσταση, άλλη είναι Πολιτεία Πόλις. Το πρώτο μπορεί να είναι και βαρβαρότητα, το δεύτερο, όμως είναι πολιτισμός και δημοκρατία.
Οι Έλληνες ως κατεξοχήν θεματοφύλακες της Ελευθερίας της ανθρωπότητος θα διακηρύξουν περήφανα την ανεξαρτησία τους με 1821 τρόπους και ο Οδυσσέας Ελληνισμός φθάνει μισοπεθαμένος στην Φαιακία του Αλκίνοου Έθνους με τον πρόωρα και άδικα χαμένο, Αλκίνοο Καποδίστρια.

Η διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών υπογράφτηκε το 1948. Το προσχέδιο γράφτηκε από τον Τζων Πήτερς Χάμφρεϋ από τον Καναδά, με τη βοήθεια της Ελέανορ Ρούσβελτ από τις ΗΠΑ, του Ρενέ Κασίν από τη Γαλλία, του Π. Σ. Τσάνγκ από την Κίνα και άλλων. Η Ελεονώρα Ρούσβελτ σύζυγος του Φραγκλίνου Ρούσβελτ πρωτοστάτησε και αυτοδιορίστηκε, ως πρώτος εκπρόσωπος του.
Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, παρ΄όλο το φωτοστέφανο που έχει τοποθετήσει στο κεφάλι της, απουσία ΠΟΛΙΤΩΝ, η πολιτική ορθότητα με σαφή επιρροή της θεοσοφίας που ανθούσε την εποχή εκείνη στην Αμερική και είχε ιδρυθεί από την Γερμονορωσίδα Μπλαβάτσκυ του Έρεβον, με δύο βραχίονες. Ένα δεξιόστροφο, την Αλικη Μπεϊλη η οποία ενσωματώθηκε ως εκδοτικός οίκος στον ΟΗΕ και ενέπνευσε και τον Αδόλφο Χίτλερ και την Ανί Μπεζάντ, αριστερόστροφη που προώθησε τον κομμουνισμό και μπολσεβικισμό μαζί με τον Μεσσία Κρισναμούρτι.
Ο γάμος της Ελεονώρας και του Φραγκλίνου Ρούσβελτ δεν ήταν από τους πιο πετυχημένους. Ζούσαν χωριστά για μεγάλο διάστημα, ήταν ένας γάμος τυπικός «βιτρίνα «, όπως και οι περισσότεροι γάμοι των πολιτικών αρχηγών και πολιτικών παραγόντων μέχρι σήμερα.
Η διαχυτική Ελεονώρα, προτιμούσε τις ένθερμες συντροφιές γυναικών και ανδρών σε στενές επαφές τρίτου τύπου, ενώ ο Φρακλίνος που είχε και ένα πρόβλημα με τα πόδια του και ζούσε σε αναπηρικό καροτσάκι, προτιμούσε σταθερά την συντροφιά της γραμματέας του και δεν τον αδικώ διόλου.
Ο Φραγκλίνος, κυβέρνησε ως Πρόεδρος μία δύσκολη εποχή την Αμερική την εποχή του κραχτ και της ύφεσης ,έκανε όμως σπουδαίες προσπάθειες για το λαό του με New Deal, πρόγραμμα δημόσιων έργων Ήταν επιφυλακτικός για την ίδρυση του ΟΗΕ, διότι θεωρούσε ότι ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος για αυτό. Φοβόταν (και όχι άδικα ) ότι θα εξελισσόταν σε μια καλυμμένη δικτατορία και θα έπρεπε να αναλάβουν φανερα την πρωτοβουλία οι τέσσερις σερίφηδες πολεμιστές.
Οι « Τέσσερις Αστυνομικοί » ήταν ένα μεταπολεμικό συμβούλιο με τους Τέσσερις Μεγάλους που πρότεινε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούσβελτ ως εγγυητής της παγκόσμιας ειρήνης . Τα μέλη τους ονομάζονταν Τέσσερις Δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν οι τέσσερις κύριοι σύμμαχοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου : το Ηνωμένο Βασίλειο , οι Ηνωμένες Πολιτείες , η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα . Ο Ρούσβελτ χρησιμοποίησε επανειλημμένα τον όρο «Τέσσερις αστυνομικοί» ξεκινώντας από το 1942.
Δεν είχε καθόλου άδικο πάνω σε αυτό, περισσότερο ειλικρινής και σίγουρα διέθετε μία αξιόλογη πολιτική οξυδέρκεια η οποία αποδείχθηκε σωστή γιατί στην ουσία , ο ΟΗΕ κατέληξε σε πέντε σερίφηδες, κράτη-μαφίες, να διοικούν την Γη και να κάνουν παιχνίδι και κουμάντο, τα 5 μόνιμα μέλη της, ΗΠΑ, Κίνα ,Αγγλία , Ρωσία κατόπιν προστέθηκε ο μπαλαντέρ Γαλλία
Τώρα φυσικά είναι διαλυμένος με τη δημιουργία των brics και την ευρασιατική συμμαχία.
Αλλά, ας δούμε όμως αναλυτικά σε τι αναφέρονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τι παραλείπεται και πως..Τι πρόστεθηκε και σε τι διαφέρει από τις προηγούμενες σπουδαίες διακηρύξεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
1.Αφαιρεί τη λέξη «σιτιζεν » την έννοια δηλαδή του Πολίτη παντελώς, ανύπαρκτος ο πολίτης
μιλάει για Freedom και όχι για liberty γενικά και αόριστα.
Το άγαλμα όμως της Ελευθερίας στο λιμάνι της Νέας Υόρκης είναι statue of liberty, πολιτικά δικαιώματα του πολίτη.
2. Και ενώ αναφέρεται στο τίτλο, στα Ηνωμένα έθνη, united nations,απουσιάζει η έννοια του έθνους ξεχωριστά .
Άλλο είναι όμως το κράτος state , άλλο είναι το έθνος, nation και άλλο είναι το City, η πόλις.
Eίναι εντελώς αντιδεοντολογικό να παραλείπεται αυτό ενώ, είναι στην επικεφαλίδα τεράστια ρεκλάμα.
Είσαι δηλαδή είσαι δηλαδή εκπρόσωπος Ενωμένων Εθνών χωρίς να υπάρχουν, χωρίς να αναφέρεσαι σε αυτά τα έθνη και στα δικαιώματά τους;;;;; Ποια είναι αυτά;;;;
Άρα μιλάς για ένα έθνος και μία φυλή και αυτή είναι, της θεοσοφίας η κοσμοθεωρία, η ομογενοποιητική.
Μιλάς για ομογενοποίηση παγκοσμιοποιητική και μετά μιλάς για ¨το δικαίωμα στην «διαφορετικότητα;;;; Ένας λαός δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων σαν τον Ελληνικό, αν τον αφήσεις στο έλεος της παγκοσμιοποίησης θα εξαφανιστεί γιατί δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα δυόμισι δις των Κινέζων τα άλλα δυόμιση δις των Ινδών και το ένα δισεκατομμύριο των Αφρικανών, αν ομογενοποιηθεί.
Πώς προστατεύεις τα δικαιώματα αυτού του έθνους με τόσο γενικές και ασαφείς όρους περί «δικαιωμάτων» της χύτρας καταρόλας που θα βράσουν όλοι στο ζουμί της σούπας του ΟΗΕ;
3.Η διακήρυξη μιλάει για δικαιώματα των Human beings. Ποια είναι αυτά τα human και ποια είναι αυτά τα beings, ανθρωπίδες και ανθρωποειδή
Tα beings στα γνωρίζουμε από τον μεταφυσικό Χάιντεγκερ που αναρωτιέται για την ύπαρξη των όντων.
Έμβια όντα είναι τα ζώα και ο άνθρωπος που μοιράζονται το ζωικό κύτταρο, ετερότροφοι οργανισμοί και τα φυτά αυτοτροφοι οργανισμοι.
Τα human, είναι ανθρωπίδες ανθρωποειδή ξεκινάνε από τον Αυστραλοπίθηκο erectus , νεαταρντάλ και φτάνουν μέχρι τον homo sapiens ως πολίτη σοφό και έμφρονα άνθρωπο. Πουθενά δεν αναφέρονται τα δικαιώματα του, διακριτά και ξεχωριστά.

Για να είμαστε δίκαιοι, όλα τα όντα πρέπει να έχουν δικαιώματα όχι μόνο ο homosapiens. Και τα ζώα και τα φυτά. Δεν μπορείς να καις τα δέντρα και τα δάση, ούτε ένα κακοποιείς τα ζώα, παρ΄όλο που δεν μπορούν να είναι πολίτες ενός κράτους ενός έθνους και μιας πόλης.
Η φιλοζωία δείχνει και το πολιτιστικό επίπεδο ενός έθνους μιας πολιτείας, αναγκαία συνθήκη αλλά, όχι αρκετή, γιατί, φιλοζωία είχανε και οι αρχαίοι αιγύπτιοι και νόμους αυστηρούς για τα ζώα αλλά δεν είχαν Δημοκρατία.
Μπορούσες να σκοτώσεις με κακοποιήσεις να πουλήσεις ή να αγοράσεις δούλο έναν άνθρωπο αλλά ,δεν μπορούσες να πειράξεις μία γάτα, ήταν ιερή.
Δεν αποτελεί αυτό εγγύηση για ένα πολίτευμα και τη δημοκρατία.
4.Το κυριότερο όμως, αυτό που απουσιάζει από τη διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ μιλάει με πλούσιο λεξιλόγιο για αξιοπρέπεια για δικαίωμα στην εκπαίδευση και κυρίως για θρησκευτικές ελευθερίες, είναι το δικαίωμα στην ίση οικονομική κατάσταση στην ισότητα την οικονομική.
Διότι δεν υπάρχει ελευθερία δικαιοσύνη και δημοκρατία, πραγματική ισότητα, όταν υπάρχουν τόσο λίγοι πλούσιοι άνθρωποι και πολλοί φτωχοί.
Και εδώ ο ΟΗΕ, τσιμουδιά, τη νήσσα ποιεί και έχουμε πλουραλισμό θρησκευτικών ελευθεριών με υποκρισία περισσή.
Την εποχή που υπογράφεται η διακήρυξη, δεν υπήρχαν προβλήματα θρησκευτικών ελευθεριών, είχε πλέον καταργηθεί η θεοκρατία με την κατάργηση του χριστιανισμού ως απόλυτη εξουσία. Ο καθένας πιστεύει όπου και σε ό,τι θέλει, ούτε γινόταν πια πόλεμοι και σταυροφορίες για του Χριστού την πίστη ,την αγία. Εκτός από ελάχιστους νοσταλγούς του ανατολικού μπλοκ που νοσταλγούν τον «πολιτισμό » τον ρινότμητων και τυφλών βυζαντινών αυτοκράτορων με τα ήθη και έθιμα του Ρωμέικου, τότε που οι ίδιοι οι γονείς ευνούχιζαν τα παιδιά τους για να κάνουν εκκλησιαστική καριέρα και να φάνε ένα κομμάτι ψωμι στο πλούσιο τραπέζι της Εκκλησίας.
Ο Χίτλερ χριστιανός ήτανε, τους Χριστιανούς δεν τους πολέμησε για τη θρησκευτική τους πίστη. Αγκαλιά ήταν, με τους ελεύθερους πιστούς αγιορίτες του αμαρτωλού όρους που του ευχόταν μακροημέρευση και καλή υγεία.
Ακόμη και ο Πούτιν χριστιανός ορθόδοξος είναι, δεν πολεμάει τους χριστιανούς ορθόδοξους ουκρανούς για να τους στερήσει την θρησκευτική τους ελευθερία.
Είναι αφάνταστη υποκρισία να τονίζεται στο κείμενο αυτό και να μιλάνε αυτοί οι άνθρωποι για θρησκευτικές ελευθερίες και μόνο, παραβλέποντας την ουσιαστική του ανθρώπου, Ελευθερία.
Είναι σαν να έχει πιάσει το σπίτι σου φωτιά και αντί να σε βοηθάω με λίγο νερό να τη σβήσεις, σε βοηθάω να χτίσεις ένα εκκλησάκι, σεβόμενος την θρησκευτική σου ελευθερία για να προσευχηθείς καιόμενος εκεί . στο θεό που πιστεύεις.
Αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ο πονόψυχος και φιλέυσπλαχνος ΟΗΕ πάντα μιλάει για θρησκευτικές ελευθερίες. Χτίζει εκκλησίες και τζαμιά και ποτέ δεν μιλάει για την ουσιαστική ανθρώπινη Ελευθερία
πού είναι πού αρχίζει και ξεκινά από τα οικονομικά.
«Δώσε μου εμένα το Νομισματικό Ταμείο και κάνε εσύ όσους νόμους θέλεις για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία » λέει επιγραμματικά ένας τραπεζίτης με πολλά λεφτά.
Και ο Γκάντι λέει «ότι η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας «. Καμία ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και κανένα ανθρώπινο δικαίωμα δεν μπορεί να ουσιαστικά να λειτουργεί.
ΕΜΕΙΣ, αγαπητό μου ημερολόγιο, συμφωνούμε μαζί του και διαφωνούμε με τον ΟΗΕ και τον κατηγορούμε για μεγάλη υποκρισία, κοινωνική αδικία, εθνική μειοδοσία και απουσία πολιτικής αξιοπρέπειας , ως Πολίτες (φυσική εξέλιξη των Human beings ), «Σίτιζεν » Έννοης Πολιτείας

Αστραία